diaforos

Πηγή https://www.greek-language.gr/

ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ

Ζεὺς μὲν ἀφίκτωρ ἐπίδοι προφρόνως
στόλον ἡμέτερον νάιον ἀρθέντ᾽
ἀπὸ προστομίων λεπτοψαμάθων
Νείλου. Δίαν δὲ λιποῦσαι

5 χθόνα σύγχορτον Συρίᾳ φεύγομεν,
οὔτιν᾽ ἐφ᾽ αἵματι δημηλασίαν
ψήφῳ πόλεως γνωσθεῖσαι,
ἀλλ᾽ αὐτογενεῖ φυξανορίᾳ,
γάμον Αἰγύπτου παίδων ἀσεβῆ τ᾽

10 ὀνοταζόμεναι ‹διάνοιαν›.
Δαναὸς δὲ πατὴρ καὶ βούλαρχος
καὶ στασίαρχος τάδε πεσσονομῶν
κύδιστ᾽ ἀχέων ἐπέκρινεν
φεύγειν ἀνέδην διὰ κῦμ᾽ ἅλιον,

15 κέλσαι δ᾽ Ἄργους γαῖαν, ὅθεν δὴ
γένος ἡμέτερον τῆς οἰστροδόνου
βοὸς ἐξ ἐπαφῆς κἀξ ἐπιπνοίας
Διὸς εὐχόμενον τετέλεσται.
τίν᾽ ἂν οὖν χώραν εὔφρονα μᾶλλον

20 τῆσδ᾽ ἀφικοίμεθα
σὺν τοῖσδ᾽ ἱκετῶν ἐγχειριδίοις,
ἐριοστέπτοισι κλάδοισιν;
ὦ πόλις, ὦ γῆ, καὶ λευκὸν ὕδωρ,
ὕπατοί τε θεοί, καὶ βαρύτιμοι

25 χθόνιοι θήκας κατέχοντες,
καὶ Ζεὺς σωτὴρ τρίτος, οἰκοφύλαξ
ὁσίων ἀνδρῶν, δέξασθ᾽ ἱκέτην
τὸν θηλυγενῆ στόλον αἰδοίῳ
πνεύματι χώρας· ἀρσενοπληθῆ δ᾽

30 ἑσμὸν ὑβριστὴν Αἰγυπτογενῆ,
πρὶν πόδα χέρσῳ τῇδ᾽ ἐν ἀσώδει
θεῖναι, ξὺν ὄχῳ ταχυήρει
πέμψατε πόντονδ᾽· ἔνθα δὲ λαίλαπι
χειμωνοτύπῳ, βροντῇ στεροπῇ τ᾽

35 ὀμβροφόροισίν τ᾽ ἀνέμοις ἀγρίας
ἁλὸς ἀντήσαντες ὄλοιντο,
πρίν ποτε λέκτρων, ὧν θέμις εἴργει,
σφετεριξάμενοι πατραδέλφειαν
τήνδ᾽ ἀκόντων ἐπιβῆναι.

40 νῦν δ᾽ ἐπικεκλομένα [στρ. α]
Δῖον πόρτιν ὑπερ-
πόντιον τιμάορ᾽ ἶνίν τ᾽
ἀνθονόμον τᾶς προγόνου
βοὸς ἐξ ἐπιπνοίας

45 Ζηνός· ἔφαψιν ἐπωνυμίᾳ
δ᾽ ἐπεκραίνετο μόρσιμος αἰὼν
εὐλόγως, Ἔπαφόν τ᾽ ἐγέννασεν·

ὅντ᾽ ἐπιλεξαμένα, [ἀντ. α]

50 νῦν ἐν ποιονόμοις
ματρὸς ἀρχαίας τόποις τῶν
πρόσθε πόνων μνασαμένα
τά τε νῦν ἐπιδείξω
πιστὰ τεκμήρια γαιονόμοις,

55 τὰ δ᾽ ἄελπτά περ ὄντα φανεῖται.
γνώσεται δὲ λόγους τις ἐν μάκει.

εἰ δὲ κυρεῖ τις πέλας οἰωνοπόλων [στρ. β]
ἔγγαιος οἶκτον [οἰκτρὸν] ἀίων,

60 δοξάσει τιν᾽ ἀκούειν ὄπα τᾶς Τηρεΐας
† Μήτιδος οἰκτρᾶς ἀλόχου,
κιρκηλάτου τ᾽ Ἀηδόνης,

ἅτ᾽ ἀπὸ χώρων ποταμῶν τ᾽ ἐργομένα [ἀντ. β]
πενθεῖ μὲν οἶκτον ἠθέων,

65 ξυντίθησι δὲ παιδὸς μόρον, ὡς αὐτοφόνως
ὤλετο πρὸς χειρὸς ἕθεν
δυσμάτορος κότου τυχών·

τὼς καὶ ἐγὼ φιλόδυρτος Ἰαονίοισι νόμοισι [στρ. γ]

70 δάπτω τὰν ἁπαλὰν
εἱλοθερῆ παρειὰν
ἀπειρόδακρύν τε καρδίαν.
γοεδνὰ δ᾽ ἀνθεμίζομαι
δειμαίνουσα φίλους, τᾶσδε φυγᾶς

75 Ἀερίας ἀπὸ γᾶς
εἴ τις ἐστὶ κηδεμών.

ἀλλά, θεοὶ γενέται, κλύετ᾽ εὖ τὸ δίκαιον ἰδόντες· [ἀντ. γ]
ἥβᾳ μὴ τέλεον

80 δόντες ἔχειν παρ᾽ αἶσαν,
ὕβριν δ᾽ ἐτύμως στυγοῦντες,
πέλοιτ᾽ ἂν ἔνδικοι γάμοις.
ἔστι δὲ κἀκ πολέμου τειρομένοις
βωμὸς ἀρῆς φυγάσιν

85 ῥῦμα, δαιμόνων σέβας.
† εἴθ᾽ εἴη Διὸς εὖ παναληθῶς [στρ. δ]
Διὸς ἵμερος· οὐκ εὐθήρατος ἐτύχθη.
παντᾷ τοι φλεγέθει
κἀν σκότῳ μελαίνᾳ ξὺν τύχᾳ

90 μερόπεσσι λαοῖς.
πίπτει δ᾽ ἀσφαλὲς οὐδ᾽ ἐπὶ νώτῳ [ἀντ. δ]
κορυφᾷ Διὸς εἰ κρανθῇ πρᾶγμα τέλειον.
δαυλοὶ γὰρ πραπίδων
δάσκιοί τε τείνουσιν πόροι

95 κατιδεῖν ἄφραστοι.

ἰάπτει δ᾽ ἐλπίδων [στρ. ε ]
ἀφ᾽ ὑψιπύργων πανώλεις
βροτούς, βίαν δ᾽ οὔτιν᾽ ἐξοπλίζει·

100 πᾶν ἄπονον δαιμονίων·
ἥμενος ὃν φρόνημά πως
αὐτόθεν ἐξέπραξεν ἔμ-
πας ἑδράνων ἀφ᾽ ἁγνῶν.
ἰδέσθω δ᾽ εἰς ὕβριν [ἀντ. ε]

105 βρότειον, οἵα νεάζει,
πυθμὴν δι᾽ ἁμὸν γάμον τεθαλὼς
δυσπαραβούλοισι φρεσίν,
καὶ διάνοιαν μαινόλιν

110 κέντρον ἔχων ἄφυκτον, ἄ-
τᾳ δ᾽ ἀπάταν μεταγνούς.
τοιαῦτα πάθεα μέλεα θρεομένα λέγω [στρ. ζ]
λιγέα βαρέα δακρυοπετῆ,
ἰὴ ἰή,

115 ἰηλέμοισιν ἐμπρεπῆ·
ζῶσα γόοις με τιμῶ.
ἱλεῶμαι μὲν Ἀπίαν βοῦνιν, [ἐφυμν. α]
καρβᾶνα δ᾽ αὐδὰν εὖ, γᾶ, κοννεῖς.

120 πολλάκι δ᾽ ἐμπίτνω λακίδι σὺν λινοσινεῖ
Σιδονίᾳ καλύπτρᾳ.

θεοῖς δ᾽ ἐναγέα τέλεα πελομένων καλῶς [ἀντ. ζ]
ἐπίδρομ᾽, ὁπόθι θάνατος ἀπῇ.

125 ἰὼ ἰώ,
ἰὼ δυσάγκριτοι πόνοι.
ποῖ τόδε κῦμ᾽ ἀπάξει;
ἱλεῶμαι μὲν Ἀπίαν βοῦνιν, [ἐφυμν. α]

130 καρβᾶνα δ᾽ αὐδὰν εὖ, γᾶ, κοννεῖς.
πολλάκι δ᾽ ἐμπίτνω λακίδι σὺν λινοσινεῖ
Σιδονίᾳ καλύπτρᾳ.

πλάτα μὲν οὖν [στρ. η]

135 λινορραφής τε δόμος ἅλα στέγων δορὸς
ἀχείματόν μ᾽ ἔπεμπε σὺν
πνοαῖς· οὐδὲ μέμφομαι·
τελευτὰς δ᾽ ἐν χρόνῳ
πατὴρ ὁ παντόπτας

140 πρευμενεῖς κτίσειεν.
σπέρμα σεμνᾶς μέγα ματρός, εὐνὰς [ἐφυμν. β]
ἀνδρῶν, ἒ ἔ,
ἄγαμον ἀδάματον ἐκφυγεῖν.
θέλουσα δ᾽ αὖ [ἀντ. η]

145 θέλουσαν ἁγνά μ᾽ ἐπιδέτω Διὸς κόρα,
ἔχουσα σέμν᾽ ἐνώπι᾽ ἀ-
σφαλέα, παντὶ δὲ σθένει
† διωγμοῖσι δ᾽ ἀσφαλέας
ἀδμῆτος ἀδμήτα

150 ῥύσιος γενέσθω.
σπέρμα σεμνᾶς μέγα ματρός, εὐνὰς [ἐφυμν. β]
ἀνδρῶν, ἒ ἔ,
ἄγαμον ἀδάματον ἐκφυγεῖν.
εἰ δὲ μή, μελανθὲς [στρ. θ]

155 ἡλιόκτυπον γένος
τὸν γάιον,
τὸν πολυξενώτατον,
Ζῆνα τῶν κεκμηκότων
ἱξόμεσθα σὺν κλάδοις

160 ἀρτάναις θανοῦσαι,
μὴ τυχοῦσαι θεῶν Ὀλυμπίων.
ἆ Ζήν, Ἰοῦς· ἰὼ μῆνις [ἐφυμν. γ]
μάστειρ᾽ ἐκ θεῶν·
κοννῶ δ᾽ ἄταν

165 γαμετᾶν οὐρανονίκων.
χαλεποῦ γὰρ ἐκ
πνεύματος εἶσι χειμών.
καὶ τότ᾽ οὐ δικαίοις [ἀντ. θ]
Ζεὺς ἐνέξεται ψόγοις,

170 τὸν τᾶς βοὸς
παῖδ᾽ ἀτιμάσας, τὸν αὐ-
τός ποτ᾽ ἔκτισεν γόνῳ,
νῦν ἔχων παλίντροπον
ὄψιν ἐν λιταῖσιν;

175 ὑψόθεν δ᾽ εὖ κλύοι καλούμενος.
‹ἆ Ζήν, Ἰοῦς· ἰὼ μῆνις [ἐφυμν. γ]
μάστειρ᾽ ἐκ θεῶν·
κοννῶ δ᾽ ἄταν
γαμετᾶν οὐρανονίκων.
χαλεποῦ γὰρ ἐκ
πνεύματος εἶσι χειμών.›

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

ΔΑΝΑΟΣ

παῖδες, φρονεῖν χρή· ξὺν φρονοῦντι δ᾽ ἥκετε
πιστῷ γέροντι τῷδε ναυκλήρῳ πατρί.
καὶ τἀπὶ χέρσου νῦν προμηθίαν λαβεῖν
αἰνῶ φυλάξαι θ᾽ ἅμ᾽ ἔπη δελτουμένας.

180 ὁρῶ κόνιν, ἄναυδον ἄγγελον στρατοῦ·
σύριγγες οὐ σιγῶσιν ἀξονήλατοι·
ὄχλον δ᾽ ὑπασπιστῆρα καὶ δορυσσόον
λεύσσω, ξὺν ἵπποις καμπύλοις τ᾽ ὀχήμασιν·
τάχ᾽ ἂν πρὸς ἡμᾶς τῆσδε γῆς ἀρχηγέται

185 ὀπτῆρας εἷεν ἀγγέλων πεπυσμένοι.
ἀλλ᾽ εἴτ᾽ ἀπήμων εἴτε καὶ τεθηγμένος
ὠμῇ ξὺν ὀργῇ τῶνδ᾽ ἐπόρνυται στόλος,
ἄμεινόν ἐστι παντὸς εἵνεκ᾽, ὦ κόραι,
πάγον προσίζειν τόνδ᾽ ἀγωνίων θεῶν.

190 κρεῖσσον δὲ πύργου βωμός, ἄρρηκτον σάκος.
ἀλλ᾽ ὡς τάχιστα βᾶτε, καὶ λευκοστεφεῖς
ἱκτηρίας, ἀγάλματ᾽ αἰδοίου Διός,
σεμνῶς ἔχουσαι διὰ χερῶν εὐωνύμων,
αἰδοῖα καὶ γοεδνὰ καὶ ζαχρεῖ᾽ ἔπη

195 ξένους ἀμείβεσθ᾽, ὡς ἐπήλυδας πρέπει,
τορῶς λέγουσαι τάσδ᾽ ἀναιμάκτους φυγάς.
φθογγῇ δ᾽ ἑπέσθω πρῶτα μὲν τὸ μὴ θρασύ,
τὸ μὴ μάταιον δ᾽ ἐκ † μετώ πω σωφρονῶν
ἴτω προσώπων ὄμματος παρ᾽ ἡσύχου.

200 καὶ μὴ πρόλεσχος μηδ᾽ ἐφολκὸς ἐν λόγῳ
γένῃ· τὸ τῇδε κάρτ᾽ ἐπίφθονον γένος.
μέμνησο δ᾽ εἴκειν· χρεῖος εἶ ξένη φυγάς.
θρασυστομεῖν γὰρ οὐ πρέπει τοὺς ἥσσονας.



ΔΑΝΑΪΔΕΣ
πάτερ, φρονούντως πρὸς φρονοῦντας ἐννέπεις.

205 φυλάξομαι δὲ τάσδε μεμνῆσθαι σέθεν
κεδνὰς ἐφετμάς· Ζεὺς δὲ γεννήτωρ ἴδοι.
ΔΑΝΑΟΣ ἴδοιτο δῆτα πρευμενοῦς ἀπ᾽ ὄμματος.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ θέλοιμ᾽ ἂν ἤδη σοὶ πέλας θρόνους ἔχειν.
ΔΑΝΑΟΣ μή νυν σχόλαζε, μηχανῆς δ᾽ ἔστω κράτος.

210 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ὦ Ζεῦ, κόπων οἴκτιρε μἀπολωλότας.
ΔΑΝΑΟΣ κείνου θέλοντος εὖ τελευτήσει τάδε.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ‹. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .›
ΔΑΝΑΟΣ καὶ Ζηνὸς ὄρνιν τόνδε νῦν κικλῄσκετε.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ καλοῦμεν αὐγὰς ἡλίου σωτηρίους.
ΔΑ. ἁγνόν τ᾽ Ἀπόλλω, φυγάδ᾽ ἀπ᾽ οὐρανοῦ θεόν.

215 ΔΑΝΑΪΔΕΣ εἰδὼς ἂν αἶσαν τήνδε συγγνοίη βροτοῖς.
ΔΑΝΑΟΣ συγγνοῖτο δῆτα καὶ παρασταίη πρόφρων.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τίν᾽ οὖν κικλῄσκω τῶνδε δαιμόνων ἔτι;
ΔΑΝΑΟΣ ὁρῶ τρίαιναν τήνδε σημεῖον θεοῦ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἀλλ᾽ εὖ τ᾽ ἔπεμψεν εὖ τε δεξάσθω χθονί.

220 ΔΑΝΑΟΣ Ἑρμῆς ὅδ᾽ ἄλλος τοῖσιν Ἑλλήνων νόμοις.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἐλευθέροις νυν ἐσθλὰ κηρυκευέτω.
ΔΑΝΑΟΣ πάντων δ᾽ ἀνάκτων τῶνδε κοινοβωμίαν
σέβεσθ᾽· ἐν ἁγνῷ δ᾽ ἑσμὸς ὡς πελειάδων
ἵζεσθε κίρκων τῶν ὁμοπτέρων φόβῳ,

225 ἐχθρῶν ὁμαίμων καὶ μιαινόντων γένος.
ὄρνιθος ὄρνις πῶς ἂν ἁγνεύοι φαγών;
πῶς δ᾽ ἂν γαμῶν ἄκουσαν ἄκοντος πάρα
ἁγνὸς γένοιτ᾽ ἄν; οὐδὲ μὴ ᾽ν Ἅιδου θανὼν
φύγῃ ματαίων αἰτίας, πράξας τάδε.

230 κἀκεῖ δικάζει τἀμπλακήμαθ᾽, ὡς λόγος,
Ζεὺς ἄλλος ἐν καμοῦσιν ὑστάτας δίκας.
σκοπεῖτε, κἀμείβεσθε τόνδε τὸν τρόπον,
ὅπως ἂν ὑμῖν πρᾶγος εὖ νικᾷ τόδε.

ΒΑΣΙΛΕΑΣ
ποδαπὸν ὅμιλον τόνδ᾽ ἀνελληνόστολον

235 πέπλοισι βαρβάροισι κἀμπυκώμασι
χλίοντα προσφωνοῦμεν; οὐ γὰρ Ἀργολὶς
ἐσθὴς γυναικῶν οὐδ᾽ ἀφ᾽ Ἑλλάδος τόπων.
ὅπως δὲ χώραν οὔτε κηρύκων ὕπο,
ἀπρόξενοί τε, νόσφιν ἡγητῶν, μολεῖν

240 ἔτλητ᾽ ἀτρέστως, τοῦτο θαυμαστὸν πέλει.
κλάδοι γε μὲν δὴ κατὰ νόμους ἀφικτόρων
κεῖνται παρ᾽ ὑμῶν πρὸς θεοῖς ἀγωνίοις·
μόνον τόδ᾽ Ἑλλὰς χθὼν συνοίσεται στόχῳ.
† καὶ τἄλλα πόλλ᾽ ἐπεικάσαι δίκαιον ἦν,


245 εἰ μὴ παρόντι φθόγγος ἦν ὁ σημανῶν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ εἴρηκας ἀμφὶ κόσμον ἀψευδῆ λόγον.
ἐγὼ δὲ πρὸς σὲ πότερον ὡς ἔτην λέγω,
ἢ τηρὸν ἱεροῦ ῥάβδον, ἢ πόλεως ἀγόν;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ πρὸς ταῦτ᾽ ἀμείβου καὶ λέγ᾽ εὐθαρσὴς ἐμοί.


250 τοῦ γηγενοῦς γάρ εἰμ᾽ ἐγὼ Παλαίχθονος
ἶνις Πελασγός, τῆσδε γῆς ἀρχηγέτης.
ἐμοῦ δ᾽ ἄνακτος εὐλόγως ἐπώνυμον
γένος Πελασγῶν τήνδε καρποῦται χθόνα.
καὶ πᾶσαν αἶαν, ἧς δί᾽ ἁγνὸς ἔρχεται

255 Στρυμών, τὸ πρὸς δύνοντος ἡλίου, κρατῶ.
ὁρίζομαι δὲ τήν τε Περραιβῶν χθόνα,
Πίνδου τε τἀπέκεινα, Παιόνων πέλας,
ὄρη τε Δωδωναῖα· συντέμνει δ᾽ ὅρος
ὑγρᾶς θαλάσσης· τῶνδε τἀπὶ τάδε κρατῶ.

260 αὐτῆς δὲ χώρας Ἀπίας πέδον τόδε
πάλαι κέκληται φωτὸς ἰατροῦ χάριν.
Ἆπις γὰρ ἐλθὼν ἐκ πέρας Ναυπακτίας
ἰατρόμαντις παῖς Ἀπόλλωνος χθόνα
τήνδ᾽ ἐκκαθαίρει κνωδάλων βροτοφθόρων,

265 τὰ δὴ παλαιῶν αἱμάτων μιάσμασι
χρανθεῖσ᾽ ἀνῆκε γαῖα † μηνεῖται ἄκη
δρακονθόμιλον δυσμενῆ ξυνοικίαν.
τούτων ἄκη τομαῖα καὶ λυτήρια
πράξας ἀμέμπτως Ἆπις Ἀργείᾳ χθονὶ

270 μνήμην ποτ᾽ ἀντίμισθον ηὕρετ᾽ ἐν λιταῖς.
ἔχουσα δ᾽ ἤδη τἀπ᾽ ἐμοῦ τεκμήρια
γένος τ᾽ ἂν ἐξεύχοιο καὶ λέγοις πρόσω.
μακράν γε μὲν δὴ ῥῆσιν οὐ στέργει πόλις.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ βραχὺς τορός θ᾽ ὁ μῦθος· Ἀργεῖαι γένος

275 ἐξευχόμεσθα, σπέρματ᾽ εὐτέκνου βοός·
καὶ ταῦτ᾽ ἀληθῆ πάντα προσφύσω λόγῳ.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἄπιστα μυθεῖσθ᾽, ὦ ξέναι, κλύειν ἐμοί,
ὅπως τόδ᾽ ὑμῖν ἐστιν Ἀργεῖον γένος.
Λιβυστικαῖς γὰρ μᾶλλον ἐμφερέστεραι

280 γυναιξίν ἐστε κοὐδαμῶς ἐγχωρίαις.
καὶ Νεῖλος ἂν θρέψειε τοιοῦτον φυτόν,
Κύπριος χαρακτήρ τ᾽ ἐν γυναικείοις τύποις
εἰκὼς πέπληκται τεκτόνων πρὸς ἀρσένων·
Ἰνδάς τ᾽ ἀκούω νομάδας ἱπποβάμοσιν

285 εἶναι καμήλοις ἀστραβιζούσας χθόνα,
παρ᾽ Αἰθίοψιν ἀστυγειτονουμένας.
καὶ τὰς ἀνάνδρους κρεοβόρους [δ᾽] Ἀμαζόνας,
εἰ τοξοτευχεῖς ἦτε, κάρτ᾽ ἂν ᾔκασα
ὑμᾶς. διδαχθεὶς ἂν τόδ᾽ εἰδείην πλέον,

290 ὅπως γένεθλον σπέρμα τ᾽ Ἀργεῖον τὸ σόν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ κλῃδοῦχον Ἥρας φασὶ δωμάτων ποτὲ
Ἰὼ γενέσθαι τῇδ᾽ ἐν Ἀργείᾳ χθονί.
293 ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἦν ὡς μάλιστα, καὶ φάτις πολλὴ κρατεῖ.

295 ΔΑΝΑΪΔΕΣ μὴ καὶ λόγος τις Ζῆνα μειχθῆναι βροτῷ;
296 ΒΑΣΙΛΕΑΣ κἄκρυπτά γ᾽ Ἥρας ταῦτα τἀμπαλάγματ᾽ ἦν.

298 ΔΑΝΑΪΔΕΣ πῶς οὖν τελευτᾷ βασιλέῳν νείκη τάδε;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ βοῦν τὴν γυναῖκ᾽ ἔθηκεν Ἀργεία θεός.

300 ΔΑΝΑΪΔΕΣ οὔκουν πελάζει Ζεὺς ἔτ᾽ εὐκραίρῳ βοΐ;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ φασίν, πρέποντα βουθόρῳ ταύρῳ δέμας.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τί δῆτα πρὸς ταῦτ᾽ ἄλοχος ἰσχυρὰ Διός;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τὸν πάνθ᾽ ὁρῶντα φύλακ᾽ ἐπέστησεν βοΐ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ποῖον πανόπτην οἰοβουκόλον λέγεις;

305 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ἄργον, τὸν Ἑρμῆς παῖδα γῆς κατέκτανεν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τί οὖν ἔτευξ᾽ ἔτ᾽ ἄλλο δυσπότμῳ βοΐ;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ βοηλάτην μύωπα κινητήριον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ οἶστρον καλοῦσιν αὐτὸν οἱ Νείλου πέλας.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τῇ γάρ νιν ἐκ γῆς ἤλασεν μακρῷ δρόμῳ.

310 ΔΑΝΑΪΔΕΣ καὶ ταῦτ᾽ ἔλεξας πάντα συγκόλλως ἐμοί.
311 ΒΑΣΙΛΕΑΣ καὶ μὴν Κάνωβον κἀπὶ Μέμφιν ἵκετο.

313 ΔΑΝΑΪΔΕΣ καὶ Ζεύς γ᾽ ἐφάπτωρ χειρὶ φιτύει γόνον.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τίς οὖν ὁ Δῖος πόρτις εὔχεται βοός;

315 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ἔπαφος, ἀληθῶς ῥυσίων ἐπώνυμος.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ‹Ἐπάφου δὲ τίς …›
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Λιβύη, μέγιστον γῆς … καρπουμένη.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τίν᾽ οὖν ἔτ᾽ ἄλλον τῆσδε βλαστημὸν λέγεις;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βῆλον δίπαιδα, πατέρα τοῦδ᾽ ἐμοῦ πατρός.


320 ΒΑΣΙΛΕΑΣ τὸ πάνσοφον νῦν ὄνομα τούτου μοι φράσον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Δαναός, ἀδελφὸς δ᾽ ἐστὶ πεντηκοντάπαις.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ καὶ τοῦδ᾽ ἄνοιγε τοὔνομ᾽ ἀφθόνῳ λόγῳ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Αἴγυπτος. εἰδὼς δ᾽ ἁμὸν ἀρχαῖον γένος
πράσσοις ἄν, ὡς Ἀργεῖον ἀντήσας στόλον.

325 ΒΑΣΙΛΕΑΣ δοκεῖτε ‹δή› μοι τῆσδε κοινωνεῖν χθονὸς
τἀρχαῖον· ἀλλὰ πῶς πατρῷα δώματα
λιπεῖν ἔτλητε; τίς κατέσκηψεν τύχη;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἄναξ Πελασγῶν, αἰόλ᾽ ἀνθρώπων κακά,
πόνου δ᾽ ἴδοις ἂν οὐδαμοῦ ταὐτὸν πτερόν·

330 ἐπεὶ τίς ηὔχει τήνδ᾽ ἀνέλπιστον φυγὴν
κέλσειν ἐς Ἄργος κῆδος ἐγγενὲς τὸ πρίν,
ἔχθει μεταπτοιοῦσαν εὐναίων γάμων;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τί φῂς ἱκνεῖσθαι τῶνδ᾽ ἀγωνίων θεῶν,
λευκοστεφεῖς ἔχουσα νεοδρέπτους κλάδους;

335 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ὡς μὴ γένωμαι δμωὶς Αἰγύπτου γένει.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ πότερα κατ᾽ ἔχθραν, ἢ τὸ μὴ θέμις λέγεις;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τίς δ᾽ ἂν φιλοῦσ᾽ ὄνοιτο τοὺς κεκτημένους;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ σθένος μὲν οὕτως μεῖζον αὔξεται βροτοῖς.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ καὶ δυστυχούντων γ᾽ εὐμαρὴς ἀπαλλαγή.


340 ΒΑΣΙΛΕΑΣ πῶς οὖν πρὸς ὑμᾶς εὐσεβὴς ἐγὼ πέλω;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ αἰτοῦσι μὴ ᾽κδοὺς παισὶν Αἰγύπτου πάλιν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ βαρέα σύ γ᾽ εἶπας, πόλεμον ἄρασθαι νέον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἀλλ᾽ ἡ Δίκη γε ξυμμάχων ὑπερστατεῖ.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ εἴπερ γ᾽ ἀπ᾽ ἀρχῆς πραγμάτων κοινωνὸς ἦν.

345 ΔΑΝΑΪΔΕΣ αἰδοῦ σὺ πρύμναν πόλεος ὧδ᾽ ἐστεμμένην.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ πέφρικα λεύσσων τάσδ᾽ ἕδρας κατασκίους.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ βαρύς γε μέντοι Ζηνὸς ἱκεσίου κότος.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Παλαίχθονος τέκος, κλῦθί μου [στρ. α]
πρόφρονι καρδίᾳ, Πελασγῶν ἄναξ.


350 ἴδε με τὰν ἱκέτιν φυγάδα περίδρομον,
λυκοδίωκτον ὡς δάμαλιν ἂμ πέτραις
ἠλιβάτοις, ἵν᾽ ἀλκᾷ πίσυνος μέμυ-
κε φράζουσα βοτῆρι μόχθους.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ὁρῶ κλάδοισι νεοδρόποις κατάσκιον

355 νεύονθ᾽ ὅμιλον τόνδ᾽ ἀγωνίων θεῶν.
εἴη δ᾽ ἄνατον πρᾶγμα τοῦτ᾽ ἀστοξένων.
μηδ᾽ ἐξ ἀέλπτων κἀπρομηθήτων πόλει
νεῖκος γένηται· τῶν γὰρ οὐ δεῖται πόλις.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἴδοιτο δῆτ᾽ ἄνατον φυγὰν [ἀντ. α]


360 ἱκεσία Θέμις Διὸς κλαρίου.
σὺ δὲ παρ᾽ ὀψιγόνου μάθε γεραιόφρων·
ποτιτρόπαιον αἰδόμενος † οὖνπερ
ἱεροδόκα † …
θεῶν λήματ᾽ ἀπ᾽ ἀνδρὸς ἁγνοῦ.

365 ΒΑΣΙΛΕΑΣ οὔτοι κάθησθε δωμάτων ἐφέστιοι
ἐμῶν. τὸ κοινὸν δ᾽ εἰ μιαίνεται πόλις,
ξυνῇ μελέσθω λαὸς ἐκπονεῖν ἄκη.
ἐγὼ δ᾽ ἂν οὐ κραίνοιμ᾽ ὑπόσχεσιν πάρος,
ἀστοῖς δὲ πᾶσι τῶνδε κοινώσας πέρι.

370 ΔΑΝΑΪΔΕΣ σύ τοι πόλις, σὺ δὲ τὸ δήμιον· [στρ. β]
πρύτανις ἄκριτος ὤν,
κρατύνεις βωμόν, ἑστίαν χθονός,
μονοψήφοισι νεύμασιν σέθεν,
μονοσκήπτροισι δ᾽ ἐν θρόνοις χρέος

375 πᾶν ἐπικραίνεις· ἄγος φυλάσσου.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἄγος μὲν εἴη τοῖς ἐμοῖς παλιγκότοις,
ὑμῖν δ᾽ ἀρήγειν οὐκ ἔχω βλάβης ἄτερ·
οὐδ᾽ αὖ τόδ᾽ εὖφρον, τάσδ᾽ ἀτιμάσαι λιτάς.
ἀμηχανῶ δὲ καὶ φόβος μ᾽ ἔχει φρένας

380 δρᾶσαί τε μὴ δρᾶσαί τε καὶ τύχην ἑλεῖν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τὸν ὑψόθεν σκοπὸν ἐπισκόπει, [ἀντ. β]
φύλακα πολυπόνων
βροτῶν, οἳ τοῖς πέλας προσήμενοι
δίκας οὐ τυγχάνουσιν ἐννόμου.

385 μένει τοι Ζηνὸς ἱκταίου κότος
δυσπαραθέλκτους παθόντος οἴκτοις.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ εἴ τοι κρατοῦσι παῖδες Αἰγύπτου σέθεν
νόμῳ πόλεως, φάσκοντες ἐγγύτατα γένους
εἶναι, τίς ἂν τοῖσδ᾽ ἀντιωθῆναι θέλοι;


390 δεῖ τοί σε φεύγειν κατὰ νόμους τοὺς οἴκοθεν,
ὡς οὐκ ἔχουσι κῦρος οὐδὲν ἀμφὶ σοῦ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ μή τί ποτ᾽ οὖν γενοίμαν ὑποχείριος [στρ. γ]
κράτεσιν ἀρσένων. ὕπαστρον δέ τοι
μῆχαρ ὁρίζομαι γάμου δύσφρονος

395 φυγᾷ· ξύμμαχον δ᾽ ἑλόμενος Δίκαν
κρῖνε σέβας τὸ πρὸς θεῶν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ οὐκ εὔκριτον τὸ κρῖμα· μή μ᾽ αἱροῦ κριτήν.
εἶπον δὲ καὶ πρίν, οὐκ ἄνευ δήμου τάδε
πράξαιμ᾽ ἄν, οὐδέ περ κρατῶν, μὴ καί ποτε

400 εἴπῃ λεώς, εἴ πού τι μὴ τοῖον τύχοι,
«ἐπήλυδας τιμῶν ἀπώλεσας πόλιν».
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἀμφοτέροις ὁμαίμων τάδ᾽ ἐπισκοπεῖ [ἀντ. γ]
Ζεὺς ἑτερορρεπής, νέμων εἰκότως
ἄδικα μὲν κακοῖς, ὅσια δ᾽ ἐννόμοις.

405 τί τῶνδ᾽ ἐξ ἴσου ῥεπομένων μεταλ-
γὲς τὸ δίκαιον ἔρξαι;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ δεῖ τοι βαθείας φροντίδος σωτηρίου,
δίκην κολυμβητῆρος ἐς βυθὸν μολεῖν
δεδορκὸς ὄμμα, μηδ᾽ ἄγαν ᾠνωμένον,

410 ὅπως ἄνατα ταῦτα πρῶτα μὲν πόλει,
αὐτοῖσί θ᾽ ἡμῖν ἐκτελευτήσει καλῶς,
καὶ μήτε δῆρις ῥυσίων ἐφάψεται,
μήτ᾽ ἐν θεῶν ἕδραισιν ὧδ᾽ ἱδρυμένας
ἐκδόντες ὑμᾶς τὸν πανώλεθρον θεὸν

415 βαρὺν ξύνοικον θησόμεσθ᾽ ἀλάστορα,
ὃς οὐδ᾽ ἐν Ἅιδου τὸν ἀλιτόντ᾽ ἐλευθεροῖ.
μῶν οὐ δοκεῖ δεῖν φροντίδος σωτηρίου;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ φρόντισον καὶ γενοῦ [στρ. δ]
πανδίκως εὐσεβὴς πρόξενος·

420 τὰν φυγάδα μὴ προδῷς,
τὰν ἕκαθεν ἐκβολαῖς
δυσθέοις ὀρμέναν·
μηδ᾽ ἴδῃς μ᾽ ἐξ ἑδρᾶν [ἀντ. δ]
πολυθέων ῥυσιασθεῖσαν, ὦ

425 πᾶν κράτος ἔχων χθονός.
γνῶθι δ᾽ ὕβριν ἀνέρων
καὶ φύλαξαι κότον.
μή τι τλῇς τὰν ἱκέτιν εἰσιδεῖν [στρ. ε]
ἀπὸ βρετέων βίᾳ

430 δίκας ἀγομέναν
ἱππαδὸν ἀμπύκων,
πολυμίτων πέπλων τ᾽ ἐπιλαβὰς ἐμῶν.
ἴσθι γάρ· παισὶ τάδε καὶ δόμοις, [ἀντ. ε.]
ὁπότερ᾽ ἂν κτίσῃς,

435 μένει δορὶ τίνειν
ὁμοΐαν θέμιν.
τάδε φράσαι· δίκαια Διόθεν κράτη.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ καὶ δὴ πέφρασμαι· δεῦρο δ᾽ ἐξοκέλλεται·
ἢ τοῖσιν ἢ τοῖς πόλεμον αἴρεσθαι μέγαν

440 πᾶσ᾽ ἔστ᾽ ἀνάγκη, καὶ γεγόμφωται σκάφος
στρέβλαισι ναυτικαῖσιν ὡς προσηγμένον.
ἄνευ δὲ λύπης οὐδαμοῦ καταστροφή.

[καὶ χρήμασιν μὲν ἐκ δόμων πορθουμένοις
γένοιτ᾽ ἂν ἄλλα κτησίου Διὸς χάριν

445 ἄτης γε μείζω, καὶ μετεμπλήσαι γόμον.
καὶ γλῶσσα τοξεύσασα μὴ τὰ καίρια,
448 ἀλγεινὰ θυμοῦ κάρτα κινητήρια,
447 γένοιτο μύθου μῦθος ἂν θελκτήριος·
ὅπως δ᾽ ὅμαιμον αἷμα μὴ γενήσεται,

450 δεῖ κάρτα θύειν καὶ πεσεῖν χρηστήρια
θεοῖσι πολλοῖς πολλά, πημονῆς ἄκη.]
ἦ κάρτα νείκους τοῦδ᾽ ἐγὼ παροίχομαι·
θέλω δ᾽ ἄιδρις μᾶλλον ἢ σοφὸς κακῶν
εἶναι· γένοιτο δ᾽ εὖ, παρὰ γνώμην ἐμήν.

455 ΔΑΝΑΪΔΕΣ πολλῶν ἄκουσον τέρματ᾽ αἰδοίων λόγων.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἤκουσα, καὶ λέγοις ἄν· οὔ με φεύξεται.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἔχω στρόφους ζώνας τε, συλλαβὰς πέπλων.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τάχ᾽ ἂν γυναικῶν ταῦτα συμπρεπῆ πέλοι.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἐκ τῶνδε τοίνυν, ἴσθι, μηχανὴ καλή—

460 ΒΑΣΙΛΕΑΣ λέξον τίν᾽ αὐδὴν τήνδε γηρυθεῖσ᾽ ἔσῃ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ εἰ μή τι πιστὸν τῷδ᾽ ὑποστήσεις στόλῳ—
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τί σοι περαίνει μηχανὴ συζωμάτων;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ νέοις πίναξι βρέτεα κοσμῆσαι τάδε.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ αἰνιγματῶδες τοὔπος· ἀλλ᾽ ἁπλῶς φράσον.

465 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἐκ τῶνδ᾽ ὅπως τάχιστ᾽ ἀπάγξασθαι θεῶν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἤκουσα μαστικτῆρα καρδίας λόγον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ξυνῆκας· ὠμμάτωσα γὰρ σαφέστερον.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἦ πολλαχῇ γε δυσπάλαιστα πράγματα,
κακῶν δὲ πλῆθος ποταμὸς ὣς ἐπέρχεται·

470 ἄτης δ᾽ ἄβυσσον πέλαγος οὐ μάλ᾽ εὔπορον
τόδ᾽ ἐσβέβηκα, κοὐδαμοῦ λιμὴν κακῶν.
εἰ μὲν γὰρ ὑμῖν μὴ τόδ᾽ ἐκπράξω χρέος,
μίασμ᾽ ἔλεξας οὐχ ὑπερτοξεύσιμον·
εἰ δ᾽ αὖθ᾽ ὁμαίμοις παισὶν Αἰγύπτου σέθεν

475 σταθεὶς πρὸ τειχέων διὰ μάχης ἥξω τέλους,
πῶς οὐχὶ τἀνάλωμα γίγνεται πικρόν,
ἄνδρας γυναικῶν οὕνεχ᾽ αἱμάξαι πέδον;
ὅμως δ᾽ ἀνάγκη Ζηνὸς αἰδεῖσθαι κότον
ἱκτῆρος· ὕψιστος γὰρ ἐν βροτοῖς φόβος.


480 σὺ μέν, πάτερ γεραιὲ τῶνδε παρθένων,
κλάδους τε τούτους αἶψ᾽ ἐν ἀγκάλαις λαβὼν
βωμοὺς ἐπ᾽ ἄλλους δαιμόνων ἐγχωρίων
θές, ὡς ἴδωσι τῆσδ᾽ ἀφίξεως τέκμαρ
πάντες πολῖται, μηδ᾽ ἀπορριφθῇ ψόγος

485 ἐμοῦ· κατ᾽ ἀρχῆς γὰρ φιλαίτιος λεώς.
καὶ γὰρ τάχ᾽ ἄν τις οἰκτίσας ἰδὼν τάδε
ὕβριν μὲν ἐχθήρειεν ἄρσενος στόλου,
ὑμῖν δ᾽ ἂν εἴη δῆμος εὐμενέστερος·
τοῖς ἥσσοσιν γὰρ πᾶς τις εὐνοίας φέρει.

490 ΔΑΝΑΟΣ πολλῶν τάδ᾽ ἡμῖν ἐστιν ἠξιωμένα,
αἰδοῖον εὑρεθέντα πρόξενον λαβεῖν.
ὀπάονας δὲ φράστοράς τ᾽ ἐγχωρίων
ξύμπεμψον, ὡς ἂν τῶν πολισσούχων θεῶν
βωμοὺς προνάους καὶ † πολισσούχων ἕδρας

495 εὕρωμεν, ἀσφάλεια δ᾽ ᾖ δι᾽ ἄστεως
στείχουσι· μορφῆς δ᾽ οὐχ ὁμόστολος φύσις.
Νεῖλος γὰρ οὐχ ὅμοιον Ἰνάχῳ γένος
τρέφει. φύλαξαι μὴ θράσος τέκῃ φόβον·
καὶ δὴ φίλον τις ἔκταν᾽ ἀγνοίας ὕπο.

500 ΒΑΣΙΛΕΑΣ στείχοιτ᾽ ἄν, ἄνδρες· εὖ γὰρ ὁ ξένος λέγει.
ἡγεῖσθε βωμοὺς ἀστικούς, θεῶν ἕδρας·
καὶ ξυμβολοῦσιν οὐ πολυστομεῖν χρεὼν
ναύτην ἄγοντας τόνδ᾽ ἐφέστιον θεῶν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τούτῳ μὲν εἶπας, καὶ τεταγμένος κίοι·

505 ἐγὼ δὲ πῶς δρῶ; ποῦ θράσος νέμεις ἐμοί;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ κλάδους μὲν αὐτοῦ λεῖπε, σημεῖον πόνου.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ καὶ δή σφε λείπω χειρία λόγοις σέθεν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ λευρὸν κατ᾽ ἄλσος νῦν ἐπιστρέφου τόδε.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ καὶ πῶς βέβηλον ἄλσος ἂν ῥύοιτό με;

510 ΒΑΣΙΛΕΑΣ οὔτοι πτερωτῶν ἁρπαγαῖς ‹σ᾽› ἐκδώσομεν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἀλλ᾽ εἰ δρακόντων δυσφρόνων ἐχθίοσιν;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ εὔφημον εἴη τοὔπος εὐφημουμένῃ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ οὔτοι τι θαῦμα δυσφορεῖν φόβῳ φρένα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἀεὶ δ᾽ † ἀνάκτων ἐστι δεῖμ᾽ ἐξαίσιον.

515 ΔΑΝΑΪΔΕΣ σὺ καὶ λέγων εὔφραινε καὶ πράσσων φρένα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἀλλ᾽ οὔτι δαρὸν χρόνον ἐρημώσει πατήρ.
ἐγὼ δὲ λαοὺς συγκαλῶν ἐγχωρίους
στείχω, τὸ κοινὸν ὡς ἂν εὐμενὲς τιθῶ·
καὶ σὸν διδάξω πατέρα ποῖα χρὴ λέγειν.

520 πρὸς ταῦτα μίμνε καὶ θεοὺς ἐγχωρίους
λιταῖς παραιτοῦ τῶν σ᾽ ἔρως ἔχει τυχεῖν.
ἐγὼ δὲ ταῦτα πορσυνῶν ἐλεύσομαι·
πειθὼ δ᾽ ἕποιτο καὶ τύχη πρακτήριος.

ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἄναξ ἀνάκτων, μακάρων [στρ. α]

525 μακάρτατε καὶ τελέων
τελειότατον κράτος, ὄλβιε Ζεῦ,
πιθοῦ τε καὶ γενέσθω.
ἄλευσον ἀνδρῶν ὕβριν εὖ στυγήσας·
λίμνᾳ δ᾽ ἔμβαλε πορφυροειδεῖ

530 τὰν μελανόζυγ᾽ ἄταν.
τὸ πρὸς γυναικῶν ‹δ᾽› ἐπιδὼν [ἀντ. α]
παλαίφατον ἁμέτερον
γένος φιλίας προγόνου γυναικὸς
νέωσον εὔφρον᾽ αἶνον·

535 γενοῦ πολυμνήστωρ, ἔφαπτορ Ἰοῦς.
Δῖαί τοι γένος εὐχόμεθ᾽ εἶναι
γᾶς ἀπὸ τᾶσδ᾽ ἔνοικοι.
παλαιὸν δ᾽ εἰς ἴχνος μετέσταν, [στρ. β]
ματέρος ἀνθονόμους ἐπωπάς,

540 λειμῶνα βούχιλον, ἔνθεν Ἰὼ
οἴστρῳ ἐρεσσομένα
φεύγει ἁμαρτίνοος,
πολλὰ βροτῶν διαμειβομένα
φῦλα, διχῇ δ᾽ ἀντίπορον

545 γαῖαν ἐν αἴσᾳ διατέμνοντα πόρον
κυματίαν ὁρίζει·
ἰάπτει δ᾽ Ἀσίδος δι᾽ αἴας [ἀντ. β]
μηλοβότου Φρυγίας διαμπάξ·
περᾷ δὲ Τεύθραντος ἄστυ Μυσὸν

550 Λύδιά τ᾽ ἂγ γύαλα,
καὶ δι᾽ ὀρῶν Κιλίκων
Παμφύλων τε διορνυμένα
† τὰν ποταμοὺς [δ᾽] ἀενάους
καὶ βαθύπλουτον χθόνα καὶ τὰν Ἀφροδί-
τας πολύπυρον αἶαν·

555 † ἱκνεῖται δ᾽ εἰσικνουμένου βέλει [στρ. γ]
βουκόλου πτερόεντος
Δῖον πάμβοτον ἄλσος,
λειμῶνα χιονόβοσκον ὅντ᾽ ἐπέρχεται

560 Τυφῶ μένος
ὕδωρ τε Νείλου νόσοις ἄθικτον,
μαινομένα πόνοις ἀτί-
μοις ὀδύναις τε κεντροδα-
λήτισι θυιὰς Ἥρας.

565 βροτοὶ δ᾽, οἳ γᾶς τότ᾽ ἦσαν ἔννομοι, [ἀντ. γ.]
χλωρῷ δείματι θυμὸν
πάλλοντ᾽ ὄψιν ἀήθη,
βοτὸν ἐσορῶντες δυσχερὲς μειξόμβροτον,
τὰν μὲν βοός,

570 τὰν δ᾽ αὖ γυναικός· τέρας δ᾽ ἐθάμβουν.
καὶ τότε δὴ τίς ἦν ὁ θέλ-
ξας πολύπλαγκτον ἀθλίαν
οἰστροδόνητον Ἰώ;
δι᾽ αἰῶνος κρέων ἀπαύστου [στρ. δ]

575 Ζεὺς …
βία δ᾽ ἀπημάντῳ σθένει
καὶ θείαις ἐπιπνοίαις
παύεται, δακρύων δ᾽ ἀπο-
στάζει πένθιμον αἰδῶ.

580 λαβοῦσα δ᾽ ἕρμα Δῖον ἀψευδεῖ λόγῳ
γείνατο παῖδ᾽ ἀμεμφῆ,
δι᾽ αἰῶνος μακροῦ πάνολβον· [ἀντ. δ]
ἔνθεν πᾶσα βοᾷ χθών,
« φυσιζόου γένος τόδε

585 Ζηνός ἐστιν ἀληθῶς·
τίς γὰρ ἂν κατέπαυσεν Ἥ-
ρας νόσους ἐπιβούλους;»
Διὸς τόδ᾽ ἔργον· καὶ τόδ᾽ ἂν γένος λέγων
ἐξ Ἐπάφου κυρήσαις.

590 τίν᾽ ἂν θεῶν ἐνδικωτέροισιν [στρ. ε]
κεκλοίμαν εὐλόγως ἐπ᾽ ἔργοις;
‹αὐτὸς ὁ› πατὴρ φυτουργὸς αὐτόχειρ ἄναξ,
γένους παλαιόφρων μέγας
τέκτων, τὸ πᾶν
μῆχαρ οὔριος Ζεύς.

595 ὑπ᾽ ἀρχᾶς δ᾽ οὔτινος θοάζων [ἀντ. ε]
† τὸ μεῖον κρεῖσσον ὢν κρατύνει,
οὔτινος ἄνωθεν ἡμένου σέβων κράτος.
πάρεστι δ᾽ ἔργον ὡς ἔπος
σπεῦσαί τι τῶν
βούλιος φέρει φρήν.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

600 ΔΑΝΑΟΣ θαρσεῖτε παῖδες· εὖ τὰ τῶν ἐγχωρίων·
δήμου δέδοκται παντελῆ ψηφίσματα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ὦ χαῖρε πρέσβυ, φίλτατ᾽ ἀγγέλλων ἐμοί·
ἔνισπε δ᾽ ἡμῖν, ποῖ κεκύρωται τέλος,
δήμου κρατοῦσα χεὶρ ὅπῃ πληθύνεται;


605 ΔΑΝΑΟΣ ἔδοξεν Ἀργείοισιν οὐ διχορρόπως,
ἀλλ᾽ ὥστ᾽ ἀνηβῆσαί με γηραιᾷ φρενί·
πανδημίᾳ γὰρ χερσὶ δεξιωνύμοις
ἔφριξεν αἰθὴρ τόνδε κραινόντων λόγον·
ἡμᾶς μετοικεῖν τῆσδε γῆς ἐλευθέρους

610 κἀρρυσιάστους ξύν τ᾽ ἀσυλίᾳ βροτῶν·
καὶ μήτ᾽ ἐνοίκων μήτ᾽ ἐπηλύδων τινὰ
ἄγειν· ἐὰν δὲ προστιθῇ τὸ καρτερόν,
τὸν μὴ βοηθήσαντα τῶνδε γαμόρων
ἄτιμον εἶναι ξὺν φυγῇ δημηλάτῳ.

615 τοιάνδ᾽ ἔπειθε ῥῆσιν ἀμφ᾽ ἡμῶν λέγων
ἄναξ Πελασγῶν, ἱκεσίου Ζηνὸς κότον
μέγαν προφωνῶν μή ποτ᾽ εἰσόπιν χρόνου
πόλιν παχῦναι, ξενικὸν ἀστικόν θ᾽ ἅμα
λέγων διπλοῦν μίασμα πρὸς πόλεως φανὲν

620 ἀμήχανον βόσκημα πημονῆς πέλειν.
τοιαῦτ᾽ ἀκούων χερσὶν Ἀργεῖος λεὼς
ἔκραν᾽ ἄνευ κλητῆρος ὣς εἶναι τάδε.
δημηγόρους δ᾽ ἤκουσεν εὐπιθεῖς στροφὰς
δῆμος Πελασγῶν· Ζεὺς δ᾽ ἐπέκρανεν τέλος.


ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

625 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἄγε δή, λέξωμεν ἐπ᾽ Ἀργείοις
εὐχὰς ἀγαθάς, ἀγαθῶν ποινάς.
Ζεὺς δ᾽ ἐφορεύοι ξένιος ξενίου
στόματος τιμὰς ἐπ᾽ ἀληθείᾳ,
τέρμον᾽ ἀμέμπτως πρὸς ἅπαντα·

630 νῦν ὅτε καὶ θεοὶ [στρ. α]
Διογενεῖς κλύοιτ᾽ εὐ-
κταῖα γένει χεούσας·
μήποτε πυρίφατον
τάνδε Πελασγίαν [πόλιν]

635 τὸν ἄχορον βοᾶν
κτίσαι μάχλον Ἄρη,
τὸν ἀρότοις θερί-
ζοντα βροτοὺς ἐνάλλοις·
οὕνεκ᾽ ᾤκτισαν ἡμᾶς,

640 ψῆφον δ᾽ εὔφρον᾽ ἔθεντο,
αἰδοῦνται δ᾽ ἱκέτας Διός,
ποίμναν τάνδ᾽ ἀμέγαρτον·
οὐδὲ μετ᾽ ἀρσένων [ἀντ. α]
ψῆφον ἔθεντ᾽ ἀτιμώ-

645 σαντες ἔριν γυναικῶν,
Δῖον ἐπιδόμενοι
πράκτορ᾽, ἅτε σκοπόν,
δυσπολέμητον, ὃν
τίς ἂν δόμος ἔχοι

650 ἐπ᾽ ὀρόφων ἰαί-
νοντα; βαρὺς δ᾽ ἐφίζει.
ἅζονται γὰρ ὁμαίμους
Ζηνὸς ἵκτορας ἁγνοῦ.
τοιγάρτοι καθαροῖσι βω-
μοῖς θεοὺς ἀρέσονται.

655 τοιγὰρ ὑποσκίων [στρ. β]
ἐκ στομάτων ποτά-
σθω φιλότιμος εὐχά,
μήποτε λοιμὸς ἀνδρῶν

660 τάνδε πόλιν κενώσαι·
μηδ᾽ ἐπιχωρίοις ‹στάσις›
πτώμασιν αἱματίσαι πέδον γᾶς.
ἥβας δ᾽ ἄνθος ἄδρεπτον
ἔστω, μηδ᾽ Ἀφροδίτας

665 εὐνάτωρ βροτολοιγὸς Ἄ-
ρης κέρσειεν ἄωτον.
καὶ γεραροῖσι πρε- [ἀντ. β]
σβυτοδόκοι γέμου-
σαι θυμέλαι φλεγόντων.

670 τὼς πόλις εὖ νέμοιτο
Ζῆνα μέγαν σεβόντων,
τὸν ξένιον δ᾽ ὑπερτάτως,
ὃς πολιῷ νόμῳ αἶσαν ὀρθοῖ.
τίκτεσθαι δ᾽ ἐφόρους γᾶς

675 ἄλλους εὐχόμεθ᾽ αἰεί,
Ἄρτεμιν δ᾽ ἑκάταν γυναι-
κῶν λόχους ἐφορεύειν.
μηδέ τις ἀνδροκμὴς [στρ. γ]
λοιγὸς ἐπελθέτω

680 τάνδε πόλιν δαΐζων,
ἄχορον ἀκίθαριν
δακρυογόνον Ἄρη
βοάν τ᾽ ἔνδημον ἐξοπλίζων.
νούσων δ᾽ ἑσμὸς ἀπ᾽ ἀστῶν

685 ἵζοι κρατὸς ἀτερπής·
εὐμενὴς δ᾽ ὁ Λύκειος ἔ-
στω πάσᾳ νεολαίᾳ.
καρποτελῆ δέ τοι [ἀντ. γ]
Ζεὺς ἐπικραινέτω

690 φέρματι γᾶν πανώρῳ·
πρόνομα δὲ βότ᾽ ἀγροῖς
πολύγονα τελέθοι·
τὸ πᾶν τ᾽ ἐκ δαιμόνων λάχοιεν.
εὔφημον δ᾽ ἐπὶ βωμοῖς

695 μοῦσαν θείατ᾽ ἀοιδοί·
ἁγνῶν τ᾽ ἐκ στομάτων φερέ-
σθω φήμα φιλοφόρμιγξ.
φυλάσσοι τ᾽ ἀτρεμαῖα τιμὰς [στρ. δ]
τὸ δάμιον, τὸ πτόλιν κρατύνει,

700 προμαθὶς εὐκοινόμητις ἀρχά·
ξένοισί τ᾽ εὐξυμβόλους,
πρὶν ἐξοπλίζειν Ἄρη,
δίκας ἄτερ πημάτων διδοῖεν.
θεοὺς δ᾽, οἳ γᾶν ἔχουσιν, αἰεὶ [ἀντ. δ]

705 τίοιεν ἐγχωρίοις πατρῴαις
δαφνηφόροις βουθύτοισι τιμαῖς.
τὸ γὰρ τεκόντων σέβας
τρίτον τόδ᾽ ἐν θεσμίοις
Δίκας γέγραπται μεγιστοτίμου.


ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

710 ΔΑΝΑΟΣ εὐχὰς μὲν αἰνῶ τάσδε σώφρονας, φίλαι·
ὑμεῖς δὲ μὴ τρέσητ᾽ ἀκούσασαι πατρὸς
ἀπροσδοκήτους τούσδε καὶ νέους λόγους.
ἱκεταδόκου γὰρ τῆσδ᾽ ἀπὸ σκοπῆς ὁρῶ
τὸ πλοῖον. εὔσημον γάρ· οὔ με λανθάνει

715 στολμοί τε λαίφους καὶ παραρρύσεις νεώς,
καὶ πρῷρα πρόσθεν ὄμμασιν βλέπουσ᾽ ὁδόν,
οἴακος εὐθυντῆρος ὑστάτου νεὼς
ἄγαν καλῶς κλύουσα, τοῖσιν οὐ φίλη.
πρέπουσι δ᾽ ἄνδρες νήιοι μελαγχίμοις

720 γυίοισι λευκῶν ἐκ πεπλωμάτων ἰδεῖν,
καὶ τἄλλα πλοῖα πᾶσά θ᾽ ἡ ᾽πικουρία
εὔπρεπτος· αὐτὴ δ᾽ ἡγεμὼν ὑπὸ χθόνα
στείλασα λαῖφος παγκρότως ἐρέσσεται.
ἀλλ᾽ ἡσύχως χρὴ καὶ σεσωφρονισμένως

725 πρὸς πρᾶγμ᾽ ὁρώσας τῶνδε μὴ ἀμελεῖν θεῶν.
ἐγὼ δ᾽ ἀρωγοὺς ξυνδίκους θ᾽ ἥξω λαβών.
ἴσως γὰρ ἂν κῆρύξ τις ἢ πρέσβη μόλοι,
ἄγειν θέλοντες, ῥυσίων ἐφάπτορες.
ἀλλ᾽ οὐδὲν ἔσται τῶνδε· μὴ τρέσητέ νιν.


730 ὅμως ‹δ᾽› ἄμεινον, εἰ βραδύνοιμεν βοῇ,
ἀλκῆς λαθέσθαι τῆσδε μηδαμῶς ποτε.
θάρσει· χρόνῳ τοι κυρίῳ τ᾽ ἐν ἡμέρᾳ
θεοὺς ἀτίζων τις βροτῶν δώσει δίκην.

ΔΑΝΑΪΔΕΣ πάτερ, φοβοῦμαι, νῆες ὡς ὠκύπτεροι

735 ἥκουσι· μῆκος δ᾽ οὐδὲν ἐν μέσῳ χρόνου.
περίφοβόν μ᾽ ἔχει τάρβος ἐτητύμως [στρ. α]
πολυδρόμου φυγᾶς ὄφελος εἴ τί μοι.
παροίχομαι, πάτερ, δείματι.
ΔΑΝΑΟΣ ἐπεὶ τελεία ψῆφος Ἀργείων, τέκνα,

740 θάρσει· μαχοῦνται περὶ σέθεν, σάφ᾽ οἶδ᾽ ἐγώ.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἐξῶλές ἐστι μάργον Αἰγύπτου γένος
μάχης τ᾽ ἄπληστον· καὶ λέγω πρὸς εἰδότα.
δοριπαγεῖς δ᾽ ἔχοντες κυανώπιδας [ἀντ. α]
νῆας ἔπλευσαν ὧδ᾽ ἐπιτυχεῖ κότῳ

745 πολεῖ μελαγχίμῳ σὺν στρατῷ.
ΔΑΝΑΟΣ πολλοὺς δέ γ᾽ εὑρήσουσιν ἐν μεσημβρίας
θάλπει βραχίον᾽ εὖ κατερρινημένους.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ μόνην δὲ μὴ πρόλειπε· λίσσομαι, πάτερ.
γυνὴ μονωθεῖσ᾽ οὐδέν· οὐκ ἔνεστ᾽ Ἄρης.

750 οὐλόφρονες δ᾽ ἐκεῖνοι, δολομήτιδες [στρ. β]
δυσάγνοις φρεσίν, κόρακες ὥστε, βω-
μῶν ἀλέγοντες οὐδέν.
ΔΑΝΑΟΣ καλῶς ἂν ἡμῖν ξυμφέροι ταῦτ᾽, ὦ τέκνα,
εἰ σοί τε καὶ θεοῖσιν ἐχθαιροίατο.

755 ΔΑΝΑΪΔΕΣ οὐ μὴ τριαίνας τάσδε καὶ θεῶν σέβη
δείσαντες ἡμῶν χεῖρ᾽ ἀπόσχωνται, πάτερ.
περίφρονες δ᾽ ἄγαν ἀνιέρῳ μένει [ἀντ. β]
μεμαργωμένοι κυνοθρασεῖς, θεῶν
οὐδὲν ἐπαΐοντες.

760 ΔΑΝΑΟΣ ἀλλ᾽ ἔστι φήμη κρείσσονας λύκους κυνῶν
εἶναι· βύβλου δὲ καρπὸς οὐ κρατεῖ στάχυν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ † ὡς καὶ ματαίων ἀνοσίων τε κνωδάλων
ἔχοντας ὀργάς, χρὴ φυλάσσεσθαι κράτος.
ΔΑΝΑΟΣ οὔτοι ταχεῖα ναυτικοῦ στρατοῦ στολή,

765 οὐδ᾽ ὅρμος, οὗ δεῖ πεισμάτων σωτήρια
ἐς γῆν ἐνεγκεῖν, οὐδ᾽ ἐν ἀγκυρουχίαις
θαρσοῦσι ναῶν ποιμένες παραυτίκα,
ἄλλως τε καὶ μολόντες ἀλίμενον χθόνα
ἐς νύκτ᾽ ἀποστείχοντος ἡλίου. φιλεῖ

770 ὠδῖνα τίκτειν νὺξ κυβερνήτῃ σοφῷ.
οὕτω γένοιτ᾽ ἂν οὐδ᾽ ἂν ἔκβασις στρατοῦ
καλή, πρὶν ὅρμῳ ναῦν θρασυνθῆναι. σὺ δὲ
φρόνει μὲν ὡς ταρβοῦσα μὴ ἀμελεῖν θεῶν·
πράξας ἀρωγήν· ἄγγελον δ᾽ οὐ μέμψεται


775 πόλις γέρονθ᾽, ἡβῶντα δ᾽ εὐγλώσσῳ φρενί.

ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἰὼ γᾶ βοῦνι, πάνδικον σέβας, [στρ. α]
τί πεισόμεσθα; ποῖ φύγωμεν Ἀπίας
χθονὸς κελαινὸν εἴ τι κεῦθός ἐστί που;
μέλας γενοίμαν καπνὸς

780 νέφεσσι γειτονῶν Διός,
τὸ πᾶν δ᾽ ἄφαντος ἀμπετὴς ἀιδνὸς ὡς
κόνις ἄτερθε πτερύγων ὀλοίμαν.
ἄφρικτον δ᾽ οὐκέτ᾽ ἂν πέλοι κέαρ· [ἀντ. α]

785 κελαινόχρως δὲ πάλλεταί μου καρδία.
πατρὸς σκοπαὶ δέ μ᾽ εἷλον· οἴχομαι φόβῳ.
θέλοιμι δ᾽ ἂν μορσίμου
βρόχου τυχεῖν † ἐν σαργάναις †,

790 πρὶν ἄνδρ᾽ ἀπευκτὸν τῷδε χριμφθῆναι χροΐ·
πρόπαρ θανούσας [δ᾽] Ἀίδας ἀνάσσοι.
πόθεν δέ μοι γένοιτ᾽ ἂν αἰθέρος θρόνος, [στρ. β]
πρὸς ὃν κύφελλ᾽ ὑδρηλὰ γίγνεται χιών,
ἢ λισσὰς αἰγίλιψ ἀπρόσ-

795 δεικτος οἰόφρων κρεμὰς
γυπιὰς πέτρα, βαθὺ
πτῶμα μαρτυροῦσά μοι,
πρὶν δαΐκτορος βίᾳ
καρδίας γάμου κυρῆσαι;

800 κυσὶν δ᾽ ἔπειθ᾽ ἕλωρα κἀπιχωρίοις [ἀντ. β]
ὄρνισι δεῖπνον οὐκ ἀναίνομαι πέλειν·
τὸ γὰρ θανεῖν ἐλευθεροῦ-
ται φιλαιάκτων κακῶν.
ἐλθέτω μόρος, πρὸ κοί-

805 τας γαμηλίου τυχών.
ἀμφυγᾶς τίν᾽ ἔτι πόρον
τέτμω γάμου λυτῆρα;
ἴυζε δ᾽ ὀμφάν, οὐράνια [στρ. γ]
μέλη λιτανὰ θεοῖσι καὶ

810 τέλεα δέ μοί πως πελόμενα [μοι],
λύσιμα † μάχιμα δ᾽· ἔπιδε, πάτερ,
βίαια μὴ φίλοις ὁρῶν
ὄμμασιν ἐνδίκως.

815 σεβίζου δ᾽ ἱκέτας σέθεν,
γαιάοχε παγκρατὲς Ζεῦ.
† γένος γὰρ Αἰγύπτιον ὕβριν [ἀντ. γ]
δύσφορον ἀρσενογενὲς †
μετά με δρόμοισι διόμενοι

820 φυγάδα μάταισι πολυθρόοις
βίαια δίζηνται λαβεῖν.
σὸν δ᾽ ἐπίπαν ζυγὸν
ταλάντου. τί δ᾽ ἄνευ σέθεν
θνατοῖσι τέλειόν ἐστιν;

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

825 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ό ό ό, ά ά ά·
ὅδε μάρπτις νάιος γάιος·
τῶν πρό, μάρπτι, κάμνοις·
†ἰόφ.. ὀμ.. αὖθι κάββας νυ..
δυΐαν βοὰν ἀμφαίνω.†

830 ὁρῶ τάδε φροίμια †πράξαν πόνων
βιαίων ἐμῶν. ἠὲ ἠέ.
βαῖνε φυγᾷ πρὸς ἀλκάν·
†βλοσυρόφρονα χλιδᾷ …
δύσφορα ναῒ κἀν γᾷ …

835 γάι᾽ ἄναξ προτάσσου.†
‹ΚΗΡΥΚΑΣ› σοῦσθε σοῦσθ᾽ ἐπὶ βᾶ-
ριν ὅπως ποδῶν …
οὐκοῦν; οὐκοῦν;
τιλμοὶ τιλμοὶ καὶ στιγμοί,

840 πολυαίμων φόνιος
ἀποκοπὰ κρατός.
σοῦσθε σοῦσθ᾽ † ὀλύμεναι ὀλόμεν᾽ ἐπ᾽ ἀμάδα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ εἴθ᾽ ἀνὰ πολύρυτον [στρ. α]
ἁλμήεντα πόρον

845 δεσποσίῳ ξὺν ὕβρει
γομφοδέτῳ τε δόρει διώλου.
‹ΚΗΡΥΚΑΣ› †αἵμον᾽ ἕσω σ᾽ ἐπ᾽ ἀμάδα·
ἦ σὺ δουπια τάπιτα;†
κελεύω βίᾳ μεθέσθαι

850 †ἴχαρ φρενί τ᾽ ἄταν.
ἰὼ ἰόν†.
λεῖφ᾽ ἕδρανα, κί᾽ ἐς δόρυ,
ἀτίετον ἄπολιν οὐ σέβω.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ μήποτε πάλιν ἴδοις [ἀντ. α]

855 ἀλφεσίβοιον ὕδωρ,
ἔνθεν ἀεξόμενον
ζώφυτον αἷμα βροτοῖσι θάλλει.
‹ΚΗΡΥΚΑΣ› † ἄγειος ἐγὼ βαθυχαῖος

860 βαθρείας βαθρείας γέρον. †
σὺ δ᾽ ἐν ναῒ ναῒ βάσῃ
τάχα θέλεος ἀθέλεος,
βίᾳ βίᾳ τε πολλᾷ φροῦδα.
† βάτεαι βαθυμιτροκακὰ παθῶν †

[ὀλόμεναι παλάμαις].
865 ΔΑΝΑΪΔΕΣ αἰαῖ αἰαῖ. [στρ. β]
αἲ γὰρ δυσπαλάμως ὄλοιο
δι᾽ ἁλίρρυτον ἄλσος,
κατὰ Σαρπηδόνιον

870 χῶμα πολύψαμμον ἀλαθεὶς
Εὐρεΐαισιν αὔραις.

ΚΗΡΥΚΑΣ ἴυζε καὶ λάκαζε καὶ κάλει θεούς.
Αἰγυπτίαν γὰρ βᾶριν οὐχ ὑπερθορῇ.
[ἴυζε καὶ]

875 † βόα, πικρότερ᾽ ἀχέων οἰζύος ὄνομ᾽ ἔχων. †
ΔΑΝΑΪΔΕΣ οἰοῖ οἰοῖ [ἀντ. β]
λύμας, ᾇ σὺ πρὸ γᾶς ὑλάσκων † περιχαμπτὰ
βρυάζεις· ὃς ἐπωπᾷ δ᾽, ὁ μέγας

880 Νεῖλος, ὑβρίζοντά σ᾽ ἀποτρέ-
ψειεν ἄιστον ὕβριν.
ΚΗΡΥΚΑΣ βαίνειν κελεύω βᾶριν εἰς ἀμφίστροφον
ὅσον τάχιστα· μηδέ τις σχολαζέτω.
ὁλκὴ γὰρ αὕτη πλόκαμον οὐδάμ᾽ ἅζεται.

885 ΔΑΝΑΪΔΕΣ οἰοῖ, πάτερ, βρέτεος ἄρος [στρ. γ]
ἀτᾷ μ᾽· ἅλαδ᾽ ἄγει,
ἄραχνος ὥς, βάδην.
ὄναρ ὄναρ μέλαν,
ὀτοτοτοτοῖ,

890 μᾶ Γᾶ μᾶ Γᾶ, βοὰν
φοβερὸν ἀπότρεπε·
ὦ βᾶ Γᾶς παῖ Ζεῦ.
ΚΗΡΥΚΑΣ οὔτοι φοβοῦμαι δαίμονας τοὺς ἐνθάδε·
οὐ γάρ μ᾽ ἔθρεψαν, οὐδ᾽ ἐγήρασαν τροφῇ.

895 ΔΑΝΑΪΔΕΣ μαιμᾷ πέλας δίπους ὄφις· [ἀντ. γ]
ἔχιδνα δ᾽ ὥς με ‹φόνιος ἢ›
τί ποτέ ν‹ιν καλῶ›
δάκος; ἀχ…
ὀτοτοτοτοῖ,

900 μᾶ Γᾶ μᾶ Γᾶ βοὰν
φοβερὸν ἀπότρεπε,
ὦ βᾶ Γᾶς παῖ Ζεῦ.
ΚΗΡΥΚΑΣ εἰ μή τις ἐς ναῦν εἶσιν αἰνέσας τάδε,
λακὶς χιτῶνος ἔργον οὐ κατοικτιεῖ.

905 ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἰὼ πόλεως ἀγοὶ πρόμοι, δάμναμαι.
ΚΗΡΥΚΑΣ πολλοὺς ἄνακτας, παῖδας Αἰγύπτου, τάχα
ὄψεσθε· θαρσεῖτ᾽, οὐκ ἐρεῖτ᾽ ἀναρχίαν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ διωλόμεσθ᾽· ἄεπτ᾽, ἄναξ, πάσχομεν.
ΚΗΡΥΚΑΣ ἕλξειν ἔοιχ᾽ ὑμᾶς ἐπισπάσας κόμης,

910 ἐπεὶ οὐκ ἀκούετ᾽ ὀξὺ τῶν ἐμῶν λόγων.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ οὗτος, τί ποιεῖς; ἐκ ποίου φρονήματος
ἀνδρῶν Πελασγῶν τήνδ᾽ ἀτιμάζεις χθόνα;
ἀλλ᾽ ἦ γυναικῶν ἐς πόλιν δοκεῖς μολεῖν;
κάρβανος ὢν Ἕλλησιν ἐγχλίεις ἄγαν·

915 καὶ πόλλ᾽ ἁμαρτὼν οὐδὲν ὤρθωσας φρενί.
ΚΗΡΥΚΑΣ τί δ᾽ ἠμπλάκηται τῶνδ᾽ ἐμοὶ δίκης ἄτερ;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ξένος μὲν εἶναι πρῶτον οὐκ ἐπίστασαι.
ΚΗΡΥΚΑΣ πῶς δ᾽ οὐχί; τἄμ᾽ ὀλωλόθ᾽ εὑρίσκων ἄγω.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ποίοισιν εἰπὼν προξένοις ἐγχωρίοις;

920 ΚΗΡΥΚΑΣ Ἑρμῇ, μεγίστῳ προξένων, μαστηρίῳ.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ θεοῖσιν εἰπὼν τοὺς θεοὺς οὐδὲν σέβῃ.
ΚΗΡΥΚΑΣ τοὺς ἀμφὶ Νεῖλον δαίμονας σεβίζομαι.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ οἱ δ᾽ ἐνθάδ᾽ οὐδέν, ὡς ἐγὼ σέθεν κλύω;
ΚΗΡΥΚΑΣ ἄγοιμ᾽ ἄν, εἴ τις τάσδε μὴ ᾽ξαιρήσεται.

925 ΒΑΣΙΛΕΑΣ κλαίοις ἄν, εἰ ψαύσειας, οὐ μάλ᾽ ἐς μακράν.
ΚΗΡΥΚΑΣ ἤκουσα, τοὖπος ‹δ᾽› οὐδαμῶς φιλόξενον.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ οὐ γὰρ ξενοῦμαι τοὺς θεῶν συλήτορας.
ΚΗΡΥΚΑΣ λέγοιμ᾽ ἂν ἐλθὼν παισὶν Αἰγύπτου τάδε.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἀβουκόλητον τοῦτ᾽ ἐμῷ φρονήματι.

930 ΚΗΡΥΚΑΣ ἀλλ᾽ ὡς ἂν εἰδὼς ἐννέπω σαφέστερον—
καὶ γὰρ πρέπει κήρυκ᾽ ἀπαγγέλλειν τορῶς
ἕκαστα—πῶς φῶ, πρὸς τίνος τ᾽ ἀφαιρεθεὶς
ἥκειν γυναικῶν αὐτανέψιον στόλον;
οὔτοι δικάζει ταῦτα μαρτύρων ὕπο

935 Ἄρης, τὸ νεῖκος δ᾽ οὐκ ἐν ἀργύρου λαβῇ
ἔλυσεν· ἀλλὰ πολλὰ γίγνεται πάρος
πεσήματ᾽ ἀνδρῶν κἀπολακτισμοὶ βίου.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ τί σοι λέγειν χρὴ τοὔνομ᾽; ἐν χρόνῳ μαθὼν
εἴσῃ σύ τ᾽ αὐτὸς χοἰ ξυνέμποροι σέθεν.

940 ταύτας δ᾽ ἑκούσας μὲν κατ᾽ εὔνοιαν φρενῶν
ἄγοις ἄν, εἴπερ εὐσεβὴς πίθοι λόγος.
τοιάδε δημόπρακτος ἐκ πόλεως μία
ψῆφος κέκρανται, μήποτ᾽ ἐκδοῦναι βίᾳ
στόλον γυναικῶν· τῶνδ᾽ ἐφήλωται τορῶς

945 γόμφος διαμπάξ, ὡς μένειν ἀραρότως.
ταῦτ᾽ οὐ πίναξίν ἐστιν ἐγγεγραμμένα
οὐδ᾽ ἐν πτυχαῖς βίβλων κατεσφραγισμένα,
σαφῆ δ᾽ ἀκούεις ἐξ ἐλευθεροστόμου
γλώσσης. κομίζου δ᾽ ὡς τάχιστ᾽ ἐξ ὀμμάτων.

950 ΚΗΡΥΚΑΣ ἔοιγμεν ἤδη πόλεμον ἀρεῖσθαι νέον·
εἴη δὲ νίκη καὶ κράτος τοῖς ἄρσεσιν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ ἀλλ᾽ ἄρσενάς τοι τῆσδε γῆς οἰκήτορας
εὑρήσετ᾽, οὐ πίνοντας ἐκ κριθῶν μέθυ.
ὑμεῖς δὲ πᾶσαι ξὺν φίλαις ὀπάοσιν

955 θράσος λαβοῦσαι στείχετ᾽ εὐερκῆ πόλιν,
πύργων βαθείᾳ μηχανῇ κεκλῃμένην.
καὶ δώματ᾽ ἐστὶ πολλὰ μὲν τὰ δήμια,
δεδωμάτωμαι δ᾽ οὐδ᾽ ἐγὼ σμικρᾷ χερί.
ἔνθ᾽ ἔστιν ὑμῖν εὐτύκους ναίειν δόμους

960 πολλῶν μετ᾽ ἄλλων· εἰ δέ τις μείζων χάρις,
πάρεστιν οἰκεῖν καὶ μονορρύθμους δόμους.
τούτων τὰ λῷστα καὶ τὰ θυμηδέστατα—
πάρεστι—λωτίσασθε. προστάτης δ᾽ ἐγὼ
ἀστοί τε πάντες, ὧνπερ ἥδε κραίνεται

965 ψῆφος. τί τῶνδε κυριωτέρους μένεις;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἀλλ᾽ ἀντ᾽ ἀγαθῶν ἀγαθοῖσι βρύοις,
δῖε Πελασγῶν.
πέμψον δὲ πρόφρων δεῦρ᾽ ἡμέτερον
πατέρ᾽ εὐθαρσῆ Δαναόν, πρόνοον

970 καὶ βούλαρχον. τοῦ γὰρ προτέρα
μῆτις, ὅπου χρὴ δώματα ναίειν
καὶ τόπος εὔφρων. πᾶς τις ἐπειπεῖν
ψόγον ἀλλοθρόοις
εὔτυκος· εἴη δὲ τὰ λῷστα.

975 ξύν τ᾽ εὐκλείᾳ καὶ ἀμηνίτῳ
βάξει λαῶν ἐγχώρων
τάσσεσθε, φίλαι δμωίδες, οὕτως
ὡς ἐφ᾽ ἑκάστῃ διεκλήρωσεν
Δαναὸς θεραποντίδα φερνήν.

980 ΔΑΝΑΟΣ ὦ παῖδες, Ἀργείοισιν εὔχεσθαι χρεών,
θύειν τε λείβειν θ᾽, ὡς θεοῖς Ὀλυμπίοις,
σπονδάς, ἐπεὶ σωτῆρες οὐ διχορρόπως.
καί μου τὰ μὲν πραχθέντα πρὸς τοὺς ἐγγενεῖς
φίλους πικρῶς ἤκουσαν αὐτανεψίοις·

985 ἐμοὶ δ᾽ ὀπαδοὺς τούσδε καὶ δορυσσόους
ἔταξαν, ὡς ἔχοιμι τίμιον γέρας,
καὶ μήτ᾽ ἀέλπτως, δορικανεῖ μόρῳ θανὼν
λάθοιμι, χώρᾳ δ᾽ ἄχθος ἀείζων πέλοι
‹. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .›
τοιῶνδε τυγχάνοντας ἐκ πρυμνῆς φρενὸς

990 χάριν σέβεσθαι τιμιωτέραν † ἐμοῦ.
καὶ ταῦθ᾽ ἅμ᾽ ἐγγράψασθε πρὸς γεγραμμένοις
πολλοῖσιν ἄλλοις σωφρονίσμασιν πατρός,
ἀγνῶθ᾽ ὅμιλον, ὡς ἐλέγχεται χρόνῳ,
πᾶς δ᾽ ἐν μετοίκῳ γλῶσσαν εὔτυκον φέρει

995 κακήν, τό τ᾽ εἰπεῖν εὐπετὲς μύσαγμά πως.
ὑμᾶς δ᾽ ἐπαινῶ μὴ καταισχύνειν ἐμέ,
ὥραν ἐχούσας τήνδ᾽ ἐπίστρεπτον βροτοῖς.
τέρειν᾽ ὀπώρα δ᾽ εὐφύλακτος οὐδαμῶς·
θῆρες δὲ κηραίνουσι καὶ βροτοί—τί μήν; —

1000 καὶ κνώδαλα πτεροῦντα καὶ πεδοστιβῆ.
† καρπώματα στάζοντα κηρύσσει Κύπρις
κάλωρα κωλύουσαν θωσμένειν ἔρῳ, †
καὶ παρθένων χλιδαῖσιν εὐμόρφοις ἔπι
πᾶς τις παρελθὼν ὄμματος θελκτήριον

1005 τόξευμ᾽ ἔπεμψεν, ἱμέρου νικώμενος.
πρὸς ταῦτα μὴ πάθωμεν ὧν πολὺς πόνος
πολὺς δὲ πόντος οὕνεκ᾽ ἠρόθη δορί,
μηδ᾽ αἶσχος ἡμῖν, ἡδονὴν δ᾽ ἐχθροῖς ἐμοῖς
πράξωμεν. οἴκησις δὲ καὶ διπλῆ πάρα·

1010 τὴν μὲν Πελασγός, τὴν δὲ καὶ πόλις διδοῖ,
οἰκεῖν λάτρων ἄτερθεν· εὐπετῆ τάδε.
μόνον φύλαξαι τάσδ᾽ ἐπιστολὰς πατρός,
τὸ σωφρονεῖν τιμῶσα τοῦ βίου πλέον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τἄλλ᾽ εὐτυχοῖμεν πρὸς θεῶν Ὀλυμπίων·

1015 ἐμῆς δ᾽ ὀπώρας οὕνεκ᾽ εὖ θάρσει, πάτερ.
θεοῖς γὰρ εἴ τι μὴ βεβούλευται νέον,
ἴχνος τὸ πρόσθεν οὐ διαστρέψω φρενός.


ΕΞΟΔΟΣ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ ἴτε μὰν ἀστυάνακτας [στρ. α]
μάκαρας θεοὺς γανάοντες

1020 πολιούχους τε καὶ οἳ χεῦμ᾽ Ἐρασίνου
περιναίουσιν παλαιόν.
ὑποδέξασθε ‹δ᾽› ὀπαδοὶ
μέλος· αἶνος δὲ πόλιν τάνδε Πελασγῶν
ἐχέτω, μηδ᾽ ἔτι Νείλου
προχοὰς σέβωμεν ὕμνοις,

1025 ποταμοὺς δ᾽ οἳ διὰ χώρας [ἀντ. α.]
θελεμὸν πῶμα χέουσιν
πολύτεκνοι, λιπαροῖς χεύμασι γαίας
τόδε μειλίσσοντες οὖδας.

1030 ἐπίδοι δ᾽ Ἄρτεμις ἁγνὰ
στόλον οἰκτιζομένα, μηδ᾽ ὑπ᾽ ἀνάγκας
γάμος ἔλθοι Κυθερείας·
Στύγιον πέλοι τόδ᾽ ἆθλον.
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ — Κύπριδος ‹δ᾽› οὐκ ἀμελεῖ θεσμὸς ὅδ᾽ εὔφρων. [στρ. β]

1035 δύναται γὰρ Διὸς ἄγχιστα σὺν Ἥρᾳ·
τίεται δ᾽ αἰολόμητις
θεὸς ἔργοις ἐπὶ σεμνοῖς.
— μετάκοινοι δὲ φίλᾳ ματρὶ πάρεισιν
Πόθος ‹ᾇ› τ᾽ οὐδὲν ἄπαρνον

1040 τελέθει θέλκτορι Πειθοῖ.
— δέδοται δ᾽ Ἁρμονίᾳ μοῖρ᾽ Ἀφροδίτας
ψεδυρὰ τρίβοι τ᾽ ἐρώτων.
— φυγάδεσσιν δ᾽ ἐπιπλοίας κακά τ᾽ ἄλγη [ἀντ. β]
πολέμους θ᾽ αἱματόεντας προφοβοῦμαι.

1045 τί ποτ᾽ εὔπλοιαν ἔπραξαν
ταχυπόμποισι διωγμοῖς;
— ὅ τί τοι μόρσιμόν ἐστιν, τὸ γένοιτ᾽ ἄν.
Διὸς οὐ παρβατός ἐστιν
μεγάλα φρὴν ἀπέρατος.


1050 — μετὰ πολλῶν δὲ γάμων ἅδε τελευτὰ
προτερᾶν πέλοι γυναικῶν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ὁ μέγας Ζεὺς ἀπαλέξαι [στρ. γ]
γάμον Αἰγυπτογενῆ μοι.
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ τὸ μὲν ἂν βέλτατον εἴη·

1055 ΔΑΝΑΪΔΕΣ σὺ δὲ θέλγοις ἂν ἄθελκτον;
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ σὺ δέ γ᾽ οὐκ οἶσθα τὸ μέλλον.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ τί δὲ μέλλω φρένα Δίαν [ἀντ. γ]
καθορᾶν, ὄψιν ἄβυσσον;
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ μέτριον νῦν ἔπος εὔχου·

1060 ΔΑΝΑΪΔΕΣ τίνα καιρόν με διδάσκεις;
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ τὰ θεῶν μηδὲν ἀγάζειν.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ζεὺς ἄναξ ἀποστεροί- [στρ. δ]
η γάμον δυσάνορα
δάιον, ὅσπερ Ἰὼ

1065 πημονᾶς ἐλύσατ᾽ εὖ
χειρὶ παιωνίᾳ κατασχεθών,
εὐμενῆ βίαν κτίσας,
καὶ κράτος νέμοι γυναι- [ἀντ. δ]
ξίν· τὸ βέλτερον κακοῦ

1070 καὶ τὸ δίμοιρον αἰνῶ,
καὶ δίκᾳ δίκας ἕπε-
σθαι, ξὺν εὐχαῖς ἐμαῖς, λυτηρίοις
μηχαναῖς θεοῦ πάρα.

ΧΟΡΟΣ ΔΑΝΑΪΔΩΝ

Των προσφύγων ο Δίας καλόβουλο
μάτι ας στρέψει σ᾽ αυτό το κοπάδι μας,
που απ᾽ του Νείλου τις ψιλαμμουδένιες
εκβολές στα πανιά ξεσηκώθηκε·

5 και την Άγια τη Χώρα – ομοσύνορη της Συρίας –
αφήνοντας φεύγομε, όχι για αίμα χυμένον εξόριστες
με του λαού δημοψήφιστη απόφαση, μ᾽ από αντρών
συγγενών μας την έχθρητα κι από φρίκη για γάμο
παράνομο με τους άθεους τους γιους του Αιγύπτου.

10 Και ο Δαναός ο πατέρας, που στάθηκε
ο αρχηγός της βουλής και ανταρσίας μας,
αφού εστάθμισεν όλα, αποφάσισε
πως το κάλλιο απ᾽ τα πάθη μας θα ᾽τανε,
δρόμο απάνω στο κύμα να πάρομε

15 και ν᾽ αράξομε στου Άργους τα χώματα,
εδ᾽ οπούθε καυχιέται η γενιά μας
πως κρατάει, από του Δία την εμπνοή
κι από τ᾽ αγίου χεριού του τ᾽ ακούμπισμα
στην οιστρόδιωχτη επάνω Αγελάδα.

20 Σε ποιά χώρα λοιπόν θενα φτάναμε
για μας, άλλη απ᾽ αυτή, πιο καλόδεχτη
μ᾽ αυτά της ικεσίας στα χέρια μας
τα κλαδιά με ταινίες ζωσμένα;
Μα ω συ πόλη, μα ω γη και καθάρια νερά

κι ω θεοί τ᾽ ουρανού και του κάτω του κόσμου, που
τους τρισέβαστους τάφους κατέχετε, και συ τρίτος,
ω Δία Σωτήρα μου, που φυλάεις των δικαίων τα σπίτια,
το γυναίκειο δεχτείτε κοπάδι μας, που προσπέφτουμε
ικέτες σας, με φιλέσπλαχνο πνέμα της χώρας.

30 Μα το σμάρι το αντρίκιο της άνομης
αιγυπτόσπορης φάρας, πρι βάλουνε πόδι εδώ στ᾽
αμμουδένιο ακρογιάλι, πίσω, δώστε τους μια, με το γρήγορο το σκαρί τους να πάνε στο πέλαγος, όπου
αντάρα να βρουν χειμωνόδαρτη

35 με βροντές μ᾽ αστραπές μ᾽ άγριους δρόλαπες
και χαθούν μες στη λύσσα της θάλασσας,
πριν εμάς, ανιψιές του πατέρα των, κάμουν σκλάβες,
και δίχως να θέλουμε σε κρεβάτια ανεβούν που
δε στρέγει κι ο θείος ο Νόμος.

40 Τώρα πέρ᾽ απ᾽ τη θάλασσα καλώ
μάρτυρα και διαφεντευτή μου
το θεϊκό το μοσκάρι,
της ανθοβόσκητης της βοϊδοκεράς,
προγόνισσάς μου, το βλαστάρι·

που αφού από του Δία την εμπνοή
κι από το χεροχάιδεμά του
ήρθε την ώρα την μοιρόγραφτη στο φως,
ταιριαστό πήρεν «Έπαφος»
με δίκιο τ᾽ ονομάτισμά του.

50 Αυτόν αφού καλέσω μάρτυρα στα χλωρά
τώρα εδώ τα βοσκοτόπια της αρχαίας του μάνας,
κι αναθυμηθώ τα τόσα παραδείρια της και ποδοκόπια,
για τη γενιά μας έπειτα πιστεύω πως θα φανερώσω
τέτοια σημάδια αλάθευτα

55 στης χώρας τους κατοίκους, που όσο κι ανέλπιστα αν
φανούν, προβαίνοντας αληθινά τα λόγια μου θα νιώσουν.

Κι αν απ᾽ τους ντόπιους λάχει εδώ σιμά κανείς που των πουλιών τη γλώσσα να γνωρίζει γρικώντας τα πικρά τα μοιρολόγια μου,

60 πως της γυναίκας του Τηρέα της θλιβερής
της γερακοκυνήγητης αηδόνας
ν᾽ ακούει τους θρήνους θα νομίζει.

Που από τα πρωτινά τα κατατόπια της αποδιωγμένη
μύρεται και κλαίει στα νέα τα ξένα της λημέρια

κι αναθιβάλλει του παιδιού της το χαμό,
που απ᾽ τα δικά της σφάχτηκε τα χέρια
πάνω στης κακομάνας του τον άθεο το θυμό.

Έτσι κι εγώ σε μελωδίες ιωνικές

70 θρηνώντας η γογγύχτρα τ᾽ απαλά μου
νειλοθρεμμένα σκίζω μάγουλα και την αμάθητη
από πριν βόσκω με κλάιματα καρδιά μου·
τ᾽ άνθη του θρήνου, οϊμέ, κορφολογώ, γιατί από φόβο
είναι η ψυχή γιομάτη, μήπως σ᾽ αυτή μου τη φυγή

75 από την Αερία τη γη
δε βρω κανέν᾽ από δικούς προστάτη.

Μα ω της γενιάς μου εσείς θεοί, απαντοχή γενείτε μου
και σκέπη το δίκιο βλέποντας· ή, κι αν δε δώσετε

80 να βρω τέλεια δικαίωση, καθώς πρέπει,
στην άθεη βία την οργή σας στρέψετε
και δίκαια για τους γάμους μου κάμετε κρίση·
ως κι όποιος καταπονεθεί στον πόλεμο, κυνηγημένος,
του χαμού του λυτρωμό στο θεοσέβαστο βωμό

85 θα βρει καταφυγή αν ζητήσει.
Στο Δία ας έχω όλα τα θάρρη μου,
κι αν είναι ανεξιχνίαστο το θέλημά του,
μ᾽ άξαφν᾽ αστράφτει και φεγγοβολά
και μες τα σκότη, με τη μαύρη συμφορά

90 για τους εφήμερους ανθρώπους εδώ κάτου.
Ολόρθο πέφτει κι όχι ανάτριχα
ό,τι στα τέλεια της βουλής του θα ωριμάσει·
γιατί πυκνοί του θείου του νου
οι δρόμοι και βαθύσκιωτοι τραβούν,

95 που μάτι δεν μπορεί να ξεσκεπάσει.

Αυτός κι από τις ψηλοπύργωτες ελπίδες κάτω
τους γκρεμίζει στου ολέθρου τους ανθρώπους
το βυθό, χωρίς με βία το χέρι του να οπλίζει·

100 κόπο δε δίνει στη θεότη τίποτα,
πάνω στον ουρανό της θρονιασμένη
κι απ᾽ τους αγίους ψηλά τους θρόνους της
όμως η πάσα της βουλή τελειωμένη.
Μ᾽ ας στρέψει μάτι στην ανθρώπινη αποκοτιά,

105 να δει πώς ξανανιώνει και, σαν κορμός, μ᾽ αγύριστη κακογνωμιά για τους δικούς μου γάμους ξεφουντώνει,
και την κεντά η μανία του λογισμού
μ᾽ αφεύγατη βουκέντρα ζευγολάτη

110 για να πλερώσει με ξολοθρεμό
νου τη θεοβλάβεια και την απάτη.
Τέτοια πικρά δύρομαι πάθη θλιβερά
στο δάκρυ μου πνιγμένη, αλί!
με βαριοστεναγμούς, αλί μου, αλί!

115 που πρέπουνε σε θρήνους νεκρικούς,
και μόνη μου μοιρολογούμαι ζωντανή.
Μα εσύ, βουνίσια Απία γη, λεήσου με, αν
τη ξενική φωνή μου, ω γη, καταλαβαίνεις·

120 νά, που το χέρι επανωτά με λινοξέσκλιδη φθορά
στους πέπλους τους Σιδώνιους κατεβαίνει.

Στους θεούς τρέχουνε σωρός οι προσφορές, οι άνθρωποι
όταν δυστυχούν και στέκει ο θάνατος κοντά·

125 κ᾽ εμένα, αλιά και τρισαλιά!
στις αξεδιάλυτες τις συμφορές
και πού το κύμα θα με σύρει αυτό και πού;
Μα εσύ, βουνίσια Απία γη,

130 λεήσου με, αν τη ξενική φωνή μου, ω γη,
καταλαβαίνεις· νά, που το χέρι επανωτά με λινοξέσκλιδη φθορά στους πέπλους τους Σιδώνιους κατεβαίνει.

Αλήθεια τα κουπιά κι η στέρεα η ξυλοδεσιά

135 βαστώντας τα νερά και του πελάου το κύμα
με κατευόδωσαν εδώ με δίχως τρικυμιά
– παράπονο δεν έχω – κι όλο πρίμα·
μ᾽ άμποτε νά ηταν κι ο πατέρας μου
ο Δίας, που δύνεται ό,τι θέλει,

140 να μας αξίωνε όμοια και τα τέλη.
Και σπέρμα τόσο σεβαστής
μητέρας, να ξεφύγω ας δώσει
τ᾽ αντρίκια τ᾽ αγκαλιάσματα
κι απ᾽ το ζυγό του γάμου ας με γλιτώσει.

145 Και μ᾽ όση πίστη εγώ βοηθό την προσκαλώ, τόσο
του Δία κι η πάναγνη Κόρη ας το στρέξει από τη σεμνοπρόσωπη την όψη σπλαχνικό το βλέμμα της
επάνω μου να στρέψει. κι αγαναχτώντας μ᾽ όση της
οργή για τους κατατρεμούς μου εμένα,

150 παρθένα ας με λυτρώνει την παρθένα·
Και σπέρμα τόσο σεβαστής μητέρας, να ξεφύγω
ας δώσει τ᾽ αντρίκια τ᾽ αγκαλιάσματα
κι απ᾽ το ζυγό του γάμου ας με γλιτώσει.
Ειδεμή η γέννα η μελαψή

155 κι ηλιοκαμένη, εμείς,
στο Δία του Κάτω κόσμου θα στραφούμε,
που ξένους δέχεται πολλούς στα σπίτια του – όλους
τους νεκρούς – και με κλαδιά στην αγκαλιά
και με κρεμάθρες στους λαιμούς

160 σ᾽ αυτόν θα κατεβούμε, μια που
δεν ηύραμε βοηθούς του Ολύμπου τους Θεούς.
Ω Δία, ω το θεόργητο
κυνήγι της Ιώς αλί!
τη νιώθω τη συζυγική τη ζούλια, την οργή

165 που όλο τον ουρανό νικά·
γιατ᾽ από τ᾽ άγριο μάνιασμα
τ᾽ ανέμου βγαίνει η τρικυμιά.
Και θα ᾽χουν να κατηγορούν το Δία τότε φανερά
και τ᾽ άδικ᾽ όλο επάνω του θα πέσει,

170 αν το δαμαλογέννητο
παιδί, που μια φορά
από τον ίδιο βλάστησε,
καταφρονέσει, κι αν από τις
λιτανείες μας τις θερμές

175 την όψη του αποστρέψει.
Ω Δία, ω το θεόργητο
κυνήγι της Ιώς, αλί!
τη νιώθω τη συζυγική τη ζούλια, την οργή
που όλο τον ουρανό νικά·
γιατ᾽ από τ᾽ άγριο μάνιασμα
τ᾽ ανέμου βγαίνει η τρικυμιά.

ΠΡΩΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

ΔΑΝΑΟΣ

Κόρες μου, εδώ χρειάζεται νους, όπως είχε νου κι ο
πιστός σας γέροντας αυτός πατέρας, που σας οδήγησεν
εδώ καραβοκύρης· τώρ᾽ άγρυπνος και στη στεριά, σας συμβουλεύω να γράψετε τα λόγια μου μέσα στο νου σας:

180 Βλέπω εκεί κάτω κορνιαχτό, βουβό σημάδι
κάποιου ερχομού· νά, και πλήθος ξεχωρίζω
μ᾽ ασπίδες και κοντάρια που ᾽ρχονται καβάλα,
κι άλλοι πάνω σ᾽ αμάξια· θα ᾽ναι δίχως άλλο
αυτής της χώρας οι άρχοντες, που θα ᾽χουν μάθει

185 τον ερχομό μας κι έρχονται να δουν και μόνοι.
Μα είτε χωρίς κακό σκοπόν, είτε και μ᾽ άγρια κατά μας έχει οργή ξεσηκωθεί ο στρατός των, για κάθε, λέω, περίσταση
πιο καλό θα ᾽ναι να μαζευθείτε δίπλα εδώ πάνω στις έδρες
των αγωνίων θεών, γιατ᾽ από κάθε πύργο

190 πιο δυνατός είν᾽ ο βωμός κι άθραυστη ασπίδα.
Λοιπόν βιαστείτε και στ᾽ αριστερά σας χέρια
σεμνά κρατώντας τα κλαδιά της ικεσίας
– του Δία καμάρι – ν᾽ αποκρίνεστε στους ξένους
ταπεινά και κλαυτά κι όπως το θέλ᾽ η ανάγκη

σαν πρόσφυγες οπού είμαστε, και να τους πείτε να μάθουν καθαρά πως καθαρός από αίμα είν᾽ ο ερχομός μας· και θυμάστε πρώτ᾽ απ᾽ όλα όχι πολύ ξεθαρρετή να ᾽ναι
η φωνή σας, μα η όψη σεμνοπρόσωπη με ήσυχο βλέμμα
την άδολή σας να μηνά την ειλικρίνεια·

200 κι ούτε ας προτρέχει η γλώσσα σου κι ούτε του
μάκρου να ξεσέρνεις τα λόγια σου, γιατ᾽ είναι, μάθε,
πάρα πολύ του τόπου εδώ δύσκολοι οι ανθρώποι· θύμας
να υποχωρείς, αφού είσαι της ανάγκης, ξένη κι
αποδιωγμένη και ποτέ δεν πρέπει να ᾽χουν οι πιο μικροί
τη γλώσσα τους μεγάλη.

ΔΑΝΑΪΔΕΣ
Φρόνιμα λόγια λες σε φρόνιμους, πατέρα,

205 και τις σοφές στου συμβουλές θενα κοιτάξω
να ᾽χω στο νου!· και πια βοηθός ο Δίας γενάρχης.
ΔΑΝΑΟΣ Είθε σε μας καλόβουλο να στρέψει μάτι.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Δίπλα σου τώρα στους βωμούς θα πάρω θέση.
ΔΑΝΑΟΣ Μην αργείς, κι είναι η μόνη μας η σωτηρία.

210 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Λυπήσου, Δία, τους πόνους μας πρι να χαθούμε.
ΔΑΝΑΟΣ Αν θέλει εκείνος, όλα σε καλό θα βγούνε.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ ‹. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .›
ΔΑΝΑΟΣ Τώρα καλέστε κι αυτόν το γιο του Δία.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Του Ήλιου καλούμε το λαμπρό σωτήριο φέγγος.
ΔΑΝΑΟΣ Και τον αγνό, τ᾽ ουρανού εξόριστο, το Φοίβο.

215 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Θνητούς να ελεηθεί, που απ᾽ όμοια ξέρει τύχη.
ΔΑΝΑΟΣ Ας σπλαχνιστεί λοιπόν και πρόθυμ᾽ ας βοηθήσει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ποιόν άλλο απ᾽ τους θεούς εδώ να κράξω ακόμα;
ΔΑΝΑΟΣ Βλέπω κι αυτή την τρίαινα, θεού σημάδι.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βοηθός μου ας είν᾽ και στη στεριά, όπως στο κύμα.

220 ΔΑΝΑΟΣ Κι ο Ερμής αυτός, άλλος εδώ από το δικό μας.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ελευθερίας μηνύματα καλ᾽ ας μας φέρει.
ΔΑΝΑΟΣ Και τον κοινόν αυτόν βωμό των θεών όλων τιμήσετε· κι εδώ στον ιερό τον τόπο καθίστε, σαν περιστεριών σμάρι σκιαγμένο από γεράκια ομόφτερα, που βεβηλώνουν

εχθρικά τη συγγένεια και το ένα το αίμα·
γιατί πώς θα ᾽ναι αμόλευτο πουλί, που φάει άλλο πουλί;
και πώς ένας που αθέλητά της γυναίκα πάρει απ᾽ τον πατέρα της με βία, αγνός θα ονομαστεί; μα και στον Άδη
ακόμα νεκρός, το κρίμα που έπραξε, δε θα ξεφύγει.

230 γιατί, όπως λέγουν, άλλος Δίας εκεί δικάζει
μες στους νεκρούς τα κρίματα σε στερνή κρίση.
Αυτά έχετε στο νου και ν᾽ αποκρίνεστ᾽ έτσι,
που καλήν έκβαση για μας να ᾽χει το πράμα.

ΒΑΣΙΛΕΑΣ
Ποιό να ᾽ν᾽ αυτό το ανελληνόστολο το πλήθος

235 με ξενικιά εντυμή και πέπλα στολισμένο
που προσφωνούμε; βέβαια Αργολική δεν είναι
ουδ᾽ απ᾽ τα μέρη η φορεσιά σας της Ελλάδας.
Μα πώς στη χώρα εδώ τολμήσετε να ρθείτε
άφοβα χωρίς συνοδειά κηρύκων, δίχως

240 πρόξενο μ᾽ ούτε κι οδηγό, για με είναι θάμα.
Βέβαια κλαδιά από μέρος σας, κατά τους νόμους
των ικετών, βλέπω στημένα στους βωμούς μας·
μα μόνο απ᾽ το σημάδι αυτό θα ᾽χε η Ελλάδα
να συμπεράνει· όσο για τ᾽ άλλα, πολλ᾽ ακόμα
θα μπορούσε κανείς να στοχασθεί, αν δεν ήταν

245 εμπρός ο λόγος όλα να τα ξεδιαλύνει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ψέμα δεν είν᾽ αυτά που λες για την στολή μας·
μα εγώ με ποιόν εσέ μιλώ; μ᾽ απλόν πολίτη;
με ραβδούχο του Ερμή; ή μ᾽ άρχοντα της χώρας;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μ᾽ όλο το θάρρος λεύτερα μπορείς σε μένα
να μιλάς κι αποκρίνεσαι·

250 γιατί του ντόπιου του Παλαίχθονα ο γιος,
ο Πελασγός, εγώ είμαι, αυτής της χώρας ο άρχοντας και
που από μένα το βασιλιά τους φυσικά ονοματισμένοι
οι Πελασγοί καρπίζονται τη χώρα τούτη·
κι όλα τα μέρη, που ο αγνός περνάει

255 Στρυμόνας κι αφήνει δυτικά, στην εξουσία μου έχω,
κι ακόμα ορίζω και των Περραιβών τη χώρα και τα κείθ᾽
απ᾽ τον Πίνδο, προς την Παιονία, και της Δωδώνης
τα βουνά, ως εκεί που κόβει της θάλασσας το σύνορο·
αυτούς τους τόπους ορίζω κάτω ίσαμ᾽ εδώ·

260 μα η χώρα τούτη που πατείς τώρα, απ᾽ τα παλιά
τα χρόνια Απία έχει απ᾽ τον Άπη ονομαστεί το γιατρομάντη
του Απόλλωνα το γιο, που από τη Ναυπακτίαν
αντίπερα ήρθε και καθάρισε τη χώρα
από τ᾽ ανθρωποφτόρα κνώδαλα, που η γη μας

265 μολυσμένη απ᾽ το μίασμα παλιών αιμάτων
ανάδινε, άστρεγη θεριών συντροφιά αγρίων·
μα τέτοια εκείνος μ᾽ άξιο ζήλο για τη χώρα
του Άργους αντίδοτα έφερε και γιατροσόφια
για να την σώσει, που ηύρε δίκια αντιμισθία,

270 πάντα να μνημονεύεται στις προσευχές μας.
Κι έτσι αφού τώρα σου ᾽δωκα να με γνωρίσεις,
εμπρός, πες μου λοιπόν και συ τη γενεά σου·
μα ξέρε εδώ δεν αγαπούν τα πολλά λόγια.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Σύντομα θα ᾽ν᾽ τα λόγια μου κι απλά· η γενιά μας

275 καυχιόμαστε πως απ᾽ εδώ κρατάει απ᾽ τ᾽ Άργος κι απ᾽
της καλλίτεκνης το σπέρμα βοϊδομάνας· πως λέγω αλήθεια, κάθε απόδειξη θα δώσω. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Αυτά που λέτε
απίστευτα φαίνουνται, ξένες, πώς να ᾽ν᾽ εδώ από τ᾽ Άργος
η καταγωγή σας· γιατί πιότερο μοιάζετε

280 σα με γυναίκες της Αφρικής κι όχι καθόλου μ᾽ απ᾽ τις ντόπιες. τέτοιο θενά ᾽λεγα φυτό πως θρέφει ο Νείλος,
ή και κυπρέικο χάραγμα σε γυναικείες
μορφές απ᾽ άντρες να ᾽χει τυπωθεί τεχνίτες·
τέτοιες και στις Ινδίες γρικώ, κατά τα μέρη

285 που συνορεύουν με τη γη των Αιθιόπων,
γυναίκες να γυρνούν καβάλα σε καμήλες·
ή για τις αντρογύναικες τις κρεοφάγες σίγουρα θα
σας έπαιρνα τις Αμαζόνες, αν ήσαστε με τόξ᾽
αρματωμένες· όμως καλύτερ᾽ από σας να μάθω περιμένω,

290 πώς είν᾽ η φύτρα κι η γενιά σας από τ᾽ Άργος.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Στης Ήρας τους ναούς εδώ στου Άργους τη χώρα
η Ιώ δε λένε κλειδοκράτισσα πως ήταν;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ήτανε βέβαια κι όλοι αυτό το λόγο ξέρουν.

295 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μήπως ακόμα έχουν να πουν και πως την
πήρε ο Δίας, κόρη αυτή θνητή, στην αγκαλιά του;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κι οι αγάπες των κρυφές δε μείνανε απ᾽ την Ήρα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Και πώς των δύο θεών η αμάχη επήρε τέλος;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Την κόρη η Αργεία θεά την έκανε αγελάδα.

300 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Και ο Δίας δεν την πλησίασε κι έτσι αλλαγμένη;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Λέγουν· αφού μορφή βαρβάτου επήρε ταύρου.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Τί λοιπόν τότε η δυνατή του Δία γυναίκα;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Φυλάχτορα τής έβαλε που τα ᾽βλεπε όλα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ποιό αγελαδάρη λες αυτόν, πὄβλεπε ολούθε;

305 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Το γιο της γης, που σκότωσε ο Ερμής, τον Άργο.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Τί άλλο κακό στην άμοιρη έδωσε αγελάδα;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Τη μύγα που κινά τα βόδια σ᾽ άγριο δρόμο.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Οίστρο τη μύγα αυτή τη λεν κάτω στο Νείλο.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κι έτσι απ᾽ τη χώρα σε μακρούς τη βάζει δρόμους.

310 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Σύμφωνα κι όλα αυτά μ᾽ όσα εγώ ξέρω μου είπες. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Τέλος λοιπόν στον Κάνωβο ήρθε και στη Μέμφη –
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Κι ο Δίας φυτεύει τη γενιά της με άγγιγμά του.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Και ποιό Διογέννητο απ᾽ αυτήν μοσκάρι εβγήκε;

315 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ο Έπαφος, που σωστά τ᾽ όνομα πήρε τούτο·
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κι ύστερα πάλι ποιός γεννήθηκε από κείνον;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Η Λιβύα, η δέσποινα της πιο μεγάλης χώρας.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Και ποιό άλλο λες πως φύτρωσε απ᾽ αυτή βλαστάρι;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ο Βήλος – που ο ένας του γιος αυτός μου είν᾽ ο πατέρας.

320 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Τ᾽ όνομα πε μου του σοφού του γέροντά σου.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Δαναός· κι έχει άλλον αδερφό με γιους πενήντα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μη μου ζηλέψεις τ᾽ όνομα κι αυτού ν᾽ ακούσω.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Αίγυπτος. – Και μια πὄμαθες το αρχαίο μου
γένος, κάμε σα να συνάντησες Αργείους εμπρός σου.

325 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Φαίνεστε, αλήθεια, να ᾽χετε μ᾽ αυτή τη χώρα
δεσμούς αρχαίους· μα τώρα έλα και πε μου, τα πατρικά σας
πώς τολμήσατε τα σπίτια ν᾽ αφήσετε, και ποιά κακή σάς βρήκε
τύχη; ΔΑΝΑΪΔΕΣ Λογιώ λογιώ ᾽ναι, βασιλιά μου,
των ανθρώπων οι συμφορές κι ένα κακό δε μοιάζει μ᾽ άλλο·

330 γιατί ποιός να μου το ᾽λεγε πως το φευγιό μου
τ᾽ ανέλπιστο θα μ᾽ έφερνε ν᾽ αράξω στο Άργος, στο αρχαίο συγγενολόγι μου, κυνηγημένη από το φόβο συγγενών μισητών γάμων; ΒΑΣΙΛΕΑΣ Και για ποιό λόγο επρόσπεσες στους αιώνιους θεούς μ᾽ αυτά τα νιόκοπα κλαδιά στο χέρι;

335 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Για να μη γίνω στη γενιά του Αιγύπτου σκλάβα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Από έχθρα τάχα, ή το θαρρείς ανόσιο πράμα;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ποιός θέλοντας θ᾽ αγόραζε το σκλαβωμό του;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μα έτσ᾽ είν᾽ που αυξαίνει η δύναμη μες στους ανθρώπους. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Κι εύκολ᾽ από τους δυστυχείς γλιτώνουν έτσι.

340 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Πώς θα δειχτώ ευσεβής λοιπόν απέναντί σας;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Στους γιους, σα με ζητούν, του Αιγύπτου αν δε με δώσεις. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Βαριάν αμάχη απάνω μου ζητάς να πάρω.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μα πάντα η Δίκη βοηθάει τους πρόμαχούς της.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Βέβαια, αν στην πρώτην αφορμή κι αυτή είχε μέρος.

345 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Σεβάσου τους βωμούς, που είν᾽ έτσι στολισμένοι. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Τους βλέπω και άγιο αιστάνομαι μπροστά τους τρόμο. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Η οργή του Δία των ικετών βαριά ᾽ναι αλήθεια. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ω τέκνο του Παλαίχθονα, των Πελασγών κορώνα, απάκουσέ μου, δε με, στης εξορίας μου τον άθλιο τον παραδαρμό,

350 που προστασία σου ζητώ σαν το λυκοκυνήγητο
μοσκάρι, που σ᾽ άβατου γκρεμνού κορφή και θαρρετή
του απαντοχή, με ξεσυρτό μουκανητό του κίντυνού του
μήνυμα φωνάζει στο βοσκό.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Βλέπω τα νιόκοπα κλαδιά ν᾽ αργοσαλεύουν

355 πάνω απ᾽ τη σύνοδον αυτή των αγωνίων θεών που ισκιώνουν· μ᾽ άμποτε να μη μας φέρει ζημιά των συγγενών μας ο ερχομός των ξένων, μηδέ στην πόλη, απρόβλεπτα, καμιά γεννήσει αμάχη ανέλπιστη, που δεν την έχει ανάγκη.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Πώς δίχως κρίμα εφύγαμε αλήθεια ας δει κι ας μαρτυρήσει

360 των ικετών προστάτισσα του Δία η Θέμιδα η τρανή.
μα εσύ με τη γεροντική τη γνώση μάθε κι από με τη νιώτερή σου, πως όποιος στην ανάγκη του ικέτη ελεηθεί, άξιος δε θα χαθεί ο μιστός του και στους θεούς καλοδεχτές θενά ᾽ναι πάντα οι προσφορές του σπλαχνικού του ανθρώπου.

ΒΑΣΙΛΕΑΣ Δεν είστε ικέτες καθισμένοι στην εστία των δικώ μου σπιτιών. κι αφού το μίασμα σ᾽ όλη την πόλη ᾽ναι να ᾽ρθει, κοινή φροντίδα ας λάβει να βρει ο λαός τη γιατρειά·
μα εγώ να δώσω δεν μπορώ βέβαια υπόσχεση, παρ᾽ αφού
πρώτα πάρω τη γνώμη σ᾽ όλα αυτά και του λαού μου.

370 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Εσύ ᾽σαι η πόλη, εσύ ᾽σαι κι ο λαός
κι όξω από κρίση ανόριστος αφέντης. της χώρας την εστία,
το βωμό, συ διαφεντεύεις. νόμος – ένα σου νέμα μόνο
κι απ᾽ το μονόσκηπτρό σου θρόνο
φέρνεις σε τέλος κάθε σου βουλή·

375 φυλάξου από το μίασμα το βαρύ!
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Το μίασμα ας πάει να κάθεται με τους εχθρούς
μου· μα δίχως κίντυνο και σας να βοηθήσω δεν ημπορώ· μα ουδέ και φρόνιμο είναι πάλι τα θερμοπαρακάλια σας να τ᾽ αψηφήσω· βρίσκομαι στα στενά κι έχ᾽ η καρδιά μου φόβο,

380 πράξω; μην πράξω και το πιο σωστό επιτύχω;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Κοίτα, ψηλά φροντίζει ένας Σκοπός άγρυπνος
πάντα τους κατατρεμένους που στον παραδαρμό τους
δε θα βρουν από τους ξένους το δίκιο, που από
το νόμο τους χρωστούν·

385 κι η οργή το Δία των ικετών προσμένει
όσους δε συγκινεί η κλαυτή του παραπόνου των φωνή.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μ᾽ αν πάνω σου έχουν δικαιώματ᾽ απ᾽ τους
νόμους της χώρας σας του Αιγύπτου οι γιοι, σα συγγενείς
σας που λένε πιο στενοί, πώς να θελήσει ενάντια κανείς να
τους σταθεί;

390 και συ για να βρεις δίκιο πρέπει να δείξεις, πως οι νόμοι σας δε δίνουν σε κείνους εξουσία καμιά πάνω σε σένα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Στην τυραννία την αντρική σκλάβα να πέσω ας
μην το σώσω· κάτω από τ᾽ άστρα τ᾽ ουρανού προκρίνω ατέλειωτο φευγιό, φτάνει απ᾽ τους γάμους που μισώ

μια να γλιτώσω· μα εσύ της Δίκης διάλεξε σύμμαχος να
σταθείς και κρίνε τί έχεις στους Θεούς εμπρός να σεβαστείς.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Δύσκολ᾽ η κρίση και κριτή μη με διαλέγεις· είπα και πριν, πως δίχως του λαού τη γνώμη δε θα μπορούσ᾽ απόφαση καμιά να πάρω, όσο και να ᾽ν᾽ στο χέρι μου, για να μην έχει

400 να πει κανείς, αν τύχει αλλιώς κι ερθεί το πράμα:
«Κατάστρεψες τη χώρα σου για χάρη ξένων».
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ο Δίας, συγγενής μας και των δυο,
απ᾽ το ένα μέρος θενα στρέψει τη θεϊκιά του αντίβαρη
ματιά· τους κακούς τ᾽ άδικο θα βρει,

405 στους δίκαιους ευλογία και ευχή θα περισσέψει·
κι αφού με τέτοια ισιάδα αυτά ζυγίζονται, γιατί να πάρεις δίκια απόφαση τόσο σε τυραγνεί; ΒΑΣΙΛΕΑΣ Η σωτηρία χρειάζεται βαθειά φροντίδα και σαν του βουτηχτή, που ως το βυθό να φτάνει, ξάστερο μάτι ακράσωτο· γιατί έτσι μόνο

410 μπορεί κι η χώρα, πρώτ᾽ απ᾽ όλα να μην πάθει βλάβη καμιά και σε καλό να βγει το πράμα για μας τους ίδιους κι
ούτε εχθρός να βάλει χέρι σ᾽ ενέχυρ᾽ αρπαχτά, μα ούτε και
μας η ανάγκη μάς σφίξει πίσω να σας δώσομε, που ικέτες
έχετε στους βωμούς προσπέσει των θεών μας,

κι έτσι βαρύ μπάσουμε σύνοικο στα σπίτια, θεό τον εξολοθρευτή, π᾽ ουδέ στον Άδη τους πεθαμένους παρατά· — Λοιπόν δε θέλει, σας φαίνεται, βαθειά φροντίδα η σωτηρία;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βάλε φροντίδα κι ευσεβής
γενού μου ολόδικα ξενοπροστάτης·

420 μην την προδώσεις την εξόριστη,
που από τα πέρατα της γης
ξεσηκωμένη μ᾽ άθεους κατατρεμούς
έχει έξω πέσει απ᾽ τα νερά της.
Και μη δεχτείς, συ που το παν

είσαι στη χώρα, να μ᾽ αρπάξουν απ᾽ τους πολύθεους
τους βωμούς συρτή· όσιο δεν έχουν κι ιερό
οι άνομοί μου, μάθε, εχθροί
κι απ᾽ των θεών το χόλιασμα φυλάξου.
Μην το βαστάξεις τις ικέτιδες να δεις

430 στης θείας το πείσμα Δίκης να τις
παίρνουν με το στανιό, σαν άλογα, απ᾽ τ᾽ αγάλματα
κι ανίερα χέρια από τους ξομπλιαστούς
τους πέπλους και τις μπόλιες να τις σέρνουν.
Γιατί να ξέρεις ό,τι αν πράξεις

θα το βρεις στα σπίτια σου άφευχτα και στα παιδιά σου, που με την όμοια θα ξοφλήσουν πλερωμή το χρέος στον Άρη· σκέψου αυτά καλά, δικαιοκρίτης είναι ο Δίας, στοχάσου.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Λοιπόν έγινε η κρίση μου κι εδ᾽ όξω πέφτει:
σε πόλεμο ή μ᾽ αυτούς ή με τούτους να ᾽ρθούμε

440 ανάγκη πάσα· κι έχει το σκαρί στεριώσει
που του ᾽χουν την καρφοδεσιά σφίξει οι μαγγάνες·
δε βλέπω λύση πουθενά με δίχως πόνο,

Αν σου κουρσέψουν τ᾽ αγαθά του σπιτικού σου,
μπορεί, πρώτα ο θεός, κι άλλα να κάμεις πάλι·

αν σου ξεφύγουν άπρεπα λόγια απ᾽ το στόμα,
μ᾽ άλλα γλυκόλογα μπορείς να τα γιατρέψεις·
μα για να μη χυθεί δικών σου ανθρώπων αίμα,
πολλές θυσίες χρειάζονται, πολλά σφαχτάρια
σε θεούς πολλούς, τη συμφορά για να ξορκίσεις,

450 ή τίποτ᾽ απ᾽ αυτή δε νιώθω την αμάχη·
μα κάλλιο ανίδεος θα ᾽θελα να ήμουνε μάντης,
παρά σοφός για το κακό· κι άμποτε, ενάντια
στην πρόβλεψή μου, σε καλό να βγούνε τέλος.


ΔΑΝΑΪΔΕΣ Τώρ᾽ απ᾽ τα τόσα μου λοιπόν τα παρακάλια
άκουε το τέλος. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Λέγε μου και θα σ᾽ ακούσω.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Γύρω στη μέση μου φορώ, θωρείς, ζωνάρια –
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ε, βέβαια· όπως το θέλει η φορεσιά η γυναίκεια.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Λοιπόν μ᾽ αυτά μια ωραία μηχανή, να ξέρεις –

460 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Λέγε, τί θες να πεις μ᾽ αυτά που λες τα λόγια.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Σε μας εδώ, αν υπόσχεση πιστή δε δώσεις –
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Για ποιά θενα σου χρειαστούν μηχανή οι ζώνες·
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Με νέα τους θεούς σας τάματα για να στολίσω.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μ᾽ αινίγματα λαλείς· πιο απλά δε μου εξηγιέσαι;

465 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Απ᾽ τ᾽ αγάλματα αυτά θα κρεμαστώ ώρα ώρα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κύριε φύλαγε! μόκοψες στην καρδιά το αίμα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μ᾽ ένιωσες τώρα, που πιο ξάστερα σου τα είπα.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Παντούθε ανοικονόμητα πράματα με ηύραν·
το πλήθος των κακών σε ρέμα κατεβάζει

470 και μες σ᾽ αυτή την άβυσσο, που δεν περνιέται,
πελάγωσα της συμφοράς, δίχως να βλέπω λιμάνι πουθενά·
και πρώτα, α δε ξοφλήσω το χρέος αυτό που μου ζητάς, μίασμα προλέγεις τέτοιο, που δεν το ξεπερνά καμιά σαΐτα·
κι αν πάλι με τους γιους του Αιγύπτου, εξαδερφούς σου,

475 έξω σταθώ απ᾽ τα κάστρα μας, να ξεδιαλύνω με τα όπλα τη διαφορά, πώς δε θενά ᾽ναι πικρ᾽ η σπατάλη μ᾽ αντρών αίμα να ποτίσω για το χατίρι γυναικών της γης το χώμα; Μα όμως ανάγκη την οργή του Δία, προστάτη των ικετών, να ευλαβηθώ· γιατί άλλος φόβος δεν είναι μεγαλύτερος μες στους ανθρώπους.

480 Σήκω λοιπόν και πάρε, γηραλέε πατέρα των
παρθένων αυτών, στην αγκαλιά σου ετούτα τα κλαδιά,
επάνω να τα πας και τ᾽ ακουμπήσεις σ᾽ άλλους βωμούς
των εγχωρίων των θεών μας, που όλ᾽ οι πολίτες να ᾽χουνε
να ιδούν σημάδια της ικεσίας αυτής, μηδέ ριχτεί

485 για μένα λόγος κακός· γιατ᾽ αγαπά να βρίσκει
πάντα της αρχής φταίξιμ᾽ ο λαός· μα έτσι μπορεί ίσως,
όταν τα ιδεί, να κινηθεί σ᾽ έλεος και πάρει
από κακό τους άνομους άντρες εχθρούς σας
και πιο καλοπροαίρετα σε σας να κλίνει.

490 ΔΑΝΑΟΣ Μεγάλη τύχ᾽ ήταν για μας ν᾽ αξιωθούμε
τέτοιο σεβάσμιο νά ᾽βρομε ξενοπροστάτη·
Μόνο μαζί μου συνοδειά στείλε από ντόπιους
να με οδηγήσουν, για να βρω των πολιούχων
θεών τους πρόναους τους βωμούς και τα ιερά των

495 κι ασφάλεια να ᾽χω όπως περνώ μες απ᾽ την πόλη·
γιατ᾽ είναι ξενοχάραγη η μορφή μας κι όμοια δε θρέφει
με τον Ίναχο βλαστάρια ο Νείλος. κι έτσι φυλάξου
μη γεννήσει η εμπιστοσύνη φόβου αφορμή· κι έτυχ᾽ ως τώρα να σκοτώσει, χωρίς να ξέρει, κι άνθρωπο κανείς δικό του.

500 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Δίκιο έχει ο ξένος· σύρτ᾽ εσείς μαζί του, στης πόλης τους βωμούς και στ᾽ άγια να τον πάτε· μα λόγια πολλά να ᾽χετε δεν είν᾽ ανάγκη μ᾽ όσους σας συναντούν στο δρόμο να οδηγάτε το ναύτη, που ήρθε στους θεούς μας να προσπέσει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Τώρ᾽ αυτός, όπως όρισες, κινάει και πάει·

505 μα εγώ τί κάνω; και ποιά εμένα ασφάλεια τάζεις;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Παράτ᾽ αυτού, σημάδι ανάγκης, τα κλαδιά σου·
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Υπάκουη, νά, τα παρατώ, στην προσταγή σου.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κι έλα εδώ στ᾽ άλσος τ᾽ ανοιχτό και φέρνε γύρες.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Και πώς το άλσος το βέβηλο με προστατεύει;

510 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Στα όρνια δε θα σ᾽ αφήσομε για να σ᾽ αρπάξουν. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Κι αν σε χειρότερους εχθρούς κι απ᾽ άγριους όφιους; ΒΑΣΙΛΕΑΣ Κράτα κλειστό το στόμα σου στον κακό λόγο. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Θάμα δεν είναι αν βαργομώ στο φόβο που ᾽χω. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Πάντα των γυναικών δεν έχει μέτρο ο φόβος.

515 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μα εσύ με λόγια δίνε μου και μ᾽ έργα θάρρος.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ώρα πολλή ο πατέρας σας δε θενα λείψει.
κι εγώ σε σύναξη κοινή πηγαίνω τώρα να προσκαλέσω
το λαό, για να του πάρω τη γνώμη με το μέρος σας και να οδηγήσω συνάμα τον πατέρα σας, πώς να μιλήσει·

520 μα ωστόσο εσύ περίμενε και στους εγχώριους
θεούς προσεύχου, ό,τι ποθείς να σου το δώσουν·
λοιπόν εγώ πηγαίνω αυτά να τελειώσω
κι είθε η πειθώ να μ᾽ ακλουθά κι η επιτυχία.

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βασιλέα των βασιλέων,

μακαρίων μακαριώτατε
και μες σ᾽ όλες πανυπέρτατη εξουσία, κλίνε προς
τη δέησή μας, όλβιε Δία· μάκρυν᾽ από τη γενιά σου
των αντρών την άθεη βία
και σημάδι της ολόδικης οργής σου,

530 τη μαυρόπλωρη Κατάρα
καταπόντισε στα βάθη της αβύσσου.
Επίβλεψέ μας τις αδύνατες γυναίκες,
που η αρχαία κοσμολόγητη γενιά μας
έχει πρόγονο γυναίκ᾽ αγαπητή σου·

535 της Ιώς το χεροχάιδεμα θυμήσου
και κάμε ο λόγος ν᾽ αναζήσει
της άμετρής σου αγαθοσύνης και μαζί μας,
που καυχιόμαστε από σένα κι απ᾽ αυτήν εδώ τη χώρα
πως κρατά η καταγωγή μας.

540 Και νά τώρα στα παλιά ξαναφερμένη της μητέρας μου
τα χνάρια, βοσκοτόπια της τ᾽ ανθόσπαρτα και
βαθύχορτα λιβάδια, που απ᾽ εδώθ᾽ έναν καιρό οιστροκεντημένη φεύγ᾽ η Ιώ φρενοπαρμένη
χώρες πίσω της αφήνοντας κι ανθρώπους

545 κι αφού σκίζει το Στενό το φουσκοκύματο,
όπως το ᾽θελεν η μοίρα, βάζει σύνορο στους αντίπορους
τους τόπους. Κι έτσι χύνεται στις χώρες της Ασίας,
στη Φρυγία την προβατόθροφη διαβαίνει κι απ᾽
του Τεύθραντα την πόλη της Μυσίας

550 στις κοιλάδες της Λυδίας κατεβαίνει
και περνώντας των Κιλίκων
και Παμφύλων τα βουνά,
και ποτάμια με τ᾽ αστείρευτα νερά
και τη γη τη πλουτοφόρα ξακουστή της
Αφροδίτης με άφθονα σιτάρια χώρα,

555 Φτάνει πάντ᾽ απ᾽ το σουβλί τριβελισμένη
του φτερωτού βοϊδολάτη
στην αγία την παντοθρόφα την κοιλάδα,
στο χιονοβόσκητο λιβάδι,

560 που το δέρνει του Τυφώνα η άγρια αψάδα,
και στου Νείλου τα νερά, οπού αρρώστια δεν τα πιάνει,
τρελαμένη απ᾽ την άθλιά της συμφορά
σα Μαινάδα από της Ήρας
τα φαρμακόχριστα κεντριά.

565 Κι όσοι τότε αυτά τα μέρη κατοικούσαν,
χλωμός φόβος είχε κόψει το αίμα τους μες
την καρδιά τους, που θωρούσαν την ασυνήθιστη
την όψη το ξορκισμένο το ζωντίμι τ᾽ ανθρωπόσμιχτο,
μισό γυναίκα, μισό βόδι,

570 και στο τέρας στέκαν μπρος αλαλιασμένοι.
— Μα ποιός τότε ήταν που γήτεψε
την τρισάθλια πολυπλάνητην Ιώ
την οιστροδαιμονισμένη;
Είν᾽ αυτός που στους αιώνες βασιλεύει

575 πόκαμε το θάμα ο Δίας!
με το απόνετο ολοδύναμό του χέρι και
τη θεϊκιά εμπνοή του παίρνουν τέλος τα δεινά της,
ενώ στάζαν της ντροπής από τα μάτια
θλιβερά τα δάκρυά της·

580 Μ᾽ αφού δέχτηκε του Δία το θείο το σπέρμα,
καθώς λόγος μαρτυράει αληθινός,
αψεγάδιαστο παιδί φέρνει στο φως,
Τρισμακάριο σε χρόνων μακρούς γύρους,
που έτσι βούιξε και κήρυξ᾽ όλη η γη:

585 »Του Δία γέννημα είναι αλήθεια της ζωής αυτή η Πηγή». Και ποιός άλλος την αρρώστια θα μπορούσε να λουφάξει, που απ᾽ της Ήρας την οργή την επίβουλη εβαστούσε; μόνο ο Δίας! κι έτσι ακόμα αν θενα πεις πως βαστάει από τον Έπαφο η γενιά μας, γελασμένος δε θα βγεις.

590 Ποιόν λοιπόν απ᾽ τους θεούς θα ᾽χα πιο δίκιο
από τα έργα του βοηθό μου να καλούσα; Αυτός κύριος,
ο πατέρας μας και με το ίδιο του το χέρι φυτουργός,
ο μεγάλος της αρχαίας μας της γενιάς δημιουργός,
στα δεινά μας μόνη ελπίδα σωτηρίας
και το πρίμο αγέρι, ο Δίας.

595 Αυτός κάτω από καμιά άλλη δε θρονιάζει
εξουσία του πιο μεγάλη που μικρότερή της να ᾽ναι
η δύναμή του, και δεν έχει, που να προσκυνάει, κανένα
πάνω από την κεφαλή του. ό,τι κρίνει μες στα τέλεια
της βουλής του, με το λόγο του την ίδια τη στιγμή
κι έργο ευτύς έχει γενεί.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

600 ΔΑΝΑΟΣ Τέκνα μου, θάρρος! όλα παν καλά απ᾽ τους ντόπιους κι οριστική ο λαός απόφαση έχει πάρει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Να ᾽χεις πάντα χαρά, που τέτοια γέροντά μου, σαν καμιά άλλη για με γλυκιά χαρά μού φέρνεις. μα λέγε μας, πώς βγήκ᾽ η απόφαση στο τέλος; με πόσους ψήφους πάρθηκεν η κερδεμένη;

605 ΔΑΝΑΟΣ Έκριναν δίχως δεύτερη γνώμη οι Αργίτες,
μα έτσι, που ν᾽ ανανιώσει η γέρικη καρδιά μου. γιατί όλου
του λαού με μιας τα δεξιά χέρια τον αιθέρα τρικύμισαν για
να ψηφίσουν την απόφαση αυτή: πως μέτοικοι σε τούτη
τη χώρα να καθόμαστε, λεύτεροι, μ᾽ όλα

610 της ασυλίας τα προνόμια ασφαλισμένοι απ᾽ εχθρού επιβουλή, κι ούτε κανείς ή ντόπιος ή ξένος να μπορεί
απ᾽ εδώ να μας σηκώσει. κι αν χέρι βάλει επάνω μας,
όποιος πολίτης να μας βοηθήσει αρνιόντανε, άτιμος
να ᾽ναι κι από τη χώρα εξόριστος μ᾽ όλων τη ψήφο.

615 Τέτοια προτείνοντας για μας ο βασιλέας των
Πελασγών τους έπεισε, προλέγοντάς των μη σε
μελλούμενους καιρούς παχύνει η πόλη τη μεγάλην οργή του Δία του Ικεσίου, και μια που είμαστ᾽ εμείς και ξένοι και πολίτες, μην τύχει και φανεί μίασμα διπλό στη χώρα,

620 θρεφτάρι συμφοράς που χορτασμό δε θα ᾽χει.
Τέτοια ν᾽ ακούσει του Άργους ο λαός, αμέσως εψήφισε σηκώνοντας τα χέρια, δίχως να περιμένει κήρυκα: «Έτσι
αυτά να ᾽ναι». τόσο πρόθυμα δέχτηκαν του βασιλιά των
τα καλογυρισμένα οι Πελασγοί τα λόγια, και στην απόφαση έβαλεν ο Δίας το τέλος.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

625 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Λοιπόν έλα, ευλογίες ας πούμε κι ευχές
στους Αργείους αντίχαρη χάρη κι εμείς·
κι είθε ο ξένιος ο Δίας να δώσει να ᾽ρθουν
ως το τέλος σωστές απ᾽ αλήθεια οι τιμές
που απ᾽ των ξένων τα στόματα βγαίνουν.

630 Τώρα κι αν είναι να μ᾽ ακούσετε
Διογέννητοι θεοί, που τις ευχές μου
για τούτη τη γενιά σκορπώ:
Ποτέ τη γη των Πελασγών
θροφή στις φλόγες του πολέμου

635 ας μην τη παραδώσει ο Άρης,
ο αχόρταγος στις άγριες τις βοές,
ο που θερίζει ανθρώπινες ζωές
σε κάμπο αλλιώτικο, ο λυσσάρης.
Γιατί μου δείξανε σπλαχνιά

640 και ψήφισαν με προθυμιά το νόμο αυτό όλοι
τους ομάδι. και ξέρουνε να σεβαστούν του Δία ικέτες,
σαν τιμούν εμάς, τ᾽ αζήλευτο κοπάδι.
Ούδ᾽ απ᾽ το μέρος των αντρών δεχτήκανε
τη ψήφο τους να βάλουν αψηφώντας

645 των γυναικών τα δίκια,
μα τον ακοίμητο συλλογιστήκανε
του Δία εκδικητή
– γιατί ποιά σπίτια
θα τον βαστούσαν τον αφεύγατο

650 στις στέγες των, να των κολλήσει
το μίασμα το αξέβγαλτο· κι είναι βαρύς όπου καθίσει.
Σέβουνται ανθρώπους που κρατούν απ᾽ το ίδιο το αίμα
και βαστούν τ᾽ άγιου του Δία ικετηρίες·
γι᾽ αυτό με καθαρούς βωμούς ευχαριστούνε
τους θεούς και καλοπρόσδεχτες θυσίες.

655 Λοιπόν από τα στόματα ας πετά
τα κλαδοϊσκιωμένα μας η ευχή μας
που την τιμή και δόξα τους ζητά·
ποτέ κακό θανατικό ας μη σώσει

660 την πόλη τους από άντρες να ερημώσει,
μηδέ η διχόνοια μ᾽ αίμα εγχώριο
της γης τωνε το χώμα να αιματώσει.
Μα πάντ᾽ αθέριστος ο ανθός της νιότης να ᾽ναι,
κι ο καλός ποτέ της Αφροδίτης,

665 που ανθρώπινα χαλάει κορμιά,
τρίχα μη ᾽γγίξει εδώ καν μια,
ο Άρης ο καταλύτης.
Πάντ᾽ απ᾽ τους τιμημένους γέροντες κάθε ιερή στοά
να ᾽ναι γιομάτη γύρω στους λαμπερόφλογους βωμούς,

670 κι έτσι ας προκόβει η πόλη στο καλό
με σεβασμό του Δία ξενοπροστάτη,
που με παμπάλαιους νόμους κυβερνά
στο ίσιο τη μοίρα μονοπάτι.
Κι ευχόμαστε άσωστη σειρά

675 βασιλιάς σ᾽ άλλο βασιλιά της χώρας να γεννιέται,
κι η Εκάτη Αρτέμιδ᾽ ας κοιτά των γυναικών τα γεννητά
κι ας τις ψυχοπονιέται.
Κανείς ανθρωποφτόρος χαλασμός
να πέφτει μέσα εδώ ας μη σώνει

680 ρημάζοντας την πόλη,
κι αντίς κιθάρες και χορούς,
Άρη με δάκρυα κι οδυρμούς
κι αμάχης ντόπιας χλαλοή αρματώνει.
Το σμάρι οι αρρώστιες οι κακές

685 μακριά ας πετά απ᾽ τις κεφαλές
των πολιτών κι αλλού ας καθίσει και σ᾽ όλη τους
να προσγελά τη νεολαία γκαρδιακά
ο Λύκειος ας θελήσει.
Κι ακόμη ας δίνει ο Δίας στη γης

690 άφτονες να τελειώνει τις σοδειές της
και τους καρπούς κάθ᾽ εποχής· όλα οι θεοί ας
τα ευλογούνε και τα κοπάδια στις βοσκές
με πολλές γέννες να φτουρούνε.
Σε πανηγύρια γιορτινά

695 οι ψάλτες άσματα ιερά στους βωμούς ας τονίζουν
γύρα, και στόματα παρθενικά τραγούδια ας χύνουνε
φαιδρά με συνοδεία τη λύρα. Έτσι πάντ᾽ ας φυλάγει απαρασάλευτα τα δικαιώματά της η Εξουσία,
που κυβερνάει τη χώρα και προβλεπτική

700 έχει φροντίδα την κοινή ευτυχία·
και με τους ξένους καλοσύβαστοι,
πριν πόλεμο αρματώσουνε και γίνουν
όσα κακά αναπόφευγα,
με δίκες τις διαφορές ας λύνουν.

705 Στους ντόπιους τους θεούς πὄχουν τη χώρα τους πάντ᾽
ας προσφέρουνε τιμή ορισμένη από τους νόμους τους πατροπαράδοτους, θυσίες βοδιών, δαφνοστεφανωμένοι·
γιατί, να ᾽χουμε σέβας στους πατέρες μας αυτή έχει τρίτην εντολήν η Δίκη στους νόμους της γραμμένη,
η πανυπέρτατη, που η πιο τιμή η μεγάλη της ανήκει.

ΤΡΙΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

710 ΔΑΝΑΟΣ Φρόνιμες βρίσκω τις ευχές αυτές σας, κόρες,
μα εσείς να μην τρομάξετε σ᾽ αυτά που τώρα
θ᾽ ακούσετ᾽ από με τ᾽ ανεπάντεχα νέα.
γιατί απ᾽ αυτή τη βίγλα την ικετοδόχα
βλέπω το πλοίο· δε με γελά, καλά γνωρίζω

715 τα ξάρτια των πανιώ του και τα παραπέτα και την
πρώρα, που εμπρός αναμετράει το δρόμο με την ματιά της
κι απ᾽ την πίσω ακούει την άκρη του τιμονιού, που τηνε κυβερνάει, τη γλώσσα, παρά πολύ καλά για όσους δεν είναι φίλοι. κι οι ναύτες καθαρά με τα μαύρα κορμιά τους

720 μέσ᾽ απ᾽ τις άσπρες φορεσιές των ξεχωρίζουν.
νά και τ᾽ άλλα τους πλοία κι όλη η δύναμή τους κοντοζυγώσαν· τ᾽ αρχικάραβό τους τώρα πέφτει γιαλό και,
μάινα τα πανιά, το βάζει στεριά, μ᾽ όλη τη δύναμή τους,
μονοκούπι· Μα ήσυχα πρέπει εσείς και γνωστικά το πράμα

725 ν᾽ αντικρίζετ᾽ αυτό, χωρίς ν᾽ αποξεχνάτε τους θεούς τούτους· και γω θα ᾽ρθω αμέσως πίσω βοηθούς μαζί φέρνοντας και συνηγόρους. γιατ᾽ ίσως νά ᾽βγει κήρυκας
απ᾽ το καράβι, ή αποσταλμένοι, θέλοντας να βάλουν χέρι
επάνω σας κι ενέχυρα να σας κρατήσουν· μα δε θα κάμουν τίποτα, μην τους φοβάστε·

730 όμως πάντα καλό θενά ᾽ναι, αν η βοήθεια τυχόν αργήσει, ουδέ στιγμή να μη ξεχνάτε τη θεϊκιά τούτη απαντοχή και το αντιστύλι. Έχετε θάρρος, θά ᾽ρθει όπου
και να ᾽ναι η μέρα να το πλερώσει ο που το θείο πατάει
το νόμο.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Πατέρα μου, φοβούμαι· τα γοργόφτερά τους

735 καράβια φτάνουν· κι ώρα πια πολλή δε θέλουν.
Σύγκρυα τρομάρα την καρδιά μού σφίγγει αληθινά,
οι τόσοι αν μ᾽ ωφελήσανε παραδαρμοί και τα φευγιά·
πατέρα, χάνομαι απ᾽ το φόβο!
ΔΑΝΑΟΣ Μια που το πήραν τέτοια απόφαση οι Αργίτες,

740 θάρρος! θα πολεμήσουνε για σας. – το ξέρω.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Καταραμέν᾽ είν᾽ η θρασειά γενιά του Αιγύπτου
αχόρταγη για πόλεμο — κι αυτό το ξέρεις.
Με τα στεριοδεμένα τους καράβια τα μαυρόπλωρα
η τύχη πρίμα οδήγησε τη μάνητά τους ως εδώ

745 μ᾽ άλλον πολύ στρατό μαυριδερό.
ΔΑΝΑΟΣ Πολλούς θα βρουν και δω, πὄχουν σκληροψημένα
τα μπράτσα στου μεσημερνού του ήλιου το κάμα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Πατέρα, σε ξορκίζω, μη μ᾽ αφήνεις μόνη
κι η έρμη γυναίκα είναι μηδέν κι αντρειά δεν έχει.

750 Ε πίβουλοι και δολεροί εκείνοι στις ακάθαρτες
καρδιές των μέσα πιότερο δεν έχουν σεβασμό
απ᾽ τα κοράκια των βωμών.
ΔΑΝΑΟΣ Μ᾽ αυτό θενα ήτανε για μας συμφέρον, τέκνα,
αν έκαναν με σας και τους θεούς εχθρούς των.

755 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μα δε θα φοβηθούν αυτές τις τρίαινες, ούτε
των θεών τ᾽ άγια, επάνω μας ν᾽ απλώσουν χέρι·
Ξώφρενοι αυτοί, μ᾽ ανίερη γιομάτοι αποκοτιά
κι αδιαντροπιά σαν τα ξετσίπωτα σκυλιά
τ᾽ αυτί τους για θεούς δε ᾽δρώνει.

760 ΔΑΝΑΟΣ Μα τα σκυλιά νικούν οι λύκοι, λέει ο λόγος,
και του παπύρου τον καρπό νικάει το αστάχι.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μια που απ᾽ τη φύση ανήμερα κι άθεα θεριά ᾽ναι,
πρέπει να φυλαγόμαστε τη δύναμή τους.
ΔΑΝΑΟΣ Δεν είναι τόσο γρήγορες οι ετοιμασίες

765 και τ᾽ άραγμα του ναυτικού στρατού· μα πρέπει σίγουρα στη στεριά και γούμενες να δέσουν κι αφού ρίξουν τις άγκυρες, πάλι έτσι αμέσως των καραβιών οι κυβερνήτες δε ξεγνοιάζουν και μάλιστα όταν σε στεριά χωρίς λιμάνι
φτάσουνε κι ώρα, που στη νύχτα γέρνει ο ήλιος· και

770 σ᾽ ένα γνωστικό καραβοκύρη η νύχτα έγνοιες πάντα
γεννά κι ουδέ να ξεμπαρκάρει θα μπορέσει ο στρατός, πριν πρώτ᾽ ασφαλιστούνε σ᾽ αραξοβόλια σίγουρα· λοιπόν συ να ᾽χεις το νου σου, τους θεούς να μη ξεχνάς μονάχα μέσα στο φόβο σου· κι εγώ θενα γυρίσω με τη βοήθεια γρήγορα, που πάω να πάρω· και λέω να μην καταφρονέσει η πόλη εμένα,

775 γέρο στα χρόνια μα σε νου και γλώσσα νέο.

ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βουνίσια Γη, σέβας μου ολόδικο,
τί έχω να πάθω; πού να φύγω, αν είν᾽ εδώ
στου Άπη τη χώρα ένας κρυψώνας σκοτεινός;
Μαύρος καπνός ας ήμουν

780 στου Δία τα νέφη γειτονιά,
η άφαντ᾽ ολότελα σαν το κορνιαχτό,
πανεμοσκορπά, δίχως φτερά ας χανόμουν.
Δεν είναι να ξεφύγω το κακό

785 κι η μαύρη μου καρδιά απ᾽ το φόβο μου σπαρνά
γι᾽ αυτά που είδε απ᾽ τις βίγλες του ο πατέρας.
Θάνατο κάλλιο να ᾽βρω
με βρόχια στο λαιμό, παρά

790 μισητός άντρας στο κορμί ν᾽ αγγίξει αυτό μου,
και νεκρή πριν ας με πάρει ο χάρος.
Πώς να ήταν να ᾽χα στον αιθέρα θρόνο, εκεί
που της βροχής τα σύγνεφα γίνουνται χιόνια;
ή βράχος να ήτανε κοφτός

795 έρμος περήφανος ορθός
σ᾽ απάτητα ύψη – κρεμαστή
αϊτοφωλιά – που ένα βαθύ
να μ᾽ ασφαλίσει πέσιμο, παρά
γάμος αθέλητος να μ᾽ εύρει;

800 Όχι δε θα ᾽λεγα έπειτα και τα σκυλιά
και τα όρνια τα τριγυρινά να με σπαράξουν,
γιατ᾽ είναι ο μόνος λυτρωμός
στα βαριοστέναχτα δεινά
ο θάνατος· κι ας έρθει πριν

805 με δεχτεί κλίνη νυφική·
ή ποιό άλλο δρόμο να βρω πια
για να γλιτώσω από το γάμο;
Μα ύψωνε θρήνους ως τους ουρανούς
με λιτανείες σ᾽ όλους τους θεούς

810 που ίσως και κάποιο τέλος δώσουν.
Επίβλεψε, πατέρα, τον αγώνα μας
και ιδές τη βία μ᾽ όψη όχι φαιδρή
των δίκιων των ματιώ σου.

815 ικέτες σου σεβάσου, παντοδύναμε
Δία, π᾽ όλο τον κόσμο έχεις δικό σου.
Γιατί του Αιγύπτου μ᾽ άθεη αποκοτιά
η αρσενική ανυπόφερτη γενιά
μ᾽ έχουνε πάρει από κοντά κυνήγι,

820 ψάχνοντας με πολύβουα αλαλητά
με βια να με στριμώξουν, κι όπου φύγει·
μα εσύ ᾽σαι μόνος που κρατάς τη ζυγαριά
στο χέρι· και στον άνθρωπο χωρίς εσένα
πράμα δεν είναι να γενεί κανένα!

ΤΕΤΑΡΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

825 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Α… α!
— Νά τονε ο άρπαγας πηδά
απ᾽ το καράβι στη στεριά!
Οι… οι! — Άμποτε πριν, ν᾽ ανοίξει η γη,
άρπαγα, να σε καταπιεί!

830 — Αρχή κακή κακού σκοπού της βίας
και τ᾽ αναγκασμού. — Φτάνει ο κατάρατος,
για δες, δε βαστώ, μπήγω τις φωνές.
Οι οι, οι , οι! — Πετάξου στην καταφυγή·
ο αγριοπρόσωπος λυσσά όμοια σε θάλασσα και γη.

835 — Βόηθα της χώρας βασιλιά!
ΚΗΡΥΚΑΣ Μπρος, στο καράβι, δρόμο!
τα πόδια σας στον ώμο·
ιδέ συρμός, ιδέ σκισμός
και μαλλιοτραβηγμός

840 και κεφαλές κομμένες
κι αιματοκυλισμένες.
Εμπρός! στο πλοίο, καταραμένες.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Άμποτε να ᾽θελες χαθεί στ᾽ αρμυρό κύμα
το βαθύ, να πήαιν᾽ άφαντη η φανιά σου

845 και το καράβι σου, μαζί
με τ᾽ άθεα τ᾽ αφεντικά σου.
ΚΗΡΥΚΑΣ Στο αίμα σου, λέω, βουτηχτή
στ᾽ άρμενο θενα πας συρτή,
α δεν αφήσεις ευτύς τώρα

850 τις έδρες που κάθησες.
γιατί καμιά
δεν έχουνε τιμή
στων ευσεβών τη χώρα.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Μην τ᾽ αξιωθώ να ξαναδώ

855 το ζωοπάροχο νερό του Νείλου,
που πληθαίνει όσων το πίνουν τη ζωή και κάνει
το αίμα των ν᾽ ανθεί κι ολόθρασο ν᾽ αξαίνει.
ΚΗΡΥΚΑΣ Μιαν ώρ᾽ αρχύτερ᾽ απ᾽ αυτά

860 εμπρός, κατέβα τα σκαλιά,
και στο καράβι θά ᾽ρθεις
θέλεις δε θέλεις με τη βιά,
πριν με τα χέρια μου κακά
μεγάλα κακά πάθεις.


865 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Κακήν κακός άθε χαθείς
στο μαύρο του πελάου το κύμα,
αφού ήθε πρώτα πλανηθείς
μ᾽ αγέρα και με καταχνιά

870 στην πολυστοίβαχτη αμμουδιά
γύρω στο Σαρπηδόνιο μνήμα.

ΚΗΡΥΚΑΣ Χούγιαζε, σκούζε, ζήτ᾽ απ᾽ τους θεούς βοήθεια,
μ᾽ απ᾽ το Αιγυπτιακό κάτεργο δε ξεφεύγεις
κι αν

875 θρήνου ακόμη πιο πικρό σκοπό μάς ψάλεις.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Βρισιές το στόμα σου αλυχτά
και τρως τα λύσσακά σου,
μα ο μέγας

880 Νείλος που κοιτά τ᾽ ανήκουστα φερσίματά σου
ας σβήσει αυτός το γαύριασμά σου.
ΚΗΡΥΚΑΣ Εμπρός, προστάζω, γρήγορα για το καράβι
τ᾽ ολοστρόγγυλο ακλούθα με· καιρό μη χάνεις
και δε θα ᾽ντηρηθώ να σε μαλλιοτραβήξω.

885 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Αλί, πατέρα, τρισαλί!
χαμός μου βγήκ᾽ η απαντοχή, κρίμα!
– των αγαλμάτων! νά, βήμα βήμα με τραβά
σαν άραχνος, το μαύρο σκιάχτρο!
— Αλί και τρεις φορές αλί,

890 μάνα μου Γη, μάνα μου Γη!
το φοβερό τον κράχτη, Δία πατέρα, γιε της Γης,
κεραύνωσε και κάμε στάχτη.
ΚΗΡΥΚΑΣ Δεν τους φοβούμαι εγώ τους θεούς εδώ του
τόπου, γιατί ουδέ νιο ουδέ γέροντα μ᾽ έχουνε θρέψει.

895 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Όφιος διπόδαρος, λυσσά
και χύνεταί μου από κοντά,
σαν αφρισμένη οχιά δαγκά
και πια δε ξεκολλά.
— Αλί και τρεις φορές αλί,

900 μάνα μου Γη, μάνα μου Γη!
το φοβερό τον κράχτη, Δία πατέρα, γιε της Γης,
κεραύνωσε και κάμε στάχτη.
ΚΗΡΥΚΑΣ Α δε στρέξεις να ᾽ρθεις με το καλό μαζί μου
ξέσκισμ᾽ αλύπητο θα βρει τις φορεσιές σου.

905 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Της χώρας άρχοντες και κυβερνάτορες πάω! με δάμασε. ΚΗΡΥΚΑΣ Μαλλιοτραβώντας, μοιάζει, θα σας ξεκολλήσω, αφού έχετε στα λόγια μου βαριά τ᾽ αυτιά σας.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Πάω και χάθηκα, άθεα κι άδικα παθαίνω, αφέντη βασιλιά! ΚΗΡΥΚΑΣ Αφεντάδες πολλούς και γρήγορα θα δείτε,

910 τους γιούς του Αιγύπτου· κι έγνοια σας, δε θα ᾽στε δίχως.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ε συ, τι κάνεις; πού την τόση τόλμη βρήκες, έτσι των Πελασγών την χώρα να προσβάλλεις; ή θάρρεψες, σε πόλη γυναικών πως ήρθες; κι ενώ είσαι βάρβαρος πολλήν αυθάδεια δείχτεις σ᾽ Έλληνες μπρος, κι απ᾽ όλα τα καμώματά σου

915 τ᾽ άπρεπ᾽ αυτά, μου φαίνεται, πως νου δεν έχεις.
ΚΗΡΥΚΑΣ Και σε τί τάχα να ᾽σφαλα στο δίκιο ανάντια;
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Πρώτ᾽ απ᾽ όλα δε ξέρεις, πως εδώ είσαι ξένος.
ΚΗΡΥΚΑΣ Πώς δα; μια που το βρίσκω πράμα πὄχω χάσει.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Και σε ποιούς ντόπιους πρόξενους τα δίκια σου είπες;

920 ΚΗΡΥΚΑΣ Στον πιο μεγάλο πρόξενον, Ερμή τον ψάχτη.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μα ενώ είπες τους θεούς, σέβας σ᾽ αυτούς δεν έχεις.
ΚΗΡΥΚΑΣ Του Νείλου τους θεούς σέβομαι εγώ εκεί κάτω.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ώστε τίποτα οι εδώ, καθώς σου ακούω, δεν είναι.
ΚΗΡΥΚΑΣ Θα πάρω αυτές· και λέω κανείς να μη εμποδίσει.

925 ΒΑΣΙΛΕΑΣ Θα κλάψεις, λέω, και σύντομα, μόνο αν τις ᾽γγίξεις. ΚΗΡΥΚΑΣ Καθόλου αυτός φιλόξενος π᾽ άκουσα ο λόγος. ΒΑΣΙΛΕΑΣ Ξένους μου εγώ ιερόσυλους ποτέ δεν κάνω.
ΚΗΡΥΚΑΣ Ώστε να πάω να πω στους γιους αυτά του Αιγύπτου.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Αβόσκητ᾽ είναι η έγνοια αυτή για την καρδιά μου.

930 ΚΗΡΥΚΑΣ Μα για να ξέρω πιο σωστά να τα εξηγήσω,
– γιατ᾽ έχει χρέος ο κήρυκας να τ᾽ αναφέρει καθαρά τα καθέκαστα – σα θα γυρίσω μ᾽ άδεια τα χέρια, ποιός και
πώς να λέω πως μόχει τις κόρες αφαιρέσει αυτές κι
αξάδερφές των; Τα τέτοια, ξέρεις, δε δικάζει με μαρτύρους

935 ο Άρης κι ουδέ λύνει τις διαφορές του
μ᾽ ασήμι πληρωμένο· μα πολλοί θα πέσουν
στο χώμα πριν, και τη ζωή θ᾽ απολαχτίσουν.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Τί να σου λέω τ᾽ όνομα; θενα το μάθεις
συ κι οι συνοδοιπόροι σου, σαν θά ᾽ρθει η ώρα·

940 όσο γι᾽ αυτές, αν με δικαίους τις πείσεις λόγους
νά ᾽ρθουν μαζί σου θέλοντας κι από καρδιάς των, να τις πάρεις· γιατί, τέτοια μες στο Άργος έχει πάνδημη απόφαση
ο λαός επικυρώσει: να μην τις παραδώσει με τη βία ποτέ
του τις γυναίκες αυτές, κι έτσ᾽ έχει μπηχτεί στέρια

945 το καρφί μέσα ως μέσα που πια δε σαλεύει.
Δεν είναι αυτά σε πλάκες χαραγμένα κι ούτε
σε χαρτιών τυλιχτάρια μέσα σφραγισμένα,
μ᾽ από γλώσσα τ᾽ ακούς ελευθερόστομη, έτσι
ορθά κοφτά. Και τώρα, – ευτύς! φεύγ᾽ απ᾽ εμπρός μου.

950 ΚΗΡΥΚΑΣ Λοιπόν, ξέρε πως πόλεμο κακό σηκώνεις
κι είθε με των αντρών το μέρος να ᾽ναι η νίκη.
ΒΑΣΙΛΕΑΣ Μα άντρες θενά ᾽βρετε κι εδώ σ᾽ αυτή τη χώρα,
που δεν πίνουν κρασί βγαλμένο από κριθάρι.
Και τώρα εσείς, με τις πιστές ακόλουθές σας

955 πάρτε πια θάρρος και τραβάτε για την πόλη,
που στέρεα κάστρα και ψηλοί τη ζώνουν πύργοι.
Έχει εκεί σπίτια και δημόσια όσα να θέτε
και σπιτωμένος ουδ᾽ εγώ στενάχωρα είμαι,
οπού μπορείτε να καθίσετε, ή και μ᾽ άλλους

960 μαζί πολλούς, ή, αν πιότερο της αρεσκειάς σας,
και μόνες χωριστά μπορεί να ᾽χετε σπίτια.
Τί σας βολεύει πιο καλά και προτιμάτε,
στο χέρι σας, διαλέξετε· ξενοπροστάτης
θενα σας είμαι εγώ κι όλ᾽ οι πολίτες, πὄχουν

965 το νόμο αυτό ψηφίσει· πιο τρανούς ποιούς θέλεις;
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Αλλ᾽ αντίς σου γι᾽ αυτά τα καλά, θεϊκέ
βασιλιά Πελασγέ, πάντα μέσα να πλέεις και συ
στ᾽ αγαθά. Τώρα δείξου καλός να μας στείλεις
εδώ τον πατέρα Δαναό,

970 το δικό μου γενναίο προβλεφτή κι οδηγό·
γιατί πρώτα σ᾽ αυτόν πέφτει ο λόγος, σε ποιά
να καθίσουμε σπίτια και πιο ταιριαστά·
ευτύς έτοιμος είναι να πει το κακό για τον ξένο ο καθείς,
μα ο Θεός βολικ᾽ ας μας τα φέρνει.

975 Για να μη λοιπόν δίνομε τώρ᾽ αφορμή
στο λαό να μιλεί με κακιά, κι εκτεθεί
κι η καλή μας υπόληψη, πάρτε μαζί και σεις,
φίλες ακόλουθες, θέση καθώς καθεμιάς μας
σας έχει κληρώσει προικιό ο Δαναός ο πατέρας.

980 ΔΑΝΑΟΣ Σα σε θεούς, κόρες μου, πρέπει στους
Αργείους να κάνετε την προσευχή σας και θυσίες και σπονδές να προσφέρετε, γιατί σωτήρες, με δίχως γνώμη δεύτερη, μας είν᾽ αλήθεια· και μ᾽ αγανάχτηση άκουσαν πώς μας φερθήκαν στενοί από αίμα συγγενείς, οι εξάδερφοί σας·

985 και μεν᾽ αυτούς μου ορίσανε τους δορυφόρους να μου ακλουθούν, τιμητική μου συνοδεία, και για να μην, απρόβλεφτα, τύχει και πέσω από εχθρικό κρυφά κοντάρι σκοτωμένος και βάρος πάρει επάνω της αιώνιο η χώρα.
‹. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .›
Για τέτοια π᾽ αξιωθήκαμε, χρέος απ᾽ τα βάθη

990 να τους τιμάτε της καρδιάς, πιο κι από μένα.
Μα τώρα γράψετε κι αυτά κοντά στις τόσες πόχετε γράψει
του πατέρα σας ορμήνιες: — Άνθρωποι ξένοι κι άγνωστοι, χρειάζεται χρόνος για να δοκιμαστούν, και για τους νιοφερμένους πρόχειρη την κακογλωσσιά έχει ο καθένας,

995 κι εύκολο, κάποιο βρομερό να ρίξει λόγο·
λοιπόν το νου σας να ᾽χετε μην ντροπιαστούμε·
πάνω στην ώρα βρίσκεστε, που τραβά πάντα τους άντρες,
κι είναι δύσκολο τα ώριμα φρούτα να φυλαχτούν ποτέ
καλά, μα τα ματιάζουν ζώα κι ανθρώποι,

1000 τα πετάμενα τ᾽ αγέρα και τα σερνάμενα της γης –
πώς όχι; η Κύπρη διαλαλάει τους μελίσταχτους καρπούς, καλώντας τον Έρωτα για να τρυγήσει τον ανθό τους·
και πάνω στις καμαρωτές ωραίες παρθένες
καθένας, που περνά, πετάει τη λιγωμένη

1005 των ματιών σαϊτιά, νικημένος του πόθου.
Γι᾽ αυτό ας κοιτάξομε λοιπόν μη πάθομ᾽ όσα
για ν᾽ αποφύγομε πολύς μας βρήκε πόνος
κι οργώθηκε πόντος πολύς με το καράβι.
Όσο για κατοικία μας και διπλά σπίτια

1010 μας δίνουν, το ένα ο Πελασγός και τ᾽ άλλο η πόλη
να καθόμαστε αρόγιαστα· γι᾽ αυτό ξεγνοιάστε.
Μόν᾽ τις παραγγελιές μου αυτές να μη ξεχνάτε,
γιατ᾽ η τιμή κι απ᾽ τη ζωή πιότερο αξίζει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Τ᾽ άλλα από τους θεούς να μας έρθουνε πρίμα,

1015 κι όσο για τον ανθό της νιότης μου, μην έχεις φόβο, πατέρα, ολότελα· γιατ᾽ αν για μένα καμιά άλλη απόφαση οι θεοί δεν έχουν πάρει, δε θεν᾽ αλλάξω εγώ του νου τα παλιά χνάρια.

ΕΞΟΔΟΣ

ΔΑΝΑΪΔΕΣ Με ύμνους τώρα τους θεούς τους μακαρίους
ας λαμπρύνομε της χώρας τους πολιούχους κι όσοι γύρω

1020 στου Ερασίνου κατοικούν το αρχαίο το ρέμα.
— Και σεις παίρνετε κατόπι το τραγούδι,
ακόλουθές μας.
Μόνο του Άργους ας δοξάζει αυτή την πόλη
ο αίνος μου· κι ας μη ανυμνούνε
τ᾽ άσματά μας πια τα στόματα του Νείλου.

1025 Μα τους πόταμους, πολύτεκνοι που χύνουν
τα γλυκόπιοτα νερά των μες από τη χώρα τούτη
και με προφαντά παχαίνουν
ρέματα της γης το χώμα.

1030 Μα είθε η Αρτέμιδα η αγνή να ρίξει βλέμμα
σ᾽ αυτό επάνω το κοπάδι, μηδ᾽ ερθεί ποτέ του ο γάμος
να μας βάλει από κάτ᾽ απ᾽ το ζυγό της Κυθερείας·
ας την έχουνε οι εχθροί μου τέτοια τύχη!
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ Δε ξεχνά όμως ο ευσεβής δικός μας ύμνος


1035 και την Κύπριδα· γιατ᾽ έχει πλάι στο Δία δύναμη
την πιο μεγάλη, σαν την Ήρα, και κάθε τιμή τής πρέπει
της πολύγνωμης για τα έργα τ᾽ άγια και τα σεβαστά της·
και της παραστέκουν δίπλα συνεργάτες της μητέρας των,
ο Πόθος, και που τίποτε κανείς δεν της αρνιέται

1040 η Πειθώ η παντογητεύτρα·
μα έχει μέρος κι η Αρμονία από τον κλήρο
της μεγάλης Αφροδίτης,
και το σμάρι των Ερώτων με τα κρύφο
γλυκοψιθυρίσματά των.

1045 Για τους πρόσφυγες με τρόμο προμαντεύω ενάντιες μπόρες, σκληρούς πόνους κι αιματόβρεχτους πολέμους·
γιατί πώς τότ᾽ έτσι πρίμα καλοτάξιδοι να εφτάνανε οι εχθροί μας στο γοργό κυνήγημά τους; Ό,τι ᾽ναι γραφτό απ᾽ τη Μοίρα, θενα γίνει και κανείς πέρ᾽ απ᾽ το θέλημα δε βγαίνει το μεγάλο ανεξιχνίαστο του Δία.

1050 Μα όπως με το γάμο τόσων γυναικών πριν
από σένα, ίσως τέλος κι ο δικός σου αυτός να πάρει.
ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ο μέγας Δίας ας με γλιτώνει από το γάμο
της Αιγυπτόσπορης της φάρας!
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ Όμως ίσως το καλύτερο αυτό θα ήταν.

1055 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Να μαλάξεις νου ζητάς που δε λυγίζει.
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ Τί σου μέλλεται απ᾽ τη Μοίρα δεν το
ξέρεις. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Ούτε θα ᾽χα την αξίωση μες στη
γνώμη, βάθος άβυσσο, του Δία να εισχωρήσω.
ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ Λοιπόν, κοίτα, και μη λες μεγάλο λόγο.

1060 ΔΑΝΑΪΔΕΣ Σαν ποιό τάχα πιο σωστό λες να μου
μάθεις; ΑΚΟΛ ΔΑΝΑΪΔΩΝ Να φυλάεις και με τα θεία
το σωστό μέτρο. ΔΑΝΑΪΔΕΣ Όχι! ο Δίας ο βασιλιάς
από γάμο μισητό μ᾽ εχθρόν άντρ᾽ ας με φυλά·
αυτός που απ᾽ τη συμφορά λύτρωσε και την Ιώ,

1065 μόνο π᾽ άγγιξε απαλά
το θαυματουργό του χέρι.
Κι άμποτε των γυναικών
νίκη ας δίνει· απ᾽ το κακό,
το πιο λίγο, έστω και δυο

1070 στρέγω μοίρες απ᾽ αυτό·
και το δίκιο ας ακλουθά
η δίκια κρίση απ᾽ τους θεούς
και το λυτρωμό ας μου φέρει.