Ομηρικά Έπη

Πηγή greek-language.gr _ Homer Iliad i
greek-language.gr _ Homer – Iliad and Odyssey

…

Ι_1	Ὣς οἱ μὲν Τρῶες φυλακὰς ἔχον· αὐτὰρ Ἀχαιοὺς θεσπεσίη ἔχε φύζα, φόβου κρυόεντος ἑταίρη, πένθεϊ δ᾽ ἀτλήτῳ βεβολήατο πάντες ἄριστοι. ὡς δ᾽ ἄνεμοι δύο πόντον ὀρίνετον ἰχθυόεντα,	Αυτού οι Τρώες φύλαγαν· αλλά θαυμάσιος φόβος αδέλφι της φρικτής φυγής τους Αχαιούς παγώνει, κι έκρουε λύπη αβάστακτη τους πρώτους των ανδρείων. Και ως άνεμοι στην θάλασσαν κινούν αντάμα δύο,
Ι_5	Βορέης καὶ Ζέφυρος, τώ τε Θρῄκηθεν ἄητον, ἐλθόντ᾽ ἐξαπίνης· ἄμυδις δέ τε κῦμα κελαινὸν κορθύεται, πολλὸν δὲ παρὲξ ἅλα φῦκος ἔχευεν· ὣς ἐδαΐζετο θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. Ἀτρεΐδης δ᾽ ἄχεϊ μεγάλῳ βεβολημένος ἦτορ	εάν Βοριάς και Ζέφυρος ορμούν από την Θράκην έξαφνα· κορυφώνεται το κύμα και μαυρίζει και φύκι χύνεται πολύ στην άκραν της θαλάσσης· ομοία ζάλη εχώριζε των Αχαιών τα στήθη. Και μ᾽ άκρον πόνον στην ψυχήν ο Ατρείδης εγυρνούσε
Ι_10	φοίτα κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κελεύων κλήδην εἰς ἀγορὴν κικλήσκειν ἄνδρα ἕκαστον, μηδὲ βοᾶν· αὐτὸς δὲ μετὰ πρώτοισι πονεῖτο. ἷζον δ᾽ εἰν ἀγορῇ τετιηότες· ἂν δ᾽ Ἀγαμέμνων ἵστατο δάκρυ χέων ὥς τε κρήνη μελάνυδρος,	τους ψιλοφώνους κήρυκες αμέσως να προστάξει τους Αχαιούς εις σύνοδον σιγά να συναθροίσουν καλώντας τους κατ᾽ όνομα κι εργάζετο αυτός πρώτος. Κι εκάθιζαν περίλυποι· και ορθός ο Αγαμέμνων έστεκε δάκρυα χύνοντας, μαυρόνερη ωσάν βρύση
Ι_15	ἥ τε κατ᾽ αἰγίλιπος πέτρης δνοφερὸν χέει ὕδωρ· ὣς ὁ βαρὺ στενάχων ἔπε᾽ Ἀργείοισι μετηύδα· «ὦ φίλοι, Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, Ζεύς με μέγα Κρονίδης ἄτῃ ἐνέδησε βαρείῃ, σχέτλιος, ὃς τότε μέν μοι ὑπέσχετο καὶ κατένευσεν	που εις βράχον χύνει απάτητον τα σκοτεινά νερά της. Και βαριαναστενάζοντας ομίλει των Αργείων: «Ω αγαπημένοι μου αρχηγοί, προστάτες των Αργείων, βαριά πολύ μ᾽ ετύφλωσε και μ᾽ έμπλεξε ο Κρονίδης. Ο άσπλαχνος, μου έταξε την πυργωμένην Τροίαν
Ι_20	Ἴλιον ἐκπέρσαντ᾽ εὐτείχεον ἀπονέεσθαι, νῦν δὲ κακὴν ἀπάτην βουλεύσατο, καί με κελεύει δυσκλέα Ἄργος ἱκέσθαι, ἐπεὶ πολὺν ὤλεσα λαόν. οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι, ὃς δὴ πολλάων πολίων κατέλυσε κάρηνα	πως θα πορθήσω κι ένδοξος θα γύρω στην πατρίδα κι ιδού κακά μ᾽ απάτησε και στ᾽ Άργος να γυρίσω άδοξα θέλει, αφού λαός πολύς εχάθη αδίκως. Ναι, τούτο αρέσει ως φαίνεται του υπερηφάνου Δία, οπού πολλών πολιτειών η άκρα δύναμίς του
Ι_25	ἠδ᾽ ἔτι καὶ λύσει· τοῦ γὰρ κράτος ἐστὶ μέγιστον. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽, ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντες· φεύγωμεν σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν· οὐ γὰρ ἔτι Τροίην αἱρήσομεν εὐρυάγυιαν.» Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.	τες κορυφές εξέκαμε και ακόμη θα ξεκάμει. Αλλά δεχθείτε ό,τι θα ειπώ· να φύγομε σας λέγω όλοι με τα καράβια μας για την γλυκιά πατρίδα ότι δεν γίνεται ποτέ να πάρομεν την Τροίαν». Είπεν αυτά και σώπαιναν, άφωνοι εμείναν όλοι·
Ι_30	δὴν δ᾽ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότες υἷες Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· «Ἀτρεΐδη, σοὶ πρῶτα μαχήσομαι ἀφραδέοντι, ἣ θέμις ἐστίν, ἄναξ, ἀγορῇ· σὺ δὲ μή τι χολωθῇς. ἀλκὴν μέν μοι πρῶτον ὀνείδισας ἐν Δαναοῖσι,	ώραν πολλήν οι Αχαιοί εσίγησαν θλιμμένοι· κι έκοψε τέλος την σιωπήν ο ανίκητος Τυδείδης: «Σέ πρώτα, οπού παραλογάς, θα πολεμήσω Ατρείδη· δεν θα θυμώσεις, Κύριε· συνόδου τάξις είναι. Συ πρώτα εμπρός των Δαναών μ᾽ ονείδισες πως είμαι
Ι_35	φὰς ἔμεν ἀπτόλεμον καὶ ἀνάλκιδα· ταῦτα δὲ πάντα ἴσασ᾽ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες. σοὶ δὲ διάνδιχα δῶκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω· σκήπτρῳ μέν τοι δῶκε τετιμῆσθαι περὶ πάντων, ἀλκὴν δ᾽ οὔ τοι δῶκεν, ὅ τε κράτος ἐστὶ μέγιστον.	απόλεμος, δειλόψυχος, κι οι Αχαιοί γνωρίζουν αν την αλήθειαν έλεγες, και γέροντες και νέοι. Και από τα δώρα ο πάνσοφος Κρονίδης σου δωκ᾽ ένα εάν την δόξαν σου ᾽δωκε του σκήπτρου επάνω σ᾽ όλους· το υπέρτατον δεν σου ᾽δωκε το δώρον της ανδρείας.
Ι_40	δαιμόνι᾽, οὕτω που μάλα ἔλπεαι υἷας Ἀχαιῶν ἀπτολέμους τ᾽ ἔμεναι καὶ ἀνάλκιδας, ὡς ἀγορεύεις; εἰ δέ τοι αὐτῷ θυμὸς ἐπέσσυται ὥς τε νέεσθαι, ἔρχεο· πάρ τοι ὁδός, νῆες δέ τοι ἄγχι θαλάσσης ἑστᾶσ᾽, αἵ τοι ἕποντο Μυκήνηθεν μάλα πολλαί.	Παράδοξε, τόσο άνανδρα και απόλεμα τωόντι έκρινες τ᾽ Αχαιόπαιδα στα λόγια που προφέρεις; Και πρόθυμος αν είσαι συ να γύρεις στην πατρίδα, πήγαινε, ο δρόμος έτοιμος και αυτού στο περιγιάλι τα τόσα πλοία πόφεραν εσέν᾽ απ΄ την Μυκήνην.
Ι_45	ἀλλ᾽ ἄλλοι μενέουσι κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ εἰς ὅ κέ περ Τροίην διαπέρσομεν. εἰ δὲ καὶ αὐτοὶ φευγόντων σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν· νῶϊ δ᾽, ἐγὼ Σθένελός τε, μαχησόμεθ᾽ εἰς ὅ κε τέκμωρ Ἰλίου εὕρωμεν· σὺν γὰρ θεῷ εἰλήλουθμεν.»	Πλην άλλοι ανδράγαθοι Αχαιοί θα μείνουν ως το τέλος, την Τροίαν να πορθήσομεν· και τούτοι πάλι ας φύγουν, αν θέλουν, στην πατρίδα τους, και στον αγώνα μόνος θα μείνω με τον Σθένελον, ώσπου να πέσ᾽ η Τροία, όπως μας έστειλεν εδώ των αθανάτων γνώμη».
Ι_50	Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπίαχον υἷες Ἀχαιῶν, μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεος ἱπποδάμοιο. τοῖσι δ᾽ ἀνιστάμενος μετεφώνεεν ἱππότα Νέστωρ· «Τυδεΐδη, περὶ μὲν πολέμῳ ἔνι καρτερός ἐσσι, καὶ βουλῇ μετὰ πάντας ὁμήλικας ἔπλευ ἄριστος.	Είπε, κι οι Αχαιόπαιδες μ᾽ αλαλαγμούς τον στέρξαν, ως του Τυδείδη εθαύμασαν τον λόγον του ιπποδάμου. Τότε σηκώθηκε ο ιππευτής ο Νέστωρ να ομιλήση: «Τυδείδη, και στον πόλεμον εξόχως είσαι ανδρείος, και εις την βουλήν υπερτερείς πολύ των ομηλίκων.
Ι_55	οὔ τίς τοι τὸν μῦθον ὀνόσσεται, ὅσσοι Ἀχαιοί, οὐδὲ πάλιν ἐρέει· ἀτὰρ οὐ τέλος ἵκεο μύθων. ἦ μὲν καὶ νέος ἐσσί, ἐμὸς δέ κε καὶ πάϊς εἴης ὁπλότατος γενεῆφιν· ἀτὰρ πεπνυμένα βάζεις Ἀργείων βασιλῆας, ἐπεὶ κατὰ μοῖραν ἔειπες.	Και λόγον είπες, που Αχαιός κανείς δεν θέλει ψέξει ή θα σου αντείπει· αλλ᾽ άφησες το πλήρωμα των λόγων. Και νέος είσαι, ώστε παιδί να λέγεσαι δικό μου μπορούσες υστερόγεννο· και όμως ορθά τα λέγεις προς τους Αργείους βασιλείς· αλλ᾽ ως ανώτερός σου
Ι_60	ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἐγών, ὃς σεῖο γεραίτερος εὔχομαι εἶναι, ἐξείπω καὶ πάντα διίξομαι· οὐδέ κέ τίς μοι μῦθον ἀτιμήσει᾽, οὐδὲ κρείων Ἀγαμέμνων. ἀφρήτωρ ἀθέμιστος ἀνέστιός ἐστιν ἐκεῖνος, ὃς πολέμου ἔραται ἐπιδημίου ὀκρυόεντος.	στους χρόνους, όλον φανερά θα ειπώ τον στοχασμόν μου, και δεν θ᾽ αφήσω τίποτε· ουδέ θέλει αψηφήσει κανείς τον λόγον μου, ούδ᾽ αυτός ο μέγας Αγαμέμνων. Νόμον δεν έχει ούτε φυλήν, αλλ᾽ ούτε εστίαν έχει που τον εμφύλιον πόλεμον, τον άγριον, αγαπάει.
Ι_65	ἀλλ᾽ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃ δόρπα τ᾽ ἐφοπλισόμεσθα· φυλακτῆρες δὲ ἕκαστοι λεξάσθων παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεος ἐκτός. κούροισιν μὲν ταῦτ᾽ ἐπιτέλλομαι· αὐτὰρ ἔπειτα, Ἀτρεΐδη, σὺ μὲν ἄρχε· σὺ γὰρ βασιλεύτατός ἐσσι.	Πλην τώρ᾽ ας υπακούσομεν στην μαύρην νύκτα και όλοι το δείπνο ας ετοιμάσομεν, και φύλακες απ᾽ έξω του τείχους εις τον χάνδακα σιμά να ξενυκτήσουν. Των νέων τούτο εσύστησα· και αρχήν, Ατρείδη, σ᾽ άλλα συ κάμε, ως είσαι υπέρτατος των άλλων ηγεμόνων.
Ι_70	δαίνυ δαῖτα γέρουσιν· ἔοικέ τοι, οὔ τοι ἀεικές. πλεῖαί τοι οἴνου κλισίαι, τὸν νῆες Ἀχαιῶν ἠμάτιαι Θρῄκηθεν ἐπ᾽ εὐρέα πόντον ἄγουσι· πᾶσά τοί ἐσθ᾽ ὑποδεξίη, πολέεσσι δ᾽ ἀνάσσεις. πολλῶν δ᾽ ἀγρομένων τῷ πείσεαι ὅς κεν ἀρίστην	Εις δείπνον συ τους γέροντες προσκάλεσε· σου πρέπει· είναι οι σκηνές σου από κρασιά γεμάτες, που απ᾽ την Θράκην σου φέρουν καθημερινώς των Αχαιών τα πλοία, και όλα σού υπάρχουν τα καλά δια να φιλοξενήσεις. Όπου πολλοί θα συναχθούν, πολλές θ᾽ ακούσεις γνώμες·
Ι_75	βουλὴν βουλεύσῃ· μάλα δὲ χρεὼ πάντας Ἀχαιοὺς ἐσθλῆς καὶ πυκινῆς, ὅτι δήϊοι ἐγγύθι νηῶν καίουσιν πυρὰ πολλά· τίς ἂν τάδε γηθήσειε; νὺξ δ᾽ ἥδ᾽ ἠὲ διαρραίσει στρατὸν ἠὲ σαώσει.» Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδ᾽ ἐπίθοντο.	συ δέξου την καλύτερην· και ανάγκην έχομ᾽ όλοι γνώμης ορθής, γνώμης σοφής· οι εχθροί μας κάνουν τόσα πυρά σιμά στα πλοία μας· να το χαρεί ποιος είναι; Η νύκτα τούτη τον στρατόν θα σώσ᾽ ή θ᾽ αφανίσει». Είπεν αυτά και υπάκουσαν εκείνοι στην φωνήν του
Ι_80	ἐκ δὲ φυλακτῆρες σὺν τεύχεσιν ἐσσεύοντο ἀμφί τε Νεστορίδην Θρασυμήδεα, ποιμένα λαῶν, ἠδ᾽ ἀμφ᾽ Ἀσκάλαφον καὶ Ἰάλμενον, υἷας Ἄρηος, ἀμφί τε Μηριόνην Ἀφαρῆά τε Δηΐπυρόν τε, ἠδ᾽ ἀμφὶ Κρείοντος υἱὸν Λυκομήδεα δῖον.	τότε τους νυκτοφύλακες με τ᾽ άρματά τους όλα εκίνησαν του Νέστορος ο υιός, ο Θρασυμήδης, Ασκάλαφος και Ιάλμενος, παιδιά και οι δυο του Άρη, Μηριόνης και Δηίπυρος και με τον Αφαρέα του Κρείοντος το υπέρλαμπρον αγόρι ο Λυκομήδης.
Ι_85	ἕπτ᾽ ἔσαν ἡγεμόνες φυλάκων, ἑκατὸν δὲ ἑκάστῳ κοῦροι ἅμα στεῖχον δολίχ᾽ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντες· κὰδ δὲ μέσον τάφρου καὶ τείχεος ἷζον ἰόντες· ἔνθα δὲ πῦρ κήαντο, τίθεντο δὲ δόρπα ἕκαστος. Ἀτρεΐδης δὲ γέροντας ἀολλέας ἦγεν Ἀχαιῶν	Οι πολεμάρχ᾽ ήσαν επτά κι είχ᾽ εκατόν καθένας αγόρια, οπού με μακριά κοντάρι᾽ ακολουθούσαν. Και ανάμεσα στον χάνδακα καθίσαν και στο τείχος, φωτιάν ανάψαν κι έκαμαν το δείπνον του καθένας. Των Αχαιών τους γέροντες συνάθροισεν ο Ατρείδης
Ι_90	ἐς κλισίην, παρὰ δέ σφι τίθει μενοεικέα δαῖτα. οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, τοῖς ὁ γέρων πάμπρωτος ὑφαίνειν ἤρχετο μῆτιν, Νέστωρ, οὗ καὶ πρόσθεν ἀρίστη φαίνετο βουλή·	εις την σκηνήν του κι έβαλεν ευφραντικό τραπέζι, τα χέρι᾽ απλώσαν στα έτοιμα φαγιά που εμπρός τους είχαν. Και του φαγιού και του πιοτού την όρεξη αφού σβήσαν, πρώτος ο γέρος άρχισε σκέψιν εμπρός να φέρει, ο Νέστωρ, οπού η γνώμη του ως πρώτα επροτιμήθη·
Ι_95	ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· «Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, ἐν σοὶ μὲν λήξω, σέο δ᾽ ἄρξομαι, οὕνεκα πολλῶν λαῶν ἐσσι ἄναξ καί τοι Ζεὺς ἐγγυάλιξε σκῆπτρόν τ᾽ ἠδὲ θέμιστας, ἵνα σφίσι βουλεύῃσθα.	εκείνος τους αγόρευσε καλόγνωμα και είπε: «Ω Αγαμέμνον᾽ αρχηγέ, τρισένδοξε Ατρεΐδη, από εσέ θα κάμω αρχήν, σ᾽ εσέ θα κάμω τέλος. Πολλών λαών είσαι αρχηγός και σου ᾽δωκε ο Κρονίδης, δια να βουλεύεσαι σ᾽ αυτούς, και νόμιμα και σκήπτρο,
Ι_100	τῶ σε χρὴ περὶ μὲν φάσθαι ἔπος ἠδ᾽ ἐπακοῦσαι, κρηῆναι δὲ καὶ ἄλλῳ, ὅτ᾽ ἄν τινα θυμὸς ἀνώγῃ εἰπεῖν εἰς ἀγαθόν· σέο δ᾽ ἕξεται ὅττι κεν ἄρχῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα. οὐ γάρ τις νόον ἄλλος ἀμείνονα τοῦδε νοήσει,	όθεν εξόχως πρέπει συ να λέγεις και ν᾽ ακούεις και να εκτελείς ό,τι αγαθόν και του άλλου ο νους εμπνέει· το έργον θα κρέμεται από εσέ, ᾽πόδειξ᾽ εκείνου ο λόγος. Και άκουσε αυτό που ορθότερον απ᾽ όλα εγώ νομίζω. Ότι, θαρρώ, καλύτερα δεν θα σκεφθεί κανένας
Ι_105	οἷον ἐγὼ νοέω, ἠμὲν πάλαι ἠδ᾽ ἔτι καὶ νῦν, ἐξ ἔτι τοῦ ὅτε, διογενές, Βρισηΐδα κούρην χωομένου Ἀχιλῆος ἔβης κλισίηθεν ἀπούρας οὔ τι καθ᾽ ἡμέτερόν γε νόον· μάλα γάρ τοι ἔγωγε πόλλ᾽ ἀπεμυθεόμην· σὺ δὲ σῷ μεγαλήτορι θυμῷ	απ᾽ ό,τι σκέφθηκ᾽ απ᾽ αρχής, αφού του χολωμένου Πηλείδη μέσ᾽ απ᾽ την σκηνήν την κόρην Βρισηίδα επήρες, ω διογέννητε, στην γνώμην μου εναντίον και αν και πολύ σ᾽ εμπόδιζα και σε παρακαλούσα, μόνον την μεγαλόκαρδην υπάκουσες ψυχήν σου·
Ι_110	εἴξας ἄνδρα φέριστον, ὃν ἀθάνατοί περ ἔτεισαν, ἠτίμησας· ἑλὼν γὰρ ἔχεις γέρας· ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νῦν φραζώμεσθ᾽ ὥς κέν μιν ἀρεσσάμενοι πεπίθωμεν δώροισίν τ᾽ ἀγανοῖσιν ἔπεσσί τε μειλιχίοισι.» Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·	κι εξαίσιον άνδρα αψήφησες που και οι θεοί δοξάσαν· και το βραβείον του κρατείς· αλλά και τώρ᾽ ακόμη πώς να τον ειρηνεύσομεν ας στοχασθούμεν όλοι με πολλά δώρα πρόσχαρα και λόγια μελωμένα». Και προς αυτόν απάντησεν ο μέγας Αγαμέμνων:
Ι_115	«ὦ γέρον, οὔ τι ψεῦδος ἐμὰς ἄτας κατέλεξας· ἀασάμην, οὐδ᾽ αὐτὸς ἀναίνομαι. ἀντί νυ πολλῶν λαῶν ἐστὶν ἀνὴρ ὅν τε Ζεὺς κῆρι φιλήσῃ, ὡς νῦν τοῦτον ἔτεισε, δάμασσε δὲ λαὸν Ἀχαιῶν. ἀλλ᾽ ἐπεὶ ἀασάμην φρεσὶ λευγαλέῃσι πιθήσας,	«Όλες μου είπες γέροντα, σωστά τες αμαρτίες. Έσφαλα, ναι, τ΄ ομολογώ· αντί πολλών αξίζει λαών ο άνθρωπος που ο Ζευς ολόψυχ΄ αγαπήσει. Ως τώρα τούτον τίμησε, κι εμάς έχει αφανίσει, αλλ΄ αν και τόσο ελεεινά τυφλώθη τότε ο νους μου
Ι_120	ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι δόμεναί τ᾽ ἀπερείσι᾽ ἄποινα. ὑμῖν δ᾽ ἐν πάντεσσι περικλυτὰ δῶρ᾽ ὀνομήνω, ἕπτ᾽ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα, αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾽ ἵππους πηγοὺς ἀθλοφόρους, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο.	να το διορθώσω επιθυμώ με ξαγοράν πλουσίαν. Και ιδού τα δώρα υπέρλαμπρα, που εγώ θα του προσφέρω· άκαυτοι τρίποδες επτά, χρυσού τάλαντα δέκα, είκοσι λέβητες λαμπροί και δώδεκα γενναίοι ίπποι που εκέρδισαν πολλά τα πόδια των βραβεία·
Ι_125	οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνὴρ ᾧ τόσσα γένοιτο, οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσα μοι ἠνείκαντο ἀέθλια μώνυχες ἵπποι. δώσω δ᾽ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας, Λεσβίδας, ἃς ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλεν αὐτὸς	αγροί και πολυτίμητο χρυσάφι δεν θα ελείπαν του ανδρός, οπού θα ελάμβανε τα πλούτη απ᾽ τα βραβεία, όσ᾽ απ᾽ τες νίκες έλαβα των μονονύχων ίππων, κι επτά Λεσβίδες άξιες σ᾽ έργα λαμπρά θα δώσω, που όταν την Λέσβον πόρθησεν αυτός, είχε διαλέξει
Ι_130	ἐξελόμην, αἳ κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰς μέν οἱ δώσω, μετὰ δ᾽ ἔσσεται ἣν τότ᾽ ἀπηύρων, κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, ἣ θέμις ἀνθρώπων πέλει, ἀνδρῶν ἠδὲ γυναικῶν.	εύμορφες που των γυναικών το γένος ενικούσαν. Τούτες θα δώσω και μ᾽ αυτές θα είναι η Βρισηίδα οπού του επήρα· κι ενταυτώ θα ομόσω μέγαν όρκον, ότι στην κλίνην της ποτέ μαζί της δεν ανέβην ως των ανθρώπων, γυναικών και ανδρών, το θέλει ο πόθος.
Ι_135	ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ᾽ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηησάσθω εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληΐδ᾽ Ἀχαιοί, Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐείκοσιν αὐτὸς ἑλέσθω,	Και τούτ᾽ αμέσως θα δοθούν· και αν οι θεοί θελήσουν την υψηλήν να ρίξομεν την πόλιν του Πριάμου, ας πάρει, όταν οι Αχαιοί τα λάφυρα μοιράσουν, από χρυσόν και χάλκωμα γεμάτο ένα καράβι, κι είκοσι Τρωαδίτισσες γυναίκες ας διαλέξει,
Ι_140	αἵ κε μετ᾽ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔωσιν. εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ᾽ Ἀχαιϊκόν, οὖθαρ ἀρούρης, γαμβρός κέν μοι ἔοι· τίσω δέ μιν ἶσον Ὀρέστῃ, ὅς μοι τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖς δέ μοί εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ,	που μόν᾽ η Ελέν᾽ η Άργισσα στο κάλλος θα υπερβαίνει. και στ᾽ Άργος το Αχαϊκόν, της γης μαστάρι, αν φθάσει, γαμπρόν τον θέλω αγαπητόν, ως έχω τον Ορέστην, που χαίρετ᾽ όλα τα καλά μονάκριβό μου αγόρι. Στο στερεό μου μέγαρο τρεις έχω θυγατέρες·
Ι_145	Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλῃσι φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθω πρὸς οἶκον Πηλῆος· ἐγὼ δ᾽ ἐπὶ μείλια δώσω πολλὰ μάλ᾽, ὅσσ᾽ οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθρα,	από τες τρεις αδώρητα στο σπίτι του Πηλέως ας φέρ᾽ ή την Χρυσόθεμιν ή και την Λαοδίκην ή και την Ιφιάνασσαν και θα της δώσω δώρα όσα κανείς στην κόρη του δεν έδωκε πατέρας. Κι οι εξής είναι οι περίφημες που θα του δώσω χώρες:
Ι_150	Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν, Φηράς τε ζαθέας ἠδ᾽ Ἄνθειαν βαθύλειμον, καλήν τ᾽ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν. πᾶσαι δ᾽ ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος· ἐν δ᾽ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται,	Φηρές το θείον πόλισμα, Ενόπη, Καρδαμύλη, Ιρή χλοώδης, Πήδασος αμπελοφόρος όλη, Αίπεια λαμπρή και Άνθεια με το παχύ γρασίδι. Όλες ακρόγιαλα σιμά, με την αμμώδη Πύλον. Κι οι εγκάτοικοι πολύαρνοι, πολύμοσχοι με δώρα
Ι_155	οἵ κέ ἑ δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσι καί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας. ταῦτά κέ οἱ τελέσαιμι μεταλήξαντι χόλοιο. δμηθήτω —Ἀΐδης τοι ἀμείλιχος ἠδ᾽ ἀδάμαστος· τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος ἁπάντων—	θα τον τιμήσουν ως θεόν και αφθόνως θα του δίδουν τα διορισμένα δίκαια, στο σκήπτρον αποκάτω. Τούτα τα υπόσχομαι, αν αυτός απ᾽ τον θυμόν του παύσει. Ας πραϋνθεί —απράυντος και άσπονδος είν᾽ ο Άδης, δια τούτο μόνος των θεών μισείται απ᾽ τους ανθρώπους—
Ι_160	καί μοι ὑποστήτω, ὅσσον βασιλεύτερός εἰμι ἠδ᾽ ὅσσον γενεῇ προγενέστερος εὔχομαι εἶναι.» Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ· «Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, δῶρα μὲν οὐκέτ᾽ ὀνοστὰ διδοῖς Ἀχιλῆϊ ἄνακτι·	σ᾽ εμέν᾽ ας κλίνει, ανώτερος ως είμαι βασιλέας, και ως δια την ηλικίαν μου να προτιμώμαι αρμόζει». Και ο Νέστωρ ο Γερήνιος ιππότης του αποκρίθη: «Ω Αγαμέμνον΄ αρχηγέ, τρισένδοξε Ατρείδη, τα δώρα δεν είναι μικρά που δίδεις του Πηλείδη·
Ι_165	ἀλλ᾽ ἄγετε, κλητοὺς ὀτρύνομεν, οἵ κε τάχιστα ἔλθωσ᾽ ἐς κλισίην Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος. εἰ δ᾽ ἄγε, τοὺς ἂν ἐγὼ ἐπιόψομαι, οἱ δὲ πιθέσθων. Φοῖνιξ μὲν πρώτιστα Διῒ φίλος ἡγησάσθω, αὐτὰρ ἔπειτ᾽ Αἴας τε μέγας καὶ δῖος Ὀδυσσεύς·	και άνδρες ας στείλουμ᾽ εκλεκτούς στον θείον Αχιλλέα, και ας ξεκινήσουν γρήγορα να φθάσουν στην σκηνήν του. Και ακούτε να τους δείξω εγώ, κι εκείνοι ας υπακούσουν. Ο Φοίνιξ ο διίφιλος θα ᾽ναι οδηγός και πρώτος, ο μέγας Αίας έπειτα και ο θείος Οδυσσέας,
Ι_170	κηρύκων δ᾽ Ὀδίος τε καὶ Εὐρυβάτης ἅμ᾽ ἑπέσθων. φέρτε δὲ χερσὶν ὕδωρ, εὐφημῆσαί τε κέλεσθε, ὄφρα Διὶ Κρονίδῃ ἀρησόμεθ᾽, αἴ κ᾽ ἐλεήσῃ.» Ὣς φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ἑαδότα μῦθον ἔειπεν. αὐτίκα κήρυκες μὲν ὕδωρ ἐπὶ χεῖρας ἔχευαν,	κατόπιν των οι κήρυκες Οδίος κι Ευρυβάτης. Νίψιμο φέρτε και σιγήν κηρύξετ᾽ ευλαβείας δια να ευχηθούμεν έλεος προς τον πατέρα Δία». Είπε και εις όλους αρεστός εφάνη εκείνου ο λόγος. Και τα νερά τούς έχυσαν οι κήρυκες στα χέρια,
Ι_175	κοῦροι δὲ κρητῆρας ἐπεστέψαντο ποτοῖο, νώμησαν δ᾽ ἄρα πᾶσιν ἐπαρξάμενοι δεπάεσσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ σπεῖσάν τ᾽ ἔπιόν θ᾽ ὅσον ἤθελε θυμός, ὁρμῶντ᾽ ἐκ κλισίης Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο. τοῖσι δὲ πόλλ᾽ ἐπέτελλε Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ,	και αφού κρατήρες με κρασί στεφάνωσαν οι νέοι έδωκε σ᾽ όλους απαρχήν στα γεμιστά ποτήρια, και αφού σπονδίσαν κι έπιαν όσ᾽ ήθελε η ψυχή των, από του Ατρείδη την σκηνήν εβγήκαν κι εκινήσαν. Και ο Νέστωρ σύσταινε σ᾽ αυτούς με λόγον και με ντύμα
Ι_180	δενδίλλων ἐς ἕκαστον, Ὀδυσσῆϊ δὲ μάλιστα, πειρᾶν ὡς πεπίθοιεν ἀμύμονα Πηλεΐωνα. Τὼ δὲ βάτην παρὰ θῖνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης πολλὰ μάλ᾽ εὐχομένω γαιηόχῳ ἐννοσιγαίῳ ῥηϊδίως πεπιθεῖν μεγάλας φρένας Αἰακίδαο.	στον Οδυσσέα μάλιστα πολύ να προσπαθήσουν να πείσουν όπως δύνανται τον άψογον Πηλείδην. Και ως πήγαιναν ακρόγιαλα στον Ποσειδώνα ευχόνταν την μεγαλόκαρδην ψυχήν να πείσουν του Αχιλλέως. Στων Μυρμιδόνων τες σκηνές εφθάσαν και στα πλοία,
Ι_185	Μυρμιδόνων δ᾽ ἐπί τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθην, τὸν δ᾽ εὗρον φρένα τερπόμενον φόρμιγγι λιγείῃ, καλῇ δαιδαλέῃ, ἐπὶ δ᾽ ἀργύρεον ζυγὸν ἦεν, τὴν ἄρετ᾽ ἐξ ἐνάρων πόλιν Ἠετίωνος ὀλέσσας· τῇ ὅ γε θυμὸν ἔτερπεν, ἄειδε δ᾽ ἄρα κλέα ἀνδρῶν.	κι ήβραν αυτόν το πνεύμα του να τέρπει με γλυκείαν καλήν κιθάραν τεχνικήν μ᾽ ολάργυρον τον πήχυν, που διάλεξ᾽ απ᾽ τα λάφυρα την πόλιν όταν πήρε του Αετίωνος· αυτός και την ψυχήν μ᾽ εκείνην ιλάρωνε, και των ανδρών τες δόξες ετραγούδα.
Ι_190	Πάτροκλος δέ οἱ οἶος ἐναντίος ἧστο σιωπῇ, δέγμενος Αἰακίδην, ὁπότε λήξειεν ἀείδων. τὼ δὲ βάτην προτέρω, ἡγεῖτο δὲ δῖος Ὀδυσσεύς, στὰν δὲ πρόσθ᾽ αὐτοῖο· ταφὼν δ᾽ ἀνόρουσεν Ἀχιλλεὺς αὐτῇ σὺν φόρμιγγι, λιπὼν ἕδος ἔνθα θάασσεν.	Και ο Πάτροκλος εκάθονταν απέναντί του μόνος σιωπηλός κι ανάμενε να παύσει το τραγούδι. Ωστόσο αυτοί προχώρησαν, και πρώτος ο Οδυσσέας, κι εμπρός του εστάθηκαν ορθοί· πετάχθη ξιπασμένος, απ᾽ το θρονί του μ᾽ όλην του τη φόρμιγγα ο Πηλείδης·
Ι_195	ὣς δ᾽ αὔτως Πάτροκλος, ἐπεὶ ἴδε φῶτας, ἀνέστη. τὼ καὶ δεικνύμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «χαίρετον· ἦ φίλοι ἄνδρες ἱκάνετον· ἦ τι μάλα χρεώ, οἵ μοι σκυζομένῳ περ Ἀχαιῶν φίλτατοί ἐστον.» Ὣς ἄρα φωνήσας προτέρω ἄγε δῖος Ἀχιλλεύς,	ο Πάτροκλος σηκώθηκε και αυτός άμα τους είδε. «Χαίρετε, ω φίλοι μου ακριβοί, τους είπεν ο Αχιλλέας, —θα είναι ανάγκη φοβερή— σεις είσθε αγαπητοί μου, όσο κανείς των Αχαιών, και ας είμαι χολωμένος». Παράμερα τους έμπασεν ο θείος Αχιλλέας
Ι_200	εἷσεν δ᾽ ἐν κλισμοῖσι τάπησί τε πορφυρέοισιν. αἶψα δὲ Πάτροκλον προσεφώνεεν ἐγγὺς ἐόντα· «μείζονα δὴ κρητῆρα, Μενοιτίου υἱέ, καθίστα, ζωρότερον δὲ κέραιε, δέπας δ᾽ ἔντυνον ἑκάστῳ· οἱ γὰρ φίλτατοι ἄνδρες ἐμῷ ὑπέασι μελάθρῳ.»	και τους εκάθισε εις θρονιά με τάπητες ωραίους, και του Πατρόκλου είπεν ευθύς: «Τρανότερον κρατήρα, Μενοιτιάδη, στήσε τους, και με κρασί γενναίο συγκέρνα τον, κι ετοίμασε του καθενός ποτήρι. Ότ᾽ είναι άνδρες ακριβοί στην σκέπην μου αποκάτω».
Ι_205	Ὣς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ᾽ ἑταίρῳ. αὐτὰρ ὅ γε κρεῖον μέγα κάββαλεν ἐν πυρὸς αὐγῇ, ἐν δ᾽ ἄρα νῶτον ἔθηκ᾽ ὄϊος καὶ πίονος αἰγός, ἐν δὲ συὸς σιάλοιο ῥάχιν τεθαλυῖαν ἀλοιφῇ. τῷ δ᾽ ἔχεν Αὐτομέδων, τάμνεν δ᾽ ἄρα δῖος Ἀχιλλεύς.	Υπάκουσεν ο Πάτροκλος τον ποθητόν του φίλον· και αυτός εις κρεατοσάνιδο, στην φωτεινήν γωνίαν αρνιού την πλάτην έριξε κι ερίφι σαρκωμένο με χοίρου νώτον πόλαμπε στο πάχος κι ο Αυτομέδων του τα εβαστούσε κι έκοφτεν ο θείος Αχιλλέας.
Ι_210	καὶ τὰ μὲν εὖ μίστυλλε καὶ ἀμφ᾽ ὀβελοῖσιν ἔπειρε, πῦρ δὲ Μενοιτιάδης δαῖεν μέγα, ἰσόθεος φώς. αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ πῦρ ἐκάη καὶ φλὸξ ἐμαράνθη, ἀνθρακιὴν στορέσας ὀβελοὺς ἐφύπερθε τάνυσσε, πάσσε δ᾽ ἁλὸς θείοιο κρατευτάων ἐπαείρας.	Και αφού τα λιάνισ᾽ εύμορφα, τα πέρασε στες σούβλες, και ωστόσο φωτιάν άναφτεν ο Πάτροκλος μεγάλην και όταν εκάηκε η φωτιά και όλη εμαράνθ᾽ η φλόγα αφού τ᾽ ανθράκια έστρωσεν άνω στους ψήστες βάζει τες σούβλες και στα κρέατα το άγιο ρίχνει αλάτι.
Ι_215	αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾽ ὤπτησε καὶ εἰν ἐλεοῖσιν ἔχευε, Πάτροκλος μὲν σῖτον ἑλὼν ἐπένειμε τραπέζῃ καλοῖς ἐν κανέοισιν, ἀτὰρ κρέα νεῖμεν Ἀχιλλεύς. αὐτὸς δ᾽ ἀντίον ἷζεν Ὀδυσσῆος θείοιο τοίχου τοῦ ἑτέροιο, θεοῖσι δὲ θῦσαι ἀνώγει	Και αφού εψηθήκαν τα ᾽συρεν επάνω στες σανίδες, και ο Πάτροκλος εις κάνιστρα λαμπρά τον άρτον φέρνει στην τράπεζαν, και ο Αχιλλεύς τα κρέατα μοιράζει. Κι εκάθισεν απέναντι του θείου Οδυσσέως κι επρόσταξε τον φίλον του την προσφοράν να κάμει,
Ι_220	Πάτροκλον, ὃν ἑταῖρον· ὁ δ᾽ ἐν πυρὶ βάλλε θυηλάς. οἱ δ᾽ ἐπ᾽ ὀνείαθ᾽ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρας ἴαλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, νεῦσ᾽ Αἴας Φοίνικι· νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεύς, πλησάμενος δ᾽ οἴνοιο δέπας δείδεκτ᾽ Ἀχιλῆα·	και ο Πάτροκλος τες απαρχές στες φλόγες παραδίδει Άπλωσαν τότε στα έτοιμα καλά που εμπρός τους είχαν. Και αφού σ᾽ εκείνα ευφράνθηκαν, του Φοίνικος ο Αίας έκαμε νεύμα· ενόησεν ο Οδυσσεύς ο θείος, ένα ποτήρι εγέμισε κι επρόπιε του Αχιλλέως:
Ι_225	«χαῖρ᾽, Ἀχιλεῦ· δαιτὸς μὲν ἐΐσης οὐκ ἐπιδευεῖς ἠμὲν ἐνὶ κλισίῃ Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο ἠδὲ καὶ ἐνθάδε νῦν· πάρα γὰρ μενοεικέα πολλὰ δαίνυσθ᾽· ἀλλ᾽ οὐ δαιτὸς ἐπηράτου ἔργα μέμηλεν, ἀλλὰ λίην μέγα πῆμα, διοτρεφές, εἰσορόωντες	«Χαίρε, Αχιλλέα· μήτ᾽ εδώ και μήτε στου Ατρείδη εις την σκηνήν παράπονο δεν έχομε του δείπνου, και άφθονα υπάρχουν τα καλά στο ισόμοιρο τραπέζι. Τον νουν όμως δεν έχομε στο ευφραντικό τραπέζι, αλλά μεγάλην συμφοράν με τρόμον έμπροσθέν μας
Ι_230	δείδιμεν· ἐν δοιῇ δὲ σαωσέμεν ἢ ἀπολέσθαι νῆας ἐϋσσέλμους, εἰ μὴ σύ γε δύσεαι ἀλκήν. ἐγγὺς γὰρ νηῶν καὶ τείχεος αὖλιν ἔθεντο Τρῶες ὑπέρθυμοι τηλεκλειτοί τ᾽ ἐπίκουροι, κηάμενοι πυρὰ πολλὰ κατὰ στρατόν, οὐδ᾽ ἔτι φασὶ	βλέπομε· τώρα θα σωθούν ή θα χαθούν τα πλοία, αν μη εσύ, διόθρεπτε, ζωσθείς την δύναμίν σου. Ότι εκαθίσαν μεταξύ του τείχους και των πλοίων οι Τρώες οι απότολμοι με τους βοηθούς των όλους. Και άναψαν μύρια πυρά, και λέγουν ότι πλέον
Ι_235	σχήσεσθ᾽, ἀλλ᾽ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. Ζεὺς δέ σφι Κρονίδης ἐνδέξια σήματα φαίνων ἀστράπτει· Ἕκτωρ δὲ μέγα σθένεϊ βλεμεαίνων μαίνεται ἐκπάγλως, πίσυνος Διί, οὐδέ τι τίει ἀνέρας οὐδὲ θεούς· κρατερὴ δέ ἑ λύσσα δέδυκεν.	δεν θα σταθούν και ακράτητοι θα πέσουν στα καράβια — σ᾽ αυτούς αστράφτει, φανερό καλό σημάδι, ο Δίας. Μανίζει ο Έκτωρ μ᾽ έπαρσιν πολλήν στην δύναμίν του, και στον Κρονίδην θαρρετός θνητούς δεν συλλογιέται μήτε θεούς, και φοβερή μέσα του λύσσα εμπήκε.
Ι_240	ἀρᾶται δὲ τάχιστα φανήμεναι Ἠῶ δῖαν· στεῦται γὰρ νηῶν ἀποκόψειν ἄκρα κόρυμβα αὐτάς τ᾽ ἐμπρήσειν μαλεροῦ πυρός, αὐτὰρ Ἀχαιοὺς δῃώσειν παρὰ τῇσιν ὀρινομένους ὑπὸ καπνοῦ. ταῦτ᾽ αἰνῶς δείδοικα κατὰ φρένα, μή οἱ ἀπειλὰς	Κι η θεία πότε να ᾽λθ᾽ Ηώς παρακαλεί και πρώτα να κόψει αυτός τ᾽ ακρόπρυμνα καυχάται και τα πλοία με πυρ να κάψει φλογερό και ως ο καπνός θα διώχνει εδώ κι εκεί τους Αχαιούς να τους εξολοθρεύσει. Πολύ φοβούμαι μην αυτά που φοβερίζει εκείνος
Ι_245	ἐκτελέσωσι θεοί, ἡμῖν δὲ δὴ αἴσιμον εἴη φθίσθαι ἐνὶ Τροίῃ ἑκὰς Ἄργεος ἱπποβότοιο. ἀλλ᾽ ἄνα, εἰ μέμονάς γε καὶ ὀψέ περ υἷας Ἀχαιῶν τειρομένους ἐρύεσθαι ὑπὸ Τρώων ὀρυμαγδοῦ. αὐτῷ τοι μετόπισθ᾽ ἄχος ἔσσεται, οὐδέ τι μῆχος	του τα εκτελέσουν οι θεοί, και η μοίρα μας στην Τροίαν θέλει να πέσουμε, μακράν απ᾽ το ιπποτρόφον Άργος. Αλλ᾽ άσ᾽ τα, αν θέλεις, αν και αργά, των Αχαιών τα τέκνα να σώσεις απ᾽ τον τάραχον και την ορμήν των Τρώων. Λύπην θα το ᾽χεις έπειτα και συ, και γενναμένο
Ι_250	ῥεχθέντος κακοῦ ἔστ᾽ ἄκος εὑρεῖν· ἀλλὰ πολὺ πρὶν φράζευ ὅπως Δαναοῖσιν ἀλεξήσεις κακὸν ἦμαρ. ὦ πέπον ἦ μὲν σοί γε πατὴρ ἐπετέλλετο Πηλεὺς ἤματι τῷ ὅτε σ᾽ ἐκ Φθίης Ἀγαμέμνονι πέμπε· “τέκνον ἐμόν, κάρτος μὲν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη	κακό δεν διορθώνεται· αλλ᾽ έγκαιρα στοχάσου τους Δαναούς απ᾽ την κακήν ημέραν να φυλάξεις· τι σου ᾽λεγε ο πατέρας σου, γλυκέ μου, την ημέραν οπού στον Αγαμέμνονα σε έστελνε απ᾽ την Φθίαν; «Τέκνον, τες νίκες η Αθηνά κι η Ήρα θα σου δώσουν
Ι_255	δώσουσ᾽, αἴ κ᾽ ἐθέλωσι, σὺ δὲ μεγαλήτορα θυμὸν ἴσχειν ἐν στήθεσσι· φιλοφροσύνη γὰρ ἀμείνων· ληγέμεναι δ᾽ ἔριδος κακομηχάνου, ὄφρα σε μᾶλλον τίωσ᾽ Ἀργείων ἠμὲν νέοι ἠδὲ γέροντες.” ὣς ἐπέτελλ᾽ ὁ γέρων, σὺ δὲ λήθεαι· ἀλλ᾽ ἔτι καὶ νῦν	αν το θελήσουν, αλλά συ στο στήθος θα δαμάσεις την μεγαλόκαρδην ψυχήν· προτίμα να ᾽σαι πράος· άπεχε απ᾽ την κακόπρακτην την έριδα, ώστε πλέον θα σε τιμήσουν οι Αχαιοί και γέροντες και νέοι». Αυτά και συ τα λησμονείς, που εσύσταινεν ο γέρος·
Ι_260	παύε᾽, ἔα δὲ χόλον θυμαλγέα· σοὶ δ᾽ Ἀγαμέμνων ἄξια δῶρα δίδωσι μεταλήξαντι χόλοιο. εἰ δὲ σὺ μέν μευ ἄκουσον, ἐγὼ δέ κέ τοι καταλέξω ὅσσα τοι ἐν κλισίῃσιν ὑπέσχετο δῶρ᾽ Ἀγαμέμνων· ἕπτ᾽ ἀπύρους τρίποδας, δέκα δὲ χρυσοῖο τάλαντα,	αλλά πραΰνου· τον θυμόν, πληγήν φαρμακωμένην, παύσε όσο ακόμα είναι καιρός· και ο Ατρείδης θα σου δώσει αντάξια δώρ᾽ αν προτιμάς της έχθρας την φιλίαν. Και ιδού πόσα υποσχέθηκε προτώρα στην σκηνήν του: Άκαυτοι τρίποδες επτά, χρυσού τάλαντα δέκα,
Ι_265	αἴθωνας δὲ λέβητας ἐείκοσι, δώδεκα δ᾽ ἵππους πηγοὺς ἀθλοφόρους, οἳ ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο. οὔ κεν ἀλήϊος εἴη ἀνήρ, ᾧ τόσσα γένοιτο, οὐδέ κεν ἀκτήμων ἐριτίμοιο χρυσοῖο, ὅσσ᾽ Ἀγαμέμνονος ἵπποι ἀέθλια ποσσὶν ἄροντο.	είκοσι λέβητες λαμπροί και δώδεκα γενναίοι ίπποι, που με τα πόδια των πήραν πολλά βραβεία, από χρυσόν βαρύτιμον και τόπον σιτοφόρον πλούσιος θα ήτ᾽ ο άνθρωπος που να ᾽χει τα βραβεία όσα του Ατρείδη εκέρδισαν τα δυνατά πουλάρια.
Ι_270	δώσει δ᾽ ἑπτὰ γυναῖκας ἀμύμονα ἔργα ἰδυίας, Λεσβίδας, ἃς ὅτε Λέσβον ἐϋκτιμένην ἕλες αὐτὸς ἐξέλεθ᾽, αἳ τότε κάλλει ἐνίκων φῦλα γυναικῶν. τὰς μέν τοι δώσει, μετὰ δ᾽ ἔσσεται ἣν τότ᾽ ἀπηύρα, κούρη Βρισῆος· ἐπὶ δὲ μέγαν ὅρκον ὀμεῖται	Κι επτά γυναίκες άξιες σ᾽ έργα λαμπρά θα δώσει που, όταν την Λέσβον έριξες, εδιάλεξεν εκείνος, κι ενίκων εις την ευμορφιάν των γυναικών τα γένη. Τούτες θα δώσει· και μ᾽ αυτές θα είναι η Βρισηίδα οπού σου επήρε κι ενταυτώ θα ομόσει μέγαν όρκον
Ι_275	μή ποτε τῆς εὐνῆς ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι, ἣ θέμις ἐστίν, ἄναξ, ἤ τ᾽ ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν. ταῦτα μὲν αὐτίκα πάντα παρέσσεται· εἰ δέ κεν αὖτε ἄστυ μέγα Πριάμοιο θεοὶ δώωσ᾽ ἀλαπάξαι, νῆα ἅλις χρυσοῦ καὶ χαλκοῦ νηήσασθαι	που δεν ανέβηκε ποτέ μαζί της εις την κλίνην, ως άνδρας κάμνει και γυνή στο γένος των ανθρώπων· και τούτ᾽ αμέσως θα δοθούν· κι οι αθάνατοι αν θελήσουν την υψηλήν να ρίξουμε την πόλιν του Πριάμου, να πάρεις, όταν οι Αχαιοί τα λάφυρα μοιράσουν,
Ι_280	εἰσελθών, ὅτε κεν δατεώμεθα ληΐδ᾽ Ἀχαιοί, Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐείκοσιν αὐτὸς ἑλέσθαι, αἵ κε μετ᾽ Ἀργείην Ἑλένην κάλλισται ἔωσιν. εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθ᾽ Ἀχαιϊκόν, οὖθαρ ἀρούρης, γαμβρός κέν οἱ ἔοις· τίσει δέ σε ἶσον Ὀρέστῃ,	χρυσόν και χάλκωμ᾽ αρκετό καράβι να φορτώσεις. Κι είκοσι Τρωαδίτισσες γυναίκες να διαλέξεις θαυμάσιες δια το κάλλος των κατόπιν της Ελένης. Και στ᾽ Άργος το Αχαϊκόν, της γης μαστάρι, αν φθάσει, γαμβρόν σε θέλει, αγαπητόν ως έχει τον Ορέστην
Ι_285	ὅς οἱ τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ. τρεῖς δέ οἵ εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳ, Χρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλῃσθα φίλην ἀνάεδνον ἄγεσθαι πρὸς οἶκον Πηλῆος· ὁ δ᾽ αὖτ᾽ ἐπὶ μείλια δώσει	που χαίρεται όλα τα καλά, μονάκριβό του αγόρι. Στο στερεό του μέγαρο τρεις έχει θυγατέρες· από τες τρεις αδώρητα, στο σπίτι του Πηλέως φέρε ή την Χρυσόθεμιν ή και την Λαοδίκην ή και την Ιφιάνασσαν, και θα της δώσει δώρα
Ι_290	πολλὰ μάλ᾽, ὅσσ᾽ οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί· ἑπτὰ δέ τοι δώσει εὖ ναιόμενα πτολίεθρα, Καρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσαν, Φηράς τε ζαθέας ἠδ᾽ Ἄνθειαν βαθύλειμον, καλήν τ᾽ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν.	όσα κανείς στην κόρην του δεν έδωκε πατέρας. Χώρες περίφημες επτά της δίδει, την Ενόπην, την Αίπειαν και την Πήδασον, αμπελοφόρον όλην, την Καρδαμύλην, την Ιρήν, χλοώδη, την αγίαν πόλιν Φηρών, την Άνθειαν με το βαθύ γρασίδι,
Ι_295	πᾶσαι δ᾽ ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος· ἐν δ᾽ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται, οἵ κέ σε δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσι καί τοι ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας. ταῦτά κέ τοι τελέσειε μεταλήξαντι χόλοιο.	όλες ακρόγιαλα σιμά με την αμμώδη Πύλον. Κι οι εγκάτοικοι πολύαρνοι, πολύμοσχοι, με δώρα θα σε τιμήσουν ως θεόν, και αφθόνως θα σου δίνουν τα διορισμένα νόμιμα στο σκήπτρον σου αποκάτω. Αυτά θα δώσει, αν τον θυμόν αφήσεις, ο Αγαμέμνων.
Ι_300	εἰ δέ τοι Ἀτρεΐδης μὲν ἀπήχθετο κηρόθι μᾶλλον, αὐτὸς καὶ τοῦ δῶρα, σὺ δ᾽ ἄλλους περ Παναχαιοὺς τειρομένους ἐλέαιρε κατὰ στρατόν, οἵ σε θεὸν ὣς τείσουσ᾽· ἦ γάρ κέ σφι μάλα μέγα κῦδος ἄροιο. νῦν γάρ χ᾽ Ἕκτορ᾽ ἕλοις, ἐπεὶ ἂν μάλα τοι σχεδὸν ἔλθοι	Και τον Ατρείδην αν μισείς και όσα προσφέρνει δώρα, λυπήσου των Παναχαιών το στράτευμα που πάσχει. Θα σε τιμήσουν ως θεόν, ότι θα λάβεις δόξαν λαμπράν απ᾽ όλους, επειδή συ τώρα να κτυπήσεις θα δυνηθείς τον Έκτορα που εμπρός σου θα ᾽λθει, ως είναι
Ι_305	λύσσαν ἔχων ὀλοήν, ἐπεὶ οὔ τινά φησιν ὁμοῖον οἷ ἔμεναι Δαναῶν, οὓς ἐνθάδε νῆες ἔνεικαν.» Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ, χρὴ μὲν δὴ τὸν μῦθον ἀπηλεγέως ἀποειπεῖν,	από την λύσσαν του τυφλός, και λέγει ότι δεν έχουν τον όμοιόν του οι Δαναοί, όσ᾽ ήλθαμε στην Τροίαν». Και ο γοργοπόδης Αχιλλεύς απάντησέ του κι είπε: «Λαερτιάδη ευρετικέ, διογένννητε Οδυσσέα, ίσια θα ειπώ και καθαρά την ομιλία όλην
Ι_310	ᾗ περ δὴ φρονέω τε καὶ ὡς τετελεσμένον ἔσται, ὡς μή μοι τρύζητε παρήμενοι ἄλλοθεν ἄλλος. ἐχθρὸς γάρ μοι κεῖνος ὁμῶς Ἀΐδαο πύλῃσιν ὅς χ᾽ ἕτερον μὲν κεύθῃ ἐνὶ φρεσίν, ἄλλο δὲ εἴπῃ. αὐτὰρ ἐγὼν ἐρέω ὥς μοι δοκεῖ εἶναι ἄριστα·	καθώς φρονώ και ασάλευτη θα μείν᾽ η θέλησίς μου, ώστε να μη προσκλαίεσθε καθήμενοι σιμά μου. Ότι μου είναι μισητός, όσο του Άδ᾽ οι πύλες, κείνος που κρύβει άλλο στον νουν και άλλο στο χείλος έχει. Και ό,τι εγώ κρίν᾽ ορθότερον θα ειπώ· μήτ᾽ ο Αγαμέμνων,
Ι_315	οὔτ᾽ ἔμεγ᾽ Ἀτρεΐδην Ἀγαμέμνονα πεισέμεν οἴω οὔτ᾽ ἄλλους Δαναούς, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τις χάρις ἦεν μάρνασθαι δηΐοισιν ἐπ᾽ ἀνδράσι νωλεμὲς αἰεί. ἴση μοῖρα μένοντι, καὶ εἰ μάλα τις πολεμίζοι· ἐν δὲ ἰῇ τιμῇ ἠμὲν κακὸς ἠδὲ καὶ ἐσθλός·	μήτε των άλλων Αχαιών κανείς δεν θα με πείσει· χάριν δεν είχε ο πόλεμος που αδιάκοπα εκρατούσα με τους εχθρούς, αφού και αυτός που απέχει από την μάχην και αυτός που σφόδρα πολεμεί, μερίδα ομοίαν παίρνουν. Ίσα τιμάτ᾽ ο άνανδρος με τον ανδρειωμένον.
Ι_320	κάτθαν᾽ ὁμῶς ὅ τ᾽ ἀεργὸς ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώς. οὐδέ τί μοι περίκειται, ἐπεὶ πάθον ἄλγεα θυμῷ, αἰεὶ ἐμὴν ψυχὴν παραβαλλόμενος πολεμίζειν. ὡς δ᾽ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσι μάστακ᾽, ἐπεί κε λάβῃσι, κακῶς δ᾽ ἄρα οἱ πέλει αὐτῇ,	Πολλά και αν πράξεις και άνεργος αν μείνεις, αποθνήσκεις. Τι κέρδος τάχα μ᾽ άφησε το να ταλαιπωρούμαι και την ζωήν μου εις κίνδυνον να βάζω πολεμώντας; Και ως την χαψιά στ᾽ απτέρωτα μικρά της δίδ᾽ η μάνα, άμα την έβρει, πλην αυτή ζωήν καλήν δεν έχει,
Ι_325	ὣς καὶ ἐγὼ πολλὰς μὲν ἀΰπνους νύκτας ἴαυον, ἤματα δ᾽ αἱματόεντα διέπρησσον πολεμίζων, ἀνδράσι μαρνάμενος ὀάρων ἕνεκα σφετεράων. δώδεκα δὴ σὺν νηυσὶ πόλεις ἀλάπαξ᾽ ἀνθρώπων, πεζὸς δ᾽ ἕνδεκά φημι κατὰ Τροίην ἐρίβωλον·	κι εγώ πολλές αγρύπνησα νυκτιές και τες ημέρες περνούσα αιματοστάλακτες μ᾽ εχθρούς ανδρειωμένους μαχόμενος, εξ αφορμής των γυναικών τους μόνον. Και με τα πλοία δώδεκα έχω πατήσει χώρες, και πάλιν ένδεκα πεζός στην κάρπιμην Τρωάδα.
Ι_330	τάων ἐκ πασέων κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ ἐξελόμην, καὶ πάντα φέρων Ἀγαμέμνονι δόσκον Ἀτρεΐδῃ· ὁ δ᾽ ὄπισθε μένων παρὰ νηυσὶ θοῇσι δεξάμενος διὰ παῦρα δασάσκετο, πολλὰ δ᾽ ἔχεσκεν. ἄλλα δ᾽ ἀριστήεσσι δίδου γέρα καὶ βασιλεῦσι·	Και απ᾽ όλες θησαυρούς πολλούς επήρα και του Ατρείδη ευθύς όλα επαράδιδα, και αυτός στα κοίλα πλοία σιμά, μένοντας ήσυχος τα εδέχετο και μέρος ολίγο εμοίραζε, πολλά κρατούσε, και ως βραβεία των βασιλέων έδιδε και πολεμάρχων άλλα.
Ι_335	τοῖσι μὲν ἔμπεδα κεῖται, ἐμεῦ δ᾽ ἀπὸ μούνου Ἀχαιῶν εἵλετ᾽, ἔχει δ᾽ ἄλοχον θυμαρέα· τῇ παριαύων τερπέσθω. τί δὲ δεῖ πολεμιζέμεναι Τρώεσσιν Ἀργείους; τί δὲ λαὸν ἀνήγαγεν ἐνθάδ᾽ ἀγείρας Ἀτρεΐδης; ἦ οὐχ Ἑλένης ἕνεκ᾽ ἠϋκόμοιο;	Σ΄ αυτούς τ᾽ αφήνει, και απ᾽ εμέ και μόνον πήρε οπίσω την ποθητήν μου· ας τέρπεται σιμά της ξενυκτώντας. Τι τους Αργείους έφερε να πολεμούν τους Τρώας; Τι τόσα πλήθη εσύναξε και ανέβασεν ο Ατρείδης εδώ; Δεν είν᾽ εξ αφορμής της εύμορφης Ελένης;
Ι_340	ἦ μοῦνοι φιλέουσ᾽ ἀλόχους μερόπων ἀνθρώπων Ἀτρεΐδαι; ἐπεὶ ὅς τις ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ ἐχέφρων τὴν αὐτοῦ φιλέει καὶ κήδεται, ὡς καὶ ἐγὼ τὴν ἐκ θυμοῦ φίλεον, δουρικτητήν περ ἐοῦσαν. νῦν δ᾽ ἐπεὶ ἐκ χειρῶν γέρας εἵλετο καί μ᾽ ἀπάτησε,	Οι Ατρείδες τες γυναίκες των μόνοι αγαπούν στον κόσμον; Κάθε καλός και φρόνιμος πόνον και αγάπην έχει εις την δικήν του σύντροφον· και αυτήν εγώ την κόρην, αν και πολέμου λάφυρον, ολόψυχ᾽ αγαπούσα. Και τώρα που απ᾽ τα χέρια μου επήρε το βραβείον
Ι_345	μή μευ πειράτω εὖ εἰδότος· οὐδέ με πείσει. ἀλλ᾽, Ὀδυσεῦ, σὺν σοί τε καὶ ἄλλοισιν βασιλεῦσι φραζέσθω νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ. ἦ μὲν δὴ μάλα πολλὰ πονήσατο νόσφιν ἐμεῖο, καὶ δὴ τεῖχος ἔδειμε, καὶ ἤλασε τάφρον ἐπ᾽ αὐτῷ	μ᾽ απάτην, ας μη προσπαθεί τον γνώστην του να πείσει και με τους άλλους βασιλείς και σε, Λαερτιάδη, τρόπον ας έβρει απ᾽ τη φωτιά να σώσει τα καράβια. Πολλά ᾽καμε χωρίς εμέ, και τείχος έχει κτίσει και χάντακ᾽ άνοιξε βαθύν, με πάλους εις το βάθος.
Ι_350	εὐρεῖαν μεγάλην, ἐν δὲ σκόλοπας κατέπηξεν· ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς δύναται σθένος Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο ἴσχειν· ὄφρα δ᾽ ἐγὼ μετ᾽ Ἀχαιοῖσιν πολέμιζον οὐκ ἐθέλεσκε μάχην ἀπὸ τείχεος ὀρνύμεν Ἕκτωρ, ἀλλ᾽ ὅσον ἐς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανεν·	Πλην, του ανδροφόνου Έκτορος την ρώμην να εμποδίσει δεν δύναται· και όταν εγώ με σας συμπολεμούσα, ποτέ δεν ήθελεν αυτός την μάχην να κινήσει μακράν από τα τείχη του, και μόνον ως τον φράξον έφθασε των Σκαιών Πυλών· αυτού μ᾽ έχει αντικρίσει
Ι_355	ἔνθα ποτ᾽ οἶον ἔμιμνε, μόγις δέ μευ ἔκφυγεν ὁρμήν. νῦν δ᾽ ἐπεὶ οὐκ ἐθέλω πολεμιζέμεν Ἕκτορι δίῳ, αὔριον ἱρὰ Διὶ ῥέξας καὶ πᾶσι θεοῖσι, νηήσας εὖ νῆας, ἐπὴν ἅλαδε προερύσσω, ὄψεαι, αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ,	μίαν φοράν και μετά βιας εσώθη απ᾽ την ορμήν μου. Και αφού τον θείον Έκτορα να πολεμήσω πλέον δεν θέλω, αύριον του Διός και όλων των αθανάτων θα θυσιάσω, κι έπειτα στην θάλασσα θα σύρω τα πλοία καλοφόρτωτα, και θα τα ιδείς αν θέλεις
Ι_360	ἦρι μάλ᾽ Ἑλλήσποντον ἐπ᾽ ἰχθυόεντα πλεούσας νῆας ἐμάς, ἐν δ᾽ ἄνδρας ἐρεσσέμεναι μεμαῶτας· εἰ δέ κεν εὐπλοίην δώῃ κλυτὸς ἐννοσίγαιος, ἤματί κε τριτάτῳ Φθίην ἐρίβωλον ἱκοίμην. ἔστι δέ μοι μάλα πολλά, τὰ κάλλιπον ἐνθάδε ἔρρων·	πολύ πρωί μες στον βαθύν Ελλήσποντον να πλέουν και μέσα να λαμνοκοπούν οι άνδρες μου με πόθον κι εάν ταξίδι ο Ποσειδών καλό μου δώσει ο θείος, στην καρποφόρον Φθίαν μου την τρίτην φθάνω ημέραν. Πλούτη έχω αφήσει εκεί πολλά όταν στην Τροίαν ήλθα·
Ι_365	ἄλλον δ᾽ ἐνθένδε χρυσὸν καὶ χαλκὸν ἐρυθρὸν ἠδὲ γυναῖκας ἐϋζώνους πολιόν τε σίδηρον ἄξομαι, ἅσσ᾽ ἔλαχόν γε· γέρας δέ μοι, ὅς περ ἔδωκεν, αὖτις ἐφυβρίζων ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων Ἀτρεΐδης· τῷ πάντ᾽ ἀγορευέμεν, ὡς ἐπιτέλλω,	κι εδώθε χάλκωμα, χρυσόν και σίδερο θα πάρω, και ωραίες κόρες λάφυρα δικά μου από τον κλήρον· μου λείπει το βραβείον μου, που αυτός, που το ᾽χε δώσει, το επήρε πίσω υβριστικώς, ο κραταιός Ατρείδης. Και όλα ταύτα επιθυμώ να ειπείτε δημοσίως,
Ι_370	ἀμφαδόν, ὄφρα καὶ ἄλλοι ἐπισκύζωνται Ἀχαιοί, εἴ τινά που Δαναῶν ἔτι ἔλπεται ἐξαπατήσειν, αἰὲν ἀναιδείην ἐπιειμένος· οὐδ᾽ ἂν ἔμοιγε τετλαίη κύνεός περ ἐὼν εἰς ὦπα ἰδέσθαι· οὐδέ τί οἱ βουλὰς συμφράσσομαι, οὐδὲ μὲν ἔργον·	ώστε κι οι επίλοιποι Αχαιοί δι᾽ αυτά ν᾽ αγανακτήσουν, και μη θαρρεύσει στο εξής να ξεπλανήσει και άλλον ο αδιάντροπος· αλλά σ᾽ εμέ δεν θα τολμήσει πλέον, όσο και είναι αναίσχυντος τα μάτια να σηκώσει. Έργο κανένα εγώ μ᾽ αυτόν ουδέ συμβούλια θέλω·
Ι_375	ἐκ γὰρ δή μ᾽ ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν· οὐδ᾽ ἂν ἔτ᾽ αὖτις ἐξαπάφοιτ᾽ ἐπέεσσιν· ἅλις δέ οἱ· ἀλλὰ ἕκηλος ἐρρέτω· ἐκ γάρ εὑ φρένας εἵλετο μητίετα Ζεύς. ἐχθρὰ δέ μοι τοῦ δῶρα, τίω δέ μιν ἐν καρὸς αἴσῃ. οὐδ᾽ εἴ μοι δεκάκις τε καὶ εἰκοσάκις τόσα δοίη	μ᾽ απάτησε, μ᾽ αδίκησε· δεν με δολώνει πλέον. Τόσο του αρκεί· και αμέριμνος στον όλεθρόν του ας τρέχει, αφού τον νουν τού αφαίρεσεν ο πάνσοφος Κρονίδης. Τα δώρα του αποστρέφομαι και ουτιδανά τα κρίνω, και αν δέκ᾽, αν είκοσι φορές τόσα μου δώσει όσα έχει
Ι_380	ὅσσα τέ οἱ νῦν ἔστι, καὶ εἴ ποθεν ἄλλα γένοιτο, οὐδ᾽ ὅσ᾽ ἐς Ὀρχομενὸν ποτινίσεται, οὐδ᾽ ὅσα Θήβας Αἰγυπτίας, ὅθι πλεῖστα δόμοις ἐν κτήματα κεῖται, αἵ θ᾽ ἑκατόμπυλοί εἰσι, διηκόσιοι δ᾽ ἀν᾽ ἑκάστας ἀνέρες ἐξοιχνεῦσι σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφιν·	και όσα κατόπι γίνεται να λάβει και όσα πλούτη συρρέουν στον Ορχομενόν ή στες Αιγύπτιες Θήβες, που ωσάν εκείνες θησαυρούς άλλη δεν έχει χώρα, που πύλες έχουν εκατόν και από την κάθε πύλην άνδρες περνούν διακόσιοι με τα ζεμέν᾽ αμάξια·
Ι_385	οὐδ᾽ εἴ μοι τόσα δοίη ὅσα ψάμαθός τε κόνις τε, οὐδέ κεν ὧς ἔτι θυμὸν ἐμὸν πείσει᾽ Ἀγαμέμνων, πρίν γ᾽ ἀπὸ πᾶσαν ἐμοὶ δόμεναι θυμαλγέα λώβην. κούρην δ᾽ οὐ γαμέω Ἀγαμέμνονος Ἀτρεΐδαο, οὐδ᾽ εἰ χρυσείῃ Ἀφροδίτῃ κάλλος ἐρίζοι,	ή όσ᾽ η σκόν᾽ είναι της γης ή ο άμμος της θαλάσσης, την πληγωμένην μου ψυχήν δεν θα πραΰν᾽ ο Ατρείδης πριν μου πληρώσει ολόκληρον το μέγ᾽ αδίκημά του. Και του Αγαμέμνονος εγώ δεν παίρνω θυγατέρα, στο κάλλος και αν με την χρυσήν συγκρίνεται Αφροδίτην
Ι_390	ἔργα δ᾽ Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ἰσοφαρίζοι· οὐδέ μιν ὧς γαμέω· ὁ δ᾽ Ἀχαιῶν ἄλλον ἑλέσθω, ὅς τις οἷ τ᾽ ἐπέοικε καὶ ὃς βασιλεύτερός ἐστιν. ἢν γὰρ δή με σαῶσι θεοὶ καὶ οἴκαδ᾽ ἵκωμαι, Πηλεύς θήν μοι ἔπειτα γυναῖκά γε μάσσεται αὐτός.	και αν έχει με την Αθηνά των έργων τα πρωτεία, δεν θα την πάρω· ανώτερον ας έβρει βασιλέα μέσ᾽ απ᾽ τους άλλους Αχαιούς, γαμβρόν που να του πρέπει. Ότι αν με σώσουν οι θεοί και στην πατρίδα φθάσω, κάπου θενά ᾽βρει δι᾽ εμέ μίαν νύμφην ο πατέρας.
Ι_395	πολλαὶ Ἀχαιΐδες εἰσὶν ἀν᾽ Ἑλλάδα τε Φθίην τε, κοῦραι ἀριστήων, οἵ τε πτολίεθρα ῥύονται, τάων ἥν κ᾽ ἐθέλωμι φίλην ποιήσομ᾽ ἄκοιτιν. ἔνθα δέ μοι μάλα πολλὸν ἐπέσσυτο θυμὸς ἀγήνωρ γήμαντα μνηστὴν ἄλοχον, ἐϊκυῖαν ἄκοιτιν,	Ότι Αχαιίδες πάμπολλες η Ελλάς έχει κι η Φθία κόρες προκρίτων δυνατών οπού δεσπόζουν χώρες, και όποιαν θελήσω, σύντροφον θα κάμω ποθητήν μου. Αυτού σφόδρα επεθύμησεν η ανδρική ψυχή μου καλήν να πάρω σύντροφον και να χαρώ μαζί της
Ι_400	κτήμασι τέρπεσθαι τὰ γέρων ἐκτήσατο Πηλεύς· οὐ γὰρ ἐμοὶ ψυχῆς ἀντάξιον οὐδ᾽ ὅσα φασὶν Ἴλιον ἐκτῆσθαι εὖ ναιόμενον πτολίεθρον, τὸ πρὶν ἐπ᾽ εἰρήνης, πρὶν ἐλθεῖν υἷας Ἀχαιῶν, οὐδ᾽ ὅσα λάϊνος οὐδὸς ἀφήτορος ἐντὸς ἐέργει	τα κτήματα όσ᾽ απόκτησεν ο γέρος μου πατέρας. Ότι δεν κρίνω θησαυρόν αντάξιον της ψυχής μου ούδ᾽ όσα η πόλις η λαμπρή κρατούσε της Ιλίου, όταν πριν έλθουν οι Αχαιοί, καλήν ειρήνην είχε, ούδ᾽ όσα κλείει μέσα του το λίθινο κατώφλι
Ι_405	Φοίβου Ἀπόλλωνος, Πυθοῖ ἔνι πετρηέσσῃ. ληϊστοὶ μὲν γάρ τε βόες καὶ ἴφια μῆλα, κτητοὶ δὲ τρίποδές τε καὶ ἵππων ξανθὰ κάρηνα· ἀνδρὸς δὲ ψυχὴ πάλιν ἐλθεῖν οὔτε λεϊστὴ οὔθ᾽ ἑλετή, ἐπεὶ ἄρ κεν ἀμείψεται ἕρκος ὀδόντων.	του μακροβόλου Απόλλωνος, στην πετρωτήν Πυθώνα. Τρίποδες, μόσχους, πρόβατα, ίππους ξανθούς αν χάσεις, πάλιν μ᾽ αντάλλαγμ᾽ αποκτάς ή λάφυρα τα παίρνεις. Αλλ᾽ η ψυχή μας λάφυρο δεν γίνεται, ούτε κτήμα, αφού περάσει μια φορά το φράγμα των οδόντων.
Ι_410	μήτηρ γάρ τέ μέ φησι θεὰ Θέτις ἀργυρόπεζα διχθαδίας κῆρας φερέμεν θανάτοιο τέλος δέ. εἰ μέν κ᾽ αὖθι μένων Τρώων πόλιν ἀμφιμάχωμαι, ὤλετο μέν μοι νόστος, ἀτὰρ κλέος ἄφθιτον ἔσται· εἰ δέ κεν οἴκαδ᾽ ἵκωμι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν,	Και ως λέγ᾽ η Θέτις η θεά μητέρα μου, δυο μοίρες εμέ φέρουν διάφορες στο τέλος του θανάτου. Αν μείνω εδώ να πολεμώ την πόλιν του Πριάμου η επιστροφή μου εχάθηκεν, αλλ᾽ άφθαρτη θα μείνει η δόξα μου· στην ποθητήν πατρίδα μου αν γυρίσω,
Ι_415	ὤλετό μοι κλέος ἐσθλόν, ἐπὶ δηρὸν δέ μοι αἰὼν ἔσσεται, οὐδέ κέ μ᾽ ὦκα τέλος θανάτοιο κιχείη. καὶ δ᾽ ἂν τοῖς ἄλλοισιν ἐγὼ παραμυθησαίμην οἴκαδ᾽ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆς· μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺς	μου εχάθ᾽ η δόξα, αλλ᾽ έπειτα πολλές θα ζήσω ημέρες, και δεν θα μ᾽ έβρει γρήγορα το τέλος του θανάτου. Και σας των άλλων θα ᾽λεγα να στρέψτε στην πατρίδα· να ευρείτε μην ελπίσετε της υψηλής Ιλίου το τέλος· και δεν βλέπετε πως ύψωσεν εμπρός της
Ι_420	χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ἀλλ᾽ ὑμεῖς μὲν ἰόντες ἀριστήεσσιν Ἀχαιῶν ἀγγελίην ἀπόφασθε —τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ γερόντων— ὄφρ᾽ ἄλλην φράζωνται ἐνὶ φρεσὶ μῆτιν ἀμείνω, ἥ κέ σφιν νῆάς τε σαῷ καὶ λαὸν Ἀχαιῶν	ο Βροντητής το χέρι του κι εθάρρευσαν τα πλήθη; Αλλά τώρα κινήσετε, και ως πρέπει των γερόντων, σεις φέρετε το μήνυμα στων Αχαιών τους πρώτους, ώστ᾽ άλλον τρόπον να σκεφθούν καλύτερον στον νουν τους τα πλοία των και τον λαόν των Αχαιών να σώσουν
Ι_425	νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇς, ἐπεὶ οὔ σφισιν ἥδε γ᾽ ἑτοίμη, ἣν νῦν ἐφράσσαντο ἐμεῦ ἀπομηνίσαντος· Φοῖνιξ δ᾽ αὖθι παρ᾽ ἄμμι μένων κατακοιμηθήτω, ὄφρα μοι ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἕπηται αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ᾽ οὔ τί μιν ἄξω.»	διότι αυτό που εσκέφθηκαν στο χέρι τους δεν είναι, δεν κατορθώνεται, αφού εγώ θα μείνω στον θυμόν μου. Και ας μείνει εδώ να κοιμηθεί ο Φοίνιξ και άμα φέξει καθώς θα κάμομε πανιά για την γλυκιάν πατρίδα, μαζί μου ας έλθει, αν βούλεται· κι εγώ δεν θα τον βιάσω».
Ι_430	Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι· μάλα γὰρ κρατερῶς ἀπέειπεν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε γέρων ἱππηλάτα Φοῖνιξ δάκρυ᾽ ἀναπρήσας· περὶ γὰρ δίε νηυσὶν Ἀχαιῶν· «εἰ μὲν δὴ νόστον γε μετὰ φρεσί, φαίδιμ᾽ Ἀχιλλεῦ,	Είπε· κι εκείνοι εσίγησαν, άφωνοι μείναν όλοι, από την σκληρήν άρνησιν, που ακούσαν, ξιπασμένοι. Όσο που ο Φοίνιξ άρχισε, δακρύζοντας ως είδε καταστροφή να κρέμεται στων Αχαιών τα πλοία: «Αν στην πατρίδα σου εννοείς, λαμπρότατε Αχιλλέα,
Ι_435	βάλλεαι, οὐδέ τι πάμπαν ἀμύνειν νηυσὶ θοῇσι πῦρ ἐθέλεις ἀΐδηλον, ἐπεὶ χόλος ἔμπεσε θυμῷ, πῶς ἂν ἔπειτ᾽ ἀπὸ σεῖο, φίλον τέκος, αὖθι λιποίμην οἶος; σοὶ δέ μ᾽ ἔπεμπε γέρων ἱππηλάτα Πηλεὺς ἤματι τῷ ὅτε σ᾽ ἐκ Φθίης Ἀγαμέμνονι πέμπε	να επανέλθεις και ο δεινός θυμός σου δεν σ᾽ αφήνει παντάπασι τα πλοία μας να σώσεις απ᾽ τες φλόγες, πώς, ω παιδί μου αγαπητό, μακράν σου δω να μείνω μόνος; Και δια σε μ᾽ έστελνεν ο γέρος σου πατέρας, όταν στον Αγαμέμνονα εσ᾽ έστελνε απ᾽ την Φθίαν
Ι_440	νήπιον, οὔ πω εἰδόθ᾽ ὁμοιΐου πολέμοιο, οὐδ᾽ ἀγορέων, ἵνα τ᾽ ἄνδρες ἀριπρεπέες τελέθουσι. τοὔνεκά με προέηκε διδασκέμεναι τάδε πάντα, μύθων τε ῥητῆρ᾽ ἔμεναι πρηκτῆρά τε ἔργων. ὡς ἂν ἔπειτ᾽ ἀπὸ σεῖο, φίλον τέκος, οὐκ ἐθέλοιμι	νέον, ακόμη αμάθητον του φοβερού πολέμου και των λαμπρών ομιλιών, όπου διακρίνοντ᾽ άνδρες· δια τούτο εμέν᾽ απόστειλε, σ᾽ αυτά να σε διδάξω ώστε να γίνεις έξοχος στον λόγον και στην πράξιν. Ώστε από σε να χωρισθώ δεν ήθελα, παιδί μου,
Ι_445	λείπεσθ᾽, οὐδ᾽ εἴ κέν μοι ὑποσταίη θεὸς αὐτὸς γῆρας ἀποξύσας θήσειν νέον ἡβώοντα, οἷον ὅτε πρῶτον λίπον Ἑλλάδα καλλιγύναικα, φεύγων νείκεα πατρὸς Ἀμύντορος Ὀρμενίδαο, ὅς μοι παλλακίδος περιχώσατο καλλικόμοιο,	κι εάν θεός μού υπόσχονταν το γήρας ν᾽ αποξύσει και να με κάνει ακρόνεον, ως ήμουν ότε πρώτα την καλλιγύναικ᾽ άφησα Ελλάδα, δια να φύγω τον Ορμενίδη Αμύντορα πατέρα μου που οργίσθη σ᾽ εμέ δι᾽ ωραίαν παλλακήν, που αγάπα κι επροτίμα
Ι_450	τὴν αὐτὸς φιλέεσκεν, ἀτιμάζεσκε δ᾽ ἄκοιτιν, μητέρ᾽ ἐμήν· ἡ δ᾽ αἰὲν ἐμὲ λισσέσκετο γούνων παλλακίδι προμιγῆναι, ἵν᾽ ἐχθήρειε γέροντα. τῇ πιθόμην καὶ ἔρεξα· πατὴρ δ᾽ ἐμὸς αὐτίκ᾽ ὀϊσθεὶς πολλὰ κατηρᾶτο, στυγερὰς δ᾽ ἐπεκέκλετ᾽ Ἐρινῦς,	απ᾽ την μητέρα μου, και αυτή θερμά μ᾽ επαρεκάλει συχνά τόσο, που μ᾽ έπεισε να πέσω με την νέαν πρώτος, ώστε τον γέροντα ν᾽ αποστραφεί κατόπιν. Το νόησε ο πατέρας μου κι επρόφερε κατάραν, στην κεφαλήν μου τες φρικτές καλώντας Ερινύες,
Ι_455	μή ποτε γούνασιν οἷσιν ἐφέσσεσθαι φίλον υἱὸν ἐξ ἐμέθεν γεγαῶτα· θεοὶ δ᾽ ἐτέλειον ἐπαράς, Ζεύς τε καταχθόνιος καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια. τὸν μὲν ἐγὼ βούλευσα κατακτάμεν ὀξέϊ χαλκῷ· ἀλλά τις ἀθανάτων παῦσεν χόλον, ὅς ῥ᾽ ἐνὶ θυμῷ	στα γόνατά του, σπέρμα μου ποτέ να μην καθίσει· κι ενέργησαν οι αθάνατοι την πατρικήν κατάραν, ο χθόνιος Ζευς κι η άσπονδη στον Άδη Περσεφόνη. Και στον θυμόν μου εσκέφθηκα να κόψω τον πατέρα· αλλά μ᾽ επράυνε θεός, άμ᾽ έβαλε στον νουν μου
Ι_460	δήμου θῆκε φάτιν καὶ ὀνείδεα πόλλ᾽ ἀνθρώπων, ὡς μὴ πατροφόνος μετ᾽ Ἀχαιοῖσι καλεοίμην. ἔνθ᾽ ἐμοὶ οὐκέτι πάμπαν ἐρητύετ᾽ ἐν φρεσὶ θυμὸς πατρὸς χωομένοιο κατὰ μέγαρα στρωφᾶσθαι. ἦ μὲν πολλὰ ἔται καὶ ἀνεψιοὶ ἀμφὶς ἐόντες	πόσους θ᾽ ακούσ᾽ ονειδισμούς απ᾽ την φωνήν του κόσμου, αν πατροφόνον οι Αχαιοί κατόπιν με ονομάσουν. Τότε να περιφέρομαι στο σπίτι του πατρός μου του θυμωμένου, αποστροφήν αισθάνετο η ψυχή μου. Και ολόγυρά μου συγγενείς, εξάδελφοι και φίλοι
Ι_465	αὐτοῦ λισσόμενοι κατερήτυον ἐν μεγάροισι, πολλὰ δὲ ἴφια μῆλα καὶ εἰλίποδας ἕλικας βοῦς ἔσφαζον, πολλοὶ δὲ σύες θαλέθοντες ἀλοιφῇ εὑόμενοι τανύοντο διὰ φλογὸς Ἡφαίστοιο, πολλὸν δ᾽ ἐκ κεράμων μέθυ πίνετο τοῖο γέροντος.	παρακαλούσαν με θερμώς να μην αναχωρήσω· κι εσφάζαν αρνιά πάμπολλα, μόσχους πολλούς, κι εβάζαν χοίρους πολλούς, όπ᾽ έλαμπαν στο πάχος μες στην φλόγα του Ηφαίστου να καψαλισθούν· και το κρασί επίναν άφθον᾽ από του γέροντος τα πήλινα πιθάρια.
Ι_470	εἰνάνυχες δέ μοι ἀμφ᾽ αὐτῷ παρὰ νύκτας ἴαυον· οἱ μὲν ἀμειβόμενοι φυλακὰς ἔχον, οὐδέ ποτ᾽ ἔσβη πῦρ, ἕτερον μὲν ὑπ᾽ αἰθούσῃ εὐερκέος αὐλῆς, ἄλλο δ᾽ ἐνὶ προδόμῳ, πρόσθεν θαλάμοιο θυράων. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ δεκάτη μοι ἐπήλυθε νὺξ ἐρεβεννή,	Κι εννέα νύκτες έμειναν κοντά μου και αλλαζόνταν στην φύλαξιν και την φωτιάν ακοίμητην κρατούσαν, άλλην στης καλοτείχιστης αυλής μέσα στον γύρον και άλλην στον πρόδρομον, εμπρός στην θύραν του θαλάμου· και της νυκτός ότ᾽ έφθασε το σκότος της δεκάτης,
Ι_475	καὶ τότ᾽ ἐγὼ θαλάμοιο θύρας πυκινῶς ἀραρυίας ῥήξας ἐξῆλθον, καὶ ὑπέρθορον ἑρκίον αὐλῆς ῥεῖα, λαθὼν φύλακάς τ᾽ ἄνδρας δμῳάς τε γυναῖκας. φεῦγον ἔπειτ᾽ ἀπάνευθε δι᾽ Ἑλλάδος εὐρυχόροιο, Φθίην δ᾽ ἐξικόμην ἐριβώλακα, μητέρα μήλων,	τότ᾽ έσπασ᾽, αν και στερεήν, την θύραν του θαλάμου και της αυλής επήδησα το τείχος και ούτε οι άνδρες μ᾽ εννόησαν που φύλαγαν, ούτε οι γυναίκες δούλες· μακράν να φύγω εδιάβηκα ᾽πό την πλατιάν Ελλάδα κι έφθασα στην καλόσβωλον, την αρνοθρόφον Φθίαν·
Ι_480	ἐς Πηλῆα ἄναχθ᾽· ὁ δέ με πρόφρων ὑπέδεκτο, καί μ᾽ ἐφίλησ᾽ ὡς εἴ τε πατὴρ ὃν παῖδα φιλήσῃ μοῦνον τηλύγετον πολλοῖσιν ἐπὶ κτεάτεσσι, καί μ᾽ ἀφνειὸν ἔθηκε, πολὺν δέ μοι ὤπασε λαόν· ναῖον δ᾽ ἐσχατιὴν Φθίης, Δολόπεσσιν ἀνάσσων.	και ο βασιλέας ο Πηλεύς μ᾽ εδέχθηκε εγκαρδίως, και μ᾽ είχε, ωσάν μονάκριβον υιόν έχει πατέρας, που στα πολλά του υπάρχοντα θ᾽ αφήσει κληρονόμον· πολύν μου έδωκε λαόν και πλούτη και στης Φθίας την άκρην άρχον μ᾽ έστησε του γένους των Δολόπων.
Ι_485	καί σε τοσοῦτον ἔθηκα, θεοῖς ἐπιείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ, ἐκ θυμοῦ φιλέων, ἐπεὶ οὐκ ἐθέλεσκες ἅμ᾽ ἄλλῳ οὔτ᾽ ἐς δαῖτ᾽ ἰέναι οὔτ᾽ ἐν μεγάροισι πάσασθαι, πρίν γ᾽ ὅτε δή σ᾽ ἐπ᾽ ἐμοῖσιν ἐγὼ γούνεσσι καθίσσας ὄψου τ᾽ ἄσαιμι προταμὼν καὶ οἶνον ἐπισχών.	Και ως είσ᾽ εγώ σ᾽ ανάστησα, θεόμορφε Αχιλλέα, με πολύν πόθον, επειδή δεν ήθελες ποτέ σου εις δείπνον έξω ή σπίτι σου χωρίς εμέ να τρώγεις. Στα γόνατά μου σ᾽ έπαιρνα και σου ᾽διδα προσφάγι κομμένο από τα χέρια μου, και το κρασί στο χείλος,
Ι_490	πολλάκι μοι κατέδευσας ἐπὶ στήθεσσι χιτῶνα οἴνου ἀποβλύζων ἐν νηπιέῃ ἀλεγεινῇ. ὣς ἐπὶ σοὶ μάλα πόλλ᾽ ἔπαθον καὶ πόλλ᾽ ἐμόγησα, τὰ φρονέων, ὅ μοι οὔ τι θεοὶ γόνον ἐξετέλειον ἐξ ἐμεῦ· ἀλλὰ σὲ παῖδα, θεοῖς ἐπιείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ,	πολλές φορές μου έβρεξες στα στήθη τον χιτώνα από κρασί, που, αδύναμο παιδάκι, εξεχειλούσες. Εβασανίστηκα για σε, διότ᾽ είχα στον νουν μου, ότι μου αρνούντ᾽ οι αθάνατοι παιδί της γενεάς μου, και σε παιδί μου σ᾽ έκαμα, ισόθεε Πηλείδη,
Ι_495	ποιεύμην, ἵνα μοί ποτ᾽ ἀεικέα λοιγὸν ἀμύνῃς. ἀλλ᾽, Ἀχιλεῦ, δάμασον θυμὸν μέγαν· οὐδέ τί σε χρὴ νηλεὲς ἦτορ ἔχειν· στρεπτοὶ δέ τε καὶ θεοὶ αὐτοί, τῶν περ καὶ μείζων ἀρετὴ τιμή τε βίη τε. καὶ μὲν τοὺς θυέεσσι καὶ εὐχωλῇς ἀγανῇσι	ώστε από θάνατον κακόν, αν τύχει να με σώσεις. Αλλ᾽ ας λυγίσει η αδάμαστη ψυχή σου, Αχιλλέα· μην είσαι ανήλεος· κι οι θεοί συγκλίνουν, αν κι εκείνων ανώτερ᾽ είναι η αρετή και η δύναμις και η δόξα. Και όμως την γνώμην των θεών οι άνθρωποι γυρίζουν
Ι_500	λοιβῇ τε κνίσῃ τε παρατρωπῶσ᾽ ἄνθρωποι λισσόμενοι, ὅτε κέν τις ὑπερβήῃ καὶ ἁμάρτῃ. καὶ γάρ τε Λιταί εἰσι Διὸς κοῦραι μεγάλοιο, χωλαί τε ῥυσαί τε παραβλῶπές τ᾽ ὀφθαλμώ, αἵ ῥά τε καὶ μετόπισθ᾽ Ἄτης ἀλέγουσι κιοῦσαι.	με κνίσσαν, με θυμίαμα, με προσευχές γλυκείες, αν εις αυτούς ασέβησαν κι επράξαν ανομίαν. Ότ᾽ οι Ικεσίες του Διός του υψίστου θυγατέρες, είναι χωλές, αλλήθωρες, στην όψιν ζαρωμένες και φροντισμένες σέρνονται οπίσω από την Άτην.
Ι_505	ἡ δ᾽ Ἄτη σθεναρή τε καὶ ἀρτίπος, οὕνεκα πάσας πολλὸν ὑπεκπροθέει, φθάνει δέ τε πᾶσαν ἐπ᾽ αἶαν βλάπτουσ᾽ ἀνθρώπους· αἱ δ᾽ ἐξακέονται ὀπίσσω. ὃς μέν τ᾽ αἰδέσεται κούρας Διὸς ἆσσον ἰούσας, τὸν δὲ μέγ᾽ ὤνησαν καί τ᾽ ἔκλυον εὐχομένοιο·	Κι η Άτη στερεόποδη, γερή πολύ, προτρέχει σ᾽ όλην την γην και τους θνητούς προφθάνει ν᾽ αδικήσει. Και αυτές έρχονται πίσω της τ᾽ αδίκημα να σιάσουν. Και όποιος μ᾽ ευλάβειαν δέχεται τες κόρες του Κρονίδη, τον βοηθούν και ακρόασιν στες προσευχές του δίδουν·
Ι_510	ὃς δέ κ᾽ ἀνήνηται καί τε στερεῶς ἀποείπῃ, λίσσονται δ᾽ ἄρα ταί γε Δία Κρονίωνα κιοῦσαι τῷ Ἄτην ἅμ᾽ ἕπεσθαι, ἵνα βλαφθεὶς ἀποτείσῃ. ἀλλ᾽, Ἀχιλεῦ, πόρε καὶ σὺ Διὸς κούρῃσιν ἕπεσθαι τιμήν, ἥ τ᾽ ἄλλων περ ἐπιγνάμπτει νόον ἐσθλῶν.	και αν τες αρνείται αμάλακτος, παρακαλούν τον Δία να στείλει ευθύς κατόπι του την Άτην, δια να πάθει όμοια και αυτός και ολόκληρον το κρίμα να πλερώσει. Και συ στες κόρες του Διός να δώσεις, ω Αχιλλέα, το σέβας που και άλλων καλών πραΰνει την καρδίαν.
Ι_515	εἰ μὲν γὰρ μὴ δῶρα φέροι, τὰ δ᾽ ὄπισθ᾽ ὀνομάζοι Ἀτρεΐδης, ἀλλ᾽ αἰὲν ἐπιζαφελῶς χαλεπαίνοι, οὐκ ἂν ἔγωγέ σε μῆνιν ἀπορρίψαντα κελοίμην Ἀργείοισιν ἀμυνέμεναι χατέουσί περ ἔμπης· νῦν δ᾽ ἅμα τ᾽ αὐτίκα πολλὰ διδοῖ, τὰ δ᾽ ὄπισθεν ὑπέστη,	Ότι αν δώρα δεν έφερνεν και δεν εκήρυττ᾽ άλλα ο Ατρείδης, αλλά πάντοτε βαστούσε την οργήν του, τότε δεν θα σου έλεγα ν᾽ αφήσεις τον θυμόν σου, να ᾽λθεις βοηθός των Αχαιών, όσην και αν είχαν χρείαν· πλην τώρα δίδει σου πολλά και υπόσχετ᾽ άλλα οπίσω,
Ι_520	ἄνδρας δὲ λίσσεσθαι ἐπιπροέηκεν ἀρίστους κρινάμενος κατὰ λαὸν Ἀχαιϊκόν, οἵ τε σοὶ αὐτῷ φίλτατοι Ἀργείων· τῶν μὴ σύ γε μῦθον ἐλέγξῃς μηδὲ πόδας· πρὶν δ᾽ οὔ τι νεμεσσητὸν κεχολῶσθαι. οὕτω καὶ τῶν πρόσθεν ἐπευθόμεθα κλέα ἀνδρῶν	και σου στειλ᾽ άνδρες ταπεινά σ᾽ εσένα να προσπέσουν τους εκλεκτούς των Αχαιών και οπού ᾽ναι αγαπητοί σου. Τους λόγους και τον δρόμον των συ μη καταφρονέσεις· και ως τώρ᾽ αν εχολεύεσο κατάκρισιν δεν είχες. Και των ηρώων παλαιών αυτά μας λέγ᾽ η φήμη,
Ι_525	ἡρώων, ὅτε κέν τιν᾽ ἐπιζάφελος χόλος ἵκοι· δωρητοί τε πέλοντο παράρρητοί τ᾽ ἐπέεσσι. μέμνημαι τόδε ἔργον ἐγὼ πάλαι, οὔ τι νέον γε, ὡς ἦν· ἐν δ᾽ ὑμῖν ἐρέω πάντεσσι φίλοισι. Κουρῆτές τε μάχοντο καὶ Αἰτωλοὶ μενεχάρμαι	κι εάν βαρύς εκάθιζε θυμός εις την ψυχήν τους, αμάλακτοι δεν έμεναν στον λόγον και στα δώρα. Τούτο ενθυμούμαι το συμβάν εγώ καιρών αρχαίων ως έγινε· θα σας το ειπώ, σεις όλοι αγαπητοί μου. Με τους ανδρείους Αιτωλούς εμάχοντο οι Κουρήτες
Ι_530	ἀμφὶ πόλιν Καλυδῶνα καὶ ἀλλήλους ἐνάριζον, Αἰτωλοὶ μὲν ἀμυνόμενοι Καλυδῶνος ἐραννῆς, Κουρῆτες δὲ διαπραθέειν μεμαῶτες Ἄρηϊ. καὶ γὰρ τοῖσι κακὸν χρυσόθρονος Ἄρτεμις ὦρσε, χωσαμένη ὅ οἱ οὔ τι θαλύσια γουνῷ ἀλωῆς	της Καλυδώνος έμπροσθεν κι εσφάζοντο με λύσσαν, οι Αιτωλοί την πάντερπνην να σώσουν Καλυδώνα, και να την πάρουν στην ορμήν της λόγχης οι Κουρήτες. Ότ᾽ η χρυσόθρονη Άρτεμις πληγήν τους είχε στείλει, ότι απαρχές του θερισμού δεν πρόσφερεν εκείνης
Ι_535	Οἰνεὺς ῥέξ᾽· ἄλλοι δὲ θεοὶ δαίνυνθ᾽ ἑκατόμβας, οἴῃ δ᾽ οὐκ ἔρρεξε Διὸς κούρῃ μεγάλοιο. ἢ λάθετ᾽ ἢ οὐκ ἐνόησεν· ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ. ἡ δὲ χολωσαμένη δῖον γένος ἰοχέαιρα ὦρσεν ἔπι χλούνην σῦν ἄγριον ἀργιόδοντα,	ο Οινεύς· κι εχαίροντο οι θεοί την εκατόμβην όλοι, αλλ᾽ όχ᾽ η κόρη του Διός· την είχε λησμονήσει αυτός ή δεν το ᾽χε σκεφθεί· και ασέβησε μεγάλως· θύμωσε η θεογέννητη παρθένα τοξοφόρα και του ᾽στειλε δασόθρεπτον λευκόδοντ᾽ άγριον χοίρον,
Ι_540	ὃς κακὰ πόλλ᾽ ἕρδεσκεν ἔθων Οἰνῆος ἀλωήν· πολλὰ δ᾽ ὅ γε προθέλυμνα χαμαὶ βάλε δένδρεα μακρὰ αὐτῇσιν ῥίζῃσι καὶ αὐτοῖς ἄνθεσι μήλων. τὸν δ᾽ υἱὸς Οἰνῆος ἀπέκτεινεν Μελέαγρος, πολλέων ἐκ πολίων θηρήτορας ἄνδρας ἀγείρας	που στου Οινέως κάθισε το κάρπιμο χωράφι και αφάνιζ᾽ όλα ρίχνοντας μεγάλα δένδρα κάτω όλα βγαλμένα σύρριζα με τ᾽ άνθη των καρπών τους. Ο Οινείδης ο Μελέαγρος τον φόνευσε με πλήθος σκύλων και ανδρών που εσύναξε τριγύρω από τες χώρες·
Ι_545	καὶ κύνας· οὐ μὲν γάρ κε δάμη παύροισι βροτοῖσι· τόσσος ἔην, πολλοὺς δὲ πυρῆς ἐπέβησ᾽ ἀλεγεινῆς. ἡ δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτῷ θῆκε πολὺν κέλαδον καὶ ἀϋτήν, ἀμφὶ συὸς κεφαλῇ καὶ δέρματι λαχνήεντι, Κουρήτων τε μεσηγὺ καὶ Αἰτωλῶν μεγαθύμων.	ολίγοι το θεόρατο θεριό δεν θα νικούσαν, που άνδρες ανέβασε πολλούς εις την πυράν του τάφου· κι επάνω του άναψε η θεά πολλήν βοήν και αγώνα, των ανδρειωμένων Αιτωλών και των Κουρήτων μάχην του χοίρου δια την κεφαλήν και το δασύ του δέρμα.
Ι_550	ὄφρα μὲν οὖν Μελέαγρος ἀρηΐφιλος πολέμιζε, τόφρα δὲ Κουρήτεσσι κακῶς ἦν, οὐδ᾽ ἐδύναντο τείχεος ἔκτοσθεν μίμνειν πολέες περ ἐόντες· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Μελέαγρον ἔδυ χόλος, ὅς τε καὶ ἄλλων οἰδάνει ἐν στήθεσσι νόον πύκα περ φρονεόντων,	Και όσ᾽ ο δεινός Μελέαγρος τον πόλεμον βαστούσε, πάντοτ᾽ ενίκων οι Αιτωλοί κι εβιάζαν τους Κουρήτες να μείνουν, αν κι ήσαν πολλοί, στα τείχη τους κλεισμένοι· αλλ᾽ όταν τον Μελέαγρον πήρε ο θυμός, που και άλλων ανδρών των πλέον συνετών συχνά τα σπλάχνα καίει,
Ι_555	ἤτοι ὁ μητρὶ φίλῃ Ἀλθαίῃ χωόμενος κῆρ κεῖτο παρὰ μνηστῇ ἀλόχῳ, καλῇ Κλεοπάτρῃ, κούρῃ Μαρπήσσης καλλισφύρου Εὐηνίνης Ἴδεώ θ᾽, ὃς κάρτιστος ἐπιχθονίων γένετ᾽ ἀνδρῶν τῶν τότε —καί ῥα ἄνακτος ἐναντίον εἵλετο τόξον	αφού με την μητέρα του χολώθη την Αλθαίαν, με την Κλεοπάτραν έμενεν, ωραίαν νυμφευτήν του που ᾽χε γεννήσ᾽ η Μάρπησσα καλόφτερνη Ευηνίνη, και ο Ίδης, ο ανδρειότερος των τότε ανδρών ηρώων, ώστε το τόξον έπιασε τον Φοίβον να κτυπήσει
Ι_560	Φοίβου Ἀπόλλωνος καλλισφύρου εἵνεκα νύμφης· τὴν δὲ τότ᾽ ἐν μεγάροισι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ Ἀλκυόνην καλέεσκον ἐπώνυμον, οὕνεκ᾽ ἄρ᾽ αὐτῆς μήτηρ ἀλκυόνος πολυπενθέος οἶτον ἔχουσα κλαῖεν ὅ μιν ἑκάεργος ἀνήρπασε Φοῖβος Ἀπόλλων—	560  γι᾽ αγάπην της νεόνυμφης καλόφτερνης Μαρπήσσης. Εκείνης βγάλαν οι γονείς παράνομ᾽ Αλκυόνην, ότι πικρόν παράπονον ωσάν της Αλκυόνος θρηνολογούσε η μάνα της θλιμμένη, απ᾽ ότε ο Φοίβος Απόλλων απ᾽ τον κόλπον της την πήρε ο μακροβόλος.
Ι_565	565 τῇ ὅ γε παρκατέλεκτο χόλον θυμαλγέα πέσσων, ἐξ ἀρέων μητρὸς κεχολωμένος, ἥ ῥα θεοῖσι πόλλ᾽ ἀχέουσ᾽ ἠρᾶτο κασιγνήτοιο φόνοιο, πολλὰ δὲ καὶ γαῖαν πολυφόρβην χερσὶν ἀλοία κικλήσκουσ᾽ Ἀΐδην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν,	Σιμά της έτρεφεν αυτός την πίκραν της χολής του απ᾽ τες κατάρες της μητρός, που έκλαιε τον φόνον του αδελφού της κι έκραζε και τους επουρανίους θεούς, και με τα χέρια της την θρέπτραν γην κτυπώντας στα γόνατά της καθιστή, στα δάκρυα πνιμένη,
Ι_570	πρόχνυ καθεζομένη, δεύοντο δὲ δάκρυσι κόλποι, παιδὶ δόμεν θάνατον· τῆς δ᾽ ἠεροφοῖτις Ἐρινὺς ἔκλυεν ἐξ Ἐρέβεσφιν, ἀμείλιχον ἦτορ ἔχουσα. τῶν δὲ τάχ᾽ ἀμφὶ πύλας ὅμαδος καὶ δοῦπος ὀρώρει πύργων βαλλομένων· τὸν δὲ λίσσοντο γέροντες	τον Άδην και την φοβερήν καλούσε Περσεφόνην να της φονεύσουν τον υιόν και στ᾽ άπονά της σπλάχνα η Ερινύς στο Έρεβος εδέχθη την κατάραν. αλλ᾽ ότε ακούσθη οχλοβοή και κτύπος εις τες πύλες των πύργων που επροσβάλλοντο, των Αιτωλών οι γέροι
Ι_575	Αἰτωλῶν, πέμπον δὲ θεῶν ἱερῆας ἀρίστους, ἐξελθεῖν καὶ ἀμῦναι, ὑποσχόμενοι μέγα δῶρον· ὁππόθι πιότατον πεδίον Καλυδῶνος ἐραννῆς, ἔνθα μιν ἤνωγον τέμενος περικαλλὲς ἑλέσθαι πεντηκοντόγυον, τὸ μὲν ἥμισυ οἰνοπέδοιο,	τον ικετεύαν κι έστειλαν ιερείς όσ᾽ ήσαν πρώτοι, να ᾽λθει βοηθός και υπόσχονταν μέγα να δώσουν δώρον· να εκλέξει από τον πρόσχαρον αγρόν της Καλυδώνος το μέρος το παχύτερο, πεντήκοντα στρεμμάτων, εξαίσιον κτήμα, το μισό χωράφι αμπελωμένο,
Ι_580	ἥμισυ δὲ ψιλὴν ἄροσιν πεδίοιο ταμέσθαι. πολλὰ δέ μιν λιτάνευε γέρων ἱππηλάτα Οἰνεὺς οὐδοῦ ἐπεμβεβαὼς ὑψηρεφέος θαλάμοιο, σείων κολλητὰς σανίδας, γουνούμενος υἱόν· πολλὰ δὲ τόν γε κασίγνηται καὶ πότνια μήτηρ	τ᾽ άλλο μισό αφύτευτο και οργώσιμο χωράφι· επρόσπεσε και ο γέροντας Οινεύς εις τον υιόν του και ανέβηκεν εις του υψηλού θαλάμου το κατώφλι ωσάν ικέτης κι έστιε τες κολλητές σανίδες. Του πρόσπεσαν κι οι αδελφοί και η σεβαστή μητέρα
Ι_585	ἐλλίσσονθ᾽· ὁ δὲ μᾶλλον ἀναίνετο· πολλὰ δ᾽ ἑταῖροι, οἵ οἱ κεδνότατοι καὶ φίλτατοι ἦσαν ἁπάντων· ἀλλ᾽ οὐδ᾽ ὧς τοῦ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθον, πρίν γ᾽ ὅτε δὴ θάλαμος πύκ᾽ ἐβάλλετο, τοὶ δ᾽ ἐπὶ πύργων βαῖνον Κουρῆτες καὶ ἐνέπρηθον μέγα ἄστυ.	και αυτός αρνείτο πάντοτε· του πρόσπεσαν οι φίλοι, απ᾽ όσους είχε, σεβαστοί σ᾽ αυτόν και αγαπημένοι, αλλ᾽ ούδ᾽ αυτοί δεν έπεισαν, ωσπού ᾽φθασεν ο κτύπος στον θάλαμον και ανέβαιναν τους πύργους οι Κουρήτες και την μεγάλην άρχιζαν να κάψουν Καλυδώνα.
Ι_590	καὶ τότε δὴ Μελέαγρον ἐΰζωνος παράκοιτις λίσσετ᾽ ὀδυρομένη, καί οἱ κατέλεξεν ἅπαντα κήδε᾽, ὅσ᾽ ἀνθρώποισι πέλει τῶν ἄστυ ἁλώῃ· ἄνδρας μὲν κτείνουσι, πόλιν δέ τε πῦρ ἀμαθύνει, τέκνα δέ τ᾽ ἄλλοι ἄγουσι βαθυζώνους τε γυναῖκας.	Και τότε στον Μελέαγρον επρόσπεσεν η ωραία ομόκλινή του κλαίοντας και του ᾽δειξε όσα πάθη στην πόλιν που πατήσει εχθρός οι άνθρωποι παθαίνουν. Σφάζουν τους άνδρες, η φωτιά την πόλιν ερημάζει, και δούλους παίρνουν τα παιδιά και τες γυναίκες ξένοι.
Ι_595	τοῦ δ᾽ ὠρίνετο θυμὸς ἀκούοντος κακὰ ἔργα, βῆ δ᾽ ἰέναι, χροῒ δ᾽ ἔντε᾽ ἐδύσετο παμφανόωντα. ὣς ὁ μὲν Αἰτωλοῖσιν ἀπήμυνεν κακὸν ἦμαρ εἴξας ᾧ θυμῷ· τῷ δ᾽ οὐκέτι δῶρ᾽ ἐτέλεσσαν πολλά τε καὶ χαρίεντα, κακὸν δ᾽ ἤμυνε καὶ αὔτως.	Στα τόσα που άκουσε κακά κλονίσθη στην καρδίαν κι εζώσθη τα λαμπρ᾽ άρματα να πεταχθεί εις την μάχην. Κι έτσι από ιδίαν θέλησιν τους έσωσεν εκείνος. Πλην δεν του εδώσαν οι Αιτωλοί τα εξαίσια δώρα πλέον και χάρισμ᾽ απ᾽ τον όλεθρον τους έσωσε εις το τέλος.
Ι_600	ἀλλὰ σὺ μή μοι ταῦτα νόει φρεσί, μηδέ σε δαίμων ἐνταῦθα τρέψειε, φίλος· κάκιον δέ κεν εἴη νηυσὶν καιομένῃσιν ἀμυνέμεν· ἀλλ᾽ ἐπὶ δώρων ἔρχεο· ἶσον γάρ σε θεῷ τείσουσιν Ἀχαιοί. εἰ δέ κ᾽ ἄτερ δώρων πόλεμον φθισήνορα δύῃς,	Όμοια μη σκέπτεσαι και συ παιδί μου. Μη σε σύρει κακός θεός κι είν᾽ άσχημο βοηθός να δράμεις μόνον όταν τα πλοία καίονται. Πρόλαβε, αφού με δώρα σε προσκαλούν οι Αχαιοί, που ωσάν θεόν θα σ᾽ έχουν. Και αν κατεβείς αδώρητος στην ανδροφθόρον μάχην
Ι_605	οὐκέθ᾽ ὁμῶς τιμῆς ἔσεαι πόλεμόν περ ἀλαλκών.» Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «Φοῖνιξ, ἄττα γεραιέ, διοτρεφές, οὔ τί με ταύτης χρεὼ τιμῆς· φρονέω δὲ τετιμῆσθαι Διὸς αἴσῃ, ἥ μ᾽ ἕξει παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν, εἰς ὅ κ᾽ ἀϋτμὴ	ομοίαν απ᾽ την νίκην σου τιμήν δεν θ᾽ απολαύσεις». Και ο γοργοπόδης Αχιλλεύς σ᾽ εκείνον αποκρίθη: «Ω γέροντά μου, της τιμής αυτής δεν έχω ανάγκην. Αρκεί με ότι του Διός μ᾽ έχει τιμήσ᾽ η μοίρα, που στα κυρτά καράβια μου σ᾽ εμέ θα παραστέκει
Ι_610	ἐν στήθεσσι μένῃ καί μοι φίλα γούνατ᾽ ὀρώρῃ. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι· μή μοι σύγχει θυμὸν ὀδυρόμενος καὶ ἀχεύων, Ἀτρεΐδῃ ἥρωϊ φέρων χάριν· οὐδέ τί σε χρὴ τὸν φιλέειν, ἵνα μή μοι ἀπέχθηαι φιλέοντι.	όσο αναπνέω και γερά κινώ τα γόνατά μου. Κι έν᾽ άλλο πράγμα θα σου ειπώ και ας το φυλάξει ο νους σου· μη μου ταράζεις την ψυχήν με δάκρυα, με θρήνους, χάριν στον Αγαμέμνονα να κάμεις, και αν δεν θέλεις να σε μισήσ᾽ ως σ᾽ αγαπώ, μη κείνον αγαπήσεις·
Ι_615	καλόν τοι σὺν ἐμοὶ τὸν κήδειν ὅς κ᾽ ἐμὲ κήδῃ· ἶσον ἐμοὶ βασίλευε καὶ ἥμισυ μείρεο τιμῆς. οὗτοι δ᾽ ἀγγελέουσι, σὺ δ᾽ αὐτόθι λέξεο μίμνων εὐνῇ ἔνι μαλακῇ· ἅμα δ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι φρασσόμεθ᾽ ἤ κε νεώμεθ᾽ ἐφ᾽ ἡμέτερ᾽ ἦ κε μένωμεν.»	τον άνθρωπον που με λυπεί συ να λυπήσεις πρέπει. Της βασιλείας μέτοχον σε θέλω και της δόξης. Και αυτοί παίρνουν την είδησιν, και συ στ᾽ απαλό στρώμα εδώ κοιμήσου, και πρωί θέλει σκεφθούμε αν πρέπει να μείνομε ή να κάμομε πανιά δια την πατρίδα».
Ι_620	Ἦ, καὶ Πατρόκλῳ ὅ γ᾽ ἐπ᾽ ὀφρύσι νεῦσε σιωπῇ Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχος, ὄφρα τάχιστα ἐκ κλισίης νόστοιο μεδοίατο· τοῖσι δ᾽ ἄρ᾽ Αἴας ἀντίθεος Τελαμωνιάδης μετὰ μῦθον ἔειπε· «διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ,	Και με το νεύμα επρόσταξε τον Πάτροκλον να στρώσει κλίνην καλήν του Φοίνικος, ώστε να μην αργήσουν οι άλλοι ν᾽ αφήσουν την σκηνήν. Και τότε ανάμεσόν τους ο ισόθεος ομίλησεν ο Τελαμώνιος Αίας: «Λαερτιάδη διογενή, πολύτεχνε Οδυσσέα,
Ι_625	ἴομεν· οὐ γάρ μοι δοκέει μύθοιο τελευτὴ τῇδέ γ᾽ ὁδῷ κρανέεσθαι· ἀπαγγεῖλαι δὲ τάχιστα χρὴ μῦθον Δαναοῖσι καὶ οὐκ ἀγαθόν περ ἐόντα, οἵ που νῦν ἕαται ποτιδέγμενοι. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς ἄγριον ἐν στήθεσσι θέτο μεγαλήτορα θυμόν,	πηγαίνομε, ότι ο λόγος μας σ᾽ αυτό καν το ταξίδι, θαρρώ, δεν κατορθώνεται. Κι ευθύς την αγγελίαν να φέρομε στους Δαναούς, αν και καλή δεν είναι, που ανήσυχοι μας καρτερούν· αλλ᾽ όμως ο Αχιλλέας την μεγαλόκαρδην ψυχήν αγρίωσε στα στήθη.
Ι_630	σχέτλιος, οὐδὲ μετατρέπεται φιλότητος ἑταίρων τῆς ᾗ μιν παρὰ νηυσὶν ἐτίομεν ἔξοχον ἄλλων, νηλής· καὶ μέν τίς τε κασιγνήτοιο φονῆος ποινὴν ἢ οὗ παιδὸς ἐδέξατο τεθνηῶτος· καί ῥ᾽ ὁ μὲν ἐν δήμῳ μένει αὐτοῦ πόλλ᾽ ἀποτείσας,	Λησμόνησεν ο άπονος τους φίλους που με τόσην αγάπην τον δοξάζαμεν ως έξοχον των άλλων· και όμως πατέρας ή αδελφός στέργει από τον φονέα του αδελφού του ή του παιδιού το πρόστιμον να λάβει· κι εκείνος, αφού πλέρωσε πολλά, στον τόπον μένει
Ι_635	τοῦ δέ τ᾽ ἐρητύεται κραδίη καὶ θυμὸς ἀγήνωρ ποινὴν δεξαμένῳ· σοὶ δ᾽ ἄληκτόν τε κακόν τε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι θεοὶ θέσαν εἵνεκα κούρης οἴης· νῦν δέ τοι ἑπτὰ παρίσχομεν ἔξοχ᾽ ἀρίστας, ἄλλα τε πόλλ᾽ ἐπὶ τῇσι· σὺ δ᾽ ἵλαον ἔνθεο θυμόν,	και ο άλλος με την ξαγοράν που επήρε την ψυχήν του δαμάζει. Αλλ᾽ άσπονδην, κακήν στα στήθη την καρδίαν σου έκαμαν οι αθάνατοι, εξ αφορμής μιας κόρης μόνης· κι επτά σου δίδομεν ασύγκριτες στο κάλλος και άλλα πολλά· και δέξου συ το έλεος εις τα στήθη,
Ι_640	αἴδεσσαι δὲ μέλαθρον· ὑπωρόφιοι δέ τοί εἰμεν πληθύος ἐκ Δαναῶν, μέμαμεν δέ τοι ἔξοχον ἄλλων κήδιστοί τ᾽ ἔμεναι καὶ φίλτατοι, ὅσσοι Ἀχαιοί.» Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «Αἶαν διογενὲς Τελαμώνιε, κοίρανε λαῶν,	σέβου την κατοικίαν σου· στην στέγην σου μας έχεις απ᾽ τον λαόν των Δαναών, κι εμείς θαρρούμε απ᾽ όλους τους Αχαιούς πως είμασθεν οι φίλοι της καρδιάς σου». Και ο γοργοπόδης Αχιλλεύς σ᾽ εκείνον αποκρίθη: «Ω Αίας διογέννητε, μεγάλε πολεμάρχε,
Ι_645	πάντά τί μοι κατὰ θυμὸν ἐείσαο μυθήσασθαι· ἀλλά μοι οἰδάνεται κραδίη χόλῳ, ὁππότε κείνων μνήσομαι, ὥς μ᾽ ἀσύφηλον ἐν Ἀργείοισιν ἔρεξεν Ἀτρεΐδης, ὡς εἴ τιν᾽ ἀτίμητον μετανάστην. ἀλλ᾽ ὑμεῖς ἔρχεσθε καὶ ἀγγελίην ἀπόφασθε·	με την καρδιά μου φαίνεται που ο λόγος σου ταιριάζει· πλην βράζω απ᾽ αγανάκτησιν όταν θυμούμαι πόσον ο Ατρείδης μ᾽ εξουθένωσεν εμπρός εις τους Αργείους, ως ξένον, όπ᾽ οι εγκάτοικοι πολίτες ατιμάζουν. Πηγαίνετε και φανερά κηρύξετ᾽ ό,τι λέγω·
Ι_650	οὐ γὰρ πρὶν πολέμοιο μεδήσομαι αἱματόεντος, πρίν γ᾽ υἱὸν Πριάμοιο δαΐφρονος, Ἕκτορα δῖον, Μυρμιδόνων ἐπί τε κλισίας καὶ νῆας ἱκέσθαι κτείνοντ᾽ Ἀργείους, κατά τε σμῦξαι πυρὶ νῆας. ἀμφὶ δέ τοι τῇ ἐμῇ κλισίῃ καὶ νηῒ μελαίνῃ	ότι απ᾽ το έργον φονικόν θ᾽ απέχω του πολέμου, ώσπου τον θείον Έκτορα να ιδώ τον Πριαμίδην στων Μυρμιδόνων τες σκηνές εμπρός και στα καράβια φονεύοντας τους Αχαιούς και καίοντας τα πλοία. Κι εμπρός εις το καράβι μου, θαρρώ, και στην σκηνήν μου
Ι_655	Ἕκτορα καὶ μεμαῶτα μάχης σχήσεσθαι ὀΐω.» Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δὲ ἕκαστος ἑλὼν δέπας ἀμφικύπελλον σπείσαντες παρὰ νῆας ἴσαν πάλιν· ἦρχε δ᾽ Ὀδυσσεύς. Πάτροκλος δ᾽ ἑτάροισιν ἰδὲ δμωῇσι κέλευσε Φοίνικι στορέσαι πυκινὸν λέχος ὅττι τάχιστα.	ο Έκτωρ αν και πρόθυμος θα παύσει από την μάχην». Είπε· και αυτοί, με δίκουπο ποτήρι αφού σπονδίσαν καθείς, στα πλοία γύριζαν κατόπιν του Οδυσσέως. Κι επρόσταξεν ο Πάτροκλος τους άνδρες και τες δούλες την κλίνην αναπαυτικήν του Φοίνικος να στρώσουν.
Ι_660	αἱ δ᾽ ἐπιπειθόμεναι στόρεσαν λέχος ὡς ἐκέλευσε, κώεά τε ῥῆγός τε λίνοιό τε λεπτὸν ἄωτον. ἔνθ᾽ ὁ γέρων κατέλεκτο καὶ Ἠῶ δῖαν ἔμιμνεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς εὗδε μυχῷ κλισίης εὐπήκτου· τῷ δ᾽ ἄρα παρκατέλεκτο γυνή, τὴν Λεσβόθεν ἦγε,	Και αυτές την στρώσαν με προβιές, με τάπητες και ωραίο λινό σινδόνι επάνωθε· και ο γέρος εις την κλίνην επλάγιασε, την άφθαρτην Ηώ να περιμένει. Και παραμέσα στην σκηνήν κοιμήθηκε ο Πηλείδης· σιμά του επλάγιασε γυνή, που επήρε από την Λέσβον,
Ι_665	Φόρβαντος θυγάτηρ, Διομήδη καλλιπάρῃος. Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν ἐλέξατο· πὰρ δ᾽ ἄρα καὶ τῷ Ἶφις ἐΰζωνος, τήν οἱ πόρε δῖος Ἀχιλλεὺς Σκῦρον ἑλὼν αἰπεῖαν, Ἐνυῆος πτολίεθρον. Οἱ δ᾽ ὅτε δὴ κλισίῃσιν ἐν Ἀτρεΐδαο γένοντο,	και κόρ᾽ ήταν του Φόρβαντος, η όμορφη Διομήδη. Εις μέρος άλλ᾽ ο Πάτροκλος· κι είχε και αυτός στο πλάγι την Ίφιν την καλόζωνην που του ᾽δωκε ο Πηλείδης, στην Σκύρον ότε ανέβηκε, την πόλιν του Ενυέως. Και στου Ατρείδη τες σκηνές όταν εκείνοι εφθάσαν
Ι_670	τοὺς μὲν ἄρα χρυσέοισι κυπέλλοις υἷες Ἀχαιῶν δειδέχατ᾽ ἄλλοθεν ἄλλος ἀνασταδόν, ἔκ τ᾽ ἐρέοντο· πρῶτος δ᾽ ἐξερέεινεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· «εἴπ᾽ ἄγε μ᾽, ὦ πολύαιν᾽ Ὀδυσεῦ, μέγα κῦδος Ἀχαιῶν, ἤ ῥ᾽ ἐθέλει νήεσσιν ἀλεξέμεναι δήϊον πῦρ,	όρθοί σ᾽ αυτούς επρόπιναν των Αχαιών οι παίδες με τα ποτήρια τα χρυσά και τους ερώτων όλοι. Και πρώτος τους ερώτησεν ο μέγας Αγαμέμνων: «Λέγε, Οδυσσέα θαυμαστέ, ω δόξα των Αργείων, θέλει απ᾽ το πυρ το φλογερόν να σώσει τα καράβια,
Ι_675	ἦ ἀπέειπε, χόλος δ᾽ ἔτ᾽ ἔχει μεγαλήτορα θυμόν;» Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε πολύτλας δῖος Ὀδυσσεύς· «Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, κεῖνός γ᾽ οὐκ ἐθέλει σβέσσαι χόλον, ἀλλ᾽ ἔτι μᾶλλον πιμπλάνεται μένεος, σὲ δ᾽ ἀναίνεται ἠδὲ σὰ δῶρα.	ή αρνείται, και η μεγάλη του καρδιά θυμώνει ακόμη;» Του απάντησε ο πολύπαθος, ο θείος Οδυσσέας: «Ω Αγαμέμνων αρχηγέ, τρισένδοξε, όχι μόνον δεν σβήνει εκείνος τον θυμόν, αλλά και φλόγα παίρνει χειρότερη, και αρνείται σε και τα δικά σου δώρα.
Ι_680	αὐτόν σε φράζεσθαι ἐν Ἀργείοισιν ἄνωγεν ὅππως κεν νῆάς τε σαῷς καὶ λαὸν Ἀχαιῶν· αὐτὸς δ᾽ ἠπείλησεν ἅμ᾽ ἠοῖ φαινομένηφι νῆας ἐϋσσέλμους ἅλαδ᾽ ἑλκέμεν ἀμφιελίσσας. καὶ δ᾽ ἂν τοῖς ἄλλοισιν ἔφη παραμυθήσασθαι	Και μόνος σου, είπε, να σκεφθείς εσύ με τους Αργείους πώς τον λαόν των Αχαιών να σώσεις και τα πλοία. Και αυτός μας εφοβέρισε, πως άμα ξημερώσει στην θάλασσαν τα ισόπλευρα καράβια του θα σύρει. Και να στραφούμε θα ᾽λεγε κι οι άλλοι στην πατρίδα
Ι_685	οἴκαδ᾽ ἀποπλείειν, ἐπεὶ οὐκέτι δήετε τέκμωρ Ἰλίου αἰπεινῆς· μάλα γάρ ἑθεν εὐρύοπα Ζεὺς χεῖρα ἑὴν ὑπερέσχε, τεθαρσήκασι δὲ λαοί. ὣς ἔφατ᾽· εἰσὶ καὶ οἵδε τάδ᾽ εἰπέμεν, οἵ μοι ἕποντο, Αἴας καὶ κήρυκε δύω, πεπνυμένω ἄμφω.	διότι δεν θα ᾽βρετε ποτέ της υψηλής Ιλίου το τέλος· ότι επρόβαλε το χέρι του έμπροσθέν της να την σκεπάσει ο Βροντητής κι εθάρρευσαν τα πλήθη. Και αυτά που είπεν άκουσαν και τούτ᾽ οι συνοδοί μου, ο Αίας κι οι δυο κήρυκες, άνδρες και οι δυο με γνώσιν.
Ι_690	Φοῖνιξ δ᾽ αὖθ᾽ ὁ γέρων κατελέξατο, ὣς γὰρ ἀνώγει, ὄφρα οἱ ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδ᾽ ἕπηται αὔριον, ἢν ἐθέλῃσιν· ἀνάγκῃ δ᾽ οὔ τί μιν ἄξει.» Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ μῦθον ἀγασσάμενοι· μάλα γὰρ κρατερῶς ἀγόρευσε.	Και ως είπ᾽ εκείνος πλάγιασεν ο Φοίνιξ στην σκηνήν του, και στην γλυκιάν πατρίδα του θενά τον συνοδεύσει αύριον, αν θέλει· στανικώς δεν θέλει αυτός τον πάρει». Είπε κι εκείνοι εσίγησαν, άφωνοι εμείναν όλοι από τον λόγον φοβερόν που ακούσαν ξιπασμένοι.
Ι_695	δὴν δ᾽ ἄνεῳ ἦσαν τετιηότες υἷες Ἀχαιῶν· ὀψὲ δὲ δὴ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· «Ἀτρεΐδη κύδιστε, ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον, μὴ ὄφελες λίσσεσθαι ἀμύμονα Πηλεΐωνα, μυρία δῶρα διδούς· ὁ δ᾽ ἀγήνωρ ἐστὶ καὶ ἄλλως·	Κι εσώπαν εις την θλίψιν τους των Αχαιών οι παίδες, όσο που λόγον άρχισεν ο ανίκητος Διομήδης: «Ω Αγαμέμνων αρχηγέ, τρισένδοξε Ατρείδη, τον έξοχον Πηλείωνα να μη ᾽χες ικετεύσει με δώρα τόσα· κι έπαρσιν πολλήν έχ᾽ η ψυχή του
Ι_700	νῦν αὖ μιν πολὺ μᾶλλον ἀγηνορίῃσιν ἐνῆκας. ἀλλ᾽ ἤτοι κεῖνον μὲν ἐάσομεν, ἤ κεν ἴῃσιν, ἤ κε μένῃ· τότε δ᾽ αὖτε μαχήσεται, ὁππότε κέν μιν θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀνώγῃ καὶ θεὸς ὄρσῃ. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽, ὡς ἂν ἐγὼ εἴπω, πειθώμεθα πάντες·	και τώρα τον εμψύχωσες πολύ στην έπαρσίν του. Αλλ᾽ ας αφήσομεν αυτόν, ή αναχωρήσ᾽ ή μείνει· και πάλι οπόταν του το ειπεί στα στήθη του η καρδία και τον κινήσει ένας θεός, αυτός θα πολεμήσει. Αλλ᾽ ό,τι τώρα εγώ θα ειπώ να το δεχθούμεν όλοι.
Ι_705	νῦν μὲν κοιμήσασθε τεταρπόμενοι φίλον ἦτορ σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένος ἐστὶ καὶ ἀλκή· αὐτὰρ ἐπεί κε φανῇ καλὴ ῥοδοδάκτυλος Ἠώς, καρπαλίμως πρὸ νεῶν ἐχέμεν λαόν τε καὶ ἵππους ὀτρύνων, καὶ δ᾽ αὐτὸς ἐνὶ πρώτοισι μάχεσθαι.»	Πρώτα ευφρανθείτε το φαγί και το κρασί που είναι δύναμις εις τον άνθρωπον· κατόπι αναπαυθείτε. Και όταν η ροδοδάκτυλος Ηώς την γην φωτίσει, τους ίππους και όλον τον λαόν ευθύς εμπρός στα πλοία κίνησε και πολέμησε συ μεταξύ των πρώτων».
Ι_710	Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δ᾽ ἄρα πάντες ἐπῄνησαν βασιλῆες, μῦθον ἀγασσάμενοι Διομήδεος ἱπποδάμοιο. καὶ τότε δὴ σπείσαντες ἔβαν κλισίηνδε ἕκαστος, ἔνθα δὲ κοιμήσαντο καὶ ὕπνου δῶρον ἕλοντο.	Έπαυσε και όλ᾽ οι βασιλείς, ότ᾽ είπεν εδεχθήκαν και του Διομήδη εθαύμασαν τον λόγον του ιπποδάμου· και αφού σπονδίσαν πήγαινε καθείς εις την σκηνήν του κι εκεί του ύπνου εχάρηκαν το δώρον πλαγιασμένοι.