Ομηρικά Έπη

Πηγή greek-language.gr _ Homer Iliad p
greek-language.gr _ Homer – Iliad and Odyssey

Π_1	Ὣς οἱ μὲν περὶ νηὸς ἐϋσσέλμοιο μάχοντο· Πάτροκλος δ᾽ Ἀχιλῆϊ παρίστατο, ποιμένι λαῶν, δάκρυα θερμὰ χέων ὥς τε κρήνη μελάνυδρος, ἥ τε κατ᾽ αἰγίλιπος πέτρης δνοφερὸν χέει ὕδωρ.	Και αυτοί για το καλόστρωτο καράβι επολεμούσαν. Και ο Πάτροκλος εστέκονταν εμπρός στον Αχιλλέα κι έχυνε δάκρυα θερμά, σαν βρύση οπού κυλάει επάνω εις βράχον γλιστερόν τα σκοτεινά νερά της.
Π_5	τὸν δὲ ἰδὼν ᾤκτιρε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς, καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «τίπτε δεδάκρυσαι, Πατρόκλεες, ἠΰτε κούρη νηπίη, ἥ θ᾽ ἅμα μητρὶ θέουσ᾽ ἀνελέσθαι ἀνώγει, εἱανοῦ ἁπτομένη, καί τ᾽ ἐσσυμένην κατερύκει,	Τον είδε και συμπόνεσεν ο θείος Αχιλλέας, και αμέσως τον ερώτησεν: «Ω Πάτροκλε, τι κλαίεις; Κοράσι ομοιάζεις τρυφερό που οπίσω απ᾽ την μητέρα τρέχει και την παρακαλεί στον κόρφο να το πάρει, και απ᾽ την ποδιά της την κρατεί, που βιαστικά πηγαίνει,
Π_10	δακρυόεσσα δέ μιν ποτιδέρκεται, ὄφρ᾽ ἀνέληται· τῇ ἴκελος, Πάτροκλε, τέρεν κατὰ δάκρυον εἴβεις. ἠέ τι Μυρμιδόνεσσι πιφαύσκεαι, ἢ ἐμοὶ αὐτῷ, ἦέ τιν᾽ ἀγγελίην Φθίης ἒξ ἔκλυες οἶος; ζώειν μὰν ἔτι φασὶ Μενοίτιον, Ἄκτορος υἱόν,	και ως να το πάρει την κοιτά με μάτια δακρυσμένα· ομοίως, Πάτροκλε, θερμά και συ τα δάκρυα χύνεις. Στους Μυρμιδόνας ή σ᾽ εμέ θα φανερώσεις κάτι; Ή κάποιο μήνυμα κρυφό σού έφθασε απ΄ την Φθίαν; Ζει ακόμη ο Μενοίτιος, του Άκτορος, ως λέγουν,

Ο Αχιλλέας διδάσκει τον Πάτροκλο ότι οι άνθρωποι ρημάζονται εξ αιτίας των επιλογών τους. (Ιλ Π_15)

Π_15	ζώει δ᾽ Αἰακίδης Πηλεὺς μετὰ Μυρμιδόνεσσι, τῶν κε μάλ᾽ ἀμφοτέρων ἀκαχοίμεθα τεθνηώτων. ἦε σύ γ᾽ Ἀργείων ὀλοφύρεαι, ὡς ὀλέκονται νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ὑπερβασίης ἕνεκα σφῆς; ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ, ἵνα εἴδομεν ἄμφω.»	ζει και ο Πηλεύς του Αιακού, στην γην των Μυρμιδόνων, που άκουσμα θα ᾽ταν θλιβερό σ᾽ εμάς ο θάνατός των· ή κλαίεις για τους Αχαιούς, καθώς παθαίνουν θραύσιν στες πρύμνες και τ᾽ αδίκημα πλερώνουν το δικό τους; Λέγε, μη το ᾽χεις μυστικό, κι εγώ να το γνωρίσω».
Π_20	Τὸν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφης, Πατρόκλεες ἱππεῦ· «ὦ Ἀχιλεῦ, Πηλῆος υἱέ, μέγα φέρτατ᾽ Ἀχαιῶν, μὴ νεμέσα· τοῖον γὰρ ἄχος βεβίηκεν Ἀχαιούς. οἱ μὲν γὰρ δὴ πάντες, ὅσοι πάρος ἦσαν ἄριστοι, ἐν νηυσὶν κέαται βεβλημένοι οὐτάμενοί τε.	Πάτροκλ᾽, εβαρυστέναξες, ιππόμαχε, και του ᾽πες: «Των Αχαιών υπέρτατε, Πηλείδη Αχιλλέα, πώς να μη κλάψω; Συμφορά μεγάλη τους Αργείους εβρήκεν, ότι κείτονται στες πρύμνες λαβωμένοι αυτοί που ως τώρα ελέγονταν οι πρώτοι πολεμάρχοι.
Π_25	βέβληται μὲν ὁ Τυδεΐδης κρατερὸς Διομήδης, οὔτασται δ᾽ Ὀδυσεὺς δουρικλυτὸς ἠδ᾽ Ἀγαμέμνων, βέβληται δὲ καὶ Εὐρύπυλος κατὰ μηρὸν ὀϊστῷ. τοὺς μέν τ᾽ ἰητροὶ πολυφάρμακοι ἀμφιπένονται, ἕλκε᾽ ἀκειόμενοι· σὺ δ᾽ ἀμήχανος ἔπλευ, Ἀχιλλεῦ.	Κει λαβωμένος κείτεται και ο δυνατός Τυδείδης, ο Οδυσσεύς και ο δοξαστός στην λόγχην Αγαμέμνων, και στο μερί λαβώθηκεν ο Ευρύπυλος με βέλος. Και πολυβόταν᾽ ιατροί κοιτάζουν τες πληγές των αλλά συ είσαι αμάλακτος, Πηλείδη· μη ποτέ μου
Π_30	μὴ ἐμέ γ᾽ οὖν οὗτός γε λάβοι χόλος, ὃν σὺ φυλάσσεις, αἰναρέτη· τί σευ ἄλλος ὀνήσεται ὀψίγονός περ, αἴ κε μὴ Ἀργείοισιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμύνῃς; νηλεές, οὐκ ἄρα σοί γε πατὴρ ἦν ἱππότα Πηλεύς, οὐδὲ Θέτις μήτηρ· γλαυκὴ δέ σε τίκτε θάλασσα	χολή με πιάσει ωσάν αυτή που συ στα στήθη τρέφεις. Ποιον θα ωφελήσει απόγονον η άτυχή σου ανδρεία αν τώρ᾽ από τον όλεθρον δεν σώσεις τους Αργείους; Σκληρέ· πατέρας σου ο Πηλεύς δεν ήταν μήτε η Θέτις μητέρ᾽, αλλά σ᾽ εγέννησαν η θάλασσα και οι βράχοι,
Π_35	πέτραι τ᾽ ἠλίβατοι, ὅτι τοι νόος ἐστὶν ἀπηνής. εἰ δέ τινα φρεσὶ σῇσι θεοπροπίην ἀλεείνεις καί τινά τοι πὰρ Ζηνὸς ἐπέφραδε πότνια μήτηρ, ἀλλ᾽ ἐμέ περ πρόες ὦχ᾽, ἃμα δ᾽ ἄλλον λαὸν ὄπασσον Μυρμιδόνων, ἤν πού τι φόως Δαναοῖσι γένωμαι.	τόσο είναι η γνώμη ασύντριφτη μες στ᾽ άπονά σου στήθη· και αν εις τον νουν σου έχεις χρησμόν, που ν᾽ αποφύγεις  θέλεις, και η δέσποινα η μητέρα σου σου ανάφερε απ᾽ τον Δία, εμέ καν στείλ᾽ ευθύς και ομού τους Μυρμιδόνας όλους, ίσως μ᾽ εμένα ολίγο φως ιδούν οι νικημένοι.
Π_40	δὸς δέ μοι ὤμοιιν τὰ σὰ τεύχεα θωρηχθῆναι, αἴ κ᾽ ἐμὲ σοὶ ἴσκοντες ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶες, ἀναπνεύσωσι δ᾽ ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν τειρόμενοι· ὀλίγη δέ τ᾽ ἀνάπνευσις πολέμοιο. ῥεῖα δέ κ᾽ ἀκμῆτες κεκμηότας ἄνδρας ἀϋτῇ	Και τ᾽ άρματά σου δώσε μου να τα φορώ στην μάχην, ίσως ειπούν πως είσαι συ και ξεκοπούν οι Τρώες από την μάχην, άνεσιν να λάβουν οι θλιμμένοι· τ᾽ ανάσαμα είν᾽ ελάφρωσις, όσον μικρά και αν είναι. Κι εύκολα εμείς ακόπωτοι τα πλήθη κοπωμένα
Π_45	ὤσαιμεν προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων.» Ὣς φάτο λισσόμενος μέγα νήπιος· ἦ γὰρ ἔμελλεν οἷ αὐτῷ θάνατόν τε κακὸν καὶ κῆρα λιτέσθαι. τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «ὤ μοι, διογενὲς Πατρόκλεες, οἷον ἔειπες·	θα διώχναμε, στην πόλιν τους να φύγουν απ᾽ τα πλοία». Παρακαλούσεν ο τυφλός ολόθερμα, και ωστόσο παρακαλούσε θάνατον κακόν της κεφαλής του. Και του ᾽πε μ᾽ αγανάκτησιν ο γρήγορος Πηλείδης: «Πάτροκλε διογέννητε, οϊμέ, ποιον λόγον είπες!
Π_50	οὔτε θεοπροπίης ἐμπάζομαι, ἥν τινα οἶδα, οὔτε τί μοι πὰρ Ζηνὸς ἐπέφραδε πότνια μήτηρ· ἀλλὰ τόδ᾽ αἰνὸν ἄχος κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει, ὁππότε δὴ τὸν ὁμοῖον ἀνὴρ ἐθέλῃσιν ἀμέρσαι καὶ γέρας ἂψ ἀφελέσθαι, ὅ τε κράτεϊ προβεβήκῃ·	μήτε χρησμόν λογιάζω εγώ, που να γνωρίζω, μήτε λόγον μου έφερε η σεπτή μητέρ᾽ από τον Δία· αλλ᾽ είναι τούτ᾽ οπού βαθιά πληγώνει την ψυχήν μου, άνθρωπος του ομοίου του το γέρας να του πάρει οπίσω, ότ᾽ είναι ανώτερος στην εξουσίαν μόνον·
Π_55	αἰνὸν ἄχος τό μοί ἐστιν, ἐπεὶ πάθον ἄλγεα θυμῷ. κούρην ἣν ἄρα μοι γέρας ἔξελον υἷες Ἀχαιῶν, δουρὶ δ᾽ ἐμῷ κτεάτισσα, πόλιν εὐτείχεα πέρσας, τὴν ἂψ ἐκ χειρῶν ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων Ἀτρεΐδης ὡς εἴ τιν᾽ ἀτίμητον μετανάστην.	με όσα ως τώρα υπόφερα και αυτόν τον πόνον έχω. Την κόρην που μου διάλεξαν οι Αχαιοί βραβείον, που εκείνην, όταν έριξα της χώρας της τα τείχη, έχει αποκτήσ᾽ η λόγχη μου, μου επήρε τώρα οπίσω ο Ατρείδης, ως ατίμητος να ήμουν εδώ ξένος.
Π_60	ἀλλὰ τὰ μὲν προτετύχθαι ἐάσομεν· οὐδ᾽ ἄρα πως ἦν ἀσπερχὲς κεχολῶσθαι ἐνὶ φρεσίν· ἤτοι ἔφην γε οὐ πρὶν μηνιθμὸν καταπαυσέμεν, ἀλλ᾽ ὁπότ᾽ ἂν δὴ νῆας ἐμὰς ἀφίκηται ἀϋτή τε πτόλεμός τε. τύνη δ᾽ ὤμοιιν μὲν ἐμὰ κλυτὰ τεύχεα δῦθι,	Αλλ᾽ ό,τι εγίνη ας έγινε. Κι αιώνια να βαστάξει δεν ημπορούσεν η χολή· τωόντι στον θυμόν μου είπα, που δεν θα έπαυα, πριν στα δικά μου πλοία της μάχης φθάσει ο βοητός και βρόντος του πολέμου· αλλ᾽ έπαρε και ζώσου εσύ τα υπέρλαμπρ᾽ άρματά μου
Π_65	ἄρχε δὲ Μυρμιδόνεσσι φιλοπτολέμοισι μάχεσθαι, εἰ δὴ κυάνεον Τρώων νέφος ἀμφιβέβηκε νηυσὶν ἐπικρατέως, οἱ δὲ ῥηγμῖνι θαλάσσης κεκλίαται, χώρης ὀλίγην ἔτι μοῖραν ἔχοντες, Ἀργεῖοι· Τρώων δὲ πόλις ἐπὶ πᾶσα βέβηκε	και οδήγα τους ατρόμητους στην μάχην Μυρμιδόνας ότι από Τρώας σύγνεφο κατάμαυρο έχει ζώσει τες πρύμνες όλες κι οι Αχαιοί σπρωχθήκαν στης θαλάσσης την άκρην άκρην και κρατούν ακόμη ολίγον τόπον. Και όλη των Τρώων έπεσεν επάνω τους η πόλις,
Π_70	θάρσυνος· οὐ γὰρ ἐμῆς κόρυθος λεύσσουσι μέτωπον ἐγγύθι λαμπομένης· τάχα κεν φεύγοντες ἐναύλους πλήσειαν νεκύων, εἴ μοι κρείων Ἀγαμέμνων ἤπια εἰδείη· νῦν δὲ στρατὸν ἀμφιμάχονται. οὐ γὰρ Τυδεΐδεω Διομήδεος ἐν παλάμῃσι	ξέθαρροι, οπού του κράνους μου το μέτωπο να λάμπει κοντά δεν βλέπουν· και γοργά θα φεύγαν να γεμίσουν νεκροί τους λάκκους, αν σ᾽ εμέ ήταν ο Ατρείδης πράος· και τώρα ιδού πώς τον στρατόν εζώσαν τ᾽ άρματά τους. Διότι από τον όλεθρον τους Δαναούς να σώσει
Π_75	μαίνεται ἐγχείη Δαναῶν ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι· οὐδέ πω Ἀτρεΐδεω ὀπὸς ἔκλυον αὐδήσαντος ἐχθρῆς ἐκ κεφαλῆς· ἀλλ᾽ Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο Τρωσὶ κελεύοντος περιάγνυται, οἱ δ᾽ ἀλαλητῷ πᾶν πεδίον κατέχουσι, μάχῃ νικῶντες Ἀχαιούς.	η λόγχη πλέον δεν λυσσά στο χέρι του Τυδείδη, ουδέ του Ατρείδη ακούω πλια το μισητό μου στόμα, αλλά του Έκτορος βροντά φωνή, του ανθρωποφόνου, το πρόσταγμα εις τους Τρώας του, που όλην την πεδιάδα πλημμύρισαν και με βοήν συντρίβουν τους Αργείους.
Π_80	ἀλλὰ καὶ ὧς, Πάτροκλε, νεῶν ἄπο λοιγὸν ἀμύνων ἔμπεσ᾽ ἐπικρατέως, μὴ δὴ πυρὸς αἰθομένοιο νῆας ἐνιπρήσωσι, φίλον δ᾽ ἀπὸ νόστον ἕλωνται. πείθεο δ᾽ ὥς τοι ἐγὼ μύθου τέλος ἐν φρεσὶ θείω, ὡς ἄν μοι τιμὴν μεγάλην καὶ κῦδος ἄρηαι	Αλλ᾽ όμως πέσ᾽ απάνω τους, ω Πάτροκλε ανδρειωμένε, πρόφθασε πριν αδάμαστην βάλουν φωτιά στα πλοία και κόψουν την επιστροφήν στην ποθητήν πατρίδα. Και όλον τον λόγον που θα ειπώ βάλε στον νουν και πείθου· να λάβω δόξαν και τιμήν απ᾽ όλους τους Αργείους
Π_85	πρὸς πάντων Δαναῶν, ἀτὰρ οἱ περικαλλέα κούρην ἂψ ἀπονάσσωσιν, ποτὶ δ᾽ ἀγλαὰ δῶρα πόρωσιν. ἐκ νηῶν ἐλάσας ἰέναι πάλιν· εἰ δέ κεν αὖ τοι δώῃ κῦδος ἀρέσθαι ἐρίγδουπος πόσις Ἥρης, μὴ σύ γ᾽ ἄνευθεν ἐμεῖο λιλαίεσθαι πολεμίζειν	θα κάμεις και την όμορφην να μου αποδώσουν κόρην, με δώρ᾽ ακόμα υπέρλαμπρα· και αφού μακράν των πλοίων τους διώξεις, γύρε παρευθύς· κι εάν θελήσεις δόξαν να σου χαρίσει ο βροντητής, μη συ επιθυμήσεις χωρίς εμέ ν᾽ αγωνισθείς με τ᾽ ανδρειωμένα πλήθη
Π_90	Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν· ἀτιμότερον δέ με θήσεις· μηδ᾽ ἐπαγαλλόμενος πολέμῳ καὶ δηϊοτῆτι, Τρῶας ἐναιρόμενος, προτὶ Ἴλιον ἡγεμονεύειν, μή τις ἀπ᾽ Οὐλύμποιο θεῶν αἰειγενετάων ἐμβήῃ· μάλα τούς γε φιλεῖ ἑκάεργος Ἀπόλλων·	των Τρώων· και αδοξότερον θενά με καταστήσεις· μη στου πολέμου την φωτιάν και στην σφαγήν των Τρώων μεθύσεις και ως την Ίλιον με θάρρος προχωρήσεις, μη κάποιος απ᾽ τον Όλυμπον θεός εμπεί στην μάχην, ότι πολύ τους αγαπά ο μακροβόλος Φοίβος.
Π_95	ἀλλὰ πάλιν τρωπᾶσθαι, ἐπὴν φάος ἐν νήεσσι θήῃς, τοὺς δ᾽ ἔτ᾽ ἐᾶν πεδίον κάτα δηριάασθαι. αἲ γάρ, Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον, μήτε τις οὖν Τρώων θάνατον φύγοι, ὅσσοι ἔασι, μήτε τις Ἀργείων, νῶϊν δ᾽ ἐκδῦμεν ὄλεθρον,	Αλλ᾽ άμα φέρεις άνεσιν στες πρύμνες στρέψε οπίσω ευθύς, κι εκείνοι ας πολεμούν κατόπι στην πεδιάδα. Δία πατέρα, και Αθηνά, και Απόλλων, χάρισέ μας κανείς από τον θάνατον να μη σωθεί των Τρώων μηδέ κανείς των Αχαιών, να μείνομεν οι δύο
Π_100	ὄφρ᾽ οἶοι Τροίης ἱερὰ κρήδεμνα λύωμεν.» Ὣς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς ἀλλήλους ἀγόρευον, Αἴας δ᾽ οὐκέτ᾽ ἔμιμνε· βιάζετο γὰρ βελέεσσι· δάμνα μιν Ζηνός τε νόος καὶ Τρῶες ἀγαυοὶ βάλλοντες· δεινὴν δὲ περὶ κροτάφοισι φαεινὴ	και μόνοι εμείς να ρίξομε τα τείχ᾽ ιερά της Τροίας». Τους λόγους τούτους έλεγαν εκείνοι μεταξύ τους, και ο Αίας πλια δεν έμενε, πνιμένος απ᾽ τα βέλη· του Δία τον νικούσε ο νους, τα τόξα ομού των Τρώων· τρομακτικά στους μήλιγγες τα φάλαρα τα ωραία
Π_105	πήληξ βαλλομένη καναχὴν ἔχε, βάλλετο δ᾽ αἰεὶ κὰπ φάλαρ᾽ εὐποίηθ᾽· ὁ δ᾽ ἀριστερὸν ὦμον ἔκαμνεν, ἔμπεδον αἰὲν ἔχων σάκος αἰόλον· οὐδ᾽ ἐδύναντο ἀμφ᾽ αὐτῷ πελεμίξαι ἐρείδοντες βελέεσσιν. αἰεὶ δ᾽ ἀργαλέῳ ἔχετ᾽ ἄσθματι, κὰδ δέ οἱ ἱδρὼς	του κράνους απ᾽ το κτύπημα των ακοντιών κροτούσαν, και αγανακτούσε η αριστερή του πλάτη ως εκρατούσε πάντοτε αυτός ασάλευτην εμπρός του την ασπίδα μ᾽ όσα σ᾽ αυτήν και αν στύλωναν ακόντια να την σπρώξουν. Αγκομαχούσε φοβερά και απ᾽ όλα του τα μέλη
Π_110	πάντοθεν ἐκ μελέων πολὺς ἔρρεεν, οὐδέ πῃ εἶχεν ἀμπνεῦσαι· πάντῃ δὲ κακὸν κακῷ ἐστήρικτο. Ἔσπετε νῦν μοι, Μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ᾽ ἔχουσαι, ὅππως δὴ πρῶτον πῦρ ἔμπεσε νηυσὶν Ἀχαιῶν. Ἕκτωρ Αἴαντος δόρυ μείλινον ἄγχι παραστὰς	ίδρωτας έρεε πολύς και ανασασμόν δεν είχε· κακόν επάνω στο κακό τον έσφιγγε τριγύρω. Μούσες από τον Όλυμπον, διδάξετέ με τώρα, πώς επρωτόπεσε η φωτιά στων Αχαιών τα πλοία. Ο Έκτωρ επλησίασε και με το μέγα ξίφος
Π_115	πλῆξ᾽ ἄορι μεγάλῳ, αἰχμῆς παρὰ καυλὸν ὄπισθεν, ἀντικρὺ δ᾽ ἀπάραξε· τὸ μὲν Τελαμώνιος Αἴας πῆλ᾽ αὔτως ἐν χειρὶ κόλον δόρυ, τῆλε δ᾽ ἀπ᾽ αὐτοῦ αἰχμὴ χαλκείη χαμάδις βόμβησε πεσοῦσα. γνῶ δ᾽ Αἴας κατὰ θυμὸν ἀμύμονα, ῥίγησέν τε,	εχώρισε του Αίαντος το φράξινο κοντάρι κάτω απ᾽ την λόγχην· κι έσειε το κολοβό κοντάρι ο Αίας ανωφέλητα· κι η χάλκινή του λόγχη με βρόντον έπεσε μακράν· ερίγωσεν ο Αίας και με την άψεγην ψυχήν εγνώρισε τα θεία
Π_120	ἔργα θεῶν, ὅ ῥα πάγχυ μάχης ἐπὶ μήδεα κεῖρε Ζεὺς ὑψιβρεμέτης, Τρώεσσι δὲ βούλετο νίκην· χάζετο δ᾽ ἐκ βελέων. τοὶ δ᾽ ἔμβαλον ἀκάματον πῦρ νηῒ θοῇ· τῆς δ᾽ αἶψα κατ᾽ ἀσβέστη κέχυτο φλόξ. ὣς τὴν μὲν πρύμνην πῦρ ἄμφεπεν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς	έργα, ότι κάθε μηχανήν αφάνιζε της μάχης και εις τους Τρώας έδιδε την νίκην ο Κρονίδης. Και από τα βέλη εσύρθηκε· κι ευθύς εκείνοι εβάλαν φωτιά στα πλοία και άσβεστη μέσα του απλώθ᾽ η φλόγα. Και το καράβι έζωνε το πυρ· τότε ο Πηλείδης
Π_125	μηρὼ πληξάμενος Πατροκλῆα προσέειπεν· «ὄρσεο, διογενὲς Πατρόκλεες, ἱπποκέλευθε· λεύσσω δὴ παρὰ νηυσὶ πυρὸς δηΐοιο ἰωήν· μὴ δὴ νῆας ἕλωσι καὶ οὐκέτι φυκτὰ πέλωνται· δύσεο τεύχεα θᾶσσον, ἐγὼ δέ κε λαὸν ἀγείρω.»	τα δυο μεριά του εκτύπησε και είπε του Πατρόκλου: «Πάτροκλε διογέννητε, κινήσου ανδρειωμένε, κίνημα βλέπω του πυρός κει πέρα στα καράβια· μη τα πατήσουν και φυγής δεν μείνει ελπίδα πλέον· τ᾽ άρματα ζώσου, ωστόσο εγώ τα πλήθη συναθροίζω».
Π_130	Ὣς φάτο, Πάτροκλος δὲ κορύσσετο νώροπι χαλκῷ. κνημῖδας μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε καλάς, ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοις ἀραρυίας· δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνε ποικίλον ἀστερόεντα ποδώκεος Αἰακίδαο.	Είπε, κι εφόρει ο Πάτροκλος τ᾽ άρματα που αστράφταν. Πρώτα τες κνήμες έζωσε με τες λαμπρές κνημίδες που ήσαν με αργυροκάρφωτες περόνες αρμοσμένες· κατόπιν θώρακα λαμπρόν αστερωτόν στα στήθη έβαλε, οπού ο φτερόποδος Αιακίδης εφορούσε.
Π_135	ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον χάλκεον, αὐτὰρ ἔπειτα σάκος μέγα τε στιβαρόν τε· κρατὶ δ᾽ ἐπ᾽ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν ἵππουριν· δεινὸν δὲ λόφος καθύπερθεν ἔνευεν. εἵλετο δ᾽ ἄλκιμα δοῦρε, τά οἱ παλάμηφιν ἀρήρει.	Ξίφος αργυροκάρφωτον εκρέμασε απ᾽ τους ώμους χάλκινο, κι έπειτα τρανήν και στερεήν ασπίδα. Εις την γενναίαν κεφαλήν καλόν έθεσε κράνος μ᾽ αλόγου χαίτην και φρικτός σειόνταν επάν᾽ ο λόφος. Κι επήρε καλοφούκτωτα δυο δυνατά κοντάρια
Π_140	ἔγχος δ᾽ οὐχ ἕλετ᾽ οἶον ἀμύμονος Αἰακίδαο, βριθὺ μέγα στιβαρόν· τὸ μὲν οὐ δύνατ᾽ ἄλλος Ἀχαιῶν πάλλειν, ἀλλά μιν οἶος ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλλεύς, Πηλιάδα μελίην, τὴν πατρὶ φίλῳ πόρε Χείρων Πηλίου ἐκ κορυφῆς, φόνον ἔμμεναι ἡρώεσσιν.	και όχι το μέγα, το βαρύ κοντάρι του Αχιλλέως οπού κανείς των Αχαιών να σείσει δεν ημπόρει και το ᾽σειε μόνος ο Αχιλλεύς· από το Πήλειον όρος κομμένο φράξο πόδωκεν ο Χείρων του πατρός του φόνον να φέρει αφεύγατον εις τους ανδρειωμένους.
Π_145	ἵππους δ᾽ Αὐτομέδοντα θοῶς ζευγνῦμεν ἄνωγε, τὸν μετ᾽ Ἀχιλλῆα ῥηξήνορα τῖε μάλιστα, πιστότατος δέ οἱ ἔσκε μάχῃ ἔνι μεῖναι ὁμοκλήν. τῷ δὲ καὶ Αὐτομέδων ὕπαγε ζυγὸν ὠκέας ἵππους, Ξάνθον καὶ Βαλίον, τὼ ἅμα πνοιῇσι πετέσθην,	Κι είπε στον Αυτομέδοντα να ζέψει ευθύς τους ίππους, φίλον του εξόχως σεβαστόν κατόπιν του Αχιλλέως, στην μάχην ετοιμότατον εις κάθε προσταγήν του. Και ο Αυτομέδων έζεψε τον Ξάνθον και Βαλίον, πουλάρι᾽ ανεμόποδα, τα γέννησε η Ποδάργη
Π_150	τοὺς ἔτεκε Ζεφύρῳ ἀνέμῳ Ἅρπυια Ποδάργη, βοσκομένη λειμῶνι παρὰ ῥόον Ὠκεανοῖο. ἐν δὲ παρηορίῃσιν ἀμύμονα Πήδασον ἵει, τόν ῥά ποτ᾽ Ἠετίωνος ἑλὼν πόλιν ἤγαγ᾽ Ἀχιλλεύς, ὃς καὶ θνητὸς ἐὼν ἕπεθ᾽ ἵπποις ἀθανάτοισι.	η Άρπυι᾽ από τον Ζέφυρον ως έβοσκε στην χλόην στα τείχη του Ωκεανού. Τους έδεσε στο πλάγι τον Πήδασον ασύγκριτον, που ᾽χε ο Πηλείδης φέρει από του Ηετίωνος την πορθημένην πόλιν, κι ίππος συμβάδιζε θνητός με αθάνατα πουλάρια.
Π_155	Μυρμιδόνας δ᾽ ἄρ᾽ ἐποιχόμενος θώρηξεν Ἀχιλλεὺς πάντας ἀνὰ κλισίας σὺν τεύχεσιν· οἱ δὲ λύκοι ὣς ὠμοφάγοι, τοῖσίν τε περὶ φρεσὶν ἄσπετος ἀλκή, οἵ τ᾽ ἔλαφον κεραὸν μέγαν οὔρεσι δῃώσαντες δάπτουσιν· πᾶσιν δὲ παρήϊον αἵματι φοινόν·	Τους Μυρμιδόνας σύνταζε και αρμάτωνε ο Πηλείδης όλους απ᾽ όλες τες σκηνές· και ως ωμοφάγοι λύκοι, με δύναμιν αδάμαστην, αφού στα όρη ελάφι κερατοφόρο εσπάραξαν μεγάλο και το φάγαν και είναι τα σιαγόνια τους κατάμαυρ᾽ από αίμα·
Π_160	καί τ᾽ ἀγεληδὸν ἴασιν ἀπὸ κρήνης μελανύδρου λάψοντες γλώσσῃσιν ἀραιῇσιν μέλαν ὕδωρ ἄκρον, ἐρευγόμενοι φόνον αἵματος· ἐν δέ τε θυμὸς στήθεσιν ἄτρομός ἐστι, περιστένεται δέ τε γαστήρ· τοῖοι Μυρμιδόνων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες	κοπαδιαστά στη βρύση ορμούν την δίψαν τους να  σβήσουν, κι ενώ με γλώσσες αχαμνές το μαύρο ρεύμα  γλείφουν του φόνου ρεύγοντ᾽ αίματα, καθώς μέσα η κοιλιά  τους ογκώνεται, αλλ᾽ η ψυχή στα στήθη τους δεν τρέμει· όμοια κινούντ᾽ οι αρχηγοί των Μυρμιδόνων γύρω
Π_165	ἀμφ᾽ ἀγαθὸν θεράποντα ποδώκεος Αἰακίδαο ῥώοντ᾽· ἐν δ᾽ ἄρα τοῖσιν ἀρήϊος ἵστατ᾽ Ἀχιλλεύς, ὀτρύνων ἵππους τε καὶ ἀνέρας ἀσπιδιώτας. Πεντήκοντ᾽ ἦσαν νῆες θοαί, ᾗσιν Ἀχιλλεὺς ἐς Τροίην ἡγεῖτο Διῒ φίλος· ἐν δὲ ἑκάστῃ	εις τον λαμπρόν ακόλουθον του θείου Αχιλλέως. Και θάρρος έδινε ο Αχιλλεύς στην μέσην τους ο ανδρείος των ιππομάχων μαχητών και των ασπιδοφόρων. Πενήντα οδήγησ᾽ ο Αχιλλεύς ογρήγορα καράβια στην Τροίαν, και άνδρες κάθονταν πενήντα στο καθένα·
Π_170	πεντήκοντ᾽ ἔσαν ἄνδρες ἐπὶ κληῗσιν ἑταῖροι· πέντε δ᾽ ἄρ᾽ ἡγεμόνας ποιήσατο τοῖς ἐπεποίθει σημαίνειν· αὐτὸς δὲ μέγα κρατέων ἤνασσε. τῆς μὲν ἰῆς στιχὸς ἦρχε Μενέσθιος αἰολοθώρηξ, υἱὸς Σπερχειοῖο, διιπετέος ποταμοῖο·	πέντε διόρισε αρχηγούς, έναν στα δέκα πλοία, να είναι όλ᾽ υπήκοοι στην προσταγήν εκείνων, και αυτός ως πρώτος αρχηγός βασίλευεν εις όλους. Της σειράς πρώτης ο λαμπρός Μενέσθιος αρχηγούσε· από την κόρην την καλήν γεννήθη του Πηλέως
Π_175	ὃν τέκε Πηλῆος θυγάτηρ, καλὴ Πολυδώρη, Σπερχειῷ ἀκάμαντι, γυνὴ θεῷ εὐνηθεῖσα, αὐτὰρ ἐπίκλησιν Βώρῳ, Περιήρεος υἷι, ὅς ῥ᾽ ἀναφανδὸν ὄπυιε, πορὼν ἀπερείσια ἕδνα. τῆς δ᾽ ἑτέρης Εὔδωρος ἀρήϊος ἡγεμόνευε,	την Πολυδώρην, που θνητή μ᾽ αθάνατον ενώθη, τον Σπερχειόν, διογέννητο ποτάμι, αλλά πατέρας του Περιήρους ο υιός, ο Βώρος ελεγόνταν, που φανερά με άπειρα δώρα την πήρε νύμφην. Της δεύτερης ο Εύδωρος ήτο αρχηγός, ο ανδρείος·
Π_180	παρθένιος, τὸν τίκτε χορῷ καλὴ Πολυμήλη, Φύλαντος θυγάτηρ· τῆς δὲ κρατὺς Ἀργειφόντης ἠράσατ᾽, ὀφθαλμοῖσιν ἰδὼν μετὰ μελπομένῃσιν ἐν χορῷ Ἀρτέμιδος χρυσηλακάτου κελαδεινῆς. αὐτίκα δ᾽ εἰς ὑπερῷ᾽ ἀναβὰς παρελέξατο λάθρῃ	του Φύλαντος ανύμφευτο κοράσ᾽ η Πολυμήλη τον γέννησ᾽ η καλόχορη που στον χορόν πιασμένην της χρυσοτόξου Αρτέμιδος με συνομήλικές της αγάπησεν ο αντίκακος Ερμής άμα την είδε. Στ᾽ ανώγι ανέβηκε ο θεός και κρυφοαγκαλιασθήκαν
Π_185	Ἑρμείας ἀκάκητα, πόρεν δέ οἱ ἀγλαὸν υἱὸν Εὔδωρον, πέρι μὲν θείειν ταχὺν ἠδὲ μαχητήν. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τόν γε μογοστόκος Εἰλείθυια ἐξάγαγε πρὸ φόωσδε καὶ ἠελίου ἴδεν αὐγάς, τὴν μὲν Ἐχεκλῆος κρατερὸν μένος Ἀκτορίδαο	και στον καιρόν του είδε το φως αγόρι ζηλεμένο, ο Εύδωρος, στον πόλεμον καλός και ανεμοπόδης. Και αφού εκείνον έβγαλε να ιδεί το φως του ηλίου η ωδινοφόρα Ειλείθυια, τότε την Πολυμήλην την πήρε νύμφην σπίτι του ο μέγας Ακτορίδης
Π_190	ἠγάγετο πρὸς δώματ᾽, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα, τὸν δ᾽ ὁ γέρων Φύλας εὖ ἔτρεφεν ἠδ᾽ ἀτίταλλεν, ἀμφαγαπαζόμενος ὡς εἴ θ᾽ ἑὸν υἱὸν ἐόντα. τῆς δὲ τρίτης Πείσανδρος ἀρήϊος ἡγεμόνευε Μαιμαλίδης, ὃς πᾶσι μετέπρεπε Μυρμιδόνεσσιν	ο Εχεκλής, με άπειρα που ᾽χε προσφέρει δώρα. Τον Εύδωρον ανάστησε και ανάθρεψε με πόθον ο γέρος Φύλας σπίτι του ωσάν παιδί δικό του. Ο Μαιμαλίδης Πείσανδρος της τρίτης αρχηγούσε για το κοντάρι ασύγκριτος στους Μυρμιδόνας όλους
Π_195	ἔγχεϊ μάρνασθαι μετὰ Πηλεΐωνος ἑταῖρον. τῆς δὲ τετάρτης ἦρχε γέρων ἱππηλάτα Φοῖνιξ, πέμπτης δ᾽ Ἀλκιμέδων, Λαέρκεος υἱὸς ἀμύμων. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντας ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν Ἀχιλλεὺς στῆσεν ἐῢ κρίνας, κρατερὸν δ᾽ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε·	δεύτερ᾽ από τον Πάτροκλον τον φίλον του Αχιλλέως. Της τέταρτης ο γέροντας ο Φοίνιξ, και της πέμπτης αρχηγός ήταν ο λαμπρός Λαερκίδης Αλκιμέδων. Και όλους αφού τους έστησε σιμά στους αρχηγούς των μ᾽ ωραίαν τάξιν, αυστηρόν είπε ο Πηλείδης λόγον:
Π_200	«Μυρμιδόνες, μή τίς μοι ἀπειλάων λελαθέσθω, ἃς ἐπὶ νηυσὶ θοῇσιν ἀπειλεῖτε Τρώεσσι πάνθ᾽ ὑπὸ μηνιθμόν, καί μ᾽ ᾐτιάασθε ἕκαστος· “σχέτλιε Πηλέος υἱέ, χόλῳ ἄρα σ᾽ ἔτρεφε μήτηρ, νηλεές, ὃς παρὰ νηυσὶν ἔχεις ἀέκοντας ἑταίρους·	«Ω Μυρμιδόνες, όλοι σεις, ενθυμηθείτε πόσες στες πρύμνες εφωνάζατε φοβέρες προς τους Τρώας, εις του θυμού μου τον καιρόν και μου επαραπονείσθε: «Κακέ Πηλείδη, με χολήν θα σ᾽ έθρεψε η μητέρα, σκληρέ, που στανικώς κρατείς στες πρύμνες τους συντρόφους.
Π_205	οἴκαδέ περ σὺν νηυσὶ νεώμεθα ποντοπόροισιν αὖτις, ἐπεί ῥά τοι ὧδε κακὸς χόλος ἔμπεσε θυμῷ.” ταῦτά μ᾽ ἀγειρόμενοι θάμ᾽ ἐβάζετε· νῦν δὲ πέφανται φυλόπιδος μέγα ἔργον, ἕης τὸ πρίν γ᾽ ἐράασθε. ἔνθα τις ἄλκιμον ἦτορ ἔχων Τρώεσσι μαχέσθω.»	Αλλά να το πρυμνήσομε για την πατρίδα οπίσω αφού ολέθριος έπεσε θυμός εις την ψυχήν σου». Αυτά μου ελέγετε συχνά· αυτός σας τώρα ο πόθος γίνεται, ιδού σάς έφεξε δεινού πολέμου ημέρα. Όθεν καθείς ας ανδρειωθεί τους Τρώας να κτυπήσει».
Π_210	Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου. μᾶλλον δὲ στίχες ἄρθεν, ἐπεὶ βασιλῆος ἄκουσαν. ὡς δ᾽ ὅτε τοῖχον ἀνὴρ ἀράρῃ πυκινοῖσι λίθοισι δώματος ὑψηλοῖο, βίας ἀνέμων ἀλεείνων, ὣς ἄραρον κόρυθές τε καὶ ἀσπίδες ὀμφαλόεσσαι.	Και στην φωνήν ως άναψαν του βασιλέως όλοι τες τάξες των επύκνωσαν στενότερ᾽ από πρώτα. Και ως όταν τοίχον υψηλής οικοδομής με λίθους δένουν πυκνούς, ακλόνητον εις κάθε ορμήν ανέμου ομοίως κράνη εδένονταν και ασπίδες, και άνδρας άνδρα,
Π_215	ἀσπὶς ἄρ᾽ ἀσπίδ᾽ ἔρειδε, κόρυς κόρυν, ἀνέρα δ᾽ ἀνήρ· ψαῦον δ᾽ ἱππόκομοι κόρυθες λαμπροῖσι φάλοισι νευόντων, ὡς πυκνοὶ ἐφέστασαν ἀλλήλοισι. πάντων δὲ προπάροιθε δύ᾽ ἀνέρε θωρήσσοντο, Πάτροκλός τε καὶ Αὐτομέδων, ἕνα θυμὸν ἔχοντες,	κράνος το κράνος στήριζε και ασπίδα την ασπίδα· και οι λαμπροί λόφοι ως έσκυφταν τες χαίτες τους εσμίγαν, τόσο δεμένα ήσαν στενά· κι εμπρός των Μυρμιδόνων αρματωμένοι, πρόθυμοι στην μάχην άνδρες δύο με ψυχήν μίαν, Πάτροκλος ελάμπαν και Αυτομέδων.
Π_220	πρόσθεν Μυρμιδόνων πολεμιζέμεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς βῆ ῥ᾽ ἴμεν ἐς κλισίην, χηλοῦ δ᾽ ἀπὸ πῶμ᾽ ἀνέῳγε καλῆς δαιδαλέης, τήν οἱ Θέτις ἀργυρόπεζα θῆκ᾽ ἐπὶ νηὸς ἄγεσθαι, ἐῢ πλήσασα χιτώνων χλαινάων τ᾽ ἀνεμοσκεπέων οὔλων τε ταπήτων.	Και στην σκηνήν ο Αχιλλεύς πηγαίνει και σηκώνει το σκέπασμ᾽ από λάρνακα λαμπρήν που του ᾽χε βάλει η Θέτις η ασημόποδη να πάρει στο καράβι, και όμορφα του την στοίβασε με αντάνεμες χλαμύδες με τάπητες πολύ δασείς και με καλούς χιτώνες.
Π_225	ἔνθα δέ οἱ δέπας ἔσκε τετυγμένον, οὐδέ τις ἄλλος οὔτ᾽ ἀνδρῶν πίνεσκεν ἀπ᾽ αὐτοῦ αἴθοπα οἶνον, οὔτε τεῳ σπένδεσκε θεῶν, ὅτε μὴ Διὶ πατρί. τό ῥα τότ᾽ ἐκ χηλοῖο λαβὼν ἐκάθηρε θεείῳ πρῶτον, ἔπειτα δ᾽ ἔνιψ᾽ ὕδατος καλῇσι ῥοῇσι,	Είχε και κούπαν πλουμιστήν οπού κανείς μ᾽ εκείνην άλλος κρασί δεν έπινεν ούδ᾽ εις θεόν κανέναν ο Αχιλλεύς εσπόνδιζεν, ή στον πατέρα Δία· το επήρε και το εκάθαρε με θειάφι και κατόπι μ᾽ ωραίο το πλυνε νερό, και αυτός εχερονίφθη
Π_230	νίψατο δ᾽ αὐτὸς χεῖρας, ἀφύσσατο δ᾽ αἴθοπα οἶνον. εὔχετ᾽ ἔπειτα στὰς μέσῳ ἕρκεϊ, λεῖβε δὲ οἶνον οὐρανὸν εἰσανιδών· Δία δ᾽ οὐ λάθε τερπικέραυνον· «Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου, ἀμφὶ δὲ Σελλοὶ	και αφού κρασί το εγέμισεν, ορθός εις την αυλήν του, τα μάτια προς τον ουρανόν, εσπόνδιζε κι ευχόνταν· και στην φωνήν του επρόσεχεν ο χαιρεβρόντης Δίας. «Δία, θεέ Πελασγικέ, προστάτη στην Δωδώνην πέρα την κακοχείμωνην, όπου από σε προφέρουν
Π_235	σοὶ ναίουσ᾽ ὑποφῆται ἀνιπτόποδες χαμαιεῦναι. ἠμὲν δή ποτ᾽ ἐμὸν ἔπος ἔκλυες εὐξαμένοιο, τίμησας μὲν ἐμέ, μέγα δ᾽ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν, ἠδ᾽ ἔτι καὶ νῦν μοι τόδ᾽ ἐπικρήηνον ἐέλδωρ· αὐτὸς μὲν γὰρ ἐγὼ μενέω νηῶν ἐν ἀγῶνι,	οι άλουτοι, χαμόκοιτοι Σελλοί ρήματα θεία, ως έδωκες ακρόασιν εις τες ευχές μου πρώτα, κι επλήγωσες τους Αχαιούς κι ετίμησες εμένα, και τώρα πάλιν την εξής ευχήν ευδόκησέ μου. Ότι αν και μένω εγώ μακράν κλεισμένος στα καράβια,
Π_240	ἀλλ᾽ ἕταρον πέμπω πολέσιν μετὰ Μυρμιδόνεσσι μάρνασθαι· τῷ κῦδος ἅμα πρόες, εὐρύοπα Ζεῦ, θάρσυνον δέ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεσίν, ὄφρα καὶ Ἕκτωρ εἴσεται ἤ ῥα καὶ οἶος ἐπίστηται πολεμίζειν ἡμέτερος θεράπων, ἦ οἱ τότε χεῖρες ἄαπτοι	ιδού στέλνω τον φίλον μου με Μυρμιδόνων πλήθη· δόξαν λαμπρήν, βροντόφωνε Κρονίδη, απόστειλέ του, θάρρος στα στήθη βάλε του, να μάθει ο Πριαμίδης, ο ακόλουθός μου, αν μοναχός να πολεμεί γνωρίζει ή μόνον τότε μαίνονται τ᾽ ανίκητά του χέρια
Π_245	μαίνονθ᾽, ὁππότ᾽ ἐγώ περ ἴω μετὰ μῶλον Ἄρηος. αὐτὰρ ἐπεί κ᾽ ἀπὸ ναῦφι μάχην ἐνοπήν τε δίηται, ἀσκηθής μοι ἔπειτα θοὰς ἐπὶ νῆας ἵκοιτο τεύχεσί τε ξὺν πᾶσι καὶ ἀγχεμάχοις ἑτάροισιν.» Ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος, τοῦ δ᾽ ἔκλυε μητίετα Ζεύς.	όταν πετιούμ᾽ εγώ μ᾽ αυτόν στου Άρη τον αγώνα. Και άμα της μάχης την βοήν μακρύνει από τες πρύμνες, να μου γυρίσει άβλαπτος με όλα τ᾽ άρματά μου στα πλοία μας και οι σύντροφοι, κονταρομάχοι ανδρείοι». Ευχήθη και τον άκουσεν ο πάνσοφος Κρονίδης·
Π_250	τῷ δ᾽ ἕτερον μὲν δῶκε πατήρ, ἕτερον δ᾽ ἀνένευσε· νηῶν μέν οἱ ἀπώσασθαι πόλεμόν τε μάχην τε δῶκε, σόον δ᾽ ἀνένευσε μάχης ἒξ ἀπονέεσθαι. ἤτοι ὁ μὲν σπείσας τε καὶ εὐξάμενος Διὶ πατρὶ ἂψ κλισίην εἰσῆλθε, δέπας δ᾽ ἀπέθηκ᾽ ἐνὶ χηλῷ,	Και των ευχών του ευδόκησε την μίαν ο πατέρας· ν᾽ απομακρύνει ευδόκησε την μάχην απ᾽ τα πλοία, αλλά του αρνήθη άβλαβος να γύρει απ᾽ την μάχην. Και αφού ευχήθη με σπονδές, εμπήκε στην σκηνήν του και απόθεσε στην λάρνακα το θαυμαστό ποτήρι,
Π_255	στῆ δὲ πάροιθ᾽ ἐλθὼν κλισίης, ἔτι δ᾽ ἤθελε θυμῷ εἰσιδέειν Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν. Οἱ δ᾽ ἅμα Πατρόκλῳ μεγαλήτορι θωρηχθέντες ἔστιχον, ὄφρ᾽ ἐν Τρωσὶ μέγα φρονέοντες ὄρουσαν. αὐτίκα δὲ σφήκεσσιν ἐοικότες ἐξεχέοντο	και στην σκηνήν του εστάθη εμπρός με προθυμιά να βλέπει των Τρώων και των Αχαιών τον φοβερόν αγώνα. Με τον γενναίον Πάτροκλον εκείνοι συνταγμένοι κινούνταν μεγαλόψυχα ως πόπεσαν στους Τρώας. Κι εχύνονταν ορμητικά, καθώς πετιούνται οι σφήκες
Π_260	εἰνοδίοις, οὓς παῖδες ἐριδμαίνωσιν ἔθοντες, αἰεὶ κερτομέοντες, ὁδῷ ἔπι οἰκί᾽ ἔχοντας, νηπίαχοι· ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι τιθεῖσι. τοὺς δ᾽ εἴ περ παρά τίς τε κιὼν ἄνθρωπος ὁδίτης κινήσῃ ἀέκων, οἱ δ᾽ ἄλκιμον ἦτορ ἔχοντες	που την φωλιά τους έστησαν παράμερα του δρόμου, που, ως συνηθούν, ανόητα παιδιά τες ερεθίζουν και απ᾽ αγνωσιά τους προξενούν κακό πολλών ανθρώπων· που αν τες ταράξει αθέλητα διαβάτης ξεπετιούνται όλες με ανδράγαθην ψυχήν να σώσουν τα μικρά τους.
Π_265	πρόσσω πᾶς πέτεται καὶ ἀμύνει οἷσι τέκεσσι. τῶν τότε Μυρμιδόνες κραδίην καὶ θυμὸν ἔχοντες ἐκ νηῶν ἐχέοντο· βοὴ δ᾽ ἄσβεστος ὀρώρει. Πάτροκλος δ᾽ ἑτάροισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀΰσας· «Μυρμιδόνες, ἕταροι Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος,	Ομοίως τότε με καρδιάν αδάμαστην και ανδρείαν οι Μυρμιδόνες χύνονται εμπρός εις τα καράβια· και αλαλαγμός ασίγητος εβρόντα εις τον αέρα κι έσυρε ο Πάτροκλος φωνήν μεγάλην στους συντρόφους: «Ω Μυρμιδόνες, σύντροφοι του θείου Αχιλλέως,
Π_270	ἀνέρες ἔστε, φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδος ἀλκῆς, ὡς ἂν Πηλεΐδην τιμήσομεν, ὃς μέγ᾽ ἄριστος Ἀργείων παρὰ νηυσὶ καὶ ἀγχέμαχοι θεράποντες, γνῷ δὲ καὶ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων ἣν ἄτην, ὅ τ᾽ ἄριστον Ἀχαιῶν οὐδὲν ἔτεισεν.»	άνδρες φανείτε, μ᾽ όλην σας την δύναμιν, ω φίλοι, ο Αχιλλεύς να δοξασθεί, που των Αργείων όλων αυτός εξέχει ασύγκριτος και οι σύντροφοί του ανδρείοι, να μάθει και ο κραταιός Ατρείδης Αγαμέμνων πόσο έσφαλε που αψήφησε των Αχαιών τον πρώτον».
Π_275	Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου, ἐν δὲ πέσον Τρώεσσιν ἀολλέες· ἀμφὶ δὲ νῆες σμερδαλέον κονάβησαν ἀϋσάντων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν. Τρῶες δ᾽ ὡς εἴδοντο Μενοιτίου ἄλκιμον υἱόν, αὐτὸν καὶ θεράποντα, σὺν ἔντεσι μαρμαίροντας,	Είπε και εις όλους άναψε το θάρρος της ανδρείας κι έπεσαν όλοι σύσσωμοι στους Τρώας, και τα πλοία απ᾽ την βοήν των Αχαιών τρομακτικά βροντήσαν. Είδαν οι Τρώες στ᾽ άρματα ν᾽ αστράφτουν έμπροσθέν τους ο Πάτροκλος ο ανδράγαθος με τον θεράποντά του
Π_280	πᾶσιν ὀρίνθη θυμός, ἐκίνηθεν δὲ φάλαγγες, ἐλπόμενοι παρὰ ναῦφι ποδώκεα Πηλεΐωνα μηνιθμὸν μὲν ἀπορρῖψαι, φιλότητα δ᾽ ἑλέσθαι· πάπτηνεν δὲ ἕκαστος ὅπῃ φύγοι αἰπὺν ὄλεθρον. Πάτροκλος δὲ πρῶτος ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ	κι ελάκτισε η καρδία τους, και οι τάξεις σαλευθήκαν, θαρρώντας που εξεθύμωσε κι έκαμε πάλι αγάπην και από τες πρύμνες όρμησεν ο ανίκητος Πηλείδης. Και από τον όλεθρον καθείς εκοίτα πού να φύγει. Την λόγχην πρωτοακόντισεν ο Πάτροκλος στην μέσην
Π_285	ἀντικρὺ κατὰ μέσσον, ὅθι πλεῖστοι κλονέοντο, νηῒ πάρα πρύμνῃ μεγαθύμου Πρωτεσιλάου, καὶ βάλε Πυραίχμην, ὃς Παίονας ἱπποκορυστὰς ἤγαγεν ἐξ Ἀμυδῶνος ἀπ᾽ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντος· τὸν βάλε δεξιὸν ὦμον· ὁ δ᾽ ὕπτιος ἐν κονίῃσι	οπού εκτυπιούνταν πάμπολλοι, στην άκρην στο καράβι αυτό που ο Πρωτεσίλαος είχε οδηγήσει ο μέγας, και τον Πυραίχμην, αρχηγόν των ιππικών Παιόνων, που απ᾽ τον πλατύροον Αξιόν στην Αμυδώνα πίνουν, στον δεξιόν ώμον κτύπησε κι έπεσε αυτός με βόγγον.
Π_290	κάππεσεν οἰμώξας, ἕταροι δέ μιν ἀμφὶ φόβηθεν Παίονες· ἐν γὰρ Πάτροκλος φόβον ἧκεν ἅπασιν ἡγεμόνα κτείνας, ὃς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι. ἐκ νηῶν δ᾽ ἔλασεν, κατὰ δ᾽ ἔσβεσεν αἰθόμενον πῦρ. ἡμιδαὴς δ᾽ ἄρα νηῦς λίπετ᾽ αὐτόθι· τοὶ δὲ φόβηθεν	Και οι Παίονες εσκόρπισαν, ως είδαν τρομαγμένοι που ο Πάτροκλος τους φόνευσε τον μέγαν πολεμάρχον. Και αφού τους Τρώας έδιωξεν από τες πρύμνες όλους, σβήνει την φλόγα μένει αυτού μισόκαυτο το πλοίον· σκορπούν οι Τρώες με κραυγές, οι Δαναοί στα πλοία
Π_295	Τρῶες θεσπεσίῳ ὁμάδῳ· Δαναοὶ δ᾽ ἐπέχυντο νῆας ἀνὰ γλαφυράς· ὅμαδος δ᾽ ἀλίαστος ἐτύχθη. ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀφ᾽ ὑψηλῆς κορυφῆς ὄρεος μεγάλοιο κινήσῃ πυκινὴν νεφέλην στεροπηγερέτα Ζεύς, ἔκ τ᾽ ἔφανεν πᾶσαι σκοπιαὶ καὶ πρώονες ἄκροι	τους κυνηγούν, και αλαλαγμός μεγάλος εσηκώθη. Και ως όταν σύγνεφο χοντρό σκεπάζει μέγα όρος, αν το σηκώσ᾽ η δύναμις του αστραποβόλου Δία, φαίνεται κάθε κορυφή, κάθ᾽ άκρη, κάθε πλάγι, κι εσχίσθη από τον ουρανόν απέραντος ο αιθέρας,
Π_300	καὶ νάπαι, οὐρανόθεν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπερράγη ἄσπετος αἰθήρ, ὣς Δαναοὶ νηῶν μὲν ἀπωσάμενοι δήϊον πῦρ τυτθὸν ἀνέπνευσαν, πολέμου δ᾽ οὐ γίγνετ᾽ ἐρωή· οὐ γάρ πώ τι Τρῶες ἀρηϊφίλων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν προτροπάδην φοβέοντο μελαινάων ἀπὸ νηῶν,	έτσι αφού διώξαν οι Αχαιοί το πυρ απ᾽ τα καράβια, ανάπνευσαν, αν και ποσώς δεν έπαυσεν η μάχη· διότι ακόμη ακράτητα μακράν απ΄ τα καράβια απ᾽ τους ανδρείους Αχαιούς δεν έφευγαν οι Τρώες, και αν απ᾽ τες πρύμνες στανικώς αγάλι αναποδίζαν,
Π_305	ἀλλ᾽ ἔτ᾽ ἄρ᾽ ἀνθίσταντο, νεῶν δ᾽ ὑπόεικον ἀνάγκῃ. Ἔνθα δ᾽ ἀνὴρ ἕλεν ἄνδρα κεδασθείσης ὑσμίνης ἡγεμόνων. πρῶτος δὲ Μενοιτίου ἄλκιμος υἱὸς αὐτίκ᾽ ἄρα στρεφθέντος Ἀρηϊλύκου βάλε μηρὸν ἔγχεϊ ὀξυόεντι, διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσε·	όμως ακόμη αντίστεκαν. Και αφού σκορπίσθ᾽ η μάχη, μονόμαχα κάθε αρχηγός έναν εφόνευσ᾽ άνδρα· με λόγχην ο ανδράγαθος υιός του Μενοιτίου τρυπά τον Αρηίλυκον, κει που έμπροσθέν του εστράφη, εις το μερί, το χάλκινο κοντάρι βγαίνει πέρα,
Π_310	ῥῆξεν δ᾽ ὀστέον ἔγχος, ὁ δὲ πρηνὴς ἐπὶ γαίῃ κάππεσ᾽· ἀτὰρ Μενέλαος ἀρήϊος οὖτα Θόαντα στέρνον γυμνωθέντα παρ᾽ ἀσπίδα, λῦσε δὲ γυῖα. Φυλεΐδης δ᾽ Ἄμφικλον ἐφορμηθέντα δοκεύσας ἔφθη ὀρεξάμενος πρυμνὸν σκέλος, ἔνθα πάχιστος	του σπα το κόκαλο και αυτός επίστομα βροντάει. Τον Θόαντα ο Μενέλαος στο στήθος, που εγυμνώθη απ᾽ την ασπίδα, ελόγχισε και του ᾽λυσε τα μέλη. Του Αμφίκλου κόφτει την ορμήν ο Μέγης και με λόγχην τ᾽ οπίσω μέρος κτύπησε του σκέλους, που του ανθρώπου
Π_315	μυὼν ἀνθρώπου πέλεται· περὶ δ᾽ ἔγχεος αἰχμῇ νεῦρα διεσχίσθη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε. Νεστορίδαι δ᾽ ὁ μὲν οὔτασ᾽ Ἀτύμνιον ὀξέϊ δουρὶ Ἀντίλοχος, λαπάρης δὲ διήλασε χάλκεον ἔγχος· ἤριπε δὲ προπάροιθε. Μάρις δ᾽ αὐτοσχεδὰ δουρὶ	εκεί χοντραίνει ο ποντικός· όλα τα νεύρα η λόγχη έσχισε, και τους οφθαλμούς τού εσκέπασε μαυρίλα. Και οι Νεστορίδες — πέρασε την λόγχην στου Ατυμνίου τον λάγγονα ο Αντίλοχος, κι εμπρός εκείνος πέφτει. Τον Μάριν τότ᾽ εθύμωσεν ο φόνος του αδελφού του,
Π_320	Ἀντιλόχῳ ἐπόρουσε κασιγνήτοιο χολωθείς, στὰς πρόσθεν νέκυος· τοῦ δ᾽ ἀντίθεος Θρασυμήδης ἔφθη ὀρεξάμενος πρὶν οὐτάσαι, οὐδ᾽ ἀφάμαρτεν, ὦμον ἄφαρ· πρυμνὸν δὲ βραχίονα δουρὸς ἀκωκὴ δρύψ᾽ ἀπὸ μυώνων, ἀπὸ δ᾽ ὀστέον ἄχρις ἄραξε·	κι εστήθη εμπρός εις τον νεκρόν ενάντια του Αντιλόχου· πριν τον κτυπήσει επρόφθασεν ο ισόθεος Θρασυμήδης και με την λόγχην εύρηκε τον Μάριν εις τον ώμον, στην άκρην του βραχίονος, τους ποντικούς τού κόφτει και σπα το κλειδοκόκαλο· κάτω βροντά και σκότος
Π_325	δούπησεν δὲ πεσών, κατὰ δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν. ὣς τὼ μὲν δοιοῖσι κασιγνήτοισι δαμέντε βήτην εἰς Ἔρεβος, Σαρπηδόνος ἐσθλοὶ ἑταῖροι, υἷες ἀκοντισταὶ Ἀμισωδάρου, ὅς ῥα Χίμαιραν θρέψεν ἀμαιμακέτην, πολέσιν κακὸν ἀνθρώποισιν.	εσκέπασε τα μάτια του κι έτσι απ᾽ αδέλφια δύο δύο σταθήκαν αδελφοί του ερέβους εις τα βάθη. Του Σαρπηδόνος σύντροφοι, λαμπροί κονταροφόροι, του Αμισωδάρου αγόρια, που έθρεψε το τέρας το λυσσερό, την Χίμαιραν, κακό πολλών ανθρώπων,
Π_330	Αἴας δὲ Κλεόβουλον Ὀϊλιάδης ἐπορούσας ζωὸν ἕλε, βλαφθέντα κατὰ κλόνον· ἀλλά οἱ αὖθι λῦσε μένος, πλήξας ξίφει αὐχένα κωπήεντι. πᾶν δ᾽ ὑπεθερμάνθη ξίφος αἵματι· τὸν δὲ κατ᾽ ὄσσε ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή.	τον Κλεόβουλον, που σκόνταψε στην ταραχήν της μάχης έπιασ᾽ ο Οϊλείδης ζωντανόν, αλλά εκεί στον τόπον τον πάταξε με μάχαιραν στον σβέρκον, και όλ᾽ η σπάθη από το αίμα εζέστανε, και του ᾽κλεισαν τα μάτια η μοίρα η παντοδύναμη και του θανάτου ο σκότος.
Π_335	Πηνέλεως δὲ Λύκων τε συνέδραμον· ἔγχεσι μὲν γὰρ ἤμβροτον ἀλλήλων, μέλεον δ᾽ ἠκόντισαν ἄμφω· τὼ δ᾽ αὖτις ξιφέεσσι συνέδραμον. ἔνθα Λύκων μὲν ἱπποκόμου κόρυθος φάλον ἤλασεν, ἀμφὶ δὲ καυλὸν φάσγανον ἐρραίσθη· ὁ δ᾽ ὑπ᾽ οὔατος αὐχένα θεῖνε	Και ο Λύκων και ο Πηνέλεως πιασθήκαν, ότι πρώτοι ο ένας τ᾽ άλλου αβόλετα τες λόγχες ακοντίσαν· με ξίφη πάλι πιάνονται· και ο Λύκων εις τον κώνον τραβά του κράνους και η λαβή τού εκόπηκε του ξίφους· στον σβέρκον ο Πηνέλεως του σέρνει, στο ριζαύτι,
Π_340	Πηνέλεως, πᾶν δ᾽ εἴσω ἔδυ ξίφος, ἔσχεθε δ᾽ οἶον δέρμα, παρηέρθη δὲ κάρη, ὑπέλυντο δὲ γυῖα. Μηριόνης δ᾽ Ἀκάμαντα κιχεὶς ποσὶ καρπαλίμοισι νύξ᾽ ἵππων ἐπιβησόμενον κατὰ δεξιὸν ὦμον· ἤριπε δ᾽ ἐξ ὀχέων, κατὰ δ᾽ ὀφθαλμῶν κέχυτ᾽ ἀχλύς.	και όλο το ξίφος βύθισε και από το δέρμα μόνον δίπλα εκρεμάσθ᾽ η κεφαλή — κι ελύθηκαν τα μέλη. Και ο Μηριόνης γρήγορα προφθάνει και λογχίζει στον ώμον τον Ακάμαντα, που ανέβαινε στ᾽ αμάξι· πέφτει απ᾽ τ᾽ αμάξι, και άπλωσε στα μάτια του σκοτάδι.
Π_345	Ἰδομενεὺς δ᾽ Ἐρύμαντα κατὰ στόμα νηλέϊ χαλκῷ νύξε· τὸ δ᾽ ἀντικρὺ δόρυ χάλκεον ἐξεπέρησε νέρθεν ὑπ᾽ ἐγκεφάλοιο, κέασσε δ᾽ ἄρ᾽ ὀστέα λευκά· ἐκ δὲ τίναχθεν ὀδόντες, ἐνέπλησθεν δέ οἱ ἄμφω αἵματος ὀφθαλμοί· τὸ δ᾽ ἀνὰ στόμα καὶ κατὰ ῥῖνας	Στο στόμα τον Ερύμαντα βαρεί με το κοντάρι ο Ιδομενεύς, κι επέρασεν η λόγχη ως αποκάτω του εγκεφάλου κι έσπασε τα άσπρα κόκαλά του· αίμα τα μάτια γέμισαν, τα δόντια πεταχθήκαν κι αίμα απ᾽ το στόμα ολάνοικτο φυσά και απ᾽ τα ρουθούνια
Π_350	πρῆσε χανών· θανάτου δὲ μέλαν νέφος ἀμφεκάλυψεν. Οὗτοι ἄρ᾽ ἡγεμόνες Δαναῶν ἕλον ἄνδρα ἕκαστος. ὡς δὲ λύκοι ἄρνεσσιν ἐπέχραον ἢ ἐρίφοισι σίνται, ὑπὲκ μήλων αἱρεύμενοι, αἵ τ᾽ ἐν ὄρεσσι ποιμένος ἀφραδίῃσι διέτμαγεν· οἱ δὲ ἰδόντες	και αυτού τον ζώνει σύννεφον ολόμαυρο θανάτου. Τούτ᾽ οι αρχηγοί των Δαναών έναν καθένας άνδρα εφόνευσαν· και όπως χυμάν λύκοι, κακά θερία, ρίφι᾽ αν ιδούν ή πρόβατα στα πλάγια ξεκομμένα από αγνωσιά του πιστικού, και απ᾽ τ᾽ άνανδρά τους πλήθη
Π_355	αἶψα διαρπάζουσιν ἀνάλκιδα θυμὸν ἐχούσας· ὣς Δαναοὶ Τρώεσσιν ἐπέχραον· οἱ δὲ φόβοιο δυσκελάδου μνήσαντο, λάθοντο δὲ θούριδος ἀλκῆς. Αἴας δ᾽ ὁ μέγας αἰὲν ἐφ᾽ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ ἵετ᾽ ἀκοντίσσαι· ὁ δὲ ἰδρείῃ πολέμοιο,	αρπακτά παίρνουν· όμοια κι οι Δαναοί στους Τρώας χυμάν. Και τούτων η καρδιά νεκρώνει και τους παίρνει η καλοθόρυβη φυγή. Και πάντοτ᾽ εζητούσε στον Έκτορα την λόγχην του να ρίξει ο μέγας Αίας και άξιος αυτός πολεμιστής με την τρανήν ασπίδα
Π_360	ἀσπίδι ταυρείῃ κεκαλυμμένος εὐρέας ὤμους, σκέπτετ᾽ ὀϊστῶν τε ῥοῖζον καὶ δοῦπον ἀκόντων. ἦ μὲν δὴ γίγνωσκε μάχης ἑτεραλκέα νίκην· ἀλλὰ καὶ ὧς ἀνέμιμνε, σάω δ᾽ ἐρίηρας ἑταίρους. Ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπ᾽ Οὐλύμπου νέφος ἔρχεται οὐρανὸν εἴσω	σκέπει τους ώμους τους πλατείς και κάτω απ᾽ το χαλάζι των κονταριών και των βελών προφύλαγε το σώμα. Κι εάν και καλώς εγνώριζε πως είχε κλίν᾽ η νίκη, κοντόστεκε όμως κι έσωζε τους ποθητούς συντρόφους. Και ως κάποτε εις τον ουρανόν του Ολύμπου απ᾽ τον αιθέρα
Π_365	αἰθέρος ἐκ δίης, ὅτε τε Ζεὺς λαίλαπα τείνῃ, ὣς τῶν ἐκ νηῶν γένετο ἰαχή τε φόβος τε, οὐδὲ κατὰ μοῖραν πέραον πάλιν. Ἕκτορα δ᾽ ἵπποι ἔκφερον ὠκύποδες σὺν τεύχεσι, λεῖπε δὲ λαὸν Τρωϊκόν, οὓς ἀέκοντας ὀρυκτὴ τάφρος ἔρυκε.	νέφος προβαίνει, όταν ο Ζευς θα φέρει ανεμοζάλην· όμοια κι εκείνοι με βοήν ατάκτως ροβολούσαν· και ο Έκτωρ, ως τον έπαιρναν τα γρήγορ᾽ άλογά του άφηνε οπίσω τον λαόν που ο λάκκος εκρατούσε. Και πάμπολ᾽ άλογα γοργά κει μέσα το τιμόνι
Π_370	πολλοὶ δ᾽ ἐν τάφρῳ ἐρυσάρματες ὠκέες ἵπποι ἄξαντ᾽ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ λίπον ἅρματ᾽ ἀνάκτων, Πάτροκλος δ᾽ ἕπετο σφεδανὸν Δαναοῖσι κελεύων, Τρωσὶ κακὰ φρονέων· οἱ δὲ ἰαχῇ τε φόβῳ τε πάσας πλῆσαν ὁδούς, ἐπεὶ ἂρ τμάγεν· ὕψι δ᾽ ἀέλλη	έσπασαν και άφησαν αυτού τ᾽ αμάξια των κυρίων· και μ᾽ άσπονδην ο Πάτροκλος φυγήν τους κυνηγούσε κι εφώναζε τους Δαναούς· και σκορπισμέν᾽ οι Τρώες όλους τους δρόμους γέμισαν· ανέβαινε ως τα νέφη η σκόνη ως ετανύζονταν τα γρήγορα πουλάρια
Π_375	σκίδναθ᾽ ὑπὸ νεφέων, τανύοντο δὲ μώνυχες ἵπποι ἄψορρον προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. Πάτροκλος δ᾽ ᾗ πλεῖστον ὀρινόμενον ἴδε λαόν, τῇ ῥ᾽ ἔχ᾽ ὁμοκλήσας· ὑπὸ δ᾽ ἄξοσι φῶτες ἔπιπτον πρηνέες ἐξ ὀχέων, δίφροι δ᾽ ἀνακυμβαλίαζον.	απ᾽ τα καράβια, απ᾽ τες σκηνές, οπίσω προς την πόλιν. Κι εκεί που είδε πυκνότερο ν᾽ αδημονεί το πλήθος ο Πάτροκλος με την βοήν τους ίππους σαλαγούσε και κάτω από τους άξονες επίστομα οι αναβάτες έπεφταν απ᾽ τες άμαξες που ετράνταζαν με κρότον.
Π_380	ἀντικρὺ δ᾽ ἄρα τάφρον ὑπέρθορον ὠκέες ἵπποι ἄμβροτοι, οὓς Πηλῆϊ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα, πρόσσω ἱέμενοι, ἐπὶ δ᾽ Ἕκτορι κέκλετο θυμός· ἵετο γὰρ βαλέειν· τὸν δ᾽ ἔκφερον ὠκέες ἵπποι. ὡς δ᾽ ὑπὸ λαίλαπι πᾶσα κελαινὴ βέβριθε χθὼν	Κι οι αθάνατ᾽ ίπποι, που οι θεοί χαρίσαν του Πηλέως, διασκέλισαν τον χάντακα με ορμήν να προχωρήσουν ως λαχταρούσε ο Πάτροκλος τον Έκτορα να φθάσει να τον κτυπήσει, αλλ᾽ έπαιρναν αυτόν οι ταχείς ίπποι. Και όπως μαυρίζει όλην την γην ορμητικό καθούρι
Π_385	ἤματ᾽ ὀπωρινῷ, ὅτε λαβρότατον χέει ὕδωρ Ζεύς, ὅτε δή ῥ᾽ ἄνδρεσσι κοτεσσάμενος χαλεπήνῃ, οἳ βίῃ εἰν ἀγορῇ σκολιὰς κρίνωσι θέμιστας, ἐκ δὲ δίκην ἐλάσωσι, θεῶν ὄπιν οὐκ ἀλέγοντες· τῶν δέ τε πάντες μὲν ποταμοὶ πλήθουσι ῥέοντες,	σ᾽ ημέραν φθινοπωρινήν, που νεροπόντι χύνει ο Ζευς, οπόταν στους θνητούς επλήθυνε ο θυμός του, που με την βίαν στον λαόν στρεβλά τες δίκες κρίνουν, και με αθεόφοβην ψυχήν το δίκαιον αποδιώχνουν τότε στον τόπον πλημμυρούν οι ποταμοί τους όλοι
Π_390	πολλὰς δὲ κλιτῦς τότ᾽ ἀποτμήγουσι χαράδραι, ἐς δ᾽ ἅλα πορφυρέην μεγάλα στενάχουσι ῥέουσαι ἐξ ὀρέων ἐπικάρ, μινύθει δέ τε ἔργ᾽ ἀνθρώπων· ὣς ἵπποι Τρῳαὶ μεγάλα στενάχοντο θέουσαι. Πάτροκλος δ᾽ ἐπεὶ οὖν πρώτας ἐπέκερσε φάλαγγας,	από πολλές κόφτουν πλαγιές οι χείμαρροι το χώμα, με βόγγον από τα βουνά κατρακυλούν και ρέουν στην θάλασσα και των θνητών τους κόπους αφανίζουν· έτσι ως ετρέχαν έβογγαν των Τρώων οι φοράδες. Και αφού τες πρώτες φάλαγγες εθέρισε, τους στρέφει
Π_395	ἂψ ἐπὶ νῆας ἔεργε παλιμπετές, οὐδὲ πόληος εἴα ἱεμένους ἐπιβαινέμεν, ἀλλὰ μεσηγὺ νηῶν καὶ ποταμοῦ καὶ τείχεος ὑψηλοῖο κτεῖνε μεταΐσσων, πολέων δ᾽ ἀπετίνυτο ποινήν. ἔνθ᾽ ἤτοι Πρόνοον πρῶτον βάλε δουρὶ φαεινῷ,	ξανά στες πρύμνες, φράζοντας τον δρόμον προς την  πόλιν· αυτού τους σφάζει ο Πάτροκλος ορμητικά στην μέσην των πλοίων και των ποταμών και των υψηλών πύργων και ανταποδίδ᾽ η λόγχη του τους φόνους των Αργείων. Ελόγχισε τον Πρόνοον στο στήθος, που εγυμνώθη
Π_400	στέρνον γυμνωθέντα παρ᾽ ἀσπίδα, λῦσε δὲ γυῖα· δούπησεν δὲ πεσών· ὁ δὲ Θέστορα, Ἤνοπος υἱόν, δεύτερον ὁρμηθείς —ὁ μὲν εὐξέστῳ ἐνὶ δίφρῳ ἧστο ἀλείς· ἐκ γὰρ πλήγη φρένας, ἐκ δ᾽ ἄρα χειρῶν ἡνία ἠΐχθησαν— ὁ δ᾽ ἔγχεϊ νύξε παραστὰς	απ᾽ την ασπίδα, και άψυχος εβρόντησε στο χώμα. Στον Ηνοπίδην Θέστορα κατόπι ευθύς εχύθη, που στο θρονί της άμαξας καθόταν μαζωμένος κι είχε απολύσει τα λουριά του τρόμου από την ζάλην. Με το κοντάρι από σιμά τού πέρασε ως τα δόντια
Π_405	γναθμὸν δεξιτερόν, διὰ δ᾽ αὐτοῦ πεῖρεν ὀδόντων, ἕλκε δὲ δουρὸς ἑλὼν ὑπὲρ ἄντυγος, ὡς ὅτε τις φὼς πέτρῃ ἔπι προβλῆτι καθήμενος ἱερὸν ἰχθὺν ἐκ πόντοιο θύραζε λίνῳ καὶ ἤνοπι χαλκῷ· ὣς ἕλκ᾽ ἐκ δίφροιο κεχηνότα δουρὶ φαεινῷ,	το δεξιό σιαγόνι του και αυτόν με το κοντάρι εσήκωσε απ᾽ την άμαξαν, καθώς ψαράς, στον βράχον καθήμενος, ψάρι τρανό με στιλβωτόν αγκίστρι σηκώνει από την θάλασσαν· ομοίως απ᾽ το στόμα τ᾽ ολάνοικτο τον σήκωσε με το λαμπρό κοντάρι
Π_410	κὰδ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπὶ στόμ᾽ ἔωσε· πεσόντα δέ μιν λίπε θυμός. αὐτὰρ ἔπειτ᾽ Ἐρύλαον ἐπεσσύμενον βάλε πέτρῳ μέσσην κὰκ κεφαλήν· ἡ δ᾽ ἄνδιχα πᾶσα κεάσθη ἐν κόρυθι βριαρῇ· ὁ δ᾽ ἄρα πρηνὴς ἐπὶ γαίῃ κάππεσεν, ἀμφὶ δέ μιν θάνατος χύτο θυμοραϊστής.	και πίστομα τον άμπωσε στην γην να ξεψυχήσει· και τον Ερύλαον βαρεί, κει που του ορμούσ᾽ επάνω, με λίθαρο στην κεφαλήν, και στο βαρύ του κράνος εις δύο σχίσθ᾽ η κεφαλή, και προύμυτα στο χώμα πέφτει και ο ψυχοθεριστής ο θάνατος τον ζώνει.
Π_415	αὐτὰρ ἔπειτ᾽ Ἐρύμαντα καὶ Ἀμφοτερὸν καὶ Ἐπάλτην, Τληπόλεμόν τε Δαμαστορίδην Ἐχίον τε Πύριν τε, Ἰφέα τ᾽ Εὔιππόν τε καὶ Ἀργεάδην Πολύμηλον, πάντας ἐπασσυτέρους πέλασε χθονὶ πουλυβοτείρῃ. Σαρπηδὼν δ᾽ ὡς οὖν ἴδ᾽ ἀμιτροχίτωνας ἑταίρους	Τους ανδρειωμένους έπειτα Τληπόλεμον, Επάλτην Πύριν, Ερύμαντ᾽, Εύιππον, Αμφοτερόν, Ιφέα Εχίον του Δαμάστορος, Πολύμηλον του Αργέου, όλους τους σμίγει επανωτούς στην γην την πολυθρέπτραν. Και τότε ο μέγας Σαρπηδών άμ᾽ είδε του Πατρόκλου
Π_420	χέρσ᾽ ὕπο Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμέντας, κέκλετ᾽ ἄρ᾽ ἀντιθέοισι καθαπτόμενος Λυκίοισιν· «αἰδώς, ὦ Λύκιοι· πόσε φεύγετε; νῦν θοοὶ ἔστε. ἀντήσω γὰρ ἐγὼ τοῦδ᾽ ἀνέρος, ὄφρα δαείω ὅς τις ὅδε κρατέει καὶ δὴ κακὰ πολλὰ ἔοργε	από το χέρ᾽ οι άζωστοι να πέφτουν σύντροφοί του, τους ισοθέους φώναζε και ονείδιζε Λυκίους: «Λύκιοι, πού φεύγετε; Εντροπή· είν᾽ ώρα ν᾽ ανδρειευθείτε· τον άνδρα θ᾽ αντικρίσω εγώ, κι εγώ θα μάθω πρώτος, ποιος είναι αυτός ο τρομερός που αφάνισε τους Τρώας,
Π_425	Τρῶας, ἐπεὶ πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν γούνατ᾽ ἔλυσεν.» Ἦ ῥα, καὶ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε. Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν, ἐπεὶ ἴδεν, ἔκθορε δίφρου. οἱ δ᾽ ὥς τ᾽ αἰγυπιοὶ γαμψώνυχες ἀγκυλοχεῖλαι πέτρῃ ἐφ᾽ ὑψηλῇ μεγάλα κλάζοντε μάχωνται,	που ανδρείων τόσων μαχητών τα γόνατα έχει λύσει». Είπε, και μ᾽ όλα τ᾽ άρματα επήδησε απ᾽ τ᾽ αμάξι. Και άμα τον είδε ο Πάτροκλος επήδησε κι εκείνος· και ως μάχονται κυρτόνυχοι, κυρτόμυτοι πετρίτες επάνω εις πέτραν υψηλήν με σκούξιμο μεγάλο,
Π_430	ὣς οἱ κεκλήγοντες ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ὄρουσαν. τοὺς δὲ ἰδὼν ἐλέησε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω, Ἥρην δὲ προσέειπε κασιγνήτην ἄλοχόν τε· «ὤ μοι ἐγών, ὅ τέ μοι Σαρπηδόνα, φίλτατον ἀνδρῶν, μοῖρ᾽ ὑπὸ Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι.	όμοια κι εκείνοι με κραυγές επιάσθηκαν στην μάχην. Είδε κι επόνεσ᾽ ο υιός του πρωτοβούλου Κρόνου κι είπε στην Ήραν σύγκλινην ομού και αυτάδελφήν του: «Αχ! των θνητών ο Σαρπηδών, ο περιπόθητός μου. Να μου τον σβήσει ο Πάτροκλος διόρισεν η μοίρα!
Π_435	διχθὰ δέ μοι κραδίη μέμονε φρεσὶν ὁρμαίνοντι, ἤ μιν ζωὸν ἐόντα μάχης ἄπο δακρυοέσσης θείω ἀναρπάξας Λυκίης ἐν πίονι δήμῳ, ἦ ἤδη ὑπὸ χερσὶ Μενοιτιάδαο δαμάσσω.» Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοῶπις πότνια Ἥρη·	κι εις δύο τώρα στοχασμούς χωρίζεται η ψυχή μου, θα τον σηκώσω ζωντανόν απ᾽ τον φρικτόν αγώνα και θα τον θέσω εις τον λαόν της κάρπιμης Λυκίας, ή θέν᾽ αφήσ᾽ ο Πάτροκλος να σβήσει την ζωήν του». Κι η Ήρα η μεγαλόφθαλμη του αντείπε η σεβασμία:
Π_440	«αἰνότατε Κρονίδη, ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες. ἄνδρα θνητὸν ἐόντα, πάλαι πεπρωμένον αἴσῃ, ἂψ ἐθέλεις θανάτοιο δυσηχέος ἐξαναλῦσαι; ἔρδ᾽· ἀτὰρ οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν·	«Ποιον λόγον τώρα επρόφερες, ω φοβερέ Κρονίδη! άνδρα θνητόν που απ᾽ αρχής τον έχει δέσ᾽ η μοίρα απ᾽ τα δεσμά του άχαρου θανάτου θ᾽ απολύσεις; Κάμε το· αλλ᾽ όλοι οι επίλοιποι θεοί δεν θα το στέρξουν. Κι έν᾽ άλλο ακόμα θα σου ειπώ, να το σκεφθείς· αν στείλεις
Π_445	αἴ κε ζὼν πέμψῃς Σαρπηδόνα ὅνδε δόμονδε, φράζεο μή τις ἔπειτα θεῶν ἐθέλῃσι καὶ ἄλλος πέμπειν ὃν φίλον υἱὸν ἀπὸ κρατερῆς ὑσμίνης· πολλοὶ γὰρ περὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο μάχονται υἱέες ἀθανάτων, τοῖσιν κότον αἰνὸν ἐνήσεις.	τον Σαρπηδόνα ζωντανόν στα γονικά του οπίσω, σκέψου μη και άλλος των θεών θελήσει τον υιόν του να στείλει από τον φονικόν αγώνα στην πατρίδα. Πολλά μάχονται ολόγυρα στους πύργους του Πριάμου παιδιά θεών, και συ μ᾽ αυτό χολήν θα τους γεννήσεις.
Π_450	ἀλλ᾽ εἴ τοι φίλος ἐστί, τεὸν δ᾽ ὀλοφύρεται ἦτορ, ἤτοι μέν μιν ἔασον ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ χέρσ᾽ ὕπο Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο δαμῆναι· αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τόν γε λίπῃ ψυχή τε καὶ αἰών, πέμπειν μιν Θάνατόν τε φέρειν καὶ νήδυμον Ὕπνον,	Αλλ᾽ αν σου είν᾽ αγαπητός και οδύρεται η καρδιά σου, τώρ᾽ άφησέ τον στον φρικτόν αγώνα ν᾽ αποθάνει, ως θα τον σβήσει ο Πάτροκλος ο υιός του Μενοιτίου, και άμα η ψυχή του και η πνοή έρμο το σώμ᾽ αφήσουν να τον σηκώσει ο Θάνατος και ο γλυκός Ύπνος κάμε
Π_455	εἰς ὅ κε δὴ Λυκίης εὐρείης δῆμον ἵκωνται, ἔνθα ἑ ταρχύσουσι κασίγνητοί τε ἔται τε τύμβῳ τε στήλῃ τε· τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων.» Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· αἱματοέσσας δὲ ψιάδας κατέχευεν ἔραζε	ώσπου να φθάσουν στον λαόν της άμετρης Λυκίας, όπου αδελφοί και συγγενείς θα του σηκώσουν τάφον και στήλην, μόνο χάρισμα του πεθαμένου ανθρώπου». Κι έστερξε ό,τι είπε, των θεών και ανθρώπων ο πατέρας. Κι αιματωμένες έβρεξε ρανίδες ουρανόθεν
Π_460	παῖδα φίλον τιμῶν, τόν οἱ Πάτροκλος ἔμελλε φθίσειν ἐν Τροίῃ ἐριβώλακι, τηλόθι πάτρης. Οἱ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, ἔνθ᾽ ἤτοι Πάτροκλος ἀγακλειτὸν Θρασύμηλον, ὅς ῥ᾽ ἠῢς θεράπων Σαρπηδόνος ἦεν ἄνακτος,	τιμώντας τον γλυκόν του υιόν, που έμελλε στην Τροίαν να πέσει από τον Πάτροκλον μακράν απ᾽ την πατρίδα. Και οπόταν επροχώρησαν κι εβρέθηκαν αντίκρυ του Σαρπηδόνος τον λαμπρόν ακόλουθον ανδρείον Θρασύμηλον ο Πάτροκλος κάτω από την γαστέρα
Π_465	τὸν βάλε νείαιραν κατὰ γαστέρα, λῦσε δὲ γυῖα. Σαρπηδὼν δ᾽ αὐτοῦ μὲν ἀπήμβροτε δουρὶ φαεινῷ δεύτερον ὁρμηθείς, ὁ δὲ Πήδασον οὔτασεν ἵππον ἔγχεϊ δεξιὸν ὦμον· ὁ δ᾽ ἔβραχε θυμὸν ἀΐσθων, κὰδ δὲ πέσ᾽ ἐν κονίῃσι μακών, ἀπὸ δ᾽ ἔπτατο θυμός.	κτύπησε και άφησε νεκρόν· και ο Σαρπηδών την λόγχην ακόντισε στον Πάτροκλον χαμέν᾽, αλλά τον ίππον ελάβωσε τον Πήδασον, στην δεξιάν του πλάτην· αγκομαχώντας βόγγησε και έπεσε στο χώμα εκείνο κι εξεψύχησε, και ως είδαν έμπροσθέν τους
Π_470	τὼ δὲ διαστήτην, κρίκε δὲ ζυγόν, ἡνία δέ σφι σύγχυτ᾽, ἐπεὶ δὴ κεῖτο παρήορος ἐν κονίῃσι. τοῖο μὲν Αὐτομέδων δουρικλυτὸς εὕρετο τέκμωρ· σπασσάμενος τανύηκες ἄορ παχέος παρὰ μηροῦ, ἀΐξας ἀπέκοψε παρήορον οὐδὲ μάτησε·	να κείτεται ο παράζυγος ξεσμίγουν τ᾽ άλλα δύο, τρίζει ο ζυγός κι εμπλέκονται κακά τα χαλινάρια κι ήβρε το τέλος του κακού ο μέγας Αυτομέδων· το μακρύ ξίφος έσυρε απ᾽ το παχύ μερί του, ξεκόφτει τον παράσειρον ως αστραπή κι εκείνα
Π_475	τὼ δ᾽ ἰθυνθήτην, ἐν δὲ ῥυτῆρσι τάνυσθεν· τὼ δ᾽ αὖτις συνίτην ἔριδος πέρι θυμοβόροιο. Ἔνθ᾽ αὖ Σαρπηδὼν μὲν ἀπήμβροτε δουρὶ φαεινῷ, Πατρόκλου δ᾽ ὑπὲρ ὦμον ἀριστερὸν ἤλυθ᾽ ἀκωκὴ ἔγχεος, οὐδ᾽ ἔβαλ᾽ αὐτόν· ὁ δ᾽ ὕστερος ὄρνυτο χαλκῷ	έσιασαν μες στους χαλινούς, ως πρώτα τανυσμένα. Και πάλιν έσμιγαν αυτοί στον φονικόν αγώνα. Και πάλιν ρίχνει ο Σαρπηδών χαμένα το κοντάρι και του Πατρόκλου εξάκρισεν αριστερά τον ώμον η λόγχη· δεν τον λάβωσε· κατόπι με κοντάρι
Π_480	Πάτροκλος· τοῦ δ᾽ οὐχ ἅλιον βέλος ἔκφυγε χειρός, ἀλλ᾽ ἔβαλ᾽ ἔνθ᾽ ἄρα τε φρένες ἔρχαται ἀμφ᾽ ἁδινὸν κῆρ. ἤριπε δ᾽ ὡς ὅτε τις δρῦς ἤριπεν ἢ ἀχερωΐς, ἠὲ πίτυς βλωθρή, τήν τ᾽ οὔρεσι τέκτονες ἄνδρες ἐξέταμον πελέκεσσι νεήκεσι νήϊον εἶναι·	ακόντισεν ο Πάτροκλος, αλλ᾽ όχι αυτός χαμένα, αλλ᾽ όπου το διάφραγμα συνέχει την καρδίαν· κι έπεσεν όπως πέφτει δρυς ή λεύκα ή φουντωμένος υψηλός πεύκος, πόκοψαν τεχνίτες εις τα όρη με αξίνες νεοτρόχιστες, μ᾽ αυτό να στήσουν πλοίον.
Π_485	ὣς ὁ πρόσθ᾽ ἵππων καὶ δίφρου κεῖτο τανυσθείς, βεβρυχώς, κόνιος δεδραγμένος αἱματοέσσης. ἠΰτε ταῦρον ἔπεφνε λέων ἀγέληφι μετελθών, αἴθωνα μεγάθυμον, ἐν εἰλιπόδεσσι βόεσσι, ὤλετό τε στενάχων ὑπὸ γαμφηλῇσι λέοντος,	Όμοια ξαπλώθη αυτός εμπρός εις το ζεμένο αμάξι με βογγητό κι εφούκτωσε το αιματωμένο χώμα. Και ως ταύρος μεγαλόψυχος, λεοντάρι αν τον ξεσχίζει με τα φρικτά σιαγόνια του, μέσα εις βοδιών αγέλην μούγγρισμα βγάζει ως ξεψυχά· παρόμοια των Λυκίων
Π_490	ὣς ὑπὸ Πατρόκλῳ Λυκίων ἀγὸς ἀσπιστάων κτεινόμενος μενέαινε, φίλον δ᾽ ὀνόμηνεν ἑταῖρον· «Γλαῦκε πέπον, πολεμιστὰ μετ᾽ ἀνδράσι, νῦν σε μάλα χρὴ αἰχμητήν τ᾽ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν· νῦν τοι ἐελδέσθω πόλεμος κακός, εἰ θοός ἐσσι.	ο αρχηγός, που φόνευεν η λόγχη του Πατρόκλου, φυσομανούσε κι έκραζε κατ᾽ όνομα τον φίλον: «Γλυκέ μου Γλαύκε, ανίκητε μες στους ανδρειωμένους, ώρα είναι τούτη να φανείς πολεμιστής γενναίος, τώρα με πόθον ν᾽ ακουσθείς τον τρόμον του πολέμου.
Π_495	πρῶτα μὲν ὄτρυνον Λυκίων ἡγήτορας ἄνδρας, πάντῃ ἐποιχόμενος, Σαρπηδόνος ἀμφιμάχεσθαι· αὐτὰρ ἔπειτα καὶ αὐτὸς ἐμεῦ πέρι μάρναο χαλκῷ. σοὶ γὰρ ἐγὼ καὶ ἔπειτα κατηφείη καὶ ὄνειδος ἔσσομαι ἤματα πάντα διαμπερές, εἴ κέ μ᾽ Ἀχαιοὶ	Και των Λυκίων πρώτα ειπέ στους πρώτους πολεμάρχους εδώ στον Σαρπηδόνα εμπρός την λόγχην να προβάλλουν, με το κοντάρι σου και συ πολέμα να με σώσεις. Αισχύνη και όνειδος για σε θα είμαι επί ζωής σου, αν αφού έπεσα νεκρός κατά τα κοίλα πλοία
Π_500	τεύχεα συλήσωσι νεῶν ἐν ἀγῶνι πεσόντα. ἀλλ᾽ ἔχεο κρατερῶς, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα.» Ὣς ἄρα μιν εἰπόντα τέλος θανάτοιο κάλυψεν ὀφθαλμοὺς ῥῖνάς θ᾽· ὁ δὲ λὰξ ἐν στήθεσι βαίνων ἐκ χροὸς ἕλκε δόρυ, προτὶ δὲ φρένες αὐτῷ ἕποντο·	μου πάρουν τ᾽ άρματα οι Αχαιοί· αλλ᾽ ανδρειέψου, φίλε, και όλα τα πλήθη εμψύχωσε». Τα μάτια εκεί του κλείει και τα ρουθούνια ο θάνατος· πατώντας τον στο στήθος μαζί μ᾽ όλους τους πνεύμονας την λόγχην ανασπάει, την άκρην έπειτα τραβά και αντάμα η ψυχή του.
Π_505	τοῖο δ᾽ ἅμα ψυχήν τε καὶ ἔγχεος ἐξέρυσ᾽ αἰχμήν. Μυρμιδόνες δ᾽ αὐτοῦ σχέθον ἵππους φυσιόωντας, ἱεμένους φοβέεσθαι, ἐπεὶ λίπον ἅρματ᾽ ἀνάκτων. Γλαύκῳ δ᾽ αἰνὸν ἄχος γένετο φθογγῆς ἀΐοντι· ὠρίνθη δέ οἱ ἦτορ, ὅ τ᾽ οὐ δύνατο προσαμῦναι.	Και οι Μυρμιδόνες κράτησαν τους ίππους που εφυσούσαν να φύγουν αφού ερήμωσε τ᾽ αμάξι των κυρίων. Και ο Γλαύκος ως τον άκουσεν εράισε η καρδιά του του πόνου ότι δεν δύνονταν να δράμει βοηθός του κι έπιανε τον βραχίονα σφικτά με την παλάμην,
Π_510	χειρὶ δ᾽ ἑλὼν ἐπίεζε βραχίονα· τεῖρε γὰρ αὐτὸν ἕλκος, ὃ δή μιν Τεῦκρος ἐπεσσύμενον βάλεν ἰῷ τείχεος ὑψηλοῖο, ἀρὴν ἑτάροισιν ἀμύνων. εὐχόμενος δ᾽ ἄρα εἶπεν ἑκηβόλῳ Ἀπόλλωνι· «κλῦθι, ἄναξ, ὅς που Λυκίης ἐν πίονι δήμῳ	ότι τον έκοφτε η πληγή που ο Τεύκρος με κοντάρι του είχε κάμει την στιγμήν οπού στο μέγα τείχος ορμούσε από τον όλεθρον να σώσει τους συντρόφους· κι ευχήν του Φοίβου επρόφερε: «Θεέ, συνάκουσέ με, στην Τροίαν είσαι ή στον λαόν της κάρπιμης Λυκίας·
Π_515	εἲς ἢ ἐνὶ Τροίῃ· δύνασαι δὲ σὺ πάντοσ᾽ ἀκούειν ἀνέρι κηδομένῳ, ὡς νῦν ἐμὲ κῆδος ἱκάνει. ἕλκος μὲν γὰρ ἔχω τόδε καρτερόν, ἀμφὶ δέ μοι χεὶρ ὀξείῃς ὀδύνῃσιν ἐλήλαται, οὐδέ μοι αἷμα τερσῆναι δύναται, βαρύθει δέ μοι ὦμος ὑπ᾽ αὐτοῦ·	ότι συ δύνασαι παντού ν᾽ ακούσεις τους θλιμμένους, κι εμένα τώρα φοβερό με καταθλίβει πάθος. Βαρείαν έχω εδώ πληγήν, δριμείς μού κόφτουν πόνοι το χέρι τούτ᾽ ολόβολο, το αίμα δεν στερεύει, και ως πέφτει κάτω η πλάτη μου, δεν δύναμαι την λόγχην
Π_520	ἔγχος δ᾽ οὐ δύναμαι σχεῖν ἔμπεδον, οὐδὲ μάχεσθαι ἐλθὼν δυσμενέεσσιν. ἀνὴρ δ᾽ ὤριστος ὄλωλε, Σαρπηδών, Διὸς υἱός· ὁ δ᾽ οὐδ᾽ οὗ παιδὸς ἀμύνει. ἀλλὰ σύ πέρ μοι, ἄναξ, τόδε καρτερὸν ἕλκος ἄκεσσαι, κοίμησον δ᾽ ὀδύνας, δὸς δὲ κράτος, ὄφρ᾽ ἑτάροισι	να την κρατήσω ασάλευτην, ουδέ να πολεμήσω. Και άνδρας εχάθη ασύγκριτος, ο Σαρπηδών, ο γόνος του Δία, που αβοήθητο και το παιδί του αφήνει. Αλλά συ κλείσε, κύριε, την φοβερήν πληγήν μου, τους πόνους καταπράυνε και συ δυνάμωσέ με
Π_525	κεκλόμενος Λυκίοισιν ἐποτρύνω πολεμίζειν, αὐτός τ᾽ ἀμφὶ νέκυι κατατεθνηῶτι μάχωμαι.» Ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος, τοῦ δ᾽ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων. αὐτίκα παῦσ᾽ ὀδύνας, ἀπὸ δ᾽ ἕλκεος ἀργαλέοιο αἷμα μέλαν τέρσηνε, μένος δέ οἱ ἔμβαλε θυμῷ.	και εις τον αγώνα θαρρετά να σπρώξω τους Λυκίους κι εγώ τον φίλον τον νεκρόν να σώσω πολεμώντας». Ευχήθηκε, και την ευχήν εισάκουσεν ο Φοίβος. Κι ευθύς τους πόνους έπαυσε και απ᾽ την πληγήν το αίμα σταμάτησε και δύναμιν του έβαλε στα στήθη.
Π_530	Γλαῦκος δ᾽ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ γήθησέν τε, ὅττι οἱ ὦκ᾽ ἤκουσε μέγας θεὸς εὐξαμένοιο. πρῶτα μὲν ὄτρυνεν Λυκίων ἡγήτορας ἄνδρας, πάντῃ ἐποιχόμενος, Σαρπηδόνος ἀμφιμάχεσθαι· αὐτὰρ ἔπειτα μετὰ Τρῶας κίε μακρὰ βιβάσθων,	Το αισθάνθη ο Γλαύκος με χαράν που την ευχήν του  ο μέγας θεός εισάκουσεν ευθύς και γύρω των Λυκίων τους πολεμάρχους φώναξε να ᾽λθουν να υπερμαχήσουν στου Σαρπηδόνος τον νεκρόν· κατόπιν εις τους Τρώας μακροπατώντας έφθασεν εκεί που ο Πολυδάμας
Π_535	Πουλυδάμαντ᾽ ἔπι Πανθοΐδην καὶ Ἀγήνορα δῖον, βῆ δὲ μετ᾽ Αἰνείαν τε καὶ Ἕκτορα χαλκοκορυστήν, ἀγχοῦ δ᾽ ἱστάμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «Ἕκτορ, νῦν δὴ πάγχυ λελασμένος εἰς ἐπικούρων, οἳ σέθεν εἵνεκα τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἴης	ο Πανθοΐδης έστεκε και ο θεϊκός Αγήνωρ, ο Αινείας με τον Έκτορα και προς εκείνους είπε: «Ω Έκτωρ, ελησμόνησες καθόλου τους συμμάχους, που ήλθαν εδώ γι᾽ αγάπην σου και την ζωήν τους φθείρουν μακράν απ᾽ την πατρίδα των και από τους ποθητούς των,
Π_540	θυμὸν ἀποφθινύθουσι· σὺ δ᾽ οὐκ ἐθέλεις ἐπαμύνειν. κεῖται Σαρπηδών, Λυκίων ἀγὸς ἀσπιστάων, ὃς Λυκίην εἴρυτο δίκῃσί τε καὶ σθένεϊ ᾧ· τὸν δ᾽ ὑπὸ Πατρόκλῳ δάμασ᾽ ἔγχεϊ χάλκεος Ἄρης. ἀλλά, φίλοι, πάρστητε, νεμεσσήθητε δὲ θυμῷ,	και συ δεν είσαι πρόθυμος ποσώς να τους βοηθήσεις. Κείται νεκρός ο Σαρπηδών, αυτός που την Λυκίαν έσωζε δίκαιος κριτής και μαχητής ανδρείος· ο Άρης τον υπόταξε στην λόγχην του Πατρόκλου. Δράμετε, ω φίλ᾽· είν᾽ εντροπή, τα άρματ᾽ αν του πάρουν
Π_545	μὴ ἀπὸ τεύχε᾽ ἕλωνται, ἀεικίσσωσι δὲ νεκρὸν Μυρμιδόνες, Δαναῶν κεχολωμένοι ὅσσοι ὄλοντο, τοὺς ἐπὶ νηυσὶ θοῇσιν ἐπέφνομεν ἐγχείῃσιν.» Ὣς ἔφατο, Τρῶας δὲ κατὰ κρῆθεν λάβε πένθος ἄσχετον, οὐκ ἐπιεικτόν, ἐπεί σφισιν ἕρμα πόληος	και κακοσύρουν το γυμνό κορμί του οι Μυρμιδόνες, από χολήν πόχουν σ᾽ εμάς για τόσους που εφονεύαν των Δαναών οι λόγχες μας σιμά στα μαύρα πλοία». Είπε, και λύπη αβάστακτη τους Τρώας συνεπήρε, ότι, αν και ξένος, στύλωμα της χώρας ήταν κι είχε
Π_550	ἔσκε καὶ ἀλλοδαπός περ ἐών· πολέες γὰρ ἅμ᾽ αὐτῷ λαοὶ ἕποντ᾽, ἐν δ᾽ αὐτὸς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι· βὰν δ᾽ ἰθὺς Δαναῶν λελιημένοι· ἦρχε δ᾽ ἄρα σφιν Ἕκτωρ χωόμενος Σαρπηδόνος. αὐτὰρ Ἀχαιοὺς ὦρσε Μενοιτιάδεω Πατροκλῆος λάσιον κῆρ·	άνδρες πολλούς κι επρώτευε σ᾽ αυτούς ως πολεμάρχος. Και ολόισα στους Δαναούς ορμούν, και ο Έκτωρ πρώτος θυμόν γεμάτος πόπεσεν ο Σαρπηδών ο θείος. Και αυτού κινεί τους Αχαιούς η ανδρεία του Πατρόκλου και πρώτα προς τους Αίαντας που ολόψυχα εδιψούσαν
Π_555	Αἴαντε πρώτω προσέφη, μεμαῶτε καὶ αὐτώ· «Αἴαντε, νῦν σφῶϊν ἀμύνεσθαι φίλον ἔστω, οἷοί περ πάρος ἦτε μετ᾽ ἀνδράσιν, ἢ καὶ ἀρείους. κεῖται ἀνὴρ ὃς πρῶτος ἐσήλατο τεῖχος Ἀχαιῶν, Σαρπηδών· ἀλλ᾽ εἴ μιν ἀεικισσαίμεθ᾽ ἑλόντες,	τον πόλεμον και μόνος του, εστράφη και τους είπε: «Αίαντες, τώρα πρόθυμοι να γίνετε βοηθοί μας ως είσθε ως τώρ᾽ ατρόμητοι, και κάτι ακόμη πλέον. Ο άνδρας που των Αχαιών πρωτόρμησε στο τείχος κείται νεκρός ο Σαρπηδών· χαρά μας, αν το σώμα
Π_560	τεύχεά τ᾽ ὤμοιιν ἀφελοίμεθα, καί τιν᾽ ἑταίρων αὐτοῦ ἀμυνομένων δαμασαίμεθα νηλέϊ χαλκῷ.» Ὣς ἔφαθ᾽, οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ ἀλέξασθαι μενέαινον. οἱ δ᾽ ἐπεὶ ἀμφοτέρωθεν ἐκαρτύναντο φάλαγγας, Τρῶες καὶ Λύκιοι καὶ Μυρμιδόνες καὶ Ἀχαιοί,	το κακοσέρναμε γυμνό κι οι λόγχες μας εσβήναν κανέναν των συντρόφων του που υπερμαχούν εμπρός του». Είπε, κι εκείνοι εμάνιζαν και μόνοι για την μάχην. Και ως έσμιξαν τες φάλαγγες και απ᾽ τα δυο μέρη ομοίως οι Μυρμιδόνες και οι Αχαιοί, οι Λύκιοι και οι Τρώες,
Π_565	σύμβαλον ἀμφὶ νέκυι κατατεθνηῶτι μάχεσθαι δεινὸν ἀΰσαντες· μέγα δ᾽ ἔβραχε τεύχεα φωτῶν. Ζεὺς δ᾽ ἐπὶ νύκτ᾽ ὀλοὴν τάνυσε κρατερῇ ὑσμίνῃ, ὄφρα φίλῳ περὶ παιδὶ μάχης ὀλοὸς πόνος εἴη. Ὦσαν δὲ πρότεροι Τρῶες ἑλίκωπας Ἀχαιούς·	εις τον νεκρόν ολόγυρα στην μάχην επιασθήκαν με αλαλαγμόν· και τ᾽ άρματα των μαχητών βροντούσαν. Και νύκτα ετέντωσε κακήν ο Δίας στον αγώνα, να γίνει πόλεμος κακός για τ᾽ ακριβό παιδί του. Και τότε πρώτοι έσπρωξαν τους Αχαιούς οι Τρώες·
Π_570	βλῆτο γὰρ οὔ τι κάκιστος ἀνὴρ μετὰ Μυρμιδόνεσσιν, υἱὸς Ἀγακλῆος μεγαθύμου, δῖος Ἐπειγεύς, ὅς ῥ᾽ ἐν Βουδείῳ εὖ ναιομένῳ ἤνασσε τὸ πρίν· ἀτὰρ τότε γ᾽ ἐσθλὸν ἀνεψιὸν ἐξεναρίξας ἐς Πηλῆ᾽ ἱκέτευσε καὶ ἐς Θέτιν ἀργυρόπεζαν·	τι έπεσ᾽ όχι αψήφιστος των Μυρμιδόνων άνδρας, του Αγακλέους ο Επειγεύς βλαστάρι, του γενναίου, οπού στ᾽ ωραίο Βούδειον πρώτ᾽ ήταν βασιλέας, κι εξαίσιον φόνευσε ανεψιόν, κι επρόσπεσε στην Θέτιν τότε την ασημόποδην και στον καλόν Πηλέα·
Π_575	οἱ δ᾽ ἅμ᾽ Ἀχιλλῆϊ ῥηξήνορι πέμπον ἕπεσθαι Ἴλιον εἰς εὔπωλον, ἵνα Τρώεσσι μάχοιτο. τόν ῥα τόθ᾽ ἁπτόμενον νέκυος βάλε φαίδιμος Ἕκτωρ χερμαδίῳ κεφαλήν· ἡ δ᾽ ἄνδιχα πᾶσα κεάσθη ἐν κόρυθι βριαρῇ· ὁ δ᾽ ἄρα πρηνὴς ἐπὶ νεκρῷ	και αυτοί με τον ανίκητον τον στείλαν Αχιλλέα στην Ίλιον την εύιππην και αυτός να πολεμήσει. Αυτόν με πέτραν κτύπησε στην κεφαλήν ο Έκτωρ, ως προσπαθούσε τον νεκρόν να πιάσει και όλη εσχίσθη στο κράνος μέσα η κεφαλή, και εις τον νεκρόν επάνω
Π_580	κάππεσεν, ἀμφὶ δέ μιν θάνατος χύτο θυμοραϊστής. Πατρόκλῳ δ᾽ ἄρ᾽ ἄχος γένετο φθιμένου ἑτάροιο, ἴθυσεν δὲ διὰ προμάχων ἴρηκι ἐοικὼς ὠκέϊ, ὅς τ᾽ ἐφόβησε κολοιούς τε ψῆράς τε· ὣς ἰθὺς Λυκίων, Πατρόκλεες ἱπποκέλευθε,	πέφτει και ο ψυχοθεριστής ο θάνατος τον ζώνει. Τότ᾽ επληγώθη ο Πάτροκλος να ιδεί νεκρόν τον φίλον, και τους προμάχους έσχισεν ωσάν γοργό γεράκι όταν ψαρόνια διασκορπά και μαύρες καλιακούδες. Με ορμήν ομοίαν, Πάτροκλε, στες φάλαγγες των Τρώων
Π_585	ἔσσυο καὶ Τρώων, κεχόλωσο δὲ κῆρ ἑτάροιο. καί ῥ᾽ ἔβαλε Σθενέλαον, Ἰθαιμένεος φίλον υἱόν, αὐχένα χερμαδίῳ, ῥῆξεν δ᾽ ἀπὸ τοῖο τένοντας. χώρησαν δ᾽ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ. ὅσση δ᾽ αἰγανέης ῥιπὴ ταναοῖο τέτυκται,	και των Λυκίων έπεσες, θλιμμένος για τον φίλον. Και του Ιθαιμένους τον υιόν με πέτραν εις τον σβέρκον κτύπησε τον Σθενέλαον και του ᾽σπασε τα νεύρα. Κι εσύρθηκαν οι πρόμαχοι και ακόμη ο μέγας Έκτωρ. Και όσο περνάει διάστημα στο πέταμά του ακόντι,
Π_590	ἥν ῥά τ᾽ ἀνὴρ ἀφέῃ πειρώμενος ἢ ἐν ἀέθλῳ ἠὲ καὶ ἐν πολέμῳ, δηΐων ὕπο θυμοραϊστέων, τόσσον ἐχώρησαν Τρῶες, ὤσαντο δ᾽ Ἀχαιοί. Γλαῦκος δὲ πρῶτος, Λυκίων ἀγὸς ἀσπιστάων, ἐτράπετ᾽, ἔκτεινεν δὲ Βαθυκλῆα μεγάθυμον,	όταν καλός ακοντιστής το ρίχν᾽ είτε σ᾽ αγώνα ή και στην μάχην όπου εχθροί τον σφίγγουν ανδροφόνοι, τόσον εμπρός των Αχαιών εσύρθηκαν οι Τρώες. Και των Λυκίων ο αρχηγός πρώτος εστράφη ο Γλαύκος, και τον γενναίον Βαθυκλή φονεύει Χαλκωνίδην
Π_595	Χάλκωνος φίλον υἱόν, ὃς Ἑλλάδι οἰκία ναίων ὄλβῳ τε πλούτῳ τε μετέπρεπε Μυρμιδόνεσσι. τὸν μὲν ἄρα Γλαῦκος στῆθος μέσον οὔτασε δουρὶ στρεφθεὶς ἐξαπίνης, ὅτε μιν κατέμαρπτε διώκων· δούπησεν δὲ πεσών· πυκινὸν δ᾽ ἄχος ἔλλαβ᾽ Ἀχαιούς,	που εις την Ελλάδα εγκάτοικος μέσα εις εξαίσιο σπίτι στους Μυρμιδόνας έλαμπε για πλούτη κι ευτυχίαν. Τούτον, που κυνηγώντας τον εκεί ήταν να τον πιάσει ο Γλαύκος μ᾽ έξαφνην στροφήν ελόγχισε στο στήθος· και όπως με βρόντον έπεσεν ο εξαίσιος πολεμάρχος,
Π_600	ὡς ἔπεσ᾽ ἐσθλὸς ἀνήρ· μέγα δὲ Τρῶες κεχάροντο, στὰν δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτὸν ἰόντες ἀολλέες· οὐδ᾽ ἄρ᾽ Ἀχαιοὶ ἀλκῆς ἐξελάθοντο, μένος δ᾽ ἰθὺς φέρον αὐτῶν. ἔνθ᾽ αὖ Μηριόνης Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστήν, Λαόγονον, θρασὺν υἱὸν Ὀνήτορος, ὃς Διὸς ἱρεὺς	θλίψιν επήραν οι Αχαιοί και αγάλλιασαν οι Τρώες και γύρω του επυκνώθηκαν· αλλά δεν εδειλιάσαν οι Αχαιοί κι επάνω τους με δύναμιν χυθήκαν. Άνδρα των Τρώων τολμηρόν εφόνευσε ο Μηριόνης, τον Λαόγονον του Ονήτορος, που του Διός Ιδαίου
Π_605	Ἰδαίου ἐτέτυκτο, θεὸς δ᾽ ὣς τίετο δήμῳ. τὸν βάλ᾽ ὑπὸ γναθμοῖο καὶ οὔατος· ὦκα δὲ θυμὸς ᾤχετ᾽ ἀπὸ μελέων, στυγερὸς δ᾽ ἄρα μιν σκότος εἷλεν. Αἰνείας δ᾽ ἐπὶ Μηριόνῃ δόρυ χάλκεον ἧκεν· ἔλπετο γὰρ τεύξεσθαι ὑπασπίδια προβιβῶντος.	ιερέας ήταν και ως θεόν ο κόσμος τον τιμούσε. Κάτω απ᾽ τ᾽ αυτί τον κτύπησε και απ᾽ το σιαγόνι και όλο το σώμα ελύθη και άχαρο τον σκέπασε σκοτάδι. Στον Μηριόνην έριξε την λόγχην ο Αινείας ίσως τον έβρει, ως βάδιζε με σκέπην την ασπίδα.
Π_610	ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχος· πρόσσω γὰρ κατέκυψε, τὸ δ᾽ ἐξόπιθεν δόρυ μακρὸν οὔδει ἐνισκίμφθη, ἐπὶ δ᾽ οὐρίαχος πελεμίχθη ἔγχεος· ἔνθα δ᾽ ἔπειτ᾽ ἀφίει μένος ὄβριμος Ἄρης. αἰχμὴ δ᾽ Αἰνείαο κραδαινομένη κατὰ γαίης	Εμπρός τηρώντας ξέφυγεν εκείνος το κοντάρι· και ως αυτός έσκυψε εμπρός, οπίσω του στο χώμα στηλώθ᾽ η λόγχη κι η ουρά τινάζονταν επάνω, και ο βαρύς Αρης έσβησεν εκεί την δύναμίν του κι έπεσε τινακτά στην γην του Αινείου το κοντάρι
Π_615	ᾤχετ᾽, ἐπεί ῥ᾽ ἅλιον στιβαρῆς ἀπὸ χειρὸς ὄρουσεν. Αἰνείας δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐχώσατο φώνησέν τε· «Μηριόνη, τάχα κέν σε καὶ ὀρχηστήν περ ἐόντα ἔγχος ἐμὸν κατέπαυσε διαμπερές, εἴ σ᾽ ἔβαλόν περ.» Τὸν δ᾽ αὖ Μηριόνης δουρικλυτὸς ἀντίον ηὔδα·	ανώφελ᾽ αφού πέταξεν απ᾽ τ᾽ ανδρικό του χέρι. Ο Αινείας τότ᾽ εχόλωσε κι εφώναξεν: «Αν κι είσαι, ω Μηριόνη, χορευτής θαρρώ, που αν σ᾽ είχε πάρει η λόγχη μου για πάντοτε θα σ᾽ έκανε να μείνεις». Εκείνου αντείπε ο δοξαστός στα όπλα Μηριόνης:
Π_620	«Αἰνεία, χαλεπόν σε καὶ ἴφθιμόν περ ἐόντα πάντων ἀνθρώπων σβέσσαι μένος, ὅς κέ σευ ἄντα ἔλθῃ ἀμυνόμενος· θνητὸς δέ νυ καὶ σὺ τέτυξαι. εἰ καὶ ἐγώ σε βάλοιμι τυχὼν μέσον ὀξέϊ χαλκῷ, αἶψά κε καὶ κρατερός περ ἐὼν καὶ χερσὶ πεποιθὼς	«Αινεία, πράγμα δύσκολον, ανδράγαθος αν κι είσαι, του κάθε ανδρός που αντίκρυ σου με τ᾽ άρματα προβάλει εσύ να πάρεις την ζωήν· θνητός και συ γεννήθης· εάν ακόντιζα κι εγώ και σου άνοιγα το στήθος και δυνατός και θαρρετός εις την ανδρειά σου ως είσαι,
Π_625	εὖχος ἐμοὶ δοίης, ψυχὴν δ᾽ Ἄϊδι κλυτοπώλῳ.» Ὣς φάτο, τὸν δ᾽ ἐνένιπε Μενοιτίου ἄλκιμος υἱός· «Μηριόνη, τί σὺ ταῦτα καὶ ἐσθλὸς ἐὼν ἀγορεύεις; ὦ πέπον, οὔ τοι Τρῶες ὀνειδείοις ἐπέεσσι νεκροῦ χωρήσουσι· πάρος τινὰ γαῖα καθέξει.	θα είχα εγώ το καύχημα και ο Άδης την ψυχήν σου». Αυτά είπε και ο Πάτροκλος τον αποπήρε ο θείος: «Τι λέγεις τούτ᾽, ανδράγαθος ως είσαι, Μηριόνη, για λόγια, φίλε, υβριστικά οι Τρώες δεν θ᾽ αφήσουν το λείψανο αν κανένας τους το χώμα δεν δαγκάσει.
Π_630	ἐν γὰρ χερσὶ τέλος πολέμου, ἐπέων δ᾽ ἐνὶ βουλῇ· τῶ οὔ τι χρὴ μῦθον ὀφέλλειν, ἀλλὰ μάχεσθαι.» Ὣς εἰπὼν ὁ μὲν ἦρχ᾽, ὁ δ᾽ ἅμ᾽ ἕσπετο ἰσόθεος φώς. τῶν δ᾽ ὥς τε δρυτόμων ἀνδρῶν ὀρυμαγδὸς ὄρωρεν οὔρεος ἐν βήσσῃς, ἕκαθεν δέ τε γίγνετ᾽ ἀκουή,	Αξίζει ο λόγος στην βουλήν, στον πόλεμον το χέρι. Όθεν εμπρός στον πόλεμον και ας μη πολυλογούμε». Είπ᾽, εκινήθη και σ᾽ αυτόν κατόπι ο θείος άνδρας, και ως εις το δάσος του βουνού των ξυλοκόπων κρότος, σηκώνεται ακατάπαυστος και ακούεται από πέρα,
Π_635	ὣς τῶν ὄρνυτο δοῦπος ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης χαλκοῦ τε ῥινοῦ τε βοῶν τ᾽ εὐποιητάων, νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν. οὐδ᾽ ἂν ἔτι φράδμων περ ἀνὴρ Σαρπηδόνα δῖον ἔγνω, ἐπεὶ βελέεσσι καὶ αἵματι καὶ κονίῃσιν	παρόμοια και των μαχητών, από της γης το πλάτος, βρόντον εσήκωνε ο χαλκός και οι ταύρινες ασπίδες με ξίφη και με δίστομα κοντάρια ως εκτυπιόνταν και γνώστης δεν θα γνώριζε τον θείον Σαρπηδόνα, ως απ᾽ ακόντι, απ᾽ αίματα και από την σκόνην όλος
Π_640	ἐκ κεφαλῆς εἴλυτο διαμπερὲς ἐς πόδας ἄκρους. οἱ δ᾽ αἰεὶ περὶ νεκρὸν ὁμίλεον, ὡς ὅτε μυῖαι σταθμῷ ἔνι βρομέωσι περιγλαγέας κατὰ πέλλας ὥρῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τε γλάγος ἄγγεα δεύει· ὣς ἄρα τοὶ περὶ νεκρὸν ὁμίλεον, οὐδέ ποτε Ζεὺς	πατόκορφα εσκεπάζετο και στον νεκρόν εκείνοι ολόγυρ᾽ αναδεύονταν, σαν μύγες εις την μάνδραν βουίζαν ολοτρόγυρα σ᾽ ολόγεμες καρδάρες το καλοκαίρι οπού στ᾽ αγγειά το γάλα ξεχειλίζει. Τότε απ᾽ αυτούς, που εμάχονταν εις τον νεκρόν τριγύρω
Π_645	τρέψεν ἀπὸ κρατερῆς ὑσμίνης ὄσσε φαεινώ, ἀλλὰ κατ᾽ αὐτοὺς αἰὲν ὅρα καὶ φράζετο θυμῷ, πολλὰ μάλ᾽ ἀμφὶ φόνῳ Πατρόκλου μερμηρίζων, ἢ ἤδη καὶ κεῖνον ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ αὐτοῦ ἐπ᾽ ἀντιθέῳ Σαρπηδόνι φαίδιμος Ἕκτωρ	στιγμήν ο Ζευς δεν έστρεψε τα φωτερά του μάτια· αυτός ετήρα πάντοτε και αμφίβολος μετρούσε μέσα στο βάθος της ψυχής τον φόνον του Πατρόκλου, ή τώρ᾽ αυτού στο λείψανο του θείου Σαρπηδόνος ο Έκτωρ με την λόγχην του το σώμα να του σχίσει
Π_650	χαλκῷ δῃώσῃ, ἀπό τ᾽ ὤμων τεύχε᾽ ἕληται, ἦ ἔτι καὶ πλεόνεσσιν ὀφέλλειεν πόνον αἰπύν. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι, ὄφρ᾽ ἠῢς θεράπων Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος ἐξαῦτις Τρῶάς τε καὶ Ἕκτορα χαλκοκορυστὴν	και να του πάρει τ᾽ άρματα, ή θε ν᾽ αφήσει ακόμη σ᾽ άλλους πολλούς τον όλεθρον να φέρ᾽ η δύναμίς του. Και τούτο μες στον λογισμόν προτίμησεν ο νους του, πάλι ο λαμπρός ακόλουθος του θείου Αχιλλέως τους Τρώας και τον Έκτορα να κυνηγήσει οπίσω
Π_655	ὤσαιτο προτὶ ἄστυ, πολέων δ᾽ ἀπὸ θυμὸν ἕλοιτο. Ἕκτορι δὲ πρωτίστῳ ἀνάλκιδα θυμὸν ἐνῆκεν· ἐς δίφρον δ᾽ ἀναβὰς φύγαδ᾽ ἔτραπε, κέκλετο δ᾽ ἄλλους Τρῶας φευγέμεναι· γνῶ γὰρ Διὸς ἱρὰ τάλαντα. ἔνθ᾽ οὐδ᾽ ἴφθιμοι Λύκιοι μένον, ἀλλὰ φόβηθεν	κατά την πόλιν και πολλούς να θανατώσει ανδρείους. Μ᾽ άνανδρο πνεύμα επάγωσε του Έκτορος τα στήθη· στ᾽ αμάξι ανέβη κι έφευγε κι εφώναζε των άλλων να φύγουν ως εγνώρισε τες πλάστιγγες του Δία. Και ούτε οι γενναίοι Λύκιοι σταθήκαν αλλ᾽ εφύγαν
Π_660	πάντες, ἐπεὶ βασιλῆα ἴδον βεβλαμμένον ἦτορ, κείμενον ἐν νεκύων ἀγύρει· πολέες γὰρ ἐπ᾽ αὐτῷ κάππεσον, εὖτ᾽ ἔριδα κρατερὴν ἐτάνυσσε Κρονίων. οἱ δ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾽ ὤμοιιν Σαρπηδόνος ἔντε᾽ ἕλοντο χάλκεα μαρμαίροντα, τὰ μὲν κοίλας ἐπὶ νῆας	όλοι, τον βασιλέα τους ως είδαν νεκρωμένον κάτω απ᾽ το πλήθος των νεκρών, ότι πολλοί ᾽χαν πέσει επάνω του στον άσπονδον που άναψε αγώνα ο Δίας. Κι εκείνοι ωστόσον έπαιρναν από τον Σαρπηδόνα τ᾽ άρματα τα περίλαμπρα, και τα ᾽φεραν στα πλοία
Π_665	δῶκε φέρειν ἑτάροισι Μενοιτίου ἄλκιμος υἱός. καὶ τότ᾽ Ἀπόλλωνα προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· «εἰ δ᾽ ἄγε νῦν, φίλε Φοῖβε, κελαινεφὲς αἷμα κάθηρον ἐλθὼν ἐκ βελέων Σαρπηδόνα, καί μιν ἔπειτα πολλὸν ἀποπρὸ φέρων λοῦσον ποταμοῖο ῥοῇσι	καθώς τους είπε ο ανδράγαθος υιός του Μενοιτίου. Και είπε τότε ο βροντητής του Φοίβου: «Άμε, γλυκέ μου Φοίβε, απ᾽ τα βέλη σήκωσε τον Σαρπηδόνα, πρώτα από τα μαύρα αίματα να τον καθάρεις όλον στου ποταμού τα ρεύματα μακράν και αφού τον χρίσεις
Π_670	χρῖσόν τ᾽ ἀμβροσίῃ, περὶ δ᾽ ἄμβροτα εἵματα ἕσσον· πέμπε δέ μιν πομποῖσιν ἅμα κραιπνοῖσι φέρεσθαι, Ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν, οἵ ῥά μιν ὦκα θήσουσ᾽ ἐν Λυκίης εὐρείης πίονι δήμῳ, ἔνθα ἑ ταρχύσουσι κασίγνητοί τε ἔται τε	με αμβροσίαν, άφθαρτα ενδύματα ένδυσέ τον, και στείλε τον με οδηγούς ταχείς τα διδυμάρια τον Ύπνον και τον Θάνατον να τον ξεπροβοδήσουν, ως να τον θέσουν στον λαόν της κάρπιμης Λυκίας, όπου αδελφοί και συγγενείς θα του σηκώσουν τάφον
Π_675	τύμβῳ τε στήλῃ τε· τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ θανόντων.» Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἄρα πατρὸς ἀνηκούστησεν Ἀπόλλων. βῆ δὲ κατ᾽ Ἰδαίων ὀρέων ἐς φύλοπιν αἰνήν, αὐτίκα δ᾽ ἐκ βελέων Σαρπηδόνα δῖον ἀείρας πολλὸν ἀποπρὸ φέρων λοῦσεν ποταμοῖο ῥοῇσι	και στήλην, μόνον χάρισμα που των νεκρών ανήκει». Είπε, και δεν παράκουσεν ο Απόλλων στον πατέρα και μες στην μάχην έπεσεν από τα όρ᾽ Ιδαία· μέσ᾽ απ᾽ τα βέλη εσήκωσε τον θείον Σαρπηδόνα, στον ποταμόν τον έλουσε, τον έχρισε αμβροσίαν,
Π_680	χρῖσέν τ᾽ ἀμβροσίῃ, περὶ δ᾽ ἄμβροτα εἵματα ἕσσε· πέμπε δέ μιν πομποῖσιν ἅμα κραιπνοῖσι φέρεσθαι, Ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν, οἵ ῥά μιν ὦκα κάτθεσαν ἐν Λυκίης εὐρείης πίονι δήμῳ. Πάτροκλος δ᾽ ἵπποισι καὶ Αὐτομέδοντι κελεύσας	κι ενδύματα τον ένδυσε, που είναι άφθαρτα υφασμένα· κι έστειλε αυτόν με οδηγούς ταχείς, τα διδυμάρια τον Ύπνον και τον Θάνατον, που τον ξεπροβοδήσαν και τον εθέσαν στον λαόν της κάρπιμης Λυκίας. Τότ᾽ είπε του Αυτομέδοντος ο Πάτροκλος να σπρώξει
Π_685	Τρῶας καὶ Λυκίους μετεκίαθε, καὶ μέγ᾽ ἀάσθη νήπιος· εἰ δὲ ἔπος Πηληϊάδαο φύλαξεν, ἦ τ᾽ ἂν ὑπέκφυγε κῆρα κακὴν μέλανος θανάτοιο. ἀλλ᾽ αἰεί τε Διὸς κρείσσων νόος ἠέ περ ἀνδρῶν· ὅς τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην	το αμάξι αυτού κατάποδα των Τρώων και Λυκίων· ποια τύφλωσις! αν φύλαγε τον λόγον του Αχιλλέως, την μοίραν θα εξέφευγε την μαύρην του θανάτου. Αλλά του Δί᾽ αξίζει ο νους πλιότερο ή του ανθρώπου, που εύκολα και άνδρ᾽ ατρόμητον δειλιάζει και την νίκην
Π_690	ῥηϊδίως, ὅτε δ᾽ αὐτὸς ἐποτρύνῃσι μάχεσθαι· ὅς οἱ καὶ τότε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἀνῆκεν. Ἔνθα τίνα πρῶτον, τίνα δ᾽ ὕστατον ἐξενάριξας, Πατρόκλεις, ὅτε δή σε θεοὶ θάνατόνδε κάλεσσαν; Ἄδρηστον μὲν πρῶτα καὶ Αὐτόνοον καὶ Ἔχεκλον	του αφαιρεί και άλλην φοράν τον σπρώχνει αυτός  στην μάχη όπως τότ᾽ έβαλε φωτιά στα στήθη του Πατρόκλου. Ποιον πρώτον και ποιον ύστερον εγύμνωσες στην μάχην, Πάτροκλε, οπόταν οι θεοί σ᾽ εκάλεσαν στον Άδην; Έπεσε πρώτα ο Άδρηστος· ο Αυτόνοος κατόπιν,
Π_695	καὶ Πέριμον Μεγάδην καὶ Ἐπίστορα καὶ Μελάνιππον, αὐτὰρ ἔπειτ᾽ Ἔλασον καὶ Μούλιον ἠδὲ Πυλάρτην· τοὺς ἕλεν· οἱ δ᾽ ἄλλοι φύγαδε μνώοντο ἕκαστος. Ἔνθα κεν ὑψίπυλον Τροίην ἕλον υἷες Ἀχαιῶν Πατρόκλου ὑπὸ χερσί· περιπρὸ γὰρ ἔγχεϊ θῦεν·	ο Επίστωρ, ο Μελάνιππος, ο Πέριμος Μεγάδης, ο Έχεκλος, ο Έλασος, ο Μούλιος και ο Πυλάρτης, κι οι άλλοι εδειλοψύχησαν κι εφύγαν όλοι εμπρός του. Θα ᾽παιρναν τότ᾽ οι Αχαιοί την υψηλήν Τρωάδα, τόσο τριγύρω εμάνιζεν η λόγχη του Πατρόκλου,
Π_700	εἰ μὴ Ἀπόλλων Φοῖβος ἐϋδμήτου ἐπὶ πύργου ἔστη, τῷ ὀλοὰ φρονέων, Τρώεσσι δ᾽ ἀρήγων. τρὶς μὲν ἐπ᾽ ἀγκῶνος βῆ τείχεος ὑψηλοῖο Πάτροκλος, τρὶς δ᾽ αὐτὸν ἀπεστυφέλιξεν Ἀπόλλων, χείρεσσ᾽ ἀθανάτῃσι φαεινὴν ἀσπίδα νύσσων.	στον πύργον αν δεν έστεκεν ο Φοίβος, που των Τρώων υπέρμαχος, τον όλεθρον εκείνου εμελετούσε. Και τρεις εσκάλωσε φορές ο Πάτροκλος στο τείχος και τρεις τον εξετίναξεν ο Φοίβος με τα χέρια τ᾽ αθάνατα κτυπώντας του την φωτεινήν ασπίδα.
Π_705	ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, δεινὰ δ᾽ ὁμοκλήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «χάζεο, διογενὲς Πατρόκλεες· οὔ νύ τοι αἶσα σῷ ὑπὸ δουρὶ πόλιν πέρθαι Τρώων ἀγερώχων, οὐδ᾽ ὑπ᾽ Ἀχιλλῆος, ὅς περ σέο πολλὸν ἀμείνων.»	Αλλ᾽ ότε ως δαίμων τέταρτην φοράν εχύθη ο ήρως, φοβερήν του ᾽βαλε κραυγήν ο Απόλλων και του είπε: «Πάτροκλε διογέννητε, δεν έχει ορίσ᾽ η μοίρα των αποτόλμων Τρώων συ την πόλιν να πορθήσεις, ούδ᾽ ο Αχιλλεύς, εις την ανδρειά περίσσ᾽ ανώτερός σου».
Π_710	Ὣς φάτο, Πάτροκλος δ᾽ ἀνεχάζετο πολλὸν ὀπίσσω, μῆνιν ἀλευάμενος ἑκατηβόλου Ἀπόλλωνος. Ἕκτωρ δ᾽ ἐν Σκαιῇσι πύλῃς ἔχε μώνυχας ἵππους· δίζε γὰρ ἠὲ μάχοιτο κατὰ κλόνον αὖτις ἐλάσσας, ἦ λαοὺς ἐς τεῖχος ὁμοκλήσειεν ἀλῆναι.	Είπε, κι ευθύς ο Πάτροκλος μακράν εσύρθη οπίσω για να αποφύγει την ορμήν του μακροβόλου Φοίβου. Κι έμεν᾽ ο Έκτωρ στες Σκαιές με τα γοργά πουλάρια· κι ερεύνα ο νους του αν θα στραφεί στην ταραχήν της μάχης ή θα φωνάξει στον λαόν ν᾽ αποκλισθεί στο τείχος.
Π_715	ταῦτ᾽ ἄρα οἱ φρονέοντι παρίστατο Φοῖβος Ἀπόλλων, ἀνέρι εἰσάμενος αἰζηῷ τε κρατερῷ τε, Ἀσίῳ, ὃς μήτρως ἦν Ἕκτορος ἱπποδάμοιο, αὐτοκασίγνητος Ἑκάβης, υἱὸς δὲ Δύμαντος, ὃς Φρυγίῃ ναίεσκε ῥοῇς ἔπι Σαγγαρίοιο·	Και τούτο ενώ στοχάζονταν ήλθεν εμπρός του ο Φοίβος· άνδρας εφάνη στην μορφήν καλός και ρωμαλέος, ο Άσιος, οπού θείον του τον είχε απ᾽ την Εκάβην, κι ήταν υιός του Δύμαντος, που πέρα εις της Φρυγίας τα μέρ᾽ ήταν εγκάτοικος κει που ο Σαγγάριος ρέει.
Π_720	τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων· «Ἕκτορ, τίπτε μάχης ἀποπαύεαι; οὐδέ τί σε χρή. αἴθ᾽ ὅσον ἥσσων εἰμί, τόσον σέο φέρτερος εἴην· τῶ κε τάχα στυγερῶς πολέμου ἀπερωήσειας. ἀλλ᾽ ἄγε, Πατρόκλῳ ἔφεπε κρατερώνυχας ἵππους,	Εκείνου επήρε την μορφήν και του ᾽πε τότε ο Φοίβος: «Έκτωρ από τον πόλεμον τι απέχεις; Δεν σου πρέπει. Άμποτε αντί κατώτερος να ᾽μουν ανώτερός σου, ελεεινήν ανάπαυσιν θα είχες απ᾽ την μάχην. Αλλ᾽ έλα, κίνα τ᾽ άλογα στον Πάτροκλον επάνω
Π_725	αἴ κέν πώς μιν ἕλῃς, δώῃ δέ τοι εὖχος Ἀπόλλων.» Ὣς εἰπὼν ὁ μὲν αὖτις ἔβη θεὸς ἂμ πόνον ἀνδρῶν, Κεβριόνῃ δ᾽ ἐκέλευσε δαΐφρονι φαίδιμος Ἕκτωρ ἵππους ἐς πόλεμον πεπληγέμεν. αὐτὰρ Ἀπόλλων δύσεθ᾽ ὅμιλον ἰών, ἐν δὲ κλόνον Ἀργείοισιν	ίσως τον πάρ᾽ η λόγχη σου και ο Φοίβος σε δοξάσει». Είπε κι εστράφηκε ο θεός στον θόρυβον της μάχης, και τον ανδρείον πρόσταξεν ο Έκτωρ Κεβριόνην ευθύς κατά τον πόλεμον τους ίππους να ραβδίσει. Κι έβαλε τάραχον κακόν ο Φοίβος στους Αργείους,
Π_730	ἧκε κακόν, Τρωσὶν δὲ καὶ Ἕκτορι κῦδος ὄπαζεν. Ἕκτωρ δ᾽ ἄλλους μὲν Δαναοὺς ἔα οὐδ᾽ ἐνάριζεν· αὐτὰρ ὁ Πατρόκλῳ ἔφεπε κρατερώνυχας ἵππους. Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν ἀφ᾽ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε σκαιῇ ἔγχος ἔχων· ἑτέρηφι δὲ λάζετο πέτρον	των Τρώων και του Έκτορος την νίκην να χαρίσει. Και ο Έκτωρ δεν εφρόντιζε τους άλλους να φονεύει αλλά τους ίππους έσπρωχνε στον Πάτροκλον επάνω. Και από τ᾽ αμάξι ο Πάτροκλος επήδησε κρατώντας την λόγχην με τ᾽ αριστερό, κι εφούκτωσε με τ᾽ άλλο
Π_735	μάρμαρον ὀκριόεντα, τόν οἱ περὶ χεὶρ ἐκάλυψεν, ἧκε δ᾽ ἐρεισάμενος, οὐδὲ δὴν χάζετο φωτός, οὐδ᾽ ἁλίωσε βέλος, βάλε δ᾽ Ἕκτορος ἡνιοχῆα, Κεβριόνην, νόθον υἱὸν ἀγακλῆος Πριάμοιο, ἵππων ἡνί᾽ ἔχοντα, μετώπιον ὀξέϊ λᾶϊ.	χοντρό λιθάρι δοντερό και αντιστυλωμένος το ᾽ριξε και τον Έκτορα εκτύπησε απ᾽ ολίγο. Αλλ᾽ όμως τον ηνίοχον τον Κεβριόνην ήβρε, που ήταν νοθογέννητος του δοξαστού Πριάμου, ενώ κρατούσε τα λουριά, μες στο μεσόφρυδό του.
Π_740	ἀμφοτέρας δ᾽ ὀφρῦς σύνελεν λίθος, οὐδέ οἱ ἔσχεν ὀστέον, ὀφθαλμοὶ δὲ χαμαὶ πέσον ἐν κονίῃσιν αὐτοῦ πρόσθε ποδῶν· ὁ δ᾽ ἄρ᾽ ἀρνευτῆρι ἐοικὼς κάππεσ᾽ ἀπ᾽ εὐεργέος δίφρου, λίπε δ᾽ ὀστέα θυμός. τὸν δ᾽ ἐπικερτομέων προσέφης, Πατρόκλεες ἱππεῦ·	Και ο τραχύς λίθος σύντριψε τα φρύδια, και όλο εσπάσθη το κόκαλο, και καταγής επέσαν οι οφθαλμοί του αυτού εμπρός στα πόδια του· και απ᾽ τον λαμπρόν του θρόνον έπεσε κάτω ως βουτηχτής κι εβγήκεν η ψυχή του. Και τότε τον ανάπαιξες, ω Πάτροκλε ιππομάχε.
Π_745	«ὢ πόποι, ἦ μάλ᾽ ἐλαφρὸς ἀνήρ, ὡς ῥεῖα κυβιστᾷ. εἰ δή που καὶ πόντῳ ἐν ἰχθυόεντι γένοιτο, πολλοὺς ἂν κορέσειεν ἀνὴρ ὅδε τήθεα διφῶν, νηὸς ἀποθρῴσκων, εἰ καὶ δυσπέμφελος εἴη, ὡς νῦν ἐν πεδίῳ ἐξ ἵππων ῥεῖα κυβιστᾷ.	«Ω, κοίτα! πόσο είν᾽ ελαφρός που εύκολα βουτάει! μες στο ιχθυοφόρο πέλαγος αν τύχαινεν εκείνος, και μέσα στ᾽ άγρια κύματα θα επήδ᾽ από την πλώρην να ψάξει στρείδια και πολλούς μ᾽ εκείνα να χορτάσει· τόσο εύκολ᾽ απ᾽ την άμαξα στο σιάδι αυτός βουτάει·
Π_750	ἦ ῥα καὶ ἐν Τρώεσσι κυβιστητῆρες ἔασιν.» Ὣς εἰπὼν ἐπὶ Κεβριόνῃ ἥρωϊ βεβήκει οἶμα λέοντος ἔχων, ὅς τε σταθμοὺς κεραΐζων ἔβλητο πρὸς στῆθος, ἑή τέ μιν ὤλεσεν ἀλκή· ὣς ἐπὶ Κεβριόνῃ, Πατρόκλεες, ἆλσο μεμαώς.	είναι κι οι Τρώες βουτηχταί ᾽πιδέξιοι, καθώς βλέπω». Είπε, κι ευθύς εχύθηκε στον ήρωα Κεβριόνην, την ορμήν είχε λεονταριού, που ταύρους αφανίζει ώσπου στο στήθος το κτυπούν κι η ανδρειά του το φονεύει· με λύσσαν τέτοιαν, Πάτροκλε, του εχύθηκες επάνω.
Π_755	Ἕκτωρ δ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ἀφ᾽ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε. τὼ περὶ Κεβριόναο λέονθ᾽ ὣς δηρινθήτην, ὥ τ᾽ ὄρεος κορυφῇσι περὶ κταμένης ἐλάφοιο, ἄμφω πεινάοντε, μέγα φρονέοντε μάχεσθον· ὣς περὶ Κεβριόναο δύω μήστωρες ἀϋτῆς,	Και απ᾽ τ᾽ άλλο μέρος πήδησεν ο Έκτωρ απ᾽ τ᾽ αμάξι· κι εκείν᾽ οι δύο πιάσθηκαν εις τον νεκρόν επάνω σαν δυο λεοντάρια στο βουνό, της πείνας λυσσιασμένα μάχονται μεγαλόψυχα για σκοτωμένο ελάφι. Παρόμοια ποίος τον νεκρόν να πάρει Κεβριόνην
Π_760	Πάτροκλός τε Μενοιτιάδης καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ, ἵεντ᾽ ἀλλήλων ταμέειν χρόα νηλέϊ χαλκῷ. Ἕκτωρ μὲν κεφαλῆφιν ἐπεὶ λάβεν, οὐχὶ μεθίει· Πάτροκλος δ᾽ ἑτέρωθεν ἔχεν ποδός· οἱ δὲ δὴ ἄλλοι Τρῶες καὶ Δαναοὶ σύναγον κρατερὴν ὑσμίνην.	ο Έκτωρ και ο Πάτροκλος, μάχης δεινοί τεχνίται, με τον αλύπητον χαλκόν ν᾽ αντισφαγούν ζητούσαν. Με πείσμ᾽ από την κεφαλήν ο Έκτωρ τον κρατούσε· ο Έκτωρ και ο Πάτροκλος· κι επάνω των οι άλλοι, οι Τρώες και οι Δαναοί σφοδρήν κρατούσαν μάχην.
Π_765	Ὡς δ᾽ Εὖρός τε Νότος τ᾽ ἐριδαίνετον ἀλλήλοιιν οὔρεος ἐν βήσσῃς βαθέην πελεμιζέμεν ὕλην, φηγόν τε μελίην τε τανύφλοιόν τε κράνειαν, αἵ τε πρὸς ἀλλήλας ἔβαλον τανυήκεας ὄζους ἠχῇ θεσπεσίῃ, πάταγος δέ τε ἀγνυμενάων,	Και όπως μ᾽ αγών᾽ αντίζηλον ο Εύρος με τον Νότον στο όρος δάσος πολεμούν βαθύ και φουντωμένο από πολύφλουδες κρανιές και φράξα και μελέγους που σμίγουν όλ᾽, αντικτυπούν τα μακριά κλαδιά τους, και όπως συντρίβονται πολύς ο βρόντος αντηχάει,
Π_770	ὣς Τρῶες καὶ Ἀχαιοὶ ἐπ᾽ ἀλλήλοισι θορόντες δῄουν, οὐδ᾽ ἕτεροι μνώοντ᾽ ὀλοοῖο φόβοιο. πολλὰ δὲ Κεβριόνην ἀμφ᾽ ὀξέα δοῦρα πεπήγει ἰοί τε πτερόεντες ἀπὸ νευρῆφι θορόντες, πολλὰ δὲ χερμάδια μεγάλ᾽ ἀσπίδας ἐστυφέλιξαν	όμοια με αντίθετην ορμήν οι Αχαιοί και οι Τρώες σφάζονταν και την άνανδρην φυγήν στον νουν δεν είχαν, και ως μάχονταν ολόγυρα εκεί στον Κεβριόνην λόγχες εμπήχθηκαν πολλές και φτεροφόρ᾽ ακόντια και ασπίδες σκούντησαν πολλές λιθάρια φουκτωμένα.
Π_775	μαρναμένων ἀμφ᾽ αὐτόν· ὁ δ᾽ ἐν στροφάλιγγι κονίης κεῖτο μέγας μεγαλωστί, λελασμένος ἱπποσυνάων. Ὄφρα μὲν Ἠέλιος μέσον οὐρανὸν ἀμφιβεβήκει, τόφρα μάλ᾽ ἀμφοτέρων βέλε᾽ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαός· ἦμος δ᾽ Ἠέλιος μετενίσετο βουλυτόνδε,	Και αυτός στο μέσο απέραντος στον στρόβιλον της σκόνης κοιτάμενος τους ιππικούς αγώνες λησμονούσε. Και όσον ο ήλιος έλαμπε στα μεσουράνια μέρη κτυπιόνταν κ έπεφταν πολλοί και απ᾽ τα δυο μέρη ομοίως· και άμ᾽ έγειρεν ο ήλιος, όταν τα βόδια λυώνται,
Π_780	καὶ τότε δή ῥ᾽ ὑπὲρ αἶσαν Ἀχαιοὶ φέρτεροι ἦσαν. ἐκ μὲν Κεβριόνην βελέων ἥρωα ἔρυσσαν Τρώων ἐξ ἐνοπῆς, καὶ ἀπ᾽ ὤμων τεύχε᾽ ἕλοντο, Πάτροκλος δὲ Τρωσὶ κακὰ φρονέων ἐνόρουσε. τρὶς μὲν ἔπειτ᾽ ἐπόρουσε θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ,	τότ᾽ ενικούσαν οι Αχαιοί χωρίς να θέλ᾽ η μοίρα. Και από τ᾽ ακόντια ξέσυραν τον ήρωα Κεβριόνην μακράν των Τρώων, κι έπειτα τον γδύσαν απ᾽ τα όπλα. Στους Τρώας πέφτει ο Πάτροκλος αφανισμόν να φέρει και τρεις φορές κραυγάζοντας τρομακτικώς εχύθη
Π_785	σμερδαλέα ἰάχων, τρὶς δ᾽ ἐννέα φῶτας ἔπεφνεν. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, ἔνθ᾽ ἄρα τοι, Πάτροκλε, φάνη βιότοιο τελευτή· ἤντετο γάρ τοι Φοῖβος ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ δεινός· ὁ μὲν τὸν ἰόντα κατὰ κλόνον οὐκ ἐνόησεν·	και άνδρες εννέα τη φορά ροβόλησαν στον Άδη. Αλλ᾽ όταν τετάρτη φοράν ωσάν θεός ορμούσε, τότε σου εφάνη, Πάτροκλε, το τέλος της ζωής σου· ότι στην μάχην σου ᾽λθ᾽ εμπρός τρομακτικός ο Φοίβος. Και δεν τον είδε, ως έρχονταν, στην ταραχήν της μάχης
Π_790	ἠέρι γὰρ πολλῇ κεκαλυμμένος ἀντεβόλησε· στῆ δ᾽ ὄπιθεν, πλῆξεν δὲ μετάφρενον εὐρέε τ᾽ ὤμω χειρὶ καταπρηνεῖ, στρεφεδίνηθεν δέ οἱ ὄσσε. τοῦ δ᾽ ἀπὸ μὲν κρατὸς κυνέην βάλε Φοῖβος Ἀπόλλων· ἡ δὲ κυλινδομένη καναχὴν ἔχε ποσσὶν ὑφ᾽ ἵππων	μες στην κατάχνια ολόκλειστος· του εστήθη οπίσω ο  Φοίβος με την παλάμην πετακτήν τού επάταξε τους ώμους και όλην την ράχην· κι έστριψαν τα μάτια του Πατρόκλου. Και ο Φοίβος απ᾽ την κεφαλήν τού επέταξε το κράνος, που αντήχησε, ως εκύλησε στα πόδια εκεί των ίππων·
Π_795	αὐλῶπις τρυφάλεια, μιάνθησαν δὲ ἔθειραι αἵματι καὶ κονίῃσι· πάρος γε μὲν οὐ θέμις ἦεν ἱππόκομον πήληκα μιαίνεσθαι κονίῃσιν, ἀλλ᾽ ἀνδρὸς θείοιο κάρη χαρίεν τε μέτωπον ῥύετ᾽ Ἀχιλλῆος· τότε δὲ Ζεὺς Ἕκτορι δῶκεν	και η χαίτη του στα χώματα μολύνθη και στο αίμα. Και ως τότ᾽ δεν εγίνετο να μολυνθεί στο χώμα ο κώνος λαμπροφούντωτος, που έσκεπε τ᾽ ωραίο μέτωπο και την κεφαλήν του θείου Αχιλλέως· και τότε το ᾽δωκεν ο Ζευς του Έκτορος να σκέπει
Π_800	ᾗ κεφαλῇ φορέειν, σχεδόθεν δέ οἱ ἦεν ὄλεθρος. πᾶν δέ οἱ ἐν χείρεσσιν ἄγη δολιχόσκιον ἔγχος, βριθὺ μέγα στιβαρὸν κεκορυθμένον· αὐτὰρ ἀπ᾽ ὤμων ἀσπὶς σὺν τελαμῶνι χαμαὶ πέσε τερμιόεσσα. λῦσε δέ οἱ θώρηκα ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων.	την κεφαλήν του κι έφθανε σ᾽ αυτόν η μαύρ᾽ ημέρα. Κι εκόπη το μακρόσκιο κοντάρι στην παλάμην το λογχοφόρο, το βαρύ, και του ᾽πεσε απ᾽ τους ώμους μ᾽ όλον τον τελαμώνα της η κροσσωμένη ασπίδα. Και ο Φοίβος, του Διός υιός, τον θώρακα του λύει.
Π_805	τὸν δ᾽ ἄτη φρένας εἷλε, λύθεν δ᾽ ὑπὸ φαίδιμα γυῖα, στῆ δὲ ταφών· ὄπιθεν δὲ μετάφρενον ὀξέϊ δουρὶ ὤμων μεσσηγὺς σχεδόθεν βάλε Δάρδανος ἀνήρ, Πανθοΐδης Εὔφορβος, ὃς ἡλικίην ἐκέκαστο ἔγχεΐ θ᾽ ἱπποσύνῃ τε πόδεσσί τε καρπαλίμοισι·	Εθεοκρούσθη ο Πάτροκλος, του ελύθηκαν τα μέλη και θαμπωμένος έμεινε· και οπίσω με την λόγχην τον κτύπησ᾽ ένας Δάρδανος των ώμων εις την μέσην, ο Πανθοΐδης Εύφορβος, που επρώτευε των άλλων στην λόγχην, εις το τρέξιμο και στην ιππομαχίαν.
Π_810	καὶ γὰρ δὴ τότε φῶτας ἐείκοσι βῆσεν ἀφ᾽ ἵππων, πρῶτ᾽ ἐλθὼν σὺν ὄχεσφι, διδασκόμενος πολέμοιο· ὅς τοι πρῶτος ἐφῆκε βέλος, Πατρόκλεες ἱππεῦ, οὐδὲ δάμασσ᾽· ὁ μὲν αὖτις ἀνέδραμε, μίκτο δ᾽ ὁμίλῳ, ἐκ χροὸς ἁρπάξας δόρυ μείλινον, οὐδ᾽ ὑπέμεινε	Όταν πολέμου αμάθητος πρωτήλθεν ιππομάχος, είκοσι άνδρες μόνος του κατέβασε απ᾽ τους ίππους. Αυτός πρώτος σ᾽ ελόγχισεν, ω Πάτροκλε ιππομάχε, και δεν σε φόνευσε, κι ευθύς την λόγχην απ᾽ το σώμα άρπαξε και μες στον στρατόν εσύρθη, δεν εστάθη
Π_815	Πάτροκλον γυμνόν περ ἐόντ᾽ ἐν δηϊοτῆτι. Πάτροκλος δὲ θεοῦ πληγῇ καὶ δουρὶ δαμασθεὶς ἂψ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ᾽ ἀλεείνων. Ἕκτωρ δ᾽ ὡς εἶδεν Πατροκλῆα μεγάθυμον ἂψ ἀναχαζόμενον, βεβλημένον ὀξέϊ χαλκῷ,	ν᾽ αντιταχθεί στον Πάτροκλον, αν και ξαρματωμένον, αλλ᾽ ως το χέρι του θεού τον δάμασε και η λόγχη προς τους συντρόφους έστρεφε την μοίραν να αποφύγει. Και ο Έκτωρ απ᾽ τες φάλαγγες άμ᾽ είδε τον γενναίον Πάτροκλον ν᾽ αποσύρεται κονταροπληγωμένος,
Π_820	ἀγχίμολόν ῥά οἱ ἦλθε κατὰ στίχας, οὖτα δὲ δουρὶ νείατον ἐς κενεῶνα, διαπρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσε· δούπησεν δὲ πεσών, μέγα δ᾽ ἤκαχε λαὸν Ἀχαιῶν· ὡς δ᾽ ὅτε σῦν ἀκάμαντα λέων ἐβιήσατο χάρμῃ, ὥ τ᾽ ὄρεος κορυφῇσι μέγα φρονέοντε μάχεσθον	προχώρησε, του εστήθη εμπρός, και μέσα εις το λαγγόνι την λόγχην όλην έμπηξε κι η άκρη εβγήκε πέρα. Έπεσε και κατήφεια στους Αχαιούς εχύθη. Και ως λέοντας και αδείλιαστος αγριόχοιρος στο όρος μάχονται μεγαλόψυχα για μια μικρή βρυσούλα,
Π_825	πίδακος ἀμφ᾽ ὀλίγης· ἐθέλουσι δὲ πιέμεν ἄμφω· πολλὰ δέ τ᾽ ἀσθμαίνοντα λέων ἐδάμασσε βίηφιν· ὣς πολέας πεφνόντα Μενοιτίου ἄλκιμον υἱὸν Ἕκτωρ Πριαμίδης σχεδὸν ἔγχεϊ θυμὸν ἀπηύρα, καί οἱ ἐπευχόμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·	ότι να πιουν θέλουν και οι δυο με λύσσαν, ώσπου ο χοίρος ασκομαχώντας ξεψυχά στον λέοντ᾽ αποκάτω· ομοίως τον ανδράγαθον υιόν του Μενοιτίου, πολλών φονέα μαχητών ο Πριαμίδης Έκτωρ με λόγχην εθανάτωσε κι επάνω του εκαυχήθη:
Π_830	«Πάτροκλ᾽, ἦ που ἔφησθα πόλιν κεραϊξέμεν ἁμήν, Τρωϊάδας δὲ γυναῖκας ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρας ἄξειν ἐν νήεσσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν, νήπιε· τάων δὲ πρόσθ᾽ Ἕκτορος ὠκέες ἵπποι ποσσὶν ὀρωρέχαται πολεμίζειν· ἔγχεϊ δ᾽ αὐτὸς	«Την πόλιν μας, ω Πάτροκλε, θαρρούσες ν᾽ αφανίσεις, και δούλες στην πατρίδα σου να πάρεις τες γυναίκες, ανόητε! και ακούραστα γι᾽ αυτές ετρικυμίζαν τ᾽ άλογα τα φτερόποδα του Έκτορος, κι εκείνος, — που είμαι πρώτος μαχητής των φιλομάχων Τρώων,
Π_835	Τρωσὶ φιλοπτολέμοισι μεταπρέπω, ὅ σφιν ἀμύνω ἦμαρ ἀναγκαῖον· σὲ δέ τ᾽ ἐνθάδε γῦπες ἔδονται. ἆ δείλ᾽, οὐδέ τοι ἐσθλὸς ἐὼν χραίσμησεν Ἀχιλλεύς, ὅς πού τοι μάλα πολλὰ μένων ἐπετέλλετ᾽ ἰόντι· “μή μοι πρὶν ἰέναι, Πατρόκλεες ἱπποκέλευθε,	και δεν θα ιδούν, ενόσω ζω, την δουλικήν ημέρα· και τώρα σε τα όρνεα θα φάγουν εις την Τροίαν. Άθλιε! δεν σε ωφέλησεν ο ανδρείος Αχιλλέας· θα σου παράγγελνε πολλά την ώραν που εκινούσες: «Να μη γυρίσεις, Πάτροκλε ιππόμαχε, στα πλοία
Π_840	νῆας ἔπι γλαφυράς, πρὶν Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο αἱματόεντα χιτῶνα περὶ στήθεσσι δαΐξαι.” ὥς πού σε προσέφη, σοὶ δὲ φρένας ἄφρονι πεῖθε.» Τὸν δ᾽ ὀλιγοδρανέων προσέφης, Πατρόκλεες ἱππεῦ· «ἤδη νῦν, Ἕκτορ, μεγάλ᾽ εὔχεο· σοὶ γὰρ ἔδωκε	πριν σχίσεις εις του Έκτορος τα στήθη τον χιτώνα βαμμένον εις το αίμα του»· αυτά θα είπ᾽ εκείνος και αυτά τα λόγια σ᾽ άρεσαν, ανόητος ως είσαι». Και, Πάτροκλε, του απάντησες με την ψυχήν στο στόμα: «Έκτωρ, καυχήσου όσο ημπορείς, τώρα που ο Ζευς και ο Φοίβος
Π_845	νίκην Ζεὺς Κρονίδης καὶ Ἀπόλλων, οἵ με δάμασσαν ῥηιδίως· αὐτοὶ γὰρ ἀπ᾽ ὤμων τεύχε᾽ ἕλοντο. τοιοῦτοι δ᾽ εἴ πέρ μοι ἐείκοσιν ἀντεβόλησαν, πάντές κ᾽ αὐτόθ᾽ ὄλοντο ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ δαμέντες. ἀλλά με μοῖρ᾽ ὀλοὴ καὶ Λητοῦς ἔκτανεν υἱός,	την νίκην σού εχάρισαν — και αυτοί με καταβάλλουν εύκολ᾽, αφού μου αφαίρεσαν τα όπλ᾽ από τους ώμους. Κι είκοσιν όμοιοι με σε να είχαν έλθει εμπρός μου όλοι νεκροί θα έπεφταν στην λόγχην μου αποκάτω. Εμένα η μοίρα εφόνευσεν η μαύρη με τον Φοίβον
Π_850	ἀνδρῶν δ᾽ Εὔφορβος· σὺ δέ με τρίτος ἐξεναρίζεις. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· οὔ θην οὐδ᾽ αὐτὸς δηρὸν βέῃ, ἀλλά τοι ἤδη ἄγχι παρέστηκεν θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή, χερσὶ δαμέντ᾽ Ἀχιλῆος ἀμύμονος Αἰακίδαο.»	και απ᾽ τους θνητούς ο Εύφορβος· τρίτος εσύ με γδύνεις. Και άκουσε ακόμα τι θα ειπώ και βάλε το στον νουν σου· ολίγες είν᾽ οι μέρες σου· και ιδού σε παραστέκει η μοίρα η παντοδύναμη κι η ώρα του θανάτου, οπού απ᾽ το χέρι αδάμαστο θα πέσεις του Αχιλλέως».
Π_855	Ὣς ἄρα μιν εἰπόντα τέλος θανάτοιο κάλυψε· ψυχὴ δ᾽ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἄϊδόσδε βεβήκει, ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦσ᾽ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην. τὸν καὶ τεθνηῶτα προσηύδα φαίδιμος Ἕκτωρ· «Πατρόκλεις, τί νύ μοι μαντεύεαι αἰπὺν ὄλεθρον;	Με αυτά τα λόγι᾽ απέθανε· και κλαίοντας θλιμμένη την μοίραν, που νεότητα και ανδρείαν τής επήρε, από τα μέλη του η ψυχή κατέβηκε στον Άδη. Νεκρόν τον επροσφώνησεν ο λαμπροφόρος Έκτωρ: «Ω Πάτροκλε, τον θάνατον γιατί μου προμαντεύεις;
Π_860	τίς δ᾽ οἶδ᾽ εἴ κ᾽ Ἀχιλεύς, Θέτιδος πάϊς ἠϋκόμοιο, φθήῃ ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ τυπεὶς ἀπὸ θυμὸν ὀλέσσαι;» Ὣς ἄρα φωνήσας δόρυ χάλκεον ἐξ ὠτειλῆς εἴρυσε λὰξ προσβάς, τὸν δ᾽ ὕπτιον ὦσ᾽ ἀπὸ δουρός. αὐτίκα δὲ ξὺν δουρὶ μετ᾽ Αὐτομέδοντα βεβήκει,	Ποιος ξέρει μήπως ο Αχιλλεύς, της Θέτιδος ο γόνος, χάσει αυτός πρώτος την ζωήν στην λόγχην μου αποκάτω; » Είπε και μέσ᾽ απ᾽ την πληγήν, πατώντας τον, την λόγχην ανέσπασε και ανάσκελον τον έσπρωξε στο χώμα. Κι ευθύς στον Αυτομέδοντα με το κοντάρι εχύθη,
Π_865	ἀντίθεον θεράποντα ποδώκεος Αἰακίδαο· ἵετο γὰρ βαλέειν· τὸν δ᾽ ἔκφερον ὠκέες ἵπποι ἄμβροτοι, οὓς Πηλῆϊ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα.	που είχε άκόλουθον λαμπρόν ο ασύγκριτος Πηλείδης, να τον κτυπήσει, αλλ᾽ έπαιρναν αυτόν οι ταχείς ίπποι, οι αθάνατοι που οι θεοί χαρίσαν του Πηλέως.