Ομηρικά Έπη

Πηγή greek-language.gr _ Homer Iliad v
greek-language.gr _ Homer – Iliad and Odyssey

…

Χ_1	Ὣς οἱ μὲν κατὰ ἄστυ πεφυζότες ἠΰτε νεβροὶ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ᾽ ἀκέοντό τε δίψαν, κεκλιμένοι καλῇσιν ἐπάλξεσιν· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ τείχεος ἆσσον ἴσαν, σάκε᾽ ὤμοισι κλίναντες.	Και μες στην πόλιν τρέμοντας ωσάν ελαφομόσχια δροσολογιούνταν, έπιναν, την δίψαν τους εσβήναν, στα ωραία τείχη πλαγιαστοί· κι οι Αχαιοί στο τείχος πλησίαζαν στους ώμους των κρεμώντας τες ασπίδες.
Χ_5	Ἕκτορα δ᾽ αὐτοῦ μεῖναι ὀλοιὴ μοῖρα πέδησεν Ἰλίου προπάροιθε πυλάων τε Σκαιάων. αὐτὰρ Πηλεΐωνα προσηύδα Φοῖβος Ἀπόλλων· «τίπτε με, Πηλέος υἱέ, ποσὶν ταχέεσσι διώκεις, αὐτὸς θνητὸς ἐὼν θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ με	Και η μοίρα εκράτησε η κακή τον Έκτορα να μείνει έμπροσθεν των Σκαιών Πυλών και της ιερής Ιλίου. Και ο Φοίβος τότε ομίλησεν αυτού στον Αχιλλέα: «Πηλείδη, τι με κυνηγάς με τα γοργά σου πόδια με τον αθάνατον θεόν εσύ θνητός και ακόμη
Χ_10	ἔγνως ὡς θεός εἰμι, σὺ δ᾽ ἀσπερχὲς μενεαίνεις. ἦ νύ τοι οὔ τι μέλει Τρώων πόνος, οὓς ἐφόβησας, οἳ δή τοι εἰς ἄστυ ἄλεν, σὺ δὲ δεῦρο λιάσθης. οὐ μέν με κτενέεις, ἐπεὶ οὔ τοι μόρσιμός εἰμι.» Τὸν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·	πού ᾽μαι θεός δεν ένιωσες, και ακράτητα μανίζεις· των Τρώων, όπου σκόρπισες, ο αγώνας δεν σε μέλει, και αφού συ ξέμεινες εδώ, στην πόλιν εκλεισθήκαν· με δεν φονεύεις ότι εμέ ο θάνατος δεν πιάνει». «Μ᾽ ανάκοψες», του απάντησε με βάρος ο Πηλείδης,
Χ_15	«ἔβλαψάς μ᾽, ἑκάεργε, θεῶν ὀλοώτατε πάντων, ἐνθάδε νῦν τρέψας ἀπὸ τείχεος· ἦ κ᾽ ἔτι πολλοὶ γαῖαν ὀδὰξ εἷλον πρὶν Ἴλιον εἰσαφικέσθαι. νῦν δ᾽ ἐμὲ μὲν μέγα κῦδος ἀφείλεο, τοὺς δὲ σάωσας ῥηϊδίως, ἐπεὶ οὔ τι τίσιν γ᾽ ἔδεισας ὀπίσσω.	«Φοίβε, κακοβουλότερε των αθανάτων όλων, που από το τείχος μ᾽ έγυρες εδώ, και αλλιώς πριν φθάσουν στην Ίλιον θα εδάγκαναν άλλοι πολλοί το χώμα. Δόξαν λαμπρήν μού αφαίρεσες κι ελύτρωσες εκείνους ήσυχος, ότι εκδίκησιν να φοβηθείς δεν είχες,
Χ_20	ἦ σ᾽ ἂν τεισαίμην, εἴ μοι δύναμίς γε παρείη.» Ὣς εἰπὼν προτὶ ἄστυ μέγα φρονέων ἐβεβήκει, σευάμενος ὥς θ᾽ ἵππος ἀεθλοφόρος σὺν ὄχεσφιν, ὅς ῥά τε ῥεῖα θέῃσι τιταινόμενος πεδίοιο· ὣς Ἀχιλεὺς λαιψηρὰ πόδας καὶ γούνατ᾽ ἐνώμα.	κι εγώ θα σ᾽ εκδικούμην αν αρκούσε η δύναμίς μου». Είπε, με φρόνημα υψηλόν κινήθη προς την πόλιν, ως ίππος τρέχει αγωνιστής που μ᾽ όλο τ᾽ όχημά του τετραποδίζει τανυστά στην ανοικτήν πεδιάδα· τόσο τα πόδια γρήγορα κινούσε και ο Πηλείδης.
Χ_25	Τὸν δ᾽ ὁ γέρων Πρίαμος πρῶτος ἴδεν ὀφθαλμοῖσι, παμφαίνονθ᾽ ὥς τ᾽ ἀστέρ᾽ ἐπεσσύμενον πεδίοιο, ὅς ῥά τ᾽ ὀπώρης εἶσιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαὶ φαίνονται πολλοῖσι μετ᾽ ἀστράσι νυκτὸς ἀμολγῷ, ὅν τε κύν᾽ Ὠρίωνος ἐπίκλησιν καλέουσι.	Πρώτος ο γέρος Πρίαμος τον είδε στην πεδιάδα, ολόλαμπρος να χύνεται σαν τ᾽ άστρο που προβάλλει το φως του καλοκαιρινά και στα πολλά τ᾽ αστέρια ανάμεσα φεγγοβολεί στο νυκτικό σκοτάδι, που σκύλον του Ωρίωνος τον ονομάζουν κι είναι
Χ_30	λαμπρότατος μὲν ὅ γ᾽ ἐστί, κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται, καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν· ὣς τοῦ χαλκὸς ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντος. ᾤμωξεν δ᾽ ὁ γέρων, κεφαλὴν δ᾽ ὅ γε κόψατο χερσὶν ὑψόσ᾽ ἀνασχόμενος, μέγα δ᾽ οἰμώξας ἐγεγώνει	λαμπρότατ᾽ άστρο αλλά κακό στον ουρανόν σημείον και τους βαριόμοιρους θνητούς με θέρμες κατακαίει. Τόσο κι εκείνου, ως έτρεχεν, αστράφταν τ᾽ άρματά του. Ύψωσε ο γέρος κλαίοντας τα χέρια και κτυπώντας την κεφαλήν του εξόρκιζε το αγαπητό παιδί του
Χ_35	λισσόμενος φίλον υἱόν· ὁ δὲ προπάροιθε πυλάων ἑστήκει, ἄμοτον μεμαὼς Ἀχιλῆϊ μάχεσθαι· τὸν δ᾽ ὁ γέρων ἐλεεινὰ προσηύδα χεῖρας ὀρεγνύς· «Ἕκτορ, μή μοι μίμνε, φίλον τέκος, ἀνέρα τοῦτον οἶος ἄνευθ᾽ ἄλλων, ἵνα μὴ τάχα πότμον ἐπίσπῃς	με κραυγήν πόνου· αλλ᾽ έστεκε στα τείχη εμπρός εκείνος, κι ελαχταρούσε αντίμαχον να έχει τον Πηλείδην. Και ο γέρος του ᾽λεγε κλαυτά προβάλλοντας τα χέρια: «Ω Έκτωρ, μη μου καρτερείς, παιδί μου, αυτόν τον άνδρα μόνος και αβοήθητος, μη εβρείς τον θάνατόν σου,
Χ_40	Πηλεΐωνι δαμείς, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερός ἐστι, σχέτλιος· αἴθε θεοῖσι φίλος τοσσόνδε γένοιτο ὅσσον ἐμοί· τάχα κέν ἑ κύνες καὶ γῦπες ἔδοιεν κείμενον· ἦ κέ μοι αἰνὸν ἀπὸ πραπίδων ἄχος ἔλθοι· ὅς μ᾽ υἱῶν πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν εὖνιν ἔθηκε,	ότι ο κατάρατος πολύ στην ρώμην σε υπερβαίνει· αχ! οι θεοί να του ᾽θελαν όσο κακό του θέλω· γύπες και σκύλοι γρήγορα νεκρόν θα τον ετρώγαν και ο πόνος θα ᾽παυε ο σκληρός μέσα στα σωθικά μου· που από πολλά με ορφάνευσεν αυτός παιδιά γενναία
Χ_45	κτείνων καὶ περνὰς νήσων ἔπι τηλεδαπάων. καὶ γὰρ νῦν δύο παῖδε, Λυκάονα καὶ Πολύδωρον, οὐ δύναμαι ἰδέειν Τρώων εἰς ἄστυ ἀλέντων, τούς μοι Λαοθόη τέκετο, κρείουσα γυναικῶν. ἀλλ᾽ εἰ μὲν ζώουσι μετὰ στρατῷ, ἦ τ᾽ ἂν ἔπειτα	ή σκοτωμένα ή στα νησιά τα πέρα πουλημένα. Και τώρα σ᾽ όλον τον λαόν που εκλείσθηκε στην πόλιν δεν φαίνεται ο Πολύδωρος, δεν φαίνεται ο Λυκάων, παιδιά μου από την δέσποιναν μεγάλην Λαοθόην. Και αν ζουν ακόμη στον στρατόν, θα λυτρωθούν κατόπι·
Χ_50	χαλκοῦ τε χρυσοῦ τ᾽ ἀπολυσόμεθ᾽· ἔστι γὰρ ἔνδον· πολλὰ γὰρ ὤπασε παιδὶ γέρων ὀνομάκλυτος Ἄλτης. εἰ δ᾽ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Ἀΐδαο δόμοισιν, ἄλγος ἐμῷ θυμῷ καὶ μητέρι, τοὶ τεκόμεσθα· λαοῖσιν δ᾽ ἄλλοισι μινυνθαδιώτερον ἄλγος	χρυσάφ᾽ υπάρχει και χαλκός ότι πολλά ᾽χε δώσει εις το παιδί του ο γέροντας ο ξακουσμένος Άλτης. Και αν ήδη απέθαναν αυτοί και κατοικούν στον Άδη πονάμ᾽ εμείς που τους γεννήσαμεν, εγώ με την μητέρα, αλλά ο πόνος των λαών δεν θα κρατήσει τόσο,
Χ_55	ἔσσεται, ἢν μὴ καὶ σὺ θάνῃς Ἀχιλῆϊ δαμασθείς. ἀλλ᾽ εἰσέρχεο τεῖχος, ἐμὸν τέκος, ὄφρα σαώσῃς Τρῶας καὶ Τρῳάς, μηδὲ μέγα κῦδος ὀρέξῃς Πηλεΐδῃ, αὐτὸς δὲ φίλης αἰῶνος ἀμερθῇς. πρὸς δ᾽ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἔτι φρονέοντ᾽ ἐλέησον,	αν του Αχιλλέως η ανδρειά και σε δεν θανατώσει. Στο τείχος, έμπα, τέκνον μου, για να μας σώσεις όλους, μη θέλεις δόξαν υψηλήν να δώσεις του Πηλείδη και ο ίδιος να στερηθείς την ποθητήν ζωήν σου. Κι έπειτα εμέ τον δύστυχον, πόχω τον νουν μου ακόμη,
Χ_60	δύσμορον, ὅν ῥα πατὴρ Κρονίδης ἐπὶ γήραος οὐδῷ αἴσῃ ἐν ἀργαλέῃ φθίσει, κακὰ πόλλ᾽ ἐπιδόντα, υἷάς τ᾽ ὀλλυμένους ἑλκηθείσας τε θύγατρας, καὶ θαλάμους κεραϊζομένους, καὶ νήπια τέκνα βαλλόμενα προτὶ γαίῃ ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι,	λυπήσου, που κακόμοιρο στα γερατειά μου τέλος θα δώσει ο Δίας, αφού ιδώ κάθε κακόν εμπρός μου, τ᾽ αγόρια μου να σφάζονται, τες κόρες μου να σέρνουν, να μας πατούνται οι θάλαμοι και στον φρικτόν αγώνα να σκαν τα βρέφη καταγής, και να τραβούν τα χέρια
Χ_65	ἑλκομένας τε νυοὺς ὀλοῇς ὑπὸ χερσὶν Ἀχαιῶν. αὐτὸν δ᾽ ἂν πύματόν με κύνες πρώτῃσι θύρῃσιν ὠμησταὶ ἐρύουσιν, ἐπεί κέ τις ὀξέϊ χαλκῷ τύψας ἠὲ βαλὼν ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται, οὓς τρέφον ἐν μεγάροισι τραπεζῆας θυραωρούς,	των Αχαιών τα βδελυρά τες άμοιρες νυφάδες. Κι εμέ τον ίδιον ύστερον στα πρόθυρά μου οι σκύλοι οι ωμοφάγοι θα τραβούν, αφού μ᾽ ακόντ᾽ ή λόγχην κάποιος από τα μέλη μου πετάξει την ψυχήν μου. Του τραπεζιού μου θρέμματα οι θυρωροί μου σκύλοι
Χ_70	οἵ κ᾽ ἐμὸν αἷμα πιόντες ἀλύσσοντες περὶ θυμῷ κείσοντ᾽ ἐν προθύροισι. νέῳ δέ τε πάντ᾽ ἐπέοικεν ἄρηϊ κταμένῳ, δεδαϊγμένῳ ὀξέϊ χαλκῷ, κεῖσθαι· πάντα δὲ καλὰ θανόντι περ, ὅττι φανήῃ· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον	από το αίμα μου αφού πιουν θα πέφτουν ζαλισμένοι στα πρόθυρά μου· αλίμονον! του νέου στέκουν όλα, όταν στην μάχην έπεσε με το κορμί κομμένο και πεθαμένος, όλα του και αν φαίνονται είναι ωραία. Αλλά σφαγμένου γέροντος να του ασχημίζουν σκύλοι
Χ_75	αἰδῶ τ᾽ αἰσχύνωσι κύνες κταμένοιο γέροντος, τοῦτο δὴ οἴκτιστον πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν.» Ἦ ῥ᾽ ὁ γέρων, πολιὰς δ᾽ ἄρ᾽ ἀνὰ τρίχας ἕλκετο χερσὶ τίλλων ἐκ κεφαλῆς· οὐδ᾽ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθε. μήτηρ δ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ὀδύρετο δάκρυ χέουσα,	τες σάρκες, τ᾽ άσπρα του μαλλιά, και τα λευκά του γένια άλλο στους άμοιρους θνητούς φρικτότερο δεν είναι». Και ως τα ᾽λεγεν ο γέροντας τραβούσε τα μαλλιά του σύρριζα, αλλά δεν άλλαζε του Έκτορος την γνώμην. Και απ᾽ τ᾽ άλλο μέρος έκλαιε και οδύρετο η μητέρα
Χ_80	κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρηφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε· καί μιν δάκρυ χέουσ᾽ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «Ἕκτορ, τέκνον ἐμόν, τάδε τ᾽ αἴδεο καί μ᾽ ἐλέησον αὐτήν, εἴ ποτέ τοι λαθικηδέα μαζὸν ἐπέσχον· τῶν μνῆσαι, φίλε τέκνον, ἄμυνε δὲ δήϊον ἄνδρα	και επρόβαλεν, ανοίγοντας τον κόρφον, το βυζί της και κλαίοντας του έλεγεν: «Έκτωρ, παιδί μου, τούτα σεβάσου και λυπήσου εμέ· θυμήσου, ω ποθητέ μου, αν τα παυσίλυπα βυζιά σού έδωκα μια μέρα· αν μ᾽ αγαπάς αντίστηθα τον άγριον κείνον άνδρα
Χ_85	τείχεος ἐντὸς ἐών, μηδὲ πρόμος ἵστασο τούτῳ, σχέτλιος· εἴ περ γάρ σε κατακτάνῃ, οὔ σ᾽ ἔτ᾽ ἔγωγε κλαύσομαι ἐν λεχέεσσι, φίλον θάλος, ὃν τέκον αὐτή, οὐδ᾽ ἄλοχος πολύδωρος· ἄνευθε δέ σε μέγα νῶϊν Ἀργείων παρὰ νηυσὶ κύνες ταχέες κατέδονται.»	μη πολεμάς, αλλ᾽ απ᾽ εδώ στα τείχη μας κλεισμένος· και αν σε φονεύσ᾽ ο άσπλαχνος δε θα σε κλάψω, επάνω στην κλίνην, περιπόθητο των σπλάχνων μου βλαστάρι, μήτε η λαμπρή σου σύντροφος, αλλά μακράν στες πρύμνες των Αχαιών γοργόποδοι θενά σε φάγουν σκύλοι».
Χ_90	Ὣς τώ γε κλαίοντε προσαυδήτην φίλον υἱόν, πολλὰ λισσομένω· οὐδ᾽ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθον, ἀλλ᾽ ὅ γε μίμν᾽ Ἀχιλῆα πελώριον ἆσσον ἰόντα. ὡς δὲ δράκων ἐπὶ χειῇ ὀρέστερος ἄνδρα μένῃσι, βεβρωκὼς κακὰ φάρμακ᾽, ἔδυ δέ τέ μιν χόλος αἰνός,	Αυτά ελέγαν κλαίοντας στον ποθητόν υιόν τους, παρακαλώντας, αλλ᾽ αυτός τον μέγαν Αχιλλέα, που επροχωρούσ᾽ επάνω του, στον τόπον καρτερούσε. Και ως δράκος στην μονιά του εμπρός τον άνθρωπον προσμένει γεμάτος βότανα κακά και, ως η χολή τον καίει,
Χ_95	σμερδαλέον δὲ δέδορκεν ἑλισσόμενος περὶ χειῇ· ὣς Ἕκτωρ ἄσβεστον ἔχων μένος οὐχ ὑπεχώρει, πύργῳ ἔπι προὔχοντι φαεινὴν ἀσπίδ᾽ ἐρείσας· ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν· «ὤ μοι ἐγών, εἰ μέν κε πύλας καὶ τείχεα δύω,	στρέφεται γύρω στη μονιά με μάτια οπού τρομάζουν, ομοίως μ᾽ άσβεστην ανδρειά δεν το κινούσ᾽ ο Έκτωρ με την ασπίδα την λαμπρήν στον πύργον στηριγμένην. Κι έλεγε με παράπονο στην ανδρικήν ψυχήν του: «Ω συμφορά μου! αν έμπω εγώ στες πύλες και στα τείχη
Χ_100	Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει, ὅς μ᾽ ἐκέλευε Τρωσὶ ποτὶ πτόλιν ἡγήσασθαι νύχθ᾽ ὕπο τήνδ᾽ ὀλοήν, ὅτε τ᾽ ὤρετο δῖος Ἀχιλλεύς. ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐ πιθόμην· ἦ τ᾽ ἂν πολὺ κέρδιον ἦεν. νῦν δ᾽ ἐπεὶ ὤλεσα λαὸν ἀτασθαλίῃσιν ἐμῇσιν,	ο Πολυδάμας όνειδος σ᾽ εμέ θα ρίξει πρώτος, οπού τους Τρώας μόλεγε στην πόλιν να οδηγήσω την νύκτα εκείνην την φρικτήν, που εφάνηκε ο Πηλείδης. Να ᾽χα δεχθεί την γνώμην του· και τώρα οπού οι δικές μου, αλαζονείες τον λαόν αφάνισαν, φοβούμαι
Χ_105	αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους, μή ποτέ τις εἴπῃσι κακώτερος ἄλλος ἐμεῖο· “Ἕκτωρ ἧφι βίηφι πιθήσας ὤλεσε λαόν.” ὣς ἐρέουσιν· ἐμοὶ δὲ τότ᾽ ἂν πολὺ κέρδιον εἴη ἄντην ἢ Ἀχιλῆα κατακτείναντα νέεσθαι,	και των ανδρών το πρόσωπο και των σεμνών μητέρων, μη κι ευρεθεί κάποιος να ειπεί πολύ κατώτερός μου: «Έχασ᾽ ο Έκτωρ τον λαόν με την αποκοτιά του». Αχ! παρά εκείνα να μου ειπούν μου εσύμφερε ή ν᾽ ανέβω στα τείχη αφού μαχόμενος φονεύσω τον Πηλείδη
Χ_110	ἠέ κεν αὐτῷ ὀλέσθαι ἐϋκλειῶς πρὸ πόληος. εἰ δέ κεν ἀσπίδα μὲν καταθείομαι ὀμφαλόεσσαν καὶ κόρυθα βριαρήν, δόρυ δὲ πρὸς τεῖχος ἐρείσας αὐτὸς ἰὼν Ἀχιλῆος ἀμύμονος ἀντίος ἔλθω καί οἱ ὑπόσχωμαι Ἑλένην καὶ κτήμαθ᾽ ἅμ᾽ αὐτῇ,	ή για την πόλιν ένδοξα να πέσω σκοτωμένος. Και αν βάλω κάτω την λαμπρήν ασπίδα και το κράνος και κλίνω το κοντάρι μου στο τείχος, και προσπέσω ο ίδιος εις το πρόσωπο του θείου Αχιλλέως και του κάμω υπόσχεσιν να δώσω την Ελένην
Χ_115	πάντα μάλ᾽ ὅσσα τ᾽ Ἀλέξανδρος κοίλῃς ἐνὶ νηυσὶν ἠγάγετο Τροίηνδ᾽, ἥ τ᾽ ἔπλετο νείκεος ἀρχή, δωσέμεν Ἀτρεΐδῃσιν ἄγειν, ἅμα δ᾽ ἀμφὶς Ἀχαιοῖς ἄλλ᾽ ἀποδάσσεσθαι, ὅσα τε πτόλις ἥδε κέκευθε· Τρωσὶν δ᾽ αὖ μετόπισθε γερούσιον ὅρκον ἕλωμαι	μ᾽ όσους επήρε θησαυρούς στα βαθουλά καράβια στην Τροίαν ο Αλέξανδρος, που ήταν η αρχή της έχθρας εις τους Ατρείδες, κι έπειτα να λάβουν το ένα μέρος οι Αχαιοί των θησαυρών που η πόλις ταύτη κλείει· και όρκον να κάμουν έπειτα οι γέροντες των Τρώων
Χ_120	μή τι κατακρύψειν, ἀλλ᾽ ἄνδιχα πάντα δάσασθαι κτῆσιν ὅσην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸς ἐέργει· ἀλλὰ τίη μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός; μή μιν ἐγὼ μὲν ἵκωμαι ἰών, ὁ δέ μ᾽ οὐκ ἐλεήσει οὐδέ τί μ᾽ αἰδέσεται, κτενέει δέ με γυμνὸν ἐόντα	πως όλα εις δυο θα μοιρασθούν, χωρίς το ουδέν  να κρύψουν, απ᾽ όσα κλείει μέσα της η ζηλεμένη πόλις. Αλλά τι διαλογίζεται στα στήθη μου η ψυχή μου; Να μη προσπέσω εγώ σ᾽ αυτόν· δεν θέλει μ᾽ ελεήσει και στον ικέτην ασεβής θα με φονεύσει ως θα ᾽μαι
Χ_125	αὔτως ὥς τε γυναῖκα, ἐπεί κ᾽ ἀπὸ τεύχεα δύω. οὐ μέν πως νῦν ἔστιν ἀπὸ δρυὸς οὐδ᾽ ἀπὸ πέτρης τῷ ὀαριζέμεναι, ἅ τε παρθένος ἠΐθεός τε, παρθένος ἠΐθεός τ᾽ ὀαρίζετον ἀλλήλοιιν. βέλτερον αὖτ᾽ ἔριδι ξυνελαυνέμεν ὅττι τάχιστα·	γυμνός απ᾽ όλα τ᾽ άρματα, σαν άνανδρη γυναίκα. Μ᾽ αυτόν δεν γίνεται από δρυ ν᾽ αρχίσ᾽ ή από πέτραν κανείς εδώ να φλυαρεί, καθώς το συνηθίζουν μονάχοι να γλυκομιλούν αγόρι και παρθένα. Και να ριχθούμε είναι καλόν αμέσως στον αγώνα
Χ_130	εἴδομεν ὁπποτέρῳ κεν Ὀλύμπιος εὖχος ὀρέξῃ.» Ὣς ὅρμαινε μένων, ὁ δέ οἱ σχεδὸν ἦλθεν Ἀχιλλεὺς ἶσος Ἐνυαλίῳ, κορυθάϊκι πτολεμιστῇ, σείων Πηλιάδα μελίην κατὰ δεξιὸν ὦμον δεινήν· ἀμφὶ δὲ χαλκὸς ἐλάμπετο εἴκελος αὐγῇ	να ιδούμε εις ποίον θέλει ο Ζευς την νίκην να χαρίσει». Με αυτά στο νου περίμενε, κι επάνω του ο Πηλείδης ήλθεν ωσάν ο μαχητής κορυφοσείστης Άρης με το δεξί τινάζοντας το φράξο του Πηλίου φρικτό και τ᾽ άρματα έλαμπαν ολόγυρά του, ως λάμπει
Χ_135	ἢ πυρὸς αἰθομένου ἢ ἠελίου ἀνιόντος. Ἕκτορα δ᾽, ὡς ἐνόησεν, ἕλε τρόμος· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτ᾽ ἔτλη αὖθι μένειν, ὀπίσω δὲ πύλας λίπε, βῆ δὲ φοβηθείς· Πηλεΐδης δ᾽ ἐπόρουσε ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώς. ἠΰτε κίρκος ὄρεσφιν, ἐλαφρότατος πετεηνῶν,	φλόγ᾽ αναμμέν᾽ ή την αυγήν το πρώτο φως του ηλίου. Άμα τον είδε ετρόμαξεν ο Έκτωρ και να μείνει στην πύλην δεν του βάσταξεν, αλλ᾽ έφυγεν εμπρός του και θαρρετός στα πόδια του του εχύθηκε ο Πηλείδης καθώς στα όρη με ορμήν που άλλο πουλί δεν έχει
Χ_140	ῥηϊδίως οἴμησε μετὰ τρήρωνα πέλειαν, ἡ δέ θ᾽ ὕπαιθα φοβεῖται, ὁ δ᾽ ἐγγύθεν ὀξὺ λεληκὼς ταρφέ᾽ ἐπαΐσσει, ἑλέειν τέ ἑ θυμὸς ἀνώγει· ὣς ἄρ᾽ ὅ γ᾽ ἐμμεμαὼς ἰθὺς πέτετο, τρέσε δ᾽ Ἕκτωρ τεῖχος ὕπο Τρώων, λαιψηρὰ δὲ γούνατ᾽ ἐνώμα.	χύνεται στην δειλόψυχην τρυγόνα το ξεφτέρι. Και όπως του φεύγει αυτή ξυστά κρώζει κατόπι εκείνο και την στενεύει από κοντά, με λύσσαν να την πιάσει, με τόσην κυνηγούσε ορμήν τον Έκτορα ο Πηλείδης κι έτρεχ᾽ εκείνος αστραπή στο τείχος άκρη άκρη.
Χ_145	οἱ δὲ παρὰ σκοπιὴν καὶ ἐρινεὸν ἠνεμόεντα τείχεος αἰὲν ὑπὲκ κατ᾽ ἀμαξιτὸν ἐσσεύοντο, κρουνὼ δ᾽ ἵκανον καλλιρρόω· ἔνθα δὲ πηγαὶ δοιαὶ ἀναΐσσουσι Σκαμάνδρου δινήεντος. ἡ μὲν γάρ θ᾽ ὕδατι λιαρῷ ῥέει, ἀμφὶ δὲ καπνὸς	Και αφού την άγρια συκιά περάσαν και την ράχην έξ᾽ απ᾽ το τείχος πάντοτε με τον μεγάλον δρόμον, έφθασαν όπου δυο κρουνιές καθάριες αναβρύζουν κι είναι του βαθυρέματου Σκαμάνδρου οι νερομάνες. Της μίας ρέουν καθαρά τα χλιαρά νερά της
Χ_150	γίγνεται ἐξ αὐτῆς ὡς εἰ πυρὸς αἰθομένοιο· ἡ δ᾽ ἑτέρη θέρεϊ προρέει ἐϊκυῖα χαλάζῃ, ἢ χιόνι ψυχρῇ, ἢ ἐξ ὕδατος κρυστάλλῳ. ἔνθα δ᾽ ἐπ᾽ αὐτάων πλυνοὶ εὐρέες ἐγγὺς ἔασι καλοὶ λαΐνεοι, ὅθι εἵματα σιγαλόεντα	και αχνός σηκώνεται απ᾽ αυτήν ως να ᾽βγαινε από φλόγα. Της άλλης είναι τα νερά κατάκρυα σαν χαλάζι ωσάν το χιόν᾽ ή κρούσταλλος και μες στο καλοκαίρι. Κι ήσαν εκεί τα πλυσταριά, πλατύχωρα και ωραία, λίθινα, όπου ελεύκαιναν οι ομόκλινες των Τρώων
Χ_155	πλύνεσκον Τρώων ἄλοχοι καλαί τε θύγατρες τὸ πρὶν ἐπ᾽ εἰρήνης, πρὶν ἐλθεῖν υἷας Ἀχαιῶν. τῇ ῥα παραδραμέτην, φεύγων, ὁ δ᾽ ὄπισθε διώκων· πρόσθε μὲν ἐσθλὸς ἔφευγε, δίωκε δέ μιν μέγ᾽ ἀμείνων καρπαλίμως, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην	και οι κόρες οι καλόμορφες τα ενδύματα τα ωραία, όταν, πριν έλθουν οι Αχαιοί, καιρούς ειρήνης είχαν· κει προσπεράσαν, φεύγοντας ο ένας αν και ανδρείος, διώκτης ο άλλος, στην ανδρειά πολύ ανώτερός του, με ορμήν σφοδράν ότι γι᾽ αυτούς του δρόμου το βραβείον
Χ_160	ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν, ἀλλὰ περὶ ψυχῆς θέον Ἕκτορος ἱπποδάμοιο. ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀεθλοφόροι περὶ τέρματα μώνυχες ἵπποι ῥίμφα μάλα τρωχῶσι· τὸ δὲ μέγα κεῖται ἄεθλον, ἢ τρίπος ἠὲ γυνή, ἀνδρὸς κατατεθνηῶτος·	δεν ήτ᾽ αυτά που δίδονται, σφακτό ή δέρμα ταύρου, αλλ᾽ η ζωή του Έκτορος μεγάλου πολεμάρχου. Και ως ίπποι στερεόποδες τα τέρματα γυρίζουν σφοδρά τετραποδίζοντας κι έχουν βραβείον μέγα σ᾽ αγώνα πεθαμένου ανδρός ή τρίποδα ή γυναίκα,
Χ_165	ὣς τὼ τρὶς Πριάμοιο πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι· θεοὶ δ᾽ ἐς πάντες ὁρῶντο· τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· «ὢ πόποι, ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον περὶ τεῖχος ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι· ἐμὸν δ᾽ ὀλοφύρεται ἦτορ	όμοια με πόδι ακράτητο την πόλιν του Πριάμου κείνοι εγυρίσαν τρεις φορές· και όλ᾽ οι θεοί τούς βλέπαν, και άρχισε τότε των θεών και ανθρώπων ο πατέρας: «Αχ! άνδρα βλέπω αγαπητόν κακά κυνηγημένον εκεί στα τείχη ολόγυρα, και την καρδιά μού σφάζει
Χ_170	Ἕκτορος, ὅς μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί᾽ ἔκηεν Ἴδης ἐν κορυφῇσι πολυπτύχου, ἄλλοτε δ᾽ αὖτε ἐν πόλει ἀκροτάτῃ· νῦν αὖτέ ἑ δῖος Ἀχιλλεὺς ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκει. ἀλλ᾽ ἄγετε φράζεσθε, θεοί, καὶ μητιάασθε	του Έκτορος ο κίνδυνος που τόσα μόχει κάψει μόσχων μηριά στες κορυφές της Ίδης και άλλα επάνω εις την ακρόπολιν και ιδού τον κατατρέχει τώρα ο γοργοπόδης Αχιλλεύς ολόγυρα εις την Τροίαν. Τώρα σκεφθείτε το, ω θεοί, να σώσομεν αν πρέπει
Χ_175	ἠέ μιν ἐκ θανάτοιο σαώσομεν, ἦέ μιν ἤδη Πηλεΐδῃ Ἀχιλῆϊ δαμάσσομεν ἐσθλὸν ἐόντα.» Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη· «ὦ πάτερ ἀργικέραυνε, κελαινεφές, οἷον ἔειπες· ἄνδρα θνητὸν ἐόντα, πάλαι πεπρωμένον αἴσῃ,	τον Έκτορα απ᾽ τον θάνατον, ή εξαίσιος όπως είναι, θενά τον υποτάξομεν στην λόγχην του Αχιλλέως». Και η γλαυκόματη Αθηνά του απάντησε και είπε: «Πατέρα μαυροσύννεφε, κεραυνοφόρε, τι είπες! Άνδρα θνητόν, που απ᾽ αρχής δεν έχει δώσ᾽ η μοίρα,
Χ_180	ἂψ ἐθέλεις θανάτοιο δυσηχέος ἐξαναλῦσαι; ἔρδ᾽· ἀτὰρ οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι.» Τὴν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· «θάρσει, Τριτογένεια, φίλον τέκος· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιος εἶναι·	απ᾽ τα δεσμά του άχαρου θανάτου θ᾽ απολύσεις; Κάμε το, αλλά μη καρτερείς να σου το στέρξομ᾽ όλοι. Και της απάντησεν ο Ζευς ο νεφελοσυνάκτης: «Ω τέκνον μου, κάμε καρδιά, με την ψυχήν δεν είπα τον λόγον οπού επρόφερα και μαλακόν θα μ᾽ έβρεις.
Χ_185	ἔρξον ὅπῃ δή τοι νόος ἔπλετο, μηδ᾽ ἔτ᾽ ἐρώει.» Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην· βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα. Ἕκτορα δ᾽ ἀσπερχὲς κλονέων ἔφεπ᾽ ὠκὺς Ἀχιλλεύς. ὡς δ᾽ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται,	Και ό,τι στο νου σου επιθυμείς, να κάμεις μην αργήσεις». Με αυτά την αυτοπρόθυμην θεάν παρακινούσε κι ευθύς από τες κορυφές του Ολύμπου εχύθη εκείνη. Και αδιάκοπα τον Έκτορα κατάτρεχε ο Πηλείδης σαν σκύλος οπού σήκωσεν αλάφι απ᾽ την μονιά του
Χ_190	ὄρσας ἐξ εὐνῆς, διά τ᾽ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσας· τὸν δ᾽ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξας ὑπὸ θάμνῳ, ἀλλά τ᾽ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρα κεν εὕρῃ· ὣς Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεΐωνα. ὁσσάκι δ᾽ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων	και στου βουνού τα σύλλακκα, στους λόγγους το ξετρέχει και αν κάτω από χαμόδενδρο κρυμμένο του ξεφύγει ο σκύλος τρέχει ως να το εβρεί στα χνάρια του πατώντας. Ομοίως δεν εκρύβονταν ο Έκτωρ του Αχιλλέως. Και όσες φορές με σκίρτημα προς τες Δαρδάνιες πύλες
Χ_195	ἀντίον ἀΐξασθαι ἐϋδμήτους ὑπὸ πύργους, εἴ πώς οἱ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι, τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰς πρὸς πεδίον· αὐτὸς δὲ ποτὶ πτόλιος πέτετ᾽ αἰεί. ὡς δ᾽ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν·	εχύνετο να πεταχθεί στους πύργους αποκάτω, να τον βοηθήσουν άνωθεν εκείνοι με τ᾽ ακόντια, πρόφθανε και τον έσπρωχνε κατά την πεδιάδα ο Αχιλλεύς, κι έτρεχε αυτός στης πόλεως προς το μέρος. Και όπως στον ύπνον δεν μπορείς να καταφθάσεις άλλον
Χ_200	οὔτ᾽ ἄρ᾽ ὁ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ᾽ ὁ διώκειν· ὣς ὁ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ᾽ ὃς ἀλύξαι. πῶς δέ κεν Ἕκτωρ κῆρας ὑπεξέφυγεν θανάτοιο, εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετ᾽ Ἀπόλλων ἐγγύθεν, ὅς οἱ ἐπῶρσε μένος λαιψηρά τε γοῦνα;	και τούτος να ξεφύγει σε, παρόμοια να τον πιάσει δεν ημπορούσ᾽ ο Αχιλλεύς, ούτε να φύγει εκείνος. Και πώς από το θάνατον θα είχε φύγει ο Έκτωρ, αν δεν εσίμων᾽ ύστερη φορά σιμά του ο Φοίβος στα γόνατά του δύναμιν και στην ψυχήν να δώσει;
Χ_205	λαοῖσιν δ᾽ ἀνένευε καρήατι δῖος Ἀχιλλεύς, οὐδ᾽ ἔα ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα, μή τις κῦδος ἄροιτο βαλών, ὁ δὲ δεύτερος ἔλθοι. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα,	Και αν δεν ημπόδιζ᾽ ο Αχιλλεύς με νεύματα τα πλήθη να ρίχνουν εις τον Έκτορα, μήπως την δόξαν λάβει άλλος που πρωτοκτύπησε, κι ύστερος κείνος έλθει; Αλλ᾽ όταν τέταρτην φοράν εις τες πηγές εφθάσαν τότ᾽ έστησε τ᾽ ολόχρυσο στατέρι του ο πατέρας
Χ_210	ἐν δὲ τίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο, τὴν μὲν Ἀχιλλῆος, τὴν δ᾽ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ᾽ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ᾽ εἰς Ἀΐδαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων. Πηλεΐωνα δ᾽ ἵκανε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη,	και δύο μοίρες έβαλε του τεντωτού θανάτου, μοίραν εδώ του Έκτορος κι εκεί του Αχιλλέως. Το σήκωσε και έγυρε του Έκτορος η μοίρα ως εις τον Άδην, κι έφυγεν από σιμά του ο Φοίβος. Και ήλθε τότε η Αθηνά στο πλάγι του Πηλείδη
Χ_215	ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «νῦν δὴ νῶι ἔολπα, Διῒ φίλε φαίδιμ᾽ Ἀχιλλεῦ, οἴσεσθαι μέγα κῦδος Ἀχαιοῖσι προτὶ νῆας, Ἕκτορα δῃώσαντε μάχης ἄατόν περ ἐόντα. οὔ οἱ νῦν ἔτι γ᾽ ἔστι πεφυγμένον ἄμμε γενέσθαι,	και του έλεγε: «Διίφιλε, λαμπρότατε Αχιλλέα, τώρα θα πάρομεν εμείς δόξαν λαμπράν, ελπίζω, τούτον νεκρόν να φέρομεν στων Αχαιών τα πλοία, τον Έκτορα, οπού άσβεστον πολέμου δίψαν είχε· δεν γίνεται απ᾽ τα χέρια μας τώρα να φύγει πλέον
Χ_220	οὐδ᾽ εἴ κεν μάλα πολλὰ πάθοι ἑκάεργος Ἀπόλλων προπροκυλινδόμενος πατρὸς Διὸς αἰγιόχοιο. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν στῆθι καὶ ἄμπνυε, τόνδε δ᾽ ἐγώ τοι οἰχομένη πεπιθήσω ἐναντίβιον μαχέσασθαι.» Ὣς φάτ᾽ Ἀθηναίη, ὁ δ᾽ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ,	όσα και αν κάμει χάριν του ο μακροβόλος Φοίβος, και αν κυλισθεί γονατιστός προς τον πατέρα Δία. Αλλά ΄δω μείνε ανάσασιν να πάρεις και πηγαίνω και θα τον πείσω αντίστηθα με σε να πολεμήσει». Της Αθηνάς υπάκουσε και εχάρηκε ο Πηλείδης,
Χ_225	στῆ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπὶ μελίης χαλκογλώχινος ἐρεισθείς. ἡ δ᾽ ἄρα τὸν μὲν ἔλειπε, κιχήσατο δ᾽ Ἕκτορα δῖον Δηϊφόβῳ ἐϊκυῖα δέμας καὶ ἀτειρέα φωνήν· ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· «ἠθεῖ᾽, ἦ μάλα δή σε βιάζεται ὠκὺς Ἀχιλλεύς,	κι εστάθη στο χαλκόλογχο κοντάρι ακουμπισμένος· αυτού τον άφησε η θεά, και σ᾽ όλο της το σώμα και στην ακούραστην φωνήν του Δηιφόβου ομοιώθη. Κι ήβρε τον θείον Έκτορα, πλησίασε και του ᾽πε: «Στα στενά σ᾽ έχει, αγαπητέ, ο γρήγορος Πηλείδης,
Χ_230	ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκων· ἀλλ᾽ ἄγε δὴ στέωμεν καὶ ἀλεξώμεσθα μένοντες.» Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ· «Δηΐφοβ᾽, ἦ μέν μοι τὸ πάρος πολὺ φίλτατος ἦσθα γνωτῶν, οὓς Ἑκάβη ἠδὲ Πρίαμος τέκε παῖδας·	που ολόγυρα σε κυνηγά στα τείχη του Πριάμου· αλλ᾽ ας μείνομε ακλόνητοι μαζί ν᾽ αντισταθώμεν». Και ο μέγας της απάντησεν, ο λοφοσείστης Έκτωρ: «Δηίφοβ᾽ εγώ πάντοτε σε πρώτον αγαπούσα απ᾽ όσους γέννησ᾽ αδελφούς η Εκάβη του Πριάμου,
Χ_235	νῦν δ᾽ ἔτι καὶ μᾶλλον νοέω φρεσὶ τιμήσασθαι, ὃς ἔτλης ἐμεῦ εἵνεκ᾽, ἐπεὶ ἴδες ὀφθαλμοῖσι, τείχεος ἐξελθεῖν, ἄλλοι δ᾽ ἔντοσθε μένουσι.» Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη· «ἠθεῖ᾽, ἦ μὲν πολλὰ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ	αλλά τώρ᾽ ακριβότερα θα σε τιμήσει ο νους μου. Αφού μ᾽ είδαν τα μάτια σου, να βγεις από το τείχος ετόλμησες γι᾽ αγάπη μου κι οι άλλοι μέσα μένουν». Τότε η γλαυκόφθαλμη θεά σ᾽ εκείνον απαντούσε: «Αγαπητέ, και η σεβαστή μητέρα και ο πατέρας
Χ_240	λίσσονθ᾽ ἑξείης γουνούμενοι, ἀμφὶ δ᾽ ἑταῖροι, αὖθι μένειν· τοῖον γὰρ ὑποτρομέουσιν ἅπαντες· ἀλλ᾽ ἐμὸς ἔνδοθι θυμὸς ἐτείρετο πένθεϊ λυγρῷ. νῦν δ᾽ ἰθὺς μεμαῶτε μαχώμεθα, μηδέ τι δούρων ἔστω φειδωλή, ἵνα εἴδομεν εἴ κεν Ἀχιλλεὺς	και οι φίλοι όλοι αραδικώς θερμά μ᾽ επαρακάλουν να μείνω αυτού· τόσο πολύς όλους τους πήρε τρόμος. Αλλά εμέ βασάνιζεν ο πόνος σου, αδελφέ μου. Και ας πεταχθούμε τώρα ευθύς στην μάχην και ας βροντήσουν γενναία τα κοντάρια μας, να ιδούμε αν ο Πηλείδης
Χ_245	νῶϊ κατακτείνας ἔναρα βροτόεντα φέρηται νῆας ἔπι γλαφυράς, ἦ κεν σῷ δουρὶ δαμήῃ.» Ὣς φαμένη καὶ κερδοσύνῃ ἡγήσατ᾽ Ἀθήνη· οἱ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, τὸν πρότερος προσέειπε μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ·	τα αιματωμένα λάφυρα θα πάρει των κορμιών μας στες πρύμνες ή απ᾽ την λόγχην σου θα ξεψυχήσει εκείνος». Είπε η θεά και δίβουλα ξεκίνησε αυτή πρώτη και όταν αυτοί προχώρησαν κι ευρέθησαν αντίκρυ ο Έκτωρ πρωτομίλησεν: «Εμπρός σου δεν θα φύγω,
Χ_250	«οὔ σ᾽ ἔτι, Πηλέος υἱέ, φοβήσομαι, ὡς τὸ πάρος περ τρὶς περὶ ἄστυ μέγα Πριάμου δίον, οὐδέ ποτ᾽ ἔτλην μεῖναι ἐπερχόμενον· νῦν αὖτέ με θυμὸς ἀνῆκε στήμεναι ἀντία σεῖο· ἕλοιμί κεν, ἤ κεν ἁλοίην. ἀλλ᾽ ἄγε δεῦρο θεοὺς ἐπιδώμεθα· τοὶ γὰρ ἄριστοι	Πηλείδη, πλέον ως προτού, που ολόγυρα εις τα τείχη τρεις μ᾽ εκυνήγησες φορές, και αντίκρυ εις την ορμήν σου να μείνω δεν ετόλμησα· τώρα η ψυχή μου θέλει αντίμαχα να σου στηθώ· θα πέσεις ή θα πέσω. Και πρώτ᾽ ας συμφωνήσουμε και μάρτυρες μεγάλοι
Χ_255	μάρτυροι ἔσσονται καὶ ἐπίσκοποι ἁρμονιάων· οὐ γὰρ ἐγώ σ᾽ ἔκπαγλον ἀεικιῶ, αἴ κεν ἐμοὶ Ζεὺς δώῃ καμμονίην, σὴν δὲ ψυχὴν ἀφέλωμαι· ἀλλ᾽ ἐπεὶ ἄρ κέ σε συλήσω κλυτὰ τεύχε᾽, Ἀχιλλεῦ, νεκρὸν Ἀχαιοῖσιν δώσω πάλιν· ὣς δὲ σὺ ῥέζειν.»	θα ᾽ναι οι θεοί και έφοροι στο λόγο που θα ειπούμε. Άπρεπα εγώ το σώμα σου δεν θα χαλάσω, αν ίσως μου δώσει ο Δίας δύναμιν και την ζωήν σού πάρω· γυμνόν απ᾽ τ᾽ άρματα λαμπρά το σώμα σου, ω Πηλείδη, θα δώσω εγώ των Αχαιών· όμοια και συ να πράξεις».
Χ_260	Τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς· «Ἕκτορ, μή μοι, ἄλαστε, συνημοσύνας ἀγόρευε· ὡς οὐκ ἔστι λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὅρκια πιστά, οὐδὲ λύκοι τε καὶ ἄρνες ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν, ἀλλὰ κακὰ φρονέουσι διαμπερὲς ἀλλήλοισιν,	Μ᾽ άγριο βλέμμ᾽ απάντησεν ο γρήγορος Πηλείδης: «Μη μου προφέρεις σύμβασες, ω Έκτωρ μισητέ μου, λεοντάρια και άνθρωποι ποτέ δεν όμοσαν ειρήνην, λύκοι και αρνιά δεν γίνεται ποτέ να ομογνωμήσουν αλλ᾽ έχθραν έχουν άσπονδην κακήν ανάμεσόν τους.
Χ_265	ὣς οὐκ ἔστ᾽ ἐμὲ καὶ σὲ φιλήμεναι, οὐδέ τι νῶϊν ὅρκια ἔσσονται, πρίν γ᾽ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα αἵματος ἆσαι Ἄρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν. παντοίης ἀρετῆς μιμνήσκεο· νῦν σε μάλα χρὴ αἰχμητήν τ᾽ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν.	Τόσο κι εγώ δεν δύναμαι ποτέ να σ᾽ αγαπήσω και όρκους δεν θα ομόσομε πριν ένας απ᾽ τους δύο χορτάσει με το αίμα του τον ανδρειωμένον Άρην. Κάθε αρετήν πολεμικήν να θυμηθείς είν᾽ ώρα καλός να δείξεις λογχιστής και μαχητής ανδρείος·
Χ_270	οὔ τοι ἔτ᾽ ἔσθ᾽ ὑπάλυξις, ἄφαρ δέ σε Παλλὰς Ἀθήνη ἔγχει ἐμῷ δαμάᾳ· νῦν δ᾽ ἀθρόα πάντ᾽ ἀποτείσεις κήδε᾽ ἐμῶν ἑτάρων, οὓς ἔκτανες ἔγχεϊ θύων.» Ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος· καὶ τὸ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο φαίδιμος Ἕκτωρ·	αποφυγήν δεν έχεις πλια, στην λόγχην μου αποκάτω θα σε δαμάσ᾽ η Αθηνά· και θα πλερώσεις όλον τον πόνον των συντρόφων μου που η λόγχη σου έχει σφάξει». Είπε και το μακρόσκιον ξετίναξε κοντάρι. Καθώς το είδε εκάθισε να το ξεφύγει ο Έκτωρ
Χ_275	ἕζετο γὰρ προϊδών, τὸ δ᾽ ὑπέρπτατο χάλκεον ἔγχος, ἐν γαίῃ δ᾽ ἐπάγη· ἀνὰ δ᾽ ἥρπασε Παλλὰς Ἀθήνη, ἂψ δ᾽ Ἀχιλῆϊ δίδου, λάθε δ᾽ Ἕκτορα, ποιμένα λαῶν. Ἕκτωρ δὲ προσέειπεν ἀμύμονα Πηλεΐωνα· «ἤμβροτες, οὐδ᾽ ἄρα πώ τι, θεοῖς ἐπιείκελ᾽ Ἀχιλλεῦ,	κι επέταξε απ᾽ επάνω του το χάλκινο κοντάρι και αυτού στυλώθη μες στην γην κι η Αθηνά το παίρνει και από τον Έκτορα κρυφά το δίδει του Αχιλλέως. Ο Έκτωρ τότε ομίλησε στον άψογον Πηλείδην: «Δεν πέτυχες, ισόθεε Πηλείδη, μήτε ο Δίας
Χ_280	ἐκ Διὸς ἠείδης τὸν ἐμὸν μόρον· ἦ τοι ἔφης γε· ἀλλά τις ἀρτιεπὴς καὶ ἐπίκλοπος ἔπλεο μύθων, ὄφρα σ᾽ ὑποδείσας μένεος ἀλκῆς τε λάθωμαι. οὐ μέν μοι φεύγοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξεις, ἀλλ᾽ ἰθὺς μεμαῶτι διὰ στήθεσφιν ἔλασσον,	σου είπε ακόμα, ως έλεγες, το πότε θ᾽ αποθάνω. Αλλ᾽ έχεις λόγια στρογγυλά και κλεφτολόγος είσαι να με δειλιάσεις, στην ψυχήν το θάρρος να νεκρώσεις. Δεν φεύγω εγώ, την λόγχην σου στες πλάτες να μου εμπήξεις, αλλά στο στήθος, που άντικρυς προβάλλω, πέρασέ την,
Χ_285	εἴ τοι ἔδωκε θεός· νῦν αὖτ᾽ ἐμὸν ἔγχος ἄλευαι χάλκεον· ὡς δή μιν σῷ ἐν χροῒ πᾶν κομίσαιο. καί κεν ἐλαφρότερος πόλεμος Τρώεσσι γένοιτο σεῖο καταφθιμένοιο· σὺ γάρ σφισι πῆμα μέγιστον.» Ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δολιχόσκιον ἔγχος,	αν τούτο θέλησε ο θεός· ωστόσο απ᾽ την δικήν μου φυλάξου, κι είθε ολόβολη στα σπλάχνα σου να φθάσει· στους Τρώας ελαφρότερον θα κάμει τον αγώνα ο θάνατός σου, ότι σ᾽ εσέ την συμφοράν τους βλέπουν». Είπε και το μακρόσκιον ξετίναξε κοντάρι
Χ_290	καὶ βάλε Πηλεΐδαο μέσον σάκος οὐδ᾽ ἀφάμαρτε· τῆλε δ᾽ ἀπεπλάγχθη σάκεος δόρυ· χώσατο δ᾽ Ἕκτωρ ὅττι ῥά οἱ βέλος ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρός, στῆ δὲ κατηφήσας, οὐδ᾽ ἄλλ᾽ ἔχε μείλινον ἔγχος. Δηΐφοβον δὲ κάλει λευκάσπιδα μακρὸν ἀΰσας·	και του Πηλείδη επέτυχε στην μέσην την ασπίδα. Αλλά τινάχθηκε μακράν απ᾽ την ασπίδα εκείνο. Χαμένο είδε τ᾽ ακόντι του ο Έκτωρ κι εχολώθη, κατηφιασμένος έμεινε, που άλλην δεν είχε λόγχην. Κι έσυρε δυνατήν φωνήν να ειπεί του Δηιφόβου
Χ_295	ᾔτεέ μιν δόρυ μακρόν· ὁ δ᾽ οὔ τί οἱ ἐγγύθεν ἦεν. Ἕκτωρ δ᾽ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· «ὢ πόποι, ἦ μάλα δή με θεοὶ θάνατόνδε κάλεσσαν· Δηΐφοβον γὰρ ἔγωγ᾽ ἐφάμην ἥρωα παρεῖναι· ἀλλ᾽ ὁ μὲν ἐν τείχει, ἐμὲ δ᾽ ἐξαπάτησεν Ἀθήνη.	κοντάρι να του φέρει ευθύς, και αυτός εκεί δεν ήταν. Και ο Έκτωρ το εννόησε στο πνεύμα του και είπε: «Το βλέπω, οϊμένα, που οι θεοί μ᾽ εκάλεσαν στον Άδην· τον ήρωα Δηίφοβον επίστευα κοντά μου κι είναι στο τείχος· η Αθηνά μ᾽ ετύφλωσε με δόλον.
Χ_300	νῦν δὲ δὴ ἐγγύθι μοι θάνατος κακός, οὐδ᾽ ἔτ᾽ ἄνευθεν, οὐδ᾽ ἀλέη· ἦ γάρ ῥα πάλαι τό γε φίλτερον ἦεν Ζηνί τε καὶ Διὸς υἷι ἑκηβόλῳ, οἵ με πάρος γε πρόφρονες εἰρύατο· νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει. μὴ μὰν ἀσπουδί γε καὶ ἀκλειῶς ἀπολοίμην,	Θάνατος τώρα μ᾽ εύρηκε κακός, μακράν δεν είναι. Αχ! τούτο ηθέλαν απ᾽ αρχής ο Ζευς και ο μακροβόλος υιός του, αυτοί που πρόθυμα με προστατεύαν πρώτα. Και η μοίρα τώρα μ᾽ έπιασεν. Αλλά χωρίς αγώνα άδοξα δεν θα πέσω εγώ και πρώτα κάτι μέγα
Χ_305	ἀλλὰ μέγα ῥέξας τι καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι.» Ὣς ἄρα φωνήσας εἰρύσσατο φάσγανον ὀξύ, τό οἱ ὑπὸ λαπάρην τέτατο μέγα τε στιβαρόν τε, οἴμησεν δὲ ἀλεὶς ὥς τ᾽ αἰετὸς ὑψιπετήεις, ὅς τ᾽ εἶσιν πεδίονδε διὰ νεφέων ἐρεβεννῶν	θα πράξω και όσοι γεννηθούν κατόπιν να το μάθουν». Είπεν αυτά κι έσυρ᾽ ευθύς ακονημένο ξίφος που στο μηρί του εκρέμουνταν και δυνατό και μέγα, μαζώχθη και ωσάν αετός εχύθ᾽ υψηλοπέτης που στην πεδιάδα χύνεται μέσ᾽ από μαύρα νέφη
Χ_310	ἁρπάξων ἢ ἄρν᾽ ἀμαλὴν ἤ πτῶκα λαγωόν· ὣς Ἕκτωρ οἴμησε τινάσσων φάσγανον ὀξύ. ὁρμήθη δ᾽ Ἀχιλεύς, μένεος δ᾽ ἐμπλήσατο θυμὸν ἀγρίου, πρόσθεν δὲ σάκος στέρνοιο κάλυψε καλὸν δαιδάλεον, κόρυθι δ᾽ ἐπένευε φαεινῇ	λαγόν ν᾽ αρπάξει άνανδρον ή τρυφεράν αρνάδα· τόσο και ο Έκτωρ όρμησε τινάζοντας το ξίφος. Πετάχθη πάλιν και ο Αχιλλεύς με ορμήν πολέμου αγρίαν, την εξαισίαν πρόβαλεν ασπίδα του εις το στήθος, με το κεφάλι έκλιν᾽ εμπρός την περικεφαλαίαν,
Χ_315	τετραφάλῳ· καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι χρύσεαι, ἃς Ἥφαιστος ἵει λόφον ἀμφὶ θαμειάς. οἷος δ᾽ ἀστὴρ εἶσι μετ᾽ ἀστράσι νυκτὸς ἀμολγῷ ἕσπερος, ὃς κάλλιστος ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ, ὣς αἰχμῆς ἀπέλαμπ᾽ εὐήκεος, ἣν ἄρ᾽ Ἀχιλλεὺς	και ολόγυρ᾽ αναδεύονταν οι ολόχρυσες πλεξίδες, που από τον κώνον έσυρε πυκνές του Ηφαίστου η τέχνη· και όπως μες στ᾽ άστρα προχωρεί λαμπρός ο αποσπερίτης, που είναι τ᾽ ωραιότερο μες στ᾽ ουρανού τ᾽ αστέρια τόσον η λόγχη έλαμπε, που στο δεξί του εκείνος
Χ_320	πάλλεν δεξιτερῇ φρονέων κακὸν Ἕκτορι δίῳ, εἰσορόων χρόα καλόν, ὅπῃ εἴξειε μάλιστα. τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε χρόα χάλκεα τεύχεα, καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξε κατακτάς· φαίνετο δ᾽ ᾗ κληῗδες ἀπ᾽ ὤμων αὐχέν᾽ ἔχουσι,	ετίναξε κακόγνωμα στον Έκτορα τον θείον κοιτώντας ξέσκεπον να εβρεί το τρυφερό του σώμα. Το άλλο σώμα εσκέπαζαν τα χάλκιν᾽ άρματά του τα ωραία, που απ᾽ το λείψανον επήρε του Πατρόκλου· αλλ᾽ όχι όπου ο τράχηλος χωρίζει από τον ώμον
Χ_325	λαυκανίην, ἵνα τε ψυχῆς ὤκιστος ὄλεθρος· τῇ ῥ᾽ ἐπὶ οἷ μεμαῶτ᾽ ἔλασ᾽ ἔγχεϊ δῖος Ἀχιλλεύς, ἀντικρὺ δ᾽ ἁπαλοῖο δι᾽ αὐχένος ἤλυθ᾽ ἀκωκή· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἀπ᾽ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, ὄφρα τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενος ἐπέεσσιν.	και όπου μ᾽ απίστευτην ροπήν σβήν᾽ η ψυχή του  ανθρώπου· εκεί τον λόγχισ᾽ ο Αχιλλεύς, επάνω του ως ορμούσε και απ᾽ τον απαλόν τράχηλον αντίκρυ εβγήκε η λόγχη· δεν του ᾽κοψε τον λάρυγγα το χαλκοφόρο ακόντι, δια να ᾽χει ακόμη την λαλιά στον άλλον ν᾽ απαντήσει·
Χ_330	ἤριπε δ᾽ ἐν κονίῃς· ὁ δ᾽ ἐπεύξατο δῖος Ἀχιλλεύς· «Ἕκτορ, ἀτάρ που ἔφης Πατροκλῆ᾽ ἐξεναρίζων σῶς ἔσσεσθ᾽, ἐμὲ δ᾽ οὐδὲν ὀπίζεο νόσφιν ἐόντα, νήπιε· τοῖο δ᾽ ἄνευθεν ἀοσσητὴρ μέγ᾽ ἀμείνων νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγὼ μετόπισθε λελείμμην,	κι επάνω του, αφού έπεσε, καυχήθηκε ο Πηλείδης: «Ω Έκτωρ, όταν φόνευες τον Πάτροκλον, να πάθεις δεν είχες φόβον, ούτ᾽ εμέ που έλειπα εστοχάσθης, ανόητε, κι εβρίσκομουν εγώ στα κοίλα πλοία εκδικητής του, στην ανδρειά πολύ καλύτερός σου,
Χ_335	ὅς τοι γούνατ᾽ ἔλυσα· σὲ μὲν κύνες ἠδ᾽ οἰωνοὶ ἑλκήσουσ᾽ ἀϊκῶς, τὸν δὲ κτεριοῦσιν Ἀχαιοί.» Τὸν δ᾽ ὀλιγοδρανέων προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· «λίσσομ᾽ ὑπὲρ ψυχῆς καὶ γούνων σῶν τε τοκήων, μή με ἔα παρὰ νηυσὶ κύνας καταδάψαι Ἀχαιῶν,	που τώρα σε θανάτωσα· και σε θα σύρουν σκύλοι, ενώ εκείνον οι Αχαιοί με μνήμα θα τιμήσουν». Και ο Έκτωρ του απάντησε με την ψυχήν στο στόμα: «Αχ! την ζωήν σου να χαρείς και των γλυκών γονέων μη θέλεις βρώσιν των σκυλιών στες πρύμνες να μ᾽ αφήσεις·
Χ_340	ἀλλὰ σὺ μὲν χαλκόν τε ἅλις χρυσόν τε δέδεξο, δῶρα τά τοι δώσουσι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, σῶμα δὲ οἴκαδ᾽ ἐμὸν δόμεναι πάλιν, ὄφρα πυρός με Τρῶες καὶ Τρώων ἄλοχοι λελάχωσι θανόντα.» Τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεὺς·	δέξου από τον πατέρα μου και την σεπτήν μητέρα λύτρα χρυσάφι και χαλκόν, και συ στα γονικά μου οπίσω δώσ΄ το σώμα μου, κι εμέ τον πεθαμένον θα καταλύσουν στην πυράν οι άνδρες και οι μητέρες». Μ᾽ άγριο βλέμμ᾽ απάντησεν ο γρήγορος Πηλείδης:
Χ_345	«μή με, κύον, γούνων γουνάζεο μηδὲ τοκήων· αἲ γάρ πως αὐτόν με μένος καὶ θυμὸς ἀνείη ὤμ᾽ ἀποταμνόμενον κρέα ἔδμεναι, οἷα ἔοργας, ὡς οὐκ ἔσθ᾽ ὃς σῆς γε κύνας κεφαλῆς ἀπαλάλκοι, οὐδ᾽ εἴ κεν δεκάκις τε καὶ εἰκοσινήριτ᾽ ἄποινα	«Μη μ᾽ εξορκίζεις, σκύλαρε, σ᾽ ότι αγαπά η καρδιά μου. Τόσο να μ᾽ άφηνε η ψυχή κομμάτια να σου φάγω ωμόν εγώ το σώμα σου, για όσα μόχεις κάμει, όσο απ᾽ το στόμα των σκυλιών κανείς την κεφαλήν σου δεν θα φυλάξει και αν εδώ ζυγοστατούσε δώρα
Χ_350	στήσωσ᾽ ἐνθάδ᾽ ἄγοντες, ὑπόσχωνται δὲ καὶ ἄλλα, οὐδ᾽ εἴ κέν σ᾽ αὐτὸν χρυσῷ ἐρύσασθαι ἀνώγοι Δαρδανίδης Πρίαμος· οὐδ᾽ ὧς σέ γε πότνια μήτηρ ἐνθεμένη λεχέεσσι γοήσεται, ὃν τέκεν αὐτή, ἀλλὰ κύνες τε καὶ οἰωνοὶ κατὰ πάντα δάσονται.»	εικοσοπλάσια πάντοτε και αν υποσχόνταν και άλλα· και ο Δαρδανίδης Πρίαμος να πρόσφερε χρυσάφι του σώματός σου εξαγοράν· ποτέ δεν θα σε κλάψει η μάνα οπού σ᾽ εγέννησε, στην νεκρικήν σου κλίνην αλλά εσέ συγκόκαλον τ᾽ αγρίμια θα σπαράξουν».
Χ_355	Τὸν δὲ καταθνῄσκων προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· «ἦ σ᾽ εὖ γιγνώσκων προτιόσσομαι, οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλον πείσειν· ἦ γὰρ σοί γε σιδήρεος ἐν φρεσὶ θυμός. φράζεο νῦν, μή τοί τι θεῶν μήνιμα γένωμαι ἤματι τῷ ὅτε κέν σε Πάρις καὶ Φοῖβος Ἀπόλλων	Και ξεψυχώντας του ᾽λεγεν ο λοφοσείστης Έκτωρ: «Το βλέπω από την όψιν σου, πως δεν θα σε μαλάξω κι είναι η καρδιά σου σίδερο· μόνον στοχάσου τώρα, μη εξ αφορμής μου οργή θεϊκή σε έβρει την ημέραν που έμπροσθεν των Σκαιών Πυλών ο Αλέξανδρος και ο Φοίβος
Χ_360	ἐσθλὸν ἐόντ᾽ ὀλέσωσιν ἐνὶ Σκαιῇσι πύλῃσιν.» Ὣς ἄρα μιν εἰπόντα τέλος θανάτοιο κάλυψε, ψυχὴ δ᾽ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἄϊδόσδε βεβήκει, ὃν πότμον γοόωσα, λιποῦσ᾽ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην. τὸν καὶ τεθνηῶτα προσηύδα δῖος Ἀχιλλεύς·	θενά σου πάρουν την ζωήν, εξαίσιε πολεμάρχε». Με αυτά τα λόγι᾽ απέθανε και παραπονεμένη που άφησε της νεότητος και της ανδρειάς την χάριν από τα μέλη του η ψυχή κατέβαινε στον Άδην· και κείνον πάλιν και νεκρόν προσφώνησε ο Πηλείδης:
Χ_365	«τέθναθι· κῆρα δ᾽ ἐγὼ τότε δέξομαι, ὁππότε κεν δὴ Ζεὺς ἐθέλῃ τελέσαι ἠδ᾽ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι.» Ἦ ῥα, καὶ ἐκ νεκροῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχος, καὶ τό γ᾽ ἄνευθεν ἔθηχ᾽, ὁ δ᾽ ἀπ᾽ ὤμων τεύχε᾽ ἐσύλα αἱματόεντ᾽· ἄλλοι δὲ περίδραμον υἷες Ἀχαιῶν,	«Πήγαινε κι εγώ καρτερώ την ώραν του θανάτου που ο Ζευς κι οι άλλοι αθάνατοι για με θ᾽ αποφασίσουν». Και αφού την λόγχην τράβηξε και απόθεσε απ᾽ το σώμα, τον γύμνωσε από τ᾽ άρματα στο αίμα του βαμμένα κι έτρεχαν όλ᾽ οι Αχαιοί και γύρω θεωρούσαν
Χ_370	οἳ καὶ θηήσαντο φυὴν καὶ εἶδος ἀγητὸν Ἕκτορος· οὐδ᾽ ἄρα οἵ τις ἀνουτητί γε παρέστη. ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· «ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μαλακώτερος ἀμφαφάασθαι Ἕκτωρ ἢ ὅτε νῆας ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ.»	του Έκτορος το ανάστημα, την όμορφην ειδή του και δεν εσίμωσε κανείς χωρίς να τον κεντήσει. Και τότε κάποιος έλεγε κοιτώντας τον πλησίον: «Ω, πόσο μαλακότερα πιάνετ᾽ ο Έκτωρ τώρα, παρ᾽ όταν έβαλε φωτιά να κάψει τα καράβια».
Χ_375	Ὣς ἄρα τις εἴπεσκε καὶ οὐτήσασκε παραστάς. τὸν δ᾽ ἐπεὶ ἐξενάριξε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς, στὰς ἐν Ἀχαιοῖσιν ἔπεα πτερόεντ᾽ ἀγόρευεν· «ὦ φίλοι, Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, ἐπεὶ δὴ τόνδ᾽ ἄνδρα θεοὶ δαμάσασθαι ἔδωκαν,	Αυτά ελέγαν κι έπειτα σιμά τον εκεντούσαν. Και αφού τον απογύμνωσεν ο θείος Αχιλλέας εστήθη αυτού και ομίλησε των Αχαιών στην μέσην: «Ω φίλοι σεις, ω αρχηγοί προστάτες των Αργείων, αφού μας δώκαν οι Αχαιοί να πέσει αυτός ο άνδρας
Χ_380	ὃς κακὰ πόλλ᾽ ἔρρεξεν, ὅσ᾽ οὐ σύμπαντες οἱ ἄλλοι, εἰ δ᾽ ἄγετ᾽ ἀμφὶ πόλιν σὺν τεύχεσι πειρηθέωμεν, ὄφρα κ᾽ ἔτι γνῶμεν Τρώων νόον, ὅν τιν᾽ ἔχουσιν, ἢ καταλείψουσιν πόλιν ἄκρην τοῦδε πεσόντος, ἦε μένειν μεμάασι καὶ Ἕκτορος οὐκέτ᾽ ἐόντος.	που όλοι δεν μας πλήγωσαν όσον αυτός και μόνος, την πόλιν των ας ζώσομεν εμείς με τ᾽ άρματά μας να ιδούμε τι έχουν κατά νουν να πράξουν τώρα οι Τρώες. Θ᾽ αφήσουν την ακρόπολιν τώρα που αυτός εχάθη ή και χωρίς τον Έκτορα θ᾽ αγωνισθούν ακόμη.
Χ_385	ἀλλὰ τίη μοι ταῦτα φίλος διελέξατο θυμός; κεῖται πὰρ νήεσσι νέκυς ἄκλαυτος ἄθαπτος Πάτροκλος· τοῦ δ᾽ οὐκ ἐπιλήσομαι, ὄφρ᾽ ἂν ἔγωγε ζωοῖσιν μετέω καί μοι φίλα γούνατ᾽ ὀρώρῃ· εἰ δὲ θανόντων περ καταλήθοντ᾽ εἰν Ἀΐδαο,	Αλλά τι διελογίστηκε τούτα η ψυχή μου τώρα; Άκλαυτος, άθαφτος, νεκρός κείτετ᾽ εκεί στες πρύμνες ο Πάτροκλος, που εγώ ποτέ δεν θα τον λησμονήσω ενόσω με τους ζωντανούς κινώ τα γόνατά μου. Κι εάν οι πεθαμένοι εκεί στον Άδη λησμονούνται
Χ_390	αὐτὰρ ἐγὼ καὶ κεῖθι φίλου μεμνήσομ᾽ ἑταίρου. νῦν δ᾽ ἄγ᾽ ἀείδοντες παιήονα κοῦροι Ἀχαιῶν νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι νεώμεθα, τόνδε δ᾽ ἄγωμεν. ἠράμεθα μέγα κῦδος· ἐπέφνομεν Ἕκτορα δῖον, ᾧ Τρῶες κατὰ ἄστυ θεῷ ὣς εὐχετόωντο.»	κι εκεί θενά θυμάμαι εγώ τον ποθητόν μου φίλον. Τώρα, παιδιά των Αχαιών, ας γύρομε στα πλοία με τούτον και ας σηκώσομε παιάνα νικηφόρον· νίκην λαμπρήν επήραμεν· φονεύσαμεν τον θείον Έκτορα, οπού τον δόξαζαν ωσάν θεόν οι Τρώες».
Χ_395	Ἦ ῥα, καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα. ἀμφοτέρων μετόπισθε ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐς σφυρὸν ἐκ πτέρνης, βοέους δ᾽ ἐξῆπτεν ἱμάντας, ἐκ δίφροιο δ᾽ ἔδησε, κάρη δ᾽ ἕλκεσθαι ἔασεν· ἐς δίφρον δ᾽ ἀναβὰς ἀνά τε κλυτὰ τεύχε᾽ ἀείρας	Αυτά ᾽πε κι έργ᾽ απάνθρωπα στον Έκτορα εσοφίσθη· των δυο ποδιών του ετρύπησε τα νεύρ᾽ από τες φτέρνες ως τ᾽ αστραγάλι, και λουριά τους πέρασε από μέσα, τον κρέμασε απ᾽ την άμαξαν να σέρνει το κεφάλι, σήκωσε τα λαμπρ᾽ άρματα και ανέβη αυτός στ᾽ αμάξι,
Χ_400	μάστιξέν ῥ᾽ ἐλάαν, τὼ δ᾽ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. τοῦ δ᾽ ἦν ἑλκομένοιο κονίσαλος, ἀμφὶ δὲ χαῖται κυάνεαι πίτναντο, κάρη δ᾽ ἅπαν ἐν κονίῃσι κεῖτο πάρος χαρίεν· τότε δὲ Ζεὺς δυσμενέεσσι δῶκεν ἀεικίσσασθαι ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ.	και τα πουλάρια εράβδισε που πρόθυμα επετάξαν. Σκόνην εσήκωνε ο νεκρός, και τα μαλλιά απλωμένα στο χώμα και όλ᾽ η κεφαλή, χαριτωμένη πρώτα, που τώρα ο Ζευς την έδωκεν εις των εχθρών τα χέρια να την χαλάσουν άσχημα στην γην την πατρικήν του.
Χ_405	Ὣς τοῦ μὲν κεκόνιτο κάρη ἅπαν· ἡ δέ νυ μήτηρ τίλλε κόμην, ἀπὸ δὲ λιπαρὴν ἔρριψε καλύπτρην τηλόσε, κώκυσεν δὲ μάλα μέγα παῖδ᾽ ἐσιδοῦσα· ᾤμωξεν δ᾽ ἐλεεινὰ πατὴρ φίλος, ἀμφὶ δὲ λαοὶ κωκυτῷ τ᾽ εἴχοντο καὶ οἰμωγῇ κατὰ ἄστυ.	Και άμ᾽ είδ᾽ εκεί να σύρεται στο χώμα το παιδί της έβαλε τα ξεφωνητά και ανέσπα τα μαλλιά της και την λαμπρήν μαντίλαν της επέταξε η μητέρα· μ᾽ αυτήν και ο γέρος έκλαιε, και ολόγυρα εις την πόλιν όλος οδύρετ᾽, ο λαός, φρικτά θρηνολογούσε.
Χ_410	τῷ δὲ μάλιστ᾽ ἄρ᾽ ἔην ἐναλίγκιον, ὡς εἰ ἅπασα Ἴλιος ὀφρυόεσσα πυρὶ σμύχοιτο κατ᾽ ἄκρης. λαοὶ μέν ῥα γέροντα μόγις ἔχον ἀσχαλόωντα, ἐξελθεῖν μεμαῶτα πυλάων Δαρδανιάων. πάντας δὲ λιτάνευε κυλινδόμενος κατὰ κόπρον,	Κι εφαίνετο απαράλλακτα σαν να ᾽τρωγαν οι φλόγες πατόκορφα τα υψηλά πυργώματα της Τροίας· και ο γέρος, εις τον πόνον του, να πεταχθεί και νά ᾽βγει από τες πύλες ήθελε και μόλις τον κρατούσαν· στην λάσπην εκυλίονταν, κατ᾽ όνομα καθέναν
Χ_415	ἐξ ὀνομακλήδην ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον· «σχέσθε, φίλοι, καί μ᾽ οἶον ἐάσατε κηδόμενοί περ ἐξελθόντα πόληος ἱκέσθ᾽ ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν· λίσσωμ᾽ ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν, ἤν πως ἡλικίην αἰδέσσεται ἠδ᾽ ἐλεήσῃ	παρακαλούσε κι έλεγε: «Όσο και αν μ᾽ αγαπάτε, μη με κρατείτε, φίλοι μου, αφήσετέ με μόνον να έβγω και να φθάσω εγώ στων Αχαιών τα πλοία· στον άνδρα τον ανόσιον, τον άγριον, να προσπέσω, ίσως τα χρόνια σεβασθεί και λυπηθεί το γήρας.
Χ_420	γῆρας· καὶ δέ νυ τῷ γε πατὴρ τοιόσδε τέτυκται, Πηλεύς, ὅς μιν ἔτικτε καὶ ἔτρεφε πῆμα γενέσθαι Τρωσί· μάλιστα δ᾽ ἐμοὶ περὶ πάντων ἄλγε᾽ ἔθηκε. τόσσους γάρ μοι παῖδας ἀπέκτανε τηλεθάοντας· τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ἀχνύμενός περ	Ομήλικόν μου έχει αυτός πατέρα, τον Πηλέα που τούτον γεννοανάστησε να γίνει συμφορά μας, κι εμένα μάλιστα σκληρά τα σπλάχνα να πληγώσει, που τόσα μου ᾽σφαξε παιδιά, περήφανα βλαστάρια. Όλα τα κλαίγω αλλά του ενός δριμύς με σφάζει ο πόνος
Χ_425	ὡς ἑνός, οὗ μ᾽ ἄχος ὀξὺ κατοίσεται Ἄϊδος εἴσω, Ἕκτορος· ὡς ὄφελεν θανέειν ἐν χερσὶν ἐμῇσι· τῶ κε κορεσσάμεθα κλαίοντέ τε μυρομένω τε, μήτηρ θ᾽, ἥ μιν ἔτικτε δυσάμμορος, ἠδ᾽ ἐγὼ αὐτός.» Ὣς ἔφατο κλαίων, ἐπὶ δὲ στενάχοντο πολῖται·	του Έκτορος, και γρήγορα στον Άδη θα με φέρει· να ᾽χε πεθάνει καν αυτός εις τες δικές μου αγκάλες, και θα εξεθυμαίναμε στα δάκρυα, στους θρήνους, εγώ και, οπού τον γέννησεν, η άμοιρη μητέρα». Έλεγε κλαίοντας και ομού στενάζαν κι οι πολίτες
Χ_430	Τρῳῇσιν δ᾽ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· «τέκνον, ἐγὼ δειλή· τί νυ βείομαι αἰνὰ παθοῦσα, σεῦ ἀποτεθνηῶτος; ὅ μοι νύκτας τε καὶ ἦμαρ εὐχωλὴ κατὰ ἄστυ πελέσκεο, πᾶσί τ᾽ ὄνειαρ Τρωσί τε καὶ Τρῳῇσι κατὰ πτόλιν, οἵ σε θεὸν ὣς	και πρώτη εμοιρολόγησε των γυναικών η Εκάβη: «Τέκνον, τι έπαθα η πικρή! και ακόμη εγώ θα ζήσω αφού μου απέθανες εσύ· που ημέρα νύκτα ήσουν το ζηλευτό καμάρι μου, και οι Τρώισσες και οι Τρώες σωτήρα σ᾽ είχαν και ως θεόν σε καλοδέχοντ᾽ όλοι·
Χ_435	δειδέχατ᾽· ἦ γὰρ καί σφι μάλα μέγα κῦδος ἔησθα ζωὸς ἐών· νῦν αὖ θάνατος καὶ μοῖρα κιχάνει.» Ὣς ἔφατο κλαίουσ᾽, ἄλοχος δ᾽ οὔ πώ τι πέπυστο Ἕκτορος· οὐ γάρ οἵ τις ἐτήτυμος ἄγγελος ἐλθὼν ἤγγειλ᾽ ὅττι ῥά οἱ πόσις ἔκτοθι μίμνε πυλάων,	ότ᾽ είχαν δόξαν από σε μεγάλην, όσο ακόμη εζούσες, τώρα σ᾽ εύρηκεν ο θάνατος και η μοίρα». Κι είδησιν για τον Έκτορα δεν είχε λάβει ακόμα η σύντροφός του ότι κανείς να της ειπεί δεν ήλθε, πως έμενεν ο άνδρας της από τες πύλες έξω.
Χ_440	ἀλλ᾽ ἥ γ᾽ ἱστὸν ὕφαινε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο δίπλακα πορφυρέην, ἐν δὲ θρόνα ποικίλ᾽ ἔπασσε. κέκλετο δ᾽ ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοις κατὰ δῶμα ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, ὄφρα πέλοιτο Ἕκτορι θερμὰ λοετρὰ μάχης ἐκ νοστήσαντι,	Αλλά μες στα δωμάτια της είχε στο χέρ᾽ υφάδι διπλό, πορφύρεο, και πολλά πλουμίδια τού κεντούσε· και εις τες καλές θεράπαινες είπε στην στια να στήσουν τρίποδα μέγαν, έτοιμα θερμά λουτρά να γίνουν του Έκτορος που έμελλε να γύρει από την μάχην·
Χ_445	νηπίη, οὐδ᾽ ἐνόησεν ὅ μιν μάλα τῆλε λοετρῶν χερσὶν Ἀχιλλῆος δάμασε γλαυκῶπις Ἀθήνη. κωκυτοῦ δ᾽ ἤκουσε καὶ οἰμωγῆς ἀπὸ πύργου· τῆς δ᾽ ἐλελίχθη γυῖα, χαμαὶ δέ οἱ ἔκπεσε κερκίς· ἡ δ᾽ αὖτις δμῳῇσιν ἐϋπλοκάμοισι μετηύδα·	και πού να ξεύρει ότι μακράν από λουτρά τον είχε ήδ᾽ υποτάξ᾽ η Αθηνά στην λόγχην του Αχιλλέως· και ως άκουσε ξεφωνητά και κλάματ᾽ απ᾽ τον πύργον, εσείσθηκαν τα μέλη της, της έπεσε η περόνη κι είπε προς τες θεράπαινες: «Μαζί μου ελάτε δύο,
Χ_450	«δεῦτε, δύω μοι ἕπεσθον, ἴδωμ᾽ ὅτιν᾽ ἔργα τέτυκται. αἰδοίης ἑκυρῆς ὀπὸς ἔκλυον, ἐν δ᾽ ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦτορ ἀνὰ στόμα, νέρθε δὲ γοῦνα πήγνυται· ἐγγὺς δή τι κακὸν Πριάμοιο τέκεσσιν. αἲ γὰρ ἀπ᾽ οὔατος εἴη ἐμεῦ ἔπος· ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς	το τι συμβαίνει θενά ιδώ· της σεβαστής μου Εκάβης την φωνήν άκουσα· η καρδιά στο στήθος μου σπαράζει κατά το στόμα· επέτρωσαν τα γόνατά μου κάτω· κάτι κακόν είναι κοντά στα τέκνα του Πριάμου. Πολύ φοβούμαι — και άμποτε τ᾽ αυτιά μου μη τ᾽ ακούσουν —
Χ_455	δείδω μὴ δή μοι θρασὺν Ἕκτορα δῖος Ἀχιλλεὺς μοῦνον ἀποτμήξας πόλιος πεδίονδε δίηται, καὶ δή μιν καταπαύσῃ ἀγηνορίης ἀλεγεινῆς, ἥ μιν ἔχεσκ᾽, ἐπεὶ οὔ ποτ᾽ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν, ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε, τὸ ὃν μένος οὐδενὶ εἴκων.»	τον Έκτορα τον τολμηρόν μη μόχει απομονώσει ο Αχιλλεύς κατάποδα μακράν από τα τείχη, και την πικρήν του ανδραγαθιά για πάντοτ᾽ έχει σβήσει. Ότι ποτέ δεν έμενε στο πλήθος και στην τάξιν, αλλά προέτρεχε πολύ με ατρόμητον ανδρείαν».
Χ_460	Ὣς φαμένη μεγάροιο διέσσυτο μαινάδι ἴση, παλλομένη κραδίην· ἅμα δ᾽ ἀμφίπολοι κίον αὐτῇ. αὐτὰρ ἐπεὶ πύργον τε καὶ ἀνδρῶν ἷξεν ὅμιλον, ἔστη παπτήνασ᾽ ἐπὶ τείχεϊ, τὸν δὲ νόησεν ἑλκόμενον πρόσθεν πόλιος· ταχέες δέ μιν ἵπποι	Είπε και από το μέγαρο πετάχθη φρενιασμένη με κτυποκάρδι τρομερό, και οπίσω της οι κόρες. Και όταν στον πύργον έφθασε μες στων ανδρών το πλήθος, ορθή στο τείχος κοίταξε, κι εμπρός στην πόλιν κάτω τον είδε αυτού συρόμενον, και τα γοργά πουλάρια
Χ_465	ἕλκον ἀκηδέστως κοίλας ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν. τὴν δὲ κατ᾽ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν, ἤριπε δ᾽ ἐξοπίσω, ἀπὸ δὲ ψυχὴν ἐκάπυσσε. τῆλε δ᾽ ἀπὸ κρατὸς βάλε δέσματα σιγαλόεντα, ἄμπυκα κεκρύφαλόν τε ἰδὲ πλεκτὴν ἀναδέσμην	αφρόντιστα στων Αχαιών τες πρύμνες τον τραβούσαν. Μαύρο σκοτάδι εσκέπασε το φως των οφθαλμών της κι έπεσε οπίσω ανάσκελα με την ψυχήν στο στόμα. Μακράν της τα γιαδέματα πετάχθηκαν τα ωραία, το διάδημα, με την λαμπρήν μαντίλα και το δίκτυ
Χ_470	κρήδεμνόν θ᾽, ὅ ῥά οἱ δῶκε χρυσέη Ἀφροδίτη ἤματι τῷ ὅτε μιν κορυθαίολος ἠγάγεθ᾽ Ἕκτωρ ἐκ δόμου Ἠετίωνος, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα. ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ τε καὶ εἰνατέρες ἅλις ἔσταν, αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον ἀτυζομένην ἀπολέσθαι.	και το μαγνάδι οπού η χρυσή της χάρισε Αφροδίτη, όταν του Ηετίωνος την πήρε από το σπίτι νύμφην ο Έκτωρ με πολλά που ᾽χε της δώσει δώρα. Κι οι ανδράδελφες δεν έλειπαν αυτού και οι συννυφάδες που την βαστούσαν έτοιμην εκεί να ξεψυχήσει.
Χ_475	ἡ δ᾽ ἐπεὶ οὖν ἔμπνυτο καὶ ἐς φρένα θυμὸς ἀγέρθη, ἀμβλήδην γοόωσα μετὰ Τρῳῇσιν ἔειπεν· «Ἕκτορ, ἐγὼ δύστηνος· ἰῇ ἄρα γεινόμεθ᾽ αἴσῃ ἀμφότεροι, σὺ μὲν ἐν Τροίῃ Πριάμου κατὰ δῶμα, αὐτὰρ ἐγὼ Θήβῃσιν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ	Και άμα επήρε αναπνοήν εξέσπασε στην κλάψαν, κι έλεγε με τες Τρώισσες: «Έκτωρ! οϊμέ την έρμην! με μίαν γεννηθήκαμε μοίραν εμείς οι δύο· στην Τροίαν είδες συ το φως στο δώμα του Πριάμου, εγώ στες Θήβες κάτωθεν της δενδρωμένης Πλάκου,
Χ_480	ἐν δόμῳ Ἠετίωνος, ὅ μ᾽ ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν, δύσμορος αἰνόμορον· ὡς μὴ ὤφελλε τεκέσθαι. νῦν δὲ σὺ μὲν Ἀΐδαο δόμους ὑπὸ κεύθεσι γαίης ἔρχεαι, αὐτὰρ ἐμὲ στυγερῷ ἐνὶ πένθεϊ λείπεις χήρην ἐν μεγάροισι· πάϊς δ᾽ ἔτι νήπιος αὔτως,	στο δώμα του Ηετίωνος, που ανάτρεφέ με βρέφος άμοιρος την βαριόμοιρην, να μη μ᾽ είχε γεννήσει· συ τώρα κάτω από την γην στον Άδην κατεβαίνεις, κι εμέ χήραν περίλυπην στο έρμο σπίτι αφήνεις, κι είναι παιδάκι τρυφερό το αγόρι που εγεννήθη
Χ_485	ὃν τέκομεν σύ τ᾽ ἐγώ τε δυσάμμοροι· οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι, Ἕκτορ, ὄνειαρ, ἐπεὶ θάνες, οὔτε σοὶ οὗτος. ἤν περ γὰρ πόλεμόν γε φύγῃ πολύδακρυν Ἀχαιῶν, αἰεί τοι τούτῳ γε πόνος καὶ κήδε᾽ ὀπίσσω ἔσσοντ᾽· ἄλλοι γάρ οἱ ἀπουρίσσουσιν ἀρούρας.	από εμάς τους δυστυχείς· και μήτε συ βοηθός του θα είσαι, αφού απέθανες, μήτε βοηθός σου εκείνος. Και αν απ᾽ τον πολυδάκρυτον των Αχαιών αγώνα ξεφύγει, λύπες πάντοτε πικρές τον περιμένουν· και ξένοι τα χωράφια του θα του ξετερμονίσουν.
Χ_490	ἦμαρ δ᾽ ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησι· πάντα δ᾽ ὑπεμνήμυκε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, δευόμενος δέ τ᾽ ἄνεισι πάϊς ἐς πατρὸς ἑταίρους, ἄλλον μὲν χλαίνης ἐρύων, ἄλλον δὲ χιτῶνος· τῶν δ᾽ ἐλεησάντων κοτύλην τις τυτθὸν ἐπέσχε,	Πάντερμο κάνει το παιδί της ορφανιάς η μέρα· κορμί γέρνει και πρόσωπο με μάτια δακρυσμένα. Τον φέρν᾽ η χρεία ν᾽ ανεβεί στους φίλους του πατρός του, τραβά του ενός το φόρεμα, του άλλου τον χιτώνα· και αν κάποιος τον ψυχοπονεί, καυκί μικρό του δίδει,
Χ_495	χείλεα μέν τ᾽ ἐδίην᾽, ὑπερῴην δ᾽ οὐκ ἐδίηνε. τὸν δὲ καὶ ἀμφιθαλὴς ἐκ δαιτύος ἐστυφέλιξε, χερσὶν πεπληγὼς καὶ ὀνειδείοισιν ἐνίσσων· “ἔρρ᾽ οὕτως· οὐ σός γε πατὴρ μεταδαίνυται ἡμῖν.” δακρυόεις δέ τ᾽ ἄνεισι πάϊς ἐς μητέρα χήρην,	δροσιά στα χείλη και ποτέ στην άκρην τ᾽ ουρανίσκου. Και κάποτε κτυπώντας τον αγόρι ευτυχισμένο τον διώχνει από την τράπεζαν, σκληρά τον ονειδίζει: «Γκρεμίσου, και ο πατέρας σου στον δείπνον μας δεν είναι». Κλαμένο πάει το παιδί στην χήραν του μητέρα
Χ_500	Ἀστυάναξ, ὃς πρὶν μὲν ἑοῦ ἐπὶ γούνασι πατρὸς μυελὸν οἶον ἔδεσκε καὶ οἰῶν πίονα δημόν· αὐτὰρ ὅθ᾽ ὕπνος ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, εὕδεσκ᾽ ἐν λέκτροισιν, ἐν ἀγκαλίδεσσι τιθήνης, εὐνῇ ἔνι μαλακῇ, θαλέων ἐμπλησάμενος κῆρ·	ο Αστυάναξ, οπού πριν στο γόνα του πατρός του μεδούλι μόνον έτρωγε και από θρεφτάρια πάχος· και αφού στα παιδιαρίσματα τον έπιανεν ο ύπνος εις κλίνην μαλακότατην, στον κόλπον της βυζάστρας κοιμόνταν από ζηλευτές τροφές θεραπεμένος.
Χ_505	νῦν δ᾽ ἂν πολλὰ πάθῃσι, φίλου ἀπὸ πατρὸς ἁμαρτών, Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶες ἐπίκλησιν καλέουσιν· οἶος γάρ σφιν ἔρυσο πύλας καὶ τείχεα μακρά. νῦν δὲ σὲ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι νόσφι τοκήων αἰόλαι εὐλαὶ ἔδονται, ἐπεί κε κύνες κορέσωνται,	Τώρα που του ᾽λειψε ο γονιός κακά πολλά θα πάθει ο Αστυάναξ μ᾽ όνομα που το ᾽βγαλαν οι Τρώες· ότι συ μόνος έσωζες την πυργωμένην πόλιν. Τώρα μακράν απ᾽ τους γονείς στες πρύμνες σε θα φάγουν πυκνά σκουλήκια, αφού σκυλιά στο σώμα σου χορτάσουν
Χ_510	γυμνόν· ἀτάρ τοι εἵματ᾽ ἐνὶ μεγάροισι κέονται λεπτά τε καὶ χαρίεντα, τετυγμένα χερσὶ γυναικῶν. ἀλλ᾽ ἤτοι τάδε πάντα καταφλέξω πυρὶ κηλέῳ, οὐδὲν σοί γ᾽ ὄφελος, ἐπεὶ οὐκ ἐγκείσεαι αὐτοῖς, ἀλλὰ πρὸς Τρώων καὶ Τρωϊάδων κλέος εἶναι.»	γυμνόν, και όμως στα μέγαρα υπάρχουν τόσα ωραία ενδύματα λεπτότατα των γυναικών υφάδια. Αλλά στες φλόγες όλα εγώ θενά τα καταλύσω, όχι όφελός σου, αφού για σε νεκροστολή δεν είναι αλλά με αυτό να δοξασθείς εις τον λαόν της Τροίας».
Χ_515	Ὣς ἔφατο κλαίουσ᾽, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκες.	Τα ᾽λεγε κλαίοντας και ομού στενάζαν οι γυναίκες.