diaforos

Just another WordPress site

Ἱστορίαι Βιβλίο Ζ [6.126.1] – [6.140.2] – Ερατώ

Πηγή greek-language/ancient_greek/Ηρόδοτος – Ἱστορίαι/Ερατώ

[6.126.1] μετὰ δέ, γενεῇ δευτέρῃ ὕστερον, Κλεισθένης μιν ὁ Σικυώνιος τύραννος ἐξῆρε, ὥστε πολλῷ ὀνομαστοτέρην γενέσθαι ἐν τοῖσι Ἕλλησι ἢ πρότερον ἦν. Κλεισθένεϊ γὰρ τῷ Ἀριστωνύμου τοῦ Μύρωνος τοῦ Ἀνδρέω γίνεται θυγάτηρ τῇ οὔνομα ἦν Ἀγαρίστη. ταύτην ἠθέλησε, Ἑλλήνων ἁπάντων ἐξευρὼν τὸν ἄριστον, τούτῳ γυναῖκα προσθεῖναι.




[6.126.2] Ὀλυμπίων ὦν ἐόντων καὶ νικῶν ἐν αὐτοῖσι τεθρίππῳ ὁ Κλεισθένης κήρυγμα ἐποιήσατο, ὅστις Ἑλλήνων ἑωυτὸν ἀξιοῖ Κλεισθένεος γαμβρὸν γενέσθαι, ἥκειν ἐς ἑξηκοστὴν ἡμέρην ἢ καὶ πρότερον ἐς Σικυῶνα ὡς κυρώσοντος Κλεισθένεος τὸν γάμον ἐν ἐνιαυτῷ, ἀπὸ τῆς ἑξηκοστῆς ἀρξαμένου ἡμέρης.



[6.126.3] ἐνθαῦτα Ἑλλήνων ὅσοι σφίσι τε αὐτοῖσι ἦσαν καὶ πάτρῃ ἐξωγκωμένοι, ἐφοίτων μνηστῆρες· τοῖσι Κλεισθένης καὶ δρόμον καὶ παλαίστρην ποιησάμενος ἐπ᾽ αὐτῷ τούτῳ εἶχε.


[6.127.1] ἀπὸ μὲν δὴ Ἰταλίης ἦλθε Σμινδυρίδης ὁ Ἱπποκράτεος Συβαρίτης, ὃς ἐπὶ πλεῖστον δὴ χλιδῆς εἷς ἀνὴρ ἀπίκετο (ἡ δὲ Σύβαρις ἤκμαζε τοῦτον τὸν χρόνον μάλιστα), καὶ Σιρίτης Δάμασος Ἀμύριος τοῦ σοφοῦ λεγομένου παῖς.


[6.127.2] οὗτοι μὲν ἀπὸ Ἰταλίης ἦλθον, ἐκ δὲ τοῦ κόλπου τοῦ Ἰονίου Ἀμφίμνηστος Ἐπιστρόφου Ἐπιδάμνιος· οὗτος δὴ ἐκ τοῦ Ἰονίου κόλπου. Αἰτωλὸς δὲ ἦλθε Τιτόρμου τοῦ ὑπερφύντος τε Ἕλληνας ἰσχύϊ καὶ φυγόντος ἀνθρώπους ἐς τὰς ἐσχατιὰς τῆς Αἰτωλίδος χώρης, τούτου τοῦ Τιτόρμου ἀδελφεὸς Μάλης.



[6.127.3] ἀπὸ δὲ Πελοποννήσου Φείδωνος τοῦ Ἀργείων τυράννου παῖς Λεωκήδης, Φείδωνος δὲ τοῦ τὰ μέτρα ποιήσαντος Πελοποννησίοισι καὶ ὑβρίσαντος μέγιστα δὴ Ἑλλήνων ἁπάντων, ὃς ἐξαναστήσας τοὺς Ἠλείων ἀγωνοθέτας αὐτὸς τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ ἀγῶνα ἔθηκε, τούτου τε δὴ παῖς, καὶ Ἀμίαντος Λυκούργου Ἀρκὰς ἐκ Τραπεζοῦντος, καὶ Ἀζὴν ἐκ Παίου πόλιος Λαφάνης Εὐφορίωνος τοῦ δεξαμένου τε, ὡς λόγος ἐν Ἀρκαδίῃ λέγεται, τοὺς Διοσκόρους οἰκίοισι καὶ ἀπὸ τούτου ξεινοδοκέοντος πάντας ἀνθρώπους, καὶ Ἠλεῖος Ὀνόμαστος Ἀγαίου.



[6.127.4] οὗτοι μὲν δὴ ἐξ αὐτῆς Πελοποννήσου ἦλθον, ἐκ δὲ Ἀθηνέων ἀπίκοντο Μεγακλέης τε ὁ Ἀλκμέωνος τούτου τοῦ παρὰ Κροῖσον ἀπικομένου, καὶ ἄλλος Ἱπποκλείδης Τεισάνδρου, πλούτῳ καὶ εἴδεϊ προφέρων Ἀθηναίων. ἀπὸ δὲ Ἐρετρίης ἀνθεύσης τοῦτον τὸν χρόνον Λυσανίης· οὗτος δὲ ἀπ᾽ Εὐβοίης μοῦνος. ἐκ δὲ Θεσσαλίης ἦλθε τῶν Σκοπαδέων Διακτορίδης Κραννώνιος, ἐκ δὲ Μολοσσῶν Ἄλκων.



[6.128.1] τοσοῦτοι μὲν ἐγένοντο οἱ μνηστῆρες· ἀπικομένων δὲ τούτων ἐς τὴν προειρημένην ἡμέρην ὁ Κλεισθένης πρῶτα μὲν τὰς πάτρας τε αὐτῶν ἀνεπύθετο καὶ γένος ἑκάστου, μετὰ δὲ κατέχων ἐνιαυτὸν διεπειρᾶτο αὐτῶν τῆς τε ἀνδραγαθίης καὶ τῆς ὀργῆς καὶ παιδεύσιός τε καὶ τρόπου, καὶ ἑνὶ ἑκάστῳ ἰὼν ἐς συνουσίην καὶ συνάπασι· καὶ ἐς γυμνάσιά τε ἐξαγινέων ὅσοι ἦσαν αὐτῶν νεώτεροι, καὶ τὸ μέγιστον, ἐν τῇ συνεστοῖ διεπειρᾶτο· ὅσον γὰρ κατεῖχε χρόνον αὐτούς, τοῦτον πάντα ἐποίεε καὶ ἅμα ἐξείνιζε μεγαλοπρεπέως.



[6.128.2] καὶ δή κου μάλιστα τῶν μνηστήρων ἠρέσκοντό ‹οἱ› οἱ ἀπ᾽ Ἀθηνέων ἀπιγμένοι, καὶ τούτων μᾶλλον Ἱπποκλείδης ὁ Τεισάνδρου καὶ κατ᾽ ἀνδραγαθίην ἐκρίνετο καὶ ὅτι τὸ ἀνέκαθεν τοῖσι ἐν Κορίνθῳ Κυψελίδῃσι ἦν προσήκων.



[6.129.1] ὡς δὲ ἡ κυρίη ἐγένετο τῶν ἡμερέων τῆς τε κατακλίσιος τοῦ γάμου καὶ ἐκφάσιος αὐτοῦ Κλεισθένεος τὸν κρίνοι ἐκ πάντων, θύσας βοῦς ἑκατὸν ὁ Κλεισθένης εὐώχεε αὐτούς τε τοὺς μνηστῆρας καὶ Σικυωνίους πάντας.


[6.129.2] ὡς δὲ ἀπὸ δείπνου ἐγένοντο, οἱ μνηστῆρες ἔριν εἶχον ἀμφί τε μουσικῇ καὶ τῷ λεγομένῳ ἐς τὸ μέσον. προϊούσης δὲ τῆς πόσιος κατέχων πολλὸν τοὺς ἄλλους ὁ Ἱπποκλείδης ἐκέλευσέ οἱ τὸν αὐλητὴν αὐλῆσαι ἐμμέλειαν, πειθομένου δὲ τοῦ αὐλητέω ὀρχήσατο. καί κως ἑωυτῷ μὲν ἀρεστῶς ὀρχέετο, ὁ Κλεισθένης δὲ ὁρέων ὅλον τὸ πρῆγμα ὑπώπτευε.



[6.129.3] μετὰ δὲ ἐπισχὼν ὁ Ἱπποκλείδης χρόνον ἐκέλευσέ τινα τράπεζαν ἐσενεῖκαι, ἐσελθούσης δὲ τῆς τραπέζης πρῶτα μὲν ἐπ᾽ αὐτῆς ὀρχήσατο Λακωνικὰ σχημάτια, μετὰ δὲ ἄλλα Ἀττικά, τὸ τρίτον δὲ τὴν κεφαλὴν ἐρείσας ἐπὶ τὴν τράπεζαν τοῖσι σκέλεσι ἐχειρονόμησε.


[6.129.4] Κλεισθένης δὲ τὰ μὲν πρῶτα καὶ τὰ δεύτερα ὀρχεομένου ἀποστυγέων γαμβρὸν ἄν οἱ ἔτι γενέσθαι Ἱπποκλείδεα διὰ τήν τε ὄρχησιν καὶ τὴν ἀναιδείην κατεῖχε ἑωυτόν, οὐ βουλόμενος ἐκραγῆναι ἐς αὐτόν· ὡς δὲ εἶδε τοῖσι σκέλεσι χειρονομήσαντα, οὐκέτι κατέχειν δυνάμενος εἶπε· Ὦ παῖ Τεισάνδρου, ἀπορχήσαό γε μὲν τὸν γάμον. ὁ δὲ Ἱπποκλείδης ὑπολαβὼν εἶπε· Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ.



[6.130.1] ἀπὸ τούτου μὲν τοῦτο ὀνομάζεται· Κλεισθένης δὲ σιγὴν ποιησάμενος ἔλεξε ἐς μέσον τάδε· Ἄνδρες παιδὸς τῆς ἐμῆς μνηστῆρες, ἐγὼ καὶ πάντας ὑμέας ἐπαινέω καὶ πᾶσι ὑμῖν, εἰ οἷόν τε εἴη, χαριζοίμην ἄν, μήτ᾽ ἕνα ὑμέων ἐξαίρετον ἀποκρίνων μήτε τοὺς λοιποὺς ἀποδοκιμάζων·



[6.130.2] ἀλλ᾽ οὐ γὰρ οἷά τέ ἐστι μιῆς περὶ παρθένου βουλεύοντα πᾶσι κατὰ νόον ποιέειν, τοῖσι μὲν ὑμέων ἀπελαυνομένοισι τοῦδε τοῦ γάμου τάλαντον ἀργυρίου ἑκάστῳ δωρεὴν δίδωμι τῆς ἀξιώσιος εἵνεκα τῆς ἐξ ἐμεῦ γῆμαι καὶ τῆς ἐξ οἴκου ἀποδημίης, τῷ δὲ Ἀλκμέωνος Μεγακλέϊ ἐγγυῶ παῖδα τὴν ἐμὴν Ἀγαρίστην νόμοισι τοῖσι Ἀθηναίων. φαμένου δὲ ἐγγυᾶσθαι Μεγακλέος ἐκεκύρωτο ὁ γάμος Κλεισθένεϊ.




[6.131.1] ἀμφὶ μὲν κρίσι τῶν μνηστήρων τοσαῦτα ἐγένετο, καὶ οὕτω Ἀλκμεωνίδαι ἐβώσθησαν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα. τούτων δὲ συνοικησάντων γίνεται Κλεισθένης τε ὁ τὰς φυλὰς καὶ τὴν δημοκρατίην Ἀθηναίοισι καταστήσας, ἔχων τὸ οὔνομα ἀπὸ τοῦ μητροπάτορος τοῦ Σικυωνίου·


[6.131.2] οὗτός τε δὴ γίνεται Μεγακλέϊ καὶ Ἱπποκράτης, ἐκ δὲ Ἱπποκράτεος Μεγακλέης τε ἄλλος καὶ Ἀγαρίστη ἄλλη, ἀπὸ τῆς Κλεισθένεος Ἀγαρίστης ἔχουσα τὸ οὔνομα, ἣ συνοικήσασά τε Ξανθίππῳ τῷ Ἀρίφρονος καὶ ἔγκυος ἐοῦσα εἶδε ὄψιν ἐν τῷ ὕπνῳ, ἐδόκεε δὲ λέοντα τεκεῖν· καὶ μετ᾽ ὀλίγας ἡμέρας τίκτει Περικλέα Ξανθίππῳ.


[6.132.1] Μετὰ δὲ τὸ ἐν Μαραθῶνι τρῶμα γενόμενον Μιλτιάδης, καὶ πρότερον εὐδοκιμέων παρὰ Ἀθηναίοισι, τότε μᾶλλον αὔξετο. αἰτήσας δὲ νέας ἑβδομήκοντα καὶ στρατιήν τε καὶ χρήματα Ἀθηναίους, οὐ φράσας σφι ἐπ᾽ ἣν ἐπιστρατεύσεται χώρην, ἀλλὰ φὰς αὐτοὺς καταπλουτιεῖν ἤν οἱ ἕπωνται· ἐπὶ γὰρ χώρην τοιαύτην δή τινα ἄξειν ὅθεν χρυσὸν εὐπετέως ἄφθονον οἴσονται· λέγων τοιαῦτα αἴτεε τὰς νέας. Ἀθηναῖοι δὲ τούτοισι ἐπαρθέντες παρέδοσαν.




[6.133.1] παραλαβὼν δὲ ὁ Μιλτιάδης τὴν στρατιὴν ἔπλεε ἐπὶ Πάρον, πρόφασιν ἔχων ὡς οἱ Πάριοι ὑπῆρξαν πρότεροι στρατευόμενοι τριήρεϊ ἐς Μαραθῶνα ἅμα τῷ Πέρσῃ. τοῦτο μὲν δὴ πρόσχημα λόγου ἦν, ἀτάρ τινα καὶ ἔγκοτον εἶχε τοῖσι Παρίοισι διὰ Λυσαγόρεα τὸν Τεισίεω, ἐόντα γένος Πάριον, διαβαλόντα μιν πρὸς Ὑδάρνεα τὸν Πέρσην.



[6.133.2] ἀπικόμενος δὲ ἐς τὴν ἔπλεε ὁ Μιλτιάδης τῇ στρατιῇ ἐπολιόρκεε Παρίους κατειλημένους ἐντὸς τείχεος, καὶ ἐσπέμπων κήρυκα αἴτεε ἑκατὸν τάλαντα, φάς, ἢν μή οἱ δῶσι, οὐκ ἀπαναστήσειν τὴν στρατιὴν πρὶν ἢ ἐξέλῃ σφέας.



[6.133.3] οἱ δὲ Πάριοι ὅκως μέν τι δώσουσι Μιλτιάδῃ ἀργύριον οὐδὲ διενοεῦντο, οἱ δὲ ὅκως διαφυλάξουσι τὴν πόλιν τοῦτο ἐμηχανῶντο, ἄλλα τε ἐπιφραζόμενοι καὶ τῇ μάλιστα ἔσκε ἑκάστοτε ἐπίμαχον τοῦ τείχεος, τοῦτο ἅμα νυκτὶ ἐξῄρετο διπλήσιον τοῦ ἀρχαίου.



[6.134.1] ἐς μὲν δὴ τοσοῦτο τοῦ λόγου οἱ πάντες Ἕλληνες λέγουσι, τὸ ἐνθεῦτεν δὲ αὐτοὶ Πάριοι γενέσθαι ὧδε λέγουσι· Μιλτιάδῃ ἀπορέοντι ἐλθεῖν ἐς λόγους αἰχμάλωτον γυναῖκα, ἐοῦσαν μὲν Παρίην γένος, οὔνομα δέ οἱ εἶναι Τιμοῦν, εἶναι δὲ ὑποζάκορον τῶν χθονίων θεῶν. ταύτην ἐλθοῦσαν ἐς ὄψιν Μιλτιάδεω συμβουλεῦσαι, εἰ περὶ πολλοῦ ποιέεται Πάρον ἑλεῖν, τὰ ἂν αὐτὴ ὑποθῆται, ταῦτα ποιέειν.



[6.134.2] μετὰ δὲ τὴν μὲν ὑποθέσθαι, τὸν δὲ διερχόμενον ἐπὶ τὸν κολωνὸν τὸν πρὸ τῆς πόλιος ἐόντα ‹τὸ› ἕρκος θεσμοφόρου Δήμητρος ὑπερθορεῖν, οὐ δυνάμενον τὰς θύρας ἀνοῖξαι, ὑπερθορόντα δὲ ἰέναι ἐπὶ τὸ μέγαρον ὅ τι δὴ ποιήσοντα ἐντός, εἴτε κινήσοντά τι τῶν ἀκινήτων εἴτε ὅ τι δή κοτε πρήξοντα· πρὸς τῇσι θύρῃσί τε γενέσθαι καὶ πρόκατε φρίκης αὐτὸν ὑπελθούσης ὀπίσω τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἵεσθαι, καταθρῴσκοντα δὲ τὴν αἱμασιὴν τὸν μηρὸν σπασθῆναι. οἱ δὲ αὐτὸν τὸ γόνυ προσπταῖσαι λέγουσι.




[6.135.1] Μιλτιάδης μέν νυν φλαύρως ἔχων ἀπέπλεε ὀπίσω, οὔτε χρήματα Ἀθηναίοισι ἄγων οὔτε Πάρον προσκτησάμενος, ἀλλὰ πολιορκήσας τε ἓξ καὶ εἴκοσι ἡμέρας καὶ δηιώσας τὴν νῆσον.


[6.135.2] Πάριοι δὲ πυθόμενοι ὡς ἡ ὑποζάκορος τῶν θεῶν Τιμὼ Μιλτιάδῃ κατηγήσατο, βουλόμενοί μιν ἀντὶ τούτων τιμωρήσασθαι θεοπρόπους ἐς Δελφούς, ὥς σφεας ἡσυχίη τῆς πολιορκίης ἔσχε· ἔπεμπον δὲ ἐπειρησομένους εἰ καταχρήσωνται τὴν ὑποζάκορον τῶν Θεῶν ὡς ἐξηγησαμένην τοῖσι ἐχθροῖσι τῆς πατρίδος ἅλωσιν καὶ τὰ ἐς ἔρσενα γόνον ἄρρητα ἱρὰ ἐκφήνασαν Μιλτιάδῃ.



[6.135.3] ἡ δὲ Πυθίη οὐκ ἔα, φᾶσα οὐ Τιμοῦν εἶναι τὴν αἰτίην τούτων, ἀλλὰ δεῖν γὰρ Μιλτιάδεα τελευτᾶν μὴ εὖ, φανῆναί οἱ τῶν κακῶν κατηγεμόνα.


[6.136.1] Παρίοισι μὲν δὴ ταῦτα ἡ Πυθίη ἔχρησε· Ἀθηναῖοι δὲ ἐκ Πάρου Μιλτιάδεα ἀπονοστήσαντα εἶχον ἐν στόμασι, οἵ τε ἄλλοι καὶ μάλιστα Ξάνθιππος ὁ Ἀρίφρονος, ὃς θανάτου ὑπαγαγὼν ὑπὸ τὸν δῆμον Μιλτιάδεα ἐδίωκε τῆς Ἀθηναίων ἀπάτης εἵνεκεν.


[6.136.2] Μιλτιάδης δὲ αὐτὸς μὲν παρεὼν οὐκ ἀπελογέετο (ἦν γὰρ ἀδύνατος ὥστε σηπομένου τοῦ μηροῦ), προκειμένου δὲ αὐτοῦ ἐν κλίνῃ ὑπεραπελογέοντο οἱ φίλοι, τῆς μάχης τε τῆς ἐν Μαραθῶνι γενομένης πολλὰ ἐπιμεμνημένοι καὶ τὴν Λήμνου αἵρεσιν, ὡς ἑλὼν Λῆμνόν τε καὶ τεισάμενος τοὺς Πελασγοὺς παρέδωκε Ἀθηναίοισι.




[6.136.3] προσγενομένου δὲ τοῦ δήμου αὐτῷ κατὰ τὴν ἀπόλυσιν τοῦ θανάτου, ζημιώσαντος δὲ κατὰ τὴν ἀδικίην πεντήκοντα ταλάντοισι, Μιλτιάδης μὲν μετὰ ταῦτα σφακελίσαντός τε τοῦ μηροῦ καὶ σαπέντος τελευτᾷ, τὰ δὲ πεντήκοντα τάλαντα ἐξέτεισε ὁ παῖς αὐτοῦ Κίμων.


[6.137.1] Λῆμνον δὲ Μιλτιάδης ὁ Κίμωνος ὧδε ἔσχε· Πελασγοὶ ἐπείτε ἐκ τῆς Ἀττικῆς ὑπὸ Ἀθηναίων ἐξεβλήθησαν, εἴτε ὦν δὴ δικαίως εἴτε ἀδίκως· τοῦτο γὰρ οὐκ ἔχω φράσαι, πλὴν τὰ λεγόμενα, ὅτι Ἑκαταῖος μὲν ὁ Ἡγησάνδρου ἔφησε ἐν τοῖσι λόγοισι λέγων ἀδίκως·


[6.137.2] ἐπείτε γὰρ ἰδεῖν τοὺς Ἀθηναίους τὴν χώρην, τήν σφι αὐτοὶ ὑπὸ τὸν Ὑμησσὸν ἐοῦσαν ἔδοσαν οἰκῆσαι μισθὸν τοῦ τείχεος τοῦ περὶ τὴν ἀκρόπολίν κοτε ἐληλαμένου, ταύτην ὡς ἰδεῖν τοὺς Ἀθηναίους ἐξεργασμένην εὖ, τὴν πρότερον εἶναι κακήν τε καὶ τοῦ μηδενὸς ἀξίην, λαβεῖν φθόνον τε καὶ ἵμερον τῆς γῆς, καὶ οὕτως ἐξελαύνειν αὐτοὺς οὐδεμίαν ἄλλην πρόφασιν προϊσχομένους τοὺς Ἀθηναίους.


[6.137.3] ὡς δὲ αὐτοὶ Ἀθηναῖοι λέγουσι, δικαίως ἐξελάσαι. κατοικημένους γὰρ τοὺς Πελασγοὺς ὑπὸ τῷ Ὑμησσῷ ἐνθεῦτεν ὁρμωμένους ἀδικέειν τάδε· φοιτᾶν γὰρ δὴ τὰς σφετέρας θυγατέρας [τε καὶ τοὺς παῖδας] ἐπ᾽ ὕδωρ ἐπὶ τὴν Ἐννεάκρουνον· οὐ γὰρ εἶναι τοῦτον τὸν χρόνον σφίσι κω οὐδὲ τοῖσι ἄλλοισι Ἕλλησι οἰκέτας· ὅκως δὲ ἔλθοιεν αὗται, τοὺς Πελασγοὺς ὑπὸ ὕβριός τε καὶ ὀλιγωρίης βιᾶσθαι σφέας. καὶ ταῦτα μέντοι σφι οὐκ ἀποχρᾶν ποιέειν, ἀλλὰ τέλος καὶ ἐπιβουλεύοντας ἐπιχειρήσειν φανῆναι ἐπ᾽ αὐτοφώρῳ.


[6.137.4] ἑωυτοὺς δὲ γενέσθαι τοσούτῳ ἐκείνων ἄνδρας ἀμείνονας, ὅσῳ παρεὸν αὐτοῖσι ἀποκτεῖναι τοὺς Πελασγούς, ἐπεί σφεας ἔλαβον ἐπιβουλεύοντας, οὐκ ἐθελῆσαι, ἀλλά σφι προειπεῖν ἐκ τῆς γῆς ἐξιέναι. τοὺς δὲ οὕτω δὴ ἐκχωρήσαντας ἄλλα τε σχεῖν χωρία καὶ δὴ καὶ Λῆμνον. ἐκεῖνα μὲν δὴ Ἑκαταῖος ἔλεξε, ταῦτα δὲ Ἀθηναῖοι λέγουσι.



[6.138.1] οἱ δὲ Πελασγοὶ οὗτοι Λῆμνον τότε νεμόμενοι, καὶ βουλόμενοι τοὺς Ἀθηναίους τιμωρήσασθαι, εὖ τε ἐξεπιστάμενοι τὰς Ἀθηναίων ὁρτάς, πεντηκοντέρους κτησάμενοι ἐλόχησαν Ἀρτέμιδι ἐν Βραυρῶνι ἀγούσας ὁρτὴν τὰς τῶν Ἀθηναίων γυναῖκας, ἐνθεῦτεν δὲ ἁρπάσαντες τουτέων πολλὰς οἵχοντο ἀποπλέοντες καί σφεας ἐς Λῆμνον ἀγαγόντες παλλακὰς εἶχον.

[6.138.2] ὡς δὲ τέκνων αὗται αἱ γυναῖκες ὑπεπλήσθησαν, γλῶσσάν τε τὴν Ἀττικὴν καὶ τρόπους τοὺς Ἀθηναίων ἐδίδασκον τοὺς παῖδας. οἱ δὲ οὔτε συμμίσγεσθαι τοῖσι ἐκ τῶν Πελασγίδων γυναικῶν παισὶ ἤθελον, εἴ τε τύπτοιτό τις αὐτῶν ὑπ᾽ ἐκείνων τινός, ἐβοήθεόν τε πάντες καὶ ἐτιμώρεον ἀλλήλοισι· καὶ δὴ καὶ ἄρχειν τε τῶν παίδων οἱ παῖδες ἐδικαίευν καὶ πολλῷ ἐπεκράτεον.


[6.138.3] μαθόντες δὲ ταῦτα οἱ Πελασγοὶ ἑωυτοῖσι λόγους ἐδίδοσαν· καί σφι βουλευομένοισι δεινόν τι ἐσέδυνε, εἰ δὴ διαγινώσκοιεν σφίσι τε βοηθέειν οἱ παῖδες πρὸς τῶν κουριδιέων γυναικῶν τοὺς παῖδας καὶ τούτων αὐτίκα ἄρχειν πειρῴατο, τί δὴ ἀνδρωθέντες δῆθεν ποιήσουσι.



[6.138.4] ἐνθαῦτα ἔδοξέ σφι κτείνειν τοὺς παῖδας τοὺς ἐκ τῶν Ἀττικέων γυναικῶν. ποιεῦσι δὴ ταῦτα, προσαπολλύουσι δέ σφεων καὶ τὰς μητέρας. ἀπὸ τούτου δὲ τοῦ ἔργου καὶ τοῦ προτέρου τούτων, τὸ ἐργάσαντο αἱ γυναῖκες τοὺς ἅμα Θόαντι ἄνδρας σφετέρους ἀποκτείνασαι, νενόμισται ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα τὰ σχέτλια ἔργα πάντα Λήμνια καλέεσθαι.


[6.139.1] ἀποκτείνασι δὲ τοῖσι Πελασγοῖσι τοὺς σφετέρους παῖδάς τε καὶ γυναῖκας οὔτε γῆ καρπὸν ἔφερε οὔτε γυναῖκές τε καὶ ποῖμναι ὁμοίως ἔτικτον καὶ πρὸ τοῦ. πιεζόμενοι δὲ λιμῷ καὶ ἀπαιδίῃ ἐς Δελφοὺς ἔπεμπον λύσιν τινὰ αἰτησόμενοι τῶν παρεόντων κακῶν.



[6.139.2] ἡ δὲ Πυθίη σφέας ἐκέλευε Ἀθηναίοισι δίκας διδόναι ταύτας τὰς ἂν αὐτοὶ Ἀθηναῖοι δικάσωσι. ἦλθόν τε δὴ ἐς τὰς Ἀθήνας οἱ Πελασγοὶ καὶ δίκας ἐπαγγέλλοντο βουλόμενοι διδόναι παντὸς τοῦ ἀδικήματος.


[6.139.3] Ἀθηναῖοι δὲ ἐν τῷ πρυτανηίῳ κλίνην στρώσαντες ὡς εἶχον κάλλιστα καὶ τράπεζαν ἐπιπλέην ἀγαθῶν πάντων παραθέντες ἐκέλευον τοὺς Πελασγοὺς τὴν χώρην σφίσι παραδιδόναι οὕτως ἔχουσαν.


[6.139.4] οἱ δὲ Πελασγοὶ ὑπολαβόντες εἶπαν· Ἐπεὰν βορέῃ ἀνέμῳ αὐτημερὸν ἐξανύσῃ νηῦς ἐκ τῆς ὑμετέρης ἐς τὴν ἡμετέρην, τότε παραδώσομεν, ἐπιστάμενοι τοῦτο εἶναι ἀδύνατον γενέσθαι· ἡ γὰρ Ἀττικὴ πρὸς νότον κεῖται πολλὸν τῆς Λήμνου.

[6.140.1] τότε μὲν τοσαῦτα· ἔτεσι δὲ κάρτα πολλοῖσι ὕστερον τούτων, ὡς ἡ Χερσόνησος ἡ ἐπ᾽ Ἑλλησόντῳ ἐγένετο ὑπὸ Ἀθηναίοισι, Μιλτιάδης ὁ Κίμωνος ἐτησιέων ἀνέμων κατεστηκότων νηὶ κατανύσας ἐξ Ἐλαιοῦντος τοῦ ἐν Χερσονήσῳ ἐς Λῆμνον προηγόρευε ἐξιέναι ἐκ τῆς νήσου τοῖσι Πελασγοῖσι, ἀναμιμνήσκων σφέας τὸ χρηστήριον, τὸ οὐδαμὰ ἤλπισαν σφίσι οἱ Πελασγοὶ ἐπιτελέεσθαι.



[6.140.2] Ἡφαιστιέες μέν νυν ἐπείθοντο, Μυριναῖοι δὲ οὐ συγγινωσκόμενοι εἶναι τὴν Χερσόνησον Ἀττικὴν ἐπολιορκέοντο, ἐς ὃ καὶ οὗτοι παρέστησαν. οὕτω δὴ τὴν Λῆμνον ἔσχον Ἀθηναῖοί τε καὶ Μιλτιάδης.

Βιβλίο Ζ – Ερατώ [6.1.1] – [6.125.5]

[6.126.1] Ύστερ᾽ απ᾽ αυτόν, στην επόμενη γενιά, την οικογένεια αυτή την ανέβασε ψηλά ο Κλεισθένης, ο τύραννος της Σικυώνας, κι έτσι απόχτησε πολύ μεγαλύτερο όνομα στον ελληνικό κόσμο απ᾽ αυτό που είχε προηγουμένως. Δηλαδή ο Κλεισθένης, ο γιος του Αριστωνύμου, γιου του Μύρωνος, γιου του Ανδρέα, απόχτησε θυγατέρα που την ονόμαζαν Αγαρίστη. Αυτήν θέλησε να την παντρέψει με τον άντρα που θα διαπίστωνε πως ήταν ο άριστος ανάμεσα σ᾽ όλους τους Έλληνες.

[6.126.2] Λοιπόν σε ολυμπιακούς αγώνες, στους οποίους ανακηρύχτηκε νικητής στο αγώνισμα των τεθρίππων, ο Κλεισθένης έβαλε τον κήρυκά του να προκηρύξει, όποιος από τους Έλληνες θεωρεί τον εαυτό του άξιο να γίνει γαμπρός του Κλεισθένη, να βρίσκεται στη Σικυώνα μέσα σ᾽ εξήντα μέρες ή και νωρίτερα, γιατί ο Κλεισθένης θα έκλεινε το γάμο μέσα σ᾽ ένα χρόνο, που θ᾽ άρχιζε να τρέχει από την εξηκοστή μέρα.

[6.126.3] Τότε, όσοι Έλληνες ήταν περήφανοι για τον εαυτό τους και την καταγωγή τους, παρουσιάστηκαν μνηστήρες. Ο Κλεισθένης τούς φιλοξενούσε για τον σκοπό του, μάλιστα έκανε γι᾽ αυτούς και στίβο και παλαίστρα.

[6.127.1] Ήρθε λοιπόν από την Ιταλία ο Σμινδυρίδης, ο γιος του Ιπποκράτη, Συβαρίτης, ο άνθρωπος που δεν είχε το δεύτερό του στη χλιδή (ήταν η εποχή που η Σύβαρη βρισκόταν στη μεγάλη της ακμή), κι από τη Σίρη ο Δάμασος, γιος του Αμύρη, του φημισμένου σοφού.

[6.127.2] Αυτοί λοιπόν ήρθαν από την Ιταλία, κι απ᾽ το Ιόνιο πέλαγος ο Αμφίμνηστος, ο γιος του Επιστρόφου, από την Επίδαμνο· αυτός ήρθε απ᾽ το Ιόνιο πέλαγος. Κι απ᾽ την Αιτωλία, του Τιτόρμου, που ξεπερνούσε σε σωματική ρώμη όλους τους Έλληνες κι αποσύρθηκε στην πιο απόμακρη γωνιά της Αιτωλίας για να μη βλέπει ανθρώπους, αυτουνού του Τιτόρμου ήρθε ο αδερφός, ο Μάλης.

[6.127.3] Κι από την Πελοπόννησο ο Λεωκήδης, ο γιος του Φείδωνος, του τυράννου του Άργους· του Φείδωνος, που όρισε τα μέτρα και τα σταθμά στους Πελοποννησίους κι έκανε την πιο αλαζονική πράξη απ᾽ όλους τους Έλληνες· ήταν αυτός που έδιωξε με τη βία τους Ηλείους ελλανοδίκες κι ανέλαβε ο ίδιος την οργάνωση των ολυμπιακών αγώνων· αυτουνού λοιπόν ο γιος, και ο Αμίαντος, ο γιος του Λυκούργου, από την Τραπεζούντα της Αρκαδίας· κι από την Αζανία, απ᾽ την πόλη Παίο, ο Λαφάνης, ο γιος του Ευφορίωνος, αυτουνού που, όπως διηγούνται στην Αρκαδία, φιλοξένησε στο σπίτι του τους Διοσκούρους κι από τότε φιλοξενούσε όλους τους ανθρώπους· κι από την Ηλεία ο Ονόμαστος, ο γιος του Αγαίου.

[6.127.4] Λοιπόν από την Πελοπόννησο ήρθαν οι παραπάνω, κι από την Αθήνα ήρθαν ο Μεγακλής, ο γιος του Αλκμέωνος, αυτουνού που επισκέφθηκε τον Κροίσο, κι ένας δεύτερος, ο Ιπποκλείδης, ο γιος του Τεισάνδρου, που ξεχώριζε ανάμεσα στους Αθηναίους για τον πλούτο και την ομορφιά του. Κι από την Ερέτρια, που εκείνη την εποχή ήταν στην ακμή της, ο Λυσανίας, μόνο αυτός από την Εύβοια. Κι από τη Θεσσαλία, από την Κραννώνα, ήρθε ο Διακτορίδης, από την οικογένεια των Σκοπάδων, κι από τη χώρα των Μολοσσών ο Άλκων.

[6.128.1] Τόσοι ήταν οι μνηστήρες· κι όταν έφτασαν την ορισμένη μέρα, ο Κλεισθένης πρώτα πρώτα κατατοπιζόταν για την πατρίδα και την οικογένεια του καθενός τους. Ύστερα, κρατώντας τους κοντά του ένα χρόνο, στάθμιζε τα προτερήματά τους, την ιδιοσυγκρασία τους, την αγωγή και τα φερσίματά τους, με το να τους συναναστρέφεται κι έναν ένα χωριστά και μ᾽ όλους μαζί· τους νεότερους μάλιστα τους οδηγούσε στα γυμναστήρια· προπάντων παρακολουθούσε τη συμπεριφορά τους στα συμπόσια· γιατί όσο καιρό τους κρατούσε κοντά του έκανε τα πάντα και συνάμα τους φιλοξενούσε αρχοντικά·

[6.128.2] και κάπως περισσότερο ανάμεσα στους μνηστήρες ήταν της αρεσιάς του αυτοί που ήρθαν απ᾽ την Αθήνα, κι απ᾽ αυτούς οι προτιμήσεις του στρέφονταν στον Ιπποκλείδη, το γιο του Τεισάνδρου, για τα προτερήματά του και γιατί η συγγένειά του με τους Κυψελίδες της Κορίνθου κρατούσε απ᾽ τα παλιά.

[6.129.1] Κι όταν ήρθε η επίσημη μέρα του γαμήλιου συμποσίου και της δημόσιας δήλωσης του Κλεισθένη, ποιόν προτίμησε απ᾽ όλους, ο Κλεισθένης θυσίασε εκατό βόδια και τους καλοτραπέζωνε, και τους μνηστήρες της κόρης του κι όλους τους Σικυωνίους.

[6.129.2] Κι όταν τέλειωσαν το δείπνο τους, τσακώνονταν μεταξύ τους οι μνηστήρες για τη μουσική και για τ᾽ ανέκδοτα που λέγονται για όλη την παρέα. Και καθώς συνέχιζαν να πίνουν, ο Ιπποκλείδης, που άφηνε πολύ πίσω τους άλλους, έδωσε παραγγελιά στον αυλητή να του παίξει για χορό του καλού κόσμου· ο αυλητής τον άκουσε κι αυτός χόρεψε. Κι έτσι που απολάμβανε το χορό του, ο Κλεισθένης άρχισε να βλέπει με ανήσυχο μάτι όλα όσα γίνονταν.

[6.129.3] Κι ύστερα, αφού σταμάτησε λίγο για να πάρει ανάσα, ο Ιπποκλείδης πρόσταξε κάποιον να φέρει μέσα ένα τραπέζι, κι όταν ήρθε το τραπέζι ανέβηκε απάνω και χόρεψε πρώτα κάνοντας τσαλίμια λακωνικά, κατόπι άλλα, αττικά, και σε τρίτη φάση, στηρίζοντας το κεφάλι του πάνω στο τραπέζι άρχισε να κουνά χορευτικά τα πόδια στον αέρα.

[6.129.4] Στην πρώτη και τη δεύτερη φάση του χορού του, ο Κλεισθένης, αηδιάζοντας με τον Ιπποκλείδη κι αποκλείοντάς τον πια από το γάμο εξαιτίας του χορού του και της αδιαντροπιάς του, συγκρατιόταν ακόμα, μη θέλοντας να ξεσπάσει φανερά εναντίον του. Όταν όμως τον είδε να κάνει αυτά τα τσαλίμια με τα σκέλη, δεν μπορούσε πια να συγκρατηθεί και είπε: «Γιε του Τεισάνδρου, με το χορό σου κλότσησες το γάμο σου». Κι ο Ιπποκλείδης αποκρίθηκε: «Οὐ φροντὶς Ἱπποκλείδῃ».

[6.130.1] Το γνωστό αυτό ρητό προέρχεται από το παραπάνω περιστατικό. Κι ο Κλεισθένης ζήτησε να γίνει σιωπή και μίλησε έτσι που να τον ακούν όλοι: «Κύριοι, μνηστήρες της κόρης μου, εγώ έχω επαινετικά λόγια για όλους σας κι ολωνών σας, αν ήταν μπορετό, θα έκανα την καρδιά· γιατί κανέναν δεν ξεχωρίζω ως ανώτερο από τους άλλους κι ούτε τους υπόλοιπους τους θεωρώ κατώτερους·

[6.130.2] πώς να γίνει όμως, δεν μπορείς να εκπληρώσεις τις προσδοκίες όλων, όταν η κοπέλα για την οποία βγάζεις βουλή είναι μία· έτσι σ᾽ όσους αποκλείονται απ᾽ αυτό το γάμο, δίνω στον καθένα δώρο ένα τάλαντο ασήμι για την τιμή που μου κάνατε να ζητήσετε σε γάμο την κόρη μου και που αφήσατε τα σπιτικά σας για καιρό· τώρα, αρραβωνιάζω την κόρη μου την Αγαρίστη με το γιο του Αλκμέωνος, τον Μεγακλή, να την πάρει σύμφωνα με τους αθηναϊκούς νόμους». Ο Μεγακλής δήλωσε πως δέχεται τον αρραβώνα κι έτσι ο Κλεισθένης οριστικοποίησε τον γάμο.

[6.131.1] Αυτό λοιπόν ήταν το περιστατικό της εκλογής ανάμεσα στους μνηστήρες κι έτσι το όνομα των Αλκμεωνιδών έγινε ξακουστό σ᾽ όλη την Ελλάδα. Από τον γάμο αυτό γεννιέται ο Κλεισθένης που χώρισε σε φυλές τους Αθηναίους κι εγκαθίδρυσε τη δημοκρατία τους, παίρνοντας τ᾽ όνομά του από τον Σικυώνιο πατέρα της μητέρας του·

[6.131.2] ο Μεγακλής λοιπόν αποχτά αυτόν και τον Ιπποκράτη, κι ο Ιπποκράτης απόχτησε τον δεύτερο Μεγακλή και τη δεύτερη Αγαρίστη (που πήρε τ᾽ όνομά της από την Αγαρίστη του Κλεισθένη)· αυτή παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο, το γιο του Αρίφρονος, κι ενώ ήταν έγκυος είδε όνειρο στον ύπνο της, της φάνηκε δηλαδή πως γέννησε λιοντάρι· κι ύστερ᾽ από λίγες μέρες χάρισε στον Ξάνθιππο αγόρι, τον Περικλή.

[6.132.1] Ο Μιλτιάδης, που και πρωτύτερα το κύρος του στην Αθήνα ήταν μεγάλο, έγινε τότε παντοδύναμος, ύστερ᾽ από το χτύπημα που έδωσε στον Μαραθώνα. Ζήτησε λοιπόν απ᾽ τους Αθηναίους εβδομήντα καράβια, εκστρατευτικό σώμα και χρήματα, χωρίς να τους αποκαλύψει εναντίον ποιάς χώρας θα εκστρατεύσει, αλλά τους βεβαίωσε πως θ᾽ απολαύσουν άφθονο πλούτο, αν τον ακολουθήσουν· γιατί η χώρα εναντίον της οποίας θα τους οδηγήσει διαθέτει άφθονο χρυσάφι, που θα τ᾽ αποχτήσουν αυτοί χωρίς κόπο· μιλώντας έτσι τους ζητούσε τα καράβια. Κι οι Αθηναίοι ενθουσιάστηκαν μ᾽ αυτά και του έδωσαν τα καράβια.

[6.133.1] Κι ο Μιλτιάδης παρέλαβε το εκστρατευτικό σώμα κι έβαλε πλώρη για την Πάρο, με το πρόσχημα πως οι Πάριοι πρώτοι προκάλεσαν, παίρνοντας μέρος με μια τριήρη στην εκστρατεία των Περσών στον Μαραθώνα. Βέβαια αυτό ήταν το πρόσχημα, είχε όμως και κάποια μνησικακία εναντίον των Παρίων, εξαιτίας του Λυσαγόρα, του γιου του Τεισία, που καταγόταν από την Πάρο και τον είχε κακολογήσει στον Πέρση Υδάρνη.

[6.133.2] Και φτάνοντας στη χώρα στην οποία κατευθυνόταν με τα καράβια ο Μιλτιάδης, πολιορκούσε με το εκστρατευτικό του σώμα τους Παρίους που είχαν στριμωχτεί μες στα τείχη τους· και στέλνοντας στην πόλη κήρυκα απαιτούσε εκατό τάλαντα και τους μηνούσε πως, αν δεν του τα δώσουν, δε θα σηκώσει το στρατό του απ᾽ το νησί τους πριν τους κυριέψει.

[6.133.3] Οι Πάριοι όμως ούτε καν εξέτασαν την περίπτωση να δώσουν χρήματα, αλλά ένα μελετούσαν, πώς θα υπερασπιστούν την πόλη τους· κι εκτός από τ᾽ άλλα, επινόησαν κι αυτό: το μέρος του τείχους, όπου κάθε φορά περίμεναν να επιχειρήσει να το πατήσει ο εχθρός, αυτό, με το που έπεφτε η νύχτα, το ύψωναν διπλάσιο απ᾽ ό,τι ήταν πρωτύτερα.

[6.134.1] Ώς αυτό το σημείο όλοι οι Έλληνες διηγούνται τα ίδια, όμως για τη συνέχεια μονάχα οι Πάριοι λένε τα εξής: καθώς ο Μιλτιάδης βρισκόταν σε αμηχανία, του παρουσιάστηκε και συνομίλησε μαζί του μια αιχμάλωτη γυναίκα, που καταγόταν από την Πάρο· τ᾽ όνομά της ήταν Τιμώ κι ήταν διακόνισσα των θεών του Κάτω κόσμου. Πως αυτή παρουσιάστηκε στον Μιλτιάδη και τον συμβούλευσε, αν γι᾽ αυτόν έχει μεγάλη σημασία να κυριέψει την Πάρο, να κάνει ό,τι θα του υποδείξει αυτή.

[6.134.2] Και πως ύστερ᾽ απ᾽ αυτά του έδωσε οδηγίες, κι αυτός ανηφόρισε στο ύψωμα που βρίσκεται μπροστά από την πόλη και, επειδή δεν μπορούσε ν᾽ ανοίξει τις θύρες, πήδησε πάνω απ᾽ το φράχτη του τεμένους της Δήμητρας της Θεσμοφόρου· πήδησε λοιπόν το φράχτη και προχώρησε στο ναό για να κάνει εκεί μέσα κάτι, είτε να μετακινήσει κάποια απ᾽ εκείνα που δεν πρέπει να μετακινηθούν είτε τέλος πάντων οτιδήποτε άλλο θα έκανε· και πως έφτανε μπροστά από τις πύλες, όταν ξαφνικά τον έπιασε σύγκρυο και πήρε να γυρίσει πίσω απ᾽ τον ίδιο δρόμο· την ώρα όμως που πηδούσε την ξερολιθιά, έσπασε το μερί του· άλλοι πάλι λένε πως χτύπησε στο γόνατο.

[6.135.1] Ο Μιλτιάδης λοιπόν σε μαύρο χάλι γύρισε πίσω με το στόλο του, χωρίς ούτε χρήματα να φέρει στους Αθηναίους ούτε την Πάρο να προσθέσει στην επικράτειά τους· το μόνο που έκανε ήταν που πολιόρκησε το νησί για είκοσι έξι μέρες και που το διαγούμισε.

[6.135.2] Κι οι Πάριοι, όταν έμαθαν ότι η διακόνισσα των θεών, η Τιμώ, καθοδήγησε τον Μιλτιάδη, μόλις ηρέμησαν ύστερ᾽ από την πολιορκία, στέλνουν απεσταλμένους για να πάρουν χρησμό απ᾽ τους Δελφούς θέλοντας να την τιμωρήσουν γι᾽ αυτή της την πράξη· και τους έστελναν να ρωτήσουν, έπρεπε ή όχι να σκοτώσουν τη διακόνισσα των θεών, επειδή έδειξε τρόπο στους εχθρούς να κυριέψουν την πατρίδα κι αποκάλυψε στον Μιλτιάδη λατρεία που πρέπει να μένει μακριά από μάτια αντρών.

[6.135.3] Η Πυθία όμως τους απέτρεπε, λέγοντας πως κατά τη γνώμη της το φταίξιμο δεν ήταν της Τιμώς, αλλά, καθώς ο Μιλτιάδης με τα όσα έπραξε έπρεπε να βρει κακό τέλος, οι θεοί τού έστειλαν την Τιμώ να τον σπρώξει στην καταστροφή.

[6.136.1] Αυτό τον χρησμό λοιπόν έδωσε στους Παρίους η Πυθία. Κι οι Αθηναίοι, με το που γύρισε ο Μιλτιάδης στην πόλη, τον γλωσσότρωγαν ασταμάτητα — και οι άλλοι και προπάντων ο Ξάνθιππος, ο γιος του Αρίφρονος, που έσυρε τον Μιλτιάδη στην κρίση του λαού για να καταδικαστεί σε θάνατο, καταγγέλλοντάς τον για εξαπάτηση των Αθηναίων.

[6.136.2] Κι ο Μιλτιάδης παρουσιάστηκε, αλλά δεν πήρε ο ίδιος το λόγο για ν᾽ απολογηθεί (γιατί, έτσι που σάπιζε το μερί του, ήταν ανήμπορος για κάτι τέτοιο), όμως οι φίλοι του τον απόθεσαν ξαπλωμένο σε κρεβάτι μπροστά στο βήμα κι ανέλαβαν την υπεράσπισή του, αναφέροντας με πολλές λεπτομέρειες και τη μάχη που δόθηκε στον Μαραθώνα και την άλωση της Λήμνου, που κυριεύοντας τη Λήμνο και παίρνοντας εκδίκηση απ᾽ τους Πελασγούς ο Μιλτιάδης παρέδωσε το νησί στους Αθηναίους.

[6.136.3] Λοιπόν, όσο για την απαλλαγή του από τη θανατική καταδίκη ο λαός πήρε το μέρος του, όμως για την άδική του πράξη του επέβαλε πρόστιμο πενήντα τάλαντα· κατόπιν ο Μιλτιάδης, καθώς το μερί του σάπισε από γάγγραινα, πεθαίνει, και τα πενήντα τάλαντα τα πλήρωσε ο γιος του, ο Κίμων.

[6.137.1] Τώρα, νά πώς ο Μιλτιάδης, ο γιος του Κίμωνος, κυρίεψε τη Λήμνο: όταν οι Πελασγοί διώχτηκαν από την Αττική, μπορεί δίκαια μπορεί και άδικα· γιατί πάνω σ᾽ αυτό δεν μπορώ να πω τίποτε, εκτός απ᾽ όσα λέγονται· δηλαδή ο Εκαταίος, ο γιος του Ηγησάνδρου, απ᾽ τη μεριά του αποφάνθηκε στην ιστορία του, «άδικα»·

[6.137.2] λέει δηλαδή πως οι Αθηναίοι από μόνοι τους έδωσαν την περιοχή που βρίσκεται στους πρόποδες του Υμηττού στους Πελασγούς για να εγκατασταθούν, ως αμοιβή για το χτίσιμο του τείχους το οποίο κάποτε έζωνε την Ακρόπολη· όταν λοιπόν είδαν αυτή την περιοχή, από άγονη που ήταν και δεν άξιζε τίποτε, να ᾽χει γίνει περιβόλι, ένιωσαν φθόνο και λαχτάρα για τη γη, κι έτσι απόδιωξαν τους Πελασγούς, χωρίς να έχουν να παρουσιάσουν καμιά άλλη δικαιολογία.

[6.137.3] Όμως, κατά τα λεγόμενα των ίδιων των Αθηναίων, τους απόδιωξαν δίκαια. Δηλαδή, λένε, οι Πελασγοί, εγκατεστημένοι στους πρόποδες του Υμηττού, εξορμώντας αποκεί έκαναν τα εξής εγκλήματα: οι θυγατέρες τους, των Αθηναίων, καθώς εκείνη την εποχή δεν είχαν ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι Έλληνες δούλους, πήγαιναν συχνά για νερό στην Εννεάκρουνο· και πως, κάθε φορά που πήγαιναν αυτές, οι Πελασγοί, αλαζονικοί και ξετσίπωτοι, τις βίαζαν. Και σα να μην έφταναν αυτά τους τα καμώματα, στο τέλος πιάστηκαν επ᾽ αυτοφώρω να ᾽χουν σχεδιάσει να κυριέψουν την Αθήνα.

[6.137.4] Και λένε οι Αθηναίοι πως οι ίδιοι έδειξαν την ανωτερότητά τους, αφού, ενώ ήταν στο χέρι τους να σκοτώσουν τους Πελασγούς (δεν τους έπιασαν να μελετούν το κακό τους;), δεν το επιδίωξαν, μόνο τους παράγγειλαν να σηκωθούν και να φύγουν απ᾽ τη χώρα τους. Και πως μ᾽ αυτό τον τρόπο εκδιώχθηκαν οι Πελασγοί κι εγκαταστάθηκαν και σε διάφορες άλλες περιοχές, αλλά κυρίως στη Λήμνο. Λοιπόν, εκείνα είπε ο Εκαταίος, αυτά λεν οι Αθηναίοι.

[6.138.1] Κι ετούτοι οι Πελασγοί ζούσαν τότε στη Λήμνο· θέλοντας να εκδικηθούν τους Αθηναίους, καθώς ήξεραν πολύ καλά τις γιορτές των Αθηναίων, απόχτησαν πεντηκοντόρους κι έστησαν καρτέρι στις γυναίκες των Αθηναίων που τιμούσαν τη γιορτή της Άρτεμης στη Βραυρώνα· κι αφού άρπαξαν πολλές απ᾽ αυτές, τις μετέφεραν στη Λήμνο και τις είχαν για παλλακίδες.

[6.138.2] Κι όταν οι γυναίκες αυτές έφεραν στον κόσμο πολλά παιδιά, μάθαιναν στα παιδιά τους την αττική γλώσσα και τον τρόπο ζωής των Αθηναίων. Κι αυτά δεν ήθελαν να έχουν πάρε–δώσε με τα παιδιά που κατάγονταν από τις Πελασγίδες γυναίκες· κι αν κανένα τους έτρωγε ξύλο από κάποιο απ᾽ τα άλλα, έτρεχαν όλα μαζί και το βοηθούσαν· και μάλιστα τα παιδιά αυτά είχαν την αξίωση να είναι αρχηγοί στα άλλα και εύκολα τα έβαζαν κάτω.

[6.138.3] Όταν οι Πελασγοί διαπίστωσαν αυτά, μελέτησαν το θέμα ανάμεσά τους· κι όσο το σκέφτονταν τους κυρίεψε κάποιος φόβος, πως, αν τώρα τα παιδιά αυτά πήραν απόφαση να βοηθιούνται αναμεταξύ τους για να χτυπούν τα παιδιά που τους χάρισαν οι νόμιμες γυναίκες τους, κι από τώρα βάλθηκαν να τους εξουσιάζουν, τί θα κάνουν αλήθεια, όταν γίνουν άντρες;

[6.138.4] Αποφάσισαν τότε να σκοτώσουν τα παιδιά που κατάγονταν από τις Αθηναίες γυναίκες. Το είπαν και το έκαναν, και κοντά σ᾽ αυτά σκότωσαν και τις μητέρες τους. Κι απ᾽ αυτή τους την πράξη και την παλιότερη απ᾽ αυτήν (εκείνη που έκαναν οι γυναίκες σκοτώνοντας τους άντρες τους, τον Θόαντα και τους συντρόφους του), επικράτησε σ᾽ όλη την Ελλάδα τα ειδεχθή εγκλήματα να τα ονομάζουν Λήμνια.

[6.139.1] Από την ώρα που οι Πελασγοί σκότωσαν τις Αθηναίες γυναίκες και τα παιδιά τους, ούτε η γη έδινε καρπό ούτε οι γυναίκες και τα ζώα των κοπαδιών τους γεννούσαν όπως και πριν. Καθώς λοιπόν τους πίεζαν πείνα και ατεκνία, έστειλαν απεσταλμένους στους Δελφούς για ν᾽ αναζητήσουν κάποιο τρόπο να σταματήσουν οι συμφορές που τους χτυπούσαν.

[6.139.2] Κι η Πυθία τούς πρόσταξε να δώσουν στους Αθηναίους, για το κακό που τους είχαν κάνει, την ικανοποίηση που οι ίδιοι οι Αθηναίοι θα έκριναν δίκαιη. Ήρθαν λοιπόν οι Πελασγοί στην Αθήνα δηλώνοντας πως ήταν πρόθυμοι να δώσουν ικανοποίηση για όλες τις άδικες πράξεις που έκαναν.

[6.139.3] Κι οι Αθηναίοι πήραν κι έστρωσαν στο πρυτανείο κρεβάτι όσο μπορούσαν πιο στολισμένο, έστρωσαν και τραπέζι με του κόσμου τα καλά απάνω του, και τότε πρόσταζαν τους Πελασγούς να τους παραδώσουν τη χώρα τους σε παρόμοια κατάσταση.

[6.139.4] Κι οι Πελασγοί αποκρίθηκαν λέγοντας: «Όταν καράβι από τη δική σας χώρα μέσα σε μια μέρα με βόρειο άνεμο φτάσει στη δική μας, τότε θα σας την παραδώσουμε», ξέροντας καλά πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο· γιατί η Αττική βρίσκεται πολύ πιο νότια από τη Λήμνο.

[6.140.1] Αυτά έγιναν τότε. Κατόπι πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, όταν η Χερσόνησος, αυτή που βρίσκεται στον Ελλήσποντο, πέρασε στην εξουσία των Αθηναίων· τότε ο Μιλτιάδης, ο γιος του Κίμωνος, την εποχή που πήραν να φυσούν τα μελτέμια, ξεκινώντας με καράβι από τον Ελαιούντα της Χερσονήσου έπιασε στεριά στη Λήμνο κι έβαλε να κηρύξουν στους Πελασγούς να εγκαταλείψουν το νησί, θυμίζοντάς τους τον παλιό χρησμό, που οι Πελασγοί με κανένα τρόπο δεν έλπιζαν ότι θα εκπληρωθεί.

[6.140.2] Λοιπόν, οι κάτοικοι της Ηφαιστείας πείστηκαν, οι Μυριναίοι όμως, καθώς δεν παραδέχονταν πως η Χερσόνησος είναι Αττική, πολιορκήθηκαν, ώσπου και αυτοί παραδόθηκαν. Έτσι πήραν τη Λήμνο οι Αθηναίοι κι ο Μιλτιάδης.

-back to top-

Βιβλίο Η – Πολύμνια [7.1.1] – [7.125.1]

– HOME –