diaforos

Πηγή http://www.ydrohoos.gr/oepi.htm

Σύμφωνα με τη θεωρία μας, στην οποία αναφερόμαστε σ’ ένα Μυστικό Σχέδιο σ’ εξέλιξη, ο χριστιανικός κόσμος είναι ένας κόσμος μεικτός… ένας κόσμος, όπου συνυπάρχουν Έλληνες κι Ιουδαίοι. Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, αναφερόμενος στους δύο αυτούς τύπους ανθρώπων αποκάλυψε και το λόγο δημιουργίας τους. Οι Ιουδαίοι γεννήθηκαν για τη Σωτηρία του κόσμου κι οι Έλληνες για τη δόξα του Υιού του Ανθρώπου. Για να δημιουργηθούν όμως ξεχωριστοί τύποι ανθρώπων, θα πρέπει να υπάρξουν ξεχωριστές συνθήκες. Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από το χρόνο ή το χώρο που γεννήθηκαν και από το χρώμα της επιδερμίδας τους είναι ίδιοι. Ο Θεός ποτέ δεν αδίκησε κανέναν και με μία βαθύτερη ανάλυση, ίσως να βρεθούν σε μειονεκτικότερη θέση αυτοί, που θεωρητικά έτυχαν εύνοιας.

Από τη στιγμή που δεχόμαστε ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίδιοι, ευνόητο είναι ότι ο κάθε τύπος από τους παραπάνω είναι αποτέλεσμα εξωτερικής επέμβασης, που συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος γεννιέται άνθρωπος, συνεπώς τέλειος και κατόπιν αποκτά συγκεκριμένο τύπο. Ο τύπος αυτός είναι ατελής άνθρωπος αλλά με προσδιορισμένα απόλυτα τα χαρακτηριστικά του. Η επέμβαση που οδηγεί στη δημιουργία του επιθυμητού για το Σχέδιο τύπου, γίνεται μέσω της παιδείας, επομένως μέσω της γνώσης —την οποία έχει στην κατοχή της η κάθε κοινωνία— που γεννά το συγκεκριμένο τύπο. Η γνώση που δημιουργεί τους επιθυμητούς για το Σχέδιο τύπους, είναι δοσμένη από το Θεό κι εξαιτίας αυτής, αλλά και του τρόπου με τον οποίο αυτή δίνεται, έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία ξεχωριστής παιδείας.

Η Παλαιά Διαθήκη, στην οποία η γνώση δίνεται σ’ εκλεκτούς —μεταφέρεται δηλαδή μέσω πνευματικών δικαιωμάτων— και οι προφητείες που πάντα προειδοποιούν για τιμωρίες, έχουν ως αποτέλεσμα τη γέννηση των Ιουδαίων. Η περίπτωση των Ιουδαίων είναι η πιο απλή, επειδή από το φόβο του Θεού, ο άνθρωπος χάνει βασικά χαρακτηριστικά του και δεν είναι δυνατό ν’ αναπτύξει το σύνολο της πολυσύνθετης και θεϊκής προσωπικότητάς του. Η ιουδαϊκή κοινωνία είναι μία απλή και σκληρή κοινωνία και οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτή έχουν μία ομοιογένεια. Αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη μας, σ’ ό,τι αφορά τους Ιουδαίους, είναι ότι υπάρχει ένας τύπος κοινωνίας κι ένας κύριος τύπος ανθρώπων.

Το αντίθετο συμβαίνει με τους Έλληνες, κι αυτό είναι το επιθυμητό από το Θεό. Ο Θεός δημιούργησε τους Έλληνες, για να υπάρξει δυνατότητα στον επιθυμητό χρόνο να γεννηθεί η δημοκρατία κι οι άνθρωποι να την απολαύσουν. Είναι όμως όλοι οι Έλληνες λάτρεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ώστε με τη γέννηση τους να οδηγηθούμε σ’ ιδανικές συνθήκες; Όχι βέβαια. Ανάμεσα στους Έλληνες συναντά κάποιος το σύνολο των χαρακτήρων, που είναι δυνατό να πάρει ο άνθρωπος. Υπάρχουν καλοί, κακοί, παρθένοι, πόρνοι, ευεργέτες αλλά και κλέφτες. Οριακά οι Έλληνες γίνονται αυτό, που η ανθρωπότητα θαύμασε κατά τον πέμπτο προ Χριστού αιώνα. Ενώ δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη δημιουργεί έναν τύπο κοινωνίας κι έναν τύπο ανθρώπων, τα Ομηρικά Έπη δημιουργούν οτιδήποτε, είτε αφορά την κοινωνία είτε τους ανθρώπους. Σ’ αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη, τα Ομηρικά Έπη δημιουργούν εξαιρετικά σύνθετα φαινόμενα, που είναι δυνατό να ελεγχθούν μόνον από το Θεό.

Η κύρια διαφορά, που είναι και η επιθυμητή, έγκειται στο γεγονός ότι τα Έπη έχουν στόχο περισσότερο τον άνθρωπο και όχι την κοινωνία. Ενώ η Παλαιά Διαθήκη δημιουργεί μία πανίσχυρη κοινωνική δομή, τα Έπη έχουν σ’ αυτόν τον τομέα αδυναμία. Αυτή η αδυναμία υπηρετεί το Μυστικό Σχέδιο, γιατί σ’ άλλη περίπτωση δε θα ήταν δυνατή η ανάμειξη των δύο διαφορετικών στοιχείων. Τα Έπη ακολουθούν τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε κοινωνία κι αν είναι ενταγμένος κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα —με την ίδια παιδεία— τη γέννηση πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων. Ο Έλληνας, ως τύπος ανθρώπου που παίρνει τα Ομηρικά Έπη ως γνώση, είναι δυνατό να ζήσει από μία κοινωνία τύπου Βαβυλώνας μέχρι την ιδανική κοινωνία της δημοκρατίας. Το ζητούμενο για το Θεό είναι να ενταχθεί μέσα στο σύνολο των κοινωνιών, ώστε ο άνθρωπος να πάρει το σύνολο των μορφών, μέσα από το σύνολο των επιλογών. Ο Έλληνας έχοντας τη γνώση των Επών μπορεί να ζήσει και να υπερασπιστεί την κοινωνία της Βαβυλώνας, όταν έχει συμφέροντα απ’ αυτήν. Στην αντίθετη περίπτωση έχει πάλι τη γνώση να την πολεμήσει. Ο Ιουδαίος δεν έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται ανάλογα με τα συμφέροντά του κι αυτό τον κάνει ελεγχόμενο. Οι δύο αυτές γνώσεις συνυπήρχαν για αιώνες, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται. Οι Έλληνες ως άτομα δε δέχονταν να εισαχθούν στη σκληρή ιουδαϊκή κοινωνία, η οποία με τη σειρά της είχε ισχυρή δομή και συμφέροντα, ώστε να επιτρέψει στους Ιουδαίους να πάρουν τον ελληνικό τύπο παιδείας.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, γιατί είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι ο άνθρωπος που παίρνει την παιδεία των Επών, έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνεται ανάλογα με τα συμφέροντά του, αλλά και τις ευαισθησίες του, που δεν ισοπεδώνονται από το φόβο του Θεού. Στην Ελλάδα των Επών δεν υπήρχε μόνον η Αθήνα, αλλά και η Σπάρτη, η Θήβα, που ως κοινωνίες, δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Η άπειρη θεϊκή ευφυΐα εκμεταλλεύτηκε το σύνολο των δεδομένων, που αυτή δημιούργησε κι αποτέλεσμα αυτού ήταν η παραγωγή της ελληνικής γνώσης.

Τα δεδομένα που δημιουργούν σύνθετες καταστάσεις οφείλονται στο γεγονός ότι, ενώ η γνώση που δίνεται είναι κοινή, οι άνθρωποι και οι κοινωνίες τους, όχι. Ο ελλαδικός χώρος είναι τελείως ανομοιογενής, όσον αφορά τον πλούτο του. Υπάρχουν περιοχές πολύ πλούσιες, αλλά και πολύ φτωχές. Όσον αφορά τους ανθρώπους και σ’ αυτό το σημείο υπάρχουν διαφορές. Ενώ είναι αντικειμενικά μικρός χώρος, κατοικήθηκε από μεγάλο αριθμό φύλων. Υπήρχαν Ίωνες, Δωριείς, Αιολείς κι άλλοι, που είχαν ανεπτυγμένα δικά τους πολιτισμικά στοιχεία, τα οποία διατηρούσαν, εφόσον πάντα μέσω της παράδοσης συντηρείται η εξουσία. Όλες αυτές οι διαφορές οξύνθηκαν ή αμβλύνθηκαν, ανάλογα με το χώρο, όπου το κάθε φύλο κατοίκησε. Όταν η κατάσταση μονιμοποιήθηκε και πήρε ή κάθε κοινωνία τη δική της μορφή, με βάση όλους τους παραπάνω παράγοντες, τότε και μόνον υπήρξε θεία επέμβαση. Αυτό συνέβη, γιατί όπως αναφέραμε παραπάνω, ο άνθρωπος αντιδρά πάντα ανάλογα με τον τύπο της κοινωνίας στην οποία βρίσκεται.

Έχουμε στο μυαλό μας αυτά τα δεδομένα και προχωρούμε στη διερεύνηση της γνώσης, που έχει δοθεί μέσω των Επών. Τα Έπη είναι μία πλήρης προφητεία. Είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα, γιατί ως προφητεία θα έπρεπε —για το σύνολο του χρόνου που εξελίσσεται— να είναι κλειδωμένη. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα όσα αυτά περιγράφουν, θα πρέπει να ξεκλειδώσουμε τα ονόματα των ηρώων και να έχουμε υπόψη μας το Μυστικό Σχέδιο. Τα Έπη είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτά μόνο στο χρόνο, που δε θα είναι δυνατή η επέμβαση στην προφητεία. Υπήρξαν σοφοί στην αρχαιότητα, που αντιλήφθηκαν μία πιθανή σχέση Επών και ιστορίας, αλλά η εξέλιξη, που ήταν συνεχής, έκανε αδύνατη την ταύτιση. Ο Αλέξανδρος παρομοιάστηκε με τον Αχιλλέα, αλλά η συνέχεια της ιστορίας έκανε αυτήν την ταύτιση μία ρομαντική επινόηση. Τα Έπη είναι μία πλήρης προφητεία κι αυτό, όπως είδαμε σ’ άλλο σημείο, κάνει αδύνατη τη μελέτη τους. Εξαιτίας αυτής της πληρότητας, αποκτά χαρακτηριστικά κλειστής γνώσης κι αυτό έχει την εξής πολύτιμη για το θεϊκό Σχέδιο σημασία: αν πάρει ο άνθρωπος τη γνώση αυτών, εντάσσεται μέσα σ’ αυτά κι αν όχι, παραμένει εκτός. Ο κάθε άνθρωπος δηλαδή που παίρνει τη γνώση των Επών, ταυτίζεται οπωσδήποτε με κάποιον ήρωα κι αυτό έχει ως συνέπεια ν’ ακολουθεί την τύχη του, που είναι γνωστή. Δεν είναι δυνατό να πάρεις γνώση από τα Έπη και να γίνεις ο Μωάμεθ ή ο Μωυσής ή ο Βούδας. Από τη στιγμή που την παίρνεις, εξαιτίας της ελευθερίας προσαρμογής που επιτρέπει, ταυτίζεσαι με κάποιον ήρωα κι επομένως συμμετέχεις στα δρώμενα.

Από τη στιγμή που δεχόμαστε ότι τα Έπη είναι μία προφητεία πλήρης, αυτόματα αναζητάμε αυτόν, που έχει στην κατοχή του αυτήν τη γνώση. Ποιος όμως έχει την απόλυτη γνώση του μέλλοντος, εκτός από το Θεό και τον Υιό Του; Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο χρόνο του προπατορικού αμαρτήματος. Ο Θεός κι ο άνθρωπος πριν το αμάρτημα συνυπήρχαν. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν” Του και τα πάντα ήταν τέλεια, αφού ο Θεός ήταν ο πατέρας κι ο άνθρωπος ο υιός. Ο άνθρωπος στην συνέχεια υπέπεσε στο αμάρτημα κι έχασε τα τέλεια χαρακτηριστικά του, εξαιτίας της λήψης της γνώσης του Θεού και των όσων αυτή συνεπάγεται. Η γνώση του αμαρτήματος των Ελλήνων ήταν τα Ομηρικά Έπη. Την απαγορευμένη γνώση την γνωρίζει μόνον ο Θεός κι ο Εαυτός Του στην ανθρώπινη μορφή, που είναι ο Υιός Του. Αυτήν την γνώση δεν την δίνει ο Ίδιος ο Θεός, αλλά ο διάβολος. Υπήρχε μία στιγμή που τη γνώση των Επών την είχε ένας και μοναδικός άνθρωπος σ’ όλον τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Υιός του Θεού. Αυτός ήξερε τη σημασία τους, εφόσον αυτός τα δημιούργησε. Οι Έλληνες όμως δεν πήραν αυτήν τη γνώση απ’ αυτόν που γνώριζε τη σημασία τους, αλλά απ’ αυτόν, που είχε αποστολή να τους την παραδώσει. Άρα λοιπόν αν τα Έπη είναι η απαγορευμένη γνώσης τους, ο διάβολος είναι ο Όμηρος, που μετέφερε αυτήν τη γνώση ανάμεσα στους ανθρώπους και την παρέδωσε στα θηλυκά συστήματα. Διάβολος = Όμηρος = 39.

Η ιδιομορφία της γνώσης των Ελλήνων που μετριάζει το φόβο του Θεού, βρίσκεται στο γεγονός ότι ο διάβολος δεν υπάρχει μέσα στον κόσμο τους, συνεπώς δεν αντιλαμβάνονται πώς λειτουργεί. Δε βλέπουν μία τρομερή δύναμη, που τους ωθεί στη θυσία, ώστε να τρομάζουν, αλλά αγνοούν ότι αυτή η τρομερή δύναμη τους εντάσσει σ’ έναν κόσμο, όπου η θυσία είναι αναπόφευκτη, έστω κι αν φαινομενικά οφείλεται σε δικές τους επιλογές. Είναι σαν να σε βάζει κάποιος σε μία αίθουσα βασανιστηρίων και να θεωρείς αίτιο βασανισμού τη λανθασμένη επιλογή του μέσου. Οι Έλληνες δε βλέπουν ότι αυτός που τους κάνει Έλληνες είναι πανίσχυρος κι εξαιτίας αυτής της αδυναμίας δεν τρομάζουν. Παίρνουν τη γνώση κι από εκείνο το σημείο τα πάντα τούς φαίνονται φυσιολογικά. Από τη στιγμή που παίρνουν τη γνώση, είτε την κατανοούν είτε όχι, ταυτίζονται με τον Υιό του Θεού κι επομένως Τον ακολουθούν στη Θυσία. Ο ένας άνθρωπος μέσω του διαβόλου γίνεται σύνολο ανθρώπων και συνεχώς αυξάνει το μέγεθος του. Η κλειστή αυτή γνώση καταπίνει διαρκώς ανθρώπους και τους εντάσσει στην κοιλιά του Θεού, που είναι ταυτισμένη με τη Σοφία Του. Ο Χριστός και Υιός του Θεού δηλώνει ότι είναι το φως του κόσμου. Οι αριθμοί δείχνουν ότι Φως του κόσμου = Παντοκράτορας = 54 = Ομηρικά Έπη. Γνωρίζοντας οι άνθρωποι αυτό το φως, μπαίνουν στην κοιλιά του Θεού, εφόσον παίρνουν τη Σοφία Του. Κοιλιά του Θεού = Αυλή των προβάτων = 58 = Σκηνή του Θεού = Εξουσία μεγάλη = Ομήρου Ιλιάδα.

Ο κάθε άνθρωπος από τη στιγμή που παίρνει τη γνώση έχει δυο επιλογές: ή την κατανοεί, ταυτίζεται με τον Υιό του Θεού και γίνεται Θεός ή δηλητηριάζεται και πέφτει στο επίπεδο των θνητών, που πολεμούν έχοντας άγνοια. Ο Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού. Αν το επιθυμούσε θα μπορούσε ν’ αποδείξει την ταυτότητά Του μέσω των Επών. Αν όμως συνέβαινε αυτό, το σύνολο των ανθρώπων που βρίσκονταν τότε παγιδευμένοι, εξαιτίας αυτής της γνώσης, θα εξομοιώνονταν μ’ Αυτόν και θα έπαυε να εξελίσσεται το Σχέδιο. Ο Χριστός θυσιάστηκε και δεν αποκάλυψε τη γνώση Του… αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τη δική του εισαγωγή μέσα στον κόσμο των θνητών. Ο Χριστός δηλαδή είναι ένας από τους ήρωες των Επών, που θα είναι ευδιάκριτος για δύο πράγματα: πρώτον για τη γνώση Του και δεύτερον για τα βάσανά Του. Άλλα βασικά στοιχεία που τον αποκαλύπτουν είναι η κατάκτηση μέσω της εξυπνάδας αυτού, που οι βασιλιάδες στη μέγιστη δόξα δεν κατάφεραν και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η κατάκτηση της μυθικής Τροίας. Η δυνατότητά Του να εισέλθει, αλλά και να εξέλθει από τον κάτω κόσμο, όπως και η κύρια μέριμνά Του, που είναι ο Οίκος Του και όχι το βασίλειό Του.

Όλα αυτά είναι φυσικό να μας οδηγούν στον τρομερό Οδυσσέα και οι αριθμοί απλά συμφωνούν. Χριστός = 46 = Οδυσσεύς. Ο Οδυσσέας είναι ο μοναδικός ήρωας, που παρουσιάζεται στα Έπη με γνώση ανάλογη του Δία. Αυτά τ’ αναφέρουμε, για να προϊδεαστεί ο αναγνώστης για το τι περίπου αναφέρεται στα Έπη. Όταν αναλύαμε το Μυστικό Σχέδιο, αναφέραμε ότι ο Θεός δημιούργησε τους Έλληνες και τους Ιουδαίους, με σκοπό να δημιουργήσουν τη γνώση, που θα επέτρεπε την εξέλιξη του Σχεδίου και η οποία είναι γνώση ανθρώπινη, επομένως όχι τέλεια. Είπαμε επίσης ότι οι Έλληνες στην πραγματικότητα λάτρευαν Θεούς, που δεν είχαν γεννηθεί ακόμα. Ο Θεός μέσω της γνώσης των Επών δημιούργησε τότε έναν τέλειο μικρόκοσμο, που είναι όμοιος με το σημερινό παγκόσμιο. Όταν οι Έλληνες έπαιρναν τους ρόλους τους κι αγωνίζονταν σε συνθήκες όμοιες μ’ αυτές που περιγράφουν τα Έπη, ο Δίας δεν είχε γεννηθεί. Οι Έλληνες ως σύνολο αποτελούσαν τον Κρόνο και μέσα στον παγκόσμιο χώρο δεν ήταν παρά εκλεκτοί σε μία κοινωνία που διαχώριζε τους ανθρώπους σε εκλεκτούς και μη. Ως σύνολο ανήκαν στην κατηγορία των Τιτάνων με το πλεονέκτημα της πιο ανεπτυγμένης γνώσης.

Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τον λόγο ότι ο Δίας έχει ανθρώπινη μορφή, επομένως είναι ο Υιός του Θεού, Θεός. Για να πάρει όμως αυτήν τη μορφή, εξαιτίας της γνώσης, θα πρέπει κάποιος από τους ήρωες μέσα στα Έπη να θεωθεί. Η Θέωση του ήρωα θα τον φέρει στο επίπεδο του Πατέρα κι από εκείνη τη στιγμή και μετά, αλλάζει ένα πλήθος δεδομένων. Ο νέος Θεός με την ανθρώπινη μορφή θα πρέπει ν’ αγωνιστεί για την κοσμοκρατορία κι ο ήρωας του έπους —εφόσον δεν ξεκλειδώνει τη γνώση— να μπαίνει σε νέα φάση. Επειδή η γνώση είναι κλειστή κι αφορά μόνον όσους τη παίρνουν, αυτό σημαίνει ότι ο νέος Θεός πολεμά τους Γίγαντες και τους Τιτάνες του περίγυρου και οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτόν εξακολουθούν να βιώνουν καταστάσεις, που έχουν ξανασυμβεί. Εφόσον ο Θεός με την ανθρώπινη μορφή έγινε Θεός ανθρώπων και χωρών, που δεν τον γνώριζαν, οι νέοι άνθρωποι που γνωρίζουν τα Έπη, αγωνίζονται εκ νέου για πράγματα που κατέκτησαν οι Έλληνες του μικρόκοσμου κι έγιναν η αιτία της αποθέωσης του ήρωά τους.

Τα Έπη με βάση αυτήν τη λογική, περιγράφουν πράγματα και καταστάσεις, που συνέβησαν, αλλά και θα ξανασυμβούν, επειδή είναι απαραίτητο η κλίμακα να γίνει παγκόσμια. Η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια τελείωσαν κάποτε σύμφωνα με τα γραφόμενα, αλλά βρίσκονται ταυτόχρονα σ’ εξέλιξη από τη στιγμή που το Μυστικό Σχέδιο δεν έχει πάρει τέλος. Η τρομερή θεϊκή ευφυΐα κατορθώνει και το τέλος το κάνει αρχή. Ο μικρόκοσμος δηλαδή γεννά το Θεό και η γέννηση Αυτού είναι η αιτία της δημιουργίας όμοιων συνθηκών. Αν ο Αλέξανδρος ήταν ο μυθικός Αχιλλέας, με την ενθρόνισή του στη Βαβυλώνα αποθεώθηκε. Η θυσία του όμως και η αποθέωσή του έδωσαν στους ανθρώπους της Ασίας την εικόνα του Δία. Ο Δίας γεννήθηκε τη στιγμή που πέθανε ο Αλέξανδρος. Αν όμως ο Δίας που είναι αθάνατος γεννήθηκε τότε, δε θ’ ακολουθήσει κι αυτός τα γραφόμενα γι’ αυτόν; Δε θα πάρει για γυναίκα του την Ήρα; Δε θα γονιμοποιήσει τη Λήδα, παιδιά αυτής της σχέσης δε θα είναι και πάλι οι Διόσκουροι και η Ελένη, που είναι η αιτία του Τρωικού πολέμου; Αν γεννηθεί ο Δίας δε θα ξαναγίνουν οι γάμοι του Πηλέα και της Θέτιδας, καρπός των οποίων είναι ο Αχιλλέας;

Ο αναγνώστης βλέπει ότι ο Θεός δημιουργεί μία τέλεια κατάσταση, όπου ο θάνατος είναι η αρχή μίας ζωής. Ο Θεός αγάπησε τον άνθρωπο και του πρόσφερε τα πάντα. Η μέριμνά Του είναι η Θέωση του ανθρώπου… για να γίνει όμως αυτό στην τέλεια μορφή, θα πρέπει ο άνθρωπος ν’ αντέξει το σύνολο της γνώσης. Ο Χριστός κι ο Αλέξανδρος ήταν οι μοναδικοί, που γνώρισαν τη δόξα αυτής της Θέωσης, αλλά θυσιάστηκαν εξαιτίας της. Ο Θεός μέσω αυτών, έδωσε στους ανθρώπους την εικόνα του Υιού Του, αλλά και την εικόνα του ανθρώπου του μέλλοντος. Έδειξε στον κόσμο το Θεό-άνθρωπο, που είναι ο Υιός Του, ο Θεός Διόνυσος.

Όπως αναφέραμε και σ’ άλλο σημείο, ο Δίας είναι η εικόνα του Διονύσου στον ουρανό χωρίς σάρκα και οστά, αλλά μ’ ανθρώπινη μορφή. Ο Διόνυσος είναι ο ακαταμάχητος Θεός, αλλά το πρόβλημα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν έχει γεννηθεί. Οι εμφανίσεις του Θεανθρώπου έγιναν εξαιτίας της προβληματικής κύησης της μητέρας του Διονύσου κι αυτές ήταν απαραίτητο να συμβούν από τη στιγμή που υπάρχει Σχέδιο. Αυτό, που σ’ αυτό το σημείο έχει σημασία, είναι ότι η μεικτή φύση του Διονύσου, η θεία και η ανθρώπινη, καθώς και η σχέση μεταξύ τους, χωρίζουν τον κόσμο σε δύο επίπεδα: το ένα επίπεδο είναι τ’ ουρανού και τ’ άλλο της Γης. Το ακαταμάχητο του Διονύσου το παίρνει ο αθάνατος Δίας στον ουρανό, ενώ το βάρος της θυσίας του το επωμίζονται οι άνθρωποι στη Γη. Ο αναγνώστης δηλαδή θα πρέπει να φανταστεί ότι είναι κύτταρο ενός Γίγαντα, του οποίου το μυαλό και το σώμα δε συνεργάζονται αρμονικά. Το μεν μυαλό γνωρίζει πού πρέπει να πάει και τι πρέπει να κάνει, το δε σώμα αδυνατεί ν’ ακολουθήσει με αποτέλεσμα να παραπαίει και να πληγώνεται… όπως ένας μεθυσμένος, που βλέπει μία πόρτα και θέλει να μπει κάπου, γιατί γνωρίζει τι θέλει κι όταν προσπαθεί να κάνει την κίνηση, πέφτει και τσακίζεται. Το μυαλό αυτού του Γίγαντα είναι το Δωδεκάθεο μ’ επικεφαλής το Δία και μέλη του οι θνητοί ήρωες. Η τέλεια θεϊκή ευφυΐα δημιουργεί αυτές τις συνθήκες μέθης, ώστε ο άνθρωπος να κάνει διαδρομές, που σ’ άλλη περίπτωση η γνώση του και η ευφυΐα του, θα τις έκαναν απίθανες. Εξαιτίας αυτής της μέθης υπάρχει η τεχνολογία, που είναι αποτέλεσμα άπειρου κόπου και θυσίας. Τα δύο αυτά επίπεδα, εξαιτίας της συνύπαρξής τους στον ίδιο κορμό, αλληλοεπηρεάζονται. Οι Θεοί και οι άνθρωποι αναπτύσσουν σχέσεις μεταξύ τους κι αφού η θεϊκή ευφυΐα απαιτεί θυσία, είναι αδύνατον αυτή να μην υπάρξει.

Εξαιτίας αυτής της συνύπαρξης των δύο επιπέδων, στην κορυφή των οποίων υπάρχει η τέλεια γνώση του Θεού και στη βάση η ατελής των ανθρώπων, καθορίζονται τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της κορυφής και της βάσης. Ο Δίας έχει την τέλεια γνώση, αλλά δεν πολεμά εναντίον κανενός. Απλά παρατηρεί τα συμβαίνοντα κι επαναφέρει στην τάξη, όποιον απειλεί το Μυστικό Σχέδιο. Αντίθετα, στη βάση υπάρχει ο πόλεμος της γνώσης, αφού η τρομερή ποικιλία ποιότητας και ποσότητάς της δημιουργεί τριβές.

Όταν άρχισε ο χριστιανισμός να διαδίδεται στο κόσμο, υπήρχε ένα σημαντικό ηθικό πρόβλημα: ο εκφυλισμός της κοινωνίας, που είναι αποτέλεσμα της ασυδοσίας της εξουσίας και της οικονομικής ανέχειας, ήταν εμφανής σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η πορνεία και η μοιχεία πάντα προκαλούν τον άνθρωπο και τον ερεθίζουν. Εξαιτίας αυτού του εκφυλισμού, οι άνθρωποι έπεσαν θύματα των χριστιανικών ιερατείων. Αγνόησαν τον πλούτο των Ελλήνων και μπήκαν στο σκοτάδι των Ιουδαίων. Αυτή η πλάνη οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη θρησκεία των Ελλήνων και στη βάση της παιδείας τους, που είναι τα Έπη.

Στα Έπη από την κορυφή ως τη βάση, υπάρχει μία διάχυτη πρόκληση, που είναι εύκολο να παρεξηγηθεί και να ταυτιστεί με τον εκφυλισμό. Ο Δίας, ο πρώτος των Θεών, δε σέβεται τη γυναίκα του και κοιμάται μ’ όποια τον ελκύει ερωτικά. Πολλές φορές εμφανίζεται να παρασέρνει γυναίκες στα πάθη του, ακόμα και χωρίς τη θέληση τους. Στη βάση επίσης, οι ήρωες απολαμβάνουν σαρκικό έρωτα γυναικών με τη βία των όπλων. Όλα αυτά, σ’ έναν κόσμο που είναι προκλητικός, δεν περνούν απαρατήρητα. Σ’ αυτό το σημείο η θεϊκή ευφυΐα κατόρθωσε να περιγράψει τ’ αληθινό και το τέλειο, κάνοντάς το να φαίνεται ανήθικο και βρωμερό. Ο άνθρωπος απλά δεν μπορεί να κατανοήσει τι συμβαίνει, γιατί δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς είναι πνεύμα και τι σάρκα.

Τα Ομηρικά Έπη ξεκινούν με δεδομένο ότι ο Δίας είναι Πατέρας των Θεών και των ανθρώπων. Απ’ αυτόν τον προσδιορισμό ο αναγνώστης θα πρέπει ν’ αντιληφθεί και το μέγεθος του κόσμου, που αντιπροσωπεύεται. Ο Δίας μέχρι τη γέννηση του Αλεξάνδρου, ήταν πατέρας των Θεών και των ανθρώπων μόνον του ελληνικού κόσμου. Μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου, αλλάζει η κλίμακα και γίνεται Πατέρας των Θεών και των ανθρώπων των ελληνιστικών βασιλείων, επομένως και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο κόσμος του Δία, δηλαδή των Επών, δε συμπεριλάμβανε τους Ιάπωνες ή τους Ινδιάνους. Πώς όμως είναι δυνατό να υπάρξει ένας κόσμος Θεών κι ανθρώπων χωρίς τη γέννηση αυτών; Τα πάντα είναι δυνατό να εξηγηθούν, αν ο άνθρωπος στηριχθεί στις σωστές παραδοχές.

Η πρώτη και βασικότερη παραδοχή είναι ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, όπως κι ο Υιός Του. Τις δύο αυτές φύσεις τις ενώνει η Σοφία, που είναι επίσης μοναδική. Από τον άπειρο κι απερίγραπτο Θεό των αρχαίων λαών, που δέχτηκαν γνώση μέσω μία διαδικασίας —που διερευνήσαμε σ’ άλλο σημείο— η μοναδική γνώση έφτασε στα χέρια του Υιού, που είναι ο Ίδιος ο Θεός. Ο κόσμος, όπου πατέρας Θεών κι ανθρώπων είναι ο Δίας, είναι ο κόσμος του Υιού. Αυτή η ιδιότητα αφορά εκείνον τον κόσμο, που συνεχώς αυξάνεται. Από τον Υιό-άνθρωπο φτάνουμε στο σημερινό κόσμο, που, όπως υποσχέθηκε ο Χριστός, τείνει προς την ταύτιση με τον κόσμο του Θεού Πατέρα, που είναι το σύνολο. Σήμερα ο κόσμος του Υιού υπάρχει, αλλά είναι πολύ μικρότερος από τον κόσμο του Πατέρα. Μόνον ο Δυτικός κόσμος γνωρίζει τον Υιό κι έχει κι Αυτόν Πατέρα. Ο μεγάλος Θεός Πατέρας, επειδή έχει κάνει τη δωρεά στον Υιό Του, έχει ταυτιστεί μ’ Αυτόν. Από τη στιγμή που ο Χριστός είναι γεννημένος “Άνωθεν” κι έχει παραδώσει τη γνώση στους ανθρώπους, εξαιτίας της μοναδικότητας αυτής της γνώσης, ο άνθρωπος είναι μόνο στη Δύση υιός και του Πατέρα και του Υιού. Ο βουδιστής δε γνωρίζει τον Υιό, αλλά έχει πάρει γνώση μόνο για τον Πατέρα κι επομένως είναι υιός μόνο του Πατέρα.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι μέχρι να παραδώσει ο Θεός τη γνώση στον Υιό, είχε δημιουργήσει ένα πλήθος δεδομένων. Είχε δημιουργήσει το κυρίαρχο θηλυκό σύστημα της Βαβυλώνας, αλλά κι ένα τεράστιο πλήθος θηλυκών συστημάτων με διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Όταν εμφανίστηκε ο Υιός, υπήρχαν πολλές γυναίκες, που λόγω καταγωγής μπορούσαν να γίνουν “σάρκα μία” με τον Υιό. Ο Δίας δεν είναι ο Δημιουργός του κόσμου. Ο Δίας βρήκε τον κόσμο δομημένο και τού παραδόθηκε η γνώση τού Πατέρα. Μ’ αυτήν τη γνώση έπρεπε ν’ αγωνιστεί για την παντοκρατορία, αλλά και να γεννήσει τα παιδιά του. Ο Δίας ήταν άντρας και για να γεννήσει τα παιδιά του, απαιτούνταν ένα θηλυκό σύστημα. Ο Θεός πατέρας φρόντισε, ώστε να υπάρχουν θηλυκά συστήματα, για την ώρα που ο Υιός θ’ αποφάσιζε να γίνει “σάρκα μια” με το σύστημα. Όταν εμφανίστηκε ο Αλέξανδρος, οι Έλληνες είχαν την απόλυτη ισχύ στον τομέα της γνώσης. Το κυρίαρχο όμως σύστημα που εκμεταλλευόταν και τη γνώση των Ελλήνων, ήταν το σύστημα της Βαβυλώνας. Ο Αλέξανδρος γκρέμισε τον Κρόνο, δηλαδή τους Έλληνες από το θρόνο τους, εφόσον ως βασιλιάς συγκέντρωσε το σύνολο της γνώσης πάνω του. Η αναγνώριση των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων, είχε ως αποτέλεσμα την απόδοση του συνόλου της γνώσης των Ελλήνων σ’ ένα πρόσωπο. Αυτό που υπάρχει στον κόσμο εκείνη τη στιγμή είναι ένας νυμφίος κι άπειρα θηλυκά συστήματα, που τον διεκδικούν. Όμως η πιο λαμπρή γυναίκα είναι αυτή που ο Θεός δημιούργησε για τον Υιό Του κι είναι το σύστημα της Βαβυλώνας. Όπως όμως ο Υιός είναι θεογέννητος, λόγω Σοφίας, έτσι και η γυναίκα είναι θεογέννητη. Ο Θεός γέννησε τον Υιό, αλλά από τη στιγμή που και το σύστημα είναι προϊόν της γνώσης Του, γέννησε και την κόρη.

Στους μύθους ο Δίας παντρεύεται την Ήρα που είναι αδερφή του κι αυτό φαντάζει ως αιμομιξία, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι, επειδή βρισκόμαστε στο χώρο του πνεύματος. Ο Αλέξανδρος και η Βαβυλώνα είναι αδέρφια, επειδή έχουν κοινό Πατέρα. Οι συζυγικοί καβγάδες που αναφέρονται στην Ιλιάδα, οφείλονται στο γεγονός ότι ο Δίας και η Ήρα έχουν κοινή γνώση, αλλά διαφορετική φύση. Ο Θεός έδωσε τη γνώση στο Δία, ώστε ο άνθρωπος να θεωθεί, συνεπώς να περάσει στην ανθρώπινη κοινωνία, ενώ αντίθετα την ίδια γνώση έδωσε και στην Ήρα, ώστε να δομηθεί το σύστημα με τα θηλυκά χαρακτηριστικά. Ο Δίας εξ αντικειμένου ακολουθεί πρακτικές, που απειλούν πρώτα-πρώτα την Ήρα. Εξαιτίας αυτής της κοινής γνώσης, η Ήρα είναι δυνατό ν’ αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σκέφτεται ο Δίας κι αυτό τον ερεθίζει και τον θυμώνει. Ο Θεός δημιούργησε συνθήκες γάμου, ώστε να είναι δυνατή η δέσμευση των δύο αυτών φύσεων μέσα σ’ ένα κοινό πλαίσιο. Ο Δίας δεν ήταν δυνατό να γίνει παντοκράτορας, χωρίς να γίνει “σάρκα μία” με γυναίκα.

Το δίδυμο των δύο φύσεων δημιουργεί τις συνθήκες, που δίνουν τη δυνατότητα στο Μυστικό Σχέδιο να εξελιχθεί. Αν ο Δίας με τη γνώση του ακολουθούσε τον έρωτα και γινόταν “σάρκα μία” μ’ άλλη γυναίκα, θα πολεμούσε την Ήρα… αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα η γνώση να χάσει την ισχύ της. Αν ο Αλέξανδρος δεν πέθαινε και σκορπούσε τη δημοκρατία, θα γινόταν “σάρκα μία” με την Αθήνα… αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να γκρεμιστεί το σύστημα της Βαβυλώνας, επομένως να μην έχουμε τη συνέχεια που γνωρίζουμε. Ο γάμος αυτός είχε καρπό κι αυτός ήταν ο Άρης, ο Θεός του πολέμου. Ο Άρης είναι η γνώση της Ρώμης μ’ αντρικά χαρακτηριστικά, συνεπώς με δυνατότητα δράσης. Αν ο Αλέξανδρος στο θρόνο της Βαβυλώνας ήταν ο Δίας, ο αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν ο Άρης.

Όπως είδαμε στην ανάλυση του Σχεδίου, ο κόσμος που βρήκε ο Δίας, δεν ήταν ομοιογενής. Το αμάρτημα είχε προηγηθεί και εξαιτίας του είχε δημιουργηθεί ο ουρανός, η θάλασσα και ο κάτω κόσμος. Καθένας απ’ αυτούς τους χώρους αποτελούσε ένα βασίλειο, που λειτουργούσε ανεξάρτητα από τ’ άλλο. Χρησιμοποιούμε την έννοια του “βασιλείου”, γιατί η δημιουργία του προϋποθέτει ευεργεσία, άρα βασιλιά. Λειτουργούν ανεξάρτητα, γιατί η δωρεά είναι πλήρης κι αυτός, που έχει την εξουσία πάνω στη γνώση, που δημιουργεί το βασίλειο, είναι παντοκράτορας ομοούσιος, αδερφός και συνέταιρος του Δία. Ο Πλούτωνας κι ο Ποσειδώνας είναι αδέρφια του Δία κι άρχοντες βασιλείων. Το πλεονέκτημα του Δία στην εξουσία, είναι δυνατό να γίνει αντιληπτό, μόνον αν γνωρίζουμε το Μυστικό Σχέδιο.

Ο Θεός που λατρεύουν οι άνθρωποι, είναι ο Θεός τ’ ουρανού. Είναι ο Θεός, που ελέγχει τους φωστήρες, επομένως ο Θεός, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη Θέωση. Ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό, για να ζήσει στη Γη, μέσα σε συνθήκες φωτεινές. Ο άνθρωπος δεν είναι αμφίβιο, ώστε να επιβιώνει και μέσα στη θάλασσα. Το Μυστικό Σχέδιο επέβαλε τους κατακλυσμούς, ώστε μέσα από την άπειρη γνώση, θεϊκή κι ανθρώπινη, ο άνθρωπος να κατακτήσει την τεχνολογία.

Στη θάλασσα οι άνθρωποι υπάρχουν, είτε ως νεκροί είτε ως ζώντες ναυτικοί. Το σύνολο της γνώσης της θάλασσας ελέγχει ο Ποσειδώνας κι αυτό έχει ως συνέπεια να επιλέγει, ποιοι από τους ανθρώπους, που κατοικούν μέσα και πάνω απ’ αυτή, θα επιβιώνουν. Αν ένας άνθρωπος της θάλασσας δε σέβεται τον Ποσειδώνα ή απειλεί το Σχέδιο, ο Θεός σηκώνει τρικυμία και τον σκοτώνει. Τρικυμία είναι η επίθεση που δέχεται ο άνθρωπος από την ελληνική γνώση που είναι η ανώτατη και ταυτόχρονα ελεγχόμενη. Τρικυμία = 34 = Έλληνες. Είναι θέμα χρόνου να παγιδευτεί ο φιλόσοφος στην ελληνική λογική που υπηρετεί το σύστημα. Το πλεονέκτημα της θάλασσας βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει μόνιμη επαφή με τον Ουρανό, εφόσον έχει δυνατό πλοίο. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει πλούτο και δόξα από τη θάλασσα και να βγει στη στεριά με πλήρη δόξα. Μεσσίας μέσα σε θάλασσα δε νοείται, αλλά είναι αδύνατο να υπάρξει αυτός, χωρίς να έχει ταξιδέψει στη θάλασσα Στη θάλασσα ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στο σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι η αναζήτηση της αλήθειας ανάμεσα σ’ εκατομμύρια ψεύδη είναι μια διαδικασία χρονοβόρος που τελικά σκοτώνει τον άνθρωπο…

Αντίθετα με τη θάλασσα, ο κόσμος στον οποίο έχει προβλεφθεί να ζήσει ο άνθρωπος —κι είναι η στεριά— βρίσκεται στο έλεος του Θεού. Η αλήθεια στην στεριά είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή χωρίς κόπο από όλα τα σημεία του πλανήτη όταν υπάρχει φως. Ήλιος = 33 = Αλήθεια. Το πρόβλημα σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η συσκότιση που προκαλείται στήν γη όχι εξαιτίας του Θεού αλλά των δούλων Του. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος βρίσκεται στο έλεος των δούλων, που ελέγχουν τον ουρανό. Ο άνθρωπος πριν το αμάρτημα, ζούσε στην ξηρά και δε γνώριζε τη θάλασσα. Εξαιτίας όμως του αμαρτήματος, αποβλήθηκε από τον άνω κόσμο και είτε περιπλανιέται στη θάλασσα είτε περιφέρεται στον κάτω κόσμο.

Ο κάτω όπως κι ο άνω κόσμος, εδράζονται στη γη… η διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι οι φωστήρες στον κάτω κόσμο δεν είναι ορατοί. Η φαντασία των αρχαίων ήθελε τον κάτω κόσμο μέσα στη Γη, γιατί μόνο μέσα στα σπήλαια είναι δυνατό να δει ο άνθρωπος συνθήκες, που δεν επηρεάζονται από τους φωστήρες, συνεπώς όμοιες μ’ αυτές του κάτω κόσμου. Το θεϊκό Σχέδιο επέβαλε τη διάπραξη της αμαρτίας, επομένως την εισαγωγή στον κάτω κόσμο.

Όπως είδαμε κι αλλού, το αμάρτημα διαπράχθηκε στο χώρο της Βαβυλώνας, δηλαδή της Ασίας. Οι φωστήρες στην Ασία δεν ήταν ορατοί, εξαιτίας του συστήματος, που είχε τέτοια γνώση, ώστε ν’ αναπτύσσει τεράστια ισχύ, τρομοκρατώντας τους ανθρώπους. Εξαιτίας εκείνης της γνώσης, δεν ήταν δυνατό να γεννηθούν κατώτερες και διαφορετικές γνώσεις, ώστε ο άνθρωπος να γνωρίσει τη θάλασσα. Ο άνθρωπος στην Ασία έπαιρνε τη γνώση, που συνέφερε το σύστημα και τίποτ’ άλλο. Έχοντας αυτήν τη δύναμη, το σύστημα δεν επέτρεπε σε κανέναν πέρα από τους εκλεκτούς να βλέπουν τον ουρανό και άρα τους φωστήρες του.

Ο άνω κι ο κάτω κόσμος είναι ο ίδιος κόσμος της ξηράς, αλλά σ’ ό,τι αφορά τον ουρανό, έχουν σχέση ημέρας και νύχτας. Ο Θεός της Ασίας που είναι κοινός με το Θεό των Ιουδαίων, είναι ο Θεός Πλούτων. Είναι ο Θεός, που έχει απόλυτη εξουσία μέσα σ’ έναν κόσμο κατασκότεινο.

Εξαιτίας των παραπάνω είναι δυνατό να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος διαπράττοντας το αμάρτημα, μπήκε στην πατριαρχική κοινωνία με αποτέλεσμα να χάσει κάθε ελπίδα παραμονής στον άνω κόσμο ο οποίος πάντα υπάρχει άσχετα αν είναι ορατός ή όχι. Υπάρχει πάντα από την στιγμή που υπάρχει Θεός και Υιός του Θεού. Μετά το αμάρτημα η κοινωνία που προέκυψε δεν ήταν δυνατό να έχει την ίδια ισχύ πάνω στους ανθρώπους, αφού τα δεδομένα πάνω στη Γη δεν είναι ίδια. Από τον Παράδεισο των Γραφών ο άνθρωπος μπήκε, είτε στον κάτω κόσμο της Ασίας είτε στη θάλασσα της Ευρώπης, όπου τα συστήματα ήταν χαλαρά. Αυτό που μας ενδιαφέρει σ’ αυτό το σημείο, είναι τι ακριβώς συμβαίνει και πώς αλληλοεπηρεάζονται οι χώροι, όπου κατοικεί μετά το αμάρτημα μόνιμα ο άνθρωπος. Οι Έλληνες εξαιτίας των Επών, έβλεπαν πάντα τον Ουρανό και δε χάνονταν στην άπειρη θάλασσα. Το έργο των Ελλήνων, που είναι η Αθήνα και η γνώση της, άρχισε σιγά-σιγά να επηρεάζει τον κόσμο της Ασίας. Από το απόλυτο σκοτάδι του Εωσφόρου ή Αφροδίτης άρχισε να εμφανίζεται η Σελήνη.

Ο Θεός με τη γέννηση του Αλεξάνδρου και την ενθρόνισή του στη Βαβυλώνα, καταφέρνει να δημιουργήσει τον άνω κόσμο του Δία. Όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, ο άνω κόσμος δεν υπήρχε στη Γη, παρά μόνον η θάλασσα κι ο κάτω κόσμος. Με τη νίκη του Αλεξάνδρου, χάνει την εξουσία ο Κρόνος κι ο Δίας με τα αδέρφια του μοιράζονται την παντοκρατορία.

Το πλεονέκτημα του Δία σε σχέση με τα αδέρφια του, οφείλεται στο γεγονός ότι ελέγχοντας τον ουρανό, ελέγχει τους φωστήρες. Αν θελήσει ο Δίας, είναι δυνατό να καταστρέψει τ’ άλλα βασίλεια. Αυτό είναι δυνατό γιατί, αν επιτρέψει στον Ήλιο να φωτίσει τον κάτω κόσμο, ο κόσμος αυτός εντάσσεται στο βασίλειό του. Εξαιτίας όμως αυτού, καταστρέφεται και η θάλασσα, εφόσον οι άνθρωποι που βασανίζονται μέσα σ’ αυτήν, δεν έχουν παρά να την εγκαταλείψουν. Ο άνθρωπος μπαίνει στη θάλασσα και ταλαιπωρείται για ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Αν αυτή η αλήθεια είναι προσιτή στη Γη, δεν υπάρχει λόγος θυσίας. Έχοντας αυτό το πλεονέκτημα ο Δίας, ελέγχει τον κόσμο κι εξελίσσει το Σχέδιο του Θεού. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, συνυπάρχουν οι τρεις κόσμοι και για πρώτη φορά στην ιστορία των ανθρώπων μετά το αμάρτημα, υπάρχουν πάνω στη Γη άνθρωποι ζώντες.

Ο άνω κόσμος είναι η Αλεξάνδρεια, όπου η ταξινομημένη πλέον γνώση των ανθρώπων αποκαλύπτει, όσα ενδιαφέρουν τον άνθρωπο ως άτομο, αλλά κι ως μέλος του συστήματος. Στην Αλεξάνδρεια υπάρχει γνώση, που είναι δυνατό να γεννήσει το σύνολο των επιθυμητών για το Σχέδιο στοιχείων. Εκεί μπορεί κάποιος να πάρει γνώση για τους ανθρώπους και τα συστήματα. Μπορεί να καταλάβει ποιος είναι καλός και ποιος κακός. Ποιος είναι κλέφτης και ποιος δωρητής. Ποιος είναι δούλος και ποιος ελεύθερος. Όμως όπως παίρνει γνώση για τους ανθρώπους, παίρνει ταυτόχρονα και γνώση για τα συστήματα. Τα πάντα υπάρχουν στην ιδανική τους μορφή, όσον αφορά την ποιότητά τους, είτε πρόκειται για ιδανικά είτε για άθλια συστήματα. Στην Αλεξάνδρεια μπορεί κάποιος να μάθει πώς λειτουργεί και πότε απειλείται ένα σύστημα όπως της Βαβυλώνας ή της Αθήνας. Εκεί, ανάλογα με τα συμφέροντα του, επιλέγει το δρόμο που θ’ ακολουθήσει. Στην ίδια βιβλιοθήκη, ένας φτωχός νέος θα ερωτευθεί τη δημοκρατία κι ένας πλούσιος ευγενής την ολιγαρχία. Αυτός είναι ο άνω κόσμος, όπου ο Δίας γεννά εκλεκτούς, που θ’ αγωνιστούν στον πόλεμο της Τροίας. Αυτά γνωρίζει ο Δίας πριν τον άνθρωπο. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων, ο άνθρωπος είδε τον άνω κόσμο ελάχιστα κι αυτό συνέβη στην Αλεξανδρινή περίοδο.

Εκτός όμως του προβλήματος του χρόνου, υπήρχε πάντα και το πρόβλημα του χώρου. Οι άνθρωποι είδαν ελάχιστα την περίοδο αυτήν, αλλά κι αυτοί που την είδαν, ήταν επίσης ελάχιστοι, λόγω των πρακτικών του συστήματος και της δυνατότητας επικοινωνίας, που ήταν ελάχιστη.

Με βάση τα παραπάνω, τίθεται το ζήτημα, αν είναι δυνατόν ο πανίσχυρος Θεός των Ιουδαίων, που ταυτίζεται με το μοναδικό Θεό, να βρίσκεται κάτω από την εξουσία του Δία που ακόμα και το βασίλειό του είναι ελάχιστο. Αν μετά το αμάρτημα ο άνθρωπος εντάχθηκε στον κάτω κόσμο, ακόμα και σήμερα, Θεός του ανθρώπου είναι ο Πλούτωνας και όχι ο Δίας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο άνω κόσμος, είτε τον βλέπει ο άνθρωπος είτε όχι, είναι ίσος σε μέγεθος με τον κάτω. Ο Θεός γέννησε τον Υιό Του δύο φορές, ώστε ο κόσμος να μοιραστεί στα τρία και να υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης του Σχεδίου. Ο Ποσειδώνας, ο Δίας κι ο Πλούτωνας δεν είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα, αλλά ένα, που ανάλογα με τις συνθήκες που ελέγχει, παίρνει χαρακτηριστικά. Το ίδιο πρόσωπο στη θάλασσα είναι ο Ποσειδώνας και το ίδιο επίσης πρόσωπο στην ξηρά είναι ο Δίας ή ο Πλούτωνας. Ο άνθρωπος που παλεύει μέσα στη θάλασσα, έχει ανάγκη τον Ποσειδώνα κι ο ίδιος άνθρωπος ως μέλος του συστήματος της ξηράς, το Δία ή τον Πλούτωνα, ανάλογα με την ποιότητα του συστήματος. Οι τρεις αυτοί Θεοί είναι καταστροφείς, αλλά και λυτρωτές ταυτόχρονα. Οι διαφορετικοί κόσμοι που ελέγχουν, απαιτούν διαφορετικά χαρακτηριστικά, που τους δίνουν και την ιδιαίτερη ισχύ.

Είπαμε σ’ άλλο σημείο ότι, αν ο Δίας δεν ήταν νυμφευμένος, δε θα ήταν δυνατό να πάρει την κοσμοκρατορία. Στην ξηρά ο κοσμοκράτορας πρέπει πάντα να είναι νυμφευμένος, ώστε η ίδια γνώση να στηρίζει και το σύστημα. Ο Πλούτωνας που είναι Θεός επίσης της ξηράς, πρέπει να είναι κι αυτός νυμφευμένος, όπως και συμβαίνει. Για να κυβερνήσει ο Πλούτωνας τον κόσμο του, θα πρέπει να έχει γυναίκα κι επομένως δομή, ώστε η κοινή τους γνώση να παγιδεύει τους ανθρώπους. Ο Οδυσσέας κατά την είσοδό του στον Άδη, φοβάται μόνον την Περσεφόνη και όχι αυτόν καθ’ αυτόν τον Πλούτωνα.

Ποια όμως είναι η Περσεφόνη, που τόσο πολύ τρομάζει τον ισόπαλο του Δία σε γνώση; Η Περσεφόνη είναι η γνώση του συστήματος, που διατηρεί τους νεκρούς στον κάτω κόσμο. Για τους Ιουδαίους, η Περσεφόνη είναι η γνώση του συστήματος τους, που στηρίζεται στην παράδοση. Για τους Έλληνες, τα Ομηρικά Έπη και για τους χριστιανούς του μεικτού κόσμου, τα επτά μυστήρια. Περσεφόνη = Παράδοσις = 54 = Επτά μυστήρια = Ομηρικά Έπη.

Κανένας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη Γυναίκα του θεού του κάτω κόσμου, γιατί η γνώση της είναι τρομερή για Θεούς κι ανθρώπους. Φορείς αυτής της γνώσης είναι οι δούλοι του Κυρίου, που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους τη Θέωση. Η Περσεφόνη είναι αυτή, που κρατά στα χέρια της τη Μέδουσα = 30 = Θάνατος, και το κεφάλι αυτής. Κεφάλι της Μέδουσας = 77 = Βασιλεία των νεκρών = Υιός του Ανθρώπου = Θεός Διόνυσος. Περσεφόνη = 54 = Εβδομήκοντα επτά. Ο Πλούτωνας στον κάτω κόσμο, δεν ενεργεί, παρά κάθεται στο θρόνο του. Η Περσεφόνη και οι κριτές φέρουν το βάρος της διατήρησης της δομής του κάτω κόσμου. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κατά την πανσέληνο συμβαίνουν άσχημα πράγματα και συνδέουν το φαινόμενο με τον κάτω κόσμο. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά είναι αποτέλεσμα της γνώσης, που δόθηκε. Κατά τη διάρκεια της Πανσελήνου εμφανίζονται οι λυκάνθρωποι, που οδηγούν τους νέους ανθρώπους στον κάτω κόσμο. Ο Χριστός παρομοίασε τον κόσμο με ποίμνιο κι επέστησε την προσοχή απέναντι στους λύκους τους άρπαγες, όπως τους χαρακτήρισε.

Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος είναι ότι το σύστημα της Περσεφόνης είναι ένα θηλυκό, επομένως στατικό σύστημα. Η Περσεφόνη δεν είναι δυνατό να βγει από τον κάτω κόσμο και να παρασύρει ανθρώπους. Η Περσεφόνη των Ελλήνων δεν είναι δυνατό να γίνει Περσεφόνη του κόσμου ολόκληρου χωρίς έξωθεν βοήθεια. Μόνον ο Υιός του Θεού μπορεί ν’ αλλάξει τα δεδομένα κι εφόσον ευνοεί το Σχέδιο να την πάρει ως γυναίκα του. Το φαινόμενο της Πανσελήνου συνέβη στο παρελθόν τρεις φορές κι είναι η αιτία δημιουργίας του χριστιανικού κόσμου, που είναι ο κάτω κόσμος των Γραφών. Για να γίνει πανσέληνος, θα πρέπει η Σελήνη, που είναι οι Έλληνες των Επών ή οι καθαροί του Χριστού, να γίνουν ορατοί παγκοσμίως. Αυτό έγινε μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου και του Χριστού, όπου υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι οδήγησαν τα φαινόμενα στην επιθυμητή κατάσταση. Την τρίτη και τελευταία φορά η πανσέληνος εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όπου τα πάντα οδηγήθηκαν στο ίδιο αποτέλεσμα, εξαιτίας των κοινωνικών τάσεων, που βρίσκονταν κάτω από τον έλεγχο του συστήματος. Σελήνη = 34 = Έλληνες = Καθαροί. Πανσέληνος = 54 = Λύκοι άρπαγες = Λυκάνθρωποι.

Μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων του Υιού βρέθηκαν άνθρωποι στον κόσμο, που είχαν γνώση αρκετή, ώστε να παρασύρουν τους ανθρώπους στον κάτω κόσμο. Σήμερα αυτοί εξακολουθούν να υπάρχουν και να παγιδεύουν τις γενιές μέσα στο χρόνο. Είναι ορατοί κι αόρατοι ταυτόχρονα. Είναι αυτοί, που ελέγχουν τη ροή της γνώσης προς τους ανθρώπους κι ανάλογα με την περίπτωση, δίνουν είτε τα Έπη είτε την παράδοση των Ιουδαίων. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι συνοδοί του “Αρνίου του εσφαγμένου”, που είναι ο Πάπας της Ρώμης κι ονομάζονται “καρδινάλιοι”. Καρδινάλιοι = Λύκοι άρπαγες = 54 = Λυκάνθρωποι. Για τον κάτω κόσμο θα μιλήσουμε εκτενέστερα, όταν θα εξετάσουμε την Οδύσσεια. Αυτό που πρέπει σ’ αυτό το σημείο να κατανοήσει ο αναγνώστης, είναι το αναγκαίο του γάμου του Πλούτωνα.

Σ’ αντίθεση με τ’ αδέρφια του, ο Ποσειδώνας δεν έχει γυναίκα, κι επομένως δομή ανάλογη με τη γνώση του. Ο Ποσειδώνας δεν είναι παντρεμένος, γιατί μέσα στη θάλασσα δεν είναι δυνατή η ύπαρξη συστήματος. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Ποσειδώνας είναι διαρκώς θυμωμένος. Ο Θεός αυτός υπάρχει, ώστε ν’ απειλεί διαρκώς τα συστήματα ξηράς υπέρ και κατά των ανθρώπων και την κατάλληλη ώρα να επιτρέψει στο Μεσσία να βγει μέσ’ από τη θάλασσα. Εξαιτίας της έλλειψης σάρκας, ο Ποσειδώνας, αν και κάτοχος της ίδιας γνώσης με τ’ αδέρφια του, δεν έχει την ίδια διάρκεια στην εξουσία του. Μέσω της γνώσης του είναι δυνατό να καταστρέψει, αλλά και να λυτρώσει τον κόσμο, είναι αδύνατο όμως να τον εξουσιάσει, εφόσον η εξουσία απαιτεί τη σταθερότητα του συστήματος.

Ο Δίας κι ο Ποσειδώνας, σ’ αντίθεση με τον Πλούτωνα, εμφανίζονται με πολλούς υιούς και κόρες, πολλοί από τους οποίους παίρνουν μέρος σε πολέμους, όπως και στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας. Αυτή η σημαντικότατη διαφορά είναι αποτέλεσμα της διαφοράς, που υπάρχει ανάμεσα στους κόσμους, σ’ ό,τι αφορά την δυνατότητα προσέγγισης της γνώσης από την πλευρά των ανθρώπων. Πώς είναι δυνατό να γεννήσει Υιούς ο Πλούτωνας, όταν στον κάτω κόσμο υπάρχει μόνον ένα θηλυκό σύστημα, που είναι η Περσεφόνη; Όταν το σύστημα είναι ένα και μοναδικό πάντα δίνει την γνώση που το ευνοεί. Εξαιτίας αυτού του ελέγχου δεν είναι δυνατόν να γεννηθούν συστήματα που βασίζονται σε διαφορετικές γνώσεις. Η μονογαμία του Πλούτωνα διατηρεί την τάξη στον κάτω κόσμο, αφού είναι αδύνατον να υπάρξει κάποιο άλλο θηλυκό σύστημα ώστε να πάρει σπέρμα του και να γεννήσει Υιό, που θ’ απειλήσει την εξουσία. Είναι δυνατόν όμως ο Πλούτωνας, ως Θεός πανίσχυρος κι αρσενικός, να μην έχει Υιό, από τη στιγμή που διαθέτει γνώση, επομένως σπέρμα; Ο Δίας κι ο Ποσειδώνας μέσα στα βασίλειά τους γνωρίζουν την πρόκληση και την αμφισβήτηση των ανθρώπων… ανεξάρτητα από τη δυνατότητα που διαθέτουν να τιμωρούν, αυτό είναι ένα φαινόμενο ενδεικτικό, των όσων συμβαίνουν στον κόσμο τους. Αντίθετα, στον κόσμο του Πλούτωνα δεν υπάρχει αμφισβήτηση και οι άνθρωποι είναι διαρκώς φοβισμένοι. Ένας Θεός αυτής της ισχύος και με γυναίκα την Περσεφόνη, ποιον είναι δυνατό να έχει υιό;

Οι Θεοί στον Όλυμπο έχουν μεταξύ τους μία απόλυτη ιεραρχία, που είναι αδύνατο ν’ την αγνοήσουν, είτε οι Θεοί είτε οι άνθρωποι. Τα τρία αδέρφια έχουν μοιράσει τον κόσμο και κανένας δεν απειλεί τις εξουσίες τους. Από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η ιεραρχία και στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκονται τ’ αδέρφια κάτω από την εξουσία του Δία, όλοι οι υπόλοιποι Θεοί βρίσκονται κάτω από τις εξουσίες τους. Συμβαίνει όμως αυτό; Τα παιδιά των Θεών που είναι Θεοί, είναι κατώτεροι της τριάδας; Ο Δίας είναι ισχυρότερος από τον Ποσειδώνα, αλλ’ αυτό δε σημαίνει ότι μία σύγκρουση μεταξύ τους θα ήταν μία ανώδυνη γι’ αυτόν υπόθεση.

Στα Έπη υπάρχει ένας Θεός του οποίου η δύναμη δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί με τη λογική της ιεραρχίας. Ο Απόλλωνας είναι ο Θεός τον οποίο φοβούνται Θεοί κι άνθρωποι. Είναι ο μόνος από τους Θεούς, που δε φοβάται την τριάδα και ο μόνος που στα Έπη φτάνει ένα βήμα πριν τη σύγκρουση με τον Ποσειδώνα και —σύμφωνα με το λόγο της αδερφής του— περηφανεύεται στον Όλυμπο ότι θα μονομαχήσει μ’ αυτόν. Τι συμβαίνει με τον Απόλλωνα; Από πού αντλεί τις δυνάμεις του; Ο Απόλλωνας είναι ένα μυστήριο κι αυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες. Ήταν Θεός του φωτός, αλλά συνδεόταν κι αυτός με τον κάτω κόσμο. Η λατρεία του έχει σχέση με την Ασία, απ’ όπου και κατάγεται. Οι Θεοί της Ανατολής είναι πάντα επικίνδυνοι για τους ανθρώπους κι οι τρομερότερες θρησκείες είχαν ως αντικείμενο λατρείας τον Ήλιο. Όταν ο Ήλιος είναι ο τρομερός Θεός, που είναι δυνατό να βλέπει τα πάντα και να τ’ αποκαλύπτει, ευνόητο είναι ότι ο Θεός, που είναι Κύριός του, είναι πανίσχυρος. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν στον Απόλλωνα τρομερές ιδιότητες κι είναι ο μόνος Θεός, που στα Έπη εμφανίζεται ν’ ακολουθεί ασιατικές πρακτικές. Είναι ο Θεός, που είναι δυνατό να τιμωρήσει αδιάκριτα δικαίους και αδίκους. Οι άνθρωποι μέσα στα Έπη δείχνουν να φοβούνται πολύ τα βέλη του κι επιθυμούν η απόδοση της τιμωρίας αυτών που θεωρούν άξιους αυτής, να γίνει από τον Απόλλωνα.

Ποιος είναι ο Απόλλωνας και ποια η σχέση του με τα τρία αδέρφια; Για να γίνει κατανοητό το μυστήριο, θα πρέπει να δούμε τις σχέσεις των βασιλείων με τ’ όπλο του Απόλλωνα, που είναι ο Ήλιος. Ο Δίας κι ο Πλούτωνας είναι άρχοντες βασιλείων ξηράς. Η δύναμή τους έχει σχέση με το σκότος και με τη δυνατότητά τους να ελέγχουν το φως. Ο Δίας είναι ο Θεός τ’ ουρανού, αλλά η δύναμή του είναι δυνατό ν’ απειληθεί από τη στιγμή που ο Απόλλωνας θελήσει να εμφανίσει τον Ήλιο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Πλούτωνα του κάτω κόσμου. Είναι αδύνατο να υπάρχει κάτω κόσμος κι εξουσία, από τη στιγμή που ο Απόλλωνας έχει τη θέληση να φωτίσει τους ανθρώπους. Ο Δίας είναι πατέρας του Απόλλωνα, γιατί είναι Θεός τ’ ουρανού κι ο Ήλιος βρίσκεται μέσα στο βασίλειο. Ο Πλούτωνας επίσης είναι πανίσχυρος και διαθέτει την πιο ισχυρή σάρκα, που είναι η Περσεφόνη. Η τέλεια γνώση και το ισχυρότερο από τα συστήματα είναι δυνατό να γεννήσουν το λυτρωτή κι αυτός θα πρέπει να συνδέεται με το φως. Ο Δίας κι ο Πλούτωνας ταυτίζονται σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, αλλά και σ’ ό,τι αφορά την πατρότητα του Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας είναι παιδί και των δύο κι απ’ αυτήν την ιδιότητα παίρνει την ισχύ του. Ακόμα όμως κι αυτό να συμβαίνει, δεν είναι δυνατό να εξηγηθεί το γεγονός, πώς ο Θεός αυτός με το ισχυρότερο των όπλων, δε διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία. Ο Δίας πήρε την εξουσία με τη βία, κι ένας τέτοιος Θεός θα έπρεπε να προσπαθήσει να πειθαρχήσει έναν Υιό επικίνδυνο.

Για ν’ αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να εξετάσουμε τα όρια μέσα στα οποία κινείται η θεϊκή ιδιότητα. Από τον Άπειρο Θεό βαθμηδόν φτάνουμε στο Θεό, που έχει ανθρώπινη μορφή κι είναι στον ουρανό. Παραπέρα εξέλιξη δεν είναι δυνατό να υπάρξει, αφού το επόμενο βήμα είναι ο Θεός-άνθρωπος κι αυτός είναι ο Διόνυσος. Αν ο Απόλλωνας απειλήσει το Δία μ’ επανάσταση, θα γκρεμίσει τους Θεούς από τον Όλυμπο και θα εμφανιστεί ο Διόνυσος. Αν όμως ο νικητής των ουρανών δίνει την παντοκρατορία στο Διόνυσο, ποια είναι η σχέση μεταξύ τους; Τι σχέση έχει ο Διόνυσος με τον Απόλλωνα; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Απόλλωνας είναι πάντα ο Υιός του Θεού του Μοναδικού. Είναι ταυτισμένος με την ιδιότητα του Υιού Αυτού, που έχει την παντοκρατορία. Είναι ο Υιός, που δρα πάντα με βάση τη θέληση του Πατέρα Του και με στόχο την εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Χριστός μέσα στον Λόγο Του λέει ότι τα πάντα έχουν παραδοθεί στα χέρια Του και ότι ο Ίδιος είναι το Φως του κόσμου. Λέει επίσης ότι ο Θεός Πατέρας και ο Ίδιος ταυτίζονται και η διαφορά τους έχει σχέση όχι με τη γνώση, αλλά με το μέγεθος. Θεός = Πλούτων = 28 = Απόλλων.

Ο Απόλλωνας υπάρχει από τη στιγμή που ο άνθρωπος διέπραξε το αμάρτημα και μπήκε στο χώρο του σκότους. Ως Θεός είναι αρχαιότερος από το Δία, τον Ποσειδώνα, αλλά και τον Πλούτωνα με την ανθρώπινη μορφή. Το μυστήριο βρίσκεται στο ότι διατηρεί πάντα την ιδιότητα του Υιού. Ο Δίας, πριν γίνει Πατέρας των Θεών και των ανθρώπων, ήταν ο Απόλλωνας. Όσο βοηθά τον Πατέρα Του, το Θεό, στην εξέλιξη του Σχεδίου, είναι ο Υιός, επομένως ο Απόλλωνας. Όμως όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν το Θεό με τη μορφή του Δία και τα πάντα ταυτίζονται στο πρόσωπό του, χάνει την ιδιότητα του Υιού και παίρνει αυτήν του Πατέρα. Επειδή όμως το Σχέδιο εξακολουθεί να υπάρχει και δε μετατρέπεται η κοινωνία σε θεία κοινωνία, είναι απαραίτητο και πάλι να υπάρχει Υιός, ο οποίος είναι ο Απόλλωνας που γνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες. Όταν το Σχέδιο φτάσει στ’ οριακό σημείο κι εμφανιστεί ο Θεός-άνθρωπος, που είναι ο Υιός του Θεού, τότε αυτός θα πάρει την ταυτότητα του Απόλλωνα. Ο Διόνυσος, όσο δρα υπέρ του Σχεδίου και δε γίνεται Πατέρας των ανθρώπων, είναι ο ίδιος ο Απόλλωνας. Όταν γίνει Πατέρας, έρχεται η Λύτρωση και διαδέχεται το Δία, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της θεογονίας. Ο Διόνυσος δεν είναι δυνατόν ως Πατέρας να γεννήσει τον Απόλλωνα, γιατί, για να υπάρχει ο Ίδιος, θα πρέπει ο Ήλιος ν’ αποκαλυφθεί κι επομένως να πάψει να υφίσταται το μυστήριο.

Η γέννηση του Απόλλωνα είναι εξαιτίας της φύσης του περίπλοκη κι είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθεί μόνο με τη βοήθεια των αριθμών. Ως Υιός του Θεού και Θεός, που δίνει εξουσία σε συστήματα ξηράς για να γεννηθεί, θα πρέπει να υπάρχει τόπος που να καλύπτει τις ιδιομορφίες της φύσης του και να μπορεί να δεχτεί την ισχύ του. Για να γεννηθεί, θα πρέπει να υπάρχει σύστημα ξηράς πανίσχυρο, ώστε να μην απειλείται για κανένα λόγο η κορυφή του. Το σύστημα είναι απαραίτητο, γιατί θα πρέπει πάντα να υπάρχει η απαιτούμενη απόσταση μεταξύ ουρανού και Γης, εκλεκτών από μη. Η γυναίκα που συλλαμβάνει το σπέρμα του Θεού, πάντα υποφέρει για να γεννήσει τον Υιό Του.

Αυτό συμβαίνει πάντα, γιατί, όπως ο αναγνώστης γνωρίζει από την ανάλυση, ο Θεός δίνει γνώση για να δομηθεί σύστημα, αλλά αυτή η γνώση βασανίζει τους ανθρώπους. Δημιουργεί άσχημες συνθήκες μέσα στην κοινωνία κι ωθεί ανθρώπους στη μόνη επιλογή που δίνει το σύστημα κι είναι αυτή της υπομονής μέχρι την έλευση του Υιού. Η μητέρα του Υιού του Θεού, που είναι γήινο σύστημα, ψάχνει απεγνωσμένα κατάλληλο τόπο για να γεννήσει. Αυτή η προσπάθειά της οφείλεται στο γεγονός ότι είναι θνητή και καταδιώκεται από τη γυναίκα του Δία. Το μυστήριο της θνητής μητέρας και της αθάνατης αντιζήλου, οφείλεται στη συνεχή αλλαγή κλίμακας, που υπάρχει κατά την εξέλιξη του Σχεδίου. Διαδοχικά λοιπόν, Μητέρα του Υιού είναι η θνητή Μαρία η Ιουδαία, η ίδια η Ιουδαία ως χώρος, η αυτοκρατορία της Ρώμης και το παγκόσμιο σύστημα.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τα όρια που κινείται η μητέρα του Υιού, θα πρέπει να σκεφτεί δύο διαφορετικές εικόνες, που είναι ταυτόχρονα και όμοιες. Η Μαρία που ήταν η μητέρα του Χριστού, ήταν μία φτωχή Ιουδαία. Μετά την αποθέωση του Χριστού αποθεώνεται ταυτόχρονα και η μητέρα Του, εφόσον ο ίδιος δεν εγκαταλείπει —λόγω Σχεδίου— την ιδιότητα του Υιού. Η Μαρία με την ίδια εικόνα γίνεται η πανίσχυρη μητέρα του Υιού. Επειδή Αυτός λόγω αποθέωσης ταυτίζεται με τον Πατέρα, η ίδια γίνεται σύζυγός Του, αφού αυτή γεννά τον Υιό. Το παγκόσμιο σύστημα είναι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχει δυνατότητα να γίνει “σάρκα μία” με τον Υιό, που το ίδιο έχει γεννήσει. Λόγω αυτής της διπλής ιδιότητάς του, υπάρχει το φαινόμενο της αντιζηλίας και της καταδίωξης.

Η Λητώ και η Ήρα ταυτίζονται, χωρίς να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Η διπλή εμφάνιση του Υιού είναι άκρως απαραίτητη, γιατί ο Υιός είναι Θεός του φωτός κι Υιός του Δία και του Πλούτωνα. Δεν είναι δυνατό να γεννηθεί κατευθείαν μέσα σε σύστημα ξηράς, γιατί θα το διαλύσει. Η Ήρα είναι το σύστημα του οποίου σύζυγος είναι ο Δίας, άρα το σύστημα, που φέρει την κοσμοκρατορία. Ως σύστημα ξηράς απειλείται άμεσα, αν γεννηθεί λυτρωτής. Πάντα τα σκληρά συστήματα επιδιώκουν να πείσουν τους ανθρώπους ότι οι θυσίες είναι απαραίτητες για τη Λύτρωση. Υπόσχονται Λύτρωση κι επιβιώνουν… για να διαιωνιστεί η κατάσταση, αναζητούν το Λυτρωτή για να τον εξοντώσουν. Ο Υιός, όταν γεννιέται, απειλεί το σύστημα που ελέγχει το μητρικό του σύστημα, επομένως απειλεί αυτό που φέρει την κοσμοκρατορία. Αυτή η απειλή έχει ως στόχο την αλλαγή των χαρακτηριστικών λειτουργίας του κυρίου συστήματος κι αυτό που θα προκύψει, είναι η σάρκα Του.

Όταν η θνητή Ολυμπιάδα είναι η Λητώ, η Ήρα είναι το σύστημα της Μακεδονίας. Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος έχει μητέρα τη Μακεδονία, όταν η Ήρα είναι το περσικό σύστημα. Η Ήρα είναι υποχρεωμένη να καταδιώξει τη μητέρα Του Υιού, γιατί απειλείται. Η Περσική Αυτοκρατορία έπρεπε να πολεμήσει εναντίον της Μακεδονίας, γιατί ο Υιός της διεκδικούσε τη θέση του μεγάλου βασιλέως. Όταν ο Αλέξανδρος γίνεται κοσμοκράτορας, αποθεώνεται και το νέο πια σύστημα γίνεται Ήρα, έχοντας όμως χαρακτηριστικά όμοια με της Λητώς, εφόσον αυτή γέννησε τον κοσμοκράτορα και στη συνέχεια έγινε σύζυγός του. Ο Αλέξανδρος είναι πλέον ο Δίας και ταυτίζεται με τον Πατέρα.

Το Σχέδιο δε σταματά σ’ αυτό το σημείο, αλλά εξελίσσεται. Ο Δίας γέννησε τον Απόλλωνα, αλλά το ίδιο δε συνέβη με τον Πλούτωνα. Η Λητώ και πάλι είναι ανάμεσα στους θνητούς. Η Μαρία είναι η Λητώ, αλλά βρίσκεται στον κάτω κόσμο. Η Ιουδαία είναι η Ήρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και η Περσεφόνη. Αυτό συμβαίνει γιατί το ιουδαϊκό σύστημα εκείνη την εποχή ήταν το πλέον καθυστερημένο σύστημα και η τέλεια μορφή του κάτω κόσμου. Για να μην καταστραφεί το Σχέδιο, ενεργεί και πάλι ο Δίας για λογαριασμό του Πλούτωνα. Ο Χριστός στρέφει τους Αποστόλους προς τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και δεν απειλεί τον ιουδαϊσμό. Η Μαρία είναι η Λητώ και η Ήρα είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η σύγκρουση και πάλι είναι φυσική, εφόσον υπάρχει απειλή. Ο Χριστός αποθεώνεται, παίρνει τη θέση του Δία και το χριστιανικό σύστημα είναι πλέον η Ήρα. Επειδή όμως το χριστιανικό σύστημα είναι μεικτό και στηρίζεται στην ελληνοϊουδαϊκή φιλοσοφία, η Ήρα και η Περσεφόνη ταυτίζονται σε ισχύ, χωρίς όμως να έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά και άρα χωρίς να είναι το ίδιο πρόσωπο. Η διαφορά με την περίπτωση του Αλεξάνδρου είναι ότι ο Χριστός στον κόσμο του φωτός είναι ο Δίας, όπως ο Αλέξανδρος, αλλά είναι ταυτόχρονα κι ο Πλούτωνας. Ο χριστιανισμός στηρίζεται στον ιουδαϊσμό, συνεπώς Κύριος είναι ο Πλούτωνας.

Η ενέργεια του Χριστού να στρέψει τους Αποστόλους έξω από τον ιουδαϊκό κόσμο, απέβλεπε στο να γεννηθεί ο Φωστήρας μέσα στο σκοτεινό κάτω κόσμο και λόγω της Θυσίας να μη φωτίζει. Το φως τυφλώνει τους υπόλοιπους κι ακολουθεί ο ιουδαϊσμός, σαν να μη γεννήθηκε ποτέ ο Χριστός. Αν οι Απόστολοι δίδασκαν τους Ιουδαίους, θα κατέρρεε το σύστημά τους και το Σχέδιο θα καταστρεφόταν. Ο κύκλος της διπλής εμφάνισης του Υιού κλείνει με τη γέννηση του Απόλλωνα, που είναι Θεός άκρως απαραίτητος για την εξέλιξη.

Φωστήρας δεν είναι δυνατό να πέσει στη Γη απευθείας. Ο Αλέξανδρος προκαλεί κατακλυσμό και μεταφέρει τη θάλασσα μέσα στην Ασία της ξηράς… πάνω σ’ αυτήν επιβιώνει μόνον το “πλοίον” ή η “Κιβωτός”, που είναι οι Έλληνες και η κορυφή του ιουδαϊκού συστήματος που είναι πρακτικά αβύθιστη. Ο Θεός, που είναι η Σοφία, μετακινείται μετά την αποθέωση του Αλεξάνδρου μέσα στη θάλασσα, λόγω των Ελλήνων… υπάρχει επίσης σε σταθερό σημείο, λόγω των Ιουδαίων. Με τη γέννηση του Χριστού —και λόγω των γνώσεων των Ελλήνων και των Ιουδαίων, που είναι ίδιες και διαφορετικές ταυτόχρονα— τα δύο σημεία ταυτίζονται κι επιτυγχάνεται η σταθερότητα της Δήλου. Δήλος = 28 = Θεός = Σοφία = Αιολία = Ατλαντίς = Άνωθεν.

Ο συνδυασμός Ελλήνων κι Ιουδαίων δημιουργούν νησί, που δεν μπορεί ν’ απειλήσει σε καμία περίπτωση η θάλασσα, η οποία είναι ο μεγάλος εχθρός των συστημάτων. Καμία γνώση δεν είναι δυνατό να νικήσει το χριστιανικό σύστημα. Η Λητώ κατορθώνει μ’ αυτόν τον τρόπο να γεννήσει τον Απόλλωνα και να πάρει τη θέση της δίπλα στο Δία ως Ήρα πλέον. Το μυστήριο συνεχίζεται, γιατί η Λητώ θα εμφανιστεί πάλι ανάμεσα στους ανθρώπους έχοντας και πάλι ν’ αντιμετωπίσει την Ήρα στην ισχυρότερη της μορφή και τον πύθωνα, που την καταδιώκει. Πύθων = 27 = Όφις = Όχλος, και, Πύθωνας = Βάρβαροι = 37 = Αμαρτωλοί = Εξουσία. Η θνητή γυναίκα που θα γεννήσει τον Υιό του Θεού, και πάλι θα καταδιώκεται από τους άθλιους, που βασανίζουν τους ανθρώπους, μέχρι να γεννήσει τον Απόλλωνα. Απόλλων = Θεός = Άμωμος = 28.

Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται και η ισχύς της Θέτιδας και το απαραίτητο της ύπαρξής της. Η Θέτιδα είναι η απόλυτη θηλυκή μορφή του Θεού, που υπάρχει πάντα μέσα στη θάλασσα και μετακινείται, χωρίς να είναι δυνατό να πάθει κακό. Η Θέτιδα συνδέεται με τα Έπη κι είναι απρόσβλητη. Τα Έπη είναι η μοναδική γνώση, που λειτουργεί με τον επιθυμητό τρόπο, χωρίς ν’ απειλείται. Μπορούν να περάσουν μπροστά από τα μάτια όλων των σοφών του κόσμου και κανένας να μην αντιληφθεί τίποτε παραπάνω, απ’ όσα ο Θεός επιτρέπει. Η Θέτιδα μέσω των Επών γεννά το μονάκριβο Υιό της, που είναι ο Αχιλλέας, δηλαδή οι Έλληνες. Το σύνολο της γνώσης που γεννά τους Έλληνες είναι η Αιολία, συνεπώς η ίδια η Θέτιδα. Ενώ αυτό το σύνολο βρίσκεται στη θάλασσα, δεν απειλείται από καμία δύναμη. Διατηρείται όποτε θέλει στην επιφάνεια κι όποτε θέλει βυθίζεται, χωρίς να κινδυνεύει από τις ανθρώπινες γνώσεις. Ο θεός για την εξέλιξη του σχεδίου εκμεταλλεύεται αυτές τις δυνατότητες της Θέτιδος. Ο Υιός πέφτει από τον ουρανό στην Αιολία, η οποία δεν απειλείται από τη γνώση και μετακινούμενη αυτή αγγίζει την κορυφή του συστήματος, που στηρίζεται σε φωστήρα και δεν απειλείται απ’ Αυτόν. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να θυμηθεί ο αναγνώστης τα όσα είπαμε για το αβύθιστο ελληνικό σύστημα και την επίσης αβύθιστη κορυφή του Ιουδαϊκού συστήματος. Ο κατακλυσμός γι’ αυτόν το λόγο είναι απαραίτητος. Η γνώση του Θεού, μέσω της θάλασσας, αγγίζει την κορυφή του συστήματος και για να γίνει αυτό θα πρέπει η βάση του να είναι βυθισμένη. Ο Χριστός γεννήθηκε στην Ιουδαία και μέχρι ν’ αντιληφθούν οι Ιουδαίοι τι συνέβη, οι Έλληνες τον είχαν κάνει Κοσμοκράτορα και μετέτρεψαν τον κόσμο ολόκληρο σ’ ιουδαϊκό.

Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ του Υιού της αρσενικής μορφής του Θεού απ’ αυτόν της θηλυκής, είναι ότι ο Υιός του Πατέρα έχει πλήρη γνώση, γεννιέται σ’ ανύποπτο χρόνο κι είναι θεωρητικά αβοήθητος. Η μητέρα του καταδιώκεται, γιατί το κύριο σύστημα παρουσιάζει καθυστέρηση, σ’ ό,τι αφορά την αντίληψη των όσων συμβαίνουν. Οι δούλοι του συστήματος δεν είναι δυνατό να γνωρίζουν τι σχεδιάζει ο Θεός. Η Ήρα μισεί πάντα τη μητέρα, όπως και τον Υιό, μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση και να ενισχυθεί η ίδια. Μισεί θανάσιμα τη Λητώ και την Αλκμήνη, για όσο διάστημα δε γνωρίζει πού βρίσκονται κι αν έχουν συλλάβει από το Δία. Αντίθετα, ο Υιός της θηλυκής μορφής του Θεού γεννιέται πάντα με πληθώρα καλών οιωνών κι είναι ορατός. Κανένας στον κόσμο δεν μπορεί να τον απειλήσει και να τον αμφισβητήσει. Ο Αλέξανδρος από τη στιγμή που γεννήθηκε, μακαριζόταν και η αποθέωσή του φάνταζε φυσιολογική. Ο Χριστός αντίθετα, κρυβόταν μέχρι την ώρα που έπρεπε να δράσει. Φοβόταν μήπως αναγνωριστεί και τον ενθρονίσουν ως Βασιλέα. Ο Υιός της Θέτιδας παίρνει εξαιρετική δόξα, αλλά είναι ολιγόζωος λόγω γνώσης. Η Θέτιδα δίνει ως μητέρα γνώση, αλλά όχι στην ποσότητα που δίνει ο Πατέρας. Ο Αλέξανδρος είχε μερική γνώση, που ήταν αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο την πήρε. Ήρθε σε επαφή με την γνώση, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαρτημένο από τη δική του ανθρώπινη κρίση κι ευφυΐα. Σ’ αντίθεση μ’ αυτόν, ο Χριστός ήταν παντογνώστης, αφού ο Πατέρας Τού αποκάλυψε τα πάντα.

Το Μυστικό Σχέδιο στηρίζεται σ’ αυτές τις ιδιαιτερότητες και λειτουργεί. Πέφτει ο φωστήρας και η ισχύς του, ανάλογα με το περιβάλλον που πέφτει, δημιουργεί έναν από τους τρεις αδερφούς. Επειδή όμως ο Δίας κι ο Πλούτωνας κινδυνεύουν από το φωστήρα, γίνεται το εξής τρομερό: πέφτει ο φωστήρας στη θάλασσα και πάνω στη Θέτιδα. Γεννιέται μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ποσειδώνας. Η γέννηση αυτή, επειδή υπάρχει ταυτόχρονα θάλασσα και σύστημα, εμφανίζει το Δία. Όπου όμως υπάρχει ο Δίας, υπάρχει κι ο Πλούτωνας. Τα δύο αυτά αδέρφια προκαλούν τον Ποσειδώνα και τον αναγκάζουν να δράσει πρώτος. Πετά την τρίαινα ο Ποσειδώνας και τ’ αδέρφια του εμφανίζουν τον Ήλιο, ως γνώση αντίδρασης στη δράση του και όχι ως λυτρωτική γνώση.

Αν δεν υπήρχε η Θέτιδα κι εμφανιζόταν ο Χριστός, η γνώση Του είτε θα κατέστρεφε τα πάντα είτε θα χανόταν. Η Θέτιδα δίνει δόξα στον Υιό της κι αυτή η δόξα δημιουργεί το θρόνο, στον οποίο θα καθίσει ο Υιός του αρσενικού Θεού. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, ο Απόλλωνας έχει γεννηθεί κι ο άνθρωπος ανάλογα με το χώρο όπου κατοικεί, βλέπει τα όσα επιτρέπεται να βλέπει. Αν είναι Έλληνας βλέπει το Δωδεκάθεο, ενώ αν είναι Ιουδαίος τον Πλούτωνα, χωρίς να γνωρίζει τίποτε γι’ Αυτόν. Όλα αυτά θα ήταν αδύνατο να συμβούν χωρίς τη Θέτιδα. Αυτή παίρνει στην αγκαλιά της το Διόνυσο, όταν αυτός πέφτει τρομαγμένος στη θάλασσα και Αυτή πάλι βοηθά τον Ήφαιστο, όταν ακολουθεί κι αυτός τη σκληρή του μοίρα.

Η διαφορά των δύο παραπάνω από τον Αχιλλέα, είναι ότι αυτοί είναι Θεοί, που δρουν, πριν φτάσουν στη Θέτιδα κι εξαιτίας του Δία. Ο Αχιλλέας γεννιέται από τη Θέτιδα και δρα εξαιτίας της. Όταν η Θέτιδα πηγαίνει στον Όλυμπο να ζητήσει χάρη από το Δία, προκαλεί το πιο σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα στους Θεούς. Η Θέτιδα παρουσιάζεται αδύναμη, γιατί ο Δίας είναι παντοκράτορας κι έχει εξουσία ακόμα και πάνω στη θηλυκή μορφή του Θεού, εφόσον είναι δυνατό να χειριστεί τη γνώση των Ελλήνων, όπως Αυτός επιθυμεί. Η Θέτιδα όμως, όταν τον πιάνει από το πιγούνι κι από τα γόνατα, μιλά ταυτόχρονα στον Πατέρα της, τον αδερφό της και τον Υιό Της. Αυτό που του ζήτησε δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά να εξαφανίσει τα Έπη και να πάψουν να γεννιούνται Έλληνες, ώστε οι Αχαιοί να εξολοθρευτούν από τους Τρώες. Ο Δίας εκπλήρωσε την υπόσχεσή του και η ανθρωπότητα μπήκε στη φάση του Μεσαίωνα.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Θεός κατάφερε με τη διπλή γέννηση του Υιού να γεννήσει τον τρομερό Απόλλωνα, χωρίς να χαθεί ο έλεγχος της εξέλιξης. Ο τρομερός Θεός του Ηλίου άφησε την υπέρτατη γνώση στους ανθρώπους κι αυτοί, χρησιμοποιώντας την εσφαλμένα, δε λυτρώνονται. Υπέρτατη γνώση = 61 = Θεός Ήλιος = Θείο βρέφος. Ο Ήλιος = 33, στρέφεται εναντίον της τρίαινας. Τρίαινα = 33 και το κέρδος για τον άνθρωπο είναι μηδενικό. Ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό ν’ ακολουθήσουν τη μοίρα τους, που τους ήθελε ν’ αποβάλλονται από τον Όλυμπο, χωρίς ν’ απειλούν το Δία. Το απαραίτητο αυτής της συνθήκης αποκαλύπτεται μόνον από τη γνώση των Επών. Ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας ήταν αυτοί, που εργάστηκαν υπέρ της Τροίας, δίνοντάς της με το χτίσιμο των τειχών, τη δυνατότητα ν’ αμυνθεί, για όσο καιρό απαιτεί το Σχέδιο, απέναντι στους Αχαιούς.

Πρακτικά η σύγκρουση των δύο αυτών Θεών είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή, μόνον αν ο αναγνώστης σκεφθεί τι συνέβη, μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων. Ο Αλέξανδρος μοίρασε στον κόσμο φιλοσοφία κι επομένως έδωσε τη δυνατότητα Θέωσης. Επειδή όμως αυτό έγινε μέσω κατακλυσμού, οι άνθρωποι είτε δηλητηριάστηκαν από το Άλας είτε πνίγηκαν. Κατακλυσμός σημαίνει ότι ο κόσμος δεν πήρε ένα βιβλίο, με το οποίο η γνώση θα μπορούσε να γίνει κτήμα του ώστε να λυτρωθεί, όπως στην περίπτωση του Χριστού, αλλά παραδόθηκε το σύνολο της γνώσης. Άπειρη γνώση χρήσιμη κι άχρηστη, λυτρωτική και καταστροφική παραδόθηκε στους ανθρώπους, που είχαν μεταξύ τους συγκρουόμενα συμφέροντα. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ήταν η γέννηση της άπειρης διαφθοράς των ελληνιστικών βασιλείων και της μεγάλης ηθικής κατάπτωσης κι εκφυλισμού των λαών.

Όταν ο Χριστός ήρθε στη Γη, είχε το όπλο του Ηλίου και παρέδωσε τόση γνώση σε όγκο, που είναι δυνατό να γίνει κτήμα των ανθρώπων. Λόγω όμως των πνευματικών δικαιωμάτων και της κατάστασης, που επικρατούσε στην κοινωνία, οι Απόστολοι έστρεψαν την ισχύ της γνώσης έξω από το σύστημα, που καταλυόταν απ’ αυτήν. Ενώ η γνώση αυτή παραδόθηκε σε Ιουδαίους, για να λυτρωθούν από το ιουδαϊκό σύστημα, οι Ιουδαίοι μαθητές μέσω αυτής, πολέμησαν μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία κι αρνήθηκαν να κάνουν την αυτοκριτική τους, όπως όφειλαν. Νικούσαν τους εθνικούς, τους Έλληνες και τους βαρβάρους, αλλά από πίσω τους ακολουθούσε η κατάρα του Θεού, που είναι ο κάτω κόσμος. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματοποίησαν εκ νέου το αμάρτημα, που οδηγεί κατευθείαν στον κάτω κόσμο, αλλά ταυτόχρονα καταστρέφει και τη Γη. Οι ιερείς του χριστιανισμού είναι αυτοί, που παίρνουν τα δικαιώματα πάνω στη γνώση του Ηλίου και τιμωρούνται, όπως ο διάβολος.

Ο Απόλλωνας συνδέεται μ’ ένα μύθο, που μόνον οι αριθμοί αποκαλύπτουν τη σημασία του. Ο διάβολος στον Παράδεισο παρουσιάζεται ως το πιο έξυπνο ον κι είναι αυτός, που δίνει τη γνώση στους ανθρώπους. Τιμωρούνται οι άνθρωποι, αλλά τιμωρείται κι ο όφις. Ο μύθος του Απόλλωνα αυτό ακριβώς περιγράφει. Ο Φαέθων είναι υιός του και θέλοντας να τ’ αποδείξει, ζητά από τον πατέρα του να χειριστεί το άρμα του Ηλίου. Ο Πατέρας αρνείται, αλλά η πίεση που δέχεται από τον υιό είναι μεγάλη και στο τέλος υποχωρεί. Ο αδύναμος Φαέθων χάνει τον έλεγχο του άρματος και προκαλεί καταστροφές στη Γη. Μαζί με τις καταστροφές όμως, προκαλεί και την οργή του Δία, που στο τέλος τον εξοντώνει.

Ο Φαέθων, από τη στιγμή που παίρνει τον έλεγχο του Ηλίου, γίνεται διάβολος, εφόσον ο Ήλιος δίνει βασιλικές ιδιότητες λόγω δυνατότητας ευεργεσίας. Διάβολος = Βασιλεύς = 39. Φαέθων = Άνδρας = Άρσεν = Όφις = 27. Θεός Ήλιος = Επτά σφραγίδαι = Άκρατος οίνος = Θείο βρέφος = 61. Φωστήρας Ήλιος = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = 77. Κύριοι του Ηλίου = Πνευματικά δικαιώματα = Διάβολοι ζώντες = Δούλοι του διαβόλου = Δεύτερος θάνατος = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη = 70. Ο διάβολος μέσω αυτού του μύθου αποκαλύπτεται κι είναι αυτός, που πήρε τα δικαιώματα πάνω στην υπέρτατη γνώση. Ο Πέτρος ήταν ο Φαέθων, που σε κάποια στιγμή θα έχανε τον έλεγχο. Ο Χριστός, όταν τον προειδοποιεί στο τέλος του Κατά Ιωάννη, σ’ αυτόν τον έλεγχο αναφέρεται. Η καταδίκη του ήταν θέμα χρόνου να συμβεί, αφού τον Ήλιο είναι δυνατό να κυβερνήσει μόνον ο Απόλλωνας. Άρμα του Ηλίου = 48 = Ευχή του Θεού.

Μέσω αυτής της ελεγχόμενης από το Θεό σύγκρουσης, η γνώση έρχεται στα χέρια των ανθρώπων κι αρχίζει να εξελίσσεται το Σχέδιο. Το θείο σπέρμα, δηλαδή ο Θεός Ήλιος, βρίσκεται στη Γη κι έχει παραδοθεί σε δούλους, που είναι πλέον οι κύριοί του. Αυτή η γνώση είναι το σπέρμα του Διός, που αρχίζει να γονιμοποιεί τις γυναίκες, που θα γεννήσουν τους ήρωες. Δούλοι οκνηροί = Κύριοι του Ηλίου = 70 = Σπέρμα του Διός. Η σύγκρουση του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα είναι τόσο ισχυρή και τόσο τέλεια, ώστε τ’ αποτέλεσμά της είναι οι άνθρωποι —χωρίς κανένας να τ’ αντιληφθεί— να εισαχθούν στον κάτω κόσμο. Οι πανίσχυροι Θεοί μονομάχησαν και δημιούργησαν τραγικές για τους ανθρώπους συνθήκες. Ο Απόλλωνας αρνήθηκε τη μονομαχία μπροστά στους Θεούς, αλλά την πραγματοποίησε, όταν έπρεπε κι ήταν αδύνατο να βοηθήσει οποιοσδήποτε τους ανθρώπους.

Αυτή η μονομαχία δεν περιγράφεται ευθέως στα Έπη, γιατί δεν έπρεπε οι άνθρωποι να πάρουν αυτήν τη γνώση και να τρομάξουν. Προϊδεάζεται όμως ο άνθρωπος, όταν στην Ψ’ Ραψωδία οι Θεοί δρουν κατά βούληση κι ένας τρομερά θυμωμένος Ουρανός ακολουθεί τη δράση τού κοσμοσείστη Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας δημιουργεί στη Γη τέτοια τρομερά φαινόμενα, ώστε ακόμα κι ο άρχοντας του κάτω κόσμου ανησυχεί μήπως η γη σκάσει πάνω από το βασίλειό του. Όταν όμως ο Ποσειδώνας δημιουργεί όλα αυτά τα φαινόμενα εναντίον της Τροίας, ευνόητο είναι ότι το ζενίθ της δράσης του βρίσκεται στο σημείο, όπου αυτή απειλείται. Όταν ο Αχιλλέας απειλεί να γκρεμίσει τις πύλες μόνος του, ο Ποσειδώνας απειλεί τη Γη. Ο Αχιλλέας είναι Υιός Θεάς της θάλασσας και σκοτώνεται από Θεό τ’ ουρανού. Αν ο Αχιλλεύς αντιπροσωπεύει τ’ όπλο του Ποσειδώνα, αυτός που τον εξοντώνει, είναι υποχρεωμένος να μονομαχήσει μαζί του. Γι’ αυτήν την τρομερή θεομαχία θα μιλήσουμε, όταν θα δούμε αυτήν καθ’ αυτήν την πλοκή της Ιλιάδας. Εδώ απλά την αναφέρουμε, γιατί είναι αναγκαίο ο αναγνώστης ν’ αντιληφθεί πώς είναι δυνατό να δοθεί γνώση λυτρωτική και να έχει αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά, που σε φυσιολογικές συνθήκες είναι δυνατό να προκύψουν.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους Θεούς του Ολύμπου, είναι δευτερεύοντες Θεοί, μέρη του Θεού, αιώνιοι κι άφθαρτοι, αλλά η θεϊκή τους ιδιότητα είναι άκρως απαραίτητη για το Μυστικό Σχέδιο. Είναι Θεοί ορατοί από τους ανθρώπους και ανά τους αιώνες, αλλά η ισχύς τους, που είναι αποτέλεσμα της γνώσης τους, κινείται μέσα σε προκαθορισμένα από το Δία όρια. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο στην περίπτωση της Τροίας διχάζονται και δε συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά μέσα από μία συγκεκριμένη λογική. Η Αθηνά στέκεται πάντα απέναντι στον Άρη και ποτέ μπροστά στο Φοίβο Απόλλωνα. Ο Ερμής αρνείται ν’ απειλήσει τη Λητώ, όταν οι συνθήκες δεν παίρνουν χαρακτηριστικά γενικής σύρραξης. Στέκεται μπροστά της, αλλ’ αρνείται να την απειλήσει, όσο ο Απόλλωνας κι ο Ποσειδώνας δε συγκρούονται. Η Αθηνά είναι πάντα σε θέση να νικά τον Άρη, κι αυτό το γνωρίζει η ίδια, αλλά κι ο Άρης. Η Αθηνά κι ο Άρης έχουν συγκρουστεί και τ’ αποτελέσματα είναι πάντα υπέρ της μεγάλης Θεάς. Δυστυχώς όμως για τους Αχαιούς, αυτή η σύγκρουση είναι δευτερεύουσας σημασίας, αφού το γενικό περιβάλλον καθορίζεται πάντα από το νικητή της σύγκρουσης Ποσειδώνα κι Απόλλωνα.

Η Αθηνά όπως κι ο Απόλλωνας συνδέεται με το μυστήριο… αυτή η σχέση αποκαλύπτεται από τον τρόπο γέννησής της. Η Αθηνά είναι κόρη του Δία, αλλά η γέννησή της δε συνδέεται με τον έρωτα και τη γονιμοποίηση συστήματος. Είναι θηλυκή, επομένως έχει σύστημα… δεν είναι όμως σύστημα, που γεννήθηκε από σύστημα με τη δωρεά γνώσης. Συνδέεται με την παρθενικότητα, γιατί ως θηλυκή ύπαρξη δε γίνεται “σάρκα μία” με κανέναν άντρα. Δεν υπάρχει άντρας ούτε αυτός ο Ίδιος ο Υιός του Θεού, που να γονιμοποιεί την Αθηνά και να γεννά παιδιά Του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Αθηνά είναι γεννημένη κατευθείαν από το σπέρμα του Υιού του Θεού, δηλαδή του Θεού. Όπως ο Υιός είναι αυθύπαρκτος και υπάρχει από τότε που υπάρχει ο κόσμος, έτσι και η Αθηνά.

Η Αθηνά βρίσκεται πάντα στο κεφάλι του Υιού… γεννιέται μετά τη Θέωση Αυτού και πάντα με τη βοήθεια του Ηφαίστου. Η Αθηνά είναι γεννημένη Άνωθεν, αλλά για να γίνει ορατή θα πρέπει να εμφανιστεί ο Υιός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σ’ αυτήν παραδόθηκε τ’ όπλο του Δία, που είναι η Αιγίδα κι είναι Θεά της υπέρτατης γνώσης, που είναι η Σοφία. Η αδυναμία της να μονομαχήσει μ’ αυτά τα όπλα με τον Ποσειδώνα ή τον Απόλλωνα, οφείλεται στη γυναικεία φύση της. Ο Θεός έδωσε στην παρθένο Αθηνά τ’ ανώτερα όπλα, για να μπορεί να βοηθά αυτόν, που ανάμεσα στους θνητούς θα πρέπει να εκτελέσει το θεϊκό Σχέδιο. Η Αθηνά βοηθά πάντα τους θνητούς να ξεπερνούν τη φύση τους και η ισχύς της έχει σκοπό την προστασία του από τον οποιονδήποτε είτε Θεό είτε άνθρωπο. Σοφία = 28 = Άνωθεν, Σοφία του Θεού = 58 = Κεφάλι του Διός = Εξουσία μεγάλη = Ομήρου Ιλιάδα.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η Αθηνά είναι η ίδια η Αθήνα, που γεννήθηκε εξαιτίας των Επών και σε κάποια χρονική στιγμή έγινε ορατή παγκοσμίως. Για να συμβεί αυτό, έπρεπε ο Αλέξανδρος ν’ ανοίξει τον ελληνικό κόσμο και να εξέλθει απ’ αυτόν με τη μορφή του Δία. Οι άνθρωποι της Ασίας είδαν τον Αλέξανδρο ως Δία και μετά απ’ αυτόν είδαν εξαιτίας του και την Αθηνά. Ο Δίας που υπήρχε πλέον, δέχτηκε το χτύπημα από τον Ήφαιστο κι εμφανίστηκε η Αθηνά, τέλεια και πάνοπλη. Η Αθηνά έγινε ορατή στον κόσμο τέλεια και όχι ως βρέφος, αδύναμη κι ατελής. Η γνώση της Αθηνάς είχε καλλιεργηθεί μέσα στον ελλαδικό χώρο κι ήταν τέλεια. Η Αθήνα είχε αγγίξει οριακά τη δημοκρατία κι είχε τεράστιο προβάδισμα, σε σχέση μ’ οποιοδήποτε σύστημα υπήρξε ή ακολούθησε. Θα γινόταν ορατή ως βρέφος, μόνον αν δεν είχε εξελιχθεί οριακά κι εξελισσόταν μέσα στα ελληνιστικά βασίλεια, πράγμα που δε συνέβη.

Ο Ήφαιστος δεν είναι παρά η ζωντανή μορφή του θεϊκού Αλεξάνδρου. Είναι ο θνητός, που έγινε Θεός, εξαιτίας του Δία τον οποίο εκείνος έβλεπε. Ο Αλέξανδρος ήταν ο Δίας, αλλά έβλεπε, ως Έλληνας κι ο ίδιος μπροστά του το Δία. Ήφαιστος = 45 = Αλέξανδρος = Μεσσίας. Είναι ο πρώτος Μεσσίας, που έπεσε στη Γη, όχι για να λυτρώσει τους ανθρώπους, αλλά για να δώσει εκείνη την ώθηση στο Σχέδιο, η οποία εξαιτίας του Χριστού οδηγεί στη Σωτηρία, δηλαδή στην τεχνολογία. Σωτηρία = Τεχνολογία = 41. Ο Ήφαιστος είναι Θεός πανίσχυρος με προβληματικά άκρα. Τ’ άκρα του δεν ακολουθούν την ισχύ του πελώριου σώματός του, γιατί παρ’ όλη τη γνώση του Μεσσία, ο θάνατος του Αλεξάνδρου κληροδότησε στους ανθρώπους ένα σύστημα με ισχυρή εξουσία, που βασίζεται σε γνώση, η οποία δεν έχει σχέση με τη Λύτρωση. Ο Χριστός έπλυνε τα πόδια των Αποστόλων, αλλά αυτοί άσκησαν την εξουσία βασιζόμενοι στα σακατεμένα άκρα του Ηφαίστου. Ο Ήφαιστος γεννήθηκε αποκλειστικά για την τεχνολογική εξέλιξη και κύτταρά του είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι στ’ όνομα της τεχνολογίας, ασκούν εξουσίες, που πολλές φορές είναι απάνθρωπες.

Επιστρέφοντας στην Αθηνά, που έλαμψε εξαιτίας του Ηφαίστου, χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε από πού προέρχεται η αλαζονεία της απέναντι στον Άρη. Η Αθηνά υποτιμά τον Άρη και διασκεδάζει μαζί του, κάθε φορά που έρχονται σε σύγκρουση. Αυτό είναι αποτέλεσμα της γνώσης της Αθηνάς, που είναι πολύ ανώτερη του Άρη. Η Αθηνά έχει την ικανότητα, όχι μόνο να νικά η ίδια τον Άρη, αλλά να δίνει αυτήν τη δυνατότητα ακόμα και σε θνητό. Ο Άρης είναι παιδί του Δία, αλλά χωρίς την τέλεια γνώση του —την οποία κατέχει ο Απόλλωνας— και με θηλυκά στοιχεία δανεισμένα από τη μητέρα του. Ο Άρης είναι η Ρώμη και η φωνή του είναι η φωνή αυτού, που κάθεται στο θρόνο της, είτε αυτός είναι ο αυτοκράτορας είτε ο Πάπας. Η Αθήνα ως γνώση υπερτερεί της γνώσης της Ρώμης, γιατί είναι δυνατό να την ευνουχίσει. Η Ρώμη ασκεί εξουσία και σκοτώνει τους ανθρώπους κατά βούληση. Η εξουσία της αυτή στηρίζεται στη γνώση, που υπάρχει κι αφορά, είτε τους ανθρώπους είτε τα συστήματα. Η Αθήνα είναι πιο ισχυρή, γιατί η γνώση της, αν και μικρότερη σ’ όγκο, αν δοθεί στους ανθρώπους, γκρεμίζει και το θρόνο της Ρώμης και τον καθήμενο. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση ο Πάπας, όση γνώση κι αν έχει, να παρασύρει ανθρώπους στη θυσία, όταν η Αθήνα μοιράζει φιλοσοφία. Η Αθήνα κατευθύνει πάντα τους Έλληνες εναντίον της Ρώμης και την εξοντώνει. Έλληνες = Λίθος = 34.

Η αδυναμία της Ρώμης οφείλεται στο γεγονός ότι η γνώση, που είναι δυνατό να παρασύρει τους ανθρώπους, είναι τρωτή κι αυτό το εκμεταλλεύεται η Αθήνα με τη γνώση της φιλοσοφίας. Ως σύστημα όμως, που στηρίζεται σε γνώση κι έχει δομή, η Ρώμη είναι απείρως πιο δυνατή. Στη Ρώμη έχει συγκεντρωθεί το σύνολο της γνώσης των Θεών, συνεπώς σ’ αυτόν τον τομέα είναι ισχυρή, όσο οι τρεις αδερφοί, που κυβερνούν τον κόσμο. Όταν γνωρίζουμε από την ιστορία ότι η Ρώμη έχει συγκεντρώσει μέσα της τη γνώση του Αλεξάνδρου, αλλά και του Ιησού, ευνόητο είναι ότι έχει μέσα της γνώση ανάλογη μ’ αυτήν του Υιού του Θεού, επομένως του Δία. Αυτή η διαφορά που προκύπτει μεταξύ του όγκου της γνώσης και της περιορισμένης ισχύς του Άρη, αποκαλύπτει ότι η άσκηση της εξουσίας είναι δυνατό να γίνει προβληματική, κάτω από ορισμένες συνθήκες, που δεν έχουν σχέση με τη συνολική γνώση. Αυτό πάλι σημαίνει ότι η Ρώμη έχει δύο πρόσωπα: ένα αρσενικό, που είναι ευάλωτο αλλά και τρομερό συγχρόνως κι ένα θηλυκό, που είναι πανίσχυρο και τεράστιο. Η δύναμη του συστήματος της Ρώμης δεν έχει όμοιά της. Ακόμα και το σύστημα της Βαβυλώνας, που επιλέχθηκε κάποτε από το Θεό ως το πιο ισχυρό για τον Υιό, υστερεί μπροστά στο σύστημα της Ρώμης. Αυτή η δύναμη δεν είναι τυχαία, αλλά μέρος του Μυστικού Σχεδίου, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο Θεός γέννησε με το σπέρμα Του το Δία και τ’ αδέρφια του, αλλά με το ίδιο σπέρμα γεννήθηκαν κι οι γυναίκες, που είναι αδερφές τους.

Στη Ρώμη συνυπάρχουν δύο μεγάλες θεότητες, των οποίων η ισχύς βασίζεται στην ίδια γνώση, αλλά είναι διαφορετικής τάξης, λόγω χαρακτηριστικών. Ο Άρης και η Εστία… είναι αυτές οι θεότητες και ταυτίζονται λόγω γνώσης, αλλά λειτουργούν διαφορετικά λόγω φύλου, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται και να λειτουργούν ως ζεύγος. Δεν υπάρχει μεταξύ τους καμία σχέση, ούτε μητέρας κι Υιού ούτε ερωτική. Η Εστία δε γέννησε τον Άρη, αλλά είναι αδερφή του Πατέρα του. Ο Άρης δεν μπορεί να γονιμοποιήσει το σύστημά της, εφόσον αυτό θα γίνει, μόνον όταν ολοκληρωθεί το Σχέδιο.

Η Εστία με τη γνώση της είναι δυνατό να γονιμοποιηθεί μόνον από τον Υιό του Θεού κι από τη θεότητα με την ισοδύναμη γνώση. Αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατό να γονιμοποιηθεί μόνον από τον Ποσειδώνα ή τον Απόλλωνα. Ο Δίας δεν μπορεί να τη γονιμοποιήσει, ως Πατέρας Των Θεών, γιατί θα γεννηθεί ο Μεσσίας άκαιρα. Ο Πλούτωνας επίσης όχι, γιατί στον κάτω κόσμο το μοναδικό και κυρίαρχο σύστημα είναι αυτό της Περσεφόνης, που γεννά αυτόν, ο οποίος είναι δυνατό να γονιμοποιήσει την Εστία. Η Εστία είναι αυστηρά παρθένος κι αυτό είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την εξέλιξη του Σχεδίου. Αυτοί που την επιθυμούν ως γυναίκα, είναι αυτοί, που είχαν τη δυνατότητα να τη γονιμοποιήσουν και δεν τους επετράπη. Ο Αλέξανδρος, ως Ποσειδώνας και Κοσμοκράτορας κι ο Ιησούς, ως Απόλλωνας κι επίσης Κοσμοκράτορας, ήταν δυνατό να γίνουν “σάρκα μία” μ’ αυτήν, αλλά συνάντησαν την άρνηση. Αυτό δεν έγινε σ’ αφηρημένο χρόνο, αλλά σε δύο συγκεκριμένες στιγμές.

Πριν την παντοκρατορία του Χριστού, όταν η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, μπορούσε ο αυτοκράτοράς της να δράσει όμοια με τον Αλέξανδρο και να σκορπίσει τη γνώση, προσπαθώντας μέσω αυτής να γεννήσει το Θεό-άνθρωπο. Αυτό όμως δε συνέβη, όπως δε συνέβη το ίδιο, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν παρέδωσε τη γνώση του Χριστού. Η Εστία διατήρησε την παρθενικότητά της και καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων αναμένει τον Υιό του Θεού… στο πρόσωπο Αυτού θα ταυτίζονται όλες οι ιδιότητες κι όλα τα χαρακτηριστικά των θεοτήτων του Ολύμπου, πλην του Άρη. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα η μόνη προσπάθεια που συνέβη εναντίον της παρθενικότητάς της, ήταν από την πλευρά του Πρίαπου. Ο μεθυσμένος Πρίαπος προσπάθησε να τη βιάσει, αλλά απέτυχε.

Ποιος είναι ο Πρίαπος; Ποιος ήταν ο μοναδικός, που πήρε την ισχύ του Δία, χωρίς ισοδύναμη γνώση; Μετά το θάνατο του Χριστού, μόνον ένας ήταν δυνατό να μοιράσει την έτοιμη γνώση, που του παραδόθηκε. Αυτός ήταν ο Πέτρος κι ήταν μέθυσος εξαιτίας του άκρατου οίνου. Μέθυσος Πρίαπος = 89 = Απόστολος του Ιησού. Απόστολος = Απόστολοι = 47 = Πρίαπος. Μέθυσος = Εθνικός = Ρωμαίος = 42. Το δίδυμο που βρίσκεται στη Ρώμη είναι ο Πάπας, ως αρσενική έκφραση της γνώσης και το Βατικανό, ως θηλυκό σύστημα, που κατέχει την πλήρη γνώση. Πάπας = Βατικανό = Άρης = Εστία = 25 = Καταδίκη = Όνος. Ο όνος που ξύπνησε την Εστία κι απέφυγε το βιασμό, ήταν η γνώση του καθήμενου του όνου, που είναι ο Χριστός. Ο Άρης είναι ο Θεός του πολέμου κι ο Πάπας, που είναι η έκφρασή του, στηρίζει, αλλά και στηρίζεται από τα έργα των Αποστόλων, που δόμησαν τη βασιλεία του Θεού. Θεός του πολέμου = Δώδεκα Απόστολοι = 68 = Βασιλεία του Θεού = Μάχαιρα του πυρός = Ψευδόχριστοι. Η Αθήνα νικά τον Πάπα και όχι το Βατικανό, που είναι πανίσχυρο κι ομοούσιο του Πατρός.

Η Εστία και η Αθηνά, διατηρούν την παρθενικότητά τους με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία. Επειδή η Εστία είναι πανίσχυρη και τεράστια, είναι στατική. Ως γυναίκα κι ως δομή δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει ήρωα, γιατί η ισχύς της είναι δυνατό να τον γοητεύσει. Αν το Βατικανό δείξει εύνοια προς οποιονδήποτε εκτός από του διαδόχους των Αποστόλων, είναι αδύνατον αυτός να μην προσπαθήσει να το γονιμοποιήσει. Αντίθετα η Αθηνά είναι μικρή κι αεικίνητη. Ακολουθεί τους μοναχικούς ανθρώπους, αλλά είναι αδύνατο να υπάρξει ο έρως. Αν, για παράδειγμα, ο Μαρξ βρισκόταν για οποιονδήποτε λόγο στο θρόνο του Βατικανού, οι άνθρωποι που θα γεννιούνταν μετά απ’ αυτήν τη συνύπαρξη, θα ήταν διαφορετικοί, συνεπώς παιδιά του. Η γνώση του και το σύστημα της εξουσίας θ’ άλλαζε τα δεδομένα και μαζί μ’ αυτά και η κοινωνία. Ο Μαρξ δε βρέθηκε στην κορυφή του Βατικανού, αλλά έτυχε της προστασίας της Αθηνάς. Η Αθηνά και η δημοκρατία δε γονιμοποιείται. Τα παιδιά του Μαρξ και της Αθηνάς θα ήταν παιδιά της Αθήνας, όπως κι ο ίδιος ο Μαρξ. Η Αθήνα με τη γνώση της προστατεύει και δίνει δύναμη στον άνθρωπο, αλλά εξαιτίας αυτής της γνώσης, αυτός ο άνθρωπος δημιουργεί δική του γνώση και στρέφεται προς τα θηλυκά συστήματα, που ασκούν εξουσία. Οι άνθρωποι που παίρνουν αιώνες τώρα τη φιλοσοφία της Αθήνας, αναζητούν την εξουσία, που θα τους δώσει τη δύναμη ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Αγαπούν την Αθήνα, αλλά οι ερωτικές τους προτιμήσεις στρέφονται προς τις γυναίκες που γίνονται “σάρκα μία” με άντρα.

Αν όμως η παρθενικότητα της Εστίας κινδύνεψε λόγω των προτάσεων γάμου και της απόπειρας βιασμού τι συνέβη μ’ αυτήν της Αθηνάς; Απειλήθηκε ποτέ η Αθηνά; Η Αθηνά από τότε που οριακά άγγιξε τη δημοκρατία, ουσιαστικά δεν εξελίσσεται. Ό,τι ήταν δυνατό ν’ ανακαλυφθεί από τους ανθρώπους ως θεσμός, ανακαλύφθηκε κι εφαρμόστηκε. Εξαιτίας του Αλεξάνδρου όμως, η Αθήνα έπαψε να είναι σύστημα υπαρκτό, άρα προσιτό για τους ανθρώπους και μπήκε στο χώρο τ’ ουρανού. Ο Αλέξανδρος πήγε την ανθρωπότητα ένα βήμα πίσω, ώστε να υπάρξει εξέλιξη. Αν ο Αλέξανδρος δεν υπήρχε, δε θα υπήρχε και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αυτό που συνέβη τότε κι ευνοεί το Σχέδιο, είναι ότι: ο Θεός δημιούργησε την Αθηνά, ώστε ως Θεά να πάρει μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Η Αθηνά δεν είναι δυνατό να γίνει “σάρκα μία” με κανένα, γιατί η δημοκρατία δεν ακολουθεί κανέναν. Μόνον όμως στην περίπτωση του Αλεξάνδρου και για τους γνωστούς λόγους, ακολούθησε, επομένως παρέδωσε τη σάρκα της σε βασιλιά. Η Αθηνά ως θεότητα το έκανε αυτό, γιατί δεν ήταν δυνατό ν’ αφεθεί ν’ αγωνίζεται με τα όπλα, που συνήθως φέρει κι είναι του Δία. Αν η Αθήνα δεν ακολουθούσε τον Αλέξανδρο, τα ελληνιστικά βασίλεια θα γκρεμίζονταν μέσα σ’ ελάχιστα χρόνια και δε θα ήταν δυνατό να περάσουν στο χώρο της Ευρώπης.

Η Αθηνά στα χέρια βασιλιά αποκτά τα όπλα βασιλέως και προστατεύει τη γνώση της με την πρακτική των πνευματικών δικαιωμάτων. Η Αθηνά παραδόθηκε στο σαρκικό έρωτα του Ηφαίστου, αλλά δε δέχτηκε το σπέρμα του. Ο Αλέξανδρος έγινε “σάρκα μία” στην Ελλάδα με την Αθήνα κι έγινε το σπέρμα του Ηφαίστου. Μπαίνοντας όμως στη δομή της Ασίας, γονιμοποιεί το σύστημα της Ασίας και όχι αυτό της Αθήνας. Η Αθήνα με το σπέρμα του βασιλέως μπορούσε να δημιουργήσει τη Βασιλεία των Ουρανών, πράγμα το οποίο δε συνέβη. Από τον Αλέξανδρο πήρε τα όπλα της και διατήρησε την παρθενικότητά της. Σπέρμα του Ηφαίστου = Βασιλεία των Ουρανών = Βασιλεύς των Ελλήνων = 80. Από τη στιγμή που η Αθήνα ακολούθησε το σύστημα, άσχετα αν η γνώση της παρέμεινε η γνώση της δημοκρατίας, πέρασε στο χώρο της ουτοπίας και του ανέφικτου. Απ’ αυτήν την αλλαγή η Αθήνα έγινε πνεύμα κι επαφή έχουν μαζί της μόνον οι εκλεκτοί.

Ο Ήφαιστος γι’ αυτόν το λόγο ήταν παιδί, που γεννήθηκε χωρίς τη μεσολάβηση θείου σπέρματος. Αν ο Ήφαιστος, με την ισχύ που του δόθηκε, είχε σπέρμα, επομένως γνώση του Δία, με την πτώση του στη Γη θα δημιουργούσε προβλήματα στο Σχέδιο. Αν ο Αλέξανδρος είχε γνώση όμοια μ’ αυτήν του Ιησού, θα προσπαθούσε να γονιμοποιήσει το σύστημα άκαιρα. Στον Αλέξανδρο δόθηκε άπειρη ισχύς και δόξα, αλλά όχι η τέλεια γνώση του οικοδεσπότη. Σπέρμα του Διός = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Οικοδεσπότης. Ο Αλέξανδρος, όπως αναφέραμε και στην ανάλυση του Σχεδίου, αντιλαμβάνεται το Θεό ως μητέρα, συνεπώς δεν έχει πλήρη γνώση, όπως συμβαίνει με τον Ιησού, που έχει το Θεό Πατέρα. Ο Ήφαιστος είναι παιδί της Ήρας σ’ ό,τι αφορά τον Ουρανό, αλλά η επιβίωσή του επιτεύχθηκε μόνο μετά από την επέμβαση της Θέτιδας. Μόνον από τη θάλασσα μπορεί να υπάρξει δωρεά γνώσης, χωρίς να καταστραφεί το σύστημα. Ο Αλέξανδρος ως οντότητα, λόγω δωρεάς γνώσης, ήταν φωστήρας. Αν όμως έπεφτε στην Ασία, κατευθείαν θα δημιουργούσε τρομερά προβλήματα στα συστήματα, ακόμα και στο ιουδαϊκό. Πέφτει από τον ουρανό στη θάλασσα και η Θέτιδα τον γεννά με χαρακτηριστικά Θεού της θάλασσας, που δε φωτίζει πια, αλλά δημιουργεί κατακλυσμούς. Λήμνος = Θάλασσα = Απώλεια = 31. Βασική επιδίωξη και η μόνη προϋπόθεση ήταν να διατηρείται το Μακεδονικό Βασίλειο μέσα στον ελληνικό κόσμο ως σύστημα ξηράς, ώστε να μπορέσει ο Αλέξανδρος μέσα σ’ αυτό να λειτουργήσει ως Φωστήρας. Το δίδυμο αυτό βρίσκεται πλέον στη θάλασσα, διατηρώντας τις επιθυμητές ιδιότητες. Δεν καταστρέφει το σύστημα κι επιπλέον δεν κινδυνεύει από καμία δύναμη, αφού υποβοηθείται από τους Έλληνες των Επών.

Οι άλλες μεγάλες θεότητες του Ολύμπου είναι η Δήμητρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμις κι ο Ερμής. Η Δήμητρα, όπως και τ’ αδέρφια της, έχει την ίδια ισχύ και γνώση, αλλά υπηρετώντας το Σχέδιο, αλλάζει τα χαρακτηριστικά της και πέφτει στη Γη. Η Θεά αυτή συνδέεται με το μυστήριο του Υιού του Ανθρώπου, γιατί αυτή γεννά τη γυναίκα του Πλούτωνα, επομένως από το δικό της σύστημα προκύπτει το σύστημα, που θα γεννήσει τον Υιό του Ανθρώπου. Η Δήμητρα συλλαμβάνει το σπέρμα του Δία και γεννά την Περσεφόνη, που είναι η γνώση, η οποία παγιδεύει τους ανθρώπους. Τα Ομηρικά Έπη, που είναι η Περσεφόνη, προέκυψαν από το σπέρμα του Δία μέσα σε μία δομή, η οποία ήταν δυνατό να τα παράγει, αλλά που έπρεπε να μην έχει τη δυνατότητα ν’ απειλήσει το Σχέδιο. Η Ήρα όπως και η Εστία δεν πέφτουν στη Γη, γιατί ως θηλυκά συστήματα τέλειας γνώσης γονιμοποιούνται. Αντίθετα η Δήμητρα βρίσκεται στη Γη από τότε που οι άνθρωποι πήραν θεϊκή γνώση και γεννήθηκε η Περσεφόνη. Η Δήμητρα αναζητά την κόρη της και δεν ερωτεύεται. Τα μυστήρια και οι αποκρυφιστικές γνώσεις δόθηκαν στους ανθρώπους απ’ αυτήν, αλλά όχι η πλήρης γνώση. Η Δήμητρα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η θάλασσα μέσα στην οποία βρίσκονται τα πάντα, αλλά σε τέτοια κατάσταση, ώστε είναι αδύνατο να προκύψει κάτι, που δεν είναι επιθυμητό από τον Ποσειδώνα. Είναι η αδερφή του Ποσειδώνα, που διατηρεί την αδερφική σχέση μ’ αυτόν και δεν την μεταλλάσσει σε ερωτική. Αν συνέβαινε αυτό, θα καταστρεφόταν το Σχέδιο και ο Πλούτωνας θα θύμωνε. Ο θυμός αυτός είναι αποτέλεσμα της θέλησης του Πλούτωνα να γεννήσει τον Απόλλωνα. Η ερωτική σχέση Ποσειδώνα και Δήμητρας απλά θα κατέστρεφε το Σχέδιο, εφόσον αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα να γεννήσουν το Μεσσία και το μόνο που θα κατάφερναν θα ήταν να σκοτώσουν την Περσεφόνη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, αν ο Αλέξανδρος, ως Έλληνας και ως Ποσειδώνας, προσπαθούσε να φτιάξει σύστημα στην Ευρώπη θ’ αποτύγχανε. Επιπλέον θα κατέστρεφε και την παράδοση των Ιουδαίων και τα Ομηρικά Έπη, εφόσον η δωρεά του θα δινόταν σε συνθήκες που δεν προστατεύουν την ισχύ της γνώσης. Οι παραπάνω γνώσεις είναι πολύτιμες για το Σχέδιο, όταν υπηρετούν το σύστημα και χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο των ανθρώπων. Αν παραδοθούν σε συνθήκες όπου δεν υπάρχουν συμφέροντα να τις προστατεύουν, θα ερμηνευτούν και θα πάψουν να λειτουργούν. Η Δήμητρα λοιπόν σχετίζεται με το θάνατο, γιατί πάντα η θάλασσα γεννά τον ολιγόζωο ήρωα. Δήμητρα = Θάλασσα = 31 = Απώλεια.

Ο Θεός δημιουργεί τέτοια δυναμική, ώστε πάντα τα συστήματα που έχουν την τέλεια γνώση να είναι ελεγχόμενα σ’ ό,τι αφορά τη γονιμοποίησή τους. Η Ήρα είναι παντρεμένη με το Δία κι αυτό δεν επιτρέπει σε κανένα να την πλησιάσει. Η Εστία με την ίδια ισχύ εξαιτίας του παραπάνω γάμου, μένει παρθένος, εφόσον ο Άρης την προστατεύει. Όσο ο Πάπας έχει συμφέροντα, λόγω εξουσίας, είναι αδύνατο ν’ αφεθεί η Εστία να μοιράσει γνώση. Η Δήμητρα δεν είναι δυνατό να δράσει ευεργετικά για τους ανθρώπους, γιατί δεν υπάρχει πιθανότητα να ξαναβρεί την κόρη της ζωντανή.

Μεγάλη θεότητα και σύμφωνα με τις Γραφές επικίνδυνη για τους ανθρώπους, είναι η Άρτεμις. Η Θεά αυτή ακολουθεί τα λειτουργικά χαρακτηριστικά του αδερφού της, με τη διαφορά ότι είναι γυναίκα. Η Άρτεμις, όπως κι ο αδερφός της, έχει πάντα τα χαρακτηριστικά της Κόρης του Θεού. Είναι το σύστημα, που ακολουθεί τη γνώση του φωστήρα αδερφού της. Όταν ο αδερφός της δρα ως Θεός του φωτός με κάποιον φωστήρα, η Άρτεμις είναι το σύστημα εκείνο, που στηρίζεται στο συγκεκριμένο φωστήρα. Όταν ο Απόλλωνας γίνεται οριακά Δίας και παίρνει την ισχύ του Ηλίου, η Άρτεμις ακολουθεί και παίρνει χαρακτηριστικά όμοια των μεγάλων Θεαινών του Ολύμπου. Η Ήρα είναι πιο ισχυρή στα Έπη, γιατί η κατάσταση στον ουρανό είναι ξεκαθαρισμένη. Ο Απόλλωνας είναι υιός και το σύστημα της αδερφής του είναι πάντα κατώτερο απ’ αυτό της συζύγου του Δία. Η Άρτεμις έχει τρομερή ισχύ απέναντι στο σύνολο των γυναικών, γιατί ακολουθώντας την πορεία του αδερφού της σε κάθε μεταμόρφωση, εξοντώνει το προηγούμενο κυρίαρχο θηλυκό σύστημα. Όπως ο αδερφός της δρα κι αυτή ως πληγή, γιατί σπέρνει το θάνατο ανάμεσα στους ανθρώπους, χωρίς διαχωρισμούς. Τα βέλη της είναι επικίνδυνα, γιατί προστατεύουν πάντα το κυρίαρχο σύστημα στη Γη. Η Άρτεμις, υπηρετώντας κι αυτή το Σχέδιο, διατηρεί στοιχεία παρθένου. Η παρθενικότητα αυτή είναι απαραίτητη, γιατί, αν γεννήσει υιό η Άρτεμις απειλείται ο αδερφός της. Αν η Άρτεμις γίνει “σάρκα μία” μ’ οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι υποχρεωμένη ν’ ακολουθήσει εκείνο το πνεύμα και όχι τον αδερφό της.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς είναι η Άρτεμις. Κάθε φορά που εμφανίζεται ο Υιός του Θεού ως φωστήρας, δημιουργεί συνθήκες, που θα Του επιτρέψουν να ξαναγεννηθεί. Εγκαταλείποντας τη Γη, αφήνει πίσω του την εικόνα του Δία κι ένα θηλυκό σύστημα, που ασκεί εξουσίες. Η Άρτεμις αντιπροσωπεύει το θηλυκό σύστημα, που δίνει οργανωμένα στους ανθρώπους την παιδεία, η οποία υποστηρίζει το κυρίαρχο σύστημα. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο γίνει “σάρκα μία” μ’ έναν άνθρωπο ή Θεό, είναι αδύνατο να μην καταστραφεί η γνώση. Αν συμβεί αυτό, δεν υπάρχει πιθανότητα να ξαναγεννηθεί ο Δίας, επομένως κι ο Υιός του Ανθρώπου. Μετά τον Αλέξανδρο και προ Χριστού, η Άρτεμις ήταν το σύστημα της παιδείας, που στήριζε τα ελληνιστικά βασίλεια. Αν βρισκόταν άνθρωπος, που θα ξεκλείδωνε τη γνώση των Επών, ο Χριστός δε θα μπορούσε να δράσει ως Υιός.

Αναγνώρισαν το Χριστό, επειδή αναγνώρισαν τα κλειδιά που είχε στην κατοχή του. Φεύγοντας ο Χριστός από τη Γη, άφησε κι Αυτός το στίγμα του Δία και το σύστημα παιδείας, που τον ακολουθεί παρέμεινε παρθένο κι άθικτο. Η Άρτεμις ακολουθώντας τον αδερφό της πάντα σκοτώνει την Αριάδνη, όταν αυτή απειλεί το Μυστικό Σχέδιο. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός με την ισχύ του Ηλίου, η Άρτεμις πήρε το σύνολο της ισχύος του αδερφού της κι ως σύστημα οδήγησε τον κόσμο στο απόλυτο σκοτάδι. Η Άρτεμις φέρει πάντα το σκότος κι ελέγχει τους φωστήρες της νύχτας. Το απόλυτο σκοτάδι της νύχτας, έχει εχθρό τη Σελήνη. Ο Αλέξανδρος εγκαταλείποντας τον κόσμο, άφησε μία πανίσχυρη Σελήνη να φωτίζει τους ανθρώπους. Έλληνες = 34 = Σελήνη = Αριάδνη. Ως βασιλιάς, ήταν ο Θησέας, που σκότωσε το Μινώταυρο με τη βοήθεια της Αριάδνης. Η Αριάδνη είναι επικίνδυνη για τη νύχτα, όταν ξεφεύγει από τον οίκο του λάβρυος. Οίκος του λάβρυος = 70 = Πνευματικά δικαιώματα.

Ο Χριστός όταν γεννήθηκε, οι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα να γκρεμίσουν το σύστημα, εφόσον δεν μπορούσε αυτό να τους προσφέρει υπεραξία. Αφήνοντας ο Χριστός τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στον Ήλιο, το σύστημα παιδείας που ακολουθεί, εξοντώνει τους Έλληνες, με συνέπεια να εξαφανιστεί η Σελήνη. Θησέας = 39 = Βασιλεύς. Οι βασιλιάδες των ελληνιστικών βασιλείων, άρα και της Ρώμης, ήταν θέμα χρόνου να γίνουν “σάρκα μία” με το θηλυκό σύστημα των Ελλήνων. Ο Διόνυσος όμως προδίδει την Αριάδνη και η Άρτεμις την εξοντώνει. Θεός Διόνυσος = 77 = Υιός του Ανθρώπου. Αν δεν εμφανιζόταν ο Υιός του Ανθρώπου, το σύστημα μέσα σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα θα κατέρρεε κι οι άνθρωποι θα επέστρεφαν στη γνώση της Αθήνας και στη λογική της πόλης κράτους. Άρτεμις = 36 = Παιδεία = Ουρανός.

Άλλη μεγάλη Θεά είναι η Αφροδίτη. Η Αφροδίτη, όπως ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, έχει κι αυτή Ανατολίτικη καταγωγή. Η Αφροδίτη δεν είναι παιδί των κυρίαρχων Θεών, αλλά η γέννηση της οφείλεται σε παλιότερους και νικημένους Θεούς. Η γέννηση της ακολουθεί τη γέννηση των κυρίαρχων Θεών, γιατί, όπως και στην περίπτωση της Αθηνάς, προϋπάρχει, αλλά είναι δυνατό να γίνει ορατή με ανθρώπινη μορφή μόνο μετά τη γέννηση του Δία. Η Αφροδίτη συνδέεται πάντα με τη βασιλεία κι από τη στιγμή που πρέπει πρώτα να γεννηθεί ο Δίας, καθ’ όλη τη διάρκεια του Σχεδίου αυτή βρίσκεται στην Ασία, όπου βρίσκεται κι ο Ουρανός. Οι Έλληνες, που είναι ο Κρόνος, θα πρέπει να επιτεθούν στον Ουρανό κι από τον ευνουχισμό του να προκύψει η Αφροδίτη. Όταν ο Αλέξανδρος κι οι Έλληνες επιτέθηκαν στον Ουρανό και το σύστημα της Ασίας, δημιούργησαν ταυτόχρονα και κατακλυσμό. Στην Ασία η γνώση έχει πάντα τη μορφή αίματος και μετά τον Αλέξανδρο το σύστημα αυτής άρχισε να αιμορραγεί.

Το μόνο σύστημα που άντεξε τον κατακλυσμό ήταν το ιουδαϊκό κι αυτό ήταν μέσα στη θάλασσα, που γέννησε την Αφροδίτη. Η πόλη που συγκέντρωσε τη γνώση της Ανατολής, αλλά και της Ελλάδας και διατήρησε τα αρχικά χαρακτηριστικά της, ήταν η Ιερουσαλήμ. Ο Χριστός λέει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πόλις του μεγάλου Βασιλέως και μέσα σ’ αυτήν την πόλη μπαίνουν τα θεμέλια του χριστιανικού κόσμου. Απ’ αυτήν την πόλη ξενικά τη δράση του ο διάβολος, αποτέλεσμα της οποίας είναι ο χριστιανικός κόσμος. Διάβολος = Αφροδίτη = 39 = Αίμα αθώον, ενώ, Εωσφόρος = Ιερουσαλήμ = 52. Ήταν απαραίτητο να γεννηθεί πρώτα ο Δίας και τα αδέρφια του, ώστε η Αφροδίτη να δράσει ως Θεά του έρωτα, για να προκύψουν τα παιδιά των Θεών. Αν δεν υπήρχε η θάλασσα, η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε μία νεκρή πόλη, που δε θα είχε τη δυνατότητα να επεκτείνει τη δομή της. Θα βασάνιζε τα παιδιά της για ελάχιστο χρόνο, μετά την αλλαγή του τρόπου διασποράς της γνώσης στην Ασία και θα κατέρρεε. Ο Χριστός πήρε τη γνώση της, τη σκόρπισε μέσα στον ελληνικό κόσμο κι έτσι μπόρεσε η Ιερουσαλήμ να μπει στο χώρο των Θεών και να είναι ορατή στο σύνολο του κόσμου, όπου Πατέρας είναι ο Δίας. Αίμα του Ουρανού = 52 = Ιερουσαλήμ.

Η Ιερουσαλήμ μαζί με την Αθήνα και τη Ρώμη είναι οι πόλεις, που διαθέτουν τη γνώση, η οποία οδηγεί στη Θέωση. Οι διαφορές τους κι οι ομοιότητές τους οφείλονται στο ρόλο που παίρνει η κάθε μία, με σκοπό να υπηρετήσει το μυστικό σχέδιο. Η Ρώμη διαθέτει την ισχύ και τη γνώση για να καταλάβει τον κόσμο, ενώ η Ιερουσαλήμ και η Αθήνα ακολουθούν ήρωες, που σε κάποια στιγμή θα θεωθούν. Η Αθηνά είναι πιο ισχυρή από την Αφροδίτη, γιατί η γνώση της είναι δυνατό να καταστρέψει τ’ οποιοδήποτε σύστημα. Η Ρώμη και η Ιερουσαλήμ είναι ευάλωτες, γιατί δεν μπορούν ν’ αντέξουν επιθέσεις, που απειλούν τις εξουσίες τους. Η Αθήνα όπως και η Ιερουσαλήμ, έχουν τη δυνατότητα να δώσουν στον άνθρωπο τη Θέωση, με διαφορετικό όμως τρόπο. Η Αθήνα αυτό το κάνει μέσω της Σοφίας, ενώ η Αφροδίτη μέσω του έρωτα. Θεός = Άμωμος = Έρως = Σοφία = 28. Η Αθήνα μοιράζει φιλοσοφία και μετατρέπει τους ανθρώπους σε παρθένους, ενώ η Αφροδίτη δίνει στο Αρνίον τον έρωτα της ωραιότερης γυναίκας. Όπως βλέπει ο αναγνώστης, η Αφροδίτη δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε χωρίς δωρεά γνώσης να παραδίδει στον άντρα τη σάρκα της γυναίκας.

Ο Χριστός δεν πήρε τη γνώση από την Ιερουσαλήμ, αλλά πήρε τον έρωτα. Η γνώση Του έχει μυστηριώδη καταγωγή, αλλά αυτό που πήρε ήταν υπόσχεση του έρωτα. Οι Ιουδαίοι δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν από που προέρχεται η γνώση Του, όπως δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν τα σχετικά με το γάμο και με τη “σάρκα μία”. Ο Χριστός στο Λόγο Του, αναφέρεται μόνο σ’ Ιουδαίους κι Έλληνες κι αυτό έχει σχέση με τις δύο αυτές πόλεις, εξαιτίας της δυνατότητάς τους να δώσουν τη Θέωση. Από την ανάλυση του Σχεδίου κι από τη γνώση της ιστορίας εμείς γνωρίζουμε μόνο δύο ανθρώπους, που πήραν τη δυνατότητα να θεωθούν κι είναι ο Αλέξανδρος κι ο Ιησούς. Ο πρώτος αποτελεί έκφραση των Ελλήνων κι ο δεύτερος έκφραση των Ιουδαίων. Έλληνες = Αχιλλεύς = 34, ενώ, Χριστός = Ιουδαίοι = 46. Όμως η Θέωσή τους τούς οδηγεί στο θάνατο κι αυτό συνέβη στην ηλικία των 33 ετών. Αχιλλέας = 33.

Αν ο Αχιλλέας ήταν παιδί, που πήρε τη Θέωση από την Αθήνα, ο Χριστός ποιος ήταν; Η Αφροδίτη ήταν η Θεά του έρωτα και μέσω αυτού έδινε τη Θέωση, αλλά ταλαιπωρούσε ταυτόχρονα Θεούς κι ανθρώπους. Ο γάμος της με τον Ήφαιστο ήταν ένας γάμος, στον οποίο υπήρχαν τα στοιχεία της μοιχείας και της πορνείας. Η Αφροδίτη ως Θεά απατούσε τον Ήφαιστο συστηματικά με τον Άρη κι αυτό γινόταν ανά τους αιώνες κι είναι ορατό και στις μέρες μας. Ως θηλυκό ον, η Αφροδίτη ερωτεύτηκε μόνον έναν άντρα κι αυτός ήταν ο πανέμορφος Άδωνις. Μέσω του Άδωνι, η Θεά συνδέεται με τον κάτω κόσμο και την Περσεφόνη. Η Ιερουσαλήμ έδωσε τη Θέωση, δηλαδή τον έρωτά της μόνο στο Χριστό κι αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός πρέπει να συνδέεται με τον όμορφο Άδωνι. Άδωνις = 33 = Εμμανουήλ. Ο Αχιλλέας είναι ο άνθρωπος, που γνώρισε τη Θέωση και τη δόξα μέσα από τη Σοφία κι έγινε ο ανίκητος πολεμιστής. Ο Άδωνις είναι το αντίπαλον δέος, που γεννιέται στο χώρο της Ασίας, εξαιτίας της εύνοιας της Αφροδίτης.

Αν ο αναγνώστης δει τι ακριβώς υπόσχεται η κάθε Θεά στον Πάρη, θα καταλάβει τι σημαίνουν όλες αυτές οι διαφορές. Ο Χριστός ήταν το πιο όμορφο πλάσμα, που γεννήθηκε πάνω στη Γη κι είναι ο νέος, ο οποίος πήρε από το Θεό το πλεονέκτημα να παραμένει ζωντανός, ακόμα και στον κάτω κόσμο. Ο Θεός Διόνυσος που είναι ο Θεός-άνθρωπος, που γεννήθηκε και θα ξαναγεννηθεί, συνδέεται με την Αφροδίτη και τον Άδωνι ως εξής: ο Χριστός θυσιάστηκε νεότατος κι ήταν εκείνη τη στιγμή ο πανέμορφος Άδωνις. Ήταν το βρέφος, που αντίκρισε με δέος ο κόσμος και χάθηκε. Συνολικά όμως αυτό το βρέφος δρα ως αθάνατος κι ως Θεός κι είναι ο Υιός του Ανθρώπου. Η Αφροδίτη γονιμοποιήθηκε από το Διόνυσο και υιός αυτής της σχέσης ήταν ο Πρίαπος, που είναι οι Απόστολοι. Το αίμα τ’ Ουρανού, που είναι η κλειδωμένη γνώση του Μωυσή και στηρίζει τη δομή της Ιερουσαλήμ με το σπέρμα του Διονύσου, γέννησε τους Αποστόλους. Το αίμα γεννά πάντα αίμα και η Θέωση του ανθρώπου μέσω αυτού είναι αδύνατη. Σπέρμα του Διόνυσου = Υπερίωνας Ήλιος = 84 = Ποταμός ύδατος ζωής = Υιός της παρθένου = Μυστικός Δείπνος = Θνητός άνθρωπος.

Όταν ο Χριστός μοιράζει άρτο και οίνο στους μαθητές, χωρίς να εξηγεί τι ακριβώς σημαίνουν τα δικαιώματα, γονιμοποιεί την Αφροδίτη και γεννιέται ο Πρίαπος. Ο Χριστός βαδίζει προς τη Θυσία και μέσω αυτής της ενέργειας, από αθάνατος άνθρωπος δέχεται —για τη Σωτηρία των ανθρώπων— να γίνει θνητός. Ενώ έχει τη δυνατότητα να δράσει ως αθάνατος άνθρωπος, δρα ως θνητός κι αυτό ακολουθεί μία σταδιακή κορύφωση. Σπέρμα του Ηφαίστου = Μήλον της Έριδος = Αθάνατος άνθρωπος = 80 = Βασιλεία των Ουρανών, Σπέρμα του Διονύσου = Θνητός άνθρωπος = 84, Σπέρμα του Διός = Πνευματικά δικαιώματα = Δεύτερος Θάνατος = 70, και, Νεκρός άνθρωπος = 82 = Αίμα νεκρού ανθρώπου = Συντέλεια του αιώνος = Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί.

Τελευταίο απ’ όλους τους Θεούς αφήσαμε τον Ερμή, γιατί αυτός συνδέει το θεϊκό στοιχείο με τ’ ανθρώπινο. Είναι ο Θεός, που έχει τη δυνατότητα να κινείται μέσα στο χώρο και το χρόνο και να ενημερώνει θνητούς κι αθανάτους, σ’ ό,τι αφορά την υπέρτατη θεϊκή βούληση. Είναι Θεός, που κινείται σ’ όλους τους χώρους κι έχει την άνεση να γνωρίζει τα συμβαίνοντα στον κάτω κόσμο. Η δύναμη και το πλεονέκτημά του βρίσκονται στο γεγονός ότι μεταφέρει εντολές. Ως Θεός με δική του βούληση, δεν έχει σε καμία περίπτωση τη δύναμη των μεγάλων Θεών. Ο Ερμής δεν μπορεί να δράσει όμοια με τους Θεούς της Τριάδας και τον Απόλλωνα και ν’ απειλήσει το Μυστικό Σχέδιο. Κινείται πάντα μέσα στον κόσμο, που άλλοι δημιούργησαν κι άλλοι εξουσιάζουν. Το χάρισμά του και η δόξα του βρίσκονται στο γεγονός ότι είναι αυτός, που δίνει την κατάλληλη γνώση στον άνθρωπο κι αυτό σημαίνει ότι η γνώση που έχει ο Ερμής στην κατοχή του, κάποια συγκεκριμένη στιγμή είναι η γνώση του Μεσσία, επομένως αυτού, που θα εμφανιστεί ως Δίας. Ο Ερμής μεταφέροντας γνώση από τον ουρανό στους ανθρώπους, προστατεύει και βοηθά στην εξέλιξη του Σχεδίου.

Οι άνθρωποι που θεμελίωσαν τον παγκόσμιο πολιτισμό, μ’ αυτόν ήρθαν σε επαφή κι εξαιτίας της γνώσης του πήραν τα χαρακτηριστικά τους. Ο Αλέξανδρος, ο Ιησούς ή ο Μωάμεθ κι οι διάδοχοι τους, το σύνολο της γνώσης που πήραν από τον ουρανό, τ’ οφείλουν στον Ερμή. Ερμής = Αρνίον = Γαβριήλ = 32. Είναι ο μόνος Θεός του ελληνικού κόσμου, που έχει χαρακτηριστικά, είτε λειτουργικά είτε εμφανισιακά, όμοια μ’ αυτά των αγγέλων του ιουδαϊσμού. Μεταφέρει πάντα τη θεία βούληση κι όταν η γνώση αυτή παίρνει οριακό χαρακτήρα, κλείνει ο κύκλος και ξαναγεννιούνται οι Θεοί. Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι Θεοί των Ομηρικών Επών, συνεπώς ο Ουρανός των Ελλήνων. Απ’ αυτόν τον ουρανό αρχίζει και γεννιέται ο κόσμος, όπου πατέρας Θεών κι ανθρώπων είναι ο Θεός-Κύριος, ο μοναδικός με την ανθρώπινη μορφή, που ταυτίζεται με τον Υιό.

Τα Ομηρικά Έπη ως προφητεία είναι τρομερά σύνθετα σ’ ό,τι αφορά την ανάλυσή τους. Είναι μία προφητεία κλειστή και τέλεια… η επανάληψη των γεγονότων την κάνει το τελειότερο όργανο, που είναι δυνατό να επινοηθεί. Ενώ υπάρχει ως προφητεία, δεν αποκαλύπτει τίποτε κι επειδή υπάρχει ως γνώση, δημιουργεί συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων, που είναι απαραίτητος για την εξέλιξή της. Οι Έλληνες αιώνες τώρα, όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκαν την αλήθεια της, ώστε ν’ αποφύγουν τη θυσία, αλλά εξαιτίας της παιδείας των Επών, οι ίδιοι δημιουργούνται κι ακολουθούν τη μοίρα τους. Τα Ομηρικά Έπη είναι γραμμένα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως η Αποκάλυψη, συνεπώς για να γίνουν αντιληπτά, θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα ίδια κλειδιά, σ’ ό,τι αφορά τα ονόματα των ηρώων. Η θεϊκή ευφυΐα μέσω των Επών γεννά Έλληνες, όπως μέσω της Αποκάλυψης μακάριους. Τα Έπη είναι δύο έργα, που περιγράφουν δύο διαφορετικές καταστάσεις. Από τη στιγμή που εμείς τα θεωρούμε προφητεία, αυτό σημαίνει ότι για να ολοκληρωθεί το Μυστικό Σχέδιο, είναι απαραίτητο να ολοκληρωθεί και η Οδύσσεια.

Το Μυστικό Σχέδιο δεν έχει ως στόχο μόνον την κατάκτηση της Τροίας, αλλά και η επιστροφή του Οδυσσέα. Είναι απαραίτητο να κατακτηθεί η Τροία, αλλά και να γυρίσει ο Οδυσσέας στον οίκο του. Αν δεν υπήρχε η Τροία, θα έφευγε ο Οδυσσέας από το παλάτι του; Αν δεν έφευγε, θα υπήρχαν οι μνηστήρες; Απ’ αυτούς τους απλούς συλλογισμούς ο αναγνώστης μπορεί ν’ αρχίσει να υποπτεύεται ότι, αν το Μυστικό Σχέδιο απαιτεί να υπάρξουν μνηστήρες η θεϊκή ευφυΐα θα πρέπει να τους δημιουργήσει. Ποιος θα τολμούσε μέσα στην Ιθάκη να διεκδικεί το ταίρι του λαμπρού Οδυσσέα; Ο ισόπαλος του Δία σε γνώση, δεν αφήνει περιθώρια ούτε στην πιο προχωρημένη φαντασία.

Όταν αναλύαμε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού, αναφέραμε ότι ο Υιός Του έχει δύο ιδιότητες: είναι Βασιλεύς και Κύριος. Η Λύτρωση των ανθρώπων είναι δυνατό να έρθει, μόνον όταν ο Κύριος, που έχει την εξουσία, μοιράσει στους ανθρώπους, ό,τι είναι απαραίτητο γι’ αυτούς. Η διαφορά βασιλείου και οίκου είναι τρομερά μεγάλη, σ’ ό,τι αφορά τις ανάγκες δόμησης. Το βασίλειο δημιουργείται μέσω της δωρεάς γνώσης, ενώ ο οίκος απαιτεί θυσία και κόπο.

Αν προσπαθήσει κάποιος να τοποθετήσει τα Έπη μέσα στο χρόνο, τότε θα δει ότι εξελίσσονται σε χρόνο πιο πρόσφατο από τον αποκλεισμό του ανθρώπου από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος έχει διαπράξει το αμάρτημα και η κοινωνία είναι καθαρά πατριαρχική. Οι Έλληνες δηλαδή είχαν γνώση της οποίας το σημείο εκκίνησης δεν ταυτιζόταν χρονικά με το σημείο εκκίνησης των γνώσεων των λαών της Ασίας, συνεπώς και των Ιουδαίων. Οι Έλληνες δε γνώρισαν ποτέ τον Κύριο, που απέβαλε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο. Οι Έλληνες γεννήθηκαν μέσα στον κόσμο της πατριαρχίας και η γνώση τους είναι δωρεά, η οποία αλλάζει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που ήδη έχει αποβληθεί. Οι λαοί της Ασίας αποβλήθηκαν λόγω της γνώσης του διαβόλου κι εξαιτίας τους, αποβλήθηκε το σύνολο των ανθρώπων του πλανήτη. Απ’ αυτό το σύνολο λοιπόν, προέρχονται οι Έλληνες κι εξαιτίας αυτής της διαφοράς, δεν έχουν το φόβο, που διακρίνει τους Ασιάτες απέναντι στο Θεό. Η βασιλεία γεννιέται πάντα μέσω της δωρεάς κι αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που οι ήρωες των Επών έχουν επαφή με το θείο, είναι φυσικό να είναι οι ίδιοι βασιλιάδες.

Είναι τόσο εκπληκτικά γραμμένα τα Έπη, ώστε περιγράφοντας την αλήθεια, δημιουργούν όλες εκείνες τις εντυπώσεις, που είναι δυνατό να οδηγήσουν στην επιθυμητή κι ελεγχόμενη παρεξήγηση. Όπως στην περίπτωση των Θεών, στην οποία παρουσιάζεται μία φαινομενικά εκφυλισμένη κατάσταση, έτσι και στην περίπτωση των ηρώων παρουσιάζονται άσχημα φαινόμενα. Οι βασιλιάδες παρουσιάζονται στα Έπη όμορφοι, γενναίοι, σοφοί, πράγμα που εκ πρώτης όψεως τρομάζει έναν άνθρωπο, ο οποίος γεννιέται μέσα στην αθλιότητα της πατριαρχικής κοινωνίας.

Πώς είναι δυνατόν ο Θεός να προικίζει τους ήρωες μ’ όλα αυτά τα τέλεια χαρακτηριστικά και να κάνει τον απλό άνθρωπο να φαντάζει σαν ένας φτωχός συγγενής; Ένας άνθρωπος της σύγχρονης εποχής, θα καταδίκαζε τα Έπη ως έργα, που ωθούν προς το ρατσισμό με την πρώτη ανάγνωση. Ήταν ρατσιστής ο Μενέλαος; Πώς διακρίνει την υψηλή καταγωγή του Τηλέμαχου με την πρώτη ματιά; Μήπως τα ρούχα κάνουν τον άνθρωπο ή το χρώμα της σάρκας του; Όλοι είμαστε παιδιά του Ίδιου Θεού κι από τη συμπεριφορά αλλά και το λόγο του Μενελάου θα ήταν δυνατό να προσβληθούμε. Αν ζούσαν οι ήρωες σήμερα, πώς θα ήταν ο Τηλέμαχος και πώς θα τον διέκρινε ο Μενέλαος; Μήπως θα ήταν λευκός και θα οδηγούσε Ferrari; Ο φτωχός δεν είναι θεογέννητος; Το παιδί από την Αφρική γεννήθηκε για να υπηρετεί το θεογέννητο Μενέλαο; Αν συμβαίνει αυτό, δεν είναι άδικος ο Θεός; Δεν είναι τρισκατάρατος ο Μενέλαος, που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά; Όλα αυτά ως σκέψεις είναι προϊόντα παρεξήγησης κι αυτό είναι επιθυμητό. Οι άνθρωποι παρεξηγούν, γιατί δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς περιγράφουν τα Έπη κι εξαιτίας αυτής της παρεξήγησης εξελίσσεται το Σχέδιο και παραμένει η προφητεία.

Η κύρια παρεξήγηση ξεκινά από το γεγονός ότι η πατριαρχική κοινωνία είναι οριακά άδικη και σκληρή και μέσα σ’ αυτήν υπάρχουν ευνοημένοι κι αδικημένοι. Η φτώχεια και η ανέχεια σακατεύουν το θεϊκό κορμί του ανθρώπου κι αιώνες τώρα, οι άνθρωποι εμφανίζουν εξωτερικά χαρακτηριστικά, που δεν έχουν σχέση με τη δημιουργία. Το ανθρώπινο κορμί είναι ένα, είτε αρσενικό είτε θηλυκό. Εξαιτίας της φτώχειας και της εκμετάλλευσης, αυτό το δεδομένο αλλάζει και τα κορμιά γίνονται εκατομμύρια. Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας, αλλά και των όσων είναι γραμμένα στα Έπη, δημιουργείται παρεξήγηση, που έχει τις εξής συνέπειες: το σύστημα διατηρεί τα Έπη ως γνώση και δεν τα καταστρέφει, εφόσον όλοι οι άθλιοι, που ασκούν εξουσίες φέρονται ως διάδοχοι των ηρώων. Εξαιτίας της κλοπής, καταφέρνουν να διατηρούν σωματικά χαρακτηριστικά ανώτερα των φτωχών και η εικόνα τους έχει περισσότερες ομοιότητες μ’ αυτές των ηρώων.

Το πριγκιπόπουλο είναι πάντα ψηλό, όμορφο κι επιβλητικό, γιατί μεγαλώνει χωρίς στερήσεις, όπως πρέπει να μεγαλώνει ο άνθρωπος. Το φτωχό παιδί, που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και στερείται ακόμα και το φαγητό, είναι αδύνατο να μη σακατευτεί. Ακόμα κι αν η φύση το έχει προικίσει ιδιαίτερα, η καταπόνηση επιταχύνει το γήρας. Εξαιτίας όλων αυτών, το σύστημα δεν εξαφανίζει τα Έπη κι αγνοεί ότι μέσω αυτών, είναι δυνατό να γεννηθεί άνθρωπος, ο οποίος θα στείλει στο διάολο όλα εκείνα τα σκουπίδια που νομίζουν ότι είναι γαλαζοαίματοι εξαιτίας του Θεού.

Αν όμως αυτά όλα που είναι προφανή, είναι παρεξήγηση, τι περιγράφουν τα Έπη; Πώς αυτά που αναφέρονται μέσα στα Έπη είναι αληθινά και δεν υπάρχει αδικία; Τα Έπη στην πραγματικότητα περιγράφουν λαούς και τύπους ανθρώπων, που προέκυψαν λόγω δωρεάς γνώσης. Όλες αυτές οι ομάδες ανθρώπων ή τα θηλυκά συστήματα, περιγράφονται ως βασιλιάδες ή γυναίκες, γιατί ο Θεός φρόντισε όλα αυτά τα σύνολα να δρουν με τρόπο ανάλογο με τον ανθρώπινο. Όταν υπάρχει αυτή η λειτουργική ομοιότητα είναι εύκολη η περιγραφή της δραστηριότητας τους με τον τρόπο που χρησιμοποιείται στα έπη. Δίνεται γνώση σε άνθρωπο κι αυτός γίνεται βασιλιάς. Οι λαοί που τον ακολουθούν, εξαιτίας της ίδιας δωρεάς, παίρνουν κοινά χαρακτηριστικά μ’ αυτόν, αλλά αναπτύσσουν και κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Στα Έπη δηλαδή, ο βασιλιάς είναι ο άνθρωπος, που πήρε τη γνώση, ακολουθεί το Σχέδιο και κορμί του είναι το σύστημα του λαού του. Αν, για παράδειγμα, ο Αχιλλέας ήταν ο Αλέξανδρος, κορμί του Αχιλλέα δεν ήταν το κορμί του Μακεδόνα Βασιλέα, αλλά το σύνολο των ανθρώπων, που δρούσαν με τον ίδιο τρόπο μ’ αυτόν. Ο Βασιλεύς είναι εκείνος, που εξαιτίας μίας συγκεκριμένης γνώσης, δρα μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρασύροντας στα ίδια δεδομένα κι άλλους ανθρώπους. Ο Θεός δημιουργεί τα δεδομένα για να γεννηθεί ο βασιλιάς κι ο βασιλιάς τα επεκτείνει μέσα στην κοινωνία.

Ο Μενέλαος αναγνωρίζει την καταγωγή του Τηλέμαχου, γιατί η δομή και η μορφή ενός αρσενικού συστήματος εξαρτάται από την πηγή της γνώσης. Όποιος έχει πάρει γνώση από το Δία, έχει συγκεκριμένη μορφή και παράστημα. Ο Χριστός ήταν ένας φτωχός Ιουδαίος και η γνώση του ήταν μία, ανάμεσα σ’ εκατομμύρια άλλες. Δε χάθηκε όμως ο Χριστός κι αναγνωρίστηκε. Αυτοί που έπρεπε, αντιλήφθηκαν την καταγωγή του Χριστού από τη γνώση του. Ο Χριστός είχε τέλεια γνώση κι ήταν αυτή του Πατέρα Του. Ο Χριστός ως πρόσωπο, έδρασε ποικιλόμορφα. Έδρασε ως Ιησούς, ως Χριστός, ως Εμμανουήλ. Αυτό που προκύπτει, είναι αυτό, που εξηγεί στο Λόγο Του. Όποιος λειτουργεί όμοια μ’ Αυτόν ταυτίζεται μ’ Αυτόν. Υπάρχουν άνθρωποι όμως, που λειτουργούν όμοια με τον Ιησού, και όχι με το Χριστό. Αυτά τα υποσύνολα είναι κορμιά βασιλέων θεογέννητων, γιατί η γνώση, που τα δημιουργεί, είναι αναγνωρίσιμη. Άρα στα Έπη εμείς θ’ αναζητήσουμε τους θεογέννητους βασιλιάδες, που κατάγονται από το Δία, μέσω συγκεκριμένης γνώσης. Αν ο Χριστός κατά τη Θέωση Του έγινε ο Δίας των Επών, πρέπει να υπάρχουν βασιλιάδες, μ’ αριθμό ίδιο μ’ αυτόν του Ιησού ή του Χριστού. Αυτοί που γεννήθηκαν εξαιτίας της γνώσης του Χριστού, θα πρέπει ν’ αγωνίζονται μέσα στα Έπη.

Πριν δούμε τους ήρωες, χρήσιμο θα ήταν να δούμε τα δεδομένα που έχουμε. Ο Θεός είναι Ένας, επομένως η γνώση επίσης μία. Όταν δίνεται γνώση από το Θεό, προκαλούνται ορισμένα φαινόμενα, που είναι δυνατό να ελεγχθούν μόνον από τον Ίδιο. Αυτό που πρέπει κατ’ αρχήν ν’ αντιληφθούμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο, μία γνώση δημιουργεί πολλά και διαφορετικά φαινόμενα. Αν δηλαδή θεωρήσουμε αξιωματικά ότι ο Θεός δε λέει ψέματα, θα πρέπει να δούμε πώς αυτή η αλήθεια γεννά πολλαπλά φαινόμενα. Πώς είναι δυνατό, με κοινή γνώση, να έχουμε ήρωες, που αγγίζουν τα όρια προς κάθε κατεύθυνση; Για να το διαπιστώσει κάποιος αυτό, δεν έχει παρά να παρατηρήσει τη σύγχρονη χριστιανική κοινωνία. Ο Χριστός είπε την αλήθεια κι εξαιτίας αυτής γεννήθηκε ο χριστιανισμός. Είναι όλοι οι χριστιανοί ίδιοι μεταξύ τους; Μέσα στην ίδια κοινωνία συνυπάρχουν ανθρωπόμορφα κτήνη, αλλά και Θεοί όμοιοι του Χριστού. Όλοι πιστεύουν στην ίδια αλήθεια, αλλά δρουν σύμφωνα με την προσωπική τους φιλοσοφία. Υπάρχουν χριστιανοί, που σκοτώνουν για το χριστιανισμό και χριστιανοί, που θυσιάζονται για τους ανθρώπους.

Αυτό που συνέβη κατά την εξέλιξη του Σχεδίου και πρέπει να θεωρείται δεδομένο είναι ότι ο Θεός δε λέει ψέματα, ούτε παγιδεύει τους ανθρώπους. Δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους, ώστε σ’ άλλους να δίνει τη δόξα του Αχιλλέα και σ’ άλλους τη γελοιότητα του Θερσίτη. Ο Θεός δίνει γνώση κι αυτή η γνώση αλλάζει τα δεδομένα, μέσα στα οποία γεννιέται ο άνθρωπος. Από τη στιγμή που πήρε τον καρπό της γνώσης ο Αδάμ, κυρίαρχος είναι ο διάβολος, κι ο άνθρωπος μπαίνει στον κάτω κόσμο. Κάθε φορά που δίνεται γνώση, επομένως υπάρχει ευεργεσία, αλλάζει η μορφή της κοινωνίας.

Από την κοινωνία της Βαβυλώνας, όπου κυριαρχούσε η μοιχεία και η πορνεία, προέκυψε η ιουδαϊκή. Το “ου μοιχεύσεις” ήταν αρκετό, για να την αλλάξει. Ακολουθώντας τα Έπη, έδωσαν στον άνθρωπο γνώση για τον έρωτα και καρπός αυτής της γνώσης ήταν η δημοκρατία. Ο Θεός δίνει γνώση, πάντα ανώτερη της υπάρχουσας. Ο Βαβυλώνιος που θα ρωτούσε το Θεό τι πρέπει να κάνει, θα έπαιρνε το “ου μοιχεύσεις”. Ο Ιουδαίος που δε θα κατανοούσε το “ου μοιχεύσεις”, θα έπαιρνε τη γνώση του έρωτα. Όλα αυτά όμως συμβαίνουν σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη και σε διαφορετικό χρόνο. Ο Θεός δίνει πάντα αυτό, που πρέπει, εκεί που πρέπει. Εξαιτίας των ανθρώπων όμως, η γνώση αυτή γίνεται όργανο εξουσίας και χάνει το κυριότερο πλεονέκτημά της, που είναι η επικαιρότητα. Οι άθλιοι πρεσβύτεροι της πατριαρχικής κοινωνίας την κάνουν παράδοση. Από τη Βαβυλώνα με το “ου μοιχεύσεις”, πήγαμε στην ιουδαϊκή κοινωνία. Από τον εκφυλισμό της πρώτης, πήγαμε σε μία μορφή κοινωνίας, όπου η οικογένεια είναι ο ισχυρότερος θεσμός. Ο Θεός έδωσε γνώση κι απ’ αυτήν τη γνώση προέκυψε κάτι, που είναι θετικότερο.

Η οικογένεια είναι το παν στη ζωή του ανθρώπου. Το έγκλημα όμως για τους ανθρώπους είναι ότι οι άθλιοι δημιουργούν παράδοση και δεν αναλύουν τη γνώση, που έτσι κι αλλιώς παρήγαγε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για ν’ ασκήσουν εξουσίες, δεν αναλύουν το “ου μοιχεύσεις” και δε ζητούν γνώση από Το Θεό Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι η νέα γνώση θα αφορά τα νέα δεδομένα και όχι τα παλιά. Σκέπτονται ότι, αν αναλύσουν το “ου μοιχεύσεις” και καταλήξουν στον έρωτα, η κοινωνία θα ξεκινήσει πάλι από την αρχή, πράγμα που είναι λάθος. Αγνοούν ότι ο άνθρωπος, όταν γεννιέται επηρεάζεται από το περιβάλλον, μέσα στο οποίο γεννιέται. Αγνοούν ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σε μία οργανωμένη οικογένεια, αγαπούν την οικογένεια. Αγνοούν ότι αυτά τα παιδιά με τη γνώση του έρωτα, θα στήσουν οικογένεια και δε θα πάνε στην κοινωνία τύπου Βαβυλώνας. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός, ήταν η κατάλληλη ώρα να μιλήσει κάποιος για τον έρωτα. Οι άνθρωποι γνώριζαν τα καλά της οργανωμένης κοινωνίας και της οικογένειας κι έπρεπε μόνο να νικήσουν τη μοιχεία, που τους βασάνιζε. Οι άθλιοι όμως, εξαιτίας της παράδοσης, Τον σταύρωσαν και παρέμειναν στο χρόνο, προ της νέας δωρεάς.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για να γίνει αντιληπτό ότι εξαιτίας της παράδοσης, η παλιά γνώση μεταφέρεται μέσα στο χρόνο, ανεξάρτητα από το αν έχει ξεπεραστεί. Μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων και τη δόμηση ενός χώρου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εξαιτίας των αθλίων και της εξουσίας, χρησιμοποιούνται όλες οι γνώσεις. Οι λαοί αφήνονται να διατηρούν τις παραδόσεις τους εκ του πονηρού. Παράδοση δεν είναι ένας λαϊκός χορός τον οποίο ο άνθρωπος καλό είναι να θυμάται. Παράδοση είναι οι αντιλήψεις ενός λαού πάνω σε λεπτά θέματα, που ωφελούν ή βλάπτουν την εξουσία. Εντελώς “τυχαία”, όλες οι παραδόσεις όλων των λαών ευνοούν το γάμο και την πολυτεκνία. Το σύστημα ταυτίζει την παράδοση μ’ ορισμένα στοιχεία που αγαπά ο άνθρωπος κι οποιαδήποτε επίθεση εναντίον στοιχείων, που ευνοούν την εξουσία, θεωρείται επίθεση γενική. Μιλά ο φιλόσοφος για το γάμο κι οι άθλιοι εκ του πονηρού αναφέρονται στο σύνολο των ηθών κι εθίμων. Ο γάμος κρύβεται πίσω από μία λαϊκή φορεσιά ή ένα λαϊκό χώρο.

Ο κόσμος των Επών είναι ο κόσμος που γεννιέται μετά τη γέννηση των κοσμοκρατόρων, και άρα του Δία. Ο Χριστός είναι ο Δίας του χριστιανικού κόσμου κι ο άνθρωπος που γεννιέται μέσα σ’ αυτόν, συμμετέχει στα Έπη. Εξαιτίας των παραδόσεων, μέσα στο χριστιανικό κόσμο υπάρχουν άπειρες γνώσεις. Γνώσεις παλιές και καινούριες. Γνώσεις αήττητες και νικημένες. Υπάρχουν άνθρωποι, που, εξαιτίας της παράδοσης, γεννιούνται στη Βαβυλώνα κι άνθρωποι, που γεννιούνται στην Αθήνα. Όλες αυτές οι γνώσεις που στηρίζουν αυτά τα υποσυστήματα είναι γυναίκες που γεννούν διαρκώς ανθρώπους, οι οποίοι συνθέτουν κορμιά ηρώων. Ανάμεσα σ’ αυτές υπάρχει η τέλεια γνώση, η γνώση του Χριστού, κι όποιος ευθυγραμμίζεται μ’ αυτή, γεννιέται Άνωθεν. Ο κάθε χριστιανός κι ειδικά σήμερα, που η επικοινωνία είναι εύκολη υπόθεση, έχει τη δυνατότητα ν’ ακολουθήσει, όποια γνώση θέλει. Μπορεί να υπερασπιστεί την παράδοση του λαού του, μπορεί και όχι. Ο χριστιανός μπορεί σήμερα ν’ αποφασίσει αν θα γίνει ο Θερσίτης, ή ο Αχιλλέας ή ο Αγαμέμνονας.

Ο Θεός μέσω της δωρεάς δημιούργησε βασιλιάδες και λαούς, που έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο Γερμανός θα γίνει κύτταρο διαφορετικού ήρωα, αν ακολουθήσει τη γνώση της Αθήνας ή της Ιερουσαλήμ. Το ίδιο συμβαίνει με το σύνολο των ανθρώπων των λαών του χριστιανισμού. Ο Θεός έδωσε γνώση τέλεια στο χρόνο που έπρεπε, αλλά η παράδοση δημιουργεί εκείνα τα δεδομένα, που παγιδεύουν τους ανθρώπους. Εξαιτίας της υποκρισίας της εξουσίας, μέσα στην ίδια κοινωνία, άλλοι γεννιούνται και πεθαίνουν ως Ιουδαίοι κι άλλοι ως εκλεκτοί. Το σύστημα θέλει πάντα τους φτωχούς μοιχούς, φοβισμένους κι έτοιμους να συνθέσουν όχλους.

Οι ήρωες των Επών, γι’ αυτόν το λόγο, δεν είναι όλοι της ίδιας ηλικίας κι οι κορυφαίοι απ’ αυτούς έχουν ισχυρή φιλία με συνομήλικο. Ο Οδυσσέας δεν είναι συνομήλικος με το Νέστορα ή με τον Αχιλλέα. Σ’ ό,τι αφορά τη φιλία, αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση, γιατί οι ήρωες με τη γνώση θυσιάζονται με τις καλύτερες προθέσεις αφήνοντας τη γνώση τους σε συγχρόνους τους. Ο Χριστός είπε ότι όποιος έχει γνώση όμοια μ’ Αυτόν, ταυτίζεται μ’ Αυτόν και ότι ο φίλος θυσιάζεται για το φίλο. Οι άνθρωποι, που αγάπησαν τον ήρωα, που θυσιάζεται κι ακολουθούν την ίδια πορεία μ’ αυτόν, είναι φίλοι του. Ο Πάτροκλος δε γεννήθηκε από το Θεό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλ’ αγάπησε τον Αχιλλέα, κι ενεργεί ως φίλος. Έχει προσωπική φιλοσοφία και η διαφορά του με το θεογέννητο ήρωα, είναι η γνώση, επομένως τα όπλα. Επειδή ο Πάτροκλος είναι φίλος, ζητά τα όπλα του Αχιλλέα κι ο Αχιλλέας, επειδή είναι φίλος του, τα δίνει.

Βλέπουμε ότι ο Θεός γεννά τους χαρακτήρες κι αυτό σημαίνει ότι τούς δίνει συγκεκριμένα γνωρίσματα, όπως η ομορφιά, το παράστημα, αλλά και τα όπλα. Αυτοί οι χαρακτήρες έχουν φίλους κι αυτό περιπλέκει τα δεδομένα. Ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και κέρδισε άπειρη δόξα. Ο άνθρωπος, που αντλεί γνώση από το Χριστό, μπορεί ν’ κερδίσει τη Θέωση, η οποία είναι ανώτερη της δόξας. Αν όμως ο άνθρωπος επιλέξει ν’ αγωνιστεί με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια όπλα, ακολουθεί την ίδια μ’ Αυτόν πορεία. Δοξάζεται, αλλά —λόγω του Σχεδίου— δεν αποφεύγει τη θυσία. Αυτός είναι κι ο λόγος, για τον οποίο οι δυο κορυφαίοι ήρωες ο Αχιλλέας κι ο Οδυσσέας έχουν ισχυρές φιλίες με συγκεκριμένα πρόσωπα.

Το Σχέδιο ευνοεί την ανάπτυξη φιλίας, ώστε ο απλός ο άνθρωπος, που αναζητά τη δόξα, να έχει αυτήν τη δυνατότητα. Δε χρειάζεται απαραίτητα ο άνθρωπος να είναι μέλος ενός συγκεκριμένου λαού ή συστήματος, ώστε να πάρει δόξα, αγωνιζόμενος με τα όπλα των ηρώων. Αρκεί σαν φίλος να τα ζητήσει. Ο Μεξικανός σεβόμενος τις παραδόσεις του λαού του, μπορεί ν’ αγωνιστεί με τα όπλα του Αχιλλέα, που είναι η φιλοσοφία της Αθήνας και να κερδίσει δόξα. Λέμε να δανειστεί και δεν τον ταυτίζουμε με τον Αχιλλέα, γιατί ξεκινάμε με δεδομένο ότι σέβεται τις παραδόσεις του λαού του. Αν τις απορρίψει κι ακολουθήσει την ελληνική παιδεία, δεν είναι πια ο Πάτροκλος, αλλά ο Αχιλλέας.

Απ’ όλα αυτά είναι προφανές ότι ο πόλεμος της Τροίας δεν είναι μία ελληνική υπόθεση, αλλά παγκόσμια. Στον πόλεμο αυτό δεν πολεμούν μόνον Έλληνες, αλλά το σύνολο των ανθρώπων, που βρίσκονται μέσα στο χριστιανικό κόσμο κι είναι μέλη του Δυτικού πολιτισμού. Απ’ αυτόν τον πόλεμο, απέχουν όλες οι υπόλοιπες θρησκείες κι οι πιστοί τους. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι κοινωνίες τους δεν έχουν τη γνώση, που οδηγεί, είτε στην καταδίκη είτε στη Λύτρωση, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ο Αχιλλέας δεν μπορεί να γεννηθεί στην Κίνα, γιατί δεν υπάρχει εκεί η γνώση, που τον γεννά. Η δόξα είναι αποτέλεσμα θυσίας κι οι χριστιανοί είναι αυτοί, που θυσιάζονται για την εξέλιξη. Οι λαοί της Ανατολής απέφυγαν τη μεγάλη θυσία και γι’ αυτόν το λόγο δε διαθέτουν τη γνώση, που δίνει τη δόξα.

Για να γίνουν αντιληπτά τα Έπη ως προφητεία, είναι απαραίτητο να σταθούμε σε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα που αυτά περιγράφουν και παράλληλα να δούμε πώς ήταν ο κόσμος που βρήκαν οι κοσμοκράτορες και πώς κατέληξε. Το πρώτο γεγονός είναι ότι μέσα στα Έπη δίνεται η εξής πληροφορία: ο Θηβαίος μάντης Τειρεσίας προφητεύει ότι ο Οδυσσέας θα γυρίσει στην Ιθάκη και θα σκοτώσει τους μνηστήρες, είτε με δόλο είτε φανερά. Τα Έπη τελειώνουν, όταν τελειώνει η Οδύσσεια, άρα όταν σκοτώνονται οι μνηστήρες. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο; Να σκοτωθούν οι μνηστήρες ή να γίνει ο Οδυσσέας Κύριος του οίκου του και να γεράσει με την Πηνελόπη, ως βασιλιάς της Ιθάκης; Στα Έπη η γνώση τελειώνει με το θάνατο των μνηστήρων και δεν περιγράφεται αυτό, που ο Τειρεσίας προφήτευσε, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη λύτρωση του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας λυτρώνεται, μόνον όταν πάρει ένα κουπί και βαδίσει σ’ άλλους τόπους, όπου οι άνθρωποι δε μεταχειρίζονται αλάτι και ταυτίζουν το κουπί με το λυχνιστήρι. Όταν συμβεί αυτό κι ο Οδυσσέας θυσιάσει στον Ποσειδώνα, τότε μόνον είναι δυνατό να τον βρει ο θάνατος έξω από τη θάλασσα και να ζήσουν οι λαοί γύρω του ευτυχισμένοι. Δεν αρκεί, δηλαδή, για να πεθάνει ευτυχισμένος σε βαθιά γεράματα και να ευτυχίσουν οι λαοί γύρω του, να σκοτωθούν οι μνηστήρες και να γίνει Κύριος του οίκου του.

Το άλλο σημαντικό γεγονός είναι η επιδίωξη του Χριστού να θυσιαστεί. Γιατί να θυσιαστεί ο Υιός του Ανθρώπου; Αν η γνώση αρκεί για τη Λύτρωση, ποιος ο λόγος Θυσίας Του κατόχου της τέλειας μορφής της; Ο Χριστός επιδίωκε να θυσιαστεί κι αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο αποκάλεσε και τον Πέτρο διάβολο. Από τα παραπάνω υποπτευόμαστε ότι κάτι μυστήριο συνέβη και δεν αποκαλύπτεται, γιατί το πιο πιθανό είναι να οδηγεί στην επανάληψη των Επών.

Σ’ ό,τι αφορά τον κόσμο και τη μορφή του πριν και μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στην Ευρώπη, των απείρων στον αριθμό γνώσεων και συστημάτων κι επιτέθηκε στην πανίσχυρη Βαβυλώνα της Ανατολής. Ο κόσμος χωρίζεται δηλαδή σ’ Ανατολή και Δύση, σ’ Ασία κι Ευρώπη. Αυτός ο κόσμος είναι απόλυτα όμοιος, με τον κόσμο που περιγράφουν τα Έπη. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός το κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας βρισκόταν στη Δύση, άρα στην Ευρώπη, ενώ ο Ίδιος στην Ασία.

Το Μυστικό Σχέδιο δηλαδή, αποκαλύπτεται, αν καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά και πώς ξαναδημιουργούνται τα ίδια δεδομένα. Στόχος του Τρωικού πολέμου ήταν να καταστραφεί η Τροία και να ξαναεπιστρέψει η Ελένη στην Ελλάδα. Καταστράφηκε όμως η Τροία; Ξεκληρίστηκε ο πληθυσμός της; Επιβίωσαν Τρώες, που θα ήταν δυνατό να χτίσουν την ίδια πόλη με την ίδια φιλοσοφία; Η Αποκάλυψη, που είναι η τελευταία χρονικά γνώση, η οποία δόθηκε από το Θεό, γεννά μακάριους. Ποιοι είναι αυτοί οι μακάριοι; Από την Τροία με τη βοήθεια του Θεού, μπόρεσε και ξέφυγε ο ήρωας Αινείας. Ο ήρωας αυτός δεν ήταν τυχαίος, αλλά ο ανδρειότερος των Τρώων μετά τον Έκτορα. Ήταν παιδί του Αγχίση και της Θεάς Αφροδίτης. Η Αφροδίτη συνδέεται με την Ιερουσαλήμ και την Ασία. Ο Υιός της ξέφυγε από τα χέρια των Αχαιών και κινήθηκε προς τη Δύση. Μετά την Αλεξανδρινή περίοδο, που οι Αχαιοί στην πραγματικότητα ισοπέδωσαν την Τροία, οι μόνοι άνθρωποι που επιβίωσαν με φιλοσοφία Ανατολικού τύπου, ήταν αυτοί που γέννησε η Αποκάλυψη κι ήταν οι μακάριοι. Μακάριοι = Αινείας = 38 = Απόκρυφον. Ο αναγνώστης βλέπει ότι οι Αχαιοί ξεκινώντας την εκστρατεία προς την Ασία, μπήκαν σε μία επικίνδυνη κατάσταση που δεν ήταν δυνατό να ελέγξουν. Πώς είναι δυνατό να ελέγξεις μία κατάσταση, όταν ακολουθείς τα δεδομένα που θέτουν άλλοι; Ο Αχιλλέας προσπάθησε να σκοτώσει τον Αινεία, αλλά δεν τα κατάφερε. Ο ήρωας των Τρώων έπρεπε να ξεφύγει και ξέφυγε.

Αυτό που πρέπει κατ’ αρχήν να βρούμε, είναι η σχέση των διαφόρων βασιλείων μεταξύ τους και πώς συνδέεται η γνώση του Θεού με την Τροία. Όταν αναλύαμε το Μυστικό Σχέδιο, αναφέραμε ότι ο Θεός δημιούργησε ένα τεράστιο σύστημα στη Βαβυλώνα και δύο μικρότερα, που είναι το ελληνικό και το ιουδαϊκό. Το μεγάλο σύστημα δημιουργήθηκε για να δοθεί ως γυναίκα στον Υιό που θα γεννηθεί από τα δυο μικρότερα. Οι μόνοι λαοί που έχουν τέλεια γνώση, είναι οι Έλληνες κι οι Ιουδαίοι. Οι Ιουδαίοι προϋπάρχουν των Ελλήνων, αλλά εξαιτίας του Σχεδίου δρουν και δοξάζονται μετά απ’ αυτούς. Αυτά σημαίνουν ότι οι Έλληνες κι οι Ιουδαίοι, οι οποίοι διατηρούν τις παραδόσεις, που δημιουργούν οι γνώσεις τους, αντιπροσωπεύουν έναν ελάχιστο αριθμό ανθρώπων στην κοινωνία. Από τα δεδομένα δηλαδή, σε παγκόσμια κλίμακα, εφόσον δρουν με προκαθορισμένο τρόπο, αντιπροσωπεύουν ήρωες. Η αντιπαλότητα των κοσμοθεωριών τους, δεν τους φέρνει απαραίτητα κυρίαρχους των αντιπάλων στρατοπέδων. Αν δει κάποιος πώς επικράτησε ο χριστιανισμός της ιουδαϊκής φιλοσοφίας απέναντι στον ελληνιστικό κόσμο, θα πει ότι οι Έλληνες είναι οι Αχαιοί κι οι Ιουδαίοι οι Τρώες. Αυτό είναι εντελώς εσφαλμένο και μόνον αν γίνει κατανοητό το σφάλμα, είναι δυνατόν ο αναγνώστης ν’ αντιληφθεί την ευφυΐα του Μυστικού Σχεδίου.

Αν ο Θεός έβαζε σ’ αντιπαλότητα τους Έλληνες και τους Ιουδαίους, καμία εξέλιξη δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Η τρομερή θεϊκή ευφυΐα παρασύρει τους ήρωες σ’ έναν αγώνα, όπου δεν είναι δυνατό ν’ αντιληφθεί κανένας τι ακριβώς συμβαίνει. Οι θεωρητικά πολέμιοι μεταξύ τους, Έλληνες κι Ιουδαίοι, εμπλέκονται σ’ έναν πόλεμο, ως σύμμαχοι κι εχθροί ταυτόχρονα. Μαζί μ’ αυτούς κι ένα άλλο μεγάλο πλήθος ηρώων, που εντάσσονται κι αυτοί στην ίδια λογική. Οι ήρωες δηλαδή χωρίζονται σ’ Αχαιούς και Τρώες κατά τέτοιον τρόπο, ώστε για το σύνολο του χρόνου που αυτοί υπάρχουν, να υπάρχει και πόλεμος. Όσο υπάρχει ο Αχιλλέας ή ο Οδυσσέας, θα υπάρχει και Τροία, όπως θα υπάρχουν και μνηστήρες. Η θεία ευφυΐα δημιουργεί ήρωες που, αν και μισούνται μεταξύ τους, πολεμούν εναντίον ενός κοινού στόχου.

Ποιος είναι αυτός ο στόχος, που καλύπτει τα παραπάνω; Ο στόχος είναι η Τροία που δημιουργεί είδωλα. Οι Αχαιοί μάχονται τα είδωλά τους. Όσο υπάρχει ο ήρωας, υπάρχει και το είδωλο. Όσο η θεϊκή ευφυΐα επιτρέπει στα είδωλα να μην αποκαλύπτονται, ο πόλεμος θα μαίνεται. Το είδωλο καταρρέει, μόνον αν υπάρξει η αποκάλυψη από το Θεό. Ο αναγνώστης ίσως να μην καταλαβαίνει πώς δημιουργείται και πώς ενεργεί το είδωλο. Το είδωλο γεννιέται από την εξουσία και την υποκρισία της. Επειδή η γνώση έχει τη δυνατότητα να υπηρετεί και την εξουσία και την κοινωνία, δημιουργεί είδωλο. Με την ίδια γνώση ένας άνθρωπος θυσιάζεται για τους συνανθρώπους του και με την ίδια γνώση κάποιος άλλος τους σκοτώνει. Ο Θεός έδωσε τέλεια γνώση, αλλά κλειδωμένη. Την έδωσε με τέτοιον τρόπο, ώστε να ευνοείται η παρεξήγηση, που παίρνει μόνιμα χαρακτηριστικά, εξαιτίας της επίσης μόνιμης διαφοράς που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων είτε λόγω γνώσης είτε λόγω οικονομικών δυνατοτήτων. Οι πλούσιοι διατηρούν την καλύτερη δυνατή παρεξήγηση της γνώσης, που τους ευνοεί. Οι φτωχοί, οι ελεύθεροι κι οι δούλοι κάνουν το ίδιο. Με την ίδια ακριβώς γνώση γίνεται κάποιος θεωρητικός του φασισμού και κάποιος της δημοκρατίας. Από τα ίδια σχολεία βγαίνουν και οι δούλοι και οι ελεύθεροι.

Στον πόλεμο της Τροίας δε μάχονται μεταξύ τους οι κοσμοθεωρίες, που έχουν το καλύτερο υπόβαθρο, αλλά οι διαφορετικές νοοτροπίες, που γεννιούνται, εξαιτίας της γνώσης. Αν οι Έλληνες μάχονταν τους Ιουδαίους, τα πάντα θα ήταν εύκολη υπόθεση, γιατί θα υπήρχε ορατός αντίπαλος. Στον πόλεμο αυτό μάχονται όλοι εναντίον όλων, αλλά και των ιδίων τους των εαυτών. Οι Ιουδαίοι μάχονται τους Ιουδαίους κι οι Έλληνες τους Έλληνες. Μέσα στον κοσμοχαλασμό της μάχης παρατηρείται οποιοσδήποτε συνδυασμός, είτε συμμαχιών είτε συγκρούσεων.

Τα Έπη δεν είναι ρατσιστικά, επειδή περιγράφουν τα ανδραγαθήματα των ηρώων, αλλά σ’ αυτόν τον πόλεμο ενδιαφέρον έχουν οι συγκρούσεις αυτών. Τα Έπη περιγράφουν τις συγκρούσεις των ηρώων και όχι των απλών ανθρώπων, γιατί η θεία ευφυΐα προστατεύοντας το Σχέδιο, δεν επιτρέπει σε συγκεκριμένους ήρωες να έρθουν σε σύγκρουση μ’ επίσης συγκεκριμένους ήρωες. Ο Οδυσσέας δεν είναι δυνατό να συγκρουστεί με τον Έκτορα ή το Σαρπηδόνα, γιατί το Σχέδιο θα καταστραφεί. Οι στρατιώτες όμως αυτών, είναι δυνατό να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους.

Οι ήρωες μέσα στα Έπη, πολλές φορές φαντάζουν σαν μικρά και κακομαθημένα παιδιά. Πριν έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους, μιλούν για την καταγωγή τους και για τη δόξα των προγόνων τους. Αυτό είναι άκρως απαραίτητο για τα Έπη και δεν έχει καμία σχέση με την ηλίθια νοοτροπία των ξιπασμένων που βλέπουμε στην κοινωνία των ανθρώπων… όλα αυτά τα παιδιά των βαρβάρων, που προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο σημαντικοί είναι, δηλώνοντας απόγονοι κάποιων δήθεν σημαντικών ανθρώπων, που στην πραγματικότητα ήταν ηλίθιοι και τ’ όνομα τους διαιωνίζεται, επειδή αυτό βολεύει τους κρατούντες. Στα Έπη αυτό είναι απαραίτητο, γιατί είναι κλειδωμένη γνώση και προφητεία. Αν δηλαδή ξεκλειδωθεί, θα πρέπει να είναι αναλυτική. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι ο ήρωας που σκοτώθηκε από κάποιον άλλο ήρωα, σκοτώθηκε, επειδή ήταν πραγματικά κατώτερος. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε παιδί ποιας γνώσης, αλλά και ποιου θηλυκού συστήματος είναι. Το παιδί του Δία που έχει τη γνώση του, είναι ισχυρό. Επειδή όμως ο Δίας είναι παντρεμένος, επομένως δε διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του, σημαντικό είναι να γνωρίζουμε και την ισχύ του γυναικείου συστήματος που το γεννά. Το παιδί του Δία είναι πιο ισχυρό από το παιδί ενός θνητού κι αυτό τ’ αντιλαμβανόμαστε πάντα.

Ένας άνθρωπος που αγωνίζεται με τη γνώση του Χριστού, είναι πιο ισχυρός απ’ έναν άλλο, που αγωνίζεται με τη γνώση π.χ. του Σωκράτη. Στα Έπη αυτό πρέπει να δηλώνεται, γιατί μέσα σ’ αυτά υπάρχει το σύνολο των γνώσεων, άρα και των παιδιών αυτών. Όπως δίνει γνώση ο Θεός στους ανθρώπους, έτσι κι οι άνθρωποι δίνουν σ’ ανθρώπους. Τα παιδιά όμως του Θεού είναι τα πιο ισχυρά κι όπως θα διαπιστώσουμε, αυτά που έχουν τη σκληρότερη μοίρα. Σ’ αυτόν τον πόλεμο, αγωνίζονται όλοι οι άνθρωποι, που γεννήθηκαν μέσα στα συστήματα, τα οποία προέκυψαν από τη γνώση του Θεού, αλλά και των ανθρώπων. Όπως γονιμοποιούν οι Θεοί, γονιμοποιούν κι οι άνθρωποι. Η γνώση του Περικλή γονιμοποιεί όλα τα συστήματα εξουσίας. Άλλος άνθρωπος όμως γεννιέται από ένα σκληρό σύστημα κι άλλος από ένα χαλαρό.

Αν παρατηρήσει κάποιος τα ονόματα των ηρώων, θα διαπιστώσει ότι μερικοί από τους ήρωες, είτε Αχαιοί είτε Τρώες, έχουν διπλά ονόματα και άρα δύο αριθμούς, εφόσον από το κάθε όνομα βγαίνει μόνον ένας αριθμός. Ο Αγαμέμνονας, για παράδειγμα, ονομάζεται και Αγαμέμνων και Αγαμέμνονας. Αυτό σ’ άλλη περίπτωση θα φαινόταν ασήμαντο, αλλά σ’ αυτή δεν είναι, γιατί αλλάζει ο αριθμός. Αγαμέμνων = 30, ενώ, Αγαμέμνονας = 40. Το ίδιο παρατηρείται και σε μερικά ονόματα Θεών. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του Σχεδίου και σημαίνει ότι συγκεκριμένοι ήρωες και μάλιστα οι πιο λαμπροί, επειδή έχουν τέλεια γνώση κι είναι δυνατό μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο να περιέλθουν σ’ αδιέξοδο, δρουν με περισσότερους από έναν τρόπους. Η πολλαπλότητα των προσώπων του ίδιου ήρωα οφείλεται στο γεγονός ότι ο κάτοχος μιας συγκεκριμένης γνώσης ακολουθεί πρακτικές που με τη σειρά τους ακολουθούν τα συμφέροντα του. Αν δεν υπήρχε αυτό το φαινόμενο, πολλοί ήρωες θα έπρεπε να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο των Αχαιών και να ταυτιστούν με τους Τρώες. Εξαιτίας αυτών των φαινομένων, προκαλούνται εντάσεις μέσα στο στρατόπεδο των Αχαιών, που πολλές φορές αγγίζουν τα όρια. Στο παράδειγμα του Αγαμέμνονα αυτός παρουσιάζεται ως ένας λαμπρός βασιλιάς, που φέρει επάξια την αρχηγία του στρατεύματος των Αχαιών. Ο ίδιος όμως ο Αγαμέμνων, γίνεται το κόκκινο πανί για τον Αχιλλέα, που τον βρίζει σαν το χειρότερο των Αχαιών. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κι αυτοί που θαυμάζουν τον Αγαμέμνονα και ο Αχιλλέας έχουν δίκιο. Ο Αγαμέμνονας δρα ως δυο πρόσωπα μέσα στα Έπη και στο ίδιο στρατόπεδο. Το ίδιο κάνει ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας κι ορισμένοι άλλοι.

Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται και στα ιστορικά πρόσωπα. Θ’ αναφερθούμε στην περίπτωση του Χριστού. Ο Χριστός δίδαξε με τις καλύτερες προθέσεις και σταυρώθηκε με τις καλύτερες προθέσεις. Οι προθέσεις αυτές τον φέρνουν στο στρατόπεδο των Αχαιών. Ποιος όμως δίδαξε και ποιος σταυρώθηκε; Ο Χριστός είπε την αλήθεια, αλλά μίλησε επίσης και για το Μυστικό Σχέδιο. Τι ήταν ο Χριστός; Ο Σωτήρας ή ο Μεσσίας; Η μήπως και τα δύο; Οδυσσέας = Μεσσίας = 45, και, Οδυσσεύς = Χριστός = 46 = Ιουδαίος, όταν η Σωτηρία έρχεται από τους Ιουδαίους.

Όταν αναφερθήκαμε στο Μυστικό Σχέδιο, είπαμε ότι ο Θεός δημιούργησε σύστημα εκεί όπου ήταν δυνατόν και το μετέφερε εκεί, όπου σ’ άλλη περίπτωση θα ήταν αδύνατον. Στη Βαβυλώνα του Ευφράτη ο άνθρωπος πραγματοποίησε το προπατορικό αμάρτημα κι εξαιτίας αυτού έγινε, όπως ο Θεός προφήτευσε, δούλος. Ο όφις που τον καταράστηκε ο Θεός, είναι ο άντρας που από εκείνη τη στιγμή σέρνεται στη γη και με κόπο βγάζει το ψωμί του. Αυτοί που διέπραξαν τ’ αμάρτημα εκείνη την εποχή, συνέθεσαν το πιο ισχυρό σύστημα δούλων και γεύτηκαν το θάνατο. Εξαιτίας εκείνων των ανθρώπων, σκορπίστηκε ο θάνατος σ’ όλη τη Γη αλλά όχι και η δουλεία του συστήματος, που είναι αποτέλεσμα ειδικών συνθηκών.

Ο Αλέξανδρος ξεκινώντας την εκστρατεία εναντίον της Βαβυλώνας, ήξερε τι θα συναντήσει. Γνώριζε ότι στην Ανατολή οι άνθρωποι προσκυνούν τους “εκλεκτούς”, πράγμα που δε συνέβαινε στον Ελλαδικό χώρο. Ο Αριστοτέλης μάλιστα προχώρησε ακόμα πιο πολύ και του είπε πώς να φέρεται απέναντι στους Ασιάτες. Ο Θεός επιδίωκε, να φτάσει ο άνθρωπος στο σημερινό επίπεδο της τεχνολογίας κι αυτό ήταν αδύνατο χωρίς την εμπλοκή χώρων, όπου δεν ευνοείται η ανάπτυξη συστημάτων. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου τα πράγματα είναι εύκολα στο να γίνουν αντιληπτά, εφόσον υπάρχει ένα ορατό σύστημα πανίσχυρο κι επικίνδυνο στο χώρο, όπου τα Έπη τοποθετούν την Τροία. Δεν ήταν δύσκολο δηλαδή να φανταστεί κάποιος τη Βαβυλώνα ως Τροία και τους Έλληνες ως Αχαιούς στο σύνολο τους. Αυτό το ευκολονόητο είναι επιθυμητό από το Θεό κι ευνοεί μάλιστα τους ανθρώπους να το κατανοήσουν, εφόσον το δίνει ως πληροφορία μέσα στα Έπη.

Η Ιφιγένεια, όταν ετοιμάζεται για τη θυσία, αποκαλύπτει κάτι, που είναι πολύ σημαντικό. Λέει ότι δεν ταιριάζει στους Έλληνες να κυβερνιούνται από βαρβάρους, αλλά τ’ αντίθετο. Προσδιορίζει μάλιστα και τις έννοιες, με τις εξής ταυτίσεις: τους βαρβάρους τους θεωρεί δούλους και τους Έλληνες ελεύθερους. Η πληροφορία αυτή είναι πολύ σημαντική, γιατί δίνεται απευθείας… είναι η μόνη, που είναι δυνατό ν’ αποκαλύψει τα πραγματικά αίτια του πολέμου, αλλά είναι δυνατόν, όπως και συνέβη στην πραγματικότητα, να οδηγήσει στην παρεξήγηση. Αυτή η πληροφορία δηλαδή είναι αληθινή, αλλά είναι ακίνδυνη, μόνον όταν υπάρχει γνώση. Χωρίς τη γνώση είναι δυνατό να γίνει κατανοητή μόνον η μισή αλήθεια κι αυτό είναι επικίνδυνο. Η Ιφιγένεια αποκαλύπτει μόνον τη μισή αλήθεια κι αυτή αφορά τους Τρώες. Οι άνθρωποι της Ασίας, εξαιτίας του αμαρτήματος και του συστήματος, ήταν δούλοι και βάρβαροι. Τρώες = Δούλοι = 29. Το ότι οι βάρβαροι είναι δούλοι δεν το εξηγεί, αλλά σ’ αυτό το σημείο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Χριστός το εξηγεί με τη μορφή αίματος κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, εφόσον ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται. Ο Χριστός λέει ότι οι αμαρτωλοί είναι δούλοι κι αυτό αποκαλύπτεται μέσω των αριθμών. Αμαρτωλός = Βάρβαρος = 37 = Εξουσία.

Παραπάνω βλέπουμε ότι το ίδιο πράγμα το θεωρούμε σημαντικό και ταυτόχρονα ασήμαντο κι αυτό πρέπει να εξηγηθεί. Η Ιφιγένεια, όταν μιλά στα Έπη απευθύνεται στο σύνολο των Αχαιών. Απευθυνόμενη όμως στους Αχαιούς, αναφέρεται στους Έλληνες, που δεν είναι οι Αχαιοί στο σύνολό τους, αλλά ένας ήρωάς τους. Οι Έλληνες πράγματι είναι ελεύθεροι και πράγματι δεν αξίζουν να κυβερνώνται από βαρβάρους. Αχιλλεύς = Έλληνες = 34, Ελεύθερος = Πηλείδης = 50, και, Ελευθερία = Αλέξανδρος = 45 = Μεσσίας. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, επειδή συμμετέχει και η Αθήνα της δημοκρατίας, αυτό που λέει η Ιφιγένεια δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί μόνο σ’ εκείνη την περίπτωση οι Αχαιοί ταυτίζονται με τους Έλληνες. Ο ελληνικός κόσμος επιτίθεται εναντίον του ασιατικού κόσμου. Τα Έπη όμως είναι μία γενική προφητεία κι εξαιτίας αυτής της παρεξήγησης χάνει ο άνθρωπος τον ορίζοντά του.

Όταν ο Χριστός μιλά γι’ αμαρτωλούς, σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα και στην εποχή Του Τρώες και άρα οι Αχαιοί δεν έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους. Οι Έλληνες νίκησαν φαινομενικά το ασιατικό σύστημα, αλλά έχασαν την ελευθερία τους. Αν σκορπούσαν παγκοσμίως τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία, τα Έπη θα τελείωναν και η Ιφιγένεια θα ήταν απόλυτη. Αυτό όμως δε συνέβη κι όταν ο Χριστός γεννήθηκε, η κατάσταση είχε γίνει πολύ πιο σύνθετη. Δεν υπήρχαν πλέον η Αθήνα και η Βαβυλώνα ως ορατά όρια, αλλά μία Ρώμη που μέσα της συνυπήρχαν τα πάντα. Οι Τρώες ήταν πλέον πιο ισχυροί και μέσα στην κοινωνία αόρατοι. Η Τροία χάθηκε από τα μάτια των ανθρώπων και το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι, εξαιτίας εκείνου του πολέμου, χάθηκαν οι σημαντικότεροι των ηρώων. Ποιος ν’ απειλήσει το σύστημα των δούλων, όταν η Αθήνα παύει να υπάρχει και γίνεται μία ακόμα ρωμαϊκή πόλη; Πώς θα γεννηθούν οι ελεύθεροι, όταν λόγω της μορφής της κοινωνίας συμφέρει η δουλεία;

Η ευφυΐα του Θεού κατόρθωσε και δημιούργησε την Τροία δύο φορές. Παρέσυρε τους καλύτερους των Αχαιών στη μάχη, όπου θ’ αντίκριζαν το θάνατο, αλλά και τη δόξα κι ενώ αυτοί θυσιάστηκαν, όπως το ήθελε η μοίρα τους, η Τροία εξακολούθησε να υπάρχει. Οι Αχαιοί θρήνησαν το θάνατο των ισχυρότερων ηρώων τους κι επιστρέφοντας από τη μεγάλη μάχη, μπήκαν σ’ ακόμα χειρότερες περιπέτειες. Όχι μόνο δε νίκησαν την Τροία της Ασίας, αλλά τη μετατόπισαν προς τη Δύση και έγιναν δούλοι της, επομένως Τρώες.

Είπαμε πιο πάνω ότι το τραγικό για τους Αχαιούς και κατ’ επέκταση για τους ανθρώπους, χειρότερο ακόμα κι από τη θυσία, ήταν τ’ ότι χάθηκε ο ορίζοντάς τους. Οι Αχαιοί δηλαδή, όχι μόνο δεν κατάφεραν να νικήσουν την Τροία, αλλά χάνοντας την ορατότητα τους, έγιναν δούλοι της. Για να καταλάβει κάποιος τι πραγματικά συνέβη, θα πρέπει κατ’ αρχήν να καταλάβει τι είναι η Τροία. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει, πριν το δούμε μέσω των αριθμών, να καταλάβουμε, γιατί είναι επικίνδυνη η Τροία. Οι Έλληνες μισούν τους Τρώες, επειδή είναι δούλοι. Ο άνθρωπος δε γεννιέται δούλος, αλλά γίνεται τέτοιος. Πώς όμως είναι δυνατό να γίνει κάποιος δούλος; Για να υπάρξει δουλεία, πρέπει απαραίτητα να υπάρχει γνώση. Πρέπει κάποιοι να διαθέτουν γνώση και να την εκμεταλλεύονται. Να διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους και να δομούν σύστημα. Όπου υπάρχει γνώση υπάρχει σύστημα, άρα δουλεία. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, όλοι είναι δούλοι. Ο τελευταίος είναι δούλος, γιατί το σύστημα είναι αρκετά ισχυρό για να τον εξουσιάζει κι ο πρώτος είναι επίσης δούλος, γιατί η γνώση που δίνεται έχει Κύριο. Εφόσον οι Τρώες είναι δούλοι, όλοι όσοι κατοικούν την Τροία είναι Τρώες. Η κοινωνία δηλαδή της Τροίας είναι απόλυτα ομοιογενής.

Μέσα σ’ ένα σύστημα όμως παρ’ όλη την ομοιογένεια, που παρατηρείται στο θέμα της δουλείας, παρατηρείται και μία ανομοιογένεια, επίσης χαρακτηριστική, σ’ ό,τι αφορά την κατοχή γνώσης. Όλοι οι Τρώες είναι δούλοι, εξαιτίας της γνώσης, αλλά όλοι οι Τρώες δεν έχουν την ίδια γνώση. Επειδή το σύστημα στηρίζεται σε μία γνώση κι αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του, ευνόητο είναι ότι κάποιος πήρε πρώτος αυτήν τη γνώση και μετά δόμησε το σύστημα. Σε κάθε σύστημα δηλαδή, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τον ιδρυτή του, ώστε να γνωρίζουμε την προέλευση της γνώσης. Κάποιος πήρε μία γνώση από μία πηγή κι αυτό τον έκανε κατ’ αρχήν εκλεκτό. Ο εκλεκτός παίρνοντας τη γνώση, έχει δύο πιθανότητες: ή να τη μοιράσει στους ανθρώπους ως Μεσσίας ή να γίνει βάρβαρος, ασκώντας εξουσία και δημιουργώντας δούλους. Αυτό όμως, αν παρατηρήσει κάποιος, είναι απόλυτα όμοιο με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός δεν ήθελε να πάρει γνώση ο άνθρωπος κι αυτός τον παράκουσε. Ακολούθησε το διάβολο και πήρε τη γνώση και την καταδίκη. Μέσα από τις Γραφές προκύπτει ότι η καταδίκη είναι ο θάνατος. Η ζωή του ανθρώπου γίνεται τραγική, εφόσον μετατρέπεται σε δούλο, αλλά η τιμωρία είναι ο ίδιος ο θάνατος. Ο Χριστός ήρθε στη Γη και θυσιάστηκε υπέρ του ανθρώπου. Η ελπίδα όμως του ανθρώπου στηρίζεται στη νίκη του Χριστού, απέναντι στο θάνατο, που είναι η καταδίκη. Απ’ όλα αυτά βλέπουμε ότι ο πραγματικός εχθρός του ανθρώπου είναι ο θάνατος. Αυτό δηλαδή που χάθηκε από τον ορίζοντα των Αχαιών, είναι η Τροία, που συνδέεται με το θάνατο, αφού υπηρετείται από Τρώες, άρα δούλους.

Οι Έλληνες μετά τον Αλέξανδρο, ξέχασαν ποιος είναι ο εχθρός, το λόγο δηλαδή για τον οποίο πολεμούν. Αγνόησαν ότι ο εχθρός είναι τα αίτια, που γεννήθηκε η άθλια η Βαβυλώνα και όχι η ίδια η Βαβυλώνα. Ενώ δηλαδή από την Ελλάδα ξεκινούν με πλήρη γνώση του τι επιδιώκουν, μέσα στη μάχη ξεχνούν τα αίτια της εκστρατείας και παγιδεύονται. Η θεία ευφυΐα ταύτισε για μία στιγμή την Τροία με τη Βαβυλώνα κι οι Έλληνες δεν μπόρεσαν ν’ αντιληφθούν ότι κυνηγώντας το είδωλο της Βαβυλώνας, έχτιζαν μία νέα κι ακόμα πιο ισχυρή Τροία. Δεν πολέμησαν το θάνατο που προκύπτει από την εσφαλμένη χρήση της γνώσης, αλλά μία συγκεκριμένη γνώση. Δεν αντιλήφθηκαν ότι πρόσφεραν στο θάνατο και τη δική τους γνώση, κάνοντάς τον ακόμα πιο οδυνηρό. Το πρόβλημα δε βρίσκεται σε καμία περίπτωση στην ορθότητα μίας γνώσης, αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτή χρησιμοποιείται. Οι Έλληνες της Αθήνας απορούσαν κι ειρωνεύονταν τους βαρβάρους της Βαβυλώνας. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένας άνθρωπος προσκυνά κάποιον άλλο, εξαιτίας του συστήματος. Οι ίδιοι όμως δεν αντιλήφθηκαν ότι, όταν γεννήθηκαν τα ελληνιστικά βασίλεια, έγιναν ακόμα πιο υποταχτικοί δούλοι, συνεπώς πιο δυστυχισμένοι. Ο Βαβυλώνιος είχε τουλάχιστον το άλλοθι της άγνοιας, ενώ οι Έλληνες όχι.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι η Τροία, που συνδέεται με τη γνώση, απειλείται μόνον, όταν παύουν να υπάρχουν οι συνθήκες γέννησης Τρώων και όχι, όταν η γνώση της νικιέται. Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας, είναι επικίνδυνη και πάντα τείνει στο να ισχυροποιείται. Αν αυτό γίνει κατανοητό, εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό και το Σχέδιο. Η Τροία και τα βασίλεια των ηρώων στηρίζονται σε γνώση που τους έχει δοθεί από το Θεό κι εξαιτίας του πολέμου, η γνώση, που βρίσκεται διάσπαρτη σ’ όλο τον κόσμο, συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτήν. Η Τροία προκαλεί τους ήρωες, ώστε σκοτώνοντάς τους, να κλέβει τη γνώση τους. Στην εποχή του Αλεξάνδρου υπήρχαν δύο μεγάλα συστήματα: η Βαβυλώνα και το Μακεδονικό βασίλειο. Η Τροία, όπου υπήρχαν οι δούλοι, είχε τη γνώση της Ανατολής. Με την εκστρατεία των Ελλήνων, η Τροία αποκτά και τη γνώση των Ελλήνων. Η Ρώμη, που ήταν ο τελικός καρπός της προσπάθειας, έχει πλέον και τις δύο γνώσεις. Αυτή η πόλη δέχεται επίθεση από ένα άλλο σύστημα, που είναι το ιουδαϊκό κι ήρωας είναι ο Χριστός. Χάνεται ο ορίζοντας και συγκεντρώνεται και η γνώση των Ιουδαίων μέσα στη Ρώμη εφόσον σ’ αυτήν παραδίδεται ο βασιλιάς τους. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δε γνωρίζει πότε απειλεί την Τροία και πότε την προστατεύει.

Αυτό ακριβώς είναι το Μυστικό Σχέδιο του Θεού. Ο Θεός δίνει γνώσεις πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους και δημιουργεί πολλά βασίλεια. Όλα αυτά τα βασίλεια συνυπάρχουν στον κόσμο κι είναι ο κόσμος των Αχαιών. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ανήκουν και οι ιδρυτές της Τροίας. Όπως χτίζεται με γνώση του Δία το βασίλειο του Αγαμέμνονα, έτσι χτίζεται και το βασίλειο του Πριάμου. Για να δημιουργήσει ο Θεός τα δεδομένα, που απαιτούνται για τη διεξαγωγή πολέμου, δημιουργεί τις εξής συνθήκες: βάζει κατ’ αρχήν τους Αχαιούς να συνάψουν μεταξύ τους μία συμφωνία για κοινή άμυνα. Αφού το καταφέρει αυτό, βάζει την Τροία να προκαλέσει το σύνολο των Αχαιών. Θα γινόταν ο Τρωικός πόλεμος, όσο προκλητικοί κι αν ήταν οι Τρώες, αν δεν υπήρχε ο όρκος μεταξύ των Αχαιών; Πώς όμως είναι δυνατό να ορκιστούν άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους, όταν δεν υπάρχει κοινό συμφέρον κι εξαιτίας αυτού του συμφέροντος αδυναμία; Βλέπουμε δηλαδή ότι απαιτείται ένα τεράστιο πλήθος απαιτούμενων ενεργειών, ώστε να εξελιχθεί ο πόλεμος και να γευθεί ο άνθρωπος τη Σωτηρία.

Από την αρχαία Βαβυλώνα, μέχρι τους δορυφόρους και την πυρηνική ενέργεια, υπάρχει μία τεράστια διαφορά, που είναι αδύνατο να καλυφτεί σε χρόνο, κοντά στα μέτρα του θνητού ανθρώπου. Ο Θεός δημιούργησε τη Βαβυλώνα ως την ασθενέστερη μορφή της Τροίας, ώστε ν’ αναμειχθούν οι κόσμοι και να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Μαζί μ’ αυτήν και με τη βοήθεια του Υιού Του, κατευθύνει την ανθρωπότητα μ’ εκπληκτική ακρίβεια προς τη Σωτηρία. Επειδή ακριβώς τα πάντα αφορούν την ανθρωπότητα στο σύνολό της, ο πόλεμος αυτός αφορά την κοσμοκρατορία. Η Τροία τοποθετείται στην Ασία, γιατί εκεί για λόγους που γνωρίζουμε, δίνεται η γνώση, που γεννά, λόγω Ευφράτη, μία εμβρυακή μορφή κοσμοκρατορίας. Η Τροία δεν αρκεί μόνο να υπάρχει, αλλά να είναι και παγκόσμια ορατή και μισητή. Το σύστημα της Βαβυλώνας, που γεννήθηκε με τη δωρεά γνώσης, κάλυπτε υπό την εξουσία του μεγάλο αριθμό λαών κι αυτό είναι άκρως απαραίτητο. Έπρεπε δηλαδή να υπάρχει ένα σύστημα, που θα είχε ένα κέντρο ορατό κι επιπλέον ν’ απειλεί ένα μεγάλο πλήθος λαών, που οι μεταξύ τους διαφορές ν’ αγνοούνται μπροστά σ’ ένα κοινό συμφέρον.

Με τη Βαβυλώνα και την ισχύ της, ο Θεός δημιουργεί αυτό το κοινό συμφέρον. Εξαιτίας αυτού, οι κατ’ εξοχήν αντίπαλες κοσμοθεωρίες των Ελλήνων και των Ιουδαίων, βρίσκονται σ’ ένα κοινό στρατόπεδο. Είναι αδύνατον κάτω από φυσιολογικές συνθήκες να συνυπάρξουν Έλληνες κι Ιουδαίοι, όταν οι διαφορές τους είναι τεράστιες. Ό,τι χωρίζει τους Έλληνες από τους Τρώες, χωρίζει και τους Έλληνες από τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι πολεμούν τους Τρώες για διαφορετικούς λόγους κι αυτό έχει να κάνει με την εξουσία. Οι Ιουδαίοι είναι Τρώες, αλλά επιθυμούν ν’ ασκούν οι ίδιοι την εξουσία.

Για να γίνει κατανοητό πώς δημιουργήθηκε η Τροία θα πρέπει να την εξετάσουμε κατά τον ίδιο τρόπο με την περίπτωση του Δία. Όπως ο Δίας υπήρχε τέλειος πριν γεννηθεί, το ίδιο συμβαίνει και με την Τροία. Η γέννηση όταν αναφέρεται σε αυτού του είδους τις γραφές έχει πάντα σχέση με το τι αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος και όχι με το τι υπάρχει. Ο Χριστός υπάρχει πριν από τον Αβραάμ, αλλά γεννήθηκε αιώνες μετά απ’ αυτόν. Η Τροία υπάρχει πάντα τέλεια και πάντα δημιουργείται με τον έναν και μοναδικό τρόπο, που τον περιγράφουν τα Έπη. Αυτό σημαίνει ότι θα δούμε τα τέλεια χαρακτηριστικά της και στην πορεία θα επισημαίνουμε τις διαφορές, ανάλογα με την εξέλιξη του Σχεδίου. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι μελετώντας την Τροία, μελετάμε πάντα το σύστημα που συγκεντρώνει τη γνώση κι ασκεί εξουσία.

Η Τροία συνδέεται άμεσα με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός έδωσε γνώση και δημιούργησε τον πρώτο κατακλυσμό. Εξαιτίας αυτού του κατακλυσμού, η θάλασσα σκέπασε τη γη. Το μόνο σύστημα, που γεννήθηκε απ’ αυτόν τον κατακλυσμό, ήταν αυτό, που για πρώτη φορά υψώθηκε από τη θάλασσα κι έφερε μία μορφή κοσμοκρατορίας. Αυτό το σύστημα ήταν το πρώτο ποίμνιο του Θεού, εφόσον αυτό διατηρούσε την πιο ισχυρή γνώση, μέσα σ’ ένα τεράστιο σύνολο γνώσεων. Σαμοθράκη = 44 = Μονοκράτωρ = Ποιμένας = Ποίμνιο = Καθήμενος. Σ’ αυτό το νησί κατοικούσαν δυο υιοί του Δία. Ο Ιασίωνας κι ο Δάρδανος. Αυτοί ήταν υιοί του Δία και μίας νύμφης. Ως υιοί του Δία φέρουν μέρος της γνώσης του, εφόσον προέρχονται από το σπέρμα του. Σπέρμα του Διός = Πνευματικά δικαιώματα = 70. Ο Δίας παρέδωσε αυτό το σπέρμα σε μία νύμφη. Νύμφη = Βαβυλών = 19. Εμφανίζεται, δηλαδή, μετά τον κατακλυσμό το πρώτο σύστημα ξηράς και γονιμοποιείται. Βαβυλώνα = Μήτρα = 20.

Όπως αναφέραμε, κάθε φορά που δίνεται γνώση, οι άνθρωποι ακολουθούν δυο πιθανές πορείες: ή τη μοιράζουν ή τη μετατρέπουν σ’ εξουσία. Απ’ αυτήν τη σχέση γεννήθηκαν δυο υιοί. Ο Ιασίωνας και ο Δάρδανος. Ιασίωνας = 48 = Παρθένος = Λαός του Θεού = Νεανίσκος, ενώ, Δάρδανος = 37 = Βάρβαρος = Αμαρτωλός = Εξουσία. Ο Ιασίωνας όμως μέσα στη Σαμοθράκη, αγνόησε ότι έπρεπε να μείνει παρθένος και προσπάθησε να γονιμοποιήσει το πρώτο σύστημα, που κατέβηκε στη Γη κι είναι η Δήμητρα, που γέννησε την Περσεφόνη. Ο Θεός, λόγω του Σχεδίου, που έπρεπε να εξελιχθεί, δεν ήταν δυνατό να επιτρέψει τη γονιμοποίηση του συστήματος. Κατέκαψε με κεραυνό τον Ιασίωνα κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Ιασίων να τιμωρηθεί μ’ έναν τρόπο μυστήριο, αφού ο κάτω κόσμος δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Ο Ιασίωνας από παρθένος γίνεται, εξαιτίας της απόπειρας του να γονιμοποιήσει τη Δήμητρα, ευνούχος. Από εκείνη τη στιγμή δηλαδή, όποιοι είχαν γνώση και μπορούσαν να γονιμοποιήσουν άκαιρα το σύστημα, ευνουχίστηκαν. Ιασίων = Ευνούχος = 38.

Αυτός ο ευνούχος είναι το σύστημα της Αιγύπτου, που ενώ υπάρχει στους αιώνες, δε συμμετέχει στην εξέλιξη. Ο Ιασίων δεν ακολουθεί το Δάρδανο και τους βαρβάρους, αλλά υπάρχει πάντα. Ιασίων = Αίγυπτος = Άβυσσος = 38. Ο Δάρδανος πάντα μετακινείται, γιατί το σύστημα, που έχει την εξουσία, δεν έχει σταθερό κέντρο. Η εξουσία μετακινείται πάντα σε νέα μέρη, ώστε να δομεί συστήματα με την κατάλληλη γνώση. Ο Δάρδανος συναντά τον Τεύκρο κι αυτός του δίνει Γη και γυναίκα. Τεύκρος = Αρνίον = Γαβριήλ = Δύναμις = Γη καινή = Πόρνη = 32 = Σύστημα = Σκάνδαλον. Αυτή η συνάντηση σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που έχει τη γνώση κι επιθυμεί την εξουσία, εντάχθηκε σ’ ένα σύστημα, που μέχρι το πέρας του Σχεδίου δεν ανατρέπεται. Η βάση δηλαδή της Τροίας είναι, να υπάρχει ένα σύστημα με τη μορφή πόρνης κι αυτός που το γονιμοποιεί να είναι βάρβαρος, συνεπώς τα παιδιά αυτού του συνδυασμού να γίνονται όμοιοί του.

Το Αρνίον έδωσε στον αμαρτωλό την πόρνη και οι διάδοχοι αυτού του συνδυασμού είναι ο λαός της αμαρτίας. Στη Βαβυλώνα παντρεύτηκε ο αμαρτωλός την πόρνη και γέννησε τον Εριχθόνιο. Εριχθόνιος = Πόρνη καθήμενη = Μεγάλος Βασιλεύς = Λαός της αμαρτίας = Ναβουχοδονόσωρ = Μάχαιρα του πυρός = 68. Αυτός ο λαός αποτελεί τη μάχαιρα του πυρός, που εμποδίζει τους ανθρώπους να πλησιάσουν το δέντρο της ζωής. Όταν δηλαδή είναι επικεφαλής ο Εριχθόνιος, έχουμε την απόλυτη εξουσία πάνω στη γνώση. Αυτός ήταν κυρίαρχος στη Βαβυλώνα, αυτός ήταν κυρίαρχος στην Ευρώπη του Μεσαίωνα. Από τη στιγμή που θα υπάρξει αυτός —και άρα μία μορφή βασιλείας του Θεού— λόγω της προέλευσης της δωρεάς, γεννιέται ο Τρως. Βασιλεία του Θεού = Εριχθόνιος = 68.

Ο Τρως δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ίδια η αμαρτία. Η διαφορά του με τον πατέρα του είναι ότι ο πατέρας δρα επεκτατικά κι εντάσσει τους ανθρώπους μέσα στο βασίλειό του, ενώ αυτός απλά υπάρχει και διατηρεί τις συνθήκες, που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Αν αναφερθούμε στο παράδειγμα του χριστιανισμού, αυτό θα γίνει πιο κατανοητό. Για κάποιο διάστημα επιχειρείται ένας επεκτατισμός, που ξεκινά από τους δώδεκα Αποστόλους κι αυτούς, που προσηλυτίστηκαν κι εξαπλώνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχει δηλαδή ένα κύμα επεκτατικό που δίνει προτεραιότητα στην επέκταση και μετά στην οργάνωση. Οι δώδεκα Απόστολοι πήραν εντολές να σκορπίσουν το Λόγο του Θεού στη Γη και να ιδρύσουν τη βασιλεία του Θεού. Δώδεκα Απόστολοι = Λαός της αμαρτίας = 68 = Βασιλεία του Θεού = Εριχθόνιος. Από τη στιγμή που επεκτάθηκε αυτό το σύνολο, άρχισαν ν’ απαιτούνται ισχυρές δομές εξουσίας. Πρώτα υπήρξε η επέκταση κι μετά εμφανίστηκε η Ρώμη με τη χριστιανική της περιβολή. Ρώμη = Τρως = 24 = Αμαρτία. Από τους πρώτους ανθρώπους που την οποιαδήποτε γνώση την μετατρέπουν σε εξουσία κι είναι οι αμαρτωλοί, ακολουθούν ο λαός της αμαρτίας που είναι αυτοί που ασκούν εξουσία μέσω της συγκεκριμένης γνώσης και τέλος η αμαρτία. Η αμαρτία είναι το σύνολο της γνώσης που υπάρχει διαθέσιμο.

Βασιλεία της αμαρτίας σημαίνει βασιλεία κάποιου τύπου γνώσης. Έχει σχέση με το τι βλέπει και το τι αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Ενώ οι άνθρωποι γεννιούνται συνεχώς και τέλειοι, δεν αντιμετωπίζουν πάντα τις ίδιες συνθήκες. Ο Γαλάτης κάποτε είδε τον προσηλυτισμό των χριστιανών κι είτε τον πολέμησε είτε τον δέχτηκε. Οι επόμενες γενιές δε βρίσκουν αυτήν την κατάσταση. Βλέπουν τη Ρώμη κι ανεξάρτητα από το πόσο τη δέχονται ή την απορρίπτουν, αυτή υπάρχει. Πάντα βρίσκεται μέσα στο βασίλειο και βάζει σε πειρασμό τους ανθρώπους. Αυτός ο πειρασμός έχει σχέση με την εξουσία. Αν είναι κάποιος Γαλάτης και θέλει ν’ ασκήσει εξουσία, μπορεί να το κάνει μόνον υποκύπτοντας στην αμαρτία, δηλαδή στη Ρώμη. Η Ρώμη τον κάνει αμαρτωλό, εφόσον του δίνει γνώση κι εξουσία… συνεχώς επαναλαμβάνεται ο ίδιος κύκλος, που κλείνει και πάλι στη Ρώμη. Ο άνθρωπος γίνεται πάντα Δάρδανος και ποτέ Ιασίωνας, λόγω της πηγής. Ξαναγεννά τον Εριχθόνιο κι αυτός προσθέτει αμαρτία στην αμαρτία. Αν προσπαθήσουμε δηλαδή να συνδεθούμε με το Μυστικό Σχέδιο, βρισκόμαστε στην ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του Σχεδίου.

Κάποιοι άνθρωποι σ’ ανύποπτο χρόνο, πήραν γνώση και περνώντας αυτή η γνώση από γενιά σε γενιά, έχασε τα γενικά χαρακτηριστικά της και δημιούργησε μία κατάσταση, που ήταν υπαρκτή, πανίσχυρη και μυστήρια. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος πήρε κάποτε γνώση κι ήταν ορατός. Αυτός την έδωσε στα παιδιά του κι αυτά έκαναν το ίδιο. Με το πέρασμα του χρόνου και τον πολλαπλασιασμό των απογόνων, η γνώση αυτή έχασε τα χαρακτηριστικά της ιδιοκτησίας. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποιος, που να μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτή η συγκεκριμένη γνώση δόθηκε σ’ αυτόν αποκλειστικά και όχι σε κάποιον άλλο. Αυτό που συνέβη, ήταν ν’ απομείνει τελικά ένα σύστημα, εξαιτίας των εξουσιών των κατόχων της γνώσης και η ίδια η γνώση. Αυτό είναι μία εντελώς νέα κατάσταση, αφού η γνώση στα χέρια ανθρώπου είναι δυνατό να ευνοήσει τους ανθρώπους, ενώ στα χέρια του συστήματος ποτέ. Μέσα απ’ όλες αυτές τις διαδικασίες, εμφανίζεται ένα σύστημα θηλυκό με χαρακτηριστικά πόρνης. Είναι πόρνη, γιατί ακολουθεί πάντα τον εκλεκτό, που προκύπτει μέσα από τις διαδικασίες που αυτή επιλέγει, επομένως αυτές που τη συμφέρουν. Γεννά συνεχώς δούλους, γιατί σ’ οποιαδήποτε άλλη περίπτωση καταρρέει. Ο δούλος είναι απαραίτητος, γιατί είναι ο μόνος, που μπορεί να παρασυρθεί στην υποτέλεια. Προσκυνά ο δούλος το σύστημα, ώστε αυτό να του δώσει γνώση και κατόπιν αυτός ν’ ασκήσει εξουσία και ν’ απολαύσει, ό,τι είναι δυνατόν. Οι δούλοι είναι απαραίτητοι, γιατί προστατεύουν τη γνώση από τους ανθρώπους.

Όταν η γνώση φτάνει στα χέρια του απρόσωπου συστήματος, τότε επικεφαλής είναι ο Τρως = Αμαρτία = Καρδιά = 24. Ο Λόγος του Χριστού για την καρδιά και το αίμα, σ’ ό,τι αφορά το λόγο, άρα τη γνώση, σ’ αυτό το σημείο αναφέρεται. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο της δημιουργίας κι είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος. Ο Θεός κατόρθωσε και δημιούργησε στην Ασία ένα σύστημα, το οποίο επιβιώνει χωρίς έξωθεν επέμβαση. Είναι ένα σύστημα, που διαρκώς αυτοτροφοδοτείται, σ’ ό,τι αφορά το έμψυχο υλικό. Αυτό το σύστημα μ’ επικεφαλής τον Τρώα, γεννά τους πρώτους Τρώες με τέλεια χαρακτηριστικά. Οι Τρώες δηλαδή από τότε μέχρι σήμερα παίρνουν διαρκώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν είναι Τεύκροι ούτε Δάρδανοι. Οι Δάρδανοι, για παράδειγμα, είναι οι απόλυτα βάρβαροι. Είναι άνθρωποι παντελώς καθυστερημένοι, που ενεργούν υπέρ ενός συστήματος λόγω άγνοιας και φόβου. Οι Τρώες είναι δούλοι. Ενεργούν πάντα υπέρ του συστήματος, επειδή τους συμφέρει και όχι επειδή δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει.

Ένας δούλος μπορεί να έχει την ευφυΐα και τη γνώση του Σωκράτη και να μην εγκαταλείπει το σύστημα. Σ’ ένα σύστημα οι Τρώες κι οι Δάρδανοι συνυπάρχουν και οι συσχετισμοί μεταξύ τους δημιουργούν ορισμένα φαινόμενα, που είναι δυνατό να προβλεφθούν. Τρώες είναι αυτοί, που έχουν εξουσία επειδή έχουν υποπέσει στην αμαρτία, συνεπώς έχουν και γνώση, ενώ οι Δάρδανοι δε σχετίζονται μ’ αυτήν. Συμφέρει στο σύστημα να έχει ολιγάριθμους Τρώες και πολυάριθμους Δαρδάνους. Όταν οι Τρώες γίνουν υπεράριθμοι, απειλείται το σύστημα, εφόσον δεν έχει τη δυνατότητα να τους συντηρήσει και να τους εξουσιάσει. Ο λαός της Τροίας είναι αυτοί και γενικά ταυτίζονται. Οι Τρώες δηλαδή, είναι Δάρδανοι κι οι Δάρδανοι Τρώες, ανάλογα με τη σκοπιά που τους βλέπει κάποιος. Αυτοί υπάρχουν και σήμερα κι είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτοί. Ο θρησκόληπτος χριστιανός, που ασκεί εξουσίες και βία στην οικογένειά του και τρέχει από εκκλησία σ’ εκκλησία για να σωθεί, είναι Δάρδανος. Ο πολιτικός, που άλλα λέει κι άλλα κάνει, επειδή έχει γνώση και τον συμφέρει το σύστημα, είναι Τρώας.

Όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, οι Τρώες ήταν τέλειοι, γιατί είχαν τα τέλεια χαρακτηριστικά των δούλων. Το Περσικό Βασίλειο το είχαν κατακλύσει άνθρωποι, που είχαν γνώση της φιλοσοφίας και δε διέφεραν σε τίποτε από τους σύγχρονους δούλους. Η Βαβυλώνα δεν ήταν καθυστερημένη, όπως μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του Μεσαίωνα. Το πρόβλημα της Βαβυλώνας ήταν η καρδιά της, δηλαδή η γνώση της. Ο Θεός τη δημιούργησε με τέτοια γνώση, ώστε να είναι δυνατό να νικηθεί κι επομένως να υπάρχει δυνατότητα μετατόπισης. Αυτό, που επιθυμούσε ο Θεός, ήταν η γέννηση των τέλειων δούλων, ώστε σε κάποια στιγμή να δώσει ανώτερη γνώση και μέσω του Υιού την τέλεια, ώστε να μετατοπιστεί. Οι Έλληνες επιτέθηκαν σ’ αυτήν την Τροία και παγιδεύτηκαν. Όσο βρίσκονταν έξω από τη δομή την πολεμούσαν κι όταν μπήκαν μέσα σ’ αυτήν, έγιναν Τρώες. Δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Θεός τους έβαλε αντιμέτωπους με Δαρδάνους, ώστε να τους μετατρέψει σε Τρώες. Αυτό, που έχει σημασία, είναι το ότι υπήρχε μία δομή με γυναικεία χαρακτηριστικά, που έπρεπε να μετακινηθεί. Ο Θεός σύμφωνα με το Σχέδιο, δημιούργησε αυτήν τη γυναίκα, ώστε, όταν εμφανιστεί ο Υιός Του, να την πάρει σύζυγο και να ξαναδιαπραχθεί το αμάρτημα σε παγκόσμια πλέον κλίμακα. Οι Έλληνες απέτυχαν να νικήσουν την αμαρτία και πρόσθεσαν σ’ αυτήν, τη δική τους αμαρτία.

Όταν υπάρχει όμως αμαρτία, υπάρχει κι αυτός, που μπορεί να τη νικήσει. Ο άνθρωπος διέπραξε το αμάρτημα κι από την αμαρτία είναι δυνατό να τον σώσει μόνον ο Υιός του Θεού. Ο Ίλος δηλαδή, που γεννήθηκε, ήταν ο Υιός του Θεού, που μπορούσε να νικήσει την αμαρτία. Ίλος = Υιός = Σατανάς = 26. Γεννιέται ο Αλέξανδρος ως Υιός του Θεού με χαρακτηριστικά Μεσσία. Επειδή πεθαίνει νεότατος, οι Τρώες δεν εξαφανίζονται και προσθέτουν στην αμαρτία τους και τον Υιό. Ο Θεός μέσω του Αλεξάνδρου, θέλησε να περάσει την Τροία στο χώρο της Ευρώπης, άρα έπρεπε να περάσει η αμαρτία σε χώρους, όπου δεν ήταν δυνατό να ευδοκιμήσει. Αποτέλεσμα της γέννησης του Αλεξάνδρου, ήταν η Ρώμη και το σύστημα της. Τα Έπη αυτό το περιγράφουν ως εξής: ο Ίλος επισκέφθηκε μία χώρα, που ονομαζόταν Φρυγία κι εκεί διαγωνίστηκε στην πάλη. Επειδή νίκησε, του δόθηκε μία παρδαλή αγελάδα, που σύμφωνα με το χρησμό, θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει, ώστε εκεί, όπου αυτή θα καθόταν κάτω, να χτίσει μία πολιτεία. Η Φρυγία είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθεί μόνο μέσω των αριθμών κι είναι η νεφέλη. Ο Υιός του Θεού δεν ήταν έτοιμος να γεννηθεί κι εμφανίστηκε, όπως περιγράφει η Αποκάλυψη μέσα σε νεφέλη. Ενώ ως μορφή ήταν τέλειος, άρα βρέφος, το έργο του ήταν όμοιο μ’ έργο ατελούς εμβρύου. Φρυγία = Νεφέλη = 26 = Υιός = Έμβρυο. Αυτό έγινε, ώστε να είναι δυνατόν οι Τρώες να μετακινηθούν στο μέρος, όπου απαιτούσε η προφητεία. Η αγελάδα η παρδαλή είναι το νέο σύστημα, που προέκυψε. Είναι παρδαλή, γιατί συνυπάρχουν μέσα της διαφορετικές γνώσεις.

Ο Αλέξανδρος, όπως είδαμε στην ανάλυση του Σχεδίου, μπήκε στην Ανατολή για να θυσιαστεί. Ο ίδιος ήταν ο μόσχος, που σφάχτηκε. Με πλήρη ισχύ ήταν ο ταύρος, που γοήτευσε τους Τρώες. Ταύρος = Όφις = Άνδρας = 27 = Φαέθων. Λόγω της μορφής του και της θυσίας του, το σύστημα πήρε μορφή αγελάδας παρδαλής. Αυτό συνέβη, γιατί ο Αλέξανδρος παρέμεινε Υιός. Δεν του επιτράπηκε να πάρει τη μορφή ταύρου, αλλά αυτή του μόσχου. Η αγελάδα κράτησε τον Υιό ως έμβρυο, αφού γονιμοποιήθηκε από τον ταύρο και κινήθηκε προς τη Δύση. Ο Ίλος, που την ακολουθεί, είναι η ανεξάρτητη γνώση του Υιού, ο οποίος ακολουθεί πάντα το σύστημα, ώστε να το γονιμοποιήσει. Εξαιτίας του Σχεδίου, ο Υιός δίνει γνώση στο σύστημα, για να συντηρείται, αλλά με τέτοιον τρόπο, ώστε να μπορεί να ξαναεμφανιστεί ως ταύρος, χωρίς να ελέγχεται απ’ αυτό.

Σ’ αυτό το σημείο, έχουμε ταύτιση δυο μεγάλων μύθων της αρχαιότητας, που, από διαφορετική σκοπιά, εξηγούν το γεγονός. Από την πλευρά του Αλεξάνδρου, ως άντρα, που πήρε την ισχύ του Δία, έχουμε το μύθο της απαγωγής της Ευρώπης. Ο Δίας πήρε τη μορφή ταύρου, ώστε ν’ απαγάγει την Ευρώπη και να δημιουργήσει την απαιτούμενη εξέλιξη. Η εξέλιξη αυτή ήταν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη της ο Κάδμος και η μητέρα του, και θα δούμε σ’ άλλο σημείο τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Ο δεύτερος μύθος, είναι αυτός του Θησέα. Ο Θησέας είναι ο Αλέξανδρος βασιλεύς. Η κοινωνία της Βαβυλώνας βρισκόταν τότε στο επίπεδο, σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, να γεννήσει τον άνθρωπο με τα τέλεια χαρακτηριστικά. Η γυναίκα του Μίνωα είχε γονιμοποιηθεί από τον ταύρο του Ποσειδώνα κι υπήρχε γνώση, ώστε ο Μινώταυρος να βγει από το λαβύρινθο, αφού υπήρχε η γνώση της Αριάδνης, άρα των Ελλήνων. Αυτό όμως δεν έγινε, ο Θησέας = Διάβολος = Βασιλεύς = 39, σκότωσε το Μινώταυρο κι εξελίχθηκε το Σχέδιο.

Ο Ίλος ακολούθησε την αγελάδα κι εκτέλεσε την προφητεία. Η πόλη που έχτισε, λεγόταν Ίλιον, ή Πέργαμος, ή Τροία… σ’ αυτό το σημείο τα πράγματα περιπλέκονται κι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε τι ακριβώς μας ενδιαφέρει να βρούμε. Ο Υιός δίνει μόνο γνώση κι αυτή διαφέρει από τις υπόλοιπες, σ’ ό,τι αφορά την ποιότητά της. Άρα εμείς, δεν αναζητάμε ως εχθρό τη γνώση, που μεταβάλλεται, αλλά την αμαρτία. Πρέπει δηλαδή, ν’ αναζητήσουμε την καρδιά του συστήματος, που παράγει τους δούλους. Οι αριθμοί της Τροίας ή του Ιλίου δεν προσδιορίζουν το μέρος, όπου βρίσκεται η καρδιά, αλλά βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν και προσδιορίζουν μόνο την ποιότητα της γνώσης.

Οι Έλληνες σ’ αυτό το σημείο έσφαλαν… δεν κατόρθωσαν να εντοπίσουν την καρδιά και να την εξοντώσουν. Αυτή είναι η παγίδα της Τροίας. Διατηρεί την καρδιά ανέπαφη και προκαλεί τους Αχαιούς σε πόλεμο ενάντια στη γνώση της. Το ζητούμενο δεν είναι να νικήσει η μία γνώση την άλλη, αλλά να πάψουν να γεννιούνται δούλοι, που συντηρούν την πόρνη και την αναγκάζουν να γεννά δούλους. Η αμαρτία είναι γέννημα της γνώσης και δε συνδέεται ποσοτικά μ’ αυτήν. Ο άνθρωπος είναι είτε αμαρτωλός είτε όχι. Δεν υπάρχει λίγο αμαρτωλός ή πολύ αμαρτωλός. Ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός από τη στιγμή που ασκεί εξουσία και δεν έχει σχέση αν την ασκεί γνωρίζοντας να μετρά μέχρι το δέκα ή γνωρίζοντας πυρηνική φυσική. Το θέμα είναι να μην ασκείται εξουσία, εξαιτίας της γνώσης. Στην παγίδα της Τροίας έχουν πέσει όλοι οι λαοί κι όλα τα έθνη.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, αλλά και για ν’ αποκαλυφθεί η ταυτότητα της Τροίας, θα δούμε την περίπτωση της Ρώμης. Μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δεν υπήρχε άνθρωπος, που να μη μισεί τη Ρώμη. Την πολέμησαν όλοι. Έλληνες, Ιουδαίοι, Σύριοι, Γαλάτες. Η Ρώμη ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, μέχρι που άλλαξε τη γνώση της. Ο κόσμος άρχισε να εκχριστιανίζεται και οι ίδιοι άνθρωποι που τη μισούσαν, έτρεξαν να την προσκυνήσουν. Την έβλεπαν πια ως χριστιανικό κέντρο και δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν ότι δεν είχε αλλάξει τίποτε στη συμπεριφορά της. Η αμαρτία παρέμεινε, απλά η εξουσία δινόταν μέσω άλλης γνώσης. Δεν πολεμούσαν πια οι άνθρωποι στ’ όνομα του Δία, αλλά σ’ αυτό του Χριστού. Ο Υιός έχει την τέλεια γνώση, επομένως αυτήν, που βυθίζει την ανθρωπότητα στον κάτω κόσμο και στο θάνατο. Όμως αυτό είναι πολύ γενικό. Ο Υιός έχει την τέλεια γνώση, αλλά ποιος Υιός; Ποια μορφή του Υιού έχει την τέλεια γνώση; Υιός υπήρξε κι ο Αλέξανδρος κι ο Ιησούς. Αν αρκεί η γνώση του Αλεξάνδρου, προς τι η γέννηση του Χριστού; Αν ο Αλέξανδρος μετατόπισε το κέντρο της Βαβυλώνας, γιατί εμφανίστηκε ο Χριστός;

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να καταλάβουμε τι επιδιώκει ο Θεός από τη διπλή γέννηση του Υιού. Από το Δάρδανο ως τον Τρώα, έχουμε έναν πλήρη κύκλο, που δημιουργεί αυτόνομο σύστημα. Ο Υιός ως Ίλος, έχει ως στόχο να μετατοπίσει το κέντρο αυτού του αυτόνομου συστήματος και να δημιουργήσει εκ νέου αυτόνομο σύστημα ακολουθώντας τις ίδιες πρακτικές. Ο Θεός γεννά δύο φορές τον Ίλο, γιατί το παραπάνω σύστημα, όταν μετακινείται χάνει την οχύρωσή του και τη δομή του. Γεννιέται ο Ίλος και ξεκινά ένας ομόκεντρος κύκλος. Η κοινή γνώση, τα κοινά χαρακτηριστικά και τα ίδια αδιέξοδα, ταυτίζουν τον Ίλο με το Δάρδανο. Γεννά ο Θεός τον Ίλο, ώστε και πάλι να υπάρξει ο Δάρδανος, που θα βρει τον Τεύκρο και θα δημιουργήσει τα θεμέλια του Νέου βασιλείου. Ο Αλέξανδρος, μόλις πέθανε, από ταύρος έγινε μόσχος. Μόσχος = 37 = Δάρδανος. Ο θάνατος του Υιού επαναφέρει τα αρχικά δεδομένα γιατί αποθεώνεται. Ο Υιός γίνεται Δίας και το σύστημα νύμφη. Ο Δίας και η νύμφη πάντα γεννούν τα ίδια παιδιά και η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Τεύκρος, το Αρνίον και πάλι έδωσε στο Δάρδανο γυναίκα και γη. Από το χώρο της Ασίας και τη γη της Βαβυλώνας, βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Ο Ίλος ως Χριστός ξαναγεννιέται και πεθαίνοντας αφήνει τα δικαιώματα του στους δώδεκα Αποστόλους. Ο Αλέξανδρος μετακίνησε τους αμαρτωλούς προς την Ευρώπη κι ο Ιησούς δημιούργησε το λαό της αμαρτίας. Ο Αλέξανδρος ήταν ο Μόσχος = Δάρδανος = Αμαρτωλοί = 37, ενώ ο Χριστός ήταν ο Αετός πετώμενος = Εριχθόνιος = Λαός της αμαρτίας = 68.

Από την αλληλεπίδραση των γνώσεων και των δομών του συστήματος της κάθε γνώσης, προέκυψε και πάλι ο Τρως, που είναι η αμαρτία. Χάθηκαν και πάλι τα δικαιώματα συγκεκριμένων ανθρώπων κι αυτό που απέμεινε, ήταν ένα σύστημα με θηλυκά χαρακτηριστικά και η γνώση. Ο Υιός εμφανίστηκε μ’ αυτόν τον τρόπο κι ως Βασιλεύς κι ως Κύριος. Ως Βασιλεύς έδωσε το σύνολο της γνώσης κι ως Κύριος απέβαλε τους αμαρτωλούς από τον άνω κόσμο. Εξαιτίας των γεννήσεων των Υιών και του αυτόνομου συστήματος, προέκυψε η μυθική Τροία. Το σύστημα έχει την καρδιά του στη Ρώμη και η γνώση του Υιού βρίσκεται στην ακρόπολη αυτής, που είναι το μέρος, όπου φυλάσσεται το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Καρδιά = Αμαρτία = Ρώμη = 24, ενώ, Τροία = Βατικανό = 25.

Αν το Σχέδιο δεν ήταν θεϊκό κι ήταν ανθρώπινο, σ’ αυτό το σημείο, θα έπρεπε να υπάρχει αδιέξοδο. Υπήρξε η Ρώμη λόγω Αλεξάνδρου και πήρε το Λόγο του Χριστού ως γνώση. Πόσο όμως θ’ άντεχε στην επίθεση των ανθρώπων η συγκεντρωμένη γνώση, όταν υπάρχει κόσμος, που γνωρίζει φιλοσοφία, αλλά και το σύστημα αντιμετωπίζει προβλήματα; Έπρεπε με κάθε τρόπο να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες, που θα οχύρωναν την καρδιά από κάθε επίθεση. Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του λέει “δωρεάν ελάβατε, δωρεάν εδώσατε”. Όμως, ενώ μιλά για δωρεά, ενεργεί με περίεργο τρόπο κι αφήνει πνευματικά δικαιώματα σ’ Ιουδαίους. Θυσιαζόμενος ο Χριστός αφήνει εξουσίες πάνω στη γνώση, κατά συνέπεια δεν την παραδίδει με τον τρόπο που έπρεπε. Έδρασε δηλαδή, ως Ιουδαίος, επομένως ως Ιησούς. Η γνώση του είναι πλήρης και τέλεια, όπως αρμόζει στη γνώση του Χριστού, αλλ’ αυτός, που πραγματικά έδρασε, ήταν ο Ιησούς. Αν ο Χριστός ήταν ο Ίλος, εξαιτίας του Σχεδίου δεν ήρθε η Θέωση, αλλ’ ακολούθησε η βασιλεία του Λαομέδοντα.

Ο Λαομέδοντας ήταν ένας άνθρωπος μισητός και σε Θεούς και σ’ ανθρώπους. Ήταν αυθαίρετος, βίαιος, μισητός και τυραννικός. Αυτός είχε την ιδέα να προστατεύσει την Τροία με τείχη και να την κάνει πανίσχυρη. Εκείνη την εποχή ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας είχαν εκδιωχθεί από τον Όλυμπο, για τιμωρία και περιφέρονταν στη Γη. Προσφέρθηκαν να βοηθήσουν το Λαομέδοντα έναντι μισθού, για την ανέγερση των τειχών. Ο Λαομέδοντας συμφώνησε, αλλά δεν ήταν συνεπής στη συμφωνία κι αφού εκμεταλλεύτηκε τους δύο Θεούς, τους έδιωξε με το χειρότερο τρόπο. Από εκείνη τη στιγμή το μέλλον της Τροίας φάνταζε σκοτεινό και δυσοίωνο. Ο Θεός μισεί την Τροία κι είναι θέμα χρόνου να την εγκαταλείψει.

Αυτό που περιγράφουν τα Έπη, σημαίνει ότι μετά τη Σταύρωση του Χριστού, αυτό που έμεινε στη Γη, ήταν οι Απόστολοι και τα ιουδαϊκά τους δικαιώματα. Από την εικόνα του Υιού έμεινε η εικόνα του Ιησού. Ιησούς = Λαομέδοντας = 42. Ο Χριστός γνώριζε το Σχέδιο και γι’ αυτό άφησε δικαιώματα, ώστε να υπάρξει εξέλιξη. Ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας υπήρχαν στη Γη, γιατί ο Υιός είχε κάνει τη διπλή εμφάνιση, συνεπώς είχε παραδώσει τη γνώση. Ο Αλέξανδρος ήταν έκφραση του Ποσειδώνα, αφού σκόρπισε στη Γη τη γνώση της θάλασσας. Ο Χριστός ήταν αντίστοιχα έκφραση του Απόλλωνα, αφού έδρασε ως φωστήρας συστήματος ξηράς. Τ’ ότι περιφέρονταν στη Γη, σημαίνει ότι η γνώση υπήρχε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι γνώριζαν και την τρίαινα και τον Ήλιο, που ήταν τα όπλα των Θεών. Ο Λαομέδοντας με τους δούλους του, τους Αποστόλους, εκμεταλλεύτηκαν τη συνολική γνώση, που υπήρχε και θωράκισαν τη Ρώμη. Τείχη είναι δυνατό να φτιάξει μόνον ο Ποσειδώνας, γιατί είναι Θεός της θάλασσας κι από εκεί αντλεί τη γνώση του. Για να κατασκευαστούν τα τείχη, απαιτείται εύπλαστη γνώση που, είτε αληθινή είτε ψευδής, μπορεί να δείχνει σαν λυτρωτική και να υπόσχεται τα αδύνατα.

Με το Λόγο του Χριστού δεν είναι δυνατό να προστατεύσεις την αθλιότητα, γιατί το ψέμα δείχνει δίπλα στην αλήθεια. Οι πατέρες τις εκκλησίας, που προστάτευσαν τα δικαιώματα των δούλων, χρησιμοποίησαν ελληνική γνώση. Εξαιτίας αυτής της γνώσης, έχουν ειπωθεί τα πάντα. Δεν υπάρχει αθλιότητα κι υποκρισία, που να μη μπορεί να εκφραστεί, ως ψευδοφιλοσοφία. Απλά η εκκλησία κάθε φορά που η κοινωνία κάνει ένα βήμα εμπρός, πετάει στα σκουπίδια το λόγο των πατέρων, που φαίνεται ξεπερασμένος. Όλοι αυτοί κλήθηκαν να προστατεύσουν την Τροία και το κατάφεραν στ’ όνομα του Υιού του Ανθρώπου. Τείχη της Τροίας = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεία των νεκρών = Σκηνή του Μαρτυρίου = 77. Ο Χριστός, όταν έλεγε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδιδόταν στους εθνικούς, σ’ αυτό αναφερόταν. Εθνικοί = Ρωμαίοι = Μέθυσοι = Λαομέδοντας = 42. Οι εθνικοί από τη στιγμή που πήραν τη γνώση, ακολούθησαν τη μοίρα αυτού, που τους την παρέδωσε, δηλαδή του Πέτρου. Μετάνιωσαν την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκαν. Ο Θεός μέσω του Υιού Του κατάφερε να δημιουργήσει την απαιτούμενη εξέλιξη, χωρίς να χαθεί ο έλεγχος της κατάστασης. Ο Υιός δηλαδή, ακολουθεί μία σύνθετη τακτική, ώστε να καταφέρει να συγκεντρώσει στο πρόσωπο Του, το σύνολο των ιδιοτήτων, που απαιτούνται για την εξέλιξη του Σχεδίου, μέσω δωρεάς γνώσης. Ο Ίλος κάθε φορά που γεννιέται, ώστε να δημιουργήσει συνθήκες επανάληψης, γεννιέται και Δάρδανος και Ιασίωνας. Ζωντανός είναι πάντα ο Ιασίωνας, που τιμωρείται, επειδή θεωρητικά προσπαθεί να γονιμοποιήσει το σύστημα. Νεκρός, ακολουθεί την τύχη του Δάρδανου. Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό, γιατί η γέννηση του Ιασίωνα μόνον, είναι δυνατό να επιτρέψει την εκ νέου εμφάνισή του Υιού.

Οι δύο κοσμοκράτορες γεννήθηκαν κι έδρασαν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Είναι όμως δυνατόν ν’ αμφισβητήσει κάποιος την ταυτότητά τους και να τ’ αποδώσει όλα σε δοξασίες καθυστερημένων κοινωνιών. Θα μπορούσε κάποιος ν’ αναρωτηθεί γιατί θα έπρεπε οι δύο αυτοί άντρες να έχουν θεϊκή καταγωγή και να μην ήταν η όλη κατάσταση θέμα συμπτώσεων. Γιατί θα έπρεπε να είναι ο Αλέξανδρος ο Υιός Βασιλεύς και όχι κάποιος άλλος εξίσου ισχυρός μονάρχης; Ο Ιασίωνας γι’ αυτόν το λόγο γεννιέται. Ο Ιασίων είναι αυτός, που έχει τη γνώση ν’ αποδείξει την ταυτότητα του αδερφού του, επομένως και τη δική του. Ιασίωνας = Φιλοσοφία = Φλοξ πυρός = Παρθένος = 48. Ο Θεός δημιούργησε την Αίγυπτο, ώστε να υπάρχει η τέλεια γνώση, που να είναι δυνατό να ελέγχει την ταυτότητα αυτού, ο οποίος γεννιέται ως Υιός. Το σύστημα της Αιγύπτου, που είχε χαρακτηριστικά ανώτερα της Βαβυλώνας κι έτεινε προς τη Μητριαρχία, ήταν η αποτυχημένη προσπάθεια του Ιασίωνα να γονιμοποιήσει τη Δήμητρα. Το σύνολο της γνώσης της Αιγύπτου, είτε ως σύστημα είτε ως δωρεά, είναι η άβυσσος. Ιασίων = Αίγυπτος = Άβυσσος = 38. Αν δεν υπήρχε αυτό, ο Αλέξανδρος δε θα μπορούσε να δράσει. Όταν αναγνωρίστηκε ως Υιός, άφησε πίσω του και πάλι δύο πρόσωπα, ώστε ο Χριστός να μη χαθεί. Οι γονείς του Χριστού αναγκάζονται να φύγουν στην Αίγυπτο, γιατί εκεί προστατεύεται ο Υιός κι από εκεί μπορεί να τον καλέσει ο Πατέρας.

Το πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας είναι το εξής: οι Υιοί παίρνουν χαρακτηριστικά, ανάλογα με το αν είναι ζώντες ή όχι. Η περίπτωση του Αλεξάνδρου είναι πιο απλή, γιατί η γνώση του δεν του επέτρεπε να πάρει το σύνολο των ιδιοτήτων τις οποίες βλέπουμε στην περίπτωση του Χριστού. Ζωντανός ήταν ο Ιασίωνας και νεκρός ο Δάρδανος. Αντίθετα, ο Χριστός ζωντανός, δρα με πιο περίπλοκο τρόπο. Δρα ως Χριστός και ως Ιησούς. Ως Χριστός μοιράζει τα πάντα και ως Ιησούς μοιράζει δικαιώματα. Φτάνοντας λοιπόν σ’ αυτό το σημείο, δημιουργείται ένα αδιέξοδο. Ζωντανός ήταν ο Ίλος, όπως κι ο Αλέξανδρος, ζωντανός επίσης ήταν ο Λαομέδοντας. Αν όμως σ’ αυτό το σημείο τελειώνει η δραστηριότητά του, νεκρός έπρεπε να είναι ο Εριχθόνιος και η βασιλεία του Λαομέδοντα οριακή. Αυτό που αναζητάμε δηλαδή, είναι η μυστηριώδης ταυτότητα του Πριάμου, που είναι ο βασιλιάς της Τροίας κατά τον πόλεμο.

Ποιος είναι ο Πρίαμος και πώς καταφέρνει να είναι βασιλιάς ενός τόσο μυστηριώδους βασιλείου; Κάποιος θα υπέθετε ότι ο Λαομέδοντας κι ο Πρίαμος είναι τα ίδια πρόσωπα. Αυτό είναι λάθος, γιατί ο σκληρός Λαομέδοντας είναι δυνατό να νικηθεί. Πότε νικήθηκε ο Λαομέδοντας και πότε τον διαδέχθηκε ο Πρίαμος; Ο Λαομέδοντας νικιέται πάντα, όταν η γνώση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Όταν έξω από τα τείχη, τα οποία την προστατεύουν, βρίσκονται άνθρωποι με γνώση. Ο Λαομέδοντας είναι ο Ιησούς του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Η αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν το βασίλειό του, μέσα στο οποίο ο Ποσειδώνας έχτιζε τα τείχη, κι ο Απόλλωνας ποίμανε τα ποίμνια της Τροίας.

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση, στην οποία μπορεί να βρεθεί ο άνθρωπος, από το βασίλειο των εθνικών και μέθυσων. Αυτήν την αθλιότητα νίκησε ο άνθρωπος κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Επιτέθηκε ο άνθρωπος στις δομές και με τη γνώση που συγκέντρωσε, γκρέμισε το βασίλειο, το οποίο στηρίζεται στα πνευματικά δικαιώματα. Αν η Γαλλική Επανάσταση δεν είχε προβλεφθεί από το Θεό, το Σχέδιο θα κατέρρεε αμέσως μετά απ’ αυτήν. Οι άνθρωποι τότε πήραν τη γνώση της θάλασσας και τίποτε δεν τους εμπόδιζε να πάρουν και την τέλεια γνώση του Ηλίου. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό και δεν ακολουθεί Λύτρωση, σημαίνει ότι εξακολουθεί να υφίσταται βασιλεία. Η αμαρτία υπάρχει, ώστε να συντηρεί το σύστημα, αλλά αφού οι Υιοί έχουν εμφανιστεί, κάποιος πρέπει να φέρει τη βασιλεία. Ο Χριστός λέει: (Ιωάν. 14.15-14.17) “Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα,” (Εάν μέ αγαπάτε, θά τηρήσετε τάς εντολάς μου. καί εγώ θά παρακαλέσω τόν Πατέρα καί θά σάς δώση άλλον Παράκλητον, διά νά μένει μαζί σάς αιωνίως,…). Ο Χριστός έδωσε εντολές ως Ιησούς κι υποσχέθηκε στους Αποστόλους να τους στείλει Παράκλητον, εφόσον τηρούν τις εντολές.

Ο Παράκλητος είναι πάντα αυτός, που επεμβαίνει στο Σχέδιο, όταν αλλάζουν βασικά δεδομένα. Ο Παράκλητος δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά όλα τα πρόσωπα, που δρουν κατά τη διάρκεια του Μυστικού Σχεδίου. Είναι πάντα το επόμενο πρόσωπο. Όταν ο Δάρδανος είναι βασιλιάς, είναι ο Εριχθόνιος. Όταν είναι ο βασιλιάς Εριχθόνιος, είναι ο Τρως και ούτω καθεξής. Είναι πάντα η συνθετότερη μορφή του προσώπου, που απειλείται από τη γνώση. Όταν ο Ιησούς απειλήθηκε από τη Γαλλική Επανάσταση, το νέο πρόσωπο που πήρε τη βασιλεία ήταν ο Παράκλητος. Ο Παράκλητος είναι πάντα ο Βασιλεύς της Τροίας, όταν αυτή απειλείται από τους Αχαιούς. Δεν είναι ο βασιλιάς, που θωρακίζει την Τροία και προκαλεί το θυμό Θεών κι ανθρώπων, αλλά είναι αυτός, που βασιλεύει μέσα σ’ αυτήν. Ο Λαομέδοντας είναι αδύνατο να μη νικηθεί με τις πρακτικές που ακολουθεί. Έχει την ίδια γνώση με τον Πρίαμο, αλλά είναι ορατός. Ένα σύστημα που έχει σκληρά χαρακτηριστικά, πάντα περιμένει την πτώση. Ο Μεσαίωνας νικήθηκε, γιατί ήταν ορατοί οι δούλοι κι ήταν θέμα χρόνου να ξεσηκωθούν οι άνθρωποι, άσχετα αν είχαν γνώση ή όχι. Αντίθετα, η κατάσταση περιπλέκεται τρομερά μετά το Μεσαίωνα κι οι άνθρωποι αδυνατούν ν’ αντιληφθούν τι συμβαίνει. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, ανοίγει ο δρόμος για τους θεογέννητους ήρωες, που θα επιτεθούν εναντίον της Τροίας.

Ο Πρίαμος είναι ο Παράκλητος στην τέλεια μορφή Του, εφόσον αναλαμβάνει τη βασιλεία της τελειότερης μορφής της Τροίας. Παράκλητος = Αντίθεος = Πρίαμος = Κατάρα του Θεού = 43 = Κάτω κόσμος. Είναι η οριστική και τέλεια μορφή του Δάρδανου. Από τότε που γεννήθηκαν τα αδέρφια, μέσα απ’ αλλεπάλληλες γεννήσεις και βασιλείες, φτάνουμε στον Πρίαμο, που ακολουθεί τη γραμμή Δάρδανου και στον Ιασίωνα, που μένει ζωντανός μέχρι την επανεμφάνιση του Υιού. Πρίαμος = Κατάρα του Θεού = 43, ενώ, Ιασίωνας = Ευχή του Θεού = 48.

Το Μυστικό Σχέδιο απαιτεί για την πραγματοποίησή του μία ευχή και μία κατάρα. Η ευχή παραμένει πάντα ίδια και τέλεια, αφού ο άνθρωπος δεν αλλάζει χαρακτηριστικά, ενώ η κατάρα απαιτεί χρόνο για να πάρει τα οριστικά της χαρακτηριστικά. Σήμερα ο Παράκλητος είναι ο Υιός του Ανθρώπου, όπως τον βλέπει η ανθρωπότητα με πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Οι Δάρδανοι τον βλέπουν ως Ιησού κι οι Τρώες ως αυτόν, που έδωσε την Αποκάλυψη, εφόσον παίρνουν από εκεί τη γνώση τους. Πρίαμος = Αποκάλυψις = Λευκή νεφέλη = Μύλος μέγας = Κληρικοί = Αντίθεος. Το βασίλειο του έχει έδρα τη Ρώμη και η ακρόπολη αυτού του βασιλείου λέγεται Τροία = Βατικανό = 25, ή Ίλιον = 30 = Θάνατος = Βίβλος = Όρκος, ή Πέργαμος = 42 = Θηρίον = Μαρτύριον = Αγία Σοφία. Στόχος Των Αχαιών είναι πάντα το Ίλιον, του οποίου η κατάκτηση δίνει τη Θέωση. 99 = Ναός του Υιού του Ανθρώπου = Υιός του Θεού του Υψίστου = Επτά φιάλαι του θυμού του Θεού. Όταν οι Αχαιοί καταλάβουν την Τροία και την ακρόπολή της, τότε μόνον είναι δυνατό να γνωρίσουν τη Θέωση. Μόνον όταν επιστρέψει ο άνθρωπος της αμαρτίας, είναι δυνατό να νικηθεί η αμαρτία κι ο θάνατος. Άνθρωπος της αμαρτίας = 99 = Υιός του Θεού του Υψίστου.

Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα, είναι να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει μ’ αυτό το βασίλειο σε συνθήκες πολέμου. Αυτό που πρέπει ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης είναι κατ’ αρχήν το εξής: το βασίλειο της Τροίας, ανεξάρτητα από το χρόνο που απαιτεί η δόμηση του πάνω στη Γη, είναι τέλειο από την εποχή της δημιουργίας. Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Υιός του Θεού, υπάρχει η Τροία, τέλεια και πανίσχυρη. Η Τροία έχει το πλεονέκτημα να ταξιδεύει στο χρόνο και το χώρο με τέλεια χαρακτηριστικά. Αυτό τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι, όταν η Τροία μεταφέρεται με πλήρη ισχύ στο χρόνο και στο χώρο —ακριβώς επειδή υπάρχει το Μυστικό Σχέδιο— θα πρέπει να δούμε πότε ακριβώς μπαίνει σε περιπέτειες. Ο Θεός δημιουργεί τους Αχαιούς, αλλά δεν επιτρέπει σ’ αυτούς να γίνονται απειλητικοί, οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Η Τροία όταν είναι ανοχύρωτη, προστατεύεται και δεν επιτρέπεται η κατάληψή της. Αν δε βασιλέψει ο Λαομέδοντας, ώστε να την οχυρώσει, είναι αδύνατο να επιτραπεί στους Αχαιούς να επιτεθούν. Πάντα ο Λαομέδοντας θα νικιέται μετά την οχύρωση και πάντα ο Πρίαμος θα βασιλεύει στον Τρωικό πόλεμο. Ο Αλέξανδρος, όταν επιτέθηκε εναντίον της Βαβυλώνας, βρήκε απέναντί του τον Πρίαμο και τους υιούς του. Το ότι οι Έλληνες νίκησαν σχετικά εύκολα την Ανατολή, εξηγεί άλλα πράγματα και όχι την ισχύ της Τροίας. Η φαινομενικά εύκολη νίκη τούς δόθηκε για να τους παγιδέψει και δεν οφειλόταν στην ασθενικότητα της γνώσης. Η Τροία φαινόταν ασθενική, γιατί έπρεπε να νικηθεί. Αυτή η Τροία απαιτούσε τη θυσία του Αχιλλέα και την κατάληψή της μέσω του Δούρειου Ίππου. Η μεγάλη Τροία αποθεώνει τον Αχιλλέα κι ο Οδυσσέας αποδεικνύει την ιδιότητά του.

Αυτό που θέλουμε να βρούμε τώρα, είναι πώς ακριβώς συνδέεται η Τροία με τα βασίλεια των Αχαιών και πώς δεν απειλείται απ’ αυτούς, όταν δεν είναι ισχυρή. Η Τροία, όπως αναφέραμε, είναι ο χώρος στον οποίο συγκεντρώνεται η γνώση και οι Τρώες αυτοί που την προστατεύουν. Η γνώση του Θεού είναι μοναδική κι αυτό σημαίνει ότι η Τροία έχει αυτήν τη γνώση στην κατοχή της. Το Σχέδιο στηρίζεται στο γεγονός ότι η γνώση, που είναι κοινή, δίνεται σε περισσότερες από μία μορφές. Οι Έλληνες, για παράδειγμα, πήραν τα Έπη κι οι Ιουδαίοι τις Εντολές. Ενώ πρόκειται δηλαδή για το ίδιο πράγμα, εφόσον αφορά τη Θέωση του ανθρώπου, δίνεται με διαφορετικό τρόπο. Η Τροία είναι η δεξαμενή αποθήκευσης κι οι Αχαιοί το σύνολο των πηγών της Γης. Αχαιοί είναι οι εκλεκτοί, που για τον οποιονδήποτε λόγο παίρνουν γνώση. Αχαιοί είναι οι ήρωες και Αχαιοί είναι επίσης οι ιδρυτές της Τροίας. Για να δημιουργηθούν συνθήκες πολέμου, θα πρέπει να φτάσουμε σε μία οριακή κατάσταση. Αυτή η κατάσταση είναι η εξής: κάποιοι λαοί έχουν την τέλεια δωρεά για να παράγουν εκείνη τη γνώση, που ανατρέπει την παράδοση που δημιουργεί η τέλεια δωρεά. Τέτοιοι λαοί είναι μόνον οι Έλληνες κι οι Ιουδαίοι. Το πρόβλημα για την Τροία είναι μόνον οι Έλληνες, γιατί έχουν την τάση να επιτίθενται στο σύστημα. Οι Έλληνες της Αθήνας μπορούσαν να επιτεθούν πνευματικά στη Βαβυλώνα και να την καταστρέψουν. Η καταστροφή θα είχε σχέση με το σύστημα, και όχι με τη γνώση.

Ο Θεός δεν έδωσε τέλεια γνώση στη Βαβυλώνα, γιατί οι Έλληνες, ανεξάρτητα από το αν παγιδεύονταν πολύ γρήγορα, θα ξαναγύριζαν στη δημοκρατία. Η Τροία κινδυνεύει, όταν οι Έλληνες γίνονται Τρώες και δεν μπορεί να ελέγξει την παραγωγή Ελλήνων. Αν, για παράδειγμα, τα ελληνιστικά βασίλεια δεν κατόρθωναν να ελέγξουν τη διαδικασία διασποράς της γνώσης, οι Έλληνες που θα γεννιούνταν μέσω των Επών, θα τα κατέστρεφαν πριν την ώρα τους. Πριν περάσει η βασιλεία στη Ρώμη, θα ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια μικρές Αθήνες… όλες οι πόλεις που είχαν πλούτο λόγω εμπορίου, θα επέστρεφαν στην λογική της πόλης κράτος. Αν συνέβαινε αυτό, όταν εμφανίστηκε ο Χριστός, δε θα υπήρχε κέντρο εξουσίας και τα μεγάλα και πλούσια αστικά κέντρα δε θα εξιουδαΐζονταν. Ο Θεός φροντίζει πάντα οι Έλληνες να είναι ολιγάριθμοι, ώστε, όταν επιτίθενται στην Τροία κι απειλούν τα τείχη της, να υπάρχει δυνατότητα να μετατραπούν σε Τρώες. Οι προφητείες που αφορούν τον Αχιλλέα, αυτό το νόημα έχουν. Στην Τροία οι Έλληνες δοξάζονται, αλλά πεθαίνουν. Οι Έλληνες κέρδισαν άπειρη δόξα με τον Αλέξανδρο, αλλά μετά χάθηκαν από το πρόσωπο της Γης.

Από την άλλη μεριά η Τροία δεν κινδυνεύει από τους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι έχουν σύστημα όμοιο με τους Τρώες, αλλά με διαφορετική γνώση. Αν όμως συμβαίνει αυτό, κάποιος θ’ αναρωτηθεί για το ρόλο των Ιουδαίων σ’ αυτόν τον πόλεμο. Ο ρόλος των Ιουδαίων είναι η παγίδευση. Μπορούν να παγιδεύσουν το σύνολο των εκλεκτών. Παγιδεύουν τους Τρώες, αλλά παγιδεύουν και τους Έλληνες. Είναι το μόνο σύστημα, που δε νικιέται παρά μόνον απ’ αυτόν, που το δημιούργησε. Μόνον μ’ αυτό το σύστημα είναι δυνατό να διασφαλιστούν τα πάντα. Μπορεί δηλαδή ο άνθρωπος να καταδικαστεί, αλλά και να λυτρωθεί. Η λύτρωση που μας ενδιαφέρει σ’ αυτήν την περίπτωση, εξασφαλίζεται μέσω της δυνατότητας μεταφοράς —για όσο χρόνο είναι αυτό απαραίτητο— του σπέρματος των Ελλήνων. Αν το σύστημα στηριχθεί στην ιουδαϊκή γνώση, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην ξαναγεννηθούν Έλληνες. Όταν λοιπόν η Τροία είναι δυνατό να νικηθεί μόνον από Έλληνες, οι Ιουδαίοι είναι αυτοί, που εξασφαλίζουν αυτήν την πιθανότητα. Αν, για παράδειγμα, η Ρώμη κατόρθωνε κι επιβίωνε στους αιώνες, στηριζόμενη στη δική της παράδοση και όχι στην ιουδαϊκή, οι Έλληνες θα χάνονταν. Δε θα υπήρχε καμία περίπτωση να ξαναγεννηθούν ως κοινωνία, γιατί πάντα, ό,τι και να συνέβαινε, θα βρίσκονταν ως ανώτατο στρώμα της οποιασδήποτε δομής. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει στη Δύση. Ο ιουδαϊσμός εξασφαλίζει τη γέννηση των Ελλήνων, γιατί απ’ αυτόν προέρχεται ο εθνικισμός. Ο Χριστός φροντίζει ν’ αναφέρει στο Λόγο Του και τους Έλληνες, ώστε να βρεθούν πονηροί, που θέλοντας να εξασφαλίσουν εξουσίες μέσω του εθνικισμού, ν’ απελευθερώσουν δυνάμεις ανεξέλεγκτες.

Επανερχόμαστε στις συνθήκες, που είναι απαραίτητες για τη διεξαγωγή πολέμου και βλέπουμε ότι είναι απαραίτητο η Τροία να στηρίζεται στη γνώση της, αλλά κι οι ήρωες να διαθέτουν αυτονομία. Ο Τρωικός πόλεμος δεν ήταν δυνατό να εξελιχθεί στο Μεσαίωνα, γιατί ο ήρωας Αχιλλέας δεν είχε αυτονομία σ’ ό,τι αφορά τον κορμό του, ώστε ν’ αναπτύξει χαρακτηριστικά. Δεν υπήρχε μία ελληνική κοινωνία, που θα θιγόταν από τις εξουσίες της Ρώμης. Αυτοί που είχαν την ελληνική παιδεία, υπηρετούσαν τη Ρώμη. Για να εξελιχθεί ο πόλεμος, η παγκόσμια γνώση, που συγκεντρώνεται στην Τροία, δεν πρέπει να έχει τέτοια ισχύ, ώστε να ελέγχει απόλυτα τα έθνη. Πρέπει να βρίσκεται σ’ ένα σημείο συγκεντρωμένη και να είναι προκλητική.

Κάποτε η Βαβυλώνα προκάλεσε την ελληνική κοινωνία και σήμερα το ίδιο κάνει η Ρώμη. Από το Λαομέδοντα της παντοκρατορίας, θα πρέπει να περάσουμε στον Πρίαμο της λεπτής συνύπαρξης με τους Αχαιούς. Ο Πρίαμος γνωρίζει ότι δεν πρέπει να προκαλεί τους Αχαιούς κι ειδικά τον τρομερό Αχιλλέα. Η Τροία επιβιώνει, μόνον όταν δεν προκαλεί, γιατί οι Αχαιοί είναι αδύνατο να μην πάρουν μαζί τους τον Αχιλλέα. Αυτό το επικίνδυνο για την Τροία, το εξασφαλίζει ο μέγας Οδυσσέας. Οδυσσεύς = Χριστός = 46. Συνθήκες Τρωικού πολέμου υπήρξαν μόνον κατά την εποχή του Αλεξάνδρου και μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όπου μαζί μ’ ένα μεγάλο πλήθος εκλεκτών γεννήθηκε κι ο Αχιλλέας.

Η συνύπαρξη Αχαιών και Τρώων εξασφαλίζεται μόνον, αν τα θηλυκά συστήματα που τους συνδέουν, παραμένουν στην κατάσταση, που δημιούργησε ο Ηρακλής, ο οποίος σκότωσε το Λαομέδοντα. Ο Ηρακλής εξόντωσε το Λαομέδοντα κι απ’ αυτόν το θάνατο ο βασιλιάς της Τροίας πήρε τέλεια χαρακτηριστικά. Ο Πρίαμος το μόνο που πρέπει ν’ κάνει, είναι ν’ αποφύγει να ζητήσει από τους Αχαιούς την Ησιόνη. Ο Ηρακλής υπηρετώντας το Σχέδιο, έβγαλε από την Τροία την Ησιόνη, ώστε να δημιουργηθεί άσχημη κατάσταση στην κοινωνία των Αχαιών. Ο Πρίαμος πριν την επίθεση του Ηρακλή λεγόταν “Ποδάρκης”, που είναι ακριβώς το ίδιο όνομα σ’ ό,τι αφορά τον αριθμό. Η αλλαγή αυτή του ονόματος έγινε, για να μη γίνει αντιληπτή η εσκεμμένη παραχώρηση της Ησιόνης. Η Ησιόνη είναι το θηλυκό σύστημα, που έχει την ίδια γνώση με το Λαομέδοντα. Επειδή η σκληρότητα του Λαομέδοντα ήταν τρομερή και ταυτόχρονα ορατή, όταν αυτός νικήθηκε, η πρακτική του —με θηλυκά χαρακτηριστικά— δόθηκε στους Αχαιούς. Η Ησιόνη, όπως κι ο πατέρας της, λειτουργεί απόλυτα με πνευματικά δικαιώματα. Αυτό το σύστημα γεννά πάντα τον Τεύκρο και μπλοκάρει το σύνολο των δραστηριοτήτων εναντίον της Τροίας. Ο Τεύκρος έχει πάντα την ισχύ να δίνει γυναίκα και Γη, σ’ όποιον έχει γνώση, άρα θέλει να εξουσιάζει. Ο Τεύκρος δηλαδή των αρχαιοτάτων χρόνων, που συνάντησε ο Δάρδανος κι ο Τεύκρος ο υιός της Ησιόνης, ταυτίζονται. Αυτό συμβαίνει, γιατί η Τροία χτίζεται πάντα από Αχαιούς και όχι σε σταθερό χρόνο. Ησιόνη = Λαομέδοντας = 42 = Εθνικοί, ενώ, Τεύκρος = Σύστημα = Αρνίον = 32. Βλέπουμε ότι σε περίπτωση που νικηθεί ο Λαομέδοντας, η Τροία είναι υποχρεωμένη να παραδώσει στους Αχαιούς την κόρη του.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να το δούμε στην ιστορική του διάσταση. Η Ρώμη έδρασε κατά το Μεσαίωνα ως το απόλυτο Κέντρο, που στήριζε τους δούλους. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση αναγκάστηκε ν’ αλλάξει τακτική. Η τακτική αυτή δεν είναι κάτι το αφηρημένο, αλλά είναι ένας πολλαπλασιασμός των ειδώλων. Η Ρώμη ενθάρρυνε τον εθνικισμό κι αυτό σημαίνει ότι δημιούργησε άπειρα κράτη της ίδιας δομής. Όπως δρούσε η ίδια ως κέντρο αυτοκρατορίας, που αυτοπροστατεύεται, έτσι έδωσε αυτήν τη δυνατότητα και στα κράτη, που δημιουργήθηκαν. Η πρωτεύουσα του κάθε κράτους πήρε γνώση της ίδιας υφής με τη Ρώμη κι ο πόλεμος μεταφέρθηκε πλέον μέσα σε κάθε εθνική κοινωνία. Μέσα στη γαλλική η τη γερμανική κοινωνία, για παράδειγμα, υπάρχουν κέντρα, όπως είναι το Παρίσι ή το Βερολίνο… αυτά δημιουργούν συστήματα, άρα γεννούν τον Τεύκρο κι Αχαιούς, εφόσον δίνουν γνώση. Ο Πρίαμος παραμένει στη Ρώμη, αλλά επειδή το κάθε υποσύστημα παίρνει ισχύ από τη Ρώμη, θα πρέπει να νικηθεί ο ίδιος ο Πρίαμος. Δεν είναι δυνατό να νικηθεί το σύστημα της Γερμανίας και να μην απειληθεί η Ρώμη.

Η Ησιόνη μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, έφυγε και παγίδεψε τους Έλληνες… η ίδια πάλι έφυγε μετά τη Γαλλική Επανάσταση και παγίδεψε τους υπόλοιπους λαούς. Ο Πρίαμος δε ζητά πίσω την Ησιόνη, γιατί αυτό θα ξεσηκώσει τους Αχαιούς. Αυτό συμβαίνει, γιατί αν δοθεί πίσω η Ησιόνη, η Τροία θα πρέπει να διεκδικήσει την κοσμοκρατορία που δεν μπορεί να κρατήσει. Αν η Ρώμη απαιτήσει από τα έθνη να υπακούσουν στις εξουσίες της, παραδίδοντάς της την ισχύ των συστημάτων τους, αυτό που απομένει είναι ο πόλεμος. Όλοι είναι δυνατό ν’ αντιληφθούν ότι επιθυμία της Ρώμης είναι να τους κάνει Τρώες, δηλαδή δούλους. Η Τροία σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι δυνατό να ζητήσει την Ησιόνη, μόνον όταν έχει δυνατότητα να παλέψει για την κοσμοκρατορία. Αν δηλαδή η Ησιόνη επιστρέψει στην Τροία, βασιλιάς είναι ο Λαομέδοντας και όχι ο Πρίαμος.

Από όλα αυτά βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι Τρώες ζήτησαν την Ησιόνη, όταν ήταν σε θέση να πάρουν την κοσμοκρατορία, επομένως εμείς πρέπει να βρούμε πότε συνέβη αυτό. Οι Τρώες κάθε φορά που ζητούν πίσω την Ησιόνη, παγιδεύονται από το Θεό και δημιουργούν τις συνθήκες, που καταστρέφουν την Τροία. Υπάρχει μία προφητεία τρομερή για την Τροία που αναφέρει ότι, αν ποτέ βασιλόπουλο από τη γενιά του Λαομέδοντα φέρει μέσα στην Τροία γυναίκα Ελληνίδα, αυτό θα γίνει αιτία καταστροφής της πόλης. Αυτό δηλαδή που είναι απαραίτητο για το Θεό, είναι να ελέγχει αυτό το βασιλόπουλο, που θέτει σ’ εφαρμογή την προφητεία.

Η Ησιόνη έφυγε για πρώτη φορά από την Τροία, όταν η μεγάλη Βαβυλώνα των αρχαίων χρόνων μαζί με τη δωρεά των Επών, προκάλεσαν τη δημιουργία του πρώτου ελληνικού συστήματος με γνώση, που ήταν ο Μυκηναϊκός πολιτισμός. Οι Τρώες με τη μορφή της Περσικής Αυτοκρατορίας, ζήτησαν πίσω την Ησιόνη, όταν εισέβαλαν στην Ελλάδα. Αυτήν όμως δεν τους δόθηκε κι επέστρεψαν στο βασίλειο τους. Δεύτερη φορά που τη ζήτησαν, ήταν μέσω των ελληνιστικών βασιλείων, αλλά σ’ εκείνη την περίπτωση έπεσαν στην παγίδα της προφητείας. Πριν να δούμε τι σημαίνει αυτό φτάνουμε στο 800 μ.Χ. Οι Τρώες είναι πανίσχυροι και παίρνουν πίσω την Ησιόνη. Η περίοδος του Μεσαίωνα μετά την ενθρόνιση του Καρλομάγνου, είναι η περίοδος του Λαομέδοντα, κατά την οποία μέσα στην Τροία βρίσκεται και ο Πρίαμος και η Ησιόνη. Η Ρώμη έχει την κοσμοκρατορία και κανένας δεν είναι δυνατό να την απειλήσει. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση ο Λαομέδοντας εξοντώνεται κι ο Πρίαμος δίνει την Ησιόνη. Η Ησιόνη μέχρι τις ημέρες μας βρίσκεται ανάμεσα στους Αχαιούς και κάνει αδύνατη την απειλή της Τροίας.

Όσο τα εθνικά συστήματα λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν, είναι αδύνατο να συμβεί οτιδήποτε. Η ευφυΐα του Θεού σ’ αυτό το σημείο, πρέπει να ξεπεράσει το τρομερό εμπόδιο και να δημιουργήσει συνθήκες, κάτω από τις οποίες αυτοί, που έχουν γνώση, είναι δυνατό να παγιδευτούν. Ο Πρίαμος πρέπει ν’ αρχίσει να σκέφτεται να πάρει πίσω την Ησιόνη, γνωρίζοντας ότι αυτό κάτω απ’ ορισμένες συνθήκες, είναι δυνατό να καταστρέψει την Τροία. Για να το καταφέρει ο Θεός αυτό, έπρεπε να καταστρέψει την τέλεια λειτουργικότητα του συστήματος. Είδαμε πως, όσο η Γερμανία και μερικές άλλες χώρες ελέγχονται λόγω χαρακτηριστικών, το σύστημα επιβιώνει χωρίς φθορά… δημιουργώντας τον κομμουνισμό, ο Θεός χάλασε το σχεδιασμό, που στηρίζεται στην Ησιόνη και τους εθνικούς και δημιούργησε δίπολο. Η κατάρρευση όμως του κομμουνισμού και τα όσα αυτή συνεπάγεται, παγιδεύει τον Πρίαμο και τους Τρώες.

Όταν ένα σύστημα σκληρό, όπως το χριστιανικό, παύει να έχει έναν ορατό αντίπαλο και λόγω γνώσης έχει την κοσμοκρατορία, δείχνει την ατέλειά του και προκαλεί τον πόλεμο. Όταν η αμερικανική πολιτική και στρατιωτική ισχύς αναγκάζεται να επιβάλλει την τάξη στον πλανήτη, ο Πρίαμος είναι επίσης αναγκασμένος, να ζητήσει πίσω την Ησιόνη. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού αποκαλύπτεται η Τροία, γιατί ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένος πια ο κόσμος, απαιτεί να εγκαταλειφθούν τα εθνικά συστήματα. Πρέπει η Ρώμη να πάρει ενεργό μέρος στα συμβαίνοντα κι αυτό την αποκαλύπτει, εφόσον η πάγια τακτική της Τροίας είναι να μην αποκαλύπτεται, παρά να φορτώνει τα εγκλήματα στα εκάστοτε ισχυρά κέντρα πολιτικής εξουσίας. Η ΕΟΚ που είναι το προϊόν του νέου υπερεθνικού σχεδιασμού, είναι δυνατό να λειτουργήσει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά έχει ένα τρομερό ελάττωμα. Προκαλεί την εθνική ελληνική πλέον κοινωνία, επομένως τον Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας γεννήθηκε πλέον και δυστυχώς για τους Τρώες, βρίσκεται προ των πυλών.

Το πρόβλημα, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, βρίσκεται στο γεγονός ότι το ελληνικό σύστημα από τη στιγμή που υπάρχει, δεν ακολουθεί το σχεδιασμό. Αν δεν υπήρχε το ελληνικό κράτος, αυτό που θα συνέβαινε θα ήταν να πάρει ο Πρίαμος την Ησιόνη και ν’ αλλάξει το σχεδιασμό. Όταν κατέληγε σ’ ένα οριστικό αποτέλεσμα θα ξανάδινε την Ησιόνη, ώστε να διατηρηθεί ο σχεδιασμός. Ο Πάπας, αν η χριστιανική κοινωνία δεν είχε μέσα της το ελληνικό κράτος, θα έπαιρνε τη μορφή του Λαομέδοντα. Θα έπαιρνε σκληρές αποφάσεις κι άσχετα αν προκαλούσε τους ανθρώπους, θα δημιουργούσε νέο σχεδιασμό. Όταν αυτός θα ολοκληρωνόταν, θα έδινε ξανά την ψευδοφιλοσοφία που απαιτεί ένα σύστημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο νέος σχεδιασμός απαιτεί την ΕΟΚ… το ελληνικό σύστημα όμως δεν παρακολουθεί, γιατί δεν ταυτίζεται μ’ αυτήν. Ο Πρίαμος είναι σήμερα αναγκασμένος να κάνει πόλεμο, γιατί ο Θεός κατόρθωσε σε ανύποπτο χρόνο κι έβαλε μέσα στην Τροία την Ελληνίδα γυναίκα.

Σ’ αυτό το σημείο και σύμφωνα με τα παραπάνω, έχουμε μέσω της γνώσης τα εξής δεδομένα: έχουμε μία Τροία πανίσχυρη, που ιδρύεται από τον υιό του Δία και μέσα από αλλεπάλληλες διαδοχές βασιλιάδων, έναν τέλειο βασιλιά. Παράλληλα με το βίο της Τροίας, έχουμε τη δημιουργία των βασιλείων των Αχαιών, που, ενώ είναι προϊόντα της ίδιας γνώσης, είναι διαφορετικά μεταξύ τους, γιατί ο τρόπος με τον οποίο αυτή δίνεται, αλλά και η μορφή της κάθε γνώσης, έχουν διαφορετικά αποτελέσματα. Ανάμεσα σ’ αυτά τα βασίλεια, που προέκυψαν από τη δωρεά του Θεού, έχουμε κι ένα πλήθος άλλων, που είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης γνώσης και της καλλιέργειας των δοθέντων. Αυτή η κατάσταση είναι η επιθυμητή, για τη διεξαγωγή του πολέμου. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι αποτέλεσμα της κακίας του Θεού, αλλά είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη Θέωση. Η Τροία και τα βασίλεια των Αχαιών έχουν γνώση, αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να γίνουν Θεοί. Αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει, μόνον όταν όλες οι γνώσεις συγκεντρωθούν σ’ έναν χώρο κι οι άνθρωποι καταφέρουν να νικήσουν το σύνολο των δυσκολιών, που τους στερούν τη συνολική και τέλεια γνώση.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Θεός θέτει σ’ εξέλιξη το Μυστικό Σχέδιο. Πώς όμως είναι δυνατόν, όταν ένα σχέδιο απαιτεί πόλεμο, να τον προκαλέσεις, όταν όλοι είναι ικανοποιημένοι από τη συνύπαρξη; Ο Οδυσσέας είναι βασιλιάς της Ιθάκης, ερωτευμένος με τη γυναίκα του και φαινομενικά δεν έχει καμία απολύτως διάθεση για πόλεμο. Οι Ατρείδες έχουν μεγάλα βασίλεια και δεν απειλούνται από κανέναν. Οι Αχαιοί κι οι Τρώες απολαμβάνουν τα πάντα κι έχουν τη γνώση να διατηρήσουν την κατάσταση στο επιθυμητό γι’ αυτούς επίπεδο. Όμως το θεϊκό Σχέδιο έχει στηθεί με αριστουργηματικό τρόπο και κάποιοι από τους Αχαιούς —τις ήσυχες φαινομενικά νύχτες— παρακολουθούν τα συμβαίνοντα με την πολυτέλεια της γνώσης, των όσων ακολουθούν. Εφόσον υπάρχει θεϊκό Σχέδιο, το οποίο εξελίσσεται στη Γη και με δεδομένο ότι ο Υιός του Θεού είναι άνθρωπος, κάποιος ανάμεσα στους Αχαιούς έχει την απόλυτη γνώση. Είναι δηλαδή άκρως απαραίτητο να υπάρχει άνθρωπος τρομερής ευφυΐας, ο οποίος να συμμετέχει στην κοινωνία των Αχαιών, να παρακολουθεί και να επεμβαίνει στις εξελίξεις. Αφού είναι αναγκαίος ο πόλεμος, πρέπει να δημιουργηθούν και τ’ ανάλογα δεδομένα. Γνώση αντίστοιχη του Δία έχει μόνον ο τρομερός Οδυσσέας, ο πολυμήχανος, πολύτεχνος και πονηρός βασιλιάς της Ιθάκης. Ο άνθρωπος που αγαπήθηκε πιο πολύ απ’ όλους τους Αχαιούς και που το Σχέδιο τον ανάγκασε να προκαλέσει το σύνολο των δεινών.

Μέσα όμως στη γενικότερη άγνοια, είναι δυνατό μόνον ο Οδυσσέας να έχει γνώση; Ο Θεός έδωσε την τέλεια γνώση σε δύο λαούς… σύμφωνα με την ανάλυση του Σχεδίου, ο κάθε λαός έχει διαφορετική αντίληψη για το Θεό. Οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται το Θεό ως Πατέρα, ενώ οι Έλληνες ως Μητέρα. Αν δηλαδή ο Οδυσσέας είχε την απόλυτη γνώση, των όσων ακολουθούν, θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιος βασιλιάς, που να είχε γνώση τέλεια, αλλά ασαφή. Αυτός ήταν ο Αχιλλέας. Η μητέρα του που γνώριζε το τι πρόκειται να συμβεί, θέλησε να τον προστατεύσει και τον έκρυψε. Οι βασιλιάδες που έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι οι εκφραστές των δύο λαών, οι οποίοι έχουν τη γνώση, που δημιουργεί τη μεγάλη Τροία. Οδυσσεύς = Χριστός = Ιουδαίοι = 46, ενώ, Αχιλλεύς = Έλληνες = Μακεδόνας = 34. Όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται, σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο όρια.

Το ζητούμενο για την εξέλιξη του Σχεδίου, όπως αναφέραμε, είναι αυτός ο πόλεμος, καθώς και η ταυτόχρονη εμπλοκή σ’ αυτόν τον πόλεμο του Αχιλλέα. Είναι αδύνατον η Τροία να παραδοθεί στους ανθρώπους, άρα να καταστραφεί χωρίς τη βοήθεια του Αχιλλέα. Η μητέρα του το γνωρίζει και προσπαθεί να τον προφυλάξει. Η ιουδαϊκή φιλοσοφία είναι παντελώς εχθρική της ελληνικής… αυτό σημαίνει κατ’ αρχήν ότι ο Οδυσσέας δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη συμμαχία του Αχιλλέα, χωρίς τη δημιουργία γενικότερων συνθηκών, που είναι δυνατό να παρασύρουν τον Αχιλλέα. Πρέπει δηλαδή να δημιουργηθεί μία ψευδοκατάσταση, που να παγιδεύει τους ανθρώπους, και μεταξύ αυτών και τον Αχιλλέα. Ο άνθρωπος —σε φυσιολογικές συνθήκες— δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί. Είναι αδύνατο να μπει σε θυσίες χωρίς συμφέρον και είναι αδύνατο να μπει σε περιπέτειες, όπου διακινδυνεύεται η ζωή του. Όλα αυτά είναι δυνατό να παρακαμφθούν μόνο από το φόβο του Θεού. Ο άνθρωπος, επειδή αυτό εξυπηρετούσε τους άθλιους, έμαθε να φοβάται το Θεό και —στ’ όνομα αυτού του φόβου— να ενεργεί πέρα από κάθε λογική.

Το ιδανικό μέσο, για να προκαλέσει κάποιος αυτόν το φόβο, είναι ο όρκος. Με τον όρκο ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το Θεό κι αυτό τον πανικοβάλλει. Ο Θεός μισεί τον όρκο στ’ όνομά Του, γιατί αγαπάει τον άνθρωπο και δε θέλει —εξαιτίας των αδυναμιών του— να πέφτει θύμα των αθλίων (1^η Εντολή). Ο Χριστός το γνωστοποίησε κι οι χριστιανοί θεωρητικά έχουν γνώση πάνω σ’ αυτό.

Αυτό που έχει σημασία στα Έπη είναι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος με τρομερή γνώση μέσα στην κοινωνία των Αχαιών κι επιπλέον γνωρίζει και την αξία του όρκου. Ο Οδυσσέας όχι μόνο γνωρίζει την αξία του όρκου, αλλά είναι κι εγγονός του μεγαλύτερου παραβάτη των όρκων, του Αυτόλυκου. Με δεδομένη τη γνώση του Οδυσσέα και την ύπαρξη του θεσμού του όρκου μέσα στην κοινωνία των Αχαιών, αυτό που προσδοκούμε είναι, να περιμένει πλέον ο Οδυσσέας την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Θα πρέπει δηλαδή να βρει τη στιγμή της αδυναμίας και να επέμβει με τέτοιον τρόπο, ώστε να προκαλέσει το φόβο του Θεού και να κάνει τους ανθρώπους δούλους των λαθών τους.

Ποια όμως είναι η αδυναμία, που είναι δυνατό να βάλει τον άνθρωπο απέναντι στο Θεό; Για ν’ αποφύγει ο άνθρωπος αυτήν την κατάσταση, είναι δυνατό να εγκαταλείψει πλούτη, βασίλεια, γονείς κι οτιδήποτε άλλο απολαμβάνει. Η τρομερή αδυναμία του ανθρώπου είναι ο έρωτας. Εξαιτίας του έρωτα βυθίζεται στο θάνατο κι εξαιτίας του έρωτα γίνεται όμοιος με το Θεό. Για τον έρωτα λιώνει όπως το κερί και για τον έρωτα πολεμά σαν πανίσχυρος Θεός. Ο Οδυσσέας γνώριζε αυτήν την αδυναμία του ανθρώπου, αφού την είχε κι αυτός. Ο έρωτάς του για την Πηνελόπη ήταν ανώτερος της αθανασίας, που του προσφέρθηκε. Μπορεί όμως ένας άνθρωπος, όσο έξυπνος και να είναι, να επέμβει στον έρωτα; Ο Χριστός λέει ότι ο Θεός ενώνει τον άνθρωπο με το σύντροφό του και δε δίνει δικαίωμα σε κανένα να χωρίσει αυτό, που έχει ενωθεί. Θεός = Έρως = 28. Αυτό σημαίνει ότι ο Οδυσσέας ως άνθρωπος έξυπνος, είχε τη δυνατότητα να επιχειρήσει μόνο κάτι το πονηρό, σε κάτι που ο Θεός δημιουργεί. Το πονηρό κι ολέθριο για τον άνθρωπο ήταν ο όρκος σ’ ό,τι αφορά τον έρωτα, άρα η δημιουργία του θεομίσητου θεσμού τού γάμου.

Ο Θεός δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, ώστε ο Οδυσσέας σκεπτόμενος πονηρά να παγιδέψει τους ανθρώπους. Μέσα στα Έπη δίνεται η πληροφορία ότι ο Πάρης διαλέγει την Αφροδίτη ως ομορφότερη Θεά, επειδή αντιλαμβάνεται ότι η Θέωση έχει σχέση με τον έρωτα και την ομορφιά. Η ομορφιά είναι κάτι το πολύ σχετικό στον έρωτα και σ’ αυτό το σημείο δίνεται ως πληροφορία, γιατί το θηλυκό σύστημα, που θα είναι το επιθυμητό, θα πρέπει να είναι όμορφο. Ο ερωτευμένος βλέπει τη σύντροφο του ως την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου. Σ’ αυτό το σημείο όμως, αναγκαίο είναι για την εξέλιξη του Σχεδίου, η γυναίκα να είναι απόλυτα όμορφη, ώστε να είναι επιθυμητή απ’ όλους και να υπάρξει παγίδευση.

Ο κόσμος των Αχαιών και ο κόσμος της Τροίας σ’ αυτό το σημείο, έρχονται σ’ ένα κοινό επίπεδο, που είναι δυνατό να οδηγήσει στην εξέλιξη. Η Τροία γνωρίζει ότι κινδυνεύει, μόνον αν ένα βασιλόπουλο της φέρει μέσα στην πολιτεία Ελληνίδα γυναίκα, επομένως γνωρίζει ότι εχθρός της είναι ο έρωτας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το σύστημα γνώριζε από την εποχή του αμαρτήματος, ότι δεν έπρεπε να στηρίξει τη δομή του στις γνώσεις των Ελλήνων. Αυτό, γιατί έχουν την ιδιομορφία του μυστηρίου και προσαρμόζονται στον Υιό, που έχει διαφορετικούς στόχους απ’ αυτούς του συστήματος. Από την άλλη πλευρά, ο τρομερός Οδυσσέας περιμένει επέμβαση του Δία, ώστε να παγιδεύσει τους Αχαιούς. Η επέμβαση έγινε, και καρπός αυτής είναι η ομορφότερη γυναίκα, που υπήρξε ποτέ στη γη: η Ελένη, η κόρη του Δία, της οποίας ο έρωτας μπορεί να κάνει τον άνθρωπο Θεό. Ο ανθρώπινος νους δεν είναι δυνατό να φανταστεί μία τέτοια ομορφιά. Είναι η ομορφιά, που λυγίζει τα πόδια των θνητών… ένα βλέμμα της είναι ικανό να στείλει κάποιον από την Κόλαση στον Παράδεισο και τ’ αντίστροφο. Η ομορφιά της Αφροδίτης είναι υπέροχη, αλλά δε συγκρίνεται μ’ αυτήν της Ελένης, γιατί η Ελένη είναι άνθρωπος. Η χαρά του Θεού είναι ο άνθρωπος. Η χαρά τού “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” ανθρώπου με τον Πατέρα, πάλι είναι άνθρωπος. Η όμορφη Ελένη έχει σάρκα κι οστά. Κλαίει και γελάει, όπως μόνον ένας άνθρωπος μπορεί. Δεν είναι πνεύμα άυλο κι αθάνατο, όπως η Αφροδίτη. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για να κληρονομήσει το πνεύμα και ν’ απολαύσει ό,τι είναι δυνατό να ζητά ο άνθρωπος κι ό,τι είναι επίσης δυνατό να δώσει ο Θεός. Ο Θεός γέννησε την ομορφιά της Ελένης για να την απολαύσει ο Υιός Του, δηλαδή οι άνθρωποι. Κανένας δεν είναι αποκλεισμένος απ’ αυτήν τη διεκδίκηση.

Σ’ ό,τι αφορά την Ελένη δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, δυνατοί κι αδύναμοι. Οι άνθρωποι όλων των εποχών, που έχουν ερωτευθεί, έχουν απολαύσει την ομορφιά της και τη σάρκα της. Οι μόνοι που αποκλείονται, είναι οι Τρώες. Τρώας είναι ο γελοίος ο νέος, που παντρεύεται την επιλογή της μητέρας του, κι αυτό συνήθως είναι μερικά σπίτια και χωράφια. Ο έρωτας είναι ξένος για τους Τρώες, γιατί τους απειλεί. Το παιδί των Τρώων δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοιχεία, γιατί κινδυνεύει η οικογένειά του κι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί. Αντί ο έρωτας να τον μετατρέπει σε Θεό και να τελειοποιεί τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, φέρνει το μίσος και τη διχόνοια. Αυτό το κατανοητό για όλους, που συμβαίνει στις οικογένειες της μοιχείας, συμβαίνει και στην Τροία. Η Τροία στηρίζει τη λειτουργία της στη μοιχαλίδα και στην πόρνη. Η μοιχαλίδα θα γεννά γιο δούλο και θα τον ελέγχει, μέχρι ν’ αλλάξει η σχέση μητέρας και γιου και να γίνει σχέση μοιχαλίδας-μοιχού. Γεννώντας ο Θεός ανάμεσα στους Αχαιούς την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, γεννά τις συνθήκες, που σε κάποια στιγμή θα παρασύρουν το βασιλόπουλο.

Τι ακριβώς όμως αντιπροσωπεύει η Ελένη και γιατί δε δίνει τη Θέωση σε κάποιον από τους Αχαιούς, ώστε να σπάσει ο ιστός που τους διατηρεί στον κάτω κόσμο; Αν ο Μενέλαος, που την πήρε γυναίκα του, πήρε και τη Θέωση, θα έπρεπε να γίνει άνθρωπος-Θεός και να καταστρέψει τα αίτια των δεινών. Αυτό που συνέβη, είναι ότι ο Μενέλαος την πήρε γυναίκα του, αλλά δεν έγινε “σάρκα μία” μ’ αυτήν, γιατί ο Θεός δεν το επέτρεψε. Η γυναίκα, όσο όμορφη κι αν είναι, δεν μπορεί να προκαλέσει τη Θέωση, χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Η Θέωση έχει σχέση με τον έρωτα της “σάρκας μίας” κι όχι με την ομορφιά. Ο Μενέλαος πήρε την ομορφότερη γυναίκα, αλλά την πήρε με τη λογική ενός όμορφου έργου τέχνης. Δεν έγινε “σάρκα μία”, παρά είχε μέσα στο σπίτι του την ομορφιά. Ο Δίας γέννησε την όμορφη Ελένη, αλλά μαζί με το χάρισμα της ομορφιάς η Ελένη είχε την υποχρέωση να σηκώσει και το βάρος της μοίρας της. Ο Δίας αποκαλύπτει αυτήν τη μοίρα από την πρώτη στιγμή, όπου προφητεύει στη Λήδα ποιος θα είναι ο καρπός της ένωσής τους. Λέει ότι εξαιτίας του έρωτά Του θα γεννηθούν δύο δίδυμοι ήρωες και μία πεντάμορφη κόρη, που όμως θα είναι αίτιο πολέμου και καταστροφής.

Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς είναι το σύστημα που επιλέχθηκε για να γεννήσει τα παιδιά αυτά, ο χώρος, οι συνθήκες και η ισχύς τους. Ο Δίας, όπως γνωρίζουμε, όσο βρίσκεται στον ουρανό κι είναι πνεύμα, ανεξάρτητα με τη μορφή του είναι ο Θεός Πατέρας. Η απόσταση δηλαδή, που χωρίζει το Έρεβος και το Δία δεν υπάρχει. Ο Υιός του Δία κι ο Υιός του Κυρίου ταυτίζονται. Κύριος = Έρεβος = 35. Ο Θεός έχει πάντα το στόχο να γεννηθεί ο Θεός-άνθρωπος. Απ’ αυτόν το στόχο ξεκινάμε πάντα τη σκέψη μας. Ο ίδιος ο Δίας, που είναι έκφραση και του Θεού και του ανθρώπου, γεννιέται από τη Θέωση του ανθρώπου. Πρέπει πρώτα να γεννηθεί ο Υιός Του και μετά υπάρχει κι Αυτός. Στην περίπτωση της Λήδας, ο Δίας εμφανίζεται με τη μορφή κύκνου και τη γονιμοποιεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί στην πραγματικότητα ο Δίας δεν έχει γεννηθεί με τη μορφή ανθρώπου. Ο Ιασίωνας κι ο Δάρδανος είναι παιδιά της ανθρώπινης μορφής του Δία, επομένως για να υπάρξουν, θα πρέπει να έχει προηγηθεί η εμφάνισή Του. Η Τροία χτίζεται, όταν υπάρχει πάντα ταύτιση ανθρώπου και Θεού σ’ ένα πρόσωπο.

Γνωρίζοντας εμείς τη θεογονία, γνωρίζουμε τα βασικά θηλυκά συστήματα, που παίρνουν το σπέρμα του Θεού και που οριακά αυτό το σπέρμα γίνεται σπέρμα του Διός. Για να φτάσουμε από το έρεβος στο Δία, θα πρέπει διαδοχικά να γεννήσει η Γαία, η Ρέα κι ένα θηλυκό σύστημα, που θα έχει όμοια μ’ αυτές χαρακτηριστικά, αλλά ανθρώπινη μορφή. Ο Θεός γεννά τον Ουρανό, ώστε να γονιμοποιήσει τη Γαία, ώστε να γεννηθεί ο Κρόνος κι ούτω καθεξής. Από το άπειρο δηλαδή, βαδίζουμε στον άνθρωπο μέσω μίας διαδικασίας, που απαιτεί μία μήτρα συγκεκριμένη. Η μήτρα αυτή είναι η μήτρα, που προστατεύει τον ιερό Λόγο κι ενώ τον δέχεται, δεν επιτρέπει να καταστραφεί. Η Γαία, η Ρέα και η Λήδα είναι τα συστήματα, που φέρουν κοινά χαρακτηριστικά και με το ίδιο σπέρμα γεννούν πάντα το ίδιο βρέφος. Γαία = Ρέα = Λήδα = 14. Από τη Γαία είναι απαραίτητο να φτάσουμε στη Λήδα, γιατί αυτή μπορεί να γεννήσει άνθρωπο.

Μέσα στο Ευαγγέλιο περιγράφεται η γενεαλογία του Χριστού κι αυτή χωρίζεται σε τρεις ομάδες των 14 γενιών. Αυτό που περιγράφεται εκεί, είναι αυτό, που πραγματικά συνέβη. Για να φτάσουμε στον Υιό του Ανθρώπου, θα πρέπει να περάσουν οι γενιές αυτές, ώστε πάντα να προστατεύεται το Μυστικό Σχέδιο. Η προστασία αυτή είναι αποτέλεσμα της δωρεάς γνώσης με τη μορφή αίματος. Αίμα = 14. Αίμα του Θεού = 44 = Ποίμνιο = Θεός ζων = Φωστήρας = Παντοκράτωρ. Εξαιτίας αυτού του αίματος προστατεύεται ο ιερός Λόγος, που είναι το σπέρμα του Θεού. Πρέπει δηλαδή ο Λόγος να έχει δυνατότητα εξουσίας, ώστε να μη χάνεται.

Ο Δίας είναι Θεός τ’ ουρανού, αλλά, επειδή πρέπει να γονιμοποιήσει ανθρώπινο πλάσμα, είναι αναγκαίο να πάρει σάρκα κι οστά. Ο αετός, που είναι το σύμβολό του, είναι ο ίδιος ο Δίας, που ασκεί εξουσία, σ’ οτιδήποτε βρίσκεται μέσα στον ουρανό. Για να υπάρξει όμως ο αετός, θα πρέπει να υπάρχει εξουσία, κι αυτό ακολουθεί τη δωρεά και δεν προηγείται αυτής. Ο Δίας, όταν επισκέφτηκε τη Λήδα, έκανε δωρεά, ώστε εξαιτίας αυτής της δωρεάς να ξαναγεννηθεί μ’ άλλη μορφή. Είναι απαραίτητο να έχει τη μορφή όντος, που έχει τη δυνατότητα πτήσης, αλλά είναι επίσης απαραίτητο αυτό το ον να μη γονιμοποιεί οποιοδήποτε άλλο σύστημα. Αν δηλαδή ο κύκνος, που κάνει την τέλεια δωρεά γονιμοποιεί διάφορα συστήματα, απειλείται το Σχέδιο, εφόσον οι καρποί των ενώσεων είναι πανίσχυροι και λόγω αριθμού αδύνατο να ελεγχθούν. Κύκνος = 23 = Δίας = Αμνός = Μύρον = Ελένη, ενώ, Λευκός κύκνος = Φιλοσοφία = Παρθένος = Λαός του Θεού = Κρονίδης = Φρόνιμος = Προσευχή = Ωραία Ελένη = 48. Ο Αετός στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω, ταυτίζεται με το όνομα Ζευς, που ακολουθεί πάντα το όνομα Δίας. Ζευς = Αετός = Κρίμα = Ραββί = 22.

Για να γονιμοποιήσει ο Δίας τη Λήδα, θα πρέπει να είναι παρθένος. Αυτό σημαίνει ότι από τα δύο άκρα, που αντιπροσωπεύουν αυτός και το Έρεβος, η συγκεκριμένη γνώση δε δίνεται πουθενά αλλού, παρά μόνον εκεί όπου γεννιέται ο επόμενος Θεός… αυτός έχει την κοσμοκρατορία και γονιμοποιεί το ίδιο σύστημα, προετοιμάζοντας την εκ νέου εμφάνισή Του. Η ερωτική ένωση γίνεται βράδυ, κάτω από το φως της Αφροδίτης, γιατί είναι απαραίτητο να έχει προηγηθεί το Προπατορικό Αμάρτημα κι ο άνθρωπος να μη μπορεί να θεωθεί. Πρέπει να σπάσει η σχέση του με το Θεό, ώστε ο Θεός να βρίσκεται στον ουρανό, ο άνθρωπος στη Γη κι ο Υιός να κινείται μεταξύ αυτών των ορίων. Τα παιδιά αυτής της σχέσης είναι οι άνθρωποι, που δίνουν τη Θέωση και η τέλεια ανθρώπινη μορφή και των δύο φύλων.

Η Ελένη είναι το τέλειο θηλυκό σύστημα, που ενσαρκώνει τη θεία γνώση κι έχει τη δυνατότητα να λυτρώνει μέσω του έρωτα το Θεό-άνθρωπο. Η γυναίκα ως ον έχει δημιουργηθεί με τα χαρακτηριστικά της Ελένης, όταν αγγίζει τη Θέωση. Αν ο καρπός αυτής της σχέσης ήταν η Ελένη και μόνο, δε θα υπήρχε περίπτωση να εξελιχθεί το Σχέδιο. Αν δινόταν το τέλειο θηλυκό σύστημα στους ανθρώπους, δε θα υπήρχε κανένας τρόπος παγίδευσης. Η ανθρωπότητα είδε την Ελένη όταν ωρίμασε και στο χώρο όπου γεννήθηκε. Η δημοκρατική κοινωνία της Αθήνας στο ύψιστο θεωρητικά σημείο της, ήταν η ωραία Ελένη. Αθήνα = Γυναίκα = 21. Αυτή τη γυναίκα ερωτεύτηκαν και ερωτεύονται οι εκλεκτοί όλου του κόσμου μέσα στους αιώνες. Εκλεκτοί = 30 = Αχαιοί. Η Ελένη γεννήθηκε στην Ευρώπη κι όχι στην Ασία, γιατί μόνο σ’ αυτόν το χώρο είναι δυνατόν η γνώση να καλλιεργηθεί, χωρίς να οδηγήσει στην απόλυτη εξουσία, αλλά κι επειδή έπρεπε αυτή η κοινωνία να παρασυρθεί. Η φιλοσοφία, που γεννήθηκε στην Ευρώπη των δυσχερών συνθηκών, ήταν απαραίτητο να παρασυρθεί από το μυθικό πλούτο των ασιατικών συστημάτων. Από τότε που ο άνθρωπος διέπραξε το αμάρτημα και πήρε την κατάρα του Θεού, πήρε και την ευχή Του. Ο Θεός δεν αφαίρεσε από τον άνθρωπο τα χαρακτηριστικά του “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” κι αυτά τα χαρακτηριστικά είναι, που περιγράφονται ως παιδιά του Δία. Το Μυστικό Σχέδιο δίνει την ευχή, αλλά μαζί μ’ αυτήν και δυο μεγάλους ευφυείς και τρομερούς άντρες. Οι Διόσκουροι είναι ο Υιός του Θεού. Είναι οι άντρες με τα τέλεια χαρακτηριστικά. Έχουν μεταξύ τους τη σχέση, που έχουν μεταξύ τους οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Είναι οι άντρες, που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν ώθηση στο Μυστικό Σχέδιο, αλλά και να το σταματήσουν.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την ισχύ των Διόσκουρων, θα πρέπει ν’ αντιληφθεί τη σχέση τους με το Δία, αλλά και τον τρόπο δράσης του Δία. Λειτουργούν όμοια με τον Απόλλωνα κι οριακά αυτοί αποτελούν από τη μεικτή φύση του Διονύσου την ανθρώπινη. Είναι ο Υιός του Θεού, που προσκολλάται στην ανθρώπινη φύση και δεν την εγκαταλείπει. Όταν ο Θεός είναι ο Κύριος, οι Διόσκουροι είναι ο άνθρωπος-Υιός κι ο Απόλλωνας ο Ουρανός. Επειδή όμως η γνώση τ’ Ουρανού δίνεται στους ανθρώπους, άρα υπάρχουν άνθρωποι που τη φέρουν, ο Απόλλωνας είναι η προβολή των Διόσκουρων στον ουρανό κι οι Διόσκουροι προβολή του Απόλλωνα στη Γη. Οι Διόσκουροι είναι πάντα οι φορείς —σε ανθρώπινο επίπεδο— των όσων συμβαίνουν στον ουρανό. Όταν ο άνθρωπος πάρει την τέλεια γνώση, αυτοί θα είναι η ανθρώπινη μορφή αυτού, που την κατέχει. Είναι η ανθρώπινη μορφή του Κυρίου, τ’ Ουρανού, του Κρόνου, του Δία και του Διόνυσου.

Ενώ ο Απόλλωνας ακολουθεί την πορεία του Θεού από το Άπειρο στο πεπερασμένο, οι Διόσκουροι με την ανθρώπινη μορφή παρακολουθούν τη γνώση. Ο Απόλλωνας κι οι Διόσκουροι ταυτίζονται στη μορφή μόνον του Διόνυσου. Ο Αλέξανδρος κι ο Χριστός —όπως τους είδανε οι άνθρωποι με την ανθρώπινη τους μορφή ήταν— οι Διόσκουροι. Η εικόνα του ανθρώπινου σώματος του Αλεξάνδρου ήταν η εικόνα ενός από τους δύο αδερφούς, που είναι όμοιοι μεταξύ τους. Τα δύο αυτά αδέρφια μαζί με τον Απόλλωνα, αποτελούν το μυστήριο του Διονύσου που γεννά το Δία. Όταν δηλαδή ο Απόλλωνας ταυτιστεί με τους Διόσκουρους, γεννιέται ο Διόνυσος. Επειδή αυτός πεθαίνει βρέφος, αυτό που μένει, είναι ο Δίας. Αυτό μέσω των αριθμών αποδεικνύεται ως εξής: Απόλλων = Θεός = 28. Διόσκουρος = 60 = Κοσμοκράτορας = Μέγας Βασιλεύς. Όταν ο κοσμοκράτορας γίνει Θεός, αυτός είναι ο Θεός Διόνυσος. Θεός Διόνυσος = Βασιλεύς βασιλέων = 77 = Υιός του Ανθρώπου.

Οι άνθρωποι, που συνθέτουν συστήματα με θηλυκά χαρακτηριστικά, από τα δεδομένα, περιμένουν κάποιον να τα γονιμοποιήσει. Ανέχονται ένα σύστημα, με την ελπίδα ότι σε κάποια στιγμή, κάποιος άνθρωπος θα εξαλείψει όλα τ’ αρνητικά στοιχεία, προσθέτοντας κι όσο το δυνατόν περισσότερα θετικά. Αυτός είναι ο Μεσσίας ή όπως λέει ο Χριστός, ο Υιός του Ανθρώπου. Μεσσίας = Πολυδεύκης = 45. Ο Πολυδεύκης είναι άνθρωπος αθάνατος. Ο Μεσσίας είναι αθάνατος κι αυτό σημαίνει ότι, αν η Ελένη κι ο Πολυδεύκης γεννιούνταν, χωρίς να υπάρχει ο Κάστορας, το Σχέδιο και πάλι δε θα ήταν δυνατό να εξελιχθεί. Η Ελένη θ’ ακολουθούσε τον έρωτα της κι ο πανίσχυρος αδερφός της δε θα επέτρεπε σε κανένα να την προσβάλλει.

Το μυστήριο λοιπόν, θα πρέπει ν’ αναζητηθεί στον ομοούσιο αδερφό, που είναι δυνατό να χάσει τη ζωή του. Ο Κάστορας έχει τη δυνατότητα να δρα και ως νεκρός και ως ζωντανός. Μοιράζεται την αθανασία με τον αδερφό του, αλλά ζει και στον κάτω κόσμο. Αυτό έχει σημασία, γιατί δεν είναι απλά η παθητική μορφή του αδερφού του. Δεν είναι δηλαδή αυτό, που είδαμε σ’ άλλες περιπτώσεις, η νεκρή γνώση, που ακολουθεί μία πορεία, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει αντίδραση. Ο Αλέξανδρος έγινε Δάρδανος, γιατί νεκρός αντιπροσωπευόταν από δούλους, που δεν ελέγχονταν. Ο νεκρός Αλέξανδρος δεν είναι ο Κάστορας. Ο Κάστορας έχει ισχύ στον κάτω κόσμο, συνεπώς λόγο και θέληση. Πεθαίνει, γιατί το Σχέδιο απαιτεί, η γνώση να έχει ισχύ και ενεργητικότητα στον κάτω κόσμο. Αν δεν υπήρχε ο Κάστορας, η παθητική μορφή του Πολυδεύκη μέσα στον κάτω κόσμο θα ήταν ασθενής, επομένως ευάλωτη στην ευφυΐα των ανθρώπων. Θα ήταν δυνατόν κάποιος άνθρωπος, για τον οποιονδήποτε λόγο, να επέμβει στις εξελίξεις και να κάνει προβληματική την κατάσταση, που οδηγεί στη Θέωση.

Ποιος όμως έχει ισχύ, λόγο και θέληση μέσα στον κάτω κόσμο, ώστε νεκρός να διατηρεί την κοσμοκρατορία; Πρέπει να βρεθεί κάποιος, που παραμένει στη ζωή και ναι μεν κατοικεί στον κάτω κόσμο, αλλά έχει ενεργητική δραστηριότητα. Είναι αναγκαίο επίσης να είναι ορατός, όπως ταιριάζει στον κοσμοκράτορα κι οι άνθρωποι να τον φοβούνται. Το ιουδαϊκό σύστημα, που είναι η τέλεια μορφή του κάτω κόσμου και το βασικό σύστημα, που αποτελεί το σκελετό του χριστιανικού κόσμου, είναι αυτό, που αποκαλύπτει τον κοσμοκράτορα. Όποιος έχει την ισχύ μέσα σ’ αυτό το σύστημα, είναι ο Κάστορας. Το μυαλό του ανθρώπου πάει κατευθείαν στο πρόσωπο του Χριστού κι αυτό είναι λάθος. Ο Χριστός δίνει τη γνώση, που ισχυροποιεί το σύστημα, αλλά έχει παθητικά χαρακτηριστικά. Το σύστημα αυτό υφίσταται επειδή Αυτός δεν το πολεμά και όχι επειδή το στηρίζει διατυπώνοντας ψεύδη. Το σύστημα έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που τα έχει πάρει από άλλον. Ο Χριστός δίνει δικαιώματα, επειδή το επιτρέπει η φιλοσοφία του συστήματος και σ’ αυτήν τη φιλοσοφία θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον Κάστορα.

Το ιουδαϊκό σύστημα, που γεννά τους Ιουδαίους, επομένως το Χριστό, είναι αποτέλεσμα της βούλησης και της φιλοσοφίας του Μωυσή. Ο Χριστός δίνει μόνο γνώση κι αυτό σημαίνει ότι το ιουδαϊκό σύστημα, είτε αυτήν την παίρνει από το Θεό στο όρος Σινά είτε από το Χριστό, για να υφίσταται, θα πρέπει να γίνεται διαχείριση με τη λογική του Μωυσή. Κάστορας = 36 = Μωυσής = Παιδεία = Δαίδαλος = Χείρων = Πέτρος. Ο Κάστορας, επειδή ο κόσμος είναι μεικτός, παίρνει πάντα τη μορφή αυτού, που διαχειρίζεται τη γνώση. Οι Έλληνες τον γνωρίζουν αυτόν ως Χείρωνα κι οι Ιουδαίοι ως Μωυσή. Ο χριστιανικός κόσμος, που γνώρισε τον Υιό, τον γνωρίζει ως Πέτρο, που αντιπροσωπεύει πάλι τους δύο παραπάνω, διατηρώντας την εξουσία στον κάτω κόσμο. Ο Πέτρος δεν έχει τη γνώση του Μωυσή, αλλά επειδή τον διατηρεί κι υπάρχει μετά την εμφάνιση του Υιού, είναι η εικόνα του.

Ο χριστιανικός κόσμος, που σήμερα διατηρεί την κοσμοκρατορία, βρίσκεται κάτω από την εξουσία του Κάστορα, ο οποίος διατηρεί διπλό πρόσωπο. Ο Κάστορας, σύμφωνα με τους μύθους, έχασε τη ζωή του, όταν καταπατήθηκε από μία αγέλη ταύρων κι εξαιτίας αυτού, μοιράζεται την αθανασία με τον αδερφό του. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι Ιουδαίοι ποτέ δεν ξέφυγαν από το λόγο του Μωυσή. Όταν όμως ο Αλέξανδρος μπήκε στην Ασία με τη μορφή ταύρου, απείλησε όλα τα συστήματα. Μεταξύ αυτών και το ιουδαϊκό. Ο Μωυσής απειλήθηκε από τον ελληνικό πολιτισμό κι αν δεν υπήρχε ο Χριστός να προσθέσει γνώση, ώστε να διατηρηθεί η φιλοσοφία του, θα έχανε τ’ αθάνατα χαρακτηριστικά του και το ιουδαϊκό σύστημα θα παρέμενε ένα περιθωριακό σύστημα, που κάποια στιγμή θα πέθαινε.

Οι Διόσκουροι, εξαιτίας του Σχεδίου, αλλά και της εξουσίας, που είναι απαραίτητη, έχουν χαρακτηριστικά ιππέων. Τα συστήματα, όπως είδαμε και στην Αποκάλυψη, επειδή βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο καθήμενων και μετακινούνται στη Γη, έχουν τη μορφή ίππων. Οι Διόσκουροι είναι τέλειοι ιππείς, γιατί η εξουσία τους δεν απειλείται. Η διαφορά μεταξύ τους βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Κάστορας είναι ιππέας όλων των ίππων, ενώ ο Πολυδεύκης μόνον του λευκού. Ο Πολυδεύκης είναι φημισμένος περισσότερο για τη δύναμη των χεριών του, γιατί ο Μεσσίας, όταν εμφανίζεται, είναι απαραίτητο να έχει ισχύ, που να του δίνει ευχέρεια να νικά ανθρώπους, είτε καθήμενους είτε ισχυρούς δούλους.

Ο Θεός με τη μορφή του Δία γέννησε τα τρία αυτά αδέρφια, ώστε να υπάρχει πάντα έλεγχος σ’ ό,τι αφορά το Μυστικό Σχέδιο. Πήρε τη μορφή του Δία, γιατί το σπέρμα του Δία οδηγεί σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Σπέρμα του Θεού = Ιερός Λόγος = Υιός του Διός = Υιός του Κυρίου = 63. Ενώ η θεϊκή ιδιότητα του Δία γεννά τον Υιό του Κυρίου, η μορφή του Δία γεννά άσχημες για τους ανθρώπους καταστάσεις, αφού Σπέρμα του Διός = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Βιβλική καταστροφή. Ο Θεός πάντα δίνει δωρεάν και προς όλους τους ανθρώπους… γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εμφάνιση του Δία, που αφήνει πνευματικά δικαιώματα. Ο Κάστορας που αφορά στην πραγματικότητα όλους τους ανθρώπους, από το αμάρτημα και μετά είναι ο Υιός που βλέπουν οι άνθρωποι. Κάστωρ = Λόγος = Υιός = Σατανάς = 26. Ο Μωυσής, ο Χείρων ή ο Πέτρος για να δημιουργήσουν λόγο παίρνουν γνώση από τον Υιό και η φιλοσοφία τους γίνεται φιλοσοφία του Κάστορα, εφόσον οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται την πηγή της γνώσης. Βλέποντας την ισχύ των δύο αυτών αδερφών, είναι εύκολο να κατανοήσουμε το λόγο για τον οποίο ο Πάρης αναζήτησε τη βοήθεια αυτών των αντρών, ώστε να πάρει την Ησιόνη. Είναι οι μόνοι άντρες, που έχουν τη δυνατότητα να επιστρέψουν την αδερφή του Πριάμου στην Τροία και να της δώσουν την κοσμοκρατορία.

Ένα άλλο μυστήριο, που πρέπει ν’ αποκαλυφθεί, είναι η σχέση των υιών του Δία με τον άντρα της μητέρας τους, που είναι ο Τυνδάρεως. Αν ο Δίας έπρεπε να γονιμοποιήσει τη Λήδα, πώς επέτρεψε σ’ αυτή να παντρευτεί; Είναι δυνατόν ο Δίας να εκμεταλλευτεί την ισχύ του και να δημιουργήσει μία άσχημη κατάσταση, όπως αυτήν, που περιγράφεται στην αρχή των Επών; Πώς γονιμοποιεί μία γυναίκα, χωρίς τη θέλησή της και μάλιστα παντρεμένη; Πώς της δίνει την εικόνα της άπιστης, όταν στον έρωτα δεν υπάρχει δικαιολογία σ’ ό,τι αφορά το σαρκικό έρωτα; Πώς δέχεται ο Τυνδάρεως αυτήν την απιστία; Επειδή ο Δίας είναι ισχυρός, δε σημαίνει ότι μπορεί να κάνει κατάχρηση σε βάρος των ανθρώπων. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Δίας δεν έχει ανθρώπινη μορφή και η Λήδα ενσαρκώνει σύστημα μ’ αυτήν τη μορφή. Είναι παντρεμένη, γιατί δεν πρέπει να γονιμοποιείται από άνθρωπο. Ο Τυνδάρεως, ο άντρας της, είναι ο ίδιος ο Δίας, που δεν έχει γεννηθεί και γεννιέται μετά τη γέννηση των παιδιών του.

Η Λήδα υπάρχει, από τότε που υπάρχει η Γαία και γονιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο. Γεννά τα παιδιά της, που κι αυτά προϋπάρχουν του Πατέρα, με την ανθρώπινη μορφή. Πρέπει να γεννηθούν αυτά, ώστε να υπάρξει ο Δίας, να γονιμοποιήσει τη γυναίκα και η γυναίκα αυτή να παντρευτεί άντρα. Ο Τυνδάρεως δεν έχει άπιστη γυναίκα. Απλά η γυναίκα αυτή έχει γονιμοποιηθεί, πριν πάρει την τελική της μορφή κι όταν αυτό συμβεί και παντρευτεί, η γονιμοποίηση είναι εκτός γάμου. Αυτό συμβαίνει, γιατί είναι απαραίτητο για το Σχέδιο. Οι Διόσκουροι υπήρχαν, από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Με τη γέννηση της Λήδας και το γάμο της με τον Τυνδάρεω, ο Θεός δημιουργεί ένα σταθερό σημείο στο χρόνο. Οι Διόσκουροι δεν είναι δυνατό να μπουν στο Μυστικό Σχέδιο, χωρίς να υπάρχει πατέρας μ’ ανθρώπινη μορφή. Πρέπει να εισαχθούν στην κοινωνία των θνητών κι αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς τον Τυνδάρεω. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να δούμε την περίπτωση του Μωυσή.

Ο Μωυσής για τους Ιουδαίους, είναι ο Ουρανός. Μέσα στην ιουδαϊκή κοινωνία δεν μπορεί να δράσει ως ήρωας, αφού δεν αμφισβητείται. Στο χριστιανικό κόσμο, μέσα στον οποίο εξελίσσεται η μάχη, ο Μωυσής και πάλι δεν παίρνει μέρος, εφόσον και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Κατεβαίνοντας ο Δίας στη Γη κι εκτός ιουδαϊκού συστήματος, μετατρέπει το Μωυσή σε θνητό ήρωα. Όταν ο Αλέξανδρος έχτισε την κοσμοκρατορία, οι Ιουδαίοι του Μωυσή ήταν ένας λαός ανάμεσα σε πολλούς άλλους, συνεπώς ο Μωυσής ήταν ένας ήρωας. Η ανθρώπινη μορφή του Αλεξάνδρου, γίνεται η ανθρώπινη μορφή του Πατέρα, επομένως του Τυνδάρεω. Ο Μωυσής όμως που υπάρχει πριν τον Αλέξανδρο, έχει πατέρα το Θεό, αλλά επειδή είναι άνθρωπος, εμφανίζεται ως γιος του Τυνδάρεω. Για να εξελιχθεί το Μυστικό Σχέδιο είναι ανάγκη να πέφτει η γνώση στη Γη, ώστε να υπάρχει εκείνη η ποικιλία, που οδηγεί στη μάχη. Τα πάντα υπάρχουν και λειτουργούν σε πολλά επίπεδα, ώστε να δημιουργούνται συνθήκες εξέλιξης. Αν ο άνθρωπος είναι Ιουδαίος, βλέπει το Μωυσή καθήμενο. Εμφανίζεται ο Αλέξανδρος και η γνώση του καθήμενου των Ιουδαίων αλλάζει επίπεδο και γίνεται μία γνώση ανάμεσα σ’ άλλες.

Εμφανίζεται ο Χριστός και με τον εξιουδαϊσμό των χριστιανών, ανεβάζει την ίδια γνώση στον ουρανό και την κάνει κυρίαρχη. Ο Χριστός, επειδή γνωρίζει τι συμβαίνει, περιγράφει τα παραπάνω ως εξής: αναφερόμενος στον Εαυτό Του, λέει ότι είναι η άμπελος και ότι ο Πατέρας Του είναι ο γεωργός. Ο Χριστός είναι ο άνθρωπος, που είναι ο Υιός του Θεού με τα χαρακτηριστικά του απείρου. Για να γίνει αυτό, ο Θεός γεωργός θα πρέπει να πάρει τη μορφή του ανθρώπου, άρα να εμφανιστεί ο Υιός Του. Εμφανίζεται ο Υιός, θυσιάζεται και παίρνει τη μορφή της Αμπέλου. Εξαιτίας όμως της εικόνας του Υιού και της ταύτισης Του με τον Πατέρα, ο Υιός, που δεν υπάρχει πλέον, γίνεται Πατέρας, επομένως γεωργός. Γεωργός = Πατήρ ζων = Αιδωνεύς = Τυνδάρεως = 40 = Άμμων Δίας.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι ο Τυνδάρεως είναι πανίσχυρος. Επειδή του προσφέρεται η πατρότητα των καρπών του θεϊκού σπέρματος και η σάρκα του συστήματος που γεννά τον άνθρωπο-κοσμοκράτορα, είναι ο πραγματικός ρυθμιστής των όσων εξελίσσονται. Ο Τυνδάρεως στηριζόμενος στην ισχύ των υιών του, διαλέγει το νέο, που θα του παραδώσει την τέλεια Ελένη. Αν η Λήδα δεν ήταν παντρεμένη, ώστε να δεσμεύεται, σ’ ό,τι αφορά την εξουσία στα πατριαρχικά πρότυπα, δε θα ήταν δυνατό να υπάρχουν εξελίξεις. Η Ελένη θ’ ακολουθούσε τον έρωτα και δε θα γινόταν το μέσο παγίδευσης των Αχαιών. Δε θα υπήρχε καμία περίπτωση να συγκεντρωθούν οι καλύτεροι των Αχαιών και να διεκδικήσουν την τελειότητα. Ο Τυνδάρεως γι’ αυτό ακριβώς είναι απαραίτητος. Συγκεντρώνει τους Αχαιούς και με μέσο την Ελένη, τους οδηγεί στην αδυναμία, την οποία εκμεταλλεύεται ο Οδυσσέας.

Σ’ αυτό το σημείο φτάνουμε στον εξής προβληματισμό: αν οι Διόσκουροι, οι υιοί του Δία, υπάρχουν από καταβολής κόσμου, ποια είναι η σχέση τους με τα δύο αδέρφια, που είναι επίσης υιοί του Δία, το Δάρδανο και τον Ιασίωνα; Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να ξεκινήσουμε τη σκέψη μας και πάλι από το χρόνο μηδέν. Από το χρόνο δηλαδή, που υπάρχει μόνον ο Θεός κι ο άνθρωπος κι εξαιτίας της σχέσης Πατέρα και Υιού, ο Δίας, που δεν έχει γεννηθεί, αλλά υπάρχει. Είπαμε ότι το σπέρμα του Θεού και κατ’ επέκταση του Δία, δίνεται μόνο σ’ ένα σύστημα και μ’ αυτόν τον τρόπο ελέγχονται οι καρποί του. Σ’ αυτό το σημείο, προκύπτει ότι το ίδιο σπέρμα που γονιμοποιεί τη Λήδα, γονιμοποιεί και τη νύμφη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Δίας παραμένει παρθένος —ανεξάρτητα από το αν γονιμοποιεί συστήματα— εξαιτίας της ιδιομορφίας των Διόσκουρων και της αφηρημένης έννοιας του “χρόνου”. Ο Δίας γονιμοποιεί πάντα τη Λήδα πρώτη ως παρθένος, ανεξάρτητα αν οι ιδρυτές της Τροίας είναι πανάρχαιοι. Οι Διόσκουροι είναι αρχαιότεροι των ιδρυτών της Τροίας και μόνον εξαιτίας του Σχεδίου, εμφανίζονται ως Αχαιοί στην κοινωνία των Αχαιών. Ο Θεός επιθυμεί για το Σχέδιο να υπάρχουν Αχαιοί ήρωες κι ένα βασίλειο, που θα τους προκαλέσει.

Επειδή πάνω στη Γη προϋπάρχει ο άνθρωπος των συστημάτων, προϋπάρχουν οι Διόσκουροι. Οι Διόσκουροι όμως, διατηρώντας τα χαρακτηριστικά τους, είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν τις γενικότερες αλλαγές. Αυτό σημαίνει ότι σε κάποια ανύποπτη χρονική στιγμή, ο Θεός δίνει γνώση στους ανθρώπους. Από τη στιγμή της δωρεάς, ο άνθρωπος που επιλέχθηκε και γνωρίζει το Σχέδιο ως Υιός, δρα, είτε ως Μεσσίας είτε ως σατανάς. Απ’ αυτήν τη μεικτή δράση γεννιέται η νύμφη σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο, όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ο Δίας είναι πάντα παρθένος, όταν πλησιάζει την Λήδα γιατί αυτοί που γεννιούνται από το σπέρμα του με την ανθρώπινη μορφή άσχετα με την πολλαπλότητα των εμφανίσεων τους είναι παιδιά της πρώτης ερωτικής πράξης του Δία. Εξαιτίας της γεννήσεως αυτών γεννιέται και ο Δίας. Οι άνθρωποι αυτοί δημιουργούν τα συστήματα μέσα στα οποία γεννιούνται οι Τρώες. Για να γεννηθούν ο Δάρδανος κι ο Ιασίωνας θα πρέπει να έχει υπάρξει ζων ο Δίας. Αυτοί είναι ο καρπός του σπέρματος του Δία και νύμφης. Για να υπάρξει η νύμφη θα πρέπει να δημιουργηθεί. Νύμφη = Βαβυλών = 19. Ένας άνθρωπος με τη μορφή Μεσσία κι ένας με τη μορφή Υιού, που διαχειρίζεται τη γνώση, είναι δυνατό να δημιουργήσουν μία νύμφη. Η Βαβυλώνα δηλαδή γεννήθηκε, επειδή κάποιοι είχαν γνώση σωτήρια κι αυτή η γνώση δινόταν με τέτοιον τρόπο που επέτρεπε τη δόμηση ενός συστήματος, όχι απαραίτητα σκληρού. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, που γεννιούνται από τη Γαία, τη Ρέα ή τη Λήδα κι είναι οι Διόσκουροι οι κοσμοκράτορες.

Σ’ αυτό το σημείο τελειώνει η δράση τους… αυτό που απομένει, είναι μία νύμφη και η ανθρώπινη μορφή του Θεού. Ο Ιασίωνας κι ο Δάρδανος είναι παιδιά του συστήματος. Οι Διόσκουροι δομούν το σύστημα, αλλά παραμένουν έξω απ’ αυτό και συνυπάρχουν. Η γνώση των Διόσκουρων, που είναι η γνώση του Δία, γονιμοποιεί τη νύμφη και γεννά τα δύο αδέρφια, τον Ιασίωνα και τον Δάρδανο. Σ’ αντίθεση με τους Διόσκουρους, τ’ αδέρφια αυτά βρίσκονται σε δίλημμα. Ο άνθρωπος που γεννιέται μέσα στο σύστημα κι έχει γνώση, είναι αναγκαίο ν’ αποφασίσει για την πορεία του. Θα πρέπει ή να γονιμοποιεί το σύστημα —όπως ο Μεσσίας— ή να γίνει βάρβαρος και ν’ ασκήσει εξουσία. Το πρώτο δεν επιτρέπεται, εφόσον είναι έργο, που θα γίνει, όταν πρέπει κι απ’ αυτόν που πρέπει. Όταν οι Διόσκουροι χτίζουν το σύστημα δεν είναι δυνατό να επιτραπεί στον Ιασίωνα να το γονιμοποιήσει. Για να επιβιώσει ο Ιασίωνας, θα πρέπει να παραμείνει παρθένος. Αυτό όμως δε συμβαίνει κι εξαιτίας της αποτυχίας του, ο ίδιος κεραυνοβολείται κι ο αδερφός του γίνεται βάρβαρος.

Στα Έπη οι Διόσκουροι εμφανίζονται μεταγενέστερα, γιατί σ’ αυτά περιγράφεται ο πόλεμος της Τροίας κι ανάμεσα στις γνώσεις, που υπάρχουν στη Γη, υπάρχουν κι αυτές των Διόσκουρων. Στους Διόσκουρους απλά δεν επιτρέπεται η συμμετοχή στον πόλεμο, γιατί η δύναμή τους είναι τέτοια, ώστε ν’ απειλεί το Σχέδιο, εφόσον απαιτείται η θυσία. Οι Διόσκουροι είναι οι πρώτοι, που αναλαμβάνουν να καταδιώξουν τον Πάρη στη θάλασσα κι αυτό είναι ένα τρομερά ύποπτο φαινόμενο, που στόχο έχει τη δημιουργία των επιθυμητών συνθηκών. Είναι αδύνατο να καταδιωχθεί άνθρωπος από τους Διόσκουρους και να κατορθώσει να ξεφύγει. Ο Πάρης, όπως θα δούμε, συνδέεται με τους Διόσκουρους με μυστήριο τρόπο. Η καταδίωξή του σήμαινε ότι οι Διόσκουροι καταδιώκουν τον Πάρη, αλλά και τον προστατεύουν. Αυτή η διπλή δραστηριότητα, έχει ως στόχο τη θωράκιση της Τροίας από την πλευρά της θάλασσας. Μπαίνουν στη θάλασσα τα τρομερά αδέρφια, ώστε καταδιώκοντας τον Πάρη να εισάγουν γνώση στη θάλασσα, που να καθιστά το πέρασμα της, επικίνδυνη υπόθεση.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι πριν την εκστρατεία του Αλεξάνδρου, που είναι ο πρώτος Τρωικός πόλεμος, οι Αχαιοί, όσο κι οι Τρώες, βρίσκονταν στην ξηρά και η ασφάλειά τους ήταν προϊόν της γνώσης. Τους χώριζε μία μικρή θάλασσα, που εύκολα μπορούσε να διαπλεύσει κάποιος. Θάλασσα είναι η γνώση, που δεν παίρνει συγκεκριμένη μορφή, αλλά μεταβάλλεται συνεχώς. Οι άνθρωποι τότε μπορούσαν να δουν τους δούλους και με τη φιλοσοφία την προσωπική να φτάσουν έξω από τα τείχη της Τροίας. Όταν ένας φτωχός κι αγράμματος Έλληνας έβλεπε τη Βαβυλώνα και τους Πέρσες, κατανοώντας τις συνθήκες δουλείας, αυτό σήμαινε ότι περνούσε τη θάλασσα. Η προσωπική του άποψη για τη ζωή, που ήταν δυνατό να επηρεάσει έναν Πέρση, τον έφερνε έξω από τα τείχη. Καταδιώκοντας οι Διόσκουροι τον Πάρη, έκαναν τις συνθήκες μέσα στη θάλασσα τρομερά δύσκολες.

Μετά το πέρασμα του Αλεξάνδρου και την ανάπτυξη της νέας κοσμοθεωρίας, ήταν αδύνατο για έναν απλό άνθρωπο να περάσει τη θάλασσα. Δεν μπορούσε κανένας, εκτός από τους εκλεκτούς, να φτάσει έξω από την Τροία και να την απειλήσει. Μέσα στα ελληνιστικά βασίλεια δεν μπορούσαν πια οι μη εκλεκτοί, να διακρίνουν τους δούλους από τους ελεύθερους, τους Έλληνες από τους Τρώες. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί ο Θεός επιθυμούσε τη δημιουργία δύσκολων συνθηκών, ώστε οι Αχαιοί, αν ήθελαν να διαπεράσουν τη θάλασσα, να πέσουν στην παγίδα της Αρτέμιδος και να θυσιάσουν την Ιφιγένεια. Οι Αχαιοί —όσο ισχυροί κι αν είναι— για να περάσουν τη θάλασσα, θα πρέπει να επιδιώξουν την εύνοια του Θεού κι αυτό σημαίνει πάντα θυσία της Ιφιγένειας. Αποτυγχάνοντας τ’ αδέρφια να συλλάβουν τον Πάρη ως Αχαιοί, γυρίζουν πίσω και πεθαίνουν, ενώ στην πραγματικότητα μπαίνουν στην Τροία ως Τρώες. Μέσα στην Τροία ο Ιασίωνας κι ο Πολυδεύκης ταυτίζονται, όπως ο Κάστορας με το Δάρδανο.

Όταν ο Μεσσίας δε νικά την Τροία κι εξαιτίας Του δημιουργείται σύστημα, η τέλεια μορφή Του μπαίνει σε φάση αναμονής και παραμένει παρθένος. Αντίθετα, ο Κάστορας που είναι δυνατό ν’ ασκήσει εξουσία, μπαίνει στην Τροία ως Ίλος, ως Υιός και γίνεται Βάρβαρος ή Δάρδανος. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης την ιστορική του διάσταση. Ο Αλέξανδρος μπήκε στην Ασία με τη μορφή του Μεσσία. Απειλούσε τη δομή της κι αυτό έφερνε τον άνθρωπο κοντά στη Λύτρωση. Πεθαίνοντας νεότατος, η εικόνα του Μεσσία παραμένει, αλλά δε λειτουργεί. Επειδή δεν καταστρέφει το σύστημα, αλλά δημιουργεί άλλο, ο Μεσσίας γίνεται Ιασίωνας. Το καινούριο σύστημα είναι η αποτυχημένη προσπάθεια του Ιασίωνα να γονιμοποιήσει τη Δήμητρα κι οδηγεί στον κεραυνοβολισμό του. Η διπλή φύση του Αλεξάνδρου, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και Υιός, που ασκεί εξουσία, έχει κι αυτή τις συνέπειές της. Η χαλαρή εξουσία του ζωντανού Αλεξάνδρου γίνεται —εξαιτίας των δούλων— πανίσχυρη μετά το θάνατό του. Ο Κάστορας που για να λειτουργήσει χρειάζεται εξουσία, ως μέλος του συστήματος πλέον, γίνεται βάρβαρος. Αυτά όλα είναι άκρως απαραίτητα, γιατί οι Αχαιοί θα πρέπει να βρουν μπροστά τους μία πανίσχυρη Τροία, που είναι δυνατό να πέσει, μόνον όταν το επιθυμεί ο Θεός.

Επιστρέφοντας και πάλι στην κοινωνία των Αχαιών παρατηρούμε ότι η Ελένη πήρε το χάρισμα της ομορφιάς κι αυτό την έκανε επιθυμητή σ’ όλους. Όλοι οι άντρες επιθυμούν την Ελένη και πεθαίνουν για τον έρωτά της. Με τη λογική όμως των Επών για την ομορφιά, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με τις γυναίκες. Οι γυναίκες ως άνθρωποι, θα πρέπει κι αυτές με τη σειρά τους, να επιθυμούν τον πιο όμορφο άντρα. Πιο όμορφος και γενναίος άντρας από τον Υιό της Θέτιδας δε γεννήθηκε κι ούτε θα γεννηθεί ποτέ.

Ο θεόμορφος Πηλείδης ήταν για τις γυναίκες, ό,τι η Ελένη για τους άντρες. Όμως αυτό αν δεν ελεγχόταν, ήταν δυνατό να καταστρέψει το Μυστικό Σχέδιο. Αυτό επιτεύχθηκε με την καθυστερημένη χρονικά γέννηση του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας γεννιέται σε χρόνο, που είναι αδύνατο να διεκδικήσει την Ελένη και η ίδια έχει παντρευτεί το Μενέλαο. Αν ήταν ο Αχιλλέας ένας από τους υποψήφιους μνηστήρες, πώς θα ήταν δυνατό να παγιδευτούν οι Αχαιοί; Πώς θα έδιναν όρκο ότι θα προστατεύουν το ζευγάρι από τυχόν προσβολές; Ποιος θα ήταν δυνατό να προσβάλλει το φοβερό Αχιλλέα; Πώς θα ήταν δυνατό ν’ αντισταθεί η Ελένη στην υπέροχη ομορφιά του, που μόνο μ’ αυτήν των Θεών ήταν συγκρίσιμη; Οι Έλληνες της δημοκρατίας ήταν αναγκαίο να γεννηθούν μετά τα συστήματα της Ανατολής, όπως κι ο Αλέξανδρος μετά την υπέροχη Αθήνα. Ήταν απαραίτητο οι Έλληνες να γευθούν τη δημοκρατία νικώντας τη βασιλεία και όχι βοηθούμενοι απ’ αυτήν. Αν συνέβαινε το δεύτερο και η δημοκρατία ήταν προσφορά βασιλιά, δε θα ήταν δυνατό να παγιδευτούν, αφού θα είχαν μέτρο σύγκρισης. Έπρεπε ο Αχιλλέας να μη μπορεί να διεκδικήσει την Ελένη, ώστε να είναι δυνατή η ανάμειξη των κόσμων.

Βλέποντας τη σημασία του έρωτα στην υπόθεση της Θέωσης, αυτό που φαίνεται παράξενο είναι η εμπλοκή του Οδυσσέα σ’ αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση την στιγμή που γνωρίζει τα πάντα κι επιπλέον είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του. Δεν υπάρχει δόξα σ’ αυτόν τον κόσμο, που να συγκρίνεται με τη Θέωση. Είναι εκ πρώτης όψεως παράξενο τ’ ότι ο Οδυσσέας μπαίνει σε περιπέτειες, τη στιγμή που η γνώση του είναι δυνατό να τον εξασφαλίσει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Οδυσσέας αναζητά τη Θέωση και δεν την έχει γευθεί. Πήρε για γυναίκα του την Πηνελόπη, αλλά μόνο θεωρητικά για το διάστημα κατά το οποίο υπάρχει η Τροία.

Αυτό το μυστήριο και πάλι είναι δυνατό να εξηγηθεί, μόνο με τη γνώση της ιστορικής πραγματικότητας. Ο Χριστός γεννήθηκε Άνωθεν και ζωντανός απέδειξε ότι είναι ο Κύριος του οίκου Του. Κύριος ενός οίκου ταυτισμένου με τον κάτω κόσμο, σημαίνει ότι έχει εξουσία, όποτε θέλει να γίνει “σάρκα μία” με τον άνω κόσμο. Ο Χριστός είχε τη δυνατότητα να προσφέρει τη Θέωση σ’ όποιον ήθελε και στον Ίδιο Του τον Εαυτό. Η Θέωση αυτή όμως δεν ήρθε κι ο Χριστός ακολούθησε την εντολή του Πατέρα Του και πραγματοποίησε γάμο. Σάρκα του για το διάστημα κατά το οποίο είναι ζωντανός, είναι η ομορφότερη σάρκα, που είναι δυνατό να γεννήσει ο κάτω κόσμος κι είναι ο αντίστοιχος άνω. Όπως ο κάτω κόσμος είναι η ενσάρκωση της μοιχαλίδας, έτσι κι ο άνω κόσμος ενσαρκώνεται από θηλυκό σύστημα κι εξαιτίας της ανθρώπινης μορφής του Χριστού, από γυναίκα. Ο Χριστός γενικά ως οντότητα είναι ο Οδυσσεύς. Οδυσσεύς = Χριστός = 46. Ως Μεσσίας δρα, μόνον όσο είναι ζωντανός και μοιράζει απλόχερα τη γνώση Του. Αυτό το κάνει εξαιτίας των γάμων Του, που περιγράφει η Αποκάλυψη. Μόνον εκείνη τη στιγμή, γίνεται “σάρκα μία” με τη γυναίκα Του. Οδυσσέας = Μεσσίας = Πηνελόπη = 45 = Αλεξάνδρεια. Ο θάνατός Του όμως, καταστρέφει αυτόν τον έρωτα κι όταν η Πηνελόπη τον δέχεται ως άντρα, αυτός είναι πλέον νεκρός.

Όταν η Αλεξάνδρεια ως γνώση, αντιλήφθηκε την ταυτότητα του Χριστού, ο Ίδιος δεν υπήρχε ζωντανός. Εξαιτίας της γνώσης του Χριστού και της γνώσης της Αλεξάνδρειας, γεννήθηκε ο Τηλέμαχος, που ήταν βρέφος, όταν ο πατέρας του έφυγε για την Τροία. Ο Τηλέμαχος, όπως φαντάζεται ο αναγνώστης, είναι ο τύπος ανθρώπου, που γεννήθηκε από τη γνώση του Χριστού και μεγάλωσε, χωρίς να έχει δει τον πατέρα του. Είναι οι άνθρωποι, που γεννήθηκαν από την Αποκάλυψη. Μακάριοι = Τηλέμαχος = 38. Ο θάνατος του Χριστού εξασφάλισε στο Σχέδιο τη συνέχεια, γιατί ήταν απαραίτητο να γεννηθεί ο Τηλέμαχος και να παραμείνει στον οίκο του πατέρα του, αλλά ήταν επίσης απαραίτητο η Πηνελόπη να γνωρίσει τον άντρα με τον οποίο θα ζήσει μαζί του, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Ο Οδυσσέας παγιδεύει τους Αχαιούς μέσω του όρκου, ώστε να βοηθήσει τον Τυνδάρεω και τους υιούς του να ωθήσουν το Σχέδιο. Η ανταμοιβή του γι’ αυτήν την ενέργεια είναι η Θέωση μέσω του έρωτα, αφού η Πηνελόπη που ο Οδυσσέας αγαπά, είναι κόρη του Ικάριου, ο οποίος είναι αδερφός του Τυνδάρεω. Αν ο Τυνδάρεως δε βοηθήσει τον Οδυσσέα, ο Ικάριος δε δίνει την κόρη του.

Η Πηνελόπη είναι εξίσου όμορφη κι επιθυμητή με την ωραία Ελένη, αλλά ως γυναίκα υπηρετεί το Σχέδιο με διαφορετικό τρόπο. Δεν αφήνεται από τον πατέρα της να προκαλέσει τον έρωτα των Αχαιών. Όλοι θέλουν την Πηνελόπη, αλλά δεν τολμούν να τη διεκδικήσουν. Είναι η γυναίκα, που πλάστηκε ειδικά για τον Οδυσσέα, ο οποίος φέρει την τέλεια γνώση. Το θηλυκό σύστημα που ονομάζεται Πηνελόπη, γίνεται “σάρκα μία” μόνο με τον Υιό του Κυρίου της τέλειας γνώσης. Ο όμορφος Αχιλλέας, ενώ μπορεί να προκαλέσει τον έρωτα της Ελένης, είναι αδύνατο να βάλει σε πειρασμό την Πηνελόπη. Ο Χριστός είναι μόνος και κυρίαρχος σήμερα, γιατί η Πηνελόπη, δηλαδή η Αλεξάνδρεια τον αναγνώρισε και τον ερωτεύτηκε. Αν δεν εμφανιστεί ξανά ο Οδυσσέας, είναι αδύνατο ν’ ακολουθήσει άλλο άντρα. Η αξία του Αλεξάνδρου ως ιστορικού προσώπου μέσα στο χρόνο μειώθηκε, γιατί ο χριστιανικός κόσμος, ο οποίος ανήκει στον κάτω κόσμο, έχει Κύριο το Χριστό και η Θέωση έρχεται μόνον από τη σάρκα Του, που είναι ο άνω κόσμος. Μέσω της Πηνελόπης, δημιουργούνται τα δεδομένα, που παγιδεύουν τους Αχαιούς μέσα στον οίκο και, μακριά από την Τροία. Η Πηνελόπη είναι γυναίκα παγίδα, γιατί είναι τρομερά όμορφη κι εξαιρετικά πιστή. Οι Αχαιοί, όπως δε θα τολμούσαν να διεκδικήσουν τη γυναίκα του Αχιλλέα, έτσι δε θα τολμούσαν να διεκδικήσουν και το ταίρι του Οδυσσέα. Εξαιτίας όμως του Σχεδίου, ο μεν Αχιλλέας δεν παίρνει την ωραία Ελένη ως γυναίκα του, ο δε Οδυσσέας είναι απών.

Ποιος όμως είναι ο Ικάριος, που έχει τόσο σημαντική κόρη; Γιατί ο Τηλέμαχος, όταν λέει στους άθλιους μνηστήρες να τη ζητήσουν από τον πατέρα της, αυτό που αφήνεται να εννοηθεί είναι ο φόβος; Ο Ικάριος είναι ο ίδιος ο κάτω κόσμος στην αρσενική του μορφή. Είναι ο ισοδύναμος του Πριάμου στον κόσμο των Αχαιών. Η γνώση δηλαδή του Παράκλητου, που του δίνει τη βασιλεία στην Τροία, στον κόσμο των Αχαιών ενσαρκώνεται από τον Ικάριο. Παράκλητος = Ικάριος = 43 = Πρίαμος. Το είδωλο του Πριάμου στον κόσμο των Αχαιών, είναι ο Ικάριος. Όταν η συγκεκριμένη γνώση υπηρετεί το σύστημα των δούλων, αυτός που τη φέρει είναι ο Πρίαμος. Όταν δε συμβαίνει αυτό, είναι ο Ικάριος. Όπως είναι δυνατό ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης, ο Οδυσσέας είναι υποχρεωμένος να παγιδέψει τους Αχαιούς, αν θέλει να θεωθεί. Είναι ερωτευμένος με μία γυναίκα, που δεν μπορεί ν’ αγγίζει. Ενώ τη γνωρίζει και τον γνωρίζει, δεν είναι δυνατή η συνύπαρξη τους. Ο κάτω κόσμος της πατριαρχίας δε δίνει τη γυναίκα στον Οδυσσέα, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το Σχέδιο.

Ο κάτω κόσμος δημιουργήθηκε για να γνωρίσουν οι άνθρωποι τη Θέωση, επομένως θα πάψει να υφίσταται, όταν η Θέωση θα γίνει προσιτή στους ανθρώπους. Ο Ικάριος είναι ο κάτω κόσμος κι είναι δυνατό να δώσει στον Οδυσσέα την κόρη του, αλλά αυτό μόνο θεωρητικά. Ο κάτω κόσμος είναι πανίσχυρος, μόνον εκεί όπου βρίσκεται η Τροία, άρα ο Πρίαμος. Η Πηνελόπη υπάρχει ανάμεσα στους Αχαιούς, αλλά όχι στο μέγεθος, που απαιτεί η παγκόσμια κοινωνία και η άπειρη γνώση του Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας κινείται προς την Τροία, ώστε ο κάτω κόσμος να πάρει οριακή ισχύ, και η κόρη του ν’ ακολουθήσει. Στόχος του Σχεδίου είναι να παρασυρθεί ο Αχιλλέας, να πάρει δόξα βασιλέως και να θυσιαστεί. Ο Οδυσσέας καταλαμβάνει την Τροία όποτε θέλει με την πονηριά του. Το ζητούμενο είναι αυτό που αναφέραμε σε άλλο σημείο: να δημιουργηθεί μία κατάσταση, που θα παρασύρει τον Αχιλλέα εναντίον των δούλων. Ο Οδυσσέας, όπως κι ο Ικάριος, είναι της ίδιας φιλοσοφίας με τους Τρώες. Οι Ιουδαίοι ενδιαφέρονται για τη διαχείριση της εξουσίας και όχι για την εξαφάνισή της. Ο Οδυσσέας θα πρέπει να κατευθυνθεί προς την ισχυρότερη μορφή —από πλευράς δομής κι εξουσίας— γνώσης του κάτω κόσμου, ώστε να πάρει την κόρη του. Αυτό σημαίνει ότι ο τρομερός Οδυσσέας μετά τη θεωρητική πτώση της Τροίας, έδρασε με τέτοιον τρόπο, ώστε να προστατεύσει το Ίλιον και να πραγματοποιήσει το γάμο του.

Σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτηθεί ο αναγνώστης, αν ο Οδυσσέας είναι στην πραγματικότητα γαμπρός του Ικάριου ή του Πριάμου. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Οδυσσέας είναι πάντα γαμπρός του Ικάριου. Έχει σημασία πού βρίσκεται η γνώση του κάτω κόσμου, γιατί γεννά διαφορετικά παιδιά. Όταν η γνώση αυτή βρίσκεται ανάμεσα στους εκλεκτούς, γεννά πάντα την Πηνελόπη, ενώ όταν βρίσκεται στην Τροία, γεννά τα παιδιά του Πριάμου. Το μυστήριο βρίσκεται στο γεγονός ότι η Τροία, εξαιτίας των Αχαιών και του Αχιλλέα, φλεγόταν, όταν μπήκε μέσα σ’ αυτήν ο Οδυσσέας. Η Τροία είχε καταπατηθεί από τους Αχαιούς και μόνο για εκείνη τη στιγμή ο Πρίαμος είχε μετατραπεί σε Ικάριο. Για όσο διάστημα οι Αχαιοί ρημάζουν την Τροία κι οι Τρώες σφάζονται, ο Πρίαμος είναι Αχαιός, και ταυτίζεται με τον Ικάριο. Όταν μετατοπίστηκε η Τροία και ξαναοχυρώθηκε, ο Πρίαμος ανέλαβε ξανά το βασίλειο του και ξαναγέννησε τα παιδιά, που γεννά πάντα μέσα στην Τροία.

Ο Οδυσσέας αγωνίζεται μέρα και νύχτα για να εφαρμοστεί το Σχέδιο, εφόσον δεν υπάρχει γι’ αυτόν πιθανότητα Θέωσης, χωρίς την Πηνελόπη. Ο τετραπέρατος Οδυσσέας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει το στόχο του, χωρίς τη βοήθεια του Αχιλλέα. Αυτό είναι βέβαιο, γιατί ο Πρίαμος έχει πρωτότοκο γιο τον ήρωα Έκτορα, που είναι δυνατό να εξοντωθεί μόνον από τον Αχιλλέα χωρίς να απειληθεί το σχέδιο και κατά συνέπεια να σταματήσει να εξελίσσεται. Είπαμε σ’ άλλο σημείο ότι οι συγκρούσεις μέσα στα Έπη είναι προκαθορισμένες, γιατί μόνον έτσι προστατεύεται το Σχέδιο. Ο Οδυσσέας δεν μπορεί να συγκρουστεί με το Σαρπηδόνα ή με τον Έκτορα, γιατί απειλείται το Σχέδιο. Ο Έκτορας έχει τη γνώση, που προστατεύει τους Τρώες, μέσα στη μάχη απέναντι στους Αχαιούς. Μέσα σ’ αυτήν τη γνώση υπάρχει το σύνολο της φιλοσοφίας, που στηρίζει το σύστημα. Αν βγει ο Οδυσσέας να χτυπηθεί μαζί του, θα πρέπει, για να επιβιώσει, ν’ αποκαλύψει όσα ξέρει κι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την πρόωρη πτώση του συστήματος. Παρασέρνοντας τον Αχιλλέα στη μάχη, καταφέρνει κι εξοντώνει τον Έκτορα χωρίς απώλειες για το Σχέδιο.

Οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίον της Βαβυλώνας και μετά την εξόντωση των δούλων, που έβλεπαν μέχρι τότε οι ίδιοι, θυσιάστηκαν. Ο Αχιλλέας δεν υπάρχει περίπτωση να μη χάσει τη ζωή του μετά το θάνατο του Έκτορα. Χωρίς τον Έκτορα όμως τα δεδομένα αλλάζουν κι είναι δυνατόν ο Οδυσσέας να μπει μέσα στην Τροία και να ολοκληρώσει το Σχέδιο. Ο Έκτωρ είναι Υιός του κάτω κόσμου που μάχεται για τη διατήρησή του. Έκτωρ = Άδης = 21, ενώ, Έκτορας = 31 = Απώλεια. Ο Έκτορας πρακτικά είναι όλοι οι εκλεκτοί του κάτω κόσμου και της Τροίας, των οποίων η συνολική γνώση τούς επιτρέπει ν’ αγωνίζονται υπέρ αυτής. Ένας άνθρωπος που κατέχει τη φιλοσοφία και μιλά όπως ο δούλος, ο Αριστοτέλης, ή ένας πατέρας της εκκλησίας, είναι κύτταρο του Έκτορα. Έχει την ισχύ της γνώσης, αλλά αγωνίζεται ως Τρώας υπέρ της Τροίας. Ο Αχιλλέας τον νικά πάντα, γιατί ακόμα κι αν έχει την ίδια γνώση μ’ αυτόν, ο ελεύθερος νικά πάντα το δούλο. Ο Οδυσσέας δε χτυπά ποτέ απευθείας τον Έκτορα. Ο Χριστός ποτέ δε μίλησε με ισχυρούς δούλους, φιλοσόφους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν το έκανε αυτό, θα έθετε σε κίνδυνο το Μυστικό Σχέδιο, αφού αυτοί θα είχαν την ισχύ να του επιτεθούν μ’ ερωτήσεις, επομένως αυτό που θ’ ακολουθούσε, θα ήταν η αποκάλυψη. Οι φιλόσοφοι έπρεπε ν’ ανακαλύψουν το Χριστό, όταν θα υπήρχε μόνον η γνώση, που Αυτός επέλεξε ν’ αφήσει, ώστε ν’ αναγνωριστεί και όχι ο Ίδιος, ώστε ν’ απαντά σ’ ερωτήσεις.

Ακόμα όμως κι αν αυτά συνέβαιναν κι ο Αχιλλέας παγιδευόταν στον κάμπο της Τροίας και πάλι δεν ήταν δυνατό να εξελιχθεί το Σχέδιο. Οι Έλληνες είναι επικίνδυνοι για το σύστημα και τους δούλους. Είναι αδύνατον, όταν απαιτείται θυσία και φτώχεια να μην επιτεθούν εναντίον των δούλων. Ανεξάρτητα δηλαδή από την ποιότητα της Τροίας, είτε αυτή είναι η Βαβυλώνα είτε η Ρώμη, δεν είναι δυνατό να ξεφύγει από την αντίληψη των Ελλήνων το φαινόμενο της εξουσίας κι επομένως αυτό το κέντρο. Η Τροία κρύφτηκε, αλλά αυτό ήταν κατορθωτό, όταν δεν υπήρχαν Έλληνες. Η θεία ευφυΐα νικά μ’ εκπληκτικό τρόπο αυτό το αρνητικό για το Σχέδιο δεδομένο. Ο θάνατος του Αχιλλέα θα είχε ολέθρια αποτελέσματα για την ανθρωπότητα, αν ήταν πραγματικός. Ο Θεός γέννησε τον Αχιλλέα για να γκρεμίσει τα τείχη της Τροίας κι επομένως ο θάνατός του θα καθιστούσε αδύνατο το αίσιο τέλος του Μυστικού Σχεδίου.

Αυτό που κατάφερε ο Θεός με τη θυσία του Αχιλλέα, ήταν να μετακινήσει την Τροία και για το επιθυμητό διάστημα, να μην υπάρχει ο Αχιλλέας έξω απ’ αυτήν. Επειδή η Τροία είναι αιώνια και με τα ίδια χαρακτηριστικά —συνεπώς ο πόλεμος εξελίσσεται από τη στιγμή που υπάρχει γνώση έξω απ’ αυτήν— ο θάνατος του Αχιλλέα στο σύνολο του χρόνου είναι ο θυμός του. Οι Αχαιοί είδαν τον Αχιλλέα να πεθαίνει από τη στιγμή που επιβλήθηκε ο χριστιανισμός, αλλά στο σύνολο του χρόνου, αυτός ο θάνατος ήταν η απόφαση του ήρωα να μη συμμετάσχει στις μάχες, μέχρι να ικανοποιηθεί πλήρως. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει ο άνθρωπος να έχει γνώση του συνόλου των όσων συμβαίνουν στο χρόνο, άρα μόνον ο σύγχρονος άνθρωπος. Οι Αχαιοί στα χρόνια των ελληνιστικών βασιλείων, έκλαψαν για το θάνατο των Ελλήνων. Είδαν ένα λαό που αγαπούσε με πάθος την ελευθερία να χάνεται και να μετατρέπεται σε λαό δούλων.

Aν όμως δει κάποιος το ίδιο γεγονός με την πολυτέλεια της γνώσης των όσων ακολούθησαν, δηλαδή από τη σύγχρονη εποχή, διαπιστώνει ότι υπάρχει σήμερα λαός με την ίδια ακριβώς παιδεία σε μία ομοιογενή κοινωνία, που δε μάχεται εναντίον της Τροίας. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι όμοιο με το σύνολο των κρατών, όπου μαίνεται ο πόλεμος, που ξεκίνησε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Η διαφορά του από τ’ άλλα είναι ότι η κοινωνία του μπορεί να γεννήσει τον Αχιλλέα και ν’ αλλάξει την κλίμακα του πολέμου στα πραγματικά παγκόσμια επίπεδα και όχι στα στενά εθνικά. Εφόσον υπάρχει αυτός ο λαός με την ίδια παιδεία και δεν πολεμά, εξαιτίας κάποιων λόγων διατηρεί την εικόνα του θυμωμένου Αχιλλέα.

Η σύγχρονη φιλοσοφία που είναι αποτέλεσμα της χριστιανικής —και άρα ιουδαϊκής— λογικής και διέπει τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, είναι αυτή, που ευθύνεται για το θυμό του ήρωα. Ο Θεός, για να μην εξαφανιστεί ο Αχιλλέας και ταυτόχρονα να μην απειλεί την Τροία, επέλεξε τη μέθοδο του θυμού, ώστε, ενώ υπάρχει και θίγεται από τους Τρώες, να μην αγωνίζεται. Η Ιλιάδα ως προφητεία σ’ αυτό ακριβώς στηρίζει την πλοκή της. Περιγράφει το θυμό του γενναιότερου των Αχαιών, που είναι ο κύριος λόγος της τραγωδίας τους έξω από την Τροία. Όπως καθετί που είναι δυνατό να δημιουργήσει τα επιθυμητά δεδομένα, έτσι κι ο θυμός του Αχιλλέα προκλήθηκε με την ίδια προσοχή.

Υπεύθυνος του θυμού είναι ο Αγαμέμνονας, ο λαμπρός βασιλιάς των Μυκηνών. Όσο υπάρχει ο Αγαμέμνονας, είναι αδύνατο να μη θυμώσει ο Αχιλλέας. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί τον προκαλεί κι αν δεν τον σταματούσαν οι Θεοί, θα τον είχε ήδη σκοτώσει. Ο Αγαμέμνονας γεννήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Είναι ο Αχαιός που λαμβάνει το σύνολο της γνώσης, που είναι δυνατό να δοθεί σε άνθρωπο κι εξαιτίας αυτής της γνώσης δρα. Η γνώση του Αγαμέμνονα δεν είναι η τέλεια, αλλά είναι πάντα η συνολική των όσων υπάρχουν και δίνονται. Ο Οδυσσέας ενεργεί με δική του γνώση και προσθέτει στην υπάρχουσα. Ο Αγαμέμνονας λαμβάνει πάντα τη διαθέσιμη. Αν ο Αχιλλέας δε δράσει και άρα δεν προσθέσει γνώση, ο Αγαμέμνονας παραμένει στα ίδια επίπεδα. Πριν εμφανιστεί η Αθήνα, ο Αγαμέμνονας είχε τη γνώση της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου. Μετά την Αθήνα πήρε και τη γνώση της Αθήνας. Εξαιτίας του Οδυσσέα υπήρξε η χριστιανική Ρώμη κι εξαιτίας αυτής πήρε ο Αγαμέμνονας τη γνώση του.

Ο Αγαμέμνονας κατέχει πάντα τη γνώση που είναι δυνατό να πάρει ο άνθρωπος και λαμβάνει οριακά τη γνώση της Τροίας, που είναι η συγκεντρωμένη γνώση του συνόλου των ανθρώπων. Οι ήρωες, Οδυσσέας κι Αχιλλέας, έχουν γνώση αυτόνομη. Ο Αχιλλέας λαμβάνει τη γνώση των Επών κι εξαιτίας αυτής της γνώσης ενεργεί. Η δραστηριότητά του δεν είναι αποτέλεσμα του συνόλου της γνώσης. Οι Έλληνες δρουν με τον τρόπο με τον οποίο δρουν, χωρίς να είναι απαραίτητο να κατέχουν το σύνολο της γνώσης. Δεν τους ενδιαφέρει τι γνωρίζουν οι Ιουδαίοι και τι οι Τρώες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ιουδαίους.

Εξαιτίας της αυτόνομης γνώσης αυτοί οι δύο ήρωες στον Τρωικό πόλεμο δρουν με τέλεια χαρακτηριστικά, ενώ ο Αγαμέμνονας όχι. Επειδή ο πόλεμος γίνεται δύο φορές, ώστε να παγιδευτεί ο Αχιλλέας, ο Αγαμέμνονας δεν είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και πέφτει σε σφάλματα. Οι δύο μεγάλοι ήρωες δρουν τέλεια κι ο Αγαμέμνονας για το διάστημα κατά το οποίο δεν έχουν δράσει, δεν έχει πλήρη γνώση. Ο Οδυσσέας από την πρώτη στιγμή ήξερε ότι ο Αχιλλέας θα σκοτωθεί, όπως ήξερε ότι η Τροία θα παραδοθεί στους Αχαιούς, μέσω του Δουρείου ίππου. Όσο αυτά δεν έχουν συμβεί, ο Αγαμέμνονας δεν τα έχει ως γνώση. Όταν όμως εξελιχθούν τα πάντα, λαμβάνει τη συνολική. Δεν είναι δυνατό να γνωρίζει τι ακριβώς ζήτησε ο Αχιλλέας από τη μητέρα του ούτε φυσικά και την απάντηση του Δία.

Σύμφωνα μ’ όλ’ αυτά, ο Αγαμέμνονας είναι η ενσάρκωση των εκλεκτών. Είναι οι εκλεκτοί, που δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε Ιουδαίοι. Γνωρίζει ό,τι είναι δυνατό να γνωρίζει ο άνθρωπος. Αν οι Έλληνες αποκαλύψουν τη γνώση τους τη γνωρίζει, αν όχι, δεν τη γνωρίζει. Το ίδιο και με τους Ιουδαίους. Αγαμέμνων = Εκλεκτός = 30 = Άξιος. Αυτός ο ήρωας με την πάροδο του χρόνου και τη συνεχή δωρεά γνώσης ακολουθεί εξελικτική πορεία. Ξεκινά με τη γνώση της Βαβυλώνας και σταδιακά αποκτά το σύνολο της γνώσης, άρα της Τροίας. Τείνει προς το όριο του Πατέρα-ανθρώπου, συνεπώς του Τυνδάρεως.

Ο Αγαμέμνονας δεν τείνει προς τον Ικάριο, γιατί αυτή η γνώση δε δίνεται, έχει σχέση με το μυστήριο και συνδέεται με την εξουσία. Αν κάποιος δεν έχει αυτήν τη γνώση, δεν την ασκεί και δεν μπορεί να γίνει όμοιος μ’ αυτόν. Δεν υπάρχει περίπτωση μέσω της πρόσθεσης γνώσης να γίνει κάποιος Ικάριος. Αντίθετα στην περίπτωση του Τυνδάρεω υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο, εφόσον οι γιοι του προσφέρουν γνώση, που οριακά είναι αυτή του Πατέρα τους, του Δία και άρα του ανθρώπου που τον ενσαρκώνει στην κοινωνία των Αχαιών. Το λεπτό σημείο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Τυνδάρεως γεννήθηκε με την τέλεια γνώση, ενώ ο Αγαμέμνονας τείνει προς αυτήν. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Τυνδάρεως δε συμμετέχει στον πόλεμο. Ο Αγαμέμνονας εξαιτίας της ελλιπούς γνώσης, πρέπει να κάνει σφάλματα ώστε να προκαλέσει τον Αχιλλέα.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι η γνώση γεννά πάντα τα ίδια παιδιά μέσα στις ίδιες συνθήκες. Ο Ικάριος ως Αχαιός γεννά την Πηνελόπη, ενώ ως Τρώας τον Έκτορα και τ’ αδέρφια του. Ο Αγαμέμνονας που είναι Αχαιός και τείνει προς τον Τυνδάρεω, θα πρέπει κι αυτός να γεννά τα ίδια παιδιά, με τη διαφορά ότι κι αυτά τείνουν προς τα παιδιά του Τυνδάρεω. Η διαφορά γνώσης που υπάρχει μεταξύ τους κάνει την τύχη αυτών των παιδιών τραγική. Η κόρη του Δία, η Ελένη, γεννήθηκε τέλεια. Ελένη = Μύρον = 23. Οι άνθρωποι την είδαν, τη θαύμασαν ως ωραία Ελένη και τη διεκδίκησαν. Ωραία Ελένη = Παρθένος = 48. Ο Αγαμέμνονας γέννησε κι αυτός την κόρη του με τα ίδια χαρακτηριστικά. Ιφιγένεια = Παρθένος = 48 = Φιλοσοφία. Η διαφορά των γνώσεων κάνει τη μοίρα της Ιφιγένειας αβάσταχτη. Η ωραία Ελένη είναι η φιλοσοφία, που δόθηκε απευθείας από το Θεό, ενώ η Ιφιγένεια είναι αυτή που δημιούργησαν οι άνθρωποι τείνοντας προς Αυτόν. Η γυναίκα του Αγαμέμνονα είναι επίσης κόρη του Τυνδάρεως, αλλά χωρίς να έχει τα χαρακτηριστικά της Ελένης.

Η Κλυταιμνήστρα είναι το θηλυκό σύστημα, που γεννά το σύνολο των καρπών μίας γνώσης, που διαρκώς εξελίσσεται. Οριακά γεννά την Ιφιγένεια, επειδή οριακά ο άντρας της γίνεται όμοιος με τον Τυνδάρεω. Η Κλυταιμνήστρα είναι το σύνολο των συστημάτων που συνθέτουν οι άνθρωποι. Όταν υπάρχει μεγάλη γνώση, είναι λαμπρή σαν την Ελένη ή την Πηνελόπη, όταν αυτή δεν υπάρχει, είναι ταπεινή κι άσχημη. Αυτή η γυναίκα γεννήθηκε από τον Τυνδάρεω, για να προσαρμόζεται το σύστημα πάνω στο πνεύμα που διαρκώς εξελίσσεται. Κλυταιμνήστρα = Άνθρωποι = Μυστήριον = 49 = Θυμός μέγας = Δούλη Κυρίου = Δένδρον καλόν. Η αποθέωση της Κλυταιμνήστρας είναι η γέννηση της όμορφης Ιφιγένειας και του Ορέστη. Είναι το όριο στο οποίο αυτή η γυναίκα τείνει προς τη μητέρα της. Ιφιγένεια = 48 = Ωραία Ελένη, ενώ, Ορέστης = Πολυδεύκης = 45. Τον Κάστορα δεν μπορεί να τον γεννήσει, γιατί η γνώση που έχει σχέση με την εξουσία, όπως και στην περίπτωση του Ικάριου, δίνεται πάντα εξαρχής και δεν εξελίσσεται.

Όταν ο Αγαμέμνονας αποφασίζει τη θυσία της Ιφιγένειας, στην πραγματικότητα στερεί τη Θέωση της Κλυταιμνήστρας, που με κόπο είχε καταφέρει ν’ αποκτήσει. Όταν μέσα στο χρόνο τ’ ανθρώπινα συστήματα καταφέρνουν κι αποθεώνονται γεννώντας τη φιλοσοφία, είναι αδύνατο να μη μισήσουν τους εκλεκτούς, που για διάφορους λόγους θυσιάζουν αυτόν τον καρπό. Η Κλυταιμνήστρα είναι η γυναίκα, που θεώνεται εξαιτίας των παιδιών της και όχι του έρωτα. Είναι αυτή που υπομένει τη μοιχεία και προσπαθεί μ’ αξιοπρέπεια να γεννήσει παιδιά των οποίων η Θέωση θα είναι και δική της Λύτρωση. Ο Θεός δεν έδωσε τον έρωτα σ’ αυτό το ζευγάρι, γιατί είναι μεταβλητές οι γνώσεις τους. Δεν υπάρχει εκείνη η αυτονομία, που δίνει τα μόνιμα χαρακτηριστικά.

Ο Αγαμέμνονας και η Κλυταιμνήστρα τείνουν προς κάποια όρια με διαφορετικές ταχύτητες και γι’ αυτό είναι αδύνατο να γίνουν “σάρκα μία”. Απ’ αυτήν την κατάσταση δημιουργούνται πλήθος άλλες σημαντικές και στην πλειοψηφία τους άσχημες. Η Κλυταιμνήστρα είναι η μόνη από τις γυναίκες των ηρώων, που απατά τον άντρα της, χωρίς να βγαίνει από το πλαίσιο του γάμου. Η Ελένη εγκαταλείπει το Μενέλαο και δεν τον απατά. Όσο βρίσκεται με το Μενέλαο ή τον Πάρη, είναι οι άντρες της. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει κι από την πλευρά του Αγαμέμνονα. Όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον Αχιλλέα για το θέμα της επιστροφής της Χρυσηίδας, λέει ότι την προτιμά ακόμα κι από τη γυναίκα του και ότι έχει σκοπό να την πάρει σπίτι του. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όλοι οι ήρωες έχουν σκλάβες κι αυτός ακόμα ο Οδυσσέας. Όμως μόνον ο Αγαμέμνονας συγκρίνει τη σκλάβα με τη γυναίκα του. Όλα αυτά συμβαίνουν λόγω της διαφοράς ταχύτητας, δηλαδή του χρόνου με τον οποίο η σάρκα και το πνεύμα αγγίζει τη Θέωση. Όταν το σύστημα γέννησε τη φιλοσοφία ο Αγαμέμνονας ήταν ανώριμος να εκτιμήσει την αξία της και τη θυσίασε. Όταν ο Αγαμέμνονας στον πόλεμο απόκτησε τη γνώση, που οδηγεί στη Θέωση η φιλοσοφία είχε θυσιαστεί και η γυναίκα που αποτελούσε τη σάρκα του, είχε εραστή.

Όταν οι εκλεκτοί στα όρια τους απέκτησαν τη φιλοσοφία και θέλησαν να γίνουν “σάρκα μία” μ’ αυτή, ο γάμος με το σύστημα τους εξόντωσε. Χρυσηίς = 48 = Φιλοσοφία = Παρθένος, ενώ, Χρυσηίδα = 44 = Ατρείδης = Λελουμένος. Όταν ο Αγαμέμνονας ως αρχηγός των Αχαιών μέσα στον κάμπο της Τροίας γίνεται παντοκράτορας και συγκεντρώνει το σύνολο της γνώσης, μετατρέπεται σε Ατρείδη κι ο Θεός σ’ αυτήν την κατάσταση, που είναι τελική σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξή του, τού δίνει τον έρωτα της Χρυσηίδας. Όμως αυτό δε σημαίνει τίποτε, γιατί ο εραστής της γυναίκας του, που μετά τη θυσία της κόρης της έχασε τη Θέωση, είναι το πνεύμα που συντηρεί τη σάρκα της. Αίγισθος = Λύκοι άρπαγες = Επτά μυστήρια = Παράδοσις = Ομηρικά Έπη = 54.

Μετά την κατάληψη της Τροίας, όπου οι εκλεκτοί συγκέντρωσαν το σύνολο της γνώσης κι αναζητούσαν τη Θέωση, το σύστημα ήταν αδύνατο να μην τους σκοτώσει. Το σύστημα των ελληνιστικών βασιλείων είχε εντάξει ως πνεύμα μέσα στη δομή του πρώτα τα Έπη και κατόπιν την παράδοση των Ιουδαίων… έτσι εξόντωνε αυτούς, που θεωρητικά ήταν οι κύριοί του. Αν ο Αγαμέμνονας είχε τη γνώση, που απέκτησε έξω από την Τροία πριν τη θυσία της Ιφιγένειας, δε θα πραγματοποιούσε θυσία, αλλά γάμο, κι οι Αχαιοί θα επέστρεφαν στα σπίτια τους. Θα παρέδιδε την Ιφιγένεια στον ομορφότερο των Αχαιών και θ’ ακολουθούσε γενική Θέωση, που θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή των ειδώλων, συνεπώς της Τροίας. Η Ιφιγένεια ως κόρη του τέλειου Αγαμέμνονα, που πλέον θα ταυτιζόταν με τον Τυνδάρεως θα ταυτιζόταν με την Ελένη και ο Αχιλλέας με τον Υιό του Θεού. Αν ενωθεί ο Αχιλλέας με τη φιλοσοφία, αυτό που μένει στον κόσμο είναι ο άνθρωπος, που γίνεται Θεός. Ο Αγαμέμνονας όμως θυσίασε την κόρη του και σκέφτηκε το λυτρωτικό για όλους γάμο, μόνο για να παγιδεύσει τη μητέρα της.

Όλη αυτή η σκηνή διαδραματίστηκε παραμονή της εκστρατείας του Αλεξάνδρου για την Ασία. Υπήρχε το ελληνικό σύστημα, που είχε γεννήσει τη φιλοσοφία. Υπήρχε ο λαμπρός Αλέξανδρος και οι εκλεκτοί Αχαιοί του παγκοσμίου χώρου, ο Αγαμέμνονας. Οι εκλεκτοί για λόγους συμφέροντος, ήθελαν να καταλύσουν το περσικό κράτος, αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε να θυσιάσουν τη φιλοσοφία της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ο Αλέξανδρος ήταν ο μυθικός Αχιλλέας, που θεωρητικά πριν την εκστρατεία θ’ αρραβωνιαζόταν την Ιφιγένεια κι οι γάμοι θα τελούνταν μετά την πτώση της Βαβυλώνας. Το σύστημα της Αθήνας κι άρα αυτό που γέννησε την φιλοσοφία διέγνωσε τον κίνδυνο κι αντέδρασε. Οι Έλληνες της δημοκρατίας δεν ήθελαν ν’ ακολουθήσει η Αθήνα βασιλιά, γιατί αυτό σημαίνει θυσία της φιλοσοφίας. Μετά το θαύμα με το ελάφι όλοι παγιδεύτηκαν εκτός από τη μητέρα. Η Κλυταιμνήστρα ήδη είχε αρχίσει το θρήνο, επειδή, ανεξάρτητα από την κατάληξη της θυσίας, η ίδια δε θα χαιρόταν την κόρη της. Όταν ο Αλέξανδρος ξεκίνησε για την Ασία, η Κλυταιμνήστρα θρηνούσε, γιατί ήξερε ότι η φιλοσοφία ως παρθένος δε θα υπήρχε στο χώρο της Ελλάδας, όπου γεννήθηκε.

Ο Θεός μέσω του Σχεδίου κι αφού κατάφερε την επανάληψη του Τρωικού πολέμου, δημιούργησε τα επιθυμητά δεδομένα, που είναι τα αίτια της καταστροφής. Κατόρθωσε και υπόταξε μέσω του πρώτου πολέμου τις αυτόνομες ειδικές και τέλειες γνώσεις στη μερική γενική και στη συνέχεια έκανε τη μερική, συνολική, υπεράνω των δύο αυτόνομων. Αυτό σημαίνει ότι κατά την εξέλιξη του πρώτου πολέμου, έδωσε την αρχιστρατηγία στον Αγαμέμνονα, που υστερούσε σημαντικά σε σχέση με τους δύο μεγάλους ήρωες. Εξαιτίας αυτού οι ήρωες έδρασαν με προστριβές κι ο Αγαμέμνονας στο σύνολο του χρόνου, διατηρεί τα χαρακτηριστικά, που είναι ικανά να του δώσουν την αρχιστρατηγία.

Όπως η Τροία λειτουργεί ως δεξαμενή που συγκεντρώνει τη γνώση, έτσι λειτουργεί κι ο Αγαμέμνονας. Η Τροία μετατρέπει τη γνώση σε σύστημα, ενώ ο Αγαμέμνονας όταν τη λαμβάνει, διατηρεί την εξουσία πάνω στο σύνολο των Αχαιών. Ο θυμός του Αχιλλέα έχει σχέση με τον πρώτο πόλεμο, κατά τον οποίο ο Αγαμέμνονας υστερεί σημαντικά σ’ ό,τι αφορά τη γνώση και λαμβάνει την αρχιστρατηγία, μόνον επειδή βασιλεύει πάνω στο μεγαλύτερο μέρος του εκστρατευτικού σώματος. Πάντα ο Αχιλλέας ή ο Οδυσσέας είναι βασιλιάδες μικρότερων βασιλείων, γιατί πάντα οι Έλληνες ή οι Ιουδαίοι που έχουν την αυτόνομη γνώση, είναι λιγότεροι σε σχέση με τους εκλεκτούς, που συγκεντρώνουν από παντού γνώση.

Το μίσος που αναπτύσσεται μεταξύ Αχιλλέα και Αγαμέμνονα είναι αμοιβαίο, γιατί πάντα υπάρχει πρόβλημα, όταν το κέντρο εξουσίας δεν ταυτίζεται με το κέντρο της γνώσης. Όταν το κέντρο της γνώσης βλέπει ότι αγωνίζεται περισσότερο από τον καθένα και ότι το βάρος του πολέμου πέφτει στους ώμους του, είναι αδύνατο να μην αμφισβητήσει την εξουσία, που ασκείται πάνω του εξαιτίας των δικαιωμάτων. Το ίδιο συμβαίνει κι από την άλλη πλευρά. Ο Αγαμέμνονας βλέπει ότι ο Αχιλλέας σηκώνει το βάρος και φοβάται μήπως θελήσει να του αποσπάσει την εξουσία. Αυτό που υπάρχει έξω από την Τροία, είναι μία εξουσία που διαρκώς προκαλεί με τις καταχρήσεις της και μία γνώση που είναι αδύνατο να μην αντιληφθεί την κατάχρηση, ώστε να παρατήσει τον αγώνα.

Αυτά που συμβαίνουν, τα Έπη τα δίνουν ως πληροφορία και δεν επιτρέπουν προσωπικές εκτιμήσεις κι υποθέσεις. Ο Αχιλλέας κατηγορεί τον Αγαμέμνονα για υπέρβαση εξουσίας, που αποκαλύπτεται από την είσπραξη υπεραξίας. Ο πλούτος που μοιράζεται μετά από κάποια μάχη, δεν ακολουθεί τη λογική της. Δεν εισπράττει ο γενναιότερος ή ο ικανότερος αυτά που του αντιστοιχούν, αλλά η εξουσία παίρνει τη μερίδα του λέοντος, κι οι υπόλοιποι —μεταξύ των οποίων κι οι γενναιότεροι των ηρώων— μοιράζονται τα ψίχουλα. Από την άλλη πλευρά ο Αγαμέμνονας κατηγορεί τον Αχιλλέα ότι δε σέβεται την ιεραρχία και ότι παρ’ όλο που είναι βασιλιάς λιγότερων, θέλει να στέκεται πάνω απ’ όλους και να κυβερνάει.

Θεωρητικά και μόνον έχουν δίκιο κι οι δύο κι αυτό είναι, που προκαλεί το θυμό. Λέμε θεωρητικά κι αυτό, γιατί, όταν υπάρχει πόλεμος κι ενώνονται πολλές και διαφορετικές δυνάμεις για να επιτύχουν έναν κοινό στόχο, υπάρχει πάντα η ανάγκη της εξουσίας… επομένως όλοι είναι υποχρεωμένοι να σέβονται την ιεραρχία. Πρακτικά όμως μόνον ο Αχιλλέας έχει δίκιο κι αυτό, γιατί ειδικά εκείνη τη στιγμή που προκλήθηκε ήταν και ο ανδρειότερος κι αυτός, που λόγω γνώσης δικαιούνταν την αρχιστρατηγία.

Το θείο Σχέδιο σ’ αυτό το σημείο δημιουργεί τις συνθήκες που προκαλούν το θυμό. “Ελέω δικαιωμάτων” δίνουν την εξουσία στον Αγαμέμνονα, κι αυτή η εξουσία δεν είναι αντίστοιχη της γνώσης. Μόνον ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας δικαιούνταν την αρχιστρατηγία, επειδή πληρούσαν το σύνολο των προδιαγραφών. Ο πρώτος γιατί ήταν ο ανδρειότερος και είχε τη δυνατότητα άντλησης γνώσης από τη μητέρα του κι ο δεύτερος, γιατί γνώριζε τα πάντα.

Σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, θα ήταν δυνατό να διεκδικηθεί η εξουσία κι από το Νέστορα, αλλά αυτό θα ήταν άδικο, επειδή ο γέροντας δεν είχε τη δυνατότητα να διακριθεί μέσα στο πεδίο της μάχης. Όμως το Μυστικό Σχέδιο είναι δυνατό να λειτουργήσει μόνο με την αρχιστρατηγία του Αγαμέμνονα, γιατί είναι απαραίτητο ν’ αποχωρήσει από τη μάχη ο Αχιλλέας και να μην αποκαλυφθεί ο Οδυσσέας. Ο Αγαμέμνονας είναι αδύνατο να μην προκαλέσει τον Αχιλλέα, γιατί η εξουσία από τη φύση της είναι προκλητική. Επειδή όλοι κατανοούν την ανάγκη της, όταν υπάρχει κοινός στόχος, την αποδέχονται. Όταν όμως η κατάσταση παραμένει στάσιμη σ’ ό,τι αφορά το στόχο, η εξουσία αρχίζει κι ενοχλεί. Ο Θεός, αφού υπάρχει ανάγκη εξουσίας, τη δίνει στον Αγαμέμνονα, ώστε ο Αχιλλέας να στραφεί εναντίον του. Αν την έδινε στον Αχιλλέα θα καταστρεφόταν το Σχέδιο, επειδή ο Αχιλλέας ασκεί χαλαρή εξουσία και δεν εισπράττει υπεραξία. Η Τροία είναι ισχυρή, όταν το είδωλο της γνώσης της στο χώρο των Αχαιών εισπράττει υπεραξία και δημιουργεί προβλήματα στο στρατόπεδό τους. Αν όλοι οι Αχαιοί κι οι εξουσίες τους μάχονταν εναντίον της Τροίας χωρίς απαιτήσεις υπεραξίας, μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο η Τροία θα έπεφτε. Δεν είναι δυνατό η Τροία ν’ αντέξει μία συντονισμένη επίθεση από το σύνολο των Αχαιών.

Όπως ήταν αδύνατο να πάρει την εξουσία ο Αχιλλέας, ήταν αδύνατο να την πάρει κι ο Οδυσσέας. Ο Οδυσσέας με την πλήρη γνώση είναι απαραίτητο να συμμετέχει στην εξουσία, αλλά όχι και ν’ ασκεί την αρχιστρατηγία. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί πρωταρχικός στόχος, είναι η θυσία του Αχιλλέα. Αν αναλάμβανε ο Οδυσσέας, σε περίπτωση που θα υπήρχε η απαραίτητη υπέρβαση εξουσίας και η είσπραξη υπεραξίας, ο Αχιλλέας θα στρεφόταν εναντίον του. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν τραγικό κι απευθείας ανάλογο με μία σύγκρουση του Οδυσσέα μέσα στο πεδίο της μάχης με τον Έκτορα. Ο Οδυσσέας πρέπει να επεμβαίνει κρατώντας τις απαραίτητες ισορροπίες, που οδηγούν στην επίτευξη του στόχου. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση οι Έλληνες να δεχτούν την ιουδαϊκή εξουσία, χωρίς να στραφούν εναντίον της. Όμως ο Αγαμέμνονας της συνολικής γνώσης, είναι δυνατό να παίξει το ρόλο του αποσβεστήρα της οργής των Ελλήνων.

Ο Οδυσσέας γνωρίζει τι προκαλεί τον Αχιλλέα και γι’ αυτόν το λόγο, μέχρι το θάνατο του νεαρού ήρωα ο Φιλοκτήτης δε συμμετέχει στις μάχες, όπως, ενώ ενστερνίζεται τη φιλοσοφία της ισχυρής εξουσίας, δεν εξοντώνει το Θερσίτη, που τη χλευάζει με τον άθλιο τρόπο του. Ο μεγάλος ήρωας της Ιθάκης, αγαπά τον Αχιλλέα κι επειδή γνωρίζει τη μοίρα του, φροντίζει και για τη δόξα του. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Οδυσσέας κατά τη συνάντησή του στον κάτω κόσμο με τον Αχιλλέα, τον προσφωνεί, όπως θα προσφωνούσε κάποιος τον Υιό του Θεού. Κρατά για τον εαυτό του μέσα στον Άδη την εικόνα του ταλαιπωρημένου ανθρώπου, που αναζητά τη Λύτρωση και μακαρίζει τον Αχιλλέα. Τον θεωρεί τον πιο ευτυχισμένο Αχαιό, που έχει γεννηθεί ποτέ και του οποίου δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί όμοιος του.

Αν —από τα όσα είδαμε μέχρι τώρα— ο Οδυσσέας είναι οι Ιουδαίοι κι ο Αχιλλέας οι Έλληνες, ο Αγαμέμνονας ποιος είναι; Πώς υπάρχει σήμερα κι εξακολουθεί να προκαλεί τον Αχιλλέα; Ο Αγαμέμνονας είναι οι άνθρωποι, που λαμβάνουν γνώση μέσω των συστημάτων παιδείας. Είναι όλοι εκείνοι που δημιουργούν οι εκλεκτοί, για να συνεχίσουν το έργο τους. Αυτό όμως που είναι το σημαντικό, είναι ότι αυτή η δημιουργία ακολουθεί μία συγκεκριμένη διαδικασία, ώστε ν’ ακολουθήσει η αναγνώριση. Ο Αγαμέμνονας δεν είναι παιδί αυτόνομης γνώσης, ώστε μόλις την πάρει να ενσαρκώσει τον αντίστοιχο ήρωα. Δεν είναι ούτε Ιουδαίος ούτε Έλληνας. Είναι ο άνθρωπος που το σύστημα δημιουργεί και κύριο μέλημά του είναι κατ’ αρχήν να τον βασανίσει. Όσο μεγαλύτερη ποσότητα κι ανάλογη ποιότητα γνώσης δίνεται, τόσο πιο δύσκολα δίνεται. Όταν σήμερα υπάρχει συγκεντρωμένη όλη η γνώση, μέσω της οποίας είναι δυνατόν ο άνθρωπος να θεωθεί, αυτονόητο είναι ότι δε δίνεται σ’ ανθρώπους, που δεν είναι ελεγχόμενοι. Σήμερα ένας νέος μορφώνεται και πηγαίνει στο πανεπιστήμιο. Αν μέσα σ’ αυτό παραδιδόταν η γνώση του Βατικανού, κάποιος απ’ αυτούς θα το γκρέμιζε κι αν όχι, θα ήταν τουλάχιστον απειλητικός.

Ο Αγαμέμνονας είναι ο νέος, που διδάσκεται τα πάντα. Γνωρίζει για την ελληνική φιλοσοφία για τον ιουδαϊσμό και για το σύνολο των ενδιάμεσων κοσμοθεωριών. Είναι Αχαιός, γιατί, όταν λαμβάνει τη γνώση προσπαθεί να δοξαστεί κι αυτό σημαίνει ότι προσπαθεί να νικήσει την Τροία. Όλοι οι μεγάλοι άντρες του σύγχρονου κόσμου που βρίσκονται εκτός εκκλησίας και κυβερνούν τα έθνη, έχουν τις ίδιες γνώσεις κι είναι αυτές του Αγαμέμνονα. Όλοι μιλούν για δικαιοσύνη, ισότητα κι άλλες διαχρονικές αξίες και κερδίζουν τη δόξα διατυπώνοντας απόψεις, που ευνοούν τους ανθρώπους.

Όπως συμβαίνει έξω από την Τροία, όταν υπάρχει στασιμότητα στις εξελίξεις, έτσι συμβαίνει και στην κάθε κοινωνία. Ο Αγαμέμνονας συχνά ξεχνά το λόγο, για τον οποίο έγινε η εκστρατεία και κάνει αυτό, που ερεθίζει τον Αχιλλέα. Αδικεί τους υπόλοιπους Αχαιούς και συγκεντρώνει πλούτη. Περιφέρεται μέσα στο στρατόπεδο κι ενώ ο εχθρός είναι οι Τρώες, αυτός αδικεί, όσους τον αμφισβητούν. Ο Αγαμέμνονας χωρίς να είναι Τρώας είναι ένας ακόμα εχθρός των Αχαιών, όταν κάνει υπέρβαση εξουσίας. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Αχιλλέας τον αποκαλεί λαοφάγο βασιλιά και τους ανθρώπους που κυβερνά τιποτένιους.

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι στη σύγχρονη κοινωνία ο Αγαμέμνονας δε φορά πλέον πανοπλία, αλλά ίσως το πιο ακριβό κοστούμι. Ο άνθρωπος που μπαίνει στο πανεπιστήμιο κι ειδικότερα της Δύσης, όπου γεννιούνται οι εκλεκτοί, ως νέος κι ως άνθρωπος που αναζητά τη δόξα, αγωνίζεται εναντίον της κακοδαιμονίας που πλήττει την ανθρωπότητα. Επειδή όμως δε γεννιέται όπως είναι, αλλά κοπιάζει τρομερά, είναι δυνατό να παρασυρθεί. Οι Έλληνες ή οι Ιουδαίοι, επειδή γίνονται τέτοιοι ακολουθώντας την παράδοσή τους οι μεν, διαβάζοντας τα Έπη σε μικρή ηλικία οι δε, δεν βασανίζονται οριακά και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση του Αγαμέμνωνα δεν συμβαίνει αυτό γιατί όταν το σύστημα γνωρίζει ότι απειλείται από τη δωρεά γνώσης, χειρίζεται αυτήν τη δωρεά τραγικά για τους ανθρώπους.

Το σύστημα φροντίζει ο Αγαμέμνονας να είναι πάντα μεγάλος στην ηλικία, όταν του δοθεί η εξουσία και πάντα μοιχός. Πάντα, όταν πολεμά στην Τροία, η υποτιθέμενη γυναίκα του θα τον απατά. Σήμερα που υπάρχει η κοσμοκρατορία των Η.Π.Α., ο Αγαμέμνονας είναι ο πρόεδρός τους. Ο άνθρωπος αυτός δε διαφέρει σε τίποτε, σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, από τον οποιονδήποτε άλλο αρχηγό κράτους, που παράγεται από τα ίδια κέντρα. Όλοι αυτοί αγωνίζονται για τις χώρες τους, αλλά είναι μοιχοί, γιατί οι γυναίκες τους που είναι τα συστήματα των κρατών τους, δεν είναι “σάρκα μία” μ’ αυτούς. Όλοι αυτοί θεωρητικά μπορούν ν’ αλλάξουν την πορεία του κράτους τους και να γεννήσουν την Ιφιγένεια ή τον Ορέστη. Όμως αυτό συμβαίνει μόνο θεωρητικά, γιατί αυτά τα θηλυκά συστήματα έχουν εραστή το πνεύμα του οποίου ακολουθούν. Ένα σύγχρονο κράτος της Δύσης στηρίζεται στις παραδόσεις, τα μυστήρια, και δεν είναι δυνατό ν’ αλλάξει πορεία εξαιτίας του αρχηγού του. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ο αρχηγός αυτός έχει σκλάβα τη Χρυσηίδα κι είναι ιδιαίτερα λαμπρός. Ο Υιός του Θεού, ο Απόλλωνας, φροντίζει να παίρνει αυτήν τη σκλάβα συνεχώς, ώστε ο Αγαμέμνωνας να οδηγείται στην υπέρβαση εξουσίας με αποτέλεσμα να διατηρείται θυμωμένος ο Αχιλλέας.

Όταν ο αρχηγός ενός κράτους δεν έχει την παραμικρή φιλοσοφία και το μόνο που κάνει είναι να συντηρεί την εξουσία και να κλέβει μέσω της υπεραξίας, είναι αδύνατο να μην έρθει σε σύγκρουση με τον Αχιλλέα. Ο Αγαμέμνονας μπορεί να είναι απόφοιτος ενός άριστου κολεγίου της Δύσης και να πληρεί το σύνολο των προδιαγραφών που το σύστημα αποδέχεται. Αντίθετα ο Αχιλλέας είναι αυτός που γεννιέται μέσα από την παιδεία των Επών κι είναι δυνατό να μην πληρεί καμία προϋπόθεση. Ο Έλληνας πολεμά το σύστημα και τον Αγαμέμνονα, όχι επειδή αμφισβητεί τις γνώσεις τους, αλλά επειδή δε θεωρεί αυτονόητο την είσπραξη υπεραξίας. Δεν μπορεί να καταλάβει —αυτό που θεωρείται αυτονόητο για τους δούλους— γιατί θα πρέπει ένας άνθρωπος εξαιτίας και μόνον κάποιων σπουδών να ζει ως βασιλιάς σε βάρος των άλλων.

Ο θάνατος του Αχιλλέα στη σύγχρονη εποχή εντοπίζεται σ’ αυτό το σημείο. Αγωνίζεται ο νέος άνθρωπος εναντίον της αδικίας κι επειδή αυτή είναι ανίκητη, θυμώνει. Αυτό που ακολουθεί είναι ή να εξοντωθεί από το σύστημα ή να μπει στο χώρο των εκλεκτών και να βολευτεί. Οι φοιτητές όλων των εποχών ενσαρκώνουν στους αγώνες τους για κοινωνική δικαιοσύνη τον ήρωα Αχιλλέα. Μόλις όμως πάρουν τα πτυχία τους και βολευτούν γίνονται Αγαμέμνονες και κλέβουν ό,τι είναι δυνατόν. Βλέπουν ποιος τους αμφισβητεί, για να του πάρουν τα υπάρχοντά του. Ο Αχιλλέας θεωρεί τιποτένιους όλους τους μικρόψυχους ανθρώπους, που στο όνομα αστείων μικροσυμφερόντων, διατυμπανίζουν την άποψη, που ευνοεί τον Αγαμέμνονα… ότι πρέπει —κι αυτό είναι το σωστό— οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι πολιτικοί κλπ. ν’ αμείβονται περισσότερο από τους άλλους. Ενώ η συγκριτική διαφορά πρέπει να υπάρχει μόνο στη δόξα, αυτοί τη μεταφέρουν και στον τομέα της αμοιβής. Ο Αγαμέμνονας εξαιτίας αυτών των ιδιομορφιών κινείται μεταξύ δύο διαφορετικών αριθμών κι ενώ ξεκινά ως άξιος κι εκλεκτός, γίνεται στο τέλος άθλιος πόρνος, όμοιος μ’ αυτούς που ήδη έχουμε περιγράψει. Αγαμέμνων = 30 = Άξιος = Εκλεκτός = Αχαιός, ενώ, Αγαμέμνονας = Πόρνος = Εχθρός = Καταραμένος = 40 = Πενθεύς = Πορνεία = Κοινωνία = Εραστής = Διαφθορά = Εβραίος.

Αδερφός του Αγαμέμνονα και Ατρείδης, είναι ο Μενέλαος. Σ’ αντίθεση με τον αδερφό του, δεν αντιπροσωπεύει συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων, που δρα εξαιτίας της γνώσης του με τρόπο, που υπηρετεί το Σχέδιο. Ο Μενέλαος είναι ο άνθρωπος, που γνωρίζει τη Θέωση, τη χάνει εξαιτίας της θείας θέλησης κι αγωνίζεται να την ξαναποκτήσει. Αυτός ο ήρωας δεν έρχεται σε σύγκρουση με κανέναν ανάμεσα στους Αχαιούς κι είναι αυτός, που επιβιώνει μετά το πέρας της εκστρατείας απολαμβάνοντας τα πάντα. Σ’ αντίθεση με τους άλλους ήρωες, που χάνουν τις ζωές τους ή βασανίζονται, ο Μενέλαος είναι ο πιο τυχερός, επειδή γίνεται “σάρκα μία” με την Ελένη κι αποκτά μυθικά πλούτη. Ο Μενέλαος είναι ένας ήρωας, που ενσαρκώνεται από ιστορικό πρόσωπο και μόνο σε συγκεκριμένο χώρο. Είναι ακριβώς ίδια περίπτωση με τον Πάρη, τον Αχιλλέα ή τον Οδυσσέα. Ο αδερφός του ο Αγαμέμνονας μπορεί να είναι οποιοσδήποτε άνθρωπος, που πήρε εξουσία λόγω της γνώσης.

Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητη η προσοχή του αναγνώστη, γιατί, αν αντιληφθεί ποιος είναι ο Μενέλαος, αντιλαμβάνεται το Σχέδιο κι επομένως το λόγο για τον οποίο μπήκε σε περιπέτειες ο γαμπρός του Μεγάλου Δία. Τα δεδομένα που μας είναι απαραίτητα σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι ότι ο Υιός είναι Βασιλεύς και Κύριος ταυτόχρονα. Οι ανάγκες του Σχεδίου Τον κάνουν να εμφανιστεί δύο φορές, ώστε σε κάθε εμφάνιση να δίνει προτεραιότητα στη μία ιδιότητα, χωρίς όμως να στερείται και την άλλη. Αυτά αφορούν τον Υιό.

Από την άλλη πλευρά έχουμε ως δεδομένο ότι ο Θεός δίνει σε δύο λαούς τη γνώση που χρειάζεται, ώστε να παράγουν οριακά την τέλεια γνώση της θείας κοινωνίας, που εκφράζεται από τον Υιό. Οι λαοί, δηλαδή, παράγουν το μύρον και ο Υιός, επειδή εκφράζει αυτήν τη γνώση, είναι Κύριός της. Επειδή την μοιράζει είναι Βασιλεύς κι επειδή την έχει στην κατοχή του είναι Κύριος. Αν προσέξει όμως ο αναγνώστης, αυτό είναι μία σχέση γάμου. Ένα προτεινόμενο θηλυκό κοινωνικό μοντέλο και ένας γαμπρός. Μύρον = Ελένη = 23, και, Ωραία Ελένη = 48 = Φιλοσοφία. Όταν εξαιτίας της γνώσης του Θεού εμφανίζεται Βασιλεύς και Κύριος, σημαίνει ότι εμφανίζεται ο Μενέλαος και άρα ο Αυτοκράτορας. Αυτοκράτωρ = 35 = Μενέλαος. Αυτοκράτορα μπορεί να γεννήσει μόνο ένα σύστημα, που στηρίζεται στην τέλεια γνώση και άρα αυτή του Θεού. Τέτοια συστήματα είναι το ελληνικό, το ιουδαϊκό και σήμερα το χριστιανικό. Ο γάμος γίνεται πάντα μέσα στο σύστημα που γεννά το Μενέλαο και δεν αφορά τον περίγυρο. Ο Αυτοκράτορας λυτρώνει μόνον τα μέλη του συστήματός του και κανέναν άλλο.

Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται το πρόβλημα και είναι εκμεταλλεύσιμο. Κάθε φορά που γεννιέται ο Αυτοκράτορας, επειδή έχει άπειρη γνώση, δεν παραμένει στο σύστημά του, αλλά κινείται προς αυτό που έχει την κοσμοκρατορία, επειδή έχει τις δυνατότητες να το κατακτήσει. Αν όμως συμβεί αυτό δε λυτρώνει, παρά θυσιάζεται μέχρι να ευθυγραμμίσει τα δεδομένα και στο άλλο σύστημα. Θυσιάζεται μέχρι να εξελληνιστεί ή να εξιουδαϊστεί το σύστημα που έχει την κοσμοκρατορία ώστε να έχει ισχύ η γνώση του. Μπαίνει στον κάτω κόσμο σ’ ό,τι αφορά το λαό του και δημιουργεί είδωλο. Ζωντανός κατευθύνεται προς τον Παράκλητο ή Νέστορα κι επιστρέφει σαν Πάρης. Αν ο Αλέξανδρος έμενε στην Ελλάδα, όπου αναγνωρίστηκε, δε θα υπήρχε πρόβλημα. Το ίδιο συμβαίνει και με το Χριστό. Το πρόβλημα όμως είναι ανίκητο, γιατί το ζευγάρι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς προστασία. Αν η ελληνική ή ιουδαϊκή κοινωνία μεταλλασσόταν σε θείες κοινωνίες, κινδύνευαν από τον επιθετικό περίγυρο κι επομένως από τους κατώτερους βασιλιάδες, που επιπροσθέτως θα ήθελαν την τέλεια γνώση του Αυτοκράτορα για να κυβερνούν τον κόσμο.

Αυτό το πρόβλημα το λύνει ο Οδυσσέας και είναι τραγικό για τους ανθρώπους. Η λύση δίνεται μέσω του όρκου που είναι ο θάνατος. Για να μην υπάρχει περίπτωση να κινδυνεύσει το ζευγάρι, πηγαίνουν όλοι στον κάτω κόσμο, ακόμα κι αυτοί που πήραν γνώση για να ζήσουν. Μέσω του όρκου δημιουργούνται συνθήκες πολέμου και από εκείνο το σημείο τα πάντα ελέγχονται. Ο Αυτοκράτορας κινείται προς την κατάκτηση της κοσμοκρατορίας δημιουργώντας είδωλο κι αυτό είναι αιτία πολέμου, εφόσον η εξιδανικευμένη εικόνα του και η ισχύς του προκαλούν τον έρωτα του τέλειου συστήματος. Ο Αλέξανδρος ο βασιλιάς της Μακεδονίας νυμφεύεται τη φιλοσοφία στην Ελλάδα και το είδωλό του, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, αρπάζει τη φιλοσοφία κι αναγκάζει τους Έλληνες να ξαναπολεμήσουν γι’ αυτά που είδη απολάμβαναν.

Τελευταίο σημείο που πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, είναι αυτό που έχει σχέση με τις ιδιότητες. Ο Πάρης που προκαλεί τον πόλεμο είναι πάντα ο Αλέξανδρος, γιατί σ’ αυτό το σημείο προέχει η ιδιότητα του Βασιλέως. Προκαλείται πόλεμος γιατί το ελληνικό σύστημα είναι ανεξάρτητο απ’ αυτό της Βαβυλώνας. Οι μορφές που παίρνει ο Υιός υπηρετούν διαφορετικά συστήματα. Στην περίπτωση του Χριστού τα πάντα είναι διαφορετικά. Το ιουδαϊκό σύστημα βρίσκεται μέσα στο ρωμαϊκό. Ο Χριστός στρέφεται εναντίον του ρωμαϊκού και το εξιουδαΐζει. Βάζει μέσα σ’ αυτό το Δούρειο Ίππο και το κατακτά. Αναγνωρίζεται στην Αίγυπτο και γίνεται πλέον Αυτοκράτορας της Ρώμης. Το σύστημα μέσω αυτής της εικόνας επιβιώνει ανά τους αιώνες, γιατί κάθε φορά που απειλείται έχει τη γνώση να προκαλεί πόλεμο, εκμεταλλευόμενο τη γνώση περί Μενελάου. Αυτό το κάνει η εκκλησία και θα δούμε σ’ άλλο σημείο πώς γίνεται. Ο Μενέλαος είναι άκρως απαραίτητος για το Σχέδιο γιατί μετακινεί το σύστημα. Ως ισχυρός βασιλιάς εγκαθίσταται μετά τον πόλεμο σ’ έναν ισχυρό θρόνο στη Ρώμη, ενώ ως ισχυρός Κύριος κάνει αυτόν το θρόνο πανίσχυρο.

Σημασία έχει ότι ο Μενέλαος —μετά το πέρας της εκστρατείας— που συναντά ο Τηλέμαχος, δεν είναι ο Αλέξανδρος, αλλά ο Χριστός της Ευρώπης. Η εικόνα του Χριστού που κυριαρχεί στην Ευρώπη ως Βασιλεύς, δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό, που δρα στην Ανατολή και μάχεται για το Μυστικό Σχέδιο. Όταν ο χριστιανισμός εγκαθίσταται οριστικά στο χώρο της Ευρώπης, ο Χριστός έχει ήδη θεωθεί, έχει πάρει την Ελένη ως γυναίκα Του κι έχει στην κατοχή του πλούτη αμύθητα. Η περιπέτεια του Μενελάου και της Ελένης στην Αίγυπτο, έχει ακριβώς αυτό το νόημα. Το σύνολο του χρόνου που απαιτήθηκε κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, για να εκτιμηθεί η ταυτότητα του Χριστού και η θεία καταγωγή Του, είναι ο χρόνος κατά τον οποίο ο Μενέλαος βρίσκεται στην Αίγυπτο.

Ο Μενέλαος σήμερα είναι ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο σύμφωνα με το Νέστορα και η γνώση του είναι η γνώση που έχει στην κατοχή της η εκκλησία των χριστιανών ή η συναγωγή των Ιουδαίων. Η γνώση του Μενελάου είναι εξαιρετική, αλλά εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου περιορισμένη. Η εκκλησία έχει τη γνώση, που της παραδόθηκε κι αυτή φτάνει μέχρι τη Θυσία του Χριστού. Γνωρίζει ότι ο Χριστός είναι ζωντανός, αλλά δε γνωρίζει ούτε πότε θα επιστρέψει ούτε πώς θα γίνει αυτό. Ο Μενέλαος, από τη στιγμή που η εκκλησία έχει στην κατοχή της το Λόγο του Χριστού και άρα την αλήθεια, κατοικεί στη Σπάρτη. Είναι βασιλιάς της Σπάρτης, αφού έχει δικαίωμα να μοιράζει την Αλήθεια = 33 = Σπάρτη. Το μόνο αρνητικό που χρεώνεται για τους ανθρώπους ο Μενέλαος, είναι η πίεση που άσκησε στον Αγαμέμνονα να θυσιάσει την κόρη του. Ο Μενέλαος με τη μορφή του Αλεξάνδρου πίεσε την τάξη των εκλεκτών του ελληνικού κόσμου, για να προχωρήσουν στην εκστρατεία εναντίον της Ασίας, που είχε ως αποτέλεσμα τη θυσία των Ελλήνων και της φιλοσοφίας. Μενέλαος = 35 = Αγαπητός = Αυτοκράτωρ = Ευρώπη = Εκκλησία = Συναγωγή = Έσχατος. Αυτός μετά την επιστροφή του από την Τροία είναι ο Ατρείδης = Παντοκράτωρ = 44 = Ποιμένας και γίνεται όμοιος με τον τρομερό πατέρα του, τον Ατρέα.

Ο Ατρέας, όπως κι οι γιοι του, έχει σχέση με τη γνώση, που συγκεντρώνεται στα χέρια των ανθρώπων και όχι με το μυστήριο. Ό,τι γνωρίζει το ανθρώπινο γένος βρίσκεται στα χέρια του. Ατρέας = 25 = Πάπας = Βατικανό = Τροία. Μία εκπληκτική λεπτομέρεια σ’ αυτό το σημείο είναι ότι το Βατικανό καταλαμβάνει έκταση 0,44 τετραγωνικά χιλιόμετρα, όταν Ατρείδης = 44 = Καθήμενος, και, Μενέλαος = Εκκλησία = 35 = Επτά Όρη = Ευρώπη = Κύριος. Ο Ατρέας κι αυτός οριακά τείνει προς τη γνώση του Τυνδάρεω. Η διαφορά μ’ αυτόν βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Ατρέας μετατρέπει την όποια γνώση σ’ εξουσία και γεννά άντρες, που τη φέρουν. Στη γνώση, ανεξάρτητα από την ποσότητά της, αυτό που συνδέεται με το μυστήριο, είναι η γέννηση του τέλειου θηλυκού συστήματος. Ο Ατρέας κι οι γιοι του έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στο σύνολο της δοθείσας. Το δύσκολο σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, δεν είναι να υπάρξει ένας εκπληκτικά μορφωμένος άνθρωπος, αλλά να γεννηθεί εξαιτίας αυτής της γνώσης ένα τέλειο σύστημα, που δε θα βασανίζει τους ανθρώπους, διατηρώντας αυτήν την κατάσταση επ’ άπειρον.

Ο άλλος μεγάλος ήρωας των Αχαιών είναι ο πελώριος Αίας, ο γενναιότερος των Αχαιών μετά τον Αχιλλέα. Ο Αίας είναι ξάδελφος του Αχιλλέα και γιος του Τελαμώνα, αδερφού του Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα. Δημιουργός αυτού του οίκου είναι ο Αιακός. Η γνώση του Αιακού, όπως όλες οι ανθρώπινες, τείνει προς αυτήν του Τυνδάρεω, αλλά απ’ άλλη κατεύθυνση. Είναι η συμπληρωματική της γνώσης του Ατρέα. Η γνώση που αφορά το μυστήριο, βρίσκεται στα χέρια του Αιακού. Από την εποχή της Βαβυλώνας ως σήμερα, αυτός κατέχει τα μυστήρια. Ο Ατρέας μπορεί να γνωρίζει ό,τι έχει επιτύχει ο άνθρωπος, ακόμα και γνώσεις που αφορούν την τεχνολογία. Ο Αιακός τέτοιες γνώσεις δεν έχει από τη φύση του, αλλά τις αποκτά επειδή τείνει προς τον Τυνδάρεω. Αιακός = 27 = Όφις = Ταύρος = Άνδρας.

Απ’ αυτήν τη γνώση γεννήθηκαν ο Πηλέας, ο Τελαμώνας κι ο Φώκος. Οι δύο πρώτοι σκότωσαν το Φώκο κι εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Ο Πηλέας ταυτίζεται με τον Τελαμώνα οριακά, αλλά ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες. Ο Πηλέας είναι ο εκλεκτός των Θεών, αφού του δίνεται ως γυναίκα η μεγάλη Θεά της θάλασσας. Είναι ο αγαπημένος των Θεών και οι γάμοι του τελέστηκαν στον Όλυμπο παρουσία όλων των Θεών. Πηλεύς = 32 = Αρνίον = Τελαμώνας = Μίνωας, ενώ, Πηλέας = 31 = Απώλεια. Ο Πηλέας είναι ο γιος του Αιακού, που κατέχει τη γνώση των μυστηρίων και λαμβάνει ως γυναίκα του μόνο για μία στιγμή τη θηλυκή μορφή του Θεού. Πηλεύς = Θέτις = 32, όταν, Θέτιδα = 28.

Αυτός ο ήρωας ταυτίζεται με το Μίνωα του κάτω κόσμου και με τον Τεύκρο της Τροίας. Όσο υπάρχει ο Πηλέας στον κόσμο, είναι αδύνατο να λυτρωθεί ο άνθρωπος, επειδή ο ίδιος έχει χάσει το γιο του. Ο Τελαμώνας, ο αδερφός του, είναι αυτός που έχει πάρει την Ησιόνη για γυναίκα του κι είναι επίσης επικίνδυνος για τους ανθρώπους. Τελαμών = Αετός = Πέτρα = Πνεύμα = Λόγχη = 22 = Γάμος. Αυτά τα δύο αδέρφια εξόντωσαν το Φώκο, που είναι η συμπληρωματική τους γνώση. Φώκος = 25 = Ατρέας = Πάπας. Αυτό ήταν απαραίτητο για το Μυστικό Σχέδιο, επειδή είναι αδύνατο να παραχθεί γνώση χωρίς θυσία. Είναι απαραίτητο να θυσιάζονται αυτοί, που συγκεντρώνουν γνώση κι εξουσιάζουν, ώστε να δημιουργούνται όλες οι απαραίτητες συνθήκες που οδηγούν προς τη Θέωση.

Τα παιδιά αυτών των δύο αδερφών είναι οι τρομερότεροι Αχαιοί. Έχουν περίεργη σχέση μεταξύ τους, που είναι αποτέλεσμα της κοινής γνώσης τους. Ενώ ο Αχιλλέας πρέπει να οδηγηθεί στη θυσία, ο Αίαντας απλά τον ακολουθεί. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού έχει ανάγκη τη θυσία του Αχιλλέα κι εφόσον αυτήν επιτυγχάνεται, δεν κινδυνεύει από τον Αίαντα. Ενώ ο Αίαντας είναι επικίνδυνος για τους Τρώες και την Τροία, η ειδική μέριμνα αφορά τον Αχιλλέα. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Αίαντας είναι το είδωλο του Αχιλλέα. Η ίδια γνώση πολεμά για τον ίδιο στόχο, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Αν δεν υπάρχει ο Αχιλλέας, δεν υπάρχει κι ο Αίαντας. Αίας = Έλλην = Ύδωρ = 20, όταν, Αχιλλεύς = Έλληνες = Τρικυμία = 34. Αίας τελαμώνιος = Λίθος μυλικός = Νεκρός Αχιλλέας = 66. Ο Αίαντας, όπως ο Ατρέας ή ο Αγαμέμνονας, δεν ενσαρκώνεται από ιστορικά πρόσωπα. Εκφράζουν αφηρημένες έννοιες και στο όριο τους είναι μία μορφή χωρίς χαρακτηριστικά. Ατρέας = Πάπας = 25, Αίας Τελαμώνιος = Μέγας Αλέξανδρος = 66.

Ποιος όμως είναι ο Πάπας; Ο άνθρωπος που κατέχει σήμερα το αξίωμα ή ένας από τους προκατόχους του; Ποιος είναι ο Μέγας Αλέξανδρος; Αυτός που έχουν στο μυαλό τους οι ιστορικοί ή αυτός που περιγράφουν οι παραδόσεις; Βλέπουμε ότι μερικοί από τους ήρωες εκφράζουν δυνάμεις υπαρκτές που είναι άμεσα εξαρτημένες από κάποιες άλλες κι είναι εξαιρετικά αφηρημένες. Ο Πάπας και η γνώση του είναι υπαρκτή δύναμη, αλλά δε λαμβάνει συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε ένα αποτύπωμα στην ιστορία κι επηρέασε την πορεία της. Ο ίδιος είναι ο λυτρωτής κι ο ίδιος ο δυνάστης των λαών. Ο καθένας έχει δικαίωμα να τον εξετάζει, όπως αυτός θέλει.

Στην περίπτωση του Αίαντα αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτός ο ήρωας αντιπροσωπεύει μία κολοσσιαία δύναμη, που επιτίθεται στους δούλους. Το μέγεθος της δύναμης τον συνδέει με τον Αχιλλέα, επειδή η γνώση του Αχιλλέα είναι αυτή, που απειλεί την Τροία. Ο Αίαντας δε σκοτώνεται στη μάχη, αλλά αυτοκτονεί. Η αυτοκτονία του είναι αποτέλεσμα της θείας θέλησης και σχετίζεται με τα θεϊκά όπλα του Αχιλλέα. Ο Αίαντας είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, που εξαιτίας του Αλεξάνδρου και της ελληνικής φιλοσοφίας, βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στο σύστημα. Είναι άνθρωποι απ’ όλες τις χώρες που κατέκτησε ο Αλέξανδρος και με τη γνώση που πήραν και τη δύναμη της ψυχής τους, άλλαξαν μία κατάσταση αιώνων. Ήταν οι άνθρωποι που θέλησαν να εξελληνιστούν και να πάρουν τα όπλα του μεγάλου Αχιλλέα.

Η ταύτισή τους με τον Αλέξανδρο αυτό ακριβώς περιγράφει. Μία κατάσταση στην οποία γενναίοι άνθρωποι άλλαξαν τον κόσμο κι απ’ αυτήν την αφηρημένη έννοια προέκυψε η επίσης αφηρημένη εικόνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η αυτοκτονία τους ήταν θέμα χρόνου να συμβεί, γιατί το Μυστικό Σχέδιο επέβαλε τη γέννηση του χριστιανισμού, επομένως την παράδοση των όπλων του Αχιλλέα σ’ ιουδαϊκά χέρια. Οι εξελληνισμένοι Ρωμαίοι, Σύριοι, Αιγύπτιοι κλπ. είδαν ότι ο αγώνας τους να σώσουν το νεκρό ήρωα και τα όπλα του, πήγε χαμένος, από τη στιγμή που αυτά δεν τους παραδόθηκαν. Έγιναν Μέθυσοι = Εθνικοί = 42 και χίμηξαν στην αυλή των προβάτων για να τα κατασφάξουν. Η αυτοκτονία τους είναι η φυσική συνέχεια, από τη στιγμή που πεθαίνουν οι Έλληνες. Όταν οι Έλληνες των Επών δεν αντέχουν, είναι αδύνατο ν’ αντέξουν οι ετερόφωτοι Αχαιοί.

Ο Αίαντας ο Λοκρός είναι ήρωας της ίδιας φιλοσοφίας. Η διαφορά με το συνονόματό του βρίσκεται στο γεγονός ότι λαμβάνει γνώση από τους Ιουδαίους. Οιλέας = 32 = Αρνίον = Πηλεύς = Τελαμώνας. Ο Αίαντας ο Λοκρός είναι ο ήρωας, που φέρει τη γνώση της δομής που συνθέτουν οι Ιουδαίοι. Στον κάμπο της Τροίας δε χάνει τη ζωή του, γιατί οι Αχαιοί που εξαρτώνται από την ιουδαϊκή φιλοσοφία, δεν κινδυνεύουν από τους Τρώες. Όλοι αυτοί κινδυνεύουν μέσα στη θάλασσα, όπου ο θυμωμένος Ποσειδώνας καταστρέφει όλα τα πλοία αυτών, που υπηρετώντας το Σχέδιο βλασφημούν τη θάλασσα και τις δυνάμεις της. Ο Αίαντας ο Λοκρός είναι το σύνολο των Ιουδαίων, που λόγω Χριστού αποβλήθηκαν από την ιουδαϊκή κοινωνία και μπήκαν στη θάλασσα μαζί μ’ αυτούς που εξιουδάϊζαν. Μαζί με πρώτους τους Αποστόλους ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που διατηρούσαν τις παραδόσεις της Ιερουσαλήμ και φέρονταν σαν κληρονόμοι της βασιλείας την οποία έταξε ο Χριστός, μπήκαν στην αγριεμένη θάλασσα και βλασφήμησαν τις κυρίαρχες δυνάμεις. Λόγω άγνοιας, υποτίμησαν τη φιλοσοφία και τη συγκεντρωμένη γνώση και προκάλεσαν τις δυνάμεις της, εξαιτίας της τάσης τους να δομήσουν σύστημα μέσα στη θάλασσα. Η πρώτη που τους μίσησε, ήταν η Αθηνά κι αυτός που τους έστειλε στον κάτω κόσμο, ο Ποσειδώνας. Αίας Λοκρός = Ιερουσαλήμ = Κληρονόμοι = Άζυμος άρτος = 52 = Εμβαπτόμενοι = Στόμα λαλούν μεγάλα.

Αν αυτός ο Αίαντας ήταν οι Ιουδαίοι, που αποβλήθηκαν από την ιουδαϊκή κοινωνία, ποιοι είναι αυτοί, που παρέμειναν μέσα σ’ αυτή και δεν επηρεάστηκαν καθόλου από το Χριστό; Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να δούμε μία σημαντική διαφορά, που υπάρχει ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ιουδαίους. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους λαούς και τους εκφραστές τους. Είπαμε ότι ο Αχιλλεύς = Μακεδόνας = Έλληνες = 34, ενώ, Χριστός = Οδυσσεύς = Ιουδαίοι = 46. Ο Αλέξανδρος —ανεξάρτητα από την ειδική γνώση που πήρε κι είχε σχέση με το μυστικισμό— ήταν γνήσιο παιδί των Επών. Η παιδεία του που του έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα όραμα και να δράσει, ήταν τα Έπη. Ο Αλέξανδρος λόγω της βασιλικής του ιδιότητας είχε απλά περισσότερες δυνατότητες να κάνει πραγματικότητα αυτό που κι ένας φτωχός Έλληνας ήταν δυνατό να σκεφτεί. Ήταν η τέλεια έκφραση του Έλληνα ως άτομο και η έκφραση ενός λαού, που δρα ως σύνολο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Όμως αυτή η αρμονία που παρατηρείται στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, δεν υπάρχει στην περίπτωση του Χριστού. Ο Χριστός ήταν η έκφραση της σοφίας του ιουδαϊκού λαού, αλλά δεν ήταν όμοιος με τα παιδιά αυτού του λαού. Ο Χριστός δρα, αλλά μέσω μίας γνώσης που δεν είναι προσιτή στους υπόλοιπους Ιουδαίους. Ο Χριστός δε διδάχθηκε, όπως ο Αλέξανδρος, γνώση προσιτή σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Δεν είχε διδάσκαλο και συμμαθητές. Ο Χριστός είχε την τέλεια γνώση που την πήρε από τον Πατέρα Του. Ήταν Ιουδαίος, γιατί ο Πατέρας Του ήταν ο Θεός των Ιουδαίων.

Το σύνολο των υπολοίπων, ενώ έχει τον Ίδιο με το Χριστό Πατέρα, δρα με τρόπο εντελώς διαφορετικό. Οι Ιουδαίοι μισούν Τον εκφραστή τους και Τον σταυρώνουν. Οι ίδιοι αποβάλλουν από την κοινωνία τους τούς μαθητές Του κι επομένως τη γνώση Του. Αν ο Αίαντας Λοκρός εκφράζει τους αποβληθέντες, αυτοί που παρέμειναν, θα πρέπει, όπως και συμβαίνει, να εκφράζονται από άλλο ήρωα. Για ν’ αναγνωριστεί αυτός ο ήρωας, θα πρέπει να πληρεί τις εξής συνθήκες: κατ’ αρχήν να είναι Αχαιός, λόγω της γνώσης που διαθέτει, να μισεί τον εκφραστή του, δηλαδή τον Οδυσσέα και να είναι άκρως απαραίτητος για το Σχέδιο. Το μίσος απέναντι στον Οδυσσέα είναι δεδομένο, γιατί το σύνολο των δεινών που έχουν υποστεί οι Ιουδαίοι αιώνες τώρα, οφείλεται στην υποκρισία των χριστιανών κι επομένως στο έργο του Χριστού. Τα κρεματόρια είναι έργα ανθρώπων, που υποτίθεται ότι λατρεύουν έναν Ιουδαίο.

Οι Ιουδαίοι ως λαός είναι απαραίτητοι για το Σχέδιο, όσο κι οι Έλληνες. Αν υπάρχει προφητεία για τους Έλληνες, που να θεωρεί απαραίτητη την παρουσία τους για την κατάκτηση της Τροίας, θα πρέπει να υπάρχει αντίστοιχη και για τους Ιουδαίους. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο μέγας μάντης των Αχαιών, ο Κάλχας, προφήτευσε για τον Αχιλλέα, όπως προφήτευσε και για το Φιλοκτήτη. Ο Φιλοκτήτης είχε το τρομερό όπλο του Ηρακλή. Ήταν ο ήρωας, που μισούσε θανάσιμα τον Οδυσσέα εξαιτίας της εγκατάλειψής του στη Λήμνο. Αυτή η εγκατάλειψη ήταν αποτέλεσμα ενός ατυχήματος που είχε ο ήρωας.

Όταν οι Αχαιοί αποβιβάστηκαν στη Λήμνο, ο Φιλοκτήτης ανακάλυψε έναν αρχαίο ναό της Αθηνάς που είχε χτίσει ο Ιάσονας. Ο Ιάσονας δεν είναι άλλος από το διάβολο. Ιάσονας = Διάβολος = Βασιλεύς = 39. Όταν ο Ήφαιστος έπεσε στη Λήμνο, η γνώση του δόθηκε στους ανθρώπους, επομένως ο διάβολος υπήρξε σ’ αυτό το νησί. Οι Ιουδαίοι διέπραξαν το αμάρτημα στη Λήμνο κι επειδή η δωρεά ήταν δυνατό να γεννήσει τον Υιό της γυναίκας, έγινε αυτό που ο Θεός προφήτευσε στους πρωτόπλαστους. Ο Υιός της γυναίκας θα πατά το φίδι στο κεφάλι, αλλά αυτό θα τον δαγκώνει στη φτέρνα. Οι Ιουδαίοι όταν ξεκίνησαν ν’ αγωνιστούν εναντίον της Τροίας, είχαν φτάσει στ’ οριακό σημείο εξέλιξης, συνεπώς είχε γεννηθεί ο Χριστός. Στη Λήμνο ο Χριστός κι ο Φιλοκτήτης ταυτίζονται. Ο Χριστός με τη Σταύρωσή Του εγκαταλείπει στην πραγματικότητα τους Ιουδαίους κι απομακρύνεται απ’ αυτούς. Εμφανίστηκε ως Υιός του Ανθρώπου και άρα με τη μορφή του όφι του αρχαίου. Ο Χριστός μέσα στο ναό της Θεάς της σοφίας δαγκώνει τους Ιουδαίους σαν όφις, ώστε να μη συμμετέχουν στον πόλεμο ως την κατάλληλη στιγμή. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί ο Φιλοκτήτης είναι αδύνατο να πολεμήσει πριν το θάνατο του Αχιλλέα. Τον Έκτορα έπρεπε να τον σκοτώσει ο Αχιλλέας… γιατί διαφορετικά ο φοβερός Τρώας θα έπρεπε να έρθει σε σύγκρουση με το Φιλοκτήτη κι αυτό θα ήταν ολέθριο για το Σχέδιο. Αυτή η σύγκρουση σημαίνει πρακτικά ότι ο χριστιανισμός λειτουργεί με τρόπο τέλειο για το Σχέδιο, εξαιτίας του ιουδαϊσμού που τον ακολουθεί. Αν ο Πέτρος μετά τη Σταύρωση του Ιησού ερχόταν σε σύγκρουση με τους Ιουδαίους μέσα στο ιουδαϊκό σύστημα, θα κινδύνευαν τα πάντα, εφόσον θα απειλούνταν ο ιουδαϊσμός.

Ο Φιλοκτήτης είναι οι Ιουδαίοι, που έχουν το τρομερό κι αλάθητο τόξο του Ηρακλή. Ως σκληρό σύστημα, δρουν αποκλειστικά μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων. Αν δεν είχαν χαθεί οι Έλληνες κι έμπαιναν στη μάχη οι Ιουδαίοι, έστω και με τη γνώση του Χριστού, θα χάνονταν. Ο Έκτορας είναι Τρώας με τρομερή γνώση και για να προστατεύσει το βασίλειό του, θα σκότωνε το Φιλοκτήτη. Οι δούλοι που γνώριζαν φιλοσοφία θα ήταν αδύνατο να δεχτούν την ιουδαϊκή φιλοσοφία, αν δεν προηγούνταν ο θάνατος των Ελλήνων. Τα ελληνιστικά βασίλεια και κατ’ επέκταση η Ρώμη, την εποχή κατά την οποία διέθεταν ισχύ, δεν επέτρεπαν στους Ιουδαίους να επεκταθούν κι είχαν τη δυνατότητα να τους εξοντώσουν. Οι δούλοι απολάμβαναν πολλά πράγματα, ώστε να μπουν στη λογική των καθυστερημένων Ιουδαίων, που διατηρούσαν το λαό στο σκοτάδι και η γνώση περνούσε στους εκλεκτούς μέσω των δικαιωμάτων. Τόξον του Ηρακλέως = 70 = Πνευματικά δικαιώματα.

Ο Οδυσσέας φροντίζει, όσο ζει ο Αχιλλέας, ο Φιλοκτήτης να υποφέρει σ’ ένα νησί μόνος του, ώστε την κατάλληλη στιγμή και χωρίς να έχει αποκτήσει γνώση από τη μάχη, να επιστρέψει. Ο Χριστός ταυτίζεται με το Φιλοκτήτη στη Λήμνο απόλυτα, ενώ, όταν τον παίρνει στην Τροία, συνυπάρχουν κι αγωνίζονται ταυτιζόμενοι στις πρακτικές, αλλά όχι στη γνώση. Οι Ιουδαίοι όλους αυτούς τους αιώνες, είτε υποφέρουν απομονωμένοι είτε πολεμούν δίπλα στον Οδυσσέα. Ο Χριστός όταν δίνει πνευματικά δικαιώματα στους μαθητές, δρα ως Φιλοκτήτης. Όμως η γνώση Του, επειδή αγωνίζεται ξεχωριστά, Του δίνει ξεχωριστή οντότητα.

Την Αλεξανδρινή περίοδο κατά την οποία εξελισσόταν ο πόλεμος σ’ όλο του το μεγαλείο, ο Χριστός αγωνιζόταν μόνος Του. Ο Λόγος Του νικούσε κι όταν πια οι Έλληνες χάθηκαν, εξαιτίας εκείνου του Λόγου εμφανίστηκαν οι Ιουδαίοι. Ο Πέτρος κι οι υπόλοιποι ήταν ανίκανοι ν’ αγωνιστούν απέναντι στους σοφούς εκείνης της εποχής. Όταν όμως οι σοφοί χάθηκαν, οι Ιουδαίοι που εμφανίστηκαν, θυμήθηκαν τον Πέτρο κι εκ του ασφαλούς τον προώθησαν. Οι Επιστολές του Πέτρου προκαλούσαν το γέλιο στις τάξεις των σοφών, αλλά επιβλήθηκαν, όταν δεν υπήρχε αντίσταση μέσα στην κοινωνία. Αυτό ήταν κατορθωτό μόνο με την παρέμβαση του γιου του Αχιλλέα, επειδή ο Χριστός δεν υπήρχε στη ζωή.

Ο γιος του Αχιλλέα ήταν ο Νεοπτόλεμος ή Πύρρος κι αυτός είναι οι άνθρωποι που προέκυψαν από την ελληνική γνώση, αλλά χωρίς την ίδια επαφή με το θείο και αγωνίστηκαν μετά το θάνατο του ήρωα Πατέρα τους. Πύρρος = Πόρνοι = Καταραμένοι = 40 = Διαφθορά, ενώ, Νεοπτόλεμος = Επτά μυστήρια = Λύκοι άρπαγες = 54 = Ομηρικά Έπη.

Αυτό σημαίνει ότι, όταν το σύστημα άρχισε ν’ αντιμετωπίζει προβλήματα, όλοι όσοι είχαν ελληνική γνώση, άρχισαν ν’ απειλούνται. Όλοι αυτοί ήταν παιδιά του Αχιλλέα. Ο Χριστός ως Οδυσσέας πήρε το Νεοπτόλεμο και η ελληνική ψευδοφιλοσοφία έβαλε πλέον τους Ιουδαίους στον πόλεμο. Οι πατέρες της εκκλησίας γνώριζαν φιλοσοφία και κατανοούσαν την ανεπάρκεια του Πέτρου, όπως την κατανοούσαν κι όλοι όσοι έβλεπαν την κοινωνία να εκφυλίζεται. Έκαναν την επιλογή της ιουδαϊκής φιλοσοφίας για λόγους, που είναι γνωστοί.

Όλοι αυτοί αντιπροσώπευαν τον Οδυσσέα, που ήταν μισητός στους Ιουδαίους ή Φιλοκτήτη και μόνον από την παρέμβασή τους δεν εξοντώθηκε. Ο Χριστός κινδύνεψε από το Φιλοκτήτη, όταν στα χρόνια του Μεσαίωνα, κατά τον οποίο δεν υπήρχε γνώση, αλλά δεισιδαιμονία, ήταν δυνατό να χαθεί ο Λόγος Του. Ο συνδυασμός Νεοπτόλεμου κι Οδυσσέα είναι οι πατέρες της εκκλησίας, που προέρχονται από άλλο χώρο κι επιδιώκουν τη βοήθεια των Ιουδαίων. Ο Φιλοκτήτης ήταν άκρως απαραίτητος για το Σχέδιο, γιατί ο πόλεμος έπρεπε να συνεχιστεί κι αυτό θα ήταν αδύνατο, αν ζούσε ο όμορφος Πάρης. Ο Πάρης έπρεπε να πεθάνει, γιατί μετά το θάνατο του αδερφού του, αυτός θα ήταν αρχηγός των Τρώων κι αυτό είναι επικίνδυνο για το Μυστικό Σχέδιο.

Η επικινδυνότητα του Πάρη οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ο μόνος μέσα στο πεδίο της μάχης, που έχει τη δυνατότητα να γονιμοποιήσει την ωραία Ελένη. Η Ελένη μπορεί να δώσει τον έρωτα στον Πάρη κι αν συμβεί αυτό, η κατάσταση θα γίνει απόλυτα όμοια με το γάμο του Αχιλλέα και της Ιφιγένειας. Τα είδωλα κινδυνεύουν, όταν η εξουσία γονιμοποιεί τη φιλοσοφία. Αν ο Πάρης κατόρθωνε να πάρει τα όπλα του Αχιλλέα, θα επέστρεφε στην Τροία και θα γονιμοποιούσε την Ελένη, πράγμα που θα ήταν καταστροφικό για το Σχέδιο. Ο Πάρης ήταν όμορφος κι όμοιος με τον Αχιλλέα κι αυτό που του στερούσε τη δυνατότητα της δράσης, ήταν η έλλειψη όπλων. Τα όπλα των ηρώων είναι σημαντικά και απ’ αυτά προσδιορίζονται οι δυνατότητές τους. Όσοι φέρουν τόξα, όπως ο Φιλοκτήτης ή ο Πάρης, είναι ήρωες επικίνδυνοι, γιατί είναι δυνατό να στείλουν ισχυρότερους απ’ αυτούς στον κάτω κόσμο. Οι ήρωες που είναι πραγματικά ισχυροί, αγωνίζονται πάντα μέσα στο πεδίο της μάχης και πάντα σώμα με σώμα.

Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να δούμε τι σημαίνει στην πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος που είναι κάτοχος της φιλοσοφίας κι αγωνίζεται για τους ανθρώπους, δε φοβάται τίποτε. Μπορεί να επιτεθεί στον οποιονδήποτε, είτε είναι ο Πάπας είτε ένας απλός άνθρωπος. Επειδή έχει γνώση μπορεί να παλέψει. Ένας δεισιδαίμονας χριστιανός δεν έχει γνώση, συνεπώς δεν είναι δυνατό να σταθεί μέσα σ’ ένα πεδίο μάχης. Δε γνωρίζει πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος και τι είναι δυνατό να επιδιώκει με τη στάση του. Αν ο φιλόσοφος συναντηθεί μ’ αυτόν τον άνθρωπο, μπορεί να τον συντρίψει, ν’ αποκαλύψει την αθλιότητά του και την υποκρισία του και να τον κάνει περίγελο της κοινωνίας. Επειδή αυτό είναι γνωστό και στους δύο, ο δεύτερος αποφεύγει συστηματικά τη σύγκρουσή του με το φιλόσοφο.

Σε μία κοινωνία, όπως η ανθρώπινη, όπου ο ανταγωνισμός είναι τρόπος ζωής και θέμα επιβίωσης, ενώ δεν υπάρχει απευθείας σύγκρουση, υπάρχει θύμα. Το θύμα είναι πάντα ο φιλόσοφος γιατί πάντα αυτοί που κατέχουν τη γνώση, είναι πιο λίγοι. Οι άθλιοι υποκριτές, οι ασήμαντοι άνθρωποι, κατηγορούν μέρα και νύχτα το φιλόσοφο για ένα σωρό ψέματα. Το βρωμερό μυαλό τους φαντάζεται σημεία και τέρατα και τα διαδίδει στην κοινωνία. Ο φιλόσοφος μετατρέπεται εύκολα στ’ αρρωστημένα μυαλά των ηλιθίων σ’ ομοφυλόφιλο, παιδεραστή, λαοπλάνο κι αργά ή γρήγορα εξοντώνεται. Όλα αυτά τα ψέματα είναι ένα βέλος, που συνήθως βρίσκει το στόχο του. Το βρωμερό ανθρωποειδές χωρίς να συγκρουστεί με τον ήρωα, τον στέλνει στον κάτω κόσμο.

Στον πόλεμο της Τροίας, όπου δεν υπάρχουν τα θλιβερά ανθρωποειδή, αλλά μόνον εκλεκτοί, το τόξο έχει ανάλογη χρήση κι εξελίσσει το Σχέδιο. Ο Φιλοκτήτης έχει τόξο, αλλά αυτό το τόξο έχει τεράστια ισχύ. Ο ιουδαϊσμός επιβλήθηκε στον κόσμο, γιατί οι χριστιανοί, χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με τους Έλληνες, δημιούργησαν καταστάσεις, που τους νίκησαν. Χωρίς καμία αιτιολογία, ταύτισαν τους εθνικούς και τους εκφυλισμένους όλου του κόσμου με τους Έλληνες. Αν ζούσε ο Σωκράτης ή ο Πλάτωνας, θα έκαναν κομμάτια τον Πέτρο, που θα τολμούσε τέτοια σύγκριση. Δε ζούσαν όμως κι εξαιτίας του Πέτρου δεν υπήρχαν συνθήκες για να ξαναγεννηθούν. Οι Ιουδαίοι καθήλωσαν τη μεγάλη ανθρώπινη μάζα στο σκοτάδι της άγνοιας και ταύτιζαν όποιον ήθελαν μ’ ό,τι ήθελαν. Αυτό είναι το τόξο και η σημασία του έγκειται στο γεγονός ότι μέσω αυτού είναι δυνατόν κατώτερη γνώση να επιβληθεί σ’ ανώτερη, χωρίς να υπάρχει σύγκρουση. Αν δεν υπήρχε ο Φιλοκτήτης δε θα ήταν δυνατό να ελέγξει κανένας ήρωας τον Πάρη.

Σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης θα υποθέσει ότι αυτό είναι αδύνατον, γιατί ο Μενέλαος ή ο Αγαμέμνονας ή ο Διομήδης ήταν αρκετά ισχυροί, για να το κατορθώσουν. Αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί οι γνώσεις που πολεμούν την εξουσία δεν προσφέρουν τίποτε σημαντικό, όταν η εξουσία αποφασίζει ν’ αυτοκαταργηθεί. Εξουσία από πλευράς Πάρη σημαίνει γκρέμισμα της Τροίας και γονιμοποίηση της Ελένης. Ο Πάρης συνδέεται με το μυστήριο και γεννήθηκε για την καταστροφή της Τροίας. Ο Φιλοκτήτης όταν τον εξοντώνει, δρα στην πραγματικότητα υπέρ της Τροίας.

Όταν οι Έλληνες είχαν πεθάνει κι άρχισε να επεκτείνεται ο χριστιανισμός, ο Πάρης ήταν ήδη στην Ευρώπη. Η Τροία είχε μεταφερθεί στη Ρώμη κι ο Πάρης ήταν το αδύνατό της σημείο. Ήταν ο αυτοκράτορας της Ρώμης, που προσπαθούσε να δημιουργήσει μία κοινωνία ανώτερη της Βαβυλώνας στηριζόμενη στην ελληνική γνώση και βασιζόμενη σ’ ελληνική παιδεία. Ο Τραϊανός, για παράδειγμα, που ήταν αυτοκράτορας υψηλής παιδείας, διεκδίκησε τα όπλα του Αχιλλέα κι επομένως μία φιλοσοφία αντίστοιχη του οράματος του Αλεξάνδρου. Ήταν λογικό ένας τέτοιος άνθρωπος να τρομάζει από το σκοταδισμό του χριστιανισμού και να παρασυρθεί από την εξουσία πραγματοποιώντας διωγμούς. Οι Ιουδαίοι επιβλήθηκαν και με τις πρακτικές τους τον έστειλαν στον κάτω κόσμο, εφόσον απέκρυψαν το έργο του και τη φιλοσοφία του. Ο Τραϊανός τότε ήταν ο Πάρης, αλλά λόγω Ευρώπης ήταν κι ο Μενέλαος. Ο Μενέλαος νικά τον Πάρη, μόνον όταν αυτός είναι Ασιάτης και όχι Ευρωπαίος. Όταν είναι Ευρωπαίος ταυτίζονται, γιατί στην Ευρώπη ταυτίζονται τα συστήματα που τους γεννούν.

Αυτό που έχει σημασία να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι ο μόνος που έχει δυνατότητα να καταστρέψει το Σχέδιο, όταν η μάχη εξελίσσεται, είναι ο Πάρης. Επειδή διατηρεί την επαφή με την Ελένη, είναι δυνατό να γεννήσει τον ήρωα, που θα καταστρέψει για πάντα την Τροία. Ο Αχιλλέας δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα, γιατί συμμετέχοντας στον πόλεμο γίνεται θύμα του. Πάντα το ζητούμενο είναι η γέννηση του Υιού με την τέλεια γνώση. Υιός της σοφίας = 80 = Βασιλεία των Ουρανών.

Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο οι Αχαιοί στο σύνολό τους χρησιμοποιούν δούλες. Η παρουσία τους σημαίνει ότι είναι θηλυκά συστήματα, που φέρουν τέλειες γνώσεις, εφόσον ακολουθούν ήρωες, αλλά τα ίδια δεν είναι τέλεια. Η δούλα του Αχιλλέα είναι το σύστημα, που δέχεται μεν το πνεύμα του, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα τεκνοποίησης. Αν ο Αχιλλέας γονιμοποιήσει την Ελένη είναι δυνατό αυτή να γεννήσει ήρωα, ενώ αυτό είναι αδύνατο με τη Βρισηίδα. Όσο καιρό διαρκεί ο πόλεμος, είναι αδύνατον οι δούλες να γεννήσουν Αχαιούς.

Αυτό είναι επιθυμητό από το Θεό, γιατί η εξέλιξη του Σχεδίου απαιτεί συγκεκριμένους χαρακτήρες. Ο Θεός δίνει τον έρωτα σε συγκεκριμένα ζεύγη γνώσεων και δομών, ώστε οι ήρωες να είναι μόνον αυτοί, που υπηρετούν το Σχέδιο. Αν εξαιτίας του Αχιλλέα γεννηθεί ήρωας με χαρακτηριστικά απρόβλεπτα, ο έλεγχος είναι αδύνατος. Αυτό θα γινόταν, αν κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, αλλοιώνονταν οι γνώσεις. Αν επιχειρούσε κάποιος να πειράξει τη δομή των Επών, οι σύγχρονοι Έλληνες θα είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Θα ήταν κάτι ενδιάμεσο μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων μ’ αποτέλεσμα τη μη ελεγχόμενη πορεία του Σχεδίου.

Αν ο Αλέξανδρος δεν πέθαινε κι επιχειρούσε, για να προστατεύσει την εξουσία του, να δημιουργήσει ανάλογη παιδεία, θα ήταν σαν να επιτρεπόταν στον Αχιλλέα να γονιμοποιήσει τη Βρισηίδα. Ο Αλέξανδρος θα χρησιμοποιούσε τη θεία καταγωγή του και με τη βοήθεια της φιλοσοφίας θα ισχυροποιούσε τη μορφή του Αγαμέμνονα. Το πιο πιθανό θα ήταν να επέμβει στα Έπη κι ο αρχιστράτηγος του πολέμου να έτεινε σε μία μορφή ανάλογη του Μωυσή. Ο Αλέξανδρος πέθανε ακριβώς τη στιγμή που αγωνιζόταν σαν Αχιλλέας κι ελάχιστα πριν τη μετάλλαξή του σε Αγαμέμνονα.

Ο Αλέξανδρος είχε αξία για το Μυστικό Σχέδιο, μόνον όσο αγωνίζεται εναντίον των δομών. Αν κατακτήσει τις δομές κι αγωνιστεί υπέρ των εξουσιών του, φθείρεται. Η θεϊκή ιδιότητα του Αλεξάνδρου θα χανόταν, αν έμενε στους ανθρώπους η εικόνα του μεσήλικα αυτοκράτορα. Το ρόλο αυτό μπορεί να πάρει ο κάθε εκλεκτός και το Σχέδιο να εξελιχθεί, εφόσον η Λύτρωση είναι αδύνατη εξαιτίας της έλλειψης όλων των μορφών παραγωγής. Ο Αλέξανδρος στο θρόνο της Βαβυλώνας δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε παραπάνω από τον οποιονδήποτε άλλο μ’ ανάλογη γνώση.

Άλλος μεγάλος ήρωας των Αχαιών ήταν ο Διομήδης. Αυτός ο ήρωας είναι εξαιρετικά ισχυρός κι επικίνδυνος για Θεούς κι ανθρώπους. Είναι γιος του Τυδέα και τα χαρακτηριστικά του είναι η τραχύτητα και η σκληρότητα. Τυδέας = Ζευς = Αετός = 22, ενώ, Τυδεύς = Δίας = Κύκνος = 23. Ο Διομήδης είναι ήρωας της ίδιας φιλοσοφίας με τον Αγαμέμνονα. Δεν αντιπροσωπεύεται από ιστορικό πρόσωπο. Η διαφορά του μ’ όλους τους υπόλοιπους ήρωες είναι ότι η πρωτοφανής γενναιότητά του δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης γνώσης. Ο Διομήδης δεν είναι παιδί μίας συγκεκριμένης παιδείας, αλλά της οποιασδήποτε γνώσης. Ο Διομήδης είναι ο άνθρωπος ως ον. Είναι αυτός, που χρησιμοποιεί το ένστικτο, την ευφυΐα και τη γνώση του ενάντια στο σύστημα. Είναι ο άνθρωπος που λαμβάνει από παντού γνώση κι ενεργεί πάντα σύμφωνα με τα νέα δεδομένα και χωρίς τις αναστολές που είναι δυνατό να έχει ο άνθρωπος, που γεννιέται από κάποια συγκεκριμένη παιδεία. Είναι ο αμόρφωτος που πείθεται από ένα μορφωμένο για την αξία ενός αγώνα. Είναι ο μορφωμένος που επίσης πείθεται για κάτι, για το οποίο είτε δεν έχει άποψη είτε θεωρεί τη δική του ξεπερασμένη. Ο Διομήδης δεν έχει αναστολές… αυτό τον κάνει επικίνδυνο για το σύστημα και τον ισχυροποιεί διαρκώς.

Αναστολές έχουν οι Ιουδαίοι. Ακόμα κι αν γνωρίσουν τη φιλοσοφία, προσπαθούν να την προσαρμόσουν στα δικά τους δεδομένα αρνούμενοι ν’ απελευθερωθούν. Οι Έλληνες έχουν επίσης αναστολές κι αυτός είναι ο λόγος της θυσίας τους. Επειδή γεννιούνται από συγκεκριμένη παιδεία, δεν την εγκαταλείπουν και φυσικό είναι, όταν οι καιροί δεν το επιτρέπουν, να θυσιάζονται. Όταν κατά το Μεσαίωνα αρνείται κάποιος να κλείσει το στόμα του, όπως προτείνει ο Χριστός, η πυρά δεν είναι μακριά. Ο Διομήδης πάντα προσαρμόζεται και περιμένει. Αυτός ο ήρωας είναι η αρσενική μορφή της Κλυταιμνήστρας. Διαρκώς προσθέτει στη γνώση του και τείνει προς τη Θέωση. Ο αριθμός του είναι ο αριθμός του ανθρώπου κι ο αριθμός του πατέρα του είναι αυτός του Δία. Διομήδης = Άνθρωπος = Διόνυσος = 49.

Αυτοί οι αριθμοί υποδηλώνουν ότι πατέρας του Διομήδη είναι επίσης ο άνθρωπος, που γεννά γιο, με βάση τα όσα έχουν δοθεί σ’ αυτόν. Επειδή τείνει προς τη Θέωση, οριακά είναι ο ίδιος ο Δίας. Ο Διομήδης δεν είναι γιος του Δία όμοιος με τους Διόσκουρους, γιατί ο πατέρας του συγκεντρώνει τη γνώση του και δεν την κατέχει, όπως ο Δίας. Ο Τυδέας λαμβάνει τη γνώση του Δία μέσα στο χρόνο λόγω της δωρεάς κι όταν συμβεί αυτό, θεώνεται κι ο γιος του. Οριακά δηλαδή ο άνθρωπος-Διομήδης γίνεται άνθρωπος-Θεός, όμοιος με το Διόνυσο, χωρίς να είναι ο ίδιος ο Διόνυσος. Είναι ο θνητός άνθρωπος πάνω στον οποίο προβάλλονται τα φαινόμενα τ’ ουρανού και που γίνονται κτήμα του, μόνον όταν αυτοί που οδηγούν τον κόσμο, το επιτρέπουν.

Η Αθηνά αγαπά το Διομήδη, γιατί αγαπά τον άνθρωπο. Για τη δόξα του τον βοηθά να τραυματίσει δύο Θεούς. Οι άνθρωποι με μόνο όπλο την ευφυΐα τους, εφόσον η γνώση που τους δίνεται ελέγχεται, έχουν τραυματίσει δύο επικίνδυνους Θεούς. Η αμφισβήτηση των ανθρώπων ενάντια είτε στη σκληρότητα του Βατικανού είτε στο μυστήριο της Ιερουσαλήμ που συντηρεί το σκληρό χριστιανικό σύστημα, είναι επιθέσεις εναντίον Θεών. Η Αθηνά δίνει τη δύναμη στον άνθρωπο, ώστε αυτή η αμφισβήτηση να πάρει συγκεκριμένη μορφή κι επομένως ν’ απειλήσει αυτά τα δύο κέντρα. Ο άνθρωπος όλους αυτούς τους αιώνες, όπου κι αν ζούσε, πήρε από τη γνώση της Αθήνας και της φιλοσοφίας της την ισχύ ν’ αναπτύξει θεωρίες, που απειλούν την ασιατική λογική. Ο αφηρημένος διεθνισμός ή ο σοσιαλισμός κλπ. είναι όπλα του Διομήδη, που τραυμάτισαν σοβαρά τους Θεούς κι αν δεν υπήρχε το Μυστικό Σχέδιο, ειδικά το Βατικανό θα είχε γκρεμιστεί.

Ακριβώς ίδια περίπτωση ήρωα του οποίου οι αριθμοί είναι θεϊκοί, είναι κι ο Νέστορας, ο γηραιός ιππότης. Ο Νέστορας τείνει προς τη γνώση των εξαιρετικών Ικαρίου και Πριάμου. Αυτή η γνώση συνδέεται με την εξουσία κι, όπως αναφέραμε, δεν είναι δυνατό να συγκεντρωθεί, παρά μόνο να παραδοθεί. Ο Νέστορας γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει δύο αριθμούς και όχι έναν, όπως οι παραπάνω. Η γνώση του είναι τεράστια, αλλά δε συνοδεύεται από την αντίστοιχη εξουσία, ώστε να δημιουργηθούν άσχημες για το Σχέδιο καταστάσεις. Νέστωρ = Σοφός = Νεκρός = 33, και, Νέστορας = 43 = Παράκλητος = Κάτω κόσμος. Ο Νέστωρ στην πραγματικότητα είναι οι σοφοί πρεσβύτεροι του κόσμου, που αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις, όπως θα τις αντιλαμβανόταν ο Παράκλητος, αν ήταν ζωντανός. Δεν έχει την ισχύ του Παράκλητου, ώστε να είναι φοβερός και τρομερός με τις εξουσίες του, αλλά έχει γνώση που του επιτρέπει να διατηρεί τις ισορροπίες μέσα στο στράτευμα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα επιχειρούσε ο Παράκλητος, χωρίς ν’ ασκεί εξουσία. Αυτή η ιδιομορφία είναι αποτέλεσμα του τρόπου και του χρόνου, κατά τον οποίο πήρε τη γνώση. Ο Παράκλητος κατέχει τη γνώση Του από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Δόθηκε γνώση στον άνθρωπο και με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο γεννήθηκε ο Πολυδεύκης τέλειος, γεννήθηκε κι ο Παράκλητος.

Ο Νέστορας αντίθετα δε γεννήθηκε τέλειος. Συγκεντρώνει γνώση παρακολουθώντας τις εξελίξεις. Η οριακή γνώση του είναι αποτέλεσμα της Θυσίας του Υιού και γι’ αυτό είναι αδύναμος. Για να υπάρξει ο Νέστορας, θα πρέπει ο Υιός να έχει παραδώσει τη γνώση Του κι απ’ αυτήν τη γνώση να πάρει τα χαρακτηριστικά του. Η αδυναμία του έγκειται στο γεγονός ότι ο Υιός παραδίδει τη γνώση και μεταλλάσσεται σε μία μορφή εξίσου τέλεια κι ισχυρή. Ο Νέστορας λαμβάνει τη γνώση και μέσα από μεγάλες θυσίες τείνει προς το όριο. Ο Χριστός παρέδωσε τη γνώση Του στους μαθητές Του κι έγινε κατευθείαν ο Παράκλητος, επειδή αυτήν τη γνώση κατείχε από την εποχή της Δημιουργίας. Αντίθετα ο Νέστορας πρέπει ν’ αγωνιστεί για να συγκεντρώσει γνώση κι όταν πλέον γεράσει, να δρα συνολικά όπως ο Παράκλητος. Αυτός ο γηραιός ιππότης κατά τον πόλεμο της Τροίας και μετά απ’ αυτόν έχει τη γνώση του Ικαρίου ή του Πριάμου, αλλά εξαιτίας της ιδιομορφίας του τρόπου με τον οποίο την αποκτά, δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Ο Ικάριος γεννά την Πηνελόπη, γιατί από τη νεότητά του είναι προικισμένος, ενώ ο Νέστορας, όταν φτάνει σ’ αυτό το όριο, είναι γέροντας και αδύναμος.

Ο Νέστορας είναι πρακτικά οι σοφοί αυτού του κόσμου, που, επειδή θέλουν να ωθήσουν την ανθρωπότητα προς τη Θέωση, ελέγχουν τις τάσεις της κοινωνίας. Δεν ενεργούν κακοπροαίρετα, αλλά δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν λόγω ηλικίας τις τάσεις των νεότερων, που θέλουν ν’ απολαύσουν τα πάντα, τη στιγμή που αυτό είναι αδύνατον. Ο σοφός που θα συμβουλέψει το νέο να είναι ήσυχος, εργατικός και να σέβεται το σύστημα, χωρίς να προκαλεί ο ίδιος, είναι ο Νέστορας. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο συμμετέχει στη λογομαχία των δύο ηρώων. Επειδή ο Οδυσσέας είναι νέος, δε θα μπορούσε, χωρίς να ψεύδεται, να δώσει δίκιο στον Αγαμέμνονα. Θα υποστήριζε τον Αχιλλέα και θ’ απαιτούσε να δοθεί τέλος στην κλοπή του Αγαμέμνονα.

Αντίθετα ο Νέστορας χωρίς να ψεύδεται, λέει αυτό που πιστεύει. Είναι γέρος, ώστε να μην επηρεάζεται από τα πάθη των αντρών για τις δούλες. Γνωρίζει ότι πρέπει να κατακτηθεί η Τροία και υπομένει το κόστος, που σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι η συμπεριφορά του Αγαμέμνονα. Η γνώση του τόν κάνει ν’ αγωνίζεται για την ενότητα του στρατεύματος και όχι για την ιδανική λειτουργία των βασιλιάδων. Βλέπει την πρόκληση του Αγαμέμνονα, αλλά συνειδητά επιλέγει ως προτεραιότητα την ενότητα. Αν δικαίωνε τον Αχιλλέα θα κατέστρεφε την ενότητα, αφού ο Αγαμέμνονας διατηρεί το Σχέδιο λόγω αυτής της κατάχρησης. Ο Νέστορας συνεργάζεται άψογα με τον Οδυσσέα, γιατί γνωρίζουν τι επιδιώκουν. Η διαφορά τους είναι ότι ο Οδυσσέας γνωρίζει τα πάντα πριν συμβούν, ενώ ο Νέστορας, αφού συμβούν. Η τελειότητα της γνώσης του Νέστορα προέρχεται από την επανάληψη. Έχει δει αυτό που θα συμβεί, επειδή έχει ξανασυμβεί.

Ο Νέστορας είναι γιος του μεγάλου Νηλέα, που είναι ο Θεός και η Σοφία Του, εφόσον απ’ Αυτόν λαμβάνει τη γνώση του. Νηλέας = 28 = Σοφία = Άμωμος, όταν, Νέστωρ = Σοφός = 33. Το μειονέκτημα του Νηλέα που μεταφέρεται και στο γιο του, είναι ότι προέρχεται από τις δυνάμεις της θάλασσας. Ο Νηλέας είναι γιος του Ποσειδώνα και η γνώση του τον βάζει σε περιπέτειες πάνω στη Γη. Η σύγκρουσή του με τον Ηρακλή ήταν φυσιολογική, επειδή, όπως θα δούμε, ο Ηρακλής προστατεύει πάντα δομές της ξηράς. Ο Νηλέας γίνεται Νηλεύς κι υπηρετεί το Σχέδιο, χωρίς να τ’ απειλεί. Νηλεύς = Άγγελος = Δούλος = Στύλος = Φίλος = Θυσία = Γνώση = 29.

Τελευταίο σ’ αυτόν τον όμιλο των ηρώων που εξετάζουμε, αφήνουμε το Θερσίτη που είναι ο χειρότερος των Αχαιών. Δεν υπάρχει ήρωας, που να μην τον απεχθάνεται. Είναι δειλός, πρόστυχος, βλάκας και προπαντός θρασύς. Μάλιστα εξαιτίας αυτής της θρασύτητάς του χάνει στο τέλος τη ζωή του από το λαμπρό Αχιλλέα. Ο Θερσίτης είναι το γνήσιο παιδί του συστήματος, που θεωρητικά και μόνο βρίσκεται στην πλευρά των Αχαιών. Είναι ο ημιμαθής βλάκας, που χρεώνει σ’ άλλους την ασχήμια και την ανεπάρκειά του. Βλέπει τι επιθυμεί η βρωμερή ψυχή του και τ’ αποδίδει σ’ άλλους. Ο Θερσίτης δεν είναι αμελητέα ποσότητα στην κοινωνία και τον βλέπουμε γύρω μας να μας απειλεί και να μας διαφθείρει. Ο Θερσίτης δεν έχει συγκεκριμένη γνώση, συνεπώς κοσμοθεωρία. Είναι ο άνθρωπος, που ακολουθεί το σύνολο των γνώσεων κι απειλεί το σύστημα, μόνον εξαιτίας της αδυναμίας του να συμμετέχει κι ο ίδιος στην κλοπή του. Αν το επέτρεπε η γνώση του, θα έκανε τα ίδια ακριβώς μ’ αυτούς που κατηγορεί ότι έχουν τις δυνατότητες.

Θερσίτης είναι ο κομπλεξικός χριστιανός, που αναμασά μέρη του Λόγου του Χριστού και κατηγορεί τους πάντες και τα πάντα. “Ποιος Σωκράτης και ποιος Μαρξ; Αυτοί όλοι είναι σκουπίδια.”. Χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ και τίποτε, θα θεωρεί γίγαντες του πνεύματος βρωμερούς ανώμαλους, που απώτερο σκοπό είχαν τη διάβρωση του ανθρώπου. Αν τολμήσει κάποιος ν’ αρθρώσει αντίθετη άποψη, χωρίς να έχει την ισχύ, που τρομάζει πάντα έναν τιποτένιο, τότε αυτός ο θρασύτατος ανθρωπάκος θα τον κατηγορεί μέρα και νύχτα. Θερσίτες υπάρχουν παντού κι αποτελούν μίασμα για την κοινωνία. Θερσίτης είναι κι ο ηλίθιος, που αποστηθίζει το λόγο του Μαρξ κι όταν ανοίγει το στόμα του, είναι δυνατό να κατηγορήσει και το Χριστό. Στο στρατόπεδο των Αχαιών βρίσκεται εξαιτίας αυτής ακριβώς της γνώσης, που άσχετα αν δεν καλλιεργείται, διαδίδεται. Αυτή η γνώση βέβαια δεν είναι ικανή να τον προστατεύσει στη μάχη, όπως δεν είναι δυνατό να τον βάλει και στα συμβούλια των Αχαιών… απεναντίας μάλιστα είναι αιτία βασανισμού του, γιατί εξαιτίας της θρασύτητάς του προκαλεί τους ήρωες.

Ο Χριστός όταν κατηγόρησε τους υποκριτές κι αυτούς, που κολλάνε στα τυπικά, επιτέθηκε στο Θερσίτη. Οι Λόγοι Του ήταν το σκήπτρο, με το οποίο ο Οδυσσέας χτύπησε το Θερσίτη. Όμως η μοίρα αυτού του άθλιου είναι να πεθάνει από χτύπημα του Αχιλλέα. Ποτέ και καμία κοινωνία δεν τιμώρησε τόσο σκληρά αυτούς τους ηλιθίους, όσο η ελληνική, ειδικά της αρχαίας Αθήνας. Οι μεγάλοι άντρες της Αθήνας εξόντωσαν στην κυριολεξία όλα αυτά τ’ ανθρωπάκια, που μέσω μίας ψευδογνώσης και μίας ψευδοηθικής, τολμούσαν να κατηγορήσουν ανθρώπους. Ένας Αθηναίος σοφός μπορούσε να μισεί θανάσιμα έναν άλλο, αλλά δε δεχόταν σε καμία περίπτωση τη συνεισφορά του Θερσίτη. Προτιμούσε να χάσει μία μάχη, παρά να ταυτιστεί μ’ αυτόν.

Αντίθετα η χριστιανική κοινωνία στηρίζεται αποκλειστικά σ’ αυτόν. Όλα τα ανίκανα κι ανώμαλα ανθρωπάκια κατηγορούν όποιον τολμά να έχει διαφορετική άποψη από την κυρίαρχη κι εξαιτίας αυτής ν’ απολαμβάνει. Η ηθική γίνεται πάντα σημαία τους, γιατί απλούστατα δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Τι να φοβηθεί ο ανίκανος κι άσχημος ανθρωπάκος; Μήπως τον παρασύρει ο έρωτας; Γιατί να μην κατηγορήσει τη δόξα του διαφορετικού ; Υπάρχει άραγε πιθανότητα να τη γευθεί;

Ο Θερσίτης συνολικά αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο, που λαμβάνει γνώση και τη μεταδίδει, χωρίς ουσιαστικά να ωφελείται απ’ αυτήν. Επειδή η γνώση δίνεται κλειδωμένη, ευνόητο είναι ότι ο ίδιος καταστρέφεται απ’ αυτήν, έστω κι αν αυτή προέρχεται από το Θεό, έστω κι αν εξαιτίας της —θεωρητικά— ο Θερσίτης είναι Υιός Του. Θερσίτης = Πηγαί των υδάτων = Σειρήνες = Λόγος του Θεού = Βιβλαρίδιον = Κόκκοι της άμμου = Υδρίαι ύδατος = Διδακτοί Θεού = 56 = Όρνεα πετώμενα. Ο Θερσίτης είναι η μερίδα των ανθρώπων, που πήραν δηλητηριασμένη γνώση και τιμωρήθηκαν, όχι επειδή την πήραν, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά επειδή τη χρησιμοποίησαν εναντίον των ανθρώπων. Όλοι λαμβάνουμε τη γνώση, που δίνει το σύστημα, αλλά μερικοί είναι αυτοί, που μέσω αυτής κατηγορούν οποιονδήποτε.

Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να πούμε ότι οι ήρωες στους οποίους αναφερθήκαμε δεν αποτελούν το σύνολο των ηρώων, αλλά ένα μικρό μέρος του. Για ευνόητους λόγους δεν είναι δυνατό ν’ αναφερθούμε σ’ όλους. Το ίδιο θα επαναλάβουμε και στους ήρωες της Τροίας αναφερόμενοι μόνο στους ισχυρότερους.

Ο μεγαλύτερος ήρωας της Τροίας είναι ο Έκτορας, που έχει εξαιρετική γνώση, στόχος της οποίας είναι η διατήρηση του συστήματος. Αυτός ο ήρωας είναι παντρεμένος με την Ανδρομάχη κι αυτή η γυναίκα είναι η σάρκα του. Ανδρομάχη = Άβυσσος = 38 = Αίγυπτος = Υπεραξία = Απόκρυφον = Καταστροφή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από την εποχή της Βαβυλώνας κι εντεύθεν όλοι οι δούλοι προστατεύονται από το μυστήριο. Ο Αλέξανδρος σκορπάει τη φιλοσοφία στην Ασία, αλλά διατηρώντας τη θεϊκή εικόνα του, εμπλούτισε στην πραγματικότητα τη γνώση των δούλων. Οι δούλοι δεν απομονώθηκαν από το μυστήριο ούτε με τη διαφάνεια της φιλοσοφίας. Απόλυτη δομή που στηρίζεται στο μυστήριο από άποψη ισχύος, είναι η άβυσσος ή Αίγυπτος. Όταν καταρρέουν όλα τα συστήματα, μπροστά στη φιλοσοφία η Αίγυπτος αντέχει, γιατί αυτός, που θεωρητικά είναι πολέμιός της, τη στηρίζει. Οι Έλληνες θεωρητικά κινήθηκαν εναντίον των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών της Ανατολής και πρακτικά με την αποδοχή της ταύτισης Αλεξάνδρου και Άμμωνα τις διαιώνισαν.

Ο Έκτορας είναι πάντα οι σοφοί που διαθέτουν γνώση για να πολεμούν εναντίον των Αχαιών, αλλά παράλληλα συνδέονται με τον αποκρυφισμό. Είναι δούλοι μίας γνώσης, που συνδέεται με τον κάτω κόσμο και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ξεφύγει. Για όλους αυτούς η φιλοσοφία και η γνώση για τον άνθρωπο είναι δευτερεύουσας σημασίας κι είναι αναγκαία για την αντιμετώπιση όλων, όσων απειλούν το σύστημα. Η κύρια γνώση είναι ο αποκρυφισμός και η προσπάθεια να εξελιχθεί το Σχέδιο έστω κι αν το αγνοούν. Η αναζήτηση στρέφεται πάντα προς την αιώνια αλήθεια και όχι προς τον άνθρωπο. Η φιλοσοφία γι’ αυτούς είναι ένα ακόμα όπλο στο οπλοστάσιό τους. Όταν μπορούν να επιβάλλουν το σύστημα με τα όπλα, το κάνουν χωρίς ενδοιασμό. Επειδή όμως οι άνθρωποι αντλούν συνεχώς γνώση κι επειδή τα όπλα προκαλούν, κάνουν το ίδιο μέσω της φιλοσοφίας. Αυτό που πρέπει ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την εξουσία που προκύπτει από τη γνώση του Θεού και όχι για τον άνθρωπο. Όταν ο βούρδουλας έχει αποτέλεσμα, δεν τους ενδιαφέρει η φιλοσοφία, ενώ, όταν αυτός ξεπερνιέται, κάνουν την ίδια τη φιλοσοφία βούρδουλα.

Απ’ αυτήν την ιδιαιτερότητα προκύπτει η ισχύς του Έκτορα κι εξαιτίας της είναι απαραίτητη η θυσία του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας είναι ισχυρός λόγω φιλοσοφίας και γι’ αυτόν το λόγο μπορεί να νικήσει τον Έκτορα. Η θυσία του όμως έχει ως αποτέλεσμα, να παραδοθεί αυτή η γνώση στο σύστημα κι ο Έκτορας να ξαναγεννηθεί ισχυρότερος. Ο Οδυσσέας αντίθετα συνδέεται με τ’ απόκρυφο και γι’ αυτό δε συγκρούεται με τον Έκτορα. Ο Οδυσσέας μπορεί ν’ αποκαλύψει το μυστήριο κι αυτό δε σημαίνει ότι νικά τον Έκτορα, αλλά ότι τον καταργεί. Αν ο Χριστός ξεκλείδωνε τη γνώση της Αιγύπτου, που είναι η ίδια, που στηρίζει και τη Ρώμη, θα γκρέμιζε τα οχυρά των δούλων. Αυτό που θα έμενε, θα ήταν καθαρή φιλοσοφία. Όλοι αυτοί οι δούλοι μπαίνουν στο χώρο της θυσίας, γιατί λαμβάνουν εξουσία μέσω μίας γνώσης, που δίνεται μ’ αυστηρές προϋποθέσεις. Οι ανώτατοι κληρικοί, οι μασόνοι και μερικά τάγματα, όπως οι Ιησουίτες, γίνονται κοινωνοί απόκρυφης γνώσης και λειτουργούν μέσω αυτής, ανεξάρτητα απ’ ότι συμβαίνει στην κοινωνία. Αυτή η γνώση είναι η ίδια από την εποχή της Δημιουργίας και συνεπώς του αμαρτήματος.

Οι Έλληνες έμειναν μακριά απ’ αυτήν τη γνώση, ώστε να δημιουργήσουν τη φιλοσοφία. Το Μυστικό Σχέδιο δεν είναι δυνατό να εξελιχθεί, όταν με την πάροδο του χρόνου η στεγανοποίηση εξασθενεί. Θα έφτανε μία στιγμή που θα ήταν αδύνατο να επιβιώνουν οι ιερείς σε βάρος των ανθρώπων. Η Αίγυπτος, όπως και η Βαβυλώνα, εμφάνισαν σημεία κόπωσης κι επιπλέον ήταν αδύνατο να επεκταθούν. Μέσω της θυσίας των Ελλήνων, παραδόθηκε η φιλοσοφία, που παγιδεύει τους ανθρώπους κι εξελίχθηκε το Σχέδιο. Η Τροία κινδυνεύει όταν ένα βασιλόπουλο παίρνει γυναίκα Ελληνίδα, και όχι την Ανδρομάχη. Ανδρομάχη = Τήβεννος = Μακάριοι = Μασόνοι = Κλαίοντες = Απόκρυφον = 38, ενώ, Ωραία Ελένη = Φιλοσοφία = 48.

Ο Έκτορας είναι ισχυρός με τη σάρκα, που δομείται απ’ αυτήν τη γνώση και τη γονιμοποιεί. Παιδί αυτής της σχέσης είναι ο Εκτορίδης που ο πατέρας του τόν ονομάζει Σκαμάνδριο κι οι υπόλοιποι Αστυάνακτα. Εκτορίδης = 50 = Άσβεστο πυρ = Θησαυρός = Μαργαρίτης = Οικονόμος. Αστυάναξ = 24 = Αμαρτία = Ρώμη = Καρδιά, ενώ, Σκαμάνδριος = 55 = Πατριάρχης = Πάσα εξουσία = Σείριος = Καιόμενη βάτος = Αστήρ του Δαυίδ = Φαρισαίος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι, όταν οι δούλοι με τη μορφή των πατέρων της εκκλησίας λεηλάτησαν τη γνώση της Αιγύπτου, μετέφεραν την άβυσσο στην Ευρώπη. Η γνώση των εκλεκτών σε συνδυασμό με τη γνώση του αποκρυφισμού γέννησε την αμαρτία ή Ρώμη με τη μορφή που γνωρίζουμε και τον Πατριάρχη και τις εξουσίες του. Η Ρώμη δεν απόκτησε την ισχύ της, επειδή οι δούλοι ήταν έξυπνοι κι οι άνθρωποι κουτοί. Η ισχύς της ήταν προσχεδιασμένη, εφόσον οι γνώσεις που την παράγουν, είναι αποτέλεσμα δωρεάς.

Ο Έκτορας ως πνεύμα είναι πάντα γιος του Πριάμου κι αυτόν υπερασπίζεται. Ο Έκτορας μόνος του δεν μπορεί να βασιλέψει στην Τροία. Ο Έκτωρας έχει δυνατότητα μόνο να πολεμά υπερασπιζόμενος τον πατέρα του. Δεν έχει τη γνώση που απαιτείται για ένα βασιλιά που δημιουργεί ένα βασίλειο, αλλά λαμβάνει αυτή τη γνώση για να πολεμήσει αφού έχει δημιουργηθεί πρώτα το βασίλειο. Πρίαμος = Κάτω κόσμος = 43, ενώ, Έκτωρ = Άδης = 21. Η ισχύς του κάτω κόσμου είναι ένας ισχυρός Άδης κι ένας τεράστιος κάτω κόσμος. Ο Άδης παγιδεύει όσους έχουν γνώση κι απειλούν με την έξοδό τους από τον κάτω κόσμο. Είναι επίσης ο ίδιος, που παρασύρει τους ανθρώπους από τον άνω στον κάτω κόσμο. Ο Έκτωρας είναι ισχυρός στη μάχη, γιατί διαθέτει κι αυτός τρομερά όπλα. Είναι ήρωας, που ενσαρκώνεται από συγκεκριμένο πρόσωπο, κι αυτό γιατί στον κάτω κόσμο υπάρχουν ακατάλυτα πνευματικά δικαιώματα.

Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε μετά την Ανάστασή Του στους μαθητές, όρισε υπεύθυνο για το ποίμνιο τον Πέτρο. Ο Ίδιος είχε πάρει τη μορφή του Παράκλητου και μέσω των δικαιωμάτων ο εκπρόσωπός Του επί Γης ήταν ο Υιός Του και άρα ο Κηφάς. Κηφάς = 21 = Έκτωρ, ενώ, Σίμων = 31 = Έκτορας. Ο Κηφάς ή Σίμων, δεν είναι βέβαια ο φτωχός κι άσχετος Ιουδαίος, που υπήρξε μαθητής του Χριστού, αλλά μία μορφή, που γεννήθηκε εξαιτίας του Παράκλητου και πήρε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η εικόνα που έχουν οι χριστιανοί για τον Πέτρο, που είναι προϊόν υπερβολικής εργασίας των δούλων, είναι ο Έκτορας. Αυτή η εικόνα λαμβάνει σάρκα την άβυσσο, δηλαδή το απόκρυφον, και δρα με το γνωστό τρόπο.

Όταν εξελίσσεται ο Τρωικός πόλεμος, σημαίνει ότι υπάρχει γνώση, που βρίσκεται έξω από την Τροία. Σήμερα ο πόλεμος αυτός βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη κι οι ήρωες αγωνίζονται. Ο Έκτορας υπάρχει και την ισχύ του έχουν γευθεί άπειροι Αχαιοί. Όταν ένας Γάλλος φιλόσοφος διατυπώνει άποψη, που δεν ευνοεί την εκκλησία, τότε του επιτίθεται ο Έκτορας. Η άποψη της εκκλησίας που έχει δουλευτεί με βάση τα πνευματικά δικαιώματα κι έχει αποδοθεί στον Πέτρο, είναι ο Έκτορας. Επιτίθεται ο κληρικός μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά κι από πίσω του ακολουθούν οι δούλοι Τρώες, που είναι οι θρησκόληπτοι χριστιανοί. Η τοποθέτηση του Πέτρου στην πύλη του Παραδείσου, δεν είναι προϊόν φαντασίας, αλλά προϊόν γνώσης. Ο Πέτρος είναι κριτής του κάτω κόσμου, όπως ο Μίνωας που ο Οδυσσέας περιγράφει ως κακόβουλο. Σίμων = Έκτορας = Μίνως = Μικρόν = 31. Το Μικρόν προσδιορίζει το σύνολο του χρόνου κατά τον οποίο θα συμβαίνει αυτό, εφόσον το δίνει ο Χριστός ως πληροφορία για το χρόνο της απουσίας Του.

Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να συνδέσουμε τον ήρωα Αινεία με τον Έκτορα. Ο Αινείας είναι πάντα κατώτερος του Έκτορα κι όπως εκείνος έτσι κι αυτός, δεν μπορεί να κυβερνήσει την Τροία. Ο Πρίαμος είναι πάντα το όριο κι ο Έκτορας αυτός, που αντιπροσωπεύει την ισχύ του. Ο Αινείας είναι οι άνθρωποι που είναι δυνατό να μεταφέρουν τη γνώση της Τροίας σε χώρους όπου δεν υπάρχει. Ο Αινείας δεν αντιπροσωπεύεται από ιστορικό πρόσωπο, αλλά είναι το σύνολο των ανθρώπων που έχουν τη γνώση του αποκρυφισμού. Όταν υπάρχει η Τροία, επομένως ο κάτω κόσμος, η γνώση τους συνθέτει σύστημα, που είναι η γυναίκα του Έκτορα.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να έχουμε μία συνολική εικόνα του τι συμβαίνει στον κόσμο. Μετά το θάνατο των κοσμοκρατόρων, ο κόσμος ήταν αρκετά χαλαρός και το σύστημα αδύναμο. Υπήρχαν στη Γη άνθρωποι που είχαν γνώση του αποκρυφισμού, της Ανατολής και της Αποκάλυψης, που είναι της ίδιας φιλοσοφίας. Αυτή η γνώση δεν ήταν δυνατό να τους δώσει την εξουσία, ώστε κάποιος απ’ αυτούς να γίνει ο Πρίαμος. Ο Χριστός λαμβάνει τη μορφή του Πριάμου και γεννά τον Έκτορα, κάπου στην Ιουδαία. Ο Αινείας μετακινείται προς τη Ρώμη και πριν ακόμα δοθεί η κοσμοκρατορία στο Χριστό, αυτός δομεί σύστημα. Ο αποκρυφισμός υπήρχε στην αρχαία Ρώμη πριν από το Χριστό κι ενισχύθηκε με την Αποκάλυψη. Όταν ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε πλέον το χριστιανισμό έβαλε απλά το Χριστό στην κορυφή του συστήματος, ώστε ο Αινείας να είναι δυνατό να υπάρξει και ν’ ασκήσει εξουσία. Ο αποκρυφισμός προστατεύει και κατανέμει την εξουσία, αλλά απαιτείται συγκεκριμένο πρόσωπο από το οποίο να ξεκινούν οι εξουσίες. Ο Έκτορας είναι επίσης απαραίτητος, γιατί η προσωπική του άποψη και φιλοσοφία προστατεύει το πρόσωπο, που βρίσκεται στην κορυφή. Η Ανδρομάχη γίνεται η αιώνια σάρκα ενός θνητού ανθρώπου, που υπήρξε αλλά δεν υπάρχει. Ο Πέτρος μένει αιώνιος, γιατί η σάρκα του είναι αιώνια. Αυτή η σάρκα προστατεύει το πνεύμα του και για να δημιουργηθεί απαιτείται η συνεισφορά του Αινεία. Αινείας = Μακάριοι = 38 = Ευνούχοι = Κλαίοντες = Μασόνοι = Απόκρυφον.

Ο Αινείας δεν ταυτίζεται με τον Έκτορα, αλλά συνυπάρχει μ’ αυτόν, γιατί η δράση του είναι ανεξάρτητη λόγω ανεξαρτησίας της γνώσης και του στόχου. Η εικόνα του Πέτρου όπως δρα είναι αποτέλεσμα μίας γνώσης που δεν είναι ταυτόσημη μ’ αυτήν των μακαρίων. Ο χριστιανός γνωρίζει τις Επιστολές του Πέτρου, αλλά δε γνωρίζει ποια γνώση στηρίζει την εκκλησία ή τη μασονία. Ο Αινείας είναι κατώτερος του Έκτορα, όσο μέσα στο σύστημα είναι κατώτερος ο μεγαλύτερος μύστης του αποκρυφισμού σε σχέση με τον Πέτρο και το διάδοχό του τον Πάπα. Η γνώση του Αινεία που είναι η γνώση, που στηρίζει το σύστημα, έχει το περίεργο χαρακτηριστικό ότι είναι δοσμένη εξ ολοκλήρου από το Θεό κι είναι πλήρης.

Ο Θεός έδωσε τη γνώση και ταυτόχρονα προειδοποίησε αυτούς που την πήραν για τ’ άσχημα επακόλουθα. Ο Ίδιος ο Χριστός δίνει γνώση, αλλά προειδοποιεί ότι θα επιστρέψει και θα τιμωρήσει τους άπιστους που πήραν εξουσία κι έκαναν κατάχρησή της. Η Τροία είχε πάντα πλήρη γνώση, συνεπώς γνώριζε πάντα από τι απειλείται και ήξερε για την τελική καταστροφή της. Ο Αινείας που κατέχει αυτήν τη γνώση, πάντα γνώριζε για την καταστροφή. Η γνώση του ήταν μία προφητεία που εξαιτίας της οδηγούνταν προς την ολοκλήρωσή της.

Προφητεία αυτής της μορφής έκανε η Κασσάνδρα, που πήρε αυτό το χάρισμα από το Θεό, όπως πήρε και την τραγική μοίρα να μην την πιστεύει κανένας. Κασσάνδρα = Ανδρομάχη = Αινείας = Απόκρυφον = 38. Η Κασσάνδρα είναι δηλαδή η ίδια η γνώση, που δίνει δύναμη, αλλά προφητεύει άσχημα πράγματα. Το γεγονός ότι δεν την πιστεύει κανένας, είναι κατανοητό από τη γνώση της ιστορίας. Ο Χριστός είπε ότι θα επιστρέψει, αλλά οι άθλιοι ακόμα και σήμερα σφάζουν τους ανθρώπους κι αρνούνται να πιστέψουν στις προφητείες. Οι κληρικοί γνωρίζουν ότι ο Κύριος θα στραφεί εναντίον αυτών, που έχουν εξουσίες, αλλά δεν αλλάζουν πρακτικές. Όταν ο Χριστός μιλά για κρίση και θάνατο, πόσο άπιστος μπορεί να ήταν ο Πάπας του Μεσαίωνα, που έστελνε ανθρώπους στην πυρά και μοίραζε συγχωροχάρτια; Η Κασσάνδρα είναι άκρως απαραίτητη για το Σχέδιο, γιατί λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, όπως η Αποκάλυψη. Περιγράφει την αλήθεια, κινδυνολογεί και τρομάζει τους ανθρώπους. Προφητεύει ένα υπερβολικά άσχημο μέλλον, που στην πραγματικότητα είναι δημιούργημα του φόβου, που προκαλεί η προφητεία. Δεν την πιστεύει κανένας, γιατί, αν συμβεί αυτό, καταστρέφεται η Τροία. Οι προφητείες της τρομοκρατούν τους ανθρώπους και τους μετατρέπουν σε Τρώες. Αν δε συσπειρώνονταν οι Τρώες γύρω από το Ίλιον, οι Αχαιοί θα έπαιρναν αυτό που ήθελαν από την Τροία και θα την κατέστρεφαν από την πρώτη στιγμή.

Αδερφός του Έκτορα και δευτερότοκος γιος του Πριάμου από την Εκάβη ήταν το πιο μυστηριώδες πρόσωπο των Επών ο Πάρης ή Αλέξανδρος. Αυτός ο εκπληκτικά όμορφος άντρας είναι ο μόνος, που μέσα στα Έπη συγκρίνεται απευθείας με το Διόνυσο. Ο Αχιλλέας που είναι ο ομορφότερος των Αχαιών, δε συγκρίνεται μέσα στα Έπη με τον ακαταμάχητο Θεό. Δίνουμε έμφαση στην ομορφιά, γιατί η μορφή του κάθε ήρωα ή ηρωίδας υποδηλώνει την καταγωγή, και άρα τη δωρεά της γνώσης.

Ποιος ήταν ο όμορφος Πάρης εξαιτίας του οποίου προκλήθηκε αυτός ο μεγάλος πόλεμος; Η Εκάβη λίγο πριν γεννήσει τον Πάρη, είδε ένα όνειρο του οποίου η ερμηνεία είναι απολύτως όμοια με την ερμηνεία που έδωσαν οι ιερείς σ’ αντίστοιχο όνειρο, αμέσως μετά τη γέννηση του Αλεξάνδρου. Και οι δύο αυτοί ήρωες, ο ένας του μύθου κι ο άλλος της ιστορίας, παρομοιάστηκαν με δαυλούς, που πυρπολούν τον κόσμο. Ο όμορφος Πάρης είναι ο μόνος από τους ήρωες της Ιλιάδας, που έχει όνομα απόλυτα ίδιο μ’ αυτό του μεγάλου Μακεδόνα κοσμοκράτορα. Ο Αλέξανδρος στο Μυστικό Σχέδιο και στη ζωή του, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του, ενσάρκωνε το ρόλο του Αχιλλέα. Αυτό είδαμε ότι αποκαλύπτεται μέσω των αριθμών, αλλά το κοινό όνομα δείχνει την εκπληκτική ποιότητα της προφητείας.

Ο Αλέξανδρος ήταν ο Πάρης, αλλά για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να εξεταστεί η προσωπικότητά του κάτω από ένα γενικότερο πρίσμα κι όχι με τη μέχρι τώρα λογική. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί ο Αλέξανδρος άλλαξε μεν τα δεδομένα σε μία υπαρκτή μέχρι τις ημέρες του κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα ήταν ο δημιουργός της κατάστασης που βιώνουμε σχεδόν δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά το θάνατό του. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Αλέξανδρος ήταν γιος του συστήματος, βασιλιάς, κι επομένως από τα δεδομένα πολέμιος της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Ο Αλέξανδρος αντιπροσώπευσε στη μάχη του τον ελληνικό κόσμο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτοκαταργήθηκε ποτέ. Πέθανε ως βασιλιάς στο θρόνο της Βαβυλώνας, πολύ μακριά γεωγραφικά και ιδεολογικά από τη λαμπρή Αθήνα. Υπάρχει μία τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ζωντανό, νεαρό βασιλιά, που αγωνίζεται και στον ίδιο νεκρό —επίσης νεαρό— αλλά αδιαφιλονίκητο κοσμοκράτορα. Ο πρώιμος θάνατος του σε συνδυασμό με την παγίδευση της λαμπρής Αθήνας δημιούργησαν όλες τις προϋποθέσεις, που είναι ικανές να ωθήσουν το Μυστικό Σχέδιο. Ο Αλέξανδρος με την αναγνώριση που έτυχε στη Βαβυλώνα, στην πραγματικότητα απέδειξε ότι ήταν ο χαμένος γιος του Πριάμου, που έγινε δεκτός με την ανάλογη δόξα.

Η σχέση αυτού του βασιλιά και του ιδανικού καρπού της Αθήνας κι άρα της φιλοσοφίας, ήταν μία σχέση έρωτα. Η φιλοσοφία ερωτεύτηκε το νεαρό φιλόσοφο βασιλιά και τον ακολούθησε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η ωραία Ελένη ακολούθησε τον Πάρη. Οι Έλληνες δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν ένα βασιλιά, που θαύμαζε σαν ερωτευμένος τη δημοκρατία και την Αθήνα και που υποσχόταν μέσω της δύναμής του την αποθέωσή της. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος έπεισε τους Έλληνες για μία τέτοια εκστρατεία, επειδή πάντα η γνώση της δημοκρατίας δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτόν, που την κατέχει, ν’ αποδεσμευτεί αυτόματα από το οποιοδήποτε βασιλικό άρμα. Οι Έλληνες δε φοβήθηκαν, γιατί νόμιζαν ότι είχαν γνώση, που ήταν δυνατό να τους προστατεύσει. Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως, ήταν ότι ένα σύστημα σαν της Βαβυλώνας, που γεννά δούλους, παγιδεύει πάντα τους εκλεκτούς.

Ο νεκρός Αλέξανδρος πήρε ιδανική μορφή και δεν υπήρχε η εξουσία του, ώστε να προσανατολίσει τη γνώση των ελευθέρων προς τη δημοκρατία. Αν ήταν ζωντανός, οι άνθρωποι της δημοκρατίας θα είχαν την εικόνα της εξουσίας και το μίσος τους γι’ αυτή θα ήταν δυνατό να τους προστατεύσει. Ο νεκρός βασιλιάς άφησε στην πραγματικότητα ακέφαλο το σύστημα κι οι Έλληνες της δημοκρατίας, ως σύνολο πλέον, τον αντικατέστησαν. Δεν μπορούσαν να μισήσουν την εξουσία, αφού η εξουσία ήταν οι ίδιοι. Δεν μπορούσαν να πολεμήσουν τους βαρβάρους, γιατί οι ίδιοι έγιναν βάρβαροι.

Δεν υπάρχει χειρότερος αντίπαλος για τον άνθρωπο, από τον ίδιο του τον εαυτό. Στην ευφυΐα αντιτάσσεται πάντα η ίδια ευφυΐα, όπως και στην κουταμάρα η ίδια κουταμάρα. Η διαφορά που κάνει την κατάσταση τραγική, είναι ο πειρασμός του συμφέροντος. Η ευφυΐα είναι δυνατό να βρει το δρόμο προς την ελευθερία, αλλά αυτή η ίδια ευφυΐα είναι δυνατό να την υποβαθμίσει μπροστά στον πλούτο. Η ωραία Ελένη παγιδεύτηκε μπροστά στον πλούτο, την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια του Ασιάτη βασιλιά και τον ακολούθησε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που φουντώνει ο έρωτας, η Ελένη δεν κάνει λάθος. Δεν έχει μπροστά της ένα θνητό αλλά τον ίδιο το Θεό Διόνυσο. Θεός Διόνυσος = 77 = Βασιλεύς βασιλέων.

Αυτό που πρέπει να διευκρινιστεί σ’ αυτό το σημείο, είναι η σχέση του Πάρη με το Μενέλαο. Ο ξανθός Μενέλαος είναι εξίσου όμορφος με τον Πάρη, αλλά χωρίς τη μεγαλοπρέπειά του. Είναι αυτός στον οποίο δόθηκε η ωραία Ελένη, όταν έφτασε στο ύψιστο σημείο ομορφιάς κι ωρίμανσης, ώστε να γεννήσει τους επιθυμητούς καρπούς. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στο χώρο της Ευρώπης κι όταν αυτό συνέβη, ολόκληρος ο ελλαδικός χώρος, χάρη στους αγώνες του πατέρα του, ήταν κάτω από τη διακριτική εξουσία της Μακεδονίας. Η Αθήνα είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της κι είχε γεννήσει τη φιλοσοφία.

Ο Μακεδόνας βασιλιάς βρήκε την Αθήνα με πλήρη γνώση, αλλά για λόγους που έχουμε αναλύσει, σε κατάσταση, αν όχι παρακμής, τουλάχιστον στάσιμη. Οι σοφοί, οι πολιτικοί και γενικά το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού που είναι δυνατό να δημιουργήσει, είχαν επιτελέσει το έργο τους. Ό,τι ήταν δυνατό να ειπωθεί, είχε ειπωθεί κι ό,τι ήταν δυνατό ν’ απειλήσει τη δημοκρατία, είχε αναλυθεί επαρκώς.

Το πρόβλημα που ήταν αδύνατο να λυθεί, ήταν το οικονομικό κι αυτό ήταν, που βύθιζε την Αθήνα στο σκοτάδι. Άνδρες σαν τον Περικλή ήταν δυνατό να γεννηθούν, αλλά ήταν αδύνατο να λάμψουν λόγω της προβληματικής κατάστασης της οικονομίας. Η Αθήνα απέκτησε πρώτα τον πλούτο και μετά βάδισε προς τη δημοκρατία. Ήταν αδύνατο σ’ εκείνες τις εποχές στις οποίες ο πλούτος κι ο πόλεμος ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μία δημοκρατική Αθήνα να επιβιώσει. Η αμεσότητα και η ευελιξία της μοναρχίας έκανε τη δημοκρατική Αθήνα να φαντάζει σαν ένα ακυβέρνητο καράβι, του οποίου κανένας δεν ήθελε να χρεωθεί το κόστος της κωπηλασίας κι όλοι αγωνίζονταν για την κατοχή του πηδαλίου. Η Αθήνα έμοιαζε σαν ένα καράβι, που μέσα σ’ αντίξοες συνθήκες είχε ένα πλήρωμα μεθυσμένων ανθρώπων, αν όχι τρελών.

Εκείνη την εποχή γεννήθηκε ο Αλέξανδρος με την ισχύ του μακεδονικού θρόνου. Ερωτεύθηκε τη φιλοσοφία κι αυτή έγινε γυναίκα του. Αυτός ο γάμος είχε όλα τα κλασικά στοιχεία του θεσμού εκτός από το πάθος του έρωτα. Πάθος έρωτα θα υπήρχε αν ο Αλέξανδρος επέβαλε με την ισχύ του τη δημοκρατία στον ελληνικό χώρο και μετά εγκατέλειπε το βασιλικό του αξίωμα. Έρωτας δεν υπάρχει, όταν ο άντρας παίρνει μία γυναίκα και προσβλέπει μία άλλη. Ο Αλέξανδρος είχε ως στόχο την πόρνη τη Βαβυλώνα. Αυτός ο γάμος ήταν ένας γάμος, στον οποίο ο βασιλιάς έπαιρνε για γυναίκα του την πιο όμορφη. Η συμφωνία του γάμου ήταν οι συνθήκες που αναγνώρισαν οι Αθηναίοι απέναντι στο Μακεδόνα μονάρχη. Αν ο Αλέξανδρος ήταν στατικός, αυτός ο γάμος θα είχε ως αποτέλεσμα η φιλοσοφία να μην αλλάξει, γιατί αυτό θα είναι αδύνατον, αλλά με την ισχύ του ήταν δυνατό ν’ αλλάξει τον περιβάλλοντα χώρο. Ο Αλέξανδρος μπορούσε με την παιδεία που είχε και την αγάπη για την Αθήνα, να επιβάλλει το δημοκρατικό πολίτευμα στο σύνολο των ελληνικών πόλεων. Όμως αυτή η δημοκρατία με την δεδομένη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και το επίπεδο της τεχνολογίας, θα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας μικρογραφίας των ελληνιστικών βασιλείων. Η κατάσταση της οικονομίας και η γνώση της φιλοσοφίας θα δημιουργούσαν μία ομάδα κοινωνιών, στην οποία η ανάγκη της εξουσίας θα γεννούσε την υποκρισία, επομένως κοινωνίες όμοιες μ’ αυτές που περιγράψαμε ως εθνικές. Οι εκλεκτοί θα μιλούσαν για ελευθερίες και δημοκρατία και οι φτωχοί θα σφάζονταν σαν τα πρόβατα, όταν αυτό εξυπηρετούσε το σύστημα. Η κόρη του Μενελάου ή του Ευρωπαίου Αλεξάνδρου θα ήταν όμοια με την Ησιόνη, όπως και συμβαίνει. Εθνικοί = Ησιόνη = 42 = Ερμιόνη.

Οι Έλληνες γνώριζαν πάντα ότι άλλη επιλογή εκείνη τη στιγμή, από την άσκηση της εξουσίας κι επομένως τον εξωραϊσμό της υποκρισίας, δεν είχαν. Ο Θεός άλλαξε την κλίμακα, ώστε αυτό που ήταν γνωστό κι ήταν η μόνη δυνατή λύση, να γίνει σ’ εκείνο το επίπεδο, όπου θα είχε τα μέγιστα δυνατά θετικά αποτελέσματα. Αν ο Αλέξανδρος έμενε στατικός και άρα στην Ελλάδα, θα έμενε αθάνατος ως Μενέλαος, όπως και η γυναίκα του, η Ελένη. Όμως αυτό που θα βίωναν οι Έλληνες, θα ήταν η σάρκα της κόρης του Ερμιόνης. Για άλλα δέκα χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι θα επαναλάμβαναν τα ίδια σφάλματα, με μηδενικό αποτέλεσμα, σ’ ό,τι αφορά την τεχνολογία. Όταν ο Θεός επιλέγει τη θυσία του Αλεξάνδρου και την ενθρόνιση του στον ισχυρότερο θρόνο της Γης, δημιουργεί τον Πάρη. Η εικόνα του εξιδανικευμένου μονάρχη επιστρέφει στην Ελλάδα και προκαλεί τον έρωτα. Ο όμορφος και παντοτινά νέος, νεκρός Αλέξανδρος με τη δύναμη του παρασύρει την ωραία Ελένη.

Η τελειότητα της ελληνικής φιλοσοφίας ακολουθεί τη μορφή του νεαρού κοσμοκράτορα. Η φιλοσοφία, είτε μιλάμε για την εποχή του Αλεξάνδρου είτε για την εποχή των επανδρωμένων διαστημικών αποστολών, είναι ίδια. Ας φανταστεί ο αναγνώστης για ποια κατάσταση θα μιλούσαμε, αν σε συνθήκες Μεσαίωνα —από πλευράς οικονομίας— κάθε πόλη είχε γνώση ισοδύναμη μ’ αυτή του Βατικανού.

Αν ο αναγνώστης παρατηρήσει όσα περιγράφονται στα Έπη, θα διαπιστώσει ότι ο Μενέλαος παίρνει την Ελένη ως γυναίκα, όταν δεν είναι γνωστός ο Πάρης, ενώ τη συγχωρεί, όταν εκείνος είναι νεκρός. Υπάρχει ένας γάμος κι ένας έρωτας στον οποίο αν και η γυναίκα είναι ίδια, δεν υπάρχει απιστία. Η Ελένη εγκαταλείπει το Μενέλαο κι ακολουθεί τον Πάρη. Μετά το θάνατο του Πάρη ακολουθεί και πάλι το Μενέλαο. Δεν υπάρχει δηλαδή η περίπτωση στην οποία η Ελένη σεβόμενη το θεσμό του γάμου να απατά το Μενέλαο ή προδίδοντας τον έρωτα, ενώ είναι ζωντανός ο Πάρης, να ακολουθεί το Μενέλαο. Η Ελένη διακρίνεται πάντα για την πίστη απέναντι σ’ αυτόν που επιλέγει. Απλά η “πίστη”, αφού στο ίδιο πράγμα ακολουθείται διπλή φιλοσοφία, έχει κι αυτή τη διπλή της έννοια: υπάρχει η πίστη στο θεσμό του γάμου, που είναι ευάλωτη στον έρωτα, κι υπάρχει η πίστη στον ίδιο τον έρωτα, που μόνον ο θάνατος μπορεί ν’ απειλήσει.

Ο Χριστός στο Λόγο Του, όπως και στην Αποκάλυψη δίνει γνώση για ένα γάμο. Το ζητούμενο είναι ο γάμος του Αρνίου κι εφόσον σ’ αυτόν το γάμο υπάρχει η θεία βούληση, είναι αυτονόητο ότι, όσα συνεπάγονται οι δύο παραπάνω διαφορετικές καταστάσεις, σ’ αυτήν την περίπτωση ταυτίζονται. Ο γάμος του Αρνίου, όπως κι ο έρωτας θα είναι τέλειοι. Αυτό μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι επιθυμία του Θεού είναι να μην αδικηθεί ούτε ο Μενέλαος ούτε ο Πάρης.

Αυτό, από μόνο του, μας προσδιορίζει και τη φορά με την οποία εξελίσσεται το Σχέδιο. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει ο Πάρης κι ο Μενέλαος να ταυτίζονται, συνεπώς να βρίσκονται κι οι δύο στο ίδιο σύστημα και άρα στην Ευρώπη. Το σύστημα αυτό —όπως αναφέραμε όταν εξετάζαμε το Μενέλαο— θα έχει και την τέλεια γνώση αλλά και την κοσμοκρατορία… συνεπώς θα πρέπει απαραίτητα να μεταφερθεί και η Τροία. Ο Πάρης θα πρέπει να είναι ο γιος του Πριάμου, που βρίσκεται αγνοούμενος έξω από την Τροία, αλλά ο ίδιος να είναι ο Μενέλαος στην κοινωνία των Αχαιών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, θα πρέπει ο Αλέξανδρος να ξαναγεννηθεί σ’ ένα χώρο, που έχει την κοσμοκρατορία… να κάνει το γάμο με τη φιλοσοφία, αλλά να παραμείνει στατικός και να μην αναγκαστεί για τον οποιονδήποτε λόγο να κινηθεί προς άλλους χώρους, δημιουργώντας συνθήκες παγίδευσης.

Ο Πάρης γεννιέται, μόνον όταν ο Υιός κινείται προς το σύστημα, που έχει την κοσμοκρατορία… όταν, δηλαδή, ο ίδιος άνθρωπος με την ίδια μορφή και γνώση, παρουσιάζεται με πολλαπλάσια δύναμη. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο διασταυρώνονται οι στόλοι έξω από τα Κύθηρα, όπου βρίσκεται ο ναός της Αφροδίτης.

Τα Κύθηρα είναι πολύ σημαντικό νησί, γιατί, αν ανατρέξει ο αναγνώστης στην Οδύσσεια, θα δει ότι ο Οδυσσέας θα έφτανε στον προορισμό του γρήγορα, αν δεν έχανε τον έλεγχο, εξαιτίας της θείας βούλησης έξω απ’ αυτό το νησί. Κύθηρα = 27 = Όφις = Μοίρα = Λύχνος = Έλαιον. Στο νησί αυτό, βρίσκεται ο ναός της Αφροδίτης κι εκεί συναντώνται για πρώτη φορά ο Πάρης και η Ελένη. Ναός της Αφροδίτης = Βασιλεύς της Ασίας = Σταυρός του Μαρτυρίου = Μόσχος ο σιτευτός = Βασίλειον του ουρανού = 85.

Αυτό σημαίνει ότι ο έρωτας της Ελένης και του Πάρη γεννιέται, όταν ο Πάρης βρίσκεται στο ζενίθ της δόξας του, είτε ως Αλέξανδρος, βασιλιάς της Ασίας, είτε ως Ιησούς στο Σταυρό του Μαρτυρίου. Ο Αλέξανδρος κι ο Ιησούς αποθεώθηκαν, τη στιγμή ακριβώς που ο καθένας ολοκλήρωσε το έργο του. Τότε μόνον ήταν όμορφοι σαν το Θεό Διόνυσο και μεγαλοπρεπείς σαν τον Πατέρα των Θεών. Η περίπτωση του Χριστού είναι απλά πιο πολύπλοκη, γιατί ζει και μετά τη Σταύρωσή Του κι αγωνίζεται για την επάνοδό Του, ενώ ο Αλέξανδρος με τη μορφή του Αχιλλέα παραμένει εγκλωβισμένος στον Άδη. Ο Οδυσσέας συνεχίζει πέρα από τα Κύθηρα, γιατί από εκείνο το σημείο κι έπειτα, αρχίζει η περιπέτειά του. Ο Πάρης, όπως εύκολα κατανοεί ο αναγνώστης, είναι το ίδιο το Αρνίον που συναντάμε στην Αποκάλυψη ως εσφαγμένο. Αρνίον = 32 = Ζενίθ = Πάρης = Άσωτος = Δύναμις = Γαβριήλ = Σύστημα. Η Ελένη βρίσκεται στο δίλημμα, όταν βλέπει το Αρνίον σε πλήρη ισχύ κι αθάνατο.

Η φιλοσοφία είχε δεχτεί το νεαρό Μακεδόνα βασιλιά για άντρα και καρπός αυτής της σχέσης ήταν η Ερμιόνη. Αυτός ο άντρας μετακινήθηκε προς την Πύλο και το Νέστορα ακολουθώντας τη μοίρα του. Ο Νέστορας είναι ο Παράκλητος, που γεννιέται μετά τη Θυσία του Υιού. Είναι ο Νέστωρ, που γίνεται Νέστορας. Ο βασιλιάς της Μακεδονίας βάδιζε προς την κοσμοκρατορία και πεθαίνοντας στα τριάντα τρία του χρόνια, γίνεται Νέστωρ = 33. Μετά θάνατον, γίνεται Νέστορας = Πρίαμος = 43 = Κάτω κόσμος = Παράκλητος. Ο Πάρης είναι αυτός, που έρχεται με τη λαμπρότητα του Υιού και όχι αυτός, που αγωνίζεται.

Ο Αλέξανδρος καθώς μετακινείται προς την Ασία, αγωνίζεται να γίνει κύριος της Ασίας κι εγκαταλείπει τη φιλοσοφία. Ο ίδιος αφού γίνει βασιλιάς της Ασίας, επιστρέφει στην Ελλάδα με τη λαμπρότητα του Υιού του Θεού, εφόσον είναι Υιός του κοσμοκράτορα, κοσμοκράτορας. Οι στόλοι διασταυρώνονται, γιατί οι Έλληνες μετά τον Αλέξανδρο ήρθαν σε δίλημμα. Είχαν μπροστά τους δύο εικόνες δύο διαφορετικών όσο κι όμοιων καταστάσεων. Είχαν υποσχεθεί να βοηθήσουν τον Αλέξανδρο ως βασιλιά μόνο για την πανελλήνια εκστρατεία, συνεπώς η φιλοσοφία θα έμενε πιστή στο γάμο, μέσω του οποίου ο βασιλιάς θα τιμωρούσε την Ανατολή, σεβόμενος τη δημοκρατία. Από την άλλη μεριά, υπήρχε μία νέα κατάσταση στην οποία ο νεκρός πλέον Αλέξανδρος υπήρχε ως εικόνα, αλλά ήταν πλέον κοσμοκράτορας. Τι έπρεπε να κάνει η φιλοσοφία; Να παραμείνει στη συμφωνία με το στρατηγό-αυτοκράτορα ή να υπηρετήσει πλέον την κοσμοκρατορία; Ακολουθεί τον κοσμοκράτορα κι επειδή όλοι οι λαοί είναι ενταγμένοι μέσα σ’ αυτόν το χώρο, προκαλείται το πρόβλημα κι επομένως ο πόλεμος.

Μόνον έτσι είναι δυνατό να πολεμήσουν Έλληνες κι Ιουδαίοι στο ίδιο στρατόπεδο. Η θάλασσα στην οποία βρίσκονται οι στόλοι, είναι ο κατακλυσμός της Αλεξανδρινής περιόδου, κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν στη διάθεση των ανθρώπων, αλλά ο στόλος των Τρώων είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός και πλούσιος, ενώ αυτός των Ελλήνων απλά στολισμένος. Οι Έλληνες με τον Αλέξανδρο είχαν τον πιο στολισμένο στόλο, επειδή η γνώση τους είχε γεννήσει τα πάντα και η κατάσταση ήταν εορταστική μέσω της παγκόσμιας πλέον δόξας που πήρε η Αθήνα εξαιτίας του αυτοκράτορα. Αυτοκράτωρ = Αγαπητός = 35 = Μενέλαος. Από την άλλη πλευρά εξαιτίας πάλι του Αλεξάνδρου, που αναγνωρίστηκε στην Ασία, οι Τρώες είχαν τον πιο εντυπωσιακό στόλο. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία, που οι δούλοι βρίσκονταν κάτω από τις διαταγές, όχι δεισιδαιμόνων βασιλιάδων, αλλά αυτοκράτορα με γνώση της φιλοσοφίας. Αυτοκράτορας = 45 = Αλέξανδρος.

Η συνάντηση έγινε, γιατί ο Πάρης αντιπροσωπεύει την Τροία κι όταν αυτή είναι ισχυρή, ζητά πάντα την Ησιόνη. Ο βασιλιάς της Ασίας ζητούσε απ’ όλα τα βασίλεια υποταγή, συνεπώς εγκατάλειψη των εθνικιστικών τους φιλοσοφιών. Όμως πώς είναι δυνατό να συμβεί αυτό, χωρίς τη βοήθεια των υιών του Δία, των Διόσκουρων; Όπως ο Μενέλαος κατευθυνόταν προς το Νέστορα, ο κοσμοκράτορας κατευθυνόταν προς τους Διόσκουρους. Θα έπρεπε να επιλέξει, αν θα λειτουργούσε ως Κάστορας ή ως Πολυδεύκης. Η ωραία Ελένη είναι η σάρκα, που απαιτεί το Αρνίον, ώστε να κινείται ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο όρια χωρίς πρόβλημα. Μέσω της φιλοσοφίας είναι δυνατόν το ίδιο πρόσωπο να λειτουργεί ως Μεσσίας, αλλά κι ως σατανάς.

Το θείο Σχέδιο με την λήψη της κοσμοκρατορίας από τη Ρώμη, πέτυχε μετά τη λήξη της πρώτης Ιλιάδας να ξαναπάρει ο Μενέλαος την Ελένη ταυτιζόμενος με τον Πάρη, που όμως ως εικόνα της Ανατολής έχει πεθάνει. Μετά τον πόλεμο η Λύτρωση δεν έρχεται, γιατί το ζητούμενο δεν είναι πλέον η επιλογή της Ελένης, αλλά η επιστροφή του Οδυσσέα. Η ίδρυση της Ρώμης επιτελεί αυτόν ακριβώς το σκοπό. Η φιλοσοφία παραδίδεται σ’ ένα πρόσωπο, ώστε ο γάμος να συνοδεύεται από έρωτα και να μην απειλείται. Αυτό ήταν αδύνατο να γίνει χωρίς το βασιλιά της Ασίας, γιατί οι αντίξοες συνθήκες της Ευρώπης δεν επέτρεπαν στη γνώση να δομήσει ισχυρό σύστημα. Ο Θεός γέννησε τον Πάρη, ώστε μέσα από άπειρες διαδικασίες να μεταφερθεί στην Ευρώπη.

Ο Αλέξανδρος που αναγνώρισαν οι Ρωμαίοι ως σύστημα, δεν ήταν ο Πάρης που είδαν μόνον οι Έλληνες, αλλά ο νέος Μενέλαος. Η λάμψη του και η ομορφιά του ανάγκασαν το σύστημα να του παραδώσει την ωραία Ελένη ως γυναίκα, γιατί το συνέφερε. Αυτό συνέβη, γιατί ήταν ο μοναδικός τρόπος να δοθεί εξουσία στο θρόνο της Ρώμης. Αναγνώρισαν τον Αλέξανδρο, ώστε να μπορέσουν ν’ αυτοαναγορευτούν διάδοχοι του. Οι μύθοι που σκορπίστηκαν γύρω από το Μακεδόνα κοσμοκράτορα στη Δυτική Ευρώπη, ήταν τέχνασμα του συστήματος, ώστε να εξωραΐσουν τις άθλιες εξουσίες των ηλιθίων δούλων, που παρίσταναν τους βασιλιάδες. Τ’ όμορφο πριγκιπόπουλο ή η πεντάμορφη πριγκίπισσα ήταν πάντα άσχημοι δούλοι, που τις περισσότερες φορές δολοφονούσαν ή δολοφονούνταν από ομοίους, στ’ όνομα θρόνων, που ποτέ δεν κατάλαβαν ποιον σκοπό υπηρετούσαν.

Ο Πάρης ακολουθούμενος από την Ελένη μπαίνει στη θάλασσα, που χωρίζει την Ελλάδα από την Τροία και τη μετατρέπει σε Κόλαση. Η καταδίωξη από τους Διόσκουρους σημαίνει ότι ο Πάρης με σάρκα τη φιλοσοφία, αρχίζει να μολύνει τη θάλασσα. Όταν λαμβάνει τη μορφή του Πολυδεύκη καταδιώκεται από τον Κάστορα και τ’ αντίστροφο. Όταν ο βασιλιάς της Ασίας μοιράζει γνώση Μεσσία ακολουθεί από πίσω του γνώση εξουσίας, ώστε να μη χαθεί η ισχύς. Όταν ο ίδιος εξουσιάζει και λαμβάνει σκληρά μέτρα, ακολουθεί επίσης γνώση που βοηθά τους ανθρώπους, με κύριο όμως στόχο να μην αντιδρούν στην εξουσία. Κατά την περίοδο των ελληνιστικών βασιλείων πραγματοποιείται η καταδίωξη, ώστε να γεννηθεί το σύνολο της γνώσης, που προστατεύει κι απειλεί το σύστημα, δηλαδή το Αρνίον ή Πάρη. Οι Διόσκουροι δεν έφτασαν ως Αχαιοί στην Τροία, γιατί έπρεπε να σωθεί το Αρνίον και να μεταφερθεί, όταν έπρεπε, στη Ρώμη.

Όταν ο Αλέξανδρος και η εξουσία του μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα για το σύνολο των Αχαιών. Η θάλασσα ήταν εντυπωσιακά μεγαλύτερη και σημαντικά πιο επικίνδυνη. Οι εκλεκτοί γνώριζαν το κέντρο εξουσίας, αλλά ήταν αδύνατο να επιτεθούν. Πώς μπορεί να επιτεθεί κάποιος σε μία δομή, που προστατεύεται από άπειρη γνώση; Υπάρχουν άνθρωποι, που την προστατεύουν, χωρίς να είναι δεισιδαίμονες ή βάρβαροι. Αν μιλήσει κάποιος για ελευθερία, αυτοί μιλούν γι’ ασφάλεια, αν πάλι μιλήσει για δημοκρατία, μιλούν για οργάνωση. Η Αλεξανδρινή περίοδος αυτό το νόημα είχε. Δημιούργησε γνώση, που πολεμούσε τη γνώση. Όταν το σύστημα —τις λίγες φορές που δεν μπορούσε ν’ ασκήσει βία— απειλούνταν, είχε τη γνώση, ώστε να φθείρει το θνητό άνθρωπο, σ’ ό,τι αφορά την ηλικία και να τον μετατρέψει εύκολα σε δούλο. Ο νέος αγωνιζόταν, όταν είχε τη γνώση, αλλά έμενε εκτός υπεραξίας. Με την πάροδο του χρόνου ξεπουλιόταν μπαίνοντας στα παλάτια, όπου η πορνεία ήταν πιο φυσική κι από το φως του Ηλίου. Οι Αχαιοί και πάλι θα έπρεπε να συγκεντρωθούν στην Αυλίδα, ώστε να επαναληφθούν οι ίδιες συνθήκες. Να περιμένουν δηλαδή τη θεία εύνοια μέσω του ανέμου κι επομένως να θυσιαστεί εκ νέου η φιλοσοφία.

Ο Πάρης ήταν ο Υιός, που υπηρετώντας το Σχέδιο λειτούργησε ως άσωτος. Δεν παρέδωσε τη γνώση, αλλά την πολλαπλασίασε. Δεν κατέλυσε την εξουσία, αλλά την ισχυροποίησε. Πάρης = 32 = Άσωτος, ενώ, Άσωτος υιός = 58 = Εξουσία μεγάλη = Θυμός του Θεού = Ιουδαϊσμός = Παλαιά Διαθήκη = Ομήρου Ιλιάδα = Εντολαί του Θεού. Ο άσωτος Υιός είναι πρακτικά αυτός, που κρατάει τον καρπό των αρχικών γνώσεων και ξαναδίνει τις ίδιες. Ο νεκρός Αλέξανδρος ήταν άσωτος, γιατί κράτησε ως σύστημα τη φιλοσοφία και στους ανθρώπους έδωσε, στην καλύτερη περίπτωση, την παιδεία των Επών. Ο ζωντανός Ιησούς ήταν επίσης ο άσωτος Υιός, γιατί στη διδασκαλία Του εξέφραζε το θυμό του Θεού κι έδινε εντολές. Ήταν άσωτος, γιατί θυσιάστηκε, χωρίς να γκρεμίσει το ιουδαϊκό σύστημα Ιησούς ζων = Άσωτος υιός = 58.

Η παραβολή του ασώτου περιγράφει τη διαδοχή. Ο Βασιλεύς της Ασίας είναι ο μόσχος ο σιτευτός και η ισχύς του δίνεται πάντα στον άσωτο Υιό. Ο Υιός Βασιλεύς, όταν λαμβάνει την εξουσία να ελέγχει τη γνώση, είναι πάντα επικίνδυνος λόγω της Θυσίας. Ο Πάρης ή Αλέξανδρος όσο είναι ζωντανός, φέρει τα κέρατα του Αρνίου κι απ’ αυτά τα κέρατα είναι δυνατό να πάρει την ιδιότητα του Μεσσία του Παντοκράτορα. Όταν πεθαίνει όμως, δεν εγκαταλείπει την ιδιότητα του βασιλιά και άρα ως διάβολος φέρει κέρατα, που τον προστατεύουν, αλλά βασανίζουν τους ανθρώπους. Κέρατα του Αρνίου = 56 = Λόγος του Θεού = Υιός του Θεού. Μεσσίας Παντοκράτορας = 99 = Υιός του Θεού του Ύψιστου. Διατηρώντας τη βασιλική ιδιότητα είναι αναγκασμένος να προστατεύσει την εξουσία, επομένως να γίνει άσωτος Υιός. Όταν δίνεται λοιπόν η Σοφία, επειδή κι αυτή είναι μοναδική, εμφανίζεται εκ νέου ο Υιός. Σοφία = Άμωμος = Θεός = 28 = Έρως = Άνεμος = Δώρον. Ο άνεμος που οδηγεί με ασφάλεια στην Ιθάκη, είναι πάντα ο Ζέφυρος, αφού το δώρο δίνεται πάντα από βασιλιά. Ζέφυρος = Βασιλεύς = 39. Δυτικός άνεμος = 60 = Κοσμοκράτορας.

Όταν ο Πάρης έφυγε με την Ελένη, ήταν νεκρός και κατευθυνόταν προς το Ίλιον = Θάνατος = 30 αναζητώντας την προστασία του πατέρα του και του αδερφού του Έκτορα. Πρίαμος = Κάτω κόσμος = 43, Έκτωρ = Άδης = 21, και, Νεκρός = 33, ενώ, Νεκρός Αλέξανδρος = Βασιλεύς των νεκρών = 78. Η προστασία είναι απαραίτητη για τον Πάρη, γιατί η μορφή του είναι ευάλωτη. Ενώ είναι εντυπωσιακός, ώστε να προκαλεί το θαυμασμό ακόμα και του Έκτορα, μέσα στη μάχη είναι αδύναμος. Ο Μενέλαος στη μονομαχία τους θα τον νικούσε, γιατί από φιλοσοφική άποψη η μορφή του Μακεδόνα Αλεξάνδρου είναι πιο ουσιαστική και άρα ισχυρότερη από τον εντυπωσιακό Αλέξανδρο της Ασίας. Ο Μενέλαος είναι πιο ισχυρός, γιατί είναι αυτός, που δίνει τη δυνατότητα στη βασιλεία να παρασύρει τη φιλοσοφία. Τα ιδανικά και τα οράματα του Αλεξάνδρου μέσα στον ελλαδικό χώρο, είναι τα όπλα του Μενελάου, ενώ οι μύθοι κι οι θρύλοι, που συνόδευαν τον Αλέξανδρο μετά το θάνατό του, ήταν τα όπλα του Πάρη. Δεν είναι δυνατόν ο Πάρης ως Ασιάτης ηγεμόνας, παρ’ όλη τη λαμπρότητά του, ν’ αντέξει το βάρος μίας επίθεσης, που παγίδευσε κι αυτούς ακόμα τους Έλληνες της Αθήνας.

Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσει σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης, είναι ότι ο Πάρης είναι μόνον εικόνα χωρίς σάρκα κι οστά. Αν ζούσαν ο Αλέξανδρος ή ο Ιησούς με το σύνολο των εξουσιών που τους έχουν αποδώσει, θα ήταν οι μορφές του Πάρη, που παρέσυραν την Ελένη. Είδε όμως ποτέ κάποιος το νεαρό Ιησού ζωντανό, να ηγείται του χριστιανικού κόσμου; Είδε ποτέ κάποιος τον Αλέξανδρο ηγέτη μίας απόλυτα διαμορφωμένης τάξης πραγμάτων στην Ασία ή στον κόσμο; Ο Αλέξανδρος πήρε την ισχύ του θρόνου της Βαβυλώνας σε μία περίοδο, κατά την οποία τίποτε δεν είχε διαμορφωθεί. Θεωρητικά και μόνον υπήρξε κοσμοκράτορας. Η περιφέρεια που υποτίθεται ότι ήταν κάτω από την εξουσία του στο χρόνο, κατά τον οποίο αυτός έζησε στη Βαβυλώνα, φυσικό ήταν να τον γνωρίζει, όπως ήταν φυσικό και να μην τον γνωρίζει. Ο Πάρης είναι πάντα ο πρίγκιπας, που συνδέεται με τη βασιλεία κι ερωτεύεται τη φιλοσοφία. Είναι αυτός, που μέσα στον κάτω κόσμο, εισάγει την Ελληνίδα γυναίκα. Αυτό το σημείο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, γιατί ο πόλεμος της Τροίας ξεκινά από την ενέργεια του Πάρη και η πρόκληση υπάρχει πριν την εμφάνιση του ανθρώπου, που ενσαρκώνει τον ίδιο. Ο Πάρης δηλαδή είναι δυνατό ν’ αρπάξει την Ελένη, πριν γεννηθεί αυτός, που τον ενσαρκώνει.

Στην ιστορική του διάσταση αυτό σημαίνει ότι ο Αλέξανδρος ήταν ο Πάρης, γιατί ενσωμάτωσε στο σύστημα τη γνώση της φιλοσοφίας. Όμως το σύστημα το είχε ήδη πραγματοποιήσει αυτό πριν την εμφάνιση του Αλεξάνδρου. Ο Δαρείος ως μεγάλος βασιλιάς, δεν ήταν ο κλασικός βάρβαρος Ασιάτης. Είχε εισάγει τη φιλοσοφία στο βασίλειό του κι είχε τη συνεισφορά στην άσκηση εξουσίας μίας ανώτερης τάξης εκλεκτών, των οποίων οι γνώσεις και νοοτροπίες, ήταν απόλυτα όμοιες μ’ αυτές των ευγενών Μακεδόνων και των μετέπειτα εκλεκτών των ελληνιστικών βασιλείων. Ο Αλέξανδρος εισερχόμενος στην Ανατολή σκόρπισε απλά γνώση, που υπήρχε, αλλά σ’ εξαιρετικά περιορισμένη κλίμακα. Έγινε δηλαδή μεγάλος βασιλιάς στη θέση του Δαρείου, εξιδανικεύοντας με το θάνατό του το θεσμό. Η αποθέωσή του είναι αποτέλεσμα του αγώνα και της θυσίας του ως Αχιλλέα, που πολεμά το σύστημα. Η παγίδα, όπως είναι αντιληπτό, βρίσκεται στο γεγονός ότι ισχυροποιείται τελικά αυτό, που υποτίθεται ότι απειλείται. Ο αγωνιστής ενάντια στην εξουσία, την καταλαμβάνει και γίνεται ο ίδιος εξουσία. Αποθεώνεται ο αγωνιστής και γίνεται είδωλο στην κορυφή του συστήματος.

Ο άνθρωπος αγάπησε τον Αχιλλέα, που πολεμά ενάντια στο σύστημα, αλλά δεν αντιλαμβάνεται την εναλλαγή των ρόλων. Είναι αδύνατο να φανταστεί ο άνθρωπος τη δύναμη της θείας Σοφίας. Είναι τόσο τρομερή, ώστε αυτό που φαίνεται αδυναμία, είναι δύναμη και τ’ αντίστροφο. Ο Θεός δημιούργησε μία εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση, που είναι δύσκολο ακόμα και να περιγραφεί. Δημιούργησε ένα αμέτρητο πλήθος δεδομένων μ’ απειροελάχιστα μέσα που είναι δυνατό μόνον Αυτός να ελέγξει. Είναι τρομερό και μόνο να σκεφτεί κάποιος πως όλα αυτά που περιγράφονται, είτε στα Έπη είτε στις άλλες ιερές Γραφές, είναι αποτελέσματα ελαχίστων σε αριθμό δωρεών γνώσεως και μίας διπλής εμφάνισης του Υιού. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αγωνιστεί κι έχουν φαινομενικά επηρεάσει την πορεία του κόσμου, που είναι στην πραγματικότητα προκαθορισμένη.

Ο Θεός δημιούργησε όλη αυτήν την κατάσταση μ’ ελάχιστα μέσα κι εκπληκτική ευφυΐα. Έδωσε γνώση σε δύο συστήματα και σε δύο λαούς. Με τέσσερις δωρεές δημιούργησε τη Βαβυλώνα, την Αίγυπτο, τους Έλληνες και τους Ιουδαίους. Με δύο εμφανίσεις του Υιού διαχειρίστηκε τις γνώσεις των ανθρώπων, που παράχθηκαν κι αποτέλεσμα ήταν η υπερσύνθετη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Ο Θεός ποτέ δε εκβιάζει μία κατάσταση. Δεν ξεχωρίζει δηλαδή ποτέ από τους ανθρώπους αυτόν, που θα ενσαρκώσει τον Καρλομάγνο ή το Ναπολέοντα. Δημιουργεί καταστάσεις, που γεννούν την προβλεπόμενη εξέλιξη. Ο Καρλομάγνος γεννήθηκε, γιατί η κατάσταση το επέτρεπε και όχι επειδή ο ίδιος ήταν ξεχωριστός. Αν δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, θα ήταν κάποιος άλλος, που θα έπαιρνε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Ο Θεός δεν επιθυμεί να δώσει τη δόξα σ’ εκλεκτούς, αλλά τη Θέωση του ανθρώπου. Η Θέωση έρχεται μόνο με τη γέννηση του Υιού με χαρακτηριστικά Βασιλέως και Κυρίου.

Το δύσκολο είναι να γεννηθεί ο Κύριος με την εξουσία στον οίκο του Θεού, που θα πρέπει να είναι τεράστιος, ώστε να επωφεληθεί το σύνολο της ανθρωπότητας. Από τη στιγμή που διαπράττεται το αμάρτημα και μετά στόχος είναι να δημιουργηθεί ο οίκος του Θεού, ώστε ο Υιός Του ο άνθρωπος να πάρει το σύνολο, όσων δικαιούται. Αυτό ακριβώς περιγράφουν οι προφητείες κι αυτό ακριβώς περιγράφουν τα Έπη.

Τα Έπη είναι δύο έργα, που για να γίνουν αντιληπτά, θα πρέπει ο άνθρωπος να έχει υπόψη του τα εξής δεδομένα: πρώτον, ότι ο Υιός έχει διπλή ιδιότητα, συνεπώς η δραστηριότητά Του ως Βασιλέως είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτήν του Κυρίου. Δεύτερον, ότι ο Υιός είναι άνθρωπος… για να μιλάμε επομένως για πανανθρώπινη λύση, θα πρέπει ν’ αντιληφθούμε το απαραίτητο της επανάληψης, δηλαδή την αλλαγή της κλίμακας, διατηρώντας πάντα το σύνολο των στοιχείων στη μορφή που αυτά ελέγχονται. Τρίτον ότι η βασιλεία είναι ευκολότερη στη δόμηση από τον οίκο… επομένως η εμφάνιση του Βασιλέως προηγείται απ’ αυτήν του Κυρίου. Τέταρτον, επειδή η διπλή ιδιότητα είναι μόνιμο χαρακτηριστικό, αυτό που προηγείται κι αυτό που ακολουθεί είναι δυνατό να συνυπάρξουν και πολλές φορές ν’ αλλάξουν σειρά… είναι αδύνατον η Οδύσσεια να προϋπάρξει της Ιλιάδας αλλά είναι δυνατό μετά από μία Ιλιάδα ν’ ακολουθήσει η Οδύσσεια, που θα δημιουργήσει τα δεδομένα για την επανάληψη της Ιλιάδας.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης η Ιλιάδα είναι η περιγραφή της δραστηριότητας του Βασιλέως, ενώ η Οδύσσεια του Κυρίου. Επειδή ο Κύριος εμφανίζεται δύο φορές, και ως Βασιλεύς και ως Κύριος, πρωταγωνιστεί και στα δύο Έπη, αλλά με τη μορφή, που υπηρετεί το Σχέδιο. Στην Ιλιάδα ο Υιός που φέρει τη βασιλική ιδιότητα, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ αυτόν, που φέρει την ιδιότητα του Κυρίου και το ίδιο συμβαίνει και στην Οδύσσεια. Ο Χριστός υπήρξε Βασιλεύς και Κύριος. Αγωνίστηκε ως Βασιλεύς, αλλά μέσα στα Έπη δεν είναι ο λαμπρός βασιλιάς, επειδή δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ιδιότητα του Κυρίου.

Με βάση όλα αυτά και με δεδομένο ότι η Τροία είναι υπαρκτή από την εποχή του αμαρτήματος, θα πρέπει ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι η Ιλιάδα, άσχετα αν επαναλαμβάνεται, είναι πάντα μία κι εξελίσσεται στο σύνολο του χρόνου με τρομερή ακρίβεια. Γεγονότα δηλαδή που επαναλαμβάνονται και δημιουργούν τα επιθυμητά δεδομένα, δεν αλλάζουν τη μορφή της. Ο Αχιλλέας πεθαίνει, ώστε ν’ αλλάξει η κλίμακα, αλλά στην πραγματικότητα και στο σύνολο του χρόνου κατά τον οποίο αυτό συμβαίνει, είναι θυμωμένος. Δεν πρέπει να φαντάζεται κάποιος ότι η επανάληψη εξαιτίας των θυσιών αλλάζει την πλοκή των Επών και ότι τα νέα δεδομένα δημιουργούν ανακρίβειες στα Έπη. Τα Έπη είναι τέλεια, όπως κι αν εξεταστούν… είτε τα εξετάσει κάποιος από την εποχή της Δημιουργίας ως σήμερα είτε από κάποιο άλλο χρονικό σημείο και μετά. Η μόνη διαφορά που υπάρχει, βρίσκεται στο τέλος της περιγραφής τους, σύμφωνα με την οποία η γνώση που δίνεται, προετοιμάζει την επανάληψη… στη γενική κλίμακα βέβαια, όταν τα Έπη τελειώσουν, το τέλος θα είναι και οριστικό.

Τα Έπη τελειώνουν σ’ αυτήν την κλίμακα ταυτόχρονα, εφόσον ο Υιός είναι Βασιλεύς και Κύριος. Η θεία ευφυΐα με την τελευταία εμφάνιση του Υιού, φροντίζει να μην αφήσει κανένα περιθώριο στους δούλους. Ο Βασιλεύς έξω από την Τροία θα γκρεμίσει τα τείχη κι ο Κύριος μέσα στον οίκο Του θα εξοντώσει αυτούς, που στ’ όνομά Του χτίζουν τείχη. Ο Αινείας, για παράδειγμα, υπάρχει στην Ιλιάδα και δεν εξοντώνεται από τον Αχιλλέα. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνει το εξής: ο Αχιλλέας στη γενική κατάσταση δεν τον έχει συναντήσει ακόμα κι αυτός υπάρχει. Στη μερική, εφόσον έχει ξανασυμβεί ο πόλεμος, οι Θεοί τον προστατεύουν από τον Αχιλλέα, ώστε να επιβιώσει στο τέλος και να μεταφέρει την Τροία. Ο Αινείας, επειδή τα Έπη είναι ακριβή θα συναντηθεί με τον Αχιλλέα, αλλά χωρίς να είναι δυνατό να προστατευτεί από κανένα Θεό.

Στην πρώτη Ιλιάδα οι αρχαίοι Έλληνες επιτέθηκαν στους ευνούχους, αλλά δε πρόλαβαν να τους εξοντώσουν, γιατί χάθηκαν. Από εκείνη τη στιγμή ο Αχιλλέας είναι θυμωμένος κι απέχει. Τον Αινεία θα τον ξανασυναντήσει μετά το θάνατο του Πάτροκλου, συνεπώς όταν επανέλθει στη μάχη. Ανακριβή θα ήταν τα Έπη, αν η συνάντηση Αχιλλέα και Αινεία πραγματοποιούνταν μόνον πριν το θυμό. Αυτό θα σήμαινε ότι οι Θεοί προστάτευσαν τον Αινεία από τον Αχιλλέα κι επομένως στο τέλος θα τον εξόντωνε κάποιος άλλος ήρωας, πράγμα που είναι αδύνατον. Μόνον οι Έλληνες ως Αχιλλεύς έχουν τη δυνατότητα να εξοντώσουν τον Έκτορα και τον Αινεία.

Ο Θεός στο Μυστικό Σχέδιο δημιουργεί συνθήκες, εξαιτίας των οποίων οι Αχαιοί πολεμούν και ταυτόχρονα χτίζουν δομές που ξανακαλούνται να πολεμήσουν. Τα πάντα υπάρχουν και τα πάντα χτίζονται εκ νέου. Γκρεμίζεται η Τροία, που πάντα υπάρχει, ώστε να ξαναχτιστεί η ίδια πάλι, αλλά ισχυρότερη σ’ ό,τι αφορά τους ανθρώπους. Ο Θεός γνωρίζει την Τροία πάντα στην τέλειά της μορφή, λόγω τέλειας γνώσης. Ο άνθρωπος τη βλέπει διαφορετική, γιατί βελτιώνει συνεχώς τη γνώση του.

Η πρώτη Ιλιάδα διαρκεί από την εποχή της Δημιουργίας ως την εποχή που οι χριστιανοί αγωνίζονται για τη διασπορά του Λόγου του Θεού. Αυτό συμβαίνει, γιατί η δωρεά της Βαβυλώνας είχε δημιουργήσει τη δομή, που άγγιζε την έννοια της κοσμοκρατορίας και οι δύο κύριες γνώσεις είχαν παράγει τους καρπούς τους. Η Βαβυλώνα μέσω του μεγάλου βασιλέως, είχε αρπάξει την ωραία Ελένη κι όλοι οι εκλεκτοί βρέθηκαν στον πόλεμο. Οι Έλληνες που ήταν ο Αχιλλέας, σκοτώθηκαν μπροστά στα τείχη, όταν άρχισαν να μπαίνουν στην υπεραξία και να χάνονται. Έκφραση τους ήταν ο Αλέξανδρος, που είναι ζωντανός κι αγωνίζεται.

Μετά το θάνατο του Αχιλλέα κι ενώ οι Αχαιοί βρίσκονται σε απόγνωση, εμφανίζεται ο Χριστός, που είναι η έκφραση των Ιουδαίων. Ο Χριστός είναι ο Οδυσσέας κι ο εμπνευστής του Δούρειου Ίππου. Ο Δούρειος Ίππος είναι το έργο του Ιησού ως σύνολο. Είναι ο ιερός Λόγος, που συνοδεύεται με πνευματικά δικαιώματα. Οι Τρώες δελεάζονται απ’ αυτό το έργο, γιατί δε φαίνεται η επικινδυνότητά του. Οι Τρώες είναι δούλοι και το έργο του Ιησού γεννά δούλους, που δεν απειλούν τους Τρώες. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι Τρώες, είναι το εσωτερικό περιεχόμενο του ίππου. Αν ο Χριστός δε φρόντιζε να υπογραμμίσει την άποψή Του για τους Έλληνες και να κλειδώσει το Λόγο Του με τον τρόπο με τον οποίο το έκανε, αυτός ο ίππος θα ήταν χωρίς περιεχόμενο. Εξαιτίας όμως των παραπάνω όλες οι γνώσεις, που απειλούν την Τροία, συνδέονται και δε χάνονται.

Οι γνώσεις αυτές είναι των σύνολο των γνώσεων που είχε στην κατοχή της η ανθρωπότητα και τις συνδέει η ελληνική γλώσσα. Εξαιτίας αυτού του ίππου, είναι δυνατό να ξαναγεννηθούν οι Έλληνες κι εκεί μέσα υπάρχουν. Δούρειος Ίππος = Κοιλιά της Θέτιδος = Χίλια εξακόσια στάδια = 87 = Κύριος της οικίας = Κύριος του αμπελώνος = Κύριος των Ιουδαίων = Δένδρα του Παραδείσου = Κλεις του Παραδείσου. Δούριος Ίππος = Κοιλιά της Θέτιδας = Νεκρός Διόνυσος = Ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί = Συντέλεια του αιώνος = 82. Ο Χριστός με τον ιερό Λόγο και την Αποκάλυψη που έδωσε στα ελληνικά, φρόντισε να μη χαθεί η γλώσσα των Ελλήνων. Με τη διάσωσή της μπαίνουν στην κοιλιά του ίππου τα Έπη, που είναι ο μόνος τρόπος γέννησης των Ελλήνων. Νεοπτόλεμος = Ομηρικά Έπη = 54. Μαζί μ’ αυτόν μπαίνουν οι Μενέλαος = 35 = Κύριος, Διομήδης = 49 = Άνθρωποι, Οδυσσεύς = Φιλοκτήτης = 46 = Ιουδαίοι και πολλοί άλλοι Αχαιοί.

Η διαφορά, που είχε προκύψει στο διάστημα από το θάνατο του Αλεξάνδρου, ήταν η ακόλουθη. Ο Αλέξανδρος είδε την Τροία στην Ανατολή, δηλαδή στη Βαβυλώνα. Ο Ιησούς είδε την Τροία στην πραγματική της θέση, στη Ρώμη, αλλά ο Δούρειος Ίππος μπήκε στη Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη. Όλα αυτά συνέβησαν, γιατί έπρεπε να προστατευτεί η Ρώμη, ώστε να εισαχθεί ο κόσμος στο Μεσαίωνα και να δράσει ο Λαομέδοντας ή Ιησούς κατά τον τρόπο που περιγράψαμε. Όλοι, όσοι ήταν δυνατό ν’ απειλήσουν την Τροία, έπρεπε να βρίσκονται στο Δούρειο Ίππο μέχρι την κατάλληλη στιγμή. Αυτές οι μετατοπίσεις έγιναν εξαιτίας της διπλής εμφάνισης του Υιού και της διπλής ιδιότητάς Του. Ενώ σε κάθε εμφάνιση έχει προτεραιότητα μία ιδιότητα, για την προστασία του Σχεδίου λειτουργεί διπλά. Με τις κύριες ιδιότητες η πορεία είναι η γνωστή κι αφορά τη Βαβυλώνα και τη Ρώμη. Ο Αλέξανδρος δηλαδή αγωνίστηκε ως Αχιλλέας και θυσιάστηκε έξω από την Τροία. Αυτή η εικόνα είναι η εικόνα του Πάρη, που μπαίνει μέσα στην Τροία με τον αγαπημένο του ταύρο κι αναγνωρίζεται, αφού νικά τα βασιλόπουλα της Τροίας. Ο Υιός ως Ίλος μετατοπίζει την Τροία και την πάει στη Ρώμη. Ως Πάρης παίρνει την Ελένη και προκαλεί τον πόλεμο. Οι Έλληνες αγωνίζονται εκ νέου μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου και πεθαίνουν, αυτήν τη φορά έξω από τη Ρώμη.

Ο Χριστός εμφανίζεται ως Κύριος και φτιάχνει το Δούρειο Ίππο. Ο Χριστός όμως δεν ήταν μόνον Κύριος, αλλά και Βασιλεύς. Αγωνίζεται ως Βασιλεύς κι ακολουθεί το παράδειγμα του Αλεξάνδρου. Μπαίνει ξανά στην Τροία με τον ταύρο κι αναγνωρίζεται εκ νέου. Ως Υιός Ίλος μετατοπίζει την Τροία από τη Ρώμη στη Νέα Ρώμη, ώστε ο πόλεμος να εξελιχθεί μακριά από τη Ρώμη της εξουσίας. Ο Χριστός ενδιαφέρεται να περάσει στην Τροία το Δούρειο Ίππο και η καταστροφή της να είναι μόνον η καταστροφή του ειδώλου. Με το Λόγο Του μπαίνει ο Δούρειος Ίππος μέσα στην Τροία και οι Αχαιοί που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν, καταστρέφουν μόνον το είδωλο της Τροίας και όχι την ίδια.

Το 800 μ.Χ. η Τροία παίρνει την τελική και τέλεια μορφή… κυρίαρχος είναι ο Λαομέδοντας, αλλά έχει ένα θανάσιμο ελάττωμα. Μέσα σ’ αυτή βρίσκεται ο Δούρειος Ίππος, που μεταφέρθηκε τέλειος από την Κωνσταντινούπολη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι Αχαιοί δεν απειλούν την Τροία, αλλά βρίσκονται μέσα στην καρδιά της πάνοπλοι και περιμένουν τη στιγμή να επιτεθούν. Όταν μπαίνει ο ίππος στην Τροία, συμβαίνουν δύο φαινόμενα: η Κασσάνδρα προειδοποιεί για την επικινδυνότητά του και η Ελένη περιεργάζεται τον ίππο, φωνάζοντας τα ονόματα των Αχαιών ηρώων. Την ενέργεια της Κασσάνδρας την έχουμε εξηγήσει κι αυτό που μένει, είναι να δούμε την ενέργεια της Ελένης. Η Ελένη είναι το σύστημα, που έχει την τέλεια γνώση ν’ αναγνωρίζει τι είναι επικίνδυνο και τι όχι.

Όταν ο Κύριος των Ιουδαίων μπήκε στην Κωνσταντινούπολη, που συνυπάρχει με τη Ρώμη, οι εκλεκτοί φοβήθηκαν το Λόγο του Χριστού. Όλοι όσοι είχαν γνώση και στήριζαν το σύστημα, δεν είδαν με καλό μάτι το Λόγο του Χριστού και την Αποκάλυψη, που ήταν στα ελληνικά. Ένας λόγος με την ισχύ του Λόγου του Χριστού και τόσο κατανοητός ήταν επικίνδυνος, γιατί πάντα είναι δυνατό να γεννηθεί ένας όμοιός του και μετά να προκληθούν αλυσιδωτά φαινόμενα. Πριν έρθουν σε συνεννόηση με τους ηγέτες των χριστιανών, μελέτησαν τη συμπεριφορά των χριστιανών. Έκαναν διωγμούς, τους βασάνισαν, τους έδωσαν εξουσία, τους άφησαν να γευθούν πορνεία. Όλα αυτά τα έκαναν για να δουν πώς αντιδρά η μάζα που γεννιέται απ’ αυτόν το Λόγο κι αν είναι δυνατό να γεννηθεί απ’ αυτόν το Λόγο Αχιλλέας, Οδυσσέας, Διομήδης κι άλλοι Αχαιοί. Το σύστημα γνωρίζει, για παράδειγμα, ότι δεν πρέπει να δίνει τα Έπη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί γίνονται ευερέθιστοι κι επομένως επικίνδυνοι όταν αδικούνται ή διώκονται. Η Ελένη φωνάζει τα ονόματα των ηρώων τη στιγμή που το σύστημα μελετά την αξία του Λόγου του Χριστού και την επικινδυνότητά του γι’ αυτό. Μόνον ο Άντικλος πήγε να μιλήσει κι αυτόν τον σταμάτησε ο ίδιος ο Οδυσσέας. Ο Άντικλος = 33 = Νεκρός = Εμμανουήλ, είναι οι άνθρωποι, που υιοθετούν το Λόγο του Χριστού, αλλά ο Ίδιος ο Χριστός δεν τους αφήνει να μιλήσουν, εφόσον δίνει δικαιώματα στους Αποστόλους.

Όλα αυτά γίνονται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και η γνώση περνά στα χέρια της Τροίας. Όταν πλέον κοσμοκράτειρα είναι η Ρώμη, ο Ίλος έχει δώσει τη θέση του στο Λαομέδοντα και χτίζονται πλέον τα τείχη της Τροίας πιο ισχυρά από ποτέ. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση τα δεδομένα αλλάζουν και η συγκεντρωμένη γνώση αρχίζει και διασκορπίζεται. Ξαναγεννιούνται οι Αχαιοί έξω από την Τροία κι αρχίζουν να χτίζουν τα βασίλειά τους. Είναι η περίοδος κατά την οποία ο σατανάς —σύμφωνα με την Αποκάλυψη— εμφανίζεται ξανά μετά χίλια έτη και πλανά τους ανθρώπους. Μετά την επανάσταση η Ρώμη ξαναδίνει ισχύ στους βασιλιάδες, αλλά ο Χριστός που τους αιώνες του Μεσαίωνα εμφανιζόταν ως Κύριος λαμβάνει και πάλι τη μορφή Βασιλέως. Συμβαίνει αυτό, που συνέβη εξαρχής στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο Χριστός ως Βασιλεύς στη Δύση γίνεται και πάλι το Αρνίον ή Πάρης και ξαναπαίρνει την Ελένη που εμφανίστηκε εκ νέου στη Δύση. Αυτό έχει ως συνέπεια την έναρξη του πολέμου, στον οποίο συμμετέχουμε κι εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι.

Το λεπτό σημείο σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι ότι ο Μενέλαος κι ο Πάρης είναι το ίδιο πρόσωπο και η Ρώμη στην πραγματικότητα ξεγελά τους ανθρώπους με τα είδωλα. Ο Χριστός ήταν Άρχων του κόσμου και Κύριος κατά το Μεσαίωνα κι ο Ίδιος είναι και σήμερα. Κανένας δεν έκλεψε τη γυναίκα κανενός. Όμως οι άθλιοι δημιουργούν συνθήκες πολέμου για να παγιδεύσουν τους ανθρώπους. Τη δυνατότητα αυτήν την παίρνουν από το γεγονός ότι ο Μενέλαος και η ωραία Ελένη —λόγω χαρακτηριστικών— λαμβάνονται άλλες φορές ως σύζυγοι κι άλλες φορές ως εραστές. Επειδή κάποτε ο Πάρης ήταν διαφορετικό πρόσωπο κι είχε σχέση με τον έρωτα, το σύστημα είχε τη δυνατότητα να παρουσιάζει το Μενέλαο, όπως θέλει.

Αυτό το μυστήριο είναι δυνατό να το γκρεμίσει μόνον ο Οδυσσέας. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη είναι σύζυγοι κι ερωτευμένοι από την αρχή… επομένως δεν υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί αυτό, που συμβαίνει με το Μενέλαο, ώστε κάθε φορά που η εκκλησία απειλείται από τη φιλοσοφία, να επικαλείται τους πατέρες κι έτσι να εκτονώνει και πάλι την κατάσταση με την ίδια τη φιλοσοφία. Αυτό το παιχνίδι εξοντώνει τους ανθρώπους, γιατί κάθε φορά που ένας όμορφος άνθρωπος μιλά σαν το Χριστό η εκκλησία επικαλείται τους πατέρες, για να προστατεύσει δήθεν τον όμορφο Χριστό. Δεν αφήνει κανένα να πλησιάσει τους ανθρώπους και άρα να τον ερωτευτεί η Ελένη με μέσον το γάμο της με τον Κύριο ή Μενέλαο. Με τον Οδυσσέα όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα ελιγμών. Ένας είναι ο Οδυσσέας και μία η Πηνελόπη. Οποιοσδήποτε μπαίνει ανάμεσα τους είναι μνηστήρας κι εξοντώνεται.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να το δούμε στην πρακτική του εφαρμογή. Η εκκλησία μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αφού σκορπίστηκε η γνώση ανάμεσα στους ανθρώπους, εντελώς αυθαίρετα οικειοποιήθηκε τη φιλοσοφία. Αυτή η αυθαιρεσία έχει να κάνει με την άσκηση της εξουσίας. Με την παρέμβασή της στον τρόπο διασποράς της γνώσης, μέσω των συστημάτων παιδείας, δημιουργεί καταστάσεις, που την ευνοούν. Η εκκλησία όμως, είναι ένα σύστημα, που έχει κεφαλή. Υπάρχει δηλαδή άνθρωπος, που εκφράζει τη θέση της. Αυτός ο άνθρωπος, ελέω Κυρίου, κατέχει ένα θρόνο, που είναι ο θρόνος του Κυρίου κι επομένως έχει ισχύ αυτοκράτορα. Όταν τα πάντα λειτουργούν με την επιθυμητή πρακτική για την εκκλησία, όλα αυτά δημιουργούν ένα ομοιογενές σύνολο. Μενέλαος = Εκκλησία = Κύριος = Αυτοκράτωρ = Ευρώπη = 35 = Επτά όρη.

Το αλάθητο του Πάπα έχει σχέση με το γάμο του Μενελάου και της Ελένης. Ο Πάπας όμως, είναι άνθρωπος κι αυτό σημαίνει ότι έχει μία δική του φιλοσοφία. Όλοι όσοι εξουσιάζουν τον κόσμο, από τον Πάπα ως τον τελευταίο πολιτικό, συνδέονται με τη φιλοσοφία, μόνο με τον τρόπο που επιθυμεί η εκκλησία. Αν οποιοσδήποτε απ’ αυτούς ξεφύγει από τη γραμμή, έστω και ο ίδιος ο Πάπας, η εκκλησία τον απομονώνει και λαμβάνει τη μορφή του ατιμασμένου Μενελάου. Αποδίδει δηλαδή την ιδιότητα του Πάρη στο απείθαρχο πνεύμα και προκαλεί τον πόλεμο. Πάντα καταφέρνει σ’ αυτόν τον πόλεμο και παρασέρνει τους Έλληνες, εμποδίζοντας τη Λύτρωση. Ο Μαρξ, για παράδειγμα, ερωτεύτηκε τη φιλοσοφία και η φιλοσοφία αυτόν. Η εκκλησία τον πολέμησε κι οι Έλληνες βρέθηκαν να πολεμούν τον κομμουνισμό, που σε άλλη περίπτωση δε θα το έκαναν.

Όλα αυτά γίνονται εξαιτίας της αφηρημένης φύσης της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία είναι κάτι το γενικό και κανένας εκτός από τον Υιό δεν μπορεί να την περιγράψει με σαφήνεια. Τι θα πει φιλοσοφία; Τι θα πει καλό ή κακό; Τι θα πει ελευθερία και πού φτάνουν τα όρια της; Όλα αυτά δείχνουν ότι η φιλοσοφία δεν έχει σαφή όρια, συνεπώς προκαλεί για προσέγγιση.

Αντίθετα, στην περίπτωση του Οδυσσέα τα πράγματα είναι απόλυτα σαφή. Η Πηνελόπη τον αναγνωρίζει και δεν ακολουθεί κανέναν άλλο. Μπορεί κάποιος να πει ότι το θηρίον είναι το τάδε σύστημα και όχι κάποιο άλλο; Πώς θα τ’ αποδείξει; Ο Οδυσσέας μπορεί ν’ αποδείξει, ό,τι θέλει, γιατί αυτός δημιούργησε τη συγκεκριμένη γνώση. Γιατί το θηρίον ήταν κόκκινο; Για λόγους αισθητικής; Βλέπει ο αναγνώστης ότι οι Γραφές δεν είναι σαν τη φιλοσοφία και δεν επιτρέπουν προσέγγιση, είτε τις ξέρεις είτε δεν τις ξέρεις… άσπρο ή μαύρο.

Ο τρομερός Οδυσσέας με τη δημιουργία του Δούρειου Ίππου, κατάφερε να δημιουργήσει τις επιθυμητές γι’ αυτόν συνθήκες και ν’ αλλάξει τα δεδομένα. Τα νέα δεδομένα είναι ότι υπάρχει μία Τροία, που είναι πανίσχυρη και μέσα σ’ αυτήν, ο Δούρειος Ίππος. Στο σύνολο του υπόλοιπου χώρου υπάρχουν Αχαιοί, αλλά όχι οι δυνατότεροι των ηρώων. Έξω από την Τροία υπάρχουν μόνον ο Αγαμέμνονας κι ο Νέστορας. Η εκπληκτική ευφυΐα του Οδυσσέα κατάφερε και συγκέντρωσε την παγκόσμια γνώση μέσα στο επικίνδυνο για τους Αχαιούς εσωτερικό της Τροίας. Αυτή η εκπληκτική ενέργεια είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εχθροπραξίες κι ο κόσμος έξω από την Τροία να μείνει ουσιαστικά απροστάτευτος. Η παγίδα του Οδυσσέα έχει δύο στόχους: ο πρώτος στόχος είναι να συγκεντρώσει το σύνολο των Αχαιών ηρώων μέσα σ’ ένα χώρο, που ελέγχει ο ίδιος κι ο δεύτερος να έχει πάντα τη δυνατότητα να γκρεμίσει την Τροία. Οι ήρωες παγιδεύτηκαν από τον πόθο να νικήσουν τους Τρώες κι έμειναν σιωπηλοί κι έξω από τη δράση για το σύνολο του χρόνου, που ο Οδυσσέας κρίνει απαραίτητο. Η νύχτα αυτή ήταν η μεγαλύτερη στην ιστορία του κόσμου κι είναι το διάστημα που η ανθρωπότητα γνωρίζει ως Μεσαίωνα.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς έκανε ο Χριστός ως Οδυσσέας, θα πρέπει να δούμε και πάλι την ιστορική διάσταση των πραγμάτων. Ο Χριστός ήρθε μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου ως Βασιλεύς κι ως Κύριος. Ως Βασιλεύς αγωνίζεται εναντίον του συστήματος, δηλαδή της Τροίας… όσο είναι ζωντανός. Ο αγώνας Του για τη διάσωση των ελληνικών γνώσεων, στην Ιλιάδα περιγράφεται ως ο αγώνας για τη διαφύλαξη του σώματος, αλλά και των όπλων του Αχιλλέα από τα χέρια των Τρώων. Ο Χριστός αγωνίστηκε ζωντανός, όταν οι Έλληνες ήταν ήδη νεκροί και το σύστημα είχε αντιληφθεί την αξία και των Επών και της γλώσσας. Εκείνη την εποχή, μόνον οι πλούσιοι κι οι σοφοί είχαν τη δυνατότητα να μάθουν ελληνικά κι αν δεν εμφανιζόταν ο Χριστός δε θα υπήρχαν οι εξελίξεις που γνωρίζουμε. Πάντα οι δούλοι θα είχαν τα όπλα του Αχιλλέα και το νεκρό σώμα του θα βρισκόταν στην Τροία. Αγωνίστηκε ο Χριστός… ο μόνος από τους Ιουδαίους και σ’ αυτόν τον αγώνα τον βοήθησε ο Αίας που τον γνωρίζουμε.

Τι όμως επιδίωκε ο Χριστός μ’ αυτόν τον αγώνα; Τα όπλα του Αχιλλέα; Ή μήπως κάτι πιο σύνθετο; Ο Οδυσσέας ή Χριστός είχε, λόγω γνώσης, καλύτερα όπλα απ’ αυτά του Αχιλλέα, αλλά τα όπλα του ήταν τρομερά επικίνδυνα για τους Τρώες και το Σχέδιο. Παίρνει τα όπλα του Αχιλλέα, ώστε να πολεμά με διαφορετικά όπλα, αλλά και για να πετύχει την αυτοκτονία του Αίαντα. Ο Αίαντας δεν έπρεπε να πάρει για κανένα λόγο τα όπλα του Αχιλλέα, γιατί θα μεταμορφωνόταν σ’ Αχιλλέα και δε θα υπήρχε ο Δούρειος Ίππος. Για να παγιδεύσει ο ίππος τους Αχαιούς, δεν πρέπει να υπάρχουν οι ήρωες Αχιλλέας και Αίαντας, γιατί απλά δεν εισέρχονται σ’ αυτόν. Δεν μπορεί κάποιος να δομήσει σύστημα ελεγχόμενο, όταν αυτοί που το συνθέτουν, δεν ελέγχονται. Όταν η Ελένη φωνάζει τα ονόματα των Αχαιών, ένας Αχιλλέας ή ένας Αίαντας αντιδρά. Η ευφυΐα όμως του Οδυσσέα δε σταματά σ’ αυτό το σημείο, γιατί στόχος του είναι η παντοκρατορία, συνεπώς ο απόλυτος έλεγχος μέσα κι έξω από την Τροία. Ο Αχιλλέας πριν πεθάνει, καταριέται τους Τρώες και τους απειλεί με τις Ερινύες του. Όταν πέθανε ο Αλέξανδρος κι οι Έλληνες, οι Ερινύες εμφανίστηκαν στη Γη και καταδίωκαν τους Τρώες. Ερινύες = 42 = Εθνικοί = Ρωμαίοι = Μέθυσοι. Ο Βασιλεύς των βασιλέων πεθαίνοντας άφησε πίσω του την κατάρα του κι εφόσον εκείνη τη στιγμή αποθεώθηκε, την κατάρα του Θεού. Βασιλεύς βασιλέων = Αχιλλέας παντοκράτωρ = Βασιλεύς των εθνών = 77 = Υιός του Ανθρώπου.

Ο Χριστός, που σ’ αντίθεση με τον Ιησού ή τον Εμμανουήλ είναι αθάνατος, κάνει το εξής: εμφανίζεται ζωντανός στην Ιουδαία ως Βασιλεύς και διδάσκει στα ελληνικά. Προστατεύει μ’ αυτόν τον τρόπο τον Αχιλλέα και θυσιάζεται για ν’ αναστηθεί μετά. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ως σκοπό, να ξεχυθούν οι Ερινύες σ’ όλον τον κάμπο έξω από την Τροία και να καταδιώκουν τους Τρώες. Ο Αχιλλέας είναι νεκρός κι ο Χριστός θυσιάζεται, παίρνοντας τη θέση του ως Υιός του Ανθρώπου ή Βασιλεύς των βασιλέων. Αχιλλέας = Νεκρός = Εμμανουήλ = 33. Ο Οδυσσέας ως Χριστός σώζει το σώμα του Αχιλλέα, αλλά έξω από την Τροία υπάρχει πλέον ο Εμμανουήλ, που θυσιάστηκε κι ο Ιησούς, που υπάρχει όλους αυτούς τους αιώνες. Ο Ιησούς δεν πέθανε ποτέ, εφόσον το έργο Του είναι ο χριστιανισμός και τα πνευματικά δικαιώματα. Όσο δηλαδή, υπάρχουν ιερείς, που διαδέχονται τους Αποστόλους, ο Ιησούς ζει, γιατί αυτό είναι το έργο Του. Ιησούς = Ερινύες = 42 = Κατήγοροι = Εθνικοί = Ρωμαίοι.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο αποκαλύπτεται το μυστήριο των ονομάτων του Χριστού. Ο Χριστός υπάρχει πριν από τον Αβραάμ, αλλά αυτός, που θυσιάζεται κι αυτός που γεννήθηκε ως Ιησούς, είναι πολύ μεταγενέστερος. Αυτή η ενέργεια του Οδυσσέα ήταν άκρως απαραίτητη, γιατί έπρεπε οι εθνικοί να ελέγχουν απόλυτα το χώρο, για όσο διάστημα εξελίσσεται το Σχέδιο. Η διαφορά που έπρεπε να καλυφτεί, ήταν ανάμεσα στο βασιλιά και τον Κύριο. Ο Αλέξανδρος ήταν αδύναμος ν’ απελευθερώσει ισχυρές Ερινύες, αλλά ο μόνος, που μπορούσε. Ο Χριστός απελευθερώνει τις ισχυρότερες, αλλά είναι δύσκολο να τις δεχτεί ο κόσμος. Εριννύες = Ευμενίδες = Ιουδαίοι = 46. Έτσι, για να εξελιχθεί το Σχέδιο, ο Χριστός ισχυροποιεί τις ήδη υπάρχουσες του Αλεξάνδρου. Οι Ρωμαίοι δε χάνουν την κοσμοκρατορία, αλλά μέσω του Χριστού ισχυροποιούνται. Ο Χριστός ως Ιουδαίος δεν μπορούσε να τους δημιουργήσει, αλλά μπορούσε να τους ισχυροποιήσει. Με τη βασιλική παρουσία του Χριστού εξασφαλίζεται η έξω από τα τείχη εξουσία Του κι είναι έτοιμος για την πραγματοποίηση του Σχεδίου. Ο Δούρειος Ίππος που μπήκε στην Τροία είναι το σύστημα, που χρησιμοποιεί για τη δόμησή του το σύνολο των γνώσεων, οι οποίες μπορούν ν’ απειλήσουν, αλλά ελέγχονται.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα το δούμε και πάλι στην ιστορική του διάσταση. Όταν ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε το χριστιανισμό, επέτρεψε στους ιερείς του να μπουν στην Τροία. Όλοι αυτοί ήταν εξιουδαϊσμένοι και γνώριζαν μόνον την έννοια του Κυρίου. Το σύστημα που δόμησαν, ήταν ένα σκληρό σύστημα, που ενσωμάτωνε μέσα του τη γνώση όλων των ανθρώπων, αλλά σε μία εποχή, που δεν υπήρχαν οι τρομερότεροι των ηρώων. Ο χριστιανικός κόσμος πριν υιοθετηθεί από τον Κωνσταντίνο, είχε ήδη δομήσει το σύστημά του και ήταν απόλυτα ιουδαϊκής μορφής. Αυτό το σύστημα ήταν ο Δούρειος Ίππος. Δούρειος Ίππος = Κύριος των Ιουδαίων = 87 = Κύριος του αμπελώνος. Αυτό το σύστημα ήταν από πλευράς γνώσης, κάκιστο και πολύ σκληρό. Ο Κωνσταντίνος το εισήγαγε στη Ρώμη και το μετέφερε στη Νέα Ρώμη.

Αυτό το λεπτό σημείο σημαίνει ότι ο Χριστός φρόντισε μέσω του Λόγου Του και της Αποκάλυψης να συνδέσει πολλές γνώσεις κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Λόγος Του να παγιδεύει. Όταν άρχισαν οι λεγόμενοι πατέρες της εκκλησίας να γεννούν γνώση, στην πραγματικότητα ήταν θύτες και θύματα. Ήταν όλοι τους Αχαιοί, άρα εκλεκτοί. Δεν ήταν άσχετοι, όπως οι πρώτοι διάδοχοι των Αποστόλων. Έμπαιναν μέσα στο Δούρειο Ίππο και μετά πολεμούσαν τους Τρώες, που αυτοί αντιλαμβάνονταν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι είναι τα θύματα. Λόγω της ελληνικής γνώσης, που πέρασε μέσα στην Τροία εξαιτίας του Δούρειου Ίππου, άλλος αγωνιζόταν ως Νεοπτόλεμος, άλλος ως Διομήδης. Έπαιρναν φιλοσοφία από την Αθήνα και προσπαθούσαν κατά βούληση, είτε να λυτρώσουν είτε να καταδικάσουν τους ανθρώπους, πάντα με τη λογική του Κυρίου των Ιουδαίων, συνεπώς του Δούρειου Ίππου.

Όλοι αυτοί οι πατέρες ήρθαν σ’ επαφή με το σύνολο των γνώσεων, που υπήρχαν στον κόσμο και φέρθηκαν, όπως οι Αχαιοί μέσα στην Τροία. Ο Χριστός, με τα πνευματικά δικαιώματα που δίνει, όλους αυτούς τους παγιδεύει. Τους βάζει μέσα στην Τροία και τους επιτρέπει να κάνουν, ό,τι θέλουν. Το μόνο που δεν μπορούν να κάνουν, είναι να βγουν απ’ αυτήν, γιατί είναι λόγω δικαιωμάτων είναι πλέον Τρώες και όχι Αχαιοί, συνεπώς έξω από την Τροία κινδυνεύουν από τις Ερινύες.

Ο Χριστός κατάφερε μέσω αυτών των συνθηκών τη δημιουργία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Όταν αυτή έγινε θεοκρατική, μέσα της υπήρχαν όλες οι γνώσεις του κόσμου, αλλά αυτός, που τις κατείχε, ήταν είτε Τρώας είτε εκλεκτός και λειτουργούσε ως πόρνος ή κληρικός. Δεν υπήρχε δηλαδή, παιδεία μαζικού τύπου, όπως στην περίπτωση των ελληνιστικών βασιλείων ή των πόλεων της Ελλάδας. Όποιος ήθελε γνώση, έπρεπε να τη ζητήσει από το σύστημα, άρα να γίνει δούλος του. Τρώες = Δούλοι = 29, Εκλεκτός = Αγαμέμνων = 30, Πόρνος = Διαφθορά = Αγαμέμνονας = 40, Κληρικός = Νέστορας = 43.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, για να δούμε τι πέτυχε ο Οδυσσέας. Διατηρεί την Τροία, όπως είναι και κάνει τους Αχαιούς δούλους. Έξω από την Τροία, όπου βρίσκονται οι δυνάμεις που την απειλούν, μένουν μόνον ο Αγαμέμνονας κι ο Νέστορας. Από τη μεγάλη ποικιλία των γνώσεων, που υπήρχαν κατά τους χρόνους των ελληνιστικών βασιλείων, φτάνουμε σε μία μονότονη κατάσταση, όπου οι μοναδικοί που μπορούν να πολεμήσουν την Τροία, είναι αυτοί που έχουν συμφέρον απ’ αυτήν. Ο Αγαμέμνων διψούσε πάντα για υπεραξία και η Τροία εύκολα τον κάνει δούλο της. Ο Νέστορας υπηρετεί στο Σχέδιο και δεν πολεμά. Αυτή η συνύπαρξη είναι οριακή κι αυτό οφείλεται στην υπάρχουσα γνώση. Ο Οδυσσέας δεν μπορούσε να βάλει το σύνολο των Αχαιών μέσα στον ίππο, γιατί όσο υπάρχει γνώση, υπάρχουν εκλεκτοί κι αυτοί —λόγω της ανθρώπινης φύσης τους— είναι ανεξέλεγκτοι. Το πρόβλημα είναι δυνατό να ξεπεραστεί μόνο με τη διαφθορά του συνόλου των εκλεκτών.

Αν αντιληφθεί ο αναγνώστης, γιατί έκανε όλα αυτά ο Οδυσσέας, αντιλαμβάνεται το Μυστικό Σχέδιο. Ο Οδυσσέας με τη βασιλική του θυσία αποθεώθηκε κι αυτό είναι κατανοητό για τον άνθρωπο, που έρχεται σ’ επαφή με το λυτρωτικό του Λόγο. Ο Οδυσσέας όμως αγωνίζεται για την ιδιότητα του Κυρίου, άρα η αποθέωσή του σ’ αυτό το σημείο είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ο ήρωας είχε πάντα τη γνώση, που του επέτρεπε την αποθέωση, αλλά αυτό που αναζητούσε, ήταν ο έρωτας της Πηνελόπης κι ο ισχυρός του οίκος. Με το Δούρειο Ίππο καταφέρνει κι απομονώνει ουσιαστικά την Τροία από κάθε απειλή.

Ο Χριστός, με τη δωρεά της γνώσης Του και τη μετέπειτα εξέλιξη, δημιούργησε τη χριστιανική εκκλησία, που, ενώ έχει το σύνολο της γνώσης κι ασκεί το σύνολο της εξουσίας, δεν απειλείται. Αλλάζει βασικά στοιχεία στον κόσμο κι επιτρέπει στο Μενέλαο να φύγει από την Τροία με την Ελένη, μόνο φαινομενικά. Λέμε φαινομενικά, γιατί —όπως είδαμε στην ανάλυση του Σχεδίου— η Τροία είναι ένας χώρος, μέσα στον οποίο υπάρχει η γνώση και το Ίλιον, που δημιουργεί εκλεκτούς. Η Τροία μπορεί να ήταν κάποτε ένα παλάτι της Βαβυλώνας, ενώ μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων ήταν μία μεγάλη γεωγραφική περιφέρεια, όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Όπως δηλαδή ο άνθρωπος, για να πάρει γνώση στη Βαβυλώνα, ήταν αναγκαίο ν’ απευθυνθεί στους δούλους του παλατιού, έτσι και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν απαραίτητο ν’ απευθυνθεί σε συγκεκριμένους δούλους, που είναι αυτοί της εκκλησίας. Ενώ δηλαδή η γνώση κι οι πρακτικές είναι ίδιες, το σύστημα διαφέρει στον όγκο του.

Ο Μενέλαος φεύγει φαινομενικά από την Τροία, γιατί ο Οδυσσέας ευφυώς είχε πολλαπλασιάσει τις διαστάσεις της. Θα έφευγε πραγματικά, αν η γνώση του Κυρίου και της φιλοσοφίας εγκατέλειπε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι εδραζόταν για παράδειγμα στην Αμερική… οπουδήποτε ο χώρος δεν ήταν ελεγχόμενος από τη συγκεκριμένη γνώση. Ένας ιερέας δεν είναι λιγότερο δούλος, αν είναι ιερέας της περιφέρειας, απ’ ό,τι ιερέας του Βατικανού. Το θέμα είναι να έχεις τη γνώση του Βατικανού και να μην εξαρτάσαι απ’ αυτό.

Ο Οδυσσέας καταφέρνοντας να πολλαπλασιάσει τον όγκο της Τροίας και ν’ αποδώσει την Ελένη στο Μενέλαο, καταφέρνει να κάνει αυτό, που είχε εξαρχής στο μυαλό του. Να βοηθήσει δηλαδή τον Τυνδάρεω να δώσει την κόρη του σ’ ένα βασιλιά, που δεν απειλείται. Κατορθώνει αυτό το πράγμα και πετυχαίνει τη μεσολάβησή του στον τρομερό Ικάριο, ώστε να πάρει αυτός την Πηνελόπη.

Το πρόβλημα ήταν πάντα η ισχύς και το μέγεθος τόσο του κάτω όσο και του άνω κόσμου. Κάτω κόσμος = Ικάριος = 43, ενώ, Άνω κόσμος = Πηνελόπη = 45. Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε στη Γη, υπήρχε ένας μικρός και χαλαρός κάτω κόσμος κι ένας τέλειος και λαμπερός άνω κόσμος, που όμως ήταν πολύ αδύναμος. Με τη θυσία του Αχιλλέα ο Θεός επεκτείνει τα όρια της Τροίας κι εξαιτίας της βασιλικής του ιδιότητας, της προσδίδει επεκτατική τάση. Από την άθλια Βαβυλώνα προχωρά ο κόσμος στην επίσης άθλια Ρώμη, αλλά λόγω της βασιλείας πολλαπλά πιο επικίνδυνη. Ο Χριστός με τη Θυσία Του, κάνει τη βασιλεία αυτή πιο σύνθετη, αφού χωρίς να θίξει τα λειτουργικά της χαρακτηριστικά, σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητα επέκτασής της στο χώρο όπου αυτή είναι εδραιωμένη, τη μετατρέπει σε οίκο Του. Η χριστιανική εκκλησία δηλαδή, έχει διπλά χαρακτηριστικά. Στους χριστιανούς φέρεται με ιουδαϊκές πρακτικές, ενώ σ’ αυτούς που προσπαθεί να παρασύρει, όχι… ενώ βασανίζει τους χριστιανούς, τους λογοκρίνει και τους σκοτώνει… όλους τους υπόλοιπους τους παρασύρει. Το πρώτο το καταφέρνει λόγω των εξουσιών που έχουν οι δούλοι του οίκου, ενώ το δεύτερο λόγω της βασιλικής ιδιότητας του Κυρίου που πραγματοποιεί δωρεά. Μιλά γι’ αγάπη, για φιλανθρωπία, για ταπείνωση, την ώρα που οι χριστιανοί και η ανθρωπότητα δεν έχουν ξαναντικρύσει πιο αιμοβόρα θηρία από τους επαγγελματίες μοιχούς. Απ’ αυτήν τη διπλή πρακτική, ανεξάρτητα από το βαθμό που έχει επεκταθεί ο χριστιανισμός στον κόσμο, επηρεάζεται το σύνολο του πλανήτη. Αυτός είναι ο τεράστιος Ικάριος κι όσο αυτός μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει και η κόρη του η Πηνελόπη, που είναι ο λυτρωτικός καρπός. Με το πέρασμα των αιώνων και την πρακτική της εκκλησίας, ο κόσμος καταδικάζεται σ’ όλο και μεγαλύτερη επιφάνεια του πλανήτη, αλλά όσο αυτό συμβαίνει, τόσο μεγαλώνει και η επιφάνεια του κόσμου, που είναι δυνατό να λυτρωθεί. Ο Χριστός αν ξεκλείδωνε τη γνώση της Αλεξάνδρειας, που είναι η Πηνελόπη, θα λύτρωνε στην καλύτερη περίπτωση μερικές χιλιάδες ανθρώπων, ενώ τώρα μπορεί να λυτρώσει δισεκατομμύρια. Μέσω της παρουσίας των κοσμοκρατόρων, ο Θεός κατάφερε δίνοντας γνώση, να δομήσει σύστημα κι από την έννοια της βασιλείας να πάει στην έννοια του οίκου. Η γνώση οδήγησε τον άνθρωπο στο βασίλειο του κάτω κόσμου και η απόλυτη γνώση των Υιών έκανε τον κάτω κόσμο οίκο. Παράκλητος = Κάτω κόσμος = 43, ενώ, Οίκος του Θεού = 61 = Αντίχριστος = Θείο βρέφος = Πολιτισμός = Νεκρός Θεός.

Από τον Αντίθεο(ς) = 43, μέσω του Υιού στη μορφή του βρέφους, πάμε στον αντίχριστο, που είναι πανίσχυρος. Ο αναγνώστης βλέπει ότι η παρουσία του αντίχριστου πάνω στη Γη ήταν άκρως απαραίτητη για την εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Χριστός πλήρωσε το τίμημα, που απαιτούσε η Θέωση, λαμβάνοντας αυτήν τη μορφή κι επιβεβαιώνοντας τις Γραφές για τον άσωτο και τον Υιό της απωλείας. Ο τρομερός αντίχριστος, αν παίξει κάποιος με τους αριθμούς, θα δει ότι είναι η λανθασμένη χρήση των Γραφών, που εξαιτίας του Σχεδίου ξεκίνησε από το Χριστό, τους Ιουδαίους και τους διαδόχους τους. Αντίχριστος = Αντιιουδαίος = Αντιδιδάσκαλος = Αντιδόξα του Θεού = Αντιοδυσσεύς = Αντιθέωσις = Αντιλύτρωσις = 61.

Μετατρέποντας ο Θεός το σύνολο του Δυτικού κόσμου σε οίκο, δημιουργεί τον οίκο του τρομερότερου Κυρίου, που υπήρξε ποτέ στη Γη. Δημιουργεί τον οίκο του Οδυσσέως. Οίκος του Οδυσσέως = Οίκος κεκοσμημένος = 90 = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Κύριος των ανθρώπων = Ανθρωποκτόνο σύστημα = Πρωτότοκος των νεκρών. Στην αρχή της ανάλυσης των Επών, αναφέραμε ότι τα Έπη τελειώνουν, όχι όταν τελειώνει η Ιλιάδα, αλλά η Οδύσσεια. Πώς όμως είναι δυνατό να τελειώσει η Οδύσσεια, χωρίς το βασανισμό του Οδυσσέα; Πώς είναι δυνατό να γίνουν τα χιλιάδες ανοσιουργήματα στον οίκο του ισχυρότερου Κυρίου, που γνώρισε ο κόσμος, αν αυτός δεν απουσιάζει; Ο Θεός έδωσε γνώση κι απ’ αυτήν προέκυψαν οι μνηστήρες, που είναι απαραίτητοι για το Σχέδιο. Ποιος όμως θα δεχόταν να παριστάνει το μνηστήρα σ’ έναν οίκο, όπου ο Κύριος του είναι ο ισόπαλος του Δία σε γνώση; Θα τολμούσε να μπει μνηστήρας στον οίκο του Οδυσσέα, αν αυτός δε χανόταν στη θάλασσα; Ποιος χριστιανός με την πίστη απέναντι στο Χριστό, θα δεχόταν να τρώει και να πίνει σε βάρος του; Όταν οι χριστιανοί γνωρίζουν την ισχύ και το θυμό του Χριστού, είναι δυνατό να μπουν στον οίκο του και να διεκδικούν το ταίρι του; Ο Θεός έκανε τ’ αδύνατο δυνατό με την απουσία του Χριστού και τα δικαιώματα, που έδωσε στους άθλιους.

Ο Πάπας, οι καρδινάλιοι, ο Πατριάρχης κι οι υπόλοιποι κληρικοί είναι μνηστήρες, που αγνοώντας τις Γραφές και τις προφητείες, βασανίζουν το ταίρι του Χριστού και τους ανθρώπους. Προσπαθούν να μπουν στη θέση του και το κάνουν μέσω της βλασφημίας. Όταν ο Πάπας ανοίγει το στόμα του κι αυτά, που λέει, είναι εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά, που λέει ο Χριστός, τότε προσπαθεί να γίνει Χριστός στη θέση του Χριστού. Ο κάθε άνθρωπος βέβαια έχει δικαίωμα να λέει, ό,τι θέλει κι αυτό το εξασφαλίζει ο Θεός. Ο Πάπας όμως ή ο Πατριάρχης δεν είναι ο κάθε άνθρωπος, γιατί δανείζονται το θρόνο του Χριστού, για να εκφράσουν τις αθλιότητές τους. Αν θέλουν να μιλάνε ελεύθερα, χωρίς να υπολογίζουν το Χριστό, μπορούν κάλλιστα να καθίσουν στα σπίτια τους και κανένας δε θα τους πειράξει.

Η τιμωρία είναι αναπόφευκτη, από τη στιγμή που φέρονται σαν κύριοι μέσα στον οίκο, που ανήκει σ’ άλλον. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Οδυσσέας δε διαπραγματεύεται και δε συγχωρεί. Δεν υπάρχει μνηστήρας, που να μην πεθαίνει, ενώ ταυτόχρονα δε θίγεται κανένας Ιθακήσιος, που δε συμμετείχε στις αθλιότητες. Ο Οδυσσέας δεν είναι μία τυφλή δύναμη, που εξοντώνει οποιονδήποτε βρίσκει μπροστά του, με τη λογική είτε του πολέμου είτε της πληγής. Ο Οδυσσέας εξοντώνει αυτούς, που τον αδικούν ως Κύριο και καταστρέφουν τον οίκο του.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι τα Έπη περιγράφουν ως σύνολο μία μακρά πορεία, που διαρκώς συγκλίνει προς ένα συγκεκριμένο σημείο. Από την πανσπερμία γνώσεων και τον πόλεμο, από τα βασίλεια και τις πόλεις, βαδίζουμε προς τον έναν οίκο με δούλους και άρα προς τον άνθρωπο που θεώνεται. Από το άπειρο προς το πεπερασμένο. Από το ασαφές και τεράστιο βασίλειο στο συγκεκριμένο και περιορισμένο οίκο. Από τους βασιλιάδες στους μνηστήρες. Από τον κοσμοκράτορα στον οικοδεσπότη.

Η ευφυΐα του Οδυσσέα επιδίωξε και κατάφερε να κάνει το μικρό οίκο του —πριν τον Τρωικό πόλεμο— τεράστιο και τις κατώτερες γνώσεις των βασιλέων, γνώσεις μνηστήρων. Δόμησε έναν οίκο με γνώση όμοια της Τροίας και παρέσυρε του Αχαιούς σ’ ασχήμιες, των οποίων το τίμημα αποκλείεται να μην πληρώσουν. Ο κόσμος με τη μορφή που είναι δομημένος, έχει την τάση να παρασύρει τους ανθρώπους στο θάνατο κι αυτό ισχύει για όλους, ανεξάρτητα από ευφυΐα και γνώση. Είναι τόσο εξαιρετική η ευφυΐα που τον δόμησε, ώστε στην πραγματικότητα αυτοί, που πέφτουν ευκολότερα θύματα, είναι οι ευφυείς άνθρωποι. Κανένας δεν μπορεί να νικήσει το σύστημα, παρά μόνον εκείνος που το δόμησε. Όλοι οι υπόλοιποι παγιδεύονται στα γρανάζια του και πεθαίνουν. Το καλύτερο για τον άνθρωπο —όλους αυτούς τους αιώνες— είναι ν’ απέχει από τη γνώση, έστω κι αν αυτό τις περισσότερες φορές συνεπάγεται άπειρη φτώχεια. Η παγίδευση που είναι τέλεια, οφείλεται στην ταυτόχρονη εξέλιξη των Επών και στη διπλή ιδιότητα του Υιού. Αυτός είναι κι ο λόγος, για τον οποίο τα Έπη περιλαμβάνουν δύο έργα διαφορετικής φύσης και συνδέονται απόλυτα σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξή τους. Ενώ είναι δύο διαφορετικές προφητείες, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν ανεξάρτητες. Κανένας δεν τόλμησε ποτέ να ερμηνεύσει μία από τις δύο κι αυτό, γιατί είναι αδύνατο.

Η παγίδευση που αναφέρουμε, γίνεται ως εξής κι αφορά το σύνολο των εκλεκτών: κύριος της παγκόσμιας γνώσης είναι ο Κύριος των Ιουδαίων. Αυτός είναι Κύριος και Βασιλεύς. Αν δεν είχε μία από τις δύο ιδιότητες, θα ήταν ευάλωτος και το Σχέδιο θα κατέρρεε. Ο άνθρωπος που γεννιέται στη Γη, έχει πάντα δύο επιλογές: μπορεί ν’ αναζητήσει τη γνώση, μπορεί και όχι. Οι ευφυείς την αναζητούν, γιατί —είτε κινούμενοι από την τάση του ανθρώπου για δόξα είτε για πλούτο— κατανοούν ότι αυτό είναι δυνατό μόνο με τις γνώσεις. Μετά απ’ αυτήν τη σημαντική επιλογή, ξεχωρίζουν από τον κύριο κορμό της ανθρωπότητας και μπαίνουν σε χώρους απρόσιτους για τον απλό άνθρωπο. Από τη στιγμή που η γνώση υπάρχει και δίνεται, ανεξάρτητα από το βαθμό δυσκολίας, που αφορά άλλες παραμέτρους, μπαίνουν στο χώρο της βασιλείας. Πάντα η δωρεά συνδέεται με τη βασιλεία. Όταν ο άνθρωπος μπει στο χώρο της βασιλείας, έχει τη δυνατότητα να δοξαστεί.

Ο χώρος της βασιλείας είναι ο χώρος, που περιγράφει η Ιλιάδα κι εξαιτίας του Χριστού δεν είναι εύκολη η υπόθεση της Θέωσης, λόγω των εξής παρεμβάσεων: ο κόσμος που έχτισε ο Θεός, είναι δυνατό να προσφέρει τη Θέωση σε δύο ειδών γνώσεις: στην ελληνική και στην ιουδαϊκή. Η πρώτη δε δίνεται, γιατί το σύστημα γνωρίζει την επικινδυνότητά της. Έλληνες για αιώνες δεν υπήρχαν στη Γη, επειδή δεν υπήρχαν άνθρωποι, που να διαπαιδαγωγούνται μέσω των Επών. Η ιουδαϊκή γνώση είναι επίσης τέλεια, αλλά λόγω του Χριστού και των δικαιωμάτων, είναι αδύνατο να προσφέρει Θέωση. Για ν’ αποθεωθεί ο άνθρωπος μέσω αυτής, πρέπει να νικήσει την παράδοση κι αυτό είναι αδύνατον, εφόσον υπάρχει η γνώση που τη νικά κι ενώ είναι ορατή, η ίδια στηρίζει την παράδοση.

Βλέπουμε λοιπόν ότι μετά τη Θυσία του Υιού, τα πράγματα στην Ιλιάδα είναι τρομερά περιορισμένα. Ο άνθρωπος μπορεί, μέσω της γνώσης, που δίνεται, να γίνει ήρωας των Επών, αλλά εκείνος ο ήρωας, που ο Υιός ελέγχει. Μπορεί να γίνει Νεοπτόλεμος λόγω της ελληνικής γνώσης, Φιλοκτήτης λόγω της ιουδαϊκής και το σύνολο των ενδιαμέσων ηρώων. Με την όμορφη γνώση του Χριστού μπορεί να γίνει ο Άντικλος, αλλά εξαρτάται απόλυτα από το Χριστό, επομένως δεν έχει δυνατότητα αντίδρασης.

Ο πιο ύποπτος ρόλος μέσα στο Δούρειο Ίππο είναι αυτός του Φιλοκτήτη. Ο Χριστός, από τότε που θυσιάστηκε, δεν ξαναεμφανίστηκε στη Γη. Ενώ υπάρχει λόγω της γνώσης που άφησε, στην πραγματικότητα δε λειτουργεί, εξαιτίας των δικαιωμάτων. Ο Οδυσσέας υπάρχει μέσα στο Δούρειο Ίππο, αλλά κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να εξομοιωθεί μ’ αυτόν. Είναι παρών απών. Λόγω των δικαιωμάτων όμως της ιουδαϊκής του γνώσης, μετατρέπει σ’ εξαιρετικά επικίνδυνο το Φιλοκτήτη. Μέσα στο Δούρειο Ίππο ο Οδυσσέας ταυτίζεται στη συμπεριφορά με το Φιλοκτήτη και προσέχει του Αχαιούς. Ο Φιλοκτήτης από τη φύση του είναι Τρώας κι ενώ αγωνίζεται εναντίον της Τροίας στην πραγματικότητα στρέφει τα βέλη του εναντίον των Αχαιών.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός ήταν Ιουδαίος κι ως τέτοιος έδρασε. Μοίρασε γνώση, αλλά έδωσε και δικαιώματα. Ο Οδυσσέας δρα ως Φιλοκτήτης, αλλά ενώ αυτός ταυτίζεται με το Φιλοκτήτη όποτε θέλει, το αντίστροφο δε γίνεται. Όταν ένας άνθρωπος στην οποιαδήποτε εποχή μ.Χ. λαμβάνει γνώση, γίνεται ήρωας με γνώση ικανή, ώστε ν’ απειλήσει την Τροία. Ο ισχυρότερος από τους ήρωες είναι ο Νεοπτόλεμος λόγω καταγωγής… αν επιχειρούσε κάποιος να τον διακρίνει μέσα στην κοινωνία, θα έβλεπε ότι μέσα στην Τροία είναι το σύνολο των εξιουδαϊσμένων Δυτικών φοιτητών, που μόλις αγγίζουν τη φιλοσοφία των Ελλήνων, τείνουν να καταστρέψουν το σύστημα. Ο ύποπτος Φιλοκτήτης παρακολουθεί το Νεοπτόλεμο κι όταν αυτός γίνεται απειλητικός, τον εξοντώνει. Ο Φιλοκτήτης έχει στα χέρια του το τόξο του Ηρακλέως, που δεν αστοχεί. Τόξον του Ηρακλέως = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Δεύτερος θάνατος. Όταν οι φοιτητές τελειώνουν τις σπουδές τους και λαμβάνουν τα πνευματικά δικαιώματα, επομένως πρόσβαση στην υπεραξία, γίνονται Νεοπτόλεμοι, ελεγχόμενοι κι ακίνδυνοι. Η ισχύς τους δηλαδή βρίσκεται στην καταγωγή, αλλά εξαιτίας του Φιλοκτήτη, αυτή η ισχύς ελέγχεται. Όταν ο Νεοπτόλεμος πέφτει θύμα του Φιλοκτήτη, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν ελπίδες κι εξοντώνονται με τον ίδιο τρόπο.

Λόγω της επανάληψης των Επών και ταυτόχρονα της εξέλιξής τους, γνωρίζουμε την τύχη των ηρώων. Γνωρίζουμε δηλαδή ότι ο Νεοπτόλεμος ή ο Οδυσσέας δρουν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο μετά την έξοδό τους από τον ίππο και λαμβάνουν δούλες Τρωαδίτισες. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί το πνεύμα του κάθε ήρωα προστατεύεται από μία σάρκα, που εμείς πρέπει να διερευνήσουμε. Ήταν τραγικό για την ανθρωπότητα, το γεγονός ότι οι Αχαιοί πήραν τις γυναίκες των Τρώων και μάλιστα τις ισχυρότερες. Ο Νεοπτόλεμος πήρε τη γυναίκα του τρομερού Έκτορα κι αυτό είχε ως συνέπεια, ο Έκτορας να είναι ακόμα πιο ισχυρός στην επανάληψη, αφού είχε και τη γνώση των Ελλήνων. Ο Αγαμέμνονας πήρε την Κασσάνδρα, ο επικίνδυνος Οδυσσέας τη γυναίκα του Πριάμου κι ο Μενέλαος την Ελένη. Όλα αυτά συνέβησαν μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων κι είναι μία πορεία προκαθορισμένη για τον κάθε άνθρωπο, που μπαίνει στην Ιλιάδα. Ο άνθρωπος που θα σπουδάσει οτιδήποτε και θα γίνει κάτοχος της φιλοσοφίας, άρα Νεοπτόλεμος, γνωρίζει ότι το πνεύμα του οποίου είναι μέλος, έχει μία σάρκα, που είναι αιώνες τώρα γνωστή.

Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα σ’ ό,τι αφορά τη βασιλεία. Ο άνθρωπος, που θέλει να θεωθεί και να δοξαστεί, μπορεί ν’ ακολουθήσει την πορεία του Νεοπτόλεμου μόνο σ’ ό,τι αφορά τη γέννησή του και όχι την πορεία στο σύνολο της ζωής του. Ο κάθε άνθρωπος σ’ οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, αν πάρει τη γνώση της ελληνικής φιλοσοφίας αρνούμενος τον ιουδαϊσμό του χριστιανισμού και δεν μπει στο χώρο της υπεραξίας, αποθεώνεται όπως ο Αχιλλέας, αλλά θυσιάζεται. Αν δεν αποφύγει την υπεραξία, αγωνίζεται όπως προβλέπει το σύστημα και γίνεται ένας από τους άθλιους, που προστατεύουν τις υπεραξίες τους, μέσω συγκεκριμένων δομών και ψευδοφιλοσοφιών. Αυτό το νόημα έχει η Ανδρομάχη.

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος αποφασίζει να μπει στο χώρο της υπεραξίας, τα πράγματα αλλάζουν και η τραγωδία αρχίζει να εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Ο άνθρωπος που αρνείται την υπεραξία, μένει πάντα στη βασιλεία κι είτε αγωνίζεται είτε όχι, δεν τιμωρείται. Κερδίζει δόξα, όποτε θέλει και κανένας δεν τον αγγίζει. Μπορεί δηλαδή με τη γνώση που πήρε, να επιστρέψει στην πατρίδα του και το βασίλειο του, που είναι μία ευτυχισμένη οικογένεια, μία αγαπημένη παρέα. Όποιος αρνείται αυτές τις αξίες, αρχίζει και μπαίνει στο χώρο, που ελέγχει ο Κύριος και σ’ αυτόν το χώρο δεν υπάρχει έλεος. Ποιος μπορεί να έχει απαιτήσεις ελέους, όταν με τη γνώση που λαμβάνει, ασκεί εξουσίες; Ποιος μπορεί να πάρει εξουσίες, όταν δεν ευθυγραμμίζεται με το σύστημα, συνεπώς με τους άθλιους; Δεν υπάρχει καλή εξουσία, από τη στιγμή που τη δίνει το σύστημα. Ο άνθρωπος λοιπόν, που δεν αρκείται στη γνώση και τη χαρά του Θεού, έχει πάλι μπροστά του ένα δίλημμα: ν’ ακολουθήσει το Χριστό στην πορεία του ή ν’ ασκήσει εξουσίες στην κοινωνία.

Επειδή η Τροία άλλαξε χαρακτηριστικά και μέγεθος, όλοι οι Αχαιοί βρίσκονται πια μέσα στον οίκο. Αυτό σημαίνει ότι όσοι αποφασίζουν ν’ ασκήσουν εξουσίες, γίνονται μνηστήρες μέσα στον οίκο του Οδυσσέα, ενώ όσοι λαμβάνουν γνώση κι ακολουθούν την πορεία του Χριστού, μπαίνουν στον κόσμο της Οδύσσειας. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γλιτώσει κανένας μετά την επιλογή του να εγκαταλείψει τη βασιλεία. Οι μνηστήρες εξοντώνονται με το χειρότερο τρόπο κι αυτοί, που ακολουθούν το Χριστό χάνονται, γιατί δεν τον υπακούουν. Δεν είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει κάποιος το Χριστό στην πορεία Του και να γνωρίσει τη Θέωση. Ο Ίδιος ο Χριστός θυσιάστηκε κι επέλεξε για τον Εαυτό Του στ’ όνομα της Θέωσης του ανθρώπου, την απώλεια. Αυτός είναι ο Λόγος, για τον οποίο η Οδύσσεια δε δίνει τη δυνατότητα σε κανένα να γλιτώσει. Ο άνθρωπος θεώνεται πάντα μέσω της γνώσης, κι είναι αδύνατο να συμβεί αυτό, όταν δε γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Από τη στιγμή που εγκαταλείπει το χώρο της βασιλείας, η καταδίκη είναι δεδομένη, εξαιτίας της άγνοιας σ’ ό,τι αφορά τις βουλές του Κυρίου. Ο τρομερός Οδυσσέας έχει σχεδιάσει την κατάσταση με τρόπο ιδανικό, ώστε να μην είναι δυνατό να ξεφύγει κανένας από όσους μπαίνουν στον οίκο του. Αυτό το καταφέρνει μέσω του έρωτα, που προκαλεί στους μνηστήρες, χρησιμοποιώντας την Πηνελόπη.

Σ’ άλλο σημείο αναφέραμε ότι ο Ικάριος σ’ αντίθεση με τον αδερφό του Τυνδάρεω, δεν προκαλεί τον ανταγωνισμό μεταξύ μνηστήρων για το γάμο της κόρης του. Ο Ικάριος διατηρεί την κόρη του μέσα στον οίκο του, επομένως ο οποιοσδήποτε θελήσει να τη δει, θα πρέπει πρώτα να εισέλθει σ’ αυτόν. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο άνω κόσμος και η γνώση του είναι εντελώς διαφορετικής φύσης από τη φιλοσοφία. Όταν δεν υπάρχει αυστηρός έλεγχος στη γνώση, ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει γνώση της φιλοσοφίας. Μπορεί χωρίς την παραμικρή υποχρέωση να πάρει το σύνολο του καρπού των Ελλήνων, αλλά και τη γνώση στην οποία στηρίζεται αυτή η παραγωγή, δηλαδή τα Έπη.

Αντίθετα η γνώση του άνω κόσμου δεν παραδίδεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Ο άνθρωπος για να πάρει αυτή τη γνώση θα πρέπει να εξιουδαϊστεί εφόσον εξαιτίας της εκκλησίας αυτή είναι η βασική προϋπόθεση για να πάρει κάποιος τη γνώση του Χριστού. Θα πρέπει να μπει στον Κάτω Κόσμο και άρα να έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο. Είναι υποχρεωμένος να μυηθεί σε μυστήρια κι αφού τα πάντα ελέγχονται, στην πραγματικότητα η λήψη της γνώσης θα τον βρει, όχι στην κατάσταση που ο ίδιος επιθυμούσε, αλλά σ’ αυτήν που το σύστημα επιθυμεί. Από την εποχή του αμαρτήματος υπάρχει πάντα η λυτρωτική γνώση του άνω κόσμου, αλλά φυλάσσεται με ιδιαίτερη προσοχή, εφόσον τυχόν διασπορά της, καταστρέφει το σύστημα, άρα τις εξουσίες των δούλων και την υπεραξία. Για να έρθει κάποιος σ’ επαφή μ’ αυτήν, θα πρέπει από τα δεδομένα να είναι ακίνδυνος, συνεπώς θα πρέπει πρώτα να ευνουχιστεί. Είναι αδύνατο να επιτραπεί σ’ επικίνδυνες κατηγορίες ανθρώπων η οποιαδήποτε επαφή. Τέτοιες κατηγορίες είναι οι νέοι, όπως επίσης κι οι άνθρωποι, των οποίων η βασική παιδεία είναι έξω από το σχεδιασμό. Είναι αδύνατο ν’ αφεθεί ένας βουδιστής ή ένας σιντοϊστής, που δεν έχει τα επιθυμητά χαρακτηριστικά, να πάρει την απόκρυφη γνώση.

Αυτό που συμβαίνει και παγιδεύει τους ανθρώπους σ’ αυτό το σημείο, είναι ότι ο άνθρωπος μπαίνοντας στη βασιλεία λαμβάνει γνώση, γιατί η γνώση κατακτάται μόνο με γνώση. Η γνώση που δίνεται, είναι απόλυτα ελεγχόμενη κι είναι αυτή, που δίνει ο Κύριος των Ιουδαίων. Ο άνθρωπος δηλαδή, θα πρέπει να πάρει γνώση, που του δίνει προκαθορισμένα χαρακτηριστικά, άρα να μπει στο Ίλιον και μέσα στο Δούρειο Ίππο. Αυτό συμβαίνει ειδικά στην εποχή μας, σε πολύ νεαρή ηλικία κι ο άνθρωπος παγιδεύεται. Μπαίνοντας ο νέος στο χώρο της γνώσης, βλέπει τον άνω κόσμο, δηλαδή την Πηνελόπη και γοητεύεται. Όταν ο Χριστός μιλά για τέλεια και πανανθρώπινη λύση με το γλυκό και κατανοητό τρόπο που γνωρίζουμε, είναι αδύνατο να μην παγιδευτεί ο άνθρωπος. Είναι αδύνατο να μην επιχειρήσει να πάρει δόξα σ’ έναν κόσμο, που διψά για Λύτρωση. Επειδή όμως αυτό δε συμβαίνει, ελκύεται από τον κάτω κόσμο. Αυτό συμβαίνει, γιατί αναζητώντας τη συμπληρωματική γνώση, που του χρειάζεται, αναγκάζεται να προσκυνά αυτούς, που έχουν τα δικαιώματά της. Στην περίπτωση της φιλοσοφίας τα πράγματα είναι απλά και όχι απαραίτητα καταδικαστικά. Στην προηγούμενη όμως περίπτωση, τα πάντα είναι διαφορετικά. Η εκκλησία, οι μασόνοι, οι Εβραίοι και το σύνολο σχεδόν των ταγμάτων, που έχουν στην κατοχή τους γνώση, απαιτούν από τον άνθρωπο ν’ ακολουθεί ορισμένους κανόνες και στόχος αυτών είναι να τον καταστήσουν ακίνδυνο. Όταν ο άνθρωπος γεράσει και γίνει δούλος, είναι τέλειος ευνούχος.

Ο Δούρειος Ίππος, όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, είναι η εκδήλωση του έρωτα ή της σοφίας του Οδυσσέα, που έχει ως στόχο την κατάκτηση της Πηνελόπης. Όποιος ελέγχει το Δούρειο Ίππο, συνεπώς το σύνολο των γνώσεων, έχει ελπίδες για τον έρωτα της Πηνελόπης, αφού μπορεί να γίνει Μεσσίας. Μέσω του Δούρειου Ίππου η γνώση του Οδυσσέα αποκτά τη σπουδαιότητα, που απαιτεί ο γάμος με την Πηνελόπη. Δούρειος Ίππος = Μυστήριον του όφεως = 87 = Κύριος των Ιουδαίων = Έρως του Οδυσσέως. Ο άνθρωπος μπαίνοντας σ’ αυτόν τον κόσμο ερωτεύεται αυτό, που δεν πρέπει, δηλαδή το ταίρι του Οδυσσέα. Δεν εγκαταλείπει τον ίππο, ώστε να μείνει στη βασιλεία, αλλά φέρεται σαν ερωτευμένος, ακολουθώντας την Πηνελόπη στον οίκο, όπου ο θάνατος είναι δεδομένος. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τους μνηστήρες κι αυτό που αναζητούν, είναι ο έρως της Πηνελόπης. Όλοι αυτοί έχουν μπει στην κατάσταση, που βιώνει ο Οδυσσέας, επομένως στον έρωτά του κι αναζητούν τον έρωτα, που δυστυχώς γι’ αυτούς δεν είναι δυνατό να τους δοθεί. Μνηστήρες = Ιμάτιον λευκόν = 53 = Βασανισμός = Οδός Κυρίου = Πνεύμα ακάθαρτον = Τετραπέρατοι = Φιλόσοφοι = Πουριτανοί. Τα ονόματα των μνηστήρων προσδιορίζουν απλά τη γνώση, μέσω της οποίας διεκδικούν τον έρωτα της Πηνελόπης, αφού από τα δεδομένα δεν έχουν τη συνολική του Οδυσσέα.

Τι είναι όμως ο έρωτας της Πηνελόπης, που είναι τόσο επιθυμητός; Ποια είναι η δύναμή του, ώστε άνθρωποι πλούσιοι, νέοι κι όμορφοι, όπως οι μνηστήρες να διακινδυνεύουν τα πάντα; Ο άνθρωπος από τη στιγμή που λαμβάνει τη γνώση του άνω κόσμου, αγωνίζεται για την απόλυτη δόξα. Αγωνίζεται για τη δόξα του Μεσσία. Μεσσίας = Οδυσσέας = 45. Αυτή η δόξα δίνεται σ’ αυτόν, που θα κατακτήσει τον άνω κόσμο, συνεπώς θα γίνει ταίρι της Πηνελόπης. Η Πηνελόπη ερωτεύεται πάντα το Μεσσία και ο έρωτάς της είναι η απόδοση του συνόλου των ιδιοτήτων σ’ Αυτόν. Έρως της Πηνελόπης = Υιός του Θεού του Υψίστου = 99 = Μεσσίας Παντοκράτορας = Οδυσσέας Παντοκράτορας = Πολύτροπος Οδυσσέας = Βασίλειον της Ιθάκης = Ναός του Υιού του Ανθρώπου.

Σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν όλους αυτούς τους αιώνες, που υπάρχει η γνώση στα χέρια των ανθρώπων, να μη βρεθεί ούτε ένας να την ξεκλειδώσει. Αυτό είναι δυνατό, γιατί ο θνητός νικιέται πάντα από τους αθάνατους. Ακόμα κι αυτός που θα ήταν δυνατό ν’ αγγίξει την αλήθεια, δε θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί. Θα ήταν πρόωρο, επομένως δε θα υπήρχε στη διάθεσή του το σύνολο των δεδομένων. Αν το ξεκλείδωμα των Γραφών δε συνοδεύεται από πανανθρώπινη Λύτρωση, είναι αδύνατο να μην ξεχαστεί ή να μην υποτιμηθεί. Ο Θεός δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εργαστεί πάνω στις Γραφές, αλλά αυτή η δυνατότητα δεν τον ωφελεί πρακτικά.

Για την προστασία του Σχεδίου η Πηνελόπη δεν απειλείται, εξαιτίας δύο πανίσχυρων αντρικών μορφών: η πρώτη μορφή είναι αυτή του πατέρα της και η δεύτερη του υιού της. Η ευφυΐα του Θεού έκανε το εξής: ο Οδυσσέας κινείται μέσα στο χώρο ως ήρωας, αλλά είναι ταυτόχρονα και κύριός του. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος, που θυσιάστηκε κι ακολούθησε το Σχέδιο. Μιλώντας όμως για εξουσία στους μαθητές, αναφέρεται στον Παράκλητο. Αυτό δηλαδή που κάνει, είναι να πολλαπλασιάσει τις ιδιότητές Του. Ο Οδυσσέας, όταν υπάρχουν οι μνηστήρες, είναι ο Ικάριος κι ελέγχει πότε απειλείται η κόρη του. Μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να επέμβει όποτε θέλει και άρα όταν θα πρέπει να δώσει τέλος στο Μυστικό Σχέδιο.

Ο Τηλέμαχος παρουσιάζεται αδύναμος, γιατί κι αυτός απειλείται από τους μνηστήρες. Όμως είναι πανίσχυρος, γιατί αυτή η αδυναμία του είναι τεχνητή κι είναι αυτή, που παρασύρει τους μνηστήρες… είναι μία τρομερή παγίδα και θα δούμε πώς λειτουργεί. Ο Τηλέμαχος είναι υιός του Οδυσσέα κι είναι η γνώση, που προέρχεται από τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη. Σ’ αντίθεση με άλλους ήρωες, δεν είναι δυνατό να ενσαρκωθεί από άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος αυτός θα γίνει Μεσσίας. Ο Τηλέμαχος είναι ως ήρωας ένα μικρό κι απρόσωπο σύνολο ανθρώπων, που έχουν γνώση αποκρυφιστική. Αντίθετα μ’ αυτόν, οι μνηστήρες ως γνώση, είναι τεράστιοι και πανίσχυροι. Η ελληνική γνώση και φιλοσοφία είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να εξοντώσει τον Τηλέμαχο, επομένως κι αυτόν, που τη διαθέτει. Το πρόβλημα βρίσκεται στο σημείο ότι οι μνηστήρες είναι πανίσχυροι κι αθάνατοι όσο εξελίσσεται το Σχέδιο, ενώ οι άνθρωποι όχι. Ένας άνθρωπος που λαμβάνει γνώση, είναι δυνατό να ενσαρκώσει ένα μνηστήρα και μάλιστα τον ισχυρότερο. Επειδή όμως είναι θνητός, δεν μπορεί να καταστρέψει το Σχέδιο. Η γνώση που ενσαρκώνει είναι τρομερή, αλλά αυτή η ενσάρκωση για τον απλό άνθρωπο είναι στιγμιαία.

Η παγίδα του Τηλέμαχου έχει να κάνει μ’ αυτήν τη διαφορά. Πάντα ο θνητός άνθρωπος έχει μπροστά του μία γνώση, που φαίνεται ευπρόσβλητη, αγνοεί όμως ότι αυτή η γνώση στηρίζει αιώνιες δομές κι αιώνια συμφέροντα. Βλέπει, για παράδειγμα, ένας νέος —που κατέχει τη φιλοσοφία— τους μασόνους… καταλαβαίνει ότι είναι δούλοι, καταλαβαίνει ότι φυλάγουν γνώση, που καταστρέφει τον άνθρωπο και προσπαθεί να τους νικήσει και ν’ αποσπάσει μέρος αυτής της γνώσης. Αυτά τα ευνόητα βέβαια ποτέ δε λειτουργούν στην πραγματικότητα. Ο νέος γερνά, πεθαίνει και η μασονία παραμένει αλώβητη και πειρασμός για την επόμενη γενιά. Το λεπτό σημείο δηλαδή, βρίσκεται στο ότι ο κάθε άνθρωπος, σε κάθε εποχή μπορεί να γίνει μνηστήρας, αλλά αυτό έχει ως συνέπεια την παγίδευσή του σ’ αιώνιες δομές, επομένως το θάνατό του. Οι γνώσεις είναι ισχυρές, και όχι ο άνθρωπος, που τις φέρει, χωρίς να γνωρίζει από πού προέρχονται.

Μέσω του Δούρειου Ίππου, καταφέρνει ο Οδυσσέας να δημιουργήσει μία κατάσταση, όπου οι παγκόσμιες γνώσεις, που είναι ικανές να δημιουργήσουν βασιλιάδες και πολιτισμούς, να γίνονται γνώσεις μνηστήρων και ν’ αγωνίζονται μάταια μέσα σ’ έναν οίκο, που έχει κύριο. Με τον ιουδαϊσμό και την εκκλησία δημιούργησε ο Χριστός ένα χώρο απόλυτα ελεγχόμενο και μέσα σ’ αυτόν το χώρο είναι δυνατή η εξέλιξη του Σχεδίου, εφόσον μόνον η συνύπαρξη των γνώσεων είναι δυνατό να τις ιεραρχήσει. Μετά την εμφάνιση του Υιού έπαψαν να εξελίσσονται παράλληλοι πολιτισμοί, ανεξάρτητοι μεταξύ τους. Οι γνώσεις, που ήταν δυνατό να στηρίζουν όλους αυτούς τους πολιτισμούς, μπήκαν σ’ ένα χώρο, που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η γνώση των Ελλήνων, των Ιουδαίων, των Αιγυπτίων κι όλων των ανθρώπων όλων των εποχών, άρχισε να λειτουργεί πάνω σε κοινή βάση. Λόγω της κοσμοκρατορίας η κάθε γνώση δεν έτεινε να διατηρήσει τη δομή της μόνον, αλλά να υποσκελίσει τις άλλες και να γίνει η κυρίαρχη. Οι Έλληνες ή οι Ιουδαίοι δεν έβλεπαν ότι τα αίτια του βασανισμού τους ήταν η γνώση, που τους έδινε αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά αγωνίζονταν να γίνουν κοσμοκράτορες. Δεν έβλεπαν ότι κινδύνευαν από το θάνατο, αλλά αγωνίζονταν να διατηρήσουν αυτόν το θάνατο.

Με την πάροδο του χρόνου ξέχασαν το ζητούμενο, που είναι η άλωση της Τροίας και αγωνίζονταν μόνο για την εισαγωγή τους στο οίκο του Οδυσσέα. Έχασαν δηλαδή τον ορίζοντά τους κι έπαψαν να βλέπουν κι αυτόν ακόμα τον ίππο. Η Αποκάλυψη περιγράφει τη νέα αυτή κατάσταση από το (Αποκ. Ιωάν. 7.9—7.17). Οι άνθρωποι δεν έβλεπαν το Δούρειο Ίππο, αλλά το θρόνο το μέγα, το λευκό. Δούρειος Ίππος = Θρόνος μέγας λευκός = 87 = Ημέρα του γάμου του Αρνίου = Βασιλεύς της αβύσσου. Έπαψαν να αντιλαμβάνονται ότι μετατρέπονται σε μνηστήρες και φόρεσαν λευκά ιμάτια και στολές, που τα έπλυναν με το αίμα του Αρνίου. Αίμα του Αρνίου = Ιμάτιον λευκόν = Μνηστήρες = Ύδωρ και πνεύμα = Βασανισμός = 53 = Ήλιος μέλας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι Αχαιοί αγνοούσαν ότι εξελισσόταν ο Τρωικός πόλεμος και το μόνο που επιθυμούσαν, ήταν να μπουν στον οίκο του Οδυσσέα και ν’ ασκήσουν εξουσίες, ως μέθυσοι εθνικοί. Ο Δούρειος Ίππος θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μία τεράστια χοάνη, όπου το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης εισάγεται μέσα σ’ έναν περιορισμένο χώρο εξαιτίας της κι ενώ η γνώση αυτή μέχρι τότε δημιουργούσε πολιτισμούς, από εκείνη τη στιγμή απλά δημιουργούσε τύπους ανθρώπων, μέσα σ’ ένα ελεγχόμενο κοινωνικό σύνολο. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στον κάτω κόσμο και το θάνατο κι αυτό εξαιτίας της απουσίας του Οδυσσέα.

Παράλληλα μ’ αυτήν την κατάσταση εξελίσσεται και η Οδύσσεια. Η Οδύσσεια είναι η περιγραφή της πορείας του Οδυσσέα μέχρι την επιστροφή του. Από το θάνατο στην Αιώνιο ζωή. Η Οδύσσεια είναι μία κατάσταση, όπου ο μόνος που είναι δυνατό να επιβιώσει —άπειρα βασανισμένος— είναι ο Οδυσσέας. Μαζί μ’ αυτόν ξεκινούν όλοι οι Αχαιοί, που έχουν την ίδια μ’ αυτόν παιδεία. Όσοι δηλαδή, δεν παρέμειναν στο χώρο της βασιλείας και δεν μπήκαν μέσα στον οίκο του ως μνηστήρες, τον ακολουθούν στο δρόμο της επιστροφής. Η Οδύσσεια είναι μία πορεία που εξελίσσεται παράλληλα μ’ αυτά, τα οποία εξελίσσονται στον οίκο του Οδυσσέα.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να δούμε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η πορεία. Ο Χριστός άφησε γνώση τέλεια, που είναι δυνατό να οδηγήσει στη Λύτρωση, άρα να εξομοιωθεί ο άνθρωπος μ’ Αυτόν. Μέσω αυτής της γνώσης και της υπάρχουσας κατάστασης, ο άνθρωπος ακολουθεί μία πορεία, που είναι γεμάτη πειρασμούς. Οι μνηστήρες, όπως κι οι σύντροφοι του Οδυσσέα, είναι της ίδιας καταγωγής και της ίδιας παιδείας. Μεταξύ του οίκου του Οδυσσέα και της θάλασσας, όπου περιπλανιέται ο ήρωας, υπάρχει ένας καθρέφτης. Ο άνθρωπος, που παίρνει γνώση από το Χριστό, δοκιμάζεται σ’ όλη τη διάρκεια της πορείας. Όπου χάνει συντρόφους ο Οδυσσέας, προστίθενται μνηστήρες στον οίκο του. Ο άνθρωπος δηλαδή, που έχει τη γνώση του Χριστού κι αντιλαμβάνεται διαφορετικά απ’ αυτόν μία κατάσταση —εξαιτίας αυτής της διαφορετικής αντίληψης— παύει να τον ακολουθεί και μπαίνει μέσα στον οίκο του ως μνηστήρας.

Ο Οδυσσέας ακολουθεί μία συγκεκριμένη πορεία, στην οποία είναι δυνατό να χαθούν συγκεκριμένοι σύντροφοι. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είναι δυνατό να μη χαθούν, μόνον όταν κάνουν αυτά, που προτείνει ο Χριστός: να λαμβάνουν τη γνώση και ν’ αγαπούν τους ανθρώπους, να είναι ήσυχοι σαν τα φίδια και ν’ αδιαφορούν για τις τιμές των ανθρώπων. Ποιος όμως Τον ακούει; Όλοι οι άνθρωποι εκφράζουν γνώμες κι ασκούν εξουσίες με βάση την προσωπική τους φιλοσοφία. Παύουν ν’ ακολουθούν το Χριστό, εφόσον παύουν να βρίσκονται σε επαφή μαζί Του. Όταν τοποθετείται ο άνθρωπος σ’ ένα θέμα, που έχει τοποθετηθεί ο Χριστός, κολλάει σ’ αυτό κι αγωνίζεται. Όταν ξεπεραστεί η άποψή του, που είναι η άποψη απλού ανθρώπου, αυτός είναι πια νεκρός και δεν ακολουθεί τον Οδυσσέα. Όταν ο ιερέας μιλά για το γάμο, όπως τον αντιλαμβάνεται αυτός με βάση τα δεδομένα της εποχής του, παύει να έχει επαφή με το Χριστό, γιατί αλλάζοντας τα δεδομένα τον στέλνουν στον τάφο.

Ο άνθρωπος ακολουθεί το Χριστό, μόνον όταν παραβλέπει τα μεταβλητά στοιχεία και μένει προσκολλημένος στο Λόγο Του. Αυτή η προσκόλληση είναι δυνατή με την άρνηση της οποιασδήποτε τοποθέτησης. Δεν πρέπει ν’ ασχολείται με κανέναν και τίποτε, παρά μόνο με τον εαυτό του. Να είναι καλός, ν’ αγαπά τους ανθρώπους, τη γυναίκα του, το παιδί του, να δίνει γνώση, αλλά να μην προσπαθεί να μεταφέρει την άποψή του στους άλλους. Από τη στιγμή που το κάνει αυτό, είναι μνηστήρας και τιμωρείται. Η τιμωρία είναι άμεση και σκληρή, γιατί ο Χριστός τιμωρεί μεν τους άθλιους, αλλά οι άθλιοι έχουν εξουσία και τιμωρούν τους ανθρώπους. Από τη στιγμή που κάποιος εκφράζεται δημόσια, θέτει τον εαυτό του κάτω από την κρίση των αθλίων και τιμωρείται. Δεν έχει δηλαδή σημασία τι υποστηρίζει ή τι εκφράζει. Αν υποστηρίζει το σύστημα, τον εξοντώνει ο Υιός, ενώ σ’ αντίθετη περίπτωση τον εξοντώνει το ίδιο το σύστημα. Ο Χριστός λέει στον άνθρωπο ν’ ακολουθεί τις παραδόσεις, να νηστεύει κλπ., μόνο για να μην προκαλεί. Να μην κάνει τα ίδια με τους υποκριτές, αλλά και να μην αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα θέτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό του στην κρίση των εξουσιαστών. Η αντίδραση αποκαλύπτει τον άνθρωπο και τον μετατρέπει σε στόχο του συστήματος. Ακριβώς επειδή είναι δύσκολο, για έναν άνθρωπο, που έχει γνώση να μένει αμέτοχος στα συμβαίνοντα, γι’ αυτόν το λόγο ο Χριστός μακαρίζει τους “φτωχούς τω πνεύματι”. Όλους αυτούς τους αιώνες, την καλύτερη και μακρύτερη ζωή έζησαν αυτοί, που δεν είχαν την παραμικρή γνώση κι ακόμα περισσότερο, όσοι γεννήθηκαν έξω από το χριστιανισμό. Είναι καλό να γνωρίζει κάποιος για το Χριστό ή για τη φιλοσοφία, αλλά όταν αυτή η γνώση μετατρέπεται σ’ εξουσία, είναι προτιμότερη η φτώχεια και η άγνοια.

Η Οδύσσεια αυτό ακριβώς περιγράφει. Ο Χριστός είναι υποχρεωμένος ν’ αγγίζει όλες τις δομές της θάλασσας, αφού ο κόσμος που σήμερα βλέπουμε, είναι το σύνολο αυτών των δομών, που έχουν επηρεαστεί από τη γνώση του Χριστού. Ο άνθρωπος, που ακολουθεί το Χριστό και τη γνώση Του, είναι αναγκασμένος ν’ αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, που υπάρχουν στον κόσμο. Ο Λόγος του Χριστού, δηλαδή ο Ίδιος ο Χριστός, έφτασε στη Ρώμη της εξουσίας πριν την εποχή του Κωνσταντίνου. Ο Χριστός συνέχισε την πορεία του, όχι όμως και το σύνολο των πιστών. Όσοι θέλησαν να γευθούν την εξουσία, χάθηκαν στη Ρώμη. Το σύστημα της Ρώμης σ’ αυτό το παράδειγμα είναι ένα νησί, που προφανώς είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Ο Θεός βάζει τον Οδυσσέα σε περιπέτειες μέσα στη θάλασσα, ώστε να λαμβάνει τα στοιχεία που θέλει από τα διάφορα συστήματα και να τα προσθέτει στον οίκο του, με τη μορφή γνώσης. Ενώ δηλαδή στον Τρωικό πόλεμο οι γνώσεις αγωνίζονται μεταξύ τους, στην Οδύσσεια εμφανίζονται σαν νησιά οι δομές που δημιουργούνται εξαιτίας αυτών των γνώσεων.

Τ’ ότι δεν κατακτά τα νησιά ο Οδυσσέας, δείχνει κάτι άλλο και όχι αδυναμία. Όταν κατακτάς ένα σύστημα, σημαίνει ότι τοποθετείς τη γνώση σου στην κορυφή του. Αυτό όμως συνεπάγεται στατικότητα, αφού το σύστημα, που είναι ήδη διαμορφωμένο, έχει συγκεκριμένες διαστάσεις. Ο Οδυσσέας δεν ενδιαφέρεται να γίνει κύριος του ελληνικού, του ιουδαϊκού ή του γερμανικού συστήματος. Ο Οδυσσέας περνά από τα συστήματα, ώστε οι σύντροφοι που χάνει, να γίνονται μνηστήρες με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, για να υπάρχει σε κάποια στιγμή το σύνολο της γνώσης στον οίκο του. Οι Σλάβοι, για παράδειγμα, είχαν πριν τον εκχριστιανισμό τους ένα σύστημα, που στηριζόταν στις παραδόσεις και τη γνώση τους. Ο Χριστός δεν παραδίδει τη γνώση Του σ’ αυτούς, ώστε οι Σλάβοι να έχουν ισχυρότερη γνώση, επομένως σύστημα. Περνά απ’ αυτούς και οι σύντροφοί Του, που συνδυάζουν το Λόγο Του με τις παραδόσεις των Σλάβων, χάνονται από την Οδύσσεια κι εισέρχονται στον οίκο Του. Μέσα δηλαδή στον οίκο, υπάρχει μνηστήρας, που συνδύασε και τη σλαβική παράδοση με το Λόγο του Χριστού.

Όσο προχωρά ο Οδυσσέας, τόσο επεκτείνεται κι ο οίκος του. Αυτή η πορεία όμως δεν είναι δυνατό να είναι ατέρμονη, αλλά έχει κάποιο τέλος. Αυτό το τέλος είναι το ζητούμενο και σ’ αυτό το σημείο υπάρχει ταύτιση του οίκου του Οδυσσέα και της Τροίας. Ο Θεός με τη διασπορά γνώσης, δημιούργησε βασίλεια και μία δεξαμενή, όπου συγκεντρώνει αυτήν τη γνώση, την Τροία. Μέσω του Τρωικού πολέμου συγκεντρώνει τη γνώση στο σύνολό της μέσα στην Τροία. Ο τετραπέρατος Οδυσσέας αλλάζει τα χαρακτηριστικά του κόσμου και συγκεντρώνει τη γνώση σ’ έναν οίκο. Αυτό είναι δυνατόν αν ο ήρωας κατακτήσει πλήρως την Τροία και την μετατρέψει σε οίκο του.

Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται και η πολυτιμότητα της θάλασσας, που είναι το περιβάλλον, μέσα στο οποίο εξελίσσεται η Οδύσσεια. Ο Οδυσσέας είναι Κύριος, συνεπώς αντιπροσωπεύει σύστημα ξηράς. Η Οδύσσεια δεν μπορεί να εξελιχθεί σ’ επίπεδο ξηράς, γιατί δεν είναι δυνατή η μετακίνηση γνώσης από σύστημα σ’ σύστημα. Τα συστήματα ελέγχουν τη βάση τους και δεν είναι δυνατό να διατηρήσουν τη δομή τους, αν δοθεί στους ανθρώπους γνώση. Εκείνη την εποχή όμως, υπήρχαν συστήματα, που απειλούνταν από τη θάλασσα της συνολικής γνώσης κι ο Χριστός περνώντας τη θάλασσα μεταξύ των συστημάτων, παρέδιδε γνώση στην κορυφή και όχι στη βάση. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί κάποιος να παρακάμψει την ιεραρχία των συστημάτων ξηράς. Πρέπει να υπάρχει απειλή από τη θάλασσα και η γνώση που μεταφέρεται μέσα της να είναι χρήσιμη για το σύστημα.

Ο Χριστός βρήκε το ρωμαϊκό σύστημα μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας και τον κόσμο έτοιμο να μεταφέρει μία γνώση μέσα στη θάλασσα, που απειλεί το σύστημα. Αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην αρχαία Βαβυλώνα, γιατί το σύστημα θα εξόντωνε το Χριστό, χωρίς κανένα κέρδος για τους ανθρώπους. Θα έκρυβε τη γνώση Του κι αυτή θα χανόταν. Είναι βασικό δηλαδή, να υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες, όπου οι άνθρωποι θα είναι δυνατό να λαμβάνουν γνώση, χωρίς ν’ απειλείται απόλυτα το σύστημα κι ανάμεσα στις πολλές γνώσεις να περνά όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα η τέλεια. Επιπλέον μέσω της θάλασσας επικοινωνούν και συστήματα, που δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Η θάλασσα είναι δημιούργημα τέλειας γνώσης κι ατελούς. Θάλασσα είναι δηλαδή ότι εκρέει από το σύστημα εξαιτίας είτε της λειτουργείας του είτε της φθοράς του και το σύνολο της πανανθρώπινης εργασίας πάνω σ’ αυτήν. Έτσι, αρχικά γύρω από το κάθε σύστημα δημιουργείται μία θάλασσα, που οριακά καταλαμβάνει το χώρο κι ενώνει τα συστήματα, δίνοντας δυνατότητα επικοινωνίας. Ήταν πρακτικά αδύνατο δηλαδή, στα χρόνια της ισχύος του αιγυπτιακού, αλλά και του Βαβυλωνιακού συστήματος, να υπάρξει οποιαδήποτε επικοινωνία. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο Χριστός εμφανίστηκε μετά τον Αλέξανδρο κι ο Οδυσσέας επιδίωκε τη θυσία του Αχιλλέα.

Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το σημείο είναι ότι οριακά, με τη λήξη της Οδύσσειας, ο οίκος του Οδυσσέα και η Τροία ταυτίζονται. Αυτή η ταύτιση είναι οριακή κι ως τέτοια, δεν αντέχει στο χρόνο. Όταν δηλαδή συμβαίνει, η ανθρωπότητα είτε λυτρώνεται είτε ξαναρχίζει ένα νέο κύκλο. Ο Θεός καταφέρνει, κάθε φορά που συνθέτει μία δομή μ’ ελεγχόμενα χαρακτηριστικά, να την αποσυνθέτει, δημιουργώντας τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργεί τη Βαβυλώνα, της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι κατ’ αρχήν χαρακτηριστικά οίκου. Δημιουργεί τα βασίλεια και προκαλείται πόλεμος. Ο πόλεμος έπρεπε να τελειώσει, όταν εμφανίστηκε ο Χριστός, πράγμα όμως που δε συνέβη. Αυτό που συνέβη, ήταν ότι με τον Αλέξανδρο το βασίλειο περνά στην Ευρώπη, συνεπώς η Τροία. Εμφανίζεται ο Χριστός και το 800 μ.Χ. μετατρέπει το βασίλειο σε οίκο. Εκείνη την εποχή, σ’ ό,τι αφορά τη βασιλεία, κυρίαρχος είναι ο Ιησούς ή Λαομέδοντας, ενώ σ’ ό,τι αφορά τον οίκο, κυρίαρχος είναι ο Χριστός τιμωρός. Η Τροία κι ο οίκος ταυτίζονται κι αυτό διαρκεί ως τη Γαλλική Επανάσταση. Η απόλυτα ελεγχόμενη αυτή κατάσταση δεν είναι δυνατό να λυτρώσει τους ανθρώπους, γιατί το μόνο που κάνει, είναι να δημιουργήσει εκ νέου τις αρχικές συνθήκες. Ο οίκος δηλαδή, διαχωρίζεται από την Τροία κι οι άνθρωποι αναγκάζονται να ξαναπολεμήσουν στην Τροία, που μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων είναι ισχυρότερη παρά ποτέ.

Αυτή η σύνθετη κατάσταση είναι άκρως απαραίτητη για την εξέλιξη του Σχεδίου, γιατί είναι η μόνη, που οδηγεί στη Λύτρωση. Όσο το σύστημα έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει τον κόσμο σε χώρο με χαρακτηριστικά οίκου, είναι αδύνατο να λυτρωθεί ο άνθρωπος. Ο οίκος βρίσκεται κάτω από την εξουσία των μνηστήρων και των μέθυσων, επομένως κινδυνεύει κι αυτός ο Ίδιος ο Κύριος. Αν εμφανιζόταν ο Χριστός κατά το Μεσαίωνα, οι δούλοι θα τον οδηγούσαν στην πυρά, πριν οι άνθρωποι αντιληφθούν το παραμικρό. Η ταυτότητά Του θ’ αναγνωριζόταν, αλλά το ζητούμενο, που είναι το κέρδος για τους ανθρώπους, θα ήταν ανέφικτο.

Για να οδηγήσει ο Θεός το σύστημα σ’ αδιέξοδη κατάσταση, το παρασύρει σε σφάλματα. Τα σφάλματα αυτά είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν, εξαιτίας της φαινομενικής ισχύος, που προσδίδουν στο σύστημα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το σύστημα έφτασε πριν τη Γαλλική Επανάσταση, σε τρομερά δύσκολη θέση κι έπρεπε να βρει μία λύση. Η βία και η καταστολή προκαλούν τον άνθρωπο κι είναι θέμα χρόνου ν’ αντιδράσει. Το σύστημα εφάρμοσε την ιδανική λύση, που είναι αδύνατο ν’ ανατραπεί, χωρίς εξωτερική επέμβαση. Αυτό ακριβώς επιδίωκε κι ο Θεός: να υπάρχει ένα σύστημα, που να μην ανατρέπεται ως το χρόνο που απαιτεί το Μυστικό Σχέδιο κι όταν έρθει η στιγμή, αυτό να μη μπορεί ν’ αντιδράσει εξαιτίας των επιλογών που κάποτε το έκαναν άτρωτο. Η ιδανική λύση που επέλεξε το σύστημα είναι να διατηρεί η εκκλησία τα χαρακτηριστικά οίκου ώστε να δημιουργεί έναν τεράστιο ιστό πάνω από έθνη, λαούς, ιδεολογίες. Με τα χαρακτηριστικά του οίκου κι εξαιτίας της σχέσης με το Θεό, διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στο Λόγο Του, άρα στην υπέρτατη γνώση.

Από τη στιγμή που καταφέρνει η εκκλησία αυτήν τη συνθήκη, αρχίζει και μοιράζει γνώση σ’ όλον τον κόσμο, μέσω των συστημάτων παιδείας. Επειδή η γνώση προέρχεται απ’ αυτήν κι επειδή αυτή διασφαλίζει την υπεραξία, μέσω των δικαιωμάτων, λαμβάνει και τη μορφή της Τροίας. Η βάση δηλαδή της εκκλησίας, που είναι η Ρώμη λόγω των πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά και της δωρεάς, έχει δύο πρόσωπα: είναι η Τροία κι ο οίκος του Οδυσσέα. Αυτή η κατάσταση είναι ανίκητη, γιατί σ’ ό,τι αφορά τον οίκο, μόνον ο Οδυσσέας είναι δυνατό να εξοντώσει τους μνηστήρες, ενώ σ’ ό,τι αφορά τη βασιλεία, η Τροία είναι ανίκητη. Ο άνθρωπος, που έχει γνώση κι είναι δυνατό ν’ απειλήσει το σύστημα, είναι εντελώς αδύναμος. Αν το πολεμήσει ως άνθρωπος της εκκλησίας, επομένως χρησιμοποιώντας το Λόγο του Χριστού, γίνεται απλά ένας από τους μνηστήρες κι ελέγχεται. Αν το πολεμήσει ως βασιλιάς, άρα μέσω δωρεάς γνώσης, νικιέται εύκολα, γιατί η εκκλησία μοιράζει έτοιμη την υπέρτατη γνώση της φιλοσοφίας. Το σύστημα έχει πάντα την ευχέρεια, να παίζει το παιχνίδι του Μενελάου και της Ελένης, προκαλώντας Τρωικό πόλεμο. Ο φιλόσοφος, που είναι άμωμος, είναι αδύνατο να μην παρουσιαστεί ως Πάρης και να εξοντωθεί στη συνέχεια.

Αυτό που αποτελεί τραγικό σφάλμα του συστήματος, είναι η άγνοια από μέρους του, του θανάσιμου ελαττώματός του. Το ελάττωμα αυτό είναι ότι μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων, μέσα στην Τροία βρίσκεται σε μόνιμη βάση, ο Δούρειος Ίππος. Η Τροία ξαναδομήθηκε, αλλά ο ίππος δεν καταστράφηκε. Μέσω αυτού του ίππου, πήρε τη δυνατότητα το σύστημα να περάσει από την φιλοσοφία του χαλαρού βασιλείου σ’ αυτήν του ισχυρού οίκου ώστε να μπορεί ν’ αμύνεται απέναντι σ’ οποιαδήποτε απειλή. Ο ίππος αυτός, είναι η δύναμη και ταυτόχρονα η αδυναμία του συστήματος.

Αδυναμία είναι μόνο σε μία περίπτωση, που έπρεπε το σύστημα με κάθε θυσία ν’ αποφύγει. Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση ν’ αφήσει να γεννηθούν Έλληνες. Μέσα στον ίππο υπάρχουν τα Ομηρικά Έπη, που, μόνον όταν δίνονται με τον τρόπο, ο οποίος ισχύει στη Δύση, είναι ελεγχόμενα. Ο Θεός σ’ αυτό το σημείο επενέβη, ώστε να δημιουργήσει κατάσταση ανεξέλεγκτη. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν ο εθνικισμός έγινε το κύριο όπλο του συστήματος, οι δούλοι της Ανατολικής εκκλησίας έπεσαν στην παγίδα του Χριστού. Πίστεψαν ότι μπορούν ν’ αυξήσουν τις εξουσίες τους βγάζοντας τους Έλληνες από το λήθαργο. Νόμισαν ότι μπορούν να κρατήσουν ένα λαό κάτω από τον έλεγχό τους, μέσω μίας παράδοσης, της οποίας δε γνώριζαν την ισχύ. Οι Έλληνες έχουν το χαρακτηριστικό ν’ αναπτύσσονται διαρκώς και να μην ελέγχονται. Ήταν θέμα χρόνου τα επικίνδυνα Έπη να γίνουν η βασική τους παιδεία. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, ανατρέπονται τα πάντα, γιατί οι Έλληνες = Αχιλλεύς = 34, δεν παραμένουν μέσα στο Δούρειο Ίππο κι απειλούν την Τροία. Όταν το σύστημα παγιδεύει τους ανθρώπους, μέσω του Τρωικού πολέμου, φυσικό είναι να κινδυνεύει από τη γέννηση του τρομερότερου των ηρώων.

Η ευφυΐα του Θεού αποκαλύπτεται και πάλι σ’ αυτό το σημείο. Με τη γέννηση του Αχιλλέα απειλείται το δίδυμο βασιλείου-οίκου, από την πλευρά του βασιλείου. Από την πλευρά δηλαδή, που είναι ευάλωτο, αφού προκαλεί τους ανθρώπους να βρουν λύση στα προβλήματά τους κι επομένως να πολεμήσουν. Ο Υιός καταδιώκει τους Τρώες έξω από την Τροία κι ο Ίδιος με την ιδιότητα του Κυρίου, εισέρχεται μέσα στον οίκο. Γι’ αυτό είναι επικίνδυνη η διπλή ιδιότητα του Υιού. Σήμερα το σύστημα φαίνεται πανίσχυρο, αλλά δεν είναι. Αρκεί να επιτεθεί κάποιος με τρόπο όμοιο μ’ αυτόν του Μαρξ κι όταν το σύστημα αρχίσει να αιμορραγεί, να χτυπήσει τους δούλους του οίκου κατευθείαν στην καρδιά. Το σφάλμα του συστήματος ήταν η διατήρηση δύο κέντρων με την ίδια γνώση, αλλά όχι με την ίδια ισχύ. Η Κωνσταντινούπολη έπρεπε να διαλυθεί από τα θεμέλια, γιατί διατηρώντας το Δούρειο Ίππο, χωρίς την απαιτούμενη ισχύ, επέτρεψε τη γέννηση των Ελλήνων. Το Ισλάμ, για όσο καιρό απαιτούσε το Σχέδιο, δημιουργούσε την απαιτούμενη δυναμική, που δεν επέτρεπε αυτήν τη γέννηση, αλλά όταν υποχώρησε, τα πράγματα έγιναν ανεξέλεγκτα. Ο Δούρειος Ίππος της Ανατολής έγινε η κοιλιά της Θέτιδας και η γέννηση του Αχιλλέα αναπότρεπτη. Κοιλιά της Θέτιδος = Δούρειος Ίππος = 87 = Νεφεληγερέτης Δίας, όταν, Θέτιδα = Θεός = 28.

Από τη στιγμή που γεννιέται ο Αχιλλέας, το σύστημα είναι υποχρεωμένο να τον παρακολουθεί και να μην επιτρέπει τη δράση του. Είναι όμως τόσο τέλειο το Σχέδιο, ώστε αυτή η φροντίδα, που εκ πρώτης όψεως είναι αποτελεσματική, αντί να τον εξασθενεί, τον ισχυροποιεί. Μέσα στο χρόνο δείχνει ότι παγιδεύεται, αλλά στην πραγματικότητα ισχυροποιείται. Οι Έλληνες κάθε φορά που πολεμούν παγιδευμένοι, αναγκάζουν το σύστημα να προσφέρει γνώση. Ο πόλεμος δηλαδή, ανεβάζει τη διαπραγματευτική ικανότητα της κοινωνίας. Επειδή αμφισβητούν διαρκώς το σύστημα, η εκ νέου παγίδευση απαιτεί εκ νέου δωρεά. Από τους ελάχιστους Έλληνες κι άπειρους εξιουδαϊσμένους χριστιανούς της απελευθέρωσης, μέσω των πολέμων, φτάνουμε στο σημερινό οριακό επίπεδο, όπου οι νέοι είναι στο σύνολό τους Έλληνες. Δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή νέος στην Ελλάδα, που να μην έχει διδαχθεί τα Έπη, επομένως να μην είναι γνήσιος Έλληνας. Αυτή η κοινωνία ελέγχεται, μόνον όταν το επιτρέπει ο Θεός, συνεπώς σε κάποια στιγμή θα υπηρετήσει το Μυστικό Σχέδιο ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του συστήματος.

Οι Γραφές αυτήν την πορεία της ισχυροποίησης, την περιγράφουνε ως εξής: ο Αχιλλέας δε διαπαιδαγωγείται ούτε από τη μητέρα του ούτε από τον ήρωα Πηλέα. Παραδίδεται πάντα στον Κένταυρο Χείρωνα. Ο Χείρωνας τον γυμνάζει οριακά κι αυτή η εκγύμναση είναι πολλές φορές βασανιστική. Είναι όμως απαραίτητη, γιατί μόνο μέσω αυτής, ο ήρωας γίνεται εξωπραγματικά ισχυρός. Τα πάντα ξεκινούν μέσα από το Δούρειο Ίππο, όπου ο ήρωας γεννιέται. Μέσα στον ίππο διατηρείται η επιθυμητή κατάσταση, όπως είδαμε, με τη δράση του Οδυσσέα και του Φιλοκτήτη. Οι Έλληνες, δηλαδή ο Αχιλλέας, καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας δέχονταν τα βέλη του Φιλοκτήτη. Όπως ήταν διαμορφωμένη η μεικτή κοινωνία Ελλήνων και μωαμεθανών, ήταν εύκολος ο έλεγχος, γιατί οι άνθρωποι, που διαπαιδαγωγούνταν, μέσω των Επών, έπαιρναν πνευματικά δικαιώματα κι εξοντώνονταν. Η μεικτή κοινωνία δηλαδή, επέτρεπε το θάνατο των Ελλήνων, εφόσον τους έδινε τα χαρακτηριστικά εκλεκτών. Το πρόβλημα με τους Έλληνες γεννιέται, μόνον όταν υπάρχει αμιγής ελληνική κοινωνία κι αναγκάζονται να συνυπάρξουν πλούσιοι και φτωχοί με την ίδια γνώση.

Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ο Φιλοκτήτης εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά είναι απαραίτητη και η συνεισφορά του Χριστού ή Οδυσσέα. Από τότε μέχρι σήμερα, το ελληνικό κράτος δε διαλύεται, γιατί τα πνευματικά δικαιώματα, που είναι δυνατό ν’ απειληθούν, μέσω των Επών ενισχύονται, εξαιτίας της πίστης των Ελλήνων στο Χριστό. Οι Έλληνες παγιδεύονται σε αντιμωαμεθανική λογική κι ανέχονται την ιουδαϊκή φιλοσοφία του συστήματος, έχοντας την εντύπωση ότι προστατεύουν την πίστη τους.

Αν όμως παρατηρήσει κάποιος τι συμβαίνει, θα διαπιστώσει ότι τα πνευματικά δικαιώματα και ο Λόγος του Θεού, είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Αυτός έδωσε το Λόγο και τα δικαιώματα. Μέσα στο χρόνο, εξαιτίας του Χριστού, οι Έλληνες ισχυροποιούνται ως σύστημα, αποκτώντας ολοένα και πιο τέλεια χαρακτηριστικά. Διατηρούνται δηλαδή, μέσω της ιουδαϊκής φιλοσοφίας, και τελειοποιούνται, μέσω της ελληνικής. Χείρωνας = Χριστός = Ιουδαίοι = Διδάσκαλος = Φιλοκτήτης = 46, ενώ, Χείρων = Δαίδαλος = Μωυσής = Παιδεία = 36. Οι Ιουδαίοι είναι αυτοί, που ανέλαβαν τη δημιουργία ενός ισχυρού ελληνικού σώματος, που από τα δεδομένα τείνει προς διάλυση. Ήταν απαραίτητο οι Έλληνες να συγκροτήσουν ένα εθνικό σώμα κι αυτό είναι δυνατό μόνο με τη συνύπαρξη στον ίδιο κορμό, Ελλήνων και βαρβάρων. Ο Χείρωνας ως Ιουδαίος είναι από τα δεδομένα βάρβαρος, εφόσον οι Ιουδαίοι λειτουργούν με το γνωστό τρόπο. Κένταυρος = Βάρβαρος = 37 = Αμαρτωλός = Εξουσία. Ο παιδαγωγός του Αχιλλέα, ο Φοίνικας, είναι κι αυτός γνωστός μας κι είναι αυτός, που προσπαθεί να μάθει στον Αχιλλέα να υπομένει τη θυσία για την υπέρτατη δόξα. Φοίνικας = Ιησούς = 42 = Εθνικοί = Μέθυσοι. Είναι αδύνατο για τους Έλληνες, όσο κι αν το επιθυμούν, όποιες κι αν είναι οι δυνατότητές τους, ν’ ανατρέψουν το σύστημα, χωρίς να το επιτρέψει ο Χριστός, κι αυτό σημαίνει να τους επιτραπεί. Ο Χριστός με την άποψη που διατύπωσε για τους Έλληνες, παγίδευσε το σύστημα και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει πάντα στη διάθεσή Του τη δύναμη ν’ απειλήσει το σύστημα από την πλευρά της βασιλείας.

Με τη γέννηση του Αχιλλέα στα νεότερα χρόνια, η προφητεία μπαίνει στην τελική της ευθεία κι αυτό γιατί το μέγεθος του ήρωα είναι ικανό να προκαλέσει παγκόσμιο φαινόμενο. Το σύνολο του διαστήματος της απουσίας, είναι το σύνολο του χρόνου που αυτός είναι θυμωμένος. Με τη μετατόπιση της Τροίας στην Ευρώπη, η θεία ευφυΐα κατορθώνει και δημιουργεί καταστάσεις ανίκητες. Αυτό οφείλεται στην ισχύ και την καταγωγή του Αχιλλέα. Ενώ δηλαδή κατά την πρώτη περίπτωση του πολέμου ο Αχιλλέας κι ο Μενέλαος προέρχονται από την Ευρώπη και το Αρνίον, ο Πάρης από την Ασία, σ’ αυτήν την περίπτωση όλοι είναι κοινής καταγωγής και ταυτίζονται. Δεν υπάρχει ο Ασιάτης Πάρης, που έχει τη δυνατότητα ν’ αδικήσει το Μενέλαο και να παρασύρει τον Αχιλλέα. Ο Μενέλαος κι ο Πάρης ταυτίζονται και με τη γέννηση του Αχιλλέα αποκτούν τη δύναμή του, ώστε ο νέος βασιλιάς, που θα διεκδικήσει την Ελένη, να είναι πρακτικά ανίκητος, χωρίς όρκους και δεσμεύσεις, που παρασύρουν στη θυσία. Ο Αχιλλέας ως Μενέλαος και Πάρης έχει την ισχύ να προστατεύσει μόνος του τον έρωτά του, ώστε να είναι αδύνατη η εκ νέου διεξαγωγή του Τρωικού πολέμου. Αν αυτό γίνει κατορθωτό, απογυμνώνεται ο οίκος από την ισχύ του κι οι δούλοι μένουν απροστάτευτοι. Τότε και μόνο μπορεί ο Υιός να μπει μέσα στον οίκο και να τους εξοντώσει όλους, χωρίς καθόλου έλεος.

Με βάση τη γνώση μας, σ’ ό,τι αφορά τον τελικό στόχο, μπορούμε να τοποθετήσουμε την προφητεία μέσα στο χρόνο και να δούμε πως ακριβώς λειτουργεί συνολικά. Σ’ ό,τι αφορά το σύνολο του χρόνου, η προφητεία βρίσκεται σήμερα στη φάση, στην οποία ο Αχιλλέας περιμένει από τη μητέρα του τα όπλα, που φτιάχνει ο Ήφαιστος. Ο Τρωικός πόλεμος εξελίσσεται από την εποχή του αμαρτήματος, κι ο θάνατος του Αλεξάνδρου, που συνοδεύεται από την ελληνιστική λογική και πρακτική, είναι η εκδήλωση του θυμού του Αχιλλέα. Από τότε ως σήμερα, οι Έλληνες δεν έχουν ξαναπολεμήσει και δικαιώνεται ο Πηλείδης, όταν λέει ότι θα έρθει μία μέρα που οι Αχαιοί θα επιθυμήσουνε τον Αχιλλέα. Δικαιώνεται ο Αχιλλέας, όταν προειδοποιεί τον Αγαμέμνονα για τα δεινά που ακολουθούν, επειδή πρόσβαλε τον άριστον των Αχαιών.

Οι Αχαιοί μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου, νοστάλγησαν πολλές φορές τον Αχιλλέα, αλλά ο θυμός του ήταν πανίσχυρος. Οι άνθρωποι δεν ξαναντίκρυσαν —από τότε μέχρι σήμερα— άντρες της ισχύος των Ελλήνων φιλοσόφων. Μάταια περίμεναν κατά το Μεσαίωνα ή τις παραμονές των παγκόσμιων πολέμων, άντρες του μεγέθους του Πλάτωνα, του Σωκράτη, ή του Περικλή. Ο θυμός του Αχιλλέα προκαλεί το σύνολο των δεινών στους Αχαιούς κι είναι το αίτιο του σκοτεινού Μεσαίωνα. Χωρίς τον Αχιλλέα, οι Τρώες, οι δούλοι, οι βάρβαροι κυβερνούν τους ανθρώπους κι απειλούν το σύνολο της γνώσης. Αυτό στα Έπη περιγράφεται ως εύνοια του Δία απέναντι στους Τρώες, ώστε να προσθέσει δόξα στο νεαρό κι αδικημένο ήρωα, ικανοποιώντας την επιθυμία της μητέρας του. Οι Αχαιοί απειλήθηκαν μ’ αφανισμό και κινδύνεψαν ακόμα και τα πλοία τους. Η προστασία τους εξασφαλίστηκε μέσω του τείχους και για το διάστημα που οι Αχαιοί βρίσκονται μέσα σ’ αυτό, η ανθρωπότητα γνωρίζει τον όλεθρο. Τείχος των Αχαιών = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, δεν υπάρχει εκλεκτός, που να μπορεί να επιβιώσει έξω από το τείχος. Οι Τρώες = Δούλοι = 29 ή Δάρδανοι = Βάρβαροι = 37, έστελναν στην πυρά, οποιονδήποτε απειλούσε το σύστημα.

Η Γαλλική Επανάσταση και η αρχικά ανεξέλεγκτη διασπορά γνώσης είναι ο χρόνος, κατά τον οποίο ο αγαπημένος φίλος του Αχιλλέα, ο Πάτροκλος, παίρνει τα όπλα του και μπαίνει στη μάχη, για να εισπράξει τη δόξα του. Ο Πάτροκλος αντιπροσωπεύει το σύνολο των ανθρώπων, που ήρθαν σ’ επαφή με τη γνώση των Ελλήνων και δέχτηκαν ν’ αγωνιστούν υπέρ των ανθρώπων. Επιτέθηκαν εναντίον της Τροίας επικεφαλής των Μυρμιδόνων και η υπέρτατη δόξα τούς δόθηκε από τον Ίδιο το Θεό. Ο Θεός έδωσε στον Πάτροκλο τη δόξα να σκοτώσει τον Υιό Του, το μέγα Σαρπηδόνα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια της επανάστασης και μετά απ’ αυτήν, οι άνθρωποι που πολεμούσαν εναντίον του συστήματος, είχαν αποκλειστικά ελληνικά όπλα. Η περίοδος του κλασικισμού είχε ως αποτέλεσμα, να εμφανιστούν οι πιστοί της ελληνικής φιλοσοφίας και να πολεμούν με βάση την ελληνική γνώση. Η Δυτική φιλοσοφία, στην οποία οι άνθρωποι χωρίζονται σ’ εκλεκτούς και μη, είναι μεταγενέστερη κι όπως θα δούμε, προέκυψε από την ήττα των παραπάνω. Η μάχη εξελισσόταν στη Δύση αποκλειστικά, εφόσον οι Έλληνες της Ελλάδας δεν υπήρχαν και το Ισλάμ απέχει από τον πόλεμο.

Στη Δύση η επανάσταση και οι οπλισμένοι μ’ ελληνικά όπλα άνθρωποι, είχαν ως στόχο το αυταρχικό σύστημα, που είχε χαρακτηριστικά οίκου. Στόχος ήταν η νίκη απέναντι στην άθλια και σκληρή εκκλησία και στο επίσης άθλιο πολιτικό σύστημα. Η εκκλησία όμως είναι δημιούργημα του Χριστού κι όταν απειλείται η εξουσία της, απειλείται η εξουσία Του. Δεν έχει σημασία αν είναι σύμφωνος ο Χριστός με τις πρακτικές της, σημασία έχει ότι από τη στιγμή που ο Χριστός ευνοεί την εξουσία λόγω Σχεδίου κι αυτήν απειλείται, είναι αναγκασμένος να πολεμήσει. Ο αγώνας αυτός έχει ως στόχο να διατηρηθεί το σύστημα, όσο αυτό είναι επιθυμητό. Ο Χριστός είναι Ιουδαίος και πολεμά υπέρ της Τροίας, αφού εξαιτίας του Σχεδίου, είναι ανάγκη να προστατευθεί αυτή. Είναι όμως δυνατό να χάσει μάχη ο λαμπρός Υιός του Θεού;

Ο Υιός του Θεού είναι ανίκητος, αλλά για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε τη συνολική κατάσταση. Μέχρι την επανάσταση στη Δύση, ο οίκος και η Τροία ταυτίζονταν. Με τη διασπορά της γνώσης ακολούθησε διαχωρισμός τους κι ο Υιός έπρεπε να συμμετέχει σε δύο διαφορετικές καταστάσεις. Ήταν αναγκαίο ως Κύριος ν’ αγωνίζεται μέσα στον οίκο Του κι ως Βασιλεύς έξω από την Τροία και υπέρ αυτής. Ο Χριστός, λόγω της φιλοσοφίας Του, είναι πάντα προσαρμοσμένος στην ιδιότητα του Κυρίου, ενώ ως Βασιλεύς είναι αδύναμος, όταν υπερασπίζεται την Τροία. Η γνώση του είναι τρομερή, αλλά εξαιτίας του αληθινού Λόγου Του, δεν μπορεί να δρα όπως ο Πέτρος, που είναι τρομερά σκληρός και ψεύτης. Μετά την επανάσταση και την κατάρρευση του θεοκρατικού συστήματος στη Δύση, σ’ ό,τι αφορά την κοινωνία, ο Χριστός με τα χαρακτηριστικά που του είχαν προσδώσει, είχε ηττηθεί. Οι ιδιότητες του Βασιλέως και του Κυρίου είχαν διαχωριστεί, μ’ αποτέλεσμα να ηττηθεί ο Βασιλεύς.

Αυτή η κατάσταση περιγράφεται στην μονομαχία Πάτροκλου και Σαρπηδόνα. Ο Θεός έδωσε τα όπλα του ισχυρότερου από τους βασιλιάδες στον Πάτροκλο, ώστε να νικηθεί η εικόνα του Βασιλέως-Κυρίου και να είναι δυνατή η εξέλιξη του Σχεδίου. Αν δε σπάσει αυτό το δίδυμο των ιδιοτήτων, δεν μπορεί να υπάρξει πόλεμος, συνεπώς δεν μπορεί να μπει σ’ αυτόν ο Αχιλλέας. Πάτροκλος = 41 = Πιστοί. Σαρπηδών = Χριστός = Οδυσσεύς = Ιουδαίοι = 46. Ο πόλεμος απαιτεί μεγάλο αριθμό γνώσεων, που ν’ αντιπαρατίθενται μεταξύ τους. Όταν ο Κύριος ταυτίζεται με το Βασιλέα η δωρεά είναι μία, επομένως ένας είναι και ο Βασιλεύς. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει πόλεμος, όταν οι άνθρωποι, που απειλούν το σύστημα, γνωρίζουν ότι το σύστημα προσφέρει και άρα ότι το συμφέρει. Ο Σαρπηδόνας έπρεπε να νικηθεί, ώστε η δωρεά να μην προέρχεται από μία πηγή και λόγω δικαιωμάτων, να ελέγχεται.

Έπρεπε οι άνθρωποι να πάρουν τη γνώση των φιλοσόφων, ώστε τ’ αδιέξοδα της κοινωνίας και τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα να οδηγήσουν στη σύγκρουση των επιμέρους γνώσεων, με άμεσα ωφελημένο το κυρίως σύστημα. Οι άνθρωποι έγιναν εθνικιστές, σοσιαλιστές, καπιταλιστές, οτιδήποτε άλλο και μάχονταν μεταξύ τους, αγνοώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονταν δούλοι του συστήματος. Αγνοούσαν ότι για να υπάρξουν και μόνο στην κοινωνία ως πρόταση, θα έπρεπε να υποκλιθούν στην εκκλησία, ώστε να πάρουν δικαιώματα. Αγνοούσαν δηλαδή ότι προσκυνούσαν αυτό, που υποτίθεται πολεμούσαν κι ήταν το αίτιο της δυστυχίας τους. Ο Θεός μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να προστατεύσει —για όσο διάστημα επιθυμούσε— τον οίκο Του, αλλά να βάλει σε περιπέτειες την Τροία. Όταν το σύστημα δέχεται να κυκλοφορούν οι διάφορες ιδέες μέσα στην κοινωνία, δέχεται τον πόλεμο. Ο Θεός αυτό ακριβώς επιθυμεί: να παγιδεύσει το σύστημα στη διατήρηση των συνθηκών του πολέμου, ώστε να έχει πάντα τη δυνατότητα να γεννήσει τον Αχιλλέα.

Ο Δίας γνωρίζει την τύχη του Σαρπηδόνα και θλίβεται. Είναι ο μόνος ήρωας που ο Δίας θέλει να προστατεύσει από το θάνατο, δηλαδή να επέμβει στη μοίρα του. Αυτό όμως είναι αδύνατο και η επιχειρηματολογία αναπτύσσεται από την Ήρα. Ο βέβαιος θάνατος του Σαρπηδόνα ανάγκασε το Δία να ρίξει βροχή αίματος στη Γη. Αυτό το υπερβολικό εκ πρώτης όψεως, σημαίνει ότι ο Δίας γνώριζε ότι ο Χριστός ως Βασιλεύς-Κύριος θ’ απειλούνταν σε κάποια στιγμή. Γνώριζε ότι θα πρέπει να θυσιαστεί ο Βασιλεύς, ώστε να περάσει η γνώση στους ανθρώπους. Η βροχή αίματος προετοιμάζει τους ανθρώπους να δεχτούν τη δωρεά, γιατί η πτώση του Βασιλέως στη Γη, απαιτεί υποδομή. Ήταν αναγκαίο κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα να δίνεται συστηματικά γνώση με τη μορφή αίματος, ώστε οριακά να υπάρχει ένα κοινωνικό στρώμα, του οποίου ο όγκος δε θα μπορεί να συντηρείται και η γνώση του να είναι ικανή ν’ απειλήσει το σύστημα, αλλά και να πάρει το βάρος της φιλοσοφίας. Αν κατά τη Γαλλική Επανάσταση ήταν όλοι αγράμματοι, δε θα κατάφερναν τίποτε, παρά να καταστρέψουν τον κόπο χιλιάδων ετών. Οι μορφωμένοι της Γαλλικής Επανάστασης ήταν αυτοί, που δέχτηκαν το αίμα και παγιδεύτηκαν από το σύστημα. Ο Σαρπηδόνας έπεσε στη Γη και δοξάστηκε ο Πάτροκλος.

Μετά την επανάσταση, όταν για πρώτη φορά στη Δύση μετά τον εκχριστιανισμό της απειλήθηκε το σύστημα, άρχισε ένας λυσσαλέος αγώνας. Ο αγώνας αυτός είχε ως στόχο το Σαρπηδόνα και τα όπλα του. Οι Αχαιοί μάχονταν για να πάρουν τα όπλα του κι ο Δίας το επέτρεψε, αφού αυτόν το λόγο είχε η θυσία του υιού του. Οι εκλεκτοί εκείνης της εποχής, που είχαν την ελληνική φιλοσοφία, αγωνίζονταν εναντίον της εκκλησίας, που προσπαθούσε με τρομερό πάθος ν’ αποτρέψει τη διασπορά της γνώσης. Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται και η χρησιμότητα της βυζαντινής περιόδου. Αν δεν υπήρχε όλη εκείνη η γνώση, που γεννήθηκε από τους Βυζαντινούς, η Ρώμη θα έχανε τη μάχη απέναντι στους φιλοσόφους, που γεννιούνταν μετά την επανάσταση. Οι κληρικοί της Δύσης ήταν εξαιρετικά αδύναμοι και τραγικά αμόρφωτοι, ώστε ν’ αντέξουν επιθέσεις ευφυών και γεμάτων πάθος αντρών. Οι Βυζαντινοί ήταν αυτοί που έδωσαν στον Έκτορα την ισχύ, η οποία ήταν απαραίτητη, για να κερδίσει το σύστημα την πίστωση του χρόνου που χρειαζόταν.

Ο Γλαύκος, που ακολουθεί το Σαρπηδόνα, είναι η ίδια η Ρώμη με τη γνώση, που της δίνει τη δυνατότητα να επιτίθεται. Η Ρώμη, όπως γνωρίζουμε, έχει δύο διαφορετικά χαρακτηριστικά: είναι έδρα Κυρίου αλλά και Βασιλέως. Ως έδρα Κυρίου είναι στατική και πανίσχυρη μόνο στο χώρο που ελέγχει. Ως έδρα Βασιλέως είναι ισχυρή κι επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα ευάλωτη. Η αδυναμία της οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει ήρωας, που τη νικά κι αυτός είναι ο Αχιλλέας. Όταν η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, η Ρώμη αναγκάστηκε να πολεμήσει ως έδρα Βασιλέως. Όταν αμφισβητούνταν τα χαρακτηριστικά του οίκου, η κατάσταση ήταν επικίνδυνη. Όταν οι άνθρωποι αμφισβητούν τους δούλους, δεν ελέγχονται, παρά μόνον αν πολεμούν.

Οι ιερείς της Δύσης αναγκάστηκαν να δώσουν μάχες κι έπαψαν ν’ απαιτούν υπακοή, εκμεταλλευόμενοι το φόβο του Θεού. Ήταν αναγκαίο να μιλήσουν για τα κοινωνικά κι οικονομικά προβλήματα, που θα προέκυπταν από τη διάχυση της γνώσης μέσα στην κοινωνία. Ο Γλαύκος = Ρώμη = Μακεδών = 24, απέτυχε, όπως κι ο Έκτορας, να σώσει τα όπλα του Σαρπηδόνα κι οι Αχαιοί τα μοιράστηκαν μεταξύ τους. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, ο Δίας φροντίζει να θανατωθεί ο Πάτροκλος, ώστε να εξελιχθεί το Σχέδιο. Οι άνθρωποι πήραν στα χέρια τους τη γνώση κι άρχισαν να γίνονται απειλητικοί για την Τροία. Όταν υπάρχει στη διάθεση του ανθρώπου η φιλοσοφία, είναι αδύνατο να ελεγχθεί η κατάσταση. Μπορούσε να γεννηθεί οπουδήποτε στον κόσμο ένας φιλόσοφος και ν’ απειλεί την Τροία. Ο Πάτροκλος έπρεπε να πεθάνει, κι αυτό το πέτυχε ο Φοίβος Απόλλωνας.

Ο Πάτροκλος δεν αντιλήφθηκε ότι η δόξα του ήταν η αρχή του τέλους του. Δεν αντιλήφθηκε ότι ο θάνατος του Σαρπηδόνα ήταν η αρχή του τέλους του. Ο Πάτροκλος έπρεπε, αν ήθελε να επιβιώσει, να εξοντώνει τους Τρώες και να στέκεται μακριά από το Σαρπηδόνα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι φιλόσοφοι εκείνης της Εποχής έπρεπε να στρέψουν το ενδιαφέρον τους προς την κοινωνία και όχι προς το κέντρο της εξουσίας. Ήταν στο χέρι τους να νικήσουν τον Έκτορα, που ταυτίζεται με τον Πέτρο και τις πρακτικές του, δίνοντας γνώση στο σύνολο στης κοινωνίας. Δεν το έκαναν όμως αυτό και στράφηκαν εναντίον της Ρώμης, όχι με πρόθεση να νικήσουν την εξουσία της, αλλά να την πάρουν στα δικά τους χέρια. Με την κίνηση αυτή λαμβάνουν τη γνώση της Ρώμης, που είναι επικίνδυνη. Ο κίνδυνος προερχόταν από το γεγονός ότι η γνώση συνδέεται άμεσα με την εξουσία. Η Ρώμη έδωσε σ’ αυτούς γνώση κι εξουσία, που όμως βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο Κυρίου.

Τα συστήματα που προέκυψαν τότε δε στηρίχθηκαν σε γνώσεις, που απειλούσαν τον αυταρχισμό, αλλά στην ελληνοϊουδαϊκή φιλοσοφία της εκκλησίας. Ήταν υποχρεωμένοι οι εξουσιαστές να υποκλίνονται στον Κύριο, αν ήθελαν να επιβιώσουν. Φοίβος = Κύριος = 35. Από τη στιγμή που αποδέχονται αυτήν τη συνθήκη, ισχυροποιούν τον Έκτορα, που τους εξοντώνει. Ενώ με τη φιλοσοφία μπορούσαν να νικήσουν τον Πέτρο, τον αγνοούν κι επιτίθενται στο Χριστό. Νικούν το Βασιλέα και τους αποδυναμώνει ο Κύριος, που δίνει τη δυνατότητα στον Πέτρο να τους εξοντώσει.

Ο Πάτροκλος έπεσε νεκρός, όταν στη Δύση —μέσω του εθνικισμού— δημιουργήθηκε μία σταθερή κατάσταση, που δεν απειλούσε το σύστημα… όταν το κάθε εθνικό υποσύστημα πήρε ελεγχόμενα χαρακτηριστικά και δεν απειλούνταν από τη γνώση. Αυτή η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για την ανθρωπότητα, γιατί δημιουργεί κοινωνίες Δυτικού τύπου. Κοινωνίες, όπου αυτοί που έχουν γνώση απολαμβάνουν τα πάντα κι αυτοί, που δεν μπορούν να την αποκτήσουν, παγιδεύονται ανά πάσα στιγμή. Ενώ δηλαδή δεν υπάρχουν ορατά τείχη μεταξύ των τάξεων, παρ’ όλ’ αυτά δεν αναμειγνύονται. Ο φτωχός σ’ αυτήν την κοινωνία αγωνίζεται να πάρει γνώση, όχι για να σπρώξει τον κόσμο προς τα εμπρός, αλλά για ν’ απολαύσει ο ίδιος. Όλοι αυτοί είναι ο νεκρός Πάτροκλος, που έπεσε θύμα του Έκτορα.

Η κατάσταση αυτή θα έπαιρνε μόνιμα χαρακτηριστικά, αν δεν επενέβαινε ο Θεός. Όλα τα Δυτικά κράτη θ’ ανέπτυσσαν ψευδοδημοκρατικά καθεστώτα, στην κορυφή των οποίων θα βρισκόταν ένας φαινομενικά ακίνδυνος βασιλιάς, που δε θα προκαλούσε τους λαούς, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει σήμερα στη Βρετανία. Λέμε φαινομενικά, γιατί ο Δυτικός βασιλιάς είναι παντελώς άβουλος και δούλος της εκκλησίας. Από τη στιγμή που είναι δούλος της εκκλησίας, είναι τρομερά επικίνδυνος και μόνον που υπάρχει. Αν η γνώση υποκλινόταν σ’ αυτήν τη μαριονέτα, οι άνθρωποι θα παγιδεύονταν για πάντα σ’ αγώνες, που είναι δυνατό να ελεγχθούν. Αν ίσχυε αυτό, οι Τρώες θα είχαν καταφέρει να πάρουν στην Τροία το πτώμα του Πάτροκλου, πράγμα που δε συνέβη. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ο Αχιλλέας αναγκάστηκε να πάρει ενεργό μέρος στη μάχη, χωρίς όμως να εμφανιστεί στο πεδίο της μάχης. Πριν δούμε την παρέμβαση του Αχιλλέα, χρήσιμο είναι να πούμε ότι ο Πάτροκλος μπαίνει στη μεγάλη μάχη με τα όπλα του Αχιλλέα, αλλά ταυτόχρονα έχοντας και την ηγεσία του στρατεύματός του. Είναι επικεφαλής των τρομερών Μυρμιδόνων. Ποιοι είναι όμως οι Μυρμιδόνες και γιατί είναι τόσο ισχυροί;

Σ’ άλλο σημείο αναφέραμε ότι ο άνθρωπος —όλους αυτούς τους αιώνες— έπρεπε ν’ αναζητά τη Θέωση σε προσωπικό επίπεδο και να μη διατυπώνει άποψη, γιατί κινδυνεύει να μετατραπεί σε μνηστήρα και άρα να τιμωρηθεί. Όποιος όμως διατυπώνει άποψη, είναι μνηστήρας και τιμωρείται; Τιμωρήθηκε ο Σωκράτης ή ο Διογένης; Σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι υπάρχει μία σημαντική διαφορά κι αυτό οφείλεται στα διπλά χαρακτηριστικά του Κυρίου, που είναι και Βασιλεύς. Οι γενναίοι πολεμούν στο πλευρό του βασιλιά, διατυπώνουν άποψη και δοξάζονται. Επειδή η γνώση είναι κοινή, οι άνθρωποι, που αγωνίζονται κοντά στον Υιό, έχουν κοινή μόρφωση. Η διαφορά όμως, βρίσκεται στο αντικείμενο, που προτίθενται να υπερασπιστούν. Οι φιλόσοφοι που αγωνίζονται για το βασιλιά και τη βασιλεία, δοξάζονται κι είναι πανίσχυροι. Αντίθετα, οι φιλόσοφοι που αγωνίζονται για τον Κύριο και τον οίκο, τιμωρούνται, γιατί γίνονται μνηστήρες. Αυτό σημαίνει ότι όταν ένας φιλόσοφος αγωνίζεται ενάντια στο σύστημα και υπέρ της βασιλείας και των ανθρώπων, δοξάζεται.

Οι φιλόσοφοι της Αθήνας ήταν Μυρμιδόνες, γιατί έθεταν τη γνώση τους και την ευφυΐα τους στην υπηρεσία του ανθρώπου. Αντίθετα μ’ αυτούς, οι φιλόσοφοι, που εξαντλούσαν την ευφυΐα τους για το σύστημα και για την εξουσία του Χριστού, τιμωρούνταν. Όταν προσπαθεί κάποιος μέσω της φιλοσοφίας ν’ αποδείξει τ’ αδύνατο και να δικαιολογήσει το αδικαιολόγητο, γίνεται μνηστήρας. Διαβάζει κάποιος τον υπέροχο Λόγο του Χριστού και δε μένει σ’ αυτόν, επομένως στη βασιλεία, αλλά προσπαθεί να στηρίξει τις πρακτικές της εκκλησίας. Υποστηρίζει εξουσίες που δε γνωρίζει τι νόημα έχουν και τι σκοπό υπηρετούν, εξαιτίας της απουσίας του Κυρίου. Επειδή η άποψή τους ευνοεί το σύστημα που έχει τη δυνατότητα να μοιράζει εξουσία κι υπεραξία, όλοι αυτοί γίνονται μέθυσοι. Ήταν μέθυσοι οι πατέρες της εκκλησίας, γιατί διατυπώνοντας απόψεις, που ευνοούσαν το σύστημα, δεν αρνήθηκαν τις εξουσίες. Άσκησαν εξουσία και προκάλεσαν το Χριστό, αφού από τα δεδομένα οι απόψεις διχάζονται, λόγω της άγνοιας των μνηστήρων, ενώ η εξουσία παραμένει και βασανίζει.

Η διαφορά δηλαδή, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, έχει να κάνει με την προέλευση της γνώσης και το σκοπό που υπηρετεί. Οι φιλόσοφοι που αγωνίζονται για το βασιλιά είναι Μυρμιδόνες, ενώ οι ίδιοι που αγωνίζονται για τον Κύριο είναι οι μνηστήρες. Ενώ ο Πλάτωνας είναι ένας, με τη γνώση του κάποιος αμφισβητεί το σύστημα και κάποιος άλλος, το υπερασπίζεται. Μυρμιδόνες = Φιλόσοφοι = 53 = Μνηστήρες = Ύδωρ και πνεύμα.

Όταν ο Χριστός μιλούσε για την ανάγκη να γεννηθεί κάποιος από ύδωρ και πνεύμα, για να γευθεί τη Θέωση, εννοούσε ότι έπρεπε να έχει στην κατοχή του γνώση. Ο άνθρωπος είναι απαραίτητο —εξαιτίας του αμαρτήματος— να έχει τη γνώση, που θα υποδεχθεί τη γνώση του Υιού. Απλά μέχρι να δοθεί η γνώση του Υιού, έχει πάντα μπροστά του το δίλημμα της επιλογής. Θα πρέπει να επιλέξει ποιον δρόμο θ’ ακολουθήσει και τι θα γίνει. Μυρμιδόνας ή μνηστήρας; Μυρμιδόνας = Μνηστήρας = 49 = Μυστήριον = Ρίζα Δαυείδ = Διόνυσος = Άνθρωπος = Θυμός μέγας, ενώ, Μυρμιδών = Μνηστήρ = Διάβολος = 39 = Βασιλεύς = Εταίρος = Αποστολή. Εξαιτίας αυτού του διλήμματος, οι άνθρωποι εξοντώνονται από το είδωλό τους.

Ο φιλόσοφος αντιλαμβάνεται την αθλιότητα της εξουσίας, αλλά φοβάται να την πολεμήσει, γιατί αντιλαμβάνεται επίσης και τα κέρδη που αυτή προσφέρει στην ανθρωπότητα. Μιλά για δημοκρατία, αλλά παράλληλα προσπαθεί να εξωραΐσει και το σύστημα της εξουσίας. Αυτό που συνέβη μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν ένας συμβιβασμός, που στην ουσία αχρήστευε τα όπλα του Αχιλλέα. Οι φιλόσοφοι αυτοκτόνησαν, όταν έθεσαν τη γνώση τους στην υπηρεσία του συστήματος. Έγιναν Μυρμιδόνες κι εξαιτίας των αδιεξόδων και της αδυναμίας να βρουν λύση, κατέληξαν μνηστήρες. Ο Πάτροκλος έπεσε θύμα κατ’ αρχήν του Εύφορβου —που είναι ο ίδιος του ο εαυτός— και μετά του Έκτορα. Οι συμβιβασμοί των φιλοσόφων έδωσαν την ευκαιρία στον Πέτρο να δράσει και ν’ αρπάξει τα όπλα του Αχιλλέα. Ενώ μέχρι τότε η εκκλησία έκρυβε τη φιλοσοφία, γιατί την απειλούσε, με την ήττα του Πάτροκλου την έλεγχε απόλυτα. Πάτροκλος = Εύφορβος = Πολίτης = 41 = Τεχνολογία = Πιστοί. Ο Αχιλλέας κι ο Οδυσσέας έχουν λατρευτούς φίλους, που πολεμούν με τα ίδια όπλα μ’ αυτούς σε συνθήκες περίπλοκες, μ’ αποτέλεσμα να πεθαίνουν.

Μετά το θάνατο του Πάτροκλου το πρόβλημα ήταν αν θα έμπαινε το σώμα του στην Τροία ή όχι. Ενώ το Σχέδιο υπηρετείται από την απώλεια των όπλων, απειλείται, αν το σώμα του ήρωα χαθεί. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός επιδίωκε να ελέγχει η εξουσία τη φιλοσοφία, αλλά όχι το κορμί του φίλου του Αχιλλέα. Δεν έπρεπε για κανένα λόγο η εκκλησία να ελέγχει τη ροή γνώσης προς τους πιστούς των ηρώων, άρα τους ανθρώπους. Οι διάφορες κοσμοθεωρίες, που άσκησαν εξουσία, ελέγχονταν μεν από την εκκλησία, αλλά όχι και τα συστήματα παιδείας. Οι άνθρωποι έπρεπε να λαμβάνουν συνεχώς γνώση σ’ όλα τα επίπεδα, ώστε να βελτιώνουν διαρκώς το επίπεδό τους. Η μαζικότητα ήταν απαραίτητη για την εξέλιξη του Σχεδίου. Ενώ δηλαδή με την απώλεια των όπλων επιτεύχθηκε ο έλεγχος, το σώμα προετοίμαζε το τέλος του συστήματος.

Το μεσοδιάστημα μεταξύ της επανάστασης και της εμφάνισης του κομμουνισμού, είναι το διάστημα, κατά το οποίο το σύστημα δημιούργησε μία απόλυτα ελεγχόμενη κατάσταση για τα συμφέροντά του. Είχε πάρει τα όπλα του Αχιλλέα και προσπαθούσε να πάρει το σώμα του Πάτροκλου μέσα στην Τροία. Αυτό το κατάφερε στη Δύση κι είναι επίτευγμα της άθλιας παιδείας της. Στη Δύση και μόνο οι φιλόσοφοι κι οι πνευματικοί άντρες πρέπει να παραχθούν από το σύστημα. Η φιλοσοφία από τη φύση της είναι θέμα ευφυΐας, ταλέντου, ευαισθησίας και όχι πτυχίου και τίτλων. Ο Θεός γνωρίζοντας την κατάσταση, έστειλε τον Αντίλοχο να ειδοποιήσει τον Αχιλλέα, ώστε να παρέμβει στην κατάσταση.

Ο Αντίλοχος είναι ο μεγαλύτερος γιος του Νέστορα κι ο αριθμός του είναι ο αριθμός των εθνικών. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μετά τη Γαλλική Επανάσταση ο Θεός ξύπνησε τον εθνικισμό των δούλων της Ανατολικής εκκλησίας κι αυτοί έβγαλαν από το λήθαργο τους Έλληνες. Ο Παράκλητος, ο Νέστορας, έστειλε τους εθνικούς να ξυπνήσουν τους Έλληνες, αλλά και να τους συγκρατήσουν από την οποιαδήποτε επιπόλαια ενέργεια. Ο Αντίλοχος κρατά στο έδαφος τον Αχιλλέα συγκρατώντας τα χέρια του, γιατί θ’ αυτοκτονούσε. Αυτό σημαίνει ότι, αν οι Έλληνες στα χρόνια της απελευθέρωσης δε φέρονταν σαν εθνικοί, το σύστημα θα τους αφάνιζε. Το σύστημα ήδη έλεγχε τα όπλα τους και το πάθος τους θα ήταν ανίκανο να προσφέρει το παραμικρό. Γιατί να φοβηθεί το σύστημα έναν Έλληνα, που μιλά σαν τον Πλάτωνα, τη στιγμή που το ίδιο δημιουργεί Πλάτωνες στη Δύση; Το Σχέδιο απαιτούσε εκατομμύρια Ελλήνων ώστε ν’ απειληθεί το σύστημα κι αυτό έγινε με την παρέμβαση του Αντίλοχου.

Επειδή όμως ήταν απαραίτητο να τρομάξουν οι Τρώες, για να παρατήσουν το πτώμα του Πάτροκλου, ο Θεός πραγματοποίησε το εξής εκπληκτικό: δημιουργεί τους Έλληνες της Ελλάδας και δημιουργεί συνθήκες τέτοιες, ώστε το σύστημα ν’ αδρανήσει και να υποτιμήσει τη δημιουργία αυτού του επικίνδυνου κράτους. Αυτό το κατάφερε γεννώντας το μεγάλο Μαρξ και δίνοντάς του τη λάμψη του Αχιλλέα σ’ ένα χώρο μακριά από την Ελλάδα. Ο Μαρξ γεννήθηκε Ιουδαίος, ώστε να έχει γνώση της έννοιας του “Κυρίου”, αλλά το έργο του βασίστηκε καθαρά στην ελληνική φιλοσοφία. Όταν στα Έπη αναφέρεται ότι ο Αχιλλέας πέρασε το τείχος, χωρίς να τον αντιληφθούν οι Αχαιοί, εννοείται ότι οι εκλεκτοί του κόσμου είδαν έναν υιό της ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά όχι Έλληνα. Ενώ υπήρχαν Ελλάδα και Έλληνες, η καταγωγή του Μαρξ τους αδρανοποίησε.

Το τείχος των Αχαιών είναι πάντα τα πνευματικά δικαιώματα, που προστατεύουν τη γνώση και μέσα σ’ αυτό δεσπόζουν οι Ιουδαίοι. Ο Πηλείδης εμφανίζεται ως Ιουδαίος, περνά αυτά τα δικαιώματα και δρα ως Έλληνας. Τείχος των Αχαιών = Πνευματικά δικαιώματα = 70. Το σύστημα αδράνησε, γιατί ο κίνδυνος προήλθε από έναν άνθρωπο, που υποτίθεται ήταν ελεγχόμενης παιδείας και δεν ταυτιζόταν με τον ορατό κίνδυνο. Ο Μαρξ είναι ο Πηλείδης, που φωνάζει μέσα από την Τάφρο και τρομοκρατεί τους Τρώες. Από τις φωνές του Μαρξ τρομάζουν οι Τρώες κι εξοντώνονται από τα ίδια τους τα όπλα. Αν ο Μαρξ ήταν Έλληνας της Ελλάδας, τη στιγμή που έγραψε τη θεωρία του, η εκκλησία θα εγκατέλειπε την πρακτική του εθνικισμού και θ’ αφάνιζε τους Έλληνες. Ο Κάρολος Μαρξ ταυτίζεται με τον ισχυρό άγγελο της Αποκάλυψης και με τον άοπλο Πηλείδη. Ό,τι περιγράφει η Αποκάλυψη γι’ αυτόν τον άγγελο, είναι απόλυτα όμοιο μ’ αυτό, που περιγράφουν τα Έπη. Το μεσοδιάστημα από την εμφάνιση του Μαρξ μέχρι σήμερα, είναι το διάστημα που απαιτείται, για να ισχυροποιηθεί ο Αχιλλέας και να πάρει τα όπλα που του έχει υποσχεθεί η μητέρα του.

Η χρησιμότητα του Μαρξ και των κραυγών του Πηλείδη έχει τη σημασία, που επισημάναμε στην ανάλυση του Σχεδίου. Αν δεν υπήρχε ο κομμουνισμός και η αντιπαλότητα των συστημάτων, οι φτωχοί άνθρωποι δε θα έρχονταν σ’ επαφή με τη γνώση. Έδινε γνώση ο κομμουνισμός, για ν’ απειλήσει τον καπιταλισμό κι ανάγκαζε τη Δύση να δίνει κι αυτή γνώση για ν’ αμύνεται. Όλα αυτά δηλαδή, έχουν ως συνέπεια να μεγιστοποιείται το σώμα του νεκρού Πάτροκλου. Πριν τον κομμουνισμό ο Πάτροκλος ήταν ένα ελάχιστο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού, ενώ τώρα είναι τεράστιος. Η Τροία, εξαιτίας των κραυγών του Πηλείδη, δεν είναι δυνατό ν’ αρπάξει το σώμα του Πάτροκλου, γιατί αδυνατεί να μοιράσει υπεραξία σ’ αυτόν τον όγκο. Οι Τρώες από εκείνη τη στιγμή, είναι αναγκασμένοι να εγκαταλείψουν κάθε προσπάθεια αρπαγής του σώματος του ήρωα και περιορίζονται στο να παγιδεύσουν τους ανθρώπους, μόνο μέσω του εθνικισμού. Το τραγικό για το σύστημα είναι ότι στρέφοντας την προσπάθειά του εναντίον του κομμουνισμού, δεν είδε ότι σ’ αυτόν το χρόνο αναπτύχθηκε ένα αρκετά ισχυρό ελληνικό κράτος, που ήταν δυνατό ν’ απειλήσει τον εθνικισμό. Ο Αχιλλέας υπάκουσε στη μητέρα του και δεν εκτέθηκε στη μάχη άοπλος.

Σήμερα ζούμε τη νύχτα όπου αναμένει ο Πηλείδης τα όπλα, που του υποσχέθηκε η Θέτιδα. Ο Αχιλλέας σήμερα έπαψε να είναι θυμωμένος κι είναι θέμα χρόνου να βγει στη μάχη.

Το σύνολο του διαστήματος που περιγράφεται ως θυμός τους ήρωα, είναι αυτό που περιγράφει η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη αναφέρεται στο χρόνο, από την εμφάνιση του Αλεξάνδρου κι εντεύθεν. Θυμός του Αχιλλέως = Αλέξανδρος ο Μακεδών = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Βασιλεύς της γης = Ιερείς του Θεού = Βασιλεύς των Αχαιών = Οικία του ισχυρού = Μεγάλη ημέρα του Θεού = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = Βατικανό της αμαρτίας = Αρνίον εσφαγμένον = Ταύρος εσφαγμένος. Για ό,τι συμβαίνει στον κόσμο υπεύθυνος είναι ο Αγαμέμνων, που είναι οι εκλεκτοί, οι οποίοι αναζητούν την υπεραξία, προκαλώντας το θυμό του ήρωα.

Η Αποκάλυψη τελειώνει, όταν ο Αχιλλέας παύει να είναι θυμωμένος κι όταν ο Αγαμέμνονας του αποδίδει τις πρέπουσες τιμές. Από τη στιγμή που ο Πηλείδης ξαναβγαίνει στο πεδίο της μάχης, έστω κι άοπλος, είναι θέμα χρόνου το τέλος της Αποκάλυψης. Αυτό εννοεί η Αποκάλυψη όταν λέει: (Αποκ. Ιωάν. 10.7) “ότι χρόνος ουκέτι έσται, αλλ’ έν ταις ημέραις της φωνής του εβδόμου αγγέλου, όταν μέλλη σαλπίζειν, και ετελέστη το μυστήριον του Θεού,” (ότι δέν θά υπάρξη πλέον καθυστέρησις, αλλ’ όταν σαλπίση ο έβδομος άγγελος καί ακουσθή η φωνή του, τότε τό μυστικό σχέδιον τού Θεού θά εκπληρωθή,). Ο ισχυρός άγγελος είχε πρόσωπο όπως ο Ήλιος, αλλά δεν ήταν ο Ήλιος. Τα Έπη, όταν ο Αχιλλέας φωνάζει, τον ονομάζουν Αιακίδη. Φωνή μεγάλη = Αιακίδης = 41 = Σωτηρία = Πάτροκλος = Διδασκαλία. Στην Αποκάλυψη ο άγγελος κράζει φωνή μεγάλη, ως Λέοντας, και μετά μιλούν οι επτά βρονταί. Λέοντας = Τάφρος = 28 = Κοιλιά = Λήνος = Άνωθεν. Επτά βρονταί = Μεσσίας = 45, και, Μεγαλόκαρδος Πηλείδης = Μεσσίας Παντοκράτορας = Λόγος της προφητείας = 99 = Ναός του Υιού του Ανθρώπου.

Το Μυστήριον του Θεού τελειώνει, όταν αυτός, που ορκίζεται, ταυτίζεται με τον ζώντα εις τους αιώνας… όταν ο θυμός του Αχιλλέως κι ο θυμός του Οδυσσέως εκδηλωθούν ταυτόχρονα. Θυμός του Αχιλλέως = Ιερός ίππος = 75 = Μεγάλη ημέρα του Θεού, ενώ, Θυμός του Οδυσσέως = 87 = Δούρειος Ίππος = Ημέρα του γάμου του Αρνίου, όταν δηλαδή η μεγάλη ημέρα του Θεού γίνει ημέρα του γάμου του Αρνίου.

Το σύνολο των όσων διαδραματίζονται έχουν ως στόχο την τεχνολογία, που είναι άκρως απαραίτητη για την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο λόγος καθυστέρησης της Λύτρωσης και τα Έπη το περιγράφουν εκπληκτικά. Η Θέτιδα περιμένει τον Ήφαιστο να φτιάξει τα όπλα του Υιού της, τη στιγμή που αυτός φτιάχνει θαυμάσια πράγματα για τους Θεούς. Η ρομποτική τεχνολογία που έχει αναπτύξει η ανθρωπότητα σήμερα, περιγράφεται μέσα στα Έπη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι αυτοματισμοί —που σήμερα μόνον είναι δυνατό να δούμε στην παραγωγή— περιγράφονται στα εργαστήρια του Ηφαίστου. Ο Θεός θέλησε, αυτά που γνώριζαν κι απολάμβαναν οι Θεοί, να τα γευθεί ο άνθρωπος. Ο Ήφαιστος εργάστηκε στην πραγματικότητα για τον Υιό του Θεού, τον άνθρωπο, ο οποίος και θα κατοικήσει στον ουρανό. Για να συμβούν όμως όλα αυτά, ήταν αναγκαίο να θυσιαστεί ο Πάτροκλος. Ήταν απαραίτητο να καταναλώσει η ανθρωπότητα τη γνώση της στον έλεγχο των ανθρώπων, ώστε να διοχετευθεί η άπειρη ανθρώπινη ευφυΐα στον τομέα της τεχνολογίας. Πάτροκλος = 41 = Τεχνολογία. Η ελπίδα για τη Λύτρωση και ταυτόχρονα καταλύτης της διαδικασίας, ήταν η εμφάνιση του Καρόλου Μαρξ ή Πηλείδη μέσα σε νεφέλη, ύστερα από υπόδειξη της Ίριδας. Κάρολος Μαρξ = 50 = Πηλείδης = Άσβεστο πυρ = Αχιλλεύς ζων, και, Κάρολος = 33 = Αχιλλέας. Η νεφέλη προστατεύει απλά το Σχέδιο και κάνει δυνατή την εμφάνιση του Ηλίου, χωρίς δυσμενείς κι ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να πούμε ότι από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Μωάμεθ μέχρι την εμφάνιση του Μαρξ, οι μωαμεθανοί έπρεπε ν’ αποφεύγουν την κατανάλωση των χοίρων και του οίνου. Η κοινωνία τους δηλαδή, έπρεπε να παραμείνει έξω από την εθνικιστική λογική και να μην εισάγει κλειδωμένη γνώση που ενισχύει την εξουσία. Μετά την εμφάνιση του Μαρξ, η Δύση μπαίνει στην τελική ευθεία προς τη Θέωση, ενώ οι μωαμεθανοί μπαίνουν στην περίοδο του Ραμαζανίου. Επειδή έσπασαν τα στεγανά της γνώσης στη Δύση κι ήταν δυνατό στον οποιονδήποτε να έρθει σε επαφή μ’ αυτήν, ο Θεός απαγόρευσε στους μωαμεθανούς να πάρουν οτιδήποτε. Έπρεπε το Ισλάμ να φτάσει στο τέλος του Σχεδίου με τ’ αρχικά χαρακτηριστικά, γιατί το Σχέδιο θα ήταν δυνατό ν’ απειληθεί. Η απειλή οφείλεται στο γεγονός ότι η Μαρξιστική λογική έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη μωαμεθανική. Ο διεθνισμός τους κι ο εύκολος διαχωρισμός μεταξύ πιστών κι απίστων, κομμουνιστών και μη, θα ήταν δυνατό να παντρέψει τις δύο αυτές κοσμοθεωρίες. Αν συνέβαινε αυτό, θα οδηγούμασταν στην τραγωδία, γιατί το Ισλάμ θα έδινε την ευκαιρία στη Δύση να δημιουργήσει δίπολο, αιώνιο κι ανίκητο. Έπρεπε ο κομμουνισμός ν’ αφορά λαούς μέσα στο χριστιανισμό, ώστε να καταρρεύσει ο ίδιος και να παρασύρει μαζί του και το υπόλοιπο σύστημα, εξαιτίας της ανισορροπίας. Οι μωαμεθανοί ήταν απαραίτητο μετά το Μαρξ να μην αγγίζουν τίποτε και να μη βάζουν στο στόμα τους καμία νέα γνώση. Στόμα = 20 = Δομή.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ανάμεσα στους άπιστους απέναντι στον Αλλάχ, προστέθηκαν εκτός από τους εθνικιστές κι οι κομμουνιστές. Ο κομμουνιστής είναι από τα δεδομένα άπιστος απέναντι στο Μωάμεθ, αφού η ιδιοκτησία είτε γης είτε μέσου παραγωγής θεωρείται θεμελιώδης. Επιπλέον ο Μαρξ εκφράζοντας τη θεωρία του, έρχεται σ’ αντιπαλότητα με το Μωάμεθ, εφόσον και οι δύο προτείνουν μοντέλα ζωής με άπειρες διαφορές μεταξύ τους. Ένας είναι ο Αλλάχ κι ένας ο προφήτης Αυτού. Αν ο Μαρξ υποταχθεί στο θεμελιώδες αυτό, παύει να λειτουργεί με τον τρόπο που γνωρίζουμε.

Η Ιλιάδα, περιγράφοντας τα συμβαίνοντα από την πλευρά της βασιλείας, βρίσκεται σήμερα, όπως αναφέραμε, στο σημείο όπου ο Αχιλλέας περιμένει τα όπλα που του έχουν υποσχεθεί. Ως προφητεία που ξεκινά την περιγραφή της από την αρχή της κτίσης, έχει κατά το μεγαλύτερο μέρος της ολοκληρωθεί. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των όσων αφορούν το διάστημα, πριν από την εμφάνιση του Αχιλλέα στο πεδίο της μάχης, όπως και να εξεταστούν και σ’ οποιαδήποτε κλίμακα, είναι αδύνατο να ξανασυμβούν. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία περίπτωση να οδηγηθεί ο ανθρωπότητα σ’ επανάληψη και να εκδηλωθεί εκ νέου, για παράδειγμα, ο θυμός του Αχιλλέα. Ακόμα κι αν ο Αγαμέμνονας είναι αμετανόητος, δεν υπάρχει επανάληψη. Ο Αχιλλέας σ’ αυτήν την περίπτωση θα τον εξοντώσει, χωρίς να τον σταματήσει κανένας. Ό,τι ακολουθεί λοιπόν τις κραυγές του Αχιλλέα, εξακολουθεί να είναι προφητεία, ενώ ό,τι έχει προηγηθεί, είναι ιστορία και παρελθόν. Η ανθρωπότητα θα δει με τα μάτια της το λυτρωτικό αγώνα του Αχιλλέα και θα δει επίσης τη ζωή αντί για το θάνατο, που γεύεται αιώνες τώρα. Ο ήρωας θ’ αποθεωθεί μπροστά στα τείχη της Τροίας και δε θα συναντήσει το θάνατο. Εκείνη τη στιγμή θα ταυτιστούν οι δυνάμεις της βασιλείας, κι οι Θεοί θα ταυτιστούν με το Μέγα Θεό κι ο Αχιλλέας με τον Υιό Του, τον άνθρωπο. Οι Αιθίοπες του Μέμνονα, η Πενθεσίλεια κι όλοι οι ήρωες, που οδηγούν στην αποθέωση του Αχιλλέα, θα εμφανιστούν για τελευταία φορά.

Πριν δούμε με λεπτομέρεια τι ακολουθεί, χρήσιμο είναι να υπογραμμίσουμε ορισμένα βασικά πράγματα. Ο Αχιλλέας κινείται πάντα μέσα στα πλαίσια της βασιλείας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η αποθέωσή του δεν είναι δυνατόν από μόνη της να δώσει τη Λύτρωση στους ανθρώπους. Ο ήρωας αυτός είναι δυνατό να φτάσει μέχρι τα τείχη της Τροίας, αλλά είναι αδύνατο να εισέλθει σ’ αυτή. Ο θάνατος του Αχιλλέα αυτό ακριβώς περιγράφει. Ο ήρωας πεθαίνει πάντα, όταν προσπαθεί να εισέλθει στην Τροία. Η δόξα του είναι ο αγώνας του έξω απ’ αυτήν κι ο τελικός έλεγχος του χώρου έξω από τα τείχη. Ο Αλέξανδρος πέθανε ακριβώς τη στιγμή που νίκησε τις εξουσίες των δούλων κι επιχείρησε να χτίσει δομή με χαρακτηριστικά οίκου. Δοξάστηκε ως βασιλιάς και πέθανε την στιγμή της μετάλλαξής του σε Κύριο. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας του ήρωα, είναι προφανές ότι τα Έπη ως προφητεία θα ήταν ανεπαρκή, αν δεν περιέγραφαν και την πορεία του ήρωα Κυρίου. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια εναλλάσσονται εκπληκτικά, ώστε στο τέλος η κατάσταση να είναι τραγική για τους δούλους και λυτρωτική για τους ανθρώπους.

Η εξαιρετική θεία ευφυΐα δημιούργησε συνθήκες, που να είναι τρομερές κι ανίκητες, είτε αυτές ευνοούν το Σχέδιο, σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξή του, είτε ευνοούν τον Υιό, σ’ ό,τι αφορά την τελική νίκη. Είναι ανίκητες για οποιονδήποτε αποπειράται ν’ απειλήσει το Σχέδιο κι είναι παντελώς ανίσχυρες, όταν εμφανίζεται ο Υιός. Ο Θεός έδωσε τη διπλή ιδιότητα του Βασιλέως και του Κυρίου στον Υιό, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να εξοντώσει τους δούλους οριστικά. Ο Υιός, ως Βασιλεύς, εξοντώνει τον οποιονδήποτε εγκαταλείπει την Τροία κι ο Ίδιος ο Υιός, ως Κύριος, εξοντώνει τον οποιονδήποτε εισέρχεται σ’ αυτήν. Ο Θεός ταύτισε την Τροία με τον οίκο Του, ώστε ο Υιός να είναι αυτός, που στηρίζει την Τροία, επομένως να έχει τη δυνατότητα ν’ αυτοκαταργηθεί. Δίνει δόξα στο Βασιλέα έξω από την Τροία κι εξουσία στον Κύριο να ελέγχει την πορεία του Σχεδίου.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να δούμε τα Έπη από μία γενικότερη άποψη. Η Ιλιάδα τελειώνει, όταν κατακτάται η Τροία και η Οδύσσεια, όταν γίνεται κύριος του οίκου του ο Οδυσσέας. Το τραγικό για την ανθρωπότητα είναι ότι ο μεγάλος Αχιλλέας, ο λαμπρότερος των βασιλέων, χάνεται τη στιγμή που αγγίζει τις πύλες της Τροίας, ενώ ο μεγάλος Οδυσσέας είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει την Ιθάκη, μετά την εξόντωση των μνηστήρων. Ο Οδυσσέας είναι πανίσχυρος στον οίκο του, αλλά ο φόνος των μνηστήρων τον κάνει αδύναμο σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητα εξόδου απ’ αυτόν.

Ο Θεός με την ελεγχόμενη αλληλοδιαδοχή των Επών πετυχαίνει την ταύτιση του οίκου με την Τροία, κατά την έσχατη ώρα, στην οποία ο Υιός θα εμφανιστεί ως Βασιλεύς και Κύριος. Ο Βασιλεύς θα κυνηγήσει τους Τρώες μέχρι τα τείχη, αλλά ο Κύριος θα είναι αυτός, που θ’ ανοίξει τις θύρες. Όταν ο Οδυσσέας βγει από τον οίκο του μετά την εξόντωση των μνηστήρων, θα βρει απέναντί του τον Αχιλλέα και όχι τους θυμωμένους Ιθακήσιους.

Αυτό το νόημα έχει και η δημιουργία των δύο εντελώς διαφορετικών λαών, που είναι οι Έλληνες κι οι Ιουδαίοι. Ο Θεός επιτρέπει στους Έλληνες ν’ αγωνίζονται εναντίον των δούλων, όσο σκληρά επιθυμούν. Πάντα όμως ο Φοίβος = Κύριος = 35, τους περιμένει, όταν προσπαθούν να πάρουν εξουσία. Αντίθετα, οι Ιουδαίοι είναι πανίσχυροι μέσα στον οίκο, αλλά όταν προσπαθούν να βγουν στο χώρο της βασιλείας, είναι ευάλωτοι. Το “ου μοιχεύσεις” μέσα στον οίκο στηρίζει τη δομή, αλλά μέσα στη βασιλεία απαιτεί ανάλυση και θέτει σε κίνδυνο το σύνολο των όσων στηρίζουν τον ιουδαϊσμό. Οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να βγουν έξω από τον οίκο, γιατί θα χάσουν την εξουσία. Η Λύτρωση λοιπόν απαιτεί κάποια στιγμή η ελληνική και η ιουδαϊκή φιλοσοφία να συμπράξουν… οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι, που είναι οι κυρίαρχοι των δύο διαφορετικών χώρων, να ταυτιστούν. Να γεννηθεί δηλαδή ο Αχιλλεύς Οδυσσεύς, που σημαίνει να προστεθεί η μία γνώση στην άλλη. Αχιλλεύς Οδυσσεύς = 80 = Έλληνες Ιουδαίοι = Βασιλεία των Ουρανών = Κέρας της αμάλθειας = Αθάνατοι άνθρωποι = Αστραπή αστράπτουσα = Βασιλεύς των Ελλήνων = Μακεδόνας Οδυσσεύς = Μακεδόνας διδάσκαλος, όταν, Βασιλεύς της Μακεδονίας = 99 = Μεσσίας Παντοκράτορας = Υιός του Θεού του Υψίστου = Πολύτροπος Οδυσσέας = Μεγαλόκαρδος Πηλείδης.

Όπως βλέπει ο αναγνώστης δεν υπάρχει καμία περίπτωση Λύτρωσης σε παγκόσμια βάση, χωρίς τη σύμπραξη των δύο κυρίαρχων μορφών παιδείας. Όσο υπάρχει οίκος, που διατηρεί δικαιώματα, οι Έλληνες θα θυσιάζονται κι όσο υπάρχουν αυτοί, οι Ιουδαίοι θα κινδυνεύουν. Θιακοί = Έλληνες = Αχιλλεύς = 34, και Ιουδαίοι = Τείχος μέγα = Οδυσσεύς = 46. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο το σύστημα φοβάται την πλούσια Μακεδονία. Οι Έλληνες της Μακεδονίας είναι αρκετά πλούσιοι, για ν’ ανεχθούν τη δουλεία κι αρκετά φτωχοί, για να διεκδικήσουν με πάθος αυτά που τους προτείνει η παιδεία τους και τους στερεί το σύστημα.

Το σύστημα —όλους αυτούς τους αιώνες— γνωρίζει την αδυναμία των ανθρώπων, που γεννιούνται απ’ αυτούς τους τύπους παιδείας και τους εξοντώνει. Όταν είπαμε ότι έχει την ευκαιρία μέσω του Μενελάου να διαιωνίζει την κατάρα, σ’ αυτό το σημείο αναφερόμασταν. Προκαλεί τους Έλληνες και τους εντάσσει μέσα στον οίκο, εξοντώνοντάς τους. Από την άλλη πλευρά ο επικίνδυνος Λόγος του Χριστού εξοντώνει τους δούλους, αφού δίνει ταυτόχρονα γνώση και δικαιώματα. Η λυτρωτική γνώση προκαλεί κάποιον να μπει στη βασιλεία, αλλά εξαιτίας του οίκου, γίνεται μνηστήρας κι ακολουθεί τη μοίρα του.

Όπως βλέπει ο αναγνώστης, υπάρχουν δύο αντίθετες τάσεις, που έχουν κοινό σημείο εφαρμογής. Η μία η τάση, η ελληνική, τείνει να γκρεμίσει τα τείχη της Τροίας απ’ έξω προς τα μέσα, ενώ η ιουδαϊκή κατά την αντίθετη φορά. Αυτό έχει ως συνέπεια να αλληλοεξουδετερώνονται και να δημιουργούν το πλέον επιθυμητό δεδομένο που είναι ο έλεγχος του συνόλου των γνώσεων. Το δεδομένο αυτό προκύπτει γιατί ενώ οι γνώσεις των ανθρώπων είναι άπειρες και τεράστιες, το σημείο που δέχεται τις μεγαλύτερες πιέσεις, είναι ελεγχόμενο. Ενώ υπάρχουν άπειρες γνώσεις, που έχουν κοινό στόχο με τις δύο κυρίαρχες, παρ’ όλ’ αυτά δεν απειλούν το Σχέδιο. Όταν οι πιο σημαντικές εξουδετερώνονται, οι υπόλοιπες δεν έχουν ελπίδες. Ο Θεός επιθυμεί να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σημείο, γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να ελεγχθεί το Μυστικό Σχέδιο από έναν και μόνον άνθρωπο… έναν που θα μπορεί να γκρεμίσει τα τείχη είτε ως Ιουδαίος είτε ως Έλληνας, χωρίς να φοβάται την αντίθετη γνώση.

Με βάση όλα αυτά είναι ευνόητο ότι ο Βασιλεύς και Κύριος βρίσκεται μέσα στα τείχη της Τροίας, προσπαθώντας να την ενισχύσει ή να την καταστρέψει, ανάλογα με την πορεία του Σχεδίου. Το θείο Σχέδιο απαιτούσε τη διπλή εμφάνιση του Υιού, ώστε ως Βασιλεύς να θυσιαστεί, συνεπώς να μπει μέσα στα τείχη από την έξω πλευρά, ενώ ως Κύριος να θυσιαστεί επίσης, αλλά μόνο φαινομενικά, γιατί ο Κύριος σ’ αντίθεση με το βασιλιά, είναι δυνατό να επιβιώσει στον κάτω κόσμο. Ο Χριστός γεννήθηκε Ιουδαίος, αλλά ήταν ζωντανός στον κάτω κόσμο των Ιουδαίων. Η Ανάστασή Του πιστοποίησε τη δυνατότητά Του αυτή, ώστε ο κόσμος να μη χάσει την ελπίδα. Το χρονικό διάστημα που απαιτείται για να συναντηθούν οι δύο ιδιότητες, είναι το απαραίτητο διάστημα για το Σχέδιο. Είναι ο χρόνος, κατά τον οποίο Αχιλλέας βρίσκεται στον κάτω κόσμο αδύναμος κι ο χρόνος που απαιτεί ο Κύριος να επιστρέψει στον οίκο Του. Όπως βλέπει ο αναγνώστης, είναι ευνόητο πλέον ότι οι αριθμοί επιβεβαιώνουν απλά τα συμβαίνοντα. Τείχη της Τροίας = Σωτηρία του κόσμου = 77 = Ομήρου Οδύσσεια = Σκηνή του Μαρτυρίου = Βασιλεία των νεκρών = Υιός του Ανθρώπου.

Σ’ αυτό το σημείο εύλογα θ’ αναρωτηθεί ο αναγνώστης, γιατί ο Κύριος μπαίνει σε περιπέτειες, άρα στον κόσμο της Οδύσσειας και δεν εξοντώνει κατευθείαν τους μνηστήρες, εγκαταλείποντας τον οίκο Του. Γιατί δηλαδή ο Κύριος δε φτάνει κατευθείαν στον οίκο Του με δεδομένη την ισχύ Του. Όπως θυσιάστηκε ο Βασιλεύς έξω από τα τείχη, έτσι να θυσιαζόταν κι ο Κύριος μέσα στην Τροία. Αυτή είναι η λογική, αν το Σχέδιο ήταν ανθρώπινο και όχι θεϊκό. Σ’ αυτήν την περίπτωση όμως η λογική δε λειτουργεί, επομένως είναι αδύνατο να παράγει καρπούς. Ο ρόλος του Χριστού ήταν τόσο περίπλοκος, που είναι αδύνατο να περιγραφεί με βάση τη λογική. Ο Χριστός ήταν ο Υιός-Κύριος κι έπρεπε να φέρει σε πέρας μία αποστολή εξαιρετικά δύσκολη. Ήταν αναγκαίο να φερθεί ως ιδανικός Κύριος και να μοιράσει το κεφάλαιό Του, χωρίς αυτή η δωρεά να επηρεάσει την ισχύ Του και το μέγεθος του κεφαλαίου. Η εκπληκτική Του ευφυΐα έκανε το εξής: εμφανίστηκε ζωντανός με χαρακτηριστικά Βασιλέως, πραγματοποιώντας την απαραίτητα δωρεά.

Ζωντανός απέφευγε να έρθει σ’ επαφή μ’ ανθρώπους της βασιλείας, που είναι οι Έλληνες. Ως Βασιλέα δηλαδή τον είδαν αυτοί, που δεν κατανοούν τη βασιλεία. Διαχωρίζει τον Εαυτό Του από τους Ιουδαίους και δίνει δικαιώματα σε μαθητές, που είναι Ιουδαίοι. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η Θυσία Του είναι Θυσία Βασιλέως και όχι Κυρίου. Ο Χριστός δηλαδή θυσιάστηκε για τις ιδέες Του, αλλά ταυτόχρονα έμεινε ζωντανός ως Κύριος, αφού άφησε πίσω Του κεφάλαιο και δούλους. Χειρίστηκε εκπληκτικά τις δύο διαφορετικές ιδιότητες, ώστε να παρασύρει και τους Έλληνες και τους Ιουδαίους. Οι Έλληνες ακολουθούν το βασιλιά και πέφτουν πάνω στα τείχη της Τροίας, για να τα καταστρέψουν. Οι Ιουδαίοι από την άλλη πλευρά αγωνίζονται για τη διατήρηση του κεφαλαίου και του οίκου. Οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες συναντώνται μέσα στα τείχη και δομούν τη νέα χριστιανική τάξη, που είναι ελληνοϊουδαϊκής φιλοσοφίας, τη βασιλεία των νεκρών. Όλα αυτά έγιναν, γιατί ο Χριστός δεν ήταν δυνατό να εμφανιστεί ως Κύριος, λόγω της ανωριμότητας της κατάστασης. Ο Χριστός δε θυσιάστηκε από τη μέσα πλευρά του τείχους, αλλά από την εξωτερική. Διένυσε το πλάτος των τειχών νεκρός και λόγω της ιδιότητάς Του ως Κυρίου, εξόντωσε, ό,τι υπήρχε μέσα στην Τροία. Όταν πια είναι Κύριος, συνεπώς αθάνατος και πανίσχυρος, δε θυσιάζεται αλλά απέχει.

Όλα αυτά είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά, γιατί συμβαίνουν, όταν ο Χριστός ως άνθρωπος είναι νεκρός κι επιπλέον απαιτούν αιώνες για την πραγμάτωση τους. Σχετίζονται με τη διπλή εμφάνιση του Ίλου και την ανάγκη θωράκισης της Τροίας από το Λαομέδοντα. Ο Υιός εμφανίζεται ως Αλέξανδρος και πεθαίνει ως ιδανικός βασιλιάς. Δε γκρεμίζει το σύστημα, αλλά παράγει τη Ρώμη και μετατοπίζει την Τροία. Ως πρόσωπο που έδρασε με συγκεκριμένο τρόπο, παρέμεινε αλώβητος. Μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου υπάρχει η Ρώμη ως Τροία και μία εικόνα ιδανικού βασιλιά. Ο Χριστός λαμβάνει χαρακτηριστικά Βασιλέως και συνεχίζει το έργο του Αλεξάνδρου σ’ ό,τι αφορά τη βασιλεία. Απειλεί τη Ρώμη και το σύστημά της. Αυτή η ενέργεια παρασύρει τους Έλληνες, που ξαναθυσιάζονται. Η διαφορά όμως, σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση είναι ότι, ενώ οι Έλληνες θυσιάζονται, δε συμβαίνει το ίδιο με τον εκφραστή τους, που είναι αυτήν τη φορά ο Χριστός.

Ο Χριστός μετά το θάνατό Του ακολουθεί την πορεία μετάλλαξης, που απαιτεί το Σχέδιο. Γίνεται αρχικά Βασιλεύς, ακολουθεί η ενέργεια του Κωνσταντίνου να υιοθετήσει το χριστιανισμό, μ’ αποτέλεσμα να γίνει Βασιλεύς-Κύριος κι ακολουθεί η στέψη του Καρλομάγνου, όπου ο Χριστός είναι απόλυτα Κύριος. Η Οδύσσεια δηλαδή ξεκινά αμέσως μετά το θάνατό Του και τελειώνει το 800 μ.Χ. Ο Χριστός είναι πλέον ο μοναδικός και πανίσχυρος Κύριος, που εξοντώνει του μνηστήρες. Μετά απ’ αυτήν την ενέργεια εγκαταλείπει τον οίκο Του κι ακολουθεί την υπόδειξη του Τειρεσία.

Ο Χριστός χρησιμοποίησε την έννοια της “βασιλείας”, για να πολιορκήσει τη δομή του συστήματος και να εξαναγκάσει τους κρατούντες να του παραδώσουν τον ανίσχυρο οίκο του Αλεξάνδρου, ώστε να τον κάνει πανίσχυρο. Στηρίχθηκε στο γεγονός ότι οι δούλοι είχαν οφέλη από μία γνώση ανίκητη στο χώρο της βασιλείας και ικανή να στηρίξει τον πιο ισχυρό οίκο. Οι Έλληνες ήταν ανίσχυροι ν’ αντιδράσουν, γιατί ο Λόγος του Χριστού είναι ανίκητος και παρασέρνει στη μέθη, μετατρέποντάς τους σ’ εθνικούς. Όταν όμως άρχισαν να φαίνονται τ’ αποτελέσματά του και ν’ αποκαλύπτεται η αθλιότητα της εκκλησίας, δεν υπήρχε ο χώρος της βασιλείας και δεν υπήρχαν Έλληνες. Το 800 μ.Χ. κυρίαρχος είναι ο Ιησούς ή Λαομέδοντας κι αρχίζει να χτίζει το πανίσχυρο τείχος, που σήμερα είναι ορατό απ’ όλον τον κόσμο. Ο Θεός με τη Θυσία του Υιού Του έβαλε τη γνώση μέσα σ’ ένα τείχος, ώστε να προστατεύεται ο θάνατος. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση η γνώση ξαναμοιράστηκε, ώστε να γεννηθούν οι ήρωες, αλλά το τείχος είναι πανίσχυρο.

Η Οδύσσεια —σύμφωνα με τα παραπάνω— είναι η πορεία, που απαιτείται, ώστε ο οίκος του Υιού να γίνει τεράστιος κι αυτό είναι επιθυμητό για τη Λύτρωση. Η πορεία αυτή εξελίσσεται παράλληλα με τα όσα συμβαίνουν στον οίκο —εφόσον ο Χριστός από τότε που ήταν ζωντανός είναι Κύριος— και παράλληλα επίσης με τα όσα συμβαίνουν στη βασιλεία μετά την πρώτη κατάκτηση της Τροίας. Η Οδύσσεια σ’ αντίθεση με την Ιλιάδα, σ’ ό,τι αφορά τα μεγέθη, έχει λήξει. Ενώ δηλαδή η Ιλιάδα έπρεπε να φτάσει ως τις ημέρες μας, για ν’ αγγίξει τα τελικά μεγέθη, η Οδύσσεια το έχει πετύχει αυτό σ’ ό,τι αφορά την ισχύ και τη γνώση, από τη στιγμή που ο χριστιανισμός έγινε η κυρίαρχη θρησκεία. Από τη στιγμή δηλαδή που ο Χριστός είναι Κύριος του πιο ισχυρού οίκου, το μόνο που απομένει είναι, σ’ ό,τι αφορά την ιδιότητά Του, ν’ αναμένει την κατάλληλη ώρα, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που επιτρέπουν επέμβαση.

Αυτά σημαίνουν ότι μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου κατακτάται εικονικά η Τροία και τελειώνει η ψευδο-Ιλιάδα, ώστε ν’ αρχίσει η πραγματική Οδύσσεια. Τελειώνοντας η Οδύσσεια, δημιουργούνται οι συνθήκες, που αποκαλύπτουν ότι η Ιλιάδα εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Ο Χριστός επιθυμεί τώρα την πλήρη ισχύ του Αχιλλέα, ώστε να είναι δυνατόν ο Ίδιος να μπει στον οίκο Του με τη θνητή ανθρώπινη μορφή Του. Η πραγματική Οδύσσεια ολοκληρώνεται πριν την πραγματική Ιλιάδα, για να είναι δυνατή η επίθεση του Αχιλλέα, χωρίς να θυσιαστεί και να πάρει ταυτόχρονα την ευκαιρία ο Οδυσσέας να βγει από τον οίκο Του χωρίς να κινδυνεύει. Η Οδύσσεια, που ακολουθεί πάντα την Ιλιάδα σ’ αυτό το σημείο, αφορά αποκλειστικά έναν θνητό άνθρωπο, που μέσω αυτής, είναι δυνατό ν’ αποδείξει την ταυτότητά του. Ο Υιός δηλαδή, όταν θα επανεμφανιστεί, ενώ συνολικά στο χρόνο ως παρουσία είναι Κύριος που απέχει, επειδή ακριβώς εμφανίζεται ως άνθρωπος και όχι ως αφηρημένη εικόνα, είναι υποχρεωμένος να μπει στην περιπέτεια που περιγράφει η Οδύσσεια. Ο άνθρωπος που θα εμφανιστεί πλέον ως Οδυσσέας, θα μπει στη λογική της Οδύσσειας, χωρίς βέβαια ν’ ακολουθήσει ο ίδιος την πορεία που απαίτησε αιώνες. Απλά θα είναι αυτός που θα δουν οι Φαίακες κι ο Αλκίνοος, ώστε να τον μεταφέρουν στην Ιθάκη.

Αυτό που πρέπει απαραίτητα να κατανοήσει ο αναγνώστης είναι ότι το ζητούμενο στο Μυστικό Σχέδιο είναι ν’ αγωνιστούν όλες οι γνώσεις κι όλοι οι άνθρωποι εναντίον του θανάτου. Αυτό που ενδιαφέρει αρχικά, είναι η νίκη ενάντια στην Τροία, που συγκεντρώνει την παγκόσμια γνώση. Ο οίκος υπηρετώντας το Σχέδιο, αυξάνει συνεχώς τον όγκο του και πάντα είναι ο ίδιος. Δεν έχει σημασία αν ο οίκος έχει δώδεκα δούλους ή ένα εκατομμύριο. Ο οίκος δομείται με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που είναι δυνατό να ελεγχθούν μόνον από τον Κύριο, δηλαδή από το Χριστό. Η γνώση του Κυρίου νικά το θάνατο, αλλά αυτό δεν είναι δυνατό να προσφέρει στον άνθρωπο, ό,τι ο Θεός επιθυμεί. Έτσι ο Θεός δίνει στο θάνατο τη μέγιστη ισχύ μέσω του Υιού Του, ώστε να υιοθετήσει η Τροία τη γνώση Του και να παγιδευτεί.

Αυτό τ’ αναφέρουμε, γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, αν η Τροία δεν ταυτιστεί με τον οίκο, θα είναι ανώφελο να εμφανιστεί εκ νέου ο Χριστός. Αν εμφανιζόταν κατά το Μεσαίωνα, ακόμα κι αν δεν οδηγούνταν στην πυρά, δε θα πρόσφερε απολύτως τίποτε στους ανθρώπους. Απλά θ’ αχρήστευε την ιουδαϊκή γνώση και η Τροία θα εξακολουθούσε να υπάρχει, επιλέγοντας κάποια άλλη γνώση. Όταν υπάρχουν δούλοι, που εισπράττουν υπεραξίες, δεν είναι δύσκολο να μισήσουν και να εγκαταλείψουν τον Κύριο, που τους καταργεί. Όπως προσκυνούσαν το Χριστό, θα προσκυνούσαν κι έναν ηλίθιο, που θα προστάτευε τις εξουσίες τους. Το Μυστικό Σχέδιο απαιτεί απόλυτο συγχρονισμό, ώστε να λειτουργήσει. Αν εμφανιστεί άκαιρα ισχυρός ο βασιλιάς, θα γίνει Κύριος και θα συμβεί αυτό, που συνέβη με τον κομμουνισμό. Αν αντίθετα ο Κύριος εμφανιστεί άκαιρα, θα εξοντωθεί από τους δούλους. Ο βασιλιάς πρέπει να είναι πάντα ανίσχυρος μπροστά στα τείχη, ώστε να μη μπορεί να τα γκρεμίσει, ενώ ο Κύριος πανίσχυρος μόνο μέσα στον οίκο Του. Στην οριακή στιγμή ο Υιός ως Βασιλεύς και Κύριος είναι απαραίτητο να είναι αυτός, που θα καθορίζει τα όρια του κάθε χώρου, ώστε να μην υπάρχει το φαινόμενο της θυσίας.

Με βάση τα παραπάνω, βλέπουμε ότι ο στόχος, σ’ ό,τι αφορά το Μυστικό Σχέδιο, είναι η ισχυροποίηση της Τροίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να επηρεάζει το σύνολο της ανθρωπότητας. Οι ήρωες, είτε ο Οδυσσέας είτε ο Αχιλλέας, δεν αλλάζουν χαρακτηριστικά, εφόσον πάντα γεννιούνται από την ίδια παιδεία.

Από το στόχο που διακρίνουμε τώρα, είναι δυνατό ν’ αντιληφθούμε και το λόγο, για τον οποίο απαιτείται η επανάληψη. Έπρεπε να ισχυροποιηθεί η Τροία, άρα να εργαστεί ο Ποσειδώνας, έστω κι άθελά του, αφού δεν προβλέπεται αμοιβή, όπως ήταν αναγκαίο να βοηθήσουν στον πόλεμο λαμπροί σύμμαχοι, που σ’ άλλη περίπτωση δε θα βοηθούσαν.

Για να γίνουν αυτά κατανοητά, θα πρέπει ο αναγνώστης να μπει στη λογική του Σχεδίου. Θα πρέπει ν’ αντιληφθεί πώς χτίζεται η Τροία ενώ υπάρχει και πώς, ενώ φαινομενικά καταστρέφεται, ισχυροποιείται. Ο Θεός με την ψευδο-Ιλιάδα έδωσε στους ανθρώπους την εικόνα της Τροίας κι επιπλέον παρέδωσε τη γνώση του Υιού Του είτε πρόκειται γι’ αυτήν της θάλασσας είτε γι’ αυτήν της ξηράς. Από τη στιγμή που έγινε αυτή η παράδοση κι ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας είναι στη Γη. Ελάχιστα χρόνια δηλαδή μετά το θάνατο του Χριστού, αυτό που υπάρχει στη Γη ως κατάσταση είναι ότι υπάρχει η Τροία, που είναι το αδύναμο σύστημα λόγω της προηγηθείσης δωρεάς, είτε του Αλεξάνδρου είτε του Χριστού, κι ο πιο ισχυρός Κύριος που γνώρισε ο κόσμος, που είναι ο Ιησούς. Για να γίνει πανίσχυρη η Τροία, θα πρέπει να εργαστεί ο Ποσειδώνας κι αυτό είναι αδύνατον, χωρίς την παγίδευσή του. Τείχος ισχυρό, που ν’ αντέχει επιθέσεις βασιλιάδων, που έρχονται από την πλευρά της θάλασσας, είναι δυνατό να κτίσει μόνον ο Ίδιος ο Θεός της. Η δυσκολία βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι της θάλασσας μισούν και πολεμούν το σύστημα της ξηράς. Ο Θεός καταφέρνει με την ψευδο-Ιλιάδα ν’ αναγκάσει τον Ποσειδώνα να χτυπήσει την τρίαινά του άκαιρα, ώστε ο κατακλυσμός να μην είναι δυνατό να λυτρώσει τους ανθρώπους της ξηράς.

Η τέλεια φιλοσοφία των Ελλήνων έπεσε πάνω στους λαούς, όταν δεν υπήρχαν τα δεδομένα, που οδηγούν στη Λύτρωση. Ο Αλέξανδρος ήταν η Τρίαινα του Ποσειδώνα τη στιγμή που καρφώνεται στη Γη. Τρίαινα = 33, ενώ, Ποσειδώνας = Κοσμοκράτορας = 60. Αν δεν υπήρχε η ψευδοκατάσταση της κοσμοκρατορίας της Βαβυλώνας, οι Έλληνες ποτέ δε θα παρέδιδαν τη φιλοσοφία τους. Η φιλοσοφία είχε αναπτυχθεί απ’ αυτούς, για να τους προστατεύει από το σύστημα και όχι για να το ισχυροποιούν. Η εικόνα όμως της κοσμοκρατορίας και του Αλεξάνδρου τους παγίδευσε, αφού το ιδανικό είναι, η εξουσία και η φιλοσοφία να συνυπάρχουν και να υπηρετούν τους ανθρώπους. Όταν οι Έλληνες εντάχθηκαν στο σύστημα, η τρίαινα παραδόθηκε στους δούλους κι υπηρετούσε το σύστημα. Ο Ποσειδώνας από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει και δομεί το τείχος με βάση τη γνώση της θάλασσας.

Μετά την εμφάνιση του Χριστού και της διδασκαλίας Του, ο Απόλλωνας εξοντώνει τον Αχιλλέα ως Φοίβος κι ακολουθεί η θεομαχία, που παγιδεύει παντελώς τον Ποσειδώνα. Ενώ μέχρι τότε το τείχος ήταν ευνοϊκό για τους ανθρώπους, εφόσον τους προστάτευε από σκληρά συστήματα του παρελθόντος, μετά την εμφάνιση του Χριστού και χωρίς κανένας να το αντιληφθεί, ο εσωτερικός χώρος, που προστατευόταν από τα τείχη, έγινε οίκος. Ενώ μέχρι την εποχή των ελληνιστικών βασιλείων ο πολιτισμός κι οι Έλληνες προστατεύονταν από τους βαρβάρους, που βρίσκονταν έξω από το χώρο στον οποίο εδράζονταν αυτά, μετά την εμφάνιση του Χριστού μετατράπηκαν οι πολιτισμένοι λαοί σε βαρβάρους.

Ο Ποσειδώνας δεν αντιλήφθηκε αυτήν την αλλαγή κι αντί να προσφέρει στους ανθρώπους, τους καταδίκασε. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι μετά τον Αλέξανδρο οι άνθρωποι, που κατείχαν τη φιλοσοφία, προσπάθησαν να δώσουν στην κοσμοκρατορία μία μορφή, η οποία θα συντηρούσε την εξουσία, για ό,τι θετικό μπορεί να προσφέρει και θα προστάτευε όσο το δυνατόν την ελευθερία. Ο εχθρός στην προκειμένη περίπτωση, εκτός από τους βαρβάρους, ήταν οι Έλληνες, γιατί απειλούσαν το σύνολο του συστήματος και άρα το σύνολο των όσων αυτό προσφέρει, που αναφέραμε πιο πάνω ως θετικά, εφόσον η δημοκρατία και οι πόλεις-κράτη ήταν μη ελεγχόμενοι παράγοντες. Το τείχος αυτό χτίστηκε με μεγάλη επιτυχία κι ο κόσμος δεν ξαναγύρισε στην εποχή των πόλεων-κρατών. Οι Έλληνες δηλαδή έκτισαν ένα τείχος, που τους προστάτευε μέσα στο σύστημα, αλλά που ήταν αδύνατο να νικηθεί κι από τους ίδιους, αν για κάποιο λόγο έχαναν τον έλεγχο της κατάστασης.

Ο Χριστός εμφανίζεται ακριβώς την εποχή, κατά την οποία αυτός ο έλεγχος είναι προβληματικός. Μετατρέπει τον εσωτερικό χώρο του βασιλείου σε οίκο βαρβάρων, μ’ αποτέλεσμα να εξοντωθούν οι Έλληνες. Από τη στιγμή που ο ιουδαϊσμός λαμβάνει την εξουσία, οι Έλληνες δεν είναι δυνατό να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτό το σύστημα. Το μόνο δηλαδή που απομένει, είναι να γεννηθούν έξω από το σύστημα και να τ’ απειλήσουν από την έξω πλευρά. Αυτό είναι όμως αδύνατον, γιατί το σύστημα ελέγχει τη γνώση, που τους γεννά κι επιπλέον το τείχος είναι τόσο ισχυρό, ώστε δεν είναι δυνατό να γκρεμιστεί ούτε από τους ίδιους.

Όταν τα Έπη αναφέρουνε ότι ο Ποσειδώνας κι ο Απόλλωνας εργάστηκαν, ο πρώτος στο χτίσιμο των τειχών κι ο δεύτερος στη φροντίδα του ποιμνίου, εννοούν αυτό που γνωρίζουμε από την ιστορία: ο Αλέξανδρος κι οι Έλληνες φρόντισαν για την ισχύ του συστήματος και ο Χριστός με τους μαθητές Του ποίμαιναν τους ανθρώπους. Ο Χριστός λέει ότι είναι ο “ποιμήν ο καλός”, αλλά η τραγωδία των ανθρώπων οφείλεται στο γεγονός ότι το ποίμνιο ελέγχεται από τον Πέτρο. Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το ζητούμενο είναι να παγιδευτούν οι άνθρωποι της θάλασσας, ώστε να ισχυροποιηθεί το σύστημα της ξηράς. Ο Θεός των Ιουδαίων, ο Χριστός, ο Ιησούς, ο Απόλλωνας, ο Λαομέδοντας, ο Παράκλητος, ο Πρίαμος κι ο Οδυσσέας συνδέονται άμεσα με το σύστημα ξηράς, επομένως με τον ισχυρότερο από τους φωστήρες, που είναι ο Ήλιος. Ο Απόλλωνας δηλαδή δεν αδικήθηκε από το Λαομέδοντα, αλλά συμμετείχε στο Μυστικό Σχέδιο. Ο Χρύσης ήταν η πρόφαση που χρειαζόταν για να πάρει το μέρος των Τρώων, ώστε να μην αφήσει το δημιούργημα της Τροίας στο έλεος του Ποσειδώνα. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο Ποσειδώνας μισεί θανάσιμα τον Οδυσσέα… αυτό γίνεται όταν ο Οδυσσέας αποκαλύπτει πλέον στην Οδύσσεια τις προθέσεις του. Ο Οδυσσέας και ο οποιοσδήποτε ήρωας, που συνδέεται με την έννοια του “οίκου”, κινδυνεύει πάντα από το Θεό της θάλασσας. Οίκος ποτέ δε χτίζεται πάνω στην άμμο της θάλασσας. Αυτός ήταν κι ο λόγος, για τον οποίο ο Χριστός ήταν Ιουδαίος κι οι μαθητές Του επίσης. Δώδεκα Απόστολοι = 68 = Δώδεκα θεμέλιοι.

Η επιλογή αυτή ήταν απαραίτητη, γιατί μόνον μ’ αυτόν τον τρόπο έχει νόημα η Οδύσσεια και είναι δυνατόν να επιτευχθούν οι στόχοι του Υιού. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υπήρχαν άνθρωποι με γνώσεις κι άνθρωποι χωρίς καθόλου γνώση. Υπήρχαν διάφορα συστήματα ξηράς μέσα σ’ έναν κόσμο, που είχε υποστεί κατακλυσμό. Ο Χριστός ήθελε να δομήσει τον οίκο Του, που υπήρχε πάντα, αλλά χωρίς να είναι ορατός. Ήθελε δηλαδή να δημιουργήσει συνθήκες, που θα υπηρετούσαν το Σχέδιο ερήμην Του, ώστε να μπορέσει να επιστρέψει σαν Κύριος. Ως Βασιλεύς αγωνίζεται τέλεια κι ακολουθεί την πορεία του Αλεξάνδρου. Δίνει δωρεά στους ανθρώπους, που είναι δυνατό να τους λυτρώσει. Όσο είναι ζωντανός, πραγματοποιεί ορισμένες κινήσεις, που απαιτούν διερεύνηση. Δίνοντας δικαίωμα στους μαθητές Του να μεταφέρουν το Λόγο Του, τους δίνει βασιλικές ιδιότητες. Καθοριστικό σ’ αυτό το σημείο είναι το “δωρεάν ελάβατε, δωρεάν δώσατε”. Όποιος μεταφέρει το Λόγο του Χριστού ατόφιο, γίνεται όμοιός Του, δηλαδή αποκτά βασιλικά χαρακτηριστικά.

Ένας Έλληνας φιλόσοφος κι οποιοσδήποτε άλλος, ο οποίος προσφέρει γνώση στους ανθρώπους, είναι όμοιος με τους μαθητές, που μοιράζουν τη γνώση του Χριστού. Λέμε όμοιος και όχι ίσος, γιατί υπάρχει διαφορά στην ποιότητα της γνώσης. Ο Χριστός δίνει γνώσεις στους μαθητές Του και πλένει τα πόδια τους, ώστε να είναι καθαροί. Αυτό το κάνει, για να τους δείξει τι ακριβώς θέλει απ’ αυτούς. Να μοιράζουν από τον πλούτο τους, χωρίς να το εκμεταλλεύονται. Όπως Αυτός, που είναι ο Διδάσκαλος, πλένει τα πόδια των μαθητών, έτσι κι οι μαθητές πρέπει να πλένουν τα πόδια αυτών, που θα γίνουν μαθητές τους.

Όλα αυτά, έχουν σχέση με τη βασιλεία και τη δωρεά. Ο Χριστός γεννά καθαρούς, επειδή είναι τεράστια η γνώση Του. Καθαροί = Έλληνες = 34 = Πλοίον = Κιβωτός. Με τη βασιλική του γνώση ο Χριστός απειλεί το σύστημα και το νικά, εφόσον παραδίδει αυτήν τη γνώση. Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου γνώσης, θεωρητικά η Τροία κι ο θάνατος έχουν νικηθεί. Ο Χριστός δηλαδή κι όλοι αυτοί, που πήραν τη γνώση Του, μπαίνουν στα πλοία για την επιστροφή στην πατρίδα. Αυτό συμβαίνει από την πλευρά της βασιλείας, επομένως είναι απαραίτητο να μπουν στη θάλασσα. Ο Χριστός όμως δε σταμάτησε εκεί… έκανε και μία άλλη κίνηση, που είναι επίσης καθοριστική. Έδωσε πνευματικά δικαιώματα στους μαθητές Του. Με τη δωρεά κάνει τους μαθητές Του Έλληνες, ώστε ν’ αγωνίζονται με τα ιδανικά όπλα, ενώ με τα δικαιώματα τους διατηρεί Ιουδαίους. Με τις δύο αυτές κινήσεις θέτει δύο όρια, που είναι απαραίτητα για την εξέλιξη του Σχεδίου. Με τη δωρεά μπαίνουν στα καράβια, για να επιστρέψουν στον οίκο για τον οποίο μίλησε ο Χριστός, ενώ με τα δικαιώματα τους κάνει δούλους του οίκου Του. Οι ίδιοι άνθρωποι, ανάλογα με το πώς λειτουργούν είναι είτε φίλοι είτε δούλοι. Φίλοι από την πλευρά της βασιλείας, εφόσον κάνουν δωρεά και δούλοι από την πλευρά του οίκου, αφού εξαιτίας δικαιωμάτων ασκούν εξουσίες.

Μετά το θάνατο του Χριστού ο οίκος είναι πανίσχυρος, αλλά τρομερά μικρός. Οι μαθητές μπαίνουν στη θάλασσα κι αρχίζουν και μοιράζουν γνώση, αλλά ταυτόχρονα εξιουδαΐζουν τους λαούς λόγω δικαιωμάτων. Από τους δώδεκα μαθητές που έχουν γνώση και δικαιώματα, μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο πάμε, για παράδειγμα, στους δέκα χιλιάδες χριστιανούς, που έχουν γνώση, χωρίς το ίδιο να συμβαίνει και σ’ ό,τι αφορά τα δικαιώματα. Ενώ όλοι εντάσσονται με τα ίδια δικαιώματα στη βασιλεία, δε συμβαίνει το ίδιο και στον οίκο. Όλος ο κόσμος είναι δυνατό να έχει τη γνώση των Αποστόλων, αλλά είναι αδύνατο να έχει τα δικαιώματά τους. Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας, ο οίκος λαμβάνει σταθερά χαρακτηριστικά και μεταφέρεται μέσα στο χρόνο χωρίς καμία αλλαγή. Ο οίκος από τότε μέχρι σήμερα είναι απολύτως ίδιος σε ότι αφορά τα λειτουργικά του χαρακτηριστικά και το μόνο που παρουσιάζεται ως μεταβλητός παράγοντας είναι το μέγεθός του. Αυτό τ’ αναφέρουμε γιατί αυτό που μας απασχολεί, είναι τι συνέβη από την πλευρά της βασιλείας, αφού ο οίκος δε μεταβάλλεται. Αυτό που μας ενδιαφέρει να δούμε είναι πώς επεκτείνεται ο χριστιανισμός στο χώρο της βασιλείας και ποιες δυσκολίες συναντά, και όχι η λειτουργία τού οίκου, που δομείται πάνω σ’ αυτόν το ν χώρο μετά τη νίκη του Βασιλέως. Ο οίκος λειτουργεί πάντα με τον ίδιο τρόπο. Η Οδύσσεια αφορά το Χριστό και τους μαθητές Του, που έχουν γνώση και όχι εξουσία, αφού αυτήν την έχει ο Παράκλητος. Ενώ ο Χριστός ως οικοδεσπότης είναι απών, και διαχειριστές της εξουσίας οι δούλοι, ως Βασιλεύς είναι παρών, γιατί υπάρχει η γνώση Του και αγωνίζεται εναντίον άλλων γνώσεων σαν να είναι ο εκφραστής της ζωντανός.

Η Καινή Διαθήκη είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεταφέρεται γνώση, όπως επιθυμεί ο Χριστός. Δίνεται δηλαδή έτοιμο, ό,τι πρέπει να δοθεί κι απαντώνται απορίες Ιουδαίων και όχι Ελλήνων. Έχει μεγάλη σημασία το δεύτερο, γιατί οι Ιουδαίοι θεωρούν αυτονόητα ορισμένα πράγματα, ενώ οι Έλληνες όχι. Οι “εκλεκτοί του Θεού” ή οι “δούλοι του Κυρίου” είναι έννοιες, που δεν απασχολούν τους Ιουδαίους, ενώ το ίδιο δεν συμβαίνει με τους Έλληνες. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η γνώση λαμβάνει τα τελικά χαρακτηριστικά, που υπηρετούν το Σχέδιο.

Ο Χριστός έθεσε δύο όρια και με τον τρόπο που έδωσε τη γνώση, ελέγχει την πορεία αυτών, οι οποίοι την κατέχουν. Ο κάθε άνθρωπος σε κάθε εποχή λαμβάνει την τέλεια γνώση και παγιδεύεται στον ιουδαϊσμό. Εξαιτίας του ιουδαϊσμού, έχει τις ίδιες απορίες με τους μαθητές και κατευθύνεται προς την έννοια του “οίκου”. Ο Χριστός, εξαιτίας της διδασκαλίας Του, που περιγράφεται μ’ αυτόν τον τρόπο στη Διαθήκη, μένει πάντα ζωντανός, εφόσον Αυτός απαντά στα ερωτήματα των μαθητών. Δεν έδωσε γνώση με τέτοιον τρόπο, ώστε όσοι κατανοούν να γίνονται διδάσκαλοι και ν’ απαντούν οι ίδιοι στα ερωτήματα των ανθρώπων. Ο Ίδιος απαντά σ’ ό,τι είναι δυνατό να προβληματίζει τον άνθρωπο. Αυτό γίνεται, γιατί ο Χριστός έχει ως στόχο, να παίρνουν όλοι την ίδια ακριβώς γνώση εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την επαφή των ανθρώπων με το Λόγο Του.

Το Πλοίον = Καθαροί = 34 μπαίνει πλέον στη θάλασσα όπως κι ο Χριστός = Κυβερνήτης = 46 = Οδυσσεύς. Με την είσοδό του στη θάλασσα ο Ποσειδώνας δεν είναι εχθρικός απέναντί του, γιατί ο Οδυσσέας ήταν αυτός, που κυρίεψε και κατέστρεψε την Τροία, που τόσο μισούσε ο θαλάσσιος Θεός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, όταν οι μαθητές ξεχύθηκαν στα πέρατα του κόσμου, να μεταδώσουν το Λόγο του Χριστού, οι άνθρωποι της γνώσης τούς καλοδέχτηκαν, χωρίς να υποπτεύονται τον ιουδαϊσμό που ακολουθούσε και δεν ήταν ορατός.

Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να πούμε ότι πολλές φορές μέσα στα Έπη και μάλιστα, όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα στους συντρόφους τού Οδυσσέα, οι σύντροφοι είτε δεν υπακούουν στις εντολές του είτε ο Οδυσσέας δεν μπορεί για κάποιους λόγους να εμποδίσει τα σφάλματά τους. Ο Οδυσσέας, για παράδειγμα, κοιμόταν, όταν άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Οδύσσεια εξελίσσεται στους αιώνες, κι οι σύντροφοι του Οδυσσέα είναι θνητοί και λαμβάνουν γνώση από τη Διαθήκη. Αυτός που γνωρίζει το Λόγο του Χριστού, γνωρίζει τις εντολές Του. Επειδή όμως ο Χριστός είναι απών, σε ορισμένα ερωτήματα που προκύπτουν, είτε γιατί δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση είτε επειδή συμφέρει κάτι άλλο, ο Χριστός δεν εισακούεται. “Δωρεάν εδώσατε” λέει ο Χριστός κι οι ιερείς κατοικούν παλάτια. Ποιος φταίει; Αυτός που τιμωρεί;

Εξαιτίας της τέλειας γνώσης τού Χριστού οι μαθητές Του και σύντροφοι φτάνουν κατευθείαν στον άνω κόσμο. Ανάμεσα στις άπειρες γνώσεις που υπήρχαν στον κόσμο, αμέσως ξεχώρισε η γνώση του Χριστού κι έδωσε στους μαθητές την ευκαιρία να εισπράξουν πρόσθετη δόξα και πλούτο, πριν φτάσουν στο βασίλειο της Ιθάκης. Ίσμαρος = 45 = Άνω κόσμος = Αλεξάνδρεια. Οι Αλεξανδρινοί αμέσως κατάλαβαν την αξία του Λόγου του Χριστού… εκεί δόθηκε η πρώτη μάχη, όπου οι μαθητές κέρδιζαν ό,τι ήθελαν. Λεφτά, γυναίκες κι ό,τι επιθυμεί η ψυχή τους. Οι Κίκονες ήταν οι άνθρωποι, που υπερασπίζονταν την τότε κυρίαρχη δομή. Κίκονες = 35 = Κύριοι = Ευρώπη = Συναγωγή = Εκκλησία.

Σ’ αυτό το σημείο οι σύντροφοι δείχνουν για πρώτη φορά ανυπακοή κι απ’ αυτό το σημείο ξεκινά η τραγωδία της Οδύσσειας. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα έπρεπε ν’ αρπάξουν, ό,τι ήταν δυνατόν από τον άνω κόσμο και να τον εγκαταλείψουν επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Οι μαθητές του Χριστού έπρεπε να επιστρέψουν στην Ιουδαία και να λυτρώσουν τους Ιουδαίους, εφόσον οι αλεξανδρινοί αναγνώρισαν την ταυτότητα του διδασκάλου τους. Η λύτρωσή θεωρητικά θα ήταν εύκολη υπόθεση εφόσον οι μαθητές Του είχαν και το Λόγο του Χριστού και τα αποδεικτικά στοιχεία για την ταυτότητά Του. Αυτό όμως δεν έγινε κι έπεσαν στην παγίδα.

Όποιος έχει το Λόγο του Χριστού ως όπλο μπορεί και πολεμά χωρίς απώλειες στο φως. Οι μαθητές πολεμούσαν εκμεταλλευόμενοι το φως της κοινωνίας των ελληνιστικών βασιλείων, αλλά δεν έβλεπαν ότι όσο νικούν λόγω του ιουδαϊσμού προκαλούν συσκότιση, που απειλεί και τους ίδιους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μέσα στα ελληνιστικά βασίλεια μπορεί κάποιος να πάρει δόξα μιλώντας όμοια με το Χριστό. Όταν όμως εξαιτίας αυτού του Λόγου επικρατεί ο ιουδαϊσμός, τότε όποιος επιχειρεί να τον χρησιμοποιήσει εκ νέου εξοντώνεται, όπως ο Ίδιος ο Χριστός. Οι Κίκονες γι’ αυτόν το λόγο πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, όσο προχωρά η νύχτα. Κερδίζουν δόξα οι πρώτοι, που πολεμούν τη συναγωγή κι εξαιτίας της εκκλησίας που δημιουργείται λόγω ιουδαϊσμού, όλοι οι υπόλοιποι που δρουν όμοια, κινδυνεύουν.

Όλα τα δεινά γεννιούνται σ’ αυτό το σημείο, γιατί η επαφή των Αποστόλων με την Αλεξάνδρεια τους έκανε να ερωτευθούν την Πηνελόπη. Ενώ ο Λόγος του Χριστού στρέφεται εναντίον της εξουσίας, επειδή οι Απόστολοι βλέπουν ότι η παγκόσμια εξουσία στηρίζεται στη γνώση του Χριστού, τη διεκδικούν και γίνονται μνηστήρες. Οι πρώτοι μνηστήρες ήταν οι μαθητές του Χριστού κι αυτός ήταν ο λόγος της θανάτωσής τους. Όταν ο Πέτρος κι οι υπόλοιποι άρχισαν να γράφουν τις επιστολές τους και ν’ αναπτύσσουν τις προσωπικές τους απόψεις, υπέγραφαν στην πραγματικότητα την καταδίκη τους. Βλέπουμε λοιπόν πώς λειτουργούν τα είδωλα. Ξεκινούν όλοι μαζί την Οδύσσεια και οι απώλειες των συντρόφων σ’ αυτή, δημιουργούν τους μνηστήρες. Με την πάροδο του χρόνου και την ισχυροποίηση του χριστιανισμού, που έχει μέσα του το στοιχείο της εξουσίας λόγω μνηστήρων, ο Χριστός κι οι μαθητές Του φτάνουν στο νησί των Λωτοφάγων.

Πάντα όταν υπάρχει εξουσία σ’ ένα χώρο και δεν ασκείται απ’ ένα κέντρο, είναι αδύνατο να μην υπάρξει διασταύρωσή τους. Ήταν αδύνατον οι ηγέτες των χριστιανών να μη συναντηθούν μ’ αυτούς, που ασκούσαν εξουσία στο χώρο, που επεκτεινόταν ο χριστιανισμός. Λωτοφάγοι = Αμαρτωλοί = Εξουσία = Μοιχοί = 37 = Βάρβαροι = Κακούργοι. Όλοι αυτοί ήταν φιλικοί με τους συντρόφους του Οδυσσέα, όχι επειδή ήταν άνθρωποι αγαθοί, αλλά επειδή ήταν βάρβαροι, όμοιοι μ’ αυτούς. Η εξουσία πάντα είναι φιλική με τους Ιουδαίους, γιατί δεν απειλείται απ’ αυτούς. Ο εξιουδαϊσμός της κοινωνίας ποτέ δεν απειλεί το σύστημα, όταν δεν υπάρχει πρόβλημα στη μοιρασιά μεταξύ των δούλων. Αυτό είναι κι ο λόγος για τον οποίο οι Λωτοφάγοι δεν ήταν εχθρικοί με τους συντρόφους του Οδυσσέα, αλλά τους έδωσαν να φάνε Λωτό. Λωτός = 24 = Ρώμη = Αμαρτία. Όταν αυτοί που παίρνουν αν εξουσίες από τη Ρώμη απολαμβάνουν υπεραξίες, δεν έχουν πρόβλημα σ’ ό,τι αφορά τη γνώση που τους προσφέρει τα παραπάνω.

Όταν ο Πέτρος πήγε στη Ρώμη, έφαγε το Λωτό κι απολαμβάνοντας τις εξουσίες ξέχασε και τον Κύριο και την επιστροφή στην πατρίδα. Δεν τον ενδιέφερε να γλιτώσει τους Ιουδαίους από τους ανθρώπους, που σταύρωσαν τον Κύριο. Τον ενδιέφερε να εξιουδαΐσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, ώστε να πολλαπλασιάσει τις εξουσίες του. Σ’ αυτό το σημείο θα έλεγε κάποιος ότι ο σκοπός επιτεύχθηκε, εφόσον στόχος ήταν να γίνει η Ρώμη κέντρο του χριστιανισμού έχοντας ταυτόχρονα και την παγκόσμια εξουσία. Αυτό όμως δεν ήταν το ζητούμενο, εφόσον ο Χριστός θέλει οίκο στον οποίο να είναι Κύριος.

Η κοινωνία τότε είχε δύο μεγάλα στρώματα. Υπήρχαν Έλληνες και βάρβαροι. Όσο οι Έλληνες ήταν βολεμένοι δεν τους ενοχλούσε το γεγονός ότι οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις εξιουδαΐζονταν. Με τη γνώση τους έλεγχαν τους ηγέτες των χριστιανών κι ασκούσαν τις εξουσίες τους ως Ρωμαίοι. Ο Χριστός όμως δεν επιθυμούσε αυτήν την κατάσταση, που είναι επιβαρυντική μόνο για τους φτωχούς, αλλά με τη βία πήρε τους συντρόφους Του, για να τους οδηγήσει στο νησί των Κυκλώπων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο χριστιανισμός προοδευτικά άγγιξε τα όριά του μέσα στην αυτοκρατορία. Οι φτωχές μάζες εκχριστιανίστηκαν και προς στιγμήν ήταν όλοι βολεμένοι. Ο Χριστός με το Λόγο Του περί οίκου και εξαιτίας των εντολών για παγκόσμιο προσηλυτισμό, ανάγκασε τους μαθητές Του να διεκδικήσουν την κοσμοκρατορία. Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από ένα σημείο κι έπειτα υπήρχαν δύο τεράστιες δυνάμεις, που ήταν αδύνατο να μην έρθουν σε σύγκρουση, αφού κι οι δύο είχαν δυνατότητες για τη λήψη της κοσμοκρατορίας. Από τη μία πλευρά υπήρχαν οι Έλληνες που είχαν την εξουσία και τη γνώση κι από την άλλη οι χριστιανοί που ήταν ένα εξαιρετικά ομοιογενές και πολυπληθές σύνολο.

Το σφάλμα για την ανθρωπότητα ξεκίνησε από τη γη των Κικόνων, όταν οι ηγέτες των πρώτων χριστιανών, οι οποίοι ήταν στην πλειοψηφία τους Ιουδαίοι, άρχισαν να χτίζουν εσωτερική δομή μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Αυτό οφείλεται στην ιουδαϊκή τους παιδεία και στο πολύ χαμηλό πνευματικό τους επίπεδο. Ήταν άνθρωποι φτωχοί, αγράμματοι, θύματα των προλήψεων της εποχής και με τρομερά συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους μεγάλους φιλοσόφους της εποχής. Αυτό έχει μεγάλη σημασία και θα δούμε γιατί.

Οι μαθητές βρέθηκαν έξαφνα με μία τρομερή γνώση και χωρίς καμία ιδιαίτερη παιδεία σε προσωπικό επίπεδο, ώστε να έχουν δυνατότητα να διακριθούν. Αν ο Χριστός έδινε τη γνώση σ’ έναν άντρα της παιδείας του Πλάτωνα, τα πάντα θα λειτουργούσαν υπέρ των ανθρώπων. Ο Πέτρος ήταν αδύνατο να λάμψει μέσα στην κοινωνία παίρνοντας δόξα βασιλιά. Είδε τη γνώση σαν ευκαιρία να ξεφύγει από τη μιζέρια του και δεν την παρέδιδε. Του ήταν αδύνατο να παραδώσει τη γνώση σ’ ένα λαμπρό φιλόσοφο και να τον κάνει λαμπρότερο κρατώντας για τον εαυτό του τη δόξα ενός κασετόφωνου. Χρησιμοποίησε τη δύναμη του Λόγου και δελέασε Ιουδαίους μ’ εξουσίες, ώστε να στήσουν ένα μηχανισμό όμοιο με τη συναγωγή. Πήρε από τον ιουδαϊκό κόσμο έτοιμους δούλους κι αντικατέστησε τις εντολές του Μωυσή με το Λόγο του Χριστού. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, ο ίδιος έγινε μνηστήρας, ενώ ο χριστιανισμός απέκτησε πανίσχυρο ιερατείο, του οποίου η ταπεινή καταγωγή και τα ταπεινά κίνητρα δεν επέτρεπαν σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψει τις εξουσίες.

Όταν έφτασε ο Οδυσσέας στο νησί των Κυκλώπων για τη μεγάλη σύγκρουση με τον υιό του Ποσειδώνα, ήταν πιο δυνατός απ’ ό,τι περιγράφει η Οδύσσεια, αλλά οι σύντροφοί του πλήρωσαν το μεγάλο τίμημα. Όταν ο χριστιανικός κόσμος διεκδικούσε την κοσμοκρατορία, ήρθε σε σύγκρουση μ’ αυτούς που ήδη την είχαν και δεν εννοούσαν να την εγκαταλείψουν. Κύκλωπες = Σοφοί = 33 = Τρίαινα = Αχιλλέας. Ο ισχυρότερος απ’ αυτούς ήταν ο υιός του Ποσειδώνα ο Πολύφημος. Αυτά πρακτικά σημαίνουν ότι το τότε υπάρχον σύστημα ήταν δημιούργημα της εμφάνισης του Αλεξάνδρου κι αυτοί που το στήριζαν ήταν οι Έλληνες, που θυσιάζονταν ακολουθώντας τη μοίρα του Αλεξάνδρου. Οι σοφοί εκείνου τους συστήματος ήταν άνθρωποι της ελληνικής παιδείας που, επειδή υπηρετούσαν το σύστημα, ήταν Νεκροί = 33. Όλοι αυτοί ήταν οι Κύκλωπες κι όλοι τους είχαν μία προσωπική φιλοσοφία για το πως πρέπει να λειτουργεί το σύστημα. Ο πιο ισχυρός απ’ όλους ήταν ο Αλέξανδρος. Πολύφημος = 45 = Αλέξανδρος = Μεσσίας.

Οι Κύκλωπες παρουσιάζονται πολλοί, τεράστιοι και μονόφθαλμοι για τους λόγους ότι οι άνθρωποι που έχουν την ελληνική παιδεία, δεν έχουν ποτέ ταυτόσημη άποψη, όταν ζουν σ’ έναν κόσμο, όπου δεν υπάρχει η τέλεια λύση για τα προβλήματα των ανθρώπων. Ο καθένας αναπτύσσει τη δική του προσωπική άποψη, άσχετα αν για διάφορους λόγους υπηρετεί την πιο αποδεκτή και συμφέρουσα. Οι Κύκλωπες είναι τεράστιοι, γιατί όπου υπάρχει κοινωνία που συντίθεται από ανθρώπους με διαφορετικό επίπεδο γνώσης, υπάρχει το φαινόμενο του γιγαντισμού.

Ο Πλάτωνας στην Αθήνα ήταν ένας άνθρωπος, ενώ στα ελληνιστικά βασίλεια ήταν ένας Γίγαντας, αφού η γνώση παρέμενε γνώση ενός ανθρώπου, αλλά το σώμα του ήταν έξω από την ανθρώπινη λογική. Οι πλατωνιστές μπορεί να ήταν χιλιάδες και η γνώση του ενός ανθρώπου είχε τη δύναμη χιλιάδων. Οι Κύκλωπες ήταν μονόφθαλμοι και βέβαια πλεονεκτούσαν απέναντι στους υπόλοιπους και δε συνέβαινε το αντίθετο. Είχαν επαφή με την αλήθεια σ’ έναν κόσμο που ήταν τυφλός. Τυφλοί άνθρωποι = 72 = Μωσαϊκός νόμος = Καρπός σαπρός = Τεθλιμμένη οδός. Οι άνθρωποι αιώνες τώρα παραμένουν τυφλοί, γιατί όπως τόνισε ο Χριστός, επιτρέπουν σε τυφλούς να τους οδηγούν και γι’ αυτό βρίσκονται διαρκώς στο βόθυνο. Βόθυνος = 37 = Μοιχεία = Βάρβαροι.

Οι Κύκλωπες που αντιπροσωπεύουν τους σοφούς εκείνης της εποχής, είχαν την επαφή με την αλήθεια και η γνώση τούς επέτρεπε να ζουν χωρίς φόβο. Είχαν τη γνώση που σήμερα έχει ένας σοφός, αλλά τους έλειπε η γνώση της τεχνολογίας. Υστερούν σε σχέση με τον τέλειο άνθρωπο κατά έναν οφθαλμό και σύμφωνα με την επιστήμη έχουν μειωμένη την ικανότητα της όρασης κατά το 1/5. Επιβεβαιώνουν έτσι το Μυστικό Σχέδιο, που θέλει οι τέλειοι άνθρωποι να γεννηθούν, αφού βαδίσουν δύο φορές την πορεία προς το πέμπτο βήμα. Όταν ο Πολύφημος λέει ότι δε φοβάται τον Αιγιόχο Δία, λέει την αλήθεια και δε βλασφημεί. Αν δεν τυφλωθεί ο Κύκλωπας, ο Αιγιόχος Δίας είναι ανίσχυρος να του κάνει κακό, αφού γνωρίζει πολύ καλά ο ένας τον άλλο. Αιγιόχος Δίας = Πνευματικά δικαιώματα = Οικοδεσπότης = Σαπρόν δένδρον = 70, όταν, Τυφλός άνθρωπος = Καρπός σαπρός = 72.

Όταν ένας σοφός άνθρωπος βλέπει τι συμβαίνει γύρω του δε φοβάται την παγίδευση. Ο Αιγιόχος έχει ισχύ απέναντι στους δούλους του οίκου και όχι στους Γίγαντες της βασιλείας. Είναι δυνατόν ο Σωκράτης να φοβηθεί το Θεό που τον λατρεύει; Είναι δυνατό να γίνει δεσπότης και να τρέμει την οργή Του; Αγαπά το Θεό, αλλά δούλος δε γίνεται. Ο Οδυσσέας μπαίνει στο σπήλαιο του Πολύφημου έχοντας δύο μάτια μαζί με τους συντρόφους του. Στο σπήλαιο έχουμε δηλαδή ένα Χριστό, που βλέπει τα πάντα… έχουμε επίσης έναν Αλέξανδρο, που μειονεκτεί στη γνώση και τους συντρόφους του Οδυσσέα, που θεωρητικά βλέπουν, ενώ στην πραγματικότητα είναι τυφλοί.

Ο Κύκλωπας είναι πιο δυνατός από τους συντρόφους του Οδυσσέα για το λόγο ότι : ο Χριστός είναι ήδη νεκρός και βοηθά όσο είναι δυνατό να βοηθήσει ο Λόγος Του. Ο Χριστός παρουσιάζεται αδύναμος, γιατί η σύγκρουση Βασιλέως και Κυρίου είναι ευνοϊκότερη για το βασιλιά, όταν πρόκειται για τη λήψη εξουσίας. Όταν δηλαδή το χριστιανικό ιερατείο διεκδίκησε την κοσμοκρατορία, η μεγάλη μάχη έγινε στην Αλεξάνδρεια = Σπήλαιον = 45 = Άνω κόσμος. Ο Κύριος κι ο Βασιλεύς συγκρούστηκαν μακριά από τα μάτια των ανθρώπων για την εξουσία. Οι Ιουδαίοι ιερείς ήταν αδύναμοι εμπρός στους σοφούς, που προστάτευαν την εξουσία του βασιλιά. Ο Αλέξανδρος = 45 = Πολύφημος, κατασπάραξε πολλούς συντρόφους του Οδυσσέα πριν τυφλωθεί. Αυτό σημαίνει ότι οι σοφοί έβλεπαν τους στόχους των δούλων και τους έφεραν σ’ εξαιρετικά δύσκολη θέση. Επειδή ακριβώς η εξουσία που διεκδικούσαν ήταν μεγάλη, αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε μέγιστες θυσίες για τη λήψη της. Η υποχρεωτική αγαμία, η σιδηρά πειθαρχία, ήταν αποτελέσματα των απαιτήσεων ανθρώπων που έβλεπαν τι συμβαίνει. Όμως ακόμα κι αν έκαναν ότι τους ζητούσαν, ήταν αδύνατο να εγκαταλείψουν οι σοφοί τη βασική τους φιλοσοφία για την ελευθερία, τον έρωτα κλπ.

Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται ο Οδυσσέας και κάνει την αποφασιστική δωρεά, που οδηγεί στην τραγωδία. Ο Χριστός, επειδή έδωσε τα δικαιώματα στους Αποστόλους, δεν επέτρεψε σε κανένα να νερώσει τον άκρατο οίνο. Οι σοφοί όταν γεύτηκαν εκείνο τον άκρατο οίνο, μέθυσαν κι έπαψαν να λειτουργούν με το συνηθισμένο τρόπο. Οι χριστιανοί τους έδωσαν τον οίνο κι εξουσίες. Άνοιξαν λοιπόν τις πύλες της δομής τους και σε σοφούς με ελληνική παιδεία, επειδή έβλεπαν ότι ήταν επικίνδυνο να πολεμούν ανθρώπους με γνώση. Το τραγικό για τους ανθρώπους ήταν ότι εκείνοι οι σοφοί έγιναν μέθυσοι λόγω οίνου. Μέθυσοι = 42 = Εθνικοί. Άκρατος οίνος = Οίκος του Θεού = 61. Έτσι τους παρέσυραν να πραγματοποιήσουν το αμάρτημα που απέφευγαν, όταν δεν ήταν μέθυσοι. Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Δένδρον σαπρόν, Καρπός σαπρός = Τυφλοί άνθρωποι = 72.

Η τύφλωση ήταν αποτέλεσμα της μέθης και της αδυναμίας αντίδρασης. Από τη στιγμή που ο Κύκλωπας τυφλώθηκε, αλλά είχε τη δυνατότητα ν’ αντιδράσει, έστω και τυφλός, άρχισε να καλεί βοήθεια. Όταν το χριστιανικό ιερατείο άρχισε να κατακτά των γνώση της Αλεξάνδρειας, ο Αλέξανδρος που ήταν όλοι οι άνθρωποι της βασιλείας, άρχισαν να καλούν σε βοήθεια όλους τους σοφούς του κόσμου απέναντι στην απειλή τους σκότους. Μόνον οι σοφοί εκείνης της εποχής μπορούσαν θεωρητικά να σταματήσουν την άσχημη κατάσταση που ακολουθούσε. Πώς όμως μπορούσαν να σταματήσουν την κατάσταση, όταν ο Χριστός εμφανίζεται Βασιλεύς και Κύριος συνεχίζοντας το έργο του Αλεξάνδρου; Ο χριστιανισμός είχε ήδη ως κέντρο τη Ρώμη και η μάχη, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, πρόσθετε σ’ αυτήν ισχύ.

Η Ρώμη ήταν δημιούργημα του Αλεξάνδρου κι οι φωνές του δεν είχαν κανένα νόημα, αφού κανένας δεν αντιλαμβανόταν τι συμβαίνει. Φωνάζει η Ρώμη για βοήθεια τη στιγμή που συγκεντρώνει ισχύ; Ο Οδυσσέας έδωσε ψεύτικο όνομα λέγοντας την αλήθεια. Ο “Κανένας” τύφλωσε τον Πολύφημο κι εξαιτίας του δεν πήρε καμία βοήθεια ο Κύκλωπας. Κανένας = Πάπας = Βατικανό = 25, κι αυτός είναι που παίρνει το θρόνο του Αλεξάνδρου. Μακεδών = Ρώμη = Αμαρτία = 24.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που έπρεπε να ξεπεραστεί μετά την τύφλωση του Κύκλωπα, ήταν η έξοδος από το σπήλαιο. Οι Ιουδαίοι πήραν την κοσμοκρατορία μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά δεν είχαν ελπίδες να επιβιώσουν ως σύστημα, αφού ο οίκος έχει σταθερά χαρακτηριστικά και έχει αδυναμία στην επέκταση. Αυτό που έκαναν ήταν εκείνο που περιγράφεται στα Έπη. Νίκησαν τη βασιλεία κι αφού τύφλωσαν τον Αλέξανδρο, τον εκμεταλλεύτηκαν. Σ’ όλο το χώρο έξω από τον οίκο χρησιμοποίησαν την έννοια της βασιλείας κι έδωσαν στο Χριστό εικόνα όμοια με του Αλεξάνδρου.

Η εκκλησία επέτρεψε τη διασπορά λογοτεχνημάτων με θέμα τον Αλέξανδρο, ώστε να παγιδεύονται οι άνθρωποι που προσηλυτίζονται. Μαθαίνουν οι άνθρωποι για τον νικητή και όμορφο βασιλιά Αλέξανδρο και η εκκλησία παρουσιάζει με την ίδια εικόνα το Χριστό. Επεκτείνεται η βασιλεία του Χριστού αλλά η τραγωδία είναι ότι επεκτείνεται και ο οίκος Του λόγου του εξιουδαϊσμού. Όταν ο τυφλός Αλέξανδρος παραμέρισε τους Έλληνες = Λίθος = 34, για να βγει το ποίμνιο από το σπήλαιο, επέτρεψε στους Ιουδαίους να βγουν στην κοινωνία με γνώση και εικόνα ανάλογη των ανθρώπων που ακολουθούσαν το Μεσσία. Ο κριός, που εγκαταλείπει τελευταίος το σπήλαιο και μεταφέρει τον Οδυσσέα, είναι η μορφή του θνητού Αλεξάνδρου που θυσιάστηκε. Υπάρχει ο Ποσειδώνας ως Πατέρας, Θεός της θάλασσας, κι ο Αλέξανδρος ή Πολύφημος ως Μεσσίας, που προέρχεται από τον ελληνικό κόσμο. Σε σχέση με την ανθρωπότητα η αθάνατη μορφή τού Αλεξάνδρου είναι όμοια μ’ αυτήν του ποιμένα και του ποιμνίου. Όμως επειδή ο Αλέξανδρος υπήρξε θνητός, συνεπώς μέλος του ποιμνίου, είναι ο κριός. Έτσι συνδέονται αυτές οι τρεις μορφές. Ο Χριστός θυσιάστηκε 33 ετών ως Βασιλεύς, ενώ ήταν Κύριος, ώστε να μπορέσει να περάσει κάτω απ’ τα χέρια του Πολύφημου χρησιμοποιώντας τον κριό. Κριός = 33.

Ο Οδυσσέας στη συνέχεια προκαλεί τον Πολύφημο, ώστε να δυσχεράνει τη θέση των δούλων, όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι πέτρες που πετά στη θάλασσα, δεν είναι τίποτε άλλο από Έλληνες, που ζητούν ολοένα και μεγαλύτερες θυσίες από τους δούλους της εκκλησίας. Έπρεπε οι δούλοι ν’ αγγίξουν τα όρια του βασανισμού που είναι δυνατό ν’ αγγίξει ο άνθρωπος για να λάβουν εξουσίες. Έπρεπε να είναι αξιολύπητοι μέσα στην αθλιότητά τους. Ήταν αναγκαίο οι χειρότεροι άνθρωποι της κοινωνίας ν’ αναρριχώνται στις ανώτατες βαθμίδες και να τιμωρούνται με το σκληρότερο τρόπο… θρασύδειλοι, άθλιοι, βρωμιάρηδες, άγαμοι και κομπλεξικοί… δούλοι που δεν υπήρξαν ούτε θα υπάρξουν ξανά στον κόσμο όμοιοί τους.

Από τη στιγμή που τυφλώνεται ο γιος του Ποσειδώνα, τα πάντα αρχίζουν και γίνονται δύσκολα για τους Ιουδαίους. Ο Θεός δε δέχεται τη θυσία του κριού κι ο εφιάλτης ακολουθεί. Είναι αδύνατον να δεχτεί ο Θεός τη θυσία του κριού γιατί δεν έχει νόημα. Όταν οι δούλοι ασκούν εξουσίες και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε δούλους δεν έχει αξία η δωρεά του Λόγου Του Χριστού που οδηγεί σχεδόν πάντα στη θυσία. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα η κοσμοκρατορία ανήκει στους χριστιανούς κι οι Έλληνες αρχίζουν σταδιακά να εξαφανίζονται. Είναι θέμα χρόνου να έρθει ο αυτοκράτορας της Ρώμης σ’ επαφή με το ιερατείο και να ζητήσει την υποστήριξή του, ώστε να μπορεί ο ίδιος να υφίσταται. Οι Ιουδαίοι έχουν την τελευταία ευκαιρία να επιστρέψουν στην Ιθάκη. Μέχρι εκείνο το σημείο υποτίθεται πως δομούσαν συστήματα εξουσίας, για να πολεμήσουν την εξουσία των εθνικών. Από τη στιγμή που οι εθνικοί παραδίδονται, θεωρητικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρείται η εξουσία. Ο δούλος του Κυρίου, Πέτρος, πήρε την κοσμοκρατορία και το μόνο που απομένει είναι να μοιράσει τη γνώση στο ποίμνιο και ν’ αυτοκαταργηθεί. Αυτοί που υποτίθεται αδικούσαν τους χριστιανούς, εξαιτίας της πίστης τους στο Λόγο του Χριστού, δεν υπήρχαν. Άνθρωποι του Χριστού είχαν πλέον την εξουσία που Τον σταύρωσε.

Από τη στιγμή που εξοντώθηκε ο Κύκλωπας, ο Οδυσσέας κατευθύνεται προς την Αιολία. Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα ο Ποσειδώνας δεν είναι απειλητικός, γιατί τα πάντα εξαρτώνται από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Ο Ποσειδώνας μισεί τον Οδυσσέα από τη στιγμή που τύφλωσε το γιο του, αλλά δεν είναι δυνατό να δράσει πριν ο Οδυσσέας εκδηλώσει τις προθέσεις του και πραγματοποιήσει το λάθος. Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός κι οι σύντροφοί Του κατόρθωσαν κι εξιουδάϊσαν τους σοφούς στη μεγάλη μάχη. Τους έβαλαν μέσα στον οίκο, όπου υποχρεωτικά υπάρχουν μόνον τυφλοί. Όταν μπαίνει κάποιος μέσα στον οίκο και τον οδηγεί ο τυφλός Πέτρος, είναι υποχρεωμένος να φέρεται σαν τυφλός, ακόμα κι αν βλέπει. Ο Ποσειδώνας που είναι ο Θεός της θάλασσας, πέτυχε μέσω του Αλεξάνδρου και της φιλοσοφίας να δώσει το φως σ’ αρκετούς ανθρώπους κι αυτή ήταν η δόξα του.

Οι Ιουδαίοι προκαλούν το μίσος του Ποσειδώνα, γιατί τυφλώνουν το γιο του, υπηρετώντας την έννοια του “οίκου”. Είναι απαραίτητο να τυφλωθούν οι άνθρωποι, όσο διάστημα γίνεται ο πόλεμος των κόσμων για τη λήψη της εξουσίας. Ο Ποσειδώνας δεν μπορεί ν’ αντιδράσει, γιατί θα πρέπει να δει τι σκοπό έχουν αυτοί, που τυφλώνουν τους ανθρώπους. Αν ο κόσμος παίρνει τη μορφή του οίκου κι οι δούλοι με την εξουσία που διαθέτουν αυτοκαταργούνται και μοιράζουν γνώση δίνοντας το φως στους ανθρώπους, δεν υπάρχει πρόβλημα για τον Ποσειδώνα. Στο δικό του έργο προστίθεται και το έργο του Κυρίου. Οι άνθρωποι αποκτούν το φως τους κι εκτιμούν και το έργο του Ποσειδώνα. Είναι αδύνατο να εκτιμηθεί το έργο του Χριστού, χωρίς το ίδιο να συμβεί και σ’ αυτό του Αλεξάνδρου από τη στιγμή που λειτουργούν συμπληρωματικά.

Ο Οδυσσέας φτάνει στο νησί του Αιόλου όταν ο Κωνσταντίνος υιοθετεί ως επίσημη θρησκεία το χριστιανισμό κι ο ίδιος γίνεται ελέω Θεού αυτοκράτορας. Από εκείνη τη στιγμή θεωρητικά το Μυστικό Σχέδιο θα έπρεπε να λήξει, γιατί ο κόσμος της βασιλείας υποτάσσεται στους δούλους του Κυρίου και η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του Χριστού. Εκείνη τη στιγμή αποθεώνεται ο Χριστός ως Βασιλεύς κι αυτό που απομένει, είναι να γυρίσει στον οίκο Του, ώστε να πάρει την κοσμοκρατορία και ν’ αποθεωθεί ως Κύριος στην Ιθάκη. Η αποθέωση του Χριστού είναι η απόδειξή παγκοσμίως της ταυτότητας του ως Υιού του Θεού. Αυτό είναι δυνατόν να συμβεί γιατί όλη η γνώση που υπάρχει στον κόσμο, είναι με τέτοιον τρόπο δοσμένη, ώστε να προσαρμόζεται στον Υιό. Ο Αλέξανδρος αποθεώθηκε, όταν η παγκόσμια γνώση προσαρμόστηκε στο πρόσωπό του. Ο αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν διάδοχος του Αλεξάνδρου, επομένως διαχειριστής της εξουσίας του. Ο Χριστός με την πορεία Του μέσα στο χρόνο και τις μάχες που κέρδισε ο Λόγος Του, έφτασε στο σημείο της αποθέωσης, δηλαδή στη συνάντησή του με τον Αλέξανδρο. Ενώ η αποθέωση αφορά γενικά τον Υιό, σ’ αυτήν την περίπτωση σχετίζεται αποκλειστικά με τις ιδιότητες του Υιού. Αποθεώθηκε ο Βασιλεύς Αλέξανδρος και γεννήθηκε η Ρώμη. Ο Χριστός ως Βασιλεύς αποθεώθηκε στο Σταυρό, αλλά ως Κύριος αποθεώθηκε, όταν ο θρόνος της Ρώμης τέθηκε κάτω από την εξουσία των δούλων Του. Αυτή η αποθέωση των δύο ιδιοτήτων του Υιού συμβαίνει Άνωθεν, αφού εκεί βρίσκεται το σύνολο της Σοφίας, επομένως ο Θεός.

Όταν συμβαίνει αυτή η αποθέωση δεν υπάρχει γνώση, που να μην την επιβεβαιώνει και να μην υποτάσσεται σ’ αυτήν. Σ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχει άνθρωπος οποιασδήποτε γνώσης, που ν’ αμφισβητεί το παραμικρό. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, που να υποστηρίζουν μέσω των γραφών κάποιο πρόσωπο, είτε τον Αλέξανδρο είτε το Χριστό αμφισβητώντας την αντίθετη άποψη. Είτε πρόκειται για Έλληνες είτε για Ιουδαίους, ο Χριστός είναι ο Υιός Βασιλεύς και Κύριος. Ο Αίολος που κατοικεί στην Αιολία, είναι η προηγούμενη εικόνα του Υιού, που γνώρισε τη μερική αποθέωση, εφόσον ήταν μόνο Βασιλεύς. Αίολος = 33 = Αχιλλέας = Σοφοί, ενώ, Αιολία = Θεός = Σοφία = 28 = Σιών = Κοιλιά.

Όταν ο Αίολος συναντιέται με τον Οδυσσέα μέσα στην Αιολία, οι δύο ιδιότητες του Υιού ταυτίζονται κι ένας είναι πλέον ο Υιός Βασιλεύς και Κύριος ο τριαντατριάχρονος Υιός του Θεού. Αχιλλέας = 33 = Εμμανουήλ = Τρίαινα = Ήλιος. Το νησί προστατεύεται από χάλκινα τείχη γιατί η Σοφία του Θεού δεν μπορεί να είναι εύκολα προσεγγίσιμη, αφού υπάρχει Κύριος. Από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, του οποίου η εξέλιξη απαιτεί εξουσία σ’ ό,τι αφορά τη διαχείριση γνώσης, τα τείχη είναι απαραίτητα, ώστε να μπαίνουν μέσα, μόνο όσοι υπηρετούν το Σχέδιο. Χάλκινα τείχη = Φιλοσοφία = 48 = Λαός του Θεού = Παρθένος, όταν, Αιολία = Άμωμος = Σιών = 28.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η Αιολία είναι η εικόνα του Υιού του Θεού, μέσα στην οποία κρύβεται η γνώση. Ανάλογα με το χρόνο κατά τον οποίο αυτή είναι ορατή, έχει διαφορετικό Κύριο, αφού δύο είναι οι εμφανίσεις του Υιού. Ο ιπποτάδης Αίολος είναι ο βασιλιάς Αλέξανδρος, τη στιγμή που ο Χριστός αγγίζει τη Θέωσή Του, ενώ ο Χριστός σήμερα είναι Βασιλεύς και Κύριος. Ιπποτάδης Αίολος = 84 = Βασιλεύς Αλέξανδρος = Θεϊκός Χριστός = Υιός της παρθένου = Υπερίωνας Ήλιος. Εμάς μας ενδιαφέρει σ’ αυτό το σημείο αυτός που συναντά ο Χριστός και όχι αυτός που συναντά ο σύγχρονος άνθρωπος και άρα ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Ο Αίολος μέσα στο νησί του είχε την τέλεια κοινωνία, που αποτελείται μόνον από τους γιους και τις κόρες του, που είναι παντρεμένοι μεταξύ τους. Αυτή η κατάσταση που φαίνεται αιμομικτική, περιγράφει την πραγματικότητα, αφού Άνωθεν —εκεί που βρίσκεται ο Θεός— το σύνολο των θηλυκών συστημάτων είναι “σάρκα μία” με το πνεύμα του Μεσσία. Έξι κόρες = 48 = Φιλοσοφία = Ωραία Ελένη = Παρθένος, ενώ, Έξι υιοί = Αλέξανδρος = Μεσσίας = Πνεύμα Άγιον = Άνω κόσμος. Στην Αιολία το σύνολο των θηλυκών συστημάτων, που είναι δημιουργήματα του Θεού, είναι ιδανικά, επειδή οι εξουσίες τους διαπνέονται από το πνεύμα του Μεσσία. Μέσα στην Αιολία βρίσκεται η θεϊκή μορφή του Αλεξάνδρου, που είναι εξιδανικευμένη.

Η διαφορά μεταξύ Πολύφημου κι Αιόλου βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Πολύφημος είναι μέχρι ενός σημείου βάρβαρος. Αυτό γίνεται, γιατί τα ελληνιστικά βασίλεια έχοντας μέσα τους την εξουσία, έδιναν άλλη όψη στον Αλέξανδρο απ’ αυτήν, που θεωρείται ιδανική. Οι διωγμοί των χριστιανών και η εξουσία πάνω στους ανθρώπους ήταν έργα του Πολύφημου και της εικόνας του κοσμοκράτορα, που ακολούθησε τον Αλέξανδρο κι οπωσδήποτε απέχουν πολύ από τη συμπεριφορά του Υιού του Θεού.

Η Αιολία παρουσιάζεται ως πλωτό νησί, γιατί συνδυάζει τις δύο γνώσεις, που γεννούν τις δύο ιδιότητες του Υιού. Είναι νησί, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να νικηθεί η δομή της από τη θάλασσα κι είναι πλωτή, γιατί η ελληνική γνώση τής δίνει τη δυνατότητα να μετακινείται μέσα στη θάλασσα. Στο διάστημα κατά το οποίο ο Οδυσσέας βρίσκεται πάνω σ’ αυτήν κι αποκαλύπτει την ταυτότητά του, αυτή δεν παραμένει σταθερή, αλλά κινείται. Αυτό είναι απαραίτητο για το Σχέδιο και θα δούμε γιατί.

Όταν οι χριστιανοί έκαναν κέντρο τους τη Ρώμη, ο Οδυσσέας μπήκε στην Αιολία, όταν αυτή βρισκόταν στη θέση της Ρώμης. Από εκείνη τη στιγμή κι ως την εποχή του Κωνσταντίνου η Αιολία μετακινείται προς την ανατολή και φτάνει στη θέση της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης. Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο Οδυσσέας πήρε όλα τα εφόδια για να επιστρέψει στην πατρίδα του, το κέντρο του χριστιανισμού βρισκόταν στη Νέα Ρώμη. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί έπρεπε να μείνει πανίσχυρη η Ρώμη. Η ανάγκη αυτή ξεκινά από το γεγονός ότι ναι μεν ο αυτοκράτορας έγινε ελέω Θεού άρχων, αλλά η βασιλεία κι οι Έλληνες που ακόμα υπάρχουν, δεν παύουν ν’ απειλούν τον οίκο. Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ο οίκος και το βασίλειο συνυπάρχουν κι αυτό κάνει την κατάσταση προβληματική.

Ο Αίολος σφάζει τον εννιάχρονο ταύρο, ώστε να βοηθήσει τον Οδυσσέα να επιστρέψει. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος του Αλεξάνδρου είχε ήδη τελειώσει και η θυσία του ταύρου αποσκοπούσε στον περιορισμού των τάσεων που δημιουργεί η ελληνική παιδεία. Εφόσον υπήρχαν δούλοι που δήθεν υπηρετούσαν την υπόθεση της Λύτρωσης, που είναι δυνατή μέσω του Λόγου του Χριστού, τους παραδόθηκε ο έλεγχος της παγκόσμιας γνώσης και τους δόθηκε υποτίθεται η γνώση να ελέγχουν τις τάσεις που δημιουργούν όλες οι υπόλοιπες, ώστε να κυριαρχήσει η τέλεια. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που αναγνωρίστηκε παγκόσμια ο Χριστός, ο άνεμος είναι ένας κι είναι ο άνεμος, που προκαλείται από το Χριστό. Άνεμος = 28 = Σοφία = Θεός. Αυτός ο άνεμος είναι δυτικός και συνδέεται με την κοσμοκρατορία, αφού σ’ αυτόν υποτάσσεται ο Αλέξανδρος. Δυτικός άνεμος = 60 = Κοσμοκρατορία. Οι ιερείς του χριστιανισμού από τη στιγμή που πήραν την κοσμοκρατορία έπρεπε να φερθούν σαν βασιλιάδες και να κάνουν τη δωρεά προς όλους τους ανθρώπους. Από τη στιγμή που οι φιλόσοφοι, όποια τάση κι αν υπηρετούσαν, αναγνώριζαν το Χριστό, έπρεπε να δώσουν στους ανθρώπους την τέλεια γνώση του Χριστού μέσω του ελέγχου της παιδείας. Ο άνθρωπος δεν έπρεπε πλέον να συγκεντρώσει τεράστιες ποσότητες γνώσης και ν’ αναζητά την αλήθεια, επειδή η αλήθεια είναι προσιτή και η τέλεια γνώση σε περιορισμένο όγκο. Ζέφυρος = 39 = Βασιλεύς = Εταίροι = Διάβολος.

Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η σημασία αυτών που αναφέραμε πιο πάνω, σχετικά με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η χαμηλή ποιότητα των ιερέων ως ανθρώπων, οι οποίοι ζήλεψαν τη δόξα του Χριστού. Αυτοί είδαν ότι η θυσία τους δεν είχε αποτέλεσμα. Πώς να κάνει δωρεά ένας μίζερος άνθρωπος; Πώς να δράσει σαν βασιλιάς όταν έχει θυσιαστεί, για να γίνει υψηλόβαθμος δούλος; Μπορούσε ένας σακάτης δούλος, που παριστάνει το σπουδαίο, να μιλήσει για την ισότητα και την αγάπη; Εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου κι αλλάζει το σύνολο του κόσμου. Αποφασίζουν να υπερασπιστούν τον οίκο προστατεύοντας τις θέσεις τους. Αυτό το κάνουν με τη χρησιμοποίηση της εξουσίας που τους δόθηκε πάνω στη γνώση, ώστε να είναι ορατή μόνον η τέλεια που είναι ο Λόγος του Χριστού. Ενώ τους δόθηκε η ελληνική φιλοσοφία, για να προωθήσουν το Λόγο του Χριστού, αυτοί μέσω της φιλοσοφίας προστάτευσαν την αθλιότητά τους. Έδωσαν στους φτωχούς τον άκρατο οίνο τους τύφλωσαν κι έκαναν συνενόχους τούς ανθρώπους, που είχαν γνώση. Ενώ ο Οδυσσέας πλησίαζε την Ιθάκη, αυτοί άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου, μ’ αποτέλεσμα να χαθεί κάθε ελπίδα επιστροφής. Αφού συνέβη αυτό, δεν είναι δυνατό να γυρίσει ο Οδυσσέας πίσω στην Ιθάκη όσο κι αν το επιθυμεί, αν δεν περάσει πρώτα από τον κάτω κόσμο. Ο κόσμος πήρε τα χαρακτηριστικά οίκου κι εξαιτίας των Ελλήνων, που υπερασπίστηκαν την εξουσία, μπήκαν μέσα στον οίκο όλοι οι μνηστήρες ακόμα κι οι ισχυρότεροι. Επειδή ο οίκος στηρίζεται στο Λόγο του Χριστού και οι δούλοι παίρνουν απ’ Αυτόν εξουσίες, άσχετα αν η Οδύσσεια συνεχίζεται, ο Οδυσσέας βρίσκεται ταυτόχρονα και στον οίκο του τιμωρώντας τους μνηστήρες. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται, γιατί ο χριστιανισμός μετά τον Κωνσταντίνο άγγιξε την κοσμοκρατορία, έστω κι αν είχε συνέταιρους τους Έλληνες της βασιλείας. Ο Χριστός από εκείνη τη στιγμή δρα ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές καταστάσεις εκμεταλλευόμενος τη διπλή ιδιότητά Του.

Σ’ αυτό το σημείο τελειώνει το πρώτο επίπεδο της Οδύσσειας, αφού ο Χριστός κατόρθωσε να μπει ως Βασιλεύς μέσα στα τείχη και ταυτόχρονα να ελέγχει το χώρο που αυτά προστατεύουν. Ενώ μέχρι αυτό το σημείο ο Οδυσσέας κι οι σύντροφοί του αγωνίζονται μέσα σ’ έναν κόσμο, που προϋπάρχει της περιπέτειάς τους, ό,τι ακολουθεί είναι αποτέλεσμα των λαθών των δούλων. Ο Οδυσσέας πλέον κινδυνεύει σοβαρά μέσα στη θάλασσα εξαιτίας του Ποσειδώνα, αλλά και στη στεριά εξαιτίας των δούλων.

Η Επιστροφή στην Αιολία γίνεται το 800 μΧ, όταν ο Αίολος δεν δίνει πια καμία ευκαιρία στο θεομίσητο πλέον Οδυσσέα. Όταν ισχυροποιήθηκε η Ρώμη οι δούλοι απολάμβαναν εξουσίες και δεν είχαν καμία διάθεση να επιτρέψουν την επανεμφάνιση της απειλητικής γι’ αυτούς βασιλείας. Οι ασκοί του Αιόλου σκόρπισαν το θάνατο, την απελπισία κι έφεραν το Μεσαίωνα. Ασκοί του Αιόλου = 61 = Άκρατος οίνος = Οίκος του Θεού = Θεός Ήλιος, ενώ ο ιπποτάδης Αίολος δεν είναι πλέον ο ελαστικός Αλέξανδρος, αλλά ο φοβερός και τρομερός Υπερίωνας που συνδέεται με τον Ιησού. Ιπποτάδης Αίολος = Υπερίωνας Ήλιος = 84. Όταν ο Ήλιος είναι φωστήρας ενός συστήματος ξηράς, είναι τόσο ισχυρή η εξουσία του, ώστε σε περίπτωση που δεν είναι παρών και οι δούλοι είναι άθλιοι, είναι προτιμότερο για τον άνθρωπο να πεθάνει.

Μετά τη δεύτερη προσέγγιση του Οδυσσέα στην Αιολία τελειώνει η Οδύσσεια σαν περιγραφή, όσων συμβαίνουν στον κόσμο και ο Οδυσσέας βρίσκεται στον οίκο του τιμωρώντας τους μνηστήρες, αλλά αδυνατώντας να βγει έξω απ’ αυτόν. Ο κόσμος έχει αλλάξει μορφή κι όσοι βρίσκονται μέσα στον οίκο, τιμωρούνται, ενώ οι υπόλοιποι δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει. Ο Οδυσσέας χρησιμοποιεί το τόξο του κι εξοντώνει τους μνηστήρες μέσα στον οίκο, ενώ, όσον αφορά τη βασιλεία, επειδή ελέγχει τη γνώση, δρα ως Φιλοκτήτης μέσα στο Δούρειο Ίππο. Μέσα στον οίκο χρησιμοποιεί το τόξο του, ενώ έξω απ’ αυτόν το τόξο του Ηρακλή. Τόξον του Ηρακλέως = Πνευματικά δικαιώματα = 70, ενώ, Τόξον του Οδυσσέως = Χριστιανισμός = Ακάνθινος στέφανος = Αιώνιος Κόλασις = Βασιλεία των βαρβάρων = Πνεύμα της αλήθειας = 81, όταν, Παράκλητος = Κάτω κόσμος = 43.

Η συνέχεια της Οδύσσειας αφορά μία άλλη κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι όλων των εποχών εξαιτίας του Λόγου του Χριστού, χωρίς να μπορούν να επέμβουν σ’ έναν κόσμο, που ήδη έχει δομηθεί. Ο Χριστός κι όλοι όσοι αντλούν γνώση απ’ Αυτόν προσπαθούν να επιστρέψουν στην Ιθάκη, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Το περίεργο σ’ αυτήν την πορεία βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι είτε πριν από την κοσμοκρατορία του χριστιανισμού είτε μετά απ’ αυτήν την ακολουθούν. Δεν έχει σημασία αν ο κόσμος είναι δομημένος από τον Αλέξανδρο ή το Χριστό. Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα επέμβασης. Αυτή η δυνατότητα δόθηκε μόνο σε μία στιγμή στους ιερείς, που ήρθαν για πρώτη φορά σ’ επαφή με την κοσμοκρατορία.

Στα Έπη ακολουθεί τη συνάντηση με τον Αίολο, γιατί οι κυριότερες απώλειες των συντρόφων του Χριστού οφείλονται στους Λαιστρυγόνες, που είναι αποτέλεσμα των λαθών των ιερέων του χριστιανισμού. Η Οδύσσεια έπρεπε με βάση τη λογική να ξεκινά από το νησί της Κίρκης, επειδή περιγράφει την περιπέτεια του Χριστού μέσα στον κάτω κόσμο, μέχρι να ξαναγυρίσει ζωντανός στον οίκο Του… το ίδιο ισχύει και για όλους όσους παίρνουν τη δωρεά. Αυτό όμως είναι αδύνατο, επειδή υπάρχουν δύο επίπεδα στη σχέση Χριστού κι ανθρωπότητας. Ο Χριστός είναι φίλος και σύντροφος του ανθρώπου και υπάρχει σχέση σε προσωπικό επίπεδο. Επειδή όμως απ’ αυτήν τη σχέση άλλαξε κι ο κόσμος, σε κάποια στιγμή τα νέα δεδομένα επιβάλλουν διαφορετική περιγραφή των όσων συμβαίνουν. Προσωπική σχέση είχε ο άνθρωπος, που έβλεπε στις μέρες του την αποθέωση του Χριστού και συμμετείχε στην αλλαγή του κόσμου και προσωπική σχέση είχε επίσης, όταν έμπαινε σ’ έναν κόσμο, που δεν άλλαζε. Ο Χριστός θυσιάστηκε υπηρετώντας το Σχέδιο και μπήκε στον κάτω κόσμο μαζί μ’ όλους όσους ακολουθούν το παράδειγμά Του. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, όλοι αυτοί είτε πέφτουν θύματα των Λαιστρυγόνων είτε φτάνουν στο νησί της Κίρκης, όπου υπάρχει γνώση, αλλά και η δοκιμασία του θανάτου.

Η χριστιανική κοινωνία είναι μία κοινωνία με μεταβλητά χαρακτηριστικά. Είναι μία σύνθεση της οποίας η γενική εικόνα είναι ανάλογη των συσχετισμών, που υπάρχουν μέσα της, σ’ ό,τι αφορά τον αριθμό των Ελλήνων και των Ιουδαίων. Χριστιανική ήταν η κοινωνία του Μεσαίωνα και χριστιανική είναι επίσης και η σημερινή κοινωνία. Ο αναγνώστης βλέπει ότι όσο περισσότεροι είναι οι Έλληνες, τόσο χαλαρότερη γίνεται η εξουσία, μ’ αποτέλεσμα η κοινωνία στο σύνολό της ν’ αλλάζει όψη. Το σύστημα γνωρίζει ότι απειλείται από τους Έλληνες και δημιουργεί συνθήκες, οι οποίες δεν επιτρέπουν τη γέννησή τους. Όταν αυτό είναι αδύνατο διαμορφώνει συνθήκες, που εμποδίζουν την επέκτασή τους μέσα στην κοινωνία. Μέσα στο χριστιανικό κόσμο εξελίσσεται μία σκληρή πάλη, ώστε οι συσχετισμοί να ευνοούν την εξουσία. Συμφέρει στο σύστημα να είναι όλοι Ιουδαίοι και να διατηρεί τα πνευματικά δικαιώματα όλων των γνώσεων. Αυτό το κατάφερε κατά το Μεσαίωνα, όταν οι λαοί ζούσαν το απόλυτο σκοτάδι.

Βλέπουμε ότι χριστιανός είναι ένας καθυστερημένος κι αγράμματος άνθρωπος και χριστιανός είναι επίσης ένας λαμπρός φιλόσοφος, που λατρεύει το Χριστό. Το σύστημα ευνοεί τους πρώτους, γιατί καθώς τους ελέγχει δίνει ισχύ στους δούλους του και γεννά το γιγαντισμό μέσα στην κοινωνία. Αυτός ο γιγαντισμός είναι χρήσιμος για την εξουσία, γιατί ελέγχει την κοινωνία κι αμύνεται στις απειλές. Ένας άθλιος δούλος μπορεί να εξοντώσει οποιονδήποτε τον απειλεί, με την ισχύ του πάνω σε καθυστερημένους ανθρώπους. Μέσα στην κοινωνία των χριστιανών υπάρχουν αυτοί, που ακολουθούν τους δούλους κι αυτοί που απειλούν. Επειδή αιώνες τώρα ο γιγαντισμός και η εξουσία είναι αποτέλεσμα του Λογού του Χριστού, η απειλή είναι δυνατή μόνο μέσω αυτού του Λόγου. Βλέπει κάποιος έναν άθλιο ιερέα και τον απειλεί μέσω του Λόγου του Χριστού κατηγορώντας τον για απιστία. Από τη στιγμή που πήραν την κοσμοκρατορία οι χριστιανοί, ανάλογα με το προσωπικό τους επίπεδο, είτε ζουν στη γη των Λαιστρυγόνων είτε ακολουθούν το Χριστό.

Οι Λαιστρυγόνες, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, είναι οι δούλοι του Θεού, που έχουν μία συγκεκριμένη άποψη και η ισχύς τους είναι ανάλογη των ανθρώπων, που τους ακολουθούν. Λαιστρυγόνες = 59 = Δούλοι του Θεού. Είναι όμοιοι με τους Κύκλωπες, αλλά τρομερά αθλιότεροι. Όπως οι Κύκλωπες, έτσι κι αυτοί μισούν και τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του. Η διαφορά βρίσκεται στο λόγο, που γεννά το μίσος. Συνέφερε στην ανθρωπότητα να εξόντωναν οι Κύκλωπες τους Ιουδαίους, γιατί το φως συμφέρει πάντα τους ανθρώπους. Αντίθετα οι Λαιστρυγόνες μισούν τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, γιατί φοβούνται μήπως χάσουν τις εξουσίες τους. Συμφέρει στην ανθρωπότητα να νικήσει ο Οδυσσέας τους Λαιστρυγόνες. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός, Λαιστρυγόνες δε θα υπήρχαν. Ως Οδυσσέας τους συναντά, γιατί ο Λόγος Του, που γενικά πολεμά την εξουσία, είναι αδύνατο να μη βρεθεί αντιμέτωπος μ’ αυτά που δημιούργησαν οι δούλοι. Αναφέραμε τα παραπάνω για τη χριστιανική κοινωνία, γιατί για ν’ ακολουθήσει κάποιος τον Οδυσσέα, θα πρέπει να κατανοεί το Λόγο Του. Όταν υπάρχουν Έλληνες, ο Οδυσσέας έχει αρκετούς συντρόφους, που αντιλαμβάνονται το Λόγο, αφού είναι γραμμένος στα ελληνικά.

Ο Οδυσσέας έρχεται σε σύγκρουση με τους Λαιστρυγόνες, μόνον όταν η κοινωνία δεν είναι απόλυτα ιουδαϊκή. Επειδή η αποθέωση του Χριστού έγινε στη Νέα Ρώμη, όπου υπήρχαν Έλληνες, μετά την Αιολία ο Οδυσσέας φτάνει στη γη των Λαιστρυγόνων. Η σύγκρουση Οδυσσέα και Λαιστρυγόνων έγινε μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Μόνο μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία ήταν δυνατόν ο Οδυσσέας να έχει συντρόφους. Αυτή η σύγκρουση έγινε στη Δύση μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά, επειδή το σύστημα είχε την εμπειρία της πρώτης σύγκρουσης, έλεγχε την κατάσταση. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα υπάρχουν μόνο Λαιστρυγόνες τους οποίους υπηρετούσαν οι χριστιανοί. Σήμερα όλοι οι θρησκόληπτοι, που φέρονται, όπως τους επιβάλλουν οι δούλοι, είναι όμοιοι με τους ανθρώπους του Μεσαίωνα και κύτταρα των Λαιστρυγόνων.

Ο Οδυσσέας παρατηρεί ότι οι δρόμοι της ημέρας και της νύχτας αγγίζονται και ότι ένας άυπνος άνθρωπος θα έβγαζε διπλούς μισθούς φυλάγοντας βόδια και βοσκώντας πρόβατα. Αυτή η παρατήρηση σημαίνει ότι μέσα στο χριστιανικό κόσμο υπάρχει το σύνολο της γνώσης και το ποίμνιο είναι μεικτό. Επειδή υπάρχουν Έλληνες κι Ιουδαίοι, που ελέγχονται από συγκεκριμένες γνώσεις, είναι δυνατό για κάποιον, που κατέχει αυτές τις γνώσεις, να τους ελέγχει απόλυτα.

Όπως και η Αιολία έτσι και η γη των Λαιστρυγόνων έχει προστασία απ’ την πλευρά της θάλασσας. Το μοναδικό της λιμάνι προστατεύεται από θεόρατα και αδιαπέραστα βράχια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο χριστιανικός κόσμος είναι δυνατό ν’ απειληθεί μόνον από μία γνώση, η οποία και το στηρίζει. Αυτό που είναι δυνατό να δει κάποιος σ’ αυτήν τη γη, είναι το κάστρο του Λάμου στην πόλη Τηλέπυλο. Αυτή η πόλη είναι το ίδιο το χριστιανικό σύστημα, όπου κατοικούν οι δούλοι. Τηλέπυλο = 32 = Σύστημα = Πόρνη = Σκάνδαλον = Ιουδαία = Βηθλεέμ. Ο Λάμος είναι ο κυρίαρχος του συστήματος και δεν είναι άλλος από το δούλο Πέτρο στην πιο ισχυρή μορφή του μετά τον έλεγχο της γνώσης από την εκκλησία. Είναι ο ίδιος ο Άδης, που στην Ιλιάδα έχει τη μορφή του Έκτορα. Κηφάς = 21 = Άδης = Έκτωρ = Λάμος. Η διαφορά μεταξύ Αντιφάτη και Λάμου είναι ότι ο Αντιφάτης κι ο Λάμος ταυτίζονται, αλλά ο Αντιφάτης είναι αυτός, που κατασπαράζει τους συντρόφους του Οδυσσέα, ενώ ο Λάμος είναι η εικόνα του. Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να μπει κάποιος στη θέση των συντρόφων του Οδυσσέα. Έστω ότι έχει κάποιος τη γνώση του Χριστού και πνίγεται από την αδικία. Βλέπει τους δούλους του Θεού και θυμώνει. Ο Λάμος είναι ένα πρόσωπο, που κατευθύνει τους δούλους κι έχει συγκεντρωμένη την ανθρώπινη γνώση. Αυτό το πρόσωπο δημιουργεί τις συνθήκες, αλλά δεν ασχολείται με τον κάθε αμφισβητία. Ο Πάπας ή ο Πατριάρχης ενσαρκώνουν το Λάμο, αλλά δεν είναι ο ίδιος ο Λάμος, εφόσον ο Κηφάς έχει ολοκληρωμένα και ανεξάρτητα χαρακτηριστικά. Στην κοινωνία πολεμούν ως Αντιφάτης και προστατεύουν το Λάμο και την εικόνα του όταν απειλούνται. Ο Αντιφάτης κατασπαράζει τους ανθρώπους και τους στέλνει στην πυρά.

Οι άνθρωποι πέφτουν θύματα του έργου του Λάμου, το οποίο είναι η παιδεία που αυτός δημιούργησε. Αντιφάτης = 36 = Πέτρος = Παιδεία = Μωυσής = Σταυρός. Ένας χριστιανός μπορεί σ’ όλη του τη ζωή να μην έχει ακούσει ποτέ τι λέει ο Πάπας, αλλά πέφτει θύμα της παιδείας που αυτός στηρίζει. Ενώ αυτά που λέει ο Πάπας ταυτίζονται στην ουσία μ’ αυτά που παίρνει ο άνθρωπος μέσω της παιδείας, έχουμε δύο διαφορετικές καταστάσεις. Η κόρη του Αντιφάτη που είναι το θηλυκό σύστημα, το οποίο μεταφέρει τη γνώση, πάντα προδίδει τους συντρόφους του Οδυσσέα και πάντα είναι αυτή, που μεταφέρει νερό στην πόλη. Το σύστημα παίρνει Ύδωρ ζων = Παιδεία = 36, πάντα από την Αρτάκια βρύση, που αντιπροσωπεύει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης και βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των δούλων.

Όταν ο σύντροφος του Οδυσσέα γεννιέται μέσα στην κοινωνία πρέπει ν’ αντλήσει γνώση από τη συγκεντρωμένη. Δεν μπορεί να γίνει επαναστάτης κάποιος αγράμματος, γιατί ούτε γνώση έχει, ώστε να δημιουργήσει ούτε μπορεί ν’ αμφισβητήσει χωρίς την υπάρχουσα. Το σύστημα της παιδείας έχει μόνο μία αδυναμία κι αυτή οφείλεται στο Λόγο του Χριστού. Μπορεί κάποιος να το παρακάμψει στηριζόμενος αποκλειστικά σ’ αυτόν το Λόγο, αλλά είναι αδύνατο να μην αποκαλυφθεί, αφού θα πάει να επιβεβαιώσει τις ιδέες του στη συγκεντρωμένη γνώση. Αρτάκια βρύση = 50 = Θησαυρός = Αγαθή μερίδα = Πνεύμα ζωής = Ναός του Θεού. Αυτό τον αποκαλύπτει πάντα και οι Λαιστρυγόνες τον κατασπαράζουν. Ο άνθρωπος αυτός εγκαταλείπει τον άνω κόσμο και τον Οδυσσέα, γιατί είτε γίνεται λόγω γνώσης Λαιστρυγόνας είτε εξοντώνεται από τους θρησκόληπτους. Λαιστρυγόνας = 55 = Πατριάρχης = Πάσα εξουσία = Αμαρτωλός λαός = Διάβολος ζων.

Μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία αυτή η σύγκρουση ήταν μεγάλη κι οι απώλειες σημαντικές λόγω της ύπαρξης των Ελλήνων. Οι διάφορες απόψεις που πέρασαν στην ιστορία ως αιρέσεις, ήταν πλοία, που συντρόφευαν τον Οδυσσέα και χάθηκαν. Από εκείνη τη στιγμή το πλοίο του Οδυσσέα σώθηκε κι αυτό σημαίνει ότι παρέμεινε μόνον ο Λόγος του Χριστού απαλλαγμένος από κάθε είδους διαφορετική προσέγγιση. Ό,τι λέει ο Χριστός και μόνον, είτε είναι κατανοητό είτε όχι. Αυτό είναι το δόγμα της εκκλησίας και σ΄ αυτό στηρίζεται.

Μετά την απώλεια των συντρόφων του Οδυσσέα ο κόσμος μπαίνει στο Μεσαίωνα της Ρώμης κι επιστρέφει στην πραγματικότητα στην εποχή της Βαβυλώνας. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού είναι τόσο ευφυές, που είναι αδύνατο να μην παγιδεύσει τους ανθρώπους. Ο Θεός Δημιούργησε τη Βαβυλώνα κι έδωσε τις γνώσεις για να νικηθεί. Εξελίχθηκε ο Τρωικός πόλεμος κι ενώ οι άνθρωποι κατέκτησαν τη γνώση του άνω κόσμου ξαναγύρισαν εκεί, απ’ όπου ξεκίνησαν. Ενώ μέσα από τρομερές θυσίες δημιούργησαν τα δεδομένα, που επιτρέπουν σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων να γνωρίσουν τον άνω κόσμο κι οι υπόλοιποι να τον αναζητούν… εξαιτίας των δούλων κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει τον άνω κόσμο και κανένας επίσης ν’ αποφύγει τον κάτω. Ενώ ο κόσμος ήταν χαλαρός κι ανεξάρτητος, μέσω των παραπάνω έγινε σκληρός κι άμεσα εξαρτώμενος από την τύχη του Οδυσσέα. Η πληθώρα των ανθρώπινων γνώσεων χάθηκε και τα πάντα εξαρτώνται από έναν και μόνον άνθρωπο.

Για να εκτιμήσει κάποιος το Σχέδιο, αρκεί να σκεφτεί ότι από τη στιγμή που γεννιέται ο κάθε άνθρωπος, αγωνίζεται για τη Θέωση αναπτύσσοντας δική του φιλοσοφία. Αν σ’ αυτό προσθέσει τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, που υπήρξαν στη Γη όλους αυτούς τους αιώνες, θα καταλάβει το μέγεθος της ευφυΐας που κατευθύνει τον κόσμο και την υπόθεση Λύτρωση την εξαρτά άμεσα από ένα και μόνον πρόσωπο.

Σ’ αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να δούμε γενικά το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, ώστε να γίνει κατανοητή η Οδύσσεια. Η Οδύσσεια χωρίζεται σ’ επίπεδα κι αυτό απαιτεί διερεύνηση. Ο Οδυσσέας από τη στιγμή που εγκαταλείπει τη γη της Τροίας, περιπλανιέται ως τη στιγμή της αποθέωσής του, που γίνεται στην Αιολία. Στην Αιολία παίρνει το σύνολο των εφοδίων που απαιτεί η επιστροφή του στην πατρίδα. Ο Χριστός αποθεώθηκε νεκρός και η πορεία Του προς την αποθέωση, αλλά και μετά απ’ αυτήν, είναι ορατή, όταν υπάρχει στην κοινωνία γνώση. Ο Οδυσσέας κι οι σύντροφοί του ήταν ορατοί μέχρι και το τέλος της βυζαντινής περιόδου, επειδή υπήρχαν Έλληνες.

Αφού ο Οδυσσέας φτάσει στο νησί της Κίρκης, κανένας δεν είναι δυνατό να τον δει εκτός από τους συντρόφους του και την ίδια την Κίρκη. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί ο χρόνος από τη στιγμή που φτάνει στο νησί της Κίρκης ως την επανεμφάνισή του είναι εντελώς αφηρημένος. Μπορεί να είναι χίλια χρόνια, μπορεί να είναι και μία στιγμή. Μέχρι να φτάσει στη γη των Λαιστρυγόνων, βλέπουμε ότι απαιτείται χρόνος, που δεν είναι δυνατό να μην υπάρξει.

Ο Χριστός δεν μπορούσε να γίνει Κοσμοκράτορας μέσα σε πέντε μέρες μετά τη Σταύρωσή Του. Ήταν απαραίτητο να περάσει κάποιος χρόνος, ώστε να πραγματοποιηθούν ορισμένα πράγματα. Αντίθετα από την Κίρκη ως το νησί των Φαιάκων, τα πάντα εξαρτώνται από τον Οδυσσέα. Ο Χριστός μέσα σε μία στιγμή μπορούσε ν’ αποφασίσει να μη θυσιαστεί και ν’ αποκαλύψει τη γνώση Του.

Είναι καθαρά θέμα επιλογής να φτάσει ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων. Απ’ αυτό καταλαβαίνουμε και ποιοι είναι οι Φαίακες, οι οποίοι είναι οι μόνοι, που μπορούν να οδηγήσουν τον Οδυσσέα στην Ιθάκη. Οι Φαίακες είναι οι δούλοι, που έχουν στην κατοχή τους τη γνώση, η οποία έχει δοθεί από το Θεό. Όλη η γνώση της ανθρωπότητας από τη Βαβυλώνα ως την τελευταία δωρεά, που είναι η Αποκάλυψη, βρίσκεται στα χέρια των Φαιάκων. Οι Φαίακες αναγνώρισαν τον Αλέξανδρο και οι Φαίακες αναγνώρισαν το Χριστό. Φαίακες = Δούλοι = Άγγελοι = 29 = Κρυπτόν = Τράπεζα = Φίλοι. Οι Φαίακες έχουν ένα βασιλιά που σημαίνει ότι το σύνολο της γνώσης τους έχει διαχειριστή.

Ο Οδυσσέας όταν φτάνει στο νησί των Φαιάκων, δεν πρέπει να είναι ορατός για την προστασία του Σχεδίου. Οι δούλοι δεν πρέπει να μπορούν να τον πλησιάσουν, γιατί είτε θα τον αναγνωρίζουν είτε θα τον σκοτώσουν. Αν μοίραζε ο Χριστός τη γνώση Του σε δούλους του συστήματος της αυτοκρατορίας, θα κατέστρεφε το Σχέδιο, επειδή απαιτείται να πάει η γνώση Του κατευθείαν σ’ αυτούς, που έχουν εξουσία πάνω στους δούλους. Η νεφέλη που τον προστατεύει, είναι η νεφέλη που πάντα προστατεύει τον Υιό του Ανθρώπου κι είναι δημιούργημα της Αθηνάς. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Οδυσσέας πέρασε μέσα στο παλάτι κι ήρθε σε επαφή κατευθείαν με τον Αλκίνοο και τη γυναίκα του την Αρήτη.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κατευθύνθηκε προς την καρδιά του συστήματος, που ήταν η Ρώμη. Η Ρώμη είναι το θηλυκό σύστημα κι οι άνθρωποι της κατέχουν την απόλυτη γνώση. Αρήτη = Καρδιά = Ρώμη = 24 = Κήτος κλπ., ενώ, Αλκίνοος = 38 = Άβυσσος = Μακάριος = Κλαίοντες = Αινείας. Αυτό είναι ό,τι είχαμε πει για τον Αινεία, όσον αφορά τη γνώση του. Η Ρώμη κι οι μακάριοι αναγνώρισαν αμέσως το Χριστό εξαιτίας της γνώσης Του και της περιγραφής της περιπέτειάς του στον κάτω κόσμο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα είναι αδύνατο να μην Τον μεταφέρουν στην Ιθάκη μ’ άπειρα δώρα.

Ο Χριστός υπηρετώντας το Σχέδιο έκανε το εξής τρομερό: σταυρώνεται και μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο ανασταίνεται. Αυτή η Ανάσταση είχε ως αποτέλεσμα να μειώσει, όσο το δυνατόν, το χρόνο κατά τον οποίο μένει στον κάτω κόσμο. Ο Χριστός από τη στιγμή που αναστήθηκε, έχει περάσει μέσα σ’ ελάχιστες μέρες όλη τη δοκιμασία από το νησί της Κίρκης ως το νησί των Φαιάκων. Δίνει την Αποκάλυψη στον Ιωάννη για δύο λόγους: ο πρώτος λόγος είναι για ν’ αποκαλυφθεί η γνώση Του, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για την ταυτότητά Του και ν’ αναγνωριστεί από τους μακάριους και τη Ρώμη. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι επιθυμεί ο Ίδιος να δημιουργήσει μακάριους, για να μπορεί να επιστρέψει στο μέλλον εξαιτίας μίας γνώσης, που δεν έχει ξεκλειδωθεί. Αυτό σημαίνει το εξής: για ν’ αναγνωριστεί ως Χριστός, αποκαλύπτει ότι έχει στη διάθεσή Του τα κλειδιά που ξεκλειδώνουν όλες τις προηγούμενες γνώσεις… ταυτόχρονα βέβαια δεν τις αχρηστεύει, επειδή προσθέτει την Αποκάλυψη. Οι ευνούχοι αναγνωρίζουν το Χριστό, όμως εξαιτίας της Αποκάλυψης δεν εξαφανίζονται, αλλά αλλάζουν γνώσεις. Ο Χριστός μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να βρίσκεται στον οίκο Του και να τιμωρεί τους μνηστήρες αιώνες πριν την αποθέωση Του.

Όταν εμείς είδαμε ότι μετά το νησί του Αιόλου ακολούθησε η καταστροφή, ο Χριστός εξαιτίας της Ανάστασής Του και της Αποκάλυψης γύρισε στην Ιθάκη πανίσχυρος, αλλά μόνο μέσα στον οίκο Του. Με τη δωρεά της Αποκάλυψης και την πανωλεθρία που υπέστη ο πνευματικός κόσμος από τους Λαιστρυγόνες, ξαναγυρίζει τον κόσμο πίσω στη Βαβυλώνα κι εξασφαλίζει το χρόνο που απαιτεί το Σχέδιο. Αυτό γίνεται επειδή οι δούλοι έχουν την εξουσία κι ο Ίδιος ξαναδημιουργεί τον Αλκίνοο. Μ’ αυτόν τον τρόπο εκμεταλλεύεται αυτό που προσδιορίσαμε παραπάνω ως αφηρημένο χρόνο. Ο Χριστός καταφέρνει και δημιουργεί συνθήκες τέτοιες, ώστε να είναι δυνατό να ενταχθεί μέσα τους ο θνητός άνθρωπος.

Ενώ τα πάντα εξελίσσονται μ’ εντυπωσιακά αργούς ρυθμούς για το θνητό άνθρωπο, με την τελειότητα του Σχεδίου η θνητή ανθρώπινη φύση μπορεί να πάρει ρόλο μέσα σ’ αυτό. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει η εκμετάλλευση του αφηρημένου χρόνου, θα δούμε τι συμβαίνει. Ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα είναι έννοιες, που ταυτίζονται στα πάντα εκτός από τη διάρκεια ζωής. Ο άνθρωπος είναι θνητός, ενώ η ανθρωπότητα αθάνατη. Υπάρχει η γέννηση, η νεότητα κι ο θάνατος. Στόχος είναι να νικηθεί ο θάνατος. Αυτός ο θάνατος δεν έχει σχέση με το βιολογικό θάνατο, αφού η θνητή φύση είναι βασικό χαρακτηριστικό για τον άνθρωπο, ενώ για την ανθρωπότητα όχι. Ο θνητός άνθρωπος θ’ ακολουθεί πάντα τον κύκλο του και θα πεθαίνει, ενώ η ανθρωπότητα είναι αθάνατη, είτε υπάρχει ο βιολογικός θάνατος είτε όχι.

Ο Θεός εκμεταλλεύεται, αυτές τις ομοιότητες και τις διαφορές, ώστε ο θνητός άνθρωπος σε κάποια στιγμή ν’ απολαύσει τους καρπούς των κόπων της αθάνατης ανθρωπότητας. Δημιουργεί κοινές συνθήκες, ώστε να υπάρχει κοινή αφετηρία και κοινός τερματισμός, αλλά όχι και κοινή διαδρομή σ’ ό,τι αφορά τη διάρκειά της. Ό,τι είναι δυνατό για την ανθρωπότητα, είναι δυνατό και για τον άνθρωπο, επειδή το επιτρέπουν τα κοινά χαρακτηριστικά κι ο κοινός θάνατος. Μόνον ο κόπος δεν μπορεί να φορτωθεί στους ώμους του θνητού και γι’ αυτό μοιράζεται στο σύνολο της ανθρωπότητας.

Ας φανταστεί ο αναγνώστης το γράμμα ωμέγα κεφάλαιο: “Ω”. Έστω πως τα δύο άκρα του αντιπροσωπεύουν την αφετηρία και τον τερματισμό, τη γέννηση και τη Λύτρωση, δηλαδή την Αιώνιο Ζωή. Ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα βαδίζουν τον ίδιο δρόμο κι αναζητούν το ίδιο πράγμα. Κάπου στη μέση εμφανίζεται ο θάνατος, που αποτελεί το εμπόδιο για τη Λύτρωση. Σ’ αυτό το σημείο επεμβαίνει ο Θεός και δημιουργεί τις απαιτούμενες συνθήκες. Το ωμέγα είναι δυνατό να διαγραφεί ως πορεία κι από τον άνθρωπο κι από την ανθρωπότητα. Η διαφορά βρίσκεται στο χρόνο, που είναι μεταβλητή παράμετρος, ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται και στα μέτρα του θνητού ανθρώπου. Από τη στιγμή που ο θάνατος έχει σχέση με τη γνώση, είναι θέμα δωρεάς. Σ’ αυτό το σημείο ο Θεός ελέγχει την πορεία της ανθρωπότητας κι εξελίσσει το Σχέδιο. Το άλμα που απαιτεί ο θάνατος για να ξεπεραστεί, μπορεί να είναι για τον άνθρωπο ελάχιστα χρόνια, ενώ για την ανθρωπότητα μπορεί αυτό να σημαίνει χιλιάδες χρόνια.

Το Σχέδιο είναι τέλειο, γιατί η ανθρωπότητα ως σύνολο ανθρώπων αποκτά αμέτρητες ποσότητες γνώσης, αλλά είναι άμεσα εξαρτώμενη από τον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τη συνολική γνώση της, ο κάθε άνθρωπος κάθε εποχής μπαίνει στις ίδιες συνθήκες και η προσωπική του πλέον πορεία είναι δυνατό να επηρεάσει τη γενικότερη πορεία. Ο Θεός με τη δωρεά που έκανε μέσω του Υιού Του, έδωσε στην ανθρωπότητα το σύνολο της γνώσης, ώστε να μη μπορεί ως σύστημα να βγει από το θάνατο χωρίς έξωθεν επέμβαση. Μ’ αυτόν τον τρόπο κι εξαιτίας της γνώσης που παραδίδεται στους ανθρώπους, εξαρτά το σύστημα από τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο. Μ’ αυτήν τη συνθήκη δημιουργεί ο Θεός την κατάσταση, που δίνει στον Υιό τη δυνατότητα να επανεμφανιστεί. Αν η δωρεά ήταν μερική, θα υπήρχε μία ασήμαντη πιθανότητα η ανθρωπότητα ως σύνολο να παρασύρει τον άνθρωπο, πράγμα επικίνδυνο για το Σχέδιο. Η απόλυτη εξάρτησή της από τον παράγοντα άνθρωπο είναι η τέλεια επιλογή για δύο λόγους: ο κυριότερος είναι ότι η ανθρωπότητα πληρώνει τα δικά της σφάλματα και τις δικές της επιλογές. Ο άλλος λόγος είναι ότι δίνεται σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την αξία του, η δυνατότητα άντλησης δόξας.

Ο κόσμος είναι έτσι δομημένος, ώστε ο κάθε άνθρωπος να έχει δυνατότητα να φέρεται ως Υιός του Θεού. Ο Θεός θα ήταν άδικος στην περίπτωση που ξεχώριζε τον Υιό Του και τον γεννούσε Βασιλιά ή Κύριο σε συνθήκες, που θα ήταν απαγορευτικές για τους υπόλοιπους. Ο Θεός έδωσε τα πάντα σ’ όλους τους ανθρώπους, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση αδικίας. Με την άριστη εκμετάλλευση των παραπάνω και με τη Θυσία του Υιού ο Θεός καταφέρνει και συνεχώς αυξάνει το μέγεθος τους κέρδους για τον άνθρωπο. Με τη δωρεά δίνει ελεγχόμενα χαρακτηριστικά στην ανθρωπότητα και μέσω των παλινδρομήσεων πολλαπλασιάζει τα μεγέθη.

Η Βαβυλώνα, η Ρώμη ή το Βατικανό είναι κέντρα, που στηρίζονται στην ίδια γνώση κι είναι θέμα μίας στιγμής για τον Υιό να τα καταλύσει. Η ισχύς τους όμως σε συνδυασμό με τη Θυσία του Υιού δίνει την ευκαιρία στο Θεό να ελέγχει ο ίδιος το χρόνο της γέννησής Του κι εξαιτίας αυτού να παίρνει ο Υιός χαρακτηριστικά αθανάτου. Δημιουργεί τη Βαβυλώνα των χιλιάδων ανθρώπων και βάζει αυτό το σύνολο να διαγράψει το ωμέγα. Εμφανίζεται ο Αλέξανδρος κι ακριβώς τη στιγμή που είναι έτοιμος να διαγράψει την ίδια διαδρομή ως άνθρωπος, θυσιάζεται και η ανθρωπότητα ξαναπάει στην αφετηρία. Δημιουργείται η Ρώμη των εκατομμυρίων ανθρώπων κι εμφανίζεται ο Χριστός, που δημιουργεί με τη σειρά του το Βατικανό των δισεκατομμυρίων.

Η διαφορά Βασιλέως και Κυρίου σ’ αυτό το σημείο παρουσιάζει την ιδιομορφία ότι ο Βασιλεύς κινούμενος από την αφετηρία προς το τέρμα δημιουργεί τις συνθήκες της Ιλιάδας κι ο θάνατός Του έχει αποτέλεσμα τη γέννηση των Κυκλώπων. Ο Κύριος κινείται ακριβώς αντίθετα και η πορεία αυτή περιγράφεται από την Οδύσσεια. Έτσι θανατώνει τους επικίνδυνους Κύκλωπες δρώντας στην αρχή ευεργετικά, αλλά η απουσία Του γεννά τους σημαντικά αθλιότερους Λαιστρυγόνες. Ο αφηρημένος χρόνος που μεσολαβεί, είναι εκμεταλλεύσιμος γιατί η γνώση, που στηρίζει τη δομή του κύριου συστήματος το οποίο φέρει την εξουσία, είναι ελεγχόμενη από τον Υιό.

Η Οδύσσεια είναι γραμμένη με τέλεια σειρά, γιατί το σύστημα που έχει ως φωστήρα τον Ήλιο, αν και προϋπάρχει αυτής, παρ’ όλ’ αυτά εξαιτίας των μετακινήσεών του μέσα στο χρόνο και τη συνεχή ισχυροποίηση του, ακολουθεί. Ενώ η Βαβυλώνα προϋπήρχε του Υιού του Θεού και της Θυσίας Του, εξαιτίας του Σχεδίου εμφανίζεται εκ νέου μετά απ’ Αυτόν. Ο Μεσαίωνας ήταν αδύνατο να υπάρξει χωρίς την εμφάνιση του Υιού και η Ρώμη που τον διατηρούσε, ήταν η πιο ισχυρή μορφή της Βαβυλώνας.

Αυτό που ενδιέφερε το Θεό κι ήταν το ζητούμενο απ’ όλη την πορεία του Οδυσσέα, ήταν η γνώση, που υπήρχε πάντα από την εποχή του αμαρτήματος, να επηρεάσει την πορεία του κόσμου και να επιστρέψει και πάλι στο χώρο που είναι ελεγχόμενη. Έπρεπε οπωσδήποτε να γεννηθούν Γίγαντες μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, για να είναι δυνατή η δόμηση του τεράστιου οίκου του Θεού. Αυτό ήταν δυνατό μόνο με τη δημιουργία εκλεκτών οι οποίοι είναι και οι υπεύθυνοι για το θάνατο που γεύεται η ανθρωπότητα. Ο Υιός του Θεού μπορούσε να γεννηθεί οποιαδήποτε στιγμή και να καταλύσει όποιο σύστημα ήθελε μέσω της δωρεάς. Όμως αυτό θα ήταν καταστροφικό, γιατί ο Θεός δημιούργησε το σύστημα, ώστε να παράγει καρπούς και όχι να βασανίζει τους ανθρώπους. Εχθρός είναι η Βαβυλώνα, αλλά δεν ήταν σφάλμα η δημιουργία της. Αν ήταν σφάλμα ο Θεός που μεριμνά για τον άνθρωπο θα την είχε καταστρέψει ήδη με τη βοήθεια του Υιού.

Όταν φτάνει ο Οδυσσέας στο νησί της Κίρκης κλείνει ένας τεράστιος κύκλος και η ανθρωπότητα επιστρέφει στο σημείο, απ’ όπου ξεκίνησε. Πήρε λοιπόν τον καρπό της γνώσης και μαζί μ’ αυτόν και την υποχρέωση της θυσίας. Η Κίρκη στέλνει πάντα τον Οδυσσέα στον κάτω κόσμο, όπως και τον κάθε άνθρωπο. Η ελπίδα για την ανθρωπότητα υπάρχει, γιατί ο Οδυσσέας είναι αρκετά ισχυρός κι ο μόνος, που μπορεί να περάσει τη δοκιμασία παρασύροντας το σύνολο της ανθρωπότητας στη Λύτρωση, όταν αυτό είναι επιθυμητό από το Θεό.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς αντιπροσωπεύει η Κίρκη, θα πρέπει να έχει υπόψη του την ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου. Η Κίρκη σχετίζεται πάντα με το ισχυρότερο σύστημα ξηράς και το Θεό Ήλιο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να νικηθεί από άνθρωπο της θάλασσας, γιατί είναι αδύνατο να φτάσει στο νησί της άνθρωπος, που δεν είναι παιδί του συστήματος της ξηράς, δηλαδή δούλος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί ένας Έλληνας να φτάσει στ’ άδυτα της γνώσης είτε της Βαβυλώνας είτε της Ρώμης. Αυτό δεν έχει σχέση απαραίτητα με την ισχύ που έχει αυτή η γνώση σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητα εξουσίας αυτού που την κατέχει —η οποία πολλές φορές ήταν ασήμαντη—, αλλά έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο αυτή δίνεται. Ακόμα κι ελάχιστοι άνθρωποι να έχουν απομείνει μ’ αυτήν τη γνώση, δεν την παραδίδουν σε μη μυημένους, δηλαδή μη δούλους. Αυτοί που πλησίασαν πιο κοντά απ’ όλους, ήταν οι Κύκλωπες των ελληνιστικών βασιλείων, αλλά η γέννηση του Χριστού κι οι Λαιστρυγόνες έκαναν αυτήν την προσέγγιση χωρίς κέρδος για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που σχετίζεται με τη θάλασσα, στην ιδανικότερη περίπτωση θα πέσει θύμα των Λαιστρυγόνων.

Ο μόνος τρόπος για να εισέλθει κάποιος στο νησί της Κίρκης είναι ν’ ακολουθεί το Χριστό, να δέχεται την ιουδαϊκή φιλοσοφία για τον οίκο και τους δούλους και να προσπαθεί να ξεφύγει από το θάνατο. Αυτό βέβαια είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, γιατί, όταν βασική προϋπόθεση, για να φτάσει στο νησί, είναι ο θάνατος, είναι αδύνατο να φερθεί σαν ζωντανός. Η μόνη μάχη που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος σαν ζωντανός, έστω κι αν είναι παιδί της ιουδαϊκής φιλοσοφίας, είναι στο νησί των Λαιστρυγόνων. Μόνον όταν πολεμά εναντίον των δούλων του Θεού, είναι δυνατό να κερδίσει κάποιος δόξα κι έτσι, εξαιτίας αυτής της μάχης, να γυρίσει πίσω στο νησί των Κυκλώπων… να δοξαστεί και να γίνει ένας σοφός, που ανάλογα με τις επιλογές του θα είναι είτε τυφλός είτε μονόφθαλμος.

Ο Οδυσσέας δεν επιστρέφει πίσω, γιατί αφενός έχει τις δυνατότητες να επιβιώσει σε σύστημα ξηράς, αφετέρου είναι αποφασισμένος να γυρίσει πίσω στην Ιθάκη. Όταν ο Χριστός δίνει συμβουλές για την κατάκτηση της Αιωνίου Ζωής, στην πραγματικότητα συμβουλεύει τον άνθρωπο να μην τον ακολουθήσει στην πορεία της θυσίας. Αυτός πήρε τις αποφάσεις Του σε πλήρη συνείδηση και θυσιάστηκε, γιατί ήταν ο μόνος, που μπορούσε να νικήσει το θάνατο. Ο Χριστός παραμένει ζωντανός εξαιτίας του Λόγου Του. Στη συνέχεια, φτάνει στο νησί της Κίρκης και μαζί μ’ αυτόν φτάνουν όλοι οι άνθρωποι, που δέχονται το Λόγο Του, αλλά οι συνθήκες μέσα στις όποιες γεννιούνται έχουν αλλάξει εντυπωσιακά. Ο άνθρωπος δε γεννιέται πλέον μέσα στα χαλαρά ελληνιστικά βασίλεια ούτε μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, που διατηρεί τους δεσμούς με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Το νησί της Κίρκης είναι απόλυτα ελεγχόμενος χώρος με χαρακτηριστικά οίκου. Ο άνθρωπος σ’ αυτό το νησί δεν έχει ορατούς αντιπάλους, ώστε ν’ αγωνίζεται και να μισεί εχθρούς. Το νησί της Κίρκης είναι μία παγίδα κι αφορά αποκλειστικά αυτούς, που έχουν γνώση και θέλουν να επιστρέψουν στην Ιθάκη. Η Κίρκη σε καμία περίπτωση δεν επιτίθεται σ’ αυτούς, που βρίσκονται στο νησί της, αν είναι αδιάφοροι κι επιπλέον χωρίς γνώση. Η Κίρκη απειλείται, μόνον όταν βρει κάποιος τον τρόπο να ξεφύγει από το νησί. Αυτό βεβαίως είναι αδύνατο, επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα προσανατολισμού. Σ’ αυτό το νησί ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να δει πού είναι η ανατολή και πού η δύση. Ο Ήλιος φωτίζει τους ανθρώπους με μυστήριο τρόπο, ώστε, αν κάποιος επιθυμεί να φύγει, να μην ξέρει ποια κατεύθυνση ν’ ακολουθήσει. Το νησί της Κίρκης, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, είναι ο ίδιος ο χριστιανισμός. Νησί της Κίρκης = 81 = Χριστιανισμός = Ιουδαϊκός κόσμος = Οίκος της αμαρτίας = Βασιλεία των βαρβάρων. Μέσα στο χριστιανισμό που ταυτίζεται με τον ιουδαϊκό κόσμο, η γνώση που δίνεται είναι μία και είναι ο Λόγος του Χριστού.

Αυτά που αναφέραμε παραπάνω σημαίνουν ότι ο χριστιανός που γεννιέται όλους αυτούς τους αιώνες, γίνεται σύντροφος του Χριστού. Αν παραμείνει κοντά στο πλοίο του Οδυσσέα και δεν αναζητά, ό,τι και ο ίδιος ο Οδυσσέας, δηλαδή την Ιθάκη, δεν κινδυνεύει. Ο αδιάφορος χριστιανός, που δεν προκαλεί το σύστημα με τη γνώση του Χριστού, δε γίνεται στόχος του. Αντίθετα απ’ αυτόν, ο χριστιανός που σκέφτεται σύμφωνα με το Χριστό, βλέπει ότι συνθλίβεται μέσα στο χριστιανικό κόσμο κι αναζητά τρόπο διαφυγής. Σ’ αυτό το σημείο έχει νόημα η έλλειψη δυνατότητας προσανατολισμού. Ο άνθρωπος βλέπει τον Ήλιο, δηλαδή την αλήθεια. Δεν μπορεί να καταλάβει όμως, προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί. Να πολεμήσει; Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσει στο νησί του των Λαιστρυγόνων, που αποφεύγει. Αν κηρύξει κάποιος τον πόλεμο στην εκκλησία, θα δει ότι αυτό έχει ξαναγίνει και φαινομενικά δεν αλλάζει τίποτε. Ακόμα κι αν επιβιώσει, θα πάει προς το νησί των Κυκλώπων. Ο άνθρωπος θέλει να πάει μπροστά… βλέπει την αλήθεια του Χριστού κι όσα έχουν συμβεί και δεν καταλαβαίνει ποια η διαφορά μεταξύ εμπρός και πίσω. Βλέπει τη δημοκρατία της Αθήνας ως κάτι, που έχει νικηθεί από ανώτερες γνώσεις κι αδυνατώντας να κάνει σωστή εκτίμηση, δεν τολμάει ν’ απομακρυνθεί από το νησί της Κίρκης.

Σ’ αυτό το σημείο αρχίζει και λειτουργεί η παγίδα. Η Κίρκη γνωρίζοντας τι συμβαίνει, περιμένει στον οίκο της να εμφανιστούν αυτοί, που θέλουν να εγκαταλείψουν το νησί. Όταν έχει κάποιος γνώση και δεν μπορεί ν’ αποφασίσει τι ακριβώς επιθυμεί, κατευθύνεται πάντα προς το σημείο, όπου είναι δυνατό να βρει μία απάντηση. Σ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων μέσα στο χριστιανικό κόσμο, συμβαίνει αυτό, που περιγράφει η Οδύσσεια. Οι άνθρωποι που ακολουθούν το Χριστό, κατευθύνονται προς το λαμπρό οίκο της Κίρκης. Ο οίκος αυτός είναι λιθόκτιστος, άρα πανίσχυρος. Η ιδιομορφία που εκπλήσσει τους συντρόφους τού Οδυσσέα, είναι η υποταγή των άγριων θηρίων και η συνεισφορά τους στην ασφάλεια της Κίρκης. Για να γίνει αντιληπτή η ταυτότητα της Κίρκης, θα πρέπει να δούμε το έργο του Χριστού. Ο Χριστός ήταν άντρας κι έκανε τη δωρεά, που είναι δυνατό να λυτρώσει τον κόσμο. Μαζί όμως με τη δωρεά άφησε δικαιώματα στους Αποστόλους. Γνωστοποίησε την ανάγκη της δικής Του Θυσίας, καθώς και την εμφάνιση των μελλοντικών σκανδάλων. Όλα αυτά ως σύνολο γνώσης, είναι η γνώση του Υιού. Με τη Θυσία του Χριστού κι εξαιτίας των δικαιωμάτων, το πακέτο της γνώσης του Υιού παραδίδεται σ’ ένα θηλυκό σύστημα, που ναι μεν εκφράζει τον ίδιο Λόγο, αλλά έχει διαφορετική φύση. Εξαιτίας αυτής της διαφοράς προκύπτει το πρόβλημα.

Αυτό γίνεται κατανοητό αν δει κάποιος τη συμπεριφορά της εκκλησίας. Ο Χριστός μιλά για θυσία, αλλά θυσιάζεται ο Ίδιος για να γλιτώσουν οι υπόλοιποι. Αντίθετα η εκκλησία ζητά τη θυσία των ανθρώπων για να επιβιώσει η ίδια. Η θυσία των δούλων της είναι μία εντελώς διαφορετική κατάσταση απ’ αυτήν του Χριστού κι είναι αποτέλεσμα του μίσους του Θεού απέναντι σ’ αυτούς. Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το σημείο, είναι ότι η εκκλησία κι ο Χριστός έχουν τον ίδιο Λόγο και θεωρητικά την ίδια γνώση. Η εκκλησία, διατηρώντας τα δικαιώματα στο Λόγο του Υιού, έχει τη δυνατότητα να μιλά όμοια μ’ αυτόν… γι’ αυτό ο Οδυσσέας περιγράφει την Κίρκη ως τρομερή θεά μ’ ανθρώπινη φωνή. Η ανθρώπινη φωνή είναι περίεργη σ’ αυτήν την περίπτωση, γιατί αν παρατηρήσει κάποιος το λόγο της εκκλησίας θα διαπιστώσει ότι μιλά σαν άνθρωπος. Κατακρίνει, ό,τι κατακρίνει ο Χριστός κι ο κάθε άνθρωπος, τη στιγμή που είναι υπεύθυνη για το σύνολο των αθλιοτήτων. Μιλά σαν να προσπαθεί να προστατεύσει τον άνθρωπο από κάποιες σκοτεινές δυνάμεις, τη στιγμή που αυτή έχει την εξουσία.

Έτσι ο Πάπας μιλά για ταπεινότητα κι ειλικρίνεια, όταν απευθύνεται προς τους φτωχούς, τη στιγμή που κατοικεί σ’ ανάκτορα και κάθεται πάνω στον πιο σκληρό κι ανθρωποκτόνο θρόνο. Η Κίρκη δεν είναι τίποτε άλλο απ’ την μάγισσα, που έχει τη δυνατότητα να μεταμορφώνει σε χοίρους, όσους προσπαθούν να διαφύγουν από το νησί της. Έχει γνώση ισοδύναμη με τον Υιό, γιατί Αυτός της το επέτρεψε. Αυτός μίλησε για την ανάγκη της θυσίας κι εξαιτίας του Λόγου Του και των δικαιωμάτων, γεννήθηκε αυτή.

Μετά την αποθέωση του Χριστού και την τύφλωση του υιού του Ποσειδώνα, ο ιπποτάδης Αίολος πήρε τη μορφή του Υπερίωνα Ηλίου. Αυτό συνέβη, όταν ο κόσμος πέρασε από τα ελληνιστικά βασιλεία στο χριστιανικό σύστημα. Ο Υιός του Ανθρώπου = Φωστήρας Ήλιος = 77, έγινε ο Παντοκράτορας και στον οίκο Του Θεού, Θεός είναι πλέον ο Θεός Ήλιος. Θεός Ήλιος = 61 = Νεκρός Θεός = Αντίχριστος = Οίκος του Θεού. Ο Χριστός όμως μόνο θεωρητικά έχει την εξουσία, εφόσον στη Γη υπάρχει θηλυκό σύστημα, το οποίο διαχειρίζεται αυτήν την εξουσία. Το θηλυκό αυτό σύστημα ταυτίζεται, σ’ ό,τι αφορά τη γνώση και την ισχύ, με τον αντίχριστο. Όπως βλέπουμε Αντίχριστος = Θεός Ήλιος = Μάγισσα Κίρκη = 61, οι ταυτίσεις βέβαια συνεχίζονται σ’ όλα τα επίπεδα, εφόσον Κίρκη = 26 = Υιός = Σατανάς = Νεφέλη, και, Μάγισσα = 35 = Εκκλησία = Συναγωγή = Κύριος. Από τη σύνδεση της Κίρκης με τον Υιό, είναι δυνατό να γίνει αντιληπτός ο λόγος, για τον οποίο ο Οδυσσέας χώρισε τους συντρόφους του σε δύο ομάδες κι ο ίδιος παρέμεινε επικεφαλής της δεύτερης. Αυτό οφείλεται στη διπλή εμφάνιση του Υιού και στ’ αδύναμα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου ως Κυρίου. Από τη στιγμή που αποθεώνεται ο Υιός είτε ως Αλέξανδρος είτε ως Ιησούς, έρχεται πάντα αντιμέτωπος με την Κίρκη. Γι’ αυτό άλλωστε δημιουργήθηκε η μάγισσα.

Ο Θεός δημιουργεί ένα σύστημα, το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί οίκο και παραδίδει αυτόν τον οίκο στον Υιό. Επειδή ακριβώς το σύστημα αυτό είναι ένα, ενώ ο Υιός εμφανίζεται δύο φορές και φέρει δύο ιδιότητες, η αποθέωση των ιδιοτήτων χωρίζει τους συντρόφους του Υιού σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα, που είναι και η ασθενέστερη, κατευθύνεται πρώτη προς την Κίρκη και παγιδεύεται. Η ασθενικότητά της οφείλεται στα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου. Μετά την αποθέωσή του ο Αλέξανδρος άφησε τον κόσμο ορφανό κι αυτό σημαίνει ότι δεν είχε τη δυνατότητα να τον συντροφεύσει. Ενώ το έργο του είναι μεγαλειώδες, είναι ευάλωτο από πλευράς δωρεάς. Ενώ ο Αλέξανδρος έδωσε τεράστιες ποσότητες γνώσης ως σύστημα στους ανθρώπους, δεν τους έδωσε ένα συγκεκριμένο έργο, ώστε να προστατεύσει τον άνθρωπο σε προσωπικό επίπεδο από δυσμενείς συνθήκες. Αυτές οι συνθήκες εξαρτώνται άμεσα από τις επιλογές των δούλων κι αυτό σημαίνει ότι είναι μέσα στις δυνατότητές τους να κάνουν δωρεά γνώσης ή όχι. Καθώς πεθαίνει ο Αλέξανδρος δημιουργεί την πρώτη ισχυρή μορφή της Κίρκης κι οι σύντροφοί του αντιμετωπίζουν το σύστημα απροστάτευτοι.

Αντίθετα με τον Αλέξανδρο ο Ιησούς δεν αφήνει τους συντρόφους Του απροστάτευτους. Η τέλεια γνώση Του κι ο περιορισμένος όγκος της βρίσκεται πάντα στη διάθεση του ανθρώπου, είτε αυτός ζει στο Μεσαίωνα είτε στη σύγχρονη εποχή. Ο Χριστός είναι ζωντανός, όσο υπάρχει Ο Λόγος Του και βοηθά τους ανθρώπους, που θέλουν τη βοήθειά Του. Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης η διαφορά αυτή είναι τεράστιας σημασίας, γιατί ο άνθρωπος, που γεννιέται μέσα στις συνθήκες που δημιουργεί ο Αλέξανδρος, έχει γνώσεις, αλλά όχι την απαιτούμενη θωράκιση. Δε γνωρίζει ακριβώς τι αναζητά. Βλέπει τα δεδομένα κι έχει γνώση να πολεμήσει, αλλά εκεί παγιδεύεται. Πάντα παγιδεύεται ο άνθρωπος, όταν αναπτύσσει προσωπική φιλοσοφία σ’ έναν κόσμο, που είναι δομημένος με βάση τη φιλοσοφία του Θεού.

Στον κόσμο που ζούμε, είναι δυνατή η επιβίωση μόνο με βάση το Λόγο του Χριστού. Μπορεί ο άνθρωπος να γίνει όμοιος με τον Πλάτωνα ή το Σωκράτη, αλλά η ανασφάλεια, που είναι αποτέλεσμα της προσωπικής επιλογής, στο τέλος θα τον σκοτώσει. Αυτή η ανασφάλεια προκύπτει πάντα εξαιτίας του συστήματος, που φέρει την εξουσία και βάζει τον άνθρωπο σε πειρασμό. Σε μία ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία δεν υπάρχει ανασφάλεια, γιατί τα πάντα προσφέρονται στους ανθρώπους και δεν παρατηρείται το φαινόμενο της συγκέντρωσης γνώσης, εξουσίας, πλούτου, μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες που δεν ελέγχονται από τους ανθρώπους. Όταν ο Αλέξανδρος νίκησε το Δαρείο και κατέλυσε το σύστημα της Ανατολής, δημιούργησε αυτήν την ανασφάλεια. Ελάχιστοι άνθρωποι με γνώση θα αποφύγουν να μπουν στον οίκο, όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα τα πάντα. Ο Αλέξανδρος ως Υιός δημιούργησε τις συνθήκες, ώστε να κινηθούν οι σύντροφοί του προς την Κίρκη αλλά ο θάνατός του τους άφησε χωρίς προστασία. Με το θάνατό του πρόσθεσε ισχύ στο σύστημα της Βαβυλώνας κι ο ίδιος σαν θηλυκό σύστημα έγινε η Κίρκη.

Η Κίρκη κι ο σατανάς ταυτίζονται, γιατί όπως είδαμε κι αλλού δεν ενσαρκώνονται από συγκεκριμένο πρόσωπο, που βρίσκεται ζωντανό ανάμεσα σε ζωντανούς, αλλά γεννιούνται εξαιτίας του θανάτου του Υιού και της κληρονομιάς Του. Όσο δεν υπάρχει Λύτρωση, κάθε εμφάνιση του Υιού ισχυροποιεί το σατανά κι αυτό περιγράφει το ρόλο του, με δεδομένο την ύπαρξη του Σχεδίου. Ο Υιός δηλαδή είναι ο σατανάς ή η Κίρκη, όχι εξαιτίας κάποιου σφάλματος, αλλά εξαιτίας του Σχεδίου και όχι επειδή δρα, αλλά επειδή ακριβώς δεν δρα και επιτρέπει στους δούλους να ενεργούν. Ο σατανάς υπάρχει, επειδή ο Υιός αφήνει γνώση σε δούλους και δε δρα ο Ίδιος. Ο περίφημος αντίχριστος, που ενσαρκώνεται από άνθρωπο, ταυτίζεται με το σατανά εξαιτίας του κοινού στόχου, αλλά διαφοροποιείται στο ότι ενσαρκώνεται από πρόσωπο και δρα ως ζωντανός άνθρωπος.

Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να δούμε τη σχέση Χριστού κι εκκλησίας. Η αθλιότητα της εκκλησίας προέρχεται από τα δικαιώματα, που έχει πάνω στο Λόγο. Ο σατανάς είναι αυτός, που της τα δίνει, αλλά αυτό είναι αφηρημένο, εφόσον την εκκλησία την έχτισε ο Πέτρος κι οι Ιουδαίοι. Όλος αυτός ο απρόσωπος μηχανισμός είναι ο σατανάς. Επειδή όμως τα δικαιώματα στον Πέτρο δόθηκαν από το Χριστό εν ζωή, ο Ίδιος ο Χριστός, όταν το κάνει αυτό, λειτουργεί σαν αντίχριστος. Μάγισσα = Εκκλησία = Συναγωγή = 35. Κίρκη = Σατανάς = 26, και, Μάγισσα Κίρκη = 61 = Αντίχριστος.

Μετά την αποθέωση του Αλεξάνδρου το σύνολο του κόσμου, που είχε γνώση, βρέθηκε μέσα σ’ ένα κοινό σύστημα, το οποίο ήταν Ανατολικής φιλοσοφίας, οπότε συνδεόταν με το Θεό Ήλιο. Αυτοί που είχαν τη δυνατότητα να βγουν απ’ αυτό το σύστημα, ήταν αυτοί, που είχαν την ανάλογη γνώση και τέτοιοι ήταν οι Έλληνες κι οι Ιουδαίοι. Εξαιτίας του Σχεδίου πρώτοι δρουν οι Έλληνες και μετά οι Ιουδαίοι. Η αδυναμία των Ελλήνων οφειλόταν στο γεγονός ότι η γνώση τους δεν βρισκόταν στη μορφή που είναι δυνατόν να βοηθήσει τον απλό άνθρωπο και στο ότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος νεκρός υπηρετούσε πλέον το σύστημα και όχι τους συντρόφους του. Αυτός που ανέλαβε να οδηγήσει τους Έλληνες ήταν ο Ευρύλοχος, ο οποίος ήταν η εικόνα του Αλεξάνδρου με το σύνολο της εξουσίας που του πρόσφερε ο θρόνος της Βαβυλώνας. Αυτή η εξουσία του έδινε τη δυνατότητα να οδηγήσει τους συντρόφους του προς τον οίκο της Κίρκης.

Πριν δούμε την πορεία των ομάδων προς την Κίρκη, χρήσιμο είναι να δούμε το περιβάλλον, μέσα στο οποίο αυτές κινούνται. Ο Θεός δημιούργησε ένα σύστημα ξηράς και δύο λαούς, που επιβιώνουν σε διαφορετικό περιβάλλον. Αυτό έγινε, ώστε σε κάποια στιγμή αυτά τα στοιχεία να υπηρετούν το Μυστικό Σχέδιο, επομένως να στηρίζουν το σύστημα για τον απαιτούμενο χρόνο. Οι Έλληνες κινούνται πάντα μέσα στη θάλασσα, οπότε είναι δύσκολος ο έλεγχός τους. Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι, όσο αυτοί υπάρχουν, ο Θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, πάντα μπορεί ν’ απειλήσει το σύστημα. Όσο υπάρχουν δηλαδή Έλληνες ανεξάρτητοι κι έξω από το σύστημα, είναι αδύνατο να δομηθεί σύστημα, που να διεκδικεί την κοσμοκρατορία. Η αδυναμία αυτήν είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή, αν σκεφτεί κάποιος πώς θα μπορούσε να συνυπάρξει ένας ευρωπαϊκός Μεσαίωνας δίπλα σε μία δημοκρατική Αθήνα. Οι άνθρωποι θα επικοινωνούσαν μεταξύ τους και η λαμπρή Αθήνα θα διασκέδαζε με την ηλιθιότητα των δούλων της Ρώμης.

Αυτά τα λέμε για το λόγο ότι ο Ποσειδώνας μισεί θανάσιμα τον Οδυσσέα, από τη στιγμή που αυτός τύφλωσε τον Πολύφημο. Λογικά ο Ποσειδώνας θα έπρεπε να καταδιώκει συνεχώς τον Οδυσσέα, όσο αυτός προσπαθεί να κινηθεί στο περιβάλλον, στο οποίο αυτός είναι πανίσχυρος. Κάθε φορά δηλαδή που ο Οδυσσέας μπαίνει στη θάλασσα, είναι αναγκαίο ο Ποσειδώνας ν’ απειλεί τα καράβια του, πράγμα που δε συμβαίνει. Αν παρατηρήσει κάποιος την Οδύσσεια θα δει ότι ο Ποσειδώνας παγιδεύεται. Αυτό γίνεται, γιατί όσο ο Οδυσσέας βρίσκεται αδύναμος στη θάλασσα δεν τον προκαλεί, αλλά όταν οι συνθήκες τον ευνοούν, τυφλώνει το γιο του. Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ο Ποσειδώνας δεν μπορεί να δράσει κι απλά μισεί τον Οδυσσέα. Το μίσος αυτό δεν είναι ικανό να προκαλέσει κανένα κακό στον Οδυσσέα, γιατί η δύναμη του Ποσειδώνα βρίσκεται μέσα στη θάλασσα, όταν αυτή είναι ζωντανή κι όχι νεκρή. Ο Ποσειδώνας επανεμφανίζεται μόνον, όταν επιχειρεί ο Οδυσσέας να περάσει από το νησί της Καλυψώς στο νησί των Φαιάκων.

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Ιουδαίοι με το Λόγο του Χριστού έδρασαν στην αρχή για το καλό των ανθρώπων και δεν προκάλεσαν το ελληνικό στοιχείο. Δεν επιχείρησαν να εξιουδαΐσουν απευθείας τους λαούς, αλλά ακολούθησαν το δρόμο της δωρεάς. Όσο υπάρχει δωρεά, οι Έλληνες δεν αμύνονται, γιατί η φιλοσοφία τους επιβεβαιώνει το Λόγο του Χριστού. Ο Χριστός μ’ αυτόν τον τρόπο μπαίνει στη θάλασσα και δεν απειλείται από τον Ποσειδώνα. Το σφάλμα του Ποσειδώνα και των Ελλήνων ήταν ότι δέχτηκαν τη δωρεά κι αγνόησαν τον ιουδαϊσμό, που κρύβεται από πίσω της. Αυτός ο ιουδαϊσμός έφερε τον Οδυσσέα στο νησί των Κυκλώπων, εφόσον σαν σύστημα εξουσίας διεκδικούσε την κοσμοκρατορία. Οι Έλληνες έπρεπε εξαρχής να πάρουν το Λόγο του Χριστού και να πολεμήσουν τους δούλους του χριστιανισμού, όσο ήταν αδύναμοι.

Οι πρώτοι Έλληνες που εκχριστιανίστηκαν ήταν απαραίτητο να πολεμήσουν τους Αποστόλους και το λόγο τους, προστατεύοντας το Λόγο του Χριστού σ’ ό,τι αφορά τις προτάσεις για τον άνθρωπο και τις αξίες. Αν γινόταν αυτό, το πλοίο του Οδυσσέα θα καταστρεφόταν κι ο Οδυσσέας θα ταυτιζόταν με τον Ποσειδώνα, με αποτέλεσμα η θάλασσα, άρα οι Έλληνες να παραμείνουν πανίσχυροι. Αυτό όμως δεν έγινε και οι δούλοι πήραν την εξουσία, τυφλώνοντας τον Πολύφημο. Η αποθέωση του Ιουδαίου Χριστού είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση των Ελλήνων, συνεπώς των δυνάμεων της θάλασσας.

Από εκείνο το σημείο κι έπειτα δεν μπορεί να δράσει ο Ποσειδώνας, γιατί δεν υπάρχουν δυνάμεις μέσα στη θάλασσα. Τρικυμία = 34 = Έλληνες. Ο Οδυσσέας κινείται μ’ ασφάλεια από τη στιγμή που η εκκλησία έχει στεγανοποιήσει τη γνώση και μέσα στην κοινωνία κυρίαρχο στοιχείο είναι η άγνοια. Η αποθέωση του Χριστού στην πραγματικότητα μεταφέρει τη γνώση με ιδανικό τρόπο από τη θάλασσα και την κυρίαρχη κιβωτό στην ξηρά και στο σύστημα, όπου φωστήρας είναι ο Ήλιος. Αυτός είναι κι ο λόγος, για τον οποίο απαραίτητη προϋπόθεση για την επιστροφή του Οδυσσέα και των συντρόφων του είναι να μην ερεθιστεί ο Ήλιος. Στο μεσοδιάστημα δηλαδή από το νησί των Λαιστρυγόνων ως το νησί της Καλυψώς ο Ποσειδώνας είναι αδύναμος και η προσοχή στρέφεται στον Ήλιο.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς είναι το νησί της Κίρκης και γιατί, ενώ βρίσκεται στη θάλασσα, δεν απειλείται απ’ αυτήν. Όταν ο Αλέξανδρος πήρε την κοσμοκρατορία, στην πραγματικότητα έβγαλε τους Έλληνες από τη θάλασσα μ’ αποτέλεσμα την εξασθένησή της. Αυτό που έμεινε δηλαδή στον κόσμο, ήταν μία θάλασσα νεκρών, αφού οι δυνάμεις της είχαν βγει στην ξηρά κι ένα πανίσχυρο νησί που είναι το σύστημα της Βαβυλώνας, το οποίο επιπλέον προστατεύεται απ’ τη θάλασσα. Οι Έλληνες κινούνται πάντα κάτω από την εξουσία του Υιού στην ξηρά και η Οδύσσεια τους βάζει κάτω από την εξουσία του Οδυσσέα, γιατί ο Υιός είναι πάντα Ένας, έστω κι αν εμφανίζεται με διαφορετική ιδιότητα σε διαφορετικό χρόνο. Οι σύντροφοι του Υιού —εξαιτίας της γνώσης τους— ψάχνουν στο νησί τρόπο διαφυγής, εφόσον η θάλασσα, που εξασφαλίζει επαφή με τους φωστήρες, είναι αδύνατο να βοηθήσει. Αυτό που βλέπουν στην αρχή είναι καπνός στη μέση του νησιού κι αυτό μας παραπέμπει άμεσα στην Αποκάλυψη. Καπνός = 28 = Σοφία = Θεός, όταν, Κάμινος = 33 = Ήλιος. Κάμινος του πυρός = Αληθινός άγιος = 74.

Το σύστημα είναι πάντα φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχει ένα κέντρο, που να ελκύει τους ανθρώπους της γνώσης. Ένα κέντρο ορατό στο σύνολο του χώρου που αυτό ελέγχει. Η Βαβυλώνα, η Ρώμη ή το Βατικανό, είναι ορατά κέντρα μέσα στο σύστημα και η ανακάλυψή τους δεν είναι θέμα συγκυριών. Η παγίδα βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο: οι άνθρωποι με γνώση βλέπουν το κέντρο, απ’ όπου μπορούν να πάρουν απαντήσεις και κινούνται προς αυτό. Η αδυναμία τους οφείλεται στην άγνοια αυτού, που θα συναντήσουν. Αγνοούν δηλαδή ότι η Αγία Σοφία δίνεται με τρόπο που υπηρετεί το Σχέδιο, άρα παγιδεύει. Ο καπνός που βλέπει ο Οδυσσέας κι οι σύντροφοί του δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η γνώση που κρύβει τους φωστήρες και δεν επιτρέπει τον προσανατολισμό του ανθρώπου. Είναι ο καπνός του βασανισμού όλων των δούλων, που εκμεταλλεύονται τη Σοφία του Θεού υπέρ των συμφερόντων τους κι ενάντια στους ανθρώπους. Καπνός του βασανισμού = Υιός της απωλείας = 83 = Θεός του βασανισμού = Κύριος της αβύσσου = Οίνος πορνείας = Οίκος της Ιθάκης = Οίκος της Κίρκης = Θρόνος του Ιησού. Επειδή η Σοφία του Θεού δόθηκε από τον Υιό —ο οποίος θυσιάστηκε— με τη μορφή δωρεάς, αυτό που είναι ορατό από το σύνολο της ανθρωπότητας, είναι ο καπνός της καμίνου. Καπνός = Θεός = 28, ενώ, Κάμινος = 33. Αυτό δηλαδή, που βλέπουν οι άνθρωποι, είναι ο Καπνός καμίνου = Επτά μυστήρια = Ομηρικά Έπη = Παράδοσις = Φως του κόσμου = 54.

Ο χριστιανικός κόσμος είναι όπως αναφέραμε μεικτός κόσμος και το σύστημα αυτό το εκμεταλλεύεται. Το σύνολο των χριστιανών βλέπει τον καπνό, αλλά ανάλογα με την παιδεία του βλέπει αυτό, που κατανοεί. Οι άνθρωποι, που βρίσκονται στο νησί της Κίρκης, άρα μέσα στο χριστιανισμό, βλέπουν ανάλογα με το αν είναι Ιουδαίοι ή Έλληνες είτε την παράδοση —που για τους χριστιανούς είναι τα Επτά Μυστήρια— είτε τα Ομηρικά Έπη. Όλοι αυτοί είναι θύματα του χριστιανισμού και κατοικούν στο νησί, χωρίς να φαίνονται, γιατί το επίπεδο του νησιού, που είναι ορατό, αφορά μόνον τους ανθρώπους της γνώσης. Οι άνθρωποι, που επηρεάστηκαν από τον καπνό, κατοικούν στον Άδη και στον κάτω κόσμο και στην ουσία συνθέτουν το νησί. Αιαία = 21 = Άδης = Γυναίκα, και, Κάτω κόσμος = Μοιχαλίς = 43. Ο άνθρωπος γεννιέται σ’ αυτό το νησί και η Μάγισσα = Εκκλησία = 35 τον στέλνει στον Άδη. Αυτοί, που βρίσκονται κάτω από την εξουσία του Υιού, μπαίνουν μέσα στον οίκο λόγω γνώσης και προσπαθούν να νικήσουν τη μάγισσα, πράγμα που είναι αδύνατον. Καθώς πλησιάζουν στον οίκο, βλέπουν λιοντάρια και λύκους, που προστατεύουν το σπίτι, αλλά είναι φιλικά με τους επισκέπτες. Η εκκλησία προστατεύεται από το λέοντα της Αποκάλυψης, που είναι η μορφή του Βασιλέως κι είναι ανίκητος. Λέοντας = Θεός = Άμωμος = 28. Οι λύκοι είναι τα θηρία που γεννήθηκαν, για να προστατεύουν τη γνώση εξαιτίας της γνώσης. Λύκοι = Τάφος = Βαβυλώνα = 20 = Στόμα, και, Λύκοι άρπαγες = Λυκάνθρωποι = Καρδινάλιοι = 54 = Επτά μυστήρια.

Το σύνολο αυτής της εικόνας μάς δείχνει την κατάσταση, που επικρατεί αιώνες τώρα μέσα στο χριστιανισμό. Αν δει κάποιος το χριστιανικό κόσμο απ’ έξω και όχι παγιδευμένος, θα δει ένα νησί, που είναι το σύστημα του, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η εκκλησία. Θα δει επίσης έναν οίκο μεγαλειώδη και θηρία φιλικά. Ο Πάπας είναι πάντα φιλικός εξωτερικά προς τους ανθρώπους, έστω κι αν διατηρεί τα χαρακτηριστικά τού λιονταριού λόγω του θρόνου. Το ίδιο ισχύει για τους καρδινάλιους. Οι άνθρωποι παραξενεύονται αρχικά με τη φαινομενική ευγένεια των πανίσχυρων δούλων. Αυτό, που δεν αντιλαμβάνονται, είναι τι ακριβώς τους περιμένει μέσα στον οίκο και πώς συμπεριφέρεται η εκκλησία.

Ο άνθρωπος, που αναζητά τη Λύτρωση, αν αναζητήσει απαντήσεις από την εκκλησία, θα εκπλαγεί από την ευγένειά της και την προσφορά της. Η προσφορά αυτή δεν την απειλεί, γιατί δίνει πάντα άκρατο οίνο και οίνο πορνείας. Δίνει γνώση, που μεθά τον άνθρωπο και τον παγιδεύει. Άκρατος οίνος = Μάγισσα Κίρκη = 61. Οίνος πορνείας = Οίκος της Κίρκης = 83. Εκείνη ακριβώς την ώρα η Κίρκη παίρνει την ευκαιρία και χτυπά τον άνθρωπο με τη μαγική ράβδο, κάνοντάς τον χοίρο. Μόλις η εκκλησία δηλαδή δώσει στον άνθρωπο γνώση, ανάλογα με το ποιόν του, τον κάνει είτε δεισιδαίμονα μέσω της παράδοσης είτε ήρωα της Ιλιάδας, που έχει τραγική εξέλιξη για τους Αχαιούς στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Μαγική ράβδος = Ομηρικά Έπη = Παράδοσις = 54. Ο άνθρωπος μ’ αυτόν τον τρόπο, είτε μένει χοίρος, παγιδευμένος μέσα στον οίκο, είτε αναλαμβάνει να προστατεύσει και ο ίδιος τον οίκο και άρα γίνεται λύκος άρπαγας. Οι εθνικοί δεν ξεφεύγουν ποτέ από τον ιουδαϊσμό, έστω κι αν η γνώση τους κατά καιρούς τούς κάνει να κλαίνε και να οδύρονται για τη ζωή που κατανάλωσαν για πράγματα ασήμαντα. Αντίθετα οι λύκοι είναι αμετανόητοι άθλιοι των οποίων η ψυχική αρρώστια παραβλέπει τα πάντα, αρκεί να βασανίζουν τους ανθρώπους. Χοίροι = Εθνικοί = Μέθυσοι = Μαρτύριον = Στολή λευκή = Άπιστοι = 42.

Η πρώτη ομάδα, που μπήκε στον οίκο της Κίρκης, ήταν οι Έλληνες, που έχασαν τον ορίζοντά τους ακολουθώντας τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος πέθανε κι αυτοί δε γνώριζαν τι έπρεπε να κάνουν. Να παραμείνουν δούλοι μέσα στο κολοσσιαίο και πανίσχυρο σύστημα ή να επιστρέψουν στη δημοκρατία της Αθήνας; Αυτό, που ακολούθησε κι είναι γνωστό από την ιστορία, είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η μετατροπή των ανθρώπων της γνώσης σε χοίρους. Χοίροι = Ρωμαίοι = Εθνικοί = 42.

Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός ως ιστορικό πρόσωπο, οι πρώτοι σύντροφοι του Υιού ήταν ήδη χοίροι και το μόνο, που είχε απομείνει, ήταν ο Ευρύλοχος και η μαρτυρία του. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το εκπληκτικό Σχέδιο του Θεού αποδεικνύεται τέλειο. Αν δεν υπήρχε ο Ευρύλοχος και η μαρτυρία του, αυτό δεν ήταν δυνατό να εξελιχθεί. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Χριστός θα ήταν αδύνατο να δράσει χωρίς την εικόνα του Αλεξάνδρου. Ο Αλέξανδρος άφησε την ιδανική εικόνα του βασιλιά και παρέσυρε τους ανθρώπους στη θυσία. Επειδή συμφέρει στο σύστημα αυτή η εικόνα του βασιλιά, διατήρησε την εικόνα προς όφελός του. Από τη διαφορά, που υπάρχει όμως μεταξύ αυτής της εικόνας και της κατάστασης, που προέκυψε, είναι δυνατή η δράση του Χριστού. Ο όμορφος, λαμπρός Αλέξανδρος και η άσχημη, άθλια Ρώμη δημιούργησαν τα δεδομένα, ώστε να είναι δυνατή η επέμβαση του Χριστού. Όταν ο κόσμος πιστεύει στο βασιλιά κι αμφισβητεί την κατάσταση που βιώνει, είναι έτοιμος να δεχτεί νέο βασιλιά, με την ελπίδα ν’ αλλάξει το επίπεδο, που τον αφορά. Ο Ευρύλοχος δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο πάρα η εξιδανικευμένη εικόνα του Αλεξάνδρου, που αγωνίστηκε εναντίον του συστήματος και τελικά έχασε τους συντρόφους του. Ευρύλοχος = Θεός ζων = Λελουμένος = Δικέρατος = 44 = Ποιμένας = Φωστήρας = Καθήμενος.

Από τη στιγμή που το σύστημα έχει άνθρωπο επικεφαλή, είναι αδύναμο ως προς το να προετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση γιατί δεν έχει τη γνώση να ελέγχει το σύνολο των όσων είναι δυνατόν να συμβούν. Αν, για παράδειγμα, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία λειτουργούσε απρόσωπα μέσω ενός πολύπλοκου συστήματος εξουσίας, ο Χριστός δε θα ήταν δυνατό να επέμβει. Λειτουργώντας όμως με καθήμενο αυτοκράτορα, διαιωνίζει την ατέλειά του, αφού ο αυτοκράτορας στηρίζεται σε συγκεκριμένη γνώση.

Μέσω της δωρεάς ο Χριστός διεκδικεί το θρόνο τού αυτοκράτορα κι αυτό παρασύρει και τη δεύτερη ομάδα. Αν δεν υπήρχε ο Ευρύλοχος, οι Ιουδαίοι θα παρέμεναν στατικοί κι ασήμαντοι ως μέγεθος μέσα στην τεράστια αυτοκρατορία. Δε θα υπήρχε περίπτωση να επιστρατευτούν αυτοί στη δόμηση εσωτερικού συστήματος μέσα στο σύστημα. Ποιος όμως είναι κατ’ αρχήν ο υπεύθυνος της καταστροφής; Ο πιο αγαπητός φίλος του Οδυσσέα, ο Πολίτης. Ο Υιός του Θεού είτε ως Αχιλλέας είτε ως Χριστός έχει πάντα τον ίδιο φίλο, που ανάλογα με το χώρο στον οποίο αγωνίζεται, έχει διαφορετικό όνομα. Πολίτης = Πάτροκλος = Πιστοί = 41. Από υπερβάλλοντα ζήλο κι αγάπη προς το έργο του Αλεξάνδρου οι Έλληνες σοφοί δε δίστασαν να μπουν στο σύστημα της Βαβυλώνας ως δούλοι κι αυτό ήταν τραγικό για την ανθρωπότητα. Αυτούς αγάπησε ο Χριστός, αφού αυτοί μένουν κοντά του. Θεωρητικά, για να σώσει τους πιστούς, κινείται προς αυτούς και παρασύρει τους υπόλοιπους. Λέμε θεωρητικά, γιατί η Θυσία Του κάνει απαγορευτική τη διάσωσή τους. Μόνον ο αιώνιος Χριστός μπορεί να τους σώσει, αλλά αυτό αφορά όχι το θνητό άνθρωπο, αλλά τον αθάνατο.

Στην πορεία του Οδυσσέα προς τον οίκο της Κίρκης εμφανίζεται ο Ερμής και του δίνει πρόσθετη γνώση. Όπως αναφέραμε σ’ άλλο σημείο για τους Θεούς, ο Ερμής πάντα μεταφέρει τη θεία βούληση. Ήταν θέλημα Θεού να μην παγιδευτεί ο Οδυσσέας από την Κίρκη κι αυτό είναι δυνατό μόνο με δωρεά γνώσης. Ο Χριστός γνώριζε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει και δε βάδιζε σαν τυφλός. Απλά, σ’ ό,τι αφορά τη γνώση, η απόσταση που χωρίζει τις δύο φύσεις του θεανθρώπου, περιγράφεται με την εμφάνιση του Ερμή. Ερμής = Αρνίον = 32 = Γαβριήλ = Ωκεανός = Καρπός. Ο Ερμής έδωσε στον Οδυσσέα ένα πανίσχυρο βοτάνι και του επέστησε την προσοχή σ’ ό,τι αφορά την προστασία της ανδρείας του. Το “μώλυ” όπως ονομάζεται το βοτάνι έχει την ικανότητα να μην επιτρέπει στην Κίρκη να δρα με το γνωστό τρόπο. Για ν’ αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι το “μώλυ” θα πρέπει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προστατεύεται ο Λόγος του Χριστού, άρα κι ο Ίδιος.

Η Καινή Διαθήκη, που μέσα της υπάρχει ο Λόγος του Χριστού, προστατεύεται από τα δικαιώματα των Αποστόλων και στην πραγματικότητα οι λόγοι τους λειτουργούν ως αποσβεστήρες. Αυτό σημαίνει ότι ενώ υπάρχει ο Λόγος του Χριστού, η εκκλησία δεν απειλείται απ’ αυτόν και τον διατηρεί, όπως δόθηκε, γιατί στηρίζεται στο λόγο των Αποστόλων. Αν δεν υπήρχαν οι Απόστολοι, που να ευνοούνται από τα δικαιώματα και να εξασφαλίζουν την άμυνά τους από το Λόγο του Χριστού, το σύστημα θα εξαφάνιζε ή θα παραποιούσε αυτόν το Λόγο. Αυτό όμως δε συνέβη κι ο Λόγος μεταφέρεται μέσα στους αιώνες ατόφιος. Το “μώλυ” δηλαδή είναι το βότανο, που συνδέεται με τη δραστηριότητα των Αποστόλων. Ο Χριστός μιλώντας στους Αποστόλους τους παρομοιάζει με άλας. Η παρομοίωση αυτή αποκαλύπτει το σκοπό της επιλογής τους και το ρόλο τους στο Μυστικό Σχέδιο. Μώλυ = Άλας = 13 = Κατάρα = Μάννα. Το “μώλυ” είναι το βότανο, που προστατεύει το Χριστό από το σατανά, αλλά μόνον από τους Θεούς μπορεί να ξεριζωθεί μ’ ευκολία. Βότανον = Ρώμη = 24 = Αμαρτία = Λωτός, και, Βότανον μώλυ = 37 = Βάρβαροι = Αμαρτωλοί = Αποθήκη = Λωτοφάγοι = Εξουσία.

Για να παραμείνει ζωντανός όλους αυτούς τους αιώνες, ο Χριστός έπρεπε να παραδώσει το Λόγο Του με δικαιώματα, ώστε η εξουσία να τον προστατεύει. Όσο δηλαδή υπάρχει εξουσία, άρα δούλοι, που έχουν συμφέροντα, είναι αδύνατο να μην πολεμήσουν υπέρ του Λόγου, που τους την προσφέρει. Ένα άλλο όνομα, που περιγράφει το ίδιο βότανο, είναι το “σφλόμο” και μέσα από τους αριθμούς επιβεβαιώνε