diaforos

Πηγή http://ydrohoos.gr/mshedio.htm

Συχνά μέσα στη θεωρία μας, αναφερόμαστε στην ύπαρξη ενός Μυστικού Σχεδίου, που έχει δρομολογηθεί εδώ και πολλούς αιώνες κι αυτήν τη στιγμή ακόμα εξελίσσεται. Ο λόγος μας περί Σχεδίου δεν είναι αυθαίρετος ούτε προϊόν φαντασίας. Επιβεβαιώνεται από τις Γραφές αλλά κι από τη γνωστή άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι πανίσχυρος κι αν αυτό συνδυαστεί με τη δεδομένη αγάπη Του προς εμάς, το σύνολο των όσων περιγράφονται στην Αποκάλυψη είναι χωρίς λόγο. Γιατί ο Πανίσχυρος Θεός ν’ ανεχθεί όλες τις ασχήμιες των εθνικών που σταύρωσαν ακόμα και τον Ίδιο τον Υιό Του; Αυτή η ανοχή είναι η απόδειξη ότι κάτι επιδιώκεται κι αφού επιδιώκεται από τον Ίδιο το Θεό είναι αδύνατο να μην επιτευχθεί.

Για ν’ αρχίσει ο αναγνώστης ν’ αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι το επιδιωκόμενο, θα πρέπει να έχει στο μυαλό του δύο άκρως ευνόητες σχετικές διαφορές. Η πρώτη έχει να κάνει με τη διαφορά μεταξύ Θεού κι ανθρώπου και η δεύτερη μεταξύ των ανθρώπων, που υπήρξαν στον πλανήτη. Ο Θεός σ’ αντίθεση προς τον άνθρωπο, είναι Άπειρος, Τέλειος, Αθάνατος και Παντογνώστης. Γνωρίζει απόλυτα τι έχει συμβεί, τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Αντίθετα ο άνθρωπος είναι θνητός, πεπερασμένος και η γνώση του περιορισμένη. Όσον αφορά την τελειότητά του, ως δημιούργημα του Θεού, γεννήθηκε τέλειος, αλλά εξαιτίας του αμαρτήματος, και θα δούμε πως, έχασε την τελειότητά του.

Απ’ αυτήν την τεράστια διαφορά μεταξύ Θεού κι ανθρώπου γεννιέται η παρερμηνεία των λόγων Του, που είναι η αιτία όλων των δεινών, αλλά και η αιτία γέννησης της δεύτερης σχετικής διαφοράς. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός, που γνωρίζει τα πάντα, είτε αφορούν το παρελθόν είτε το μέλλον, μιλά αληθινά στον άνθρωπο, αλλά αυτή η αλήθεια τον καταστρέφει. Μιλά ο Θεός για κρίση, για τιμωρία, γι’ ανάσταση, αλλά μιλά ως αθάνατος. Ο θνητός άνθρωπος παρανοεί και νομίζει ότι όλα αυτά τον αφορούν στο σύνολό τους. Πόσο μπορεί ν’ άλλαζε ο Χριστός τη ζωή ενός συνομήλικού Του από τη στιγμή που ούτε Τον είδε ούτε έμαθε τι ακριβώς λέει; Άνθρωποι γεννήθηκαν και πέθαναν μετά το Χριστό, χωρίς να επηρεαστούν καθόλου απ’ Αυτόν. Αυτό που συμβαίνει όμως στο θνητό άνθρωπο δε συμβαίνει στον αθάνατο άνθρωπο, που είναι η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Για την ανθρωπότητα η γέννηση του Χριστού ήταν το πιο σημαντικό γεγονός των αιώνων. Ακόμα κι οι άνθρωποι έξω από το χριστιανισμό επηρεάζονται απ’ αυτήν τη γέννηση, αφού η παγκόσμια εξουσία ανήκει σ’ αυτούς, που υποτίθεται λατρεύουν το Χριστό.

Βλέπουμε ότι ο Θεός κι ο άνθρωπος έχουν σχέση σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά την ανθρωπότητα ως σύνολο κι επομένως τα όσα λέει ο Θεός, είτε μέσω των προφητών είτε μέσω του Υιού Του, είναι απόλυτα αληθινά κι ακριβή. Για την ανθρωπότητα υπήρξε ζωή, θάνατος, κρίση κι ελπίδα ανάστασης. Όσον αφορά το θνητό άνθρωπο στο δεύτερο επίπεδο, αυτός είναι, που είναι λατρευτός στο Θεό ως υιός Του. Ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά έχει ιδιαίτερη σχέση με το Θεό-Πατέρα κι αυτό σημαίνει ότι, αν δε συγχρονιστεί με την ανθρωπότητα, που ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία, μπορεί να γνωρίσει τη Θέωση. Ο θνητός δηλαδή άνθρωπος, είτε γεννήθηκε προ Χριστού είτε μετά Χριστόν, δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη τη γενική Θέωση. Ο Θεός δίνει δύναμη ώστε να μπορεί ο άνθρωπος ν’ ακολουθεί την πορεία Θέωσης. Η γενική Θέωση, αυτό που αναφέρουν οι Γραφές ως Βασιλεία των Ουρανών, αφορά τους ανθρώπους που θα γεννηθούν μετά από κάποιον συγκεκριμένο χρόνο κι είναι σταθμός για την ανθρωπότητα, γιατί θα εξαλειφθούν όλοι οι παράγοντες, που για τον οποιονδήποτε λόγο εμποδίζουν τους θνητούς ανθρώπους να θεωθούν. Ενώ ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα Θέωσης, η ανθρωπότητα στο σύνολό της θ’ αποκτήσει αυτό το δικαίωμα μετά απ’ ορισμένο χρόνο.

Αυτή η διαφορά είναι η αιτία που, όπως αναφέραμε, γεννά τη δεύτερη σχετική διαφορά, που αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του γυμνός, ζώντας μέσα σ’ ένα φυσικό κόσμο ανταγωνιστικό κι επικίνδυνο. Από εκείνον τον άνθρωπο που κατοικούσε στις σπηλιές μέχρι τον άνθρωπο του σήμερα, που κυκλοφορεί μ’ ελικόπτερο και μιλά μέσω του τηλεφώνου μ’ όποιο σημείο της Γης θέλει, υπάρχει μία όχι ευκαταφρόνητη διαφορά. Ο άνθρωπος σήμερα νομίζει ότι όλα αυτά είναι “φυσικά” εξαιτίας της ευφυΐας του. Θεωρεί ζήτημα χρόνου ν’ ανακαλυφθεί το αυτοκίνητο ή το τηλέφωνο ή οτιδήποτε άλλο. Αντιλαμβάνεται την ευφυΐα του, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι, αν μία ευφυΐα τού σύγχρονου κόσμου γεννιόταν στην εποχή του λίθου, το μόνο που θα κατάφερνε ήταν να εξασφαλίσει καλύτερο μέρος σε μία σπηλιά για να κοιμηθεί. Δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί υπάρχουν φυλές στην Αφρική ή στην Αυστραλία τις οποίες αυτό το “φυσικό” δεν τις άγγιξε. Εδώ ένας βλάκας ρατσιστής θα μπορούσε να πει ότι είναι θέμα ανωτερότητας της κάθε φυλής. Αυτό είναι εντελώς λάθος κι αποδεικνύεται τέλεια κι απόλυτα μ’ ένα πείραμα.

Ο ανώτερος ή κατώτερος άνθρωπος, αν υπάρχει, γεννιέται και δε γίνεται. Το πείραμα που αναφέρουμε, είναι ό,τι πιο εύκολο υπάρχει στη διεξαγωγή του. Από τις άπειρες “πρωτόγονες” και άρα “κατώτερες” σύμφωνα με τη λογική των ρατσιστών φυλές, παίρνουμε ένα βρέφος. Αυτό το βρέφος στη συνέχεια το παραδίδουμε προς υιοθεσία σε μία οικογένεια της ανεπτυγμένης Δύσης και το παρακολουθούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Εξαλείφουμε όλες τις παραμέτρους, που είναι δυνατό να δημιουργήσουν προβλήματα και βλέπουμε αν προσαρμόζεται στα δεδομένα μίας “ανώτερης” κοινωνίας. Τέτοιες παράμετροι είναι το χρώμα της επιδερμίδας ή ο σωματότυπος της κάθε φυλής. Ένα μαύρο παιδί δεν είναι δυνατό να παραδοθεί σε μία λευκή οικογένεια μίας ομοιογενούς λευκής κοινωνίας. Αν, από τη στιγμή που εμείς δημιουργούμε ιδανικές συνθήκες, το βρέφος δεν προσαρμόζεται κι εξελίσσεται σε προβληματικό άτομο, τότε είναι πράγματι κατώτερο. Είναι όμως δυνατόν ένα βρέφος άνθρωπος ν’ αναπτυχθεί φυσιολογικά και να μη μπορέσει να προσαρμοστεί; Σε καμία περίπτωση δε θα είναι κατώτερο κι ίσως αποδειχτεί ανώτερο απ’ όλους. Από τον ηλίθιο ρατσιστή σίγουρα θα είναι ανώτερο, γιατί αυτό τουλάχιστον δε θα έχει αυτήν την άθλια άποψη για τους ανθρώπους. Ο ρατσιστής χαίρεται, επειδή είναι Γερμανός ή Γάλλος ή Έλληνας, για τα επιτεύγματα του λαού που τον γέννησε, αλλά αγνοεί ότι, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν την ευφυΐα του, θα ήμασταν ακόμα στην εποχή των σπηλαίων. Καθώς βλέπουμε ότι υπάρχει αυτή η τεράστια διαφορά μεταξύ των ανθρώπων, που έχουν κατοικήσει τον πλανήτη, καθώς και ότι είναι ανύπαρκτη κάθε διαφορά μεταξύ των ανθρώπινων φυλών, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι το ζητούμενο είναι αυτή η συγκεκριμένη διαφορά και για ν’ επιτευχθεί αυτό, απαιτούνται συγκεκριμένες ενέργειες.

Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο άνθρωπος “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Θεού, ήταν αδύνατο να μην υπάρξει Σχέδιο, που να βελτίωνε τη θέση του. Ήταν αδύνατο ν’ αφεθεί ο άνθρωπος στην τύχη του. Δεν μπορεί ο Θεός να του δώσει θεϊκή ύλη και να τον αφήσει να ζήσει σε συνθήκες που ζουν τα ζώα της φύσης. Ήταν αδύνατο να τον άφηνε να πεθαίνει λόγω πείνας, λόγω ψύχους ή να κατασπαράζεται από τα θηρία. Τι ήταν ο άνθρωπος όμως κατά την εποχή της Δημιουργίας; Τέλειος; Ήταν πράγματι τέλειος και δεν είχε αμαρτίες, δεν ήταν μοιχός, δεν ήταν δολοφόνος. Πώς μπορούσε όμως αυτή η τελειότητα να ωφελήσει σ’ εκείνες τις συνθήκες; Έκανε κρύο και κρύωνε, άλλαζε εποχή, έπρεπε να μετακινηθεί, γερνούσε, ήταν αδύνατο να επιβιώσει λόγω αδυναμίας, ενώ το πιθανότερο ήταν να χάσει τη ζωή του από τα θηρία. Το ανθρώπινο είδος γευόταν το θάνατο και ζούσε μ’ αυτόν. Γεννούσε η γυναίκα δέκα παιδιά, επιβίωναν ελάχιστα.

Όλα αυτά συμβαίνουν στα ζώα στη φύση κι είναι αυτό που θεωρούμε δυναμική της. Το ισχυρό συντηρείται από το ανίσχυρο και η επιβίωση του τελευταίου στηρίζεται στην ταχύτερη αναπαραγωγή. Ο άνθρωπος όμως είναι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Θεού. Έχει λογική, έχει κι αισθήματα. Οι χοίροι αναπαράγονται ταχύτατα, αλλά δεν αισθάνονται το θάνατο. Ή ίδια η μητέρα μπορεί να κατασπαράξει τους βλαστούς που γεννά. Ο άνθρωπος όμως βασανίζεται. Είναι αδύνατο μία μητέρα να δεχτεί ως φυσικό το γεγονός να χάνει συνεχώς τα παιδιά που γεννά. Η μητέρα, από την εποχή της Δημιουργίας μέχρι σήμερα, έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Γεννά παιδιά, θυσιάζεται γι’ αυτά, τα βλέπει να μεγαλώνουν και χαίρεται, και ως ον με συναισθήματα συμπάσχει όταν αυτά υποφέρουν. Είναι δυνατόν αυτό το ον ν’ αφεθεί ν’ ακολουθήσει τους νόμους της φύσης, που καθορίζουν τη λειτουργία της; Ένα ον που γνωρίζει κι αγαπά ομοειδή του, υποφέρει κι αρνείται να ζήσει κάτω από συνθήκες που το βασανίζουν.

Βλέπουμε ότι ο άνθρωπος της Δημιουργίας ήταν τέλειος, αλλά τραγικά αδύναμος ν’ αντιμετωπίζει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται η ζωή μέσα στη φύση. Ο Θεός θα ήταν άδικος αν επέτρεπε τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Είναι άδικο να φεύγει η μητέρα ή ο πατέρας από τη σπηλιά και γυρίζοντας πίσω ν’ αντικρίζει το θάνατο. Είναι άδικο να βλέπει ο αδερφός τον αδερφό να κατασπαράζεται από τ’ άγρια θηρία. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο κι αυτή η αγάπη έχει σχέση με το χαμόγελό του και την ψυχή που το προκαλεί. Αυτό το χαμόγελο αποφάσισε να χαρίσει στον άνθρωπο χωρίς κόστος. Ο Χριστός υποσχέθηκε Αιώνιο Ζωή και μιλά γι’ άπειρη χαρά. Ο άνθρωπος πρέπει να χαίρεται κι αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός του Θεού. Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε να γίνουν ορισμένα συγκεκριμένα πράγματα, στην πλειοψηφία τους άσχημα, για την ανθρωπότητα. Η δικαιοσύνη του Θεού έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ κατευθύνει την ανθρωπότητα στο σύνολό της, παρ’ όλα αυτά δεν αγγίζει ούτε απειλεί τον καθένα από εμάς σε προσωπικό επίπεδο.

Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, όπως ο Πατέρας του. Αυτό σημαίνει ότι, είτε ο άνθρωπος ζει στην εποχή των σπηλαίων είτε στη σημερινή Νέα Υόρκη, έχει κρίση να εκτιμήσει την κατάσταση που βρίσκεται ο ίδιος και η κοινωνία, και με τα μέσα που έχει ν’ ακολουθήσει την πορεία προς τη Θέωση. Υπάρχει μία τεράστια παγίδα, εφόσον το Μυστικό Σχέδιο απαιτεί ανθρώπινο δυναμικό, που θα θυσιαστεί, αλλά αυτό δεν αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αν απαιτείται για το Σχέδιο η υποχρεωτική αγαμία, είναι ψεύτης κι άθλιος, όποιος ισχυριστεί ότι τον παρέσυρε ο Θεός σ’ αυτήν. Οι άθλιοι παρασέρνουν τους ανθρώπους κι αυτοί είναι που θυσιάζονται.

Ξαναγυρνώντας στην εποχή της Δημιουργίας, βλέπουμε ότι υπάρχει μία πλήρης συμφωνία μεταξύ των λόγων του Χριστού και της υπάρχουσας επιστημονικά τεκμηριωμένης γνώσης των ανθρώπων. Υπήρχε δηλαδή ο άνθρωπος και ο Θεός. Ο αρσενικός άνθρωπος αποκολλιόταν από την οικογένειά του και γινόταν “σάρκα μία” με το θηλυκό άνθρωπο. Αυτή η ένωση ήταν τέλεια, γιατί την πραγματοποιούσε ο Θεός. Δεν υπήρχαν ενδιάμεσοι και συνεπώς την όποια εξουσία την έφερε η γυναίκα. Ο άνθρωπος της Δημιουργίας και του Παραδείσου ανήκε στη μητριαρχική κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, ενώ είναι τέλεια, έχει μία τρομερή αδυναμία. Δεν μπορεί να παράγει γνώση, που απαιτεί θυσία, και είναι ικανή μόνο για επιβίωση. Ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτή μπορεί να ζήσει χιλιάδες χρόνια, χωρίς ν’ ανακαλύψει τίποτε απολύτως. Απ’ αυτήν την κοινωνία ανέλαβε να τον βγάλει ο Θεός θυσιάζοντας την τελειότητά του. Πώς έγινε αυτό; Δημιουργώντας συνθήκες πραγματοποίησης αυτού που λέμε “προπατορικό αμάρτημα”.

Τι όμως είναι το προπατορικό αμάρτημα και πώς συμβάλλει στην ανάπτυξη της ανθρώπινης γνώσης; Οι περιγραφές υπάρχουν μέσα στις Γραφές κι είναι δοσμένες από το Θεό. Το δυσνόητο των περιγραφών μέσα στις Γραφές, καθώς και η ύπαρξη έλλογων όντων εκτός από τον άνθρωπο, οδηγεί στην παρανόηση και μ’ αυτόν τον τρόπο στην παγίδευση. Οι άνθρωποι, ενώ γνωρίζουν την ύπαρξη του αμαρτήματος, δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Μέσα στις περιγραφές υπάρχει για παράδειγμα ένα ον, ο όφις, που είναι το εξυπνότερο ον του Παραδείσου. Όμως τι είναι ο όφις; Είναι δυνατό τα φίδια να ήταν κάποτε εξυπνότερα από τον άνθρωπο; Γιατί παγιδεύτηκε η Εύα και όχι ο Αδάμ απ’ αυτό; Τι ήταν το δέντρο της γνώσης και γιατί απαγορευόταν στους ανθρώπους να δοκιμάσουν τους καρπούς του; Τι ήταν το δέντρο της ζωής; Γιατί, παρόλο που ο άνθρωπος έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, δεν πέθανε όπως προέβλεψε ο Θεός; Ή μήπως ο θάνατος είναι κάτι άλλο; Γιατί ο Θεός απείλησε τη γυναίκα ότι τα παιδιά της θα έρθουν σε σύγκρουση με τα παιδιά του όφεως; Γιατί την απείλησε μ’ εξάρτηση από τον άντρα της και με υποταγή στην εξουσία του; Γιατί όλη η αντιπαλότητα των παιδιών θα εξαντλείται στο να πατά ο γιος της γυναίκας το κεφάλι του όφεως κι ο όφις να τον πληγώνει στην πτέρνα;

Όλα αυτά είναι γνωστά σ’ όλους. Όλοι οι άνθρωποι αιώνες τώρα γνωρίζουν αυτό το συμβάν. Αυτό που δε γνωρίζουν είναι ότι ο όφις δεν είναι το γνωστό φίδι, αλλά κάτι άλλο. Αυτό το κάτι άλλο αποκαλύπτεται μόνο μέσω των αριθμών. Αν ο αναγνώστης δει αυτό που δείχνουν οι αριθμοί, σίγουρα θα καταλάβει ότι η παραπάνω περιγραφή είναι αληθινή και όχι μύθος. Όφις = Πύθων = Έχιδνα = Άνδρας = Άρσεν = 27. Ο “όφις”, το εξυπνότερο ον του Παραδείσου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλειδωμένη λέξη, που χαρακτηρίζει τον άντρα. Ο άντρας περιφερόταν στο χώρο της γνώσης, που ήταν ικανή να βουτήξει την ανθρωπότητα στο άπειρο σκοτάδι. Ο λόγος που παρέσυρε την Εύα είναι πλέον προφανής. Η γυναίκα είχε την εξουσία κι αυτή έπρεπε να την ανταλλάξει με τον καρπό της γνώσης. Το προπατορικό αμάρτημα έγινε, όχι όταν ο άντρας μπήκε στο χώρο της γνώσης κι αντιλήφθηκε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από συγκεκριμένες ενέργειες, που προϋποθέτουν θυσίες, αλλά όταν έπεισε τη γυναίκα. Η γυναίκα χρεώνεται αυτό το αμάρτημα, επειδή έδωσε την εξουσία στον άντρα. Από την αρχή της Δημιουργίας ο άντρας ήταν πάντα ο ίδιος. Σκεφτόταν με τρόπο όμοιο κι όλα αυτά τα έχουμε περιγράψει. Η πανίσχυρη γυναίκα δεν του επέτρεπε να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες, που θα απειλούσαν την τέλεια δυναμική. Από τη στιγμή όμως που η γυναίκα δέχτηκε την εξουσία του άντρα, εμφανίστηκε ό,τι άσχημο χαρακτηρίζει την πατριαρχική κοινωνία. Το πρόβλημα που μπορεί ν’ απασχολεί κάποιον, είναι το πώς αυτή η μεταβολή της κοινωνίας έγινε παγκόσμια και σε μία περίοδο κατά την οποία η επικοινωνία ήταν δύσκολη υπόθεση μεταξύ των λαών.

Για να τ’ αντιληφθεί κάποιος αυτό θα πρέπει κατ’ αρχήν να γνωρίζει το σημείο στο οποίο έγινε το αμάρτημα… πού εντοπίζεται η μεταβολή της κοινωνίας και με ποιον τρόπο επηρεάζεται ο περίγυρος. Μιλάμε για σημείο κι όχι για παγκόσμια ταυτόχρονη εμφάνιση, γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά που πρέπει να διερευνήσουμε. Ο Θεός έχει τη γνώση κι αυτή η γνώση στον Παράδεισο εκφράζεται με την έννοια του “δένδρου” αυτής. Ο Θεός μπορούσε, αν ήθελε, να εμφανιστεί ταυτόχρονα σ’ όλα τα σημεία του πλανήτη και σ’ όλους τους άντρες και να μοιράσει γνώση. Το πρόβλημα είναι ότι η Εύα η γυναίκα, δεν επηρεάστηκε απ’ αυτήν καθ’ αυτήν τη γνώση, αλλά από τον καρπό αυτής. Ο Θεός έπρεπε να δώσει γνώση σ’ εκείνες τις συνθήκες και σ’ εκείνους τους ανθρώπους, που μπορούσαν να παράγουν άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα, που θα ήταν οι καρποί. Το μέρος επιλέχτηκε με τέλειο τρόπο και δεν ήταν άλλο από την κοιλάδα της Μεσοποταμίας. Αποτέλεσμα του αμαρτήματος ήταν η Βαβυλώνα των μύθων. Εκεί υπήρχαν οι συνθήκες, όπου η γνώση έφερνε άμεσο και τεράστιο πλούτο χωρίς κίνδυνο και παρασύρθηκε η γυναίκα. Εκεί διαπίστωσε η γυναίκα ότι έπρεπε να παραδώσει τα παιδιά της στην εξουσία του άντρα, ο οποίος είχε τη γνώση να δαμάσει τη φύση και να εξασφαλίσει ευκολότερη επιβίωση.

Η περιγραφή του αμαρτήματος στις Γραφές έχει δύο φάσεις, όπως συνέβη και στην πραγματικότητα. Η πρώτη φάση είναι αυτή στην οποία ο άντρας ξεγελά τη γυναίκα και της προσφέρει τον καρπό και η δεύτερη είναι αυτή, που η ίδια προσφέρει τον καρπό στον άντρα. Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο φάσεων είναι ότι η πρώτη συνέβη στο παρελθόν κι είναι αυτή, που εντάσσει την κοινωνία στην πατριαρχία, ενώ η δεύτερη είναι συνεχώς επαναλαμβανόμενη και συμβαίνει μέχρι τις μέρες μας. Πώς; Η Εύα είναι η γυναίκα κι ο Αδάμ είναι ο άντρας. Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν μόνον άντρες και γυναίκες κι αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που γελάστηκε η Εύα δίνει τον καρπό στον Αδάμ, που είναι πλέον ο γιος της. Εξαπατάται η γυναίκα, αλλά αυτή γεννά τους άντρες και τους δίνει τη γνώση, που την εξαπάτησε. Απλά ο Αδάμ και ο κάθε άντρας δεν έχει πλέον ανάγκη να εξαπατήσει τη γυναίκα, όπως ο όφις, γιατί η κοινωνία έχει αλλάξει. Το προπατορικό αμάρτημα κατατρέχει ακόμα τους ανθρώπους, γιατί απλούστατα η γυναίκα δεν αντιλαμβάνεται την πλάνη της. Αν πάψει η γυναίκα να παρασέρνει τον άντρα ως γιο της, αυτός έχει τη δύναμη να νικήσει τον όφι. Ό,τι λέει ο Θεός στους πρωτόπλαστους είναι τέλειο και ακριβές. Τον άντρα τον προειδοποιεί και τον απειλεί, όχι άμεσα αλλά έμμεσα, αφού απειλεί τον όφι. Ο άντρας από τότε δεν έπαψε να σέρνεται με το στήθος και την κοιλιά σαν δούλος. Όσον αφορά τη γυναίκα, πάλι ο Θεός υπήρξε σαφής. Σ’ όλη τη ζωή της θα είναι εξαρτώμενη από τον άντρα και θα υποτάσσεται στις εξουσίες του, αφού αυτός θα είναι αφέντης της.

Πώς όμως όλοι αυτοί οι σκληροί λόγοι βγήκαν από το στόμα του Θεού; Ήταν ο πανάγαθος Θεός κακός; Τα έλεγε όλα αυτά για να τιμωρήσει; Τίποτε απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει. Ο Θεός μιλά σκληρά γιατί βλέπει και περιγράφει το μέλλον και όχι επειδή έχει πρόθεση να τιμωρήσει. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι παράκουσαν τις Εντολές Του, μπήκαν στο δρόμο της θυσίας. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεύτηκε τον καρπό του δέντρου της γνώσης, ήταν πλέον νεκρός.

Πριν δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο των αριθμών, θα πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε πώς πέρασε η παγκόσμια κοινωνία στην πατριαρχική μορφή της. Είπαμε ότι το μέρος, που επιλέχθηκε, ήταν αυτό, που μπορούσε ν’ αποφέρει τα πιο άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα. Η κοιλάδα της Μεσοποταμίας ήταν δώρο και κατάρα μαζί. Δώρο, γιατί οι καρποί τής γης της κι ο πλούτος σε θηράματα εξασφάλιζαν εύκολη επιβίωση και κατάρα, γιατί οι πλημμύρες του Ευφράτη κόστιζαν σε ανθρώπινες ζωές κι ανθρώπινο κόπο, επειδή προκαλούσαν καταστροφές.

Ο όφις, δηλαδή ο άντρας, από τη στιγμή που πήρε έτοιμη γνώση για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, ήταν θέμα χρόνου να πείσει τους ομόφυλούς του άντρες να συμμετάσχουν σε μία κοινή δραστηριότητα, που σκοπό είχε την πραγματοποίηση υποδομής και όχι την άμεση καθημερινή επιβίωση. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτή η μεταβολή, ακολουθούν πλήθος άλλες. Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, η γυναίκα βλέπει ότι τα παιδιά της δεν είναι υποχρεωμένα να έχουν το άγχος της επιβίωσης κι ούτε είναι αναγκασμένα να μετακινούνται ανάλογα με την εποχή. Αυτή η διαπίστωση της γυναίκας την κάνει εύκολη στο να δεχτεί το δρόμο της θυσίας και της υποταγής. Δεύτερον, ανάμεσα στους άντρες, που πραγματοποίησαν το έργο, αρχίζουν να εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου άντρες εκλεκτοί και άρα πολύτιμοι. Μέχρι τότε όλοι οι άντρες ήταν ίσοι και η όποια διαφορά στη σωματική διάπλαση δεν επηρέαζε τις σχέσεις τους, αφού δεν είχαν να μοιράσουν μεταξύ τους κάτι το ιδιαίτερο. Ο δυνατός άντρας επιβίωνε λίγο πιο εύκολα και τίποτε περισσότερο.

Από τη στιγμή όμως που κάποιος έχει μία πολύτιμη γνώση κι αυτό είναι κοινά αποδεκτό, βελτιώνει τη θέση του. Η γνώση σ’ αντίθεση με τη μυϊκή δύναμη, έχει το χαρακτηριστικό ότι ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι το τέλος της ζωής του κι απ’ αυτό ξεκινούν όλα τα προβλήματα. Ο εκλεκτός άνθρωπος έχει αυτήν την ιδιότητα μέχρι το θάνατό του. Ο άνθρωπος έχει ορισμένες ανάγκες κι αυτές μέχρι τότε τις κάλυπτε με τον κόπο του. Από τη στιγμή όμως που μπορεί να εκβιάσει με τη γνώση του, αυτές τις ανάγκες προσπαθεί να τις καλύψει εκμεταλλευόμενος τον κόπο των άλλων. Έτσι, πολύ γρήγορα ο εκλεκτός κι ο περίγυρός του άρχισαν να περιφέρονται τεμπελιάζοντας. Για μία μεγάλη κοινωνική ομάδα, όταν αυτοί είναι λίγοι, δεν υπάρχει πρόβλημα κι έτσι αφέθηκαν να λειτουργούν σύμφωνα με τον τρόπο που επέλεξαν. Αν σταματούσαν σ’ εκείνο το σημείο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κι όταν η γνώση τους θα ήταν πλέον άχρηστη γι’ αυτούς, αφού θα είχε εφαρμοστεί, η κοινωνία πάλι θα επανερχόταν στην ιδανική κατάσταση.

Ο άντρας όμως δε σταμάτησε εκεί. Ο πονηρός και άθλιος άντρας, όταν έχει την εξουσία, προσπαθεί εκτός από την επιβίωσή του να εξασφαλίσει και την υπερπολύτιμη γι’ αυτόν πορνεία. Ποιος άντρας εκείνης της εποχής, βλέποντας τη μοναδικότητά του, δε θα προσπαθούσε ν’ απολαύσει σαρκικά όποια γυναίκα επιθυμούσε; Ποιος άντρας σήμερα, όταν κάνει όνειρα για πλούτο ή εξουσία, δε φαντάζεται τον εαυτό του περιτριγυρισμένο από καλλονές; Ο άντρας, από τότε μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ό,τι μπορεί να εκμεταλλευτεί, δεν το αφήνει. Πόσο μάλιστα σε μία πρωτόγονη κι αγνή κοινωνία έχοντας ανώτερη γνώση. Επειδή η γνώση ακολουθεί τον άνθρωπο μέχρι το θάνατο, αυτή η κατάσταση επίσης ακολουθεί. Ο πονηρός εκλεκτός βλέποντας όμως το γήρας και την αδυναμία να τον απειλούν, άρχισε κατά βούληση να δημιουργεί ψευδοεκλεκτούς. Μοιράζοντας συνθήκες εύκολης ζωής και πορνείας, εύκολο ήταν να συγκεντρώνει γύρω του πονηρούς δούλους κι άντρες ανώτερης σωματικής διάπλασης, που αναλάμβαναν πλέον να τον προστατέψουν. Ο αναγνώστης βλέπει ότι, από ένα σημείο κι έπειτα, τα πάντα ακολουθούν με τρομακτική ταχύτητα.

Τι συμβαίνει όμως στη βάση, όταν συμβαίνει αυτό στην κορυφή της κοινωνικής ομάδας; Από τη στιγμή που η γυναίκα παρέδωσε την εξουσία στον άντρα, επειδή έτσι της υποδεικνύουν τα έργα του, ο άντρας εκμεταλλεύεται αυτήν την εξουσία. Δεν έχει ενδοιασμό να παραδώσει το μικρό κορίτσι του στον άθλιο γέροντα, που μοιράζει τεμπελιά και πορνεία. Ο άντρας είναι πονηρός και παρασύρεται. Βλέπει τους εκλεκτούς ν’ απολαμβάνουν τα πάντα και θέλει κι αυτός να τ’ απολαύσει. Γι’ αυτόν είναι το ίδιο αν η κόρη του ακολουθήσει τον έρωτά της ή τον άθλιο εκλεκτό. Εξασφαλίζει και το άλλοθί του πιστεύοντας ότι διευκολύνει τη ζωή της.

Όλα αυτά όμως έχουν και κάποια αποτελέσματα όσον αφορά τη γενικότερη λειτουργία της ομάδας. Αυτά είναι τα παρακάτω: από τη στιγμή που επιλέχθηκε το καλύτερο μέρος, αυτό σημαίνει ότι οι εκλεκτοί αρχίζουν και προωθούν τη θέση για τη στατικότητα. Ενώ μέχρι τότε μπορεί να υπήρχε η περίπτωση μετακίνησης, αυτή είναι τώρα απαγορευτική. Ο εκλεκτός δε θέλει να μετακινείται γιατί απλούστατα η γνώση του και τα όσα αυτή προσφέρει έχει αξία στο συγκεκριμένο μέρος. Επειδή το μέρος είναι πολύ πλούσιο και οι γνώσεις το κάνουν ακόμα πλουσιότερο, αυτό σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων μπορεί να επιβιώνει, χωρίς να εργάζεται καθόλου. Μέχρι τότε η εύφορη κοιλάδα της Μεσοποταμίας ήταν σταθμός για πολλές φυλές και λαούς. Μία συγκεκριμένη περίοδο συνέρεαν πλήθη ανθρώπων απ’ όλες τις κατευθύνσεις για ν’ απολαύσουν τους καρπούς της.

Από τη στιγμή όμως που μία ομάδα έχει τη γνώση να δαμάσει τη φύση κι έχει δουλέψει για την υποδομή, αυτό σημαίνει ότι η ελεύθερη μετακίνηση μέσα στο χώρο αρχίζει να γίνεται προβληματική. Ο πλούτος, που είναι το πλεόνασμα και συντηρεί όλους τους τεμπέληδες, τίθεται σε κίνδυνο. Όλοι αυτοί αρχίζουν και σκέφτονται να πάρουν για πρώτη φορά στην ιστορία ένα ρόλο. Αναλαμβάνουν να διώχνουν τους ανθρώπους που για αιώνες συνέρεαν στην περιοχή. Αυτός είναι ο πρώτος στρατός κι είναι αποτέλεσμα καθαρά του αμαρτήματος. Οι άνθρωποι που μέχρι τότε δε γνώριζαν το φόνο, παρά μόνον το θάνατο από τα θηρία, γνώρισαν το χειρότερο θηρίο, που είναι ο άνθρωπος. Η ζωή του ανθρώπου έπαψε να έχει αξία κι ο θάνατος σκορπιζόταν απλόχερα μέσα κι έξω από την πρώτη πατριαρχική κοινωνία. Από τότε έπαψαν να τηρούνται και τα προσχήματα. Άρπαζαν, βίαζαν κι εξασφάλιζαν δούλους με τη δύναμη των όπλων. Δε χρειαζόταν τώρα να ρωτηθεί ο πατέρας ή να είναι πονηρός. Ο φόβος ήταν αρκετός για να μην υπάρξει αντίσταση.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην πρώτη πατριαρχική κοινωνία, τι συμβαίνει στον περίγυρο, που παραμένει στο μητριαρχικό τύπο; Αυτή η κοινωνία έχει το μειονέκτημα, να μη μπορεί με κανέναν τρόπο ν’ αναπτύξει μηχανισμούς άμυνας. Η μητέρα ασκεί εξουσία, αλλά αυτή η εξουσία είναι μέσα στην οικογένεια. Δεν μπορεί να γίνει κεντρική, κι αν γίνει δεν έχει το τρομερό ένστικτο της αντίστοιχης αντρικής. Αυτό το τρομερό ένστικτο γεννιέται από τα πάθη των διεστραμμένων δούλων, που όταν γεράσουν αποκτηνώνονται πλήρως. Όταν οι άθλιοι της πατριαρχικής κοινωνίας δε διστάζουν να σκοτώσουν και ν’ αδικήσουν ανθρώπους της ίδιας φυλής, είναι δυνατό να έχουν ενδοιασμούς με τις υπόλοιπες φυλές; Το επόμενο βήμα ήταν εξορμήσεις, με σκοπό τη λεηλασία είτε αγαθών είτε ανθρώπων. Άρπαζαν ό,τι έβρισκαν. Τους άντρες τους έκαναν δούλους και τις γυναίκες τις βίαζαν μετατρέποντάς τες σ’ ερωμένες δια της βίας. Μέσα σ’ αυτές τις φυλές που αδικούνταν, φυσικό είναι να υπήρχαν αντιδράσεις και φόβοι. Οι άντρες εκείνων των φυλών αποφάσισαν ν’ αντιδράσουν και ν’ αμυνθούν. Το έργο τους ήταν η οργανωμένη άμυνα. Αυτό υπήρξε κι ο καρπός του προπατορικού αμαρτήματος για τη γυναίκα αυτών των φυλών. Ενώ στη Μεσοποταμία ο καρπός ήταν η εύκολη επιβίωση, στον περίγυρο ήταν η άμυνα. Όλες αυτές οι φυλές που αμύνθηκαν έγιναν κι αυτές επιθετικές, επειδή ακολουθούσαν την ίδια ακριβώς πορεία. Απλά ο εκλεκτός δεν ήταν πλέον λόγω γνώσης, αλλά λόγω ηρωισμού. Άρχισαν να εμφανίζονται κι οι ήρωες που, εκμεταλλευόμενοι τη δήθεν ιστορία τους, απολάμβαναν μέχρι το θάνατό τους προνόμια που γνωρίζουμε ποια είναι. Στη Μεσοποταμία πυροδοτήθηκε μία αλυσιδωτή αυτοτροφοδοτούμενη αντίδραση. Μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων έπεσε η γνώση σαν ατομική βόμβα και διασκορπίστηκε στα πέρατα της Γης. Από τη στιγμή που διαπράχθηκε το προπατορικό αμάρτημα και μετά, δεν υπήρχε περίπτωση πισωγυρίσματος. Ήταν τόσο καθοριστικό το πέρασμα μίας ομάδας στην κοινωνία πατριαρχικού τύπου, που το μόνο που απέμενε πλέον ήταν η συμπλήρωση του χρόνου που απαιτούσε το Μυστικό Σχέδιο.

Στη Βαβυλώνα λοιπόν βρίσκονται τα θεμέλια της πατριαρχικής κοινωνίας κι εμείς πρέπει να δούμε τι ακριβώς έχει οικοδομηθεί σ’ αυτά τα θεμέλια. Οι αριθμοί περιγράφουν τα όσα συνέβησαν τότε μ’ ακρίβεια κι αυτό σημαίνει ότι εμείς πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι το δέντρο της γνώσης ή το δέντρο της ζωής. Εδώ είναι χρήσιμο ν’ αναφέρουμε ότι στις Γραφές αναφέρεται ο όρος “ξύλον” και όχι “δένδρον”. Εμείς χρησιμοποιούμε τον όρο “δένδρον”, γιατί αυτό διδαχτήκαμε από το Χριστό. Τα δέντρα ξεχωρίζουμε και όχι το ξύλο, που προέρχεται από δέντρο. Δένδρον της ζωής = Αθάνατος άνθρωπος = Βασιλεία των Ουρανών = Άνθρωποι ζώντες = Κέρας της αμάλθειας = 80. Επίσης, με άλλο αριθμό εκφράζεται πάλι το ίδιο, εφόσον: Δένδρον ζωής = Αιώνιος ζωή = Ιερός Λόγος = Αλήθεια του Θεού = Θεία κοινωνία = 63. Απ’ αυτό το δέντρο έχει δικαίωμα να τρώει καρπούς ο άνθρωπος κι αυτοί οι καρποί δεν τον αποβάλλουν από τη θεία κοινωνία της Δημιουργίας. Το απαγορευμένο δέντρο είναι αυτό της γνώσης του καλού και του κακού. Ο όφις όταν προσπάθησε να ξεγελάσει τη γυναίκα, της είπε ότι μέσω αυτού του καρπού ο άνθρωπος γίνεται όμοιος με το Θεό και γνωρίζει πώς να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Ο όφις δεν είπε ψέματα. Ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό, γιατί γνωρίζει τα πάντα. Το θέμα όμως είναι ότι ο τέλειος άνθρωπος τότε δεν είχε ανάγκη απ’ αυτήν τη γνώση, γιατί λειτουργούσε σύμφωνα με την επιθυμία του Δημιουργού. Για να γίνει όμως Θεός και όμοιός Του στη γνώση, έπρεπε να φάει τον καρπό αυτού του δέντρου, να κάνει και το καλό και το κακό, ώστε να τα γνωρίζει και να τα ξεχωρίζει.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η παγίδα. Ο άνθρωπος προστατευόταν από το Θεό Πατέρα μόνο σεβόμενος τα στεγανά μεταξύ της γνώσης του Θεού, που βρίσκεται στο δέντρο της γνώσης και της δικής του τελειότητας, που εκφράζεται από την αγνότητα της ψυχής που του έδωσε ο Δημιουργός. Για να θεωθεί ο άνθρωπος απαιτείται να εφαρμοστεί το Μυστικό Σχέδιο του Θεού. Ήταν αγνός και τέλειος, αλλά δεν ήταν Θεός εφόσον δεν είχε γνώση. Η Θέωση επέβαλε τη δρομολόγηση όλων εκείνων των καταστάσεων, καλών και κακών, μέσα από τις οποίες ο άνθρωπος της Θέωσης θα είχε γνώση όμοια με τον Πατέρα. Ο Θεός γνώριζε από τότε το αυτοκίνητο, το τηλέφωνο, τους δορυφόρους, που είναι αγαθά χρήσιμα και καλά, αλλά γνώριζε επίσης και το κόστος τους, που είναι η Βαβυλώνα, οι πόλεμοι, ο Μεσαίωνας. Αυτή η γνώση τού έδινε την ιδιότητα του Θεού, εφόσον ήταν ήδη Δημιουργός. Ως Δημιουργός δημιούργησε τα πάντα και τα παρέδωσε στον άνθρωπο. Ως Θεός όμως γνώριζε τα πάντα και δεν επιδίωκε να γίνει ο άνθρωπος Θεός κι επομένως δημιουργός των όσων γνωρίζουμε σήμερα, γιατί τον λυπόταν.

Ο άνθρωπος τότε ήταν “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Θεού, αλλά μ’ ένα λόγο ομοιότητας, που άγγιζε το ένα προς άπειρο. Όλη η πορεία προς τη Θέωση έχει στόχο να μειώσει αυτήν τη διαφορά και κατά τη Θέωση να υπάρχει ταύτιση, όσον αφορά τη γνώση πάνω στο θέμα του καλού και του κακού. Ταύτιση με το Θεό δε νοείται εκτός απ’ αυτήν τη γνώση, που δόθηκε για το κέρδος της τεχνολογίας. Το δέντρο της γνώσης χαρακτηρίζεται από το μέγιστο των αριθμών που είναι το “9”. Δένδρον της γνώσης = Οίκος κεκοσμημένος = Πρωτότοκος των νεκρών = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Κύριος των ανθρώπων = 90. Όταν γνωρίζουμε ότι Δένδρον = Κύριος = 35, αντιλαμβανόμαστε ότι το περίφημο αυτό Δένδρο ήταν ο Ίδιος ο Κύριος, ο οποίος είχε και την απόλυτη γνώση. Η έννοια “όφις” υποδηλώνει απλά το φύλο του Κυρίου.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Θεός ήθελε με κάθε θυσία τη Θέωση του ανθρώπου κι επομένως το απαγορευμένο δέντρο ήταν θέλημά Του να βρίσκεται εκεί τη στιγμή που έπρεπε, ώστε ο άνθρωπος να ξεκινήσει την πορεία του. Η απαγόρευση απλά υπήρχε για να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας κάποιου σφάλματος, όπως είναι η αλλαγή της κοινωνίας στον πατριαρχικό τύπο. Από το Λόγο του Χριστού διδασκόμαστε ότι ο Θεός τα παρέδωσε όλα σ’ αυτόν και μεταξύ άλλων και το δικαίωμα της κρίσης. Αυτό που μας λέει ο Χριστός σημαίνει ότι αυτός, που είναι το δέντρο της γνώσης, είναι αυτός, που είναι ο Κύριος της γνώσης και δεν είναι άλλος από τον Υιό του Θεού. Ο Υιός του Θεού ως όφις, ως άντρας, είχε τη γνώση και την έδωσε στους ανθρώπους. Αυτός είναι ο “πρωτότοκος των νεκρών”, που είναι ο ίδιος μ’ αυτόν που γνωρίζουμε στην Αποκάλυψη. Ο Υιός ο μονογενής είναι τα δέντρα είτε της γνώσης είτε της ζωής. Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος παίρνει γνώση και ο Υιός θυσιάζεται, χάνει για πάντα το δικαίωμα της πρόσβασης στο δέντρο της ζωής, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ο Υιός του Θεού θα πρέπει ν’ αναστηθεί, ώστε να λειτουργήσει ως δέντρο της ζωής. Από το σημείο αυτό και πέρα το δέντρο της ζωής, ό,τι λυτρωτικό δηλαδή προέρχεται από το Λόγο του Υιού του Θεού, φυλάσσεται από τα “Χερουβείμ” κι απ’ αυτό που στην Αποκάλυψη περιγράφεται ως “μάχαιρα μεγάλη”. Οι αριθμοί που εκφράζουν τις έννοιες “Χερουβείμ” και “μάχαιρα μεγάλη” είναι αντίστοιχα 44 και 48. Το 44 είναι ο αριθμός του Παντοκράτορα και το 48 της φιλοσοφίας. Ο Παντοκράτωρ = 44, και η Φιλοσοφία = 48, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να έρθει σ’ επαφή με το δέντρο της ζωής.

Ο “Παντοκράτωρ” όμως ως έννοια μας βάζει σ’ ορισμένες σκέψεις και μας προβληματίζει. Είδαμε ότι το δέντρο της γνώσης είναι ισοδύναμο του Κυρίου των ανθρώπων κι ο Κύριος των ανθρώπων δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Παντοκράτορα. Πώς όμως μπορούμε να μιλάμε εκείνη την εποχή για παντοκρατορία; Ο Κύριος των ανθρώπων ήταν ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, όπως μας περιγράφουν αριθμοί, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σε καμία περίπτωση το σύνολο των ανθρώπων, όπως αρμόζει στην έννοια του “παντοκράτορα”. Η Βαβυλώνα έλεγχε ένα μέρος του πλανήτη όχι ιδιαίτερα μεγάλο και σ’ αυτό είχε την εξουσία. Πώς ήταν όμως ο βασιλιάς της παντοκράτορας, αφού δεν είχε την εξουσία πάνω σ’ ανθρώπους που βρίσκονταν σ’ άλλες ηπείρους ή ακόμα και στην ίδια ήπειρο;

Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Ο όφις που σε πρώτη φάση παρέσυρε τη γυναίκα, βρισκόταν μεν στο δέντρο της γνώσης, αλλά το ξύλο αυτής της γνώσης, που είναι μέρος του δέντρου, επιδίωκε να δημιουργήσει. Ο Κύριος, δηλαδή το Δένδρον, εμφανίστηκε για να παρασύρει τη γυναίκα κι αυτό δημιούργησε το Ξύλον, το οποίο ξαναπαρέσυρε τη γυναίκα σε παγκόσμια πλέον κλίμακα. Αυτό σημαίνει ότι ο Υιός του Θεού εμφανίστηκε σε μία συγκεκριμένη στιγμή μ’ άπειρη γνώση, που παρέσυρε τους ανθρώπους κι άλλαξαν την κοινωνία τους δημιουργώντας τη Βαβυλώνα. Ο Κύριος έφυγε κι αυτό που έμεινε ήταν η Βαβυλώνα, που αναγνώριζαν οι άνθρωποι ως ξύλο. Η πόλη αυτή για την ανθρωπότητα υπήρξε ό,τι το δέντρο της γνώσης, δηλαδή ο Βασιλεύς της, γι’ αυτήν. Ξύλον = Βαβυλών =19.

Βλέπουμε ότι ο Θεός χρησιμοποίησε αυτήν την πόλη για ν’ ανέβει κλίμακα. Από μία μικρή κοινωνική ομάδα, εντελώς ασήμαντη πληθυσμιακά, δημιούργησε τη Βαβυλώνα κι από τη Βαβυλώνα ξεκινά την παντοκρατορία. Είναι προφανές στον αναγνώστη ότι η γνώση του προπατορικού αμαρτήματος, που αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας, δόθηκε σε χρόνο πιο κοντινό σ’ αυτόν που ζούμε. Η εκδίωξη του ανθρώπου από τον Παράδεισο, είτε αυτός κατοικούσε στην Αμερική είτε στην Ευρώπη, έγινε όταν η γυναίκα πήρε καρπό, που είναι σ’ όλους ορατός κι αφορά το σύνολο των ανθρώπων. Τα φράγματα της Μεσοποταμίας δεν ήταν ο λόγος που οι Ινδιάνοι της Αμερικής γνώρισαν την Κόλαση, αλλά κάτι άλλο, που αφορά και τους ίδιους και το γνωρίζουν.

Πριν εξετάσουμε το προπατορικό αμάρτημα στην παγκόσμια κλίμακα, χρήσιμο είναι να δούμε τι ακριβώς προκύπτει απ’ αυτό στο επίπεδο του ανθρώπου και που επαναλαμβάνεται συνεχώς. Ο Θεός είπε στον άνθρωπο ότι, από τη στιγμή που θα γευτεί τον καρπό του δέντρου, θα πεθάνει. Θα γνωρίσει ο άνθρωπος το θάνατο κι αυτό θα έχει ως άμεση συνέπεια την απώλεια της Αιωνίου Ζωής. Τι ακριβώς είναι όμως ο θάνατος; Είναι δυνατό να είναι ο βιολογικός; Πώς επιβίωσε το ανθρώπινο γένος; Είπε ψέματα ο Θεός; Αυτό είναι αδύνατον κι επομένως ο θάνατος είναι κάτι άλλο πιο σύνθετο. Αυτός είναι κι ο λόγος που υπάρχει στις Γραφές ο πρώτος κι ο δεύτερος. Ο Θεός λέει ότι αυτός, που θα γευτεί τον καρπό της γνώσης θα πεθάνει αμέσως. Εμείς ψάχνουμε κάποιον, που έχει γνώση κι είναι νεκρός ανάμεσα στους ζωντανούς. Η λογική μας υποδεικνύει ότι αυτοί είναι οι εκλεκτοί. Οι εκλεκτοί, σύμφωνα με τις Γραφές, έχουν γνώση κι επομένως αυτοί είναι οι πιο πιθανοί. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν απλά ότι, Θάνατος = Εκλεκτός = Εκλεκτοί = Αδελφοί = 30, ενώ, Νεκρός = Σοφός = Πτωχός = 33. Τον όρο “αδελφοί” τον αναφέρουμε γιατί ο Χριστός στους τελευταίους λόγους Του —κι ενώ είχε αφήσει γνώση— ονομάζει τους Αποστόλους αδερφούς. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, που γεύτηκαν τον καρπό κι έχουν τη γνώση. Εμείς αναφέραμε ότι απ’ αυτούς προέκυψε ένα σύστημα, το οποίο εμπεριέχει μέσα του την αδικία, την εξουσία κλπ. Συνεπώς αυτός ο αριθμός προσδιορίζει μόνον τους ανθρώπους που έχουν γνώση και όχι τη λειτουργία τους. Προσδιορίζει μία μερίδα ατόμων, που υπάρχει μέσα στην κοινωνία και διατηρεί κάτω από την κατοχή της τη γνώση που οδηγεί στο θάνατο. Αυτό που αφήνουν από πίσω τους κι αποτελεί το κυρίως πρόβλημα, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Οι Γραφές και πάλι θα πρέπει να μας οδηγήσουν. Από τη στιγμή που αυτό το φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα κι όλοι αυτοί είναι οι πρώτοι που γεύονται το θάνατο, αυτό που αναζητούμε είναι της αυτής λογικής. Ο πρωτότοκος των νεκρών, επομένως ο πρώτος που γεύτηκε το θάνατο, μεταξύ των άλλων προσδιορισμών, μας αφήνει και την έννοια του “πρώτου”. Έτσι, με βάση και πάλι τη λογική, αφού Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και συμμετέχει στο μυστήριο, γίνεται πρώτος, για να δημιουργήσει πρώτους. Όλα γίνονται με την προοπτική του πολλαπλασιασμού. Ο εκλεκτός γεννά εκλεκτούς κι επομένως ο πρώτος γεννά πρώτους. Οι πρώτοι, εφόσον δεν έχουν την απόλυτη γνώση του πρωτότοκου, αλλά και την ψυχική δύναμή του, είναι αυτοί, που εκμεταλλεύονται τη γνώση τους σε βάρος των ανθρώπων.

Αυτοί, σύμφωνα με τη θεωρία μας, εισήγαγαν στην κοινωνία την έννοια της “εξουσίας”, της “μοιχείας”, της “βλασφημίας”, κι εφόσον η γνώση προέρχεται από το Θεό και θίγει τα παιδιά Του επίσης κι αυτήν της “αμαρτίας”. Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν την αμαρτία, συνεπώς ήταν αμαρτωλοί. Όλα αυτά τα περιγράψαμε επαρκώς και οι αριθμοί τα επιβεβαιώνουν. Πρώτος = Πρώτοι = Αμαρτωλοί = Ασύνετοι = Μοιχοί = Μοιχεία = Βλασφημία = Εξουσία = 37. Οι άνθρωποι αυτοί μετάλλαξαν την κοινωνία, για να την εκμεταλλευτούν ικανοποιώντας την αθλιότητά τους κι αυτοί είναι οι γνωστοί βάρβαροι των αρχαίων Ελλήνων. Οι δικές τους κοινωνίες ήταν επιθετικές και δε σέβονταν τίποτε, ούτε Θεό ούτε άνθρωπο. Βάρβαροι = 37. Οι περίφημοι βάρβαροι, που τόσο πολύ υποτιμήθηκαν από τους Έλληνες, δεν ήταν άλλοι παρά αυτοί, που βίωναν την πατριαρχική κοινωνία σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν αυτοί, που λιθοβολούσαν τις γυναίκες τους, αφού πρώτα τις εγκλώβιζαν στην αθλιότητα της μοιχείας κι ήταν αυτοί, που φέρονταν στα παιδιά τους όμοια με τα ζώα, εφόσον η κοινωνία τους έδινε τη δυνατότητα ν’ ασκούν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σ’ αυτά. Πώς να μην είναι βάρβαρος για τον Περικλή ένας άνθρωπος, που ζει με μία γυναίκα που δεν ανέχεται και που εκδήλωση αυτού του αισθήματος είναι η άσκηση βίας; Πώς να μην είναι βάρβαρος, τη στιγμή που εκμεταλλεύεται τα παιδιά του κι απαιτεί απ’ αυτά πλήρη υποταγή, ακόμα κι αν γνωρίζει το λάθος του; Πώς να μην είναι βάρβαροι αυτοί, που ζουν σε μία κοινωνία, που δεν τους σέβεται και τους σκοτώνει, και όχι μόνο δεν αμύνονται, αλλά αντίθετα περνούν αυτήν την αθλιότητα και μέσα στα σπίτια τους; Αυτό που επιδίωκε ο Θεός μέσα απ’ αυτήν την κοινωνία, είναι η δημιουργία αδιεξόδου μέσα από ανυπέρβλητα εμπόδια και συγκρουόμενα συμφέροντα, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να κατανοήσει την έννοια του “Μεσσία” και άρα της “Λύτρωσης”. Δημιουργούνται τεχνητά συνθήκες καταπίεσης, ώστε σε συγκεκριμένο χρόνο να δράσει ένας άνθρωπος με χαρακτηριστικά λυτρωτή. Μέσα σε μία κοινωνία ανθρώπων-Θεών, είναι αδύνατο να υπάρξει Μεσσίας, γιατί απλούστατα δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτε. Όταν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, ήρεμος, “σάρκα μία” με τη γυναίκα του, ο Μεσσίας είναι ο καλύτερος κι ο πιο αγαπητός φίλος, αλλά σε καμία περίπτωση λυτρωτής. Δεν υπάρχει τίποτε, που να επηρεάζει τόσο αρνητικά τη ζωή του, ώστε η νίκη εναντίον αυτού να οδηγεί στη Λύτρωση.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο σημείο που το έχουμε εντοπίσει. Πρέπει η κοινωνία να έχει αγγίξει μία στάθμη στην οποία το σύνολο των αλλαγών, που θα επιφέρει η επανεμφάνιση του Μεσσία, να φέρει τη Λύτρωση και όχι την απελπισία. Αν δεν ωριμάσουν οι συνθήκες, ο Μεσσίας όχι μόνο δεν μπορεί να επιφέρει τη Λύτρωση, αλλά αντίθετα εντείνει την απελπισία. Όσο ο άνθρωπος ελπίζει, μπορεί και ζει περιμένοντας. Αν όμως αυτό που περιμένει αποκαλυφθεί άκαιρα και δεν έχει την παραμικρή δύναμη, τότε τ’ αποτελέσματα είναι τραγικά. Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα έχει μπει στο στάδιο της πατριαρχίας, τα πάντα πρέπει ν’ ακολουθήσουν το Σχέδιο με απόλυτη ακρίβεια, γιατί ένα σφάλμα είναι ικανό να βυθίσει την ανθρωπότητα σε μόνιμη κι ανίκητη αθλιότητα. Ο Θεός όλους αυτούς τους αιώνες δεν εμφανιζόταν, όχι επειδή δε λυπόταν τον άνθρωπο, αλλά για λόγο ακριβώς αντίθετο. Έδωσε τη γνώση και το ένστικτο στον άνθρωπο, αλλά τα κλειδιά αυτής της γνώσης ήταν αδύνατο να δοθούν. Έκτισε τη Βαβυλώνα, αλλά τη γνώση της την προστάτευσε για όσο διάστημα επέβαλε το Μυστικό Σχέδιο. Αυτό που πρέπει εμείς τώρα να δούμε είναι, γιατί η Βαβυλώνα υπήρξε το ξύλο της γνώσης και πώς οδήγησε τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισο.

Η Βαβυλώνα υπήρξε σύμφωνα με τη γνώση των ανθρώπων το πρώτο οργανωμένο σύστημα του οποίου η σκληρότητα άγγιξε τα άκρα. Ο άνθρωπος τη γνωρίζει ως σύστημα και όχι ως πρόσωπο. Η τρομερή θεία ευφυΐα σ’ αυτό το σημείο στηρίζει τη δύναμη του Μυστικού Σχεδίου. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και κορυφαίο δημιούργημά Του είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι είτε αρσενικός είτε θηλυκός. Οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων είναι τρομερές κι αυτό είδαμε πού οφείλεται. Όταν ο Θεός θέλει να γεννηθεί ο Υιός Του ο άνθρωπος και ν’ απολαύσει τα πάντα, εννοείται ότι θα του προσφέρει μία μητέρα. Ο Υιός Του θα γεννηθεί ως άνθρωπος από τη γυναίκα. Λέει ο Χριστός ότι ο άνθρωπος θ’ αποκολληθεί από τους γονείς του και θα προσκολληθεί στην γυναίκα του. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν εμείς γνωρίζουμε ότι ο όφις, δηλαδή ο άντρας, παρασέρνει τη γυναίκα, όταν βρίσκεται στο ξύλον της γνώσης. Όταν στη Δημιουργία ο Θεός κι ο άνθρωπος είναι τα μόνα έλλογα όντα, αυτό σημαίνει ότι κατά τη στιγμή εκείνη το Ξύλον είναι κάτι ανάλογο με την αντιστοιχία του όφι και του άντρα. Από τη στιγμή που στον κόσμο υπάρχουν μόνον ο Θεός, ο άντρας και η γυναίκα, το ξύλο είναι λογικά η γυναίκα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Ξύλον = Θήλυ, κι όταν εμείς έχουμε βρει ότι Όφις = Άρσεν, τότε διαπιστώνουμε ότι πρόκειται περί ζεύγους.

Έχουμε δηλαδή ένα ζεύγος τη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος παίρνει γνώση. Το Σχέδιο του Θεού βασίζεται στο να χωρίσει αυτό το ζεύγος και τα παιδιά τού καθενός να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Όταν ισχυριζόμαστε ότι ο Θεός μέσω του Υιού Του θέλησε να δημιουργήσει το ξύλο, εννοούμε ότι θέλησε να δημιουργήσει το σύστημα με τα θηλυκά χαρακτηριστικά, που θα γεννά ανθρώπους. Ο άντρας σύμφωνα με τις Γραφές, δημιουργήθηκε πρώτος, γιατί πρώτα εμφανίστηκε το Δένδρον, ώστε σ’ εκείνη την κλίμακα να δημιουργήσει το Ξύλον κι αυτό να παραμείνει μέχρι την επόμενη φάση του Σχεδίου. Ο άνθρωπος που πραγματοποίησε εκ νέου το αμάρτημα, περιφερόταν στον κήπο όταν υπήρχε το ξύλο, αλλά όχι ο όφις. Γνώριζε το ξύλο, αλλά σε μία συγκεκριμένη στιγμή εμφανίστηκε ο όφις.

Ο άνθρωπος πάντα γεννιέται μέσα σ’ ένα περιβάλλον θηλυκό, συνεπώς εξουσιαστικό, που δίνει ορισμένα χαρακτηριστικά. Ο αναγνώστης είναι δυνατό σ’ αυτό το σημείο να καταλάβει ότι οποιαδήποτε επέμβαση στη γνώση αυτού του θηλυκού περιβάλλοντος, είναι δυνατό να επηρεάσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Όταν, σε άλλο σημείο της θεωρίας, αναλύσαμε πώς σκέφτεται η γυναίκα και πώς ενεργεί ανάλογα πάντα με την προσωπική κατάσταση που βιώνει, είδαμε ότι προκύπτουν ορισμένες διαφορές. Αλλιώς ενεργεί μία γυναίκα ερωτευμένη και αλλιώς μία γυναίκα μοιχαλίδα που εκτελεί πορνεία. Η πρώτη είναι λιγότερο καταπιεστική έναντι του γιου της και η γνώση της για τον έρωτα την κάνει να σέβεται και τον έρωτά του, αλλά και τη σύντροφο που επέλεξε. Η δεύτερη, η μοιχαλίδα, αντίθετα δε σέβεται τίποτε. Επειδή δεν έχει νιώσει ποτέ τον έρωτα, δεν τον σέβεται. Επιπλέον, επειδή μέσω του έρωτα δε γνώρισε την πολύ ευαίσθητη κι ευφυή φύση του άντρα της, δεν ξέρει πώς να φερθεί στο γιο της. Βλέπει ξαφνικά ότι ο γιος που γέννησε είναι εξαιρετικά έξυπνος κι αναλαμβάνει να διαχειρίζεται τον καρπό αυτής της εξυπνάδας. Εδώ συγκρούεται με το Δημιουργό. Ο Θεός έδωσε αυτήν την εξυπνάδα στον άντρα, για ν’ απολαμβάνει τη ζωή, να χαίρεται, να γελά και μ’ αυτόν τον τρόπο να γοητεύει. Η γυναίκα που δεν είδε, ούτε ένιωσε τη γοητεία τού άντρα, νομίζει ότι αυτό είναι ανώφελο και περιττό. Νομίζει ότι ο γιος της καταναλώνεται άσκοπα για πράγματα που μπορεί να απολαύσει με άλλο τρόπο, πιο ασφαλή. Όμως πέρα από την ευφυΐα ο άντρας είναι πολύ ευαίσθητος κι αναζητά την επιβεβαίωση. Αυτή η ανασφάλεια, ενώ στην πραγματικότητα του δόθηκε για να μπορεί να γίνει “σάρκα μία” εκμεταλλευόμενος τα σταθερά χαρακτηριστικά της γυναίκας, για τη μητέρα του είναι μειονέκτημα. Είναι μειονέκτημα για τη μοιχαλίδα να είναι ο γιος της ευαίσθητος. Τον θέλει σταθερό κι έτοιμο για κάθε θυσία προκειμένου να πετύχει τους στόχους που η ευφυΐα τού υποδεικνύει.

Όλα αυτά που αναφέρουμε, εύλογα θα προβληματίσουν τον αναγνώστη κι εύκολα θ’ αναρωτηθεί τι σχέση μπορεί να έχουν με τη Βαβυλώνα ή το Μυστικό Σχέδιο. Έχουν σχέση, γιατί σ’ αυτήν τη διαφορά στηρίζεται το Μυστικό Σχέδιο. Το σύστημα που γεννά ανθρώπους, άρα και τον υιό του Θεού, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του γεννά και τον υιό με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Επειδή το Μυστικό Σχέδιο έχει μία πορεία μέσα στο χρόνο και για να μη χαθούμε μέσα σ’ αυτόν, θα πρέπει κατ’ αρχήν να μείνουμε στην υπόθεση Βαβυλώνα και στην έννοια “Ξύλον”.

Ο Θεός δημιούργησε τη Βαβυλώνα και από τον καρπό της προέκυψε το αμάρτημα. Όλα όσα αναφέραμε για τη μοιχαλίδα συνδέονται με την έννοια της Βαβυλώνας. Στη Βαβυλώνα δόθηκε γνώση αρκετή, αλλά όχι τέλεια. Οι άνθρωποι που κυβέρνησαν τη Βαβυλώνα είχαν αναμφισβήτητα γνώση για το Θεό και για το Σχέδιό Του. Μ’ αυτήν τη γνώση δημιούργησαν το σύστημα και μ’ αυτήν τη γνώση εξουσίασαν τους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος γεννιέται μέσα σ’ ένα τέτοιο σύστημα είναι γιος του συστήματος. Τι σημαίνει γιος; Όσο βρίσκεται στο στάδιο της νεότητας, δεν απολαμβάνει την ελευθερία και το σύστημα έχει τη δυνατότητα να τον τιμωρήσει. Από τη στιγμή που δεν αγωνίζεται υπέρ της ελευθερίας του κι ακολουθεί τα όσα προτείνει το σύστημα, μπαίνει στον κόσμο της θυσίας. Η μοιχαλίδα μητέρα για το σύνολο του αντρικού πληθυσμού είναι το σύστημα. Όπως αυτή η μητέρα προτρέπει το γιο της ν’ αγωνιστεί στη ζωή του για το κέρδος κι ευνοεί το γάμο τού συμφέροντος, έτσι και το σύστημα κατευθύνει το σύνολο του αντρικού πληθυσμού. Αυτός ο προσανατολισμός εξασφαλίζεται μέσω της κατευθυνόμενης γνώσης από το σύστημα προς τις γυναίκες και μέσω της ισχύος του συστήματος, που εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνθήκες (γάμος, πορνεία, εξουσία, υπεραξία). Όλα αυτά αφορούν την έννοια “γιος”. Ο προσανατολισμός αφορά μόνον το γιο.

Ο θνητός άνθρωπος από τη στιγμή που για τον οποιονδήποτε λόγο θυσιάσει τη νεότητα του, αλλάζει υπερβολικά όσο περνά ο χρόνος. Το σύστημα που είναι θηλυκό, μεταλλάσσεται γι’ αυτόν τον άντρα και γίνεται από μητέρα σύζυγος. Αυτή η μεταβολή γίνεται, γιατί το σύστημα δεν είναι ακέφαλο, παρά ακολουθεί τις βουλές των κρατούντων, που είναι άντρες. Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται και η πορνεία και η μοιχεία. Το σύστημα που είναι θηλυκό, δίνει την εξουσία του και τη σάρκα του στον οποιονδήποτε που προκύπτει μέσω της θυσίας στην κορυφή και, εκμεταλλευόμενο την ευφυΐα του, διατηρεί τα χαρακτηριστικά του και τα εμπλουτίζει γεννώντας εκ νέου γιους ως μοιχαλίδα. Με το πέρασμα του χρόνου το σύστημα ισχυροποιείται από την ευφυΐα των κρατούντων και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο κι επιπλέον πιο δύσκολα ανατρέπεται.

Η μοιχεία και η πορνεία εντοπίζονται πάλι μέσω των Γραφών. Όταν υπάρχει ο Θεός, υπάρχει ο έρωτας κι αυτός είναι, που λείπει πάντα από τη μοιχεία. Ο Θεός πρώτα έπλασε τον άντρα και μετά τη γυναίκα. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα ως δεύτερο στη σειρά δημιούργημα πλάστηκε για να γίνει “σάρκα μία” με το πρώτο. Όταν μιλάμε για σύστημα εννοούμε πάντα το θηλυκό δημιούργημα, που ακολουθεί την εμφάνιση του άντρα και άρα του Κυρίου. Από τη γνώση αυτού του Κυρίου δημιουργήθηκε κι επομένως μόνον όταν είναι “σάρκα μία” μ’ αυτόν, μπορεί ν’ αποδώσει καλούς καρπούς. Όταν αυτός ο Κύριος είναι απών λόγω θυσίας και το σύστημα γίνεται “σάρκα μία” με τον κάθε εκλεκτό, είτε βασιλιά είτε Πατριάρχη, αυτό που συμβαίνει είναι μοιχεία κι άμεσο αντίκτυπο έχει στα παιδιά που γεννά. Για το διάστημα που το σύστημα ακολουθεί τις βουλές αντρών που γέννησε το ίδιο, είναι αδύνατο να υπάρχει ελπίδα αλλαγής των πρακτικών που ακολουθεί. Τα θετικά του συστήματος που προκύπτουν από την κοινωνική οργάνωση, είναι δυνατό να τ’ απολαύσει ο άνθρωπος, μόνον αν αυτό το σύστημα ακολουθήσει τις βουλές αυτού, που το δημιούργησε.

Η Βαβυλώνα δημιουργήθηκε για να γεννά συνεχώς ανθρώπους, εκμεταλλευόμενη το έργο τους μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης του Μεσσία, ο οποίος θα γίνει “σάρκα μία” μ’ αυτήν. Αν δεν υπάρξει Βαβυλώνα δεν μπορεί να υπάρξει και Μεσσίας. Όλη η γνώση που στηρίζει το σύστημα της Βαβυλώνας, είναι δοσμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να ξεκλειδώνεται από μία άλλη γνώση και κατ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αναγνωρίζεται ο Μεσσίας. Είναι αδύνατο να δοθεί γνώση, που να επιτρέπει ποικίλες προσεγγίσεις και η κάθε φορά καλύτερη προσέγγιση να δημιουργεί προβλήματα. Η αρχική γνώση που δίνει την ισχύ, δεν πρέπει να αλλοιώνεται με κανέναν τρόπο. Δεν πρέπει να επιτρέπεται, ούτε η πρόσθεση ούτε η αφαίρεση πληροφοριών. Αυτό το απαγορευτικό εξασφαλίζεται μέσα από την πτώση ισχύος της και στις δύο περιπτώσεις. Οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι είχαν γνώση του Μυστικού Σχεδίου, που έφτανε μέχρι τη θυσία κι αφορούσε το Θεό και τον Υιό Του. Γνώριζαν ότι θα εμφανιστεί ο Υιός του Θεού και θα θυσιαστεί από τον Πατέρα Του. Ό,τι συνέβη από τη στιγμή της Θυσίας και μετά, αλλά και το λόγο της, τ’ αγνοούσαν κι αυτό γιατί η Βαβυλώνα και η γνώση της έπρεπε να ξεπεραστούν σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Η Βαβυλώνα ποτέ δεν ξεφεύγει από την έννοια “ξύλον”, που σημαίνει περιορισμένες δυνατότητες σε σχέση με το “δένδρον” δηλαδή τον Κύριο. Αυτό που μπορεί να συμβεί, είναι η μετατόπισή της στο χώρο και θα δούμε πώς αυτή επιτεύχθηκε.

Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε αυτή η πόλη, ο Θεός έπαψε να της προσθέτει γνώση και το μόνο που απέμενε ήταν να περάσει ο απαιτούμενος χρόνος. Ο χρόνος αυτός ήταν απαραίτητος, γιατί μέσα σ’ αυτόν το χρόνο η Βαβυλώνα επεκτάθηκε στο χώρο και εισήγαγε μέσα στη δομή της ακόμα κι ανθρώπους των οποίων η ένταξη στο σύστημα είναι αρνητική στο σύνολό της. Αν για τους Βαβυλώνιους ένας θεωρητικός θα έβλεπε ως όφελος, που άξιζε θυσία, τη δημιουργία των φραγμάτων, για άλλους λαούς δεν υπήρχε ούτε αυτό το κέρδος. Ο Θεός επιδίωκε να επεκταθεί όσο το δυνατό περισσότερο η Βαβυλώνα και να ενταχθούν μέσα στη δομή της όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Όλοι αυτοί, μέσω των συνθηκών που βίωναν, αποκτούσαν προκαθορισμένα χαρακτηριστικά και το βασικότερο αυτών ήταν η μοιρολατρία. Οι άνθρωποι που είναι ενταγμένοι σ’ αυτό το σκληρό καθεστώς, ελπίζουν μόνο σ’ ό,τι τους επιτρέπεται να ελπίζουν και η γνώση που δόθηκε στη Βαβυλώνα, επέτρεπε την εναπόθεση των ελπίδων μόνο στο Μεσσία. Απ’ αυτήν τη γνώση επίσης προκύπτουν όλα τα βάρβαρα έθιμα των λαών της Ασίας, αποκορύφωμα της αθλιότητας των οποίων ήταν η θυσία του πρωτότοκου γιου. Γνώριζαν ότι ο Θεός θα θυσίαζε τον Υιό Του αλλά η έλλειψη ερμηνείας, η τάση για εξομοίωση μ’ Αυτόν κι ο φόβος τούς μετέτρεπαν σε άθλιους δολοφόνους. Δεν ήταν δυνατόν, σύμφωνα με τη λογική τους, ο Πανίσχυρος Θεός να θυσιάζει τον Υιό του και οι θνητοί κι αδύναμοι άνθρωποι να το αρνούνται.

Από τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε τη Βαβυλώνα, ισχύς της οποίας είναι η γνώση, προκύπτει ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο Θεός έδωσε σχετική γνώση στη Βαβυλώνα με στόχο να ξεπεραστεί. Όμως πριν συμβεί αυτό, θα πρέπει το σύνολο της ισχύος της σαν σύστημα να το προσφέρει στο Μεσσία. Όταν αντιλαμβανόμαστε ότι τα πάντα στηρίζονται στη γνώση και η απόλυτη ισχύς δε βρίσκεται στο ίδιο σημείο με την απόλυτη γνώση, υπάρχει μία αδυναμία να ελεγχθεί ο Μεσσίας. Η σχετική γνώση είναι αδύνατο να κρίνει την απόλυτη, γιατί, όποια διαφορά παρατηρείται μεταξύ απόλυτης και σχετικής, η ίδια μπορεί να παρουσιαστεί και μεταξύ λανθασμένης σχετικής κι ορθής σχετικής, από τη στιγμή που κανένας δε γνωρίζει το σωστό. Πώς μπορεί κάποιος να κρίνει κάποιον για την ορθότητα των λόγων του όταν δε γνωρίζει τι είναι απόλυτα ορθό και τι λάθος;

Αυτό το πρόβλημα το έλυσε ο Θεός με τη δημιουργία της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος είχε κι έχει την απόλυτη γνώση Του, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί. Απλά η Αίγυπτος δεν μπορούσε να γίνει Βαβυλώνα, γιατί η γνώση της δεν ξεπερνιέται κι έτσι δεν υπάρχει δυνατότητα μετακίνησης του κέντρου. Η Βαβυλώνα έπρεπε να μετακινείται και η δύναμή της να είναι πάντα η υψηλότερη δυνατή σχετική γνώση. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γνώσης τής Αιγύπτου, που είναι και η απόλυτη, είναι το μυστήριο. Κανένας δε γνωρίζει από πού προέρχεται και η μόνη αποστολή των ιερέων της είναι η διαφύλαξή της. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό και είναι πλήρης, το πρόβλημα που γεννιέται γι’ αυτούς, που επιδιώκουν να την επεξηγήσουν είναι η αδυναμία τοποθέτησής της μέσα στο χρόνο.

Οι ιερείς ήταν αδύνατο να γνωρίζουν ποια γεγονότα αφορούσαν το παρελθόν και ποια το μέλλον. Υπήρχε μία κλειστή γνώση που δεν επέτρεπε σε κάποιον να διαπιστώσει σε ποια φάση της εξέλιξής της βρίσκεται. Αυτό το χαρακτηριστικό δόθηκε σ’ αυτήν τη γνώση για το λόγο ότι ο Μεσσίας, έστω και σε ψευδή μορφή, δεν έπρεπε να προκύψει μέσα από την τάξη των ιερέων της. Ένας ιερέας της σε καμία περίπτωση, όσο κι ανώτερη γνώση να είχε απ’ αυτήν της Βαβυλώνας, δεν έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να την ξεπεράσει παίρνοντας εξουσία. Επειδή αυτή η γνώση δόθηκε για την επιβεβαίωση του αληθινού Μεσσία, έπρεπε να είναι πλήρης, αλλά να μη θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του Σχεδίου. Η γνώση της Αιγύπτου λόγω χαρακτηριστικών έχει δυνατότητα μόνον επιβεβαίωσης. Πρέπει αυτός που την έχει να είναι σύγχρονος του Μεσσία και με βάση την πορεία Του να επιβεβαιώσει, ώστε να την προσαρμόσει στο χρόνο κι έπειτα να προφητεύσει. Πρέπει να υπάρχει ο άνθρωπος, που θα ενεργήσει κατά τον τρόπο που περιγράφει η γνώση κι ο χρόνος εμφάνισής του να είναι το σημείο στο οποίο στο σύνολο του χρόνου προσαρμόζεται η γνώση.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο μεγάλη δυσκολία υπάρχει, αρκεί ν’ αναφερθούμε στο πώς δίνεται η κάθε γνώση. Η Αίγυπτος έχει πλήρη γνώση και της έχει δοθεί στο σύνολό της. Η Βαβυλώνα αντίθετα έχει μερική γνώση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο της δόθηκε είναι διαφορετικός. Το σύνολο της γνώσης της Ασίας έχει δοθεί με τη μορφή προφητείας. Όταν υπάρχει προφητεία, υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Προφητεύει, για παράδειγμα, ο Ησαΐας τον ερχομό του Εμμανουήλ. Αυτός που γνωρίζει την προφητεία, γνωρίζει ότι αυτό, που θα συμβεί, έχει σχέση με χρόνο μέλλοντα σε σχέση με τον Ησαΐα. Ο σύγχρονος του Ησαΐα σ’ αυτήν την περίπτωση γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν, αλλά ούτε και συμβαίνει στον παρόντα γι’ αυτούς χρόνο. Είναι προφητεία και άρα θα συμβεί στο μέλλον.

Οι Αιγύπτιοι έχουν γνώση για τον Εμμανουήλ, αλλά αυτή η γνώση είναι πλήρης. Γνωρίζουν ότι εμφανίστηκε ή θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος κι έδρασε ή θα δράσει με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχουν όμως την ασφάλεια της προφητείας, που χωρίζει το χρόνο σε δύο μεγάλους υποχώρους. Αυτή η διαφορά που είναι σημαντικότατη, είναι κι ο λόγος για τον οποίο η γέννηση του Χριστού κι ο Ίδιος εντοπίστηκαν από μάγους της Ανατολής άρα της Βαβυλώνας και όχι από Αιγυπτίους ιερείς της ανώτερης γνώσης. Η γνώση της Αιγύπτου μπορεί να επιβεβαιώνει τα όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή η δυνατότητα την κάνει επικίνδυνη για το Μυστικό Σχέδιο στο σύνολό του. Αν υποτεθεί ότι κάποτε επιβεβαίωσε την ύπαρξη του Μεσσία, σήμερα με την επιβεβαίωση εκείνη πρέπει ο άνθρωπος να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό βέβαια θα συνέβαινε αν το Σχέδιο ήταν ανθρώπινο, που στην περίπτωση αυτή δεν είναι.

Η εξαιρετική θεϊκή ευφυΐα παρακάμπτει αυτό το πρόβλημα με τον ιδιαίτερο σχεδιασμό του Μυστικού Σχεδίου. Η επανάληψη είναι απόλυτη κι επειδή έχει στόχο την αλλαγή κλίμακας, δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες, που αχρηστεύουν τη γνώση. Έτσι αυτός που έχει τη γνώση γνωρίζει ότι δεδομένο είναι οι άσχημες κοινωνικές συνθήκες κι ο Μεσσίας είναι Λυτρωτής. Ο Θεός εμφανίζει το Μεσσία, νικά τις συνθήκες αυτές, η γνώση Τον επιβεβαιώνει την εποχή που αυτό απαιτείται για τη λήψη εξουσίας και κατόπιν δημιουργούνται εξίσου άσχημες συνθήκες. Αυτός που έχει γνώση, αμφισβητεί αυτούς που αναγνώρισαν το Μεσσία και ταυτόχρονα τον Ίδιο, εφόσον οι συνθήκες στις οποίες ζει το επιβάλλουν. Επειδή Τον αμφισβητούν, η γνώση γίνεται ουσιαστικά άχρηστη κι αυτοί που την κατέχουν αδύναμοι.

Οι Αιγύπτιοι γνώριζαν, για παράδειγμα, το μύθο της Ατλαντίδος στο σύνολό του, αλλά δε γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Αν κατάφερναν και συνέδεαν ορισμένα ιστορικά γεγονότα ανάλογα του μύθου της Ατλαντίδος, θα έβλεπαν ότι υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους. Όμως οι Αιγύπτιοι ήταν πεπεισμένοι ότι αυτός ο μύθος ανήκε στο παρελθόν. Απ’ αυτήν την ιδιομορφία της γνώσης, που είναι πλήρης, αλλά συνοδεύεται από την αδυναμία εφαρμογής της σ’ ένα σταθερό χρονικό σημείο, προέρχονται οι μύθοι για τα πλωτά νησιά όπως η Δήλος ή η Αιολία, για τα οποία όμως οι αριθμοί δείχνουν να ταυτίζονται, Ατλαντίς = Δήλος = Αιολία = 28. Αυτά βέβαια θα τα δούμε σε άλλο σημείο. Εδώ τα αναφέρουμε γιατί στόχος μας είναι η κατανόηση από μέρους του αναγνώστη της δυσκολίας να ερμηνευθεί μία πλήρης γνώση, όταν η έννοια του “χρόνου” είναι αφηρημένη.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, βασικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του Σχεδίου είναι η δημιουργία της Βαβυλώνας και η δημιουργία της Αιγύπτου. Ο Θεός μέσω αυτών των δύο θέτει τα θεμέλια για τη δημιουργία της παγκόσμιας κατάστασης. Ο Θεός κατάφερε μ’ αυτόν τον τρόπο, τον έξυπνο κι απείθαρχο γενικά άνθρωπο μέσω της γνώσης να τον μεταβάλλει σε δούλο μετατρέποντάς τον σε θύμα της ίδιας του της ευφυΐας. Ενώ μέχρι τότε ο άνθρωπος περιφερόταν στην τεράστια Γη ανέμελος κι ανεξάρτητος, με τη δωρεά γνώσης δημιούργησε κέντρα εξουσίας, που ασκούσαν έλεγχο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ενώ μέχρι τότε ο άνθρωπος επικοινωνούσε σε απόσταση ίση μ’ αυτήν που ακουγόταν η φωνή του, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αυτή η φωνή έγινε εξώκοσμα μεγάλη. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ή ο βασιλιάς της Αιγύπτου ακουγόταν από τη Μεσόγειο μέχρι τον Περσικό κόλπο κι ως την Αιθιοπία. Αυτές οι τρομερές δυνατότητες που δίνονται σε απλούς ανθρώπους μέσω του συστήματος, ήταν το ζητούμενο από το Θεό. Πολλοί εκλεκτοί της γνώσης, επιδιώκοντας απλά να ικανοποιήσουν την αθλιότητά τους, έγιναν θύματα και θυσιάστηκαν για την επέκταση της εξουσίας τους, δημιουργώντας τις συνθήκες που θα επέτρεπαν στο Μεσσία να εμφανιστεί τεράστιος, εξώκοσμος, γίγαντας.

Η Βαβυλώνα δημιουργήθηκε μέσω της γνώσης του Θεού και μέσω της θυσίας αυτών που την πήραν, για να πάρει το ρόλο της νύμφης, όπως αναφέρουν οι Γραφές. Ένα τεράστιο οικοδόμημα με θηλυκά χαρακτηριστικά που σε μία συγκεκριμένη στιγμή θα γινόταν νύμφη στο γάμο του Μεσσία. Βαβυλών = Θήλυ = Νύμφη = 19. Όμως μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, το θήλυ αυτό, δίνοντας την ισχύ του στον κάθε δούλο για να διασφαλίσει τα συμφέροντά του, εκτελεί με βάση τη λογική πορνεία. Το σύστημά της είναι η δύναμή της, που είναι η σάρκα της, δηλαδή η ίδια η πόρνη. Πόρνη = Σύστημα = Δύναμις = 32, ενώ, Σάρκα = Δομή = Βαβυλώνα = 20. Η πόρνη μέσω της πορνείας της λειτουργεί με το σκεπτικό ν’ αυξήσει τον πλούτο της, την εξουσία της και την ισχύ της κι αφήνεται ελεύθερη να το πράξει, μέχρι να εκπληρωθεί το Σχέδιο. Ο Θεός δημιουργώντας αυτό το σύστημα, δημιουργεί τη νύμφη για τον Υιό Του. Ο Υιός Του, δηλαδή, θα εμφανιστεί σε όλο Του το μεγαλείο κι ο Πατέρας θα τον ενώσει με τα δεσμά του έρωτα με τη νύμφη. Η πόρνη θα ερωτευτεί κι αυτό θα είναι η Λύτρωσή της αλλά και η Λύτρωση της ανθρωπότητας.

Σ’ αυτό το σημείο προκύπτει το μεγάλο πρόβλημα ότι ο Υιός του Θεού δεν μπορεί να γεννηθεί απ’ αυτήν, γιατί το Μυστικό Σχέδιο δεν μπορεί να εξελιχθεί. Αν η δύναμη και το σύστημα της Βαβυλώνας εκτείνεται στο χώρο της Ασίας, που είναι πολύ μικρός σε σχέση με το σύνολο του χώρου του πλανήτη, κι ο Υιός Του είναι Βαβυλώνιος, με την εμφάνισή Του το σύστημα θα χάσει τ’ αρνητικά του χαρακτηριστικά, αλλά η υπόθεση αυτή θα είναι μία εσωτερική υπόθεση, που εξελίσσεται σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Όταν το σύνολο της ανθρωπότητας βρίσκεται στη φάση της πατριαρχίας κι ο Μεσσίας μεταλλάσσει το πιο ισχυρό και πλούσιο σύστημα σε μία αγνή μορφή κοινωνίας, αυτό δεν μπορεί να είναι μόνιμο. Ο περίγυρος με τα επιθετικά χαρακτηριστικά θα κλέψει και θα ρημάξει τους καρπούς αυτού του συστήματος, αναγκάζοντάς το να ξαναεπιστρέψει στα παλιά του χαρακτηριστικά. Εκτός απ’ αυτό γίνεται απαγορευτική η βασική προϋπόθεση δημιουργίας της Βαβυλώνας, που είναι η μετακίνηση.

Ο Μεσσίας πρέπει να είναι γέννημα ενός χώρου, που θα μετακινήσει τη Βαβυλώνα. Ο Μεσσίας θα πρέπει να γεννηθεί σ’ ένα χώρο, που είναι εκτός εξουσίας της Βαβυλώνας, ώστε άνθρωποι, που δε ζουν σε χώρους με τα στοιχεία της Μεσοποταμίας, να γοητευθούν από τη δύναμή της και να την υπηρετήσουν. Η Βαβυλώνα, όσο δυνατή κι αν είναι η γνώση της, δεν υπήρχε η παραμικρή δυνατότητα να δημιουργηθεί στην Ευρώπη. Οι συνθήκες στην Ευρώπη ήταν δύσκολες και η επιβίωση ήταν ένας αγώνας, που απαιτούσε κόπο και συνεχή προσπάθεια σε προσωπική βάση κι αυτό δεν είχε καμία σχέση με τον πολλαπλασιασμό του πλούτου, μέσω κοινών προσπαθειών κάτω από την εξουσία εκλεκτών, όπως στη Μεσοποταμία. Ο Θεός έπρεπε να δημιουργήσει άλλα δύο θηλυκά συστήματα, που θα γεννούσαν τον Υιό Του με κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Εδώ ο αναγνώστης θ’ απορήσει και πολύ λογικά, γιατί θα έπρεπε να δημιουργηθούν δύο συστήματα και όχι ένα. Αυτό συμβαίνει, γιατί, όπως θα δούμε κι αλλού, θα πρέπει να γεννηθεί ο Μεσσίας, να του παραδοθεί η νύμφη και ν’ αποδώσει καρπούς. Αν όμως συνέβαινε αυτό, το Μυστικό Σχέδιο θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί. Ο Μεσσίας εμφανίστηκε όχι για να λυτρώσει τον κόσμο, αλλά για να μετακινήσει τη Βαβυλώνα. Ο Ίδιος πάλι ο Υιός του Θεού θα έπρεπε να εμφανιστεί εκ νέου, ώστε τη χήρα πλέον νύμφη να την κάνει πόρνη, ώστε να ξαναδημιουργηθούν οι ίδιες συνθήκες, που οδηγούν στην τελική παγκόσμια και μόνιμη Θέωση. Η άκρως απαραίτητη αυτή διπλή εμφάνιση αποκαλύπτεται από τον τίτλο που φέρει ο Υιός του Θεού όταν πλέον τιμωρεί. (Αποκ. Ιωάν. 19.16) “και έχει επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού όνομα γεγραμμένον, Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων.” (Επάνω εις τό ένδυμα καί εις τόν μήρον του έχει όνομα γραμμένον, “Βασιλεύς τών βασιλέων καί κύριος τών κυρίων”.). Αυτή η διπλή ιδιότητα, για να αποδοθεί στον Υιό, θα πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες γέννησης της κάθε μίας ξεχωριστά. Προηγείται σε κάθε περίπτωση ο Βασιλεύς της εμφανίσεως του Κυρίου. Ο διάβολος στον πειρασμό του Χριστού στην έρημο προτείνει το σύνολο των βασιλείων και της δόξας τους, που σημαίνει ότι προϋπάρχουν, ενώ ο Χριστός επιμένει στην ιδιότητα του Κυρίου: “ούκ εμπειράσεις Κύριον τόν Θεόν σου”. Για ν’ αναπτυχθούν αυτά τα δύο συστήματα και να παράγουν καρπούς, που στην οριακή κατάσταση είναι η γέννηση του Υιού του Θεού, θα πρέπει ν’ ακολουθήσουν μία συγκεκριμένη πορεία. Πρέπει να βρίσκονται στο στάδιο της πατριαρχίας κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαπραχθεί το προπατορικό αμάρτημα… επιπλέον για ν’ ακολουθήσουν διαφορετική πορεία, πρέπει να τους δοθεί διαφορετική γνώση. Η γνώση της ιστορίας και μόνον αρκεί, για ν’ αποκαλύψει τα δύο αυτά συστήματα. Το πρώτο είναι το σύστημα των Ελλήνων και το δεύτερο αυτό των Ιουδαίων.

Πριν από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μέσα στην οποία αναπτύχθηκε ο χριστιανισμός, οι δύο αυτοί λαοί βάδισαν δρόμους διαφορετικούς, αλλά χρονικά παράλληλους και το σύνολο του Δυτικού πολιτισμού είναι αποτέλεσμα των αρχικών γνώσεων αυτών των λαών. Η γνώση των Ελλήνων γέννησε την Αθήνα και η γνώση αυτή μαζί με τη γνώση της Αθήνας γέννησε το σύνολο της Δυτικής φιλοσοφίας. Για να λειτουργήσει σήμερα ένας Δυτικός φιλόσοφος, απαιτείται απ’ αυτόν μία συγκεκριμένη αντίληψη για το Θεό κι επίσης η έτοιμη γνώση των Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και των μεταγενέστερων, που γεννήθηκαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Η θρησκεία του χριστιανισμού είναι αποτέλεσμα της ιουδαϊκής γνώσης και η γενική λειτουργία του χριστιανισμού απαιτεί ανθρώπους με μία άλλη επίσης συγκεκριμένη αντίληψη για το Θεό.

Οι άνθρωποι που συνθέτουν το χριστιανικό κόσμο, κινούνται ανάμεσα σε δύο όρια. Τα όρια αυτά τα έχει θέσει ο Θεός κι είναι απολύτως αναγκαία για την εκπλήρωση του θελήματός Του, που είναι η Θέωση του ανθρώπου. Σ’ αυτό το σημείο εύκολα θα παρεξηγήσει κάποιος —με βάση την υπάρχουσα φιλοσοφία— και θ’ αναρωτηθεί αν οι Έλληνες ή οι Ιουδαίοι είναι ανώτεροι από τους Γερμανούς ή τους Γάλλους κλπ. Αυτό δε συμβαίνει, γιατί η γνώση, όταν δίνεται, δημιουργεί τύπο ανθρώπου και δεν έχει σχέση με τη φυλή ή το έθνος. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι, από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, που εξελίσσεται και προϋποθέτει τη θυσία, ένας Έλληνας ή ένας Ιουδαίος έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι κατώτερος του απλού ανθρώπου, αφού η Θέωση ανθρώπου μέσω αυτών των γνώσεων γίνεται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτός ο άνθρωπος ή θα πρέπει ν’ αγνοήσει εντελώς αυτήν τη γνώση και να βαδίσει προς τη Θέωση ή να τη νικήσει. Επειδή το σύνολο των ανθρώπων προσπαθούν να τη νικήσουν, παγιδεύονται και μ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί το Σχέδιο. Έτσι είναι πιο πιθανό να θεωθεί ένας Ινδός ή ένας Αφρικανός, παρά ένας Έλληνας ή ένας Ιουδαίος.

Οι άνθρωποι, επειδή δε γνωρίζουν τις ακριβώς σημαίνει Θέωση και Αιώνιος Ζωή, εκτιμούν περισσότερο ένα φιλόσοφο που κατέχει τη γνώση και βασανίζεται απ’ αυτήν, παρά ένα φτωχό κι αγράμματο άνθρωπο, που απολαμβάνει τη ζωή αλλά δεν μπορεί να την περιγράψει. Ο αναγνώστης βλέπει ότι είναι καλύτερο για έναν άνθρωπο να μην έρθει ποτέ αντιμέτωπος μ’ αυτές τις γνώσεις, στις οποίες βασική προϋπόθεση για τη θέωση είναι η θυσία. Η παγίδα αυτών των γνώσεων είναι η δυνατότητα κατανόησής τους κι επομένως η έλξη προς τον αγώνα. Οι σοφοί αυτού του κόσμου αγωνίζονται να τις νικήσουν, κι αγνοούν ότι, αν νικήσει κάποιος την ελληνική γνώση, μπορεί να γίνει ο Μεσσίας ή την ιουδαϊκή αντίστοιχα να γίνει ο Χριστός.

Από τη στιγμή που αυτή η δυνατότητα δε δίνεται πριν ωριμάσουν οι συνθήκες, οι άνθρωποι αυτοί παγιδεύονται και ζουν τη ζωή του θνητού ανθρώπου. Ο θνητός άνθρωπος πεθαίνει και ως σάρκα και ως πνεύμα. Ο φιλόσοφος που θυσιάζει τη ζωή του για το έργο του, πεθαίνει ως σάρκα ζώντας μικρή ζωή λόγω του αγώνα του, ενώ όταν το έργο του ξεπεραστεί —που είναι λογικό, αφού δεν είναι θείο έργο— πεθαίνει κι ως πνεύμα. Ο απλός άνθρωπος που ζει την Αιώνιο Ζωή, ζει ακριβώς, όσο χρόνο επιθυμεί ο άνθρωπος να ζει κι ο βιολογικός θάνατος έρχεται φυσιολογικά και όχι ως εφιάλτης. Επιπλέον το πνεύμα του δεν πεθαίνει, αφού στην τελική Θέωση θα δικαιωθεί και θ’ αναστηθεί. Πώς μπορεί ν’ αναστηθεί το πνεύμα του φιλοσόφου, όταν περιγράφει λανθασμένα πράγματα, που δεν έχουν θέση στη θεία κοινωνία; Μπορεί ένας κληρικός που φιλοσοφεί μέσα στην αγαμία στην οποία ζει ν’ αναστηθεί; Θυσίασε όλη του τη ζωή και δεν ευχαριστήθηκε την Αιώνιο Ζωή. Ο βιολογικός θάνατος τον βρίσκει ανέτοιμο κι είναι κατάρα. Το πνεύμα του μέσα σε συνθήκες θυσίας μπορεί να παραμένει ζωντανό για αιώνες, αλλά είναι θνητό. Όταν αναπτυχθεί πλήρως η γνώση του Θεού και γίνει κατανοητή από τους ανθρώπους, το πνεύμα αυτό θα γνωρίσει το θάνατο. Ο θάνατός του θα είναι η εξάλειψή του ως γνώση από τη γνώση των Θεών-ανθρώπων. Θα έχει εγκυκλοπαιδική αξία, ανάλογη ενός μνημείου ή τάφου σ’ ένα χώρο, που κάποτε είχε ζωή, ενώ τώρα όχι.

Η επιβεβαίωση των ορίων αυτών πέρα από τη λογική εξήγηση, που δόθηκε παραπάνω, επιβεβαιώνεται από το Λόγο του Χριστού, αφού αναφέρεται μόνον στους Έλληνες και στους Ιουδαίους. Δεν είναι δυνατό σε καμία περίπτωση να δεχτεί κάποιος ότι ο Χριστός αγνοεί ή υποτιμά τον κόπο και τη θυσία όλων των ανθρώπων κι όλων των φυλών. (Ιωάν. 12.20-12.25) “Ήσαν δε τινες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή… κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν… ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων. ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γήν αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει.” (Ήσαν μερικοί Έλληνες μεταξύ εκείνων πού είχαν ανεβή διά νά προσκυνήσουν κατά τήν εορτήν… “Κύριε, θέλομε νά ιδούμε τόν Ιησούν”… Ο Ιησούς απεκρίθη εις αυτούς, “Ήλθε η ώρα διά νά δοξασθή ο Υιός τού ανθρώπου. Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, εάν ο σπόρος τού σιταριού δέν πέσει εις τήν γήν καί πεθάνη, μένει αυτός μόνος, εάν όμως πεθάνη, φέρει πολύν καρπόν”.). Ενώ για τους Ιουδαίους λέει: (Ιωάν. 4.22-4.23) “υμείς προσκυνείτε ο ουκ οίδατε ημείς προσκυνούμεν ό οίδαμεν. ότι η σωτηρία εκ των Ιουδαίων εστίν.” (Σείς λατρεύετε εκείνο πού δέν ξέρετε, εμείς λατρεύουμε εκείνο πού ξέρομε, διότι η σωτηρία έρχεται από τούς Ιουδαίους.).

Απόδειξη είναι και το γεγονός ότι οι δύο μοναδικοί κι αδιαφιλονίκητοι κοσμοκράτορες ήταν παιδιά των δύο αυτών γνώσεων. Ο Αλέξανδρος κι ο Ιησούς είναι παιδιά της ελληνικής κι ιουδαϊκής γνώσης αντίστοιχα. Αυτό που πρέπει εμείς να βρούμε είναι, γιατί ο Θεός έκτισε τα δύο αυτά συστήματα και τι ακριβώς επιζητούσε. Αν το ζητούμενο ήταν μόνον ο Αλέξανδρος ή ο Ιησούς, αυτό δεν ήταν πρόβλημα, γιατί ο Θεός τους δημιουργεί όποτε θέλει. Έπρεπε ο Αλέξανδρος να είναι Έλληνας αλλά και να υπάρχουν Έλληνες. Ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να είχε γεννηθεί στην Ευρώπη ή στην Αφρική με την ίδια πάντα ευκολία, αλλά αυτό δεν ήταν ο στόχος. Στόχος ήταν η γέννηση των Ελλήνων ως τύπου ανθρώπων, που θα παρήγαγαν έργο πριν, αλλά και μετά τη γέννηση του Αλεξάνδρου. Ο Θεός μπορούσε να προικίσει τον Αλέξανδρο με τρομερές ιδιότητες, που θα του εξασφάλιζαν, χωρίς καν αγώνα, το θρόνο της Βαβυλώνας. Αυτό όμως δεν έγινε, γιατί επιδίωξη του Θεού ήταν κάτι άλλο και όχι η ενθρόνιση του κοσμοκράτορα. Για ν’ αλλάξει ο κόσμος χρειάζεται πλήθος ανθρώπων, που θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν με τα ίδια χαρακτηριστικά, ώστε θνητοί άνθρωποι να δημιουργούν αθάνατα επιτεύγματα.

Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του Ιησού. Ο Ιησούς μπορούσε να γίνει Κοσμοκράτορας όποια ώρα επιθυμούσε. Δεν έγινε και θυσιάστηκε. Αυτή η Θυσία έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο για τον οποίο πραγματοποιήθηκε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πλήθος ανθρώπων με τα ίδια χαρακτηριστικά μπήκε στις αθάνατες δομές και μεταμόρφωσε το σύνολο, όσων έπρεπε να μεταμορφωθούν. Ο κοσμοκράτορας είναι παιδί μίας γνώσης και του καρπού της. Εξαιτίας αυτής της γνώσης ο Ίδιος λαμβάνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και έχει σαν στόχο να μοιράσει αυτήν τη γνώση, αλλά αυτό μόνο θεωρητικά. Πρακτικά έχει σκοπό να παραδώσει την κοσμοκρατορία του στο λαό του οποίου ο ίδιος είναι έκφραση και αποτέλεσμα αυτού είναι η δρομολόγηση εξελίξεων σε παγκόσμια κλίμακα. Ο κάθε ξεχωριστός τύπος ανθρώπων που δημιουργεί ξεχωριστό σύστημα, που στη συνέχεια θα τον αναπαράγει, δημιουργείται από ξεχωριστή γνώση. Η γνώση που δημιουργεί αυτούς τους συγκεκριμένους τύπους είναι τα Ομηρικά Έπη για τους Έλληνες και η Παλαιά Διαθήκη των Εντολών για τους Ιουδαίους. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να βρούμε μέσω ποιων ιδιαίτερων χαρακτηριστικών αυτών των γνώσεων κι άλλων συνθηκών δημιουργούνται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στους ανθρώπους και κατ’ επέκταση στην κοινωνία τους.

Αρχίζοντας από τους Έλληνες βλέπουμε δύο κύρια και βασικότατα στοιχεία. Το πρώτο είναι ότι κατοικούν στο χώρο της Ευρώπης και το δεύτερο ότι η μετακίνηση των φυλών έχει φορά από βορρά προς νότο. Οι Έλληνες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τη γνώση και τη νοοτροπία των Ασιατών, που έχουν ήδη αναπτύξει τα χαρακτηριστικά τους. Το δεύτερο είναι επίσης σημαντικό και έχει σχέση με το επίπεδο διαβίωσης. Οι Έλληνες προέρχονται από το βορρά των δυσμενών καιρικών συνθηκών και άρα της δύσκολης επιβίωσης και καταλήγουν στο νότιο άκρο της βαλκανικής χερσονήσου, όπου η επιβίωση είναι σχετικά ευκολότερη. Από το δυσμενές κατευθύνονται στο λιγότερο δυσμενές. Αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί η Ελλάδα ως χώρος εκείνη την εποχή ήταν εξαιρετικά φτωχός σε σχέση με τη Μεσοποταμία και την κοιλάδα του Νείλου. Αυτό σημαίνει ότι αν άνθρωποι απ’ αυτούς τους χώρους κινούνταν προς την Ελλάδα η φτώχεια της θα γκρέμιζε το σύστημά τους κι αυτή η κατάσταση δε θα οδηγούσε πουθενά. Όμως τα σκληροτράχηλα ελληνικά φύλα, από ένα χώρο πολύ πιο δυσμενή που δεν επέτρεπε δημιουργία συστήματος, εφόσον η ατομική επιβίωση ήταν δύσκολη, βρέθηκαν σ’ ένα χώρο, όπου η εύκολη επιβίωση προσέφερε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Αποτέλεσμα αυτού του ελεύθερου χρόνου και της γειτνίασης με την Ασία ήταν η άντληση γνώσης.

Η γνώση δόθηκε κι ήταν τα Ομηρικά Έπη. Η ιδιαιτερότητα των Επών έγκειται στο ότι είναι πλήρης γνώση, όμοια μ’ αυτήν της Αιγύπτου. Όμως η διαφορά της βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι δοσμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην τρομάζει τον άνθρωπο. Όπως οι Αιγύπτιοι, έτσι κι οι Έλληνες από τη στιγμή που υπάρχει πλήρης γνώση είναι αδύνατο να την ερμηνεύσουν. Για να τη διασφαλίσει ο Θεός ακόμα περισσότερο, της έδωσε το χαρακτηριστικό της περιγραφής ενός πολέμου που συνέβη. Οι Έλληνες είναι απολύτως βέβαιοι ότι τα όσα περιγράφονται σ’ αυτά, είναι γεγονότα του παρελθόντος.

Ο Θεός έδωσε πλήρη γνώση και για άλλο λόγο: οι Έλληνες δεν έπρεπε να έρθουν σ’ επαφή μαζί Του ως πνεύμα για κανένα λόγο. Ο άνθρωπος που έρχεται σε επαφή με το Θεό τρομάζει κι αλλάζει πλήρως τα χαρακτηριστικά του. Δεν υπάρχει Έλληνας, που να ήρθε σε επαφή με το Θεό. Ο Θεός τούς έδωσε τα Έπη ως δώρο, για ν’ αναπτυχθούν. Μέσα από τα Έπη αντλούν οι Έλληνες δυνάμεις για ν’ αγωνιστούν. Τα Έπη τους εξασφαλίζουν βαθμούς ελευθερίας, για ν’ αναπνέουν μέσα στο σύστημα. Το Δωδεκάθεο ήταν προσφορά του Θεού, για να μπορεί ο άνθρωπος να ελπίζει σε μία θεϊκή βοήθεια, όποια κι αν είναι η θέση του μέσα στο σύστημα. Είναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο. Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.

Ο Αχιλλέας σηκώνει το σπαθί του εναντίον του αρχηγού του κι εκείνη την ώρα το σηκώνουν όλοι οι Έλληνες, που αντιλαμβάνονται την κλοπή του συστήματος. Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του. Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος. Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας. Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει ν’ απειλήσει και τον Απόλλωνα, τον τρομερότερο των Θεών, που τον φοβούνται ακόμα κι οι Θεοί.

Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο. Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης. Εδώ είναι το σπέρμα που δόθηκε από το Θεό κι έδειξε στους Έλληνες το δρόμο της δημοκρατίας. Σ’ ένα αυστηρό σύστημα πάντα θα βρεθεί ένας άνθρωπος να σηκώσει το ανάστημά του εναντίον της αδικίας και της εξουσίας. Η διαφορά όμως με τους άλλους λαούς είναι ότι θα τον εγκαταλείψουν στην τύχη του, θα τον αφήσουν να θυσιαστεί μόνος του, ενώ οι Έλληνες μ’ αυτήν την παιδεία θα ταυτιστούν με το μοναχικό άνθρωπο και θα του δώσουν τη δύναμή τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός δεν εμφανίστηκε στην Αθήνα ή σε μία άλλη πόλη της Ελλάδας κι εμφανίστηκε στην Ιουδαία. Ο Χριστός έπρεπε να θυσιαστεί κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα.

Η Ιλιάδα, αν και είναι ένα έργο, που υπηρετεί το σύστημα και τις δομές, έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη… στρέφεται γύρω από τον άνθρωπο. Σ’ αυτό το έργο, ενώ γίνεται μία προσπάθεια ομαδική με συγκεκριμένη ηγεσία, περιγράφονται χαρακτήρες ανθρώπων. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί μαθαίνει στον άνθρωπο να εκτιμά αξίες κι ανθρώπους και επιπλέον δείχνει με τον τρόπο του ότι κατά τον ίδιο τρόπο κρίνουν και οι Θεοί. Είναι αδύνατο ο Θερσίτης να γίνει ποτέ ο αγαπημένος των Ελλήνων. Είναι θρασύς, δειλός και δεν έχει και το μυαλό να βοηθήσει. Όπως τον αποστρέφονται οι Θεοί, τον αποστρέφονται κι οι άνθρωποι. Δε βρίσκεται άνθρωπος να τον κλάψει, έστω κι αν είναι Αχαιός, και δε θυμώνει κανένας Θεός από την ενέργεια του Αχιλλέα. Όταν μέσα σ’ ένα σύστημα μαθαίνει κάποιος τον άνθρωπο να κρίνει, τότε τον μαθαίνει ν’ αγωνίζεται. Στην Ιλιάδα όλοι οι ήρωες έχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Άλλος είναι γενναίος, άλλος έξυπνος, άλλος καλός χωρίς καμία ιδιαιτερότητα και στα δύο. Υπάρχει ηγεσία που κι αυτή έχει καλά χαρακτηριστικά. Ο Αγαμέμνονας είναι κι αυτός γενναίος κι έξυπνος, αλλά όχι τέλειος.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο ηγέτης είναι ο Μωυσής και ό,τι λέει, εφόσον προέρχεται από το Θεό, είναι σωστό και τέλειο. Όταν υπάρχει τελειότητα από μία πλευρά, πάντα οι υπόλοιποι μειονεκτούν και φαίνονται ασήμαντοι. Προκύπτει λοιπόν πρόβλημα. Όλοι κάνουν λάθος, δεν έχει σημασία ποιος κάνει το μεγαλύτερο ή το μικρότερο, το σωστό, εφόσον προέρχεται από το Θεό, το γνωρίζει ο Μωυσής. Είναι ο τέλειος ηγέτης, εφόσον αντλεί τη γνώση του από το Θεό. Ένας άνθρωπος που διαπαιδαγωγείται μ’ αυτό το βιβλίο έχει τυφλή εμπιστοσύνη στο σύστημα, εφόσον η ιστορία λέει ότι από μόνος του είναι πιο κοντά στο λάθος παρά στο σωστό. Όταν διδάσκεται την Ιλιάδα, μαθαίνει ότι δεν υπάρχει αλάνθαστος. Όλοι μαζί προσπαθούν να βρουν τη λύση και στην προσπάθεια αυτήν αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας τους. Αν ο Αγαμέμνονας είχε ως πηγή της γνώσης του τον Ίδιο το Θεό, τότε όσα έλεγε θα ήταν τέλεια. Όλοι οι άλλοι από εκεί και πέρα θα εκμηδενίζονταν. Δε θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε πόσο έξυπνος ήταν ο Οδυσσέας ή πόσο έμπειρος ο Νέστορας. Θα έλεγε από την αρχή ο Αγαμέμνονας πώς πρέπει να κατακτηθεί η Τροία κι εφόσον το σύστημα έτσι αποφάσιζε, έτσι θα γινόταν. Αν γι’ αυτό ήταν απαραίτητη η θυσία του Αχιλλέα, αυτό θα γινόταν. Έτσι όμως ο άνθρωπος θα έτεινε να γίνει μοιρολάτρης. Ο πιο γενναίος των Ελλήνων θα σφαζόταν σαν ένα άβουλο αρνί. Αν αυτό το αποκάλυπτε ο Αγαμέμνονας και προερχόταν από το Θεό, τότε οι άνθρωποι θα φοβούνταν το Θεό που παίρνει τέτοιες αποφάσεις.

Στην Ιλιάδα όμως όλα αυτά δε συμβαίνουν. Τα πάντα παραδίδονται στα χέρια των ανθρώπων. Ο Αχιλλέας γνώριζε ότι θα πεθάνει στην Τροία, αλλά δε χάθηκε σαν άβουλο ον. Προσπάθησε ν’ αποφύγει τη στράτευση κρυβόμενος, αλλά τον βρήκε ο δαιμόνιος Οδυσσέας. Ο Οδυσσέας ήταν η μοίρα του. Ένας άνθρωπος απλός, που με την ανθρώπινη εξυπνάδα του τον βρήκε. Αν σ’ αυτήν την περίπτωση ο Θεός πρόδιδε τον Αχιλλέα, αυτό σήμαινε ότι τον καταδίκαζε, χωρίς να του δίνει καμία άλλη ευκαιρία. Ακόμα και λίγο πριν από το θάνατό του, η Ιλιάδα δεν αφήνει να φανεί καταδικασμένος. Όσο ο θυμός τον κρατούσε μακριά από τη μάχη δεν κινδύνευε. Οι υπόλοιποι Αχαιοί γνώριζαν τις προφητείες για τον Αχιλλέα και την αναγκαιότητά του. Δεν μπορούσαν, ούτε ήθελαν να του το επιβάλλουν με διαταγές.

Σ’ ένα σύστημα τύπου Βαβυλώνας δε διακυβεύεται μία τεράστια οργανωμένη προσπάθεια για κοινούς στόχους από τα κέφια και τις διαθέσεις ενός ανθρώπου κατώτερου ιεραρχικά. Θα τον εξανάγκαζαν κι έτσι θα φαινόταν πάλι αδύναμος και καταδικασμένος. Ο Χριστός λέει ότι ο φίλος θυσιάζεται για το φίλο. Η μόνη περίπτωση θυσίας για το Χριστό είναι αυτή. Δε θυσιάζεται κάποιος, ούτε για την κοινωνία ούτε καν για τον αδερφό. Όλοι οι άνθρωποι έχουν φίλους κι όλοι έρχεται η στιγμή που πρέπει να κάνουν μία θυσία. Αυτό το ευκολονόητο είναι που στην Ιλιάδα παίζει τον τραγικό ρόλο της μοίρας κι οδηγεί τον Αχιλλέα στο τέλος. Δεν τον καταδικάζει κάποιος, δεν υπάρχει ανώτερη δύναμη που να τον ωθεί. Είναι ένα συναίσθημα απλό κι ανθρώπινο. Δε θυσιάζεται όπως ο Χριστός, το νόημα της Θυσίας Του οποίου είναι δύσκολο κάποιος να κατανοήσει.

Η θυσία του έχει ανθρώπινα ερείσματα. Έχει να διαλέξει ανάμεσα στην τιμωρία αυτού, που σκότωσε τον αγαπημένο φίλο του διακινδυνεύοντας τη ζωή του ή την προσωπική του ατίμωση, αφού δεν μπόρεσε να φερθεί ως πραγματικός φίλος —πάντα με τα ιδεώδη της εποχής—. Στο σημείο αυτό παγιδεύεται ο άνθρωπος, που διαπαιδαγωγείται μέσω την Ιλιάδας. Αγαπάει τον ήρωα και τον θαυμάζει. Είναι σύμφωνα με τον Όμηρο ο πιο γενναίος κι ο πιο όμορφος μεταξύ των Αχαιών. Θλίβεται με την τραγική μοίρα του και μέχρι το τέλος ελπίζει κάτι ν’ αλλάξει. Δε θέλουν οι Έλληνες να πεθάνει ο απείθαρχος, λαμπρός, αγαπημένος τους Αχιλλέας. Όμως το τραγικό συμβάν με τον Πάτροκλο τους κάνει να μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα με τον ήρωα. Ο πιο λαμπρός κι ο πιο γενναίος ήρωας, ο φόβος κι ο τρόμος των Τρώων να μη μπορεί να τιμήσει το νεκρό του φίλο; Αυτό που κι ο πιο απλός άνθρωπος θα σκεφτεί και θα τολμήσει να κάνει, δεν το τολμά ο ήρωας; Η θεϊκή ευφυΐα, που έχει γράψει κι έχει δώσει αυτό το έργο στους ανθρώπους, εδώ ακριβώς φαίνεται. Ο Αχιλλέας βαδίζει προς το θάνατο, αλλά όχι σαν άβουλο ον. Βαδίζει ως ήρωας, ως άνθρωπος, ως Θεός. Μαζί του βαδίζουν κι οι νέοι, που διδάσκονται τα Έπη. Όλα του δόθηκαν στα χέρια του. Ο Θεός ο Ίδιος να πει ότι δεν πρέπει να πάει, οι άνθρωποι θ’ αντιδράσουν, γιατί δεν τον αφήνουν να κάνει το χρέος του ως άνθρωπος κι ως φίλος. Η θεϊκή ευφυΐα τον κατευθύνει μ’ άπειρη δύναμη χωρίς διεξόδους προς το θάνατο, που είναι και η βασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της Τροίας. Η Ιλιάδα είναι έργο, που βοηθά το σύστημα ν’ ασκεί εξουσίες. Όσοι ασκούν εξουσία αυτήν τη στιγμή στον πολύπλοκο κόσμο στον οποίο ζούμε γνωρίζουν την Ιλιάδα και τη φιλοσοφία της.

Όπως παγιδεύτηκε ο Αχιλλέας απ’ όρκους κι υψηλά καθήκοντα, έτσι παγιδεύεται κι ο πιο απλός άνθρωπος, που υπηρετεί το σύστημα. Σ’ αυτήν την παγίδα στηρίζεται η εξουσία και κυβερνά. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο συντηρήθηκαν τα Έπη από τότε μέχρι σήμερα. Αυτό που είναι κέρδος για τον απλό άνθρωπο, είναι η ελπίδα. Ελπίδα βαστάει μόνον ο λαός, που διαπαιδαγωγείται με τα Έπη. Μόνον αυτός μαθαίνει να κρίνει… του δίνονται άπειροι χαρακτήρες ανθρώπων κι αυτός διαλέγει. Στην κοινωνία που είναι οργανωμένη, πάντα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, αλλά κι ο Θερσίτης. Όλοι αυτοί έχουν το ρόλο τους στην επίτευξη του στόχου. Όλοι προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως αυτό που μένει από την Ιλιάδα είναι ότι σ’ έναν αγώνα στον οποίο είναι αρχηγός ο Αγαμέμνονας, αγαπημένος ήρωας και τραγικό πρόσωπο είναι ο Αχιλλέας κι αυτός που δίνει στο τέλος τη νίκη είναι ο πανέξυπνος Οδυσσέας. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει θεϊκή επέμβαση άμεση, όλοι, εφόσον κάθονται στα συμβούλια, έχουν τη δική τους άποψη και κρίνονται. Δεν υπάρχει το απόλυτα σωστό που το γνωρίζει κάποιος. Όλοι προσπαθούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Ο Οδυσσέας χαίρει της εκτίμησης όλων, χωρίς να μειονεκτεί σε γενναιότητα, λόγω της εξυπνάδας του. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που συμμετέχει στην εκστρατεία, όλοι έχουν την ίδια άποψη για τον ήρωα. Στην κοινωνία της Βαβυλώνας ο βασιλιάς κι ο πρώτος της ιεραρχίας αξιωματικά είναι ο πιο έξυπνος κι ο πιο γενναίος. Ο Οδυσσέας χάνεται σ’ αυτήν την κοινωνία μέσα στα παρασκήνια, όπου συσκέπτονται οι μυστικοσύμβουλοι για να τιμάται ο βασιλιάς. Η Ιλιάδα μπορεί να βρίσκεται σ’ επίπεδο βασιλέων, αλλά κι εκεί υπάρχει ιεραρχία που, όταν καταπατάται αποφέροντας κέρδη, δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία. Στην Ιλιάδα ο καθένας απολαμβάνει τις τιμές που του αντιστοιχούν, κανένας δεν μπορεί να κλέψει τη δόξα του άλλου.

Εδώ ακριβώς δημιουργείται και η κύρια διαφορά μεταξύ Ιουδαίων και Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν μπορούν να κρατήσουν πνευματικά δικαιώματα για να κυβερνήσουν τους υπόλοιπους. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν κοινωνία τύπου Βαβυλώνας. Είναι πάντα σε κατάσταση αμφισβήτησης. Ο Αγαμέμνονας δεν μπορεί να γίνει ούτε Φαραώ ούτε Ναβουχοδονόσωρ. Κάθε φορά που ένας Έλληνας ηγέτης, από τον Περικλή μέχρι σήμερα, υπερβαίνει την εξουσία, που είναι ανεκτή, οι υπόλοιποι θυμούνται τον Αχιλλέα. Όταν η παιδεία, που αποτυπώνεται στα κύτταρα του ανθρώπου, υποδεικνύει ότι κανένας δεν είναι αλάνθαστος, τότε αυτή η ίδια δημιουργεί χαρακτηριστικά. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο λαός αυτός δεν έχτισε αυτοκρατορίες, παρά μόνον την πιο λαμπρή πόλη στον κόσμο.

Αν η Ιλιάδα χαρακτηρίζει την κοινωνία που συνθέτουν οι Έλληνες, η Οδύσσεια χαρακτηρίζει την προσωπική τους ζωή. Στην Οδύσσεια περιγράφεται η περιπέτεια ενός πανέξυπνου ανθρώπου, μέχρι να γυρίζει πίσω στην πατρίδα του. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες κι ενώ ξεκινά μ’ ένα πλήθος συντρόφων και συμπολεμιστών επιστρέφει πίσω μόνος. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ήρωα να ξεπεράσει τρομερά εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο του και η τελική του μοναχική νίκη έχουν κι αυτές το νόημά τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Οδυσσέας σε καμία φάση του έργου δεν ξεφεύγει από την ανθρώπινη φύση του. Βρίσκεται συνέχεια μέσα στον κίνδυνο κι είναι επικεφαλής συντρόφων. Δεν είναι ο Μωυσής στον οποίο θα του δοθεί η γνώση για να οδηγήσει τους συντρόφους του πίσω στην πατρίδα. Είναι άνθρωπος απλός, με την ίδια άνεση που κάνει το σωστό κάνει και το λάθος. Αγαπάει βαθύτατα τους Θεούς κι αυτοί του ανταποδίδουν αυτήν την αγάπη. Ο συνεχής κίνδυνος μέσα στον οποίο ζει αυτός κι οι σύντροφοί του τούς κάνει να σκέφτονται συνεχώς κι όλοι μαζί για να βρουν λύσεις.

Σ’ άλλη περίπτωση ο πανέξυπνος Οδυσσέας θα επισκίαζε τους συντρόφους και θα υπήρχε περίπτωση να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα. Πώς όμως να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα κάποιος, που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε καν τη δική του επιβίωση; Όταν παίρνει αποφάσεις που έχουν κόστος σε ζωές δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο όσο έξυπνος κι αν είναι. Μία από τις επόμενες φορές θα μπορούσε να ήταν και η δική του σειρά. Ό,τι σκέφτεται, το προφέρει στους συντρόφους του κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν το ίδιο. Σ’ ολόκληρο το έργο δύο φορές του δόθηκε ασφαλής γνώση μέσω των Θεών, ώστε να γυρίσει πίσω ασφαλής με τους συντρόφους του. Εδώ ακριβώς είναι η τραγική ειρωνεία. Μ’ εξασφαλισμένη γνώση, έστω κι αν αυτή αποφέρει πνευματικά δικαιώματα, οι σύντροφοί του τόν πρόδωσαν. Ό,τι καλλιεργείται μέσω των Επών, για να δοθεί στους Έλληνες ως δώρο, αυτό τους πρόδωσε. Το τέλος του Έπους είναι κι αυτό εξίσου σημαντικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο μεγάλος Οδυσσέας επιστρέφει μόνος του. Μέσα από δοκιμασίες και βάσανα επιστρέφει κουρασμένος, λυπημένος και προπάντων ανθρώπινος. Ακόμα κι όταν έχει επιστρέψει, τίποτε δε γίνεται εύκολα και χρειάζεται αγώνας.

Η τελική νίκη του Οδυσσέα είναι η ελπίδα που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. Ο Οδυσσέας επέστρεψε, αφού κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες ως άνθρωπος, αλλά μόνο μετά από θεϊκή επέμβαση. Αυτή η επέμβαση δε γίνεται υπό μορφή θαύματος με το οποίο ο Οδυσσέας από τη μία στιγμή στην άλλη επιστρέφει νικητής και δοξασμένος. Η επέμβαση προσφέρει διέξοδο… και πάλι θα πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητές του για να την εκμεταλλευτεί. Ακόμα και μετά την απόφαση των Θεών για την επιστροφή του, δεν είναι λίγες οι φορές που λύγισαν τα γόνατά του από το φόβο και την απελπισία. Οι Θεοί για τον Οδυσσέα παίρνουν θετικές αποφάσεις, αλλά αυτές οι αποφάσεις βοηθούν μόνο στην περίπτωση στην οποία θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει.

Όλα αυτά τα στοιχεία που δίνει η Οδύσσεια, ως παιδαγωγικό μέσο ενός συστήματος, ωθούν τον άνθρωπο σ’ αναζήτηση προσωπικής ελευθερίας. Το σύστημα μπορεί ν’ απαιτεί συλλογική προσπάθεια για να κατακτήσει αυτό που επιδιώκει, αλλά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι αυτό που θα τον βοηθήσει είναι το προσωπικό του κουράγιο και η αλύγιστη θέληση. Ο Θεός δε φτιάχνει ανάμεσα στους Έλληνες εκλεκτούς, που παίρνουν άπειρη δόξα εξαιτίας Του. Οι αγαπημένοι Του είναι βασανισμένοι και μοναχικοί. Ό,τι δημιουργούν είναι δικό τους έργο, απλά η θεία πρόνοια τους βοηθά να σταθούν στα δικά τους ανθρώπινα πόδια, που τόσο εύκολα λυγίζουν. Έργο του Θεού είναι ένας λαός, που μάτωσε μέσα στην προσπάθειά του ν’ ανακαλύψει τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα στις δομές. Όταν όλα αυτά περνούν μέσα στην ψυχή τού ανθρώπου κι ειδικά του νέου ανθρώπου, δεν μπορεί το σύστημα να είναι σκληρό κι άδικο. Αυτά δικαιολογούνται μόνο σε συστήματα τύπου Βαβυλώνας, όπου το άβουλο ον υποτίθεται πως δε γνωρίζει, ενώ ο εκλεκτός γνωρίζει τα πάντα. Εκεί πρέπει να σκύψει ο άνθρωπος το κεφάλι γιατί μαθαίνει ότι το γενικό καλό απαιτεί θυσίες τις οποίες γνωρίζουν καλύτερα οι εκλεκτοί.

Τα δύο Έπη δημιουργούν ανθρώπους που στην κοινωνική τους δραστηριότητα και στην καλύτερή τους στιγμή θ’ αγωνιστούν για την κατάκτηση του Ιλίου, ενώ στην προσωπική τους ζωή τα πάντα εξαρτώνται από τους ίδιους. Τα λάθη που θα πληρώσουν στην πλειοψηφία τους είναι δικά τους λάθη κι αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν. Οι Θεοί δεν τιμωρούν με τους ανθρώπινους κανόνες. Δίνουν συμβουλές για να βοηθήσουν τον άνθρωπο και η καταπάτηση αυτών των συμβουλών είναι η πηγή των κακών. Όλα τα παραπάνω δείχνουν, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αναλυτικά, γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν κι ούτε θέλουν να κρατήσουν πνευματικά δικαιώματα.

Εξίσου σημαντικό μ’ αυτό είναι κι ένα άλλο στοιχείο, που δίνεται μέσω των Επών. Αυτό είναι ο έρωτας. Σ’ ένα έργο του οποίου η πλοκή έχει να κάνει μ’ έναν ανθρωποφάγο πόλεμο και βασιλιάδες γεμάτους δόξα και σοφία, κυριαρχεί ο έρωτας. Οι Θεοί ερωτεύονται και παιδιά αυτού του έρωτα είναι υπέρλαμπροι ήρωες ή πεντάμορφες νέες. Οι Θεοί μ’ αυτόν τον τρόπο υποδεικνύουν στους θνητούς ν’ αναζητούν τον έρωτα. Δεν υπάρχουν παιδιά μοιχείας, υπάρχουν μόνον παιδιά αγάπης, που κληρονομούν θεϊκά χαρακτηριστικά. Ο πόλεμος της Τροίας γίνεται αποκλειστικά για τον έρωτα. Ο Πάρης —αρνητικός ήρωας για τους Έλληνες, εφόσον είναι αντίπαλος— δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει μισητός. Πώς μπορεί ένας Έλληνας, που κατανοεί τους έρωτες των Θεών, να μισήσει έναν άνθρωπο που έπεσε κι αυτός θύμα του έρωτα; Του δόθηκαν βασίλεια, του δόθηκε σοφία κι αντρειοσύνη, αλλά αυτός προτίμησε τον έρωτα. Αυτός είναι, που δείχνει στους ανθρώπους τι ακριβώς είναι να είσαι Θεός. Τα βασίλεια για τον Πάρη έχουν έγνοιες και σκοτούρες. Η θεϊκή ομορφιά όμως, όταν είναι δίπλα στον άνθρωπο, είναι ευτυχία. Η ευτυχία μέσω του έρωτα είναι η Θέωση για τον άνθρωπο.

Ο έρωτας παρουσιάζεται ανίκητος μέσα στα Έπη. Ο Αχιλλέας, μόνον εξαιτίας του έρωτα, απέχει των μαχών. Ο Αγαμέμνονας, εξαιτίας της στέρησης του δικού του έρωτα, κάνει υπέρβαση εξουσίας. Ο Οδυσσέας εγκαταλείπει θεές, που του υπόσχονται αιώνια δόξα κι αθανασία, για τον έρωτά του. Όλα αυτά, βέβαια, για τον έρωτα που είναι καθαρός και δεν προδίδεται. Η ιστορία της Ελένης είναι μία ιστορία γυναίκας που βρήκε έναν άλλο έρωτα κι αυτό βέβαια δεν είναι έγκλημα, απλά η κοινωνία ήταν πολύ καθυστερημένη, για να δεχτεί το δικαίωμα αυτό σε μία γυναίκα. Η πατριαρχία είναι η δεδομένη κατάσταση στην ελληνική κοινωνία κι απ’ αυτό μπορεί κάποιος να καταλάβει ποιοι έχουν το δικαίωμα στη Θέωση μέσω του έρωτα. Η θέση της γυναίκας είναι ισχνή σ’ ό,τι αφορά τα δικαιώματά της. Οι επιλογές της είναι πάντα σε προκαθορισμένα όρια. Είναι άτιμη και προσβάλλει τους ανθρώπους, όταν κι αυτή ως άνθρωπος αποφασίζει για την προσωπική της ευχαρίστηση και είναι τίμια κι ενάρετη όταν είναι μία σύζυγος, που μεγαλώνει τα παιδιά της ανεχόμενη τους έρωτες του άντρα της. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ιλιάδα και στην κοινωνία που περιγράφει κατά την έναρξη του πολέμου.

Όμως η Ιλιάδα δεν έχει στόχο να διαπαιδαγωγήσει μόνον τους άντρες και να τους μάθει πώς πρέπει να λειτουργούν μέσα σ’ ένα σύνολο και να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Τους μαθαίνει και τι σημαίνει έρωτας και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, που δε σέβεται τους κανόνες του. Η Ελένη δεν κοιμήθηκε πρόστυχα μ’ ένα φιλοξενούμενο του άντρα της. Ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο. Πέρασε χίλιες σκέψεις μέσα από το μυαλό της για ν’ αντισταθεί. Μία γυναίκα που ζει σε μία αντροκρατούμενη κοινωνία βασανίζεται πολύ για να πάρει μία τέτοια απόφαση. Αμύνθηκε, όσο μπορεί ν’ αμυνθεί άνθρωπος στον έρωτα. Όμως ο Μενέλαος πού ήταν; Εκείνη την ώρα έπρεπε να είναι δίπλα της και να τη στηρίξει. Αυτός όμως υπήρξε ένας τυπικός σύζυγος, που αντιλαμβάνεται τη γυναίκα του ως κτήμα του και που πάντα τη βρίσκει εκεί όπου την αφήνει… αυτό όμως δε συνέβη αυτήν τη φορά. Ο Μενέλαος κι ο κάθε άντρας όταν είναι ερωτευμένος, δεν αφήνει το ταίρι του ούτε για μία στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτας, μία συνεχής δυναμική κατάσταση. Όταν κάποιος δεν μπορεί ή δε θέλει ν’ ακολουθεί τους κανόνες του, δεν μπορεί να έχει κι απαιτήσεις. Όμως οι απαιτήσεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ο θεσμός του γάμου. Από εδώ ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος.

Η Ελένη δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί όπως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν παραμελείται. Ο Μενέλαος μπορεί να βαστάει τις παλλακίδες του και να βιάζει όποια θέλει στους πολέμους στους οποίους συμμετέχει, αλλά η Ελένη πρέπει να είναι σωστή σύζυγος. Η προσφορά της Ελένης στο έργο είναι ότι στους μεν άντρες δείχνει ότι πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν τον έρωτα, γιατί ποτέ δε θα μπορούν να προβλέψουν τίποτε. Στις δε γυναίκες ότι ακόμα και σ’ αυτήν τη θεοσκότεινη κοινωνία πρέπει ν’ απαιτούν από τους άντρες την προσήλωση ερωτευμένου και στην αντίθετη περίπτωση να τολμούν. Τόλμησε η Ελένη και μπορεί να μη δικαιώθηκε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε Ελένη δε θα δικαιώνεται.

Στον αντίποδα αυτής της σχέσης Μενελάου κι Ελένης είναι η σχέση Οδυσσέα και Πηνελόπης. Ο τέλειος έρωτας. Μπορεί να ενώνονται με τα συζυγικά δεσμά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν αντικαθιστούν την ερωτική προσήλωση. Η αιώνια αγάπη. Και οι δύο αρνούνται τα πάντα για τον έρωτά τους. Αν ο άντρας ονειρεύεται δόξες, πλούτη και προπαντός ως θνητός αθανασία, ο Οδυσσέας τ’ αρνείται για τον έρωτά του, για την αγάπη του. Θα ήταν αδικία, αυτός ο έρωτας να μην έφτανε στη λύτρωσή του. Λύτρωση γι’ αυτούς ήταν να ζήσουν και να γεράσουν μαζί.

Όλα αυτά αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων και πώς αυτές οι σχέσεις επηρεάζονται από την ύπαρξη του θεσμού τού γάμου. Όταν κάποιος άνθρωπος ζει σε μία κοινωνία, όπου υπάρχει ο νόμιμος γάμος, πιστεύει ότι πάντα αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει τη διατήρηση μίας σχέσης. Η μη προσαρμογή φαίνεται σαν να είναι πρόβλημα των ανθρώπων και όχι του θεσμού. Τα Έπη προσφέρουν τη γνώση του έρωτα που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε θεσμούς και όταν υπάρχει δένει τους ανθρώπους τόσο πολύ, που ο οποιοσδήποτε θεσμός φαίνεται αστεία υπόθεση. Καμία συζυγική υποχρέωση δεν είναι δυσβάσταχτη για τον Οδυσσέα. Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να κάνει πράγματα για τα οποία, αν υπήρχε θεσμός να τα επιβάλλει στους ανθρώπους, θα έκαναν επανάσταση. Οι Έλληνες ζηλεύουν τον Οδυσσέα, που έχει μία γυναίκα που του ανήκει, όπως και της ανήκει ψυχή τε και σώματι. Δεν είναι δύο σάρκες, είναι μία. Αυτό λέει ο Χριστός, αυτό ισχύει σ’ αυτήν την περίπτωση. Ο Μενέλαος και η Ελένη είναι δύο σάρκες και, αν τους δοθεί ευκαιρία, το αποδεικνύουν.

Τελευταίο αφήσαμε ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί κάποιος να πάρει από την Οδύσσεια. Αν ο έρωτας, σύμφωνα με τον Πάρη, είναι το μυστικό της Θέωσης και της τελειότητας, αυτό που είναι το πιο σημαντικό, είναι η ίδια η ζωή. Αυτό το δώρο που λέγεται ζωή και δίνεται από το Θεό σ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει δόξα ούτε μεγαλείο που να μπορούν να συγκριθούν με τη ζωή. Φτωχοί, πλούσιοι, ελεύθεροι, δούλοι, παίρνουν ακριβώς το ίδιο δώρο από το Θεό. Δεν υπάρχουν εκλεκτοί, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Ο Θεός Πατέρας δημιούργησε τα πάντα για τον υιό Του τον άνθρωπο και του έδωσε τη ζωή. Αν αυτός την υποτιμά και βλέπει αδικία σ’ ασήμαντα πράγματα, δε φταίει ο Θεός, φταίει ο άνθρωπος. Διά στόματος Αχιλλέα οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ακόμα και η ζωή τού σκλάβου είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις δόξες και τα μεγαλεία. Η βασιλεία στον κόσμο των νεκρών δεν έχει καμία αξία. Αν η θυσία του Αχιλλέα πρόσφερε στους Αχαιούς την Τροία, αυτοί οι λόγοι του δώσανε ελπίδα και χαρά σ’ όλους του ανθρώπους. Ο ύμνος της ζωής από τον Αχιλλέα είναι μέσα σε δύο σειρές.

Υπάρχουν πολλές μελέτες πάνω στα Ομηρικά Έπη σημαντικότατες και με προσεγγίσεις απ’ όλες τις δυνατές πλευρές όλων των θεμάτων. Για κάθε μία σελίδα των Επών θα μπορούσαν να γραφούν χίλιες. Οι σοφοί όλων των εποχών από τα Έπη αντλούν γνώση. Μέσα στις λίγες αυτές σελίδες δεν μπορεί κάποιος να κάνει μία σοβαρή ανάλυση, ούτε να προσεγγίσει το νόημά τους. Αυτό που κάναμε τώρα, είναι ν’ αντλήσουμε ορισμένα πράγματα που απαιτούνται στη θεωρία μας. Δεν είναι δυνατό να τα πάρουμε χωρίς έστω μία αναφορά κι αυτό, γιατί ο αναγνώστης δεν μπορεί να είναι και τέλειος γνώστης των Επών. Αυτές οι σελίδες γράφηκαν, για να διευκολυνθεί ο καθένας, που προσπαθεί να διαβάσει τη θεωρία, χωρίς να χρειαστεί ν’ ανατρέξει πρώτα στον Όμηρο… πράγμα που έτσι κι αλλιώς στο τέλος πρέπει να κάνει. Δεν μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι Έλληνες δεν κρατάνε πνευματικά δικαιώματα λόγω των Επών και ν’ αφήσουμε απορίες για τη λύση των οποίων πρέπει να ανατρέξει κάποιος σε άλλες πηγές.

Τα στοιχεία που αντλήσαμε, έστω και μ’ αυτήν την περιορισμένη ανάλυση είναι ότι το σύστημα που δημιούργησαν οι Έλληνες, και μέσω αυτού τη δημοκρατία, στηρίζεται στα Έπη. Το σύστημα δεν εξαφάνισε τα Έπη, γιατί μέχρι ενός σημείου το στηρίζουν. Στηρίζουν το σύστημα, εφόσον το μεγάλο επίτευγμα είναι προϊόν του συνόλου. Η λεπτή ισορροπία που υπάρχει μέσα στα Έπη, αφορά τη σχέση μεταξύ της δομής που απαιτείται για να υπάρξει ένα μεγάλο επίτευγμα και των ανθρώπων που την υπηρετούν. Η παιδεία μέσω των Επών δημιουργεί ανθρώπους, που είναι πάντα κοντά σ’ αυτήν την ισορροπία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι Έλληνες. Δεν έχουν ξεχωριστά βιολογικά χαρακτηριστικά, ούτε συγκεκριμένο χρώμα. Δεν είναι υπερευφυείς, είναι απλοί άνθρωποι, όπως όλοι οι άλλοι. Όμως σ’ αυτούς δόθηκε αυτό το δώρο από το Θεό. Πρέπει να γίνει κατανοητό σ’ όλους ότι, όταν υπάρχει ένα σχέδιο, οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό σημαντικό ή ασήμαντο, πάντα υπάρχουν ρόλοι. Ένας απ’ αυτούς τους ρόλους ήταν και το να είσαι Έλληνας.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος αν πάρει παιδεία όμοια με των Ελλήνων, είναι Έλληνας. Αυτούς τους ανθρώπους αναφέρει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Αυτούς που έχουν τον άλλο ρόλο. Ποιοι είναι αυτοί; Αυτοί που δεν κρατούν πνευματικά δικαιώματα, αυτοί που γνωρίζουν για τον έρωτα, αυτοί που θυσιάζονται για τους φίλους τους και τέλος αυτοί που γνωρίζουν την αξία της ζωής και δεν την ανταλλάσσουν με βασίλεια νεκρών. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα δημιουργούν τα Έπη κι οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονται Έλληνες. Ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος πάνω στη Γη ανεξάρτητα από το χρώμα, φυλή και έθνος μπορεί να είναι Έλληνας, εφόσον έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Οι Έλληνες είναι τύπος ανθρώπων, που διαμορφώνεται μέσω συγκεκριμένης παιδείας κι όχι μία συγκεκριμένη φυλή συγκεκριμένου χρώματος. Οι Έλληνες, που υπάρχουν κι αποτελούν το λεγόμενο ελληνικό έθνος, είναι κι αυτοί δημιούργημα του Θεού που υπάρχει κι επιτελεί συγκεκριμένο έργο, όπως θα δούμε αργότερα.

Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο θ’ απορήσει και θ’ αναρωτηθεί αν είναι δυνατό μόνον οι Έλληνες να γνωρίζουν και να εκτιμούν τον έρωτα, τη φιλία και να μην κρατούν πνευματικά δικαιώματα. Άνθρωποι σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη και σ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου αγωνίστηκαν υπέρ των ανθρώπων και βίωσαν όλα τα παραπάνω. Ύμνησαν τον έρωτα, γεύτηκαν την τέλεια φιλία και μετέδωσαν τη γνώση τους. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι και η γνώση τους ανθρώπινη. Το σύστημα, που γεννά τον άνθρωπο, έχει σημασία τι αποδέχεται και τι απορρίπτει. Ο άνθρωπος του Μεσαίωνα μπορεί να τα γνώριζε όλα αυτά, αλλά ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ο Θεός έδωσε γνώση που να δημιουργεί σύστημα κι αυτό κατόπιν να γεννά ανθρώπους που να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτήν τη γνώση, είναι αρκετό να εμφανιστεί ένας άνθρωπος που, χωρίς να προκαλεί τις γενικές κοινωνικές αντιλήψεις, να έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει όμοιούς του με ανώτερη γνώση. Επιδίωξη του Θεού ήταν η δημιουργία ενός λαού, που θα μπορεί να λειτουργεί ως σύστημα, αποδεχόμενος και τα αρνητικά της λειτουργίας του, αλλά σε μία οριακή κατάσταση θα υπάρχει δυνατότητα έκρηξης, που να μεταλλάσσει την κοινωνία σε θεία κοινωνία. Η τέλεια και πλήρης γνώση δόθηκε στους Έλληνες κι αυτό που πρέπει να βρούμε είναι τι ακριβώς παρήγαγαν αυτοί και πώς βοηθιέται η εξέλιξη του Σχεδίου.

Όμως πριν δούμε αυτό, θα πρέπει ν’ αναφερθούμε πρώτα και στον άλλο λαό, που είναι δημιούργημα του Θεού κι αποτελεί το άλλο όριο. Οι Ιουδαίοι, που τόσο πολύ κατακρίθηκαν από τους υποκριτές και τόσο πολύ βασανίστηκαν ανά τους αιώνες, είναι παιδιά του Θεού που υπηρέτησαν το Σχέδιό Του. Ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς γνώση, αλλά με τρόπο εντελώς διαφορετικό, αποδίδοντάς τους τα επιθυμητά γι’ Αυτόν χαρακτηριστικά. Οι Ιουδαίοι προετοιμάστηκαν ειδικά για να σταυρώσουν το Χριστό κι έκαναν αυτό που έπρεπε σύμφωνα με το Σχέδιο του Θεού. Σταύρωσαν το Υιό του Θεού που γεννήθηκε ανάμεσά τους. Σταύρωσαν τον ίδιο τους τον εαυτό, σταυρώνοντας το λυτρωτή τους.

Η εκτέλεση του καθήκοντός τους και άρα του θελήματος του Θεού, αποκαλύπτεται μέσα από το Λόγο του Χριστού. Όταν ο Χριστός προλέγει τη Σταύρωσή Του και ο Πέτρος Τον λυπάται, η απάντηση Του είναι: (Ματθ. 16.23) “ο δε στραφείς είπε τω Πέτρω. ύπαγε οπίσω μου, Σατανά. σκάνδαλον μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων.” (Αυτός δέ εστράφη εις τόν Πέτρον καί είπε, “Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά… μού είσαι σκάνδαλον, διότι δέν σκέπτεσαι τά αρεστά εις τόν Θεόν αλλά τά αρεστά εις τούς ανθρώπους”.). Ο Χριστός επιδίωκε τη Θυσία και οι Ιουδαίοι ενέργησαν κατά τον τρόπο που επιδίωκε ο Θεός. Τα χαρακτηριστικά των Ιουδαίων, που τους έκαναν άκρως απαραίτητους για το Σχέδιο του Θεού, δόθηκαν από τον Ίδιο το Θεό μέσω της γνώσης. Σ’ αντίθεση με τους Έλληνες οι Ιουδαίοι είχαν συνεχή επαφή με το Θεό. Από την εποχή του Αβραάμ μέχρι το Μωυσή και τους προφήτες, ο Θεός αποκάλυπτε τα όσα έπρεπε ν’ αποκαλύψει μέσω επαφής. Αν ο Θεός δεν εμφανίστηκε στους Έλληνες για να μην τους τρομάξει, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι με τους Ιουδαίους επιδίωκε ακριβώς το αντίθετο.

Η εμφάνιση του Θεού συνοδεύεται πάντα από δωρεά γνώσης. Η γνώση αυτή είναι τέλεια κι ανίκητη. Ό,τι δίνει ο Θεός είναι τέλειο και ανίκητο. Αυτή η γνώση, όπως και η οποιαδήποτε γνώση, για να έχει νόημα και ν’ αποφέρει κέρδος, πρέπει να καλλιεργείται. Πρέπει να οδηγεί τον άνθρωπο σε προβληματισμό, τα αποτελέσματα του οποίου θα τον βοηθούν στη ζωή του. Όλα αυτά ισχύουν για τον ελεύθερο άνθρωπο, όχι για τον φοβισμένο. Όταν ο άνθρωπος είναι φοβισμένος, τη γνώση αυτή δεν τη χρησιμοποιεί σαν εργαλείο, παρά τη βαστάει νεκρή και μέσω αυτής βασανίζεται. Αυτός ο βασανισμός είναι αποτέλεσμα των όσων προκύπτουν, εξαιτίας της απευθείας εμφάνισης του Θεού σε κάποιον, που αυτόματα τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους. Αυτό επιφέρει ως άμεση συνέπεια τα πνευματικά δικαιώματα, που οδηγούν σε κοινωνία τύπου Βαβυλώνας. Ο ίδιος μπορεί να μην τα εκμεταλλευτεί σε βάρος των άλλων, αλλά είναι βέβαιο ότι κάποιοι άλλοι θα το κάνουν. Όταν έχει κάποιος πνευματικά δικαιώματα, που έχουν σχέση με το Θεό, αυτά είναι αναμφισβήτητα. Η τέλεια γνώση που του προσφέρει ο Θεός τον κάνει αήττητο κι υπεράνω κριτικής. Αυτό σε συνδυασμό με μία μεγάλη δοκιμασία που απαιτεί άμεσες και τέλειες λύσεις, καθιστούν τον εκλεκτό αναμφισβήτητο κι ως ηγέτη.

Ό,τι υπήρξε ο Τρωικός πόλεμος για τους Έλληνες, υπήρξε η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο. Η περιγραφή αυτών των γεγονότων αποτελούν για τον κάθε λαό την παιδεία του. Οι διαφορές τους είναι αυτές, που προσδίδουν τα χαρακτηριστικά στους λαούς, που διαπαιδαγωγούνται μέσω αυτών. Όταν ένας άνθρωπος διαβάζει την Παλαιά Διαθήκη, αποκτά εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από κάποιον, που διαβάζει τα Ομηρικά Έπη. Τα χαρακτηριστικά των Ιουδαίων προέρχονται από την παιδεία τους, που είναι η Παλαιά Διαθήκη. Αν τα Έπη δίνουν στους Έλληνες βαθμούς ελευθερίας, ώστε να σκέφτονται ακόμα κι όταν υπηρετούν δομές, η Παλαιά Διαθήκη κάνει ακριβώς το αντίθετο. Όσες φορές οι άνθρωποι προσπάθησαν, μέσα στα πλαίσια της φύσης τους, να σκεφτούν και να πράξουν ανάλογα, βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη θέση.

Ο Αγαμέμνονας της εξόδου, ο Μωυσής, ποτέ δε βρέθηκε αντιμέτωπος με κανέναν άνθρωπο, που να έχει το δίκιο με το μέρος του. Τα συμβούλια των Αχαιών στην Παλαιά Διαθήκη δεν έχουν κανένα νόημα. Οι Αχαιοί, όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, πήραν κατά καιρούς σωστές και λανθασμένες αποφάσεις. Όμως η αναζήτηση των σωστών, τους έκανε να εξετάζουν όλες τις πιθανές προτάσεις. Οι σωστές απαντήσεις δεν προέρχονταν ποτέ από το ίδιο πρόσωπο. Ο Αγαμέμνων ήταν αρχηγός, αλλά όχι αλάνθαστος. Από την πλευρά των Ιουδαίων συναντάμε μία τελείως αντίθετη κατάσταση. Ό,τι έλεγε ο Μωυσής ήταν τέλειο, αφού προερχόταν από το Θεό. Ο Θεός πραγματοποιούσε θαύματα, για να βεβαιωθεί ο λαός ότι υπάρχει και τους βοηθά, αλλά αυτά τα θαύματα δικαίωναν στην πραγματικότητα τις επιλογές του Μωυσή.

Όταν αναφερθήκαμε στην αρχή στην Αίγυπτο, είπαμε ότι εκεί ήταν το ιδανικό μέρος για την εμφάνιση του Θεού, εφόσον το δίλημμα δεν είναι και τόσο δίλημμα. Ο άνθρωπος έχει να επιλέξει μεταξύ μίας οργανωμένης κοινωνίας, που μόνον αυτή μπορεί να δαμάσει το Νείλο και να μετατρέψει το χώρο σε όαση, και του θανάτου στην έρημο. Αυτήν την έρημο προσπάθησαν να διασχίσουν οι Ισραηλίτες. Αν οι Αχαιοί θέλησαν να καταλάβουν το Ίλιον και να πάρουν πίσω την Ελένη, οι Ισραηλίτες θέλησαν να διαβούν την έρημο. Η διάβαση της ερήμου γι’ αυτούς ήταν η βασική προϋπόθεση για την πολυπόθητη ελευθερία. Όμως αυτή η διάβαση, χωρίς τη βοήθεια του Θεού, θα ήταν αδύνατη. Ο Θεός δημιούργησε μία τέτοια κατάσταση για τους Ισραηλίτες, ώστε να είναι αδύνατο να μην υπακούσουν. Η ανυπακοή ισοδυναμούσε με θάνατο. Οι Αχαιοί μπορούσαν να πάρουν μία απόφαση λανθασμένη, που να είχε κόστος σ’ ανθρώπινες ζωές και σε χρόνο, όσον αφορά την κατάκτηση της Τροίας, αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η λανθασμένη απόφαση δε θα τους οδηγούσε σε αφανισμό.

Οι Ισραηλίτες ήταν άμεσα εξαρτώμενοι από το Θεό. Αν ο Θεός δεν πρόσφερε γνώση και θαύματα μαζί, δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Όταν περιμένει ένας λαός ολόκληρος τη λύση από το Θεό, σημαίνει ότι κατ’ αρχή υπακούει απόλυτα σ’ αυτόν μέσω του οποίου έρχεται η λύση του Θεού. Ο Μωυσής σε κάθε περίπτωση είχε τον έλεγχο της κατάστασης. Τα συμβούλια ήταν περιττά. Ο άνθρωπος, ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, μπορεί να συλλάβει μία λύση, που στην καλύτερή της μορφή, απλά θα πλησιάζει την τέλεια. Όμως είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο να βρίσκει αυτός και μόνον αυτήν την ιδανική λύση συνεχώς. Όταν δεν μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι αδύνατο να υπάρξει ξεχωριστή τάση μέσα στο λαό. Αν ο Μωυσής είναι ο Αγαμέμνονας κι είναι αλάνθαστος εξαιτίας της θείας επέμβασης, τότε μέσα από το λαό είναι αδύνατο να ξεχωρίσουν άνθρωποι όπως ο Οδυσσέας, ο Αχιλλέας κι οι υπόλοιποι προικισμένοι άντρες. Ο Οδυσσέας δεν είναι αλάνθαστος, εκτιμάται όμως από τους Αχαιούς γιατί είναι έξυπνος κι απ’ αυτήν την εξυπνάδα μπορεί να παραχθεί μία καλή πρόταση. Εδώ ακριβώς είναι και η διαφορά. Όταν υπάρχει η σωστή λύση για ένα πρόβλημα που απασχολεί ένα λαό, κανένας δεν ενδιαφέρεται ποιος από τους απλούς ανθρώπους είναι πιο κοντά στη λύση. Ούτε ενδιαφέρει το λαό αν αυτός ο άνθρωπος μπορεί να έχει άλλη άποψη πιο σωστή σε θέματα για τα οποία δεν έχει δοθεί γνώση μέσω του Θεού.

Αυτό το λεπτό σημείο είναι πολύ σημαντικό κι απ’ αυτό αρχίζουν και δημιουργούνται τ’ άσχημα φαινόμενα και το κακό μοντέλο της κοινωνίας. Ο εκλεκτός άνθρωπος, αυτός δηλαδή που έχει επαφή με το Θεό, δεν παίρνει συνολική γνώση. Η γνώση του είναι μερική. Προκύπτει κάτι κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος εμφανίζεται ο Θεός και δίνει γνώση. Όμως η απόλυτη εξουσία που παίρνει λόγω των πνευματικών δικαιωμάτων, του δίνει τη δυνατότητα να εκφράζει τη δική του γνώμη, την προσωπική του άποψη και σε θέματα για τα οποία δεν έχει γνώση μέσω του Θεού. Επειδή όμως ο λαός είναι απόλυτα υπάκουος σ’ αυτόν, δέχεται κι υπακούει και στις απόψεις, που είναι δικές του και προσωπικές. Όταν οι γνώσεις είναι αυτού του είδους, επιδέχονται πάντα κριτική κι όσες πιθανότητες έχει ένας απλός άνθρωπος με την ίδια ευφυΐα να βρει το σωστό, τόσες έχει και ο εκλεκτός. Αυτό όμως δε συμβαίνει, γιατί οι υπόλοιποι έχουν ισοπεδωθεί και δεν μπορούν ν’ αμφισβητήσουν καμία άποψη του ηγέτη, εφόσον μόνον αυτός ξέρει από που αυτή προέρχεται.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θ’ αναφερθούμε στην Εντολή της μοιχείας. Ο Θεός δίνει την Εντολή “ου μοιχεύσεις”. Ο Μωυσής έχει τη δική του φιλοσοφία σ’ αυτό το θέμα και νομίζει ότι είναι η σωστή. Αυτό τον κάνει να μη ρωτήσει ποτέ το Θεό για τη μοιχεία… πότε έχουμε μοιχεία, πότε κάποιος είναι μοιχός. Δε ρωτάει τίποτε για τον έρωτα, που είναι πολύ σημαντικός στα Ομηρικά Έπη… αν πρέπει να υπάρχει έρωτας για να υπάρξει γάμος κι όλες τις σχετικές ερωτήσεις. Ο Θεός δίνει αυτά που είναι να δώσει κι είναι τέλεια. Η Εντολή αυτή είναι τέλεια. Δεν μπορεί κανένας να την αμφισβητήσει. Όμως η φιλοσοφία του Μωυσή πάνω στο θέμα γενικά, είναι φιλοσοφία και συνεπώς άποψη απλού ανθρώπου. Ο καθένας έχει τη φιλοσοφία του και σ’ αυτό το σημείο, εφόσον δε δόθηκε γνώση από το Θεό, πρέπει να γίνει πνευματική μάχη μεταξύ των ανθρώπων… αυτό όμως δε συμβαίνει. Ο Μωυσής, ο αναμφισβήτητος ηγέτης, περνά την προσωπική φιλοσοφία του μέσα στο λαό σαν να πρόκειται για θεία γνώση, χωρίς αυτό να συμβαίνει. Όταν είναι εξαιτίας του Θεού σε μερικά θέματα και προβλήματα αλάνθαστος, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και σε άλλα θέματα, πράγμα όμως που πρέπει να συμβεί. Σ’ αυτό ακριβώς πρέπει ν’ αναζητηθεί και η παγίδα του Θεού. Η παγίδα αυτή στήθηκε για να παρασύρει το λαό αυτό σ’ έναν τρόπο ζωής και στην ανάπτυξη ενός μοντέλου, που υπηρετεί τα σχέδιά Του.

Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, οι διαφορές μεταξύ των δύο λαών προέρχονται από τη διαφορετική αντίληψη για το Θεό. Οι Έλληνες μέσω του Δωδεκάθεου ποτέ δεν αισθάνονταν το μεγάλο φόβο. Ήλπιζαν στη βοήθεια κάποιου Θεού και φρόντιζαν να τους τιμούν όλους. Γνώριζαν ότι ο Δίας είχε προαποφασίσει για πολλά πράγματα, που αφορούν το ανθρώπινο γένος, αλλά γνώριζαν επίσης ότι πολλοί Θεοί θα έδιναν την όποια βοήθειά τους σε προσωπικό επίπεδο. Από την άλλη πλευρά οι Ιουδαίοι γνώρισαν την πραγματική φύση του Θεού που είναι Μοναδικός, Πανίσχυρος και Πάνσοφος. Το φορτίο αυτού του Θεού είναι βαρύ για τους ώμους των ανθρώπων κι ως εκ τούτου η απόσταση από το θάνατο ελαχιστοποιείται. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τι ακριβώς λέει ο Θεός κι ο φόβος τον παραλύει. Φοβάται και παρεξηγεί. Δεν αγαπά το Θεό όπως θέλει Αυτός, αλλά Τον τρέμει, όπως επιθυμούν οι άθλιοι. Ο άνθρωπος δε φέρεται “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Πατέρα κι αυτό είναι η αιτία του κακού.

Χρήσιμο είναι εδώ ν’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα, για να γίνει εύκολα κατανοητό, πώς ο άνθρωπος παραλύει από το φόβο κι, ενώ πρέπει να ακούσει το Λόγο του Θεού για να λυτρωθεί, κάνει το ακριβώς αντίθετο. Παρακούει και πάει κατευθείαν στην Κόλαση. Ο Θεός, ό,τι λέει, είναι σωστό και τέλειο. Αν όμως ο άνθρωπος δεν τα κατανοεί και τα βαστά ανερμήνευτα, ο Λόγος είναι θάνατος. Όταν ο Μωυσής πήγε στο όρος Σινά να πάρει για δεύτερη φορά τις Εντολές Του, ο Θεός του μίλησε και του είπε σε ελεύθερη μετάφραση: “Είμαι ο Κύριος και Θεός, γεμάτος συμπόνια και έλεος, με υπομονή και καλοσύνη ανεξάντλητες. Ελεώ χιλιάδες αμαρτωλούς, ξεχνώ το κακό, την αδικία και την αμαρτία. Αλλά τιμωρώ τον ένοχο, φέρνοντας τις συνέπειες της αμαρτίας του πάνω στα παιδιά του και στα παιδιά των παιδιών του ως την τρίτη και την τέταρτη γενιά”. Ο Θεός, εφόσον είναι τέλειος και πανάγαθος, αυτά που λέει στους ανθρώπους, που θεωρεί παιδιά Του, είναι αληθινά. Όμως εδώ με την πρώτη ματιά, πέφτει σ’ αντιφάσεις. Είναι δυνατόν ο Θεός να πέσει σε αντίφαση; Πώς γίνεται, ενώ λέει ότι έχει καλοσύνη ανεξάντλητη, ότι ελεεί χιλιάδες αμαρτωλών και ότι ξεχνά την αδικία και την αμαρτία να τιμωρεί και μάλιστα τόσο σκληρά ανθρώπους, που δε φταίνε σε τίποτε; Όταν κάποιος τιμωρεί τα παιδιά κάποιου που έφταιξε, είναι άδικος και σκληρός ακόμα και για τ’ ανθρώπινα μέτρα. Είναι δυνατόν ο Θεός να είναι τόσο άδικος; Είναι δυνατόν ο Θεός να λέει ψέματα; Τίποτε βέβαια απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει. Απλά ο Θεός βλέπει, ενώ ο άνθρωπος είναι τυφλός και φοβισμένος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Θεός δίνει Εντολές, που είναι τέλειες, αλλά αποφέρουν θετικά αποτελέσματα μόνον όταν ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να σκεφτεί.

Μία από τις Εντολές λέει: “ου μοιχεύσεις”. Ο Υιός του Θεού μίλησε για μοιχεία κι εκτός απ’ αυτό δεν τιμώρησε τη συλληφθείσα. Οι Ιουδαίοι λιθοβολούσαν τις μοιχαλίδες κι αυτό το έκαναν επειδή υποτίθεται τηρούσαν τις Εντολές του Θεού. Ποιο είναι το σωστό; Αυτό που λέει ο Θεός; Αυτά που κάνουν οι Ιουδαίοι; Ή μήπως αυτά που λέει, αλλά και κάνει ο Υιός Του; Εφόσον ο Χριστός λέει ότι όσα κάνει, τα έμαθε από τον Πατέρα Του, γιατί αντιδρά διαφορετικά απ’ αυτούς, που τηρούν κατά γράμμα τις Εντολές Του; Έτσι αρχίζει και φαίνεται η παρεξήγηση των λόγων του Θεού. Οι Ιουδαίοι, απλούστατα, δε γνωρίζουν τι σημαίνει μοιχεία. Ο Θεός τούς λέει να μην είναι μοιχοί, αλλά κι όταν είναι, τους βεβαιώνει ότι το ξεχνά, όπως ξεχνά όλα τα κακά και τις αδικίες. Για να ξεχάσει όμως κάποιος, όσο σημαντικό κι αν είναι αυτό, όσο καλή διάθεση κι αν έχει, πρέπει αυτό πρώτα να εξαλειφθεί. Δεν μπορεί ο Θεός να ξεχάσει τη μοιχεία κάποιου, όταν αυτή εξακολουθεί να υπάρχει.

Η τιμωρία συνίσταται στο γεγονός ότι τα παιδιά της μοιχείας είναι δυστυχισμένα και η διαιώνιση της τιμωρίας και το πέρασμά της από γενιά σε γενιά οφείλεται στο ότι ο άνθρωπος ό,τι βλέπει από τον πατέρα του, αυτό κάνει. Αν μεγαλώσει μέσα σε μία οικογένεια, που χαρακτηρίζεται από τη μοιχεία, την ίδια οικογένεια θα φτιάξει. Έτσι αντιλαμβανόμαστε, γιατί δεν υπάρχει αντίφαση στο Λόγο του Θεού. Ενώ είναι τέλειος και γεμάτος συμπόνια, μιλά για τιμωρία. Μιλά σε πρώτο πρόσωπο… τιμωρεί, όχι επειδή Τον ενδιαφέρει να τιμωρήσει, αλλά επειδή Αυτός είναι ο Δημιουργός. Όταν αυτός δημιουργεί και δίνει χαρακτηριστικά τα οποία ο άνθρωπος αλλοιώνει με την παρεξήγηση των λόγων Του, τότε Αυτός τον τιμωρεί, επειδή Αυτός τον έφτιαξε μ’ αυτόν τον τρόπο. Οι Ιουδαίοι αδυνατώντας να ερμηνεύσουν ελεύθερα και χωρίς φόβο το Λόγο Του, φυσικό είναι να τρέμουν το θυμό Του και να υπακούουν σ’ αυτούς, που υποτίθεται πως είναι οι εκλεκτοί του. Ο φόβος τους απέναντι στο Θεό προέρχεται: πρώτον από το Λόγο Του και δεύτερον καλλιεργείται απ’ αυτούς που έχουν συμφέρον απ’ αυτόν το φόβο και είναι οι άθλιοι δούλοι.

Οι Έλληνες νιώθουν δέος απέναντι στο Θεό κι αυτό εμπεριέχει την έννοια του “φόβου”. Όμως αυτός ο φόβος δεν τυφλώνει, ούτε κάνει τον άνθρωπο δούλο. Οι Έλληνες αγαπάνε πραγματικά το Θεό κι αυτή η αγάπη τους ωθεί προς την ελευθερία. Ο φόβος όμως τους κάνει ν’ ανέχονται χαλαρά συστήματα κι αυτό το διπλό συναίσθημα είναι το χαρακτηριστικό, που δίνεται μέσω των Επών και δημιουργεί το σύστημά τους. Οι Ιουδαίοι, αντίθετα, μέσω του φόβου τους, αναπτύσσουν μία αγάπη μ’ άρρωστα χαρακτηριστικά. Αγαπούν και μισούν το Θεό ταυτόχρονα. Τον θεωρούν Τέλειο και Πανάγαθο, αλλά αυτά συγκρούονται με την άποψη περί σκληρότητας και τιμωρίας. Όλα αυτά γεννούν αντικρουόμενα συναισθήματα και σκέψεις και γεννούν τη βλασφημία. Ο Ιουδαίος αγαπά το Θεό, αλλά επειδή αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ του Λόγου Του κι αυτού των αθλίων, αισθάνεται βρώμικος. Ενώ βλέπει το Θεό τέλειο, δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει αυτά που του υποδεικνύουν και σκέφτεται άσχημα πράγματα. Σκέπτεται άσχημα πράγματα για τον εαυτό του, τ’ αποδίδει στο Θεό, αισθάνεται αμαρτωλός και βασανίζεται.

Όμως τίποτε απ’ αυτά που γεννιούνται στη φαντασία τού ανθρώπου δε συμβαίνει. Ο άνθρωπος είναι καθαρός κι ο Θεός τον αγαπά. Ό,τι κι αν σκεφτεί, ό,τι κι αν κάνει, ο Θεός τον βλέπει σαν παιδί Του. Ο νεαρός Ιουδαίος που αισθάνεται βρώμικος, επειδή δεν ακολουθεί τα όσα του λένε οι πρεσβύτεροι, πρέπει να είναι σίγουρος ότι ο Θεός τον αγαπάει με την ίδια αγάπη που έχει για τον Υιό Του. Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή στον τέλειο Θεό αποδίδονται οι βρώμικες προθέσεις των αθλίων. Η αθλιότητα και η βρωμιά παρουσιάζονται σαν τελειότητα κι ο νέος αισθάνεται βρώμικος, ενώ στην πραγματικότητα είναι κοντά στο Θεό.

Όταν αναφερθήκαμε στη γέννηση της Βαβυλώνας, που είναι σύστημα, θεωρήσαμε απαραίτητη προϋπόθεση την αμαρτία. Τ’ οποιοδήποτε σύστημα πρέπει κατ’ αρχήν να βρίσκεται στην πατριαρχία. Αυτό σημαίνει ότι, για να λειτουργήσουν αυτά τα δύο συστήματα, θα έπρεπε να μπουν σ’ αυτήν τη φάση. Όμως ποιος έκανε το αμάρτημα; Τι λένε οι Γραφές; Από τη στιγμή που θεωρούμε τη δοθείσα γνώση και στους δύο λαούς αληθινή, τη γνώση γι’ αυτό μπορούμε να την αντλήσουμε μόνον απ’ αυτές. Αυτό σημαίνει ότι το αμάρτημα θα περιγράφεται για τον κάθε λαό, είτε στα Ομηρικά Έπη είτε στην Παλαιά Διαθήκη. Από τη στιγμή που οι Έλληνες είναι προορισμένοι ν’ αγωνιστούν για την κατάκτηση της Τροίας, υπηρετώντας ένα σύστημα, το αμάρτημα θα πρέπει να το αναζητήσουμε σ’ αυτό το οποίο είναι ακριβώς απαραίτητο για την έναρξη του αγώνα.

Το πρόβλημα ξεκινά και πάλι από τον όφι, δηλαδή τον άντρα, που εξαιτίας της πονηριάς του, βάζει τους ανθρώπους ενώπιον καταστάσεων, που, ενώ θεωρητικά υπηρετούν κοινά συμφέροντα, παρ’ όλ’ αυτά προκαλούν όλα τα δεινά. Ο άντρας στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Οδυσσέας, που εντάσσει τους βασιλιάδες των Αχαιών στον όρκο. Ο όρκος έχει τη δύναμη να εκμηδενίζει το σκεπτόμενο άνθρωπο, γιατί τον φέρνει σε αντιπαράθεση όχι με ανθρώπους, αλλά με τον Ίδιο του το Θεό. Ο όρκος είναι ο θάνατος. Όρκος = Θάνατος = 30. Ο Οδυσσέας καταφέρνει κι αποσπά αυτόν τον όρκο στη μοναδική στιγμή που ήταν δυνατό για τους Αχαιούς. Βασιλιάδες υπέρλαμπροι διεκδικούσαν την πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο. Λίγες στιγμές πριν την επιλογή όλοι ήταν διατεθειμένοι να ορκιστούν, αφού κανένας δεν ήξερε ποια θα ήταν η τύχη του και η ελπίδα που έτρεφε ο καθένας τους, τον έκανε εύκολο θύμα δέσμευσης. Ο όρκος είναι καρπός του δέντρου της γνώσης και στην προκειμένη περίπτωση υπήρχε στα χέρια του όφι, δηλαδή του άντρα.

Ανεξάρτητα όμως από το επίπεδο της γνώσης του άντρα το ζητούμενο στο αμάρτημα είναι να παρασυρθεί η γυναίκα. Αν η γυναίκα δεν παραδοθεί, ώστε να οδηγηθεί στη θυσία, η μετάλλαξη της κοινωνίας είναι αδύνατη. Οι Έλληνες σ’ αντίθεση με τους Βαβυλώνιους, δεν είχαν τα οφθαλμοφανή κέρδη του συστήματος. Οι γυναίκες των Ελλήνων δεν ήταν δυνατό να παραιτηθούν από την εξουσία, γιατί ήταν αδύνατο να υπάρξει η μεγάλη διαφορά στο επίπεδο ζωής των παιδιών τους. Ήταν απαραίτητο η γυναίκα να πεισθεί κι αυτό γίνεται μόνο με τη γνώση. Οι άντρες κατάφεραν μέσω της παιδείας που διοχέτευσαν στις γυναίκες, να τις κάνουν να σκέφτονται όμοια μ’ αυτούς κι είδαμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για την κοινωνία. Η γυναίκα όταν μαθαίνει ν’ αναζητά τη δόξα και τα μεγαλεία, γίνεται κατ’ αρχήν επικίνδυνη για τα παιδιά της.

Όταν η δόξα κοστίζει σ’ ανθρώπινες ζωές και η γυναίκα την αναζητά, δεν είναι δυνατό να την αναζητά μέσω της θυσίας των παιδιών των άλλων γυναικών και όχι των δικών της. Η γυναίκα που αντιλαμβάνεται και δέχεται τη θυσία για έννοιες όπως η τιμή ή η προσβολή, είναι έτοιμη να διαπράξει την αμαρτία. Ποια είναι αυτή; Η Ιφιγένεια. Η Ιφιγένεια είναι η γυναίκα εξαιτίας της οποίας οι Αχαιοί βρέθηκαν έξω από τον Παράδεισο. Οι άντρες ήταν δεσμευμένοι και γνώριζαν το θάνατο, αλλά η κοινωνία μπήκε στο σύνολό της μέσα σ’ αυτόν εξαιτίας της θυσίας της γυναίκας. Η τρομερή θεϊκή ευφυΐα που έγραψε την Ιλιάδα παρουσιάζει τη θυσία της Ιφιγένειας με τέτοιον τρόπο, ώστε, όπως και στην περίπτωση του Αχιλλέα, να μη μπορεί ο άνθρωπος να ξεφύγει. Οι Έλληνες δεν είχαν πρόβλημα να δώσουν γνώση στη γυναίκα, γιατί αντίθετα από την περίπτωση της Βαβυλώνας, αυτή η γνώση διαιώνιζε το προπατορικό αμάρτημα.

Οι Έλληνες δε θεωρούσαν κατώτερες τις γυναίκες όπως οι Ασιάτες, αλλά μέσω της γνώσης κατάφεραν ν’ αποσπούν απ’ αυτές την τόσο απαραίτητη θυσία. Στη Βαβυλώνα οι γυναίκες τύγχαναν μεταχείριση ανάλογης των ζώων κι επειδή ο πλούτος τής έδινε δυνατότητα ανάπτυξης ισχυρού συστήματος, η όποια αντίδρασή τους ήταν ασήμαντη υπόθεση. Αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο το προπατορικό αμάρτημα ήταν στο σύνολο του χρόνου στιγμιαίο και τύγχανε μόνον απλής αναφοράς. Η γνώση ήταν επικίνδυνη να δίνεται στη γυναίκα, γιατί το σύστημα σε κάθε περίπτωση είχε μόνο να χάσει. Στην Ελλάδα αντίθετα, όπου η δύσκολη επιβίωση απαιτούσε την αρωγή της γυναίκας κι επιπλέον δεν υπήρχε μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμών στ’ αστικά κέντρα, η ταπείνωσή της ήταν δύσκολη υπόθεση. Δεν μπορούσε κάποιος να διατηρεί πλούτο και ισχύ, έτσι ώστε η πορνεία να πάρει υπερβολικές διαστάσεις. Το μόνο που μπορούσε να γίνει, κι έγινε από το Θεό, ήταν να δίνεται συνεχής γνώση σ’ αυτές, ώστε να διατηρούν θεωρητικά υψηλή θέση στην κοινωνία, που πρακτικά θα εξαφανίζεται μέσω της θυσίας. Πλέκουν οι άντρες το εγκώμιο στις γυναίκες δείχνοντας εκτίμηση στην ισχύ τους, αλλά μέσω ψευδών καταστάσεων την υποβιβάζουν και παίρνουν την εξουσία, που είναι απαραίτητη.

Στην Ιλιάδα βλέπει κάποιος το μεγαλείο και τη δόξα της Ιφιγένειας που ευνοεί το σύστημα, ενώ η ίδια ευφυΐα βάζει στο στόμα της Ελένης λόγια, που θίγουν τη γυναίκα κι ευνοούν το σύστημα. Ο αναγνώστης βλέπει μία γυναίκα που θυσιάζεται να κερδίζει την εκτίμηση των αντρών, ενώ στη δεύτερη περίπτωση μία γυναίκα, που απλά φέρθηκε ως άνθρωπος κι ακολούθησε τον έρωτα να βρίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Οι άντρες μαλώνουν μεταξύ τους για τις δούλες που εξαναγκάζουν σε πορνεία, ενώ η γυναίκα που αποφάσισε για την αυτοδιάθεσή της, δέχεται ως φυσιολογικό να είναι στόχος κατάκρισης και φτάνει μέχρι την αυτοκατάκριση. Μέσω της Ιλιάδας η γυναίκα μαθαίνει να σκέφτεται όπως συμφέρει το σύστημα. Παγιδεύεται μέσα σε συνθήκες, που είναι επινοήσεις των αντρών και χάνει την ταυτότητά της.

Οι Ιουδαίοι έπρεπε να λιθοβολήσουν τη γυναίκα που είναι μοιχαλίδα, για να τρομάζουν τις υπόλοιπες, που δεν είχαν την παραμικρή γνώση. Αντίθετα οι Έλληνες έπρεπε να δώσουν τη γνώση και να μάθουν τη γυναίκα να σκέφτεται, όπως τους συμφέρει… να αισθάνεται ατιμασμένη, κατακριτέα και πόρνη, όταν τολμούσε να ξεφύγει από την αθλιότητα της μοιχείας. Η Ελληνίδα έχει τη δυνατότητα να δει τη μοιχεία και την αθλιότητά της, αλλά μέσω αυτής της γνώσης προτιμά την αυτοταπείνωση από την ελευθερία, που δήθεν επισύρει την κοινωνική κατακραυγή. Η διαφορά που προκύπτει στο τέλος και δίνεται μέσω της γνώσης μεταξύ των γυναικών αυτών και των γυναικών της Βαβυλώνας είναι ότι ο μόνος που βρίσκει τη λύτρωση του έρωτα και τη Θέωση είναι ο Οδυσσέας, που επινόησε έναν όρκο, που δεν τον αφορούσε. Ο Αγαμέμνονας αντίθετα, ο οποίος ήταν ο υπαίτιος της θυσίας και η θυσιαζόμενη ήταν κόρη του, βρήκε το θάνατο όχι στο πεδίο της μάχης, αλλά μέσα στο ίδιο του το σπίτι από την ίδια του τη γυναίκα.

Αυτό σημαίνει απλά ότι ο Έλληνας που θ’ αποφασίσει τη θυσία, φερόμενος ως άντρας-εξουσία μέσα στην οικογένεια, βρίσκεται πολύ κοντά στο θάνατο, εφόσον ο έρωτας εξαφανίζεται και η γυναίκα είναι πολύ δυνατή για να βασανίσει τον άντρα. Η γυναίκα που έχει γνώση μπορεί ν’ αυτοταπεινωθεί για τα όσα πιστεύει, αλλά είναι αδύνατο να μη στείλει στην Κόλαση αυτόν που θεωρεί υπαίτιο της όλης κατάστασης. Αυτήν τη δυνατότητα τη δίνει η γνώση, που προσανατολίζει την ισχύ της γυναίκας. Αντίθετα η γυναίκα που δεν έχει γνώση, διαθέτει την ισχύ, αλλά δε γνωρίζει το σωστό ή το λάθος. Νομίζει ότι το σωστό είναι να σέβεται τις όποιες αποφάσεις του άντρα, γιατί έτσι νομίζει ότι επιθυμεί ο Θεός. Δέχεται την ταπείνωση, χωρίς να γνωρίζει τα δικαιώματά της ως άνθρωπος-δημιούργημα του Θεού. Στην περίπτωση των Ελλήνων το Ξύλον δηλαδή το Θήλυ είναι η Ελλάς, που γεννά τους Έλληνες. Ενώ η γυναίκα στη θέση της Εύας ήταν η Ιφιγένεια. Ο καρπός που γεύτηκε η Ιφιγένεια ήταν ο καρπός της γνώσης των όσων μεγάλων θα προέκυπταν για τους Έλληνες από την κατάκτηση της Τροίας. Ελλάς = Ξύλον = Βαβυλών = 19.

Οι Ιουδαίοι κι αυτοί με τη σειρά τους έπρεπε να διαπράξουν το προπατορικό αμάρτημα, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση ο Θεός θα έπρεπε να νικήσει κατ’ αρχήν δύο εμπόδια: πρώτον η κοινωνία θα έπρεπε να παραμείνει τύπου Βαβυλώνας και δεύτερον να δοθεί τέλεια γνώση. Αυτό είναι δύσκολο, γιατί η Βαβυλώνα έχει αδυναμία μπροστά στην τέλεια γνώση. Ο Μωυσής κι όσοι πήραν τη γνώση του Θεού, δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση, μέχρι την έλευση του Χριστού, ν’ απειλήσουν τη Βαβυλώνα και να πάρουν την εξουσία της σαν μεσσίες. Η θεία ευφυΐα νίκησε αυτήν την ιδιαιτερότητα, βάζοντας τους Ιουδαίους να διαπράξουν το αμάρτημα δύο φορές και θα δούμε πώς. Οι Ισραηλίτες πριν τη μετακίνησή τους στην Αίγυπτο ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους σ’ ένα χώρο, όπου δέσποζε η μεγάλη Βαβυλώνα. Τα επιτεύγματά της επισκίαζαν τ’ αντίστοιχα επιτεύγματα όλων των άλλων λαών, που ανέπτυξαν πολιτισμό στον ίδιο χώρο σε χρόνο παράλληλο ή μεταγενέστερο. Οι λαοί που ζούσαν μέσα σ’ αυτόν το χώρο είχαν αντιληφθεί από πολύ νωρίς την αξία αυτού του μοντέλου κοινωνίας, όσον αφορά την ισχύ που προσφέρει σ’ ένα έθνος.

Ένας λαός που επηρεάστηκε άμεσα απ’ αυτό, ήταν κι ο λαός των Ισραηλιτών. Η απόλυτη πατριαρχία ήταν το μόνιμο καθεστώς, που χαρακτήριζε την κοινωνία τους. Το πρόβλημα που υπήρξε για τη δημιουργία αυτής της κοινωνίας είναι ότι έπρεπε να δοθεί μερική γνώση για τη δημιουργία ενός λαού με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, αλλά αυτή η μερική γνώση να μην ταυτιστεί μ’ αυτήν της Βαβυλώνας και μ’ αυτόν τον τρόπο χαθεί. Έπρεπε ο συγκεκριμένος λαός να έχει ειδική γνώση, που να μην απειλείται απ’ αυτήν της Βαβυλώνας κι επιπλέον να μην είναι επιθυμητή από τα σκληρά συστήματα της εποχής. Έπρεπε να βρίσκεται σ’ ένα επίπεδο, που βοηθά τον άνθρωπο σε σχέση με τη Βαβυλώνα, ώστε να μην την επιθυμεί το σύστημά της, αλλά να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά μ’ αυτήν, ώστε να δημιουργεί παρόμοια κοινωνία. Απ’ αυτήν την ιδιαιτερότητα προκύπτει το γεγονός της εμφάνισης του Θεού στον Αβραάμ, χωρίς να του δίνει οποιασδήποτε μορφής ωφέλιμη γνώση για το κοινωνικό σύνολο. Ο Θεός εμφανίστηκε στον Αβραάμ κι αυτό ξεχωρίζει τους Ιουδαίους από τους υπόλοιπους λαούς. Οι Ιουδαίοι έχουν συγκεκριμένο γενάρχη κι ο λαός έχει κοινή καταγωγή. Από τη στιγμή που ο Θεός εμφανίζεται σ’ έναν άνθρωπο, αυτός είναι εκλεκτός κι αυτό, αν καλλιεργηθεί ανάλογα, διαχωρίζει τα παιδιά του από τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Οι Ιουδαίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά Φοίνικες, που διαχώρισαν τη θέση τους απ’ αυτούς, θεωρώντας τούς εαυτούς τους εκλεκτούς. Οι Φοίνικες ζούσαν σε μία κοινωνία απόλυτα όμοια μ’ αυτήν της Βαβυλώνας. Η γνώση που είχαν για το Θεό ήταν περίπου κοινή μ’ αυτήν της Βαβυλώνας κι, όπως αναφέραμε σ’ άλλο σημείο, η παρεξήγησή της οδηγούσε τους ανθρώπους στην αθλιότητα και το φόνο. Ο τρομερός Βαάλ (Θεός, Κύριος) των Φοινίκων τρομοκρατούσε τους ανθρώπους. Οι τεράστιες δυνάμεις του γκρέμιζαν τις ψυχικές δυνάμεις που έχει ο άνθρωπος για ν’ αντιδράσει. Αυτός ο Θεός στη μορφή του Βαάλ-Μολώχ απαιτούσε, σύμφωνα με τις ανθρώπινες αντιλήψεις, να παραδίδουν οι άνθρωποι ως θυσία τα παιδιά τους ζωντανά στις φλόγες του ναού του. Ύψιστη προσφορά θεωρούνταν η θυσία μ’ αυτόν τον τρόπο του μονογενούς γιου. Ένας Θεός που για εξευμενισμό του ζητά όλα αυτά τα πράγματα, φυσικό είναι να τρομοκρατεί τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο Θεός των Φοινίκων κι επομένως Θεός των γονιών και του Αβραάμ και της Σάρας.

Απ’ αυτά τα δεδομένα ξεκινά το Σχέδιο του Θεού. Ο τεράστιος και πανίσχυρος Θεός υποδεικνύει τη θυσία στον Αβραάμ κι ο Αβραάμ, παιδί αυτής της κοινωνίας, το βλέπει σαν μία παραδεκτή απαίτηση από μέρους Του. Αυτός είναι, που του έδωσε το γιο, Αυτός μπορεί ν’ απαιτήσει τη θυσία του. Η επιρροή της κοινωνίας των Φοινίκων είναι τόσο μεγάλη που, ενώ ο Αβραάμ αντιλαμβάνεται πόσο σκληρή κι απάνθρωπη είναι η απαίτηση, παρ’ όλ’ αυτά τη βλέπει σαν λογική. Η στάση της Σάρας δείχνει σε μέγιστο βαθμό αυτήν την επιρροή. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο, που να είναι πιο ισχυρή από την αγάπη της μητέρας προς το παιδί κι όμως ο φόβος του Θεού νικά ακόμα κι αυτήν την αγάπη. Από τη στιγμή που η Σάρα παραδίδει χωρίς αγώνα ό,τι πιο πολύτιμο έχει, τα πράγματα παίρνουν μία τροπή, που είναι αδύνατο ν’ αλλάξει. Ο Θεός έδειξε πράγματι ότι δεν έχει απαίτηση θυσίας κι αυτό ήταν ένα θετικό βήμα για τον άνθρωπο. Σ’ ένα χώρο όπου η ανθρωποθυσία ήταν φυσικό φαινόμενο, ο Θεός δείχνει στον Αβραάμ και τον άνθρωπο ότι δεν τη δέχεται. Αυτό αποδεικνύει όσα αναφέραμε πιο πάνω. Ο Θεός δε λέει ψέματα και πάντα βοηθά τον άνθρωπο. Η γνώση αυτή είναι καλύτερη απ’ όλες τις απόψεις σε σχέση μ’ αυτήν της Βαβυλώνας. Ο Θεός καταφέρνει να δώσει ανώτερη γνώση, χωρίς να μεταλλάζει το σύνολο της κοινωνίας και σ’ αυτήν την περίπτωση πρέπει να δούμε πώς παγιδεύτηκε η γυναίκα, ώστε ν’ αντέξει η μορφή αυτής της κοινωνίας ακόμα και στην περίοδο κατά την οποία μεταλλάχθηκε η Βαβυλώνα.

Το Σχέδιο του Θεού δε λειτουργεί από τη στιγμή που αποφασίζει ο Αβραάμ τη θυσία, αλλά από τη στιγμή που επιστρέφει με το γιο του. Οι άνθρωποι εκείνη την εποχή με βάση τις αντιλήψεις που επικρατούσαν, δέχονταν σε βάρος τους τα χειρότερα πράγματα. Ο Αβραάμ μπορούσε ν’ αρπάξει το παιδί από τα χέρια της Σάρας ακόμα και με τη βία. Ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος που, προκειμένου να κάνει αυτό που του είχε υποδείξει ο Θεός, ήταν σε θέση να κάνει και έγκλημα. Ο Αβραάμ ισχυρίστηκε ότι του το ζήτησε ο Θεός κι αυτό μπορούσαν να το κάνουν χιλιάδες άλλοι θρησκόληπτοι δεισιδαίμονες. Η διαφορά είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι πραγματοποιούν τη θυσία, ενώ ο Αβραάμ, πρώτος σ’ όλη εκείνη την περιοχή, γνωρίζει τη θέση του Θεού απέναντι στο φαινόμενο της θυσίας. Εδώ τελειώνει η επέμβαση του Θεού.

Στο μεταξύ την ώρα που ο Αβραάμ βρίσκεται στο χώρο της θυσίας, η Σάρα κλαίει κι οδύρεται στο σπίτι. Αρχίζει και μισεί τον Αβραάμ, γιατί πάντα η γυναίκα μισεί αυτόν, που σκοτώνει τα παιδιά της. Από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται η γυναίκα ότι κάποιος, ακόμα κι ο ίδιος ο έρωτάς της, ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά της, μπορεί να μετατρέψει ακόμα κι αυτόν τον έρωτα σε μίσος. Το μητρικό ένστικτο της γυναίκας είναι τόσο ισχυρό που από μόνο του την οδηγεί. Αν η γυναίκα ως άνθρωπος αναζητά τον έρωτα, αυτό το ένστικτο είναι τόσο δυνατό ώστε να νικήσει αυτήν την ανθρώπινη και πανίσχυρη ορμή. Η Σάρα είναι βέβαιο, κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν οι γυναίκες, ότι εκείνη τη στιγμή όχι μόνο μισούσε τον Αβραάμ, αλλά κι ετοίμαζε το σχέδιο αντίδρασής της.

Το Σχέδιο του Θεού αρχίζει από τη στιγμή που γυρίζει ο Αβραάμ στο σπίτι του με τον Ισαάκ ζωντανό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δημιουργείται το σπέρμα του Ισραήλ. Τη στιγμή που βλέπει η Σάρα το γιο της ζωντανό, ζει ένα όνειρο μοναδικό, τα συναισθήματα ανατρέπονται κι όπως συμβαίνει πάντα, όταν η ανθρώπινη σκέψη και το ανθρώπινο συναίσθημα ωθούνται στ’ άκρα, τα συναισθήματα ανατρέπονται κι εναλλάσσονται μεταξύ αυτών των άκρων. Από την πλήρη αμφισβήτηση και το μίσος η Σάρα άγγιζε το άλλο άκρο της απόλυτης υποταγής και της απόλυτης πίστης. Η Σάρα βλέπει τώρα καθαρά ότι ο άντρας της είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του παιδιού της κι αυτό την κάνει να υποταχθεί πλήρως και οικειοθελώς στις εξουσίες του. Αγνοεί βέβαια ότι αυτός ο ίδιος ήταν, που προκάλεσε το συμβάν. Αγνοεί ότι δικαίωμα κάθε γυναίκας είναι ν’ αγωνιστεί υπέρ των παιδιών της όχι μόνο χωρίς φόβο Θεού αλλά με τη δύναμή Του.

Όλα αυτά οδηγούν τη Σάρα στο συμπέρασμα ότι ο Θεός, ο οποίος είναι πανίσχυρος, αγαπά ξεχωριστά τον άντρα της και άρα είναι σωστά τα όσα εκείνος κάνει και πιστεύει. Από τη στιγμή που αυτός ο εκλεκτός προστατεύει το παιδί της, πρέπει κι αυτή να υποτάσσεται στις βουλές του. Ό,τι κάνει κι ό,τι πιστεύει ο Αβραάμ από εκείνη τη στιγμή είναι σωστά για τη Σάρα και τους απογόνους. Αυτές οι αντιλήψεις είναι που έκαναν κατά τη γνώμη τους αγαπητό τον Αβραάμ στο Θεό κι αυτές πρέπει να διαιωνιστούν. Η επιστροφή του Αβραάμ από το χώρο της θυσίας είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των μετέπειτα εξελίξεων. Ο Αβραάμ από το Θεό πήρε ως γνώση μόνον το ανώφελο της θυσίας.

Σ’ αυτό το σημείο σταματά η γνώση μέσω του Θεού κι ακολουθούν απόψεις, που έχουν να κάνουν καθαρά με την προσωπική φιλοσοφία του Αβραάμ. Ο Αβραάμ βρισκόταν σε μεγάλη ηλικία κι αυτό είναι ένα σοβαρό γεγονός. Έζησε μέσα σε μία κοινωνία τύπου Βαβυλώνας. Η οικογένεια μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Όσον αφορά τη δημιουργία της, είναι κατά κύριο λόγο μία καθαρά εμπορική πράξη με την οποία γίνονται κυριολεκτικά συμφωνίες οικονομικού ενδιαφέροντος. Όταν διερευνούσαμε τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας της Βαβυλώνας, αναφέραμε ότι η οικογένεια είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Έτσι, σε μία κοινωνία μ’ απόλυτη εξουσία, θα υπάρχει πάντα και η οικογένεια με την απόλυτη εξουσία. Ο Αβραάμ κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος που του παρέχει η κοινωνία κι οδηγεί στη θυσία το γιο του.

Για έναν Έλληνα που διαβάζει τα Έπη θα ήταν δολοφονία κι ο άνθρωπος αξιομίσητος, αν έκανε χρήση της πατρικής εξουσίας μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι δυνατό να διανοηθεί έστω κάποιος τον Οδυσσέα να κάνει χρήση αυτού του δικαιώματος και να οδηγεί τον Τηλέμαχο στη θυσία. Δεν είναι δυνατό να προβεί ο ήρωας σ’ αυτήν την ενέργεια και να έχει την απαίτηση να διατηρήσει η Πηνελόπη τον έρωτα και την αγάπη της γι’ αυτόν. Έτσι αρχίζει και σκιαγραφείται ο στόχος του Θεού μέσω αυτής της εμφάνισης στον Αβραάμ καθώς και η αποστολή που ανατέθηκε σ’ αυτούς. Η κοινωνία των Ιουδαίων άντεξε και διατήρησε τα χαρακτηριστικά της ακόμα και στη μεγάλη επίθεση του πνεύματος, που έγινε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Είπαμε παραπάνω ότι ο Αβραάμ στη συνάντησή του με το Θεό ήταν μεγάλης ηλικίας άντρας… το θεωρήσαμε πολύ σημαντικό και πρέπει ν’ αποδείξουμε το γιατί. Μέσα στην Καινή Διαθήκη και στο συμβάν με τη γυναίκα που συνελήφθη για μοιχεία, όταν ο Χριστός προκάλεσε τους Ιουδαίους, οι πρώτοι που αποχώρησαν ήταν οι πρεσβύτεροι. Ο άντρας όταν περάσουν τα χρόνια κι αρχίσει να γερνάει, χωρίς να έχει γνωρίσει τον έρωτα, χάνει τις ελπίδες του. Το μόνο πράγμα που του δίνει ενδιαφέρον στη ζωή είναι η εξουσία. Η ματαιοδοξία του εκδηλώνεται μ’ αυτόν τον τρόπο. Αν αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να έχει κι οικογένεια τότε γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τι θα πει μοιχεία και γι’ αυτόν το λόγο οι πρεσβύτεροι αποχώρησαν πρώτοι. Ο Αβραάμ, ανεξάρτητα από το αν γνώρισε ή δε γνώρισε τον έρωτα, ήταν ένας γέροντας. Ο έρωτας δεν τον αφορούσε και γι’ αυτόν το λόγο δε ρώτησε. Όμως την επαφή με το Θεό τη χρησιμοποίησε κατάλληλα για να προστατεύσει την εξουσία του.

Όταν ο Αβραάμ δεν έχει γνώση για τον έρωτα από το Θεό, τότε ενεργεί σ’ ό,τι αφορά τον έρωτα με βάση τη δική του φιλοσοφία. Έτσι, όταν στέλνει το δούλο του για να βρει γυναίκα στον Ισαάκ, κάνει απλούστατα ό,τι γνωρίζει από μόνος του. Η εξουσία του τόν κάνει ν’ αποφασίζει αυθαίρετα για το πιο σημαντικό γεγονός στη ζωή του Ισαάκ. Τα κριτήρια με τα οποία ο δούλος αναζητά τη γυναίκα του Ισαάκ, επιεικώς είναι ανάξια, έστω και ν’ αναφερθούν. Ο Αβραάμ ούτε καν ρώτησε τον Ισαάκ, αν ήταν, όπως είναι φυσιολογικό, ερωτευμένος με κάποια γυναίκα από το περιβάλλον, όπου ζούσε. Από την πλευρά του ο Ισαάκ ούτε καν αντιστάθηκε σ’ αυτήν την αυθαιρεσία του πατέρα του κι αυτό είναι αποτέλεσμα της φιλοσοφίας, που επικρατεί στην κοινωνία της Βαβυλώνας.

Ο Αβραάμ δεν τον έσφαξε με το μαχαίρι, τον έσφαξε όμως με την εξουσία του, που οδηγεί στην αυθαιρεσία κι ωθεί τον άνθρωπο ν’ ακολουθήσει ένα δρόμο στη ζωή του παντελώς διαφορετικό απ’ αυτόν που επιθυμεί. Όλη αυτή η αυθαιρεσία είναι ανεκτή από μέρους του Ισαάκ, εφόσον γνωρίζει ότι ο Θεός ξεχώρισε ανάμεσα σε τόσους άλλους τον πατέρα του και συνεπώς ό,τι λέει είναι νόμος. Εφόσον κι ο Ισαάκ αγαπάει το Θεό —σύμφωνα με τη λογική— για να γίνει κι αυτός αγαπητός, πρέπει να υπακούει κατ’ αρχήν στον πατέρα του και στη συνέχεια, όταν θα γίνει κι αυτός πατέρας, να κάνει τα ίδια. Η θυσία του έρωτα είναι επώδυνη για ένα νέο όπως ο Ισαάκ, αλλά όταν ένας άνθρωπος γνωρίζει τι θα πει ανθρωποθυσία είναι βέβαιο ότι την υποτιμά. Θεωρεί τη θυσία του έρωτά του ελάχιστο φόρο σε σχέση με τη ζωή που του χαρίστηκε. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος κι έχει να κάνει μόνο με την ανθρώπινη αντίληψη και γνώση. Απ’ αυτό το σημείο και μετά μαθαίνουν όλοι οι Ισραηλίτες να υπακούουν στον πατέρα τους σαν δούλοι και να παντρεύονται χωρίς απαραίτητη προϋπόθεση τον έρωτα.

Όλα αυτά έγιναν βάσει του Σχεδίου του Θεού πριν τη μετανάστευση στην Αίγυπτο, για κάποιο συγκεκριμένο χρόνο, για τρεις λόγους: πρώτον, έπρεπε να υπάρχουν ιδέες κι αντιλήψεις παγιωμένες κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε ένα περιβάλλον που ευνοεί… δεύτερον, να μην επεκταθούν σε μεγάλο πληθυσμό κι αρχίσουν τα μικρά αυτά πνευματικά δικαιώματα να διαχέονται και να χάνουν την ισχύ τους, συνεπώς να μην περάσουν πολλές γενιές πριν τη μετανάστευση και τρίτον, αυτά τα χαρακτηριστικά να διαφέρουν σημαντικά από τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που θα συναντούσαν στην Αίγυπτο, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος εξάλειψής τους.

Όλοι αυτοί οι λόγοι έδωσαν τη δυνατότητα στους Ισραηλίτες έχοντας γνώση του γενάρχη τους να πολλαπλασιαστούν και να διατηρήσουν την ταυτότητά τους λόγω των ιδιομορφιών της κοινωνίας τους μέσα στην Αίγυπτο. Τέλος, λόγω του συνόλου των αντιλήψεών τους για το Θεό και τις επιλογές Του, είχαν για τον εαυτό τους την εντύπωση ότι είναι εκλεκτοί, επειδή είναι παιδιά του Αβραάμ και κάνουν κατά γράμμα αυτά που έκανε εκείνος. Μ’ αυτόν τον τρόπο παγίωσαν και την άποψη ότι ο Θεός ο Ένας και Μοναδικός έχει σαν στόχο να προστατεύσει αυτούς καταδικάζοντας τους υπόλοιπους. Έτσι έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου ένα Θεό, που προστατεύει ένα συγκεκριμένο έθνος, ένα Θεό εθνικό. Όταν ο Θεός αποφάσισε να τους βγάλει από την Αίγυπτο μέσω του Μωυσή, ήταν εύκολο, γιατί διατηρούσαν τα χαρακτηριστικά τους και δεν αναμείχθηκαν με τους τοπικούς πληθυσμούς, γεγονός που στην αντίθετη περίπτωση θα έκανε δύσκολη τη μετακίνησή τους.

Από τη στιγμή που αρχίζει η έξοδος από την Αίγυπτο, μπαίνει σε λειτουργία το δεύτερο μέρος του Σχεδίου του Θεού. Ο Θεός έδωσε στο Μωυσή τη δυνατότητα να πάρει τέλεια γνώση ανάλογη των Φαραώ της Αιγύπτου. Όλη η περιπέτειά του ήταν θέλημα Θεού, για ν’ ανατραφεί ένας Ιουδαίος με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα οι Αιγύπτιοι να δώσουν συνειδητά γνώση στους Ιουδαίους. Όμως ο Μωυσής με τη βοήθεια του Θεού την πήρε στην καλύτερη μορφή της. Εκτέλεσε το θέλημα του Θεού κι αποφάσισε να βγάλει από την Αίγυπτο τους ομόφυλούς του. Το επίτευγμα του Θεού ήταν ότι βρέθηκε ένας άνθρωπος στην κορυφή μίας κοινωνίας τύπου Βαβυλώνας με τέλεια γνώση. Δεν ήταν Αιγύπτιος ανάμεσα σε Αιγυπτίους, των οποίων η κοινωνία ήταν πιο ανεπτυγμένη λόγω γνώσης κι άρα υπήρχε αδυναμία άσκησης απόλυτης εξουσίας… ακόμη δεν ήταν και Βαβυλώνιος μ’ εύθραυστη γνώση. Είχε απόλυτη εξουσία πάνω σ’ ένα λαό, που ήταν αποτέλεσμα γνώσης που δεν ανατρέπεται.

Το καθήκον του Μωυσή ήταν να βγάλει τους Ιουδαίους από την Αίγυπτο. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, επιβαλλόταν κατά πρώτον να μην υπάρξει εκτεταμένη διασπορά γνώσης, ώστε ν’ ασκηθεί απόλυτη εξουσία και στη συνέχεια έπρεπε να δημιουργηθεί ένα σύστημα δούλων, που θ’ ακολουθούσε τις βουλές της ηγεσίας. Ακόμα και να ήθελε ο Μωυσής να σκορπίσει τη γνώση δεν μπορούσε, γιατί απλούστατα έπρεπε να εγκαταλείψει την ιδέα της εξόδου. Η έξοδος απαιτούσε πλήρη υποταγή στην εξουσία κι αποφάσεις απόλυτα σωστές. Τα συμβούλια και οι διαφορετικές αποφάσεις ήταν δυνατό να οδηγήσουν σε αφανισμό ολόκληρο το ιουδαϊκό έθνος.

Αυτήν τη φορά το προπατορικό αμάρτημα το έκανε πάλι η γυναίκα αλλά λόγω γνώσης πλέον. Η Ιουδαία γυναίκα έβλεπε καθαρά ότι έπρεπε να παραδώσει την εξουσία στον άντρα, αν ήθελε να επιβιώσει κι αυτή και τα παιδιά της. Εδώ δεν υπάρχει τέχνασμα, που κάτω από ορισμένες συνθήκες θα έθετε υπό αμφισβήτηση την εξουσία του άντρα. Οι συνθήκες είναι απόλυτες, υπάρχει μόνον η “γη της επαγγελίας” κι ο θάνατος ως επιλογές. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται εύκολα γιατί θα έπρεπε να διαπραχθεί δύο φορές το προπατορικό αμάρτημα στην περίπτωση των Ιουδαίων. Την πρώτη φορά το θήλυ, δηλαδή η Βαβυλώνα, είναι η Σάρα και η γνώση της μερική. Ξύλον = Βαβυλών = Θήλυ = Σάρα. Τη δεύτερη φορά το Ξύλον έχει απόλυτη γνώση ανάλογη αυτής, που δόθηκε στους Έλληνες κι αυτό που εκφράζει το σύστημα των Ιουδαίων είναι η έννοια “Βάτος”. Ο Μωυσής είδε την καιόμενη βάτο, που δεν ήταν άλλο παρά η κοινωνία των Ιουδαίων. Βάτος = Ξύλον = Βαβυλών.

Σύμφωνα με τα όσα έχουμε αναφέρει μέχρι εδώ, ο Θεός δημιούργησε μέσω της γνώσης δύο τεράστια συστήματα, που άγγιξαν την κοσμοκρατορία στις εποχές της ακμής τους κι είναι η Βαβυλώνα και η Αίγυπτος, και δύο λαούς με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το Μυστικό Σχέδιο αρχίζει και λειτουργεί από τη στιγμή που οι δύο αυτοί λαοί θα γεννήσουν τον Υιό του Θεού, ώστε ν’ αρχίσει πλέον η εξουσία ν’ απλώνεται στο σύνολο του πλανήτη. Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς, είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν αυτά τα δημιουργήματα και πώς κατορθώνει η θεία ευφυΐα να τα προστατεύει από την αντίστοιχη ανθρώπινη.

Όταν μελετούσαμε τη θεωρία των αριθμών αναφέραμε ότι για να περατωθεί το Μυστικό Σχέδιο του Θεού απαιτούνται εννέα βήματα. Θεωρήσαμε ότι η κοινωνία των ανθρώπων ως σύνολο στην τελειότερη μορφή αγγίζει το βήμα πέντε, που είναι το βήμα της δημοκρατίας. Αυτό το βήμα δεν είναι άγνωστο στον άνθρωπο, παρά είναι η Αθήνα της αρχαιότητας. Η πόλη αυτή και το σύνολο της πολιτιστικής της κληρονομιάς είναι προϊόν της γνώσης των Ελλήνων. Η πόλη αυτή που αποτελεί και το όριο εξέλιξης της κοινωνίας, δε δημιουργήθηκε, ούτε άκαιρα ούτε κατά σύμπτωση… είναι αποτέλεσμα που προκύπτει μέσα από συγκεκριμένα δεδομένα. Όμως αυτή η πόλη είχε δύο πρόσωπα: το πρώτο πρόσωπο είναι αυτό της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, ενώ το δεύτερο είναι αυτό του πολέμου και της εκμετάλλευσης.

Η Αθήνα ποτέ δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ’ αυτήν τη διπλή φύση της, γιατί οι συνθήκες ποτέ δεν της το επέτρεψαν. Από τη στιγμή όμως που τα πάντα ελέγχονται κι εξελίσσονται κάτω από το βλέμμα του Θεού, κάτι συγκεκριμένο επιδιώκεται. Ο Θεός έδωσε πλούτο κι ισχύ για ελάχιστο χρονικό διάστημα στην κοινωνία, που δημιουργείται μέσω των Επών, για να μπορέσει να γεννηθεί η φιλοσοφία. Αν η Αθήνα δεν είχε αυτόν τον πλούτο και η επιβίωση της ήταν προβληματική, η εξουσία δε θ’ ανεχόταν σε καμία περίπτωση ανθρώπους σαν το Σωκράτη, τον Πλάτωνα ή τον Αριστοφάνη. Όλοι αυτοί υπήρξαν, γιατί οι άνθρωποι, όταν εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους, επιδιώκουν την επαφή με το πνεύμα κι αναζητούν την ελευθερία. Αυτές οι συνθήκες είναι που γεννούν τη φιλοσοφία, που σκοπό έχει τον προσδιορισμό της θέσης του ατόμου ως ον μέσα στη φύση και στο ανθρώπινο σύστημα. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα ν’ αντιληφθεί τη θέση του μέσα στη φύση, ν’ αξιολογήσει τα δώρα της και κατόπιν να προσπαθήσει να κατανοήσει την αναγκαιότητα του συστήματος. Πρέπει πρώτα ν’ αναζητήσει τις ρίζες του, να δει πώς ήταν και πώς είναι και κατόπιν ν’ αξιολογήσει τις διαφορές. Η φύση προσφέρει ελευθερία, αλλά ο Παρθενώνας είναι προϊόν του συστήματος. Η φύση προσφέρει έρωτα, αλλά οι τριήρεις που έπλεαν με ασφάλεια τα πελάγη ήταν επίσης προϊόντα του συστήματος.

Όλα αυτά απασχόλησαν τους ανθρώπους εκείνης της εποχής κι αποτέλεσμα αυτού του προβληματισμού ήταν η φιλοσοφία. Η αχίλλειος πτέρνα αυτής της φιλοσοφίας είναι ο διαχωρισμός των ανθρώπων μεταξύ τους. Ενώ ο άνθρωπος είναι ένα ον, δημιούργημα του Θεού, η φιλοσοφία των Αθηνών έπρεπε να σεβαστεί τις συνθήκες, που επέτρεπαν την ύπαρξή της. Το σύστημα τότε στήριζε τη δύναμη του στην ύπαρξη των δούλων μέσω του κόπου των οποίων εξασφάλιζαν οι ελεύθεροι το χρόνο που απαιτεί η δραστηριότητα του πνεύματος. Οι φιλόσοφοι των Αθηνών δεν μπορούσαν να επιτεθούν κατά της δουλείας, γιατί απλούστατα αυτή στήριζε την ιδανική γι’ αυτούς κατάσταση. Αυτό που μπορούσαν να κάνουν ήταν ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε δύο τάξεις και η μελέτη ενός μέρους του συνόλου. Οι φιλόσοφοι είχαν ως αντικείμενο μελέτης τον άνθρωπο, που ανήκει σ’ ένα υποσύνολο με κοινά χαρακτηριστικά. Δεν επιτέθηκαν στη δουλεία αλλά επιτέθηκαν στη διαφθορά, στην αλαζονεία, στην υποκρισία και σ’ όλα τα ανθρώπινα πάθη. Μπόρεσαν μ’ αυτόν τον τρόπο να διακρίνουν τις συνθήκες, μέσω των οποίων ο άνθρωπος αλλάζει χαρακτηριστικά. Μπόρεσαν να δουν και να περιγράψουν πώς ένας άνθρωπος έντιμος και θαρραλέος γίνεται το ακριβώς αντίθετο μόλις γευθεί την εξουσία.

Όλα αυτά εφόσον έχουν διατυπωθεί, αποτελούν γνώση. Ένας άνθρωπος που έχει αυτήν τη γνώση, δε χρειάζεται να είναι ούτε ο Σωκράτης ούτε ο Διογένης για να τα διαπιστώσει. Αρκεί κάποιος να γνωρίζει τι οδηγεί τον άνθρωπο στη διαφθορά και στη δουλεία κι από κει και πέρα αυτήν τη γνώση τη χρησιμοποιεί κατά βούληση. Ο Διογένης ήταν έντιμος και γενναίος κι αυτά τα χαρακτηριστικά τού έδωσαν τη δυνατότητα να διακρίνει τα παραπάνω. Όμως ο δούλος που θέλει ν’ ασκήσει εξουσία, άσχετα αν διακρίνει ή όχι την αλήθεια, μπορεί να διαφθείρει μέσω αυτής της γνώσης τον άνθρωπο.

Ο αναγνώστης ήδη αντιλαμβάνεται ότι η Αθήνα δε δημιουργήθηκε άκαιρα αλλά όταν έπρεπε, γιατί η παντοκρατορία απαιτεί γνώσεις, που αφορούν τους ανθρώπους. Ο Θεός έδωσε τα Έπη για να δημιουργηθεί το σύστημα και οι φιλόσοφοι έδωσαν τη γνώση περί ανθρώπου μέσω του συστήματος. Δεν έχουμε μία γνώση, αλλά δύο. Είναι πλέον προφανές ότι η Αθήνα γεννήθηκε για την παραγωγή της συγκεκριμένης γνώσης. Τι επιδίωκε ο Θεός μέσω αυτής; Η γνώση της Αθήνας είναι τέλεια και λυτρώνει τον άνθρωπο; Μπορεί η φιλοσοφία να νικήσει το Λόγο του Υιού Του; Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, είναι ανίκητος και η γνώση του η ανώτατη. Η Λύτρωση προέρχεται μόνον απ’ Αυτόν και όχι από τη γνώση των ανθρώπων. Η φιλοσοφία της Αθήνας υπήρξε μόνο, για να δοθεί ως εργαλείο στα χέρια της εξουσίας. Επειδή οι συνθήκες δεν το επέτρεψαν, δεν μπόρεσαν οι φιλόσοφοι να παράγουν λυτρωτική γνώση, παρά μόνο να εντοπίσουν τ’ αδιέξοδα. Η γνώση τους δεν μπόρεσε ν’ αγγίξει την τελειότητα, παρά ν’ ανακαλύψει τις όποιες αδυναμίες του συστήματος, αλλά και του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι ήταν κι είναι Γίγαντες μόνο στον κόσμο στον οποίο έζησαν και ζούμε.

Στη θεία κοινωνία, μέσα στην οποία οι άνθρωποι γνωρίζουν τη Θέωση και το φως είναι η μόνιμη κατάσταση, όλοι αυτοί είναι τραγικά μικροί. Ο άνθρωπος με τα στοιχεία που του δίνει ο Δημιουργός, ζώντας στις κατάλληλες συνθήκες, είναι ανώτερος του Σωκράτη ή του Πλάτωνα. Ο Σωκράτης ή ο οποιοσδήποτε φιλόσοφος μπορεί να είναι σημαντικά εξυπνότερος του μέσου ανθρώπου. Υπάρχει διαφορά μεταξύ της έννοιας “ανώτερος” κι “εξυπνότερος”. Ανώτερος είναι αυτός, που ζει την Αιώνιο Ζωή κι απολαμβάνει τη Θέωση, εξυπνότερος είναι αυτός, που με τα ίδια δεδομένα αντιλαμβάνεται περισσότερα πράγματα. Όμως ποιος θα αντάλλαζε την Αιώνιο Ζωή με την ανώτερη ευφυΐα; Ποιος θα έσπαζε το χέρι του, για να δοκιμάσει την ευφυΐα του προσπαθώντας να δαμάσει τον πόνο; Όλοι αυτοί ήταν παιδιά κατώτερης κοινωνίας και οι δυνατότητές τους τούς έδωσαν τη δόξα που γνωρίζουμε. Βάδισαν σωστά βήματα μέσα σ’ ένα σκοτεινό κόσμο, αλλά ποτέ δε γνώριζαν αυτό, που γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος της θείας κοινωνίας, το σωστό και το λάθος. Υπέθεταν τα πάντα, αλλά ακόμα και τη στιγμή του θανάτου δε γνώριζαν τι ακριβώς ακολουθεί κι αν ακολουθεί.

Η διαφορά μεταξύ υπόθεσης και βεβαιότητας αποκαλύπτει την ανωτερότητα, ενώ η διαφορά μεταξύ των απόψεων, όταν δεν υπάρχει έτοιμη γνώση, αποκαλύπτει την εξυπνάδα. Ο ανώτερος άνθρωπος ανεξάρτητα από την προσωπική του εξυπνάδα, μπορεί να κρίνει τους προηγούμενους. Ο μέσος άνθρωπος της θείας κοινωνίας μπορεί να πει ότι ο Σωκράτης ήταν εξυπνότερος του Πλάτωνα, γιατί τους βλέπει από πάνω προς τα κάτω. Στο ίδιο επίπεδο δεν μπορεί να κρίνει κανέναν απ’ αυτούς μ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί η ευφυΐα τους είναι υψηλότατη και τον καλύπτει. Όταν, ανεξάρτητα από την προσωπική ευφυΐα, διαθέτει κάποιος τη γνώση του Θεού, μπορεί να διαπιστώσει ποιος είναι ο εξυπνότερος, σύμφωνα με την απόσταση, που τον χωρίζει από τον κάθε φιλόσοφο. Η θεία ευφυΐα προστάτευσε τα δημιουργήματά της μέσω των δυσμενών συνθηκών και της σειράς εμφάνισής τους. Ο Χριστός δεν έπρεπε να διατυπώσει το Λόγο Του όταν η Αθήνα γεννούσε φιλοσόφους. Ο Αλέξανδρος δεν έπρεπε να γεννηθεί και να κατακτήσει την Ασία, πριν οι φιλόσοφοι ολοκληρώσουν το έργο τους. Τι είδους γνώση θα σκόρπιζε στην Ασία, για να λειτουργήσει ως Μεσσίας; Τα Ομηρικά Έπη; Από την Ασία τα πήραν οι Έλληνες κι υπήρχαν σ’ αυτήν καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας.

Αντίθετα με τους Έλληνες που δημιούργησαν την Αθήνα, οι Ιουδαίοι ως λαός δεν πραγματοποίησαν κάτι ανάλογο. Η κοινωνία τους ήταν τύπου Βαβυλώνας και όχι ξεχωριστό βήμα. Ο Θεός και σ’ αυτήν την περίπτωση επιδίωκε κάτι ανάλογο, που είναι η διπλή γνώση. Οι Ιουδαίοι ήταν ο μόνος λαός στον κόσμο, που διατηρούσε το Λόγο του Θεού, χωρίς να τον χρησιμοποιεί λυτρωτικά. Γνώριζαν τις Δέκα Εντολές, που είναι ο πιο ασφαλής δρόμος προς τη Θέωση κι όμως είναι ο μοναδικός λαός στην ιστορία των ανθρώπων, που δεν επέτρεψε στα παιδιά του τη Θέωση. Κανένας Ιουδαίος από τον Αβραάμ μέχρι σήμερα δεν έχει γνωρίσει τη Θέωση. Ο μόνος που το πέτυχε ήταν ο Χριστός και θυσιάστηκε γι’ αυτόν το λόγο. Αν δεν υπήρχε η Θυσία Του, δε θα μπορούσε να εξελιχθεί το Σχέδιο.

Ένας άνθρωπος που μπορεί να ερμηνεύσει το Λόγο του Πατέρα ως Υιός Του και γνωρίζει τη Θέωση, μπορεί να οδηγήσει ολόκληρο το λαό σ’ αυτήν. Όμως η Θέωση των Ιουδαίων, όπως θα δούμε αλλού, θα ήταν άκαιρη και καταστροφική. Αυτό που έχει εδώ σημασία είναι ότι ο λαός αυτός έχει το Λόγο του Θεού και μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες αυτός ο Λόγος δεν αποδίδει καρπούς, παρά βοηθά την εξουσία. Για να πραγματοποιηθεί αυτό απαιτούνται ορισμένες ιδιόμορφες συνθήκες, όπως η έξοδος από την Αίγυπτο κι ο εξαναγκασμός σε θυσία με υπόσχεση τη Λύτρωση. Όμως όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μίας θεωρίας, που έχει σκοπό ν’ αποπροσανατολίσει τον άνθρωπο και να τον μπερδέψει. Ενώ έχει τις Εντολές στα χέρια του, τον ωθεί να λειτουργεί σαν να μην υπάρχουν… να γνωρίζει το Λόγο του Θεού και να υπακούει σ’ αυτούς, που έχουν συμφέρον από την άγνοια, που οδηγεί στην εξουσία.

Ήταν οι Ιουδαίοι κατώτεροι των Ελλήνων; Γιατί δε γεννήθηκε ανάμεσά τους ένας φιλόσοφος, που να μιλούσε για έρωτα συνδέοντάς τον με την εντολή περί μοιχείας; Γιατί δε μίλησε κανένας για τη διαφθορά και την υποκρισία των ψευδοεκλεκτών; Δεν τα έβλεπαν; Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά. Είτε τα βλέπουν είτε δεν τα βλέπουν, φοβούνται. Φοβούνται να μιλήσουν, γιατί τους τρομάζουν με το Θεό, τις κατάρες και τις δεισιδαιμονίες. Ένας τόλμησε να μιλήσει για όλα αυτά και ήταν ο Χριστός. Αυτό που εξασφάλισε ήταν η Σταύρωση. Όταν αναζητάμε τι επιδίωκε ο Θεός μέσω των Ιουδαίων, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι επιδίωξή Του ήταν αυτή η γνώση… ο φόβος, οι κατάρες, οι δεισιδαιμονίες. Όλα αυτά αποτελούν τη γνώση των υποκριτών. Όλων αυτών που χρησιμοποιούν το Λόγο του Θεού για να βασανίζουν τους ανθρώπους.

Αυτό δεν είναι μυστικό, αλλά δόθηκε στους Ιουδαίους μέσω του Ησαΐα: (Μάρκ. 7.6-7.10) “Ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς ότι καλώς προεφήτευσεν Ησαϊας περί υμών των υποκριτών, ως γέγραπται. ούτος ο λαός τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού. μάτην δε σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας εντάλματα ανθρώπων. αφέντες γαρ την εντολήν του Θεού κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων, βαπτισμούς ξεστών και ποτηρίων, και άλλα παρόμοια τοιαύτα πολλά ποιείτε. και έλεγεν αυτοίς. καλώς αθετείτε την εντολήν του Θεού ίνα την παράδοσιν υμών τηρήσητε.” (Αυτός δέ τούς είπε, “Καλά επροφήτευσε ο Ησαϊας γιά σάς τούς υποκριτάς, καθώς είναι γραμμένον, Ο λαός αυτός μέ τά χείλη μέ τιμά, ενώ η καρδιά τους είναι μακρυά από εμέ, τού κακού μάλιστα μέ σέβονται, διότι διδάσκουν διδασκαλίας, πού είναι ανθρώπιναι εντολαί. Αφήνετε τήν εντολήν τού Θεού καί κρατάτε τήν παράδοσιν τών ανθρώπων, πλύσεις σκευών καί ποτηριών καί άλλα τέτοια παρόμοια κάνετε”. Καί τούς έλεγε, “Ωραία παραβαίνετε τήν εντολήν τού Θεού, διά νά φυλάξετε τήν παράδοσίν σας.). Η γνώση περιγράφεται από το Χριστό κι είναι αυτό που ονομάζει: “εντάλματα ανθρώπων”. Αυτή η γνώση έχει ως αποτέλεσμα ν’ αθετούνται οι εντολές και να τηρούνται τα παραπάνω αστεία όπως οι βαπτισμοί ποτηρίων και η παράδοση. Βλέπουμε ότι οι δυο αυτοί λαοί βρίσκονται στο όριο της εξέλιξής τους, ο καθένας με δύο διαφορετικές γνώσεις… μία από το κάθε ζεύγος είναι η δοθείσα από το Θεό και γεννά ορισμένες συνθήκες. Αυτό το λέμε γιατί, αν ο αναγνώστης σκεφτεί, θα δει ότι σ’ αυτές τις συνθήκες ένας άνθρωπος μπορεί να διαδραματίσει το ρόλο του Θεού. Αυτό επιδίωκε ο Θεός και το ρόλο αυτόν τον παρέδωσε στον Υιό Του. Βλέπει ότι, αν κάποιος ηγηθεί των Ελλήνων και του δοθεί ένα σύστημα να το κυβερνήσει, μπορεί να λειτουργήσει απόλυτα ως Θεός. Μπορεί να μοιράσει ανώτερη γνώση και να λειτουργήσει ως Μεσσίας κι επειδή η ανώτερη γνώση ελέγχεται, δίνεται αυτή, που αποδίδει στην εξουσία. Με τους Ιουδαίους συμβαίνει κάτι άλλο. Αν κάποιος έχει τέλεια και μόνον τέλεια γνώση —και άρα προερχόμενη από το Θεό— μπορεί να ονομάσει δούλους εκλεκτούς κι αυτό να οδηγήσει σε κατάσταση ανάλογη αυτής, που βίωναν οι Ιουδαίοι το χρόνο της Σταύρωσης του Χριστού.

Πριν δούμε αυτές καθ’ αυτές τις ενέργειες του Υιού του Θεού θα πρέπει να κατανοήσουμε τι ακριβώς είναι τα δεδομένα μας. Η Βαβυλώνα είναι δομή προετοιμασμένη ειδικά για να γίνει “σάρκα μία” του Υιού του Θεού. Αυτή η δομή δε γεννά κι είναι απόλυτα θηλυκή. Η γνώση της παραμένει πάντα η δοθείσα και δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εξέλιξης. Όταν μελετούσαμε τους άντρες και τις γυναίκες αναφέραμε —κι αυτό μπορεί από ορισμένους να παρεξηγηθεί— ότι ο άντρας είναι το εξυπνότερο ον του πλανήτη. Αυτό περιγράφουν κι οι Γραφές αναφερόμενες στον όφι. Οι γυναίκες δεν είναι κατώτερης ευφυΐας των αντρών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να εμφανίσουν το φαινόμενο της πνευματικής έκρηξης. Κατώτερες θα ήταν, αν δεν αντιλαμβάνονταν αυτά που συμβαίνουν, πράγμα που είναι αδύνατον. Ο άνθρωπος, ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, αντιλαμβάνεται αυτά, που έχουν σχέση με το Θεό κι αυτό είναι αρκετό.

Άνδρες και γυναίκες δε διαφέρουν σε τίποτε, όσον αφορά τη δυνατότητα κατανόησης της έτοιμης γνώσης. Ο άντρας είναι το εξυπνότερο ον στον πλανήτη γιατί αυτός ανοίγει το δρόμο. Όμως η απόσταση που χωρίζει την ευφυΐα του από έναν άλλο άντρα, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την απόσταση σε σχέση με μία γυναίκα. Δεν υπάρχει ένα όριο πάνω από το οποίο υπάρχουν μόνον οι άντρες και το σύνολο των γυναικών να βρίσκεται κάτω απ’ αυτό. Απλά η γυναίκα έχει αναλάβει τον ιερό ρόλο της μητέρας και σε τίποτε δε διαφέρει από το απόλυτα έξυπνο ον, που είναι ο Χριστός. Η γυναίκα αυτή μπορεί να είναι η μητέρα του, ο έρωτάς του, η κόρη του και αυτά όλα ισοδυναμούν με τη ζωή του. Ο άντρας απαλλαγμένος από τις υποχρεώσεις της γυναίκας, μπόρεσε να γίνει Αλέξανδρος, Μαρξ, Αϊνστάιν ή Ράδερφορντ. Η γυναίκα δεν επινόησε την πυρηνική τεχνολογία και θα ήταν κατώτερη μόνον αν δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει το δρόμο της επιστήμης, πράγμα που δε συμβαίνει. Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, για να γίνει κατανοητό αυτό που είπαμε για τη Βαβυλώνα και τα θηλυκά χαρακτηριστικά της.

Η Βαβυλώνα δεν μπορεί να παράγει τη γνώση, που της δίνει εξουσία και ν’ αυτομεταλλαχθεί. Πρέπει να εμφανιστεί άντρας, που θα την καταλύσει. Αν η γνώση της είναι οι Δέκα Εντολές, καταρρέει αλλά δε μεταλλάσσεται παράγοντας κάτι ανώτερο. Το σύστημα κι οι δούλοι υπάρχουν και λειτουργούν πάντα μ’ αυτά που τους έχουν δοθεί. Από τη στιγμή που δε γεννά η Βαβυλώνα, ο Υιός του Θεού θα πρέπει να γεννηθεί από άλλη γυναίκα μητέρα. Ο Θεός δημιούργησε τους δύο λαούς, γιατί επιδίωκε το σύστημα του κάθε λαού, που στηρίζεται στη γνώση του, να παίζει το ρόλο της μητέρας, και μετά τη γέννηση του Υιού Του με την ανθρώπινη μορφή, ο κάθε λαός να συνεχίζει πλέον το ρόλο του Υιού σε άλλη κλίμακα. Ο Θεός χρειαζόταν δυναμική και όχι στατικότητα όπως στην περίπτωση της δομής.

Οι λαοί έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα συστήματα κι αυτό επιδιώχθηκε. Οι λαοί μετακινούνται και σκορπίζονται διατηρώντας τα χαρακτηριστικά τους σε αντίθεση με το σύστημα. Ισχυριζόμενοι ότι οι λαοί γεννούν τον Υιό του Θεού και κατόπιν γίνονται έκφρασή Του, ερχόμαστε μπροστά στο μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει ο άνθρωπος. Τι είναι ο Θεός; Πώς ένας λαός μπορεί να γεννήσει τον Υιό Του, που είναι Θεός μέρος του Θεού Πατέρα; Μπορεί ένας λαός να γίνει Θεός και Υιός του Θεού; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να δοθεί γνώση απ’ Αυτόν που γνωρίζει και είναι ο Ίδιος ο Θεός και ο Υιός Του. Η γνώση δόθηκε στους ανθρώπους κι είναι πλήρης, ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να κατανοήσει γιατί το Σχέδιο του Θεού βρίσκεται σ’ εξέλιξη. Όταν ο άνθρωπος κατανοήσει τα περί του Θεού, θα είναι έτοιμος για τη δική του Θέωση, εφόσον θ’ αντιληφθεί και τη δική του θεϊκή καταγωγή.

Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, μας δίνει τη γνώση κι απ’ αυτήν πρέπει να ξεκινήσουμε. Όταν απαντά για τη μοιχεία, ταξιδεύει στο χρόνο κι αγγίζει τη Δημιουργία. Περιγράφει την αρχική κατάσταση. Σύμφωνα μ’ Αυτόν υπάρχει ο Θεός, ο άντρας και η γυναίκα. Έχουμε το Δημιουργό και τα δημιουργήματά του. Ο Θεός εφόσον είναι Πατέρας, ο Υιός Του είναι ο αρσενικός άνθρωπος και ανθρώπινη μορφή του Υιού είναι ο Χριστός. Όμως ο Θεός δεν είναι Πατέρας μόνον του άντρα, αλλά του ανθρώπου γενικά. Είναι Πατέρας και της γυναίκας. Ο άνθρωπος γενικά είναι παιδί του Θεού. Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, του έδωσε χαρακτηριστικά “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”. Απ’ αυτήν την παραδοχή, που δεν είναι αυθαίρετη, αλλά στηρίζεται στο Λόγο του Θεού, προκύπτει ότι ο άντρας είναι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Θεού, αλλά το ίδιο είναι και η γυναίκα. Ο Θεός έπλασε τον άντρα σύμφωνα με την εικόνα Του, αλλά και τη γυναίκα επίσης.

Ο Θεός έχει μία εικόνα, όπως ο άνθρωπος γενικά, αλλά αυτή η εικόνα είναι ταυτόχρονα διπλή. Ο Θεός είναι και άντρας και γυναίκα και πατέρας και μητέρα. Αυτές οι ιδιότητες όμως δε διαχωρίζονται, ούτε αλλοιώνουν τη φύση Του, που είναι μοναδική. Είναι Ένας και Μοναδικός αλλά ταυτόχρονα Διπλός. Αυτή η διπλή φύση Τού επιτρέπει τη γέννηση του Υιού Του, που είναι ο Ίδιος, χωρίς να ξεφεύγει από τη μοναδική Φύση Του. Είναι ο Ίδιος: ο Πατέρας, η Μητέρα κι ο Υιός του Θεού. Ο άνθρωπος έχει δει άνθρωπο ως Υιό του Θεού κι αυτό είναι αληθινό και σωστό, εφόσον ο Υιός Του ο Μονογενής έχει ανθρώπινη μορφή και άγγιξε τη Θέωση βαδίζοντας προς τον Πατέρα Του. Ένα μέρος του Θεού εμφανίστηκε στους ανθρώπους κι έφυγε προς Αυτόν θέτοντας τα θεμέλια της πανανθρώπινης Θέωσης.

Αν επιστρέψουμε στην εποχή της Δημιουργίας, βλέπουμε ότι ο άνθρωπος, είτε αρσενικός είτε θηλυκός, είναι τέλειος ως θείο δημιούργημα, αλλά ο Θεός είναι μοναδικός και τα επιμέρους χαρακτηριστικά Του άγνωστα. Ο άνθρωπος δε γνωρίζει τη φύση Του και είναι τέλειος. Ο άνθρωπος συνυπάρχει με το Θεό και δεν τον φοβάται γιατί: πρώτον, δε γνωρίζει τις δυνάμεις Του και δεύτερον, δε διαπράττει αμαρτίες που προκαλούν αυτές τις δυνάμεις. Σ’ εκείνη την κατάσταση ο Θεός είναι Μοναδικός και παιδιά Του οι άνθρωποι. Όμως ο άνθρωπος παράκουσε το θέλημα του Θεού κι έφαγε τον καρπό του δέντρου της γνώσης. Αυτός ο καρπός είχε ως αποτέλεσμα να πάρει γνώση ο άνθρωπος, αλλά να χάσει την τελειότητά του. Από εκείνη τη στιγμή έχει γνώση του καλού και του κακού, εφόσον παίρνει εντολές, προτροπές κι απαγορεύσεις, αλλά εκτός απ’ αυτήν τη γνώση και με δεδομένη πλέον την ατέλειά του παίρνει γνώση και για τον Υιό του Θεού. Ο Υιός του Θεού, ενώ είναι ο άνθρωπος στο σύνολό του, από εκείνη τη στιγμή γίνεται ο τέλειος άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος. Αν δεν έπαιρνε γνώση, δε θα ντρεπόταν ούτε θα φοβόταν το Θεό. Μέσω αυτής της γνώσης αλλάζει χαρακτηριστικά και διαπράττει αμαρτίες. Επειδή όλα αυτά είναι γνωστά στο Θεό, δίνεται γνώση για τον Υιό. Αν ο άνθρωπος αγνοούσε τη φύση του Θεού, δε θα ήταν δυνατό να διαπράξει αμαρτία. Η αμαρτία όμως είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την απόλυτη Θέωση κι οδηγεί στη θυσία. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ομοιότητα. Ο άνθρωπος ήταν όμοιος αλλά το πνεύμα του, που ήταν θείο δημιούργημα, πολύ φτωχό. Ο άνθρωπος δε διέπραττε αμαρτίες, αλλά ήταν παιδί ενός Πατέρα, που γνώριζε από τότε τα επιτεύγματα του υιού Του της σημερινής εποχής, αλλά και του μέλλοντος. Όταν γνώρισε ο άνθρωπος τον Πατέρα, τότε κατάλαβε τη διαφορά, που υπάρχει μεταξύ τους και μπήκε στην Κόλαση. Προσπάθησε ο άνθρωπος να μοιάσει στο Θεό που πλέον γνώριζε κι αγνόησε τη φύση του ακολουθώντας την ευφυΐα του. Εγκατέλειψε ο θνητός άνθρωπος τη θεία φύση του, για να εξομοιωθεί με το τέλειο, το αθάνατο και το άφθαρτο.

Ο Θεός γνώριζε τι θ’ ακολουθήσει και γι’ αυτό απαγόρευσε στους ανθρώπους τον καρπό της γνώσης. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα, λόγω της απόστασης μεταξύ ανθρώπου και Θεού, ο Θεός εγκαταλείπει τη Γη και τοποθετείται στον ουρανό. Ενώ μέχρι τότε ήταν μεταξύ των ανθρώπων, ο κάθε άνθρωπος γίνεται ανώτερος πατέρας του ουρανού και ο Υιός αγωνίζεται για τη Θέωση. Ο άνθρωπος από εκείνη τη στιγμή απαιτεί γνώση γι’ αυτό που δε βλέπει πλέον και δεν αντιλαμβάνεται. Προκύπτει πρόβλημα, που δε θα υπήρχε, αν ο άνθρωπος παρέμενε στην άγνοιά του. Ο Θεός δίνει τη γνώση κι ο άνθρωπος ακολουθεί τη μοίρα του.

Ο Θεός δεν έχει σχέση πλέον με τον άνθρωπο και περιγράφεται ως: Τέλειος και Κάτοχος κάθε γνώσης. Είναι ο Ένας και Μοναδικός, ο Αυθύπαρκτος, ο “Ενούσιος Ων”. Ο μόνος που γεννά και στον ουρανό και στη γη. Ο Απάτωρ και ο Αμήτωρ. Πατήρ και Μήτηρ των πάντων. Αναλλοίωτος, Αέναος μέσα στην τελειότητά Του. Παρών στο σύνολο του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος. Ο τα πάντα Πληρών, πανταχού Αισθητός και ουδαμού Συλληπτός. Μόνος και Εις ουσιαστικώς. Δεν είναι μόνος και προσωπικώς, διότι είναι Πατήρ εκ μόνης της αιωνίας Του υποστάσεως, γεννά διαρκώς, χωρίς να μειώνεται ή να εξασθενεί. Δεν έχει ανάγκη να εξέλθει αφ’ Εαυτού, για να γεννήσει, αλλ’ ενέχει εν Εαυτώ την ύλη της τε Εαυτού και της των πάντων Δημιουργίας. Συλλαμβάνει τον καρπόν Του κι επειδή παρ’ Αυτώ η σύλληψις δε διακρίνεται της μαιεύσεως, απ’ αρχής των αιώνων παράγει εν Εαυτώ και αφ’ Εαυτού Εαυτόν. Είναι και ο Πατήρ και η Μήτηρ και ο Υιός του Θεού. Οι τρεις αυτοί συλληφθέντες και γεννηθέντες υπό του Θεού, χωρίς να εξέλθουν εν χώρω ή χρόνω από του Θεού, αποτελούν τον “τρισυπόστατον Θεόν”. Ο τρισυπόστατος Θεός έχει όλες τις ιδιότητες του Θεού: το άπειρον, το αιώνιον, το αυτόβουλον, την υπέρτατην θέλησιν, την ύπατην αγαθότητα. Αυτός είναι ο πραγματικός Θεός και Δημιουργός των πάντων.

Σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης δίκαια θ’ αναρωτηθεί τι σχέση μπορεί να έχει Αυτός ο Θεός με το Δία και τους άλλους Θεούς του Ολύμπου, που λάτρευαν οι Έλληνες κατά την αρχαιότητα. Αν ο Θεός έδωσε τα Ομηρικά Έπη σ’ αυτούς, τότε πρέπει να υπάρχει σύνδεση μεταξύ του Θεού του Μοναδικού και του Δωδεκάθεου. Ό,τι δίνει ο Θεός είναι απολύτως αληθινό κι επομένως ο Δίας πρέπει να είναι πραγματικός Θεός. Για να γίνει αντιληπτή η σχέση αυτή, θα πρέπει και πάλι να επιστρέψουμε στην εποχή της Δημιουργίας. Ο Θεός είναι ο Δημιουργός κι ενώνει σε “σάρκα μία” τον αρσενικό και το θηλυκό άνθρωπο. Οι άνθρωποι δεν είχαν γνώση γι’ Αυτόν κι ο Θεός ήταν αποκλειστικά ο έρως. Θεός = Έρως. Όμως από τη στιγμή που μετατέθηκε το πρόβλημα στη γνώση, εμφανίστηκε η απόσταση και η διαφορά μεγέθους. Ο Θεός έγινε ο Πανίσχυρος Πατέρας κι ο άνθρωπος ο αδύναμος υιός. Αυτό προκύπτει αμέσως μετά το αμάρτημα και θέτει τα όρια. Ο Θεός τότε γνώριζε τα πάντα κι ο άνθρωπος απολύτως τίποτε. Θεός κι άνθρωπος ξεκινούν με αντίθετη φορά απ’ αυτά τα όρια προς την ένωσή τους, τη Θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός δίνει γνώση στον άνθρωπο με τέτοιον τρόπο, ώστε να τον ελκύει προς Αυτόν. Όσο πιο πολύ γνώση αντλεί ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ κατανοεί το Θεό, που μετά το αμάρτημα, έγινε ασύλληπτα Άπειρος. Ο άνθρωπος που μετά το αμάρτημα μπήκε στη φάση της πατριαρχίας, γεύτηκε την εξουσία. Από τη στιγμή που αυτό αφορά την ανθρωπότητα στο σύνολό της, αφορά και το Μοναδικό Θεό.

Η σχέση Πατέρα και υιού μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου δημιούργησε μία κατάσταση ιδιόμορφη. Ο άνθρωπος βλέπει ένα είδωλο μπροστά του που ενεργεί μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο κι αυτός αντιγράφει τις ενέργειές του. Ο άνθρωπος αγνοεί ότι αυτό το είδωλο είναι το δικό του. Εξουσιάζει τα παιδιά του και τα σκοτώνει κι, επειδή βλέπει το είδωλο να κάνει το ίδιο, νομίζει ότι κάνει το σωστό. Ο Θεός τού έδωσε γνώση για τον Εαυτό Του, αλλά ο άνθρωπος αγνοεί τη δική του ταυτότητα και παρεξηγεί. Αν γνώριζε ότι ο ίδιος είναι ο υιός Του και ότι στο τέλος θα γευθεί τη Θέωση, θα γνώριζε ότι όταν ο Θεός τού λέει ότι θα θυσιάσει τον Υιό Του, εννοεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Αφού συμβεί όμως αυτό κι ο άνθρωπος θεωθεί, δηλαδή γίνει όμοιος με τον Πατέρα, θ’ αντιληφθεί ότι αυτός ο ίδιος θυσίασε τα παιδιά του και όχι ο Θεός τον άνθρωπο ως Πατέρας. Ο Θεός ως μέγιστη προσφορά προς τον άνθρωπο θυσίασε μόνο τον Ίδιο Του τον Εαυτό με την ανθρώπινη μορφή. Τον άνθρωπο τον θυσιάζει ο άνθρωπος και όχι ο Θεός.

Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, θυσιάστηκε ως Θεός. (Ιωάν. 14.9-14.10) “ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα. και πως συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί;” (Εκείνος πού έχει ιδή εμέ, έχει ιδή τόν Πατέρα… καί πώς σύ λέγεις, “Δείξε μας τόν Πατέρα”; Δέν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τώ Πατρί καί ο Πατέρας είναι εν εμοί;). Ο Χριστός ως Υιός εκτέλεσε την επιθυμία του Πατέρα Του, που είναι δική Του, εφόσον είναι ο Θεός. Η αποστολή Τού δίνει την ιδιότητα του Υιού. Ο Θεός θυσιάζεται για τον άνθρωπο ως Υιός, γιατί αυτό επιβάλλει το Μυστικό Σχέδιό Του. Όμως ο άνθρωπος που δε γνωρίζει τι συμβαίνει, παρεξηγεί. Από τη στιγμή που ο Θεός δίνει γνώση στον άνθρωπο για τον Εαυτό Του, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, ο άνθρωπος αλλάζει άποψη για το Θεό κι επομένως στον ουρανό γεννιέται ένας νέος Θεός. Ο Θεός γεννά Θεό και μέχρι να γεννηθεί ο Υιός Του με μορφή ανθρώπου, θα πρέπει να εμφανιστούν Θεοί, που θα υπηρετούν το Μυστικό Σχέδιο. Ο κάθε υιός του Θεού που θα παίρνει πλήρη γνώση, θα γίνεται Θεός-πατέρας και θα ξαναγεννά υιό, μέχρι να γεννηθεί ο Θεός-άνθρωπος, που θα γίνει ο πατέρας του ανθρώπου, που θα γνωρίσει τη Θέωση. Ο Θεός είναι Σοφία. Από τη στιγμή που αυτή η Σοφία μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά Θεών, είναι θέμα χρόνου να φτάσει στο μικρότερο των Θεών, τον άνθρωπο. Επειδή η Σοφία είναι μία και μοναδική όπως και ο Θεός, Σοφία = Θεός = 28, οι ποικίλες απόψεις που διατηρούν οι άνθρωποι περί Αυτού, οφείλονται στη σχετικότητα της ανθρώπινης γνώσης.

Ο άνθρωπος όταν κοιτά το Θεό, ενώ αυτός είναι Μοναδικός, η μορφή Του εξαρτάται από τη γνώση του ανθρώπου. Όταν δε γνωρίζει τίποτε απ’ αυτήν τη Σοφία, ο Θεός είναι το Έρεβος, ενώ όταν γνωρίζει το σύνολό της, ανεξάρτητα από το πόσο την κατανοεί, ο Θεός είναι άνθρωπος, εφόσον επιδίωξή Του είναι να τη δώσει μ’ αυτήν τη μορφή. Ο Χριστός περιέγραψε τον Πατέρα και τον Υιό κι αυτό το έκανε με τη μορφή ανθρώπου και όχι Πνεύματος. Όλα αυτά τα λέμε για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι το Θεό ο άνθρωπος Τον κατανοεί ανάλογα με το επίπεδο γνώσης που του δίνεται, συνεπώς ανάλογα με το προκαθορισμένο για τον καθένα επίπεδο. Ενώ ο Θεός είναι Μοναδικός και ο Υιός Του επίσης, ο άνθρωπος ανάλογα με τη γνώση του βλέπει, είτε αυτήν τη μοναδικότητα στην τέλειά της μορφή είτε την κατάληξή της που είναι πάλι τέλεια, αλλά μετά από αλλεπάλληλες γεννήσεις Πατέρα και Υιού.

Όσο η απόσταση μεταξύ ανθρώπου και Θεού μικραίνει, τόσο λιγότερο υπάρχει ο φόβος και τόσο περισσότερο μεγαλώνει η αγάπη. Ο Θεός είναι Πατέρας του ανθρώπου κι ο φόβος δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Όταν ο άνθρωπος κατανοεί αυτήν τη σχέση και γνωρίζει την προσφορά Του, τότε μόνον μπορεί να Τον λατρέψει αληθινά πνευματικά όπως είναι η επιθυμία Του. Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος γνωρίζει μόνον τη δύναμή Του κι αγνοεί το σύνολο των χαρακτηριστικών Του, τότε φοβάται υπερβολικά και μισεί το Θεό εφόσον μισεί τον ίδιο του τον εαυτό ζώντας μέσα στην Κόλαση. Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει το θέλημά Του και τη δύναμή Του και παρερμηνεύει το Λόγο Του, βασανίζεται, παραμορφώνει τη φύση του κι επειδή όλα αυτά οδηγούν στην άποψη περί αδυναμίας κι ατέλειας, μισεί τον εαυτό του και κατά συνέπεια το Θεό.

Αυτές οι δύο καταστάσεις που είναι εντελώς διαφορετικές κι εξαρτώνται από την απόσταση, που υπάρχει μεταξύ Θεού και ανθρώπου, καθορίζουν και τα όρια. Αγάπη και σεβασμός είναι από τη μία πλευρά, μίσος κι υποταγή από την άλλη. Από τη στιγμή που εμείς δεχόμαστε ότι οι Έλληνες δημιουργήθηκαν για να παράγουν φιλοσοφία, που απαιτεί και γνώση και ελευθερία, αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες βρίσκονται σε μικρότερη απόσταση και άρα το Δωδεκάθεό τους είναι πιο κοντά στην αλήθεια. Οι Θεοί των Ελλήνων έχουν ανθρώπινη μορφή, γιατί τους δόθηκε γνώση κοντά στην τελική φάση της μεταφοράς τής θείας ιδιότητας από τον Πατέρα προς τον Υιό. Οι Ιουδαίοι αντίθετα έχουν κι αυτοί τέλεια γνώση για το Θεό, αλλά αυτή η γνώση είναι και η πιο επικίνδυνη για τον άνθρωπο. Ο Θεός των Ιουδαίων είναι ο Ίδιος μ’ Αυτόν, που τιμωρεί τους Πρωτοπλάστους για την αμαρτία τους, τεράστιος και πανίσχυρος, χωρίς έλεος και προπαντός, χωρίς να δίνει εξηγήσεις για το σωστό και το λάθος, όσον αφορά την πορεία, που θα ακολουθηθεί. Αυτός ο Θεός είναι σκληρός, όχι επειδή αυτό είναι η αλήθεια, αλλά επειδή δε δίνει γνώση. Αποβάλλει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο και τον βασανίζει, χωρίς να του γνωστοποιεί ότι Αυτός ο Ίδιος έχει αυτοαποβληθεί και ότι Αυτός ο Ίδιος αυτοβασανίζεται.

Αυτό συμβαίνει επειδή ο Θεός που είναι παντογνώστης κι επιπλέον αθάνατος, εκείνη τη στιγμή γνωρίζει τι ακριβώς ακολουθεί. Όμως τη στιγμή εκείνη ο άνθρωπος βρίσκεται ακριβώς στη φάση της διάπραξης του αμαρτήματος και δεν έχει δημιουργήσει ακόμα το σύστημα, που γνωρίζουμε πώς λειτουργεί. Ο Θεός δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο απαντήσεις σε ερωτήματα που ακόμα δεν έχει. Τι θα πει “ου μοιχεύσεις” από τη στιγμή που δεν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους ορατό αυτό το πρόβλημα; Τι θα πει “ου κλέψεις” από τη στιγμή που η επιβίωση είναι αγώνας και δεν υπάρχει πλούτος, που μπορεί να κλαπεί; Διαπράττει ο άνθρωπος το αμάρτημα και θέτει τον εαυτό του έξω από τον Παράδεισο. Ο Θεός, επειδή γνωρίζει τι θα επακολουθήσει και εκτιμώντας τη γνώση του ανθρώπου, μιλά σκληρά και αληθινά.

Ο αναγνώστης βλέπει πως όσο πιο νωρίς χρονικά γίνεται η επαφή με το Θεό, τόσο πιο σκληρός είναι. Όσο προχωρά η ανθρωπότητα κι εμφανίζονται τα συστήματα που βασανίζουν τους ανθρώπους, τόσο μεγαλύτερη γνώση παίρνουν από το Θεό. Ξεκινάμε πάλι από την εποχή της Δημιουργίας και βλέπουμε ότι ο Θεός εγκαταλείπει τους ανθρώπους κι επιπλέον τους αποβάλλει από τον Παράδεισο. Ο Θεός παίρνει απόλυτες αποφάσεις και δε διαχωρίζει τους ανθρώπους σε δικαίους και αδίκους. Ο Θεός είναι Κύριος. Παίρνει αποφάσεις σύμφωνα με τη δική Του υπέρτατη βούληση. Ο Θεός από τον αριθμό 28 μεταπηδά στον αριθμό 35. Κύριος = 35. Αυτός είναι ο Θεός του βήματος της Βαβυλώνας της απόλυτης εξουσίας. Όταν ο άνθρωπος παίρνει γνώση που τη μετατρέπει σε εξουσία και μπαίνει στην Κόλαση, εννοείται ότι ο Θεός του έχει την απόλυτη, άρα είναι Κύριος των πάντων. Απ’ αυτήν τη γνώση του Θεού παίρνει δύναμη η Βαβυλώνα.

Οι Έλληνες αυτόν το Θεό δεν τον γνωρίζουν, γιατί δεν είχαν γεννηθεί ακόμα. Οι Ιουδαίοι αντίθετα Τον γνωρίζουν κι είναι ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ. Ο Θεός εμφανίζεται σ’ αυτούς πάντα ως Κύριος. Οι λαοί της Ασίας έχουν αποβληθεί οριστικά από τον Παράδεισο και περιμένουν αποκλειστικά τη βοήθεια του Θεού και του Υιού Του. Ακολουθούν τη μοίρα τους, δομούν τ’ άθλια για τους ανθρώπους συστήματα κι όταν συμπληρώνεται ο απαιτούμενος χρόνος, εμφανίζεται εκ νέου ο Θεός. Η εμφάνιση συνοδεύεται με γνώση και γίνεται στο Μωυσή. Τώρα πια έχουν νόημα οι Εντολές. Υπάρχει το σύστημα, υπάρχει η αθλιότητα κι ο άνθρωπος έχει βελτιώσει το επίπεδο της γνώσης του. “Ου μοιχεύσεις” σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχει μοιχεία. “Ου κλέψεις” σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχει κλοπή. Ο Κύριος εμφανίζεται στο Μωυσή, αλλά δίνοντας γνώση στους ανθρώπους στον ουρανό γεννιέται ένας άλλος Θεός. Ο Θεός δεν είναι ο πρώτος, που δεν ξεχώριζε δικαίους και αδίκους. Ο Θεός γίνεται πιο κατανοητός και με την ίδια ισχύ τιμωρεί πλέον τους παραβάτες μόνον των Εντολών. Η θεϊκή ευφυΐα αποκαλύπτεται, αν αντιληφθεί ο άνθρωπος την επιδίωξη του Θεού μέσα απ’ αυτήν τη γέννηση και την ισχύ αυτού του νέου Θεού. Τι είναι αυτός ο νέος Θεός; Ο Υιός του Θεού; Ποια η διαφορά Του με τον πραγματικό Υιό, δηλαδή τον Ίδιο το Θεό; Για να καταλάβει ο άνθρωπος τον πραγματικό Θεό και τον Υιό Του —και κατόπιν να τους ξεχωρίσει από κατώτερους Θεούς— θα πρέπει να έχει υπόψη του πως οτιδήποτε λέει ή κάνει ο Θεός ή ο Υιός Του είναι τέλειο. Στο Λόγο Του αλλά και στο έργο Του υπάρχει μόνον η τελειότητα κι αυτό αφορά το σύνολό τους. Ο κατώτερος Θεός ενώ έχει γνώση θεϊκή μέσω της οποίας παίρνει ισχύ, δεν έχει συνολική τελειότητα. Αυτός ο Θεός δημιουργείται, για να οδηγήσει τους ανθρώπους μέχρι κάποιο σημείο και μετά νικιέται από έναν άλλο Θεό, είτε τον πραγματικό είτε κάποιον ανώτερό Του, αλλά κατώτερο του Πραγματικού.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει αυτό, θα εξετάσουμε την περίπτωση των Βαβυλωνίων και των Ιουδαίων, που γνωρίζουν τον Ίδιο Θεό. Ο Κύριος, ο Τέλειος και ο Πανίσχυρος, είναι ο Ίδιος και για τους δύο λαούς. Είναι σκληρός και απ’ αυτήν τη συμπεριφορά δεν εξαιρείται κανένας. Όταν ο Μωυσής έρχεται σε επαφή μ’ Αυτόν, ένας νέος Θεός γεννιέται κι αυτό γίνεται ως εξής: ο Θεός δίνει γνώση στο Μωυσή κι απόλυτη ισχύ. Από τη στιγμή που η συγκεκριμένη γνώση ξεχωρίζει τους ανθρώπους με άλλα κριτήρια και η ισχύς που τη συνοδεύει, δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον ν’ αναπτύξει μία νέα φιλοσοφία, ο νέος Θεός είναι αυτός που έχει την ισχύ. Ο Θεός των Ιουδαίων δεν είναι ο Κύριός τους, αλλά ο Μωυσής. Πώς γίνεται αυτό; Όταν ο Μωυσής παίρνει τέλεια γνώση, που του δίνει ισχύ, τη χρησιμοποιεί, όπως αυτός νομίζει. Τιμωρεί τη μοιχεία, αλλά όπως τη θεωρεί αυτός. Τιμωρεί την κλοπή με την ίδια λογική. Η γνώση μένει σ’ ένα σταθερό επίπεδο και το σύνολο των όσων αφορούν τους ανθρώπους είναι προϊόν της φιλοσοφίας του Μωυσή. Ενώ ο Μωυσής είναι άνθρωπος, οι Ιουδαίοι μη δυνάμενοι ν’ αντιληφθούν τον πραγματικό Θεό, έχουν την εντύπωση ότι ο Μωυσής εκτελεί το θέλημά Του στο σύνολο των ενεργειών του. Ο Θεός τους κρίνει και τιμωρεί με απόλυτα όμοιο τρόπο με τον εκλεκτό του Μωυσή.

Αυτός ο Θεός είναι κατώτερος του πραγματικού γιατί, ενώ έχει στοιχεία του πραγματικού, όπως οι Εντολές, το σύνολο της γνώσης του είναι κατώτερο εφόσον είναι η γνώση του Μωυσή. Ο Θεός αυτός δεν είναι ο πραγματικός, γιατί ο Υιός Του δεν είναι τέλειος Θεός, ώστε να γίνει ένα μ’ αυτόν. Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, δε διατύπωσε λόγο όμοιο μ’ αυτόν του Μωυσή αλλά ανώτερό του. Αν το έκανε αυτό, όχι μόνο δε θα σταυρωνόταν, αλλά θα γινόταν Κύριος των Ιουδαίων. Ο Υιός του Θεού γίνεται όμοιος με τον Πατέρα Του. Ο Χριστός ήταν Θεός, Υιός του Θεού του Μωυσή. Ο Κύριος που έδωσε τις Εντολές στο Μωυσή είχε έναν Υιό κι εκείνη τη στιγμή δημιούργησε έναν κατώτερο Θεό μέρος του Εαυτού Του.

Καθώς βλέπουμε πώς γεννιέται ένας κατώτερος Θεός, θα πρέπει να καταλάβουμε και τι ακριβώς επιδιώκεται. Γεννήθηκε ο Θεός με τα χαρακτηριστικά του Μωυσή, αλλά ποια ήταν η αποστολή Του; Ο Θεός επιδίωκε τη δημιουργία συστήματος, που θα ήταν γέννημα του συνόλου των εσφαλμένων απόψεων του Μωυσή. Εμφανίστηκε σ’ αυτόν, τον τρόμαξε, του έδωσε γνώση κι ισχύ, κι αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν συγκεκριμένη συμπεριφορά και άποψη, που έχει ως αποτέλεσμα το ιουδαϊκό σύστημα. Το σύστημα, όπως γνωρίζουμε, έχει θηλυκά χαρακτηριστικά και γεννά ανθρώπους. Η γνώση του, ενώ είναι όμοια μ’ αυτήν του Μωυσή, παρ’ όλ’ αυτά δε βελτιώνεται. Όσο ζει ο Μωυσής μπορεί να αλλάξει απόψεις που βελτιώνουν τις προηγούμενες και βοηθούν τους ανθρώπους. Από τη στιγμή όμως που πεθαίνει κι είναι ο δημιουργός του συστήματος, τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει. Το σύστημα διατηρεί τα πάντα, όπως του δόθηκαν.

Αυτό το σύστημα επιθυμούσε ο Θεός για να γεννήσει τον Υιό Του. Αυτό το σύστημα γεννά τον Υιό με τα χαρακτηριστικά του Πατέρα Κυρίου. Το θηλυκό σύστημα που γεννιέται όχι από τέλεια και πλήρη γνώση, είναι επικίνδυνο για τους ανθρώπους που γεννά, γιατί έχει τα τέλεια χαρακτηριστικά της μοιχαλίδας. Έχει θεϊκή Σοφία ώστε να μην είναι ανατρέψιμο, αλλά δεν έχει πλήρη γνώση ώστε να γεννήσει ανθρώπους γιους, που θ’ αγωνιστούν για τη Θέωση και στο σύνολό τους θα συνθέτουν τον Υιό του Θεού. Είναι μοιχαλίδα, γιατί σαν γυναίκα δεν είναι “σάρκα μία” με τον άντρα της, το Θεό. Ενώ λαμβάνει απ’ Αυτόν πνεύμα κι έχει αποστολή να γεννήσει τον Υιό Αυτού, αυτή ακολουθεί τις επιλογές της. Αυτή η μοιχαλίδα γεννά γιους που τους συνθλίβει και παραδίδεται στους εκλεκτούς. Ο Άννας ή ο Καϊάφας ήταν εκλεκτοί στους οποίους παραδόθηκε αλλά χωρίς έρωτα, μ’ άμεση συνέπεια αυτοί να σταυρώσουν τον Υιό του Θεού και η μοιχαλίδα να παραμείνει αναίσθητη. Η ιστορική γνώση μας δίνει το σημαντικό στοιχείο ότι από τον καιρό που εμφανίστηκε ο Κύριος στον Αβραάμ και τον Ισαάκ μέχρι και την εποχή του Χριστού, ολοκληρώθηκε ένας πλήρης κύκλος. Εμφανίστηκε ο Κύριος κι έπειτα εμφανίστηκε ο Υιός. Από τη δεύτερη εμφάνιση και μετά δε σημειώθηκε καμία επαφή, που να αφορά τους Ιουδαίους. Αν γινόταν τέτοιου είδους επαφή, οι Ιουδαίοι θα ξέφευγαν από τις Δέκα Εντολές και την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης. Από τη στιγμή που σταύρωσαν τον Υιό του Κυρίου, είτε αυτός είναι ο Ίδιος ο Χριστός είτε ο οποιοσδήποτε νεαρός Ιουδαίος, ο Κύριος τιμωρεί κι εμείς πρέπει να βρούμε πώς γίνεται αυτό.

Όταν οι Ιουδαίοι βρίσκονταν στην Αίγυπτο, προκάλεσαν το θυμό του Θεού με την απιστία τους. Ο Θεός έδειξε σ’ αυτούς πώς τιμωρεί. Ο Θεός τιμωρεί με το να στερεί τη δυνατότητα από ένα έθνος να γεννά. Στερεί τη δυνατότητα από ένα έθνος να ελπίζει στα παιδιά του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέει στο Μωυσή ότι θα τους καταστρέψει και μόνον από τους απογόνους του θα γεννήσει ένα νέο μεγάλο έθνος. Από το σημείο αυτό και πέρα η γνώση των Ιουδαίων είναι ανύπαρκτη, γιατί μένουν κοντά στο Θεό Κύριο και τον Υιό Του.

Ο κύκλος της γνώσης τους είναι τεράστιος κι αρχίζει από ένα Θεό Άπειρο και τελειώνει σ’ έναν Υιό με ανθρώπινη μορφή. Αγνοούν το σύνολο των όσων πρέπει να γεννηθούν μεταξύ αυτών των ορίων… αγνοούν τον αγώνα και την αποστολή του Υιού. Ο Υιός γι’ αυτούς δεν αγωνίζεται ούτε προσπαθεί. Είναι Υιός του Κυρίου, Κύριος κι έχει την ισχύ να τους οδηγήσει στον Παράδεισο. Πριν ολοκληρωθεί όμως αυτός ο κύκλος έχουν προηγηθεί στο παγκόσμιο επίπεδο σημαντικές αλλαγές, όσον αφορά τη γνώση για το Θεό. Από τον Κύριο της Βαβυλώνας ακολουθεί ο Κύριος των Ιουδαίων μ’ ανώτερη γνώση, αλλά με χαρακτηριστικά αυτά του Μωυσή. Ο Θεός εμφανίζεται μπροστά στο Μωυσή σαν κάτοπτρο. Ενεργεί ο Μωυσής, στον οποίο δόθηκε εξουσία Κυρίου και νομίζει ότι ενεργεί ο Κύριος. Βλέπει το είδωλό του κι έχει την εντύπωση κι αυτός κι ο λαός του ότι βλέπουν τον Κύριο ενώ βλέπουν το είδωλο του Μωυσή. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν την πλάνη, αφού, Κύριος = Κάτοπτρον = 35, και Μωυσής = Είδωλον = 36. Έχουν αυτό το είδωλο και γίνονται Ειδωλολάτρες = 58. Αυτό προκαλεί το θυμό του Θεού και δίνει τα χαρακτηριστικά στην κοινωνία τους, αφού απ’ αυτήν τη λατρεία παράγεται η γνώση τους. Θυμός του Θεού = Παλαιά Διαθήκη = Τυφλοί οδηγοί = Εξουσία μεγάλη = 58 = Ιουδαϊσμός. Για αιώνες αυτή η γνώση ήταν παγκόσμια η ανώτερη και συνεπώς Θεός Παντοκράτορας ήταν αυτός ο Θεός.

Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε ότι αυτή η γνώση ήταν πάντα κατώτερη από τη γνώση των ιερέων της Αιγύπτου, αλλά ήταν η ανώτατη, που δινόταν στους απλούς ανθρώπους. Ο Ιουδαίος ήξερε τις Εντολές και μπορούσε να σκεφτεί όπως ο Χριστός για τον εαυτό του. Ο αρχαίος Αιγύπτιος βάδιζε στο απόλυτο σκοτάδι. Ιστορικά μετά τη γνώση των Ιουδαίων εμφανίστηκε μία άλλη γνώση για το Θεό, που είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση των Ελλήνων. Οι Έλληνες γεννήθηκαν ως τύπος ανθρώπων μέσα από μία συγκεκριμένη παιδεία. Η κύρια διαφορά η οποία τους διαχωρίζει από τους Ασιάτες είναι η γνώση για το Θεό. Οι Θεοί των Ελλήνων είναι όμορφοι, νέοι, φωτεινοί και δίνουν άφθονη γνώση στους ανθρώπους. Ο Έλληνας γνωρίζει για τον έρωτα και τον εκτιμά μιμούμενος το Θεό-Πατέρα του, Δία. Γνωρίζει την αξία της ζωής κι έχει αντίληψη για τη διαφορά, που χωρίζει τους θνητούς από τους αθανάτους. Η γνώση αυτής της διαφοράς είναι πολύ σημαντική, γιατί ο Έλληνας μέσω αυτής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει τις προτεραιότητές του. Ο Αχιλλέας σκέφτεται έξω από την Τροία τι τον συμφέρει να επιλέξει. Δόξα αιώνια και θάνατο ή άπειρη ζωή κοντά στον πατέρα του, στα παλάτια της Φθίας. Ο Έλληνας γνωρίζει ότι αιώνια δόξα μπορεί να κατακτήσει ο άνθρωπος μόνο μέσα από τη θυσία. Γνωρίζει επίσης ότι Θέωση δίχως έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ν’ αναπτύξει διαφορετική σχέση με το Θεό και καρπός αυτής της σχέσης είναι η φωτεινότερη ζωή. Απ’ αυτό το σημείο και μετά εμείς πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι οι Έλληνες και πώς συνδέονται με το μοναδικό Θεό.

Οι Θεοί των Ελλήνων κι ειδικότερα ο πατέρας των Θεών τους, σ’ αντίθεση προς το Θεό Κύριο των Ασιατών, δεν είναι ούτε απάτωρ ούτε αμήτωρ. Είναι Θεός υιός Θεών. Απ’ αυτό το πολύ σημαντικό αντιλαμβανόμαστε ότι η θεϊκή καταγωγή του Δία, που περιγράφεται στη θεογονία των Ελλήνων, πρέπει να ταυτίζεται με την πορεία που έχουμε μέχρι τώρα περιγράψει. Ο Θεός Έρως μέσω της γνώσης γίνεται ο άπειρος Κύριος κι αυτός ο Κύριος γεννά το Μωυσή, ένα Θεό-είδωλο με ισχύ, που σε κάποια στιγμή νικιέται. Οι Έλληνες, όπως κι οι Θεοί τους, είναι πάντα υιοί κι αυτό επειδή ο Θεός επιδιώκει να μην τρομάζουν από τη γνώση. Αυτό το χαρακτηριστικό έχει το νόημα ότι οι Έλληνες δεν έχουν την παράδοση των Ασιατών για το αμάρτημα. Δε γνώρισαν ποτέ το Θεό Κύριο, που απέβαλε τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο. Δε γνώρισαν ποτέ ένα Θεό με απόλυτα χαρακτηριστικά. Έχουν τη γνώση ενός αρχικού Θεού, που γέννησε τους υπόλοιπους, αλλά όχι τη γνώση για τη συμπεριφορά Του ή τη βούλησή Του. Δε γνωρίζουν ότι ο Θεός ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους και στη συνέχεια έγινε ο φοβερός και τρομερός Κύριος. Πίστευαν ότι ο έρωτας ήταν παλαιότατος Θεός, αλλά δε γνώριζαν τίποτε παραπάνω. Αυτό το χαρακτηριστικό τούς δίνει αυτό, που αναφέρουμε ως νεότητα.

Ο αρχικός Θεός των Ελλήνων είναι το Έρεβος. Αυτός ο Θεός δε νικήθηκε, όπως συμβαίνει στις επόμενες γενιές Θεών, αλλά γέννησε το Θεό Ουρανό. Η γυναίκα του Ερέβους έκανε σύζυγο το γιο της κι αυτός ο Θεός είναι, που αγωνίζεται για την εξουσία, που τη χάνει. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Έρεβος = Κύριος. Αυτός ο Θεός γεννά τον Ουρανό. Ουρανός = Είδωλον = Μωυσής = 36. Απ’ αυτήν τη σύνδεση που είναι απόλυτη, μπορούμε να δούμε τι ακριβώς εννοούσε ο Θεός όταν μιλούσε για τιμωρία στην έρημο. Το μεγάλο έθνος γεννιέται από απογόνους του Μωυσή ως πνεύμα, που λαμβάνει δικαιώματα από το Θεό και όχι από το δημιούργημά του ως θηλυκό σύστημα, που είναι το ιουδαϊκό. Ο Μωυσής γέννησε απογόνους μέσω της πρακτικής που ανέπτυξε. Δε γεννιέται εκλεκτός μέσα από τον ιουδαϊκό λαό, αλλά με διαδικασία όμοια μ’ αυτή που ακολουθήθηκε για το Μωυσή, κάποιος άλλος που επίσης επιλέγεται, παίρνει διαφορετική κι ανώτερη γνώση. Ο Μωυσής έπραξε, όπως του είπε ο Θεός κι αυτοί οι απόγονοι ήταν οι κάτοχοι των δικαιωμάτων της γνώσης του, που είναι αυτή του Κυρίου. Όπως ο Ααρών που έγινε ιερέας, κι ο Ιησούς του Ναυί που πήρε την εξουσία. Το σύνολο της μεταφοράς εξουσίας ή γνώσης γίνεται μέσω πνευματικών δικαιωμάτων. Όλοι αυτοί είναι εκλεκτοί. Τα παιδιά αυτού του Θεού που ενεργεί σαν το Μωυσή, είναι οι Εκλεκτοί = 30.

Η θεογονία των Ελλήνων αναφέρει ότι ο Ουρανός έχει παιδιά τους Τιτάνες. Τιτάνες = Εκλεκτοί = 30. Ο Θεός αυτός γνώριζε ότι θα εκθρονιστεί κι αυτό λόγω της περιορισμένης γνώσης του. Όπως ο Μωυσής πολέμησε εναντίον όσων αμφισβητούσαν την εξουσία του μέσω των δικαιωμάτων που ο ίδιος τους έδωσε, έτσι κι ο Θεός τον οποίο αυτός αντιπροσωπεύει, πολεμά στο σύνολο του χρόνου εναντίον των εκλεκτών που ο ίδιος γεννά. Για να μην ανατραπεί, ρίχνει τα παιδιά του στον Τάρταρο. Αυτό σημαίνει ότι τα εξομοιώνει μ’ αυτόν αλλά παραμένοντας ο ίδιος Άρχων Θεός. Τάρταρος = Κύριος. Ο εκλεκτός ή Τιτάνας έρχεται αντιμέτωπος με τον Κύριο κι έτσι ο Ουρανός δε χάνει την εξουσία, εφόσον από τον Κύριο την πήρε. Όμως αυτός που μας ενδιαφέρει είναι αυτός που τον εκθρονίζει κι αυτό σημαίνει ότι παίρνει γνώση ανώτερη από τον Κύριο. Ανώτερη γνώση απ’ αυτήν των Ιουδαίων που βοηθά τους απλούς ανθρώπους είχαν οι Έλληνες. Άρα ο Κρόνος είναι οι Έλληνες, όπως και συμβαίνει. Ο Κρόνος, οι Έλληνες ανήκουν ως σύνολο στον κόσμο των Τιτάνων, γιατί επιλέχθηκαν και παίρνουν γνώση ως σύνολο. Ο Έλληνας είναι Έλληνας όχι λόγω αίματος, όπως ο Ιουδαίος, αλλά λόγω γνώσης. Κρόνος = Έλληνες = 34. Οι Έλληνες εκείνη την εποχή, ως λαός κι ως έθνος ήταν για την ανθρωπότητα ο Κρόνος. Η ανώτερη γνώση του Κρόνου φαίνεται από τη δυνατότητα να εκθρονίσει τον πατέρα του και κατόπιν να τον εμποδίσει να ξαναπάρει την εξουσία. Οι Γραφές αναφέρουν ότι αυτό έγινε κατορθωτό μετά από τον ακρωτηριασμό του Ουρανού. Ο Ουρανός έχασε τα γεννητικά του όργανα κι απώλεσε και την εξουσία και τη δυνατότητα να την ξαναπάρει.

Αυτό που περιγράφουν οι Γραφές έχει το νόημα ότι ο Ουρανός αντιπροσωπεύει, όπως και ο ιουδαϊσμός, την απόλυτη πατριαρχία. Η εξουσία του άντρα είναι απόλυτη και αναμφισβήτητη. Ο Κρόνος, δηλαδή οι Έλληνες, για να υπάρξουν και ν’ αναπτυχθούν στο χώρο, πήραν γνώση ανώτερη, ώστε οι άνθρωποι να τη δέχονται πιο εύκολα. Η γνώση αυτή εννοούσε για πρώτη φορά και τις γυναίκες. Η μητέρα του Αχιλλέα είναι δυνατή και στηρίζει το γιο της. Η Πηνελόπη για τον Οδυσσέα είναι ανώτερη από την αθανασία. Αυτή η γνώση κλονίζει την πανίσχυρη πατριαρχία, χωρίς να την ανατρέπει. Ο Κρόνος είναι άντρας, αλλά όχι όμοιος με τον πατέρα του. Οι βάρβαροι της πατριαρχίας χάνουν οριστικά την ανώτερη γνώση. “Πάς μη Έλλην βάρβαρος” τη στιγμή που Έλληνες = Κρόνος.

Το λεπτό σημείο που αφορά τους Έλληνες είναι ότι ως λαός κι ως σύνολο για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ο Κρόνος. Οι ίδιοι όμως έχουν γνώση του Θεού μέσω των Ομηρικών Επών στα οποία οι Θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή. Τους δόθηκαν τα Ομηρικά Έπη, για να γεννηθούν, αλλά αυτά τα Έπη είναι προφητεία από τη στιγμή που οι Θεοί τους δεν έχουν γεννηθεί. Ο Υιός του Θεού με ανθρώπινη μορφή και γνώση ισοδύναμη μ’ αυτήν του Δία, γεννήθηκε μετά τη γέννησή τους. Στην πραγματικότητα οι Έλληνες των αρχαίων χρόνων λατρεύουν Θεούς που δεν έχουν γεννηθεί. Ο Κρόνος, όπως κι ο Ουρανός, είναι Θεοί, που ανατρέπονται. Είναι Θεοί που γεννήθηκαν, για να δημιουργήσουν συνθήκες. Στηρίζουν τη δύναμή τους σε θεϊκή γνώση, που τους δόθηκε, αλλά αυτή δεν είναι ταυτόσημη με τη γνώση του πραγματικού Θεού. Αντίθετα μ’ αυτούς ο Δίας είναι Θεός ανίκητος. Οι Έλληνες δεν έχουν γνώση στην οποία περιγράφεται η διάδοχη κατάσταση.

Ο Δίας από τη στιγμή που είναι Θεός ανίκητος και γεννιέται από Θεούς που με τη σειρά τους είναι γεννημένοι από το Έρεβος, είναι ο Υιός του Θεού. Είναι Υιός του Θεού αλλά όχι άνθρωπος, δηλαδή ο άνθρωπος-Θεός. Είναι Θεός του ουρανού και γεννήθηκε για να πάρει το ρόλο του Πατέρα. Η ανθρώπινη μορφή του υποδηλώνει ότι εμφανίστηκε στη Γη και άρα εμφανίστηκε ως άνθρωπος, αλλά όχι για να υπάρξει ως τέτοιος. Ο άνθρωπος-Θεός που εμείς αναζητούμε είναι ο Υιός Του. Αυτός ο άνθρωπος είναι αυτός στο πρόσωπο του οποίου ταυτίζονται δύο ιδιότητες. Υιός του Διός = Υιός του Κυρίου = 63 = Αειπάρθενος. Αυτός ο Θεός ο τέλειος που υπήρξε άνθρωπος, έπρεπε να εμφανιστεί, για να γεννηθεί ο Υιός Του, που είναι αυτό που περιγράφει ο Χριστός ως Υιός του Ανθρώπου = Θεός Διόνυσος = Σωτήρας του κόσμου.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει ο αναγνώστης πάλι να σκεφτεί για το Θεό. Ο Θεός είναι Σοφία. Η Σοφία αυτή έχει τη δυνατότητα να μετακινείται στο χώρο και στο χρόνο, τέλεια και πλήρης. Όπως ο Θεός έγινε Κύριος κι εμφανίστηκαν οι δυνάμεις Του, με τον ίδιο τρόπο παρακάμπτει τις γενιές των Θεών και παίρνει το πρόσωπο τού Δία. Όταν ο Δίας παίρνει την ιδιότητα του Πατέρα Θεών κι ανθρώπων σημαίνει ότι η Σοφία έχει μετακινηθεί από το άπειρο στο πεπερασμένο. Πριν δούμε ακριβώς τη θέση του Δία ανάμεσα στους Θεούς, θα πρέπει να διερευνήσουμε την περίπτωση του Πατέρα Του. Ο άπειρος Θεός, ο πραγματικός, είναι Θεός Πατέρας όλων των ανθρώπων. Όταν γεννά Θεό, αυτός ο Θεός είναι Θεός Πατέρας ενός μέρους των ανθρώπων. Γεννά τον Ουρανό, αλλά αυτός ο Θεός αφορά, για παράδειγμα, μόνον τους Ιουδαίους και όχι τους Ινδιάνους της Αμερικής. Γεννά τον Κρόνο αλλά αντίθετα με την προηγούμενη περίπτωση αυτός ο Θεός δεν είναι Θεός των Ελλήνων. Ο Θεός των Ελλήνων είναι ο Δίας. Τι λοιπόν σημαίνει αυτό; Οι άνθρωποι που δε λατρεύουν ούτε τον Ουρανό ούτε το Δία, βλέπουν τον Κρόνο. Το σύνολο, δηλαδή, της φιλοσοφίας, της συμπεριφοράς και των ιδιαιτεροτήτων των Ελλήνων είναι ο Κρόνος.

Ο κάθε άνθρωπος σύμφωνα με την άποψη που έχει για το Θεό, αναπτύσσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Ο Ιουδαίος που έχει την άποψη του πατέρα του για τη μοιχεία, έχει την άποψη του Μωυσή, δηλαδή την άποψη του Θεού που λατρεύει. Ο Έλληνας κι ο κάθε άνθρωπος όταν βλέπει τον Ιουδαίο αντιλαμβάνεται μέσα από τις απόψεις του τα χαρακτηριστικά του Θεού του. Όμως η περίπτωση των Ελλήνων είναι πιο σύνθετη. Το σύνολο των ανθρώπων που βλέπουν τους Έλληνες, αντιλαμβάνονται με την παραπάνω λογική το Θεό τους, αλλά αυτός ο Θεός είναι ο Κρόνος και όχι ο Δίας που λατρεύουν. Αυτό το σύνολο έχει κάποια λειτουργικά χαρακτηριστικά ιδιόμορφα. Τον Κρόνο τον βλέπει μόνον ο άνθρωπος που δεν είναι Έλληνας, όταν βλέπει τους Έλληνες. Αυτός ο άνθρωπος αν πιστεύει ότι οι Έλληνες είναι δυνατό να τον βοηθήσουν, όπως ο Μωυσής τους Ιουδαίους κι ο Δίας τους Έλληνες, λατρεύει τον Κρόνο. Οι Έλληνες μεταξύ τους όταν εξετάζει ο ένας τον άλλο, αντιλαμβάνονται το Δία. Αυτή η σύνθετη κατάσταση είναι προϊόν της γνώσης που δόθηκε στους Έλληνες.

Οι Έλληνες έχουν συγκεκριμένη γνώση κι όταν συμβαίνει αυτό δημιουργούνται συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει το πατριαρχικό σύστημα, αυτή η γνώση διαφοροποιεί τους ανθρώπους, που ναι μεν βρίσκονται στην ίδια φάση, αλλά η εξουσία δεν έχει τα ίδια απόλυτα χαρακτηριστικά. Η γνώση αυτή, ενώ δίνει στο σύνολο των ανθρώπων που την κατέχουν αυτά τα γενικά χαρακτηριστικά, που τους διαφοροποιούν ως σύνολο, έχει την ιδιότητα να δημιουργεί κι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό προέρχεται από την ιδιαιτερότητα της γνώσης, που έγκειται στο γεγονός ότι οι Έλληνες διδάσκονται τα Έπη και μαθαίνουν να κρίνουν. Μαθαίνουν να κρίνουν και Θεούς και ανθρώπους. Ο Άρης είναι τρομερός Θεός, αλλά όταν ο Δίας τον κρίνει με την ίδια λογική με την οποία θα τον έκρινε ο άνθρωπος, ο άνθρωπος που διαπαιδαγωγείται μέσω των Επών δε φοβάται. Ο Δίας ταπεινώνει ένα γιο του και δεν ασχολείται καν μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την υπόθεση, που είναι ο τραυματισμός του από ένα θνητό. Ο μεγάλος Θεός των Ελλήνων αγωνιά για τα θνητά παιδιά του και δεν τα θυσιάζει άπονα. Ο Σαρπηδόνας, ο γιος του, ακολουθεί τη μοίρα του, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, ο παντογνώστης Δίας λυπάται. Οι Θεοί, παιδιά του Δία, συγκρούονται και μισούνται θανάσιμα για χάρη των θνητών ανθρώπων.

Όλα αυτά δημιουργούν μία άποψη για το Θεό, που έχει ως αποτέλεσμα οι Έλληνες να μαθαίνουν να κρίνουν, όπως επιθυμεί ο Θεός. Ένας Έλληνας εκείνη την εποχή δεν παρέλειπε να τιμήσει τον Άρη, έστω κι αν γνώριζε την άποψη του Δία γι’ αυτόν. Αυτή η γνώση δόθηκε, όχι για να κρίνουν οι άνθρωποι τους Θεούς, αλλά τους ανθρώπους. Το να κρίνει ο άνθρωπος το Θεό, είτε τον πραγματικό είτε τον κατώτερο, είναι κάτι χωρίς αξία. Αυτό συμβαίνει γιατί το βέβαιο είναι ότι θα πάει στην Κόλαση. Ο άνθρωπος κρίνοντας δυνάμεις που δεν τις γνωρίζει, ξυπνά μέσα του το φόβο. Ακόμα και τον Άρη δε μπορεί να κρίνει με τα στοιχεία που έχει. Ο Δίας μπορεί να το κάνει, αλλά όχι ο άνθρωπος. Όλη η δύναμη της κρίσης στρέφεται προς τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος με βάση τη γνώση του για το σωστό μπορεί να κρίνει έναν άλλο άνθρωπο. Μαθαίνει να εκτιμά τους ανθρώπους που σκέφτονται κι αγωνίζονται για το κοινό συμφέρον. Αυτή η κοινωνία μπορεί να επιτρέψει —και γι’ αυτό προετοιμάζεται— την επανεμφάνιση του Υιού Του Θεού με ανθρώπινη μορφή. Ο Χριστός μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία δεν υπάρχει πιθανότητα να σταυρωθεί.

Αν για την ανθρωπότητα οι Έλληνες είναι ο Κρόνος, μέσα στην κοινωνία τους κυρίαρχος είναι ο Δίας. Μέσα στην κοινωνία αυτήν υπάρχει το σύνολο των χαρακτήρων των ανθρώπων. Ο Έλληνας κρίνει κι εξαιτίας αυτού αγαπά και μισεί Έλληνα. Η ιστορία των αρχαίων Ελλήνων είναι ένας ατελείωτος εμφύλιος πόλεμος. Αυτό δεν είναι τυχαίο, αλλά η μοίρα τους. Πριν ξεκινήσουν για την Τροία βρίσκονται στα πρόθυρα ενός εμφυλίου. Ο μεγάλος Αχιλλέας απειλεί να σκοτώσει Έλληνες στην περίπτωση που επιμείνουν στην ιδέα της θυσίας της Ιφιγένειας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου ανάμεσα στους Έλληνες υπάρχει τεράστιο μίσος. Ο Αχιλλέας δε διστάζει να κλάψει μπροστά στον Πρίαμο κι είναι ο ίδιος που δε θα χόρταινε να κατασπαράξει τον Αγαμέμνονα. Ο Θερσίτης δε βρίσκει το θάνατο από αντίπαλο σπαθί, αλλά από το χέρι του πιο λαμπρού Έλληνα.

Ο Θεός τα δημιουργεί όλα αυτά, γιατί ο στόχος Του είναι οι άνθρωποι να γνωρίσουν τη Θέωση. Ο Υιός Του θα εμφανιστεί ως άνθρωπος και πρέπει να υπάρχει κοινωνία, που θα έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει το Λόγο Του, αλλά και να τον παρεξηγήσει. Αυτός ο Λόγος θα δημιουργήσει όλες αυτές τις καταστάσεις, που είναι απαραίτητο να προηγηθούν της Θέωσης. Ο Δίας όπως κι ο πραγματικός Θεός έχει υιό άνθρωπο. Ο Ουρανός έχει παιδιά Τιτάνες. Οι Τιτάνες είναι εξώκοσμα μεγάλοι και για να το κατανοήσει κάποιος αυτό, θα πρέπει να δει τις κοινωνίες τους.

Ο Μωυσής είναι ηγέτης ενός λαού που τον διακρίνει η μονολιθικότητα, όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του. Οι Ιουδαίοι είναι όλοι όμοιοι μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο, γιατί αν συνέβαινε το αντίθετο, θα υπήρχαν διάφορες τάσεις στην κοινωνία τους. Οι Ιουδαίοι από την εποχή του Μωυσή μέχρι τη σημερινή ελάχιστα έχουν αλλάξει. Είτε κατοικούν στην Ιουδαία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είτε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό το επιδίωκε ο Θεός και θα δούμε γιατί. Οι Έλληνες αντίθετα αναπαράγουν συνεχώς το σύνολο των ανθρώπινων χαρακτήρων. Μέσα στην ίδια γειτονιά και μέσα από την ίδια παιδεία μπορεί να προκύψει Έλληνας δεισιδαίμονας χειρότερος αρχαίου Βαβυλωνίου και Έλληνας παντελώς άθεος. Αυτή η διαφορά είναι επίτευγμα του Θεού και μέσω αυτής της διαφοράς είναι δυνατή η ανάμειξη αυτών των δύο κοινωνιών.

Οι Έλληνες μέσα στην κοινωνία τους δέχονται τους Ιουδαίους και τους αγαπούν ή τους μισούν. Ο Έλληνας έχει γνώση για τον Ιουδαίο και μπορεί να συνυπάρξει, όπως συνυπάρχει μ’ έναν Έλληνα. Το πρόβλημα του Έλληνα είναι πάντα ο άνθρωπος, που μέσα σε μία κοινωνία με συγκεκριμένους στόχους, δημιουργεί τάσεις. Δεν έχει σημασία, αν αυτός είναι Ιουδαίος ή ο γείτονας. Σημασία έχει ότι το μίσος ή η αγάπη ξεκινά από τα λόγια ή τα έργα αυτού του ανθρώπου. Ο Ιουδαίος είναι απλά άνθρωπος του οποίου ο Έλληνας εκ των προτέρων γνωρίζει τα χαρακτηριστικά. Αν ο Έλληνας έχει την ίδια άποψη με τον Ιουδαίο, τον αγαπά και μισεί έναν άλλο Έλληνα με διαφορετική άποψη και το αντίστροφο. Η συνύπαρξη αυτή των κοινωνιών είναι επιθυμητή και πραγματοποιήθηκε μετά την κατάκτηση της Ασίας από τον Αλέξανδρο. Ο Κρόνος, λοιπόν, γεννήθηκε από το Θεό, για να φωτίσει την ανθρωπότητα στο σύνολό της —ως σύστημα με ανώτερη γνώση— και για να γεννήσει το Θεό-άνθρωπο που σε κάποια στιγμή θα τον νικήσει παίρνοντας το θρόνο του.

Οι Γραφές των Ελλήνων δίνουν ένα στοιχείο, που επιβεβαιώνεται από την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας. Ενώ οι Έλληνες λάτρευαν το Δία, γνώριζαν ότι ο κόσμος στο σύνολο του έζησε μία χρυσή εποχή επί της βασιλείας τού Κρόνου. Ήταν μία εποχή κατά την οποία το αυστηρό σύστημα της πατριαρχικής κοινωνίας είχε κλονιστεί και οι άνθρωποι με τα μέσα που διέθεταν ζούσαν ήσυχα κι ειρηνικά. Αυτή η περίοδος ήταν η περίοδος της κοσμοκρατορίας των Ελλήνων. Από την εποχή της ακμής της Αθήνας μέχρι και την αρχή της Αλεξανδρινής περιόδου η ανθρωπότητα έζησε σ’ ένα σύστημα πολύ χαλαρό. Οι Έλληνες δεν μπορούν να δημιουργήσουν απολυταρχικά συστήματα, γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να ζήσουν μέσα σ’ αυτά. Ασκούν εξουσία μέσω μίας γνώσης, που, όταν δίνεται, τείνει ν’ ανατρέψει αυτήν την εξουσία. Ο Κρόνος είναι κι ο τελευταίος Θεός με μη ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Ο Δίας είχε μορφή ανθρώπου κι αυτό που ψάχνουμε πλέον είναι να βρούμε έναν άνθρωπο, που συγκέντρωσε στο πρόσωπο του το σύνολο των χαρακτηριστικών του Κρόνου και πήρε την εξουσία του. Οι Έλληνες νίκησαν τον αυταρχισμό και τη σκληρότητα της κοινωνίας, όπου οι βασιλιάδες έχουν άπειρη εξουσία και γεύτηκαν τη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι το τελειότερο των πολιτευμάτων και το αγάπησαν όπως και το ύμνησαν με πάθος. Όμως όλα αυτά κατέρρευσαν και λησμονήθηκαν μετά τη γέννηση του λαμπρότερου ιστορικού προσώπου των Ελλήνων.

Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας άλλαξε την πορεία της ανθρωπότητας και πρώτα αυτήν της Ελλάδας. Πριν εξετάσουμε την ταυτότητα του Αλεξάνδρου, χρήσιμο είναι να κατανοήσουμε τι ακριβώς ήταν ο Αλέξανδρος. Ήταν άνθρωπος; Ήταν Υιός του Θεού, Θεός; Όπως στην περίπτωση του Κρόνου έτσι και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου τα πάντα εξαρτώνται από την οπτική γωνία από την οποία βλέπει ο άνθρωπος ένα φαινόμενο. Ο Αλέξανδρος ήταν παιδί της ελληνικής κοινωνίας και με την παραπάνω λογική οι Έλληνες τον έβλεπαν διαφορετικά απ’ ό,τι οι υπόλοιποι λαοί. Οι Έλληνες που λάτρευαν το Δία κι είχαν γνώση για τον άνθρωπο ως πνευματικού όντος, παιδί Θεού, είδαν τον Αλέξανδρο ως έναν εξαιρετικά προικισμένο άνθρωπο. Η γνώση τούς επέτρεπε να υποθέτουν ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να ήταν και γιος του Δία. Πολλοί ήρωες των Ελλήνων ήταν παιδιά Θεών κι ο λαμπρός Αλέξανδρος δεν υστερούσε, ούτε σε δόξα ούτε σε ισχύ έναντι αυτών. Οι Έλληνες είδαν έναν άνθρωπο όμοιο με τους μυθικούς ήρωές τους.

Ο Αλέξανδρος, μέσα σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα κατέκτησε το σύνολο σχεδόν του τότε γνωστού κόσμου και πέθανε νεότατος. Αυτά τα δύο σημαντικότατα χαρακτηριστικά της όλης πορείας του, δημιούργησαν ορισμένες πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κατακτά την Ασία των σκληρών συστημάτων και δρα ως ευεργέτης. Είναι ένας βασιλιάς που δεν έχει καμία σχέση με τους προηγούμενους. Σέβεται τον κάθε λαό, επιτρέπει σε κάθε εθνική ομάδα να διατηρεί την ταυτότητά της μέσα στην αυτοκρατορία και σκορπά γνώση. Σκορπά το σύνολο της ελληνικής γνώσης, καλύπτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το σύνολο των απαιτήσεων του συνόλου των κοινωνιών και των ανθρώπων.

Η ελληνική γνώση έχει δύο επίπεδα: το πρώτο επίπεδο είναι τα Έπη κι αφορά τη βάση της παιδείας της κοινωνίας και το δεύτερο είναι η φιλοσοφία των Ελλήνων και αφορά τον πιο ολιγάριθμο πνευματικό κόσμο κάθε κοινωνίας. Μέσα σ’ ελάχιστα χρόνια λαοί απειράριθμοι είδαν τη ζωή τους ν’ αλλάζει. Άνθρωποι που ζούσαν κάτω από σκληρά καθεστώτα και η ζωή τους δεν είχε αξία παραπάνω απ’ αυτή των ζώων, είδαν την εξουσία ν’ αλλάζει χαρακτηριστικά και την ανθρώπινη ζωή να παίρνει αξία. Τα παιδιά τους δεν ήταν πλέον καταδικασμένα, όπως οι ίδιοι. Μπορούσαν να μορφωθούν, να φιλοσοφήσουν, ν’ αμφισβητήσουν και να κερδίσουν δόξα και πλούτη.

Όμως το πρόβλημα ήταν ότι, ενώ οι άνθρωποι τα είδαν όλα αυτά, δεν είδαν τον Αλέξανδρο. Λαοί που θεωρητικά βρίσκονταν κάτω από την εξουσία του, δεν τον είδαν ποτέ. Όλοι αυτοί και με βάση τα θρησκευτικά τους ιδεώδη λάτρεψαν ένα νέο Θεό. Ο Αλέξανδρος δεν υπήρχε στη ζωή και λάτρεψαν έναν ευεργέτη άφθαρτο και τέλειο. Απ’ αυτήν την οπτική γωνία αν οι Έλληνες στο σύνολο τους ήταν ο Κρόνος, για το σύνολο αυτών των ανθρώπων ο Αλέξανδρος ήταν ο Δίας. Ενώ μέχρι τότε ο Θεός τους ήταν ο άπειρος Κύριος, που δεν είχε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος νεκρός δε φθείρεται, ο Θεός τους έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι λαοί της Ασίας λάτρευαν πλέον ένα Θεό μ’ ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Από τη στιγμή που φεύγει η γνώση των Ελλήνων και διασκορπάται στην Ασία ταυτόχρονα διασκορπάται και η άποψη τους για το Θεό. Ο Αλέξανδρος είναι υιός του Δία και όμοιος μ’ αυτόν, άρα Δίας.

Στην εποχή μας ένας ιστορικός βλέποντας την ιστορία θεωρεί τον κόσμο εκείνης της εποχής υπανάπτυκτο και καθυστερημένο με βάση τα όσα πίστευε. Βλέπει τον Αλέξανδρο ως στρατηλάτη και θεωρεί τα περί θείας αποστολής χωρίς αξία. Όμως ο ίδιος δεν μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο του Χριστού. Δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί ο Χριστός, ένας άνθρωπος, είναι ο Θεός των χριστιανών. Βλέπει πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από τις ενέργειες του Αλεξάνδρου, ενώ την ίδια ώρα δεν μπορεί να εξηγήσει πώς η θυσία ενός ανθρώπου μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά γιατί δε γνωρίζει τι σημαίνει Θεός και τι σημαίνει να δίνει κάποιος λυτρωτική γνώση. Σημασία σ’ αυτό το σημείο έχει ότι οι άνθρωποι της Ασίας είδαν ένα Θεό να γεννιέται, ενώ οι Έλληνες τον πιο λαμπρό και ισχυρό ήρωά τους.

Αυτό που πρέπει να προσέξουμε, είναι η ανθρώπινη ιδιότητα του Αλεξάνδρου. Όπως για τη θεογονία αντλήσαμε γνώση από τα Έπη, έτσι και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου πρέπει να βρούμε την αντίστοιχη. Τα Έπη περιγράφουν έναν πόλεμο στον οποίο θνητοί άνθρωποι μάχονται. Κυρίαρχος Θεός είναι ο Δίας, αλλά ενώ έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, κατοικεί στον ουρανό. Από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος είναι άνθρωπος και μέλος του ελληνικού κόσμου, εμείς πρέπει να τον αναζητήσουμε ανάμεσα στους ήρωες των Ελλήνων. Ο πιο λαμπρός Έλληνας της ιστορίας των Ελλήνων μόνον με τον Αχιλλέα μπορεί να συγκριθεί. Ο Αλέξανδρος με βάση την ιστορική γνώση από πολύ μικρή ηλικία είχε ταυτιστεί με τον Αχιλλέα. Η παιδεία του τον ωθούσε προς αυτήν την κατεύθυνση με ακατάβλητη δύναμη. Είναι αδύνατον, ο άνθρωπος που διαπαιδαγωγείται μέσω των Επών να ξεφύγει απ’ αυτήν την κατάληξη.

Το λεπτό σημείο σ’ αυτήν την περίπτωση βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Αλέξανδρος έχει δύο ιδιότητες… είναι και άνθρωπος και Θεός. Ως σύνολο ιδιοτήτων πρέπει να τον αναζητήσουμε στο Πάνθεον των Ελλήνων, ενώ ως ιστορικό πρόσωπο, δηλαδή άνθρωπο, τις γνώσεις μας θα τις αντλήσουμε από το μύθο των ηρώων, που περιγράφονται στα Έπη. Άνθρωπος-Θεός, πανίσχυρος κι ανίκητος είναι μόνον ένας κι αυτός είναι ο Υιός του Δία, ο Διόνυσος. Αυτός ο Υιός έχει ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να προσεχθεί… έχει γεννηθεί δύο φορές και θα δούμε σ’ άλλο σημείο της θεωρίας τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η πορεία του και το έργο του κατά τη διάρκεια της ζωής του ως άνθρωπος. Ως θνητός άνθρωπος ο Αλέξανδρος είχε να πραγματοποιήσει έργο απολύτως ανάλογο αυτού του Αχιλλέα. Συμμετείχε σε μία πανεθνική εκστρατεία εναντίον των βαρβάρων, που πρόσβαλαν το ελληνικό έθνος. Ο Αλέξανδρος καθώς νικά τους βαρβάρους, νικά στην πραγματικότητα η ελληνική κοσμοθεωρία την αντίστοιχη της Ανατολής. Η θεία αποστολή του Αλεξάνδρου πρέπει ν’ αναζητηθεί σ’ αυτό το σημείο.

Ο Θεός δεν επιδίωκε ένας Έλληνας να γίνει βασιλιάς της Βαβυλώνας, πράγμα γι’ Αυτόν πολύ εύκολο, αλλά να διεισδύσουν Έλληνες μέσα σε τεράστιες δομές εξουσίας. Ο Αλέξανδρος ήταν η έκφραση ενός λαού, που πήρε ως σύνολο την εξουσία της τρομερής δομής της Βαβυλώνας. Έτσι βλέπουμε να σχηματίζεται διαδοχικά η ακόλουθη αλυσίδα: ενώ οι Έλληνες για το σύνολο της ανθρωπότητας ήταν ο Κρόνος, εμφανίζεται άνθρωπος, που νικά τον Κρόνο και άρα την εξουσία του και η ανθρωπότητα βλέπει πλέον το Δία. Βλέπει έναν κοσμοκράτορα μ’ ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Όμως αυτός ο άνθρωπος πεθαίνει κι αυτό που μένει είναι η παρουσία των Ελλήνων στην παγκόσμια εξουσία. Οι Έλληνες ως λαός υπήρξαν ο Κρόνος, ενώ μετά την εμφάνιση του θνητού Αλεξάνδρου παύουν να υπάρχουν ως ενιαίος λαός κι άρα αθάνατοι και γίνονται θνητοί όμοιοι του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες με τη συγκεκριμένη παιδεία και χωρίς να συνυπάρχουν σε ομοιογενή κοινωνία, που μπορεί να έχει αθάνατα χαρακτηριστικά, θυσιάζονται πλέον ως θνητοί για την αιώνια δόξα. Κρόνος = Έλληνες = Αχιλλεύς = 34.

Η θεία ευφυΐα δημιούργησε ένα λαό, που, προστατεύοντάς τον, του επέτρεψε ν’ αναπτύξει το πνεύμα στην ύψιστη βαθμίδα και μετά σκόρπισε αυτόν το λαό, ώστε η παιδεία του καθενός πλέον να του δίνει τα χαρακτηριστικά του Αχιλλέα. Οι Έλληνες μέσα στις δομές θυσιάζονται λόγω της παιδείας τους αναζητώντας δόξα. Δεν είναι πλέον η κοινωνία της Αθήνας, που είναι αθάνατη κι οι σοφοί της δοξάζονται εκ του ασφαλούς χωρίς θυσία. Ο κάθε Έλληνας με το σύνολο της ελληνικής παιδείας αγωνίζεται ως θνητός, που γνωρίζει το κόστος του αγώνα του. Γνωρίζει ο Έλληνας όπως κι ο Αχιλλέας ότι μέσα στο σύστημα, όπως και στον κάμπο της Τροίας, υπάρχει μόνον η δόξα κι ο θάνατος. Γνωρίζει ότι η άπειρη ζωή βρίσκεται μακριά από τη μάχη και κοντά στον έρωτα και την οικογένεια. Όμως όπως ο Αχιλλέας παίρνει τις αποφάσεις του αγνοώντας τις προφητείες, έτσι κι οι Έλληνες, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ως σύνολο, παίρνουν τις ίδιες αποφάσεις. Βλέποντας αυτήν την ταύτιση μεταξύ Αχιλλέα κι Ελλήνων αναζητούμε πλέον στα Έπη την καταγωγή τους.

Αυτό που αναζητούσαμε στην αρχή ήταν η μητέρα του Υιού του Θεού και τα χαρακτηριστικά της. Η μητέρα του Αχιλλέα είναι η Θέτιδα και ο αριθμός της είναι ο αριθμός του Θεού δηλαδή 28. Θέτιδα = Θεός = 28. Αυτό σύμφωνα με τη θεωρία σημαίνει ότι ο Θεός θέλοντας να γεννήσει τον Υιό Του και να θέσει σε λειτουργία το Σχέδιό Του, δημιουργεί τα εξής δεδομένα: δίνει γνώση κατ’ αρχήν για τη δημιουργία της τεράστιας Βαβυλώνας, που οδηγεί στην παντοκρατορία. Δίνει διαφορετική γνώση σε δύο λαούς, για να δημιουργήσουν δύο διαφορετικά συστήματα, που θ’ αποτελέσουν τη μητέρα του Υιού Του. Στους μεν Ιουδαίους δίνει γνώση, ώστε το σύστημα να έχει χαρακτηριστικά μοιχαλίδας, συνεπώς ο Υιός Του θα είναι τέλειος Υιός του Πατέρα Του, στους δε Έλληνες δίνει τέτοια γνώση, ώστε ο Θεός να είναι μητέρα του Υιού Του. Όπου είναι η Σοφία, εκεί βρίσκεται ο Θεός. Ο Χριστός δηλώνει ότι τα πάντα τα πήρε από τον Πατέρα Του και ότι είναι γεννημένος Άνωθεν. Άνωθεν = 28. Ο Αλέξανδρος το σύνολο της γνώσης του το πήρε από το ελληνικό σύστημα και είναι υιός, σύμφωνα με τα Έπη, της Θέτιδας. Θέτιδα = 28 = Άνωθεν = Θεός. Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι γεννημένοι από την ίδια Σοφία και η διαφορά τους βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν. Σ’ αυτό το σημείο στηρίζεται το σύνολο του Μυστικού Σχεδίου.

Ο Υιός του Θεού έχει χαρακτηριστικά θνητού, γιατί ένας από τους γονείς του είναι θνητός. Η μητέρα των Ιουδαίων είναι μοιχαλίδα κι ο Πατέρας τους είναι ο Θεός, ενώ με τους Έλληνες συμβαίνει περίπου το αντίστροφο. Αυτό είναι επιδίωξη του Θεού, γιατί ο Υιός Του πρέπει να έχει δύο ιδιότητες. Ο Υιός Του είναι Βασιλεύς και Κύριος μαζί. Η μοιχαλίδα γεννά τον Κύριο, ενώ ο Θεός με θηλυκά χαρακτηριστικά το Βασιλέα. Η σειρά με την οποία εμφανίζονται οι ιδιότητες του Υιού του Θεού είναι το πιο σημαντικό πράγμα και όπως θα δούμε είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην παντοκρατορία.

Βλέπουμε ότι, ενώ το ιουδαϊκό σύστημα είναι παλαιότερο του ελληνικού, παρ’ όλ’ αυτά ο Υιός του Θεού δε γεννιέται με τη σειρά που επιβάλλει η λογική. Ο Χριστός έπρεπε φυσιολογικά να προϋπάρξει του Αλεξάνδρου, πράγμα το οποίο δε συνέβη. Για ν’ αντιληφθεί αυτό ο αναγνώστης, θα πρέπει να γνωρίζει τον τελικό στόχο του Θεού και τις δυσκολίες που υπάρχουν. Στόχος είναι η παντοκρατορία και η κατοχή της απόλυτης εξουσίας από μέρους του Υιού του Θεού. Ο Υιός του Θεού πρέπει να είναι απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Η έννοια “απόλυτος” οδηγεί αυτόματα στην έννοια “Κύριος” και όχι “Βασιλεύς”. Όμως από τη στιγμή που βασική προϋπόθεση είναι η Θυσία και η εξουσία θα πρέπει να είναι σκληρή κι απόλυτη, ο Κύριος δεν είναι δυνατό να επεκτείνει χωρίς προετοιμασία την εξουσία Του σε χώρους, που δεν έχουν τα δεδομένα της Βαβυλώνας.

Οι Βαβυλώνιοι δέχονται την πανίσχυρη εξουσία του συστήματος, δηλαδή, του Κυρίου, επειδή ο πλούτος τούς αναγκάζει. Οι Ιουδαίοι τη δέχονται επίσης, επειδή είναι η βασική προϋπόθεση για την ελευθερία. Οι Έλληνες όμως δεν έχουν αυτά τα δεδομένα. Οι Έλληνες όπως κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι μόνο στη χειρότερη των περιπτώσεων δέχονται την εξουσία του βασιλιά, και πάντα εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα επιλογής του. Ένας σκληρός βασιλιάς ανατρέπεται και πριν ξεψυχήσει ακούγονται οι πανηγυρισμοί της ανακήρυξης του επόμενου βασιλιά. Ο ύψιστος Θεός παρακάμπτει αυτό το πρόβλημα κι εγκαθιστά Έλληνα κι επομένως Ευρωπαίο στον τρομερό από άποψη ισχύος θρόνο της Βαβυλώνας. Οι Έλληνες που μισούσαν τη δομή της Ανατολής, παγιδεύονται από την υπεραξία κι εντάσσονται αυτόβουλα. Με τη γνώση που έχουν, δίνουν χαρακτηριστικά στη νέα δομή, ώστε μέσα της να υπάρχει δυνατότητα συνύπαρξης του συνόλου των κοσμοθεωριών. Αυτό το μοντέλο της κοινωνίας, όπως θα δούμε, στηρίζεται στην υποκρισία κι έχει τη δυνατότητα επέκτασης στο σύνολο του χώρου.

Όταν πλέον η δύναμη του παγκοσμίου συστήματος μετατίθεται στη Ρώμη, δηλαδή στην Ευρώπη, τότε εμφανίζεται ο Κύριος, ώστε να μοιραστεί το θρόνο με το Βασιλέα αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά του συστήματος. Έπρεπε να περάσει πρώτα η βασιλεία στο χώρο που γέννησε τη δημοκρατία κι αφού μονιμοποιηθεί ως κατάσταση τότε και μόνον να εμφανιστεί ο Κύριος. Ο Χριστός έπρεπε να γεννηθεί, όταν υπήρχε ο διάβολος και όταν υπήρχε η δυνατότητα να του προσφέρει τις βασιλείες του κόσμου. Ο Χριστός που γνωρίζει τα πάντα μέσα στο Λόγο Του αναφέρει το εξής: (Λουκ. 22 25-22.26) “οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται. υμείς δε ουχ ούτως,” (Οι βασιλείς τών εθνών γίνονται κύριοι αυτών καί εκείνοι πού τά εξουσιάζουν ονομάζονται ευεργέται. Σείς όμως μή κάνετε τό ίδιο,). Για το Χριστό είναι υπέρβαση ο βασιλιάς να γίνεται κύριος. Όμως αυτούς τους βασιλιάδες τους συνδέει με την έννοια “Ευεργέτης”. Ο Χριστός έχει την ιδιότητα του Κυρίου. Βασιλεία προσφέρει μόνον ο διάβολος. Διάβολος = Βασιλεύς = 39.

Ο Χριστός κατηγορεί την υπέρβαση. Ο ευεργέτης είναι πάντα ο Μεσσίας. Ο Μεσσίας όμως είναι Βασιλεύς. Ο Βασιλεύς είναι πάντα ο άνθρωπος, που προσφέρει συνθήκες κι υπηρεσίες σ’ ένα λαό ανώτερες απ’ αυτές που θα μπορούσε να κατακτήσει μόνος του. Όταν όμως ο Βασιλεύς γίνει Κύριος, αυτή η αλλαγή αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του και αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει ως ευεργέτης. Ο Χριστός γνωρίζει αυτήν τη διαφορά και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιεί τη λέξη “καλούνται” και όχι τη λέξη “είναι”. Αυτό ακριβώς επιθυμεί ν’ αποφύγουν οι μαθητές Του.

Όταν εμφανίζεται ο Χριστός και θυσιάζεται, το βασίλειο του Θεού υπάρχει κι αυτό επιδιώκει να μεταμορφώσει σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Ο Θεός θυσιάζει τον Υιό Του, δηλαδή τον Εαυτό Του, δύο φορές. Θυσιάζει τον Αλέξανδρο ακριβώς τη στιγμή που λειτουργεί ως ευεργέτης, για να μη φθαρεί ο ίδιος από την εξουσία κι επίσης για να μη φθαρεί η έννοια της “βασιλείας”. Με την ίδια λογική θυσιάζει το Χριστό, ως ιδανικό Κύριο, τη στιγμή που μοιράζει τα πάντα για να προστατευθεί η ιδιότητα του Κυρίου. Από εκείνο το σημείο και μετά οι λαοί, ακόμα κι αυτοί που γνώρισαν τη δημοκρατία, έχουν να πολεμήσουν ένα θεσμό βασιλείας πανίσχυρο και ιδανικό… οι ίδιοι λαοί, που γνώρισαν τους άθλιους βασιλιάδες να γίνονται κύριοι και να τους εξουσιάζουν, έχουν να πολεμήσουν και τον ιδανικό Κύριο. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που ο Ίδιος δε βρίσκεται στη ζωή και τις εξουσίες Του τίς φέρουν δούλοι που δεν ελέγχονται. Αυτή η μεικτή και σύνθετη κατάσταση είναι ανίκητη κι είναι αποτέλεσμα της θείας παρέμβασης.

Για να πραγματοποιηθούν βέβαια όλα αυτά, απαίτησαν συνεχή παρακολούθηση από πλευράς Θεού και η εφαρμογή τους βασίστηκε στην απόλυτη χρονική ακρίβεια. Ελάχιστα χρόνια, που φαίνονται ασήμαντη υπόθεση στους αιώνες, νωρίτερα ή αργότερα αν εμφανιζόταν ο Υιός του Θεού, τίποτε απολύτως δε θα λειτουργούσε. Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε κι έδρασε μέσα στο χρόνο με ακρίβεια δευτερολέπτων. Ο Χριστός επίσης. Αν εμφανιζόταν ο Αλέξανδρος λίγα χρόνια νωρίτερα, δε θα μπορούσε να παρασύρει τους Έλληνες υπό την εξουσία του στον αγώνα εναντίον της Ασίας των βαρβάρων. Ο Χριστός αν εμφανιζόταν λίγο νωρίτερα, οι Έλληνες θα ερμήνευαν το Λόγο Του προς όφελος των ανθρώπων καταστρέφοντας το σχεδιασμό τού Θεού. Ήταν αναγκαίο να βρεθούν οι άνθρωποι μέσα σε τεράστια αδιέξοδα και η απελπισία να είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Μόνον κάτω από αυτές τις συνθήκες θα ήταν έτοιμοι να δεχτούν να οδηγηθούν από ανθρώπους με τεράστιες εξουσίες.

Οι βασικές και άκρως απαραίτητες συνθήκες, για να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω, είναι, όσον αφορά τους Έλληνες, η ύπαρξη της Μακεδονίας και όσον αφορά τους Ιουδαίους, η αντοχή στην παγκόσμια πνευματική επίθεση των Ελλήνων. Ο Θεός έπρεπε με κάθε θυσία να διατηρήσει στον ελλαδικό χώρο, που έσφυζε από πνευματική ζωή, ένα σύστημα καθυστερημένο στο οποίο ο βασιλιάς να έχει απόλυτες εξουσίες. Μέσα στον ελλαδικό χώρο, όπου η φιλοσοφία ανθούσε δίνοντας δύναμη στους ανθρώπους, έπρεπε να υπάρχει ένα βασίλειο πολύ μακριά από τη λογική της πόλης-κράτους και της δημοκρατίας. Ήταν απαραίτητο ανάμεσα στους Έλληνες να υπάρχουν βάρβαροι. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί καμία πόλη δε θα ήταν δυνατό να επιβληθεί απόλυτα στο σύνολο των υπολοίπων κι επιπλέον αυτή η δύναμη, που θα το κατάφερνε, θα έπρεπε να ήταν κάτω από την εξουσία ενός ανθρώπου… του βασιλιά. Ο Αλέξανδρος δε θα μπορούσε να δράσει με τον τρόπο με τον οποίο έδρασε, αν δεν ήταν βασιλιάς.

Για να δημιουργήσει ο Θεός μία τέτοια δύναμη, που θα πληρούσε αυτές τις προϋποθέσεις σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, φρόντισε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες. Η οικονομία της Μακεδονίας σ’ αντίθεση μ’ αυτήν της Αθήνας, στηριζόταν αποκλειστικά στη γεωργική παραγωγή. Οι πλούσιοι Μακεδόνες ήταν οι μεγάλοι γαιοκτήμονες, ενώ στην Αθήνα υπήρχαν πλούσιοι όλων των ειδών (έμποροι, βιοτέχνες). Σ’ αυτήν τη διαφορά πρέπει ν’ αναζητηθεί η ιδιαιτερότητα της μακεδονικής κοινωνίας. Οι Μακεδόνες ήταν Έλληνες και πολλοί απ’ αυτούς γνώριζαν τη φιλοσοφία. Όμως όταν ο πλούτος και η ισχύς είναι άμεσα συνδεδεμένα με την κατοχή γης, η κοινωνία δεν μπορεί να μεταλλαχθεί. Σ’ άλλο σημείο της θεωρίας αναφερθήκαμε στην απέχθεια της εκκλησίας απέναντι στο εμπόριο και την τεχνολογία. Μ’ αυτήν τη λογική η κοινωνία της Μακεδονίας είναι μία κοινωνία στην οποία κύριοι έχουν την ισχύ. Δεν υπάρχει πλούσιος έμπορος που να φοβάται την εξάπλωση του πνεύματος και της γνώσης. Όμως ο γαιοκτήμονας αριστοκράτης πάντα φοβάται. Από τη στιγμή που αυτός έχει την ισχύ κι ο φτωχός τον φοβάται, γιατί δεν έχει διεξόδους, η κατοχή φιλοσοφίας δεν έχει νόημα. Ένας Μακεδόνας φιλόσοφος έπρεπε ή να παραμείνει στη Μακεδονία και να επαναστατήσει ρισκάροντας τη ζωή του ή να κατέβει νοτιότερα στην Αθήνα και να λειτουργήσει μέσα σ’ αυτήν. Οι Μακεδόνες, ανεξάρτητα από τη φυλετική τους συγγένεια με τους νότιους Έλληνες, από τη στιγμή που έμεναν στη Μακεδονία, δεν είχαν επιλογές και γι’ αυτό παρέμεναν σύμφωνα με τη θεωρία βάρβαροι, μέλη της απόλυτης πατριαρχικής κοινωνίας. Ο Θεός φρόντισε για όλα αυτά δίνοντας στους Μακεδόνες το πλουσιότερο μέρος της ελληνικής γης με ταυτόχρονο αποκλεισμό από τη θάλασσα. Αυτός ο αποκλεισμός είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία ανάπτυξης μέσα στη μακεδονική κοινωνία της μεσαίας τάξης. Διέξοδο προς τη θάλασσα οι Μακεδόνες απέκτησαν τη στιγμή που έπρεπε, σύμφωνα με το Σχέδιο του Θεού, κατά τη βασιλεία του πατέρα του Αλεξάνδρου, Φιλίππου. Αυτήν την κοινωνία προετοίμασε ο Θεός και της έδωσε τεράστια ισχύ σύμφωνα με τα ελληνικά δεδομένα, ώστε ο Αλέξανδρος να γεννηθεί βασιλιάς παρασύροντας το σύνολο του ελληνικού κόσμου.

Όμως όλα αυτά για να λειτουργήσουν, έπρεπε ο χρόνος να είναι ο κατάλληλος. Έπρεπε η Αθήνα να βρίσκεται σε περίοδο παρακμής και το πνεύμα της να μη μπορεί να βρει την τελική πανανθρώπινη λύση. Οι φιλόσοφοί της έπρεπε να ερμηνεύσουν τα πάντα, ώστε η δυστυχία του αδιεξόδου και της φτώχειας και όχι η λογική να κατευθύνει τους ανθρώπους. Οι Αθηναίοι του “χρυσού αιώνα” της ακμής εκτιμούσαν τη ζωή μέσα στην Αθήνα της δημοκρατίας και η όποια φτώχεια δεν τους τρόμαζε, ώστε να παρασυρθούν. Αν τότε ο Αλέξανδρος επιχειρούσε να υποτάξει την Ελλάδα, θα έβρισκε απέναντι του το σύνολο του ελληνικού κόσμου. Δε θα είχε καμία απολύτως διαφορά γι’ αυτούς ο Αλέξανδρος από το Δαρείο. Όμως η παρακμή της Αθήνας κι ο πλούτος της Ανατολής έδιναν άλλη διάσταση στην πανελλήνια εκστρατεία κάτω από την εξουσία βασιλιά.

Σ’ άλλο σημείο αναφέραμε ότι η μοίρα των Ελλήνων είναι οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Απ’ αυτήν τη μοίρα όμως, που είναι αποτέλεσμα της παιδείας τους, δεν προκύπτει η λογική του πανελλήνιου στόχου. Για να δημιουργήσει ο Θεός αυτό το δεδομένο, παγίδευσε τους Έλληνες, οδηγώντας τους Πέρσες της βασιλείας εναντίον του ελεύθερου ελληνικού κόσμου της δημοκρατίας. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν σχεδόν σύσσωμοι, αγνοώντας τις μεταξύ τους διαφορές, εναντίον του συστήματος της Βαβυλώνας. Ο Θεός έδωσε τη νίκη στον ελεύθερο κόσμο και ταπείνωσε τους βαρβάρους. Όμως αυτή η κοινή προσπάθεια δημιούργησε τ’ αντίθετα αποτελέσματα για τους Έλληνες. Η δημοκρατία και ο εθνικισμός που στηρίζεται στην παράδοση, είναι έννοιες που υπηρετούν αντίθετες ιδεολογίες. Ο εθνικισμός παγιδεύει τους ανθρώπους και καταλύει τη δημοκρατία. Ο Θεός παγιδεύει τους Έλληνες δημιουργώντας τους αυτόν τον εθνικισμό. Αγνοούν οι Έλληνες ότι ο “υπέρ πάντων” αγώνας ήταν αγώνας μεταξύ συστημάτων. Αγνοούν ότι η δημοκρατία νίκησε τη μοναρχία. Ακριβώς απ’ αυτήν την άγνοια παγιδεύονται μέσα στη μοναρχία κι επιδιώκουν την ταπείνωση του μεγάλου βασιλιά. Οι ελεύθεροι κάτω από τις διαταγές βασιλιά, πολεμούν εναντίον της μοναρχίας.

Ο Δημοσθένης αντιλήφθηκε την παγίδα και τον κίνδυνο και πάλεψε εναντίον του Αλεξάνδρου. Ήταν όμως αδύνατο ν’ αλλάξει τη μοίρα των Ελλήνων. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης πώς ενεργεί ο Θεός, αρκεί η περίπτωση αυτή… ο Δημοσθένης πολέμησε τον υιό του Θεού και το θεϊκό Σχέδιο, αλλά, επειδή ο Θεός αγαπά τους γενναίους, του έδωσε τη δόξα που δικαιούται. Ο Δημοσθένης είναι αθάνατος κερδίζοντας την αθανασία του μέσω του αγώνα του για την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Πριν την εμφάνιση του Αλεξάνδρου ήταν απαραίτητο ο θρόνος της Βαβυλώνας να πάρει την απόλυτη ισχύ και να εξαπλωθεί, όσο το δυνατόν περισσότερο. Η Περσική Αυτοκρατορία ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή έτοιμη να παραδοθεί από το Θεό στον υιό Του. Ο θρόνος της Βαβυλώνας ήταν τεράστιος, πανίσχυρος και κάτω από την εξουσία του βρισκόταν και η μεγάλη Αίγυπτος. Ο στόχος ήταν πλέον ορατός κι από ανθρώπους χωρίς ειδική γνώση, όπως ο Ισοκράτης. Ο Ισοκράτης είχε γράψει στο Φίλιππο ότι αν κατάφερνε να υποτάξει το μέγα βασιλέα, δεν απομένει τίποτε άλλο παρά να γίνει Θεός (Ισοκρ. Επιστ. 3 & 4). Ο Θεός έδωσε αυτήν τη δυνατότητα στον Αλέξανδρο. Από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος παίρνει το θρόνο της Βαβυλώνας, αρχίζει το Μυστικό Σχέδιο του Θεού κι εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς. Ο Θεός δίνει την απόλυτη δόξα και ισχύ στον υιό Του και κατόπιν τον παίρνει κοντά Του. Για τους ανθρώπους της σκληρής Ανατολής ο Αλέξανδρος είναι ο Μεσσίας. Δημιουργεί συνθήκες πρωτόγνωρες και πεθαίνει, πριν να χρειαστεί ο ίδιος ν’ ασκήσει εξουσία. Το πατριαρχικό σύστημα κλονίζεται και περνά μέσα στις δομές του η γνώση των Ελλήνων.

Το όνομα Αλέξανδρος αυτό ακριβώς σημαίνει. Αλέξανδρος είναι αυτός που διώχνει τους άντρες. Ο θνητός Αλέξανδρος λειτουργεί ως ευεργέτης, ως Μεσσίας και το όνομά του αποκαλύπτει τον αριθμό του. Αλέξανδρος = Μεσσίας = Ευεργέτης = 45. Όμως η ανθρωπότητα εκείνη την εποχή δεν ήταν έτοιμη για τη Θέωση κι ο Αλέξανδρος είχε ακριβώς χαρακτηριστικά Μεσσία, για να παρασύρει τους ανθρώπους κάτω από την εξουσία του. Όταν η Αθήνα της εντυπωσιακής πνευματικής δραστηριότητας αδυνατεί να βρει λύση, είναι αδύνατο να υπάρξει λύση για την κοινωνία της Ασίας. Όταν βασική προϋπόθεση για τη Θέωση είναι η γνώση και η Αθήνα με την ανώτατη γνώση των πολιτών της βρίσκεται σε παρακμή και βουτηγμένη στη διαφθορά, είναι αδύνατον η Ασία των δούλων να ελπίζει.

Πολλοί ιστορικοί μελετητές διατυπώνουν την άποψη ότι η μη εξάπλωση του ελληνικού πνεύματος στις μεγάλες μάζες των λαών της Ασίας οφείλεται στην πολιτισμική τους παράδοση. Αυτό είναι λάθος, γιατί οι έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας έχουν τη δυνατότητα να παρακάμψουν τις τοπικές παραδόσεις. Η αλήθεια βρίσκεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες δρώντας εκ του πονηρού εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη των λαών προς τον Αλέξανδρο σε βάρος τους. Διατήρησαν όσο αυτό είναι δυνατόν την ελληνική παιδεία εντός στεγανών, ώστε να την εκμεταλλεύονται οικονομικά. Ένας Έλληνας με την αντίστοιχη παιδεία μπορούσε να εξασφαλίσει άνετη και πλούσια ζωή δουλεύοντας για το σύστημα εξουσίας. Επειδή αυτή η γνώση έδινε αυτό το δικαίωμα, οποιαδήποτε προσπάθεια διασποράς της θα έθιγε τα κεκτημένα δικαιώματά τους. Επειδή είχαν αυτήν τη γνώση υπόψη τους, εγκατέλειψαν τις μεγάλες ανθρώπινες μάζες μέσα στο σκοτάδι επιτρέποντάς τους να διατηρούν τα δικά τους πολιτισμικά στοιχεία, που ήταν ο κύριος λόγος καθυστέρησής τους. Αποκορύφωμα της αποστολής του Αλεξάνδρου είναι η τελευταία ενέργειά του με την οποία δεν ορίζει διάδοχο, παρά δίνει το δικαίωμα στους επίδοξους διαδόχους του να μάχονται γι’ αυτήν τη διαδοχή.

Αυτή η ενέργεια που για τους ιστορικούς φαίνεται λανθασμένη, ήταν η επιθυμία του Θεού και η ιδανική ενέργεια για ένα βασιλιά, που πεθαίνει. Ο βασιλιάς δεν έχει κανένα δικαίωμα να ορίσει διάδοχο μέσω πνευματικών δικαιωμάτων κι ειδικά αυτός ο διάδοχος να ταυτίζεται με φυσικό συγγενή του. Ο βασιλιάς είναι πάντα ελέω Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός που φροντίζει ένα λαό, επιλέγει τον εκλεκτό του δίνοντάς του γνώση. Ο βασιλιάς ευεργετεί κι ο λαός ευεργετείται. Η προσφορά του Θεού έχει στόχο το λαό και όχι τον εκλεκτό. Ο εκλεκτός κερδίζει δόξα, αλλά πληρώνει το κόστος της εξουσίας. Αυτή η προσφορά είναι πάντα υπό μορφή γνώσης και δίνεται στον άνθρωπο που θα μεγιστοποιήσει την απόδοσή της. Ο βασιλιάς έχει μία ιδιότητα που δεν μπορεί να τη μεταδώσει. Ο Θεός τον διαλέγει σύμφωνα με την επιθυμία Του, που είναι αποτέλεσμα της Σοφίας Του. Όμως ο βασιλιάς δεν είναι Θεός, για να επαναλάβει αυτήν την επιλογή και πολύ περισσότερο δεν είναι Θεός, για να γεννήσει βασιλιά. Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα συνεχώς εξελίσσεται και τα δεδομένα μεταβάλλονται, ο θνητός βασιλιάς καλύπτει ένα χρονικό διάστημα εντελώς προκαθορισμένο και η γνώση του ξεπερνιέται. Όλα αυτά αν συνδυαστούν, κάνουν απαγορευτική την υπόθεση επιλογής του διαδόχου.

Οι άνθρωποι εκείνη την εποχή αδυνατούσαν ν’ αντιληφθούν αυτήν τη λογική και δεν μπορούσαν να διανοηθούν τη δημοκρατία ως τη διάδοχη κατάσταση. Απ’ αυτήν την ενέργεια του Αλεξάνδρου προκαλούνται φαινόμενα αρνητικά για τους ανθρώπους της εποχής, που όμως θέτουν τη βάση για την πανανθρώπινη Θέωση. Οι διάδοχοι σε σύντομο χρονικό διάστημα χωρίζουν την τεράστια αυτοκρατορία σε μικρότερα βασίλεια και η σύγκρουση μεταξύ τους φαντάζει αναπόφευκτη. Ο Θεός επιδίωκε τη διάσπαση της αυτοκρατορίας, για να υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης του Σχεδίου. Ο Θεός δημιούργησε την αυθεντική Βαβυλώνα μόνο για να την παραδώσει στον Υιό Του. Από τη στιγμή που αυτό συνέβη, παύει να έχει το παραμικρό ενδιαφέρον. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η όλη προσπάθεια στρέφεται στη μετακίνησή της προς τη Δύση και την Ευρώπη. Η ενέργεια του Αλεξάνδρου να μην αφήσει διάδοχο ήταν τέλεια, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θ’ ακολουθούσε γενική κατάρρευση.

Αν όριζε διάδοχο, πολύ σύντομα η εξουσία του θ’ αμφισβητούνταν και τα σκληρά μέτρα θα είχαν ως πρώτο αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση των Ελλήνων του ελλαδικού χώρου με την ισχυρή δημοκρατική παράδοση. Αν συνέβαινε αυτό, ο κόσμος στο σύνολό του θα γυρνούσε πίσω στην εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας και το αποτέλεσμα της θυσίας του Αλεξάνδρου θα ήταν μηδαμινό. Επιπλέον με την έλλειψη του συνόλου των μορφών παραγωγής και τα όσα συνεπάγεται, η οικονομία θα κατέρρεε με άμεσο αποτέλεσμα και την κατάρρευση του συνόλου του συστήματος. Με τη γνώση που σκόρπισε ο Αλέξανδρος στην Ανατολή ήταν αδύνατο να λειτουργήσει η αυτοκρατορία με τις παλιές πρακτικές. Αυτό που θ’ ακολουθούσε, θα ήταν μία χαώδης κατάσταση στην οποία οι λαοί θα ζούσαν κάτω από συνθήκες σκληρής εκμετάλλευσης και οι πόλεμοι θα ήταν η αιώνια κατάσταση. Οι μορφωμένοι κάθε λαού θα εκμεταλλεύονταν και θα σκότωναν ομόφυλούς τους, για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Απ’ αυτήν τη χαώδη κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά, μέσω των αγώνων των διαδόχων, προέκυψαν τα μεγάλα ελληνιστικά βασίλεια.

Για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει αυτή η περίοδος, θα πρέπει ν’ αντιληφθεί τα δεδομένα. Ο Αλέξανδρος με την ενέργειά του να μην αφήσει διάδοχο, σε συνδυασμό με την τέλεια εικόνα του βασιλιά που άφησε πίσω του, δημιούργησε την ακόλουθη κατάσταση: οι λαοί της Ανατολής που δεν είχαν καμία δημοκρατική παράδοση, δεν ήταν δυνατό να επιδιώξουν τη δημοκρατία ως διάδοχη κατάσταση. Σ’ αυτούς φαινόταν η βασιλεία ως το ιδανικό πολίτευμα και το πρόβλημά τους ήταν στο διάδοχο άνθρωπο και όχι στη διάδοχη ιδεολογία. Οι Έλληνες αντίθετα είχαν τη δυνατότητα ν’ αντιληφθούν το πρόβλημα, αλλά δεν τους συνέφερε. Ήταν προτιμότερο γι’ αυτούς —ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους— να υπάρξει βασιλιάς και άρα σύστημα, ώστε να το υπηρετούν ζώντας σε βάρος των λαών. Με τη διάσπαση της αυτοκρατορίας δημιουργήθηκαν όμοια μεταξύ τους συστήματα, που με τη σειρά τους δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, που προσέφεραν υπεραξία.

Τα βασίλεια εκείνης της εποχής ήταν αιώνες μπροστά από τα ευρωπαϊκά βασίλεια του Μεσαίωνα. Υπήρχαν οι βασιλιάδες, ένα ανώτερο στρώμα μορφωμένων μ’ επίπεδο μόρφωσης ανάλογο του σύγχρονου και κάτω απ’ αυτούς το σύνολο του λαού. Οι κοινωνίες των βασιλείων βρίσκονταν σταθερά στο βήμα τέσσερα με μόνη ιδιομορφία ότι αρχηγός του κράτους ήταν ο βασιλιάς. Οι πρακτικές τους όσον αφορά την οικονομία ή τον πόλεμο, ήταν ανάλογες με τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Η μόνη διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι η έλλειψη του συνόλου των μορφών παραγωγής δεν έδινε τη δυνατότητα εμφάνισης διαστημάτων οικονομικής ακμής και η επιβίωση των βασιλείων ήταν συνδεδεμένη με την επέκταση.

Η οικονομική κρίση ήταν ένα μόνιμο φαινόμενο. Αν αυτό γίνει αντιληπτό, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος γιατί η ελληνική γνώση παρέμενε σε στεγανά πολεμώντας την ίδια τη φύση της. Οι Έλληνες όχι μόνο δεν επιδίωκαν, αλλά κι εμπόδιζαν τη διασπορά της μέσα στις φτωχές μάζες. Η φιλοσοφία γίνεται για πρώτη φορά όργανο για την άσκηση της εξουσίας. Τα κράτη αυτά εξασφαλίζοντας την επιβίωσή τους γύρω αλλά και μέσα στο χώρο που λέγεται Ευρώπη δημιουργούν τις συνθήκες μετακίνησης της Βαβυλώνας. Η ιδιομορφία της λειτουργίας αυτών των βασιλείων είναι η συνεχής πολεμική δραστηριότητα. Ενώ έχουν διοικητικά συστήματα του βήματος τέσσερα, η οικονομία τους στηρίζεται στα πρότυπα του βήματος της Βαβυλώνας. Επιβάλλεται για την επιβίωση τους συνεχής αλλαγή συνόρων. Ενώ μετά τη βιομηχανική επανάσταση δεν απαιτούνται αλλαγές συνόρων, λόγω της δευτερογενούς παραγωγής, τα ελληνιστικά κράτη αντίθετα, ενώ είναι όμοια με τα σύγχρονα, αναζητούσαν την επέκταση. Πρέπει να επεκταθούν, για να αυξήσουν τον πλούτο τους και να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι πολύ σημαντικό, γιατί προκαλεί το μίσος των γειτονικών λαών. Όταν το βασίλειο της Μακεδονίας λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο, οι Ευρωπαίοι του περίγυρου αργά ή γρήγορα θ’ αναγκαστούν ν’ αμυνθούν.

Ο Θεός κατορθώνει και δημιουργεί στην Ευρώπη ένα κράτος μεγάλο κι ισχυρό, που λειτουργώντας για την επιβίωσή του προκαλεί το μίσος και άρα την ανάγκη άμυνας από πλευράς ανθρώπων, που έχουν μόνο να χάσουν εντασσόμενοι στο σύστημα. Όπως η θεία ευφυΐα κατόρθωσε την παγκόσμιο μετάλλαξη της κοινωνίας σε πατριαρχική, έτσι κατορθώνει και την παγκόσμια μετάλλαξη της κάθε κοινωνίας του κάθε λαού σ’ οργανωμένο σύστημα μεγάλου μεγέθους. Από εκείνη τη στιγμή έπρεπε να συνασπιστούν στο χώρο της Ευρώπης πολλές πόλεις και πολλοί λαοί, ώστε να επιτύχουν την άμυνά τους απέναντι σ’ ένα τεράστιο βασίλειο. Ο τεράστιος Ευφράτης που αποτελούσε ορατό και κοινό πρόβλημα στην Ασία, ταυτίζεται με την τεράστια Μακεδονική Αυτοκρατορία. Όπως ο Ευφράτης απαιτούσε γνώση και συλλογική προσπάθεια για να ελεγχθεί, έτσι απαιτούσε και η νέα κατάσταση στην Ευρώπη.

Πριν εξετάσουμε τη διάδοχη κατάσταση, θα πρέπει πρώτα να δούμε τι συμβαίνει στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου, που ήταν το σύνολο σχεδόν του πολιτισμένου κόσμου. Από τη στιγμή που παραδόθηκε ο θρόνος της Βαβυλώνας στο Μακεδόνα βασιλιά, αυτό που ακολούθησε στο χώρο του πνεύματος μόνο με την έννοια του “κατακλυσμού” μπορεί να παρομοιαστεί. Οι Έλληνες έχουν την τάση να ερμηνεύουν γνώσεις κι έννοιες, που είναι απρόσιτες στους δεισιδαίμονες. Στο χώρο του πνεύματος έχουμε μία τεράστια έκρηξη της οποίας όμοια δεν έχει ξαναγνωρίσει ο κόσμος. Ο άνθρωπος που έζησε εκείνη την εποχή κι είχε τη δυνατότητα επαφής με το χώρο του πνεύματος, μπορούσε να μελετήσει το σύνολο της γνώσης των ανθρώπων. Υπήρχε διαθέσιμη η γνώση όλων των λαών για το Θεό και η γνώση των ανθρώπων που γέννησαν τη δημοκρατία. Παρουσιαζόταν ένα πραγματικό πανδαιμόνιο δεδομένων, που έπρεπε να μελετηθούν και να ταξινομηθούν.

Όλη αυτή η κατάσταση επέβαλε την ανάγκη καθιέρωσης μίας κοινής γλώσσας, που θα κάλυπτε με την ποιότητά της τις απαιτούμενες προδιαγραφές. Η γλώσσα αυτή ήταν η ελληνική στην αττική της μορφή κι αυτή επιβλήθηκε. Αυτά τα αναφέρουμε γιατί εκ πρώτης όψεως θα πίστευε κάποιος ότι η ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε λόγω της καταγωγής του Αλεξάνδρου και του παγκοσμίως κυρίαρχου λαού των Ελλήνων. Αυτό βέβαια είναι λάθος, γιατί οι Έλληνες ήταν ολιγάριθμοι σε σχέση με τους Ασιάτες και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να επιβάλλουν τη γλώσσα τους. Η ελληνική γλώσσα καθιερώθηκε ως κοινή, γιατί οι ανάγκες το επέβαλαν. Η τεράστια πνευματική έκρηξη δημιουργούσε τρομερά δύσκολες συνθήκες λόγω του όγκου των δεδομένων. Οι σοφοί όλων των λαών, αν ήθελαν να παραμείνουν στο χώρο του πνεύματος, έπρεπε να μάθουν την ελληνική. Η υπεράνω συνόρων πνευματική τάξη των ανθρώπων έπρεπε να βρει ένα μέσο συνεννόησης κι αυτό έπρεπε να είναι το τελειότερο.

Η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη γλώσσα, που υπάρχει στον κόσμο. Αυτό το συμπέρασμα φαίνεται αρχικά υποκειμενικό κι αυθαίρετο, αλλά αν μελετηθεί σε βάθος δεν είναι. Η γλώσσα των Ελλήνων δεν είναι η τελειότερη, επειδή οι Έλληνες ήταν υπερευφυείς και μπόρεσαν να την εφεύρουν, αλλά γιατί είναι η γλώσσα του Θεού. Ο Θεός έδωσε στους Έλληνες τη γλώσσα που μιλά Αυτός και ο Υιός Του. Απλά οι Έλληνες καλλιέργησαν τη γλώσσα και, μέσω των συνθηκών που ο Θεός εξασφάλισε, την έφτασαν στο τέλειο επίπεδο. Αυτή η δωρεά του Θεού αποκαλύπτεται μόνον αν αντιληφθεί κάποιος τη σημασία των Επών. Μέσω των Επών διαδόθηκε αυτή η γλώσσα στο σύνολο του ελλαδικού χώρου. Ακριβώς επειδή τα Έπη υμνούσαν ήρωες κοινής καταγωγής, η διάδοσή τους δε βρήκε το παραμικρό εμπόδιο. Οι πατριαρχικές κοινωνίες των διαφόρων ελληνικών φυλών, επειδή ωφελούνταν κατά την άσκηση εξουσίας, προώθησαν τη γνώση των Επών και μ’ αυτόν τον τρόπο έμμεσα τη γνώση της γλώσσας των Επών. Η μεγάλη Αθήνα η κορωνίδα του ελληνικού πολιτισμού καθιέρωσε τα Έπη ως βασική παιδεία των πολιτών της και μετά άρχισε να γεννά το ανεπανάληπτο έργο της. Η κοινή γλώσσα Επών και φιλοσοφίας ήταν αυτή που καθιερώθηκε ως κοινή για τους λαούς.

Είναι τέλεια γλώσσα γιατί είναι η μόνη γλώσσα, που μπορεί να εκφράσει το σύνολο των εννοιών, που απασχολούν τον άνθρωπο ως πνευματικό ον. Είναι η γλώσσα μέσω της οποίας γεφυρώνεται η απόσταση της γνώσης μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Αυτή η γλώσσα καλύπτει τις απαιτήσεις του θεϊκού Σχεδίου, εφόσον είναι η μόνη, που μπορεί να εκφράσει με τελειότητα τη γνώση του Θεού και να παραμείνει κλειδωμένη. Είναι γλώσσα αθάνατη, γιατί έχει τη δυνατότητα να γεννά λέξεις, που από μόνες τους εκφράζουν τεράστιους όγκους γνώσης. Η λέξη “δημοκρατία” είναι μία σύνθετη λέξη, που για ένα γνώστη της γλώσσας εκφράζει μία ιδεολογία. Ο Έλληνας όταν μιλά, μπορεί μέσα σε μία πρόταση να εκφράσει την άποψή του, δείχνοντας τη γνώση του όσον αφορά τα δεδομένα, χωρίς να χρειάζεται να επεξηγήσει. Λέει, για παράδειγμα, ότι λατρεύει τη δημοκρατία. Η άποψή του είναι ότι τη λατρεύει κι αυτό ενδιαφέρει. Δεν έχει ανάγκη ν’ αναλύσει τη γνώση του για τα κοινωνικά συστήματα και ό,τι άλλο αφορά τον άνθρωπο-μέλος της κοινωνίας. Η λέξη αναλαμβάνει να περιγράψει απόλυτα αυτό, που, για ν’ αναλυθεί, απαιτεί ώρες ανάλυσης. Ακόμα κι ο Έλληνας που δεν έχει την ίδια γνώση, μπορεί ν’ αντιληφθεί από τη λέξη και μόνον τι ακριβώς περιγράφεται.

Οι Έλληνες ήταν απόλυτα φυσικό να θεωρούν τους υπόλοιπους ως βαρβάρους, γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα επικοινωνίας. Πώς μπορούσε να εξηγήσει ένας Έλληνας σ’ ένα Βαβυλώνιο την έννοια της “αυτοθυσίας”; Έπρεπε να εξηγήσει ένα τεράστιο πλήθος εννοιών, που κι αυτό απαιτούσε παιδεία. Ο Έλληνας, εξαιτίας της παιδείας που προσφέρουν τα Έπη και της σχέσης μεταξύ αυτών και της γλώσσας, είτε έχει ειδική γνώση είτε όχι, αντιλαμβάνεται την έννοια και στην απλή αναφορά της. Τα Έπη από τη φύση τους προσφέρουν υψηλή στάθμη παιδείας κι επειδή αποτελούν τη βάση της ανώτατης, δίνουν τη δυνατότητα σ’ αυτόν που τα κατέχει, να μπορεί να παρακολουθεί άνετα το σύνολο των όσων δημιουργεί η ανθρώπινη διανόηση. “Αυτοθυσία” για το σύνολο των Ελλήνων είναι η θυσία, που δεν επιβάλλεται από εξωγενείς παράγοντες, αλλά προκαλείται από εσωτερικά κίνητρα. Αρκεί ο Έλληνας να σκεφτεί την περίπτωση του Αχιλλέα και τα Έπη αναλαμβάνουν τα υπόλοιπα. Τον κύριο όγκο των πληροφοριών τον φέρουν τα Έπη και οι λέξεις παραπέμπουν απλά στο σημείο αναφοράς. Η γνώση των εννοιών όπως η “βασιλεία”, η “κυριότητα, η “φιλοξενία”, η “δικαιοσύνη”, δε λαμβάνεται από το σύστημα, επομένως όπως συμφέρει τους κρατούντες, αλλά απευθείας από τα στόματα των ηρώων και άρα απ’ Αυτόν που έδωσε τα Έπη στους ανθρώπους. Έτσι όταν ο Έλληνας μιλά με Έλληνα, εκφράζει σύνθετες απόψεις μ’ απλό τρόπο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα και παραλληλισμούς. Αρκεί να παρομοιαστεί ένας διεφθαρμένος άρχοντας με τον Αγαμέμνονα και όλοι οι Έλληνες θ’ αντιληφθούν, εξαιτίας των Επών, γιατί ακριβώς κατηγορείται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Αχιλλέα. Πώς μπορεί ένας Ασιάτης να καταλάβει την αυτοθυσία των ελεύθερων ανθρώπων στους περσικούς πολέμους, τη στιγμή που δε λαμβάνει έτοιμη γνώση από κάποια προσιτή πηγή, για το ποιες εσωτερικές δυνάμεις κινούν τον άνθρωπο και τα πάντα γι’ αυτόν είναι υποταγή στην εξουσία; Ο Θεός μέσω των Επών έδωσε μία τέλεια γλωσσική βάση στους Έλληνες και μέσω αυτής γεννιούνται πλήθος λέξεων, που ακολουθούν την ανθρώπινη ευφυΐα. Από τη στιγμή που τα πάντα εξαρτώνται από τη Σοφία του Θεού και η Θέωση από τη μετάγγιση αυτής της Σοφίας, ήταν απαραίτητο να δοθεί το μέσον. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Ομηρικά Έπη = Δωρεά του Θεού = 54, κι από τη στιγμή που τα Έπη γέννησαν τη γλώσσα των Ελλήνων, εννοείται ότι και η γλώσσα είναι δωρεά.

Σ’ αυτό το σημείο έχουμε και την επιβεβαίωση της θεωρίας μας για το Θεό-Πατέρα και το Θεό-Μητέρα. Οι Έλληνες έχουν το Θεό μητέρα και συνεπώς τους δίνονται τα πάντα στο σύνολό τους. Μέσα σ’ αυτό το σύνολο είναι και η γλώσσα του Θεού. Ο αναγνώστης εύκολα κατανοεί μέσω αυτής της απειροελαχίστου βάθους ανάλυσης, γιατί δεν επεκτάθηκε η ελληνική γλώσσα στο σύνολο των τάξεων. Ήταν αδύνατο ν’ αφήσουν οι Έλληνες, που είχαν συμφέροντα από τη γνώση, τους φτωχούς ν’ αντιλαμβάνονται έννοιες, που ήταν αντίθετες μ’ αυτά. Ο ανατολίτης δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση ούτε να υποψιάζεται τι σημαίνει άτομο, δικαίωμα, δημοκρατία.

Απ’ αυτήν την τακτική της υποκρισίας έχουμε μία τεράστια αλλαγή στη διάδοση της παιδείας, που ήταν συνειδητή επιλογή του συστήματος. Το ελληνικό πνεύμα, ενώ μέχρι τότε ήταν ελεύθερο κι οι Έλληνες ευτυχείς, όταν κατάφερναν να το μεταδώσουν, μέσω της υπεραξίας αποκτά χαρακτηριστικά πέρα από την ελληνική λογική. Το ελληνικό πνεύμα γίνεται μία γνώση της οποίας δυνατότητα απόκτησης είχαν όσοι ήταν φυσικά παιδιά Ελλήνων κι όσοι είχαν την οικονομική ευχέρεια. Οι Έλληνες φιλόσοφοι έπαψαν να διδάσκουν και να ρητορεύουν σε δημόσιους χώρους, γιατί απολάμβαναν οικονομικά οφέλη διδάσκοντας τα παιδιά των εκλεκτών. Η κοινωνία που γκρέμισε τα στεγανά των εκλεκτών κι ύμνησε την αξία του ατόμου έναντι οικονομικής παροχής, δημιουργεί συνθήκες μίας κοινωνίας που νίκησε. Τα παιδιά των Ασιατών εκλεκτών δεν παίρνουν πλέον μόνον τη γνώση του συστήματος που υπηρετούν, αλλά και γνώση φιλοσοφίας, που επιτρέπει στον άνθρωπο να εκμεταλλεύεται άλλο άνθρωπο χωρίς φθορά. Διατηρούν για τους φτωχούς το σύνολο των παραδόσεων, που τους καθηλώνει στην αθλιότητα, ενώ αυτοί απολαμβάνουν μέσω της γνώσης τους τον κοσμοπολιτισμό. Ο Σύριος άρχοντας ξέρει να μιλά, όταν τον συμφέρει, για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά όταν οι δούλοι του απαιτούν τα δικά τους δικαιώματα, μετατρέπεται σ’ άθλιο θηρίο της πατριαρχικής κοινωνίας. Σ’ αυτούς προτείνει να παντρεύονται σε πολύ μικρή ηλικία, να υπακούν στον πατέρα εξουσία και να φοβούνται την οργή του Θεού.

Το σύνολο των αναγκών των συστημάτων διοίκησης οδήγησε και στην ανάπτυξη νέων επιστημών, που αφορούσαν την κατανομή της εξουσίας ανάμεσα στους διαχειριστές της. Τα μεγάλα πνευματικά κέντρα της εποχής άρχισαν πλέον να παράγουν, όχι φιλοσόφους κι ελεύθερα πνεύματα, αλλά θλιβερούς διαχειριστές της εξουσίας. Η μεγάλη Αθήνα μεταλλάσσεται κι αυτή… από κοιτίδα πολιτισμού γίνεται σκοτεινό κέντρο παραγωγής εκλεκτών. Άθλιοι απ’ όλο τον κόσμο συνέρεαν για να πάρουν τη γνώση, που θα τους επέτρεπε να ζουν σε βάρος των άλλων. Η Αθήνα είναι το πρώτο μεγάλο πανεπιστήμιο του κόσμου. Η λογική της και η φιλοσοφία της ήταν ίδιες με των σύγχρονων πανεπιστημίων. Οι εκλεκτοί μεταξύ τους κατανοούν δικαιώματα κι αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα, όταν τους συμφέρει, αλλά όταν επιστρέφουν στις πατρίδες τους όλα αυτά τα ξεχνούν και δρουν με τον πιο άθλιο τρόπο. Όπως ακριβώς σήμερα οι φοιτητές αγωνίζονται για τα δικαιώματα του λαού μέσα στο πανεπιστήμιο κι όταν αποφοιτήσουν και βολευτούν με την υπεραξία, ξεχνούν τα πάντα πίνοντας το αίμα των φτωχών. Όση πιθανότητα έχει κάποιος να δει σήμερα ένα μηχανικό ν’ αγωνίζεται υπέρ των εργατών, άλλη τόση είχε τότε να δει Έλληνα ν’ αγωνίζεται υπέρ των Ασιατών.

Η κατάρρευση των ελληνιστικών βασιλείων έγινε σ’ ελάχιστο χρόνο, γιατί παρ’ όλη τη στεγανοποίηση της γνώσης, η διασπορά της είχε γίνει σε τόσο μεγάλη έκταση, ώστε ήταν αδύνατο να μην επέλθει κατάρρευση. Όταν το σύστημα στο βήμα τέσσερα δεν μπορεί να δώσει υπεραξία, τότε καταρρέει. Όταν Έλληνες, αλλά και Ασιάτες με γνώση, έπρεπε να δουλέψουν σαν δούλοι για να επιβιώσουν, τότε φυσικό είναι να θυμηθούν τα σχετικά με τη δημοκρατία. Αυτό που έχει σημασία για το Μυστικό Σχέδιο, είναι το γεγονός ότι το σύστημα απέκτησε τρομερές γνώσεις όσον αφορά τη διαχείριση της εξουσίας, πράγμα που σημαίνει ότι τα σφάλματα, που το οδήγησαν στην κατάρρευση, ήταν γνωστά και ήταν δυνατό στο μέλλον σε ανάλογες καταστάσεις ν’ αποφευχθούν. Ο Θεός εγκατέλειψε οριστικά την Ασία κι ανέτειλε το άστρο της Ρώμης.

Κλείνοντας η ελληνιστική περίοδος τον κύκλο της, ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει την επιδίωξη του Θεού μέσω αυτής. Ο Θεός κατάφερε να εδραιώσει ένα σύστημα μεγάλο κι ισχυρό στο χώρο της Ευρώπης και να του δώσει μία άπειρη γνώση, που είναι ικανή να παγιδεύσει το σύνολο των ανθρώπων. Αν η Ρώμη δεν τύχαινε της προσοχής και της μέριμνας του Θεού, θα ήταν άλλη μία κοινωνία βαρβάρων, που μέσα σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα θα εξαφανιζόταν, όπως άπειρες όμοιες της. Το βασίλειο της Μακεδονίας με τον πλούτο του και την παρακμή του ήταν ο πειρασμός που έδωσε το κίνητρο και παγίδευσε τους Ρωμαίους. Ήταν θέμα χρόνου οι βάρβαροι Ρωμαίοι να επιτεθούν και να νικήσουν ένα λαό, που ξεπούλησε τη δύναμη που τον κρατούσε στη ζωή. Η κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, επειδή συνοδεύτηκε από λεηλασία μεγάλης κλίμακας, έκανε εύκολη υπόθεση την παγίδευση των ανθρώπων της Ρώμης μέσα στο σύστημα. Ένας Ρωμαίος ακόμα και με την πιο ταπεινή ευφυΐα, έβλεπε ότι τον συνέφερε να υποτάσσεται στις εξουσίες των αρχόντων του, από τη στιγμή που η ισχύς της Ρώμης είχε τη δυνατότητα να συγκεντρώσει πλούτο. Η ιδιομορφία της κοινωνίας της Ρώμης ήταν ότι βρισκόταν στο βήμα της Βαβυλώνας, τη στιγμή που το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου άγγιζε τα όρια της εξέλιξης και η βάση του ήταν στο βήμα τέσσερα. Ενώ, μέχρι τότε, η Ευρώπη διέθετε χαλαρά κοινωνικά συστήματα και η Ασία ήταν η απειλή με το τέλος της ελληνιστικής περιόδου οι όροι αντιστρέφονται.

Το σύνολο της γνώσης των ανθρώπων μεταλλάσσει τις κοινωνίες της Ανατολής και τα χαλαρά ευρωπαϊκά συστήματα εμφανίζονται ικανά ν’ ασκήσουν εξουσίες. Η κοινωνία της Ρώμης σε καμία περίπτωση δε διέθετε τη σκληρότητα και τον αυταρχισμό της Βαβυλώνας πριν από την εποχή του Αλεξάνδρου, αλλά όταν τα ελληνιστικά βασίλεια κατέρρεαν λόγω αδυναμίας ν’ ασκήσουν εξουσία, το σύστημα της Ρώμης φάνταζε πανίσχυρο. Ο Αλέξανδρος, κατακτώντας την Ασία, ευνούχισε στην ουσία το σύστημά της και το μετέτρεψε σ’ έναν αδύναμο γίγαντα. Η δύναμη του κόσμου βρισκόταν στην Ασία ενώ τα βασίλεια της Δύσης ήταν μικρές κι ασήμαντες τοπικές δυνάμεις. Ο Αλέξανδρος πριν πεθάνει εξέφρασε την επιθυμία να κατακτήσει και τη Δύση. Αυτό δεν έγινε ποτέ όσο ήταν ζωντανός, αλλά, όπως θα δούμε, το κατάφερε νεκρός. Τη Δύση δεν μπορούσε να την εντάξει σ’ ένα βασίλειο, γιατί απλούστατα τα χαλαρά συστήματά της δε θ’ άντεχαν στη γνώση των Ελλήνων. Θα μπορούσε να περιφέρεται με το στρατό του επί χρόνια στη Δύση, χωρίς να καταφέρνει τίποτε.

Οι κοινωνίες της Δύσης, αντλώντας την ελληνική γνώση, θα έτειναν στο μοντέλο της δημοκρατίας της Αθήνας και δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθεί συνδετικός ιστός μεταξύ τους. Αντίθετα στην Ασία υπήρχε η παγιωμένη νοοτροπία των ανθρώπων ν’ ανέχονται τη σκληρή εξουσία κι επιπλέον υπήρχε συγκεντρωμένος πλούτος. Οι Ρωμαίοι που ανήκαν στο βήμα της Βαβυλώνας, δεν ήταν σε θέση ν’ αντέξουν μία πνευματική επίθεση από ένα ζωντανό Αλέξανδρο. Ο Θεός θυσιάζοντας τον Αλέξανδρο, έδωσε την ευκαιρία στη Ρώμη ν’ αντέξει κι, όταν ο χρόνος ήταν ο κατάλληλος, της έδωσε την ισχύ.

Το πρόβλημα όλων των κοινωνιών κι όλων των αιώνων είναι το οικονομικό. Τα ελληνιστικά βασίλεια κατέρρευσαν λόγω αδυναμίας ν’ αναπτύξουν οικονομική δραστηριότητα. Στην περίπτωση της Ρώμης τα πράγματα ήταν απλά. Ο Γίγαντας της Ανατολής είναι ευνουχισμένος και το πρόβλημα είναι να επιλεγεί ο στόχος που θα λεηλατηθεί. Οι Ρωμαίοι βρήκαν ένα τεράστιο θησαυροφυλάκιο ανοιχτό και στη διάθεσή τους. Αρκούσε γι’ αυτούς ν’ αναπτύξουν ισχυρή δομή εξουσίας και το σύνολο των οικονομικών τους προβλημάτων θα ήταν μία αστεία υπόθεση. Αυτή η εξουσία που εξασφάλιζε πλούτο με τόση ευκολία, θα έπρεπε να είναι πανίσχυρη και υπεράνω αμφισβήτησης. Όπως στη Βαβυλώνα ο πλούτος της Μεσοποταμίας έδωσε την ισχύ στο άθλιο σύστημά της, έτσι και στην περίπτωση της Ρώμης ο πλούτος της Ανατολής δημιουργεί τα ίδια δεδομένα.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι η εξαιρετική θεϊκή ευφυΐα δημιουργεί τέτοιες συνθήκες, που είναι αδύνατο να μην παγιδεύσουν και τον πιο έξυπνο άνθρωπο. Αν υπήρχε εκείνη την εποχή ένας φιλόσοφος Ρωμαίος, που θ’ αντιλαμβανόταν και άρα θα πολεμούσε τον κίνδυνο από την ανάπτυξη του συστήματος, οι Ρωμαίοι θα τον μισούσαν. Αν ένας άλλος φιλόσοφος μετά από χρόνια εξέφραζε την ίδια άποψη κι έβρισκε σύμφωνους τους Ρωμαίους, θα είχε ν’ αντιμετωπίσει πλέον ένα τρομερά ισχυρό σύστημα. Όσο ήταν αδύναμο και οι άνθρωποι μπορούσαν να το πολεμήσουν, ο πλούτος τους τύφλωνε. Όταν δεν υπήρχε αυτός, το σύστημα μπορούσε να τους σκοτώσει. Η “Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης” εγκαθίσταται οριστικά κι αμετάκλητα στην Ευρώπη.

Από τη στιγμή αυτή ένας νέος κόσμος γεννιέται και η γνώση τού συστήματος επιτρέπει στους δούλους να ενεργούν με ασφάλεια και ν’ αποφεύγουν τα σφάλματα του παρελθόντος. Από τη στιγμή που υπάρχει γνώση υψηλοτάτου βαθμού κι εμπειρία από όμοιες καταστάσεις, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος ότι οι εκλεκτοί δίνουν στους απλούς ανθρώπους ό,τι συμφέρει στο σύστημα και τίποτε παραπάνω. Όταν ένας σοφός Ρωμαίος βλέπει ότι η ισχύς της Ρώμης είναι αποτέλεσμα της υπανάπτυξής της, εννοείται ότι θα διατηρήσει το σύνολο των παραγόντων, που γεννούν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Όταν η πατριαρχική καθυστερημένη κοινωνία της Ρώμης στηρίζεται στη δωδεκάδελτο, το σύνολο της προσπάθειας των εκλεκτών έχει ως στόχο τη διατήρησή της. Η δωδεκάδελτος επέτρεπε στη Ρώμη να υπάρχει ως σύστημα εξουσίας κι αυτό, εφόσον ήταν αντιληπτό, ήταν θέμα χρόνου να γίνει ιερό βιβλίο με τα χαρακτηριστικά δόγματος. Σε κανένα δεν επιτρεπόταν ν’ αλλοιώσει τις διατάξεις της βελτιώνοντάς τες (η αντίθετη περίπτωση δεν ήταν δυνατή).

Ήταν ένα σκληρό, άδικο και βάρβαρο δίκαιο, που μόνο μετά την κατάκτηση της Ελλάδας και με τη βοήθεια της φιλοσοφίας απέκτησε μία ελαστικότερη ερμηνεία, που στόχο είχε την αμυντική θωράκιση του δόγματος, χωρίς να θίγονται τα βασικά του στοιχεία. Βελτιώθηκαν όλες εκείνες οι διατάξεις, που υπογράμμιζαν την ανεπάρκειά της ν’ ακολουθήσει τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Διατηρώντας ισχυρή τη δωδεκάδελτο, οι Ρωμαίοι κατάφερναν και διατηρούσαν την κοινωνία τους στο σημείο που ήθελαν. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την πρόοδο των συστημάτων σ’ όλους αυτούς τους αιώνες, θα πρέπει να γνωρίζει ότι το σύγχρονο αστικό δίκαιο όλων των χωρών της Ευρώπης, και κατ’ επέκταση του Δυτικού κόσμου, έχει ως βάση τη δωδεκάδελτο. Από τη στιγμή που οι Ρωμαίοι καταφέρνουν να διατηρούν το επίπεδο της κοινωνίας εκεί που θέλουν, το αμέσως επόμενο πρόβλημα είναι η μετάγγιση της γνώσης των Ελλήνων.

Σ’ αυτό το σημείο φαίνεται η δυνατότητα του συστήματος να εκμεταλλεύεται πρώτον την αυθεντική γνώση και δεύτερον τη γνώση της εμπειρίας. Αυτό βέβαια δεν το κατάφεραν οι Ρωμαίοι, που ήταν εντελώς ανίδεοι σε θέματα πέρα από τον πόλεμο, αλλά οι Έλληνες. Οι Έλληνες που είχαν ήδη διοικητική γνώση κι εμπειρία διοίκησης, ανέλαβαν να χτίσουν τον ιστό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα σφάλματα του παρελθόντος τα γνώριζαν κι ήταν αδύνατο να τα επαναλάβουν, εφόσον δεν τους συνέφερε. Η ελληνική γλώσσα ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος. Έπρεπε με κάθε θυσία να εμποδιστεί η διάδοσή της σε χώρους όπου δεν ήταν διαδεδομένη, για δύο λόγους: πρώτον, γιατί η δύναμή της να μεταφέρει μηνύματα μέσα σ’ ελάχιστες γραμμές, έδινε τη δύναμη στους φτωχούς ν’ αντλούν επικίνδυνη γνώση και δεύτερον, γιατί η γνώση της επέτρεπε την επαφή με τα Έπη και τη συγκεντρωμένη γνώση, που ήταν ο πραγματικός θησαυρός. Ήταν απαραίτητο τα κείμενα των σοφών, ακόμα κι αν έπεφταν σε χέρια εχθρών του συστήματος, να είναι αδύνατο να διαβαστούν, αλλά, κι αν συνέβαινε αυτό, να μην έχει ο λαός γνώση της γλώσσας, που θα επέτρεπε την εξάπλωση των επικίνδυνων ιδεών. Σ’ ένα ελληνιστικό βασίλειο αρκούσε να φωνάξει κάποιος ζήτω η δημοκρατία και το μήνυμα θα περνούσε στο λαό. Στη Δύση του Μεσαίωνα, αν φώναζε κάποιος το ίδιο πράγμα, ο λαός δε θα καταλάβαινε τίποτε κι αυτοί που θα το καταλάβαιναν, θα ήταν οι άθλιοι της Ιεράς Εξέτασης. Το σύστημα πέραν του ότι δεν επιτρέπει τη διάδοση, έχει και την ευχέρεια, μέσω αυτής, ν’ αντιλαμβάνεται πριν απ’ οποιονδήποτε άλλο ποιος το απειλεί.

Ακριβώς αυτά τα συμφέροντα υπηρετούσε η εμμονή της Ρώμης στη λατινική γλώσσα. Όταν το σύνολο του κόσμου και στο υψηλότερο πνευματικό επίπεδο μιλά την ελληνική γλώσσα, η εμμονή αυτή δεν είναι απλά περίεργη, αλλά ένοχη. Για ένα σύγχρονο ιστορικό αυτή η εμμονή στη διατήρηση της γλώσσας τους οφείλεται στο ισχυρό εθνικό αυτοσυναίσθημα των Ρωμαίων. Οι ιστορικοί βέβαια πάντα γράφουν ό,τι συμφέρει στο σύστημα και δεν εναντιώνονται σ’ αυτό μιλώντας γι’ αθλιότητα κι υποκρισία όσον αφορά τα κίνητρα των επιλογών του, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί το εθνικό αυτοσυναίσθημα, όταν η γλώσσα είναι ανεπαρκής. Πώς μπορεί ένας σοφός ν’ ανεχθεί γι’ αυτούς τους λόγους την αδυναμία των παιδιών του να εκφραστούν; Επειδή ακριβώς οι σοφοί δεν το ανέχονταν και εισέπρατταν υπεραξίες, μεταξύ τους μιλούσαν ελληνικά, αφήνοντας τους υπόλοιπους μέσα στο σκοτάδι.

Η Λατινική γλώσσα ήταν μία γλώσσα, που δεν κάλυπτε καμία απολύτως ανάγκη έκφρασης. Δεν είχε πληρότητα, ευκαμψία και λυγεράδα, όπως απαιτεί η ανθρώπινη ευφυΐα για να μπορέσει να εκφραστεί με τη μορφή λόγου. Ήταν η γλώσσα, που κάλυπτε απόλυτα τις ανάγκες έκφρασης της εξουσίας. Ήταν η έκφραση μίας προστακτικής θέλησης, η γλώσσα των διαταγμάτων, των δογμάτων και των επιγραφών. Είναι τόσο ανεπαρκής που, 2000 χρόνια μετά τη ρωμαϊκή παρουσία στο προσκήνιο, το Ιταλικό κράτος προσπαθεί να μάθει τους Ιταλούς μία κοινή γλώσσα μέσω της τηλεόρασης. Εκατομμύρια Ιταλών είχαν τη γνώση της και δεν μπόρεσαν να την επιβάλλουν στην Ιταλική χερσόνησο. Οι Ιταλοί επέμεναν στη ζωή τους να εκφράζονται μέσω των διαλέκτων. Η σύγχρονη ιταλική είναι η διάλεκτος των Φλωρεντίνων κι όλη η προσπάθεια επιβολής της έχει ως στόχο την ανάπτυξη του εθνικισμού.

Ο άνθρωπος ως πνευματικό ον, παιδί του Θεού-Πατέρα, έχει πάντα τη δυνατότητα μέσω της ευφυΐας του, ν’ αναπτύξει μία γλώσσα με την οποία μπορεί να εκφράσει τις σκέψεις του και τα αισθήματά του. Αυτή η δυνατότητα δόθηκε σ’ όλους τους λαούς κι αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών εκείνη την εποχή είχαν ανεπτυγμένη τη γλώσσα τους. Όπως έγινε παρέμβαση στο σύνολο των διαλέκτων στην Ιταλική χερσόνησο, έτσι έγινε και στο σύνολο των ευρωπαϊκών διαλέκτων. Η κάθε γλώσσα παίρνει χαρακτηριστικά όμοια με τη γλώσσα του κέντρου απ’ όπου αντλεί γνώση. Οι άθλιοι εκλεκτοί έκαναν το εξής: είχαν μία βάση, που είναι η λατινική γλώσσα κι απ’ εκείνο το σημείο και πέρα εφεύρισκαν λέξεις, που κρύβανε τις αντίστοιχες ελληνικές. Οι αντικαταστάσεις αυτές έγιναν μέχρι του σημείου, όπου θα μπορούσε η γλώσσα να σταθεί σ’ ένα ανεκτό επίπεδο. Ό,τι ανώτερο έπρεπε να εκφραστεί, που δεν έθιγε τα συμφέροντα του συστήματος, εκφραζόταν με νέα λέξη.

Από εκείνο το επίπεδο και μετά πρόσβαση επιτρεπόταν μόνο στους εκλεκτούς, που γνώριζαν την ελληνική γλώσσα Η λέξη “δημοκρατία” δε μεταφράστηκε στα λατινικά, αλλά παρέμεινε στα ελληνικά, ώστε η κατοχή της να είναι θέμα γνώσης. Αν υπήρχε στα λατινικά, έπρεπε ως λέξη να εξηγείται. Επειδή αυτό ήταν επικίνδυνο, παρέμενε ελληνική λέξη και δεν αφορούσε ούτε το Σικελό, που αντλούσε λέξεις για τη διάλεκτό του από την κυρίαρχη λατινική ούτε τον Ισπανό, που έκανε το ίδιο. Αντικατέστησαν τις λέξεις, που έπρεπε ν’ αντικατασταθούν, προβάλλοντας μία ψεύτικη πληρότητα, που δεν ωθούσε τους ανθρώπους στην αναζήτηση λέξεων από την ελληνική. Οι Θεοί τους ήταν οι Θεοί των Ελλήνων, αλλά ο Ποσειδώνας λεγόταν “Neptunus”. Δανείζονταν το σύνολο της εθιμοτυπίας από τους Έλληνες, αλλά αντικαθιστούσαν τ’ όνομα, για να μην υπάρχει τάση επαφής μ’ αυτούς. Επαφή με τους Έλληνες είχαν μόνον οι εκλεκτοί και τα παιδιά τους.

Η έλλειψη αυτή της επαφής σ’ αυτήν την περίπτωση συνέφερε και τις δύο πλευρές. Οι Ρωμαίοι είχαν ως κέρδος τη μεταφορά του κύριου όγκου της γνώσης μέσα σ’ απόλυτα στεγανά. Ενώ οι Έλληνες, που είχαν την κατοχή της γνώσης, εξασφάλιζαν μία οικονομικά άνετη ζωή. Όλη αυτή η συναλλαγή είχε θύμα της τους φτωχούς ανθρώπους, είτε Ρωμαίους είτε Έλληνες είτε Ασιάτες. Οι Ρωμαίοι εξασφάλιζαν μέσω της λατινικής γλώσσας τα στεγανά της γνώσης σε βάρος των ομοφύλων τους. Οι εκλεκτοί που είχαν την ισχύ και τον πλούτο, διδάσκονταν ελληνικά, εξασφαλίζοντας επαφή με την έτοιμη γνώση, ενώ οι φτωχοί αρκούνταν στη δωδεκάδελτο, αγωνιζόμενοι ενάντια σ’ ένα σύστημα που γνώριζε τα πάντα. Πώς μπορούσε ο φτωχός Ρωμαίος ν’ απειλήσει το σύστημα; Δεν είχε έτοιμη γνώση από την παιδεία. Δε γνώριζε για τη δημοκρατία, δε γνώριζε για την οικονομία. Ακόμα κι αν ήταν της ίδιας ευφυΐας με τον Πλάτωνα, ήταν αδύνατο να δημιουργήσει το ίδιο έργο. Ο Πλάτωνας έτυχε ανώτατης παιδείας και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούσε του επέτρεπε να σκέφτεται, αλλά πολύ περισσότερο να μεταδίδει τα όσα σκέφτεται. Το σύστημα της Ρώμης αντιλαμβανόταν, μέσω της γνώσης του το Ρωμαίο που μπορούσε ν’ απειλήσει. Έχοντας απόλυτη ισχύ μπορούσε, είτε να τον σκοτώσει βιολογικά είτε να εκμεταλλευτεί την ευφυΐα του. Μία δόση υπεραξίας στην αμοιβή τού ευφυούς ανθρώπου κι ήταν έτοιμος να γίνει δούλος. Από το δρόμο και τη φτώχεια μέσα σε μία νύχτα στα παλάτια και τα συμπόσια των πλουσίων. Ποιος θα έπαιρνε διαφορετική απόφαση;

Στην περίπτωση των ελληνιστικών βασιλειών αυτή η τακτική ήταν αδύνατη. Μέχρι το σύστημα ν’ αντιληφθεί την ευφυΐα ενός άντρα και να τον εξαγοράσει, το κακό είχε συμβεί. Ο άνθρωπος αυτός γινόταν αντιληπτός από το λαό και η εξαγορά του δεν είχε νόημα, γιατί το πνεύμα του είχε ήδη διασκορπιστεί γεννώντας όμοιούς του. Ένας εξαγοράζεται, δέκα γεννιούνται. Ήταν προτιμότερο ν’ αφεθεί να φθείρει το σύστημα, παρά να εξοντωθεί αποκαλύπτοντας κατά το μέγιστο βαθμό την αδυναμία του συστήματος. Το σύστημα προτιμούσε τη φθορά, υποτιμώντας τεχνητά την κατάσταση, παρά την επέμβαση, που θ’ αποκάλυπτε την ορθότητα της τακτικής τού ανθρώπου που το απειλούσε. Από τη στιγμή που ο λαός μισεί το σύστημα κι αυτό εξοντώνει ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, το σύνολο αυτού στρέφεται προς τη θεωρία, που οδήγησε στην επέμβαση.

Οι Ρωμαίοι, ακολουθώντας την τακτική της ανάπτυξης της λατινικής γλώσσας, απόφευγαν την ταχύτατη φθορά που γνώρισαν τα ελληνιστικά βασίλεια. Το πρόβλημα, που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν από τη δημιουργηθείσα κατάσταση, ήταν η μέθοδος μέσω της οποίας θα εξασφαλιζόταν η ροή γνώσης σ’ ανθρώπους, που δεν είχαν την ελληνική παιδεία. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν τη δυνατότητα να μιλούν ελληνικά, αλλά όχι και οι εκλεκτοί των λαών, που βρίσκονταν κάτω από την εξουσία της Ρώμης. Το πρόβλημα αυτό ήταν καθ’ όλα επιθυμητό από το σύστημα και λύθηκε μέσω της ενίσχυσης του συνόλου των ευρωπαϊκών γλωσσών με λέξεις των οποίων η μάθηση ήταν εξοντωτική υπόθεση. Δε μάθαιναν στους λαούς ελληνικά, αλλά λέξεις, που έκαναν την κατάσταση τρομακτικά δύσκολη. Οι άνθρωποι της Δύσης έπρεπε ν’ αναλώνουν μεγάλο μέρος της πνευματικής τους δύναμης σε πράγματα εντελώς ασήμαντα.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε θα δούμε ένα παράδειγμα. Η λέξη “αραχνοφοβία” είναι μία λέξη ελληνική της οποίας η σύνθεση είναι το πιο απλό και κατανοητό πράγμα. Ο Έλληνας γνωρίζει τη λέξη “αράχνη” και τη λέξη “φοβία”, που προέρχεται από τη λέξη “φόβος”. Ακόμα κι αν δεν έχει ακούσει ποτέ αυτήν τη λέξη μπορεί στο άκουσμά της να την αντιληφθεί… ακόμα κι αν την έχει ξεχάσει, μπορεί την κατάλληλη στιγμή να τη συνθέσει. Απ’ αυτήν την απλή κατάσταση το σύστημα, με τη μεταφορά λέξεων, δημιουργεί μία σύνθετη. Για τον αγγλόφωνο η λέξη “αράχνη” και η λέξη “φόβος” υπάρχουν στη μητρική του γλώσσα, αλλά η λέξη “αραχνοφοβία” είναι κοινή με την ελληνική. Αν ο αγγλόφωνος δεν ξέρει ακριβώς το νόημα της λέξης και δεν έχει τη σχετική γνώση, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί τη σημασία της. Δεν μπορεί όπως ο Έλληνας, ο οποίος έχει γνώση των λέξεων που τη συνθέτουν, να κατανοήσει στο άκουσμα τη σημασία της. Είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει μία ξένη —επομένως νεκρή— λέξη που δεν μπορεί να συνθέσει, κι επιπλέον μέσω αυτής της συνθήκης, είναι αποκλεισμένος από το σύνολο των ανάλογων περιπτώσεων. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίζει τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά αδυνατεί να καταλάβει μία απολύτως ανάλογη, που είναι για παράδειγμα η κλειστoφοβία.

Οι μορφωμένοι της Δύσης δεν ξεκινούν από ένα κοινό επίπεδο γνώσης, όπως οι Έλληνες, αλλά με τη λογική της εκμάθησης ορολογίας, κατανέμονται σε διάφορα επίπεδα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ευνοούνται αυτοί, που ακολουθούν μία εξαντλητική και μακροχρόνια πορεία στον τομέα της παιδείας, συνεπώς οι πρεσβύτεροι. Ο πρεσβύτερος της Δύσης έχει τη δυνατότητα να παριστάνει το σοφό, ακόμα κι αν είναι ο πιο κουτός άνθρωπος. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κρίνουν κάτι που δεν κατανοούν. Γνωρίζοντας αυτός ο άνθρωπος λέξεις δυσνόητες και ξένες για τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται, κάνει επίδειξη πνευματικής δύναμης, χωρίς ν’ απαιτείται η στοιχειώδης σοφία. Όλοι κατανοούν το φόβο για τις αράχνες, αλλά δεν μπορούν όλοι να γνωρίζουν τη λέξη “αραχνοφοβία”.

Αν παρατηρήσει κάποιος το σύνολο των γλωσσών, που είναι επηρεασμένες από τη λατινική, θα δει ότι έχουν τρία επίπεδα, που τις χαρακτηρίζουν απόλυτα. Το πρώτο επίπεδο είναι το βασικό, στο οποίο οι λέξεις περιγράφουν το σύνολο των αντικειμένων ή εννοιών που μπορεί να γνωρίζει ο άνθρωπος χωρίς καθόλου παιδεία. Το σκύλο για παράδειγμα τον γνώριζαν όλοι οι λαοί κι επομένως ο καθένας του έδωσε μία λέξη για να τον χαρακτηρίζει. Αυτές οι λέξεις που περιγράφουν όμοια πράγματα είναι εντελώς διαφορετικές από γλώσσα σε γλώσσα και είναι το πρώτο επίπεδο, που είναι κι αυτό το οποίο διαχωρίζει τις γλώσσες. Οι λαοί, εξαιτίας αυτού του επιπέδου, αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Ο αμόρφωτος Γάλλος δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον αντίστοιχο Ισπανό.

Το δεύτερο επίπεδο περιλαμβάνει το σύνολο των λέξεων της λατινικής, που οι Ρωμαίοι εφεύραν, ώστε ν’ αποκρύψουν τις αντίστοιχες ελληνικές. Προσπαθώντας να δώσουν μία πληρότητα στη λατινική γλώσσα, που θα ευνοούσε τη μεταφορά εντολών, επομένως την άσκηση εξουσίας, εμφύτευσαν τις λέξεις αυτές στο σύνολο των Δυτικών γλωσσών. Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό το οποίο απαιτεί μία στοιχειώδη παιδεία και στο οποίο ασκείται η εξουσία, άρα υπάρχει συνεννόηση. Ο μορφωμένος πλέον Γάλλος συνεννοείται με το μορφωμένο Ισπανό, αλλά κι οι δύο αδυνατούν να έρθουν σ’ επαφή με την ελληνική γνώση. Το τρίτο επίπεδο είναι το ανώτατο επίπεδο κι είναι αυτό της ελληνικής γλώσσας. Οι λέξεις είναι κοινές για όλους κι ο κάτοχός τους μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται, αλλά και να μιλά όμοια με τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη.

Όλα αυτά αποδεικνύονται εύκολα με το απλό ξεφύλλισμα των λεξικών των Δυτικών γλωσσών. Η λέξη “σκύλος” είναι απόλυτα διαφορετική από γλώσσα σε γλώσσα. Η λέξη “δικαιοσύνη” κοινή, προσαρμοσμένη στην κάθε γλώσσα κι άσχετη με την αντίστοιχη ελληνική. Ενώ η λέξη “δημοκρατία” απόλυτα κοινή για όλους. Σ’ αυτό το σημείο κάποιος εύλογα θ’ αναρωτηθεί αν οι Έλληνες, που έχουν την ελληνική ως μητρική γλώσσα είναι ισοδύναμοι των σοφών της Δύσης ακόμα και χωρίς παιδεία. Αυτό είναι αδύνατον, γιατί τα πάντα έχουν σχέση με την κατοχή γνώσης. Ο Έλληνας ξέρει τι σημαίνει “αραχνοφοβία”, αλλά δεν έχει τη γνώση του Δυτικού πάνω σ’ αυτήν. Οι Έλληνες έχουν απλά τη δυνατότητα ν’ αντιλαμβάνονται τα πάντα διακρίνοντας πιο εύκολα την πραγματική ευφυΐα, χωρίς να την μπερδεύουν με τη συσσώρευση γνώσης. Σ’ ένα ακροατήριο, όπου υπάρχουν αμόρφωτοι Έλληνες, δε μπορεί κάποιος να πει ότι το καλύτερο πολίτευμα είναι η “αραχνοφοβία”, ενώ στη Δύση, ακόμα κι αυτό μπορεί να συμβεί. Ένας άθλιος δούλος στη Δύση μπορεί να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να ελέγχεται κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Στη Δύση, κι αυτό είναι έργο του συστήματος, ένας μεγαλοφυής άνθρωπος μπορεί να περιγράφει τη σκέψη του με τα μέσα που διαθέτει, χωρίς να πείθει κι ένας ηλίθιος χρησιμοποιώντας ακατανόητες λέξεις, να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα —που εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται— τη δημιουργία συγκεκριμένων χαρακτηριστικών στις Δυτικές κοινωνίες. Αυτό γίνεται ως εξής: έχοντας τη δυνατότητα το σύστημα να ελέγχει τη ροή της γνώσης μέσω της γλώσσας, έχει τη δυνατότητα να στρωματοποιεί την κοινωνία. Οι Γάλλοι ανεξάρτητα από την ευφυΐα τους ή τη γνώση, έχουν ένα κοινό γλωσσικό εργαλείο, που τους δίνει τη δυνατότητα επικοινωνίας. Απ’ αυτό το κοινό και σ’ όλους προσιτό εργαλείο αρχίζει να χτίζεται ένα οικοδόμημα, που έχει σχέση με τη γνώση και τη γλώσσα μέσω της οποίας εκφράζεται αυτή η γνώση. Ο αγράμματος Γάλλος ως παιδί του Θεού, πνευματικό ον κατανοεί την έννοια της “δικαιοσύνης”, αλλά το πρόβλημά του είναι η αδυναμία έκφρασης της άποψής του. Για να πει την άποψή του θα πρέπει ν’ αναπτύξει μία ολόκληρη θεωρία, που ξεκινά από τον άνθρωπο ως μονάδα και καταλήγει στον άνθρωπο μέλος της κοινωνίας. Οι μορφωμένοι Γάλλοι αντίθετα, έχοντας κοινή γνώση μεταξύ τους, ξεκινούν από το επίπεδο στο οποίο μία έννοια είναι γνωστή. Ο μορφωμένος Γάλλος ξεκινά τον προβληματισμό του από το επίπεδο που του επιτρέπει η παιδεία του. Δηλώνει ότι η δικαιοσύνη είναι μία ανάγκη κι από εκεί ξεκινά.

Απ’ αυτήν τη διαφορά στη δυνατότητα έκφρασης ξεκινά η στρωματοποίηση της κοινωνίας. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να συναναστραφούν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο μορφωμένος Γάλλος κουράζεται μέχρι ο αμόρφωτος να καταλήξει στην άποψή του. Δεν μπορεί κάποιος να περιμένει το συνομιλητή του να περιγράφει για ώρες κάτι, που υπάρχει ως έννοια και μπορεί να εκφραστεί με μία λέξη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συναναστραφούν μεταξύ τους και άρα δεν μπορούν να γίνουν φίλοι. Η φιλία ξεκινά από την κοινή γνώση και την κοινή άποψη. Όλα αυτά είναι αδύνατο να προκύψουν από τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα διατύπωσης άποψης. Ο γνώστης θα είναι πάντα ανώτερος από το μη γνώστη, έστω κι αν στην ευφυΐα συμβαίνει το αντίθετο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και μεταξύ των ανώτατων στρωμάτων της κοινωνίας. Το πρόβλημα δημιουργείται εξαιτίας της σχετικής διαφοράς, που υπάρχει στη δυνατότητα έκφρασης. Ο ανωτάτου επιπέδου παιδείας Γάλλος κουράζεται να παρακολουθεί την προσπάθεια έκφρασης ενός απλά μορφωμένου Γάλλου. Από τη στιγμή που τα προβλήματα για τους ανθρώπους είναι κοινά, είτε πρόκειται για μορφωμένους είτε γι’ αμόρφωτους, οι επαφές κι οι φιλίες γίνονται σε καθορισμένα επίπεδα.

Η ελευθερία του ατόμου είναι κοινό πρόβλημα. Ένας Γάλλος, που έχει γνώση για τη δημοκρατία, μπορεί να εκφραστεί κατά τρόπο ανάλογο με τη γνώση του μόνον απέναντι σε κάποιον, που μπορεί να κατανοήσει το λόγο του. Οι αμόρφωτοι έχουν κι αυτοί τους προβληματισμούς τους, αλλά δυνατότητα επικοινωνίας έχουν μόνο μεταξύ τους. Το ανώτατο επίπεδο δεν μπορεί, ακόμα και να το θέλει, να έρθει σε επαφή με το κατώτατο. Ένας σοφός Γάλλος, για να περάσει το μήνυμά του στους φτωχούς κι αμόρφωτους, δεν αρκεί να το διατυπώσει, αλλά θα πρέπει να το συνοδεύσει με μία ανάλογη δωρεά παιδείας. Αντίθετα απ’ όλη αυτήν την κατάσταση, σε μία αμιγώς ελληνική κοινωνία αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει. Ο καθένας συναναστρέφεται κι αναπτύσσει φιλία μ’ όποιον επιθυμεί, γιατί υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας. Οι αμόρφωτοι Έλληνες δεν έχουν την ίδια γνώση με τους μορφωμένους, αλλά απαιτείται μικρότερη προσπάθεια στην έκφραση της προσωπικής άποψης κι απειροελάχιστη προσπάθεια στην κατανόηση. Ο κάθε Έλληνας είναι σε θέση να καταλάβει το σύνολο των όσων ακούει. Ο σοφός Έλληνας αρκεί να πει την άποψή του πάνω σ’ ένα θέμα στον αμόρφωτο και τον εξομοιώνει στο συγκεκριμένο θέμα. Ένας αμόρφωτος Γάλλος, αν βρεθεί σ’ ένα κοσμικό σαλόνι όπου συζητούν σοφοί ομόφυλοί του, θα αισθανθεί σίγουρα μειονεκτικά, εφόσον δε θα καταλαβαίνει τι ακριβώς συζητούν. Απ’ αυτήν την αδυναμία θα προκύψει σίγουρα ειρωνεία σε περίπτωση που θα προσπαθήσει να εκφράσει γνώμη. Δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει γνώμη, ακόμα και την πιο απλή, από τη στιγμή που δεν είναι σε θέση ν’ αντιληφθεί το θέμα. Ο Έλληνας αντίθετα σ’ ανάλογη περίπτωση δεν κινδυνεύει με προσωπικό διασυρμό.

Απ’ αυτήν την κατάσταση ξεκινούν κι εμφανίζονται οι διαφορές στις κοινωνίες. Οι Δυτικές κοινωνίες ανέχονταν για αιώνες τη στρωματοποίηση, επομένως την ύπαρξη μονίμως ευνοουμένων, όπως οι άθλιοι ευγενείς, ενώ αντίθετα η ελληνική κοινωνία είναι σε μόνιμη βάση κάτω από το καθεστώς αμφισβήτησης. Ο Έλληνας δεν μπορεί να δει με δέος έναν ομόφυλό του από τη στιγμή που έχει τη δυνατότητα να τον κρίνει. Το δέος ή ο φόβος έχουν σχέση με το άγνωστο και το ακατανόητο. Ο Αλέξανδρος ήταν υποχρεωμένος να δίνει εξηγήσεις για το σύνολο των ενεργειών του, που προκαλούσαν τους Μακεδόνες συμπολεμιστές του.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, για να γίνει αντιληπτό ότι από την εποχή του Αλεξάνδρου μέχρι και σήμερα, υπάρχει ένα ανώτατο πνευματικό στρώμα, που κυβερνά τον κόσμο μέσω μίας κοινής γνώσης και μίας κοινής γλώσσας. Οι άνθρωποι, που κρατούν στα χέρια τους την εξουσία του κόσμου όλους αυτούς τους αιώνες, είτε το ξέρουν είτε όχι, είναι Έλληνες. Ο Ισοκράτης στον πανηγυρικό του εντοπίζει την ιδιαιτερότητα αυτή λέγοντας: “Καί τό τών Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, καί μάλλον Έλληνας καλείσθαι τούς της παιδεύσεως της ημετέρας ή τούς τής κοινής φύσεως μετέχοντας.”. Όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε μία κοινή παιδεία κι είναι κάτοχοι μίας κοινής γνώσης, που είναι η ελληνική, είναι Έλληνες. Όλοι αυτοί μιλούν την ελληνική γλώσσα, αλλά δεν το γνωρίζουν. Δεν έχει σημασία πώς ονομάζεται το σπίτι ή το νερό στα ελληνικά, αλλά το σύνολο των εννοιών που συνδέουν τον άνθρωπο με το Θεό και τον Υιό Του.

Ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον τύπο Ελλήνων για ένα συγκεκριμένο λόγο κι επιδιώκει κάτι διαφορετικό από τους Έλληνες που ζουν σε μία αμιγώς ελληνική κοινωνία. Η ιδιομορφία αυτών των Ελλήνων βρίσκεται στο γεγονός ότι διατηρούν χαρακτηριστικά εκλεκτών μέσω μίας γνώσης, που δε δέχεται εκλεκτούς. Αυτή η διαφορά δημιουργείται τεχνητά κι υπηρετεί απόλυτα το σύστημα. Ο Έλληνας εκλεκτός της Δύσης σ’ αντίθεση με τον Έλληνα, που έχει την ελληνική γλώσσα ως μητρική, ακολουθεί μία μακρόχρονη παιδεία μέχρι τον εξελληνισμό του. Αυτό σημαίνει ότι ο Έλληνας της Δύσης όταν γεννιέται και μέχρι τον εξελληνισμό του είναι Γάλλος ή Ισπανός ή οτιδήποτε άλλο. Εφόσον ο εξελληνισμός του είναι θέμα παιδείας, εννοείται ότι αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να πάρει το δρόμο της θυσίας. Σύμφωνα με τη θεωρία οι άνθρωποι, που ακολουθούν αυτήν την πορεία είναι γεννήματα συγκεκριμένης οικογένειας και κοινωνίας. Ο υγιής Ισπανός που μένει κοντά στο Θεό κι ακολουθεί στη νεότητά του τον έρωτα, είναι αδύνατο ν’ αντέξει τη θυσία της σκληρής παιδείας κι αποτέλεσμα αυτού είναι η στασιμότητα σ’ ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Οι υπόλοιποι που ακολουθούν το δρόμο της θυσίας, ανάλογα με την πορεία τους παίρνουν τη γνώση, επομένως στο ύψιστο σημείο εξελληνίζονται.

Το σύστημα από τη στιγμή που ελέγχει τη ροή της γνώσης και χτίζει τα εκπαιδευτικά υποσυστήματα “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, ευνοεί τους πρεσβύτερους. Μοιράζει τη γνώση με τρόπο χρονοβόρο ώστε ο άνθρωπος, που θ’ αγγίξει την τέλεια γνώση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας να είναι ουσιαστικά άχρηστος για την ανθρωπότητα. Όταν ο άνθρωπος είναι νέος είπαμε ότι έχει τη δυνατότητα ν’ αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του, ενώ όταν γεράσει μέσα στις στερήσεις γίνεται επικίνδυνος, εφόσον οποιαδήποτε αλλαγή στην κοινωνία της πορνείας θίγει τα συμφέροντά του. Φαίνεται πια καθαρά ότι το άγχος του συστήματος για τη διαφύλαξη των στεγανών της γνώσης, αφορά τους νέους και όχι τους πρεσβύτερους.

Στο Δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα και στο σύνολο των αιώνων, με άλλοθι τη σταδιακή δωρεά γνώσης, συμβαίνει να δίνεται στους νέους μία γνώση, που γενικά υπηρετεί το σύστημα κι είναι είτε η δωδεκάδελτος είτε οι εθνικές παραδόσεις… από το σημείο που απαιτείται θυσία, η πραγματική γνώση συνοδεύεται με υπεραξία. Μ’ αυτόν τον τρόπο οι εκλεκτοί μετατρέπονται σε πόρνους. Ο Δυτικός Έλληνας θα διαβάσει τα Ομηρικά Έπη ή το Σωκράτη, όταν θα είναι πια γέροντας μοιχός. Έτσι δε θα έχει τη δυνατότητα ούτε και την επιθυμία να προσφέρει στους συνανθρώπους του, εφόσον θίγονται τα συμφέροντά του. Αυτός ο πρεσβύτερος διαβάζοντας τα Έπη, αδυνατεί να ταυτιστεί με τον Αχιλλέα και ταυτίζεται με τον Αγαμέμνονα. Μισεί αυτούς που αμφισβητούν και στηρίζεται στην προστασία του συστήματος, όταν τους προκαλεί. Είναι τόσο εκπληκτικά γραμμένα τα Έπη, ώστε ο άνθρωπος ταυτίζεται μ’ όποιον χαρακτήρα τον βολεύει, από τη στιγμή που αυτά δεν αποτελούν τη βάση της παιδείας του. Αγαμέμνονας = 40 = Πόρνος. Αγαμέμνων = Εκλεκτός = 30 = Έλληνας.

Μπορεί ένας άνθρωπος, που σ’ όλη του τη ζωή βασανίζεται στο χώρο της παιδείας κι απολαμβάνει εκ του ασφαλούς τη δόξα τού σοφού, να διατυπώσει την άποψη ότι οι πραγματικοί σοφοί είναι οι νέοι, που ακολουθούν τον έρωτα και ότι ο ίδιος είναι ένα θύμα του συστήματος; Μπορεί αυτός ο άνθρωπος, στο απόγειο της δόξας του να περιγράψει τη ζωή του σαν μία τραγωδία; Απολαμβάνει το σύνολο των όσων επιθυμεί ο άνθρωπος, σε μία ηλικία κατά την οποία δεν είναι ανταγωνιστικός σε σχέση με τους νέους και με απόλυτη ασφάλεια. Οι λαοί της Δύσης όλους αυτούς τους Έλληνες δεν μπορούν να τους ελέγξουν, όπως είδαμε, γιατί έχουν τη δυνατότητα να κρύβονται πίσω από έννοιες ακατανόητες για τους φτωχούς κι επιπλέον η έτοιμη γνώση είναι αρκετή για να ελεγχθούν οι όποιες αντιδράσεις. Αντίθετα μ’ όλη αυτήν την κατάσταση, σε μία αμιγώς ελληνική κοινωνία οι σοφοί στερούνται αυτήν τη δυνατότητα. Επειδή οι άνθρωποι έχουν δυνατότητα ν’ αντιλαμβάνονται τα όσα λέγονται, δεν υπάρχουν σκοτεινά σημεία.

Αν μία κοινωνία ξεκινά απ’ αυτό το σημείο, τα πράγματα εξελίσσονται επικίνδυνα για το σύστημα. Για ν’ αποδείξει ο σοφός τη σοφία του, δεν αρκεί να κρύβεται πίσω από τις λέξεις, αλλά ν’ αποκαλύπτει τη γνώση του. Δίνει γνώση για να πάρει δόξα κι αυτό είναι επικίνδυνο. Στη Δύση αρκεί να πει κάτι ο Πάπας κι αυτό είναι νόμος. Στην ελληνική κοινωνία πρέπει να πειστεί ο κόσμος για την ορθότητα της οποιασδήποτε πρακτικής κι αυτό σημαίνει ότι η επανάληψη των πρακτικών τής εξουσίας δεν τείνει προς το άπειρο, αλλά έχει κάποια όρια, που σε κάποια στιγμή θα εμφανιστούν. Η ελληνική κοινωνία, εξαιτίας της γνώσης που της δίνεται για να πειστεί, συσσωρεύει γνώση που κάποια στιγμή θα οδηγήσει στην έκρηξη. Αυτή η έκρηξη είναι εκτός ελέγχου του συστήματος, γιατί η συσσωρευμένη γνώση της κοινωνίας, σε συνδυασμό με την κατοχή της ελληνικής γλώσσας, δίνουν τη δυνατότητα αντίδρασης στους πιο αδικημένους, που είναι οι νέοι. Ενώ στη Δύση οι ελπίδες των λαών στρέφονται αποκλειστικά προς τους εκλεκτούς και οι νέοι είναι τρομερά αδύναμοι, στην ελληνική κοινωνία η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή. Αρκεί να βρεθεί κάποιος και να διατυπώσει τη γνώμη που ωφελεί τους ανθρώπους κι αλλάζει το σύνολο των συσχετισμών.

Σ’ αυτήν την κοινωνία η απομυθοποίηση των δούλων και των λοιπών αθλίων είναι εύκολη κι ευχάριστη υπόθεση και οι σοφοί τού χθες γίνονται εύκολα ο περίγελος του σήμερα. Σε μία ενδεχομένως κατάρρευση του συστήματος μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία, δεν υπάρχει δυνατότητα αντίδρασης των εκλεκτών. Δυνατότητα αντίδρασης υπάρχει μόνο στη Δυτική κοινωνία, εφόσον ο λαός δεν κατανοεί λόγω παιδείας τα όσα συμβαίνουν και πάντα οι άθλιοι έχουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις μεγάλες μάζες, καθώς κρύβονται πίσω από ανώτερες γνώσεις κι επομένως απρόσιτες για το λαό.

Ο αναγνώστης εύκολα πια αντιλαμβάνεται ότι η εμφάνιση του Αλεξάνδρου δημιούργησε τη Ρώμη και τίποτε άλλο. Ο στόχος του Θεού αποκαλύπτεται με τη γνώση όσων προέκυψαν μετά απ’ αυτήν την εμφάνιση. Ο θρόνος της Βαβυλώνας προετοιμάστηκε, για να δημιουργήσει μέσω της ισχύος του, όλες εκείνες τις απαραίτητες συνθήκες, που θα γεννούσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και άρα τη βάση της παντοκρατορίας των χριστιανών. Ήταν απαραίτητο να προηγηθούν όλα αυτά τα γεγονότα, ώστε η εμφάνιση του Χριστού να είναι αποτελεσματική και η εξέλιξη του Σχεδίου αναπότρεπτη. Ο Χριστός, σ’ αντίθεση με τον Αλέξανδρο, έζησε τη ζωή του ως φτωχός και η Θυσία Του ήταν το Ύψιστο σημείο της διδασκαλίας Του. Το σύνολο της αποστολής Του πρέπει να το αναζητήσουμε στα πιο πάνω χαρακτηριστικά.

Πριν δούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να διευκρινίσουμε ότι ο άνθρωπος που γνωρίζουμε ως Χριστό είναι αυτός, που ονομάστηκε, εξαιτίας τού θελήματος του Θεού, Ιησούς. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί το κάθε όνομα εκφράζει διαφορετικό αριθμό. Ήταν πράγματι ο Χριστός, αλλά κατ’ αναλογία απόλυτη με την ιδιότητα του Αλεξάνδρου ως Αχιλλέα. Οι Έλληνες γεννούν, αλλά κι εκφράζονται από τον ήρωα Αχιλλέα, ενώ οι Ιουδαίοι γεννούν κι εκφράζονται από το Χριστό. Αχιλλεύς = Έλληνες = 34, ενώ, Χριστός = Ιουδαίοι = 46. Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς επιθυμούσε ο Θεός μέσω Του Υιού Του, θα πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε το έθνος το οποίο Τον γέννησε. Οι Ιουδαίοι είναι το μοναδικό έθνος στον κόσμο του οποίου η δομή είναι τόσο ισχυρή, που μπορεί ν’ αντέξει στην επιρροή οποιουδήποτε πνευματικού ρεύματος. Δεν υπάρχει καμία φιλοσοφία γέννημα ανθρώπων, που να είναι σε θέση να γκρεμίσει τις αντιλήψεις αυτού του λαού. Αυτό κατάφερε ο Θεός μέσω των Εντολών που έχει δώσει στους Ιουδαίους, που είναι μέσα στην απλότητά τους ανίκητες. Κανένας φιλόσοφος στον κόσμο δεν είναι δυνατό να πολεμήσει εναντίον αυτών των Εντολών. Δεν υπάρχει κάτι περιττό, που θα πρέπει ν’ αφαιρεθεί και κάτι λιγότερο, που θα πρέπει να προστεθεί. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να πολεμήσει ο φιλόσοφος της ανώτατης παιδείας εναντίον αυτών των Εντολών, αυτονόητο είναι ότι οι Ιουδαίοι δεν έχουν καμία ελπίδα.

Η δύναμη της δομής των Ιουδαίων είναι οι Εντολές, που είναι ανίκητες και το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κοινωνία τους, είναι αποτέλεσμα των πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σ’ αυτές τις Εντολές. Η κοινωνία των Ιουδαίων βρέθηκε μπροστά, όσον αφορά τις αντιλήψεις της, μόνον από την κοινωνία της Βαβυλώνας των ανθρωποθυσιών. Είναι η πιο καθυστερημένη κοινωνία ανάμεσα στις κοινωνίες των εθνών εδώ και δεκάδες αιώνες. Ο άνθρωπος που γεννιέται μέσα σ’ αυτήν, βασανίζεται από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει. Είναι απλά θέμα τύχης να νιώσει λίγη χαρά στη ζωή του. Είναι υποχρεωμένος να υπακούει τον πατέρα του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, να παίρνει και να σέβεται τη γυναίκα που του δίνουν και όχι αυτή που θέλει και σ’ όλη τη ζωή του γενικά να είναι ευθυγραμμισμένος με τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων.

Όλα αυτά από μόνα τους δείχνουν την ασφυκτική πίεση που ασκείται πάνω στους ανθρώπους του έθνους αυτού. Η δυνατότητα εφαρμογής των πρακτικών αυτών προέρχεται από τη γνώση για το Θεό και τη θεία τιμωρία. Ο Ιουδαίος φοβάται την τιμωρία και το σύστημα ευνοεί τη γέννηση αυτού του φόβου και δημιουργεί συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες. Η γνώση του συστήματος είναι, όπως είδαμε, αυθεντική και προέρχεται από τον Ίδιο το Θεό. Η διαφορά όμως βρίσκεται στο γεγονός ότι πάνω σ’ αυτήν τη γνώση έχουν προστεθεί χιλιάδες εντολές αθλίων υποκριτών πρεσβυτέρων, που δημιουργούν σύγχυση. Ο νεαρός Ιουδαίος δεν μπορεί να δράσει κατά τα πρότυπα που δρα ο νεαρός Έλληνας, γιατί ο Θεός Κύριος είναι Ένας και Μοναδικός κι εκλεκτός Του ο Μωυσής. Δεν έχει την πολυτέλεια να γνωρίζει, όπως ο Έλληνας, μερικά στοιχειώδη πράγματα, που προκαλούν την εύνοια του Θεού. Γι’ αυτόν ο κόσμος είναι φτιαγμένος με τη λογική των Εντολών κι επομένως τυχόν ανυπακοή επισύρει την ανάλογη τιμωρία. Πώς είναι δυνατό να σκεφτεί ο Ιουδαίος, όταν έχει γνώση του παρακάτω: (Πράξ. Αποστ. 3.22-3.24) “Μωυσής μεν γαρ προς τους πατέρας είπεν ότι προφήτην υμίν αναστήσει Κύριος ο Θεός υμών εκ των αδελφών υμών ως εμέ. αυτού ακούσεσθε κατά πάντα όσα αν λαλήση προς υμάς. έσται δε πάσα ψυχή, ήτις εάν μη ακούση του προφήτου εκείνου, εξολοθρευθήσεται εκ του λαού.” (Ο Μωϋσής είπε εις τούς πατέρας μας, Κύριος ο Θεός σας θά εγείρη γιά σάς προφήτην από σάς τούς ιδίους όπως ήγειρε εμέ… αυτόν νά ακούσετε εις όλα όσα θά σάς πή. Αλλ’ όποιος δέν ακούση τόν προφήτην εκείνον θά εξολοθρευθή από τόν λαόν.). Βλέπουμε εδώ αυτό που αναφέραμε σ’ άλλο σημείο. Η συγκεκριμένη άποψη είναι του Μωυσή και όχι του Θεού. Για τιμωρία αυτού του είδους μιλά ο Μωυσής και όχι ο Θεός. Απ’ αυτήν την έκφραση γεννήθηκαν οι συνθήκες Σταύρωσης του Χριστού, αλλά και κάθε όμορφου ανθρώπου, του οποίου η άποψη έθιγε το σύστημα. Ο νεαρός Ιουδαίος τι μπορεί να κάνει; Ποιος είναι ο προφήτης; Αυτός που μιλά όμοια με το Θεό κι είναι ο όμορφος νέος, ο Χριστός; Η μήπως ο άθλιος πρεσβύτερος, που δε σκέφτεται τίποτε άλλο, παρά να βασανίσει τους ανθρώπους; Ο λαός ποιον θ’ ακολουθήσει; Αυτόν που κατακτά την ψυχή του με την ομορφιά των λόγων του ή τον άθλιο που αναγνωρίζει το σύστημα; Από τη στιγμή που το σύστημα είναι τύπου Βαβυλώνας και οι δήθεν εκλεκτοί κατέχουν την απόλυτη γνώση, είναι αυτονόητο ότι ο προφήτης είναι αυτός που υπηρετεί το σύστημα και όχι ο νέος, που αγαπά το Θεό και τους ανθρώπους.

Από τη στιγμή που ο Μωυσής αφήνει πίσω του αυτόν το λόγο δίνοντας εντελώς αυθαίρετα στο λαό τη δυνατότητα να δολοφονήσει ένα παιδί του, οι δρόμοι των νεαρών Ιουδαίων περιορίζονται. Ο νεαρός Ιουδαίος ή θ’ ακολουθήσει το σύνολο των υποδείξεων του συστήματος ή θα αγωνιστεί εναντίον του με κίνδυνο της ζωής του ή θα διαχωρίσει τον εαυτό του από το έθνος. Το πρώτο είναι το πιο πιθανό λόγω φόβου. Το δεύτερο είναι η επιλογή του Χριστού και το τρίτο σημαίνει Λύτρωση για τον άνθρωπο, αλλά χωρίς κανένα νόημα για το λαό. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει Έλληνας και ν’ ακολουθήσει το δρόμο του, αλλά το έθνος του θα παραμείνει δυστυχισμένο στο σύνολό του, αφού όσοι παρέμειναν δέχονται τις ανθρώπινες εντολές. Το ιουδαϊκό έθνος με τη βοήθεια αυτών των συνθηκών μένει πάντα συμπαγές. Δε δημιουργούνται τάσεις, γιατί απλούστατα οι άνθρωποι, που είναι φορείς των τάσεων, είναι εκτός έθνους.

Ένα παράδειγμα που θα βοηθήσει τον αναγνώστη να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνουν τα παραπάνω είναι ότι ο Ιουδαίος, ακόμα και σήμερα, μία αναπνοή πριν το 2000, που ο άνθρωπος έχει κατακτήσει τα πάντα, δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί όποια θέλει. Τα παιδιά ενός Ιουδαίου με μη Ιουδαία δε θεωρούνται Ιουδαίοι. Το σύστημα πολεμά την ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, θέτοντας εκτός έθνους τα παιδιά του. Δεν επιτρέπει στο Θεό να ενώσει μέσω του έρωτα τους Ιουδαίους, κάνοντάς τους μοιχούς. Αν αυτός ο άνθρωπος αγαπήσει κάποιον που δεν ανήκει στο έθνος του, από τη στιγμή που παντρεύεται έναν ομοεθνή του, επειδή το επιθυμούν οι άθλιοι, τι άλλο εκτός από μοιχός μπορεί να είναι; Σ’ αντίθεση με τους Έλληνες τους οποίους ενώνει η κοινή παιδεία, οι Ιουδαίοι ακολουθούν άλλους δρόμους. Δεν υποχρεώνουν μόνον τον Ιουδαίο να διδάξει στα παιδιά του την Παλαιά Διαθήκη, αλλά τον υποχρεώνουν να παντρευτεί Ιουδαία. Το ιουδαϊκό έθνος, που παρουσιάζεται συμπαγές όλους αυτούς τους αιώνες, στην πραγματικότητα αιμορραγεί χάνοντας συνεχώς παιδιά του κι αυτό που βλέπουμε ως έθνος είναι το σύνολο των ανθρώπων, που δέχτηκαν τη θυσία και παρέμειναν μέσα στο σύστημα.

Παρ’ όλ’ αυτά, ο Θεός δεν έπαψε ποτέ ν’ αγαπά και να φροντίζει το έθνος το οποίο Αυτός το δημιούργησε δίνοντας στο σύστημα του χαρακτηριστικά μοιχαλίδας, ώστε να γεννήσουν τον Υιό Του με χαρακτηριστικά Κυρίου. Οι Ιουδαίοι είναι η δόξα του Θεού, δηλαδή η αιώνια δόξα. Ιουδαίοι = Αιώνια δόξα = Δόξα του Θεού = Χριστός = 46. Αυτό το οποίο αναζητούσε ο Θεός από τους Ιουδαίους ήταν μία γνώση, που θα είχε την ιδιότητα να φέρει μέσα της την τέλεια γνώση του Θεού, χωρίς να επιτρέπει τη λυτρωτική της δράση. Όπως οι Ιουδαίοι έχοντας τις Δέκα Εντολές δεν είδαν ποτέ τη Λύτρωση, έτσι κι αυτοί που θα υιοθετούσαν την τέλεια γνώση του Χριστού δε θα έπρεπε να έχουν δυνατότητα Λύτρωσης ως σύνολο, μέχρι την εκπλήρωση του Σχεδίου.

Η διαφορά που αφορά τους Ιουδαίους και τους χριστιανούς είναι ότι οι Ιουδαίοι δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα Λύτρωσης, ούτε ως σύνολο ούτε ως άτομα. Αντίθετα οι χριστιανοί, από τη στιγμή που ο κόσμος έχει τη γνώση των Ελλήνων, πάντα έχουν τη δυνατότητα Λύτρωσης σε προσωπικό επίπεδο. Την Παλαιά Διαθήκη τη χρειαζόταν ο Θεός, γιατί είναι η μόνη γνώση, που οδηγεί στην παντοκρατορία και θα δούμε πώς. Από τη στιγμή της εμφάνισης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είδαμε ότι το σύστημα της Ρώμης λειτουργούσε σύμφωνα μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο. Μέσω της λατινικής γλώσσας διατηρούσε τη γνώση σε στεγανά και μ’ αυτόν τον τρόπο γεννούσε εκλεκτούς. Το ενδιαφέρον του Θεού ήταν απόλυτα στραμμένο προς τη Δύση γιατί προς αυτήν τη διεύθυνση μπορούσε να εξελιχθεί το Σχέδιο. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία καταλαμβάνοντας το σύνολο της Δυτικής Ευρώπης, κατόρθωσε και για ικανό χρονικό διάστημα διατήρησε την κατοχή ενός χώρου, που δεν πληρούσε καμία προδιαγραφή εντάξεως μέσα σε σύστημα. Οι Γαλάτες ή τα γερμανικά φύλα δεν είχαν κανένα όφελος απ’ αυτήν τη νέα κατάσταση. Το σημαντικό, όμως, σ’ αυτό το σημείο είναι η μεταφορά γνώσης, που επέτρεψε την επιβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για ορισμένο χρονικό διάστημα. Στο σύνολο του ευρωπαϊκού χώρου σκορπίστηκε η ελληνική γνώση μέσω της λατινικής γλώσσας κι αυτό αποτέλεσε τη βάση της παιδείας των λαών. Όπως ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να καταλάβει τη Δυτική Ευρώπη, έτσι και η ρωμαϊκή κυριαρχία δεν μπορούσε ν’ αντέξει στο χρόνο.

Η ιδιομορφία της ελληνικής γνώσης που οδηγεί, αργά αλλά σταθερά στην αμφισβήτηση, ήταν αδύνατο να μη φθείρει το από τα δεδομένα χαλαρό σύστημα. Οι λαοί της Δύσης στις αρχές της ρωμαϊκής περιόδου γοητεύτηκαν από την ισχύ αλλά και το πνεύμα της Ρώμης κι άντλησαν γνώση που θεωρούσαν χρήσιμη. Με την πάροδο του χρόνου το κέρδος της γνώσης σε σχέση με την καταπίεση ήταν απειροελάχιστο κι ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση του συστήματος. Αυτό δεν έγινε, επειδή οι εκλεκτοί που γεννήθηκαν ανάμεσα στους λαούς της Δύσης θέλησαν να προστατεύσουν τους λαούς τους, αλλά γιατί η γνώση τους δεν τους έδινε εξουσία. Γεννήθηκαν Έλληνες-Γαλάτες ή Γερμανοί, αλλά δεν υπήρχαν όλες εκείνες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι λαοί θα δέχονταν να ζουν οι άθλιοι σε βάρος τους. Ο Χριστός εμφανίζεται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή και πετυχαίνει να δώσει στο σύστημα έναν τρομερό κι ανίκητο Λόγο κι επιπλέον ν’ αφήσει τη διαχείριση αυτού του Λόγου σε Ιουδαίους. Αυτό σημαίνει ότι σε μία εποχή κατά την οποία η παιδεία των Ρωμαίων ήταν έτοιμη να νικήσει τη δωδεκάδελτο, κι επομένως να σπρώξει την κοινωνία στο βήμα τέσσερα, εμφανίζεται μία τέλεια γνώση, που δε νικιέται από την παιδεία, αλλά συνοδεύεται από την ιουδαϊκή παράδοση, που ευνοεί το σύστημα και καθηλώνει την κοινωνία στο βήμα της Βαβυλώνας. Η τελειότητα Του Σχεδίου απαιτούσε να γεννηθεί ο Χριστός κατά τη διάρκεια της κοσμοκρατορίας της Ρώμης, αλλά η μεγάλη μάχη του Πνεύματος να δοθεί επί κοσμοκρατορίας της Νέας Ρώμης ή Κωνσταντινούπολης.

Αυτό το λεπτό σημείο έχει μεγάλη σημασία… η Ρώμη είναι απόλυτα προετοιμασμένη ν’ ασκεί μόνον εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο του δυναμικού της θα πρέπει να εξαντλείται σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Μία μεγάλη πνευματική μάχη στο χώρο της θέτει σε κίνδυνο τη μονολιθικότητα του συστήματος εξουσίας και δημιουργεί τάσεις κι επομένως κινδύνους. Με τη λογική της Ρώμης, αν δινόταν η γνώση του Χριστού απευθείας σ’ αυτήν, ακόμα κι αν αντιλαμβανόταν το σύστημά της τα οφέλη αυτής της γνώσης, ήταν αδύνατο να εξαπλωθεί ο χριστιανισμός. Η ιουδαϊκή φιλοσοφία και η απόλυτη εξουσία, που προκύπτει απ’ αυτήν, θ’ απωθούσε το σύνολο του πνευματικού κόσμου της εποχής και κατά συνέπεια τους Έλληνες. Αν η Ρώμη προσπαθούσε να επιβάλλει το χριστιανισμό, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα χανόταν και μαζί μ’ αυτήν ο Λόγος Του Χριστού.

Η θεϊκή ευφυΐα κατορθώνει πάλι το ακατόρθωτο. Στρέφει την πλάτη στη Ρώμη και δίνει καθαρά πια την κοσμοκρατορία στους Έλληνες. Οι Έλληνες, αγωνιζόμενοι πάλι εκ του πονηρού, εξαντλούν το σύνολο της ευφυΐας, αλλά και της γνώσης τους, κι αναλαμβάνουν να χτίσουν το νέο σύστημα. Υιοθετούν απόλυτα τη διπλή γνώση της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και την εφαρμόζουν με τον τελειότερο τρόπο. Εκμεταλλεύονται δύο κύρια δεδομένα: την παρακμή και τον εκφυλισμό της κοινωνίας στην οποία η πορνεία και η φτώχεια είναι η απόλυτη κατάσταση και την τελειότητα του Λόγου τού Χριστού.

Ο εκχριστιανισμός της Ανατολής γίνεται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το ανώτατο επίπεδο στο οποίο οι φιλόσοφοι δίνουν τη δική τους μάχη και το δεύτερο το κατώτατο το οποίο είναι άμεσα εξαρτώμενο από την παραπάνω έκβαση, αλλά παρουσιάζει φαινομενικά τεράστια ηθική ανάκαμψη της κοινωνίας πολεμώντας την πορνεία και την ασυδοσία των εκλεκτών. Με την εμφάνιση του Λόγου του Θεού οι φιλόσοφοι χωρίζονται αυτόματα σε δύο μερίδες… σ’ αυτούς, που υποστηρίζουν τη νέα θρησκεία και σ’ αυτούς, που την πολεμούν. Η μάχη είναι άνιση για τους δεύτερους, γιατί κατά πρώτο λόγο ο Λόγος του Θεού είναι τέλειος, ενώ κατά δεύτερον, με τον εκχριστιανισμό της βάσης παύουν να γεννιούνται διάδοχοί τους. Οι λεγόμενοι πατέρες της εκκλησίας είχαν καθαρά ελληνική παιδεία και το σύνολο του έργου τους είχε ως στόχο τους Έλληνες. Έπρεπε να νικηθούν αυτοί, που είχαν τη γνώση, αλλά και τη νοοτροπία να πολεμήσουν όχι τη γνώση του Θεού, που είναι ανίκητη, αλλά τον εξιουδαϊσμό της παγκόσμιας κοινωνίας.

Οι Έλληνες φιλόσοφοι, που μισούσαν τους χριστιανούς, δε μισούσαν το Χριστό, αλλά ένα τεράστιο ομοιογενές πλήθος του οποίου η νοοτροπία απειλούσε να βυθίσει τον κόσμο στο σκοτάδι. Ένας Έλληνας φιλόσοφος της εποχής αγαπούσε το Χριστό κι αντλούσε δύναμη από το Λόγο Του, αλλά ταυτόχρονα μισούσε τους αγράμματους χριστιανούς, γιατί έβλεπε καθαρά ότι ήταν έτοιμοι να γίνουν υποχείριο του κάθε άθλιου διαπράττοντας εγκλήματα. Το Χριστό οι Έλληνες τον αναγνώρισαν πρώτοι ως Υιό του Θεού γιατί είχαν αυτήν τη δυνατότητα μέσω της γνώσης. Η εξουσία όμως πάνω στις μάζες των χριστιανών δινόταν μέσω πνευματικών δικαιωμάτων, συνεπώς σε δούλους. Αυτό σήμαινε ότι οι Έλληνες αναγνώρισαν τον Υιό του Θεού και οι δούλοι απ’ αυτήν την αναγνώριση πολλαπλασίασαν τις εξουσίες τους κι έστρεψαν τους χριστιανούς εναντίον των Ελλήνων, όταν πια δεν τους χρειάζονταν. Η υστερία των χριστιανών εναντίον οτιδήποτε ελληνικού εκείνη την εποχή ήταν μία υστερία κατευθυνόμενη, που στόχο της είχε να μετατρέψει σε ταμπού κάθε γνώση, που προερχόταν από την παιδεία των Ελλήνων. Οι Έλληνες ταυτίστηκαν με τους εθνικούς των Γραφών και οι άνθρωποι αφέθηκαν στα χέρια των αθλίων. Ο Σωκράτης που “αυτοκτόνησε”, για να υπερασπίσει τα ιδεώδη του ελεύθερου ανθρώπου-μέλους της κοινωνίας, μετατράπηκε σε εθνικό ειδωλολάτρη και τα κτήνη που σκότωναν με την παραμικρή ευκαιρία τον οποιονδήποτε διαφωνούντα ονομάστηκαν άγιοι. Ο κύριος λόγος που επικράτησε σε πρώτη φάση στην Ανατολή ο χριστιανισμός ήταν η φτώχεια, που μάστιζε τους λαούς.

Για να καταλάβει κάποιος τι ακριβώς συνέβαινε τότε, θα πρέπει ν’ αντιληφθεί την απευθείας αναλογία του συνόλου των παραμέτρων με τη σημερινή εποχή, προσθέτοντας τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι ελλείψεις του συνόλου των μορφών παραγωγής. Σήμερα η κατάσταση εκείνη είναι σχεδόν όμοια με την κατάσταση, που επικρατεί στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος. Όταν καταρρέει ένα ισχυρό και καταπιεστικό σύστημα, πάντα ο εκφυλισμός της κοινωνίας είναι η διάδοχη κατάσταση. Υπήρχαν πλούσιοι έμποροι, γαιοκτήμονες κι απειροελάχιστοι εργάτες με τη μορφή που γνωρίζουμε. Υπήρχε μία τεράστια τάξη μορφωμένων, που είχε τη δύναμη και τη γνώση, είτε να υπηρετήσει είτε να πολεμήσει το σύστημα και τέλος μία απειράριθμη τάξη φτωχών για τους οποίους ακόμα και η δουλειά φάνταζε πολυτέλεια. Τα άσχημα χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στην κοινωνία κι είναι τα αίτια της έντασης, εκείνη ακριβώς την περίοδο άγγιξαν τα οριακά επίπεδα.

Ας φανταστούμε πλούσιους και μορφωμένους απόλυτα όμοιους με τους σύγχρονους μεγιστάνες και φτωχούς αμόρφωτους, που δεν είχαν τη δυνατότητα να επιβιώσουν ούτε σαν δούλοι. Σε τέτοιες οριακές καταστάσεις ο εκφυλισμός των ηθών είναι η άμεση συνέπεια κι είναι τέτοιας έντασης, που προκαλεί τους πάντες. Ο πλούτος έχει τέτοια μεγάλη δύναμη που γκρεμίζει το σύνολο των ανθρώπινων αμυνών. Το φτωχό κορίτσι δεν είναι απαραίτητο να σπρωχτεί προς την πορνεία από το σύστημα, εφόσον το ίδιο το καταφέρνει η άπειρη φτώχεια. Με την πολύ μεγάλη διασπορά φιλοσοφίας και ψευδοφιλοσοφίας το σύνολο των ανθρώπων είχε μία άποψη πάνω στη ζωή, που σε γενικές γραμμές συμφέρει το σύστημα. Τα πάντα για την επιβίωση. Το κορίτσι προτιμούσε να επιβιώνει παριστάνοντας την ερωμένη του πλουσίου, παρά να σέρνεται στους δρόμους. Τα αγόρια, κι αυτά ικανοποιούσαν τις ορέξεις των άθλιων πρεσβυτέρων και των συζύγων τους.

Εδώ θ’ αναρωτηθεί κάποιος και θα πει: “είναι δυνατόν όλοι οι νέοι να έκαναν αυτά τα πράγματα;”. Όχι βέβαια, αλλά το σημαντικό σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ότι αυτοί που τα έκαναν ήταν αρκετοί, ώστε να προκαλούν την κοινωνία. Αυτή η πρόκληση σε συνδυασμό με τους νέους που θίγονται κι ήταν πολλοί, έδινε στην κοινωνία ορισμένα χαρακτηριστικά. Ο νέος που έβλεπε αυτήν που επιθυμούσε να μην του δίνει σημασία και να εκπορνεύεται συσχετιζόμενη με πλουσίους, μισούσε την κοινωνία. Ο θυμωμένος νέος έχει τρομερή ισχύ και αρκεί κάποιος να τον προσανατολίσει κατάλληλα και μπορεί να φτάσει ως το έγκλημα. Ο ιουδαϊσμός που ως φιλοσοφική τοποθέτηση πάνω στο θέμα της κοινωνίας είναι αναχρονιστικός κι επικίνδυνος, έχει το χαρακτηριστικό ότι επιβάλλει την τάξη. Προστατεύει το θεσμό του γάμου και η άποψή του για τη μοιχεία και την πορνεία δεν επιτρέπει περιττές πολυτέλειες.

Βλέπει ο αναγνώστης καθαρά ότι ο θυμός και το μίσος που υπήρχαν στην κοινωνία εξαιτίας της φτώχειας, ήταν καθοριστικά για την ανάπτυξη του χριστιανισμού. Οι φτωχές μάζες προσχώρησαν πρώτα, γιατί αγωνιούσαν να διαφυλάξουν τα όσα είχαν κι επιπλέον να ελπίζουν στη διαφύλαξη. Ο νέος που αντικειμενικά θίγεται από την ιουδαϊκή άποψη για το γάμο, επιζητούσε το θεσμό ελπίζοντας ότι θα έπαιρνε αυτήν που ήθελε και θα εξασφάλιζε ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον. Οι πλούσιοι εκείνης της εποχής ήταν αδύνατο να προσχωρήσουν στο χριστιανισμό, γιατί ο έλεγχος της προσωπικής τους ζωής έθιγε τα συμφέροντα τους. Η πορνεία στην ιουδαϊκού τύπου κοινωνία υπάρχει, αλλά πρέπει να είναι κάποιος φιλόσοφος για να την ανακαλύψει. Αντίθετα στην αντίστοιχη ελληνικού τύπου κοινωνία, η πορνεία είναι ορατή κι από τον πλέον άσχετο. Οι εκλεκτοί της εποχής, είτε με τη στάση τους είτε με το λόγο τους, προκαλούσαν τους φτωχούς και η ταύτιση τους με τους εθνικούς των Γραφών ήταν απλή υπόθεση.

Ο Θεός μέσω της μεταφοράς της κοσμοκρατορίας από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη και από τα χέρια των Ρωμαίων στα χέρια των Ελλήνων πετυχαίνει τη διάδοση του χριστιανισμού στην πιο δύσκολη κοινωνία. Η διάδοση αυτή δεν έγινε τόσο γρήγορα, όσο κάποιος φαντάζεται, παρά διήρκεσε αρκετούς αιώνες. Αυτό έγινε, γιατί οι αντιστάσεις της κοινωνίας των Ελλήνων ήταν αρκετά ισχυρές κι έπρεπε ν’ αλλάξουν βασικά δεδομένα της κοινωνίας. Έπρεπε να εξαλειφθούν όλοι εκείνοι οι παράγοντες, που γεννούν τη φιλοσοφία και τους φιλοσόφους. Από τη στιγμή που ο χριστιανισμός επιβλήθηκε στις φτωχές μάζες και οι ίδιοι οι λαοί μίσησαν λόγω άγνοιας την ελληνική γνώση, ήταν απλά θέμα χρόνου η μετατροπή της γενικά απείθαρχης Ανατολής σε μία κοινωνία ελεγχόμενη. Οι μόνοι που γνώριζαν την αξία της γνώσης των Ελλήνων, ήταν εκείνοι που δήθεν την πολεμούσαν ως ειδωλολατρική κι αυτοί ήταν οι ιερείς της νέας θρησκείας. Αυτοί αντλούσαν γνώση και τη χρησιμοποιούσαν κατά βούληση. Τρόμαζαν τους φτωχούς, όπως τρόμαζαν οι Ιουδαίοι τους Ιουδαίους, ενώ τους πλούσιους τους έκαναν συνεργούς στα εις βάρος των λαών εγκλήματα.

Με την πάροδο του χρόνου στο χώρο της Ευρώπης και στον ιδιαίτερο χώρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας επιβλήθηκε μία κοινωνία τύπου Βαβυλώνας, απόλυτα όμοια με την κοινωνία που σταύρωσε το Χριστό. Λέμε απόλυτα γιατί οι ιερείς των χριστιανών, όπως οι αντίστοιχοι των Ιουδαίων την εποχή της Σταύρωσης, είχαν απόλυτη γνώση λόγω Αλεξάνδρου. Η εκκλησία είχε στο μεταξύ κατακλέψει το σύνολο της πνευματικής εργασίας των λαών, που εκείνη την περίοδο βρισκόταν συγκεντρωμένη στην Αλεξάνδρεια.

Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, παύουν να γεννιούνται και συνεπώς να υπάρχουν στον κόσμο Έλληνες. Αυτοί που έχουν την ελληνική παιδεία είναι απειροελάχιστοι κι είναι οι αυτοκράτορες, οι πατριάρχες και οι δούλοι τους. Το σύνολο των υπολοίπων ακόμα και των εκλεκτών απέχουν απ’ αυτήν την παιδεία και το σύνολο της γνώσης τους περιορίζεται στα συγγράμματα των πατέρων της εκκλησίας. Η παιδεία μέσω αυτών των συγγραμμάτων είναι η πιο επικίνδυνη και για τους ανθρώπους που την παίρνουν, αλλά και για τους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από την εξουσία τους. Οι πατέρες ήταν άριστοι γνώστες της ελληνικής φιλοσοφίας και στόχος τους ήταν να τρομάξουν ακόμα κι αυτούς, που έχουν ταυτόσημη μ’ αυτούς άποψη. Ενώ είχαν τις γνώσεις των φιλοσόφων, δεν ήταν φιλόσοφοι. Ενώ ήξεραν πώς λειτουργεί ο άνθρωπος και η κοινωνία, δεν υπηρετούσαν τους στόχους αυτούς.

Απ’ αυτήν την απόλυτη γνώση προκύπτει η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ εκλεκτών Ιουδαίων κι εκλεκτών χριστιανών. Ενώ το σύνολο της φιλοσοφίας για την κοινωνία είναι κοινό μεταξύ ιουδαϊκών και χριστιανικών συστημάτων, υπάρχει η διαφορά στην προσωπική ζωή των ιερέων. Οι Ιουδαίοι επέτρεπαν τη δημιουργία οικογένειας στους ιερείς τους, ενώ οι χριστιανοί, ακόμα και σήμερα, το απαγορεύουν. Αυτή η διαφορά προκύπτει από το γεγονός ότι η γνώση της φιλοσοφίας των πατέρων τούς υπέδειξε ότι οι άνθρωποι της υποχρεωτικής αγαμίας είναι οι πιστότεροι δούλοι. Ο άνθρωπος που αντιστέκεται στον έρωτα είναι άθλιος και μισάνθρωπος. Συνήθως μπαίνει στο χώρο της αγαμίας λόγω έλλειψης ανταγωνιστικότητας. Το πιθανότερο είναι η ύπαρξη φυσικού ελαττώματος. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό και υπό το φόβο των όρκων, αφήνεται στο χρόνο κι όταν πλέον γεράσει γίνεται ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει για την κοινωνία.

Επειδή η εκκλησία αντλεί ανθρώπινο δυναμικό από τη βάση —και η παραπάνω διαπίστωση δεν αποτελεί αξίωμα— φοβάται. Φοβάται τον άνθρωπο, που για διάφορους λόγους, μπαίνει στην αγαμία και μετά μετανιώνει. Αυτό βέβαια είναι σπάνιο και όταν συμβαίνει προκαλεί την άπειρη οργή της. Οι πατέρες της εκκλησίας που κινήθηκαν στο χώρο της Ανατολής, φοβούνταν όλους τους πιστούς, που ήθελαν να υπηρετήσουν τη νέα θρησκεία, είχαν την ελληνική γνώση και γνώριζαν την ελληνική γλώσσα. Επειδή αυτοί είχαν επαφή μέσω της εκκλησίας με την ελληνική φιλοσοφία, ήταν άκρως επικίνδυνοι, όταν ερωτεύονταν κι όταν τα παιδιά τους έκαναν το ίδιο. Μπορούσαν όχι μόνο ν’ ακολουθήσουν τις επιλογές τους, αλλά και να τις υποστηρίζουν. Δεν υπήρχε η ασφάλεια της κλειστής ιουδαϊκής κοινωνίας που εμπόδιζε τέτοιου είδους εξελίξεις. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο επέβαλε την υποχρεωτική αγαμία, ώστε αυτοί που έχουν γνώση να μην αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των απλών ανθρώπων και οι απλοί άνθρωποι να μην έχουν γνώση.

Η διαφορά της Ανατολικής εκκλησίας από τη Δυτική ήταν και πάλι η ελληνική γλώσσα. Η Ανατολική δεν μπόρεσε ποτέ να επιβληθεί στο ποίμνιο της κατά τρόπο ανάλογο της Δυτικής, γιατί απλούστατα υπήρχαν άνθρωποι των οποίων η μητρική γλώσσα ήταν η ελληνική. Το πρόβλημα δεν υπήρχε στη βάση της κοινωνίας, αλλά στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Οι άνθρωποι της βάσης μιλούσαν ελληνικά, αλλά δεν ήταν Έλληνες από τη στιγμή που δεν είχαν γνώση. Η ελληνική γλώσσα εκείνη την εποχή ήταν απλά άλλη μία γλώσσα. Όμως στην κορυφή το πρόβλημα ήταν τεράστιο, γιατί οι άνθρωποι που είχαν ως μητρική την ελληνική, είχαν δυνατότητα επαφής με την έτοιμη γνώση κι, όπως ήταν φυσικό, αμφισβητούσαν τις αυθαιρεσίες των ανωτέρων.

Παράλληλα με τη δύναμη της Ανατολικής χριστιανικής εκκλησίας αναπτυσσόταν αργά αλλά σταθερά και η δύναμη της Ρώμης. Ο Θεός ενδιαφερόταν πάντα για τη Δύση κι αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που μπόρεσε η Ρώμη να σταθεί στα πόδια της, το Βυζάντιο εγκαταλείφθηκε να πεθάνει. Η Σοφία του Θεού αποκαλύπτεται από την επανάληψη της πρακτικής, που έδωσε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έδωσε την αρχική γνώση στους Έλληνες κι από τη στιγμή που οι Έλληνες παγίδευσαν Έλληνες, τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Η Ρώμη πήρε ξανά έτοιμη γνώση και μ’ αυτόν τον τρόπο προστατεύτηκε το πανίσχυρο σύστημα της. Χρησιμοποίησε τη λατινική γλώσσα κατά τρόπο απόλυτα όμοιο με την πρώτη φορά κι αποτέλεσμά του ήταν η κοινωνία τύπου Βαβυλώνας και οι αιώνες του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Εκμεταλλεύτηκε τη φτώχεια των λαών με τις υποσχέσεις περί Μεσσία και σκόρπισε το σκοτάδι σ’ ολόκληρη την ήπειρο.

Οι ιερείς της ήταν ότι χειρότερο υπήρχε, εφόσον η υποχρεωτική αγαμία αφορούσε το σύνολο τους και όχι μόνον τον ανώτερο κλήρο. Εκατομμύρια άνθρωποι άκουγαν το Λόγο Του Χριστού σε γλώσσα που δεν κατανοούσαν. Άπειροι δούλοι της δίδασκαν θεωρίες για τις οποίες δε γνώριζαν από πού προέρχονται. Ο μόνος αλάθητος ήταν ο Πάπας κι είναι πλέον εύκολο να γίνει αντιληπτή η αιτία. Ήταν ο μόνος μαζί με τους καρδινάλιους της αυλής του, που γνώριζε ελληνικά κι είχε επαφή με την ελληνική γνώση. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα στη Δύση υπήρχαν άνθρωποι με χαρακτηριστικά Ελλήνων μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Το σχίσμα μεταξύ των εκκλησιών ήταν απόλυτα φυσιολογικό, γιατί η Κωνσταντινούπολη της γνώσης ήταν αδύνατο να υποταχθεί στη Ρώμη της εξουσίας. Ήταν επίσης αδύνατο να συμβεί και το αντίστροφο, εφόσον η Ρώμη έλεγχε το σύνολο σχεδόν του κόσμου κατά τρόπο απόλυτο κι αναμφισβήτητο. Η θεωρητική διαφορά που οδήγησε στο σχίσμα, δεν είναι στην πραγματικότητα διαφορά θεολογικής φύσης, αλλά διαφορά μεταξύ άθλιων δούλων. Η Ανατολική εκκλησία πιστεύει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται εκ του Πατρός, ενώ η Δυτική πιστεύει ότι εκπορεύεται και εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι η Ανατολική διατηρεί αυτήν τη θέση γιατί, αν δεχτεί τη θέση της Δυτικής, θα πρέπει να υποταχθεί σ’ αυτήν. Αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, από τη στιγμή που ο Χριστός δίνει πνευματικά δικαιώματα στον Πέτρο, που είναι θεωρητικά ο πρώτος επίσκοπος Ρώμης, τότε η Ρώμη είναι η άμεση δικαιούχος του συνόλου των πνευματικών δικαιωμάτων του Αγίου Πνεύματος. Η Ανατολική εκκλησία δε δέχεται τα περί Υιού και έτσι διεκδικεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.

Ούτε ένας άθλιος δε δίνει σημασία στο Λόγο του Χριστού που λέει: (Ιωάν. 14.9-14.10) “Κύριε, δείξον ημίν τον πατέρα και αρκεί ημίν. λέγει αυτώ ο Ιησούς. τοσούτον χρόνον μεθ’ υμών ειμί, και ουκ έγνωκάς με, Φίλιππε; ο εωρακώς εμέ εώρακε τον πατέρα. και πώς συ λέγεις, δείξον ημίν τον πατέρα; ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστί;” (“Κύριε, δείξε μας τόν Πατέρα καί μάς αρκεί”. Λέγει εις αυτόν ο Ιησούς, “Τόσον χρόνον είμαι μαζί σας, καί δέν μέ εγνώρισες, Φίλλιπε; Εκείνος πού έχει ιδή sμέ, έχει ίδή τόν Πατέρα… καί πώς σύ λέγεις, “Δείξέ μας τόν Πατέρα”; Δέν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί καί ο Πατέρας είναι εν εμοί;). Ο Χριστός κι ο Πατέρας Του είναι ένα. Αυτό σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται κι από τους Δύο, που είναι Ένας κι είναι ο Θεός. Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί η εκκλησία ότι η ιδιότητα του Υιού του Θεού έχει να κάνει με την αποστολή του Χριστού, που είναι ένα μέρος του Σχεδίου, οπότε η έκφραση της είναι το πεπερασμένο του Υιού, που τείνει προς το άπειρο του Πατέρα. Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν είναι το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο… η αναφορά έγινε, για να διαπιστώσει ο αναγνώστης τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι δούλοι των εκκλησιών. Σημασία έχει ότι το σχίσμα ήταν αναπόφευκτο κι ήταν κάτι το απόλυτα επιθυμητό από το Θεό.

Οι δύο εκκλησίες υπηρετούν έναν προκαθορισμένο σκοπό κι αυτό ήταν δυνατό να γίνει μόνο μέσα από την αθλιότητα των δούλων τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Το Σχέδιο του Θεού απαιτούσε διάφορους τύπους κοινωνιών, με κοινά όμως χαρακτηριστικά, όσον αφορά τη θρησκεία. Ο κάθε τύπος σε κάποια χρονική στιγμή θα έπαιζε το ρόλο του. Αν δεν υπήρχε η Καθολική εκκλησία, δε θα υπήρχε ο Μεσαίωνας, ενώ αν δεν υπήρχε η Ορθόδοξη, δε θα υπήρχε ο Γίγαντας Ρωσία της οποίας η κοινωνία ήταν η μόνη, που μπορούσε να μεταλλαχθεί σε κομμουνιστική.

Πριν δούμε τι ακριβώς ήταν αυτό που ακολούθησε, θα πρέπει πρώτα να δούμε τους κοσμοκράτορες και το απαραίτητο της συμμετοχής τους στη δημιουργία των δεδομένων. Σύμφωνα με τα όσα είδαμε μέχρι τώρα μέσα από διάφορα κι ασύνδετα εκ πρώτης όψεως γεγονότα, φτάσαμε στην πραγματική κοσμοκρατορία της Ρώμης. Μέσα από μία διαδρομή στο χρόνο, που περιλαμβάνει τη Βαβυλώνα, την Αίγυπτο, την Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, φτάνουμε στη Ρώμη, που, από τότε που επιβλήθηκε οριστικά ο χριστιανισμός μέχρι και σήμερα, επηρεάζει τις τύχες των ανθρώπων και του πλανήτη. Βλέπουμε ότι δημιουργήθηκε τότε μία δομή, που με το πέρασμα του χρόνου και την ανάλογη ανάπτυξη έγινε παγκοσμίως ορατή. Αυτό το τελευταίο μας ενδιαφέρει, γιατί σ’ άλλο σημείο της θεωρίας αναφέραμε ότι το προπατορικό αμάρτημα που αφορά το σύνολο των ανθρώπων, θα πρέπει να είναι ορατό κι άρα σε γνώση του συνόλου τους.

Μέσα από γνωστά ιστορικά γεγονότα θα πρέπει εμείς να ανακαλύψουμε πότε οι άνθρωποι γεύτηκαν τον καρπό της γνώσης και το σημαντικότερο ποτέ αποβλήθηκαν οριστικά κι ως σύνολο. Μέσω της Σοφίας του Θεού η παγκόσμια κοινωνία άλλαξε τα χαρακτηριστικά της και πέρασε στην πατριαρχική μορφή. Ο όφις, δηλαδή ο άντρας, είχε μόνιμα εγκατασταθεί στο Ξύλο της γνώσης. Όμως το προπατορικό αμάρτημα, που αφορά τη γυναίκα και τον άντρα στο χώρο της γνώσης στο παγκόσμιο και άρα στο ύψιστο επίπεδο, δεν είχε πραγματοποιηθεί. Το Ξύλον ή Βαβυλών, αφορούσε ένα μικρό μέρος της ανθρωπότητας και τίποτε παραπάνω.

Με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου τα πάντα αλλάζουν. Με κέντρο τη Βαβυλώνα σχηματίζονται δύο ομόκεντροι κύκλοι. Ο πρώτος κύκλος περιλαμβάνει τους χώρους ελέγχου της Περσικής Αυτοκρατορίας, ενώ ο δεύτερος το σύνολο του τότε πολιτισμένου κόσμου. Ό,τι υπήρξε η Βαβυλώνα για την Ασία, το ίδιο υπήρξε πάλι η Βαβυλώνα με το σύνολο του χώρου επιρροής της, για το Δυτικό κόσμο. Οι Βαβυλώνιοι πραγματοποίησαν το αμάρτημα κι αποτέλεσμά του ήταν η ισχύς του συστήματος της, που επεκτάθηκε σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Στη δεύτερη φάση πραγματοποίησαν πάλι οι άνθρωποι το αμάρτημα, αλλά η ισχύς του κολοσσιαίου πλέον συστήματος επεκτάθηκε προς τη Δύση. Η πόλη της Βαβυλώνας σε δεύτερη φάση έγινε η Μακεδονική Αυτοκρατορία. Ο χώρος όπου διαπράχθηκε το αμάρτημα δεν είναι πλέον ο χώρος αποκλειστικά της Μεσοποταμίας, αλλά ένας χώρος που ξεκινά από την άκρη του Ατλαντικού και φτάνει ως τον Ινδό ποταμό. Η άποψη γι’ αυτά τα όρια δεν είναι αυθαίρετη, αλλά αποδεικνύεται ιστορικά. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος αναγνωρίστηκε ως Υιός του Θεού και μέγας βασιλιάς από το σύνολο των Δυτικών δυνάμεων της εποχής. Μέσα σ’ αυτόν το χώρο έγινε το αμάρτημα και θα δούμε πώς.

Βασικά δεδομένα είναι ότι υπάρχει ένας άντρας και μία θηλυκή δομή, που είναι το σύστημα. Ο όφις είναι ορατός σ’ έναν τεράστιο χώρο κι επιπλέον έχει γνώση. Αν εξαιρέσει κάποιος τη γνώση της τεχνολογίας, το σύνολο της γνώσης των ανθρώπων είχε ήδη αναπτυχθεί εκείνη την εποχή. Υπήρχε η γνώση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας, υπήρχε η γνώση των συστημάτων και των δεινών που προκαλούν στον άνθρωπο-μέλος της κοινωνίας. Υπήρχε επίσης η γνώση περί Θεού. Υπήρχε επομένως ό,τι ενδιαφέρει τον άνθρωπο. Από τη στιγμή που υπάρχει συνολική γνώση, εννοείται ότι μέσα σ’ αυτήν τη γνώση υπάρχει και το καλό και το κακό. Ένας άνθρωπος που την κατέχει, γνωρίζει με ασφάλεια τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι έννοιες. Είναι δε τόσο ασφαλής η γνώση που, αν εξετάσει κάποιος τα δεδομένα, δεν υπάρχει περίπτωση να σφάλει. Το σύνολο των όσων λυτρώνουν τον άνθρωπο προέρχεται από το χώρο, που γέννησε τη δημοκρατία και το σύνολο των όσων τον καταδυναστεύουν, από το χώρο του αυταρχισμού των σκληρών συστημάτων. Δεν υπάρχει το παραμικρό δίλημμα, αφού άλλωστε θεωρητικά το σύνολο της δημιουργηθείσας κατάστασης οφείλεται στη νίκη των ελεύθερων ανθρώπων έναντι των δούλων και της δημοκρατίας έναντι του ολοκληρωτισμού.

Η διαφορά στην κλίμακα δεν αφορά μόνον το χώρο, αλλά και τον άντρα. Αυτός ο άντρας δεν είναι ένας απλός εκλεκτός, αλλά ο Υιός του Θεού. Είναι ο Μέγας Βασιλεύς = Κοσμοκράτορας = 60. Είναι ο Βασιλεύς των βασιλέων. Αν παρατηρήσει κάποιος μέσα στις Γραφές θα δει ότι ο Θεός μιλά πάντα στον πληθυντικό. Αυτός ο πληθυντικός αποκαλύπτει κάτι πολύ σημαντικό. Δε μιλά σε κάποιον δούλο, αλλά σε κάποιον ισότιμο. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι μιλά σε κάποιον με ίδια γνώση. Λέει: “Να ο άνθρωπος έγινε σαν εμάς και ξέρει τι είναι καλό και τι είναι κακό.”. Τι θα πει: “σαν εμάς”; Γιατί οι άνθρωποι Τον αντιλαμβάνονται, όταν πλησιάζει και κρύβονται; Μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντιληφθεί το Θεό, όταν πλησιάζει; Ο Θεός είναι το Παν. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να Τον αντιληφθεί γιατί είναι μέσα σ’ Αυτόν. Αυτόν που μπορεί ν’ αντιληφθεί είναι ο Υιός Του, που παίρνει μορφή ανθρώπου. Από τη στιγμή που ο όφις έχει τη δυνατότητα να δώσει τη γνώση του Θεού, σημαίνει ότι είναι σαν κι Αυτόν.

Όπως ο Κύριος στις Γραφές είναι αντιληπτός, έτσι κι ο όφις είναι αντιληπτός. Και οι δύο έχουν την ίδια γνώση, που είναι του Θεού, αλλά ο καθένας τους, ενώ είναι Υιός του Θεού, δρα τελείως διαφορετικά. Ενώ ο Θεός απέχει, παρ’ όλ’ αυτά είναι Παρών κι Αντιληπτός, εφόσον ο Ίδιος είναι ο Υιός Του. Δε βλέπει ο άνθρωπος το Θεό, αλλά τον Υιό που είναι ο Ίδιος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Υιός του Θεού έχει διπλή ιδιότητα. Είναι Βασιλεύς και Κύριος. Όταν ο αντιληπτός άρα όχι ο Θεός Πατέρας μιλά στον πληθυντικό, μιλά ως ιδιότητα. Ο Κύριος μιλά στο Βασιλέα. Επειδή δεν εμφανίζονται ταυτόχρονα, εφόσον ο Υιός είναι Μοναδικός, ο Υιός μιλά στο Θεό. Η πρώτη ιδιότητα εμφανίστηκε, αλλά ο φέρων την ιδιότητα Υιός έγινε Θεός και μένει ο Υιός με τη δεύτερη ιδιότητα. Το Μυστικό Σχέδιο θα ολοκληρωθεί όταν ο Υιός σ’ ένα πρόσωπο συγκεντρώσει τις δύο ιδιότητες αγγίζοντας τη Θέωση. Μ’ αυτές τις ιδιότητες γίνεται Θεός, αλλά η ανθρώπινη φύση Του Τον διατηρεί Υιό του Θεού. Όταν συμβεί αυτό ο άνθρωπος θα γίνει Θεός, εφόσον είναι παιδί του Θεού.

Πριν φτάσουμε στην τελική Θέωση, θα πρέπει να δούμε τη διπλή εμφάνιση του Υιού και να μελετήσουμε το χρονικό διάστημα, που μεσολαβεί στις μεταξύ τους εμφανίσεις. Το ξύλο υπάρχει κι ο όφις είναι ο Υιός. Οι Γραφές προσδιορίζουν αυτόν τον όφι με το επίθετο “αρχαίος” και η τελευταία προφητεία που είναι η Αποκάλυψη, κάνει λόγο για τον “όφι τον αρχαίο”, που δρα σε χρόνο πιο κοντά σ’ εμάς. Αυτός που αναζητούμε είναι ο όφις ο αρχαίος, ο οποίος έχει γνώση ισοδύναμη με του Θεού, εφόσον είναι Υιός Του, αλλά για κάποιον λόγο παραδίδει τη γνώση στον όφι, που στο τέλος τιμωρείται. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν το μυστήριο, εφόσον, Ο όφις ο αρχαίος = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = Βασιλεύς των εθνών = 77.

Το αμάρτημα έγινε σε δύο φάσεις. Μετά την πρώτη διάπραξη του αμαρτήματος δημιουργήθηκε η Βαβυλών = Ξύλον = 19. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα στην πατριαρχική κοινωνία της Βαβυλώνας ο άντρας, δηλαδή ο όφις, περιφερόταν πάντα στο ξύλο κι έβαζε σε πειρασμό τη γυναίκα. Τη στιγμή του αμαρτήματος που αφορά το σύνολο του παγκοσμίου χώρου κι επειδή έπρεπε να δοθεί τέλεια γνώση, την οποία ο απλός άντρας δεν είχε, τη θέση του όφι κατέλαβε ο Βασιλεύς των βασιλέων, δηλαδή ο Μεσσίας, ο ευεργέτης. Όταν δίνεται γνώση, πάντα γίνεται ευεργέτημα. Ο Μεσσίας που είναι κάτοχος κι ερμηνευτής της γνώσης πεθαίνει κι όταν η γυναίκα παίρνει τη γνώση στα χέρια της την παίρνει από τον όφι, ο οποίος είναι ένας κοινός άντρας που υπηρετεί το σύστημα. Ο Μεσσίας έχει τη δυνατότητα να παραδώσει τον καρπό της γνώσης, με τον οποίο ο άντρας δελεάζει τη γυναίκα στην οποία τον προσφέρει κι αυτό οδηγεί στο αμάρτημα.

Οι άντρες έδειξαν στη γυναίκα τον καρπό του συστήματος στη Βαβυλώνα κι ο Αλέξανδρος, επειδή εξιδανίκευε τη βασιλεία, παρέσυρε τις γυναίκες του συνόλου του Δυτικού κόσμου. Αυτό έγινε γιατί, όταν η γνώση δόθηκε, δεν υπήρχε αυτός, που θα προστάτευε τους ανθρώπους μέσω της ιδιότητας του ως ευεργέτης. Η ιδιότητα του Μεσσία σταματά απότομα μαζί με τη ζωή του Αλεξάνδρου, τη στιγμή που σκορπίζεται η γνώση. Ο όφις είναι πλέον ένας κοινός θνητός, που διψά για εξουσία και δόξα κι είναι βάρβαρος, εφόσον ο Αλέξανδρος αφήνει πίσω του δομή. Η μοναδική περίπτωση να έχει αυτή η δομή θετικά αποτελέσματα για τους ανθρώπους είναι ο έλεγχος της από τον Υιό του Θεού. Εξιδανικεύει ο Αλέξανδρος μία δομή, που είναι γνωστό πως είναι απάνθρωπη και πέφτει σε ανυποληψία η δημοκρατία, που επίσης είναι γνωστό ότι είναι τέλεια. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η παγίδευση εκ νέου της γυναίκας μέσα στην εξουσία. Σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί το σύστημα αλλάζοντας την κλίμακα, κατορθώνει κι εκμεταλλεύεται το σύνολο των δεδομένων. Η γυναίκα-άνθρωπος δεν ξαναπαγιδεύεται, αφού δεν ξέφυγε ποτέ από την παγίδα της πατριαρχίας. Η παγίδευση αφορά τη γυναίκα-σύστημα που όπως είδαμε γεννά το βασιλιά. Ο Θεός δημιουργεί μία παγκόσμια κατάσταση και δίνει εκ νέου τον καρπό της γνώσης σ’ ένα σύστημα, που έτεινε να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το ζητούμενο, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, είναι ν’ αλλάζει η κλίμακα μέσα από ορισμένες διαδικασίες και μέσω της ομοιότητας μεταξύ ανθρώπου και κοινωνικού συστήματος, να επαναληφθούν απόλυτα ελεγχόμενες καταστάσεις. Παγιδεύτηκε η γυναίκα-άνθρωπος κι αυτό οδήγησε στη δημιουργία συστήματος. Τα διαφορετικά συστήματα παγιδεύονται με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο παγιδεύονται οι διαφορετικές γυναίκες, χωρίς να απειλείται ο σχεδιασμός. Στην περίπτωση που μελετάμε, στόχος ήταν να παγιδευτεί η γυναίκα-σύστημα, που όπως προαναφέραμε έτεινε να το ανατρέψει γεννώντας ισχυρούς άντρες. Αυτή είναι η γυναίκα, που βίωσε τη δημοκρατία κι είδε τα παιδιά της να ευτυχούν μέσα σ’ αυτή. Η γυναίκα αυτή είναι η Αθήνα = Γυναίκα = 21 κι αυτός που συμπαρασύρεται, είναι ο υιός της, που είναι ο άνθρωπος που, ενώ έχει τη γνώση της δημοκρατίας, προτιμά να υπηρετεί το σύστημα. Όπως και στις Γραφές, έτσι και στην πραγματικότητα η γυναίκα μόλις γεύτηκε τον καρπό, όπως κι ο άντρας, κατάλαβε τη γύμνια της. Αυτή η γύμνια δεν έχει σχέση με τη γύμνια, που αφορά το ανθρώπινο σώμα, όπως πρεσβεύουν οι δούλοι, αλλά με την τότε μεγάλη γύμνια της ανθρωπότητας στο τομέα των τεχνολογικών εφαρμογών.

Μαζί με τη γνώση για το κακό και το καλό οι άνθρωποι κι ειδικότερα αυτοί, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν την ανθρωπότητα, διαπίστωσαν ορισμένα πρωτόγνωρα γι’ αυτούς πράγματα. Οι σοφοί της Αθήνας που σ’ όλη τους τη ζωή μάχονταν για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, είδαν ένα σύστημα, που παραδόθηκε στα χέρια τους κι αποτελούσε γι’ αυτούς το τέλειο εργαλείο. Είδαν τα επιτεύγματα και τον πλούτο της Βαβυλώνας κι επειδή αυτά ήταν αποτελέσματα ενός συστήματος, που ήταν πλέον στα χέρια τους, παγιδεύτηκαν. Δεν ξεκίνησαν όλοι με κακή πρόθεση και με σκοπό την εκμετάλλευση, αλλά προσπάθησαν να μεγιστοποιήσουν το κέρδος αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης.

Όταν το σύστημα έχει τη δυνατότητα να φτιάχνει υποδομή, να δημιουργεί συνθήκες οικονομικής ευημερίας και παράλληλα να προστατεύει το σύνολο του χώρου, είναι δύσκολο για ένα φιλόσοφο ν’ απαρνηθεί την ύπαρξή του. Αυτός ξεκινά πάντα με τη σκέψη ότι το σύστημα πρέπει να υφίσταται… επομένως το πρόβλημα βρίσκεται στη διαχείριση της εξουσίας του. Όμως από τη στιγμή που η παραδοχή αυτή δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, εφόσον η εξουσία μεταβιβάζεται από εκλεκτό σ’ εκλεκτό, το πρόβλημα είναι ανίκητο κι είναι προτιμότερο για τον άνθρωπο να βαδίσει προς τη δημοκρατία.

Ο άνθρωπος δε βάδισε τότε προς τη δημοκρατία γιατί ήταν θέλημα Θεού, αλλά αυτό αφορά το γενικό επίπεδο. Ο απλός άνθρωπος μπορούσε να ζήσει την Αιώνιο Ζωή, εφόσον η γνώση υπήρχε. Αυτή η γνώση είχε ως αποτέλεσμα, εκτός από την αλλαγή κλίμακας του χώρου επιρροής, την αλλαγή των χαρακτηριστικών του θήλεος, δηλαδή του ξύλου. Στην πρώτη φάση κατά την οποία σημειώθηκε το αμάρτημα ο όφις, δηλαδή ο άντρας, μέσω της τότε δοθείσης γνώσης δημιούργησε το ξύλο. Ο “όφις ο αρχαίος” βρήκε αυτό το ξύλο και παρέσυρε τους ανθρώπους για δεύτερη φορά. Το ζητούμενο εδώ είναι να βρούμε τι είδους δομή δημιούργησε αυτός ο όφις ο λεγόμενος “αρχαίος”. Εφόσον το ξύλο αντιπροσωπεύει το μερικό μπροστά στο δέντρο από το οποίο προέρχεται, ευνόητο είναι ότι, αφού ο “όφις ο αρχαίος” είναι ο Ίδιος ο Υιός του Θεού, το ξύλο γίνεται πλέον πλήρες δέντρο.

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει πάλι να εξετάσουμε την περίπτωση της σχέσης μεταξύ γυναίκας και γιου. Το σύστημα ως θηλυκό δημιούργημα έχει πνεύμα το σύνολο τού δοθέντος και ταυτόχρονα διατηρεί την εξουσιαστική δομή, που είναι κύριο χαρακτηριστικό του. Η μοιχαλίδα γεννά γιους, γίνεται “σάρκα μία” μ’ αυτούς, δηλαδή αντλεί το πνεύμα τους και διατηρώντας τη δομή της ισχυροποιείται. Όλα αυτά τα είδαμε στην περίπτωση της Βαβυλώνας. Τι συμβαίνει όμως στην περίπτωση του Αλεξάνδρου; Ο Αλέξανδρος ως άνθρωπος ήταν υιός της θηλυκής μορφής του Θεού, αυτή της Θέτιδας. Ο Θεός ήταν μητέρα του κι ως πραγματική και τέλεια μητέρα τού έδωσε τα πάντα και του επέτρεψε ν’ αγωνιστεί για τον έρωτα. Αυτό όμως αφορά τον Αλέξανδρο και μόνον. Ο λαός που αντιπροσωπεύει ο Αλέξανδρος και στη νέα κλίμακα έχει χαρακτηριστικά Υιού. Είναι υιός πάλι γυναίκας και μάλιστα παρθένου. Η Γυναίκα = Αθήνα είναι η μητέρα των Ελλήνων. Είναι παρθένος γιατί ως δομή δε γίνεται “σάρκα μία” με άντρα. Γεννά χωρίς να δέχεται σπέρμα άντρα. Αυτό συμβαίνει, γιατί η δημοκρατία της Αθήνας λειτουργεί με τέτοιον τρόπο, ώστε το σύστημα της να μην αλλάζει χαρακτηριστικά ανάλογα μ’ αυτά του κυρίου της, εφόσον τέτοιος δεν υπάρχει. Ο Περικλής ή ο Πλάτωνας είναι παιδιά της, αλλά σε αντίθεση με τα συστήματα της Ανατολής, δε γίνονται κύριοι της, αλλά παραμένουν παιδιά της. Ο Αλέξανδρος είναι παιδί της Αθήνας και στις δύο κλίμακες, αλλά ταυτόχρονα είναι παιδί και του συστήματος. Ενώ ως Έλληνας έχει τη γνώση της Αθήνας κι είναι όμοιος με τα παιδιά της, ταυτόχρονα ως Μακεδόνας είναι παιδί ενός θηλυκού συστήματος, που διαπράττει πορνεία. Η Μακεδονία έχει χαρακτηριστικά μοιχαλίδας πόρνης όμοια μ’ αυτά της Βαβυλώνας. Έχει μία δομή που παραδίδεται σ’ εκλεκτούς κι ανάλογα με το σπέρμα τους γεννά παιδιά.

Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει ο αναγνώστης να καταλάβει πώς γεννιούνται τα παιδιά του συστήματος. Αν το σύστημα είναι απόλυτο κι ακολουθεί τις βουλές τού εκλεκτού, εννοείται ότι άλλα παιδιά θα γεννηθούν, όταν ο άρχων είναι φιλόσοφος κι άλλα, όταν είναι ένας θλιβερός δούλος της αθλιότητας. Το σύστημα όλους αυτούς τους εκμεταλλεύεται και οικειοποιείται τη γνώση τους, για να ισχυροποιήσει τη δομή του. Ο Αλέξανδρος έχοντας αυτήν τη διπλή ιδιότητα έχει διπλά χαρακτηριστικά και ως Υιός που δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μητέρα του, εφόσον πεθαίνει νεότατος, δίνει το σύνολο της γνώσης του και των ιδιοτήτων του στο σύστημα που αφήνει πίσω.

Το σύστημα που δημιουργείται μετά τον Αλέξανδρο, εξαιτίας του έχει χαρακτηριστικά και γυναίκας και μοιχαλίδας πόρνης. Η κοινωνία γίνεται διπλή. Μέσα σ’ αυτή μπορούν να γεννιούνται άνθρωποι σαν το Σωκράτη, αλλά και δούλοι σαν τα παιδιά της Βαβυλώνας. Αυτά τα δίπλα χαρακτηριστικά την κάνουν επικίνδυνη, γιατί δεν υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες, που θα κάνουν ορατή την πορνεία της και θα ωθήσουν τους ανθρώπους να την ανατρέψουν. Ο φιλόσοφος αυτής της κοινωνίας θα είναι ευχαριστημένος απ’ αυτό το σύστημα, γιατί τον γεννά και του δίνει δόξα Υιού. Όμως αγνοεί το γεγονός ότι το σύστημα που τον γεννά, εκμεταλλεύεται τη γνώση του και την ευφυΐα του, για να καταδυναστεύει τ’ αδέρφια του, μετατρέποντάς τα σε δούλους.

Από την εποχή του αμαρτήματος ο άνθρωπος, όπως ο Θεός αληθινά του αποκάλυψε, γεύτηκε το θάνατο. Ο άνθρωπος ζει στον κάτω κόσμο των Γραφών. Η μοιχαλίδα μέσα στην οποία ζει ο υιός και δεν μπορεί να αποκολληθεί, είναι ο κάτω κόσμος σύμφωνα με τη θεωρία. Οι αριθμοί το επιβεβαιώνουν, εφόσον: Μοιχαλίς = Κάτω κόσμος = 43. Η Αθήνα, το θηλυκό σύστημα με χαρακτηριστικά γυναίκας, που δίνει ευνοϊκή γνώση στον υιό της λόγω δημοκρατίας και ταυτόχρονα δεν παρασύρεται από άντρα-Κύριο στη μοιχεία και στην πορνεία, έχει άλλη ταυτότητα. Ενώ το προπατορικό αμάρτημα την αφορά, αφού είναι γέννημα της πατριαρχίας, παρ’ όλ’ αυτά δίνει τη δυνατότητα Θέωσης. Η Αθήνα βρίσκεται κι αυτή στον κάτω κόσμο, αφού οι άνθρωποι γεύτηκαν το θάνατο, αλλά δίνει τη δυνατότητα στους ικανούς να τον νικήσουν σε προσωπικό επίπεδο. Την ταυτότητα της θα πρέπει να την αναζητήσουμε μ’ αυτά τα δεδομένα.

Οι μύθοι των Ελλήνων θέλουν πολλούς να κατεβαίνουν στον κάτω κόσμο και να επανέρχονται. Το σημαντικό αυτών των μύθων είναι ότι σε αντίθεση προς τους μύθους της Ανατολής, μέσα στον κάτω κόσμο των Ελλήνων επιβάλλεται η φύλαξη των νεκρών στο σύνολο τους, εφόσον πολλοί είναι αυτοί, που δοκιμάζουν να ξεφύγουν. Ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων φυλάγεται από τον Κέρβερο κι επιπλέον από χάλκινα τείχη. Αν οι Έλληνες ζουν στον κάτω κόσμο της δομής της μητέρας τους, δηλαδή της Αθήνας, τότε ο Άδης είναι η Αθήνα γιατί μόνο μέσα σ’ αυτή δίνονται οι δυνατότητες στους θνητούς να κινούνται προς τον άνω κόσμο. Οι αριθμοί συμφωνούν, εφόσον Άδης = Αθήνα = 21. Πώς μπορεί κάποιος να εξέλθει απ’ αυτήν; Ο Κέρβερος, βέβαια, δε νικιέται από κανέναν άλλο παρά απ’ αυτόν που επιθυμεί ο Θεός κι όταν νικηθεί αυτός θα υπάρξει γενική απελευθέρωση. Τον Άδη μπορεί να τον νικήσει κάποιος μόνον περνώντας κρυφά τα τείχη του αγωνιζόμενος για την προσωπική του Λύτρωση. Χάλκινα τείχη = Φιλοσοφία = 48 = Παρθένος. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι οι Γραφές έχουν περιγράψει τα όσα θα συνέβαιναν.

Ο Αλέξανδρος με το μεικτό σύστημα που άφησε πίσω του, δημιούργησε μία ανίκητη κατάσταση. Με τη διάπραξη του προπατορικού αμαρτήματος για δεύτερη φορά ο άνθρωπος βυθίζεται στο θάνατο, άρα κατοικεί στον κάτω κόσμο, που επιπλέον έχει μέσα του και τον Άδη. Ο άνθρωπος ανάλογα με τη γνώση του κατοικεί, είτε στον ανίκητο κάτω κόσμο και βασανίζεται περιμένοντας το Μεσσία είτε στον Άδη αγωνιζόμενος, ώστε να εξασφαλίζει τουλάχιστον δυνατότητα Λύτρωσης σε προσωπικό επίπεδο. Με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου αναπτύσσεται ο κάτω κόσμος στο σύνολο του και υπάρχει το σύνολο των δεδομένων, που είναι ικανά να παγιδεύσουν τους ανθρώπους μέσα σ’ αυτόν εμποδίζοντας κάθε προσπάθεια.

Η κατάρρευση του συστήματος του Αλεξάνδρου εκείνης της εποχής επιβεβαιώνει το σύνολο της θεωρίας για τη γλώσσα και για τη γνώση. Ήταν η μοναδική περίπτωση στην ιστορία των ανθρώπων που ο Άδης ήταν ανεξέλεγκτα μεγάλος κι ο έλεγχος του αδύνατος. Όσο κι αν προσπάθησαν οι άθλιοι μέσω των στεγανών στη γλώσσα να μην επικοινωνεί ο Άδης με τον υπόλοιπο κάτω κόσμο, αυτό ήταν αδύνατο και τα όσα ακολούθησαν ήταν φυσιολογικά. Όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που νικούν το θάνατο, έστω και σε προσωπικό επίπεδο, ως σύνολο είναι ένας κόσμος ολόκληρος. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η Λύτρωσή τους είναι σε προσωπικό επίπεδο και δεν υπάρχει δυνατότητα πανανθρώπινης λύσης, που είναι στην εξουσία του Θεού, δίνει τη δυνατότητα, λόγω του αριθμού αυτών, της γέννησης ενός άνω κόσμου. Ποιος είναι όμως ο άνω κόσμος; Ένα χώρος όπου οι ζωντανοί λειτουργούν αγνοώντας κάθε εξουσία έχοντας τη γνώση… στο ίδιο μέρος υπάρχει αυτή η γνώση έτοιμη και μπορεί να παραδοθεί στον οποιονδήποτε ζητά την Αιώνιο Ζωή. Η Αθήνα δεν ήταν ο άνω κόσμος γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να λειτουργήσει σε ασφαλές περιβάλλον δίνοντας στα παιδιά της την Αιώνιο Ζωή. Έπρεπε, για να υφίσταται, να διατηρεί σύστημα που απαιτεί θυσία.

Η πόλη που απόλαυσε το σύνολο των παραπάνω ήταν το κατ’ εξοχήν δημιούργημα του Αλεξάνδρου, η Αλεξάνδρεια. Ήταν η πόλη, που είχε συμπυκνωμένη μέσα της την τέλεια γνώση κι επιπλέον δεν είχε καμία ανάγκη άμυνας. Τα παιδιά της μπορούσαν ν’ απολαύσουν τα πάντα και τη φύλαξη της την αναλάμβανε το σύστημα των δούλων. Αλεξάνδρεια = Αλέξανδρος = Άνω κόσμος = 45. Τα θηλυκά της χαρακτηριστικά δίνουν ασφάλεια στο Μυστικό Σχέδιο του Θεού, εφόσον, ενώ υπάρχει κατοχή πλήρους γνώσης, δε λειτουργεί ως άντρας. Ένας άντρας μ’ αυτήν τη γνώση γίνεται Μεσσίας, ενώ μία γυναίκα γεννά γιους όλων των τύπων. Η Αλεξάνδρεια δεν μπορεί να δράσει σύμφωνα με τις δυνατότητες της γνώσης της. Παραδίδει στους γιους της ό,τι επιθυμούν, αλλά δε γεννά τον ισοδύναμο μ’ αυτή σε γνώση Υιό. Ο ισοδύναμος μ’ αυτήν είναι ο Μεσσίας κι Αυτόν Τον γεννά ο Θεός. Η γέννηση του Μεσσία είναι δυνατό να επιτευχθεί μόνον από το Θεό στη θηλυκή Του μορφή, γιατί η γνώση συνοδεύεται και από εξουσία. Ο υιός, είτε της Αθήνας είτε της Αλεξάνδρειας, είχε γνώση αλλά όχι εξουσία. Εξαιτίας αυτών είναι δυνατό να γεννηθεί κάποιος με γνώση ανάλογη του Μεσσία, αλλά είναι αδύνατο να είναι Βασιλεύς και Κύριος. Δεν μπορεί κανένας να γεννηθεί έχοντας αυτές τις ιδιότητες. Δεν μπορεί να κατέχει τη φιλοσοφία νικώντας τους γιους της Αθήνας μέσα στην ίδια κοινωνία που τους γεννά κι επιπλέον να είναι Άρχων. Ο Χριστός όταν κάνει λόγο για την καταγωγή Του λέει ότι είναι ο γεννημένος Άνωθεν και όχι στον άνω κόσμο, που είναι κατ’ απόλυτη αντιστοιχία με τον κάτω: Άνωθεν = Θέτιδα = Θεός.

Ο πρόωρος θάνατος του Αλεξάνδρου είχε ως συνέπεια όχι τη γενική και πανανθρώπινη Θέωση, αλλά τη δημιουργία του “δένδρου”. Από εκείνη τη στιγμή κι απόντος του Αλεξάνδρου, στον πλανήτη ολόκληρο δεσπόζει έναν “δένδρον”, που είναι διπλό λόγω της διπλής ιδιότητας του Μεσσία. Υπάρχει το περίφημο δέντρο της ζωής από το οποίο επιτρέπεται στον άνθρωπο να φάει τους καρπούς του κι επίσης το δέντρο της γνώσης από το οποίο απαγορεύεται στον άνθρωπο να φάει τους δικούς του καρπούς. Ο όφις που κληρονόμησε τη γνώση του Υιού, δεν εγκαθίσταται στο δέντρο της ζωής, γιατί δεν τον συμφέρει. Αυτό το δέντρο παράγει καρπούς, που λυτρώνουν τον άνθρωπο κι ο όφις πλέον είναι ο διάβολος.

Ο διάβολος σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται. Πρέπει να υπάρχει Κύριος, δηλαδή “Δένδρον”, ώστε η γνώση να είναι τέλεια και μέσω αυτής να προκύπτει εξουσία, που δίνεται από το διάβολο κατά βούληση. Αν δεν υπάρχει Κύριος, δεν είναι δυνατό να υπάρξει διάβολος. Οι Έλληνες σε καμία περίπτωση δεν έχουν γνωρίσει το διάβολο, εφόσον αγνοούν τον Κύριο. Οι τρομερές δυνάμεις του κακού που, σύμφωνα με τη γνώση της Ανατολής, απειλούν τους ανθρώπους, υπάρχουν μόνο στη δική τους γνώση και είναι το άλλο πρόσωπο του συστήματος. Συνθέτουν συστήματα των οποίων οι ακατανίκητες δυνάμεις λειτουργούν, είτε προς την κατεύθυνση του καλού είτε προς την κατεύθυνση του κακού.

Οι Έλληνες των οποίων το σύστημα τους είναι χαλαρό αγνοούν αυτές τις δυνάμεις, εφόσον η γνώση που δίνει αυτό το σύστημα στους εκλεκτούς του, δεν είναι ποτέ τόσο ισχυρή, ώστε να συνοδεύεται από εξουσίες απόλυτες. Οι δυνάμεις του κακού για τους Έλληνες δεν είναι τίποτε άλλο, παρά άσχημες αλλά δυνατές επιλογές από μέρους των Θεών, τις οποίες η γνώση για τους Θεούς τις κάνει ηπιότερες. Όταν ο Δίας κάνει τη χάρη στη Θέτιδα και δίνει νίκες στους Τρώες, ώστε να δοξαστεί ο υιός Της, αντιπροσωπεύει για τους Έλληνες το διάβολο. Όμως αυτές οι δυνάμεις του κακού ποτέ δε βυθίζουν σε απελπισία τους θνητούς, ώστε να τους μετατρέψουν σε μοιρολάτρες. Κλαίνε κι οδύρονται, αλλά ελπίζουν. Όταν όμως υπάρχει Κύριος και άρα Παντοκράτορας, είναι αδύνατον οι άνθρωποι να ελπίζουν, από τη στιγμή που ο διάβολος είναι διαχειριστής της εξουσίας Του.

Στον πειρασμό του Χριστού στην έρημο ο διάβολος για να Τον δελεάσει, Του παραχωρεί το σύνολο των εξουσιών που του έχουν παραχωρηθεί μέσω της βασιλείας. Ο διάβολος είναι πάντα συνδεδεμένος με την έννοια της “βασιλείας” κι αυτό γιατί είναι ο ίδιος ελέω Θεού. Αν δεν υπήρχε Θεός, θα ήταν αδύνατο να υπάρξει διάβολος. Αν δεν υπήρχε σύστημα που δίνει εξουσία σ’ εκλεκτούς, θα ήταν αδύνατο να παραχωρηθεί εξουσία στο διάβολο. Ο Χριστός έχει τη δυνατότητα να νικήσει το διάβολο, επειδή ο Ίδιος είναι Κύριος κι είναι ανώτερος του διαβόλου. Ο διάβολος προσκυνά τον Κύριο και ποτέ το αντίστροφο. Ο Κύριος διατάζει το διάβολο, γιατί είναι ανώτερος και μπορεί σε κάθε στιγμή να τον καταργήσει. Η ύπαρξη του διαβόλου ως τις ημέρες μας οφείλεται στο γεγονός ότι είναι απαραίτητη η ύπαρξη του μέχρι το πέρας της εφαρμογής του Σχεδίου. Ο Κύριος που νικά το διάβολο, θυσιάστηκε αυτοβούλως μέσω της Σταύρωσης. Ο διάβολος όπως κι ο Υιός του Θεού έχει τη δυνατότητα ν’ αλλάζει πρόσωπα κι ενώ ως ιδιότητα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, από τη στιγμή που ο Υιός του Ανθρώπου αλλάζει διαδοχικά ιδιότητες, το πρόσωπο που τον ενσαρκώνει διαφέρει.

Ο διάβολος, ενώ υπήρχε πάντα στην Ανατολή, πήρε την εξουσία να θέσει σε πειρασμό το Χριστό μόνο μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου που υπήρξε Βασιλεύς των βασιλέων. Αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος, ο διάβολος θα ήταν τρομερά ανίσχυρος να προσφέρει στον Κύριο τις βασιλείες του κόσμου με αντίτιμο την υποταγή του. Με βάση τη λογική των μέχρι τώρα δεδομένων ο διάβολος είναι ο Βασιλεύς που ξεφεύγει από τη λογική της ευεργεσίας και κατακυριεύει τους ανθρώπους. Είναι αυτός, που δρα ενάντια στη συμβουλή του Χριστού προς τους μαθητές Του. Είναι αυτός στον οποίο δόθηκε εξουσία και προσπαθεί ν’ αλλάξει τη φύση του και να γίνει Κύριος. Διάβολος = Βασιλεύς = 39. Ο Αλέξανδρος με τη δύναμη που του δόθηκε και δρώντας ως ευεργέτης έδωσε την ισχύ στο διάβολο. Ήταν Βασιλεύς και άρα διάβολος, αλλά μέχρι και τη θυσία του δεν του επέτρεψε ο Θεός ν’ αλλάξει χαρακτηριστικά. Εγκαταλείποντας νωρίς τον κόσμο και δίνοντας απόλυτη ισχύ στο αξίωμα του ο Αλέξανδρος δίνει την ισχύ στο διάβολο, εφόσον μοιράζονται τον ίδιο θρόνο.

Οι απλοί άνθρωποι που τον διαδέχτηκαν, ήταν υποχρεωμένοι, για να διατηρήσουν τις εξουσίες τους, να υποτάσσονται στο μεγάλο βασιλιά και στην εικόνα του. Επειδή η ευεργεσία σ’ έναν κόσμο με υπερβολικές ανάγκες δεν είναι δυνατό να συνεχίζεται επ’ άπειρον, οι βασιλιάδες είναι αναγκασμένοι να κατακυριεύσουν τον κόσμο, για να διατηρούν τις εξουσίες τους. Ο βασιλιάς, ενώ είναι ελέω Θεού λόγω γνώσεως και η ισχύς του οφείλεται στην αγάπη του λαού, όταν αυτή η γνώση στερεύει, αναγκάζεται να επιβάλλει την παρουσία του μέσω της ισχύος που κάποτε του δόθηκε.

Ο Αλέξανδρος ζωντανός ήταν ο βασιλιάς, που ήταν ευεργέτης κι επομένως ήταν ο διάβολος κατά τη στιγμή της απόλυτης ισχύος του. Αυτός ήταν εκείνος, που ήταν αγαπητός στο Θεό πριν την πτώση του. Ήταν ο αρχηγός του δοθέντος από το Θεό τάγματος των αγγέλων, που υπηρέτησε το Θεό. Η πτώση του οφείλεται στην τάση των διαδόχων ν’ αλλάξουν χαρακτηριστικά και να φέρονται οι ίδιοι σαν κύριοι μέσα σ’ ένα χώρο, όπου Κύριος είναι ο Θεός. Ο Αλέξανδρος δεν άφησε πνευματικά δικαιώματα κι αυτό ήταν το ιδανικό. Η ισχύς του, δηλαδή το τάγμα των αγγέλων, θα έπρεπε να δοθεί στο σύνολο των ανθρώπων, που τον αγάπησαν. Οι διάδοχοι σκεπτόμενοι εκ του πονηρού δεν μοιράζουν αυτήν την ισχύ, αλλά την παίρνουν αυθαίρετα λειτουργώντας σαν κύριοι και δίνουν εγκληματικά για τους ανθρώπους χαρακτηριστικά Κυρίου στο Βασιλέα των βασιλέων.

Η πτώση του διαβόλου στον κάτω κόσμο έχει ακριβώς αυτό το νόημα. Γίνεται αυθαίρετα όμοιος με το Βασιλέα των βασιλέων και για να διατηρήσει την ιδιότητά του και να παρακολουθήσει τις μεταμορφώσεις του Υιού του Θεού, Τον μιμείται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το θάνατό του και το βασανισμό του. Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι ο Υιός του Θεού γίνεται Βασιλέας, όταν απαιτείται ευεργεσία, όπως δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι ο Ίδιος γίνεται Κύριος, όταν απαιτείται θυσία. Ο Υιός του Θεού που φέρει τις ιδιότητες του Βασιλέως και του Κυρίου, θυσιάζεται για τους ανθρώπους και δεν τους θυσιάζει για να υπηρετήσει τη ματαιοδοξία του. Από τη στιγμή που υπήρξε ο Αλέξανδρος ο βασιλιάς, που σκορπά τη γνώση της δημοκρατίας στο σύστημα της Ανατολής, είναι χωρίς λόγο η ύπαρξη διαδόχων βασιλέων. Του δόθηκε η εξουσία να μοιράσει κι αυτό έκανε. Όλοι οι υπόλοιποι σκοπό έχουν να κλέψουν και να ρημάξουν.

Επιστρέφουμε στο προπατορικό αμάρτημα και διαπιστώνουμε γιατί ο όφις μετά τη θυσία του Αλεξάνδρου ήταν ο μισητός για το Θεό διάβολος. Διαπιστώνουμε επίσης το λόγο για τον οποίο παραμένει προσκολλημένος στο δέντρο. Ο διάβολος από μόνος του δεν έχει τη δυνατότητα να παράγει καρπούς όπως ο Κύριος. Στον Κύριο δίνονται όλα κι αυτός έχει την ισχύ, που αναγκάζει το διάβολο και να προσκυνήσει και ν’ ακολουθήσει, εφόσον θέλει να διατηρήσει την εξουσία του. Ο διάβολος κλέβει από τον Κύριο, για να παρασύρει τους ανθρώπους και να διατηρείται.

Όλα αυτά μας αποκαλύπτουν ότι μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου και με δεδομένο το σύνολο των συνθηκών, ο διάβολος υπήρχε, αλλά όχι στην τελική του μορφή και άρα στη μόνιμη πτώση του. Αυτό δηλώνει το γεγονός ότι από την εποχή του Αλεξάνδρου και μέχρι την εμφάνιση του Χριστού ο όφις υπήρξε διάβολος, αλλά είχε τη δυνατότητα να προσφέρει καρπούς γνώσης, είτε του καλού είτε του κακού. Ο κάθε βασιλιάς-διάδοχος μπορούσε —κι αυτό ήταν θέμα προσωπικής φιλοσοφίας— να προσφέρει και καλές υπηρεσίες στους ανθρώπους. Ο διάβολος δεν ήταν μόνιμα προσκολλημένος στο κακό. Αν ο Αλέξανδρος ήταν ο διάβολος, που υπηρετούσε το Θεό, οι υπόλοιποι μέχρι την εποχή του Χριστού είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό και να πράξουν ανάλογα.

Τι έγινε με την εμφάνιση του Χριστού κι ο διάβολος έγινε απόλυτα κακός; Η απάντηση προέρχεται πάλι από το Χριστό. Από τη στιγμή που εμφανίζεται ο Κύριος των κυρίων, ο διάβολος για να επιβιώσει, θα πρέπει να εξομοιωθεί μ’ Αυτόν και άρα να παρακούσει το Λόγο του Χριστού και να κατακυριεύσει τα έθνη. Όταν ο ανώτατος Κύριος μοιράζει το σύνολο των όσων πρέπει να μοιράσει και θυσιάζεται για τους ανθρώπους, ο διάβολος που είναι κατώτερος του, θα πρέπει να ενεργεί αντίθετα, για να επιβιώσει. Όπου σκορπά ο Κύριος, αυτός πρέπει να μαζεύει κι όπου μαζεύει ο Κύριος, αυτός θα πρέπει να σκορπά. Όταν ο Κύριος των πάντων με απόλυτη εξουσία μοιράζει τα πάντα, δεν μπορεί ο διάβολος να υπάρχει ως ευεργέτης. Στη συνάντηση του Χριστού με το διάβολο στην έρημο βρίσκεται το λεπτό σημείο, όπου θα πρέπει ν’ αναζητηθεί η αναγκαιότητα της ύπαρξής του διαβόλου. Όταν ο διάβολος είναι θεομίσητος κι άθλιος και ο Χριστός είναι ο Κύριος, που μπορεί να τον κατανικήσει, είναι περίεργο γιατί δεν κάνει αυτό που είναι μέσα στις δυνατότητές Του, παρά του απαντά ως εξής: (Ματθ. 4.10-4.11) “ύπαγε, Σατανά. γέγραπται γαρ, Κύριον το Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις.” (Πήγαινε οπίσω μου, Σατανά, διότι είναι γραμμένο, Κύριον τόν Θεόν σου πρέπει νά προσκυνίσης καί αυτόν μόνον νά λατρεύσης.). Γιατί εστιάζεται το σύνολο του προβλήματος στο ποιος θα προσκυνήσει ποιον; Πώς είναι δυνατό να λατρεύει ο διάβολος τον Κύριο;

Για να γίνουν όλα αυτά κατανοητά, θα πρέπει πάλι να δούμε τι ακριβώς συνέβη τη στιγμή του αμαρτήματος. Λέει ο Κύριος στον πληθυντικό ότι οι άνθρωποι έγιναν σαν κι αυτούς. Όμως ο “όφις ο αρχαίος” δεν υπάρχει πια λόγω θυσίας, αλλά υπάρχει μόνον ο όφις. Ο όφις αυτός είναι ένας κοινός άνθρωπος ο οποίος έχει πλέον γνώση. Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο Κύριος πλησιάσει εκ νέου το δέντρο, συνεπώς επανεμφανιστεί, θα πρέπει ν’ αποδείξει την ταυτότητά Του. Πριν το αμάρτημα Τον αναγνώριζαν από τη γνώση Του, ενώ μετά τη λήψη της θα έπρεπε η ιδιότητά Του ν’ αποδειχτεί με άλλο τρόπο. Ενώ μέχρι τότε η γνώση ήταν στα χέρια Ενός, μετά τη διασπορά της θα έπρεπε ο Υιός ν’ αποδείξει πλέον ότι Αυτός είναι ο Κύριός της. Βλέπουμε ότι για τη διασπορά χρειάζεται ο διάβολος και ιδανική του μορφή είναι ο Αλέξανδρος. Όταν η διασπορά έχει γίνει κι ο διάβολος είναι πλέον απλός άνθρωπος, ο Υιός του Θεού δεν είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει τις ίδιες πρακτικές, με αποτέλεσμα να τον διαδεχτεί εξαιτίας της ανώτερης γνώσης Του. Ο Χριστός ήταν αδύνατο να δεχτεί βασιλείες, από τη στιγμή που ο ρόλος του Βασιλέως είχε ήδη παιχθεί.

Ο Λόγος του Χριστού ήταν αυτός που Τον κάνει αναγνωρίσιμο και το απαραίτητο της εμφάνισής Του αποκαλύπτεται από τις Γραφές, εφόσον μετά τη διάπραξη του αμαρτήματος ακολουθεί αποβολή. Πρέπει ο Υιός του Ανθρώπου σε κάποια στιγμή να δώσει τον καρπό της γνώσης και σε κάποια άλλη στιγμή ν’ αποβάλλει τους ανθρώπους από τον Παράδεισο. Όταν εμφανίστηκε ο Χριστός θα έπρεπε να υπάρχει μία κατάσταση, που στο σύνολο της να είναι όμοια μ’ αυτήν, που περιγράφεται στις Γραφές, θα έπρεπε να υπάρχουν τα δέντρα του Παραδείσου, η γυναίκα να έχει παρασυρθεί κι επιπλέον λόγω της γνώσης ο άνθρωπος θα έπρεπε να αισθάνεται γυμνός. Τα δέντρα της γνώσης και της ζωής που μας ενδιαφέρουν, αντιπροσωπεύουν αριθμούς, που χαρακτηρίζουν βήματα της πορείας του ανθρώπου και μάλιστα τα βήματα του ύψιστου βαθμού. Είναι οι αριθμοί 80 και 90. Δένδρον της ζωής = 80, και Δένδρον της γνώσης = 90. Ο Χριστός ως Κύριος βρήκε μία κατάσταση, που ήδη είχε δημιουργηθεί κι έδρασε ως Κύριος. Όσο είναι ζωντανός δεν έχει καμία σχέση, ούτε με το δέντρο ούτε με τον όφι. Από τη στιγμή, όμως, που πεθαίνει και αφήνει πίσω Του γνώση και πνευματικά δικαιώματα σ’ εκλεκτούς, γίνεται ο Ίδιος όφις και δημιουργεί μία νέα κατάσταση.

Έχουμε να εξετάσουμε δύο περιπτώσεις αμαρτήματος διαφορετικής φύσης, που οδηγούν σε διαφορετικές καταστάσεις. Μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου κι ως τη Σταύρωση του Χριστού ο άνθρωπος διαπράττει το αμάρτημα κι επειδή έχει γνώση σε συνδυασμό με την ιδιότητα του Υιού του Ανθρώπου ως Βασιλέως, δεν υπάρχει γενική αποβολή. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποβάλλονται και βασιλιάδες, που δεν είναι απόλυτα προσηλωμένοι στο κακό. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Αλέξανδρος δεν ήταν ο τέλειος Κύριος που μοίραζε τα πάντα. Εφόσον κυρίευε, ακολουθούσε πρακτικές που απειλούσαν την τελειότητα της βασιλικής του ιδιότητας. Απ’ αυτήν την κατάσταση προκύπτει ότι ήταν δυνατό σ’ έναν τομέα, ένας διάδοχος, είτε λόγω γνώσης είτε λόγω άγνοιας, να φερθεί στους ανθρώπους καλύτερα κι επομένως βασιλικότερα του Βασιλέως. Από τη στιγμή που ο Χριστός δεν είναι συμμέτοχος αυτής της κατάστασης και το δέντρο υπαρκτό, το σύνολο των αριθμών αφορά τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος έχει τον αριθμό του Μεσσία, που είναι το 45. Γεννήθηκε βασιλιάς, για να υπηρετήσει τους ανθρώπους και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η δόξα Του. Ως βασιλιάς και μόνο με την ύπαρξή του απειλεί τη δημοκρατία, αλλά με την εξουσία που του δίνει τη δυνατότητα να διασκορπίσει τη γνώση, δρα ως ευεργέτης.

Η σχέση μεταξύ Αλεξάνδρου και Αθήνας είναι διπλή. Ως βασιλιάς με την ισχύ παντοκράτορα είχε τη δυνατότητα, όπως κι έπραξε, να δοξάσει την Αθήνα στα πέρατα της Γης. Η φωτεινή Αθήνα από την εποχή εκείνη ως και τη σημερινή δεν έπαψε να λάμπει και να δίνει ελπίδες στους ανθρώπους. Όμως ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για το θάνατο της δημοκρατίας. Όταν μία πόλη που στηρίζει τη λάμψη και τη δόξα της στη δημοκρατία, παραδίδεται στην εξουσία βασιλιά, χάνει τα πάντα, και η Αθήνα έχασε πράγματι τα πάντα. Από αυτές τις δυο καταστάσεις προκύπτουν οι διαφορετικές φύσεις του δέντρου, δηλαδή του Κυρίου. Ό,τι αφορά τη διασπορά γνώσης, που έχει ως αποτέλεσμα τη Λύτρωση, είναι το δέντρο της ζωής κι ό,τι αφορά την άσκηση εξουσίας έξω από το πνεύμα της δημοκρατίας, είναι το δέντρο της γνώσης.

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας κι αυτό σύμφωνα με τους αριθμούς σημαίνει ότι: Βασιλεύς της Μακεδονίας = Υιός του Θεού του Υψίστου = Μεσσίας παντοκράτορας = Στρατηγός παντοκράτορας = Μαινόμενος Διόνυσος = 99. Αυτή η ιδιότητά του τού δίνει τη δυνατότητα να επέμβει στη ζωή της λαμπρής Αθήνας. Από τη στιγμή που μόνον οι Έλληνες γνωρίζουν τα θετικά της δημοκρατίας και τ’ αρνητικά της βασιλείας, τα χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου που έχουν σχέση με το δέντρο της ζωής, είναι αποκλειστικά αυτά που του αναγνωρίζουν οι Έλληνες, για να παραδοθούν στις εξουσίες του. Πριν την πανελλήνια εκστρατεία δεν τον αναγνώρισαν ούτε ως βασιλιά τους ούτε ως κοσμοκράτορα. Τον αναγνώρισαν κατ’ αρχήν ως αυτό που γεννήθηκε, βασιλιά της Μακεδονίας, και για τις ανάγκες αποκλειστικά και μόνον της λυτρωτικής για την Ασία εκστρατείας, ο τίτλος του Αλεξάνδρου ήταν “Στρατηγός αυτοκράτωρ”.

Οι Έλληνες της δημοκρατίας δεν τον αναγνώρισαν ως βασιλιά τους ποτέ, αλλά του έδωσαν ουσιαστικά αυτόν τον τίτλο από τη στιγμή που δέχονται την εξουσία του. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν αυτό που η λογική δέχεται αφού: Στρατηγός αυτοκράτωρ = Βασιλεύς των Ελλήνων = Υιός της Θέτιδας = Αθάνατος άνθρωπος. Ο Κύριος ή “Δένδρον της ζωής” είναι αυτός, που αναγνωρίζεται από τους ελεύθερους ανθρώπους να σκορπίσει τη γνώση τους. Δεν αναγνωρίζεται ο βασιλιάς, που ασκεί εξουσία, αλλά ο βασιλιάς, που με την ισχύ του νικά άλλους βασιλιάδες, που καταπιέζουν και κατακυριεύουν τους ανθρώπους.

Ο ρόλος του Αλεξάνδρου ως Μεσσία δεν έχει το παραμικρό νόημα μέσα στην Ελλάδα, παρά μόνο στην Ασία. Από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος περνά στην Ασία δρα κατά τρόπο διπλό. Δρα κατά αρχήν σύμφωνα με τα όσα είχαν συμφωνηθεί στην Ελλάδα, αλλά κι ως βασιλιάς. Δρα ως Μεσσίας, αλλά κι ως διάβολος. Ως Μεσσίας από τη στιγμή που σκορπά γνώση κι ως διάβολος από τη στιγμή που κυριεύει τα μέρη από τα οποία περνά. Ενώ ως Μεσσίας και με τη γνώση που έφερε έπρεπε να γκρεμίσει τα συστήματα και να οδηγεί στη δημοκρατία, αντίθετα αυτός δρα ως βασιλιάς και σεβόμενος τα συστήματα αλλάζει τα χαρακτηριστικά τους, που όμως απέχουν απείρως από τη δημοκρατία. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ο Αλέξανδρος δεν είναι το ίδιο πρόσωπο μ’ αυτό που ξεκίνησε την εκστρατεία, παρά ο ιδανικός διάβολος ή Βασιλεύς στον οποίο δόθηκε η ισχύς του τάγματος των αγγέλων. Στο απόγειο της δόξας του ο ίδιος, ζωντανός, είναι Βασιλεύς των βασιλέων, αλλά ο θρόνος του είναι αυτός της Βαβυλώνας. Αυτό που άφησε πίσω του ήταν ένας πανίσχυρος τίτλος. Ο Αλέξανδρος πεθαίνει ως Βασιλεύς της Βαβυλώνας, κάτω από τη διακριτική εξουσία του οποίου βρισκόταν και ο ελληνικός κόσμος. Βασιλεύς της Βαβυλώνος = 90 = Πρωτότοκος των νεκρών = Κύριος των ανθρώπων = Θρόνος του δράκοντος.

Αναφερόμαστε στην έννοια του “δράκοντος” γιατί, όπως θα δούμε και παρακάτω αυτός είναι που έχει τη δύναμη να επεκτείνεται στο χώρο και να κυριεύει τους ανθρώπους. Δράκων = Μακεδών = 24, Δράκων μέγας = Αλέξανδρος = 45, ενώ, Δράκων πυρρός μέγας = Βασιλεύς της Ασίας = Ισόθεος Αχιλλέας = 85. Ο Χριστός όταν γεννήθηκε βρήκε έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι είχαν διαπράξει το αμάρτημα κι αισθάνονταν γυμνοί. Σύμφωνα με τη λογική και τους αριθμούς όποιος ευθυγραμμίζεται στις σκέψεις και στις πρακτικές με τον Αλέξανδρο, που ξεκινά την εκστρατεία, γεύεται το δέντρο της ζωής, εφόσον θέλει να προσφέρει, ενώ όποιος πραγματοποιεί το ανάλογο με το νεκρό Αλέξανδρο, γεύεται το θάνατο. Λέμε νεκρό Αλέξανδρο, γιατί ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε ν’ ασκήσει τις εξουσίες του βασιλείου της Βαβυλώνας. Τ’ άσχημα χαρακτηριστικά του θρόνου και του ανθρώπου, που κάθεται σ’ αυτόν, είναι χαρακτηριστικά άθλιου, νεκρού ανθρώπου. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού επέβαλε η λάμψη του Αλεξάνδρου να παρασύρει τους ανθρώπους κι ο ίδιος να μη φθαρεί. Ο πειρασμός στην έρημο τώρα αποκαλύπτεται. Ο Χριστός είχε τη γνώση να καταλάβει το θρόνο του Βασιλέως των βασιλέων, αλλά αρνήθηκε. Ο διάβολος δεν είναι το φανταστικό ον που βλέπει ο άνθρωπος στις ταινίες, αλλά η βασιλική ιδιότητα του Χριστού. Έπρεπε να σκεφτεί με βάση τη γνώση Του πώς θα ενεργούσε. Αυτό βέβαια όχι γιατί προβληματιζόταν, αλλά γιατί έπρεπε ν’ αφήσει γνώση γι’ αυτήν τη σκέψη.

Ο Χριστός με τη σειρά Του έδρασε κατά τρόπο διπλό, όπως αρμόζει στον Υιό του Ανθρώπου, που έχει τη διπλή ιδιότητα. Η διαφορά Του με τον Αλέξανδρο ήταν ότι το κύριο βάρος της προσπάθειάς Του ήταν πάντα σε σχέση με την ιδιότητα του Κυρίου και όχι αυτήν του Βασιλέως. Εν ζωή ο Χριστός έδρασε υπέρ της απόδειξης της ιδιότητάς Του ως Υιός του Θεού κι επομένως ως Μεσσίας. Ήταν ευεργέτης, εφόσον σκόρπιζε γνώση. Όμως αυτή η ιδιότητά Του περιορίστηκε στο χώρο της Ιουδαίας και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι Ιουδαίοι θέλησαν να τον κάνουν βασιλιά, όπως δικαιούνταν. Το λεπτό σημείο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Χριστός δεν ήθελε να γίνει Βασιλεύς, αλλά Κύριος. Όπου κι αν πήγαινε να διδάξει, θα κατάφερνε ν’ αποκτήσει αυτό το αξίωμα, από τη στιγμή που το κατάφερνε στην κοινωνία των Ιουδαίων. Το ζητούμενο, όσον αφορά το Χριστό, ήταν πάντα η ιδιότητα του Κυρίου κι ειδικότερα αυτήν του Κυρίου των κυρίων.

Ο Χριστός υπήρξε ο τέλειος Κύριος, ο απόλυτα όμοιος με το Θεό. Θυσίασε τα πάντα κι αυτήν ακόμα τη ζωή Του για τους ανθρώπους στους οποίους αφού έδωσε γνώση, τους ονόμασε φίλους Του. Την αποστολή του Χριστού μπορεί κάποιος να την αντιληφθεί, μόνον αν έχει στη διάθεση του το πιο σημαντικό στοιχείο, που είναι η πορεία Του μέσα στο χρόνο. Ο Χριστός σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μελετηθεί με τον τρόπο με τον οποίο μελετάται ένας θνητός άνθρωπος. Ο Χριστός είναι αθάνατος… η ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν ένα μικρό διάστημα της πραγματικής Του ζωής και η δράση Του είχε ένα συγκεκριμένο νόημα.

Ως άνθρωπος ο Χριστός υπήρξε ό,τι πιο όμορφο έχει γεννηθεί πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει στους αιώνες των αιώνων άνθρωπος, που θα μπορούσε να συγκριθεί με την τελειότητά Του. Αγάπησε τους ανθρώπους, όσο δεν μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, παρά μόνον ο Θεός Πατέρας Του. Δέχθηκε ταπεινώσεις και τέτοιους εξευτελισμούς που κι ο πιο τιποτένιος άνθρωπος δε θ’ ανεχόταν. Είδε τη μητέρα Του να κλαίει κάτω από το Σταυρό Του κι Αυτός εξαιτίας της αγάπης Του για τους ανθρώπους, δεν άλλαξε το παραμικρό. Στη μητέρα Του, που τόσο αγάπησε, δεν πρόσφερε παρά μόνο θρήνο, φτώχεια και δυστυχία, για να μπορέσουν κάποτε τα παιδιά των ανθρώπων να γίνονται Θεοί. Έκλαψε όσο δεν μπορεί ν’ αντέξει άνθρωπος. Για χάρη των ανθρώπων ανεχόταν γύρω Του να περιφέρονται άθλιοι άνθρωποι. Μπορούσε να πραγματοποιήσει οποιοδήποτε όνειρο Του, αρκεί μόνο να το επιθυμούσε.

Η δόξα του Αλεξάνδρου γι’ Αυτόν ήταν μία ασήμαντη υπόθεση και η κατάκτηση της θέμα λίγων λεπτών. Η διαφορά μεταξύ των δύο αντρών ήταν ασύγκριτη κι αυτό εξαιτίας της διαφοράς μεταξύ των γνώσεών Τους. Ο Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού του Υψίστου στην αρσενική κι επομένως ενεργή μορφή Του. Ό,τι γνώριζε ο Θεός το παρέδωσε στον Υιό Του για να γίνει ο Ίδιος Θεός: (Ματθ. 11.26-11.27) “Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου. και ουδείς επιγινώσκει τον υιόν ει μη ο πατήρ, ουδέ τον πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο υιός και ώ εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι.” (Όλα μού παρεδόθησαν από τόν Πατέρα μου καί κανείς δέν γνωρίζει καλά τόν Υιόν, παρά ο Πατέρας, ούτε τόν Πατέρα γνωρίζει καλά, παρά ο Υιός καί εκείνος εις τόν οποίον θέλει ο Υιός νά τόν αποκαλύψη.).

Αντίθετα, στην περίπτωση του Αλεξάνδρου ο Θεός ως Μητέρα τού δίνει τα πάντα, αλλά δεν του δίνει το σύνολο της δύναμής Του, εφόσον αυτό είναι αδύνατο. Ο θνητός είναι πάντα θνητός κι ο αθάνατος, αθάνατος. Η Θέτιδα γέννησε θνητό άνθρωπο και η θεϊκή της ιδιότητα το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να γνωστοποιήσει στον υιό αυτό που μόνον ο Θεός μπορεί να ξέρει κι είναι η θυσία με αντάλλαγμα την αιώνια δόξα. Ο Αλέξανδρος, είτε ως ιστορικό πρόσωπο είτε ως Αχιλλέας των Γραφών, αναζητά τη δόξα, αλλά αρνείται να δεχτεί τη μοίρα του. Δεν κατοικεί ούτε στη Μακεδονία ούτε στη Φθία, για ν’ απολαύσει την Αιώνιο Ζωή. Από το Θεό-Μητέρα παίρνει ό,τι μπορεί να επιθυμήσει ένας υιός, αλλά αυτός είναι ο άντρας που ενεργεί σύμφωνα με την ανθρώπινη κρίση του και άρα είναι κατώτερος από τον Υιό του Θεού, που ενεργεί απόλυτα όμοια με τον Πατέρα Του.

Ο Χριστός έχει την απόλυτη γνώση και γι’ αυτό ενεργεί μ’ εξαιρετική ακρίβεια, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του ούτε για μία στιγμή. Ο Αλέξανδρος έπρεπε να παίρνει συνεχώς επιβεβαιώσεις, για να διώξει το φόβο από τη νεανική ψυχή του. Πολλές φορές φοβήθηκε και πολλές φορές πλήγωσε το Θεό με τη συμπεριφορά του απέναντι στους ανθρώπους. Όμως ο Θεός του παραστεκόταν σαν μητέρα. Άλλοτε τον ενθάρρυνε και τον παρηγορούσε κι άλλοτε απαιτούσε, όπως μόνο μία μητέρα μπορεί, ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Ο Χριστός όμως είχε το Θεό Πατέρα. Του παρέδωσε το σύνολο της γνώσης και από τη στιγμή που τη δέχτηκε, έπρεπε να είναι τέλειος. Κανένας εξευτελισμός και κανένας σταυρός δεν ήταν σε θέση να Τον κάμψει. Η τιμή και η δόξα τού δόθηκαν απευθείας από το Θεό και μαζί μ’ αυτές και η θεία τελειότητα. Ό,τι έπρεπε να γίνει, έπρεπε να γίνει μ’ ακρίβεια και χωρίς κανένα σφάλμα. Ο τέλειος Χριστός, ο Υιός του Θεού, ήρθε στη Γη, έζησε ως φτωχός ανάμεσα στους φτωχούς κι έδρασε ως Κύριος. Απέδειξε σ’ όλους ότι ήταν ο Υιός του Θεού κι, αφού τους γνωστοποίησε ότι κανένας πλούτος και καμία διάκριση από μέρους των ανθρώπων δεν αξίζει όσο αξίζει αυτή του Θεού, θυσιάστηκε.

Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Κύριος που θυσιάζεται για τους ανθρώπους. Ο ποιμένας του οποίου όλη η αγωνία είναι συνεχώς στραμμένη προς το ποίμνιο. Ο Χριστός είναι ο μόνος Άνθρωπος, που γνωρίζει απόλυτα την αξία της ζωής και δε διστάζει να τη θυσιάσει. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού εξελίχθηκε με βασική προϋπόθεση τη Θυσία του Υιού Του. Ο Υιός Του έπρεπε να θυσιαστεί, αλλά, πριν γίνει αυτό, έπρεπε να λειτουργήσει με συγκεκριμένο τρόπο.

Τι ήταν ο Χριστός; Μεσσίας; Βασιλεύς; Κύριος; Για να γίνουν όλα αυτά αντιληπτά, θα πρέπει να έχει κάποιος την πολυτέλεια της γνώσης της ιστορίας. Η αποστολή Του είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα, όσον αφορά τη μελέτη της. Ο Χριστός υπήρξε ό,τι μπορεί να υπάρξει ένας άνθρωπος, κι αυτό γιατί ήταν Κύριος, Υιός Κυρίου, που είναι ο Ίδιος ο Θεός. Έδρασε ως Μεσσίας, αλλά δεν ήταν ο Μεσσίας. Ως Μεσσίας έδρασε στο σύστημα που είχε προετοιμαστεί από το Θεό κι ήταν το ιουδαϊκό. Ο Χριστός μόνο στους Ιουδαίους μπορούσε να λειτουργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, εφόσον μόνον το δικό τους σύστημα άντεξε στην πνευματική επίθεση των Ελλήνων. Όμως ο Χριστός δεν μπορούσε να υπάρξει ως Μεσσίας, τη στιγμή που η ανθρωπότητα ήταν εντελώς ανέτοιμη ν’ αλλάξει χαρακτηριστικά. Ο Λόγος του Χριστού ήταν τέλειος, αλλά αφορά ανθρώπους και κοινωνίες με συνολική γνώση ίση ή ανώτερη της σημερινής. Ο Θεός επιθυμούσε τη γενική ανάπτυξη της ανθρωπότητας, γιατί μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν σύμφωνα με την επιθυμία Του.

Ο άνθρωπος πρέπει να εξασφαλίζει χωρίς άγχος την επιβίωση του, ώστε να μπορεί ν’ αντιστέκεται σε κάθε είδους πειρασμό. Ένας ξεκούραστος και καλά αμειβόμενος εργάτης που μπορεί και ζει σαν πλούσιος, είναι αδύνατο να παρασυρθεί στη δουλεία της υπεραξίας του συστήματος. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει ν’ αναπτυχθεί η παραγωγή κι ειδικότερα ο δευτερογενής τομέας. Με την ανάπτυξη αυτού του τομέα υπάρχει και η παραγωγή αγαθών που ο Θεός θεωρεί πολύτιμα για τον άνθρωπο κι εξασφαλίζουν την απασχόλησή του. Ο ανθρώπινος πληθυσμός είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Η γη δεν μπορεί ποτέ να δώσει στους ανθρώπους την ευχέρεια ν’ απολαύσουν το σύνολο των όσων δικαιούνται λόγω καταγωγής. Πάντα θα υπάρχουν κύριοι και δούλοι. Οι πρώτοι θ’ απολαμβάνουν τα πάντα, ενώ οι δεύτεροι ό,τι περισσεύει. Όμως είναι αδύνατον ο Θεός ν’ ανεχθεί μία κατάσταση στην οποία τα παιδιά Του θα γεννιούνται και θα ζουν στο έλεος του κάθε τυχόντα κυρίου. Ήταν αναγκαίο ν’ αναπτυχθεί η οικονομία στο σύνολό της και η παραγωγή να καταφέρνει να δίνει απασχόληση στο σύνολο των ανθρώπων. Μόνον κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι δυνατό να χωρέσουν οι άνθρωποι πάνω στη Γη και να συνυπάρξουν ειρηνικά.

Ο Χριστός όλα αυτά τα γνώριζε και η αποστολή Του δεν ήταν αυτή του Μεσσία, αλλά του Κυρίου, που έχει εξουσία να οδηγεί την ανθρωπότητα. Στόχος του Χριστού δεν ήταν να λυτρώσει τους Ιουδαίους, οι οποίοι ήταν και οι μόνοι τότε στον κόσμο που επέμεναν με πάθος στο βήμα της Βαβυλώνας, αλλά ν’ αφήσει τον τέλειο Λόγο, που θα δημιουργούσε τις συνθήκες επίτευξης του Σχεδίου κι επομένως το σύνολο των όσων απαιτούνται για τη Θέωση. Ο Χριστός ήρθε για τη Σωτηρία του κόσμου κι αυτό με βάση τη γνώση μας σημαίνει τεχνολογία. Από την εποχή της Αλεξάνδρειας μέχρι και σήμερα, όπως κι αν εξετάσει κάποιος τα δεδομένα, το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει κι αποδεικνύει την πρόοδο των ανθρώπων είναι η τεχνολογία. Οι αριθμοί δείχνουν ότι Τεχνολογία = Σωτηρία = 41, ενώ, Σωτήρας του κόσμου = 77 = Υιός του Ανθρώπου. Η τεχνολογία αναπτύσσεται μόνο με αίμα κι αυτό σημαίνει μόνο με κλειδωμένη γνώση, που δίνει πνευματικά δικαιώματα. Η αποστολή του Χριστού ξεκινά από τη στιγμή της Σταύρωσης Του. Εν ζωή το έργο Του ήταν ν’ αποδείξει ότι είναι ο Υιός του Θεού και να δράσει ως Κύριος. Ο Κύριος σ’ αντίθεση προς το Βασιλέα είναι δυνατό ν’ αφήσει πίσω του πνευματικά δικαιώματα κι εξουσίες.

Ο Κύριος δεν είναι ελέω Θεού, όπως ο βασιλιάς, αλλά είναι αυθύπαρκτος, όπως ο Θεός. Έχει περιουσία και την αφήνει, όπου θέλει και τη διαχειρίζεται, όπως θέλει. Ό,τι του ανήκει είναι δικαίωμά του να το κάνει ό,τι θέλει. Ο καλός βασιλιάς στηρίζεται στο λαό και στην αγάπη του, αφού χρησιμοποιεί τη γνώση του υπέρ του λαού, αλλά δεν αφήνει πίσω του εξουσίες και δικαιώματα. Ο καλός κύριος διακρίνεται μ’ άλλο τρόπο. Δεν κρίνεται από το αν αφήνει ή όχι εξουσίες, όπως είναι δικαίωμά του, αλλά από τις εντολές που δίνει σ’ αυτούς που αφήνει πίσω του. Όταν ο Χριστός είναι Κύριος των ανθρώπων, όπως αντιστοιχεί στον Υιό του Θεού, δεν κρίνεται από το αν άφησε πίσω του εκλεκτούς, αλλά από τις εντολές που τους έδωσε ως Κύριος, που αγαπά τους ανθρώπους. Το επικίνδυνο για τους ανθρώπους της αποστολής του Χριστού αποκαλύπτεται από τ’ ακόλουθα γεγονότα: πρώτον, δεν κατάργησε το διάβολο, δεύτερον, ο Ίδιος αποκαλύπτει ότι ανάμεσα στους μαθητές Του βρίσκεται ο διάβολος και τρίτον, αφήνει δικαιώματα κι εξουσίες στους μαθητές κι επομένως αφήνει εξουσίες στο σύνολο μέσα στο οποίο υπάρχει κι αυτός, που δεν πρέπει να πάρει για κανένα λόγο εξουσία.

Πριν δούμε ποιος από τους μαθητές Του ήταν ο διάβολος, θα πρέπει πρώτα να δούμε γιατί είναι απαραίτητη η ύπαρξη του. Ο κύριος έχει απόλυτη εξουσία πάνω σ’ ό,τι είναι δικό του και μόνον. Αυτό σημαίνει ότι είναι στατικός. Δεν μπορεί να κυριεύσει τον κόσμο, εφόσον αυτό σημαίνει σύγκρουση με άλλους κυρίους, που έχουν κι αυτοί δικαιώματα. Ο Υιός του Θεού είναι Κύριος όλων των ανθρώπων κι όλου του κόσμου, αλλά πριν τη Σταύρωσή Του δεν ήταν παρά Κύριος μερικών ανθρώπων κι ενός μικρού χώρου στον οποίο και δίδαξε. Η θεϊκή ευφυΐα αυτό το πρόβλημα το νικά ως εξής: ο Θεός Κύριος δίνει δικαιώματα πάνω στη γνώση Του και δίνει τη δυνατότητα σε κάποιον να υπάρξει ως βασιλιάς. Αυτός ο βασιλιάς με τη γνώση που του δίνεται, δρα ως ευεργέτης και μ’ αυτόν τον τρόπο αποκτά τη δυνατότητα επέκτασής του στο χώρο. Επειδή αυτός ο συγκεκριμένος βασιλιάς είναι ελέω συγκεκριμένου Κυρίου, στο χώρο που καταλαμβάνει, Κύριος είναι ο Κύριός του.

Το πρόβλημα δημιουργείται για τους ανθρώπους κι είναι η αιτία όλων των κακών γιατί ο Βασιλεύς είναι ελέω του ιδανικού Κυρίου. Ο διάβολος δεν μπορεί να δράσει ως πραγματικός Βασιλεύς, που μοιράζει, γιατί ο ανώτερος Κύριός του μοιράζει τα πάντα. Για να υπάρξει, θα πρέπει να πράττει ακριβώς τα αντίθετα κι από τη στιγμή που ο Υιός του Θεού δρα τέλεια, αυτός θα πρέπει να δρα κατά το χειρότερο τρόπο. Θα πρέπει επί μονίμου βάσεως να δρα σαν Κύριος, από τη στιγμή που ο Κύριός του δρα ως Βασιλεύς. Θα πρέπει αντί να ευεργετεί τους ανθρώπους, να τους κατακυριεύει. Θα πρέπει, αντί να τους φωτίζει, να τους βυθίζει στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά, γιατί οδηγείται στην αυτοκατάργηση. Ο Χριστός έδωσε γνώση στους μαθητές Του και δικαιώματα. Όμως η γνώση συγκρούεται με τα δικαιώματα, γιατί αν κάνουν οι μαθητές ό,τι λέει ο Χριστός και μεταδώσουν το Λόγο Του και μόνον, από τα δικαιώματα δεν προκύπτει το παραμικρό κέρδος γι’ αυτούς. Η παγίδα βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο.

Γνωρίζει ο Χριστός ότι οι βασιλιάδες έχουν την τάση να κυριεύουν κι ότι αυτός είναι ο μεγαλύτερος πειρασμός. Όταν δίνει δικαιώματα, όπως αρμόζει σ’ έναν κύριο, αυτόν τον πειρασμό τον κάνει ακατανίκητο. Μοιράζουν οι μαθητές Του γνώση, που έρχεται σε σύγκρουση με τα δικαιώματά τους κι αυτό θέτει τις βάσεις για την εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Λόγος του Χριστού θα πρέπει να υπάρχει και να φαίνεται, αλλά να μην αγγίζεται. Όπως οι Ιουδαίοι είχαν τις Εντολές, αλλά δε γνώρισαν τη Λύτρωση εξαιτίας των αθλίων, έτσι κι οι χριστιανοί θα έπρεπε να πέσουν στην ίδια παγίδα. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν οι Ιουδαίοι. Έπρεπε να υπάρχει έτοιμη γνώση αθλίων εκλεκτών, που θα είχε τη δυνατότητα να συντηρήσει ανέπαφη την τέλεια γνώση του Θεού, όσο διάστημα απαιτούσε το Σχέδιο του Θεού. Αυτός ήταν ο λόγος που το σύνολο των μαθητών του Χριστού ήταν Ιουδαίοι και δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας. Ο Χριστός έδειξε πόσο εκτιμούσε τους Έλληνες στο Λόγο Του κι αυτό είναι που δημιουργεί κατ’ αρχήν υποψίες για τον αποκλεισμό τους.

Ο κόσμος μέσα στον οποίο έζησε ο Χριστός ήταν μία μείξη Ελλήνων κι Ιουδαίων. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν προσπάθησε να εντάξει στην ομάδα των μαθητών Του τους Έλληνες, αλλά αντίθετα προσπάθησε να τους αποφύγει με κάθε θυσία. Αυτό έγινε για τους εξής λόγους: οι Έλληνες είχαν τη γνώση, που θα τους επέτρεπε όχι μόνο να κατανοήσουν τη διδασκαλία του Χριστού, αλλά και να ρωτήσουν πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να ερωτηθούν. Ένα άλλο επικίνδυνο χαρακτηριστικό είναι ότι δε σέβονται ιεραρχίες. Ο Έλληνας αγαπάει αυτόν, που του δίνει γνώση, αλλά δε σέβεται ούτε υπακούει σε κάποιον, που έχει την ίδια μ’ αυτόν γνώση, επειδή έτυχε να επιλεχτεί πρώτος. Εξαιτίας της αγάπης που αναπτύσσουν και λόγω της παιδείας τους, ήταν άκρως επικίνδυνοι για το Μυστικό Σχέδιο.

Σίγουρα κατά τη Σταύρωση του Χριστού θα πολεμούσαν μέχρι αυτοθυσίας τους άθλιους και για να τιμήσουν το νεκρό Φίλο τους, θα έκαναν ό,τι ακριβώς τους είπε. Όμως όλα αυτά είναι επικίνδυνα γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται ο διάβολος κι αυτό πρέπει να γίνει στον κατάλληλο χρόνο και όχι νωρίτερα. Οι Έλληνες μαθητές σίγουρα θα βρίσκονταν στο χώρο της θυσίας και θα μετρούσαν απουσίες κατηγορώντας τους δειλούς και στερώντας τους κάθε πιθανότητα επιβίωσης μέσω πνευματικών δικαιωμάτων. Θ’ αγαπούσαν τον Ιωάννη που αγαπούσε ο Χριστός, αλλά δε θα ήταν δυνατό να κρατήσουν τη δική του ήρεμη στάση έναντι των άλλων. Κι αν ακόμα για τον οποιονδήποτε λόγο δε συνέβαιναν όλα αυτά, ήταν αδύνατο να υπάρξει εξέλιξη του Σχεδίου, αν ανάμεσα στους μαθητές ήταν Έλληνες. Στόχος ήταν ο εξιουδαϊσμός της παγκόσμιας κοινωνίας και οι Έλληνες μισούσαν αυτό το σύστημα. Θα έβλεπαν καθαρά ότι τα όσα διδάσκουν οι Ιουδαίοι, οδηγούν στην κατάσταση, που σταύρωσε τον τέλειο Φίλο τους και θα πολεμούσαν. Εξάλλου εξαιτίας της ανώτερης παιδείας τους θα ήταν αυτοί πάνω στους οποίους θα στηριζόταν το σύνολο της χριστιανικής κοσμοθεωρίας κι αυτό ήταν αδύνατο να επιτραπεί.

Ήταν αναγκαίο όλοι οι μαθητές να είναι Ιουδαίοι κι επιπλέον φτωχοί καθώς και σε μία ηλικία κατάλληλη, ώστε να είναι εύκολα θύματα και του πλούτου και της πορνείας. Θα έπρεπε να βλέπουν καθαρά μπροστά τους το σύνολο των όσων επιθυμεί ο άνθρωπος και μέσω των δικαιωμάτων να υπάρχει η δυνατότητα απόκτησής τους. Από τη στιγμή που δίνει αυτά τα δικαιώματα ο Χριστός και τους προσανατολίζει προς τον παγκόσμιο προσηλυτισμό, τα πάντα αρχίζουν κι εξελίσσονται βάσει του Σχεδίου. Οι Ιουδαίοι μαθητές Του από τη στιγμή που η γνώση τους είναι διαφορετική από των υπολοίπων Ιουδαίων, θέτουν εαυτούς εκτός έθνους και δε δίνεται η παραμικρή μάχη εντός ιουδαϊκού συστήματος, αποτέλεσμα της οποίας θα ήταν η αλλαγή ορισμένων στοιχείων. Οι μαθητές αποκόπτονται από το έθνος που τους γέννησε και υιοθετούν πλήρως την Παλαιά Διαθήκη, χωρίς ν’ αλλάξουν το παραμικρό.

Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς τώρα, είναι η ταυτότητα του διαβόλου. Ο διάβολος βρίσκεται ανάμεσα στους μαθητές κι αυτό είναι βέβαιο από τη στιγμή που ο Ίδιος ο Χριστός το αποκαλύπτει: (Ιωάν. 6.70-6.71) “ουκ εγώ υμάς τους δώδεκα εξελεξάμην; και εξ υμών εις διάβολος εστίν.” (Δέν διάλεξα εγώ εσάς τούς δώδεκα; Καί όμως ένας από εσάς είναι ο διάβολος.). Ο Ιωάννης βέβαια εξηγεί ότι αυτός είναι ο Ιούδας, αλλά αυτό είναι καθαρά δική του υπόθεση. Ο Ιωάννης αγνοεί, όπως κι όλοι οι άλλοι, την αποστολή του Χριστού κι επίσης δεν έχει τη γνώση του μέλλοντος. Ο Χριστός σ’ άλλο σημείο λέει επίσης: (Ιωάν. 13.10) “και υμείς καθαροί έστε, αλλ’ ουχί πάντες.” (καί σείς καθαροί είσθε αλλ’ όχι όλοι.). Και πάλι ο Ιωάννης συμπληρώνει με τη δική του άποψη. Οι μαθητές του Χριστού ήταν στο σύνολο τους Ιουδαίοι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί ο Ίδιος γνωστοποιεί την άποψή Του για την αναγκαιότητά τους αλλά και τα αισθήματά Του απέναντι σ’ αυτούς. Οι Ιουδαίοι σύμφωνα με το Χριστό είναι αυτοί που φέρνουν τη Σωτηρία, αλλά είναι οι ίδιοι που ο Χριστός αναφέρει ως εξής: (Ιωάν. 18.36) “η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου. ει εκ του κόσμου τούτου ην η βασιλεία η εμή, οι υπηρέται αν οι εμοί ηγωνίζοντο, ίνα μη παραδοθώ τοις Ιουδαίοις.” (Η δική μου η βασιλεία δέν είναι από τόν κόσμο τούτον. Εάν η βασιλεία μου ήτο από τόν κόσμον τούτον, οι υπηρέται μου θά ηγωνίζοντο διά νά μήν παραδοθώ εισ τούς Ιουδαίους,). Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία μόνο για κάποιον, που έχει γνώση. Ο Βασιλεύς και μάλιστα ο ιδανικός όπως αρμόζει στο Χριστό, κατ’ αρχήν δεν παραδίδεται στους Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι γνωρίζουν μόνον την έννοια του “κυρίου” και τον πραγματικό Βασιλέα τον εξοντώνουν μετατρέποντάς τον σε Κύριο.

Τα παιδιά μίας κοινωνίας που γνωρίζει μόνον την έννοια του “κυρίου” δεν μπορούν ν’ αναπτύσσουν φιλίες μεταξύ τους. Το παιδί του κυρίου θα είναι ανώτερο από το παιδί του δούλου κι αυτό απαγορεύει την ανάπτυξη φιλίας. Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, γιατί θα πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε τι συμβαίνει μέσα σ’ αυτήν την ομάδα των δεκατριών ανθρώπων και πώς λειτουργεί. Η έννοια της φιλίας κατ’ αρχήν δεν υπάρχει. Ο Χριστός είναι γι’ αυτούς, είτε Κύριος είτε Διδάσκαλος. Δεν είναι σε καμία περίπτωση φίλος κι αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η ομάδα λειτουργεί κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα καθ’ όλη την πορεία του Χριστού και μόνον όταν ο Κύριος ετοιμάζεται για τη Θυσία κι αφού έχει παραδώσει τη γνώση Του αυτό καταργείται και τους ονομάζει φίλους.

Οι Απόστολοι δεν ήταν άνθρωποι που ο Χριστός αγαπούσε ως φίλος κατά τα πρότυπα των φιλιών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Ο Χριστός ήταν Κύριος και τους διάλεξε γιατί έπρεπε να πραγματοποιήσει την αποστολή Του. Ήξερε τον καθένα κι ως Κύριος γνώριζε τι να περιμένει από τον καθένα. Ο μόνος πραγματικός φίλος του Χριστού υπήρξε ο Ιωάννης, που ο Χριστός τον αγάπησε πραγματικά, και τον τίμησε με την αγάπη του Φίλου και όχι μόνον με την αγάπη του Κυρίου. Ο κύριος αγαπά τους δούλους μ’ άλλα κριτήρια απ’ ό,τι ο φίλος το φίλο. Ο κύριος μπορεί ν’ αγαπά ακόμα και τον πιο άθλιο, όταν κάνει τη δουλειά που πρέπει να κάνει, ακόμα κι αν τον απεχθάνεται ως άνθρωπο. Ο κύριος όμως είναι άνθρωπος και η φιλία έχει σχέση με το χαρακτήρα του ανθρώπου και όχι με την ικανότητά του. Φίλος μπορεί να είναι κι ένας άνθρωπος, που δεν μπορεί να φέρει σε πέρας καμία αποστολή. Ο Ιωάννης ήταν ικανός άνθρωπος, και καλός χαρακτήρας, ο Χριστός τον αγαπούσε ως πραγματικό φίλο, αλλά ως Κύριος έδωσε την εντολή στον Πέτρο να βόσκει τα αρνιά Του.

Όλες αυτές οι καταστάσεις οδηγούν σε συγκεκριμένα αποτελέσματα, που είναι προϊόν ιουδαϊκής νοοτροπίας. Αν δεν ήταν Ιουδαίοι, ο Ιωάννης θα είχε τον πρώτο λόγο και κανένας άλλος. Αν δεν ήταν Ιουδαίοι, ο καθένας θα έγραφε την προσωπική του άποψη πάνω στα γεγονότα και δε θα ευθυγραμμιζόταν με την άποψη αυτού από τον οποίο πήρε την εντολή. Το σύνολο της συμπεριφοράς των Αποστόλων και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Θυσίας, εξαιρουμένου του Ιωάννη δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν παιδιά του συστήματος, που τους γέννησε. Ήταν γνήσιοι Ιουδαίοι. Δεν ήταν επαναστάτες που η ιδεολογία τούς έφερε τον έναν κοντά στον άλλο. Ήταν άνθρωποι που είχαν συμβιβαστεί και για ν’ ακολουθήσουν το Χριστό θα έπρεπε να τους δοθούν υποσχέσεις. Δεν ήταν οι άνθρωποι που γοητεύθηκαν από την προσωπικότητά Του κι έγιναν φίλοι του. Ήταν πονηροί άνθρωποι, που ακολουθούσαν κάποιον, που τους είχε υποσχεθεί θρόνους σε βασιλείες.

Ο Πέτρος δε ρωτά το Χριστό απευθείας, όπως πρέπει να κάνει ένας φίλος, αλλά ρωτά τον Ιωάννη, που είναι φίλος του Χριστού και ιεραρχικά ισοδύναμος, αν όχι κατώτερος απ’ αυτόν. Αν εξαιρέσει κάποιος την αυτοθυσία, που διακρίνει τους φίλους μεταξύ τους, ο μόνος λόγος να ριψοκινδυνέψει κάποιος οτιδήποτε, είναι η ασφάλεια της γνώσης. Ο Ιωάννης ακολούθησε το Χριστό καθ’ όλη τη διάρκεια και της δίκης και της Θυσίας. Ο Ιωάννης ήταν φίλος του Χριστού κι αυτό θα το έκανε, είτε ο Χριστός ήταν ο πραγματικός Υιός του Θεού είτε οποιοσδήποτε άλλος. Οι υπόλοιποι όμως εκτός από πονηροί ήταν κι άπιστοι. Όταν κάποιος ακολουθεί το Χριστό και βλέπει τη δύναμή Του, είναι αδύνατο να φοβάται οποιοδήποτε ρίσκο. Όμως όλοι αυτοί προτίμησαν να κρυφτούν αποκαλύπτοντας την απιστία τους. Δεν πίστεψαν ποτέ στο Χριστό και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το κέρδος που θα είχαν. Αν δεν εμφανιζόταν μετά την Ανάστασή Του να τους δώσει δύναμη, θα Τον είχαν εγκαταλείψει και Αυτόν και το Λόγο Του. Δε θα ήταν γι’ αυτούς τίποτε παραπάνω παρά ένας φαντασιόπληκτος, που στο τέλος πλήρωσε με τη ζωή Του την τόλμη Του.

Ο αναγνώστης διαπιστώνει εδώ ότι ξεκινάμε ανάποδα κι αντί να δούμε πώς λειτουργεί η ομάδα κι επομένως τ’ αποτελέσματα, βλέπουμε πρώτα τ’ αποτελέσματα. Όλα αυτά γίνονται, γιατί ο Χριστός γνωρίζει εκ των προτέρων το τι θα συμβεί κι αυτή η γνώση Του επηρεάζει τη συμπεριφορά Του μέσα στην ομάδα. Είναι αδύνατο να φερθεί σαν φίλος τη στιγμή που γνωρίζει ότι οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν από φιλίες και πως, ό,τι κι αν τους δώσει, δεν μπορεί ν’ αλλάξει τη μετά το θάνατό Του συμπεριφορά τους. Όλα αυτά γεννούν τέτοια ένταση μέσα στην ομάδα, που μερικές φορές αγγίζει το μίσος. Ο Χριστός μισεί ως άνθρωπος τους Ιουδαίους μαθητές Του, αλλά είναι υποχρεωμένος να δώσει σ’ αυτούς τα δικαιώματα. Εδώ κάποιος θ’ αμφισβητήσει την έννοια “μίσος” και θ’ αμφιβάλλει για τα γραφόμενα. Η απάντηση όμως υπάρχει μέσα στις Γραφές κι είναι τέλεια: (Ματθ. 26.7-26.10) “προσήλθεν αυτώ γυνή αλάβαστρον μύρου έχουσα βαρυτίμου, και κατέχεεν επί την κεφαλήν αυτού ανακειμένου. ιδόντες δε οι μαθηταί αυτού ηγανάκτησαν λέγοντες. εις τί η απώλεια αύτη; ηδύνατο γαρ τούτο το μύρον πραθήναι πολλού και δοθήναι τοις πτωχοίς.” (ήλθε πρός αυτόν μία γυναίκα η οποία εκρατούσε ένα αλαβάστρινον δοχείον, μέ πανάκριβον μύρον, καί τό έχυσε εις τό κεφάλι του, ενώ αυτός ήτο εις τό τραπέζι. Όταν είδαν αυτό οι μαθηταί, αγανάκτησαν καί είπαν, “Γιατί νά γίνη η σπατάλη αυτή; Θά μπορούσε νά πωληθή τό μύρον διά μεγάλον ποσόν καί νά δοθή εις τούς πτωχούς”.). Ο Υιός του Θεού, ο τέλειος Χριστός, ετοιμάζεται για τη Θυσία υπέρ των ανθρώπων και οι άθλιοι βλέπουν σπατάλη σε μία πράξη, που δείχνει αγάπη. Ο όμορφος Χριστός προσφέρει τη ζωή Του για τη Σωτηρία των ανθρώπων και οι θλιβεροί δούλοι “αγανάκτησαν” δήθεν για τα χαμένα χρήματα, που θα δίνονταν προς ενίσχυση των φτωχών.

Ο Υιός του Θεού για να βοηθήσει τους ανθρώπους δε γεύτηκε τίποτε στη ζωή Του και για μερικά ψωρολεφτά Τον βυθίζουν στη στεναχώρια. Έπρεπε ο Ίδιος να εξηγήσει ότι αυτά τα χρήματα δε σώζουν τους φτωχούς και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι ν’ αποκαλύψουν την αγάπη της γυναίκας. Πώς θα αισθανόταν ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό το συμβάν; Είναι σαν να οδηγείται κάποιος στην κρεμάλα για να σωθούν οι φίλοι του και οι ίδιοι να μην του δίνουν να φάει με το σκεπτικό ότι θα χαραμιστεί η τροφή. Αυτοί ήταν οι μαθητές, άθλιοι, ψεύτες, βρωμεροί κι υποκριτές. “Εμείς τι θα απολαύσομεν Κύριε;”. Είχαν απαίτηση ν’ απολαύσουν βασιλείες, όχι επειδή αγάπησαν το Θεό, αλλά επειδή παράτησαν τις βάρκες τους.

Όλα αυτά τα γνώριζε ο Χριστός κι ανεχόταν μετά βίας τους μαθητές του. Οι Ιουδαίοι μαθητές Του ήταν οι μόνοι, που μπορούσαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή γιατί, ενώ συνυπήρχαν με το Θεό, που τους έδωσε τα πάντα, δεν τον αγάπησαν και δεν έγιναν φίλοι Του. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι αδύνατο να γίνουν φίλοι και μεταξύ τους. Ήταν αδύνατο μέσα σε μία τέτοια ομάδα ο άθλιος Πέτρος, που πήρε την πρωτοκαθεδρία, να δεχτεί να γίνει φίλος με τους υπόλοιπους. Ένας φτωχός και μίζερος άνθρωπος είναι αδύνατο να μην εκμεταλλευτεί την εξουσία, που τού δίνεται. Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο διάβολος δεν είναι άλλος παρά ο Πέτρος, που ανέλαβε το σύνολο των εξουσιών, που δόθηκαν από τον Κύριο.

Αυτό που πρέπει ν’ ανακαλύψουμε εμείς είναι πώς μέσα στις Γραφές αποκαλύπτεται αυτό. Από τη στιγμή που ο Ιούδας είναι ο μόνος μαθητής, που θεωρητικά υπέπεσε σε παράπτωμα, θα πρέπει κατ’ αρχήν να εξετάσουμε την περίπτωση του. Οι ευαγγελιστές είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι αυτός είναι ο διάβολος, γιατί αυτός παρέδωσε τον Κύριο. Ο Ιούδας αποκλείεται να είναι ο διάβολος, γιατί ο Χριστός αφήνει πίσω Του γνώση. Σατανά ονομάζει τον Πέτρο όταν προλέγει το θάνατό Του κι αυτό γιατί ο Πέτρος Του εύχεται να μη συμβεί αυτό. (Ματθ. 16.22-16.23) “ιλεώς σοι, Κύριε. ου μη έσται σοι τούτο. ο δε στραφείς είπε τω Πέτρω. ύπαγε οπίσω μου, Σατανά. σκάνδαλον μου ει. ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων.” (“Ο Θεός νά σού φανεί σπλαχνικός, Κύριε, ώστε νά μήν σού συμβή τούτο”. Αυτόσ δέ εστράφη εις τόν Πέτρον καί είπε, “Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά… μού είσαι σκάνδαλον, διότι δέν σκέπτεσαι τά αρεστά εις τόν Θεόν αλλά τά αρεστά εις τούς ανθρώπους”.). Σκάνδαλο είναι για το Χριστό και σατανάς αυτός, που επιθυμεί να συμβούν αυτά που η ανθρώπινη λογική τού επιβάλλει. Ο Ιούδας, από τη στιγμή που είναι επιθυμία του Χριστού η Θυσία, είναι αδύνατο να είναι ο σατανάς. Κάποιος έπρεπε να τον προδώσει “εν ζωή” κι αυτός ήταν ο Ιούδας. Εξίσου σημαντικό στοιχείο είναι κι αυτό που δίνει ο Ίδιος ο Χριστός γι’ αυτόν, που θα τον παρέδιδε. (Ματθ. 26.24) “ο μεν Υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού. ουαί δε τω άνθρωπω εκείνω δι’ ου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδοται. καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος.” (Καί ο μέν Υιός τού ανθρώπου πηγαίνει καθώς είναι γραμμένον δι’ αυτόν, αλλοίμονον όμως εις τόν άνθρωπον εκείνον, διά τού οποίου ο Υιός τού ανθρώπουπαραδίδεται. Θά ήτο καλύτερα διά τόν άνθρωπον εκείνον εάν δέν είχε γεννήθη.).

Σύμφωνα με το Χριστό, ο άνθρωπος, που θα τον παραδώσει θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Αυτό όμως είναι εκτός λογικής για την περίπτωση του Ιούδα. Ο Ιούδας αυτοκτόνησε κι αυτό σημαίνει συνειδητή επιλογή. Μπορεί να μετάνιωσε για την πράξη του, αλλά όχι για την ώρα που γεννήθηκε. Ήταν τυχερός που γεννήθηκε και γνώρισε τον Ίδιο του το Θεό. Ήταν τυχερός που είδε το Πρόσωπο που τόσα εκατομμύρια ανθρώπων λαχτάρησαν. Αυτοκτόνησε μετανιώνοντας για την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκε την προδοσία.

Για να μετανιώσει κάποιος που γεννήθηκε, εξαιτίας κάποιων επιλογών που ακολούθησε στη ζωή του, θα πρέπει να οδηγηθεί σε τραγική κατάσταση από παράγοντες που δεν ελέγχει. Όπως για παράδειγμα η σταύρωση… όταν σταυρώνουν κάποιον παρά τη θέλησή του, μετανιώνει πραγματικά την ώρα και τη στιγμή, που γεννήθηκε. Ο Πέτρος πληρεί αυτές τις προϋποθέσεις, γιατί πάνω στο σταυρό μετάνιωσε πραγματικά, που γεννήθηκε και γνώρισε τον Υιό του Θεού. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο όταν ο Ιούδας ρωτά το Χριστό αν είναι αυτός, ο Χριστός του απαντά “συ είπας”. Ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι ο Ιούδας ήταν αυτός, που θα τον παρέδιδε. Ο Χριστός ως άνθρωπος παραδόθηκε στους Ιουδαίους να Τον σταυρώσουν, αλλά αυτός που τον παραδίδει πραγματικά, είναι αυτός, που παραδίδει το Λόγο Του στους άθλιους, μ’ αποτέλεσμα να καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Το Λόγο Του μπορεί να τον παραδώσει μόνον αυτός, που έχει δικαιώματα πάνω σ’ αυτόν κι αυτός είναι ο Πέτρος. Ο Χριστός λέει ότι αυτός, που θα τον παραδώσει είναι αυτός, που θα πάρει απ’ αυτόν τον άρτο, που θα βουτήξει στον οίνο. Άρτος και οίνος = Πνευματικά δικαιώματα = 70. Ο Χριστός μισούσε θανάσιμα τον Πέτρο κι αυτό εξαιτίας της υποκρισίας του. Είναι ο μόνος που τον χαρακτήρισε ο Χριστός σατανά. Είναι αυτός, που τολμά να τον επιπλήξει και προκαλεί την οργή του. Είναι ο κλασικός θρασύδειλος, άπιστος άνθρωπος, που είναι ανάξιος και ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Όταν ο Χριστός περπάτησε στη λίμνη, του έδωσε την ευκαιρία να δείξει την πίστη του κι αυτός δείλιασε “ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;”. Είναι τόσο άθλιος και τόσο δειλός, ώστε προκαλεί ακόμα και την ειρωνεία του Χριστού.

Ο Χριστός ποτέ δεν ειρωνεύεται κι όμως ο Πέτρος το κατάφερε αυτό. (Ιωάν. 13.38) “την ψυχήν σου υπέρ εμού θήσεις;” (Τήν ζωήν σου θά θυσιάσης γιά μένα;). Ποιος; Ο Πέτρος. Ο άνθρωπος που φοβόταν να πάει κοντά στο Χριστό κατά τη Σταύρωση. Ο άπιστος που, αν πίστευε, θα γνώριζε ότι τίποτε δεν μπορεί να τον αγγίξει, από τη στιγμή που αναλάμβανε αποστολή του Θεού. Ο άνθρωπος που κατάφερε κι εξόργισε το Χριστό ακόμα και την ύστατη ώρα της Παράδοσης. Έδειξε τον αντρισμό του και τη γενναιότητά του με τον τρόπο που το δείχνουν τα ζώα… όπως ο σκύλος επιτίθεται σε πιο αδύναμο σκύλο και ποτέ σε λιοντάρι: έβγαλε το μαχαίρι του κι έκοψε το αυτί ενός φτωχού δούλου. Ο γενναίος Πέτρος έδειξε την αξία του εναντίον ενός ανθρώπου του οποίου οι πράξεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκτέλεση εντολών άλλων. Έκανε κακό σ’ ένα φτωχό άνθρωπο κι όταν έπρεπε να δείξει γενναιότητα φοβόταν τις ερωτήσεις ενός μικρού κοριτσιού. Μέσα στ’ ανάκτορο του αρχιερέα, τα ζώα χτυπούσαν το Χριστό κι ο Πέτρος κρυβόταν στην αυλή. Πόσο μπορούσε να μισεί ο Χριστός τον Πέτρο, όταν τα γνωρίζει όλα αυτά; Όταν γνωρίζει ότι θα τον αρνηθεί; Όταν γνωρίζει ότι θα πληγώσει ένα φτωχό δούλο αποδεικνύοντας τη “γενναιότητά” του; Όταν γνωρίζει ότι επί αιώνες θ’ απολαμβάνει τιμές αγίου; Ορκίζεται και καταριέται ο άθλιος για ν’ αποδείξει ότι δε γνωρίζει το Χριστό κι είναι ο θεματοφύλακας των όρκων των χριστιανών.

Ο Ιωάννης όμως ο φίλος δε φοβήθηκε τίποτε. Μπήκε στ’ ανάκτορο κι ακολούθησε το φίλο του στη Θυσία. Κανένας και τίποτε δεν τόλμησε να τον αγγίξει. Πέθανε μέσα σε βαθιά γεράματα και θα μείνει αθάνατος μέσα στους αιώνες. Την αθανασία αυτήν τού την έδωσε ο φίλος Του, γιατί τον αγάπησε, μέσω της Αποκάλυψης. Όταν οι λόγοι των αθλίων θα πεταχτούν στα σκουπίδια αφήνοντας θέση μόνο στο Λόγο του Χριστού ο Ιωάννης θα στέκεται δίπλα Του, γιατί η Αποκάλυψη είναι αληθινή και γραμμένη από το χέρι του.

Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την εξουσία του Πέτρου πάνω στους μαθητές θα πρέπει να δει τις διαφορές μεταξύ των Ευαγγελίων. Οι άλλοι Ευαγγελιστές δε γράφουν τίποτε απολύτως για την παρουσία του Ιωάννη καθ’ όλη τη διάρκεια του βασανισμού, αλλά και της Θυσίας. Δε γράφουν επίσης και τ’ όνομα αυτού που μαχαίρωσε το δούλο, ενώ είναι πολύ βασικό από τη στιγμή που ο Χριστός αναφέρει ότι αυτός, που σκοτώνει με μαχαίρι θα σκοτωθεί με μαχαίρι. Επιπλέον η δήθεν προστασία από την πλευρά τού Πέτρου σ’ αυτήν τη φάση, πάλι αποκαλύπτει την ταυτότητα του διαβόλου, γιατί ο Χριστός εκείνη την ώρα πίνει από το ποτήρι που Του προσφέρει ο Πατέρας. Αν δεν ελέγχονταν από τον Πέτρο οι Ευαγγελιστές, αυτό το συμβάν έπρεπε οπωσδήποτε να το αναφέρουν, από τη στιγμή που ο Πέτρος, όταν αρνείται το Χριστό, τον αρνείται σε συγγενή του δούλου. Ο Πέτρος είναι ο διάβολος και γι’ αυτό ο Χριστός φροντίζει να εκμαιεύσει απ’ αυτόν απόψεις, που το αποδεικνύουν. Ο Χριστός χρειάζεται οπωσδήποτε για την αποστολή του το διάβολο κι αυτό είδαμε γιατί. Απ’ αυτό το σημείο είναι αναγκαίο εμείς να δούμε πώς λειτουργεί ο διάβολος, ώστε να κριθεί κι αυτός κι ο Κύριος.

Ο διάβολος είναι πάντα ταυτισμένος με την έννοια “Βασιλεύς”. Για ν’ αναπτυχθεί, θα πρέπει να δρα κατ’ αρχήν ευεργετικά και κατόπιν να κυριεύει. Ο Χριστός γνωρίζει πώς λειτουργεί ο Βασιλεύς και γι’ αυτό φροντίζει να δώσει τις κατάλληλες εντολές. Οι βασιλιάδες από την εποχή των διαδόχων του Αλεξάνδρου, κατακυριεύουν τους ανθρώπους κι αυτό για το Χριστό είναι ανεπίτρεπτο. Ο Χριστός φροντίζει επίσης να ενημερώσει τους ανθρώπους ότι τα πάντα πρέπει ν’ αποδίδονται εκεί που πρέπει και όχι εκεί που επιθυμούν οι άθλιοι. Αυτά που είναι ν’ αποδοθούν στον Καίσαρα να τού αποδοθούν κι αυτά που είναι ν’ αποδοθούν στο Θεό να Τού αποδοθούν επίσης. Οι φόροι δεν ενδιαφέρουν σε καμία περίπτωση το Θεό. Στην περίπτωση όμως αυτήν έχουμε ένα λεπτό σημείο: ο Χριστός διαχωρίζει τα όσα πρέπει ν’ αποδίδονται στο Θεό απ’ αυτά του Καίσαρος, αλλά δεν εξηγεί σ’ εκείνο το σημείο ότι ο Καίσαρας ως βασιλιάς, πρέπει μόνο να ευεργετεί και όχι να ευεργετείται μέσω των φόρων. Ο βασιλιάς, από τη στιγμή που εισπράττει φόρους, παίρνει την ευκαιρία να γίνει κύριος εφόσον αντλεί πλούτο. Ισχύς του δεν είναι η αγάπη του λαού και η γνώση του, αλλά ο στρατός του, που συντηρείται με χρήματα που κλέβει, αφού οι φόροι που δίνονται αναγκαστικά, είναι κλοπή και όχι συνεισφορά των ευεργετούμενων.

Όλα αυτά τα γνωρίζει ο Χριστός και τα έχει πει. Δημιουργώντας όμως το διάβολο, που δρα ως βασιλιάς αυτού του είδους, καταφέρνει κι εκμαιεύει από τον Πέτρο την άποψή του. Τι φρονείς Σίμων; (Ματθ. 17.25) “τι σοι δοκεί, Σιμών; οι βασιλείς της γης από τινών λαμβάνουσι τέλη η κήνσον; από των υιών αυτών η από των αλλοτρίων. Λέγει αυτώ ο Πέτρος. από των αλλοτρίων. εφη αυτώ ο Ιησούς. άραγε ελεύθεροι εισίν οι υιοί. ίνα δε μη σκανδαλίσωμεν αυτούς, …” (Τί φρονείς, Σίμων; Οι βασιλείς τής γής από πού παίρνουν δασμούς ή φόρον; Από τά παιδιά τους ή από τούς ξένους; Ο Πέτρος τού λέγει, “Από τούς ξένους”. Είπε εις αυτόν ο Ιησούς, “Επομένος τά παιδιά είναι ελεύθερα. Αλλά διά νά μή τούς σκανδαλίσωμεν, …”). Ο Χριστός διαφωνεί με την άποψη του Πέτρου, αλλά λόγω αποστολής δε λέει τίποτε. Αφήνει όμως την άποψη του Πέτρου ως γνώση. Ο Αλέξανδρος ως ευεργέτης και τέλειος βασιλιάς, άνοιξε τα θησαυροφυλάκια της Βαβυλώνας και σκόρπισε πλούτο, για να διατηρήσει την εικόνα του. Αν φορολογούσε επιπλέον τους ανθρώπους για την πραγματοποίηση των όσων ήθελε, δε θα μπορούσε να εξιδανικεύσει την εικόνα του ως ευεργέτη. Από τη στιγμή που ο Κύριος θυσιάζεται και δίνει γνώση, αλλά και δικαιώματα σ’ άνθρωπο, αυτός ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος διάβολος. Έχει τέλεια γνώση, που σημαίνει ότι μπορεί να δρα ως Μεσσίας σ’ οποιονδήποτε χώρο και χρόνο, αφού η γνώση είναι θεϊκή και όχι ανθρώπινη κι επιπλέον μέσω των δικαιωμάτων μπορεί να κατακυριεύσει.

Ο διάβολος παρασέρνει όλους τους ανθρώπους με το Λόγο τού Κυρίου που είναι ο ιδανικός, αλλά ακριβώς την επόμενη στιγμή δρα ως Κύριος. Μιλά στους Έλληνες και τους εντυπωσιάζει με την ποιότητα του Λόγου και του Έργου του Χριστού. Αυτοί γοητεύονται κι αγαπούν το Χριστό, αλλά ο διάβολος τους θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη λατρεία αυτού του τέλειου Κυρίου την υποταγή στον ίδιο και τους άθλιους δούλους του. Το αίτιο που επιτρέπει την υποταγή ακόμα κι ελεύθερων ανθρώπων, είναι η ποιότητα του Κυρίου. Όταν ένας άνθρωπος διαβάζει το Λόγο του Χριστού γνωρίζοντας ταυτόχρονα και τη Θυσία Του, λόγω της αγάπης δε φοβάται να υποταχθεί στους δούλους Του. Δε γνωρίζει ότι ο Κύριος έχει γνώση των όσων θέλει να κάνει και ότι οι δούλοι είναι επιλογή, που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Ο καλός Κύριος μπορεί να εξεταστεί μόνο σε προσωπικό επίπεδο. Ο Χριστός ήταν καλός και τέλειος, αλλά ως Κύριο δεν μπορεί κάποιος να τον κρίνει, γιατί δε γνωρίζει τι ακριβώς επιθυμεί κι αν τον συμφέρει να ενταχθεί στο σώμα των δούλων Του. Οι δούλοι δεν είναι φίλοι Του, ώστε να υπάρχει η ασφάλεια της επιλογής των φίλων. Είναι δούλοι, που γνωρίζουν να κάνουν μία συγκεκριμένη δουλειά.

Ο Πέτρος δεν είναι φίλος του Χριστού, γιατί αν ήταν θα το αποδείκνυε ο ίδιος με την αυτοθυσία για το φίλο του κι ο Χριστός θα τον προστάτευε από κάθε κακό. Ο Πέτρος πήρε εντολές και του αποδόθηκε το αντίτιμο της εργασίας του. Πήρε δηλαδή, ως δούλος του Κυρίου, δόξα μεγαλύτερη κι απ’ όση φανταζόταν, αλλά πήρε, εξαιτίας των όσων προκάλεσε και την αντίστοιχη τιμωρία. Εκλεκτός του Κυρίου = 67 = Ολιγόπιστος = Σίμων Πέτρος = Καταραμένος όφις = Ανθρωποκτόνος = Τιμωρία του Θεού = Καταραμένη εκκλησία. Δούλος του Κυρίου = Λίμνη του πυρός = 66 = Λίθος μυλικός = Βιβλίον του θανάτου. Πέτρος = 36 = Ακάθαρτος.

Ο ελεύθερος άνθρωπος απέχει συστηματικά από το Λόγο του Χριστού. Βλέπει τους δούλους του Χριστού και μπερδεύεται. Δε διαβάζει το Λόγο, όπου μιλά για άθλιους δούλους. Δε διαβάζει για τον οικοδεσπότη, που άφησε το κτήμα του σε πανάθλιους δούλους, που δε διστάζουν να σκοτώσουν και το γιο του. Βλέπουν ότι ο Κύριος είναι απών και διαβάζουν ότι δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν… παρ’ όλ’ αυτά αφήνουν τις δικές τους και τις τύχες των παιδιών τους σε δούλους. Δε διαβάζουν ότι ο Κύριος θα επιστρέψει σ’ ανύποπτο χρόνο κι αυτοί, που θα πληρώσουν την απιστία θα είναι οι δούλοι, που χτυπούν τους συνδούλους τους. Όλα αυτά συμβαίνουν από τη στιγμή που ο άνθρωπος δε μένει κοντά στο Χριστό και κατά συνέπεια κοντά στον Πατέρα. Συμβαίνουν όταν παραδίδεται κάποιος στις διαθέσεις των δούλων ενός Κυρίου, του οποίου οι προθέσεις δεν είναι γνωστές. Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το σημείο είναι ότι ο Κύριος έδωσε στο διάβολο τη δύναμη να παρασύρει τους ανθρώπους κι αυτό δημιουργεί μία νέα κατάσταση.

Σ’ άλλο σημείο αναφέραμε ότι ο Χριστός επηρέασε όσο κανένας άλλος τη ζωή των ανθρώπων, κι επίσης ότι υπήρχαν κι άνθρωποι, που έζησαν την ίδια εποχή αλλά κι αργότερα, χωρίς να επηρεαστούν. Αυτό σημαίνει ότι, όπως και στην περίπτωση του Κρόνου, το θέμα είναι η θέση από την οποία βλέπει και ζει ο άνθρωπος τα γεγονότα. Ένας Ινδός ή ένας Ινδιάνος που έζησε εκείνη την εποχή, δεν είχε καμία σχέση με τα συμβαίνοντα. Ο κύριος κι οι δούλοι του επηρεάζουν μόνον τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ακτίνα επιρροής τους. Μετά τη Θυσία του Χριστού αυτοί ήταν ελάχιστοι, ενώ σήμερα είναι το σύνολο του Δυτικού κόσμου. Η λειτουργία του Σχεδίου γίνεται μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο κι αυτό, που αλλάζει είναι η επιφάνεια του χώρου στην οποία εφαρμόζεται. Ο Χριστός, από τη στιγμή που είναι Βασιλεύς και δίνει γνώση, εννοείται ότι και πάλι μας παραπέμπει στο προπατορικό αμάρτημα. Η ιδιότητα όμως του Κυρίου και μάλιστα του ιδανικού, μας οδηγεί σ’ ορισμένα συμπεράσματα, που επιβεβαιώνουν τη θέση μας για την αναγκαιότητα του διαβόλου. Ο Αλέξανδρος ήταν ο τέλειος βασιλιάς κι επίκεντρο της δύναμής του η Βαβυλώνα. Είδαμε πώς διαπράχθηκε το αμάρτημα και τι ακριβώς προέκυψε. Ο Χριστός όμως ως τέλειος Κύριος εμφανίζεται στην Ιερουσαλήμ με πλήρη δύναμη.

Βλέπουμε ότι υπάρχουν δύο κέντρα. Ο Υιός του Ανθρώπου έχει πάντα τις δύο ιδιότητές Του και είναι Βασιλεύς και Κύριος. Εμφανίζεται όμως δυο φορές, γιατί βασικό για την εξέλιξη του Σχεδίου είναι η εμφάνιση της κάθε ιδιότητας στο μέγιστο βαθμό. Όπως έγινε το αμάρτημα στη Βαβυλώνα, όπου ο Βασιλεύς ήταν τέλειος, αλλά ο Κύριος αρκετά αδύναμος, ώστε να αποβάλλει το σύνολο των ανθρώπων από τον Παράδεισο, έτσι πρέπει κατ’ αναλογία να συμβεί και στην Ιερουσαλήμ. Αδύναμος Βασιλεύς δεν υπήρξε ο Χριστός, αλλά ο ρόλος Του δεν ήταν ν’ αγωνιστεί ως βασιλιάς. Πρόσφερε στους Ιουδαίους λυτρωτική γνώση, αλλά η προσπάθεια Του δεν απέβλεπε στη Λύτρωσή τους παρά στη δωρεά αυτής της γνώσης. Θυσιαζόμενος κι αφήνοντας δικαιώματα, δημιουργεί τις προϋποθέσεις αμαρτήματος, αλλά αυτήν τη φορά ο Υιός του Ανθρώπου είναι Κύριος. Δημιουργεί το διάβολο, γιατί ο Ίδιος είναι Κύριος, συνεπώς “Δένδρον”, και η αποστολή Του μέχρι αυτήν τη φάση είναι η δημιουργία καρπών, πράγμα που είναι αδύνατο να επιτευχθεί από το διάβολο. Επιτρέπει στο διάβολο να κουλουριάζεται γύρω του και να βρίσκονται στη διάθεσή του οι καρποί του Κυρίου.

Ο όφις, ο Πέτρος, είναι πλέον ο διάβολος που μισεί και το Θεό και τους ανθρώπους. Προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους να γίνουν όμοιοι με το Θεό, όπως το επιτρέπουν οι καρποί του Κυρίου, όμως όχι όπως επιθυμεί ο Θεός, αλλά όπως επιθυμεί ο ίδιος. Η πτώση του διαβόλου αυτό ακριβώς είναι. Ο Πέτρος ωθεί τους ανθρώπους προς τη Θέωση, όπως νομίζει αυτός. Θέλει να κάνει αυτό που μόνον ο Θεός μπορεί. Η γυναίκα και πάλι παρασύρεται από τη γοητεία του καρπού και παρασύρει και τον άντρα. Η διαφορά όμως τώρα βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Κύριος είναι πανίσχυρος. Ο Χριστός είπε στους Ιουδαίους ότι είναι παιδιά του διαβόλου και ότι βρίσκονται στον κάτω κόσμο, σ’ αντίθεση προς Αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι το αμάρτημα αυτήν τη φορά δεν αφορά τους Ιουδαίους, που το έχουν ήδη πραγματοποιήσει, αλλά το σύνολο των ανθρώπων, που εντάσσονται στο ιουδαϊκό σύστημα του χριστιανισμού. Δίνει ο διάβολος σ’ ανθρώπους μη Ιουδαίους τον καρπό, αλλά μαζί μ’ αυτόν δίνει και την ιουδαϊκή φιλοσοφία. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται στον κάτω κόσμο, όπως είδαμε. Μπορούσαν να είναι παιδιά όμοια με της Αθήνας ή της Αλεξάνδρειας. Από τη στιγμή όμως που δέχονται το λόγο του Πέτρου, εξιουδαΐζονται. Σ’ αυτό το σημείο έρχεται ο Κύριος και τους αποβάλλει. Ένας Ιουδαίος που τότε έγινε χριστιανός δεν είναι δυνατό ν’ αποβληθεί, αφού βρίσκεται ήδη στον κάτω κόσμο. Όλοι οι υπόλοιποι όμως αποβάλλονται. Ένας Γάλλος που γίνεται εκείνη την εποχή χριστιανός δε γνώριζε τίποτε περί ιουδαϊκού συστήματος. Γοητεύεται από το Λόγο που του δίνει ο διάβολος και παρασέρνεται στο σύστημα. Ο Κύριος μισεί το σύστημα και τον αποβάλλει. Η αποβολή δε γίνεται επειδή ο Κύριος είναι κακός, αλλά επειδή αυτό το σύστημα είναι σταθερά στον κάτω κόσμο.

Η θεία σοφία εδώ αποκαλύπτεται. Αν ο διάβολος δεν υπήρχε, ο Χριστός θα έμενε ένας ασθενικός Βασιλεύς, που δε νίκησε τον ιουδαϊσμό. Δίνει όμως τεράστιες δυνάμεις στο διάβολο, για να επεκταθεί στο χώρο και όσο επεκτείνεται τόσο πιο πολλοί αποβάλλονται, εφόσον μεγαλώνει ο κάτω κόσμος. Η τελειότητα του Σχεδίου και η αγνότητα του Θεού και του Υιού Του αποδεικνύονται από τη στιγμή που ο Θεός στη μορφή του Χριστού γεύεται την οριακή αθλιότητα που είναι δυνατό να γευτούν οι άνθρωποι, δίνοντας παράλληλα γνώση, ώστε ν’ αποφύγουν τη θυσία όσο το δυνατόν πιο πολλοί. Ο Υιός δεν εξαιρεί τον Εαυτό Του, όπως θα έκανε ένας πονηρός κύριος. Ο Χριστός έζησε απόλυτα τη χειρότερη ζωή που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Έζησε φτωχός τη στιγμή που θα μπορούσε να γίνει βασιλιάς, έζησε ανάμεσα σε άθλιους τη στιγμή που φίλοι Του θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι άνθρωποι της εποχής Του. Όλα αυτά όμως έχουν απειροελάχιστη σημασία μπροστά στη μεγαλύτερη θυσία που μπορεί να κάνει ένας όμορφος κι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Έπρεπε οπωσδήποτε ν’ αρνηθεί τον έρωτα. Ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος, που γοήτευε τις γυναίκες κι αυτή η γοητεία ήταν γέννημα της άπειρης αγάπης Του προς αυτές. Έκλαψε ο Χριστός για τον έρωτα, όπως κλαίει ένας νέος άνθρωπος, που θέλει ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί, αλλά είναι υποχρεωμένος ν’ αρνηθεί. Ο έρωτας όμως ήταν απαγορευτικός γι’ Αυτόν, γιατί ήταν Κύριος. Ο Κύριος που έχει ως αποστολή να θυσιαστεί παραδίδοντας την εξουσία σε δούλους, δεν έχει δικαίωμα να φέρει στον κόσμο παιδιά. Η δύναμη του Κυρίου είναι η δυνατότητα ν’ αφήνει πίσω του δικαιώματα κι αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να τ’ αφήσει στα φυσικά παιδιά Του. Αυτό όμως δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει γιατί δε θα υπήρχε η δυνατότητα να δημιουργηθεί ο διάβολος.

Ένας άλλος εξίσου σημαντικός λόγος ήταν ο άπειρος σεβασμός του Θεού και του Υιού Του απέναντι στον κάθε άνθρωπο. Ο Χριστός, από τη στιγμή που γνώριζε την αποστολή Του και άρα τη Θυσία Του, δεν είχε κανένα δικαίωμα να παρασύρει ένα νεαρό κορίτσι στον έρωτά Του. Ο άνθρωπος που γίνεται “σάρκα μία” με το σύντροφό του πεθαίνει, όταν ο σύντροφος για τον οποιονδήποτε λόγο χάνεται. Ο τέλειος Χριστός μπορούσε ν’ απολαύσει τον τέλειο έρωτα, αλλά δεν μπορούσε να οδηγήσει στο θάνατο τη σύντροφό Του. Πώς θα μπορούσε να δει κάτω από το Σταυρό Του αυτήν, που τον αγάπησε ως “σάρκα μία” να πεθαίνει μαζί Του; Άνθρωπος δεν έχει πονέσει για τον έρωτα όπως ο Χριστός. Γνώριζε τους ανθρώπους και γνώριζε επίσης τον έρωτα. Αγαπούσε τις γυναίκες, όπως ο Θεός, που τις δημιούργησε και δεν τις ξεχώριζε. Δεν υπήρχαν γι’ αυτόν πόρνες ή μοιχαλίδες. Όλες ήταν δημιουργήματα του Θεού και τ’ άσχημα χαρακτηριστικά τους ήταν προϊόντα μίας άσχημης και μισητής κοινωνίας.

Ο βασιλιάς Αλέξανδρος απόλαυσε τα πάντα στη ζωή του, γιατί δεν ήταν Κύριος. Η αποστολή του ήταν ν’ αγωνιστεί μεν, αλλά χωρίς καμία στέρηση σ’ ό,τι αφορά την ανθρώπινη φύση. Κέρδισε άπειρη δόξα, χωρίς να στερηθεί τίποτε απολύτως. Ο θάνατός του σε νεαρή ηλικία ήταν άκρως απαραίτητος, γιατί δεν μπορούσε ν’ αφεθεί να εξουσιάσει. Αυτό όμως το τίμημα ήταν πολύ μικρό σε σχέση μ’ όσα απόλαυσε. Η ζωή του ως βασιλιά από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα τον έστελνε σίγουρα στον κάτω κόσμο, όπου δεν αξίζει για τον άνθρωπο να ζει. Το μεγαλείο του Χριστού βρίσκεται στο γεγονός ότι για χάρη των ανθρώπων έζησε το σύνολο της ζωής Του στον κάτω κόσμο, δεν απόλαυσε τίποτε απολύτως και θυσιάστηκε νεότατος. Μετά τη Θυσία του Χριστού αρχίζει και λειτουργεί η παγίδα του αμαρτήματος και συνεχώς μεγαλώνει η ακτίνα δράσης της. Από τη στιγμή όμως που υπάρχουν δύο κέντρα απ’ όπου εμφανίζονται οι δυνάμεις των δύο ιδιοτήτων, είναι θέμα χρόνου η διασταύρωσή τους. Από τον Αλέξανδρο και τη Βαβυλώνα ο Θεός, όπως είπαμε, επιδίωκε τη μεταφορά του συστήματος στη Δύση.

Αυτό δηλαδή που ήταν αποτέλεσμα του αμαρτήματος, ήταν η μετατόπιση του κέντρου. Ο τέλειος βασιλιάς είναι αυτός, που δίνει τον καρπό κι επομένως αμαρτωλοί διαπράττουν μετά τον Αλέξανδρο την αμαρτία. Η αμαρτία σύμφωνα με τη λογική είναι η Ρώμη, που δε θα υπήρχε ποτέ, αν δεν πραγματοποιούσαν οι άνθρωποι το αμάρτημα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Ρώμη = Αμαρτία = Ανομία = 24. Όταν γεννήθηκε ο Κύριος, οι άνθρωποι είχαν ήδη αμαρτήσει και η αμαρτία υπήρχε. Δεν μπορούσε ο Χριστός να γεννηθεί πριν την κοσμοκρατορία της Ρώμης. Ενώ όμως ο Βασιλεύς δίνει τον καρπό, ο Κύριος τον παράγει κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο τέλειος Βασιλεύς έδωσε έναν καρπό ατελή, ενώ ο τέλειος Κύριος παρήγαγε τον τέλειο καρπό και τον έδωσε σε ατελή βασιλιά. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό κι ο βασιλιάς είναι εγκατεστημένος στη Ρώμη, αυτό που είναι φυσικό ν’ ακολουθήσει, είναι ο διάδοχος του μεγάλου βασιλιά να έρθει σε επαφή με το διάβολο, ώστε η ισχύς τους λόγω κοινής φύσης να γίνει η μέγιστη. Και οι δυο μαζί είναι έτοιμοι πλέον να προσκυνήσουν τον τέλειο Κύριο, εφόσον μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο επιβιώνει ο ελέω Θεού βασιλιάς ή διάβολος.

Ήταν θέμα χρόνου, κάποιος αυτοκράτορας της Ρώμης να έρθει σ’ επαφή μ’ αυτούς, που είχαν την εξουσία πάνω στους χριστιανούς και ν’ ακολουθήσει η διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας. Ο ψευδό-Μέγας Κωνσταντίνος αυτό έκανε. Επειδή αδυνατούσε να επιβιώσει ως βασιλιάς, υιοθέτησε το χριστιανισμό. Προσκύνησε τον Κύριο αναγνωρίζοντας και τους δούλους του κι απόκτησε τον έλεγχο των κατώτερων τάξεων της αυτοκρατορίας. Η Νέα Ρώμη που ήταν η πόλη που αυτός ίδρυσε, έπρεπε να δημιουργηθεί πολλά χρόνια μετά την εποχή του Χριστού, γιατί ο διάβολος Πέτρος έπρεπε να θυσιαστεί στη Ρώμη της εξουσίας, που ήταν αδύναμη πνευματικά. Όλη η δύναμη και η αντοχή της Ρώμης στους μετά το Χριστό αιώνες στηρίζεται στα πνευματικά δικαιώματα του επισκόπου της, Πέτρου. Αν η ισχύς της Κωνσταντινούπολης συνοδευόταν απ’ αυτά τα δικαιώματα, θα μετέτρεπε τη Ρώμη σε περιφερειακό κέντρο, που ποτέ δε θα, ήταν δυνατό να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στον παγκόσμιο χώρο και ν’ ασκήσει την απόλυτη εξουσία στο Δυτικό κόσμο.

Οι άθλιοι δούλοι της Κωνσταντινούπολης ήταν πάντα υποχρεωμένοι να σέβονται και ν’ αναγνωρίζουν τα δικαιώματα αυτών, που κάθονταν στο θρόνο του Πέτρου. Δεν μπορεί κανένας να απαιτεί σεβασμό σε τέτοιου είδους δικαιώματα τη στιγμή που δε σέβεται, τουλάχιστον φαινομενικά, τα δικαιώματα των διαδόχων αυτού, που τα δίνει. Η προστασία της Ρώμης καθ’ όλη τη διάρκεια του εκχριστιανισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας απέβλεπε στο να δοθεί η δυνατότητα στο διάβολο να δράσει κατά τρόπο απόλυτο. Από τη στιγμή που πραγματοποιείται αυτή η ένωση, ο Κύριος, όπως κι ο διάβολος, μεγιστοποιούν τις δυνάμεις τους. Το Σχέδιο του Θεού τίθεται σε απόλυτη λειτουργία και με απόλυτα χαρακτηριστικά. Το δέντρο υπάρχει σε τέλεια μορφή, το ίδιο κι ο διάβολος. Ο καρπός είναι τέλειος και η γυναίκα ως σύστημα πανίσχυρη.

Απ’ αυτό το σημείο και πέρα διαπράττεται το αμάρτημα, που αφορά το σύνολο των ανθρώπων σχεδόν του πλανήτη και η τιμωρία αφορά το σύνολο τους. Ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο Κύριος και άρα ο Υιός της μοιχαλίδας. Από τη στιγμή που θυσιάζεται και δεν μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, το σύστημα που γεννιέται από τη γνώση Του, παίρνει απόλυτα χαρακτηριστικά μοιχαλίδας και άρα η Αθήνα = 21 = Άδης και η Αλεξάνδρεια = 45 = Άνω κόσμος, είναι απόλυτα ανεπιθύμητες και πρέπει να εξαφανιστούν. Ο κάτω κόσμος είναι πλέον τόσο ισχυρός, που δεν επιτρέπει στον υιό κανενός αλλού συστήματος να επιβιώσει και να πολεμήσει. Όπου εκτείνεται ο χριστιανισμός, ο διάβολος δεν επιτρέπει σε κανένα να τον αμφισβητήσει και να τον πολεμήσει. Τα πάντα από εκείνο το σημείο κι έπειτα οφείλονται σ’ αυτόν και ο Κύριος με την απουσία Του τιμωρεί τους αβοήθητους πλέον ανθρώπους, που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στον κάτω κόσμο γευόμενοι τον καρπό της γνώσης, που οδηγεί στο θάνατο.

Αυτό που πρέπει να διερευνήσουμε τώρα είναι η ύπαρξη των δυο κέντρων του χριστιανισμού και η διπλή κατάσταση, που προκύπτει, επειδή τα κέντρα ναι μεν είναι όμοια, αλλά όχι απόλυτα ίδια. Έχουμε δυο κέντρα πάνω στα οποία βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη τόσο ο Κύριος όσο κι ο διάβολος. Η χρησιμότητα των δυο αυτών κέντρων είναι πολλαπλή. Κύριος λόγος είναι η ύπαρξη των Ελλήνων. Στη Νέα Ρώμη τα δεδομένα είναι πιο σύνθετα, γιατί υπάρχει πιο πολλή γνώση κι επομένως είναι απαραίτητη η δημιουργία μίας ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου φιλοσοφίας του χριστιανισμού, που είναι δυνατό να εγκλωβίσει τους γενικά απείθαρχους Έλληνες. Σ’ ένα χώρο στον οποίο υπάρχει γνώση της φιλοσοφίας και της δημοκρατίας, όπως επίσης και του τελείου βασιλέως, είναι αδύνατο μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να περάσει ανεμπόδιστα η εικόνα του απολύτου μονάρχη ελέω Θεού Κυρίου. Ήταν αδύνατο μέσα σ’ αυτούς τους χώρους ν’ ασκηθεί εξουσία τύπου Βαβυλώνας. Η γνώση που συγκεντρώθηκε και δημιουργήθηκε στη Νέα Ρώμη, ήταν η γνώση που ήταν το απαραίτητο εφόδιο της εκκλησίας, για να επιβληθεί κατ’ αρχήν στην Ανατολή και στη συνέχεια και στη Δύση μετά το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης. Αν δεν υπήρχε αυτή η συγκεκριμένη γνώση η εκκλησία θα κατέρρεε μέσα σ’ ελάχιστο χρόνο μετά τη Γαλλική Επανάσταση.

Η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στα δυο αυτά κέντρα και που οφείλεται στη διαφορά γνώσης μεταξύ των πιστών, είναι η δυνατότητα των Ανατολικών να βλέπουν μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα των δεδομένων. Στη Νέα Ρώμη οι άνθρωποι που περιφέρονται στον Παράδεισο, βλέπουν και τα δύο δέντρα, ενώ στη Ρώμη το ένα. Ο άνθρωπος που είχε γνώση στην Ανατολή, έβλεπε καθαρά και το δέντρο της ζωής και το δέντρο της γνώσης. Το δέντρο της ζωής, δηλαδή το βασιλιά των Ελλήνων, το έβλεπε, γιατί η συνολική γνώση του τού επέτρεπε συγκρίσεις. Οι Έλληνες αλλά και γενικότερα οι Ανατολίτες, είχαν γευτεί τη μέθη που προκάλεσε ο Αλέξανδρος στο πέρασμα του.

Ο Χριστός ήταν ο Υιός του Κυρίου, αλλά ήταν και Βασιλεύς. Όσοι μπορούσαν να τον δουν ως Βασιλέα και να πάρουν τα όσα τους δίνει, γεύονταν την Αιώνιο Ζωή. Αυτός ο Βασιλεύς που μόνο δίνει, χωρίς να κρατάει πνευματικά δικαιώματα, δεν είναι πλέον Βασιλεύς των Ιουδαίων, αλλά Βασιλεύς των Ελλήνων. Οι ίδιοι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα να βλέπουν και το δέντρο της γνώσης, που είναι ο Κύριος των ανθρώπων, όπως τον πρόβαλε σθεναρά το σύστημα, που ήδη είχε υποστεί τις κατάλληλες μεταλλάξεις. Την εποχή των πατέρων της εκκλησίας και των φιλοσόφων, που εξακολουθούσαν να γεννιούνται, το αμάρτημα είχε ήδη διαπραχθεί, αλλά όχι απόλυτα.

Αυτό που συνέβαινε μπορούσε να το εξηγήσει μόνον Αυτός, που γνώριζε και δεν είναι άλλος από τον Κύριο. Ο Κύριος μετά το αμάρτημα καταράστηκε τους πρωτόπλαστους λέγοντας ορισμένα πράγματα. Κατ’ αρχήν από τη στιγμή που γεύτηκε ο άνθρωπος τον καρπό, γεύεται το θάνατο και η κατάρα τον στέλνει στον κάτω κόσμο. Κάτω κόσμος = Κατάρα του Θεού = 43. Ενώ αυτή είναι η κατάρα, ο Θεός συμπληρωματικά περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η εισαγωγή. Ο Θεός βάζει έχθρα ανάμεσα στους απογόνους της γυναίκας κι αυτούς του όφεως. Ο πρώτος θα πατάει το κεφάλι του όφεως, αλλά ο όφις θα τον δαγκώνει στη φτέρνα. Αυτό το δυσνόητο σημαίνει ότι, αν εμείς γνωρίζουμε ποια είναι η γυναίκα, γνωρίζουμε και τους γιους της. Η Αθήνα γεννά φιλοσόφους κι αυτοί έχουν τη δυνατότητα να πολεμήσουν τους γιους του πατριαρχικού συστήματος. Αυτοί έχουν την ισχύ να πατήσουν τον όφι ή άντρα στο κεφάλι, αλλά αυτός έχει τη δύναμη να τους δηλητηριάσει. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που το σύστημα έχει τη δυνατότητα αυτούς όλους να τους κάνει δούλους του μέσω της υπεραξίας.

Οι αριθμοί δείχνουν πως αυτό κρύβεται πίσω από την έννοια “Κεφάλι του όφεως”. Κεφάλι του όφεως = Δούλοι του Θεού = Άρχων του κόσμου = 59. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αιώνια, γιατί οι γιοι της γυναίκας κάποτε θα δηλητηριαστούν όλοι κι αυτό θα έχει ως συνέπεια το χαμό και της ίδιας της γυναίκας, που τους γεννά. Στη Νέα Ρώμη η κατάρα του Θεού απαίτησε κάποιο χρόνο, ώστε να είναι η απόλυτη κατάσταση. Αυτός ο χρόνος ήταν ο χρόνος, μέχρι του σημείου που το σύνολο των σοφών άρχισε να υπηρετεί την εκκλησία κι ως αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η παύση κάθε δραστηριότητας των Αθηνών. Από τη στιγμή που παύει να υπάρχει η Αθήνα, παύουν να γεννιούνται Έλληνες και η Νέα Ρώμη λειτουργεί στα πρότυπα της Βαβυλώνας. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία από τη στιγμή που σταμάτησε η πνευματική δραστηριότητα στο χώρο της, λειτουργούσε κατά τρόπο όμοιο με τη μετέπειτα διάδοχο της, την αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στον κόσμο δεν υπάρχουν πλέον Έλληνες κι αυτό σημαίνει ότι τα δέντρα παύουν να είναι δύο και γίνονται ένα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο, που να μπορούν να κρίνουν το Βασιλέα με βάση τη γνώση των ελεύθερων ανθρώπων της Αθήνας. Υπάρχει μόνον Κύριος και ο ελέω Θεού διάβολος. Η νέα αυτή παγκόσμια κατάσταση ήταν η απόλυτα επιθυμητή από το Θεό, γιατί μόνον απ’ αυτή μπορεί να προκύψει η σημερινή εποχή της απίστευτης τεχνολογίας. Ο Θεός με την ευφυΐα Του κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κέντρο εξουσίας, που από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ως τις ημέρες μας ελέγχει το σύνολο σχεδόν του πλανήτη. Λαοί ξεκινώντας την πορεία τους από φαινομενικά τυχαία σημεία της Γης δέχτηκαν τη δωρεά του Θεού κι εργάστηκαν παράγοντας τη δική τους γνώση. Ο Θεός που δημιούργησε τον άνθρωπο και τη γνώση, που είναι κατάλληλη να τον παγιδεύσει, πέτυχε μοιράζοντας τον κόπο ανάμεσα στους ανθρώπους να τη συνθέσει και να δημιουργήσει εκ νέου ένα νέο κόσμο, που είναι ο χριστιανικός. Άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές αιώνες τώρα βρίσκονται σε μία δομή της οποίας δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν, ούτε το λόγο ύπαρξης ούτε και τον κόπο που απαίτησε η δημιουργία της. Τα θηλυκά συστήματα γέννησαν με τη σειρά που έπρεπε τα βρέφη κι αποτέλεσμα της βραχύχρονης παρουσίας τους ήταν αυτό, που σήμερα γνωρίζουμε ως χριστιανισμό.

Όταν σ’ άλλο σημείο αναλύαμε τα βήματα που βάδισε η ανθρωπότητα, είδαμε ότι το μέγιστο των βημάτων που μπορεί ν’ αγγίξει η κοινωνία των ανθρώπων είναι το βήμα της δημοκρατίας. Το βήμα πέντε προέκυψε μετά την απαρίθμηση των δημιουργηθέντων τύπων κοινωνιών, των οποίων η σειρά κατάταξης ακολουθεί το χρόνο και το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων μέσα σ’ αυτές. Μ’ αυτήν τη λογική η κοινωνία του Βυζαντίου, αν και χρονικά μεταγενέστερη βρίσκεται χαμηλότερα στην κλίμακα απ’ αυτήν της Αθήνας, γιατί τα χαρακτηριστικά της είναι όμοια με παλιότερες απ’ αυτήν κοινωνίες. Αυτά τα αναφέρουμε, γιατί η ανθρωπότητα, αν και η κοινωνία της κινείται ανάμεσα από δύο προκαθορισμένα όρια, πρέπει να βαδίζει προς τα εμπρός, άσχετα αν αυτό είναι κατορθωτό μόνο με την οπισθοδρόμηση της.

Αυτή η αντίφαση φαινομενικά αποκαλύπτεται μόνο με τη γνώση των όσων έχουμε αναφέρει ως τώρα. Ο Αλέξανδρος νίκησε τη δημοκρατία της Αθήνας και κατέστρεψε την πιο όμορφη κοινωνία, που γεννήθηκε στη Γη. Αν όμως δεν υπήρχε, εκατομμύρια άνθρωποι δε θα γνώριζαν ποτέ γι’ αυτήν και θα παρέμεναν βάρβαροι καταναλώνοντας τον κόπο και τη θυσία της πατριαρχικής κοινωνίας σε ασήμαντες δραστηριότητες. Η κοινωνία των Αθηνών εξαφανίστηκε και συνεπώς οι άνθρωποι έπαψαν ν’ αγγίζουν την κορυφή. Όμως αυτή η απώλεια είναι ασήμαντη σε σχέση με τη θεμελίωση μίας παγκόσμιας κατάστασης στην οποία περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν για τον κοινό πλέον στόχο. Η ανθρωπότητα με την απώλεια της Αθήνας πήγε πίσω, αλλά ταυτόχρονα πήγε και μπροστά. Όταν η απώλεια πλήττει ελάχιστους ανθρώπους, αλλά λυτρώνει άπειρους, ο άνθρωπος κερδίζει, έστω κι αν χάνει για ελάχιστο χρόνο τον ορίζοντα του. Η Αθήνα υπήρξε ένα υπέροχα φωτισμένο δωμάτιο μέσα σ’ ένα τεράστιο κατασκότεινο παλάτι. Έχασε το φως της, αλλά η ισχύς της φώτισε, όσο επιτρεπόταν, ολόκληρο το παλάτι. Οι άνθρωποι γνώριζαν πλέον πού κατοικούσαν, έστω κι αν ο φωτισμός ήταν ανεπαρκής.

Στα βήματα 6 και 7, όπου υπάρχει το μυστήριο, εφόσον εμφανίζονται οι κοσμοκράτορες, υπάρχει πλέον η εξήγηση. Ο Θεός βοήθησε την Αθήνα να φωτιστεί κι έδωσε στον Αλέξανδρο τη δυνατότητα να φωτίσει μέσω αυτής τη Γη. Ο Χριστός εν ζωή έδωσε άπειρο φως, ώστε να ενισχυθεί το ήδη υπάρχον, αλλά στην πραγματικότητα έλαμψε σαν Ήλιος, ώστε να χαθεί το φως της Σελήνης και το φως Του το παρέδωσε σε δούλους, ώστε να σκορπίσουν το σκότος στη Γη και να ξαναρχίσει η ανθρωπότητα να βαδίζει μία πορεία που ναι μεν έχει ξαναβαδίσει, αλλά αυτήν τη φορά η πορεία αφορά όχι μόνον τους Έλληνες ή τους Ιουδαίους, αλλά τον κόσμο όλο. Όπως προφήτευσε ο Χριστός, το φως ήρθε στη Γη, αλλά οι άνθρωποι προτίμησαν το σκοτάδι, επειδή τα έργα τους ήταν πονηρά. Σ’ αυτό συνίσταται και η καταδίκη του ανθρώπινου γένους.

Η ανθρωπότητα από την εποχή που εμφανίστηκε ο Χριστός ως σήμερα δεν έχει ξεφύγει από την καταδίκη κι είναι εγκλωβισμένη στο έβδομο βήμα. Όλα τα επιτεύγματα της είναι επιτεύγματα που έχει ξαναπραγματοποιήσει και η συνολική πορεία της θυμίζει άνθρωπο, που έχει μεθύσει και δε γνωρίζει, ούτε πού πηγαίνει ούτε από πού έρχεται. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι κάνουν κύκλους γύρω από τις ίδιες αλήθειες και τα ίδια ψέματα. Το κέρδος από όλη αυτήν την κατάσταση βρίσκεται στο γεγονός ότι μέσα από όλη αυτήν τη διαδρομή, προκύπτει το κέρδος της τεχνολογίας κι αφορά το σύνολο των ανθρώπων, εφόσον είναι προϊόν του κόπου όλων.

Η ανθρωπότητα έφτασε κάποτε στο βήμα πέντε κι αυτό έγινε, μόνο για να δημιουργηθεί όλη εκείνη η γνώση, που θα επέτρεπε στο σύστημα να δομήσει την κοσμοκρατορία. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, ενώ η κοινωνία πάει προς τα πίσω, το ανθρώπινο γένος ωθείται προς τα εμπρός. Μετά τη Σταύρωση του Υιού του Θεού εμφανίζονται τα πάντα μπροστά στα μάτια του ανθρώπου. Ό,τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος να γνωρίσει, για να ζήσει την Αιώνιο Ζωή, εμφανίζεται μπροστά του. Οι άνθρωποι είδαν με τα μάτια τους ό,τι δεν μπόρεσαν να δουν οι μεγάλοι φιλόσοφοι των λαών πριν τους κοσμοκράτορες. Δεν κατανόησαν όμως και μπήκαν στο δρόμο της θυσίας. Δεν έμειναν κοντά στο Χριστό, παρά αφέθηκαν στα χέρια των δούλων Του.

Η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού βρίσκεται στη δυνατότητα σύνθεσης στοιχείων, που είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Ο ελληνικός πολιτισμός κι ο ιουδαϊκός είναι προϊόντα εντελώς διαφορετικών φιλοσοφιών. Έχουν σχέση όμοια μ’ αυτήν της ημέρας και της νύχτας. Η δύναμη του ενός είναι η αδυναμία του άλλου. Και οι δύο, σε πλήρη ανάπτυξη, είναι απόλυτα εχθρικοί μεταξύ τους και το Μυστικό Σχέδιο του Θεού απαιτούσε για την εξέλιξη του την αλληλοδιαδοχή τους… αυτή είναι προϊόν πάλης, αποτέλεσμα της οποίας είναι η πρόοδος. Επί κοσμοκρατορίας του Αλεξάνδρου ο ελληνικός πολιτισμός άγγιζε το μέγιστο της δύναμης του ως σύστημα με δυνατότητα εξουσίας, ενώ επί κοσμοκρατορίας του Χριστού, που συνέβη κατά τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα, ο ιουδαϊκός πολιτισμός άγγιζε κι αυτός το μέγιστο της ισχύος του. Κατά την πρώτη εποχή το ιουδαϊκό σύστημα και η απειλή του για τους ανθρώπους ήταν απειροελάχιστη όπως και το αντίστοιχο ίσχυε κατά τη δεύτερη εποχή με το ελληνικό σύστημα. Η ελαχιστοποίηση της απειλής οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες απεχθάνονταν το ιουδαϊκό σύστημα, ενώ αντίθετα στη δεύτερη περίπτωση ο απόλυτος έλεγχος της γνώσης έκανε αδύνατη κάθε απειλή. Το ιουδαϊκό σύστημα άρχισε να αποκτά ισχύ, όταν το φως του ελληνικού ήταν ανίσχυρο να νικήσει το σκοτάδι. Είναι όμως φυσικό ν’ αρχίσει να χάνει ισχύ, όταν στη συνέχεια εμφανισθεί φως μέσω συνθηκών που ελέγχει απόλυτα ο Θεός.

Η αλήθεια βρίσκεται κλειδωμένη μέσα στις ιερές Γραφές και η αποκάλυψή της είναι θέμα γνώσης του κώδικα. Ο άνθρωπος πρέπει να μπει μέσα στις Γραφές, να κατανοήσει τα μυστικά τους και να καταλάβει τι σημαίνει “ύδωρ ζων” καθώς και τι σημαίνει “παρθένος”. Η θεϊκή Σοφία αποκαλύπτεται μόνο μέσω των αριθμών, που αποδεικνύουν την τελειότητα του Σχεδίου, εφόσον πρώτα δόθηκαν στον άνθρωπο οι προφητείες μέσω των μύθων, μετά η γλώσσα που κλειδώθηκαν και τελευταία τα κλειδιά της γνώσης. Ο Χριστός τα γνώριζε όλα αυτά και γι’ αυτό το σύνολο του Λόγου Του είναι κλειδωμένο. Μοίρασε οίνο, που είναι το αίμα Του, είπε ότι είναι η άμπελος και άφησε πίσω Του την έννοια του οικοδεσπότη. Ό,τι χρειάζεται ο άνθρωπος ως άτομο, το περιέγραψε σε μία γλώσσα κατανοητή, ενώ αντίθετα ό,τι αφορά τον Πατέρα Του και τον Ίδιο το έκρυψε καλά μέσα σε παραβολές.

Ξεκινήσαμε να περιγράφουμε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού με βάση τα όσα γνωρίζουμε από την ιστορία των ανθρώπων και φτάσαμε στην εποχή του Μεσαίωνα της Δύσης κατά τον οποίο ο Χριστός ήταν ο απόλυτος Άρχων της Γης. Υπάρχει το Δένδρον της γνώσης = 90 = Κύριος των ανθρώπων και αυτό είναι ορατό. Το δέντρο της ζωής δεν είναι δυνατό να το πλησιάσει ο άνθρωπος, γιατί δεν το επιτρέπει ο Θεός. Δένδρον της ζωής = 80 = Βασιλεία των Ουρανών. Αυτό είναι κατορθωτό, όπως περιγράφεται και στις Γραφές, επειδή η βασιλεία φυλάσσεται από τα Χερουβείμ και τη Μάχαιρα τη μεγάλη. Μάχαιρα μεγάλη = Ποντίφηκας = 48, Χερουβείμ = Ποντίφιξ = 44, και Ποντίφηξ = 42 = Θηρίον = Εθνικοί. Ο Πάπας δεν επιτρέπει την προσέγγιση των ανθρώπων στο δέντρο της ζωής παίρνοντας ισχύ από τα δικαιώματα του Πέτρου. Πριν δούμε την επέμβαση του Θεού, από εκείνο το σημείο κι έπειτα θα πρέπει να δούμε τη Σοφία Του, που περιγράφει τα όσα συνέβησαν με τον απόλυτο τρόπο που μπορούν να περιγράψουν μόνον οι αριθμοί.

Ξεκινάμε και πάλι μέσα από το Λόγο του Χριστού. Λέει ο Χριστός: (Ιωάν. 4.10) “απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτή. ει ήδεις την δωρεάν του Θεού, και τις έστιν ο λέγων σοι, δος μοι πιείν, συ αν ητήσας αυτόν, και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζων.” (ο Ιησούς τής απεκρίθη, “Εάν ήξερες τήν δωρεάν τού Θεού καί ποιός είναι εκείνος πού σού λέγει, “Δός μου νά πιώ”, σύ θά τόν παρακαλούσες καί θά σού έδινε νερό ζωντανό”.). Ο Θεός δίνει μόνο γνώση κι αυτή είναι η δωρεά του Θεού. Όποιος πάρει απ’ αυτή δε θα διψάσει πλέον. Ο άνθρωπος, ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, μόνος του παράγει κι αυτός ύδωρ, αλλά όχι ζων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν μιλούν στην Αποκάλυψη ακούγονται ως βοή από πολλά νερά. (Αποκ. Ιωάν. 14.2) “και ήκουσα φωνήν εκ του ουρανού ως φωνήν υδάτων πολλών…” (Καί άκουσα φωνήν από τόν ουρανόν σάν βοήν από πολλά νερά…). Όλοι οι άνθρωποι παράγουν ύδωρ, αλλά το “ύδωρ το ζων” παράγεται μέσω της δωρεάς του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, για να παράγουν “ύδωρ ζων” με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για το Μυστικό Σχέδιο. Ενώ η δωρεά είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους, παρ’ όλ’ αυτά είναι και διαφορετική. Δωρεά του Θεού για όλους τους ανθρώπους είναι η πατριαρχία. Σ’ αυτήν οι Έλληνες παραμένουν μέσω των Επών, ενώ οι Ιουδαίοι μέσω της παράδοσης. Δωρεά του Θεού = Παράδοσις = Ομηρικά Έπη = Φως του κόσμου = 54. Αυτοί οι άνθρωποι από τη στιγμή που τη δέχονται, αρχίζουν να παράγουν “ύδωρ ζων”. Ύδωρ ζων = Παιδεία = Εργασία = 36. Όμως διαφορετική παιδεία παράγει διαφορετικά πράγματα. Στους λαούς στους οποίους δίνεται εντελώς διαφορετική παιδεία έτοιμη από το Θεό, ευνόητο είναι ότι θα παράγουν αυτά, που απαιτεί το Σχέδιο του Θεού. Ο Γάλλος εκείνης της εποχής παρήγαγε ύδωρ, αλλά δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτό, που παρήγαγε ο Έλληνας ή ο Ιουδαίος. Μπορεί ν’ άγγιζε τα όρια αυτά, αλλά δεν έμενε προσκολλημένος σ’ αυτά όπως οι παραπάνω. Όλη αυτή η τεράστια παραγωγή άρχισε να γεννά το υγρό στοιχείο, που είναι οι ποταμοί, οι θάλασσες και οι ωκεανοί. Ύδωρ = Δομή = 20. Τα όρια βρίσκονται μεταξύ του ύδατος που παράγει ο άνθρωπος ως άτομο και του τεράστιου ωκεανού, που είναι η πανανθρώπινη παραγωγή. Ωκεανός = Σύστημα = 32.

Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα συσσωρεύει συνεχώς γνώσεις, ευνόητο είναι ότι υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες φάσεις μέσα σ’ αυτήν τη δραστηριότητα, όπως υπάρχουν και μεγάλες διαφορές ανάλογα με τον τόπο, όπου γεννιέται και ζει ο κάθε άνθρωπος. Όσον αφορά τη συσσώρευση, η πορεία μέσω της λογικής είναι η εξής: υπάρχουν οι πηγές των υδάτων, οι ποταμοί, οι θάλασσες και οι ωκεανοί. “Ύδωρ ζων”, δηλαδή παιδεία, παράγουν οι άνθρωποι, που έχουν δεχτεί γνώση από το Θεό. Αυτοί είναι οι υιοί του Θεού, εφόσον μέσω της γνώσης παίρνει κάποιος αυτήν την ιδιότητα. Υιοί του Θεού = Διδακτοί Θεού = Πηγαί των υδάτων = 56. Όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτήν την ιδιότητα, ανεξάρτητα από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν σχέση μόνο με την ποσότητα και την ποιότητα παραγωγής. Η Γη στην αρχή της Δημιουργίας ήταν ένας πλανήτης χωρίς το υγρό στοιχείο, με την πάροδο του χρόνου —και λόγω της ευφυΐας του ανθρώπου— άρχισαν να εμφανίζονται πηγές σ’ όλες τις περιοχές του κόσμου. Αυτή η δραστηριότητα ενισχύθηκε από τη δωρεά του Θεού. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία τεράστια συσσώρευση που έχει τη μορφή θάλασσας. Οι άνθρωποι γεννιούνται μέσα σ’ ένα περιβάλλον που έχει γνώση κι έχουν κι οι ίδιοι την ικανότητα της παραγωγής.

Η θεϊκή ευφυΐα εμφανίζεται σ’ αυτό το σημείο και χωρίζει τη Γη σε δύο μέρη. Χωρίζει τη θάλασσα από τη στεριά. Αυτό γίνεται ως εξής: μέσω του συστήματος στην Ανατολή κι εξαιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων, συγκεντρώνεται το σύνολο των υδάτων κι ο άνθρωπος γεννιέται σ’ ένα περιβάλλον, όπου δεν υπάρχει η πληθώρα των δεδομένων που συναντά κάποιος στους χώρους, που έχουν τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Οι άνθρωποι γεννιούνται σ’ έναν κόσμο, όπου επιτρέπεται να γνωρίζουν αυτά, που επιθυμεί το σύστημα. Το σύστημα εξαφανίζοντας τα ύδατα και δημιουργώντας τις νέες αυτές συνθήκες απεκάλυψε τον ουρανό. Οι άνθρωποι μπορούσαν πλέον να βλέπουν τον ουρανό, αλλά δεν είχαν τη γνώση της θάλασσας, ώστε να τον ερμηνεύσουν. Εμφανίστηκαν οι αστέρες του ουρανού και το σύστημα είχε δημιουργήσει μία πυραμίδα της οποίας η κορυφή τον άγγιζε, αλλά ο απλός άνθρωπος βρισκόταν στο σκοτάδι. Όμως ο άνθρωπος, ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”, ανεξάρτητα από την ποιότητα και την ποσότητα της γνώσης, που του δίνεται, εξακολουθεί από τη φύση του να παράγει ύδωρ. Για να εμποδίσει το σύστημα αυτήν την ανεξέλεγκτη παραγωγή, άρχισε να δίνει ύδωρ αλλά στη μορφή που το συνέφερε και είναι το αίμα. Όταν γεύεται ο άνθρωπος το αίμα, πεθαίνει, γιατί δε γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και καταναλώνει τη ζωή του ως δούλος.

Όλη η κοσμοθεωρία της αρχαίας Βαβυλώνας για την εξουσία του πατέρα και για τη μοιχεία είχε τη μορφή αίματος κι αυτή δινόταν στους ανθρώπους, που πέθαιναν. Ήταν αίμα, γιατί αυτοί που την έδιναν ήξεραν γιατί την έδιναν κι ήξεραν τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι. Το αίμα δίνεται πάντα, για να εκμεταλλευτεί το σύστημα τη βάση. Ο Χριστός αυτό το γνωρίζει, το ερμηνεύει με απόλυτο τρόπο και λέει: (Ματθ. 12.34-12.35) “γεννήματα εχιδνών, πώς δύνασθαι αγαθά λαλείν πονηροί όντες; εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί.” (Γενεά εχιδνών, πώς είναι δυνατόν νά μιλήτε γιά καλά πράγματα, αφού είσθε πονηροί; Διότι το στόμα μιλεί εκείνο από τό οποίον είναι γεμάτη η καρδιά.). Ο Χριστός δίνει “ύδωρ ζων” και όχι αίμα, που προέρχεται από την καρδιά. Για να δοθεί το αίμα στους ανθρώπους, θα πρέπει να έχει προηγηθεί το αμάρτημα και το σύστημα να έχει τη δυνατότητα να το δώσει. Πρέπει να υπάρχει δηλαδή Καρδιά = Αμαρτία = Ανομία = 24.

Η αποκάλυψη του τρόπου λειτουργίας των υποκριτών, που δίνουν το αίμα γίνεται πάλι από το Χριστό: (Μάρκ. 11.27-11.33). Όταν οι πρεσβύτεροι, οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι Τον ρωτούν με ποια εξουσία κάνει αυτά που κάνει, ο Χριστός απαντά με ερώτηση, που αποκαλύπτει την αθλιότητα των υποκριτών. Ερωτώμενοι οι υποκριτές από το Χριστό για τον Ιωάννη κι ενώ έχουν γνώση του τι συμβαίνει, σταθμίζουν τα συμφέροντά τους και δε δίνουν απάντηση. “Ουκ οίδαμεν” λένε, ενώ έχουν γνώση, που θα μπορούσε να δώσει μία απάντηση, είτε σωστή είτε λανθασμένη. Σημασία έχει ότι δε δίνεται απάντηση επειδή δε συμφέρει και όχι επειδή δεν υπάρχει βεβαιότητα για το σωστό ή το λάθος. Το αίμα είναι η γνώση, που δίνεται, επειδή συμφέρει και δεν αποκαλύπτει το σύνολο των δεδομένων, που οδηγούν σ’ αυτή. Λέει ο αρχιερέας ότι συμφέρει ένα λαό να πεθάνει ένας άνθρωπος. Γιατί συμφέρει; Ποιον συμφέρει; Όλα αυτά δεν κοινοποιούνται ως σκέψεις. Πρέπει κάποιος, να συμμετέχει στα συμβούλια των αθλίων και να γνωρίζει ό,τι συμφέρει αυτούς που κυβερνούν το λαό κι είναι κύριοι της γης. Απ’ όπου για τον οποιονδήποτε λόγο εξαφανιστεί η γνώση των ανθρώπων, δίνεται αίμα, ώστε να μην απειλείται το σύστημα των αθλίων από τους ανθρώπους, που βλέπουν τον ουρανό.

Όλα αυτά συμβαίνουν σε πρώτη φάση εκεί, όπου υπάρχει το σύστημα κι εκεί όπου έχει διαπραχθεί κατ’ αρχήν το αμάρτημα, δηλαδή στην Ασία. Αντίθετα στον υπόλοιπο κόσμο οι άνθρωποι γεννιούνται μέσα στη θάλασσα κι είτε πνίγονται είτε βγαίνουν στην επιφάνεια βλέποντας κι αυτοί τον κοινό ουρανό με τους Ασιάτες. Επειδή το σύνολο του κόσμου βρίσκεται στη φάση της πατριαρχικής κοινωνίας, παντού υπάρχει το σύστημα και η δηλητηριασμένη γνώση, που προστατεύει τα συμφέροντα του. Στη θάλασσα υπάρχει το αλάτι, που διαφοροποιεί το νερό της από τα νερά των ποταμών και των πηγών τής Γης κι είναι αυτό που πικραίνει τους ανθρώπους και δεν τους επιτρέπει να ξεδιψάσουν. Άλας = Κατάρα = 13, όταν Κατάρα του Θεού = Κάτω κόσμος = 43. Αν οι άνθρωποι βρίσκονταν στην επιφάνεια της θάλασσας κι έβλεπαν τον ουρανό, θα επιβίωναν και δε θα διψούσαν ποτέ, εφόσον θα συντηρούνταν με το νερό που παράγουν οι ίδιοι. Το πρόβλημα για τον άνθρωπο είναι να ξεδιψάσει με ύδωρ ζωής και να ρεύσουν από την κοιλία του ποταμοί ύδατος ζωής, ώστε να μην ξαναδιψάσει πλέον. Οι άνθρωποι παράγουν ύδωρ, αλλά με το ανθρώπινο ύδωρ ξαναδιψά ο άνθρωπος, ενώ το σύνολο του υπάρχοντος ύδατος είναι γεμάτο άλας.

Σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης θ’ αναρωτηθεί, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Είναι ο Θεός κακός και βύθισε τον άνθρωπο στο σκοτάδι κι είτε τον πνίγει μέσα στη θάλασσα είτε τον δηλητηριάζει με αίμα; Ο Θεός δεν είναι κακός, αλλά είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο, εφόσον επιθυμεί την Αιώνιο Ζωή, να περάσει όλα αυτά τα στάδια. Για να γευθεί ο άνθρωπος τη θεία κοινωνία, είναι απαραίτητη αυτή η κατάσταση. Ο Χριστός που γνώριζε τα πάντα, έδωσε στους Αποστόλους Του οίνο κι άρτο. Οι εκκλησίες γνωρίζουν τη θεία κοινωνία και γι’ αυτό κατά τη διάρκεια αυτού του μυστηρίου δίνουν στους πιστούς άρτο και οίνο. Το πρόβλημα στην περίπτωση του ανθρώπου είναι η ανάγκη να γευτούν όλοι οι άνθρωποι τη θεία κοινωνία και όχι μόνον οι “εκλεκτοί”. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο άνθρωπος ο ίδιος με τη βοήθεια του Θεού να δημιουργήσει τεράστιες ποσότητες οίνου και άρτου. Ο Χριστός εν ζωή δίνει “ύδωρ ζων”, γιατί ο οίνος που είναι το αίμα Του, θα δοθεί στο σύνολο των ανθρώπων μόνον όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Μ’ αυτά τα δεδομένα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι οι θάλασσες και οι ωκεανοί δημιουργήθηκαν, ώστε σε κάποια στιγμή το ύδωρ τους να γίνει οίνος, ενώ αντίθετα τα συστήματα ξηράς δημιουργήθηκαν για να δοθούν ως άρτος. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να γευτεί τη θεία κοινωνία, αν δε γευτεί έναν άρτο πλημμυρισμένο με οίνο… ένα σύστημα του οποίου η γνώση, όταν θα δίνεται στους ανθρώπους, θα τους ευφραίνει και δε θα τους πικραίνει ή δηλητηριάζει. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει σαν Θεός, απολαμβάνοντας μόνον οίνο ή μόνον άρτο. Το ιδανικό σύστημα από άποψη λειτουργίας τον σκοτώνει, όταν η γνώση που του δίνει είναι δηλητηριασμένη. Ο ιδανικός οίνος λυτρώνει τον άνθρωπο, αλλά δεν του επιτρέπει να επιβιώσει μέσα στο σύστημα. Απ’ όλα αυτά εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τίποτε δεν είναι δυνατό να δοθεί στους ανθρώπους πριν την καθορισμένη ώρα.

Όλα αυτά τα γνώριζε ο Χριστός, αλλά όταν τα έλεγε τον περνούσαν για τρελό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν, γιατί οι άνθρωποι θα έπρεπε να γευθούν το αίμα Του και τη σάρκα Του. Πριν το αμάρτημα ο άνθρωπος ήταν τέλειος, αλλά φτωχός. Ζούσε σ’ έναν κόσμο στον οποίο το φως ήταν ελάχιστο και δεν υπήρχε, ούτε ύδωρ, για να τον ξεδιψάσει, ούτε άρτος, για να τον χορτάσει. Ήταν πνευματικό ον και οι ανώτερες ανάγκες του τόν έκαναν δυστυχισμένο. Μετά το αμάρτημα, δημιουργήθηκαν οι βάσεις για την ανθρώπινη Θέωση, επειδή άρχισε να παράγεται ύδωρ και άρτος. Ο άνθρωπος ήταν πλέον αμαρτωλός κι είτε πνιγόταν μέσα στις θάλασσες που αυτός δημιούργησε είτε δηλητηριαζόταν μέσα στα συστήματα που ο ίδιος επίσης δημιούργησε. Αυτή είναι η γενική κατάσταση, που επικρατεί στον κόσμο από την εποχή του πρώτου αμαρτήματος ως και την εμφάνιση των κοσμοκρατοριών.

Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς είναι ο ρόλος των λαών που δημιούργησε ο Θεός και η αναγκαιότητά τους. Οι Έλληνες και οι Ιουδαίοι είναι παιδιά αυτών των δύο διαφορετικών καταστάσεων. Έχουν γνώση που τους επιτρέπει να επιβιώνουν… οι μεν Έλληνες στη θάλασσα, οι δε Ιουδαίοι στην ξηρά. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι τυχαία κι αναγνωρίζονται με την απλή λογική. Το σύστημα των Ελλήνων ποτέ δεν ήταν τόσο ισχυρό, ώστε να έχει τη δυνατότητα να σκορπά το αίμα μέσα στην κοινωνία. Οι Έλληνες αντλούσαν γνώση απ’ όπου ήθελαν κι αυτό σημαίνει ότι περιφέρονταν στη θάλασσα. Η τέλεια γνώση που τους δόθηκε μέσω των Επών, τους δόθηκε, για να μη χάνονται και να μένουν συμπαγείς. Ο Έλληνας μπορούσε να αντλεί γνώση από παντού, αλλά όταν κινδύνευε να δηλητηριαστεί ή να χαθεί μέσα στον τεράστιο όγκο της ανθρώπινης γνώσης, επανερχόταν στην ασφάλεια που του έδιναν τα συστήματα, που προέκυπταν από τα Έπη. “Πας μη Έλλην βάρβαρος” … φράση που λειτουργούσε ως φάρος και όχι ως εθνικιστικό σύνθημα. Μόλις διαπίστωνε ότι το σύστημα μέσα στο οποίο ζει τον κατέστρεφε, θυμόταν την καταγωγή του και ξανακαλλιεργούσε τα Έπη.

Αντίθετα οι Ιουδαίοι ήταν λαός της ξηράς. Δεν ξέφευγαν μέσα από το σύστημα τους και δέχονταν το αίμα του. Δεν περιφέρονταν στη θάλασσα των δεδομένων, γιατί αυτό σήμαινε αποβολή. Οι Έλληνες για τη Σωτηρία τους απαιτούν καλό κυβερνήτη, ενώ οι Ιουδαίοι χρειάζονται κάποιον που να έχει λυχνία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός τονίζει έντονα την ιδιότητα του ως Πηγής Φωτός. Απ’ αυτές τις διαφορετικές ανάγκες καταλαβαίνουμε ότι στην τελική Θέωση των ανθρώπων, αν είναι όλοι οι άνθρωποι Έλληνες, χρειάζονται καλό κυβερνήτη κι ο καλύτερος είναι ο Χριστός, ενώ στην περίπτωση που είναι Ιουδαίοι, χρειάζονται την ισχυρότερη πηγή φωτός, που είναι ο Ήλιος. Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Έλληνες = Πλοίον = Κιβωτός = 34, ενώ, Ιουδαίοι = Χριστός = Κυβερνήτης = 46.

Ο Θεός προετοίμασε μέσω της γνώσης τους δύο λαούς, οι οποίοι έχουν απόλυτα χαρακτηριστικά. Οι Έλληνες είναι η κιβωτός, η οποία αντέχει σε κάθε είδους κατακλυσμό και ταραχή της θάλασσας διατηρώντας συνεχώς επαφή και με τον ουρανό αλλά και με τη γνώση των ανθρώπων. Αντίθετα οι Ιουδαίοι έχουν το πανίσχυρο σύστημα, που είναι δυνατό να επιβιώνει ως σύστημα ξηράς, χωρίς να επηρεάζεται κι αυτό από κατακλυσμούς. Οι Ιουδαίοι ακόμα κι αν όλος ο κόσμος πλημμυρίσει, θ’ αντισταθούν ως δομή.

Η δημιουργία αυτών των δύο λαών πραγματοποιήθηκε μέσω της δωρεάς του Θεού. Ενώ η δωρεά Του Θεού είναι κοινή αλλά και διαφορετική, σ’ αυτούς δόθηκε κατά τον εξής τρόπο: ο Θεός όταν δίνει παιδεία, δηλαδή “ύδωρ ζων”, προκαλεί κατακλυσμό. Δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους γνώση τεράστια, που προστίθεται στην υπάρχουσα και οι άνθρωποι αδυνατώντας να την αντέξουν, πεθαίνουν. Ύδωρ ζων = Παιδεία = Κατακλυσμός = 36. Πολλοί λαοί στις γραφές τους αναφέρονται σε κατακλυσμούς, αλλά δε γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτοί και τι σκοπό είχαν. Οι κατακλυσμοί ακολουθούν κι αυτοί μία συγκεκριμένη σειρά και πρέπει εμείς να τη βρούμε.

Όταν η Γη κατά τη Δημιουργία δεν είχε ύδατα, ο κατακλυσμός προήλθε από τον ουρανό. Μέρος του ουρανού έπεσε στη Γη υπό μορφή ύδατος. Ουρανός = 36. Ο πρώτος κατακλυσμός ήταν αυτός, που σημειώθηκε στη Βαβυλώνα κι αποτέλεσμα του ήταν η παγκόσμια μετάλλαξη της κοινωνίας. Όταν δεν υπάρχει κανένα υγρό στοιχείο πλην αυτού της βροχής, οι άσχημες συνέπειες του κατακλυσμού αφορούν μόνον τους ανθρώπους, που θα βρεθούν μπροστά στο μεγάλο ποταμό που σχηματίζεται. Αν, δηλαδή, Ουρανός = Ύδωρ ζων = Παιδεία = Κατακλυσμός = 36, οι άνθρωποι που πνίγονται είναι αυτοί οι οποίοι δέχονται το σύνολο του ύδατος και άρα της δωρεάς του Θεού. Δωρεά του Θεού = Ποταμός μέγας = 54. Στην Αποκάλυψη Ποταμός μέγας αναφέρεται ο Ευφράτης, (Αποκ. 9.15). Όμως, Ευφράτης = 36 = Κατακλυσμός. Από εκείνον τον πρώτο κατακλυσμό που σχημάτισε τον πρώτο μεγάλο ποταμό, άρχισε να πλημμυρίζει η γη.

Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος κατακλυσμός και υπεύθυνος για την κατάσταση που βιώνει το σύνολο της ανθρωπότητας. Ο Θεός όμως είχε τον εξής σκοπό: πλημμυρίζει την Ασία, αλλά αποσύροντας ταυτόχρονα τα νερά μέσω του συστήματος, αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργηθεί ξηρά σ’ αυτήν και θάλασσα σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Η πατριαρχία όμως που ξεκίνησε από τη Βαβυλώνα, δεν αφορά απόλυτα, ούτε τους Έλληνες ούτε τους Ιουδαίους. Αυτό σημαίνει ότι ακολούθησαν κι άλλοι μικρότεροι κατακλυσμοί, που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία αυτών των λαών.

Προκαλεί ξανά ο Θεός κατακλυσμό, το δεύτερο στη σειρά, και δημιουργεί το σύστημα των Ιουδαίων. Ποταμός μέγας είναι πλέον η παράδοσή τους, αλλά υπεύθυνος γι’ αυτήν είναι ο Μωυσής. Μωυσής = 36. Αυτός ο κατακλυσμός έχει την ιδιότητα να μην απειλεί την ξηρά, αλλά να διατηρεί τους Ιουδαίους πάνω σ’ αυτή, χωρίς ν’ απειλούνται. Αν ήταν συνηθισμένος κατακλυσμός ύδατος, θα δημιουργούσε υγρό στοιχείο. Όμως αυτοί δεν έγιναν έθνος της θάλασσας κι επομένως αυτό που προέρχεται από τον ουρανό, δεν είναι ύδωρ με τη μορφή του ύδατος, αλλά κάτι άλλο. Παιδεία = Μωυσής = Χάλαζα μεγάλη = Έλκος κακόν = Νηστεία = 36. Από τον κατακλυσμό που αφορούσε τους Ιουδαίους προκύπτει το σύστημα τους, που, ενώ δέχτηκε παιδεία, δεν την καλλιέργησε μετατρέποντάς τη σε θάλασσα, αλλά την κράτησε ανερμήνευτη και έγινε σ’ αυτούς “έλκος κακόν”.

Ο τρίτος κατακλυσμός αφορά τους Έλληνες κι αυτός πραγματοποιήθηκε με τη δωρεά των Ομηρικών Επών. Επειδή ήταν ήδη άνθρωποι που βρίσκονταν μέσα στη θάλασσα, δε δημιούργησαν ξηρά. Μέσω των Επών καλλιεργούν τη γνώση πολλαπλασιάζοντας τον όγκο της θάλασσας, αλλά οι ίδιοι παραμένουν προσκολλημένοι στα Έπη. Όπου σκορπίζεται η γνώση των Ελλήνων δημιουργεί κατακλυσμό κι ανθρώπους της θάλασσας που πολλαπλασιάζουν τον όγκο της. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτοί όλοι πεθαίνουν μέσα στα νερά των συστημάτων που δημιουργούν, ενώ οι Έλληνες επιβιώνουν μέσα στα συστήματα, που προκύπτουν από τα Έπη. Δωρεά του Θεού είναι τα Ομηρικά Έπη, που για τους Έλληνες είναι ο μυθικός Προμηθέας. Ομηρικά Έπη = Προμηθέας = 54. Το όνομα αυτού που περνάει τη δωρεά και προκαλεί την επιθυμητή κατάσταση είναι Χείρων = 36. Οι Έλληνες σύμφωνα με τους αριθμούς είναι ο Αχιλλεύς = 34, και δάσκαλός του είναι ο Χείρων. Ό,τι είναι ο Μωυσής για τους Ιουδαίους, είναι ο Χείρων για τους Έλληνες.

Αυτοί οι τρεις κατακλυσμοί έδωσαν στον κόσμο τα χαρακτηριστικά που συνάντησαν οι κοσμοκράτορες. Υπήρχε μία τεράστια θάλασσα και μία επίσης τεράστια ξηρά. Υπήρχε ένα πλοίο, η κιβωτός, που ταξίδευε στις θάλασσες κι ένα σύστημα, που δε βυθιζόταν. Με δεδομένο ότι οι άνθρωποι παράγουν πάντα ύδωρ και ότι οι Έλληνες, αλλά και οι Ιουδαίοι, πήραν παιδεία με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε να παράγουν, αυτό που απομένει είναι να δούμε τι παρήγαγαν, ώστε στην οριακή κατάσταση να μοιράζεται από τους κοσμοκράτορες. Οι κοσμοκράτορες δεν είναι δυνατό να παράγουν ό,τι παράγουν οι ομοεθνείς τους, αλλά το τέλειο που μπορεί να προκύψει από την παιδεία τους κι είναι το οριακό σημείο από το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση περαιτέρω εξέλιξης. Οι Έλληνες με την παιδεία τους δημιούργησαν τη φιλοσοφία, που μετά από ένα σημείο δρούσε αρνητικά λόγω των παγκόσμιων συνθηκών. Οι Έλληνες στο οριακό σημείο τους ξεφεύγουν από το ύδωρ της παιδείας και δημιουργούν το Μύρον, ενώ οι Ιουδαίοι ξεφεύγοντας κι αυτοί από το αίμα δημιουργούν τον οίνο. Πρώτο δημιουργείται το μύρον και μετά ο οίνος κι αυτό λόγω του Σχεδίου του Θεού.

Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας και το Λόγο του Χριστού. Ο Υιός του Ανθρώπου θυσιάστηκε για τη Σωτηρία των ανθρώπων κι από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει επέλθει η πολυπόθητη Λύτρωση. Από τη στιγμή που η Θυσία είναι απαραίτητη, είναι επίσης απαραίτητο να υπάρχει μύρο για το σώμα του Υιού του Ανθρώπου κατά την ώρα του ενταφιασμού Του. Μέσω των αριθμών, το συμβάν με τη γυναίκα παίρνει άλλες διαστάσεις όταν, Γυναίκα = Αθήνα = Άδης = 21.

Μετά την οριακή στιγμή της δημιουργίας της Αθήνας εμφανίζεται ο υιός του Θεού, Αλέξανδρος. Υπάρχει μία θάλασσα, που έχει αγγίξει τα όρια της και μία ξηρά στην Ασία επίσης. Ο Αλέξανδρος σπάει το φράγμα μεταξύ αυτών και δημιουργεί κατακλυσμό στην Ασία. Επειδή το σύνολο των υδάτων ρέουν από συγκεκριμένο σημείο, από συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτό το πρόσωπο γίνεται ποταμός. Στην Ασία προηγείται της γενικής πλημμύρας ένας τεράστιος ποταμός. Ποταμός = 33. Όμως ο Αλέξανδρος δεν έζησε τόσο, όσο απαιτούσε η γενική μετάλλαξη της κοινωνίας σε δημοκρατική. Ο ίδιος ήταν ποταμός, αλλά η μετέπειτα κατάσταση που υπηρετούσε το σύστημα δημιούργησε ποικίλες συνθήκες. Εξαιτίας του προέκυψε για το σύνολο της Ασίας μία νέα δωρεά του Θεού, που ήταν κοινή μ’ αυτήν, που δόθηκε στους Έλληνες. Μπήκαν μέσα στην κοινωνία της Ασίας τα Ομηρικά Έπη. Ο ποταμός έγινε μέγας κι ο γενικός κατακλυσμός αναπόφευκτος. Βυθίζεται όλη η Ασία μέσα στο ύδωρ, που λόγω συμφερόντων περιέχει το σύνολο των μορφών του. Γίνεται ένας κατακλυσμός στον οποίο συνυπάρχουν το μύρον, το αίμα, το ύδωρ και το άλας. Σ’ αυτόν τον τέταρτο κατά σειρά κατακλυσμό αντέχουν τα δύο συστήματα που δημιούργησε ο Θεός. Η κιβωτός, δηλαδή οι Έλληνες, που δεν παρασύρονται από την κοσμοθεωρία των ελληνιστικών χρόνων, κατά τους οποίους η φιλοσοφία παντρεύεται την εξουσία, και παραμένουν και πάλι κοντά στα Έπη, και οι Ιουδαίοι, που κατορθώνουν να διατηρήσουν ξηρά σ’ έναν κόσμο που έχει βυθιστεί. Πάνω σ’ αυτήν τη Γη εμφανίζεται ο Χριστός και παράγει το τέλειο αίμα, που είναι ο οίνος. Η ποιότητα του Λόγου Του σε συνδυασμό με τα πνευματικά δικαιώματα που δίνει στους Αποστόλους Του αρχίζουν και σπρώχνουν τα ύδατα, αποκαλύπτοντας πάλι την ξηρά των σκληρών συστημάτων, που παράγουν αίμα. Οι άνθρωποι που έχουν γνώση γεύονται τον οίνο του Χριστού, αλλά αντί να ευφραίνονται μεθούν. Μέθυσοι = Εθνικοί = 42. Επειδή τους το επιτρέπει η γνώση, κρατούν γι’ αυτούς τον οίνο και μεθούν, αλλά στους φτωχούς ανθρώπους δίνουν αίμα, που είναι προϊόν της ιουδαϊκής φιλοσοφίας. Αυτή η νέα κατάσταση μοιάζει με κατακλυσμό, αλλά δεν είναι… είναι αυτό που περιγράφεται στην Αποκάλυψη ως “έλκος κακόν”. Γνώση υπάρχει, αλλά δίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε καλό είναι ο άνθρωπος να την αποφεύγει. Ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο νηστεύοντας. Κατακλυσμός = 36 = Νηστεία = Έλκος κακόν.

Μ’ αυτόν τον τρόπο παγιδεύονται άνθρωποι όλων των επιπέδων της γνώσης κι έχουμε τη δημιουργία του χριστιανικού κόσμου, που είναι κόσμος της ξηράς του συστήματος. Οι χριστιανοί της περιόδου της παντοκρατορίας του Κυρίου δομούν ένα σύστημα απόλυτα όμοιο μ’ αυτό της Βαβυλώνας του οποίου η κορυφή αγγίζει τον ουρανό, ενώ η βάση του είναι βυθισμένη στο σκοτάδι, γευόμενη το αίμα. Αυτός είναι ο πέμπτος κατακλυσμός και είναι μεικτός. Είναι κατακλυσμός και ύδατος και πυρός. Ο Χριστός λειτουργεί και ως ποταμός δίνοντας οίνο αλλά κι ως φωστήρας με τη μορφή του μέγιστου των φωστήρων, του Ηλίου. Ήλιος = 33 = Ποταμός. Αυτά συμβαίνουν γιατί ο κόσμος που αφήνει πίσω του ο Χριστός είναι διπλής φύσης. Υπάρχει θάλασσα και μία κιβωτός που πρέπει να νικηθεί, αλλά και σύστημα ξηράς, που απαιτεί φως για να παράγει αίμα.

Ο Χριστός με την αποστολή Του δημιουργεί όλες εκείνες τις καταστάσεις που επιτρέπουν την εξέλιξη του Σχεδίου. Εν ζωή δρα τέλεια, ενώ μετά θάνατον —λόγω διαβόλου— κάνει τ’ ακριβώς αντίθετα. Εν ζωή είναι ο “Χριστός” κι έχει τη δύναμη και τη γνώση να κυβερνήσει τους μεν Έλληνες ως κιβωτό, τους δε Ιουδαίους να λυτρώσει με το αίμα Του, που είναι ο οίνος. Χριστός = Κυβερνήτης = Διδάσκαλος = 46. Οι Έλληνες είχαν ανάγκη κυβερνήτη, ενώ οι Ιουδαίοι διδάσκαλο. Η Θυσία Του είχε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Οι μαθητές Του δίνουν οίνο στους Έλληνες, τους μεθούν μετατρέποντάς τους σε μέθυσους και διαλύουν τη δομή της κιβωτού, ενώ στους απλούς ανθρώπους, που είχαν ανάγκη διδασκαλίας, δε δίνουν οίνο παρά αίμα.

Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το σημείο είναι ότι με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου έγινε ένας τεράστιος κατακλυσμός και πρέπει εμείς να δούμε γιατί έγινε και ποιο το όφελος απ’ αυτόν. Ο Θεός δεν πραγματοποιεί κατακλυσμούς για να βλάψει τους ανθρώπους, αλλά για να τους βοηθήσει. Ο Θεός επιδίωκε κάτι που είναι δυνατό να βρεθεί μόνο μέσω των αριθμών. Οι Έλληνες είναι τύπος ανθρώπων, που λόγω των Επών είναι σταθερά εγκατεστημένοι στο βήμα 4 κι είναι έτοιμοι να βιώσουν τη δημοκρατία. Συνθέτουν συστήματα τα οποία είναι έτοιμα, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες, να γίνουν ιδανικά. Το ιδανικό σύστημα είναι η δημοκρατία κι όταν μιλούσαμε στη θεία κοινωνία για τον άρτο, που είναι το ίδιο πράγμα, σημαίνει ότι οι Έλληνες μέσω της γνώσης τους μπορούν να τον παράγουν. Ο άρτος απαιτεί Έλληνες για να δημιουργηθεί.

Η γνώση των απλών ανθρώπων μας λέει ότι, για να δημιουργηθεί ο άρτος, είναι απαραίτητο να υπάρξει ο σίτος. Ο σίτος παράγει το άλευρον κι ακολουθείται μία διαδικασία που περιγράφει ο Χριστός. Οι Έλληνες σύμφωνα μ’ όλα αυτά θα πρέπει να είναι ο σίτος. Είναι ο σίτος και όχι το άλευρον, γιατί το άλευρον είναι αυτό που παράγει ο σίτος και θα πρέπει να αναζητηθεί στο τέλος. Πράγματι, Έλληνες = Σίτος = 34. Ο σίτος δεν μπορεί να φυτευτεί στη θάλασσα αλλά στη γη. Οι Έλληνες έπρεπε να κατευθυνθούν από το Θεό έξω από το οικείο περιβάλλον τους. Ο Αλέξανδρος με την κατάκτηση της Ασίας έσπειρε Έλληνες στη Γη μέσω της δημιουργίας ελληνικών κοινωνιών. Ο κατακλυσμός τώρα αρχίζει και αποκτά νόημα.

Σε πρώτη φάση μεταφέρθηκε σπόρος, ενώ ο κατακλυσμός έδωσε το απαιτούμενο ύδωρ για την ανάπτυξη του. Αυτό με τη λογική εξηγείται ότι αν δε γινόταν κατακλυσμός, ώστε να υπάρχει άφθονο ύδωρ, στην Ασία οι ελληνικές κοινωνίες θα πέθαιναν. Αυτού του είδους οι κοινωνίες δεν μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν μέσα σ’ ένα σύστημα, που δίνει αίμα στους ανθρώπους. Οι Έλληνες = 34 = Μακεδόνας = Σίτος μεταφέρονται στη γη της Ασίας. Ο σπόρος είναι ο Αλέξανδρος, εφόσον εξαιτίας του φύεται σίτος στην Ασία. Αλέξανδρος = Σπόρος = 45.

Ο Αλέξανδρος έχει δύο ιδιότητες, εφόσον ανήκει σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Ενώ στην Ελλάδα, όπου υπάρχει ο σίτος είναι το πραγματικό προϊόν του, στην Ασία είναι αιτία εμφύτευσης του. Στην Ελλάδα δεν είναι σπόρος, γιατί δεν είναι Μεσσίας των Ελλήνων. Στην Ελλάδα είναι άλευρον. Ο τίτλος τού Αλεξάνδρου στην Ελλάδα είναι ηγεμών, που σημαίνει μέσω των αριθμών άλευρον. Άλευρον = Ηγεμών = Θεός = 28 = Λέοντας. Το μυστήριο του Αλεξάνδρου το αποκαλύπτει πλήρως ο Χριστός που γνωρίζει. Όταν οι Έλληνες αναζητούν το Χριστό, για να τον γνωρίσουν, ο Χριστός λέει κάτι πολύ περίεργο: (Ιωάν. 12.23-12.25) “ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.” (Ήλθε η ώρα διά νά δοξασθή ο Υιός τού ανθρώπου. Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, εάν ο σπόρος τού σιταριού δέν πέση εις τήν γήν καί πεθάνη, μένει μόνος, εάν όμως πεθάνη, φέρει πολύν καρπόν.). Αυτό έχει νόημα μόνο μέσω των αριθμών. Ο Μακεδόνας = Σίτος = Έλληνες = 34. Αυτός που πρέπει να πεθάνει, για να φέρει καρπό πολύ, είναι ο κόκκος του σίτου. Αν ο Αλέξανδρος δεν πέθαινε στο απόγειο της βασιλείας του, θα έμενε μόνος κι αδύναμος να παράγει. Η εξουσία του θα κατέστρεφε όλες εκείνες τις συνθήκες, που επιτρέπουν στους Έλληνες να υπάρχουν. Ο Αλέξανδρος πεθαίνει και στην Ασία αναπτύσσεται ο σίτος. Κόκκος του σίτου = Μέγας Βασιλεύς = Κοσμοκράτορας = 60.

Η ανθρωπότητα μπήκε στο έκτο βήμα μετά τη δημοκρατία της Αθήνας με το θάνατο του κοσμοκράτορα, που εδραίωσε την κοσμοκρατορία. Κοσμοκρατορία = Καρδιά της Γης = 60. Αν δεν πέθαινε ο κοσμοκράτορας, δε θα υπήρχε κοσμοκρατορία, γιατί οι Έλληνες που τον ακολουθούσαν, θα γίνονταν χωρίς αμφισβήτηση εκλεκτοί και το σύστημα της Ασίας θ’ αναπτυσσόταν παράλληλα μ’ αυτό της Ελλάδας και θα κατέρρεε. Οι Έλληνες από τη στιγμή που πεθαίνει ο Αλέξανδρος και λόγω της αμφισβήτησης, που υπάρχει μεταξύ τους, άρχισαν να παράγουν την επιθυμητή για το Θεό γνώση. Από τη διπλή ιδιότητα του Αλεξάνδρου, που είναι και σπόρος και άλευρον, προκύπτουν ως άκρως απαραίτητα στοιχεία ο άρτος κι ο σίτος. Ο άρτος δημιουργήθηκε εξαιτίας του έτοιμου αλεύρου που είχε δημιουργήσει ο ελληνικός κόσμος ως σίτος. Ο σίτος αφορά τη σπορά του συνόλου της Ασίας με Έλληνες.

Όσον αφορά τον άρτο, υπάρχει η ιδιομορφία ότι ο Αλέξανδρος ως υιός του Θεού και σ’ εκείνη τη φάση της ιστορίας του ανθρώπου ήταν ως ποσότητα αλεύρου ικανός, για να δημιουργήσει έναν άρτο παγκοσμίως ορατό, αλλά ανίκανος να δημιουργήσει τον άρτο που θα μοιραστεί σ’ όλον τον κόσμο. Ο άρτος αυτός που βρίσκεται μέσα στην αμαρτία μέσα στη Ρώμη είναι καταδίκη των ανθρώπων. Είναι ένα σύστημα που είναι τόσο ελαστικό, ώστε να χωρά τους Έλληνες και τόσο σκληρό, ώστε να τους σκοτώνει, όταν αγωνίζονται για τη δημοκρατία. Άρτος = Καταδίκη = 25. Για να δημιουργηθεί ο άρτος, σύμφωνα με το Χριστό, απαιτείται ζύμη και τρία σάτα αλεύρου που θα ζυμωθούν μαζί και θα εισαχθούν μέσα στο φούρνο. Τη γνώση εκείνη την εποχή για το σύστημα την είχε η Αθήνα κι όπως γνωρίζουμε απ’ αυτήν τη γνώση γεννήθηκε η Ρώμη κι επομένως η καταδίκη.

Η Αθήνα ήταν η γυναίκα, που πήρε τη ζύμη και την ανάμειξε με το άλευρον. Η ζύμη που εμείς γνωρίζουμε, είναι αυτή που μας γνωστοποιεί ο Χριστός. Ο Χριστός μας λέει να προσέχουμε τη ζύμη των Φαρισαίων, άσχετα αν οι μαθητές Του δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Οι αριθμοί δείχνουν ότι η ζύμη αυτή, είναι ο ελληνικός κόσμος. Η γυναίκα τότε ζύμωσε ένζυμο άρτο. Ένζυμος άρτος = 60 = Κοσμοκράτορας = Μέγας Βασιλεύς = Γενεά άπιστος = Καρδιά της Γης. Αυτή η κοσμοκρατορία έγινε με τη βοήθεια της ζύμης των Φαρισαίων. Ζύμη των Φαρισαίων = Δυνάμεις των ουρανών = Ελληνικός κόσμος = Καρποί υπεραξίας = Καρποί πονηροί = Οίκος του Χριστού = Τριακόσια δηνάρια = 79. Το άλευρον που είναι ο Θεός δίνεται σε ποσότητα τριών σάτων. Σάτα τρία αλεύρου = Ημέρα οργής = Θερισμός = Αγαθοί δούλοι = Ένοχοι θανάτου = Σκληροκαρδία = 57.

Όταν ο Θεός δεν υπάρχει για να προσφέρει τη δωρεά Του, η εμφάνιση του Υιού Του και άρα του Εαυτού Του με τη δύναμη που κληροδοτεί, δίνει τη δυνατότητα θερισμού σε αγαθούς δούλους, που είναι ένοχοι θανάτου. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο θερισμός τότε αφορούσε το σίτο, που είχε γευθεί τη δημοκρατία κι αυτοί που την κατέστρεψαν, είναι οι ένοχοι θανάτου. Αυτό που βέβαια έχει σημασία είναι ότι με την εισαγωγή του κόσμου στη γέενα του πυρός δημιουργήθηκε ο άρτος που, όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υπήρχε. Παρομοιάζεται η Βασιλεία των Ουρανών μ’ αυτήν την κατάσταση γιατί: Βασιλεία των Ουρανών = Δένδρον της ζωής = Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, αν οι άνθρωποι δεν Τον σταύρωναν, είχε τη δυνατότητα και τους Έλληνες να κυβερνήσει και τους Ιουδαίους να λυτρώσει. Υπήρχε ο ένζυμος άρτος, δηλαδή η κοσμοκρατορία, πάνω σ’ ένα μεικτό κόσμο και μπορούσε να δοθεί στο Χριστό. Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά δεν έγινε, γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι για Λύτρωση, εφόσον η τεχνολογία τους ήταν ελάχιστη. Αυτό που έκανε ο Χριστός ήταν να προσφέρει οίνο που, αν τότε διαπότιζε τη δομή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα λειτουργούσε ο Ίδιος σαν Μεσσίας.

Σ’ άλλο σημείο αναφερθήκαμε στο μύρον που προσέφερε η γυναίκα για τον ενταφιασμό του Χριστού. Η γυναίκα είπαμε ότι είναι η Αθήνα και το μύρον το σύνολο της παραγωγής των Ελλήνων. Εκείνο το μύρο σύμφωνα με τις Γραφές άξιζε τριακόσια δηνάρια, που σημαίνει το σύνολο του ελληνικού κόσμου. Ο Χριστός δεχόμενος την προσφορά του μύρου, στην ουσία δέχεται τη θυσία τού ελληνικού κόσμου κι αυτό όχι λόγω εγωισμού, αλλά για το λόγο που εξηγεί. Ο ελληνικός κόσμος τότε δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να σώσει τους φτωχούς, που υπήρχαν. Ο ελληνικός κόσμος μυρώνει το σώμα του Υιού του Θεού, ώστε να μπορέσει ν’ αναστηθεί χωρίς φθορά. Η θυσία γίνεται με την απόκρυψη της γνώσης, που τον συντηρεί, ώστε να μπορέσει η γυναίκα να ζυμώσει με την ποσότητα που πρέπει.

Ενώ αυτά συμβαίνουν με τον άρτο, που ζυμώθηκε λόγω Αλεξάνδρου, υπάρχει κατά την παρουσία του Χριστού ένας τεράστιος αγρός σπαρμένος με σίτο. Εξαιτίας του Αλεξάνδρου υπήρξε η καταδίκη στη Ρώμη, αλλά εξαιτίας του όλη η γη της Ασίας είναι σπαρμένη με σίτο, που στην εποχή του Χριστού είναι έτοιμη για θερισμό. Με τον κατακλυσμό κι αφού ο σίτος ποτίστηκε, η Ανατολή εντάχθηκε στο σύστημα και τα νερά τραβήχτηκαν. Ο σίτος ήταν στη γη, αλλά τον συντηρούσαν πλέον οι φωστήρες του ουρανού. Τι συμβαίνει όμως κι αυτός ο σίτος δεν μπορεί να παράγει το άλευρον, που απαιτείται, για να φτιαχτεί ο άρτος που θα γευθεί η ανθρωπότητα; Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, ο σίτος ήταν έτοιμος για θερισμό, όπως υπήρχε και η Βασιλεία των Ουρανών, που θα μπορούσε να δεχτεί το Λόγο Του.

Και πάλι αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, θα πρέπει να το αναζητήσουμε στο Λόγο Του. Στην παραβολή των ζιζανίων ο Χριστός περιγράφει τα όσα βλέπει (Ματθ. 13.24—13.30). Υπήρχε ένας άνθρωπος, ο οποίος έσπειρε σίτο, αλλά, ενώ έσπειρε καλό σπόρο ή σπέρμα, εχθροί έσπειραν ζιζάνια, τα οποία αναπτύσσονταν ανάμεσα στο σίτο. Αυτός που σπέρνει είναι ο Θεός ο Ίδιος ως Υιός Του, αλλά, επειδή εγκαταλείπει τον κόσμο, γίνεται πάλι ο Θεός Πατήρ. Ο Θεός έσπειρε το σίτο, αλλά δίνοντας τα πάντα στους ανθρώπους η κατάσταση γίνεται σύνθετη. Αυτό γίνεται, γιατί δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν οι άνθρωποι τι ακριβώς κάνει ο Θεός και τι οι άθλιοι. Ο Θεός είναι ο γεωργός και το Σπέρμα = 33, άριστο. Για να σπείρει ο Θεός σε μέρος που δεν έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, πρέπει να χρησιμοποιήσει σπόρο. Επειδή οι ανάγκες για σπόρο είναι μεγάλες, πρέπει να χρησιμοποιήσει το σύνολο του σίτου της Ευρώπης, δηλαδή το σύνολο των Ελλήνων του χώρου αυτού. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός ότι, για να μετατρέψει το σίτο σε σπόρο και να προστατευθεί η νέα καλλιέργεια, θα πρέπει να καταστραφούν οι συνθήκες που διατηρούν το σίτο στην Ευρώπη και δεν επιτρέπουν τη φυσιολογική ωρίμανση του σπόρου στην Ασία. Αν ο Θεός επιθυμεί να δημιουργήσει στην Ασία Έλληνες, μέσα από τις ίδιες χρονοβόρες διαδικασίες που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, δεν είναι δυνατό να επιτρέψει την ύπαρξη των υπαρχόντων Ελλήνων της Ευρώπης. Αυτό το πετυχαίνει βάζοντας ένα ζιζάνιο στο χώρο της Ευρώπης, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο σίτος.

Ο Αλέξανδρος ήταν ζιζάνιο στην Ελλάδα, αλλά μέσω αυτού μεταφέρεται ο σίτος στην Ασία. Ζιζάνιον = Αλέξανδρος = Σπόρος = 45. Ο Γεωργός = Πατήρ ζων = Άμμων Δίας = 40. Το σπέρμα ήταν άριστο κι ο Αλέξανδρος πέθανε στα 33 του χρόνια. Ο Θεός έκοψε το ζιζάνιο που μετέφερε στην Ασία ως σπόρο κι ο σίτος θα έπρεπε να είναι καθαρός. Οι άνθρωποι όμως δεν αντιλαμβάνονται τη διάδοχη κατάσταση κι εμπιστεύονται τους γεωργούς που άφησε πίσω του φεύγοντας. Αυτοί οι γεωργοί, ενώ έχουν εντολή να προσέχουν το σίτο προστατεύοντας τον από τα ζιζάνια, όχι μόνο δεν το κάνουν, αλλά τα σπέρνουν κιόλας. Ο Γεωργός φεύγει και αφήνει πίσω του γεωργούς που ο Χριστός ονομάζει εχθρούς. Γεωργοί = Εχθροί = Πόρνοι = Καταραμένοι = Διαφθορά = 40.

Αυτό ιστορικά αποδεικνύεται με το γεγονός ότι ο Αλέξανδρος με την εξουσία του νίκησε τη δημοκρατία και μετέφερε Έλληνες στην Ασία. Όταν πέθανε, όλοι αυτοί αν λειτουργούσαν ως Έλληνες, θα έπρεπε να μοιράσουν γνώση, ώστε να πάει το σύνολο του κόσμου στο βήμα πέντε. Δεν το έκαναν αυτό όμως, παρά μονιμοποίησαν τον κόσμο στο βήμα τέσσερα παριστάνοντας τους γεωργούς. Η μόνη ασφάλεια του κόσμου ήταν η δική τους ύπαρξη, που δεν επέτρεπε να πάει η κοινωνία πιο πίσω. Όλοι αυτοί που γίνανε γεωργοί ήταν αυτοί που γνωρίζουμε ως πόρνους κι είναι εχθροί του Θεού.

Η καλλιέργεια των ζιζανίων γίνεται εκ του πονηρού κι έχει το νόημα ότι αντί να εξελληνίζουν τους ανθρώπους, για να τους εκμεταλλευτούν, προκαλούν κατακλυσμούς γνώσης, που τους ευνοεί. Όπου μπορούν, δίνουν μόνον τα Έπη χωρίς φιλοσοφία κι όπου επίσης μπορούν βαστούν τους ανθρώπους στο αίμα. Ζιζάνια = 36 = Κατακλυσμός = Χάλαζα μεγάλη = Νηστεία. Όταν ο Χριστός είδε τι συμβαίνει στο χωράφι της Ασίας, δεν έδωσε εντολή να καθαριστεί ο σίτος από τα ζιζάνια, όπως του είπαν οι δούλοι του, αλλά μάζεψε τα ζιζάνια, τα έκανε δέματα και τα πέταξε στη φωτιά, ενώ έβαλε το σίτο στην αποθήκη του. Το πρόβλημα για τους ανθρώπους αυτού του κόσμου δεν είναι το γεγονός ότι τα ζιζάνια κάηκαν αλλά το ότι ο σίτος μπήκε στην αποθήκη. Επειδή ο άνθρωπος δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί τη Θέωση, ο Χριστός έβαλε στην αποθήκη την παγκόσμια παραγωγή του σίτου που δίνει το άλευρον. Αυτό σημαίνει ότι μόλις οι Έλληνες, δηλαδή ο σίτος, αναπτύχθηκαν, ο Θεός τους εξαφάνισε κι αυτό έγινε μετατρέποντας τους σε βαρβάρους.

Όταν δεν υπάρχει πλέον λόγος παραγωγής σίτου και οι Έλληνες είναι απειλητικοί για το Μυστικό Σχέδιο, η κιβωτός διαλύεται και παύουν να υπάρχουν Έλληνες. Ο Σίτος στην αποθήκη σημαίνει ότι ο Σίτος = Έλληνες = 34 παύει να είναι ορατός κι αυτό που είναι ορατό είναι η Αποθήκη = Βάρβαροι = 37 = Αμαρτωλοί = Κόλασις. Η γνώση των Ελλήνων παραδίδεται στην εξουσία και στους βαρβάρους της κοινωνίας τύπου Βαβυλώνας.

Ο Χριστός περιγράφει το σύνολο των όσων συμβαίνουν με τρόπο απόλυτο. Ο Ίδιος είναι Κύριος κι αυτό σημαίνει ότι έχει δούλους. Όμως στο (Ματθ. 9.37-9.38) σπλαχνίζεται τον κόσμο, επειδή φαίνεται ως εγκαταλειμμένος και λέει το εξής: “ο μεν θερισμός πολύς, οι δε εργάται ολίγοι. δεήθητε ουν του κυρίου του θερισμού όπως εκβάλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού.” (Ο μέν θερισμός είναι πολύς, οι δέ εργάτες ολίγοι. Παρακαλέστε λοιπόν τόν Κύριον τού θερισμού διά νά στείλη εργάτας εις τόν θερισμόν του.). Ο Χριστός μιλά για εργάτες και όχι για δούλους, γιατί ο θερισμός που ωφελεί τους ανθρώπους, γίνεται πάντα από εργάτες. Οι δούλοι που δε γνωρίζουν τι κάνει ο Κύριός τους, είναι πάντα επικίνδυνοι. Λέει δε εργάται, γιατί ο εργάτης είναι ένας και είναι ο Μακεδόνας = Αχιλλεύς = Εργάτης = 34, που κατά το θερισμό είναι Άλευρον = 28 = Ηγεμών. Τη δουλειά του Αλεξάνδρου μπορούν να την κάνουν μόνον πολλοί εργάτες, που θα εργαστούν και θ’ αμειφθούν ανάλογα, Εργάται = Άλευρον = Άμωμοι = 28. Οι δούλοι δεν είναι εργάται κι από τη στιγμή που δεν έχουν γνώση για την πρόθεση του Κυρίου πράττουν διαφορετικά πράγματα. Ο Χριστός ως Κύριος είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει το θερισμό με τους δικούς του δούλους. Οι άνθρωποι απλά πρέπει να εύχονται να σταλούν εργάτες.

Λέει ο Χριστός: (Ιωάν. 4.35-4.39) “επάρατε τους οφθαλμούς υμών και θεάσασθε τας χώρας, ότι λευκαί εισί προς θερισμόν ήδη. και ο θερίζων μισθόν λαμβάνει και συνάγει καρπόν εις ζωήν αιώνιον, ίνα και ο σπείρων ομού χαίρη και ο θερίζων. εν γαρ τούτω ο λόγος εστίν ο αληθινός, ότι άλλος εστίν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων. εγώ απέστειλα υμάς θερίζειν ο ουχ υμείς κεκοπιάκατε. άλλοι κεκοπιάκασι, και υμείς εις τον κόπον αυτών εισεληλύθατε.” (Σηκώστε τά μάτια σας, σάς λέγω, καί ιδέτε τά χωράφια ότι είναι άσπρα, έτοιμα πρός θερισμόν. Ήδη ο θεριστής παίρνει μισθόν καί μαζεύει καρπόν διά τήν ζωήν τήν αιώνιον, διά νά χαίρουν μαζί καί ο σπορεύς καί ο θεριστής. Εδώ η παροιμία είναι αληθινή ότι άλλος σπέρνει καί άλλος θερίζει. Εγώ σάς έστειλα νά θερίσετε εκείνο, διά τό οποίον δέν εκοπιάσατε… άλλοι έχουν κοπιάσει καί σείς εμπήκατε εις τόν κόπον τούς.). Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι δούλοι του Χριστού βρίσκονται στην εποχή του θερισμού, που όμως δεν είναι αποτέλεσμα δικού τους κόπου. Μπαίνουν στον κόπο άλλων. Οι δούλοι δεν πάσχισαν για τη δημιουργία της γνώσης των ανθρώπων. Ο Πέτρος νόμιζε ότι η βάρκα που άφησε πίσω του ήταν ικανή να του δώσει τη δόξα. Δεν πολέμησε στο χώρο του πνεύματος, παρά βρισκόταν στην ασφάλεια που παρέχει ένας κύριος στους δούλους του. Μισθό όμως σύμφωνα με το Χριστό παίρνει μόνον ο θερίζων, που χαίρεται μαζί με τον σπείροντα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Θερίζων = Χριστός = 46. Αυτό είναι γνωστό, εφόσον το λέει ο Χριστός χωρίς κανένα μυστήριο. Το άγνωστο είναι ποιος είναι ο σπείρων στον κόπο του οποίου μπήκανε οι δούλοι. Σπείρων = Παρθένοι = Νεανίσκοι = Λαός του Θεού = Εκλεκτός λαός = Φιλοσοφία = 48. Όλοι οι άνθρωποι που έσπειραν τη φιλοσοφία, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους, χωρίς να τους εκμεταλλευτούν είναι οι Φρόνιμοι = 48, που αντιπροσωπεύονται από τον υπεύθυνο όλης αυτής της κατάστασης, τον Αλέξανδρο. Εξαιτίας του προέκυψαν αυτοί οι Εργάται = Άμωμοι = 28 κι αυτός είναι ο σπείρων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι παρθένοι στην Αποκάλυψη ονομάζονται άμωμοι. Όλοι αυτοί χαρήκανε για την παραγωγή τους, αλλά αυτός που πήρε μισθό ήταν ο Θερίζων = Χριστός = 46. Μισθός = Παντοκράτωρ = Θεός ζων = Λελουμένος = 44. Ο Χριστός έγινε παντοκράτορας μετά από το θερισμό της Γης κι αυτός ήταν ο μισθός Του. Οι δούλοι θέρισαν τον κόσμο σαν θεριστές, αγνοώντας το σύνολο του Σχεδίου. Θερίζων = Χριστός = Διδάσκαλος = 46. Θεριστής = Διδακτός Θεού = Υιός του Θεού. Θεριστές είναι όλοι οι άνθρωποι που έχουν γνώση περί Θεού, είτε τέλεια είτε ατελή, με επικεφαλής —κατά τα πρότυπα του Αλεξάνδρου και των νεανίσκων— το Χριστό, τον πραγματικό Υιό του Θεού. Όλοι αυτοί που μπήκαν να θερίσουν, ήταν δούλοι και μπήκαν στον κόπο άλλων. Ο Βασίλειος ή ο Γρηγόριος ή οποιοσδήποτε άλλος πατέρας της εκκλησίας θέρισαν το σίτο, τη γνώση των Ελλήνων και δε σεβάστηκαν τον κόπο γενιών ολόκληρων. Πήραν τον καρπό και νόμιζαν ότι αυτοί είναι οι εκλεκτοί, επειδή δε γνωρίζουν τι σημαίνει κόπος δημιουργίας.

Όταν ο Χριστός καλείται να εξηγήσει την παραβολή των ζιζανίων, μιλά για το διάβολο, που σπέρνει ζιζάνια και για τιμωρία. Το ύποπτο στην εξήγηση που δίνει βρίσκεται στο σημείο ότι το θερισμό δεν τον κάνουν εργάτες, όπως και πρέπει, αλλά άγγελοι. Οι άγγελοι είναι πάντα δούλοι Αυτού, που τους στέλνει. Άγγελος = Δούλος = 29 κι αυτοί θα μαζέψουν τα σκάνδαλα και θα τα ρίξουν στην κάμινο του πυρός. Όταν εμείς γνωρίζουμε πως ο Χριστός βάζει δούλους για το θερισμό κι επίσης δημιουργεί το διάβολο, το πρόβλημα για την ανθρωπότητα βρίσκεται όχι στα σκάνδαλα, που θα ριχθούν στην πυρά, αλλά στη λάμψη των δικαίων. Όταν οι δίκαιοι λάμψουν σαν Ήλιος, θα εμφανιστεί ο κλαυθμός κι ο βρυγμός των οδόντων για τους ανθρώπους. (Ματθ. 13.43) “τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του πατρός αυτών. ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.” (Τότε οι δίκαιοι θά λάμψουν όπως ο ήλιος εις τήν βασιλείαν τού Πατέρα τους… εκείνος πού έχει αυτιά, διά νά ακούη, άς ακούη.). Στη βασιλεία του πατέρα τους και όχι του Πατέρα του Χριστού. Αυτό είναι πολύ σημαντικό κι αποδεικνύεται μέσω των αριθμών. Δίκαιος = Διάβολος = Βασιλεύς = 39.

Εδώ κάποιος θ’ αμφισβητήσει και θ’ αναρωτηθεί: “είναι δυνατόν οι δίκαιοι να είναι γιοι του διαβόλου;”. Είναι δυνατόν, αν γνωρίζει κάποιος τις Γραφές. Όταν ο Χριστός περιγράφει την ημέρα της μέλλουσας κρίσεως, αποβάλλει τους δικαίους και τους τοποθετεί μαζί με το διάβολο. (Ματθ. 25.37) “τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες. κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα …” (Τότε θά αποκριθούν οι δίκαιοι καί θά πούν, “Κύριε, πότε σέ είδαμε νά πεινάς…). Όταν ο Χριστός έδωσε τη δυνατότητα θερισμού στους δούλους, άλλαξε παντελώς τις συνθήκες στον παγκόσμιο χώρο. Οι Έλληνες εξαφανίστηκαν κι αυτό που έμενε πλέον ήταν ο Χριστός κι ο Λόγος Του. Από εκείνη τη στιγμή παύει να υπάρχει η ζύμη των Φαρισαίων κι ο σίτος βρίσκεται στην αποθήκη, δηλαδή στην κατοχή των βαρβάρων. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εξαφάνιση της γυναίκας, δηλαδή της Αθήνας, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι για τη θεία κοινωνία απαιτείται άρτος, αλλά αυτήν τη φορά η γυναίκα που θα τον φτιάξει, δεν έχει προζύμι και το μόνο που διαθέτει είναι άλευρον από τους βαρβάρους, που έχουν το σίτο, άλας και ύδωρ. Αυτός ο άρτος είναι ο άζυμος άρτος.

Ο Χριστός κατά το Μυστικό Δείπνο δίνει άρτο και οίνο που οδηγεί στη θεία κοινωνία. Το λεπτό σημείο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ότι απαιτείται άρτος, αλλά δίνεται ο άζυμος. Ο λόγος για τον οποίο γίνεται αυτό είναι ότι ο ένζυμος άρτος είχε ήδη δημιουργηθεί, αλλά δε χωρούσε τον κόσμο στο σύνολο του. Αντίθετα ο άζυμος έχει τη δυνατότητα να επεκταθεί στο σύνολο του πλανήτη, γιατί μπορεί να φτιάχνεται και να καταστρέφεται διαρκώς, χωρίς ν’ απειλεί το σχεδιασμό. Απαιτεί μόνον άλευρον, νερό και άλας, και για όσο διάστημα αυτά υπάρχουν δεν υπάρχει πρόβλημα. Αντίθετα ο ένζυμος άρτος δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει αυτήν την διαδικασία. Αν γίνει μία φορά δεν μπορεί να καταστραφεί, γιατί καταστρέφεται η ζύμη. Για να ξαναεπαναληφθεί η διαδικασία, θα πρέπει ο προηγούμενος άρτος να προστατευθεί και όχι να αφεθεί να καταστραφεί. Πρακτικά αυτά σημαίνουν ότι ιουδαϊκές κοινωνίες τύπου Βαβυλώνας μπορούν να δημιουργούνται και να καταστρέφονται διαρκώς, διαδεχόμενες η μία την άλλη. Είναι αδύνατον όμως ξαναδημιουργηθεί κοινωνία ελληνιστικού τύπου, που αποτελεί τη βάση της θείας κοινωνίας και άρα να αφεθεί να καταστραφεί, γιατί καταστρέφεται η γνώση του Θεού. Ο οίνος, αντίθετα με τον άρτο, έχει την ιδιότητα να υπάρχει τέλειος, ενώ για να δημιουργηθεί ο άρτος απαιτεί μία χρονοβόρα διαδικασία. Αρκεί για το Θεό να δημιουργήσει έναν κατακλυσμό κι οι άνθρωποι θα γευτούν ταχύτατα τον οίνο. Ο Χριστός μπορούσε να επιτύχει έναν τέτοιον κατακλυσμό, αλλά δεν ευνοούσαν οι συνθήκες. Οίνο πρέπει να γευτούν όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο και να ευφρανθούν. Όμως πώς θα ευφρανθούν, όταν τα συστήματά τους είναι ατελή κι ο ένας εκμεταλλεύεται τον άλλο; Μπορούσε να πιει τον οίνο ένας δούλος και να νιώσει άνθρωπος ελεύθερος κι αθάνατος; Πώς μπορούσε να ζήσει αυτήν τη ζωή, όταν δεν ήταν δυνατό να εργαστεί ως ελεύθερος άνθρωπος, παρά ως δούλος; Για να κατορθώσει η θεία ευφυΐα να προστατεύσει τον οίνο, όσο διάστημα απαιτείται για να δημιουργηθεί ο άρτος, τον διατηρεί άκρατο. Δίνει τον οίνο, αλλά τον διατηρεί κλειδωμένο σαν αίμα κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Ο άκρατος οίνος είναι επικίνδυνος, γιατί οδηγεί σε χειρότερη κατάσταση απ’ αυτή στην οποία οδηγεί ακόμα και το αίμα. Ο άνθρωπος γίνεται μέθυσος και θυσιάζεται, χωρίς να γνωρίζει τι κάνει και τι λέει. Άκρατο οίνο μπορούν να πιούν, χωρίς να μεθύσουν, μόνον οι ακρατοπότες και θα δούμε ποιοι είναι αυτοί.

Σημασία έχει ότι ο Χριστός έδωσε ιδιότητες Ελλήνων μέσω του θερισμού σ’ Ιουδαίους κι αυτοί δημιούργησαν τον άζυμο άρτο. Λέει ο Χριστός: (Ιωάν. 15.3) “ήδη υμείς καθαροί έστε διά τον λόγον ον λελάληκα υμίν.” (Ήδη σείς είσθε καθαροί, ένεκα τού λόγου τόν οποίον σάς εκήρυξα.). Ενώ παρακάτω: (Ιωάν. 15.19-15.20) “ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει. ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.” (Εάν ήσαστε από τόν κόσμον, ο κόσμος θά αγαπούσε τό δικό του. Επειδή όμως δέν είσθε από τόν κόσμο, αλλ’ εγώ σάς εδιάλεξα από τόν κόσμον, γι’ αυτό σάς μισιεί ο κόσμος.). Οι μαθητές του Χριστού έγιναν καθαροί, ενώ δεν ήταν, εξαιτίας της διδασκαλίας Του. Καθαροί = Έλληνες = 34. Με τη διδασκαλία Του απέκτησαν τέτοια γνώση, που θα μπορούσε να συγκριθεί μ’ αυτήν ενός Έλληνα. Αυτοί σύμφωνα με το Χριστό δεν ανήκουν στον κόσμο, γι’ αυτό και τους μισεί. Κόσμος = 34 = Έλληνες. Σύμφωνα με το Λόγο του Χριστού αυτοί ανήκουν στον κάτω κόσμο. Στον κάτω κόσμο και στα συστήματά του υπάρχει μόνον αίμα και όχι άλευρον. Οι μαθητές Του γίνονται Καθαροί = Έλληνες = 34, αλλά λόγω των πνευματικών δικαιωμάτων και της καταγωγής τους γίνονται όχι σίτος, αλλά οίνος. Όταν οι Έλληνες πάνε στον κάτω κόσμο, παύουν να διατηρούν τα χαρακτηριστικά που έχουν στον κόσμο τους. Έλληνες = Καθαροί = Οίνος = 34.

Ο Χριστός, με τη μεταφορά του κλειδωμένου Λόγου Του, δημιουργεί οίνο, που επεκτείνεται στον κόσμο, αλλά με το σημαντικό χαρακτηριστικό ότι ο οίνος είναι άκρατος κι οι πρώτοι μέθυσοι είναι αυτοί που τον γεύονται πρώτοι και είναι οι Απόστολοι. Δημιουργεί ο Χριστός έναν περίεργο κατακλυσμό, που στόχο έχει να παρασύρει τους Έλληνες στον κάτω κόσμο και να στερήσει τη δυνατότητα από τους υπόλοιπους να βγουν. Αυτό γίνεται ως εξής: γευόμενοι οι Έλληνες τον οίνο, διαπιστώνουν ότι είναι όμοιος με το σίτο που παράγουν, αλλά τέλειος κι ευφραίνονται με τα όσα υπόσχεται. Εγκαταλείπουν τη φιλοσοφία τους και τα Έπη, αλλά δε βλέπουν ότι εισάγονται στο ιουδαϊκό σύστημα. Ο Χριστός μ’ αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει το αδύνατο, εφόσον εισάγει στον κάτω κόσμο και άρα στην καρδιά της Γης το σίτο. Βυθίζει την κιβωτό έτσι, ώστε, όταν στο τέλος λόγω των Ιουδαίων αποσυρθούν τα νερά, αυτή να είναι ανίσχυρη κι οι Έλληνες βάρβαροι.

Οι Έλληνες, δηλαδή η κιβωτός, είναι δυνατοί όσο βρίσκονται κοντά στη θάλασσα και διατηρώντας επαφή με τον ουρανό, ξεδιψούν από τη γνώση που δημιουργούν οι ίδιοι, χωρίς να δηλητηριάζονται από το αίμα. Όταν η αυθεντική κιβωτός μετατρέπεται σε μέθυσους, δηλαδή σε εθνικούς, επειδή βρίσκονται στην ξηρά είναι οι χειρότεροι βάρβαροι. Οι μέθυσοι δε φροντίζουν για τα παιδιά τους κι ούτε προστατεύουν τις συνθήκες, που τους είναι απαραίτητες. Οι Έλληνες κατά την εποχή του εκχριστιανισμού τους ήταν περήφανοι για τις γνώσεις που είχαν αντλήσει από τη θάλασσα. Όταν γεύτηκαν τον οίνο, μέθυσαν και θέλησαν να εξαφανίσουν τη γνώση, που τους έδωσε τα χαρακτηριστικά τους. Δεν έβλεπαν ότι τα παιδιά τους στο μέλλον θα γεννιούνταν, είτε εθνικοί είτε βάρβαροι. Πολέμησαν την Αθήνα και τη φιλοσοφία και το σκότος επικράτησε στη Γη. Ο Χριστός εδραίωσε την παγκόσμια κυριαρχία του με τέλειο τρόπο. Σ’ έναν κόσμο από τον οποίο είχε εξαφανιστεί η θάλασσα, υπήρχε μόνον άκρατος οίνος για τους εκλεκτούς κι αίμα για τους υπόλοιπους. Επειδή είχε προηγηθεί ο θερισμός του κόσμου, οι βάρβαροι είχαν τον απαιτούμενο σίτο για να χτίσουν το παγκόσμιο σύστημα. Υπήρχε όλη εκείνη η γνώση, που επιτρέπει στους ανθρώπους να χτίζουν συστήματα, αλλά δυστυχώς οι μόνοι που θα μπορούσαν να το απειλήσουν ήταν ή μεθυσμένοι ή βάρβαροι.

Το σύστημα άρχισε να επεκτείνεται στη Γη, χωρίς να κινδυνεύει από τη ζύμη, όπως ο ένζυμος άρτος. Ο ένζυμος άρτος πρέπει να έχει καθορισμένα όρια, ώστε, όταν φουσκώσει δίνοντας χώρο σ’ όλους τους ανθρώπους, να μοιραστεί σ’ όλους. Η κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου που ήταν αυτής της μορφής, δεν υπήρχε πιθανότητα να επεκταθεί σ’ όλον τον κόσμο. Έφτασε σ’ ένα όριο και μετά ακολούθησε η αντίστροφη πορεία, που οδηγεί στην καταστροφή. Ο Χριστός δίνοντας τον οίνο δεν επέτρεψε στον ελληνικό κόσμο να δράσει με τον τρόπο που δρα. Ο άζυμος άρτος έπρεπε να καλύψει τη γη και μόνον όταν αυτό θα γινόταν θα επέτρεπε ο Θεός τη δημιουργία του προζυμιού, για να παρασκευασθεί ο ένζυμος.

Αν παρατηρήσει κάποιος τις εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης, θα δει μία αξιοπερίεργη διαφορά στον τρόπο με τον οποίο δίνουν τη θεία κοινωνία στους πιστούς. Η Ανατολική εκκλησία δίνει ένζυμο άρτο και οίνο σ’ όλους τους πιστούς, ενώ η Δυτική άζυμο στους απλούς πιστούς και μόνο στους κληρικούς δίνει οίνο. Αυτή η διαφορά είναι θέλημα Θεού να υπάρχει και δείχνει την τελειότητα του Σχεδίου. Κάτι το εντελώς τυπικό, όπως είναι η τελετή της θείας κοινωνίας, αποκαλύπτει τις πρακτικές κάθε εκκλησίας. Ο Λόγος του Χριστού είναι το αίμα Του, συνεπώς ο οίνος, ενώ το σώμα του —η δομή του— είναι ο άρτος. Το σύνολο σάρκας και αίματος είναι ο Χριστός, ο Υιός του Κυρίου = Θεία κοινωνία = 63. Άρτος και οίνος = 70 = Οικοδεσπότης = Πνευματικά δικαιώματα.

Στη θεία κοινωνία υπάρχουν και Έλληνες και Ιουδαίοι. Όλοι οι άνθρωποι είναι μέλη της κι αποτελούν το σώμα του Χριστού. Το σώμα αυτό δεν είναι ομοιογενές, αλλά είναι δύο διαφορετικά κομμάτια. Στο ποίμνιο της Ανατολικής εκκλησίας υπάρχουν Ιουδαίοι κι Έλληνες, ενώ στο ποίμνιο της Δυτικής μόνον Ιουδαίοι. Οι διαφορές προκύπτουν από τη δυνατότητα των ανθρώπων να κατανοήσουν το Λόγο, δηλαδή το αίμα, ώστε να γίνουν ένα με το σώμα, δηλαδή τον άρτο. Οι Έλληνες λόγω γλώσσας στην εκκλησία κατανοούν το Λόγο, εφόσον κατανοούν τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένος. Πάντα ήξερε ο Έλληνας τι έλεγε ο Χριστός. Αυτή η γνώση τον έκανε κοινωνό οίνου. Ο άρτος που γεύεται είναι ένζυμος, γιατί ο ίδιος ως γνώστης είναι η ζύμη, που δίνει χαρακτηριστικά στον άρτο.

Για να διατηρεί η Ανατολική εκκλησία το ποίμνιο των Ελλήνων συμπαγές, έπρεπε να το μεθάει με οίνο και να το μετατρέπει σε εθνικό στο σύνολό του. Αντίθετα η Καθολική εκκλησία με τα τεράστια πνευματικά δικαιώματα και το άπειρο σκότος που προκαλούσε η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των πιστών λόγω γλώσσας, ενεργούσε διαφορετικά. Έδινε το Λόγο του Χριστού σε μία γλώσσα ακατανόητη για το ποίμνιο κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μη γνωρίζουν αυτόν καθ’ αυτόν το Λόγο. Δεν έδινε οίνο αλλά αίμα. Δεν υπήρχαν μεταξύ των πιστών της Έλληνες, ώστε με τη γνώση τους να ελέγχουν την εκκλησία και να δίνουν στον άρτο χαρακτηριστικά ενζύμου. Έτσι η Δυτική εκκλησία τους έκανε μέλη ενός σώματος, που είχε χαρακτηριστικά αζύμου άρτου.

Αυτά αφορούν το ποίμνιο στο επίπεδο των πιστών. Οι ιερείς της Καθολικής εκκλησίας γνώριζαν το Λόγο του Χριστού, επειδή γνώριζαν τη λατινική γλώσσα. Οι ιερείς γεύονταν τον οίνο και μόνον αυτοί δρούσαν ως εθνικοί. Ο πιστός Ιταλός, όταν γεύεται τον άζυμο άρτο στη θεία κοινωνία, αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Είναι μέλος μίας κοινωνίας πιστών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δομής, χωρίς ο ίδιος να έχει επαφή με τη λυτρωτική γνώση. Το σύστημα αυτής της κοινωνίας στηρίζεται στην ελληνική γνώση και άρα στο άλευρον. Για να παραχθεί αυτό το άλευρον απαιτείται σίτος, που σημαίνει δωρεά ελληνικής γνώσης. Αυτή η δωρεά και ό,τι αυτή δημιουργεί, συμβολίζεται με τον άζυμο άρτο. Είναι άζυμος, γιατί αυτοί που λαμβάνουν την ελληνική γνώση δεν είναι Έλληνες. Ο Ιταλός δεν λυτρώνεται και άρα δε λαμβάνει την τέλεια θεία κοινωνία, γιατί η ελληνική γνώση είναι αδύνατο να τον βοηθήσει, τη στιγμή που το σύστημα λαμβάνει ισχύ από το Λόγο του Χριστού και άρα απαιτεί τη γνώση του οίνου.

Μέχρι αυτό το σημείο μιλήσαμε για τα όσα συμβαίνουν στη Γη. Είδαμε πώς δημιουργούνται οι κατακλυσμοί αλλά και πώς αποτραβιούνται τα ύδατα αποκαλύπτοντας τη στεριά. Αυτό όμως που είναι το πιο σημαντικό, είναι τα συμβαίνοντα στον ουρανό. Το πρόβλημα του κάτω κόσμου είναι κατ’ αρχήν το σκοτάδι, που δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν τι ακριβώς συμβαίνει. Τα όσα συμβαίνουν στη Γη, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προβολή των ουρανίων φαινομένων πάνω σ’ αυτή. Ο άζυμος άρτος, δηλαδή ο άκρατος οίνος, είναι το αποτέλεσμα κάποιων φαινομένων του ουρανού. Δεν είναι δυνατό γήινα φαινόμενα να δημιουργούν ουράνια, από τη στιγμή που τα όσα συμβαίνουν στους ανθρώπους, είναι αποτελέσματα γνώσης, που προέρχεται από τον ουρανό.

Ο Χριστός λέει ότι το φως ήρθε στη Γη, αλλά οι άνθρωποι προτίμησαν το σκότος. Ο άζυμος άρτος είναι επιλογή ανθρώπων, που έχει άμεση σχέση με το φως, που ήρθε. Οι άνθρωποι δέχονται το φως κι από εκείνο το σημείο και πέρα εκμεταλλεύονται κατά βούληση τη γνώση στη δόμηση της κοινωνίας τους. Τ’ αρνητικά φαινόμενα οφείλονται στα πονηρά έργα αυτών, που εκμεταλλεύονται το φως. Οι φωστήρες του ουρανού, επειδή έχουν σχέση με τη γνώση και την παιδεία, επηρεάζουν τα ύδατα απ’ όπου ο άνθρωπος αντλεί γνώση.

Ο Χριστός λέει ότι είναι το Φως του κόσμου. Όσο βρίσκεται στη γη δίνει “ύδωρ ζων” ώστε να μη διψά ο άνθρωπος και λόγω του συγκεκριμένου περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έζησε, αυτό το ύδωρ έχει τη μορφή αίματος, που οριακά είναι ο οίνος. Ο Θεός επιθυμεί για τους ανθρώπους να ζήσουν σ’ ένα τέλειο περιβάλλον. Είναι απαραίτητο να υπάρχει φως, ώστε να βλέπουν οι άνθρωποι τι κάνουν και πού πάνε. Από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο Θέωσης από το οποίο στο τέλος του ο κόσμος θα φωτιστεί, οτιδήποτε είναι απαιτούμενο για την ολοκλήρωση του έρχεται από τον ουρανό. Ο Θεός στέλνει ανθρώπους Του, που φωτίζουν τον κόσμο δημιουργώντας κατάλληλες συνθήκες, ώστε να υπάρχει εξέλιξη. Στέλνει φωστήρες τ’ ουρανού κι από τη στιγμή που στέλνει και τον Ίδιο τον Υιό Του, στέλνει το σύνολο των φωστήρων.

Στη Γη έχουν κατέβει τα ισχυρότερα άστρα του ουρανού και μεταξύ αυτών κι ο ίδιος ο Ήλιος και η Σελήνη. Αυτοί οι αστέρες πέφτουν πάντα μετά τον κατακλυσμό, γιατί απαιτείται να υπάρχει πλημμύρα γνώσης, ώστε να γίνεται ορατή η αξία του φωστήρα και μέσω της ισχύος του να διώχνονται τα νερά δημιουργώντας συστήματα, που αντλούν τη δύναμή τους από τους φωστήρες. Ο φωστήρας δεν πέφτει ποτέ στην ξηρά, γιατί παύει να είναι ορατός από τους ανθρώπους και δεν υπάρχει το μέσον, που θα δημιουργήσει εκείνες τις αλυσιδωτές αντιδράσεις, που θα επηρεάσουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Στη θάλασσα υπάρχει το μέσον κι είναι το ύδωρ. Αν πέσει ένας ισχυρός αστέρας στη θάλασσα, δε θα χαθεί, παρά με την ισχύ του θα δημιουργήσει διάφορα φαινόμενα. Μπορεί να βράσει τα νερά ή να τα δηλητηριάσει και να επηρεάσει το σύνολο των ανθρώπων, που κατοικούν μέσα σ’ αυτήν.

Όταν μιλούσαμε για την παιδεία, που δίνεται στους λαούς και μέσω της οποίας παίρνουν χαρακτηριστικά, εννοείται ότι αυτή δίνεται από φωστήρες κι όταν δημιουργηθεί σύστημα ξηράς, αυτή η ίδια παίρνει χαρακτηριστικά φωστήρα. Έστω ότι δίνονται τα Ομηρικά Έπη. Αυτά τα δίνει κάποιος φωστήρας στους ανθρώπους, που γίνονται κατόπιν Έλληνες κι αυτοί μετά γίνονται φωστήρες για τον υπόλοιπο κόσμο, που τους βλέπει. Στόχος είναι πάντα ο πολλαπλασιασμός, ώστε στην οριακή κατάσταση της Θέωσης να μην αδικηθεί κανένας άνθρωπος. Για να γίνει ένας λαός φωστήρας, θα πρέπει να του δοθεί εξουσία κι επομένως θέση στην κορυφή της πυραμίδας, που στην περίπτωση της κοσμοκρατορίας αγγίζει τον ουρανό. Οι Έλληνες όσο βρίσκονται στη θάλασσα ως κιβωτός, είναι αδύνατο να γίνουν ορατοί ως φωστήρες. Πρέπει να κατακτήσουν μία δομή και η κιβωτός στην κορυφή θα είναι ο φωστήρας. Οι φωστήρες του ουρανού, όπως γνωρίζουμε, είναι οι αστέρες του. Οι ισχυρότεροι μεταξύ αυτών είναι τρεις. Είναι κατά σειρά ισχύος: ο Ήλιος, η Σελήνη και η Αφροδίτη. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος πραγματοποίησε το αμάρτημα, μπήκε στον κάτω κόσμο και στο σκοτάδι. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε πρώτα να πέσει ένας φωστήρας στη Γη, ώστε η γνώση του να δώσει τα πνευματικά δικαιώματα στους εκλεκτούς και να σχηματιστεί το σύστημα της πατριαρχίας. Είναι όμως δυνατό σε πρώτη φάση να πέσει ο Ήλιος στη Γη; Και τι ισχύ θα έχει μετά η Αφροδίτη; Από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, εννοείται ότι οι ασθενέστεροι φωστήρες πέφτουν πρώτοι, ώστε να προετοιμάσουν το σύστημα, που θα έχει ως φωστήρα τον Ήλιο. Δεν είναι δυνατό να πέσει ο Ήλιος μέσα στο απόλυτο σκοτάδι κι αφού δουν οι άνθρωποι την ημέρα, να ξαναγυρίσουν στη νύχτα. Οι άνθρωποι διανύουν ακόμα και σήμερα τη μεγάλη νύχτα και γι’ αυτό ευθύνονται οι άθλιοι. Το φως ήρθε στη Γη, αλλά οι άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται. Υπάρχει ο Ήλιος, αλλά οι άθλιοι προτιμούν το φως των κατώτερων φωστήρων, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να δράσουν οι ίδιοι σε συνθήκες νύχτας σαν οδηγοί και να μπορούν να κλέβουν.

Το πρώτο αστέρι που εμφανίζεται τη νύχτα είναι η Αφροδίτη. Ως αστέρι η Αφροδίτη είναι ετερόφωτη, εφόσον το φως της είναι το φως του Ηλίου και κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι, ενώ το φως της δε φωτίζει καθόλου τη Γη, παρ’ όλ’ αυτά είναι τόσο ισχυρό, ώστε να το βλέπουν όλοι. Η Αφροδίτη είναι ένα αστέρι παγίδα. Ο άνθρωπος που την ακολουθεί, ενώ βλέπει καθαρά το φως της, δεν μπορεί να δει γύρω του. Είναι προτιμότερο τη νύχτα να μην υπάρχει αυτός ο φωστήρας, εφόσον το μόνο που κάνει είναι ν’ αποσπά την προσοχή του ανθρώπου. Είναι προτιμότερο ο άνθρωπος να βαδίζει στο απόλυτο σκοτάδι ψηλαφώντας τη Γη, παρά να κοιτά ένα φως, που δε βοηθά κι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος να είναι, σύμφωνα με το Χριστό, η πτώση στο λάκκο. Οι άνθρωποι που παίρνουν δικαιώματα από την Αφροδίτη είναι τυφλοί οδηγοί, εφόσον δεν υπάρχει δυνατότητα να δουν γύρω τους. Ποια είναι η κατάληξη; Ο λάκκος. Λάκκος = Βαβυλώνα = Τάφος = 20, ή Βόθυνος = 37 = εξουσία. Ο άνθρωπος μπαίνει στον τάφο από τη στιγμή που επιτρέπει σε τυφλούς να τον οδηγούν. Αυτό έγινε για πρώτη φορά στη Βαβυλώνα κι ήταν το προπατορικό αμάρτημα, που οδήγησε στην πατριαρχία.

Η Αφροδίτη που δημιουργεί αυτά τα αποτελέσματα, είναι ένας γνωστός μας. Αφροδίτη = Διάβολος = Βασιλεύς = 39. Καθώς πέφτει ο πρώτος φωστήρας, γεννιέται ο διάβολος και οι άνθρωποι μπαίνουν στον τάφο. Από τη στιγμή που ο διάβολος εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δημιούργησε τότε τον τύπο της δομής στην οποία κυριαρχεί ο διάβολος και με την πάροδο του χρόνου ενισχύει το φως του, ώστε να γίνει ορατός απ’ όλη την ανθρωπότητα. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα είδος φωστήρα, που όσο και να ενισχυθεί το φως του, να μη φωτίζει τη Γη.

Πριν δούμε πώς λειτουργεί ο διάβολος σ’ αυτήν την περίπτωση, χρήσιμο είναι να δούμε τι ακριβώς είναι ο ουρανός. Ο Θεός είναι Κύριος και Δημιουργός των πάντων. Σύμφωνα με τους μύθους: Κύριος = Έρεβος = 35, και άρα ο Υιός που παίρνει την εξουσία είναι ο ουρανός. Ουρανός = Ύδωρ ζων = Παιδεία = 36. Ο Ουρανός κάθε λαού είναι η παιδεία του. Μέσα σ’ αυτή βρίσκονται οι φωστήρες και μέσω αυτής ο λαός παίρνει χαρακτηριστικά.

Ο Θεός δημιουργεί με γνώση φωστήρα το σύστημα της Βαβυλώνας και παράλληλα δημιουργεί και δύο διαφορετικούς λαούς… τους Έλληνες και τους Ιουδαίους. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών λαών βρίσκεται στο φωστήρα, που τους κατευθύνει. Οι πρώτοι κατευθύνονται από τα Ομηρικά Έπη, ενώ οι δεύτεροι από την παράδοση τους, που είναι προϊόν του Μωυσή και των πατριαρχών τους. Οι Έλληνες = Σελήνη =34, και δημιούργημα τους είναι η Αθήνα = Μήνη (Σελήνη) = 21. Όλα αυτά προέκυψαν από τα Ομηρικά Έπη, που επιτρέπουν στους Έλληνες να βλέπουν στο σκοτάδι, αλλά που δεν είναι ικανά να φωτίσουν όμοια με τον Ήλιο. Ομηρικά Έπη = Πανσέληνος = 54. Ο Σωκράτης κι οι υπόλοιποι Έλληνες φιλόσοφοι δεν ήταν εξυπνότεροι των άλλων ανθρώπων άλλων λαών, απλά τους δόθηκε περισσότερο φως.

Από την άλλη πλευρά το ισχυρότερο των συστημάτων της Γης που είναι το ιουδαϊκό, φωτίζεται από έναν αστέρα μυστήριο. Οι Ιουδαίοι κατευθύνονται με βάση το άστρο του Δαυίδ. Τι είναι το άστρο αυτό; Η Αφροδίτη; Η Σελήνη ή ο Ήλιος; Το άστρο του Δαυίδ είναι τα πάντα και το καθένα ξεχωριστά. Τι σημαίνει αυτό; Ο Θεός προετοίμασε ένα πανίσχυρο σύστημα, που κανένας φωστήρας εκτός από τον Ήλιο να μη μπορεί να το καταστρέψει και το ίδιο ταυτόχρονα να μπορεί να λειτουργεί με το σύνολό τους. Αυτό σημαίνει ότι πριν την εμφάνιση του Αλεξάνδρου, το άστρο αυτό είχε την ισχύ της Αφροδίτης. Η Σελήνη, δηλαδή οι Έλληνες, δεν μπόρεσαν να νικήσουν τη δομή του, ώστε να το διαλύσουν εντάσσοντας την κοινωνία των Ιουδαίων στο βήμα τέσσερα της Πανσέληνου. Αντίθετα οι Έλληνες, με τη γνώση και άρα το φως που σκόρπισαν, έδωσαν τη δυνατότητα στο άστρο αυτό να πάρει και την ισχύ Πανσέληνου. Οι Ιουδαίοι χωρίς να διαλύσουν τη δομή τους και να φωτίσουν την κοινωνία τους, άντλησαν φως Σελήνης.

Μετά την εμφάνιση του Αλεξάνδρου οι συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν οι νεαροί Ιουδαίοι ήταν πολύ δυσκολότερες. Στο ιουδαϊκό σύστημα ο διάβολος παίρνει την ισχύ του ισχυρότερου των φωστήρων λειτουργώντας όμως ως Αφροδίτη. Οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το φωστήρα, εξακολουθούν να μη βλέπουν. Ενώ οι Έλληνες μέσω της Σελήνης έβλεπαν, οι Ιουδαίοι κατάφεραν —ως σύστημα— ο λαός τους να βλέπει ακόμα λιγότερο. Είχαν τη γνώση να εξοντώσουν και τους λίγους διαφωνούντες. Όλα αυτά γίνονται μέσω της μισητής από το Χριστό παράδοσης. Παράδοσις = Άστρο του Δαυίδ = Παντοκράτορας = 54.

Οι Ιουδαίοι σ’ απόλυτη αντιστοιχία με τους Έλληνες έχουν κι αυτοί την πόλη, που τους κατευθύνει. Η Αθήνα = 21 = Μήνη, κατευθύνει και φωτίζει τους Έλληνες, ενώ τους Ιουδαίους τους κατευθύνει η Ιερουσαλήμ. Το φως του αστέρος του Δαυίδ θα το βρούμε μέσα σ’ αυτήν την πόλη. Μεγάλη πόλις = 54 = Ομηρικά Έπη = Άστρο του Δαυίδ. Για τους Έλληνες, Αθήνα = Μήνη (Σελήνη) = 21, ενώ για τους Ιουδαίους, Ιερουσαλήμ = 52 = Εωσφόρος (Διάβολος), το άλλο όνομα της Αφροδίτης. Ο Εωσφόρος είναι η τρομερότερη μορφή του διαβόλου, που μπορεί να πάρει την ισχύ του συνόλου των φωστήρων. Ο διάβολος μπορεί να καλύπτει ως έννοια το σύνολο των δυνατών μορφών ισχύος, ενώ ο Εωσφόρος προσδιορίζει το ανώτατο όριο. Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του αναφέρει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η πόλις του μεγάλου βασιλέως κι επιπλέον ότι η ίδια σκοτώνει τους προφήτες κι είναι ανθρωποκτόνος. (Ιωάν. 8.44) “υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν. εκείνος ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής….” (Σείς κατάγεσθε από τόν πατέρα σας, τόν διάβολον, καί τάς επιθυμίας τού πατέρα σας θέλετε νά κάνετε. Εκείνος από τήν αρχήν ήτο ανθρωποκτόνος…). Οι Ιουδαίοι είναι παιδιά του διαβόλου κι αυτό προσδιορίζεται από τη λέξη “ανθρωποκτόνος”. Ανθρωποκτόνος = Υιός του διαβόλου = Ολιγόπιστοι = Θάνατος πρώτος = 67. Η Ιερουσαλήμ που τους γεννά, είναι η μεγάλη πόλη του μεγάλου βασιλέως. Άρα ο Εωσφόρος στη μέγιστη ισχύ του είναι ο ίδιος ο μέγας Βασιλεύς ή μέγας διάβολος. Μέγας Βασιλεύς = Αστήρ του Δαυείδ = Κοσμοκράτορας = 60 = Κοσμοκρατορία.

Ο κόκκος του σίτου, δηλαδή ο κοσμοκράτορας των Ελλήνων, έπρεπε σύμφωνα με το Χριστό να πεθάνει, για να φέρει καρπό —κι έφερε—. Ο Χριστός είναι κι αυτός Κοσμοκράτορας και πρέπει να μας δείχνει τα όσα συμβαίνουν. (Ματθ. 12.40) “ώσπερ γαρ ην Ιωνάς εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτως έσται ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.” (Όπως δηλαδή ο Ιωνάς ήτο εις τήν κοιλιά μεγάλου ψαριού τρείς ημέρες καί τρείς νύχτες, έτσι θά μείνη καί ο Υιός τού ανθρώπου εις τήν καρδιά τής γής τρείς ημέρες καί τρείς νύχτες.). Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Χριστός πέθανε για τρεις ημέρες και μετά αναστήθηκε. Εφόσον Αυτός είναι ο Υιός του Ανθρώπου, Αυτός είναι που θα μείνει στην καρδιά της Γης. Καρδιά της Γης = Κοσμοκρατορία = Μέγας Βασιλεύς = Αστήρ του Δαυείδ. Ο Υιός του Ανθρώπου ήρθε για να γίνει κοσμοκράτορας, αλλά επειδή ήρθε ως φωστήρας έδωσε τα δικαιώματα στο σύστημα που μπορούσε να τ’ αντέξει, συνεπώς στο ιουδαϊκό.

Ποιος φωστήρας ήταν ο Χριστός; Το μυστικό του Θεού γίνεται αντιληπτό, αν καταφέρει ο αναγνώστης να καταλάβει πώς χειρίζεται ο Θεός τους φωστήρες. Η Αφροδίτη, όπως και η Σελήνη, είναι ετερόφωτοι αστέρες σε αντίθεση προς τον Ήλιο. Ο Θεός κάνει το τρομερό να εμφανίσει την ετερόφωτη Αφροδίτη και να δημιουργήσει τη Βαβυλώνα. Σ’ άλλα σημεία του πλανήτη εμφανίζει τη Σελήνη και την Αφροδίτη μ’ άλλα χαρακτηριστικά. Η Αφροδίτη των Ιουδαίων είναι το άστρο του Δαβίδ, δηλαδή η “παράδοσις”, αλλά αυτό που είδαν οι Ιουδαίοι στην πραγματικότητα ως φωστήρα ήταν η καιόμενη βάτος. Ο ουρανός τους, δηλαδή ο Μωυσής, έδειξε ως φωστήρα αυτήν τη βάτο. Αυτή η βάτος είναι υπεύθυνη για την παράδοση, που δημιουργεί το σύστημα. Το όνομα αυτό είναι όνομα αστέρος κι είναι αυτό του Δαβίδ. Αστήρ του Δαυίδ = Καιόμενη βάτος = Πατριάρχης = Πάσα εξουσία = Φαρισαίοι = Σημείον μέγα = Διάβολος ζων = 55. Οι Ιουδαίοι είδαν αυτόν το φωστήρα κι αυτός σ’ αντίθεση προς το διάβολο της Βαβυλώνας είναι ζων κι αλλάζει μορφές, ώστε στο τέλος να γίνει Εωσφόρος. Ο διάβολος της Βαβυλώνας είναι νεκρός και δημιουργήθηκε μόνο, για να δημιουργήσει την αρχική δομή. Οι Ιουδαίοι δίνουν στο διάβολό τους, που είναι ο Πατριάρχης, το σύνολο της εξουσίας κι αυτός, επειδή είναι ζωντανός, αντλεί γνώση από το περιβάλλον. Αυτό δείχνει ο αριθμός του αστέρος κι αποκαλύπτει την ισχύ του. Ο Θεός στους Ιουδαίους έδωσε Πατριάρχη, που στην αρχή διέθετε ισχύ διαβόλου, δηλαδή Αφροδίτης ή Βασιλέως.

Το Σχέδιο του Θεού απαιτούσε πρώτα να κινηθούν οι Έλληνες. Γεννά τον Αλέξανδρο και του δίνει χαρακτηριστικά διαβόλου ή Βασιλέως συνοδευόμενα από κάθε εξουσία. Ο Αλέξανδρος μ’ αυτήν την εξουσία ως διάβολος ζων, παίρνει το φως της Αθήνας και το σκορπά στην Ασία. Ο Αλέξανδρος δεν είναι ο ίδιος ο Ήλιος γιατί δεν έχει τη γνώση του Ηλίου. Δε γνώριζε το Μυστικό Σχέδιο όπως ο Χριστός. Ο Θεός τον τράβηξε από τη Γη. Ο Αλέξανδρος ως βασιλιάς έχει τα χαρακτηριστικά της Αφροδίτης. Έχει το φως της Σελήνης, αλλά στην κοσμοκρατορία του οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη βλέπουν. Αυτός είναι ο πρώτος δίκαιος που θα λάμψει, σύμφωνα με το Χριστό, σαν Ήλιος. Δεν είναι Ήλιος, αλλά λάμπει σαν αυτόν. Δίκαιος = Διάβολος = 39, ενώ, Ήλιος = 33. Πεθαίνοντας ο Αλέξανδρος στην ηλικία αυτή, έχει χαρακτηριστικά Ηλίου κι αυτό παγιδεύει την Ανατολή.

Σ’ αυτό το σημείο τελειώνει η αποστολή των Ελλήνων κι αρχίζει αυτή των Ιουδαίων. Το σύστημα των Ιουδαίων εκείνη την εποχή είχε ισχύ Αφροδίτης. Παίρνοντας γνώση από τους Έλληνες το ενισχύουν και του δίνουν τ’ απόλυτα χαρακτηριστικά ισχύος, που είναι δυνατό να σταματήσουν την ανθρώπινη ευφυΐα. Μόνον ο Ήλιος μπορεί να το γκρεμίσει και κανένας άλλος. Όταν εμφανίζεται ο Χριστός, αφήνεται λόγω Σχεδίου να σταυρωθεί. Αυτό που κάνει είναι μεταφορά πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Ίδιος είναι ο Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ κι έχει την απόλυτη γνώση όσων συνέβησαν και όσων θα συμβούν. Παραδίδει τη γνώση Του κλειδωμένη, ώστε να δίνει δικαιώματα, αλλά να μην είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί αυτή, για να γκρεμίσει το σύστημα. Σ’ ό,τι αφορά τους ανθρώπους, η γνώση των Ελλήνων είναι ικανή να τους παρασύρει.

Ο Χριστός ήρθε σαν Ήλιος, ήρθε σαν φως, αλλά δε φωτίζει την ανθρωπότητα. Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα ήταν να ενισχύσει όσο τίποτε άλλο το άστρο του Δαβίδ. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ο Χριστός θέτει τα θεμέλια ενός μεικτού κόσμου, του χριστιανικού, που έχει την κοσμοκρατορία. Όμως η ισχύς του διαβόλου απ’ αυτό το σημείο και μετά, είναι ικανή να δημιουργήσει την αιώνια Κόλαση. Το άστρο του Δαβίδ είναι πλέον τόσο ισχυρό και τόσο σύνθετο που είναι ανίκητο. Φωτίζει ανάλογα με τους ανθρώπους, που το βλέπουν, είτε ως Αφροδίτη είτε ως Πανσέληνος. Όλοι όσοι προσπαθούν να το νικήσουν, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τον Ήλιο κι αυτό σημαίνει θάνατο. Είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να γλιτώσει το θάνατο από τη στιγμή που θα πλησιάσει και θα προσπαθήσει να ερμηνεύσει τον Ήλιο. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος διέπραξε το αμάρτημα, γεύτηκε το θάνατο. Ο θάνατος αυτός είχε σχέση με τα πνευματικά δικαιώματα, που έστελναν στον κάτω κόσμο κατά πρώτο λόγο τους “εκλεκτούς” και κατά δεύτερον τους υπόλοιπους. Όσο το άστρο του Δαβίδ αναπτύσσει την ισχύ του, τόσο δυσκολότερο είναι ν’ αποφύγει κάποιος το θάνατο και τόσο χειρότερος γίνεται ο θάνατος αυτός.

Για να γίνει κατανοητή η διαφορά αυτή, θα δούμε δύο διαφορετικές περιπτώσεις εκλεκτών. Ένας εκλεκτός της εποχής της Βαβυλώνας μπορεί να είχε χάσει λόγω γνώσης την αρχική του τελειότητα, αλλά μέσω αυτής της γνώσης και της αθλιότητάς του, απολάμβανε το σύνολο των όσων μπορεί να επιθυμήσει ένας άνθρωπος, που είναι έξω από τη θεία κοινωνία. Σ’ έναν κόσμο πορνείας μπορούσε ν’ απολαύσει πορνεία και στον ίδιο κόσμο, όπου η φτώχεια και η καταπίεση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του, αυτός μπορούσε να ζήσει πλούσια και με κάποια σχετική ελευθερία.

Στο σημερινό κόσμο τι γίνεται; Τι απολαμβάνει ο εκλεκτός; Τι απολαμβάνει ο ιερέας του ανωτάτου βαθμού; Τίποτε απολύτως κι αυτό είναι αποτέλεσμα της ισχύος του Ηλίου. Οι ιερείς αυτού του βαθμού δε ζουν ούτε καν στον κάτω κόσμο. Δεν είναι καν άνθρωποι. Ο άνθρωπος ως δημιούργημα έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τα υπόλοιπα ζώα. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η κρίση και η άποψη, ενώ το δεύτερο κι εξίσου σημαντικό η απόλαυση του έρωτα και της συντροφικότητας. Οι ιερείς από τη στιγμή που αποφασίζουν να υπηρετήσουν την εκκλησία κι άρα το σύστημα που παίρνει την ισχύ του από τον Ήλιο, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν άνθρωποι.

Όσον αφορά την κρίση, είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν ως κατώτερα όντα, εφόσον από τη στιγμή που εντάσσονται στη δομή της εκκλησίας κι ως το βιολογικό τους θάνατο, είναι υποχρεωμένοι να έχουν την άποψη του κυρίου τους και άρα του διαβόλου. Όσον αφορά τον έρωτα, είναι και πάλι υποχρεωμένοι να υπολειτουργούν ως άνθρωποι, εφόσον βυθίζονται στη χειρότερη και πιο σκληρή μορφή μοιχείας λόγω υποχρεωτικής αγαμίας. Ακόμα κι ο χειρότερος μοιχός εκτός συστήματος είναι δυνατό να ελπίζει στον έρωτα, τη στιγμή που αυτοί τον αρνούνται κι ορκίζονται γι’ αυτήν την άρνηση.

Η τεράστια διαφορά μεταξύ των εκλεκτών είναι απόλυτα ανάλογη του φωστήρος μέσω του οποίου παίρνουν την ισχύ. Ο Ήλιος λιώνει στην κυριολεξία τον άνθρωπο, που τον πλησιάζει κι αυτό που μένει είναι ένα όν εκτός της λογικής της Δημιουργίας. Από τη στιγμή που κατέβηκε ο Ήλιος ως Χριστός στη Γη, δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα επιβίωσης στους εκλεκτούς που τον πλησιάζουν, ενώ για τους υπόλοιπους τα πάντα εξαρτώνται από την απόσταση που κρατούν από το φωστήρα. Η θεϊκή Σοφία έφτιαξε το άστρο του Δαβίδ με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη νικιέται, εφόσον έχει την ισχύ του Ηλίου αλλά και να μην καταστρέφει τον κόσμο στο σύνολο του. Αυτό γίνεται μέσω της σύνθετης λειτουργίας του. Ενώ έχει ισχύ Ηλίου, λειτουργεί ως Αφροδίτη. Από τη στιγμή που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο κι είναι υποχρεωτική η παραμονή του ανθρώπου σε συνθήκες σκότους, οποιαδήποτε απόπειρα προσέγγισης του φωστήρος είναι επικίνδυνη.

Ο απλός άνθρωπος που ζει, όπως όλοι στο σκοτάδι, αν δεν πλησιάσει τη γνώση έχει πολλές ελπίδες Θέωσης σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί να ερωτευτεί, να γελάσει και να δημιουργήσει οικογένεια. Το σύστημα τον ποτίζει με αίμα, αλλά η άγνοια του σε συνδυασμό με την αδυναμία του μέσα στο σύστημα δεν οδηγούν απαραίτητα στο θάνατο. Όταν ο Χριστός λέει να κάνουν οι πιστοί ό,τι τους υποδεικνύουν, αλλά να μη γίνονται όμοιοι με τους άθλιους, σ’ αυτό το σημείο αναφέρεται. Ο φτωχός άνθρωπος όλους αυτούς τους αιώνες, αν ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του, δεν είχε να φοβηθεί τίποτε. Η τροφή και τα ενδύματα δε δίνουν καμία βοήθεια στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος σ’ αυτό το επίπεδο βλέπει την Αφροδίτη και η ισχύς της δεν είναι δυνατό να τον σκοτώσει.

Το δεύτερο επίπεδο είναι το επίπεδο των Ελλήνων κι όλων όσων έχουν τη γνώση τους. Ο Έλληνας βρίσκεται πάντα στο επίπεδο της Σελήνης. Ενώ αυτό είναι φαινομενικά θετικό, παρ’ όλ’ αυτά είναι κατάρα. Από τη στιγμή που το σκοτάδι είναι επιθυμητό να υπάρχει, η δυνατότητα που έχει κάποιος να βλέπει είναι κατάρα, γιατί τον βασανίζει. Ένας άνθρωπος που έχει γνώση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, βασανίζεται μέρα και νύχτα μέσα σ’ ένα σκληρό σύστημα. Τον απασχολούν πράγματα και ιδέες που έναν απλό άνθρωπο δεν τον αγγίζουν και δεν τον παρασύρουν. Ο άνθρωπος αυτός αγωνίζεται για την ανεύρεση της αλήθειας κι αυτό είναι η αρχή του βασανισμού του. Για να τον πολεμήσει το σύστημα, αναπτύσσει ισχύ Πανσέληνου. Αυτός ο άνθρωπος φιλοσοφεί και το σύστημα του επιτίθεται μ’ έτοιμη φιλοσοφία του υψίστου βαθμού.

Οι Έλληνες όλου του κόσμου αναζητώντας μέσω της φιλοσοφίας την αλήθεια αναγκάζουν το σύστημα να τους αντιμετωπίσει όχι ως Αφροδίτη, αλλά ως Σελήνη. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, τους θανατώνει. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων θανατώνεται μέσω της υπεραξίας, που είναι στις δυνατότητες του συστήματος να δοθεί. Αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν εξουσίες πάνω στις μεγάλες ανθρώπινες μάζες κι είναι οι εκλεκτοί που παίρνουν το αίμα του συστήματος, που φωστήρα έχει τη Σελήνη. Όμως η φιλοσοφία δεν έχει όρια και μαζί μ’ αυτή δεν έχει όρια και η αναζήτηση των ανθρώπων, που την υπηρετούν. Η αναζήτηση της αλήθειας αργά ή γρήγορα θα τους φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια και άρα με τον Ήλιο. Αλήθεια = Ήλιος = 33.

Δεν υπάρχει φιλόσοφος στον κόσμο που μέσω της συσσώρευσης της γνώσης των αρχαίων και των νεότερων φιλοσόφων, να μην κατέληξε στην αναζήτηση του Θεού. Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει τι λέει ο Σωκράτης ή ο Πλάτωνας και βλέπει ότι κανένας απ’ όλους αυτούς δεν μπόρεσε να νικήσει τα προβλήματα του ανθρώπου, είναι αδύνατο να μην αναζητήσει την αλήθεια στο Λόγο του Υιού του Θεού. Όταν ο άνθρωπος φτάσει σ’ αυτό το σημείο, είναι αδύνατο να μη γευτεί το χειρότερο θάνατο. Είναι αδύνατο να γυρίσει πίσω στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε κι είναι επίσης αδύνατο ν’ αντιληφθεί το Λόγο του Χριστού.

Η συσσωρευμένη γνώση του δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει, όπως ο Χριστός προτρέπει τους ανθρώπους και λόγω αυτής της γνώσης ακολουθεί δύο πιθανούς δρόμους με την ίδια κατάληξη, που είναι ο θάνατος. Αν δεν πιστέψει στον Υιό του Θεού, παίρνει χαρακτηριστικά άθεου κι είναι αδύνατον ο άνθρωπος να επιβιώσει μ’ αυτήν την άποψη. Αν πιστέψει τα όσα λέει ο Χριστός, είναι αδύνατο να μην πέσει στην παγίδα των πνευματικών δικαιωμάτων κι επομένως της θυσίας. Είναι αδύνατο να μη γοητευθεί από το Λόγο Του και να μην προσπαθήσει να τον μεταφέρει προς τους ανθρώπους, που αδυνατούν στον τομέα της γνώσης.

Αυτό δεν είναι τόσο απλό, εφόσον ο Χριστός δίνει δικαιώματα κι υπάρχει εκκλησία, που τα φέρει. Αυτός ο άνθρωπος θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με την εκκλησία κι αυτό είναι η αρχή του τέλους του. Η εκκλησία λόγω δικαιωμάτων μπαίνει πάντα στη λογική της θυσίας. Αν ο Χριστός ήταν απλά ο όμορφος νέος, που θυσιάστηκε, αλλά αναστήθηκε στο τέλος, δεν υπάρχει λόγος να υπακούει κανένας στους ανθρώπους της εκκλησίας. Επιλογή Του ήταν η Θυσία και η αγάπη Του για τα παιδιά αυτού του κόσμου κάνει σεβαστές τις επιλογές και των υπολοίπων ανθρώπων. Η εκκλησία όμως δε σέβεται καμία επιλογή πλην της δικής της. Οι πατέρες της βασανίστηκαν και πέθαναν κατά το χειρότερο τρόπο. Η εσφαλμένη εντύπωση ξεκινά απ’ αυτήν την παρανόηση. Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι ο Χριστός τους επέλεξε μεν, αλλά χωρίς αυτό ταυτόχρονα να σημαίνει ότι υποχρεωτικά τους αγαπούσε και ότι σ’ ενδεχόμενη αμαρτία τους δε θα τους τιμωρούσε. Στην εκκλησία συμφέρει να παραμείνει ο τέλειος Χριστός Εσταυρωμένος, γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρείται η εξουσία. Δε βλέπουν βέβαια ότι, όσο συμβαίνει αυτό, οι ίδιοι βασανίζονται με το χειρότερο τρόπο.

Ο φιλόσοφος που εξετάζαμε πριν, στην περίπτωση που αγγίξει τον Ήλιο, θ’ αντιληφθεί μόνον όσα πρέπει λόγω Σχεδίου ν’ αντιληφθεί και θα μπει κι αυτός στη λογική της θυσίας. Θ’ αντιληφθεί τη Θέωση μέσω της θυσίας, αλλά δεν είναι δυνατό να θεωθεί από τη στιγμή που η θυσία ως έννοια αφορά την ανθρωπότητα σαν σύνολο και μόνον τον Υιό του Θεού ως άτομο. Αυτή η τραγική κατάσταση είναι προϊόν της γνώσης, που βρίσκεται στην κατοχή τους φιλοσόφου. Αν δεν την είχε, τίποτε δε θα συνέβαινε και το μόνο που θα προέκυπτε, θα ήταν η αγάπη για το Θεό.

Ο απλός άνθρωπος θα διαβάσει το Λόγο του Χριστού και θα τον αγαπήσει. Θα καταλάβει όσα πρέπει να καταλάβει και θα προσπαθήσει να τον εφαρμόσει στη ζωή του. Δεν έχει τη γνώση, ώστε να τον συγκρίνει με τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη και να πολεμήσει για την εφαρμογή της κοσμοθεωρίας του. Δεν έχει τη γνώση, ώστε όταν υιοθετήσει την άποψη του, να θεωρεί καθήκον του να πολεμήσει τους άλλους φιλοσόφους, που βρίσκονται σ’ ένα σημείο μίας διαδρομής από την οποία ο ίδιος έχει περάσει.

Αντιλαμβάνεται πλέον ο αναγνώστης ότι ο Έλληνας της Δύσης, που εξελληνίστηκε με τους επιθυμητούς για το σύστημα ρυθμούς, δεν έχει την παραμικρή ελπίδα. Είναι πρεσβύτερος, όταν ξεκινά με τη γνώση της Σελήνης την πορεία του για την αναζήτηση της αλήθειας. Έχει ζήσει τη μοιχεία και την πορνεία και η ηλικία του δεν είναι δυνατό ν’ αμφισβητήσει την επιλογή της εκκλησίας, όσον αφορά την υποχρεωτική αγαμία. Αντίθετα ο Έλληνας που έχει ως μητρική του γλώσσα την ελληνική και διατηρεί επαφή με τη φιλοσοφία από τη νεότητα του, έχει επιλογές. Είναι νέος και η δύναμη του έρωτα μπορεί να τον προστατεύσει. Μπορεί να ερωτευθεί και να δαπανήσει το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής του δραστηριότητας σ’ αυτόν τον τομέα. Η αναζήτηση της αλήθειας αφορά ελάχιστους απ’ αυτούς και η περίπτωση του θανάτου απομακρύνεται. Ο νέος που διαβάζει φιλοσοφία ή Έπη, γνωρίζει για τον έρωτα και στη χειρότερη των περιπτώσεων μπορεί να γίνει ένας άθλιος κλέφτης υπεραξίας. Ο πρεσβύτερος αντίθετα δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσει το θάνατο.

Αυτήν τη σημασία έχει ο ευρύτατα διαδεδομένος μύθος του Ικάρου. Οι Έλληνες, δηλαδή ο Ίκαρος, είναι παιδιά μίας παιδείας, που τους βαστά στο λαβύρινθο στο βήμα τέσσερα. Αυτή η παιδεία είναι δυνατό να τους δώσει τη δυνατότητα να πετάξουν στον ουρανό και ν’ αγγίξουν την ελευθερία ως άτομα και τη δημοκρατία ως σύστημα. Σ’ αυτήν την πτήση η παιδεία τούς θέτει ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Ποτέ τόσο ψηλά, ώστε ν’ απειλούνται από τον Ήλιο και ποτέ τόσο χαμηλά, ώστε ν’ αγγίζουν τη θάλασσα. Τη θάλασσα την έχουν νικήσει, εφόσον βρίσκονται στο βήμα τέσσερα κι επομένως επαφή μαζί της σημαίνει φθορά, που για το θνητό είναι ο θάνατος. Ο Ήλιος αντίθετα δεν είναι δυνατό να νικηθεί και η επαφή μαζί του καταστρέφει τα φτερά, που είναι προϊόντα κατώτερης γνώσης και γυρνούν τον άνθρωπο πίσω στη θάλασσα, ώστε να ξεκινήσει από την αρχή.

Όλα αυτά τα γνωρίζουν οι Έλληνες. Ο Οδυσσέας είναι θεοσεβής και γνωρίζει τι σημαίνει παρακοή του θείου θελήματος. Πολεμά τ’ ανθρώπινα και ποτέ τα θεία. Επιλέγει συνειδητά την ταπείνωση κι εύχεται απλά την εύνοια των Θεών. Δεν αναζητά τη Θέωση, που είναι επιλογή του Θεού και θα δοθεί, όποτε Αυτός θέλει. Οι άνθρωποι της εκκλησίας κι αυτοί που αναζητούν την αλήθεια, αυτό ακριβώς κάνουν. Αναζητούν τη Θέωση τη στιγμή που δεν υπάρχει πιθανότητα να δοθεί στο σύνολο των ανθρώπων. Αγνοούν το Λόγο του Χριστού που δέχεται ως τέλειους ανθρώπους και κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών τα μικρά παιδιά, τα οποία από τα δεδομένα δεν έχουν γνώση, παρά μόνο χαρακτηριστικά όμοια με του Πατέρα. Αγνοούν ότι αυτός στον οποίο θα δοθεί η δυνατότητα Θέωσης μέσω του Ηλίου, θα είναι εκλεκτός και θα επιλεγεί. Από τη στιγμή που όλα αυτά υπάρχουν ως δεδομένα ο άνθρωπος αυτοκτονεί, όταν αναζητά τη Θέωση κοντά στον Ήλιο.

Ο μύθος αυτό ακριβώς το νόημα έχει. Ο Ίκαρος = Έλληνες = 34, πήρε γνώση και φτερά από τον πατέρα του Δαίδαλο. Δαίδαλος = Παιδεία = Ύδωρ ζων = 36. Δεν άκουσε τη συμβουλή του πατέρα του και πέταξε πολύ ψηλά. Άγγιξε τον Ήλιο κι έπεσε στη θάλασσα. Η έκφραση αυτού το μύθου στην απόλυτη μορφή του είναι ο Αλέξανδρος. Ως Αχιλλεύς = Ίκαρος = Μακεδόνας = 34, μπόρεσε να πετάξει και να σκορπίσει το φως. Αγγίζει όμως τον Ήλιο και καταστρέφεται. Ήλιος = 33 = Αχιλλέας = Νεκρός. Ο ίδιος δεν είναι Ήλιος, αλλά για ελάχιστο χρόνο ταυτίζεται μ’ αυτόν κι ακολουθεί η συντριπτική του πτώση. Ο Αλέξανδρος είχε γνώση για το σωστό και το λάθος και γνώριζε τι έπρεπε να κάνει. Όμως η μέθη του τον παρέσυρε και τον γκρέμισε στη θάλασσα. Η πτώση του Ικάρου στο Αιγαίο πέλαγος ήταν η μοίρα του. Αιγαίον πέλαγος = Νεκρός Αχιλλέας = Λίμνη του πυρός = Μέγας Αλέξανδρος = 66. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώνεται και η θεωρία για τους φωστήρες, και τα ύδατα. Ο Αχιλλέας έγινε φωστήρας κι ενώ στο σύστημα έδωσε την ισχύ της Σελήνης, πέφτοντας στα ύδατα αλλάζει τα χαρακτηριστικά τους κι επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σ’ αυτά.

Ο Θεός βλέπουμε ότι έφτιαξε ένα τέλειο σύστημα, η λειτουργία του οποίου δεν είναι σε καμία περίπτωση θέμα ικανότητας των δούλων Του. Δεν έχει καμία ανάγκη αυτή η δημιουργία από την ικανότητα του Πάπα ή του Πατριάρχη. Οι άνθρωποι έχουν μπροστά τους το σύνολο των επιλογών και στο ύψιστο σημείο βρίσκεται ο παντοκράτορας Ήλιος, που νικά τους ανθρώπους ως το τέλος της εξέλιξης του Σχεδίου. Ο ελέω Θεού διάβολος δεν έχει την ισχύ του Ηλίου, παρά του έχουν δοθεί τα δικαιώματα πάνω στη γνώση Του κι εξουσία έχει μόνο πάνω στους δούλους του. Ο Πέτρος είναι δυνατό να νικηθεί από κάθε άνθρωπο, αλλά οι άνθρωποι δε γνωρίζουν πού πρέπει να σταματήσουν κι αυτό είναι η καταστροφή τους. Ο Πέτρος έχει εξουσία μόνον πάνω στους δούλους του και σε κανέναν άλλο. Οι δούλοι του είναι υποχρεωμένοι, όχι μόνο να τηρούν όσα λέει, αλλά να γίνονται κι όμοιοι του.

Φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο και βλέπουμε ότι ο διάβολος έχει στα χέρια του μία ισχυρότατη κι ανίκητη ισχύ, που είναι δοσμένη σ’ αυτόν από το Θεό. Αυτή η δύναμη και λόγω της τελειότητας του Θεού έχει την ισχύ να στείλει στο θάνατο τον απλό άνθρωπο, αλλά πριν απ’ όλους και με το χειρότερο τρόπο στέλνει πρώτα τον ίδιο το διάβολο. Οι Γραφές αναφέρουν ότι ο διάβολος δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, παρά αρχηγός μίας δύναμης αγγέλων. Του δόθηκε ισχύς μεγαλύτερη απ’ αυτήν του μέσου ανθρώπου και η καταδίκη του ήταν ο θάνατος και ο βασανισμός, εφόσον μέσω αυτής της ισχύος προσπάθησε να γίνει ο ίδιος Θεός.

Τι είναι όμως οι άγγελοι; Υπάρχουν καλοί και κακοί; Οι δυνάμεις που συνθέτουν πώς κατανέμονται από πλευράς ισχύος; Οι άγγελοι σύμφωνα με το Λόγο του Χριστού βρίσκονται στον ουρανό και άρα στην παιδεία. Ούτε νυμφεύονται ούτε παντρεύονται, γιατί απλούστατα δεν είναι άνθρωποι. Υπήρξαν άνθρωποι, αλλά δε βρίσκονται πλέον στη ζωή. Αυτή η διαφορά που είναι απόλυτα κατανοητή, προσδιορίζει και τη φύση τους. Είναι απόλυτα κατώτεροι του απλού ανθρώπου, που ζει μόνο στη θεία κοινωνία, αλλά ανώτεροι ή κατώτεροι του ανθρώπου, που ζει σ’ αυτόν τον κόσμο και θυσιάζεται για τη δόξα παίρνοντας χαρακτηριστικά νεκρού.

Ένας άνθρωπος που στη σημερινή κοινωνία αγγίζει την προσωπική του Θέωση μέσω του έρωτα και της φιλοσοφίας, είναι απόλυτα ανώτερος οποιουδήποτε αγγέλου —ακόμα και της ίδιας γνώσης— επειδή ο πρώτος είναι και άνθρωπος και ζωντανός. Σημασία έχει πρώτα-πρώτα να ζει κάποιος. Οι άγγελοι θα συμμετέχουν κι αυτοί στην τελική ανάσταση αλλά, είτε δικαιωθούν είτε καταδικαστούν, δεν μπορούν ν’ απολαύσουν τη Θέωση, εφόσον είναι πνεύματα και όχι το τελειότερο των δημιουργημάτων, που είναι ο ζωντανός άνθρωπος. Ο ζωντανός άνθρωπος κατά την ανάσταση, είτε υπήρξε νεκρός είτε ζωντανός, θα ζήσει τη ζωή που επιφυλάσσει ο Θεός γι’ αυτόν.

Ο άγγελος αντίθετα δεν μπορεί να ζήσει σαν Θεός, εφόσον έχει εγκαταλείψει τη ζωή κι επομένως έχει ολοκληρωμένα χαρακτηριστικά, που δεν επιδέχονται βελτίωση. Ο άγγελος κατοικεί στον ουρανό και άρα είναι άμεσα συνδεδεμένος με τη γνώση. Ο άγγελος υπάρχει κι είναι ορατός, όταν η γνώση του επηρεάζει τους ανθρώπους και η ισχύς του εξαρτάται από την ισχύ αυτής της γνώσης. Άγγελος είναι ο απλός πατέρας που συμβουλεύει το γιο του ακόμα και μετά το θάνατό του μέσω της γνώσης που έχει δώσει, αλλά άγγελος επίσης είναι κι ο Ιησούς, που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπων. Η ιδιομορφία κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται. Ο απλός βιολογικά νεκρός πατέρας που συμβουλεύει το γιο και του παραδίδει γνώσεις, ούτε βελτιώνεται ούτε φθείρεται.

Όταν όμως υπάρχει γενική Θέωση, ο γιος που θα γίνει όμοιος με το Θεό αυτήν τη γνώση θα μπορεί να την κρίνει και θα μπορεί να κρίνει πλέον τον άγγελο-πατέρα του. Απ’ αυτήν την κρίση αυτός ο άγγελος θα δικαιωθεί ή θα καταδικαστεί. Θα υπάρχει πιθανότητα να καταδικάσει ο γιος τον πατέρα του, όταν γνωρίζοντας την αλήθεια διαπιστώσει ότι σ’ όλη του τη ζωή δεχόταν ψέματα, που σκοπό είχαν να δημιουργήσουν συνθήκες εξουσίας του πατέρα πάνω στο γιο. Αυτό βέβαια είναι ασήμαντο σε μία κοινωνία στην οποία ο άνθρωπος ζει στο σκοτάδι κι ο πατέρας λόγω άγνοιας μεταφέρει ψευδείς γνώσεις στο γιο. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει ένα φτωχό κι αγράμματο πατέρα, που δεν είχε τις γνώσεις να ελέγξει αυτά, που μετέδιδε; Η κρίση στην ουσία αφορά αυτούς, που παριστάνουν τους πατέρες πολλών ανθρώπων κι αυτοί είναι οι άγγελοι που έχουν γνώση. Ο φτωχός πατέρας θα κριθεί από το γιο, αλλά η αγάπη θα σβήσει το σύνολο των αρνητικών στοιχείων. Αυτός που θα κριθεί σκληρά θα είναι ο πατέρας της εκκλησίας, το λόγο του οποίου τη γνώση μετέφερε ο πατέρας στο γιο.

Άγγελοι είναι όλοι οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους, αλλά οι άγγελοι των Γραφών είναι οι νεκροί, που επηρεάζουν μεγάλο πλήθος ανθρώπων μέσω της γνώσης τους. Ο κάθε άγγελος είναι συνδεδεμένος με μία συγκεκριμένη γνώση κι οι ανώτεροί τους έχουν αγγέλους που τους υπηρετούν, εφόσον μεταφέρουν κοινή γνώση. Άγγελος = Γνώση = 29. Ο Πλάτωνας είναι άγγελος, όπως κι ο Βασίλειος. Η διαφορά τους είναι ότι ο Πλάτωνας δεν είναι δούλος κανενός, εφόσον η γνώση είναι δική του, ενώ ο Βασίλειος είναι δούλος, εφόσον μεταφέρει ξένη γνώση. Ο πρώτος είναι φίλος του Θεού, εφόσον αγωνιά για τον άνθρωπο, ενώ ο δεύτερος είναι δούλος του Κυρίου του. Ο άγγελος είναι είτε φίλος είτε δούλος. Φίλος = Δούλος = Άγγελος = 29.

Ο Χριστός ζωντανός κι αφού έχει τελειώσει τη διδασκαλία Του, λέει: (Ιωάν. 15.14-15.16) “υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν. ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος. υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν.” (Σείς είσθε φίλοι μου, εάν κάνετε όσα εγώ σάς παραγγέλω. Δέν σάς ονομάζω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δέν ξέρει τί κάνει ο κύριος του, αλλά σάς ωνόμασα φίλους, διότι όλα όσα άκουσα από τόν Πατέρα μου, σάς τά εγνώρισα.). Ο Χριστός ως βασική προϋπόθεση της φιλίας έχει τη γνώση που μετέφερε στους φίλους Του και άρα αγγέλους του τότε άμεσου μέλλοντος. Όσο αυτοί κατέχουν γνώση κι αγωνίζονται μ’ Αυτόν, είναι φίλοι Του, ενώ η διαφορά γνώσης τούς κάνει δούλους. Ο Χριστός δίνοντας γνώση και παραμένοντας στη ζωή, δημιουργεί Αγγέλους = Φίλους = Δούλους. “Δούλοι” είναι υπό την έννοια ότι εφόσον ο φίλος έχει απαιτήσεις και η φιλία είναι συνδεδεμένη με τη θυσία, οι φίλοι ενεργούν ως δούλοι —με πλήρη όμως γνώση— που τους εξομοιώνει με το φίλο Κύριο. Αυτό εξηγεί σ’ άλλο σημείο λέγοντας: (Ιωάν. 13.16-13.17) “αμήν αμήν λέγω υμίν, ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος μείζων του πέμψαντος αυτόν.” (Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, δέν υπάρχει δούλος μεγαλύτερος από τόν κύριόν του, ούτε απόστολος μεγαλύτερος από εκείνον πού τόν έστείλε.).

Οι Απόστολοί Του αν έκαναν μέσω της γνώσης τους αυτά που ο Κύριος τούς έλεγε, θα γίνονταν όμοιοι μ’ Αυτόν κι αυτό είναι αρκετό και ιδανικό. Σαν φίλοι θα θυσιάζονταν για το φίλο και θα γίνονταν άγγελοι στον ουρανό, που κατά τη στιγμή της ανάστασης θα δικαιώνονταν. Άγγελος = Γνώση = Θυσία = Φίλος = 29. Όταν αυτοί δε γνωρίζουν το θέλημα του Κυρίου, είναι επικίνδυνοι, γιατί προσπαθούν λόγω άγνοιάς τους να γίνουν ανώτεροι Αυτού —εφόσον η προσωπική τους άποψη υπερβαίνει τη γνώση που τους δόθηκε—… συνεπώς μέσω των δικαιωμάτων δημιουργείται μία νέα κατάσταση.

Ο Πέτρος έχει τη γνώση που έδωσε ο Χριστός στους φίλους Του, για να τους εξομοιώσει μ’ Αυτόν, αλλά η άγνοια του σε σχέση με τον Κύριο τον κάνει διάβολο. Η προσωπική του άποψη είναι ισχυρότερη μίας άποψης, που δε γνωρίζει. Όλα αυτά δεν είναι επικίνδυνα, όταν ο Χριστός βρίσκεται στη ζωή, γιατί υπάρχει η δυνατότητα να δοθεί στους φίλους συμπληρωματική γνώση. Το πρόβλημα με τον Πέτρο και τους υπολοίπους γεννιέται από την επομένη της Αναστάσεως. Ο Χριστός δεν είναι πλέον το ίδιο πρόσωπο και δε δίνει γνώση. Δεν είναι φίλος, αλλά ο απόλυτος Κύριος. Εν ζωή απαντούσε σ’ ερωτήσεις και μετά θάνατον δίνει εντολές. Δεν είναι φίλος, είναι Κύριος και η δοθείσα γνώση είναι τόσο μικρή, ώστε δεν δημιουργεί φίλους, αλλά μόνο δούλους, που δε γνωρίζουν το θέλημα του Κυρίου. Λέει ο Χριστός(Ματθ. 28.18-28.20) “εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. αμήν.” (Μού εδώθη πλήρης εξουσία εις τόν ουρανόν καί τήν γήν. Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε όλα τά έθνη μαθητάς μου βαπτίζοντες αυτούς εις τό όνομα τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς νά τηρούν όλα όσα σάς διέταξα. Καί ιδού εγώ είμαι μαζί σας όλας τάς ημέρας μέχρι τής συντέλειας τού κόσμου.).

Ο Χριστός έχει πάρει την εξουσία κι οι μαθητές δε γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτή η εξουσία και τι νόημα έχει. Ο Χριστός σ’ εκείνη τη φάση δεν είναι το ίδιο πρόσωπο μ’ αυτό, που δίδαξε, αλλά κάτι άλλο. Δίνει εντολές και δικαιώματα, που τα στηρίζει με την υποστήριξή Του ως άτομο. Ενώ εν ζωή επιμένει και λέει ότι εκεί που πάει δεν μπορεί να τον ακολουθήσει κανένας, είτε Ιουδαίος είτε μαθητής, σ’ αυτήν τη φάση υπόσχεται να είναι μαζί τους μέχρι το τέλος του κόσμου. Τι συμβαίνει; Λέει ψέματα ο Χριστός; Απλά αυτός δεν είναι ο Εμμανουήλ, αλλά ο Κύριος. Ο Κύριος που δε δίνει εξηγήσεις των έργων του, εφόσον δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει σε δούλους. Είναι ο Ίδιος Κύριος μ’ αυτόν, που αποβάλλει τους ανθρώπους, που αμάρτησαν στον Παράδεισο. Οι εντολές και η έλλειψη κάθε δυνατότητας άντλησης γνώσης έχουν ως συνέπεια τη μετατροπή του συνόλου των φίλων σε δούλους, που δε γνωρίζουν τίποτε.

Απ’ αυτό το σημείο και πέρα όποιος αγαπά το Χριστό σώζεται μόνο μέσω των λόγων Του που παρέδωσε εν ζωή. Δεν υπάρχει δούλος ανώτερος του κυρίου του. Ο άνθρωπος που αγαπά το Χριστό, δίνει ό,τι γνωρίζει και τίποτε παραπάνω. Ο άνθρωπος δωρεάν παίρνει και δωρεάν δίνει. “Πώς θα κατακτήσω την Αιώνιο Ζωή άνθρωπε;” Ό,τι λέει ο Χριστός, τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Κατ’ αυτόν το τρόπο γίνεται κάποιος όμοιος μ’ αυτόν που τον έστειλε. Ο Πέτρος κι οι απόψεις του είναι η αρχή του τέλους γι’ αυτόν και τα θεμέλια της αιώνιας Κόλασης για την ανθρωπότητα. Μέσω των Επιστολών του ο Πέτρος παρακάμπτει το σύνολο της διδασκαλίας του Χριστού και προσπαθεί να γίνει Κύριος. Οι άνθρωποι που υπακούουν σ’ αυτόν, γίνονται δούλοι του και δούλοι του διαβόλου.

Όταν ετοιμάζεται ο Χριστός για τη Θυσία και γνωρίζοντας το μέλλον λέει τα εξής: (Ιωάν. 12.31) “νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω.” (Τώρα γίνετε δίκη τού κόσμου τούτου, τώρα ο άρχών τού κόσμου τούτου θά εκβληθή έξω.). Σ’ άλλο σημείο λέει: (Ιωάν. 14.30-14.31) “ουκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ υμών. έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων, και εν εμοί ουκ έχει ουδέν. αλλ’ ίνα γνω ο κόσμος ότι αγαπώ τον πατέρα, και καθώς ενετείλατό μοι ο πατήρ, ούτω ποιώ.” (Δέν θά μιλήσω πλέον πολύ μαζί σας, διότι έρχεται ο άρχων τού κόσμου, καί δέν έχει επάνω μου καμμίαν δύναμιν, αλλά διά νά γνωρίση ο κόσμος ότι αγαπώ τόν Πατέρα καί καθώς μέ διέταξε ο Πατέρας έτσι νά κάνω.). Ο Χριστός μ’ αυτά τα λόγια αποκαλύπτει ένα μεγάλο μέρος των όσων θα συμβούν.

Πριν δούμε οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να κατανοήσουμε την άπειρη αγάπη Του προς τον Πατέρα Του και τους ανθρώπους. Θυσιάζεται για τους ανθρώπους κι αυτό το πραγματοποιεί, γιατί γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο του Πατέρα Του. Αγαπά τον Πατέρα και κάνει ό,τι Αυτός επιθυμεί. Αγαπά τον άνθρωπο και θυσιάζεται γι’ αυτόν. Απ’ αυτό το σημείο και πέρα, και με δεδομένη την αγάπη Του για τους ανθρώπους, βλέπουμε ότι: πρώτον, στον πειρασμό στην έρημο δε νικά το διάβολο όπως ήταν μέσα στις δυνατότητες Του. Δεύτερον, διαλέγει μαθητές μεταξύ των οποίων βρίσκεται κι ο διάβολος. Τρίτον, μετά την Ανάστασή Του δηλώνει ότι του δόθηκε “πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης”.

Όταν αυτά συνδυαστούν με το γεγονός ότι ο Άρχων του κόσμου εκβάλλεται ελάχιστο χρόνο πριν τη Σταύρωσή Του, ευνόητο είναι ότι υπάρχει σχέση μεταξύ του άρχοντος αυτού και του Χριστού. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα, “Παντοκράτορας” και πραγματικός “Άρχων του κόσμου” είναι ο Χριστός. Το τραγικό για τους ανθρώπους είναι ότι ο Χριστός, όπως μας διαβεβαίωσε εν ζωή, βρίσκεται κοντά στον Πατέρα Του κι οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν. Ο Άρχων του κόσμου είναι ο Ίδιος όχι σε ιδανική μορφή, αλλά σύμφωνα μ’ ό,τι δημιουργήθηκε μετά τη Σταύρωσή Του και τα δικαιώματα που άφησε. Αν ο Πέτρος είναι ο διάβολος κι αν η εκκλησία που αυτός δημιούργησε στηρίζει την εξουσία της στη Θυσία του Χριστού, το λογικό είναι ο Χριστός να είναι μεν Παντοκράτορας αλλά νεκρός κι Εσταυρωμένος και όχι ζωντανός και διδάσκαλος.

Ο τέλειος Χριστός εκεί που βρίσκεται δεν μπορεί να βοηθήσει. Οι δούλοι τον βαστούν Εσταυρωμένο, για να διατηρούν την άθλια εξουσία τους. Δεν επιτρέπουν στα παιδιά να τον αγγίξουν, παρά τρομάζουν τους ανθρώπους μέσω της Θυσίας Του. Άρχων του κόσμου = Εσταυρωμένος = Τεσσαράκοντα δύο = Καινή Διαθήκη = Φως αληθινόν = Κεφάλι του όφεως = 59. Αυτός είναι ο Άρχων του κόσμου κι Αυτός λαμβάνει πάσα εξουσία και γίνεται Πατριάρχης. Πάσα εξουσία = Πατριάρχης = Διάβολος ζων = 55. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι η εξουσία αυτή βρίσκεται μέσω των δοθέντων δικαιωμάτων στα χέρια του Πέτρου. Για όσο διάστημα η Καινή Διαθήκη δε λυτρώνει τους ανθρώπους, παρά δίνει εξουσία, διαχειριστής αυτής της εξουσίας είναι ο Πέτρος κι ο Χριστός, ενώ είναι αθάνατος, έχει χαρακτηριστικά νεκρού.

Απ’ αυτήν τη γνώση προκύπτει το σύνολο της συμπεριφοράς Του απέναντι στον Πέτρο κατά την τελευταία Του εμφάνιση στη Γη. Ο Χριστός μισεί τον Πέτρο, αλλά είναι υποχρεωμένος να του δώσει τα δικαιώματα για τη Σωτηρία του κόσμου. Το μίσος αυτό αποκαλύπτεται όταν ο Πέτρος ρωτά τι θα συμβεί στον Ιωάννη: (Ιωάν. 21.22) “Κύριε, ούτος δε τι; λέγει αυτώ ο Ιησούς. εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τί προς σε; συ ακολούθει μοι.” (Κύριε εις αυτόν τί θά συμβή; Ο Ιησούς τού λέγει, “Εάν θέλω νά μείνει αυτός έως ότου έλθω, τί σ’ ενδιαφέρει; Σύ ακολούθει με”.). Ο Χριστός είναι πλέον Άρχων του κόσμου κι απαιτεί από το διάβολο να τον ακολουθήσει, χωρίς να του δίνει την παραμικρή εξήγηση. Ο Πέτρος ήδη είχε καταδικαστεί και δεν μπορούσε να αποφύγει τη μοίρα του διαβόλου.

Όταν σταυρώθηκε το 67 μ.Χ. θ’ αντιλαμβανόταν γιατί ο Χριστός του έδωσε το όνομα Πέτρος. 67 = Σίμων Πέτρος = Ολιγόπιστος = Ανθρωποκτόνος = Καταραμένος όφις = Υιός του διαβόλου. (Ιωάν. 21.17-21.18) “Κύριε, συ πάντα οίδας, συ γινώσκεις ότι φιλώ σε. λέγει αυτώ ο Ιησούς. βόσκε τα πρόβατα μου. αμήν αμήν λέγω σοι, ότε ης νεώτερος, εζώννυες σεαυτόν και περιεπάτεις όπου ήθελες. όταν δε γηράσης, εκτενείς τας χείρας σου, και άλλος σε ζώσει, και οίσει όπου ου θέλεις.” (“Κύριε, σύ τά ξέρεις όλα, ξέρεις ότι σέ αγαπώ”. Λέγει εις αυτόν ο Ιησούς, “Βόσκε τά πρόβατά μου. Αλήθεια, αλήθεια σού λέγω, όταν ήσο νεώτερος, έζωνες τόν εαυτόν σου καί περιπατούσες όπου ήθελες. Όταν όμως γεράσης, θά απλώσης τά χέρια σου καί άλλος θά σέ ζώση καί θά σέ φέρη εκεί όπου δέν θέλεις”.).

Ο Πέτρος, για να διατηρήσει και για να επεκτείνει τις εξουσίες του, έγραψε τις Επιστολές του και δηλητηρίασε εκατομμύρια ανθρώπων. Δε σεβάστηκε σε καμία περίπτωση το Λόγο του Χριστού και παρέδωσε τον Υιό του ανθρώπου στους εθνικούς. Αυτό σύμφωνα με το Χριστό ήταν γραμμένο να γίνει αλλά αυτός που θα το έκανε, θα μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε.

Όταν εγκατέλειψε τον κόσμο ο Χριστός, αυτό που έμεινε ήταν η εικόνα Του ως Εσταυρωμένου, που διατηρεί το σύνολο των εξουσιών κι ένας διάβολος επικεφαλής ενός συστήματος, που έχει την απόλυτη γνώση κι είναι αυτή του Ηλίου. Ο Χριστός ως Εμμανουήλ = 33 = Ήλιος, θυσιάστηκε και παρέδωσε το Λόγο Του. Αυτός ο Λόγος είναι η ισχύς Του αλλά είναι και η ισχύς του διαβόλου. Ο διάβολος στις Γραφές παρουσιάζεται με ισχύ ενός τάγματος αγγέλων, ενώ στη θεωρία μας έχει την ισχύ του νεκρού Χριστού, που ως φως έχει την ισχύ Ηλίου. Αυτά τα δύο ταυτίζονται μέσω των αριθμών κι επιβεβαιώνουν τις Γραφές. Τάγμα αγγέλων = 33 = Ήλιος = Βρέφος = Αλήθεια. Ο Χριστός ήρθε στη Γη με ισχύ Ηλίου, για να θυσιαστεί. Γνώριζε την αποστολή Του και την εκτέλεσε με φοβερή ακρίβεια.

Σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτιόταν κάποιος, πώς είναι δυνατό να κρυφτεί ο Ήλιος. Είναι δυνατό να υπάρχει σύστημα και άρα άνθρωποι, που να έχουν ισχύ να εμποδίσουν τον Ήλιο να δράσει; Αυτό βέβαια δεν είναι δυνατό και συμβαίνει μόνον, επειδή η θεία βούληση το επέλεξε. Ο Θεός επέλεξε να παραδοθεί ο Ήλιος κι εφόσον ήταν επιθυμία Του αυτό να πραγματοποιηθεί, είναι αδύνατο να μη συμβεί. Ο Θεός κι ο Υιός Του έχουν τη δύναμη κι αυτόν ακόμα τον Ήλιο να δαμάζουν και θα δούμε πώς. Ο Χριστός Εσταυρωμένος είναι ο Ίδιος ο Ήλιος, αλλά δεν καταφέρνει το φως Του να φωτίσει τον κόσμο, παρά μόνο να οδηγήσει στην παντοκρατορία. Αυτό γίνεται, γιατί ο Ήλιος δεν ήρθε, για ν’ ανατείλει, παρά για να ισχυροποιήσει το σύστημα και να δώσει την απόλυτη ισχύ στο άστρο του Δαβίδ.

Ο Χριστός ήρθε ως Υιός του Ανθρώπου κι ο Ήλιος έπρεπε να παραδοθεί όπως και ο Ίδιος ο Υιός. Οι αριθμοί δείχνουν ότι, Υιός του Ανθρώπου = Φωστήρας Ήλιος = 77. Τα πάντα παραδίδονται στον Υιό και είναι στη βούλησή Του κι εξαρτημένα από την αγάπη Του προς τον Πατέρα και τον άνθρωπο. Ο Υιός επιλέγει τη Θυσία κι ο Υιός δίνει τα χαρακτηριστικά στον Εαυτό Του. Όσο είναι ζωντανός, η ισχύς Του ως φωστήρας δημιουργεί ένα τρομερό φαινόμενο στον ουρανό. Εκείνη την εποχή στον κόσμο υπήρχε μία Σελήνη απείρως φωτεινή, που ήταν δυνατό να φωτίσει τον κόσμο. Αυτός με την εμφάνισή Του και μόνο δημιουργεί έκλειψη. Εμφανίζεται, αλλά δεν ανατέλλει, παρά δημιουργεί σκιά πάνω στη Σελήνη, που οφείλεται στο δικό Του φως. Οι άνθρωποι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στον αυτόφωτο Ήλιο και η ετερόφωτη Σελήνη εξασθενίζει. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι πάντες εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τη λύση των προβλημάτων στο Λόγο του Χριστού κι εγκαταλείπουν τις ποικίλες προσεγγίσεις της ελληνικής γνώσης. Για όσο διάστημα ο Υιός του Ανθρώπου είναι ζωντανός, η Σελήνη δε φαίνεται. Υιός του Ανθρώπου = Έκλειψη Σελήνης = 77.

Το πρόβλημα όμως και πάλι βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι αδύνατο να κρυφτεί ο Ήλιος. Ο Θεός το κατάφερε, αλλά πρέπει να δούμε εμείς πώς. Η λύση και πάλι προέρχεται από τις Γραφές, αφού είναι αδύνατο για τον άνθρωπο ν’ ανακαλύψει από μόνος του τι ακριβώς συμβαίνει. Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη περιγράφει ένα ανάλογο φαινόμενο κατά το οποίο ο Ήλιος, ενώ υπάρχει, δε φωτίζει τον ουρανό. (Αποκ. Ιωάν. 6.12) “και ο ήλιος μέλας εγένετο ως σάκκος τρίχινος…” (ο ήλιος έγινε μαύρος σάν τρίχινος σάκκος…). Ο Ήλιος —σύμφωνα με τον Ιωάννη— για να γίνει μέλας και να μη φωτίζει θα πρέπει να φαίνεται ως “σάκκος τρίχινος”. Αν ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο φωστήρας Ήλιος που σε μία δεδομένη στιγμή σαν Ήλιος παραδίδεται, θα πρέπει να εμφανιστεί ως σάκκος τρίχινος, για να συμβεί το αδύνατο. Να παραδοθεί δηλαδή ο Ήλιος, χωρίς να φωτίζει τον κόσμο. Υιός του Ανθρώπου = Φωστήρας Ήλιος = Σάκκος τρίχινος = 77.

Η θαυμαστή Σοφία του Θεού εμφάνισε τον Ήλιο με τέτοιον τρόπο, ώστε μέσω των δικαιωμάτων που άφησε ο Υιός Του ο Ήλιος να μη φωτίζει, έχοντας πλήρη ισχύ, αλλά να καταστρέφει το σύνολο των ανθρώπων, που εκμεταλλεύονται αυτήν την ισχύ. Ο Ήλιος βρίσκεται στην κορυφή του συστήματος και η παρουσία του έχει νόημα μόνο για την παντοκρατορία των χριστιανών. Κανένας δεν τον αγγίζει και κανένας δεν τον ερμηνεύει. Το φως του υπάρχει μόνο για να δίνει ισχύ στους δούλους. Φως Ηλίου = Θεός ζων = Καθήμενος = Παντοκράτωρ = Αιώνιος = Ποιμένας = 44. Ο Υιός του Ανθρώπου παραδόθηκε στους εθνικούς, όπως ήταν γραμμένο, κι απ’ αυτήν την ενέργεια, όπως είναι φυσικό, δημιουργούνται νέα φαινόμενα. Ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να μπει στην καρδιά της Γης για το διάστημα των τριών ημερών, όπως μας πληροφορεί. Σ’ αυτό το διάστημα ο Ήλιος δε φαίνεται και σύμφωνα με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, εμφανίζεται στον ουρανό άλλο φαινόμενο, που είναι η έκλειψη Ηλίου. Ο Χριστός συνειδητά παραδίδεται με τη λογική που περιγράφει για τον κόκκο του σίτου. Αν δεν πεθάνει, δε θα φέρει καρπό, αν όμως πεθάνει, θα φέρει άπειρο καρπό. Έκλειψη Ηλίου = Αστήρ του Δαυείδ = Κοσμοκρατορία = Καρδιά της Γης = 60.

Ο Χριστός ήταν αδύνατο να προσφέρει στους ανθρώπους τα όσα επιδίωκε χωρίς τη Θυσία που οδηγεί στην κοσμοκρατορία. Έπρεπε να γίνει Κοσμοκράτορας νεκρός, ώστε την κατάλληλη στιγμή να δράσει λυτρωτικά για τους ανθρώπους. Ο Χριστός επιδίωκε με κάθε θυσία να σταυρωθεί, γιατί θα ήταν αδύνατον η ανθρωπότητα να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο χωρίς τη Σταύρωσή Του. Μετά το θάνατο Του λειτουργεί ως γεωργός, που φεύγει από τον οίκο του, αφού έχει φυτέψει την άμπελο κι αφήνει ως διαχειριστές δούλους.

Ο Χριστός περιγράφει τα πάντα με απόλυτη ακρίβεια κι εμείς πρέπει να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει. Λέει ο Χριστός: (Ιωάν. 15.1-15.2) “Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή, και ο πατήρ μου ο γεωργός έστι. παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν, αίρει αυτό, και παν το καρπόν φέρον, καθαίρει αυτό, ίνα πλείονα καρπόν φέρη.” (Εγώ είμαι τό αληθινό αμπέλι καί ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμά μου πού δέν φέρει καρπόν, τό καθαρίζει, διά να φέρη περισσότερον καρπόν.). Όπως ακριβώς και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, όπου ο γεωργός σπέρνει το σίτο, έτσι και στην περίπτωση του Χριστού ο γεωργός φυτεύει την άμπελο. Μετά το θερισμό του κόσμου και τη συγκέντρωση του σίτου, εμφανίζεται, η ανάγκη για οίνο. Ο Χριστός εμφανίζεται στη Γη και όπου φυτεύει τον Εαυτό Του, θα πρέπει να υπάρχει στεριά και όχι θάλασσα. Ο Χριστός κατευθύνεται πλέον προς τη Δύση και σε αντίθετη φορά με τον Αλέξανδρο.

Οι αναλογίες είναι τέλειες και αποδεικνύουν την τελειότητα του Μυστικού Σχεδίου. Ο “Πατήρ ζων” και στις δύο περιπτώσεις είναι ο γεωργός. Πατήρ ζων = Γεωργός = 40. Ο Χριστός μας λέει ότι ο Πατέρας Του είναι μεγαλύτερος απ’ Αυτόν κι επομένως αν ο Χριστός είναι η άμπελος, ο Πατέρας είναι η πλήρης ανάπτυξη αυτής, δηλαδή ο αμπελών. Ο Μακεδόνας = Σίτος = Σελήνη = 34, στη Θέωσή του ήταν το επιθυμητό Άλευρον = 28 = Θεός. Ο Χριστός ως Άμπελος = Ήλιος = 33, στη δική Του Θέωση είναι ο Αμπελών = 28. Η ιδιομορφία στην περίπτωση του Χριστού είναι η εξής: έδωσε οίνο και θα ξαναδώσει τον ίδιο οίνο. Στόχος είναι να γίνει αμπελώνας για να ξεδιψάσει το σύνολο του κόσμου, αλλά αυτό είναι δυνατό να συμβεί για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά πριν την επίτευξη του στόχου. Άρα η Θέωσή του έχει σχέση με τον αμπελώνα, αλλά και με τον βότρυ, εφόσον αυτός δίνει τον οίνο. Αμπελών = 28 = Βότρυς = Θεός. Ο Χριστός, όμως, για να το καταφέρει αυτό, έχει την ανάγκη κλημάτων. (Ιωάν. 15.5-15.6) “εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα. ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιειν ουδέν.”(Εγώ είμαι τό αμπέλι, σείς τά κλήματα. Εκείνος πού μένει ενωμένος μ’ εμένα όπως καί εγώ μέ εκείνον, αυτός φέρει πολύν καρπόν, διότι χωρίς εμέ δέν μπορείτε νά κάνετε τίποτε.). Ο Χριστός κατά τη Θυσία Του είναι η Άμπελος = 33 = Νεκρός. Μπαίνει στην καρδιά της Γης για να φέρει πολύ καρπό.

Εμείς μετά το θάνατό Του είδαμε ότι αυτός που κυριαρχεί στον κόσμο είναι ο Άρχων του κόσμου, που έχει καταδικαστεί. Ο Άρχων αυτός είναι νεκρός και την εξουσία του φέρουν οι δούλοι. Οι αριθμοί αποδεικνύουν πλέον το προφανές. Άρχων του κόσμου = Δούλοι του Θεού = Καινή Διαθήκη = Κλήματα της αμπέλου = 59. Αυτά τα κλήματα έχουν τη δυνατότητα να φέρουν καρπό πολύ. Καρπός = Σύστημα = Πόρνη = Σκάνδαλον = 32. Καρπός πολύς = Ιουδαϊσμός = Τυφλοί οδηγοί = 58, ενώ, Καρπός λίγος = Άκρατος οίνος = Θεός Ήλιος = 61. Ο καρπός ο πολύς συνδέεται με τον Ιουδαϊσμό και τη θυσία, ενώ ο καρπός ο λίγος με το Λόγο Αυτού που είναι ζωντανός και προσφέρει λυτρωτική γνώση, αλλά άκρατη.

Το τραγικό για τους ανθρώπους είναι ότι μέχρι το πέρας του Σχεδίου, ή άμπελος υπάρχει κι ενώ οι καρποί της είναι σε μεγάλη ποσότητα, δε λυτρώνουν τον άνθρωπο, παρά τον σκοτώνουν. Τα κλήματα παράγουν καρπό, αλλά λόγω των δικαιωμάτων αυτοί οι καρποί είναι η αιτία των δεινών της ανθρωπότητας. Εξαιτίας αυτής της παραγωγής οι άνθρωποι αποβάλλονται οριστικά κι ως σύνολο πλέον στον κάτω κόσμο τον οποίο ο Χριστός μας περιγράφει σαν το μέρος με το άπειρο σκότος, όπου ο βρυγμός των οδόντων είναι η μόνιμη κατάσταση. Αυτή η νέα κατάσταση είναι αυτή που περιγράφει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη. Καρπός της αμπέλου = Βρυγμός των οδόντων = Ιερείς του Θεού = Χρυσός μόσχος = Έργα της πόρνης = Υιοί του πονηρού = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75.

Ο Χριστός ήρθε στη Γη, θυσιάστηκε κι αυτό που όπως είδαμε, προέκυψε ως νέα κατάσταση είναι οι δούλοι Του κι ο χριστιανισμός. Ο Ίδιος νεκρός είναι η άμπελος η αληθινή, αλλά εμείς βλέπουμε μόνον αχρείους δούλους. Αληθινή άμπελος = Ήλιος χρυσός = Λύχνος καιόμενος = Σεισμός μέγας = Τίμιος λίθος = 71. Το σύνολο αυτών των εννοιών αφορούν το Χριστό ως πρόσωπο. Οι άνθρωποι όμως δεν Τον βλέπουν, αλλά στο όνομά Του βλέπουν τους δούλους. Δούλοι του Ιησού = Αχρείοι δούλοι = Ποταποί λίθοι = Πέτραι των ορέων = Ημέρα κρίσεως = 71. Η ημέρα της κρίσεως αρχίζει από τη στιγμή που ο Κύριος σταυρώνεται και, μέσω της γνώσης που αφήνει, πραγματοποιεί ο άνθρωπος το αμάρτημα στο σύνολό του. Από την κρίση αυτή οδηγούμαστε στο σύνολό μας στην αιώνια Κόλαση που είναι η μόνιμη κι ανίκητη κατάσταση, με μόνη ελπίδα την επανεμφάνιση του Κυρίου. Χριστιανισμός = Αιώνιος Κόλασις = Στύλοι του ναού του Θεού = Οίκος της αμαρτίας = Βασιλεία των αμαρτολών = Εμμανουήλ εσφαγμένος = Αλήθεια του Χριστού = Κύριος Χριστός = Βασιλεύς Ιησούς = 81 = Παρθένος άμπελος.

Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι να διερευνήσουμε το ακόλουθο. Θα έλεγε κάποιος ότι ο Χριστός ήρθε να βασανίσει τους ανθρώπους, χωρίς να τους δώσει την παραμικρή ελπίδα. Πώς είναι δυνατό να δίνει αυτήν την ισχύ στο διάβολο και να οδηγεί τους ανθρώπους στην αιώνια Κόλαση; Όλα αυτά έχουν νόημα και γίνονται αντιληπτά, μόνον αν γνωρίζει ο αναγνώστης πού συμβαίνουν. Ο Χριστός πράγματι οδήγησε τους ανθρώπους μπροστά σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Ο Χριστός οδηγεί τους ανθρώπους που Τον σταύρωσαν σ’ αυτήν την ανίκητη Κόλαση. Μέσω αυτής της διαπίστωσης θα πρέπει να καταλάβουμε γιατί τους οδηγεί και γιατί δεν ήταν δυνατό να συμβεί οτιδήποτε άλλο.

Ο Χριστός κατ’ αρχήν δε μισεί ούτε αυτούς τους ίδιους τους σταυρωτές Του. Μόνοι τους επέλεξαν να δράσουν με τον τρόπο με τον οποίο έδρασαν κι αυτό είναι η αιτία του κακού. Ο Χριστός λέει σ’ αυτούς εν ζωή ότι ανήκουν στον κάτω κόσμο. Όταν ανήκει κάποιος στον κάτω κόσμο και συνειδητά σταυρώνει το Μεσσία του, οδηγείται σε χειρότερη κατάσταση κι επομένως στη χειρότερη μορφή του κάτω κόσμου. Είναι δεδομένο ότι ακολουθεί το χειρότερο. Το ύποπτο σημείο βρίσκεται στο γεγονός ότι το σύνολο των όσων συμβαίνουν αφορά τους Ιουδαίους και μόνον. Ο διάβολος έχει ισχύ μόνον πάνω σ’ αυτούς και σε κανέναν άλλο. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το σύνολο των όσων συμβαίνουν αφορά τον κάτω κόσμο. Τα πάντα ξεκινούν από τη μικρότερη κλίμακα, που είναι η ιουδαϊκή κοινωνία. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα όσο οι άνθρωποι επιτρέπουν στο διάβολο να τους εντάσσει στην ιουδαϊκή φιλοσοφία, τόσο μεγαλώνει αυτή η κλίμακα.

Όπως είδαμε κι αλλού, η ένταξη στην ιουδαϊκής μορφής κοινωνία είναι η ένταξη στον κάτω κόσμο. Όταν ο άνθρωπος υιοθετεί τη φιλοσοφία των σταυρωτών, γίνεται κι ο ίδιος σταυρωτής κι ακολουθεί την ίδια πορεία. Οι Ιουδαίοι σταύρωσαν το Χριστό, όχι επειδή ήταν ρατσιστές, εφόσον κι ο Ίδιος ήταν Ιουδαίος, αλλά επειδή είχε διαφορετική φιλοσοφία. Η φιλοσοφία δίνεται από την κοινωνία και δεν είναι φυσικό χαρακτηριστικό. Όταν λοιπόν για διάφορους λόγους ο Έλληνας ή ο Γάλλος ή ο Αμερικανός εντάσσουν τα παιδιά τους σε μία κοινωνία, μ’ αυτήν τη φιλοσοφία τούς δίνουν χαρακτηριστικά Ιουδαίου κι αυτό που αφορούσε κάποτε μόνον τους Ιουδαίους τώρα αφορά και τους ίδιους.

Λέει ο Χριστός στην παραβολή του “αμπελώνα”: (Ματθ. 21.40) “όταν ουν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τί ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις; λέγουσιν αυτώ. κακούς κακώς απολέσει αυτούς,…” (Όταν λοιπόν έλθει ο ιδιοκτήτης τού αμπελιού, τί θά κανή εις τούς γεωργούς εκείνους; Λέγουν εις αυτόν, “Θά τούς εξολοθρεύση μέ τόν χειρότερον τρόπον…). Όταν, λοιπόν, έρχεται ο Υιός του Θεού και τον σκοτώνουν τα κτήνη, τι περιμένουν στη συνέχεια; Όταν τον σκοτώνουν λόγω φιλοσοφίας κι οι χριστιανοί υιοθετούν αυτήν τη φιλοσοφία, τι περιμένουν; Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους στο σύνολό τους ως παιδιά Του. Δεν είναι απόλυτη ανάγκη να σκοτώσει κάποιος τον Υιό Του για να γίνει μισητός. Οποιονδήποτε άνθρωπο και να σκοτώσει για τους ίδιους λόγους για τους οποίους σκότωσαν το Χριστό, είναι το ίδιο για το Θεό. Τι περιμένουν οι χριστιανοί, όταν αυτή η φιλοσοφία σταυρώνει συνεχώς νέους ανθρώπους; Οι σταυροφορίες, η Ιερά Εξέταση, οι πόλεμοι και η κοινωνική κατάκριση, πού περίμεναν να τους οδηγήσουν; Ο Χριστός μισούσε το ιουδαϊκό σύστημα, γιατί σκανδάλιζε τα παιδιά. Δε μισεί όμως και το αντίστοιχο χριστιανικό, όταν είναι ακριβής αντιγραφή του;

Βλέπουμε ότι τα πάντα ξεκινούν από μία μικρή κοινωνία, που από τότε μέχρι σήμερα έχει εντάξει μέσα της το σύνολο του Δυτικού κόσμου. Ο Χριστός δεν ήταν άδικος. Τον σταύρωσαν κι έχασαν την ευκαιρία της Λύτρωσης. Γιατί όμως οι μετέπειτα χριστιανοί δεν αμύνθηκαν απέναντι στον εξιουδαϊσμό; Όταν τα ζώα οι πόρνοι, τους οδηγούσαν σε εγκλήματα, γιατί δεν αρνούνταν; Πώς είναι δυνατό να αγαπά κάποιος το Χριστό και να σκοτώνει ένα φιλόσοφο, επειδή απλά έχει διαφορετική γνώμη; Δικαίωμα του καθενός είναι ν’ ακούει και να υιοθετεί την άποψη, που καλύπτει τις βαθύτερες εσωτερικές του ανάγκες. Κανένας όμως δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει αυτόν, που διατυπώνει μία άποψη διαφορετική. Δεν υπάρχει έγκλημα στην ανθρώπινη ιστορία στο οποίο να μην πρωτοστατούν οι “πιστοί” χριστιανοί. Αυτοί σκοτώνουν τους προφήτες, τους φιλοσόφους, τα παιδιά τους και τους ίδιους τους τούς εαυτούς. Τους οδηγούν συνεχώς τα ίδια κέντρα στο θάνατο κι αν κάποιος απειλήσει αυτά τα κέντρα κινδυνεύει να σκοτωθεί από τους μελλοθάνατους. Τι περιμένουν όλοι αυτοί να συμβεί, όταν επιστρέψει ο Κύριος του αμπελώνος; Κύριος του αμπελώνος = Κύριος της οικίας = Κύριος των Ιουδαίων = Ζων εις τους αιώνας = 87.

Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να νομίζει ότι αδικήθηκε. Τα πάντα του παραδόθηκαν. Υπήρξαν άνθρωποι, που αγωνίστηκαν και λαχτάρησαν να δουν και ν’ ακούσουν το Χριστό. Κινήθηκαν μέσα στο σκοτάδι και μάτωσαν στην προσπάθεια τους. Μισήθηκαν από τους ανθρώπους και πέθαναν μέσα στην αβεβαιότητα. Οι χριστιανοί τι δικαιολογία έχουν; Τα πάντα τούς παραδόθηκαν. Ο Λόγος πάντα υπήρχε. Όποιος έβαζε το Λόγο του Χριστού στο σπίτι του, έβαζε το Θεό και τον Υιό Του. Από πού προκύπτει η βρωμιά; Γιατί έγινε βρωμερός πουριτανός; Γιατί έκρινε το γείτονα του; Γιατί βασάνιζε τα παιδιά του; Γιατί ήταν βυθισμένος μέσα στη μοιχεία και χαιρόταν, όταν τον ακολουθούσαν κι άλλοι; Γιατί άκουγε αυτούς, που είχαν συμφέρον να του πουν ψέματα; Τι σχέση έχουν αυτοί με το Χριστό, τη στιγμή που δεν Τον υπολογίζουν; Φτιάχνουν στ’ όνομα του Χριστού μεγάλους ναούς και προσκυνούν τους βρωμερούς μοιχούς, που τους δηλητηριάζουν. Τι χαρά έχει ο Θεός από το ναό ενός άθλιου, όταν αυτός δεν Τον αγαπά; Γιατί φορά κάποιος το σταυρό στο λαιμό του, όταν είναι ανάξιος να αγαπήσει τους ανθρώπους και άρα το Θεό; Γιατί σταυροκοπιέται μέσα στις εκκλησίες, τη στιγμή που είναι βρωμερός, και τα κάνει αυτά για να τον δουν, σκεπτόμενος σύμφωνα με τα όσα κάνει; Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν αποδεικνύεται η απιστία τους; Ο άνθρωπος μπορεί να κρυφτεί από άνθρωπο. Όμως πώς μπορεί να κρυφτεί από το Θεό; Πώς είναι δυνατό να μην υποτιμά τη Δύναμή Του όταν προσπαθεί να κρύψει απ’ Αυτόν τις βρώμικες προθέσεις του;

Ο Χριστός όλα αυτά τα εξηγεί επαρκώς. (Ιωάν. 8.21) “εγώ υπάγω και ζητήσετε με, και εν τη αμαρτία υμών αποθανείσθε. όπου εγώ υπάγω, υμείς ου δύνασθε ελθείν.” (Εγώ φεύγω καί θά μέ ζητήσετε αλλά θά πεθάνετε μέσα στήν αμαρτίαν σας. Όπου πάω εγώ, δέν μπορείτε σείς νά έλθετε.). Η αμαρτία σύμφωνα με τους αριθμούς είναι η Ρώμη κι αυτό δεν είναι κατανοητό σ’ όλους. Δεν είναι όμως προσιτό να καταλάβει ο άνθρωπος ότι η παιδεία του τον κάνει Ιουδαίο, όμοιο μ’ αυτούς που έκραζαν “σταύρωσον αυτόν”; Ο άνθρωπος γεννιέται τέλειος και βλέπει. Δεν είναι εύκολο να καταλάβει ότι κάθε φορά που η εκκλησία σκοτώνει κάποιον, είτε βιολογικά είτε ψυχικά, επειδή απλά αυτός έχει διαφορετική άποψη, επαναλαμβάνεται το δράμα του Χριστού; Δεν είναι προφανές για κάποιον να καταλάβει ότι, όταν λατρεύει κάποιον, που θυσιάζεται εν ονόματι της αγάπης, δεν πρέπει τουλάχιστον να μισεί και να σκοτώνει; Σημασία έχει ότι όλα αυτά τα απλά και κατανοητά δεν υπάρχουν μέσα στο χριστιανικό κόσμο κι υπεύθυνοι γι’ αυτό δεν είναι βέβαια οι απλοί άνθρωποι, που από τα δεδομένα βρίσκονται κοντά στο Θεό, αλλά οι δούλοι Του, που ερμηνεύουν τις Γραφές σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά του πατέρα τους του διαβόλου. Η μόνιμη παραμονή των χριστιανών στον κάτω κόσμο και η επέκταση του χριστιανισμού, άρα και της Κολάσεως σ’ όσο το δυνατό μεγαλύτερη έκταση ήταν επιθυμητό φαινόμενο κι αυτό ισχύει γιατί μόνον μ’ αυτόν τον τρόπο αναπτύσσεται η τεχνολογία.

Σ’ άλλο σημείο κι αναφερόμενοι στο θέμα των δούλων ή αγγέλων είπαμε —κι αυτό προκύπτει από τις Γραφές— ότι οι δούλοι που κυβερνούν τον κόσμο, συνθέτουν δυνάμεις κι αυτές οι δυνάμεις έχουν μία συγκεκριμένη ισχύ. Εύκολα μπορεί κάποιος ν’ αναρωτηθεί ποια είναι η πραγματική ισχύς του διαβόλου, όταν περιγράφεται ως τάγμα αγγέλων. Είναι αυτό το τάγμα ανώτερο της λεγεώνας; Πόσο πιο ισχυρή δύναμη είναι οι δώδεκα λεγεώνες αγγέλων; Λέει ο Χριστός: (Ματθ. 26.53) “ή δοκείς ότι ου δύναμαι άρτι παρακαλέσαι τον πατέρα μου, και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων” (Ή νομίζεις ότι δέν μπορώ νά παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί νά βάλη αμέσως εις τήν διάθεσίν μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;).

Ο Χριστός σ’ αυτό το σημείο δείχνει ότι γνωρίζει την αποστολή Του και γνωρίζει την απόστασή Του από το θάνατο. Όταν τα λέει αυτά, ήδη έχουν αποφασίσει να Τον εξοντώσουν. Η κατάσταση γι’ Αυτόν είναι στο πλέον κρίσιμο σημείο. Από τη στιγμή που έχουμε αυτήν την κρισιμότητα, οι δυνάμεις που μπορούν ν’ αλλάξουν το σύνολο των δεδομένων, είναι και οι ισχυρότερες. Την περιγραφή αυτών των δυνάμεων κάνει εκείνη την ώρα ο Χριστός και όχι τυχαία, όταν απευθύνεται στον Πέτρο. Ο Πέτρος που Τον εξοργίζει έχοντας το μαχαίρι στα χέρια του, πρέπει να γνωρίζει την ισχύ των λεγεώνων, γιατί αυτός είναι εκείνος, που θ’ αναλάβει την ισχύ του τάγματος. Ο Χριστός δεν είχε κανένα λόγο να περιγράψει αυτήν την ισχύ στους Ιουδαίους από τη στιγμή που δε θα τη χρησιμοποιούσε.

Ο αναγνώστης βλέπει ότι ο Χριστός ως Ιησούς είχε τη δύναμη να κατευθύνει τις δυνάμεις των αγγέλων σύμφωνα με τη δική Του βούληση, που είναι βούληση και του Πατέρα Του. Ο Ιησούς από τη στιγμή που εκτελεί πιστά το θέλημα του Πατέρα Του, είναι κι Αυτός δούλος αλλά ο υπέρτατος, εφόσον ο Πατέρας Του Τού παραδίδει το σύνολο των δυνάμεων στα χέρια. Ο Χριστός μπορεί ν’ ακολουθήσει όποιο δρόμο θέλει, αλλά Αυτός επιλέγει το δρόμο της Θυσίας, Θυσία = 29 που επέλεξε ο Πατέρας Του ονομάζοντάς Τον Ιησού. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ο Χριστός είναι ο Ιησούς κι επομένως ο επικεφαλής των αγγέλων. Ο Ιησούς σύμφωνα με τη λογική είναι ο αρχάγγελος, εφόσον οι δυνάμεις τους βρίσκονται κάτω από την απόλυτη εξουσία Του. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν απλά ότι: Αρχάγγελος = Ιησούς = 42. Ο Ίδιος ο Αρχάγγελος νεκρός ως Εμμανουήλ έχει την ισχύ ενός τάγματος. Ο Χριστός όταν λέει ότι ο Άρχων του κόσμου δεν έχει ισχύ πάνω Του, σ’ αυτό το σημείο αναφέρεται. Οι δούλοι Του δεν μπορούν αυτήν την ισχύ, ούτε να τη μειώσουν ούτε να την αυξήσουν. Αυτή η ισχύς είναι ανίκητη για όσο διάστημα δεν εμφανίζονται άλλες δυνάμεις αγγέλων κι επομένως και οι μέγιστες δυνάμεις που συγκροτούν οι δώδεκα λεγεώνες.

Πριν δούμε αυτήν καθ’ αυτήν την ισχύ των λεγεώνων, χρήσιμο είναι να δούμε ότι ο Χριστός νεκρός είναι ανίκητος ως τάγμα, αλλά είναι ανίκητος και ζωντανός. Εφόσον έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά ως ζωντανός, άρα και η ισχύς Του είναι μεγαλύτερη. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο, γιατί ζωντανός μπορεί να πολλαπλασιάσει την ισχύ Του, ενώ νεκρός όχι. Για να μετατραπεί το τάγμα σε δώδεκα λεγεώνες, θα πρέπει ο αρχάγγελος να βρίσκεται στη ζωή κι επομένως εφόσον είναι νεκρός, ν’ αναστηθεί. Ζωντανός ο Χριστός είναι αρχάγγελος, αλλά η δύναμη με την οποία κινείται μέσα στην κοινωνία των Ιουδαίων είναι αυτή της λεγεώνας. Λεγεώνα αγγέλων = 50 = Αγιασμένος = Ναζωραίος = Οινοχόος = Ερχόμενος = Θησαυρός = Άσβεστο πυρ. Όσο διάστημα κινείται ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Χριστός διατηρεί αυτήν τη δύναμη και πάντα είναι μέσα στις δυνατότητές Του ο πολλαπλασιασμός.

Για να φέρει ο Χριστός σε πέρας την αποστολή Του, διαλέγει δώδεκα μαθητές, οι οποίοι από τη στιγμή που μεταφέρουν γνώση, είναι άγγελοι Του. Γιατί διάλεξε δώδεκα μαθητές και όχι ένδεκα ή δεκατρείς; Γιατί οι θεμέλιοι λίθοι που είναι άγγελοι, είναι δώδεκα. Η απάντηση δίνεται μόνο μέσω των αριθμών, εφόσον μόνον αυτοί μπορούν να προσδιορίσουν την πραγματική δύναμη της λεγεώνας. Η λεγεώνα αγγέλων αποτελείται από δώδεκα αγγέλους. Δώδεκα άγγελοι = Λεγεώνα αγγέλων = 50. Η διαφορά της από το τάγμα είναι ότι το μεν τάγμα είναι συμπαγές και με απόλυτα χαρακτηριστικά, η δε λεγεώνα αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά της ανάλογα με τον επικεφαλής αρχάγγελο. Η δύναμή της δεν έχει απόλυτα χαρακτηριστικά, παρά ακολουθεί αυτά των δούλων, της γνώσης τους και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους. Στη λεγεώνα υπάρχει η γνώση στο σύνολό της, αλλά αυτή η γνώση υπηρετεί καθαρά τις εξουσίες. Αν αυτή κατευθύνεται από τον Αρχάγγελο το ζώντα, είναι στραμμένη καθαρά προς την κατεύθυνση του καλού. Αν όμως δε συμβαίνει αυτό, τότε τα πάντα είναι πιθανά. Ο θησαυρός μετατρέπεται σε “οστέα νεκρών” κι ο αγιασμένος σε υποκριτή. Θησαυρός = Μαργαρίτης = Οστέα νεκρών = Αγιασμένος = Υποκριτής = 50.

Όταν εξετάζαμε τον Αλέξανδρο αναφέραμε ότι άγγιξε τον Ήλιο στιγμιαία, γιατί δεν ταυτιζόταν μ’ αυτόν. Η ανωτερότητα του Χριστού σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται. Ζωντανοί κι οι δύο έχουν ισχύ λεγεώνας, αλλά μόνον ο Χριστός νεκρός διατηρεί ισχύ τάγματος. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Αλέξανδρος κι ο Χριστός με το σύνολο των δούλων που τους ακολουθούν, κατέχουν την πανανθρώπινη γνώση. Όσο ο Αλέξανδρος μοιράζει την έτοιμη γνώση έχει ισχύ, αλλά αυτή δεν τον ακολουθεί μετά θάνατον, γιατί, όταν η κοινωνία πάρει αυτήν τη γνώση, παύει να δίνει ισχύ στο Βασιλέα των βασιλέων. Ο Χριστός αντίθετα έχει απόλυτη γνώση, που μένει ανεπηρέαστη από τη γενική πρόοδο της κοινωνίας σ’ αυτόν τον τομέα. Οι άνθρωποι ακόμα και σήμερα που έχουν φτάσει στο οριακό σημείο, δεν μπορούν να νικήσουν και συνεπώς να κάνουν κτήμα τους τη γνώση Του. Αυτό οφείλεται στην ιδιομορφία αυτής της γνώσης, που η ανάπτυξή της απαιτεί Κύριο.

Για να λειτουργήσει η εκκλησία των δούλων, ακολουθεί το διάβολο που έχει δικαιώματα πάνω στο τάγμα και για τη λειτουργία της εκμεταλλεύεται τη γνώση των δώδεκα αγγέλων του Ιησού, αποκρύπτοντας από τον κόσμο επί αιώνες το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης. Η λεγεώνα λοιπόν κατευθύνεται εναντίον των ανθρώπων, εφόσον είναι ακέφαλη. Ενώ η γνώση είναι θησαυρός, παραμένοντας στην κατοχή των αθλίων, γίνεται οστέα νεκρών. Γνωρίζοντας αυτές τις δυνάμεις εύκολα θ’ αναρωτηθεί κάποιος, γιατί ο Χριστός αναφέρεται και στις δώδεκα λεγεώνες, εφόσον οι παραπάνω δυνάμεις είναι ανίκητες. Θα μπορούσε να είναι επικεφαλής του τάγματος και ν’ αλλάξει το σύνολο των δεδομένων; Αυτό είναι αδύνατον και υπάρχει αυτή η διαβάθμιση, γιατί έτσι μόνο είναι δυνατό να εξελιχθεί το Μυστικό Σχέδιο. Αν δεν υπήρχε το Σχέδιο, όλες αυτές οι δυνάμεις θα ήταν ίσες μεταξύ τους. Το Σχέδιο όμως επιβάλλει την ύπαρξή τους, γιατί η ποσότητα της γνώσης πρέπει να δίνεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να υπάρχει εξέλιξη.

Αν οι δώδεκα λεγεώνες αγγέλων είναι η απόλυτη και κατανοητή γνώση, από τη στιγμή που θα εμφανιστούν είναι αδύνατο να υπάρξει εξέλιξη. Αν ο Χριστός μετά τη σύλληψή Του έλεγε το σύνολο των όσων γνώριζε κι επιβεβαίωνε τις Γραφές, οι άνθρωποι θα τον δέχονταν ως Μεσσία και δε θα Τον σταύρωναν κι αυτό ήταν αντίθετο με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός επιδίωκε τα επιτεύγματα του ανθρώπου, ώστε να μπορέσει να γευτεί τη Θέωση κι αυτό σημαίνει θυσία. Ο Υιός Του έπρεπε ν’ αφεθεί να σταυρωθεί κι αυτό γίνεται μόνο μέσω μίας γνώσης τέλειας, αλλά τόσο δυσνόητης, που οδηγεί στην παρεξήγηση. Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο αντιλαμβάνεται ότι οι δώδεκα λεγεώνες είναι το δέντρο της ζωής, τους καρπούς του οποίου έχει απαγορεύσει ο Θεός στον άνθρωπο να πλησιάζει μετά το αμάρτημα.

Αν ο Χριστός αποφάσιζε να επιστρατεύσει το σύνολο των δυνάμεών Του για να γλιτώσει, τότε αναγκαστικά θα έπρεπε ν’ αποκαλύψει τα πάντα… να γνωστοποιήσει ό,τι γνώριζε περί Σχεδίου και ό,τι αφορά γενικά τον άνθρωπο. Θα γινόταν ευεργέτης και άρα Μεσσίας, που σημαίνει Βασιλεύς. Ο βασιλιάς όμως που δεν κρατά δικαιώματα και μοιράζει γνώση άπειρη που προέρχεται από το Θεό και τους ανθρώπους είναι ανίκητος κι είναι ο Βασιλεύς των Ελλήνων. Ο Χριστός έπρεπε να διαδεχθεί τον Αλέξανδρο κι αυτό ήταν αδιανόητο, εφόσον ό,τι επιδίωκε ο Θεός μέσω της βασιλείας, το κατάφερε ο Αλέξανδρος. Ο Χριστός έπρεπε να παραμείνει Κύριος κι αυτό γίνεται μόνο μέσω της τέλειας αλλά κλειδωμένης γνώσης, που δικαιολογεί δικαιώματα. Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = Βασιλεία των Ουρανών = Στρατηγός αυτοκράτωρ = Άρχων των δαιμονίων = Βασιλεύς των Ελλήνων = 80 = Αθάνατος άνθρωπος = Δένδρον της ζωής. Ο Χριστός θα επιδίωκε μέσα στο χρόνο τη διπλή ιδιότητα του Βασιλέως και του Κυρίου, που θα οδηγούσε στη Λύτρωση των ανθρώπων, αλλά εκείνη την ώρα έπρεπε να παραμείνει Κύριος = Ευγενής = 35.

Όλα αυτά που περιγράφουμε, φαντάζουν λίγο αυθαίρετα και θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει στο σύνολο τους. Όμως ο Χριστός που γνωρίζει τα πάντα, τα περιγράφει μ’ εξαιρετική ακρίβεια και λέει: (Λουκ. 19.12-19.14) “άνθρωπος τις ευγενής επορεύθη εις χώραν μακράν λαβείν εαυτώ βασιλείαν και υποστρέψαι. καλέσας δε δέκα δούλους εαυτού έδωκεν αυτοίς δέκα μνάς και είπε προς αυτούς. πραγματεύσασθε εν ώ έρχομαι. οί δε πολίται αυτού εμίσουν αυτόν, και απέστειλαν πρεσβείαν οπίσω αυτού λέγοντες. ου θέλομεν τούτον βασιλεύσαι εφ’ ημάς.”(Κάποιος από ευγενή καταγώγην επήγε σέ μακρινή χώρα διά νά λάβη διά τόν εαυτόν του βασιλικήν εξουσίαν καί ύστερα νά επιστρέψη. Αφού εκάλεσε δέκα δούλους του, τούς έδωκε δέκα εκατοντάδραχμα καί τούς είπε, “Εμπορευθήτε μέ αυτάέως ότου επιστρέψω”. Αλλ’ οι συμπολίται του τόν εμισούσαν καί έστειλαν πίσω του πρεσβείαν λέγοντες, “Δέν θέλομεν νά γίνη αυτός βασιλεύς μας”.). Από τη στιγμή που υπάρχουν δούλοι, Αυτός που τους δίνει εντολές, είναι ο Κύριος. Αυτός ο Κύριος είναι ο ίδιος που περιγράφεται στις παραβολές του Χριστού ως κύριος του αμπελώνα.

Το νέο στοιχείο που παρουσιάζει εδώ ο Λόγος, είναι ότι ο κύριος αυτός είναι Κύριος των δούλων Του και ζει μέσα σε μία κοινωνία που Τον μισεί. Αυτή η κοινωνία δεν Τον θέλει για Βασιλέα της, πλην όμως αγνοεί ότι ο Κύριος Αυτός δεν επιθυμεί αυτήν τη βασιλεία. Ο Κύριος Αυτός επιθυμεί μία άλλη βασιλεία μίας άλλης χώρας κι αυτοί που θα ελεγχθούν θα είναι μόνον οι δούλοι Αυτού, ως Κυρίου, που όμως ανήκουν στην κοινωνία που τον μισεί. Ο Χριστός ήταν Ιουδαίος κι οι δούλοι Του Ιουδαίοι. Μόνο σ’ αυτούς τους δούλους άφησε κεφάλαιο κι αγνόησε τους υπόλοιπους. Οι Ιουδαίοι Τον μισούσαν κι αυτό μπορούσε ν’ αλλάξει, αν ο Ίδιος φερόταν ως ευεργέτης προς αυτούς κι επομένως ως Βασιλεύς. Αυτός παρέμεινε Κύριος κι έφυγε για την ξένη χώρα. Το μίσος των Ιουδαίων, που μέσω της Διαθήκης διαδίδεται, εμφανίζεται στο λόγο τους: (Ιωάν. 19.15-19.16) “ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα.” (Δέν έχομεν βασιλέα παρά τόν Καίσαρα.), κι επίσης: (Ιωάν. 19.21-19.22) “μη γράφε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων. αλλ’ ότι εκείνος είπε, βασιλεύς είμι των Ιουδαίων.” (Μή γράφης, Ο βασιλεύς τών Ιουδαίων, αλλ’ ότι εκείνος είπε, Είμαι ο βασιλεύς τών Ιουδαίων.). Αυτό βέβαια είναι ψέμα, εφόσον ο Χριστός δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι η βασιλεία Του ανήκει στον κόσμο των Ιουδαίων. Σημασία έχει ότι ο Κύριος συγκεκριμένων δούλων μίας κοινωνίας άφησε κεφάλαιο κι έφυγε.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Δέκα δούλοι = Γεωργοί = Πόρνοι = Εχθροί = 40 και είναι αυτοί που μελετήσαμε σε άλλο σημείο. Ο Κύριος σ’ αυτό το σημείο παρουσιάζεται ως ευγενής αποκλειστικά και μόνο λόγω της δυνατότητας να πάρει βασιλεία. Ευγενής = Κύριος = 35. Η βασιλεία που υποσχέθηκε ο Χριστός είναι η Βασιλεία των Ουρανών και θα επιστρέψει, όταν μέσα στον καθορισμένο χρόνο θα γίνει Βασιλεύς των Ελλήνων. Τότε θα επιστρέψει και θα ζητήσει λογαριασμό, όχι από τους Ιουδαίους, που Του είναι αδιάφοροι, αλλά από τους δούλους Του. Δέκα μναί = Κεφάλαιο = Σοφία = Άλευρον = 28. Ο Χριστός στους δούλους Του δεν άφησε απλά σίτο, ώστε να έχουν δικαιολογία για τη βλασφημία τους και τη βαρβαρότητα τους, παρά άλευρον. Οι δούλοι Του είναι οι εχθροί που σπέρνουν τα ζιζάνια και δεν παραδίδουν καρπούς στον Κύριό Τους.

Η κρίση που ακολουθεί και φαίνεται κατ’ αρχήν άδικη, εφόσον σ’ αυτούς με τα πολλά θα δοθούν ακόμα περισσότερα, ενώ σ’ αυτούς με τα λίγα θα αφαιρεθούν κι αυτά που έχουν, έχει την εξής λογική: ο Χριστός άφησε πίσω Του τέλεια γνώση, αλλά αυτή η γνώση έχει την ιδιομορφία να μην είναι κατανοητή απ’ όλους. Ο καθένας σύμφωνα με τη δυνατότητά του παράγει έργο. Ένας φιλόσοφος και παρθένος απ’ αυτήν τη γνώση θα παράγει τεράστια δική του κι ο Θεός θα τον ανταμείψει με δόξα. Ένας άθλιος πουριτανός δούλος που κρατά τη γνώση σφραγισμένη και δηλητηριάζει τον κόσμο με την αθλιότητα του, θα καταδικαστεί και τη λίγη δόξα που εισέπραξε φυλάγοντας απλά τη γνώση θα τη χάσει κι αυτή θα προστεθεί στη μεγάλη δόξα του φιλοσόφου. Αυτό το νόημα έχει η άποψη του Χριστού περί τράπεζας.

Αν κάποιος είναι άθλιος, βρωμερός και βλάκας είναι προτιμότερο να μην αγγίζει τη γνώση Του, αλλά να την παραδίδει στην τράπεζα, δηλαδή να τη διαχειρίζονται άλλοι. Αυτοί οι άλλοι είναι οι Τραπεζίται = Παρθένοι = Νεανίσκοι = Φρόνιμοι = Λαός του Θεού = 48. Ο Θεός αγαπά και προσθέτει κεφάλαιο δηλαδή Σοφία στον καθένα, που από τη γνώση του προσφέρει στους ανθρώπους. Οι τραπεζίται είναι ένας ξεχωριστός λαός, που υπηρετεί τη φιλοσοφία κι ακολουθεί συγκεκριμένη πορεία. Μέσω των δικαιωμάτων που άφησε ο Κύριος στον Πέτρο αρχίζει μία τεράστια διασπορά δικαιωμάτων σ’ όλον το χριστιανικό κόσμο κι ο Κύριος αρχίζει συνεχώς να επεκτείνει τα όρια της κυριότητάς Του, ακολουθώντας όμως ταυτόχρονα και την πορεία Του προς την αναζήτηση της βασιλείας.

Ενώ το αρχικό κεφάλαιο δόθηκε στους Αποστόλους με την πάροδο του χρόνου όλοι οι χριστιανοί, από τη στιγμή που έχουν γνώση γίνονται κάτοχοι της. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο απλός χριστιανικός κόσμος δεν έχει δικαιώματα πάνω σ’ αυτήν τη γνώση, παρά μόνον οι ιερείς. Οι απλοί άνθρωποι περιμένουν την κρίση του Κυρίου έχοντας δώσει το κεφάλαιο τους, είτε σε δούλους είτε σε τραπεζίτες. Ο άθλιος ιερέας που ακολουθεί την τακτική τού αχρείου δούλου και κρύβει τη γνώση, σφάζεται καθημερινά μπροστά στον Κύριο και μαζί μ’ αυτόν σφάζονται όλοι οι άθλιοι πουριτανοί χριστιανοί, που τού εμπιστεύθηκαν το κεφάλαιό τους. Αντίθετα, αυτοί που εμπιστεύθηκαν τους τραπεζίτες δικαιώνονται όσο επιτρέπει το Σχέδιο κι αυτοί που πήραν τη γνώση —για να δώσουν χαρά στον κόσμο— θα πάρουν το σύνολο της δόξας.

Αυτός ο λαός των παρθένων περιγράφεται από τον Ιωάννη στην Αποκάλυψη κι είναι ο λαός που έχει αναλάβει το σύνολο της εργασίας που απαιτεί το Σχέδιο του Θεού. Ο αριθμός τους είναι εκατόν σαράντα τέσσερα, γιατί αυτός είναι ο αριθμός των αγγέλων του συνόλου των λεγεώνων. 12χ12 = 144, ενώ ο ίδιος αριθμός οδηγεί στον αριθμό του Μεσσία. Εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρα = 99 = Υιός του Θεού του Υψίστου = Μεσσίας παντοκράτορας. Αυτοί, όσο ο Υιός του Θεού είναι απών, κατευθύνουν τον κόσμο και η δύναμή τους στο σύνολό της είναι η δύναμη του Υιού, που είναι επικεφαλής των δώδεκα λεγεώνων, που σημαίνει κατά τη στιγμή που ο Ίδιος είναι Βασιλεύς των Ελλήνων.

Αν παρατηρήσει κάποιος, θα δει ότι το σύνολο των όσων περιγράφουμε, αφορά μόνον τους ανθρώπους, που βρίσκονται μέσα στο χώρο, που είναι κάτω από την εξουσία του Κυρίου. Από τη στιγμή που το Σχέδιο εξελίσσεται με φορά από την Ανατολή προς τη Δύση, αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε, είναι να παρατηρήσουμε την πορεία ένταξης των ανθρώπων μέσα σ’ αυτό.

Πριν δούμε αυτήν καθ’ αυτήν την πορεία χρήσιμο είναι να δούμε την κατάσταση, που επικρατούσε την εποχή που εμφανίστηκε ο Χριστός. Ακόμα είναι σκόπιμο να δούμε τι επιδίωκε ο Θεός μέσω αυτής της εμμονής Του στην ιδέα του Κυρίου και τι ακριβώς παρέλαβε ο Χριστός, για να οδηγήσει τον κόσμο στο σύνολό του προς την τελική ευθεία για τη Θέωση. Η Σοφία του Θεού απαιτούσε την έννοια του “οικοδεσπότη”, γιατί έπρεπε ο κόσμος να κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός. Η έννοια του “κοσμοκράτορα” είναι περιορισμένης ισχύος σε σχέση με την έννοια του “οικοδεσπότη”. Αυτό για να το αντιληφθεί ο αναγνώστης, θα πρέπει και πάλι να σκεφτεί για τη βασιλεία. Ο κοσμοκράτορας είναι πάντα βασιλιάς κι είναι πάντα εκείνος, που έχει τη μεγαλύτερη ισχύ στον κόσμο. Αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί ο Υιός του Θεού δεν μπορεί μ’ αυτόν τον τίτλο να οδηγήσει την ανθρωπότητα στη θυσία και στη συνέχεια στη Θέωση. Ο Υιός του Θεού πρέπει να είναι ευεργέτης, άρα Μεσσίας. Από τη στιγμή που υπάρχουν συμφέροντα και τα συστήματα έχουν χαρακτηριστικά αθανάτων, ο άνθρωπος-Μεσσίας δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν βασιλιάς. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να θέλει κάποιος να ευεργετήσει και ν’ αρνούνται οι άνθρωποι να ευεργετηθούν λόγω άγνοιας ή λόγω έλλειψης δυνατότητας επαφής εξαιτίας των συμφερόντων που αναφέραμε.

Ακόμα κι αν δε συνέβαινε αυτό, ήταν αδύνατον ο Υιός του Θεού ζωντανός ν’ ασκήσει εξουσίες και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε κοινωνίες μεσαιωνικού τύπου. Ο Θεός αυτό το πρόβλημα το παρέκαμψε με την ένταξη του συνόλου του κόσμου σ’ ένα ανίκητο σύστημα, που έχει τα χαρακτηριστικά οίκου. Ο οίκος σε αντίθεση προς το βασίλειο έχει Κύριο, δικαιώματα και δούλους. Ο Ίδιος ο Θεός έκτισε αυτόν τον οίκο με τρόπο τέλειο. Ο Ίδιος με τη μορφή του Υιού Του θυσιάζεται και το σύνολο των όσων συμβαίνουν μέσα σ’ αυτόν τον οίκο, οφείλονται αποκλειστικά στους δούλους. Ο Θεός παίρνει χαρακτηριστικά νεκρού, όμως, εφόσον είναι αθάνατος, θα επιστρέψει με τη μορφή του Υιού Του, όταν σύμφωνα με τις Γραφές πάρει το βασιλικό αξίωμα. Όλα αυτά δημιουργούνται, γιατί, όταν ο Κύριος επιστρέψει, η κρίση θα γίνει μέσα σε μία στιγμή κι όλοι θα είναι σε θέση να δεχτούν και να πάρουν την ευεργεσία. Αφήνει τους άθλιους ν’ αγωνίζονται θυσιαζόμενοι κι ο βασανισμός να κάνει τη Λύτρωση επιθυμητή. Μέχρι να συμβεί αυτό, οι άνθρωποι θ’ αδικούνται από τους εθνικούς κι οι ίδιοι οι εθνικοί θ’ αδικούνται με τον ίδιο τρόπο από το Θεό. Όλα αυτά ισχύουν στο γενικό επίπεδο, που αφορά το σύνολο των ανθρώπων.

Στο προσωπικό επίπεδο που αφορά τον καθένα από εμάς, τίποτε δε συμβαίνει εξαιτίας οποιασδήποτε ανώτερης παρέμβασης. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του κι αν πιστεύει στο Θεό, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αδικηθεί. Ο άνθρωπος είναι υιός του Θεού και για να πραγματοποιηθεί το Σχέδιο, ο Θεός τον έβαλε να ζει μέσα στον οίκο Του και έδωσε στο σύστημα χαρακτηριστικά μοιχαλίδας, ώστε να γεννιέται με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Η αγάπη Του για τον άνθρωπο φαίνεται από το γεγονός ότι απ’ αυτήν την κατάσταση δεν εξαιρεί ούτε τον Υιό Του και άρα τον Εαυτό Του. Μόνο μέσω αυτής της κατάστασης μπορεί μέσα σε μία στιγμή να επέλθει η Λύτρωση, γιατί ο οικοδεσπότης μπορεί σε κάθε στιγμή να εξοντώσει τους δούλους που ο Ίδιος δημιούργησε και να παραδώσει τον πλούτο Του, δηλαδή τον οίκο Του, στους ανθρώπους. Δημιουργεί άθλιους δούλους, ώστε σε κάποια στιγμή κι όταν έχει ολοκληρωθεί το απαιτούμενο έργο, να μπορεί να τους εξοντώσει. Μετά την τιμωρία των δούλων, το σύστημα, δηλαδή η γυναίκα, παύει να έχει χαρακτηριστικά μοιχαλίδας κι ο κάτω κόσμος εύκολα γίνεται άνω κόσμος και συνεπώς η “σάρκα μία” του ζωντανού πλέον οικοδεσπότη.

Όταν ο Χριστός εμφανίστηκε στη Γη, ο Βασιλεύς των βασιλέων είχε προηγηθεί κι εφόσον ήταν Υιός του Θεού, το σύστημα που άφησε πίσω Του είχε χαρακτηριστικά βασιλείου, που λόγω καταγωγής του Αλεξάνδρου ήταν το βασίλειο του Θεού. Όμως τι μπορούσε να κάνει ο Χριστός μ’ αυτήν την κληρονομιά; Να φορέσει μαλακά φορέματα; Τι μπορούσε να δώσει σ’ ανθρώπους τέλειους, τη στιγμή που η γη ανήκε σε φεουδάρχες και μόνο σαν δούλοι μπορούσαν να επιβιώσουν; Να τους ευεργετήσει; Να δώσει γνώση σ’ έναν άνθρωπο, που εξοντώνεται κάθε μέρα στη δουλειά; Πώς θα έδινε το χαρμόσυνο άγγελμα της θείας καταγωγής στους ανθρώπους, όταν η ανθρώπινη καταγωγή είχε μεγαλύτερο πλεονέκτημα; Να έλεγε στο βασανισμένο δούλο να χαίρεται επειδή είναι υιός του Θεού κι αυτός να ζηλεύει με το δίκιο του το γιο του φεουδάρχη που ήταν κύριός του; Τι να την κάνει τη γνώση ένας άνθρωπος, όταν σηκώνεται να δουλέψει πριν ανατείλει ο Ήλιος και σταματά, αφού έχει δύσει;

Ο Χριστός δεν ήθελε να γίνει ο Μεσσίας, που δε θα μπορούσε να δώσει χαρά στους ανθρώπους στο σύνολο τους. Προτίμησε να επιβεβαιώσει τις Γραφές και συγκεκριμένα αυτή που λέει: “καί μετά ανόμων ελογίσθει.”. Όλους αυτούς τους αιώνες προτίμησε να ταυτίζεται στα μάτια των παιδιών που τόσο αγάπησε μ’ όλους αυτούς τους άθλιους κλέφτες, που παριστάνουν τους ιερείς του Θεού. Επιβεβαίωσε τον Ησαΐα, που περιγράφει τι έκαναν οι εθνικοί στην ομορφιά και την τελειότητα Του. Σταυρωτές = Εθνικοί = Μέθυσοι = Άπιστοι = 42. Φορτώθηκε στα μάτια του κόσμου κι εξαιτίας της αγάπης Του προς τον άνθρωπο, την αμαρτία. Αυτός φέρει την αμαρτία όλου του κόσμου, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η εξουσία της Ρώμης. Αν δεν υπήρχε Αυτός, η Ρώμη δε θα υπήρχε κι ο κόσμος δε θα προχωρούσε ούτε ένα βήμα. Όταν λέει: (Ιωάν. 15.22-15.23) “ει μη ήλθον και ελάλησα αυτοίς, αμαρτίαν ουκ είχον. νυν δε πρόφασιν ουκ έχουσι περί της αμαρτίας αυτών.” (Εάν δέν είχα έλθει καί τούς μιλήσει, δέν θά είχαν αμαρτίαν… τώρα όμως δέν έχουν καμμίαν πρόφασιν διά τήν αμαρτίαν τους.), αυτό ακριβώς εννοεί. Αν δεν υπήρχε ο Χριστός και ο Λόγος Του, δε θα υπήρχε η Ρώμη και η αθλιότητά της.

Εξαιτίας του Λόγου Του όμως δεν έχουν καμία πρόφαση οι δούλοι Του. Αν δεν υπήρχε ο Λόγος Του, ο διάβολος, ο Πέτρος, δε θα υπήρχε, ώστε η Ρώμη να έχει δυνατότητα να σκοτώνει τον κόσμο. Εξαιτίας του ίδιου Λόγου, ο Πέτρος μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε, οι άνθρωποι θα θεωθούν και οι δούλοι θα πάνε εκεί που πρέπει και τους αξίζει, στα σκουπίδια. Ο Χριστός φορτώθηκε όλους αυτούς τους ηλίθιους και παραμένει στο Σταυρό μέχρι να ολοκληρωθεί το Σχέδιο. Το σύνολο όλων αυτών περιγράφεται από τους αριθμούς, οι οποίοι αποκαλύπτουν ακριβώς τι συμβαίνει. Ο Χριστός εν ζωή είναι ο Υιός του Ανθρώπου και θυσιάζεται ακολουθώντας τη μοίρα Του. Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = Βασιλεύς των εθνών = Βασίλειον του Θεού = 77. Όταν περνά στο χώρο των νεκρών, στον κάτω κόσμο, αυτό το βασίλειο γίνεται οίκος. Οι άνθρωποι δε γεννιούνται πλέον στο βασίλειο, που προσφέρει δυνατότητες επιλογής, αλλά στον οίκο του οποίου η εξουσία ανήκει απόλυτα στους δούλους. Κύριος του κόσμου γίνεται πλέον ο Χριστός με χαρακτηριστικά οικοδεσπότη. Ο Θεός ωθεί την ανθρωπότητα από το στάδιο της κοσμοκρατορίας του Βασιλέα στο στάδιο του οίκου του οικοδεσπότη και άρα του Κυρίου. Κοσμοκράτορας = Μέγας Βασιλεύς = 60, ενώ Οικοδεσπότης = 70 = Άγιος δέσποτας. Από το έκτο βήμα στο οποίο μπήκε η ανθρωπότητα μέσω των κοσμοκρατόρων, ο νεκρός πλέον Χριστός τη μετακινεί στο έβδομο, που είναι και το βήμα στο οποίο ζούμε σήμερα.

Το έβδομο βήμα είναι αυτό της απόλυτης εξουσίας, που αφορά το σύνολο των ανθρώπων και το σύνολο του χρόνου από τη Σταύρωση μέχρι σήμερα. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος γεννιέται μέσα σ’ αυτό, είναι αδύνατο να επιβιώσει, αν δεν ακολουθεί το Λόγο του Χριστού. Είναι αδύνατο να επιβιώσει, αν δεν είναι τυπικός στις γελοίες παραδόσεις των πρεσβυτέρων κι είναι αδύνατο να επιβιώσει, αν ακολουθεί πρακτικές όμοιες με το Χριστό που οδηγήθηκε στη Σταύρωση. Σ’ αυτό το βήμα ο έλεγχος ασκείται από τη γέννηση του ανθρώπου ως και το θάνατό του. Είναι αδύνατον οι άθλιοι να μην προσπαθήσουν να επέμβουν και στην προσωπική ζωή των ανθρώπων, από τη στιγμή που από την αθλιότητα της ζωής πηγάζουν οι εξουσίες τους. Είναι αδύνατον ο Πάπας να επιτρέψει το ελεύθερο διαζύγιο κατά το Μεσαίωνα και να δημιουργήσει μ’ αυτόν τον τρόπο τάξη λυτρωμένων με γνώση αυτής της Λύτρωσης. Είναι αδύνατον οι ιερείς των χριστιανών να μην επιδιώξουν να τρομάξουν τους πιστούς με τέρατα, καθιστώντας μ’ αυτόν τον τρόπο ανεκτή τη μοιχεία.

Μετά τη Σταύρωση του Χριστού βλέπουμε ότι ο οίκος Του συνεχώς επεκτείνεται και ξεκινώντας από την Ασία, κατακτά το σύνολο της Δύσης. Από τους πρώτους Ιουδαίους που έγιναν πιστοί Του, διατηρώντας όμως τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, ως την τρομερή Ρώμη του Μεσαίωνα, είναι μία πορεία μέσα στην οποία υπάρχουν ορισμένα εμπόδια που πρέπει να νικηθούν κι αυτό απαιτεί χρόνο. Σ’ άλλο σημείο αναφέραμε ότι οι Έλληνες της Νέας Ρώμης έβλεπαν πάντα δύο δέντρα κι αυτοί έπρεπε να νικηθούν, ώστε να μην υπάρχουν άνθρωποι με δυνατότητα να πλησιάζουν το δέντρο της ζωής. Ενώ το “δένδρον της ζωής” είναι ανώτερο ως αριθμός από τον αριθμό του “οικοδεσπότη”, παρ’ όλ’ αυτά έπρεπε να εξαφανιστεί, εφόσον ήταν ανεπιθύμητο. Επιθυμητό ήταν να υπάρχει ορατό μόνον το Δένδρον = Κύριος = 35, του οίκου και άρα ο οικοδεσπότης.

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα πρέπει να δούμε τι είναι ο οίκος του Θεού και πώς ο οικοδεσπότης έχει τη δυνατότητα να εξαφανίσει τους Έλληνες. Για να πάψουν οι Έλληνες να υπάρχουν ως κιβωτός, θα πρέπει να γίνουν μέθυσοι. Θα πρέπει να πιούν τον οίνο, που είναι το αίμα του Χριστού, αλλά αντί να ευφρανθούν, θα πρέπει να μεθύσουν. Ο πιο επικίνδυνος οίνος είναι ο άκρατος. Η απόδειξη αυτού του συμπεράσματος προκύπτει μέσα από την Αποκάλυψη, εφόσον η τιμωρία του Θεού γίνεται με τον εξαναγκασμό της πόσης αυτού του είδους του οίνου. (Αποκ. Ιωάν. 14.9-14.10) “ει τις προσκυνεί το θηρίον και την εικόνα αυτού, και λαμβάνει χάραγμα επί του μετώπου αυτού ή επί την χείρα αυτού, και αυτός πίεται εκ του οίνου του θυμού του Θεού του κεκερασμένου ακράτου εν τω ποτηρίω της οργής αυτού, και βασανισθήσεται…” (Όποιος προσκυνεί τό θυρίον καί τήν εικόνα του καί έχει τό σημάδι χαραγμένο εις τό μέτοπόν του ή εις τό χέρι του, θά πιή καί αυτός από τό κρασί τού θυμού τού Θεού πού, ανόθευτο, περιέχεται εις τό ποτήρι τής οργής του καί θά βασανισθεί…). Στην Αποκάλυψη θα δούμε λεπτομερέστερα τι συμβαίνει, εδώ απλά αναφερόμαστε στην απόδειξη της επικινδυνότητας του άκρατου οίνου. Αρκεί βέβαια ν’ αναφέρουμε ότι: Χάραγμα επί του μετώπου = Οίκος της αμαρτίας = Χριστιανισμός = 81.

Τι είναι ο άκρατος οίνος; Ο Χριστός λέει ότι αυτά που μολύνουν τον άνθρωπο, είναι αυτά που βγαίνουν από το στόμα του κι αυτό γιατί η καρδιά είναι πλήρης αίματος. Αν η καρδιά βρίσκεται στη Ρώμη, οι άνθρωποι της βρίσκονται μέσα στο αίμα, που στην περίπτωση του Χριστού είναι οίνος. Αυτός ο οίνος είναι η κατοικία τους. Άκρατος οίνος = Οίκος του Θεού = Νεκρός Θεός = 61. Ο Χριστός είχε τη γνώση του οίνου, αλλά αυτό δεν τον επηρέαζε κι ούτε τον έκανε μέθυσο. Η αποστολή Του ήταν αυτόν τον οίνο να τον παραδώσει άκρατο κι αυτό γινόταν μόνο μέσω της Θυσίας. Έπρεπε να θυσιαστεί πριν προλάβει να νερωθεί ο οίνος αυτός και να είναι σε θέση να τον γευθούν όλοι οι άνθρωποι. Το νέρωμα θα γινόταν αν προλάβαιναν να ζητήσουν παραπάνω γνώση από το επίπεδο που επιβάλλει το Μυστικό Σχέδιο. Αυτό πραγματικά σημαίνει ότι ο Χριστός έπρεπε να παραδώσει τέλεια γνώση σε τέτοιο χρόνο, που δεν θα επέτρεπε σε ανθρώπους με γνώσεις να ζητήσουν παραπάνω διευκρινήσεις. Ο Χριστός έπρεπε να θυσιαστεί ως Οινοχόος = 50, πριν προλάβουν οι άνθρωποι να ζητήσουν απ’ Αυτόν να δράσει ως Μεσσίας και άρα ως Υδροχόος. Υδροχόος = 45 = Μεσσίας.

Ήταν απαραίτητο ν’ αναγκάσει ο Χριστός τους Αποστόλους Του σε Ακρατοποσία = 50 και να τους μετατρέψει σε Μέθυσους = Εθνικούς. Οι μόνοι, όπως είναι ευνόητο, που αντέχουν αυτήν την ακρατοποσία είναι οι παρθένοι, ο λαός του Θεού, που έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Ακρατοπότης = Παρθένος = Προφήτης = 48. Όσο σκορπίζεται αυτός ο οίνος αυτός στη Γη, τόσο περισσότεροι γίνονται μέθυσοι σε περίπτωση που έχουν γνώση, ενώ οι υπόλοιποι γεύονται το αίμα του συστήματος στο οποίο εντάσσονται πλέον κι είναι ο οίκος. Οι Απόστολοι μεταξύ των οποίων κι ο διάβολος από τη στιγμή που παίρνουν δικαιώματα πάνω στον οίνο, που τους μεθά, τον σκορπίζουν άκρατο και οι ίδιοι μέσω των δικαιωμάτων τους γίνονται οι θεμέλιοι λίθοι του οίκου τού Θεού.

Η διαφορά τους και η ομοιότητά τους με το Χριστό βρίσκεται εδώ ακριβώς. Ο Θεός θυσιάζεται ως Υιός αφήνοντας άκρατο οίνο, ενώ οι Απόστολοι απαιτούν θυσία από τους άλλους σκορπώντας αυτόν τον οίνο. Ο μεν Χριστός είναι νεκρός και δε μπορεί να νερώσει τον οίνο, οι δε Απόστολοι απαγορεύουν την πράξη αυτή γιατί θίγει τα δικαιώματα τους. Ο Χριστός νεκρός γίνεται άκρατος οίνος που δεν αγγίζεται, ενώ οι Απόστολοι γίνονται άκρατοι οίνοι, μόνον επειδή τους συμφέρει. Ο Χριστός γίνεται Αντίχριστος, επειδή δεν έχει έρθει η ώρα Του, ενώ οι Απόστολοι γίνονται αντίχριστοι, επειδή διψούν για εξουσία. Νεκρός Θεός = Αντίχριστος = Θείο βρέφος = Υιός Αγαπητός = Θεός Ήλιος = 61 = Επτά σφραγίδαι = Άκρατος οίνος.

Η εκκλησία αιώνες τώρα ψάχνει να βρει τον αντίχριστο δήθεν να τον εξοντώσει. Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι “αντίχριστος” είναι ο καθένας, που μεταφέρει το Λόγο του Χριστού ανεξάρτητα από το πώς τον χρησιμοποιεί. Το κακό δε βρίσκεται στη μεταφορά, εφόσον ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί και τίποτε παραπάνω, αλλά βρίσκεται στην εκμετάλλευση. Ένας αγνός άνθρωπος που δεν έχει τις πνευματικές δυνατότητες να ερμηνεύσει το Λόγο, παρά τον απαγγέλλει, δεν είναι απαραίτητα κακός άνθρωπος, αλλά είναι σίγουρα αντίχριστος. Αντίχριστος είναι αυτός που μιλά όμοια με το Χριστό, έστω και χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται τι σημαίνουν αυτά που λέει. Οι άθλιοι δούλοι της εκκλησίας επιμένουν να ψάχνουν για τον αντίχριστο κι αγνοούν εντελώς το Λόγο του Χριστού. Υποτιμούν τόσο πολύ το Χριστό που, αν δεν υπήρχε το Σχέδιο, δε θα υπήρχε ούτε ένας, που να μη μετάνιωνε μ’ όμοιο τρόπο μ’ αυτόν του Πέτρου για την απιστία του.

Ο Χριστός προειδοποιεί για την κατάσταση, που ακολουθεί κι είναι απόλυτα σαφής. Δε μιλά γι’ αντίχριστο, αλλά για ψευδοπροφήτες και ψευδόχριστους… όχι έναν ψευδόχριστο, αλλά πολλούς. Αντίχριστος δεν μπορεί να εμφανιστεί στον κόσμο, γιατί δεν μπορεί να νικήσει το Χριστό, που ως Εμμανουήλ είναι πάντα ζωντανός και πανίσχυρος. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός προειδοποιεί περί ψευδόχριστων. Ο αντίχριστος κι όσοι δρουν με παρόμοιο τρόπο έχουν επίδραση μόνο σ’ αυτούς, που επιδιώκουν να ερμηνεύσουν τη γνώση και όχι στο σύνολο των ανθρώπων. Οι επικίνδυνοι κι ανθρωποκτόνοι είναι οι ψευδόχριστοι. Οι ψευδόχριστοι είναι επικίνδυνοι, γιατί φέρονται όπως θα φερόταν ο Χριστός αν ήταν ζωντανός κι επομένως σαν κύριοι. Μεταφέροντας το Λόγο Του ισχυροποιούνται ως αντίχριστοι κι έπειτα προσθέτουν την άποψή τους, που δεν ταυτίζεται μ’ αυτήν του Χριστού, εφόσον είναι προϊόν άγνοιας και οφείλεται είτε στην ηλιθιότητά τους είτε στην κακία τους. Στην αυθεντική γνώση προσθέτουν και τις δικές τους αθλιότητες, το οποίο είναι το αίμα, που δηλητηριάζει τον απλό άνθρωπο.

Έτσι ψευδόχριστος είναι ο διάβολος Πέτρος, γιατί, ενώ ο λόγος του είναι όμοιος μ’ αυτόν του Χριστού κι επομένως ανίκητος, προχωρά ακόμα πιο πέρα και παριστάνει ο ίδιος το Χριστό, εφόσον προτείνει πράγματα που ο Χριστός δεν τα πρότεινε. Ο Χριστός έχει άποψη για τη μοιχεία, αλλά ανερμήνευτη. Ο Πέτρος δε μεταδίδει αυτήν την άποψη, αλλά τη δική του. Μόνον όταν αμύνεται απέναντι στους φιλοσόφους, δρα ως αντίχριστος. Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Ψευδοπροφήτες = Ψευδόχριστοι = Δώδεκα Απόστολοι = Λαός της αμαρτίας = Δώδεκα θεμέλιοι = Βασιλεία του Θεού = 68.

Σ’ αυτό το σημείο παρατηρείται και η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ των εκκλησιών, της Καθολικής και της Ορθόδοξης των Ελλήνων μόνο. Στην εκκλησία των καθολικών όπως και στις ορθόδοξες για παράδειγμα των Σλάβων οι ιερείς κατά τη θεία λειτουργία δρουν αποκλειστικά και μόνον ως ψευδόχριστοι. Λένε ψέματα στο κήρυγμα τους, είτε δικά τους είτε των Αποστόλων. Ο Λόγος του Χριστού, εφόσον δεν είναι καν κατανοητός, δεν παίζει κανένα ρόλο. Οι αντίχριστοι σ’ αυτές τις εκκλησίες είναι οι ιερείς που διδάσκουν ιερείς. Αντίθετα στην εκκλησία των Ελλήνων, επειδή ο Λόγος είναι απόλυτα κατανοητός από τους πιστούς, η θεία λειτουργία έχει δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό κατά το οποίο διαβάζεται απλά ο Λόγος του Χριστού και άρα ο ιερέας δρα ως αντίχριστος. Επειδή αυτό δεν οδηγεί πουθενά στη συνέχεια κατά το δεύτερο μέρος της λειτουργίας ο ιερέας δρα ως ψευδόχριστος ή ψευδοδιδάσκαλος, εφόσον κάνει κήρυγμα. Κηρύττει σαν το Χριστό, αλλά δε λέει αυτά που θα έλεγε ο Χριστός, εφόσον κατά πρώτον ως δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο Κύριος και κατά δεύτερο λόγο ως άθλιος, επιδιώκει πρώτα-πρώτα να διατηρήσει, αλλά και να επεκτείνει τις εξουσίες του.

Όσον αφορά τους ιερείς μεταξύ τους, αυτοί οι οποίοι διδάσκουν ιερείς, δεν δρουν ως αντίχριστοι, όπως κάνουν στις άλλες εκκλησίες, αλλά δρουν καθαρά ως ψευδόχριστοι. Όλα αυτά τα γνωρίζει απόλυτα ο Χριστός, εφόσον αυτή ήταν η επιθυμητή για το Σχέδιο κατάσταση. Για να προστατεύσει τους ανθρώπους, αλλά και για να κάνει γνωστή τη γνώση Του, όλα αυτά τα περιγράφει. (Ματθ. 24.21-24.28) “έσται γαρ τότε θλίψις μεγάλη, οία ου γέγονεν απ’ αρχής κόσμου έως του νυν ουδ’ ου μη γένηται. και ει μη εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι, ουκ αν εσώθη πάσα σαρξ. διά δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι. τότε εάν τις υμίν είπη. ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε, μη πιστεύσητε. εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. ιδού προείρηκα υμίν. εάν ουν είπωσιν υμίν, ιδού εν τη ερήμω εστί, μη εξέλθητε, ιδού εν τοις ταμείοις, μη πιστεύσητε, ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. όπου γαρ εάν ή το πτώμα, εκεί συναχθήσονται οι αετοί.” (Διότι θά έλθει τότε θλίψις τόσο μεγάλη, πού δέν έγινε από τήν αρχήν τού κόσμου μέχρι σήμερα καί ούτε θά γίνη. Καί εάν δέν εσυντομεύοντο αι ημέραι εκείναι, κανείς άνθρωπος δέν θά εσώζετο, αλλά πρός χάριν τών εκλεκτών θά συντομευθούν αι ημέραι εκείναι.Τότε εάν σάς πή κανείς, “Νά εδώ είναι ο Χριστός” ή “Εκεί”, μή τόν πιστέψετε. Διότι θά εμφανισθούν ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφήται καί θά κάνουν μεγάλα θαύματα καί τέρατα, ώστε νά πλανήσουν, ει δυνατόν, καί τούς εκλεκτούς. Ιδού σάς τό προείπα. Εάν σάς πούν, “Νά, είναι εις τήν έρημον”, μήν πηγαίνετε, “Νά είναι εις τά απόμερα δωμάτια”, μή πιστέψετε. Διότι όπως η αστραπή βγαίνει από τήν ανατολήν καί φαίνετε έως τήν δύσιν, έτσι θά είναι καί η έλευσις τού Υιού τού ανθρώπου. Όπου είναι τό πτώμα, εκεί θά μαζευθούν οι αετοί.).

Ο Χριστός εδώ μιλά απόλυτα για τη χριστιανική εποχή. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι πιστοί παρασύρονται στην αναζήτηση του Χριστού. Δεν υπάρχει, όπως οι άθλιοι πιστεύουν, ένας αντίχριστος στον οποίο θα πιστέψουν οι άνθρωποι. Η τραγωδία των ανθρώπων είναι οι ψευδόχριστοι, που θα τους οδηγούν όπου η αθλιότητά τους επιθυμεί, εξαιτίας της αναζήτησης του Χριστού. Τέτοια θύματα είναι οι χριστιανοί που τρέχουν από εκκλησία σ’ εκκλησία, για να δουν θαύματα και τον Ίδιο το Χριστό. Όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή είναι άπιστοι και γι’ αυτό τους μισεί ο Χριστός. Αν ήταν πιστοί θ’ άκουγαν το Χριστό, που λέει ότι θαύματα δε θα δοθούν σ’ αυτήν τη γενιά, εκτός απ’ αυτό του Ιωνά. Βασανίζονται από τους άθλιους εξαιτίας της απιστίας τους. Αν πίστευαν στο Χριστό, θα περίμεναν το πιο μεγάλο φαινόμενο στον ουρανό, που είναι η Παρουσία του Υιού του Ανθρώπου. Όταν ο Υιός του Ανθρώπου εμφανιστεί, δεν υπάρχει πιθανότητα να μη Τον αντιληφθεί ο άνθρωπος. Αυτό θα γίνει, γιατί κατά την εμφάνιση Του θα είναι όμοιος με αστραπή και μάλιστα αστράπτουσα. Αστραπή = 34 = Μακεδόνας = Έλληνες = Αχιλλεύς, ενώ, Αστραπή αστράπτουσα = Βασιλεύς των Ελλήνων = Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = Μακεδόνας τιμιότατος = 80.

Οι ψευδόχριστοι, σύμφωνα με το Χριστό, έχουν ισχύ μόνο στο χριστιανικό κόσμο, πριν από την τελική εμφάνιση του Υιού του Ανθρώπου. Αυτό όπως είπαμε, συμβαίνει, γιατί ο Υιός του Ανθρώπου παραδόθηκε στους εθνικούς κι είναι νεκρός. Αυτοί οι άθλιοι έχουν στα χέρια τους τη δύναμή Του, εφόσον αυτό επιθυμεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός λέει ότι όλοι αυτοί θα δώσουν σημεία και τέρατα, αυτό εννοεί. Σημεία μεγάλα και τέρατα = Υιός του Ανθρώπου = 77. Επειδή ακριβώς ο Υιός του Ανθρώπου είναι νεκρός, γι’ αυτό ο Χριστός αναφέρεται σε πτώμα. Πτώμα = Λύπη = Μνήμα = Φως = Χξς = Ουαί = 18. Μέχρι ν’ αναστηθεί ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να περάσουν τρεις ημέρες και το τρία να προστεθεί στο 77, για να μετατραπεί σε 80. Σ’ αυτές τις τρεις ημέρες ο αετός, που βρίσκεται στο πτώμα θα φωνάξει τρεις φορές Ουαί, ενώ τις ίδιες ημέρες κυρίαρχος θα είναι αυτός, που χαρακτηρίζεται μ’ αυτά τα γράμματα Χξς και δεν είναι άλλος από τον Υιό του Ανθρώπου. Υιός του Ανθρώπου = Εξακόσια εξήκοντα έξ. Είναι απαραίτητο να πεθάνει ο Υιός του Ανθρώπου, για να φέρει καρπό κι από το πτώμα Αυτού να βγουν οι αετοί, που είναι υπεύθυνοι για τα δεινά της ανθρωπότητας. Αετός πετώμενος = Κύριος του Σαββάτου = Θεός του πολέμου = Δώδεκα Απόστολοι = Τάφος του Χριστού = Σφραγίδα του Θεού = Βασιλεία του Θεού = 68.

Η βασιλεία του Θεού, όπως βλέπει πλέον ο αναγνώστης, δεν είναι η κατάσταση της απόλυτης Λύτρωσης, αλλά είναι το προστάδιο της Βασιλείας των Ουρανών. Η βασιλεία του Θεού ξεκίνησε ελάχιστο χρόνο πριν τη Σταύρωση του Χριστού κι αφορούσε τους δώδεκα Αποστόλους και μετά τη Σταύρωση το σύνολο του Δυτικού κόσμου. Η βασιλεία του Θεού είναι ό,τι πιο σκληρό κι απάνθρωπο υπάρχει, αφού την ισχύ αυτή της βασιλείας δεν τη διαχειρίζεται ο Θεός, που έχει θυσιαστεί ως Υιός, αλλά οι δούλοι. Η βασιλεία του Θεού είναι αδύνατο να λυτρώσει τον άνθρωπο, όταν ο διαχειριστής της είναι ο νεκρός Θεός ή αντίχριστος. Στη βασιλεία αυτή δεν υπάρχει ελπίδα, γιατί ο Ήλιος είναι πανίσχυρος, αλλά νεκρός. Ο Υιός του Ανθρώπου = Φωστήρας Ήλιος = 77 = Ήλιος παντοκράτωρ, υπάρχει, αλλά δεν είναι άνθρωπος ζωντανός, είναι απλά Ήλιος = νεκρός. Ο αντίχριστος, δηλαδή, είναι αυτός ο νεκρός πλέον Θεός. Θεός Ήλιος = Νεκρός Θεός = 61 = Αντίχριστος = Θείο βρέφος. Ο Χριστός συνεχίζοντας την προφητεία του, που αφορά αυτό το μεσοδιάστημα λέει τα εξής: (Ματθ. 24.29-24.31) “Ευθέως δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ο ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού, και αι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται. και τότε φανήσεται το σημείον του Υιού του Ανθρώπου εν τω ουρανώ, και τότε κόψονται πάσαι αι φυλαί της γης και όψονται τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενον επί των νεφελών του ουρανού μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. και αποστέλλει τους αγγέλους αυτού μετά σάλπιγγος φωνής μεγάλης, και επισυνάξουσι τους εκλεκτούς αυτού εκ των τεσσάρων ανέμων απ’ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών.” (Αμέσως δέ ύστερα από τήν θλίψιν τών ημερών εκείνων ο ήλιος θά σκοτεινιάση καί η σελήνη δέν θά φωτίζη καί τά άστραθά πέσουναπό τόν ουρανόν καί αι ουράνιαι δυνάμεις θά σαλεύθουν. Καί τοτέ θά φάνη εις τόν ουρανόν τό σημείον τού Υιού τού ανθρώπου καί τοτέ θά θρηνήσουν όλαι αι φυλαί τής γής, καί θά ιδούν τόν Υιόν τού ανθρώπου νά έρχεται επάνω εισ τά σύννεφα τού ουρανού μέ πολλήν δύναμιν καί δόξαν. Καί θά στείλη τούς αγγέλους του μέ μεγάλην σάλπιγγα καί θά συναθροίσουν τούς εκλεκτούς του από τού τέσσερις ανέμους, από τό ένα άκρον τών ουρανών έως τό άλλο άκρον.). Όλα αυτά συμβαίνουν μετά την εμφάνιση των αετών κι επομένως οι άνθρωποι θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου όχι ως αστραπή, αλλά ως σημείο. Σημείον = 43 = Κάτω κόσμος = Αντίθεος. Ο Ήλιος δε θα φωτίζει τη Γη, γιατί θα είναι, όπως είδαμε, ως Σάκκος τρίχινος = Υιός του Ανθρώπου = Νεκρός παντοκράτωρ. Η Σελήνη, δηλαδή οι Έλληνες, θα πάψουν να φέγγουν, γιατί θα δημιουργηθεί η έκλειψη αυτής, που στην πραγματικότητα σημαίνει ότι οι Έλληνες θα γίνουν εθνικοί και θα πεθάνουν. Οι αστέρες τ’ ουρανού θα πέσουν στη Γη και θα πάψουν να φωτίζουν τον κόσμο. Αστέρες του ουρανού = Άγγελοι ισχυροί = Ειρηνοποιοί = 76 = Κύριοι των Ελλήνων. Όλοι αυτοί είναι οι Έλληνες φιλόσοφοι, που φώτιζαν τον κόσμο, ανεξάρτητα από την ισχύ του φωτός τους σε σύγκριση μ’ αυτήν του φωτός του Υιού του Ανθρώπου. Ο Πλάτωνας ή ο Σωκράτης κι οι υπόλοιποι φώτιζαν μέχρι τότε τον κόσμο και βρίσκονταν στον ουρανό, δηλαδή στην παιδεία.

Από την κυριαρχία του χριστιανισμού και μετά όλοι αυτοί έπεσαν στη Γη κι αυτό σημαίνει ότι έπεσαν στα χέρια των αθλίων δίνοντάς τους τη δυνατότητα άσκησης εξουσίας. Όταν κάηκε απ’ αυτούς η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ήταν σαν να έπεφτε ο ουρανός στη Γη. Οι Βιβλιοθήκες της Ρώμης ή της Κωνσταντινούπολης ήταν καθαρά όργανα εξουσίας με στεγανά όσον αφορά τη δυνατότητα προσέγγισης στην πραγματική γνώση. Οι Βιβλιοθήκες αυτές είχαν σκοπό να δηλητηριάσουν μόνον τον κόσμο δίνοντάς του τα έργα των ηλιθίων και αθλίων πατέρων της εκκλησίας κι αποκρύπτοντας τη γνώση της φιλοσοφίας. Όλοι αυτοί οι φωστήρες εκείνες τις ημέρες σαλεύτηκαν και στο σύνολό τους αποτελούσαν αυτό που ο Χριστός ονομάζει “δυνάμεις των ουρανών”. Δυνάμεις των ουρανών = Ελληνικός κόσμος = Βασίλισσα του νότου = Μυστήριον του Θεού = Βιβλίον της ζωής = 79. Μόλις συμβεί αυτή η τρομακτική ουράνια ταραχή, τότε θα εμφανιστεί ο Υιός του Ανθρώπου, αλλά όπως είπαμε, ως σημείον, δηλαδή ως κάτω κόσμος. Οι άνθρωποι θα Τον δουν όχι ως αστραπή, αλλά “επί των νεφελών του ουρανού” και όχι των ουρανών. Αυτό το τελευταίο έχει σημασία, γιατί μετά την επικράτηση του χριστιανισμού, οι ουρανοί έγιναν απλά ουρανός, εφόσον όλοι οι λαοί είχαν κοινή ιουδαϊκή παιδεία. Ο Υιός, δηλαδή, θα βρίσκεται πάνω στις νεφέλες κι αυτές θα είναι, που θα φαίνονται από τους απλούς ανθρώπους. Νεφέλαι του ουρανού = Σίμων Πέτρος = Υιοί του διαβόλου = Ανθρωποκτόνοι = Οίνος πάθους = Δένδρον του θανάτου = Θάνατος πρώτος = Αμαρτία των πατέρων = Κιθάραι του Θεού = 67.

Από τη στιγμή λοιπόν που οι άνθρωποι θα δουν τις δυνάμεις των ουρανών να ταράσσονται, το αμέσως επόμενο πράγμα, που θα συμβεί, είναι το σημείο του Υιού του Ανθρώπου. Το σημείο αυτό θα είναι το αίτιο του θρήνου όλων των φυλών της Γης. Για να γίνει αυτό θα πρέπει ο Υιός του Ανθρώπου να στείλει τους αγγέλους, για να συναθροίσουν τους εκλεκτούς από τους τέσσερις ανέμους απ’ άκρη σ’ άκρη των ουρανών. Αυτό σημαίνει ότι για να διαμορφωθεί η νέα τάξη μετά τη Σταύρωση του Χριστού έπρεπε να σκορπιστούν άγγελοι, δηλαδή δούλοι, στο σύνολο των ουρανών, στο σύνολο της παιδείας των λαών. Ο Πέτρος μπορούσε να επηρεάσει τις μάζες των φτωχών λαών χωρίς παιδεία, αλλά δεν μπορούσε να επηρεάσει τους Έλληνες. Ο Παύλος ήταν κι αυτός άγγελος κι επιλέχθηκε εξαιτίας της γνώσης του πάνω στον ιουδαϊσμό, αλλά και της ελληνικής του παιδείας. Ο Χριστός δεν ήθελε τον Παύλο για μαθητή του, εξαιτίας αυτών των γνώσεων, που θα οδηγούσαν σ’ ερωτήσεις. Αφού επέλεξε τους δούλους του, τους έστειλε να εκτελέσουν μία συγκεκριμένη αποστολή. Ο άγγελοι αυτοί αποτελούσαν μία συγκεκριμένη δύναμη και μέσω των αριθμών αυτή αποκαλύπτεται. Από τη στιγμή που έχουν αποστολή να γνωστοποιήσουν το σημείο και να εντάξουν τους ανθρώπους στον κάτω κόσμο οι άγγελοι αυτοί είναι επτά. Άγγελοι επτά = Κάτω κόσμος = 43 = Δώδεκα ονόματα = Σημείον. Οι εκλεκτοί των τεσσάρων ανέμων είναι όλοι αυτοί, που θα διατηρούν τον κόσμο στο σημείο που απαιτεί το Σχέδιο. Τέσσαρες άνεμοι = Βρυγμός των οδόντων = Καρπός της αμπέλου = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Όλοι αυτοί οι άγγελοι, εφόσον είναι σταλμένοι από τον Ιησού, είναι άγγελοι Του. Άγγελοι του Ιησού = Αχρείοι δούλοι = Αληθινή άμπελος = Σεισμός μέγας = Ημέρα κρίσεως = 71.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι από τη στιγμή που σταυρώθηκε ο Χριστός, αυτό που απέμεινε ήταν η γνώση Του κι ο Λόγος Του. Ο Ίδιος ο Κύριος παραδίδει τη δύναμή Του στο διάβολο ή καταραμένο όφι, τον Πέτρο. Καταραμένος όφις = Σίμων Πέτρος = 67. Η δύναμη αυτή είναι η δυνατότητα να παραδίδει ο Πέτρος τον καρπό της γνώσης, όχι όμως όπως επιθυμεί ο Θεός, αλλά όπως επιθυμεί ο ίδιος. Η ανθρωπότητα στο σύνολό της πια διαπράττει το προπατορικό αμάρτημα, αλλά ο Κύριος είναι τόσο ισχυρός, ώστε αποβάλλει το σύνολο των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν δηλαδή όλες εκείνες οι συνθήκες, που έκαναν αδύνατη αυτήν την ενέργεια, όπως μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου. Ο άνθρωπος από τη στιγμή που δεν πιστεύει στο Χριστό πιστεύει απόλυτα στο διάβολο. Όταν οι άνθρωποι γεννιούνται μέσα στο χριστιανικό κόσμο, έχουν δύο πιθανότητες μπροστά τους: ή ν’ ακολουθήσουν το Λόγο του Χριστού υπακούοντας όμως στους τύπους των Ιουδαίων ή ν’ ακολουθήσουν το λόγο του διαβόλου. Πώς όμως ν’ ακολουθήσεις ένα λόγο που δε γνωρίζεις; Πώς ένας Ισπανός, κατά το Μεσαίωνα, μπορούσε ν’ ακολουθήσει το Λόγο του Θεού, αφού δεν τον καταλάβαινε; Το προπατορικό αμάρτημα τώρα ακριβώς αποκαλύπτεται, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και τη δύναμη του Κυρίου. Οι άνθρωποι διέπραξαν το αμάρτημα κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους, επειδή δεν ήταν ικανοποιημένοι με τη γύμνια τους και με τη γνώση. Αποφάσισαν τότε να παρακούσουν το θέλημα του Θεού και να στηρίξουν τα συστήματα… έτσι αποβλήθηκαν για πάντα από τον Παράδεισο. Μπήκαν στον κάτω κόσμο, εκεί όπου κυριαρχεί το σκοτάδι και ο βρυγμός των οδόντων, μπήκαν στον κόσμο που περιγράφει η Αποκάλυψη. Αποκάλυψις = Κάτω κόσμος = 43. Αποκάλυψις Ιωάννου = Βρυγμός των οδόντων = 75. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό ο Κύριος είναι πλέον οικοδεσπότης και τα πάντα βρίσκονται υπό την εξουσία Του. Ο άνθρωπος σ’ όποιο σημείο της Γης κι αν βρίσκεται, όποτε κι αν γεννήθηκε, βλέπει μπροστά του και τον οίκο του Κυρίου και τους δούλους, που είναι φορείς της εξουσίας Του. Ο Κύριος ή “Δένδρον” έχει πλέον αρνητικά χαρακτηριστικά. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο, εφόσον προκύπτει από το Λόγο του Θεού.

Από τη στιγμή που διαπράττει ο άνθρωπος το αμάρτημα, είναι αδύνατο να πλησιάσει το δέντρο της ζωής. Τα δύο δέντρα λοιπόν που έβλεπε ο άνθρωπος στον Παράδεισο κι οι Έλληνες κατά την πρώτη χριστιανική περίοδο έγιναν ένα κι αυτό είναι ο οικοδεσπότης. Οικοδεσπότης = Σαπρόν δένδρον = 70. Οι άνθρωποι αυτού του βήματος δε γνωρίζουν πλέον τ’ αρχικά δέντρα. Ο Χριστός, επειδή γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, απαγορεύει στον άνθρωπο να παίρνει καρπούς από το σαπρό δέντρο, γιατί οι καρποί του είναι επίσης σαπροί. Όποιος το κάνει αυτό γεύεται κι αυτό που αποκαλεί ο Χρίστος “δεύτερο θάνατο”. Αν μετά τη Σταύρωσή Του οι άνθρωποι, λόγω χριστιανισμού και Σίμωνα Πέτρου, γεύτηκαν τον πρώτο θάνατο, από τη στιγμή που παίρνουν πνευματικά δικαιώματα, κι επομένως εξουσίες, γεύονται και τον δεύτερο. Ένας χριστιανός που ζει απλά κι ήσυχα τη ζωή του, έχει ελπίδες να ζήσει την Αιώνιο Ζωή. Ένας όμως ιερέας του χριστιανισμού είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει έστω κι ως άνθρωπος κι αυτό το νόημα έχει ο δεύτερος θάνατος. Δεύτερος θάνατος = Πνευματικά δικαιώματα = Οικοδεσπότης = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη = Δίκαια κρίσις = Σαπρόν δένδρον = 70.

Με το σταδιακό εξιουδαϊσμό της παγκόσμιας κοινωνίας χάνεται ολοκληρωτικά ο ελληνικός κόσμος κι οι δυνάμεις του, συνεπώς και η πιθανότητα να γεννηθεί ο βασιλιάς του. Αυτό που ακολουθεί είναι η γέννηση ενός νέου κόσμου, που έχει ιουδαϊκά στοιχεία, χωρίς να είναι πραγματικοί Ιουδαίοι οι άνθρωποί του. Είναι ο χριστιανισμός, ο οποίος σύμφωνα με τους αριθμούς και τη λογική, είναι ο νέος ιουδαϊκός κόσμος. Χριστιανισμός = Ιουδαϊκός κόσμος = Βασιλεία των βαρβάρων = 81. Από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι δεν αναγνωρίζουν το Χριστό και Τον σταυρώνουν, αρχίζει η κρίση κι αφορά κατά πρώτον αυτούς και κατά δεύτερο τους χριστιανούς, που εξιουδαΐζονται. Οι Ιουδαίοι βασανίζονται για διαφορετικούς λόγους από τους χριστιανούς. Οι Ιουδαίοι βασανίζονται λόγω της Σταύρωσης, γιατί εκείνη την εποχή η παγκόσμια κοινωνία ήταν ανώτερη της δικής τους και με τη Σταύρωση του Μεσσία έχασαν τότε την ευκαιρία να ενταχθούν σ’ αυτήν… με τα όσα ακολούθησαν έχασαν και την ελπίδα, αφού η κοινωνία εκείνη έγινε όμοια με τη δική τους. Αντίθετα οι χριστιανοί βασανίζονται γιατί, ενώ έχουν γνώση, που νικά τον ιουδαϊσμό, την αγνοούν και γίνονται όμοιοι των Ιουδαίων… ακολουθούν τη μοίρα ανθρώπων στους οποίους κάποτε δόθηκε η ευκαιρία ν’ αποφασίσουν κι αποφάσισαν λάθος.

Ο Χριστός όλα αυτά τα γνωρίζει… γι’ αυτό ελάχιστο χρόνο πριν μιλήσει στους δούλους Του για την επερχόμενη κρίση, τους μιλά για συμφέρον. Συμφέρον για το δούλο είναι πάντα η εξουσία και τίποτε άλλο. Σ’ αυτούς λέει ότι θα στείλει τον Παράκλητο, το πνεύμα της αλήθειας. Δε μιλά για τ’ Άγιο Πνεύμα, αλλά γι’ αυτό της αλήθειας. Εκείνος, όταν έρθει, θα κάνει την κρίση. Το Άγιο Πνεύμα δεν κρίνει παρά λυτρώνει. Η μεγάλη κρίση θα γίνει από τον Παράκλητο και τους επτά αγγέλους, που θα σταλθούν στη Γη. Ο Χριστός δεν κάνει την κρίση, αλλά φεύγει προς τον Πατέρα κι εξηγεί γιατί φεύγει. Ζωντανός λέει ότι δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν εκεί που πηγαίνει και λίγες στιγμές πριν το θάνατό Του, κανένας δε ρωτά που πηγαίνει. Ο Χριστός τους βλέπει ότι αδρανούν γιατί δεν κάνουν ερωτήσεις και λέει: (Ιωάν. 16.4-16.11) “αλλά ταύτα λελάληκα υμίν ίνα όταν έλθη η ώρα, μνημονεύητε αυτών ότι εγώ είπον υμίν… νυν δε υπάγω προς τον πέμψαντά με και ουδείς εξ υμών ερωτά με πού υπάγεις; …συμφέρει υμίν ίνα εγώ απέλθω. εάν γαρ μη απέλθω, ο παράκλητος ουκ ελεύσεται προς υμάς. εάν δε πορευθώ, πέμψω αυτόν προς υμάς. και ελθών εκείνος ελέγξει τον κόσμο περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως. περί αμαρτίας μεν, ότι ου πιστεύουσιν εις εμέ. περί δικαιοσύνης δε, ότι προς τον πατέρα μου υπάγω και ουκέτι θεωρείτε μέ. περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται.” (Αυτά σάς τά είπα, διά νά θυμηθήτε, όταν θά έλθει η ώρα, ότι εγώ σάς τά είπα…. Αλλά τώρα πηγαίνω σ’ εκείνον πού μέ έστειλε καί κανείς από σάς δέν μ’ ερωτά, “Πού πηγαίνεις;”… ότι είναι συμφέρον σας νά φύγω. Διότι εάν δέν φύγω, ο Παράκλητος δέν θά έλθη σ’ εσάς… ενώ εάν φύγω θά σάς τόν στείλω. Καί όταν έλθει εκείνος, θά ελέγξη τόν κόσμον αναφορικώς πρός τήν αμαρτίαν καί τήν δικαιοσύνην καί τήν κρίσιν. Καί όσον αφορά μέν τήν αμαρτίαν, διότι δέν πιστεύουν σ’ εμέ, όσον αφορά δέ τήν δικαιοσύνην, διότι εγώ πηγαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί δέν θά μέ βλέπετε πλέον, όσον αφορά δέ τήν κρίσιν, διότι ο άρχων τού κόσμου τούτου έχει καταδικασθή.). Η γνώση του Χριστού για τα όσα θα συμβούν Τού δίνει τη δυνατότητα αυτής της απόλυτης περιγραφής. Δηλώνει ότι λέει την αλήθεια κι αυτό είναι παραδεκτό.

Πριν δούμε όμως τι σημαίνει αλήθεια, θα πρέπει θα σταθούμε στο ακόλουθο σημείο: ο Χριστός λέει ότι είναι συμφέρον τους να φύγει κι επομένως να σταυρωθεί. Για ποιον όμως είναι συμφέρουσα αυτή η πράξη; Είναι δυνατό να συμφέρει τον άνθρωπο να χαθεί ο Μεσσίας; Είναι δυνατό να συμφέρει το φίλο να χαθεί ο φίλος; Βλέπουμε πάλι ότι η σχέση μεταξύ μαθητών και Χριστού είναι μία σχέση συμφέροντος. Μόνο στο διάβολο συμφέρει να χαθεί ο Μεσσίας… συμφέρει, γιατί του αφήνει δικαιώματα κι εξουσίες. Ποιος θα ήταν ο Πέτρος με το επίπεδό του αν δε θυσιαζόταν ο Χριστός; Ποιοι θα ήταν όλοι αυτοί αν δεν τους άφηνε τα δικαιώματα; Βλέπουμε ότι πράγματι συμφέρει, αλλά όχι το σύνολο των ανθρώπων παρά μόνον το σύνολο των μαθητών. Αν δεν έφευγε ο Χριστός, τίποτε δε θα μπορούσε να τους δώσει και όχι μόνον αυτό, αλλά θα τους τιμωρούσε για την απιστία τους. Φεύγοντας τους στέλνει τον Παράκλητο, κι αυτό θέτει τα θεμέλια του χριστιανισμού και του Οίκου του Θεού. Αν δεν έφευγε, χριστιανισμός δε θα υπήρχε. Ποιος όμως είναι ο Παράκλητος, το πνεύμα της αλήθειας; Οι μαθητές μετά την ανάσταση του Κυρίου ξαναείδαν τον Κύριο και πήραν εντολές, σ’ αντίθεση με το Χριστό για τον οποίο δε γνωρίζουν πού πηγαίνει και τους έχει πληροφορήσει ότι είναι αδύνατο να τον ακολουθήσουν. Ο Παράκλητος τους βεβαιώνει ότι θα είναι πάντα μαζί τους. Ο Παράκλητος είναι αυτός, που φέρει την κατάρα του Θεού κι εντάσσει τους ανθρώπους στον κάτω κόσμο. Είναι αυτός, που έχει την ισχύ να δώσει στους Αποστόλους τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Μέσα στο Ευαγγέλιο λέει ο Χριστός στους Αποστόλους ότι αυτοί είναι το άλας. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει κάποιος να τους δώσει αυτά τα χαρακτηριστικά κι αυτός είναι ο Παράκλητος. Είναι ο Θεός, που νεκρός πια υπάρχει στη Γη και κατευθύνει το Σχέδιο. Παράκλητος = Αντίθεος = Λευκή νεφέλη = Κατάρα του Θεού = Άλας του Θεού = Κάτω κόσμος = Δώδεκα ονόματα = 43 = Άγγελοι επτά. Αν δεν εμφανιζόταν ο Παράκλητος, θα ήταν αδύνατο να συναχθούν οι εκλεκτοί από τους τέσσερις ανέμους και η ανθρωπότητα να βαδίσει προς τη Θέωση. Το πνεύμα της αλήθειας είναι ο ίδιος ο χριστιανισμός, που συνεχώς επεκτείνεται και μάχεται.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι ακριβώς πρόκειται, θα πρέπει να σκεφτεί όλα όσα αναφέραμε για το βασιλιά και τον Κύριο. Ο Ιησούς ήταν ο άριστος Κύριος, που μοίραζε ό,τι είχε κι έδωσε κι αυτήν ακόμα τη ζωή Του για τους ανθρώπους. Ως Βασιλεύς όμως είναι επικίνδυνος, γιατί είναι ο Βασιλεύς που επεκτείνεται και κατακυριεύει. Αν δηλαδή ο Υιός του Ανθρώπου ήταν ο Ιησούς, παραδόθηκε ως ιδανικός Κύριος, το πνεύμα της αλήθειας, που μάχεται για την επέκτασή του, είναι ο Βασιλεύς Ιησούς. Υιός του Ανθρώπου = Κύριος Ιησούς = 77, ενώ, Πνεύμα της αλήθειας = Βασιλεύς Ιησούς = 81. Ήταν αδύνατο δηλαδή να μη δοθεί στο διάβολο ισχύς, ώστε να επεκταθεί, τη στιγμή που ο χριστιανισμός ήταν η επιθυμητή κατάσταση. Ο Ιησούς σταυρώθηκε ως Κύριος, αλλά οι δούλοι Του Τού έδωσαν χαρακτηριστικά Βασιλέως κι αυτό είναι επικίνδυνο. Είναι επικίνδυνο να υπάρχει ένας πανίσχυρος Βασιλεύς που αφήνει πίσω Του δικαιώματα. Αυτό που συμβαίνει με το χριστιανισμό είναι εξαιρετικά σύνθετο και περίπλοκο. Για να έχει ο χριστιανισμός δυνατότητα επέκτασης, προβάλλεται το χαρακτηριστικό της βασιλείας, που, όταν υπάρχει δωρεά γνώσης, είναι αποδεκτή. Μόλις όμως συμβεί αυτό, οι άνθρωποι που μπαίνουν μέσα σ’ αυτή, βλέπουν ότι ο Βασιλεύς είναι Κύριος κι επομένως, εφόσον είναι απών, τις εξουσίες Του τις φέρουν οι δούλοι. Ο Παράκλητος είναι αυτός, που λέει στον Πέτρο να τον ακολουθήσει κι ο Παράκλητος είναι αυτός που, αν το θελήσει, μπορεί να κρατήσει ζωντανό τον Ιωάννη. Ο Ιησούς Βασιλεύς είναι Αυτός, που κατευθύνει το χριστιανισμό και συνεπώς τη μετατροπή του κόσμου σε ιουδαϊκό. Αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο αυτό, που αναγράφεται στο Σταυρό ως τίτλος Του, είναι “Βασιλεύς των Ιουδαίων” και δεν αλλάζει με τίποτε. Ιουδαϊκός κόσμος = Βασιλεύς Ιησούς = 81, ενώ, Βασιλεύς των Ιουδαίων = Διδάσκαλος του Ισραήλ = Καρπός της γνώσεως = Πιστός οικονόμος = 91. Ό,τι προέκυψε λοιπόν μετά τη Σταύρωση ήταν θέλημα Θεού, εφόσον οι άνθρωποι υπέπεσαν ξανά στο αμάρτημα και πήραν εκ νέου τον καρπό της γνώσης, αγνοώντας την προειδοποίηση του Θεού. Σταύρωσαν τον Υιό Του κι είδαν το Βασιλιά των Ιουδαίων, που δε συνέφερε σε κανένα να Τον δει. Επιβεβαιώθηκαν έτσι οι Γραφές, που έλεγαν ότι: “όψονται εις ον εξεκέντησαν”. Είδαν τον όφι τον αρχαίο και γεύτηκαν τον καρπό Του.

Οι άνθρωποι δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να πλησιάσουν το δέντρο της γνώσης, γιατί οι καρποί του ήταν απαγορευμένοι από το Θεό γι’ αυτούς. Η απαγόρευση είχε σχέση με την αγάπη Του και όχι, όπως λέει ο διάβολος, με το φόβο του Θεού για εξομοίωση του ανθρώπου μ’ Αυτόν. Οι άνθρωποι γεύτηκαν τον καρπό της γνώσης και πήγαν κατευθείαν στην Κόλαση. Καρπός της γνώσεως = Βασιλεύς των Ιουδαίων = 91, ενώ, Καρπός της γνώσης = Κύριος των Ιουδαίων = 87 = Μυστήριον του όφεως = Κλεις του Παραδείσου. Ο όφις ο αρχαίος = Υιός του Ανθρώπου = 77. Είδαν το Κεφάλι του όφεως = Εσταυρωμένος = 59 κι είδαν επίσης το πρόσωπό Του. Πρόσωπον του όφεως = Βασιλεύς των Ιουδαίων = 91. Αυτή ακριβώς ήταν η απαγορευμένη γνώση κι αυτή γεύτηκε η ανθρωπότητα διαπράττοντας το αμάρτημα σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτός ήταν ο καρπός της γνώσης που τους έβαλε στον κάτω κόσμο. Ο Κύριος είχε πλέον την απόλυτη ισχύ και για το σύνολο του χρόνου να εμποδίσει τους ανθρώπους να πλησιάσουν το δέντρο της ζωής.

Από εκείνη τη στιγμή και μόνον έχει νόημα αυτό που αναφέραμε σ’ άλλο σημείο για τα Χερουβείμ και τη μεγάλη μάχαιρα. Χερουβείμ = Παντοκράτωρ = Λελουμένος = Παροιμία = Δικέρατος = 44. Η μάχαιρα η μεγάλη είναι η συνολική γνώση του συστήματος και οι άνθρωποι που κατευθύνουν μέσω αυτής την ανθρωπότητα, είτε μέσω της γνώσης που παράγουν οι ίδιοι είτε χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα. Μάχαιρα μεγάλη = 48 = Φιλοσοφία = Παρθένοι, ενώ, Μάχαιρα του πυρός = Δώδεκα Απόστολοι = Ψευδόχριστοι = Λαός της αμαρτίας = 68. Ο Υιός του Ανθρώπου ακολουθεί τα όσα είναι γραμμένα γι’ αυτόν κι ο Παράκλητος είναι η διάδοχη κατάσταση. Ο έλεγχος —όπως μας περιγράφει ο Χριστός— που θ’ ακολουθήσει έχει σχέση με την αμαρτία, τη δικαιοσύνη και την κρίση. Θα ελεγχθούν όλοι για την αμαρτία, δηλαδή η Ρώμη και η φιλοσοφία της, που γεννά ή βαρβάρους ή μοιχούς ή αμαρτωλούς.

Όλα αυτά γίνονται επειδή ακριβώς δεν πιστεύουν στο Χριστό και δεν ακολουθούν το Λόγο Του. Όσον αφορά τη δικαιοσύνη αυτή, αποκαλύπτεται μόνο μέσω των αριθμών. Δικαιοσύνη = Δημιουργία = Θεός Πατήρ = Κληρονόμος = 52. Ο Χριστός όσο πηγαίνει προς τον Πατέρα Του —άρα συνεχίζεται η Δημιουργία κι Αυτός φέρεται ως κληρονόμος— είναι αδύνατο λόγω του Μυστικού Σχεδίου να είναι ορατός. Εξαιτίας αυτής της απουσίας ο έλεγχος αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού αυτή σε συνδυασμό με την εξουσία των δούλων δημιουργεί σ’ αυτό το διάστημα άσχημες συνθήκες για τους αβοήθητους ανθρώπους. Τέλος, όσον αφορά την κρίση, ο Άρχων του κόσμου έχει καταδικαστεί από την εποχή του Χριστού. Ο Χριστός άφησε τέτοια γνώση, ώστε ο Άρχων του κόσμου και στην πραγματικότητα αυτοί που έχουν την εξουσία, να καταδικαστούν και να βασανιστούν με το χειρότερο τρόπο. Αυτό έγινε κατορθωτό, γιατί ο Χριστός ζωντανός λειτούργησε ως Μεσσίας, που σημαίνει ότι έδωσε γνώση ενάντια του συστήματος και των υποκριτών. Έδωσε όμως τέτοια γνώση και σε τέτοια ποσότητα, ώστε οι άνθρωποι που θα πάρουν την εξουσία να βασανίζονται ημέρα και νύχτα.

Είδαμε σ’ άλλο σημείο ότι μεταξύ των ιερέων του χριστιανισμού κι αυτών των Ιουδαίων υπάρχουν διαφορές, που κάνουν τη ζωή των πρώτων τραγικά άσχημη. Αυτό κατορθώθηκε με τη γνώση του Χριστού και τη συνολική παρουσία Του στη Γη. Κατέκρινε τους Ιουδαίους με τέτοιον τρόπο, ώστε οι χριστιανοί να προσπαθήσουν να φέρονται χειρότερα για να φαίνονται πιο ηθικοί κι ενάρετοι από τους Ιουδαίους, με βάση τη φιλοσοφία των Ιουδαίων για ηθική και αρετή. Η συνειδητή επιλογή του Χριστού ν’ απέχει από τον έρωτα, που για τους δούλους είναι η πιο επώδυνη θυσία, είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη μίας εντελώς λανθασμένης θεωρίας για την ατέλεια τους ανθρώπινου σώματος. Το σύνολο αυτών είχε ως αποτέλεσμα το συνεχή βασανισμό των υπεύθυνων της κατάστασης, που θ’ ακολουθούσε. Ο Άρχων του κόσμου ήταν καταδικασμένος από τότε, γιατί η γνώση του Χριστού τον νικά οποιαδήποτε στιγμή κι απ’ αυτήν τη γνώση θα προκύψει η τελική Θέωση του ανθρώπου. Ο Άρχων του κόσμου = Κεφάλι του όφεως = Εσταυρωμένος = 59, ενώ, Κρίσις = Μεσσίας = 45. Καταδικάστηκε από τον Ίδιο το Θεό την ώρα που οι άνθρωποι αποβλήθηκαν από τον Παράδεισο. Ήταν θέμα χρόνου, κι αυτός ο χρόνος ήταν απαραίτητος για την εξέλιξη του Σχεδίου. Μόνο μετά το πέρας αυτού του χρόνου ο Υιός της γυναίκας μπορεί να πατήσει το κεφάλι του όφεως και στην οριακή στιγμή της Θέωσης, να μη δαγκωθεί στην πτέρνα. Ο Υιός της Θέτιδας = Βασιλεύς των Ελλήνων = 80 = Αστραπή αστράπτουσα, που είναι ο Υιός του Ανθρώπου, όταν θα εμφανιστεί και θα φανεί από την Ανατολή ως τη Δύση, θα πατήσει αυτό το κεφάλι και θα επέλθει η τελική Λύτρωση. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, το πνεύμα της αλήθειας ελέγχει, και συνεπώς τιμωρεί το σύνολο των ανθρώπων, που γι’ αυτούς τους παραπάνω λόγους φέρονται ως άπιστοι.

Ο Χριστός συνεχίζει την προφητεία Του και λέει το εξής: (Ιωάν. 16.19-16.21) “μικρόν και ου θεωρείτε με, και πάλιν μικρόν και όψεσθέ με; αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς, ο δε κόσμος χαρήσεται. υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ’ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται. η γυνή όταν τίκτη, λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως διά την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον.” (“Ολίγον χρόνον ακόμη καί δέν θά μέ βλέπετε καί πάλιν ολίγον χρόνον καί θά μέ ιδήτε”;Αλήθεια, αλήθεια σάς λέγω, ότι σείς θά κλάψετε καί θά θρηνήσετε, αλλ’ ο κόσμος θά χαρή. Σείς βέβαια θά λυπηθήτε, αλλ’ η λύπη σας θά μεταβληθή σέ χάρα. Η γυναίκα όταν γεννά, έχει λύπην, διότι ήλθέ η ώρα της, αλλ’ όταν γεωωήση τό παιδί, δέν θυμάται πλέον τήν θλίψιν αλλά χαίρει διότι γεννήθηκε άνθρωπος εις τόν κόσμον.). Ο Χριστός στην αρχή μιλά για το συμφέρον των μαθητών Του και μετά εξηγεί τα σχετικά με την απουσία Του. Όταν λοιπόν ο χρόνος της απουσίας τελειώσει και θα Τον δουν, θα κλάψουν και θα θρηνήσουν. Οι μαθητές έχουν συμφέροντα μέχρι τη στιγμή που θα Τον ξαναδούν και μαζί μ’ αυτούς η ανθρωπότητα στο σύνολό της. Αυτός που θα χαρεί θα είναι ο Κόσμος = 34 = Έλληνες, οι οποίοι είναι αυτοί που αγωνίστηκαν για να τον ξαναφέρουν στη ζωή. Ο Χριστός επιβεβαιώνει τις Γραφές, εφόσον με την επανεμφάνισή Του αυτό, που θα συμβεί θα είναι να γεννήσει η γυναίκα Υιό. Ο Θεός αποβάλλοντας τους ανθρώπους από τον Παράδεισο, προειδοποίησε τη γυναίκα ότι, εκτός από την εξουσία του άντρα στη ζωή της, με λύπη και με πόνο θα γεννά τα παιδιά της. Ο Υιός αυτής όμως θα γεννηθεί στον κόσμο και θα φέρει τη χαρά στους ανθρώπους, εφόσον αυτός θα πατήσει το κεφάλι του όφεως, που ήδη έχει καταδικαστεί. Η γυναίκα θα λυπηθεί και θα πονέσει, όταν έρθει η ώρα της, αλλά αυτά θα ξεχαστούν, όταν γεννήσει άνθρωπο. Ο Υιός του Ανθρώπου θα επιστρέψει, όταν θα ξαναγεννηθεί από τη γυναίκα, που δέχτηκε το σπέρμα του Πατέρα Του. Μέχρι τότε όμως οι άνθρωποι θα βρίσκονται έξω από τον Παράδεισο και μέσα στην αιώνια Κόλαση. Αιώνιος Κόλασις = 81 = Χριστιανισμός, εκεί όπου υπάρχει ο Βρυγμός των οδόντων = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Διάβολος Πέτρος = Τέσσαρες άνεμοι = Βατικανό της αμαρτίας = Πάπας της Ρώμης.

Μέχρι την ολοκλήρωση του Σχεδίου η γενιά η μοιχαλίδα και η άπιστη θ’ αναζητά θαύμα, αλλά δε θα της δοθεί, παρά μόνον αυτό του Ιωνά. Άπιστος γενεά = 60 = Χριστιανοί, ενώ, Γενεά μοιχαλίς = Αντίχριστοι = Δισχίλιοι. Πώς όμως θα δοθεί το θαύμα αυτό, όταν δε γνωρίζουμε πού είναι ο Χριστός; Ο Χριστός έφυγε προς τον Πατέρα, αλλά αυτό που εμείς έχουμε ως μοναδική γνώση είναι ότι η Λύτρωση θα έρθει από τον Ιωνά, που σύμφωνα με τις Γραφές βρίσκεται —για τον ίδιο χρόνο που ο Υιός του Ανθρώπου είναι νεκρός και άρα στην καρδιά της γης— μέσα στην κοιλιά ενός κήτους. Οι αριθμοί δείχνουν κατ’ αρχήν ότι, Κήτος = Καρδιά = Ρώμη = 24. Ο Υιός του Ανθρώπου μπήκε στην καρδιά της Γης, όσον αφορά το σύστημα της ξηράς, αλλά παράλληλα και στο κήτος, εφόσον υπάρχει θάλασσα. Κοιλιά του κήτους = Μήτηρ του Κυρίου = Αιώνιος ζωή = Αλήθεια του Θεού = Θεία κοινωνία = 63. Ο Χριστός, όπως αναφέραμε και σ’ άλλο σημείο, όταν ήρθε στη Γη βρήκε έναν κόσμο που είχε κατακλυστεί από τα ύδατα εξαιτίας του Αλεξάνδρου. Φωστήρας μπορούσε να είναι μόνο σ’ ένα σύστημα ξηράς, συνεπώς μόνο σ’ ένα τμήμα του τότε κόσμου.

Από τη στιγμή λοιπόν που υπάρχει και μία άπειρη θάλασσα, θα έπρεπε να μπει και σ’ εκείνη, ώστε να προετοιμάσει το δρόμο για την επέκταση του συστήματος. Ο Ιησούς ήταν αναγκαίο να μπει μέσα σ’ αυτήν, ώστε να της αλλάξει χαρακτηριστικά και οι άνθρωποι να δεχτούν το σύστημα. Όταν λοιπόν ο Χριστός λέει ότι δε θα τον βλέπουν για ένα διάστημα που τ’ ονομάζει μικρό, σημαίνει ότι θα βρίσκεται λογικά στη θάλασσα ώστε, όταν θα τον ξαναδούν και μαζί μ’ αυτούς οι άνθρωποι στο σύνολό τους, ο Ίδιος θα είναι ο Ιωνάς, που θα βγει από κοιλιά του κήτους. Αυτό είναι αυτονόητο, εφόσον το μόνο θαύμα, που θα δοθεί στους χριστιανούς, είναι αυτό. Από τη στιγμή που ο Θεός υποσχέθηκε Λύτρωση κι επομένως Μεσσία, το κήρυγμα Ιωνά θα είναι ο Λόγος του Χριστού. Κήρυγμα Ιωνά = Μεσσίας = 45. Ο όρος “Μικρόν” είναι ακριβώς αυτό που λέει η λογική. Μικρόν = Θάλασσα = Οίκος = 31. Ο Υιός του Ανθρώπου = Προφήτης Ιωνάς = 77, πήγε στον οίκο του Πατρός Του για να προετοιμάσει το μέρος, που θα δεχτεί τους ανθρώπους. Χριστιανισμός = Αιώνιος Κόλασις = Οίκος της αμαρτίας = 81, όταν Κήτος = 24 = Αμαρτία, και Οίκος = Θάλασσα = 31. Σ’ αντίθεση όμως προς τον Υιό του Ανθρώπου, που πεθαίνει ακολουθώντας τη μοίρα του ο Χριστός είναι αθάνατος. Ο Χριστός πηγαίνει πάντα προς τον Πατέρα Του, επομένως Άνωθεν. Θεός = Άνωθεν = 28.

Σ’ αυτό το σημείο, για να μπορέσει ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης ευκολότερα τι συμβαίνει, αναφέρουμε ότι ο Υιός του Ανθρώπου, όπως θα δ