Πηγή http://ydrohoos.gr/apokal.htm
Στη θεωρία μας και ειδικότερα στο κεφάλαιο, όπου περιγράφουμε το Μυστικό Σχέδιο του Θεού που οδηγεί στη Θέωση, αναφερθήκαμε σε πλήθος γεγονότων, που ήταν τα αίτια της συγκεκριμένης πορείας της ανθρωπότητας στο χρόνο και το χώρο. Είδαμε πώς μέσω συγκεκριμένων ανθρώπων, που υπήρξαν ιστορικά πρόσωπα, οι άνθρωποι παγιδεύτηκαν κι έζησαν τις ζωές τους μέσα σε συνθήκες που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτές στις οποίες αξίζει να ζει πραγματικά ο άνθρωπος. Η θεία ευφυΐα κατόρθωσε με το έργο ανθρώπων —που ως αριθμός δεν αντιπροσωπεύουν κανένα απολύτως μέγεθος— να οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων προς την κατεύθυνση, που υπηρετούσε το Σχέδιο του Θεού και το ανθρώπινο γένος.
Το σύνολο των όσων κατέκτησε η ανθρωπότητα, κι είναι άκρως απαραίτητα για τη Θέωσή της, απαίτησε τρομερές θυσίες. Τίποτε απ’ όσα εντελώς λανθασμένα αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος ως ευνόητα και φυσιολογικά, δεν ήρθε χωρίς θυσία. Τα ασφαλή αεροπλάνα που μεταφέρουν χαρούμενους ταξιδιώτες, έπρεπε, για να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο, να υπηρετήσουν πρώτα το θάνατο. Το πάθος για τη νίκη στους πολέμους έδωσε σ’ αυτά τ’ ασφαλή χαρακτηριστικά που όλοι εμείς σήμερα διαπιστώνουμε κι απολαμβάνουμε. Τα αεροπλάνα έπρεπε να είναι αξιόπιστα, πρώτα για να μεταφέρουν τις βόμβες του θανάτου με ασφάλεια πάνω από τους στόχους και μετά για να μεταφέρουν τα πολύχρωμα πλήθη των τουριστών. Τα μέσα τηλεπικοινωνιών που σήμερα μεταφέρουν τα γέλια των ανθρώπων, έπρεπε πρώτα να μεταφέρουν μηνύματα θανάτου.
Ο άνθρωπος δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και τα παρεξηγεί. Θεωρεί τα πάντα ως φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης. Δε γνωρίζει να ξεχωρίζει τα δεδομένα από τ’ αποτελέσματα. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρομοιαστούν μ’ ανθρώπους, που γεννήθηκαν και ζουν πάνω σ’ ένα αεροπλάνο. Θεωρούν τα πάντα ευνόητα. Γεννήθηκαν σ’ ένα περιβάλλον που το θεωρούν φυσικό, ενώ δεν είναι. Θεωρούν δεδομένο ότι η δυνατότητα πτήσης είναι κάτι, το οποίο ήταν αδύνατο να μη συμβεί. Αγνοούν τις θυσίες που απαίτησε η κατασκευή αυτού του μέσου, όπως επίσης αγνοούν το κόστος των καυσίμων και τα προβλήματα των κυβερνητών. Μάχονται για πράγματα που είναι χωρίς ουσία, όπως, για παράδειγμα, ποιος θα βολευτεί σε καλύτερη θέση ή ποιος θα σερβιριστεί καλύτερα. Αγνοούν την πραγματικότητα και δε βλέπουν ότι συχνά-πυκνά αυτό το αεροπλάνο πέφτει και τσακίζεται. Επειδή ακολουθεί ορισμένους νόμους, που του επιτρέπουν να ξανασηκωθεί, οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν κι εξακολουθούν να θεωρούν τα πάντα δεδομένα, κι εξακολουθούν ν’ ασχολούνται με τα ίδια ανώφελα πράγματα.
Ο χριστιανικός κόσμος που είναι αυτό το γεμάτο προβλήματα αεροσκάφος, ήταν αυτός, που σήκωσε το βάρος της εξέλιξης. Ό,τι έχει δημιουργηθεί από τον άνθρωπο στον τομέα της τεχνολογίας, είναι προϊόν του κόπου και της θυσίας των χριστιανών. Για ό,τι βλέπουμε σήμερα και θαυμάζουμε την ανθρώπινη ευφυΐα έχει χυθεί άπειρη ποσότητα αίματος. Εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν, σ’ ό,τι είδους θυσία μπορεί να επιβληθεί σε άνθρωπο, για να φτάσουμε στο σημερινό εκπληκτικό επίπεδο. Θυσίες πραγματικές που έστελναν άπειρους ανθρώπους στην Κόλαση. Όταν ο χριστιανικός κόσμος είναι αυτός που φέρει το βάρος της θυσίας κι επίσης αυτός που δημιούργησε ο Υιός του Θεού, εννοείται ότι αυτός θα έπρεπε να πάρει πρόσθετη γνώση για να προστατευθεί. Στους χριστιανούς δόθηκε η απόλυτη γνώση του Θεού κι εξαιτίας αυτής της γνώσης βρέθηκε ο άνθρωπος σε μία κατάσταση όμοια μ’ αυτή που βλέπουμε στην οποία ένας καταματωμένος άνθρωπος αγωνίζεται για έναν πλούτο που δε γνωρίζει πώς να τον απολαύσει.
Οι άνθρωποι ζήτησαν από το Θεό γνώση κι όταν τους δόθηκε, άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους. Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού τη στιγμή που θα έπρεπε να Τον αγκαλιάσουν σαν τον καλύτερο φίλο τους. Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν γιατί ο Υιός του Θεού πάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου ζήτησε από τον Πατέρα Του να τους συγχωρήσει, ούτε τι σήμαινε η μυστηριώδης φράση: “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Από τη στιγμή του θανάτου Του ως σήμερα, οι άνθρωποι εξαιτίας του χριστιανισμού μετάνιωσαν πολλές φορές για την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Πολλές φορές επιβεβαιώθηκε ο Λόγος του Χριστού όταν έλεγε: (Λουκ. 23.28) “θυγατέρες Ιερουσαλήμ μη κλαίτε εφ εμέ, πλην εφ εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών” (Θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ, μή κλαίτε γιά μένα, νά κλαίτε μάλλον γιά τόν εαυτόν σας και για τα παιδιά σας.). Ο Υιός του Ανθρώπου ακολούθησε τα γραφόμενα γι’ Αυτόν και θυσιάστηκε. Το αίμα Του έπεσε, όπως θρασύτατα ζήτησαν οι Ιουδαίοι, πάνω σ’ αυτούς και τα παιδιά τους. Το αίμα αυτό έπεσε βαρύ πάνω στους ίδιους τους Ιουδαίους και στο σύνολο του χριστιανικού κόσμου, που είναι το εξιουδαϊσμένο μέρος της ανθρωπότητας. Ο Υιός του Ανθρώπου γνώριζε τις Γραφές, που αφορούσαν και τον Ίδιο και τους ανθρώπους, που θα Τον παρέδιδαν κι αυτούς, που θα τους ακολουθούσαν. Παραδόθηκε ο Υιός του Ανθρώπου στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους και μαζί μ’ Αυτόν κι ο χριστιανικός κόσμος.
Από τη στιγμή που οι εξελίξεις θα ήταν τόσο τραγικές για την ανθρωπότητα, φυσικό ήταν να δοθεί και γνώση σχετικά μ’ αυτές. Ο Χριστός έδωσε τη γνώση κι αυτή δεν είναι άλλη από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Το πρόβλημα που προκύπτει για τον άνθρωπο, είναι τα φαινόμενα που προκαλεί η κατοχή αυτής της γνώσης. Αυτό σημαίνει ότι πριν μπούμε στην ουσία της Αποκάλυψης, θα πρέπει να προβληματιστούμε πάνω σε μερικά ιδιαιτέρως λεπτά θέματα. Θα πρέπει να σκεφτούμε ορισμένα ερωτήματα που προκύπτουν όπως, ποιους συμφέρει η δωρεά αυτή. Ο απλός άνθρωπος είχε όφελος ή ζημιά από τη γνωστοποίηση του μέλλοντος; Σε ποιους δόθηκε κι άρα ποιους αφορούσε αυτή η γνώση; Γιατί η εκκλησία, ενώ συστηματικά αποκρύπτει γνώση, δίνει την Αποκάλυψη τόσο άνετα στους πιστούς; Προφητείες υπάρχουν άφθονες κι ακριβείς σε μυστικές βιβλιοθήκες αυτού του κόσμου. Γιατί όμως δίνεται μόνον η Αποκάλυψη με συστηματικό τρόπο και μάλιστα μαζί με το Λόγο του Χριστού; Η εκκλησία έχει αποκρύψει το σύνολο του πλούτου των ανθρώπων στον τομέα της γνώσης και μέσα σ’ αυτόν τον πλούτο υπάρχει αληθινή γνώση του Θεού.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της Αποκάλυψης που την κάνουν φιλική προς το σύστημα των δούλων της εκκλησίας; Ο άνθρωπος πρέπει πάνω από όλα να έχει υπόψη του πως ό,τι προέρχεται από το Θεό, είναι αληθινό. Ό,τι δίνεται, δίνεται πάντα στο σωστό άνθρωπο, γιατί αυτό είναι το τέλειο. Ό,τι λέει ο Θεός είναι τέλειο κι ο άνθρωπος που το δέχεται, έχει κι αυτός επιλεχθεί κατά τον ίδιο τέλειο τρόπο. Από τη στιγμή όμως που υπάρχει Μυστικό Σχέδιο είναι αδύνατο να γίνει κατανοητή αυτή η αλήθεια, έστω κι αν φαίνεται. Είναι αδύνατο να βαδίζει ο άνθρωπος προς τη θυσία και να την αποφύγει εξαιτίας της γνώσης.
Ο Θεός γνωστοποίησε στον άνθρωπο τι επρόκειτο να συμβεί. Αν αυτή η γνωστοποίηση ήταν δυνατό να σταματήσει την πορεία που είχε προδιαγραφεί για τον άνθρωπο, θα σήμαινε ότι ήταν λανθασμένη. Όταν μαθαίνει κάποιος ότι θα βασανιστεί σκληρά κι εξαιτίας αυτής της γνώσης γλιτώνει το βασανισμό, το πρόβλημα που γεννιέται είναι, αν και κατά πόσο ήταν αληθινό αυτό που προβλέφθηκε. Κατά συνέπεια αυτός που δε βασανίστηκε, έχει κάθε δικαίωμα ν’ αμφισβητήσει την προφητεία. Ο καθένας μπορεί να προφητεύει ό,τι θέλει και μετά να ισχυρίζεται ότι εξαλείφθηκαν τα όσα άσχημα προφήτευσε εξαιτίας της έγκαιρης γνωστοποίησης τους. Είναι όμως ο Θεός ο καθένας; Είναι δυνατό να προφητεύσει λανθασμένα κι αυτό το λάθος να προέρχεται από την άκαιρη γνωστοποίηση της προφητείας; Εφόσον ήταν γραμμένο για τον άνθρωπο ότι θα θυσιαστεί, ήταν αδύνατο να μη συμβεί αυτό. Είναι τόσο αξεπέραστη η θεία ευφυΐα, ώστε αυτό που δείχνει ότι είναι το μέσον για τη Σωτηρία, είναι ταυτόχρονα και το μέσον για την καταδίκη. Είναι λοιπόν δυνατόν —κι αυτό θα το δούμε παρακάτω— η γνώση του μέλλοντος να είναι και η κύρια αιτία επιβεβαίωσής του.
Πριν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε απ’ όλες τις δυνατές πλευρές αυτήν τη δωρεά ως σύνολο και όχι την ακρίβειά της. Τη θεωρούμε αρχικά αξιωματικά αληθινή και ακριβή. Από την πλευρά του Υιού του Ανθρώπου τα πάντα είναι τέλεια και ιδανικά. Είναι Κύριος και δίνει το κεφάλαιό Του, όπου θέλει κι επειδή είναι ο τέλειος Κύριος, το δίνει στον άνθρωπο που πρέπει. Ο Χριστός επειδή αγάπησε τον Ιωάννη ως πραγματικό φίλο, θέλησε να του δώσει την αθανασία κι αυτό γίνεται μόνο μέσω μίας γνώσης μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Η Αποκάλυψη είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι παντοτινή. Ο Ιωάννης περιέγραψε την αλήθεια κι ο χρόνος δεν μπορεί να τη φθείρει. Όταν οι μαθητές του Χριστού και οι λόγοι τους θα πάνε κατευθείαν στα σκουπίδια, ο Ιωάννης θα είναι άφθαρτος, επειδή αγάπησε το Χριστό κι αγαπήθηκε από Αυτόν. Η Αποκάλυψη δίνει την αθανασία και ο Χριστός τη δίνει σ’ αυτόν που Αυτός ο Ίδιος επιθυμεί. Είναι όμως αυτός ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δόθηκε γνώση στον Ιωάννη; Ο Ιωάννης ήταν φίλος του Χριστού, αλλά ήταν και μαθητής Του.
Ο χριστιανισμός ήταν γέννημα των πνευματικών δικαιωμάτων που άφησε πίσω Του ο Χριστός κι ο Ιωάννης ήταν συνυπεύθυνος της γέννησής του από τη στιγμή που πήρε κι ο ίδιος δικαιώματα. Τα όσα γνωστοποιεί η Αποκάλυψη αφορούν αποκλειστικά τους χριστιανούς, γιατί τα όσα άσχημα περιγράφει, οφείλονται στην απιστία των ανθρώπων απέναντι στο Υιό του Θεού, το Χριστό. Οι υπόλοιπες θρησκείες δεν έχουν καμία σχέση με την Αποκάλυψη, γιατί κανένας δεν μπορεί να θεωρηθεί άπιστος απέναντι σε κάτι που δε γνωρίζει. Ο μωαμεθανός ή ο βουδιστής κρίνονται σ’ ό,τι αφορά την πίστη τους μ’ εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ αυτά των χριστιανών. Ο Χριστός δεν εξανάγκασε κανένα να δεχτεί το Λόγο Του. Έδωσε το Λόγο Του για να δώσει χαρά στους ανθρώπους. Όμως όταν κάποιος σκοτώνει τη χαρά και την ελπίδα, δεν έχει το δικαίωμα να ελπίζει. Οι μωαμεθανοί κι όλοι οι υπόλοιποι πλην των χριστιανών, δε γνώρισαν τη χαρά, αλλά δε γνώρισαν κι όσα συνεπάγεται ο θάνατός της.
Αυτοί που σταύρωσαν το Χριστό, ήταν οι Ιουδαίοι. Αυτοί που Τον παρέδωσαν στους εθνικούς, ήταν οι Ιουδαίοι μαθητές Του. Αυτοί δημιούργησαν το ιουδαϊκό σύστημα του χριστιανισμού κι αυτοί έπρεπε να γνωρίζουν τι ακολουθεί, εφόσον τους αφορούσε. Αν μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η τιμωρία αυτών, που παραδίδουν το Χριστό, το δίκαιο και το σωστό είναι να παραδοθεί η αλήθεια σ’ αυτούς που θεωρητικά μπορεί να βοηθήσει. Οι χριστιανοί θα βίωναν τις συνθήκες που περιγράφει η Αποκάλυψη κι αυτοί θα έπρεπε να γνωρίζουν τι ακολουθεί, ώστε να προφυλαχτούν. Από τη στιγμή που η γνωστοποίηση πρέπει να είναι έγκαιρη κι από τη στιγμή επίσης που έχουν δοθεί δικαιώματα σε συγκεκριμένους ανθρώπους, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Η γνώση δόθηκε σ’ αυτούς που έχτιζαν τα θεμέλια του χριστιανισμού γιατί αυτοί έπρεπε να την πάρουν. Ο Χριστός θα ήταν άδικος, αν έδινε γνώση που αφορά το μέλλον των χριστιανών σ’ ανθρώπους άλλων θρησκειών. Εξαιτίας όλων αυτών και της αθανασίας που προσφέρει η αλήθεια, ο Χριστός παρέδωσε την Αποκάλυψη στον Ιωάννη κι έδρασε τέλεια.
Το σύνολο των άσχημων χαρακτηριστικών που προκύπτουν από την Αποκάλυψη, οφείλεται σ’ αυτήν την τελειότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η Αποκάλυψη είναι μία εξαιρετικά άσχημη και δυσοίωνη προφητεία. Ο θάνατος είναι το κύριο στοιχείο μέσα της. Πέρα από την ελπίδα που αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος, το σύνολο των όσων περιγράφει είναι τρομακτικό. Ο άνθρωπος που διαβάζει την Αποκάλυψη δεν μπορεί να μη γευθεί το φόβο.
Στο σύνολο της θεωρίας μας αναφέρουμε συνεχώς ότι ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” άνθρωπος μπορεί να βαδίσει προς το Θεό, μόνον όταν δε φοβάται. Ο φόβος τον παραλύει και τον μετατρέπει σε άβουλο ον. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό μέσο, για να τρομάξει ο άνθρωπος, απ’ αυτό της Αποκάλυψης. Ο χριστιανός αγαπά το Χριστό και Τον πιστεύει. Όμως είναι αδύνατον εξαιτίας αυτής της πίστης ν’ αγνοήσει την Αποκάλυψη. Δεν είναι δυνατό να πιστεύει στη Λύτρωση εξαιτίας του Χριστού και παράλληλα ν’ αγνοεί την προφητεία Του. Τα συστήματα όλου του κόσμου και στο σύνολο του χρόνου στηρίζονται στη δύναμη της γνώσης τους να δίνει ομοιογένεια στους φτωχούς ανθρώπους. Αυτή η ομοιογένεια επιτυγχάνεται μέσω του φόβου και δεν υπάρχει φόβος ανώτερος απ’ αυτόν του Θεού. Ο άνθρωπος μπορεί να βασανίζεται σωματικά ή να πεθαίνει από την πείνα, αλλά να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό, επειδή δεν προκαλεί την οργή του Θεού.
Τα τρισάθλια ιερατεία εκμεταλλευόμενα εδώ και χιλιάδες χρόνια αυτά τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου τον σκοτώνουν χωρίς αμφισβήτηση κι επειδή αυτός φοβάται το Θεό, ζει σαν δούλος χωρίς κανένα ουσιαστικό κέρδος. Γίνεται καταραμένος μοιχός, κλέφτης, δολοφόνος κι οτιδήποτε εξυπηρετεί το σύστημα, μόνον εξαιτίας αυτού του φόβου. Εν ονόματι του Θεού τα ζώα βασανίζουν τους ανθρώπους. Το σύστημα με τη γνώση που έχει συγκεντρώσει κατά τη διάρκεια των αιώνων, γνωρίζει την αξία του φόβου σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητα άσκησης εξουσίας. Απ’ αυτήν τη γνώση κατανοεί πλήρως ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέσον για τη διασπορά αυτού του φόβου, από μία εξαιρετικά άσχημη προφητεία. Οι προφητείες που έχουν δοθεί από το Θεό και προβλέπουν τ’ άσχημα που ακολουθούν, είναι το καλύτερο μέσον εκφοβισμού των ανθρώπων.
Το πρόβλημα που γεννιέται σ’ αυτό το σημείο είναι, γιατί, αν οι προφητείες έχουν τόση δύναμη, κατέρρευσε το σύστημα των ελληνιστικών βασιλείων; Δεν είχαν οι Έλληνες τη γνώση των προφητειών; Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η τελειότητα της επιλογής του προσώπου που πήρε τη δωρεά της γνώσης. Η εκκλησία δίνει την Αποκάλυψη τόσο απλόχερα, γιατί δόθηκε σ’ εκλεκτό της. Αποκρύπτει τις άλλες προφητείες, γιατί την απειλούν. Τρομάζει εκ του ασφαλούς τους ανθρώπους με το σκεπτικό ότι αυτή είναι η μόνη, που μπορεί να τους βοηθήσει. Επειδή στηρίζει τη δύναμή της στα πνευματικά δικαιώματα, θεωρεί δεδομένο ότι από τη στιγμή που δόθηκε η προφητεία σ’ έναν από τους εκλεκτούς της, αυτόματα της δίνεται η εξουσία πάνω στους πιστούς, ώστε να πολεμήσει δήθεν εναντίον των θηρίων. Εξαιτίας των τρομακτικών συμβάντων της Αποκάλυψης, παίρνει και πάλι εντελώς αυθαίρετα το άλλοθι για τα όσα άσχημα η ίδια κάνει, τα οποία στην πραγματικότητα είναι αυτά που η Αποκάλυψη περιγράφει. Αν η Αποκάλυψη δε δινόταν στον Ιωάννη, παρά σ’ οποιονδήποτε άλλο έξω από την εκκλησία, η εκκλησία θα τον σκότωνε και θα έκρυβε την προφητεία. Αυτό θα γινόταν, γιατί δε θα μπορούσε να πάρει τα δικαιώματα, που είναι απαραίτητα για την εξουσία.
Αν οι άνθρωποι γνώριζαν την προφητεία εξαιτίας ενός προφήτη εκτός εκκλησίας, θα ξεκινούσαν μ’ εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Θα γνώριζαν για το βασανισμό και θα γνώριζαν με ασφάλεια ποιος τους βασανίζει. Θα έβλεπαν επιπλέον ποιος θα είχε όφελος να σκοτώσει τον προφήτη και θα έβγαζαν με ασφάλεια τα συμπεράσματά τους. Οι άνθρωποι που έζησαν κατά το Μεσαίωνα, δεν ήταν κουτοί. Ήταν εντελώς όμοιοι με τους σύγχρονους. Τα κτήνη της Καθολικής εκκλησίας τους σκότωναν, γιατί τους διατηρούσαν μέσα στο φόβο. Οι άνθρωποι έβλεπαν αυτά τα κτήνη, αλλά η προφητεία δεν τους βοηθούσε, γιατί η εκκλησία διατηρώντας τα πνευματικά δικαιώματα δικαιολογούσε τις αθλιότητές της. Έβλεπαν τους δολοφόνους, αλλά αντί να επιβεβαιώνουν την προφητεία, έπεφταν θύματα της. Τα τρομερά που περιέγραφε η προφητεία, ήταν από μόνα τους ικανά να δημιουργούν την εντύπωση ότι τίποτε δεν είναι τόσο σκληρό, όσο η επιβεβαίωσή της. Οι δολοφόνοι σκότωναν εν ονόματι του Θεού όποιους τους απειλούσαν και προστάτευαν δήθεν τους ανθρώπους από το “θηρίον”.
Ο αναγνώστης αρχίζει πλέον ν’ αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο η προφητεία λειτουργεί προς την κατεύθυνση της επιβεβαίωσης της. Αντιλαμβάνεται πως η γνώση για την αποφυγή του βασανισμού, γίνεται το κύριο αίτιό του. Σ’ αυτό το σημείο θ’ αμφισβητήσει κάποιος και θ’ αναρωτηθεί πώς είναι δυνατό να ισχύουν όλα αυτά και να είναι αληθινή η προφητεία, όταν απαραίτητο στοιχείο για το βασανισμό των ανθρώπων είναι η εμφάνιση του θηρίου. Η εκκλησία ανεξάρτητα από τη σκληρότητά της, απέτρεψε κατά τα φαινόμενα αυτήν την εμφάνιση όλους αυτούς τους αιώνες που πέρασαν. Άρα κάτι συμβαίνει. Ή η εκκλησία έκανε το έργο της ή η προφητεία είναι λανθασμένη. Είναι δυνατόν η προφητεία να είναι λανθασμένη; Είναι δυνατόν ο Θεός να έδωσε το δικαίωμα στον κάθε άθλιο Πάπα να καίει ζωντανούς ανθρώπους στην πυρά; Όλα αυτά είναι αδύνατα. Επομένως το πρόβλημά μας βρίσκεται σ’ άλλο σημείο απ’ αυτό που φαινομενικά είναι το σημείο εκκίνησης κάθε σκέψης σχετικά με την προφητεία.
Αιώνες τώρα άπειροι στον αριθμό άνθρωποι του πνεύματος προσπαθούν να ερμηνεύσουν το κείμενο, για να διαπιστώσουν την εγκυρότητα της. Το ότι δεν το έχουν κατορθώσει οφείλεται στο ότι υπάρχει μία παρανόηση, όσον αφορά την έννοια της “προφητείας”. Δεν κατανοούν τι ακριβώς σημαίνει προφητεία. Αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς πρέπει να γνωρίζουν, για να κρίνουν την αλήθεια της προφητείας. Επειδή τη διαβάζουν κι είναι δυνατό ν’ αντιληφθούν ότι αιτία όλων των δεινών είναι ένας συγκεκριμένος άνθρωπος, παρασύρονται και παγιδεύονται. Περιμένουν να δουν τον άνθρωπο-θηρίον, που είναι η αιτία όλων των δεινών κι επειδή δεν τον βλέπουν, μετατοπίζουν την προφητεία προς το μέλλον. Αυτό βέβαια είναι δυνατό να γίνεται επ’ άπειρον και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται η παγίδα. Δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι το ζητούμενο είναι η αποφυγή του βασανισμού και ότι η Αποκάλυψη είναι ένα πλήρες έργο. Αυτό σημαίνει ότι η Αποκάλυψη περιγράφει ένα βασανισμό που όλοι προσπαθούν ν’ αποφύγουν —κι αυτό είναι πολύ σημαντικό—. Όσο υπάρχει βασανισμός, η Αποκάλυψη είναι αληθινή. Επειδή η Αποκάλυψη όμως είναι ένα πλήρες έργο, δεν περιγράφει μόνον το βασανισμό, αλλά εξηγεί και τα αίτια. Αυτό σημαίνει ότι σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δόθηκε γνώση του μέλλοντος στον Ιωάννη. Το μέλλον είναι ο βασανισμός. Όμως τίποτε απολύτως δεν αποκλείει ότι το γεγονός αυτό, που προκαλεί την ανεπιθύμητη κατάσταση, να βρίσκεται χρονικά πριν από τον Ιωάννη.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνουν αυτά, θα δούμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μία μικρή κοινωνία ανθρώπων που ζει κάπου απομονωμένη… είναι φτωχοί άνθρωποι και με κόπο επιβιώνουν. Ένα χαρακτηριστικό τους είναι ότι αγνοούν το φόνο. Εμφανίζεται σ’ αυτούς κάποιος μ’ εξαιρετική δύναμη, πλούτο και γνώση. Είναι καλός άνθρωπος και τους αγαπά, μοιράζει ό,τι έχει και δεν έχει κι αυτό δίνει χαρά στους φτωχούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι τον λατρεύουν κι αυτή η λατρεία μεταφέρεται λόγω δικαιωμάτων στους εκλεκτούς του. Μοιράζει τα πάντα και φεύγει. Η ζωή σ’ αυτήν τη μικρή κοινωνία αλλάζει πλέον. Έχουν πλούτο και γνώση σε ικανοποιητικό βαθμό ώστε ν’ απολαύσουν την Αιώνιο Ζωή. Ο πλούσιος φίλος τους φεύγοντας όρισε εκλεκτούς, ώστε να συνεχίσουν το έργο του. Πριν φύγει κι επειδή γνωρίζει τι ακολουθεί δίνει σ’ έναν απ’ αυτούς μία πολύ άσχημη προφητεία. Τους λέει ότι θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος από ένα άλλο μέρος και ότι με τις ενέργειές του θα γίνει αιτία να σφάζει ο ένας τον άλλο και πολλοί απ’ αυτούς θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.
Τι είναι δυνατό ν’ ακολουθήσει και πού πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα; Κατ’ αρχήν με την κοινοποίηση της προφητείας η κοινωνία παραλύει από το φόβο. Βλέπουν ότι, ενώ ήταν φτωχοί, έγιναν πλούσιοι, αλλά κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν εξαιτίας κάποιου ξένου, που θα τους ξεγελάσει και θα τους βασανίσει. Όλα αυτά τα είπε ο αγαπημένος τους φίλος του οποίου η γνώση είναι αναμφισβήτητη. Το αμέσως επόμενο που θα συμβεί, είναι να οργανωθεί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι σε κάθε εξωτερική επιρροή. Η κοινωνία παύει να είναι φιλόξενη, όπως ήταν, και γίνεται μία κλειστή κοινωνία. Ποιοι είναι αυτοί που θ’ αναλάβουν την εξουσία γι’ αυτήν την άμυνα; Οι εκλεκτοί βέβαια. Αυτοί πήραν τη γνώση του αγαπημένου φίλου των ανθρώπων και σ’ αυτούς άφησε την προφητεία. Από εκείνο το σημείο και πέρα οι εκλεκτοί, είτε επειδή είναι θύματα είτε επειδή είναι άθλιοι, σκοτώνουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο, που αμφισβητεί την εξουσία τους. Σκοτώνουν πάντα με άλλοθι τη Σωτηρία της κοινωνίας. Η κοινωνία που δε γνώριζε το φόνο, έμαθε να ζει μ’ αυτόν. Οι άνθρωποι βασανίζονται περιμένοντας τον ξένο, που θα γίνει αιτία βασανισμού τους. Τι συνέβη πραγματικά; Ποιος ήταν ο αίτιος αυτής της αλλαγής της κοινωνίας; Ο αγαπημένος τους φίλος δεν ήταν ξένος; Αν δεν έδινε την προφητεία θα είχε κανένας το δικαίωμα να σφάζει ανθρώπους με ασφάλεια; Η προφητεία ήταν αληθινή. Αιτία όλων των κακών είναι η εμφάνιση ενός ξένου. Πριν την εμφάνιση του φίλου τους δε γνώριζαν το φόνο. Ήταν φτωχοί, αλλά δεν υπήρχαν ανάμεσα τους δολοφόνοι. Μετά την εμφάνιση του οι άνθρωποι έγιναν πλούσιοι, αλλά δυστυχισμένοι.
Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η λογική της προφητείας… ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται από την εκκλησία, αλλά κι ο λόγος που δόθηκε ως πλήρες έργο. Η Αποκάλυψη περιγράφει το σύνολο των όσων έγιναν κι είναι αληθινή. Η εκκλησία τη δίνει, για να διαιωνίζει την εξουσία της. Η ίδια η Αποκάλυψη, ενώ γνωστοποιεί το μέλλον, γίνεται η αιτία δρομολόγησης των άσχημων συμβάντων. Στη μικρή κοινωνία του παραδείγματός μας τίποτε δε θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε η προφητεία. Οι εκλεκτοί του φίλου τους δε θα είχαν τη δυνατότητα σε καμία περίπτωση ν’ ασκήσουν εξουσία αυτής της σκληρότητας. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Φταίει ο φίλος που σε κάποια στιγμή έπρεπε να μοιράσει τα πάντα στους ανθρώπους; Φταίει ο Χριστός που μοίρασε τα πάντα και τον σταύρωσαν οι άθλιοι; Φταίει ο Χριστός που έδωσε την προφητεία; Ο Χριστός είπε την αλήθεια. Ό,τι είπε, ήταν αληθινό. Αν εξαιτίας της αλήθειας οι δούλοι πήραν την εξουσία να σκοτώνουν τους ανθρώπους, ποιος φταίει; Ο Χριστός δε μοίρασε, ούτε σπίτια ούτε αυτοκίνητα. Μοίρασε γνώση. Φταίει ο Χριστός για το λόγο που ο άνθρωπος δεν πιστεύει το Λόγο Του κι ακολουθεί τους ηλίθιους; Ο Χριστός αγάπησε τους ανθρώπους και τους πρόσφερε τα πάντα. Ό,τι είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο το γνωστοποίησε. Του δίδαξε την αγάπη κι αυτό είναι αρκετό από κάποιον, που θυσιάζεται εξαιτίας αυτής της αγάπης.
Η Αποκάλυψη όμως ως γνώση, είναι χρήσιμη στον άνθρωπο; Αν ήταν χρήσιμη, δε θα την έδινε ο Ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους και στα παιδιά που τόσο αγάπησε; Από τη στιγμή που δεν την έδωσε, σημαίνει ότι δεν έπρεπε να τη δώσει. Η Αποκάλυψη είναι επικίνδυνη για τον άνθρωπο και δεν του προσφέρει τίποτε. Δόθηκε σ’ αυτούς στους οποίους έπρεπε να δοθεί, γιατί αυτούς αφορούσε κι αυτοί ήταν οι εκλεκτοί. Η Αποκάλυψη βασανίζει τον άνθρωπο εξαιτίας του φόβου που προκαλεί. Επειδή ο Θεός είναι δίκαιος, προκάλεσε αυτόν το βασανισμό στους δούλους που με το πρόσχημα της αγάπης προς το Θεό βασανίζουν τους ανθρώπους. Οι θυσίες έπρεπε να γίνουν, γιατί διαφορετικά δε θα υπήρχε πιθανότητα Θέωσης. Ο βασανισμός του Θεού ξεκινά από τους δούλους Του κι αφορά ελάχιστα τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ιερέας του Θεού, που να μη γεύτηκε την οργή Του εξαιτίας της επαφής του με την Αποκάλυψη. Τυχεροί ήταν οι άνθρωποι, που δε διάβασαν ποτέ την Αποκάλυψη και δεν άκουσαν ποτέ τους ιερείς να την περιγράφουν. Ο βασανισμός των ιερέων είναι συνεχής και τρομερός. Εξαιτίας αυτού του απάνθρωπου βασανισμού προκαλείται ο βασανισμός των ανθρώπων, που είναι βέβαια απειροελάχιστος σε σχέση μ’ αυτόν των ιερέων.
Ο Θεός έδωσε δύναμη και δικαιώματα στους εκλεκτούς, αλίμονο όμως σ’ αυτόν που δεν ήταν καθαρός. Αλίμονο σ’ αυτόν που δεν αγαπούσε τους ανθρώπους. Όσο πιο άθλιος και δεισιδαίμονας είναι ο ιερέας ή ο απλός άνθρωπος που δηλητηριάζει την κοινωνία, τόσο πιο βαθιά μπαίνει στην Αποκάλυψη. Αυτό γίνεται επειδή ο καταραμένος μοιχός, που ζει στην Κόλαση και προσπαθεί να παρασύρει τους ανθρώπους, βρίσκει παρηγοριά στην Αποκάλυψη. Φοβάται τα τρομερά και ζει τα χειρότερα. Μισεί το φως του Χριστού και την ευφυΐα Του και παρηγορείται περιμένοντας το “θηρίον”. Έτσι βασανίζεται υπερβολικά κι ελπίζει να βασανιστούν οι χαρούμενοι άνθρωποι ακόμα περισσότερο. Δε βλέπει ότι αυτοί οι χαρούμενοι άνθρωποι, αν δεν παρασυρθούν από τους άθλιους, ζουν την Αιώνιο Ζωή. Δε βλέπει ότι οι υγιείς άνθρωποι απολαμβάνουν τη ζωή, τον έρωτα, την οικογένεια ακόμα και μέσα στη φτώχεια. Γεννούν Θεούς και μοιράζονται την τέλεια χαρά μ’ αυτούς. Τα παιδιά αυτών των ανθρώπων είναι δυνατό να δώσουν μόνο χαρά στους γονείς τους. Δε γίνονται μοιχοί, κλέφτες ή δολοφόνοι. Έχουν φίλους, γελάνε κι απολαμβάνουν. Αντίθετα οι άθλιοι θρησκόληπτοι από την ηγεσία της εκκλησίας ως τον τρισάθλιο γείτονα με το γεμάτο εξουσία σπίτι, τι απολαμβάνουν; Μοιχεία, πορνεία και ψέμα. Κλέβουν, σκοτώνουν κι εκμεταλλεύονται. Κατηγορούν τον έναν και τον άλλο, επειδή νομίζουν ότι η χαρά είναι πρόκληση για το Θεό. Εξουσιάζουν τα παιδιά τους οδηγώντας τα στο θάνατο. Ζουν σαν τα ζώα περιμένοντας το “θηρίον” να βασανίσει τους χαρούμενους ανθρώπους.
Είναι δυνατό να επιτρέψει ο Θεός σε κάποιον να βασανίσει τα παιδιά του; Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να ένιωσε απειλή από το Θεό, όταν ήταν ερωτευμένος ή όταν έπαιζε με τα παιδιά που του έδωσε ο Ίδιος ο Θεός; Υπάρχει άνθρωπος που να αγάπησε τους φίλους του και να μην πήρε εξαιτίας του Θεού πολλαπλάσια αυτών που έδωσε; Ποιος αγάπησε πραγματικά τους ανθρώπους και δεν ένιωσε το Θεό δίπλα του; Τι μπορεί να κάνει το θηρίον σ’ έναν άνθρωπο του οποίου το σπίτι είναι φωτεινό κι οι συναναστροφές του άψογες; Τι συμβαίνει όμως με τους άθλιους; Το θηρίον πάντα τους βασανίζει. Κάνουν δωρεές και βασανίζονται, επειδή γνωρίζουν για την κλοπή. Το θηρίον είναι δίπλα και τους ελέγχει. Κοιμούνται στο κρεβάτι της μοιχείας και το θηρίον τούς υπενθυμίζει το “ου μοιχεύσεις”. Πού βρίσκεται όμως η μοιχεία; Σ’ αυτό που σκέφτονται ή σ’ αυτό που κάνουν; Όλοι αυτοί γνωρίζουν την Αποκάλυψη, γιατί η ζωή τους είναι βουτηγμένη στην αμαρτία. Δε φεύγουν μακριά της κι έτσι αναζητούν την ελπίδα μέσα στον τρόμο. Δε λειτουργούν με καθαρή συνείδηση, παρά ακούν τον κάθε ηλίθιο, που έχει όφελος από τη μιζέρια τους. Τα σπίτια τους είναι γεμάτα από την κατάρα του Θεού… τρέχουν από εκκλησία σε εκκλησία, για ν’ ακούσουν από τους επαγγελματίες καταραμένους τι πρέπει να κάνουν. Δε βλέπουν ότι δεν τους χωρά το σπίτι τους και ότι ζουν σε μία κοινωνία που τους μισεί και τη μισούν, αλλά φοβούνται το θηρίον. Τι περισσότερο να κάνει το θηρίον στους άθλιους; Να τους πάρει τη ζωή που δεν έχουν; Να τους εμποδίσει να γευτούν τη χαρά, που δε γνωρίζουν τι είναι;
Η σημασία της Αποκάλυψης είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή, μόνον αν κάποιος μ’ επιστημονική γνώση διαπιστώσει τα φαινόμενα που προκαλεί στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου. Αν ένας εξειδικευμένος επιστήμονας δώσει αυτό το έργο προς ανάγνωση σ’ έναν υγιή άνθρωπο, θα δει ότι τον φοβίζει. Αν προχωρήσει ακόμα πιο πέρα και το δώσει σ’ έναν ψυχικά άρρωστο, θα δει ότι οδηγείται σε ακραίες καταστάσεις. Η τιμωρία είναι αυτές οι ακραίες καταστάσεις κι αφορούν μόνον τους ιερείς και τους θρησκόληπτους. Αυτή η κατάσταση είναι προϊόν της απιστίας τους, γιατί, αν ο άνθρωπος διαβάσει το Λόγο του Χριστού, έχει τη δύναμη ν’ αποκτήσει την ψυχική του υγεία. Η Καινή Διαθήκη είναι γραμμένη από τους ιερείς κατά τέτοιον τρόπο, ώστε ο άνθρωπος να μην έχει δυνατότητα να ξεφύγει από την καταδίκη. Δεν παραδίδει το Λόγο του Χριστού ανεξάρτητα από τις Επιστολές των μαθητών Του, αλλά με μία συγκεκριμένη σειρά γκρεμίζει τις άμυνες του ανθρώπου. Ο Λόγος του Χριστού είναι γλυκός κι ελκύει τον άνθρωπο, όμως από εκείνο το σημείο κι έπειτα τα πάθη των άσχετων μαθητών Του ωθούν με τρομερή δύναμη τον άνθρωπο προς την Αποκάλυψη.
Αν για τον οποιονδήποτε λόγο χώριζαν την Καινή Διαθήκη στα μέρη που έπρεπε να χωριστεί, ο κόσμος σήμερα θα ήταν πολύ πιο όμορφος. Οι άνθρωποι θα έβαζαν στα σπίτια τους το Χριστό και η χαρά τους θα ήταν πλήρης. Οι Επιστολές και η γνώση της Αποκάλυψης θα ενδιέφεραν μόνον τους άθλιους που διψούν για εξουσία και σε καμία περίπτωση δε θα επηρέαζαν τον κόσμο. Όμως η πονηρή εκκλησία δίνει την Καινή Διαθήκη με τον τρόπο που γνωρίζουμε, ώστε ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο ζει ο άνθρωπος να προχωρά μέσα στη δομή της. Ο υγιής άνθρωπος θα διαβάσει το Λόγο του Χριστού στα παιδιά του και θα κλείσει το βιβλίο. Ο άθλιος ψεύτης και μοιχός θα κάνει το ίδιο, και για ν’ αποδείξει το δίκαιο της εξουσίας του πάνω στα παιδιά του, θα προχωρήσει και στις Επιστολές. Επειδή όμως η εξουσία απαιτεί φόβητρο, θα εξασφαλίσει τις επιθυμητές γι’ αυτήν συνθήκες με τη γνωστοποίηση της Αποκάλυψης. Γιατί ο υγιής άνθρωπος να πάει στις Επιστολές; Για ν’ αποδείξει στη γυναίκα του ότι είναι κατώτερη απ’ αυτόν; Είναι ερωτευμένος και θυσιάζεται για τη σύντροφο του. Για ποιο πράγμα θα μπορούσε ν’ αντλήσει πληροφορίες; Για το πώς να μεγαλώσει τα παιδιά του; Δεν αρκεί η αγάπη και η αλήθεια; Με τη γνώση των παραπάνω θα μπούμε στη δομή της Αποκάλυψης και θα δούμε πώς αυτή μέσω των αριθμών αποκαλύπτει τη μοναδική τελειότητα κι ακρίβειά της.
Η Αποκάλυψη είναι η περιγραφή του κάτω κόσμου στον οποίο έγινε η εισαγωγή του ανθρώπου μετά τη Σταύρωση του Χριστού και τη λήψη της παγκόσμιας εξουσίας από τους Ιουδαίους μαθητές Του. Η Αποκάλυψη είναι ο κάτω κόσμος που επεκτείνεται συνεχώς από τη Θυσία του Χριστού μέχρι σήμερα. Αποκάλυψις = 43 = Κάτω κόσμος = Μύλος μέγας = Ιστορία = Βαθέα του σατανά = Επτά πληγαί. Αυτή η γνώση είναι που λειτουργεί ως “μύλος μέγας” εναντίον αυτών, που σκανδαλίζουν τα παιδιά κι είναι η ίδια επίσης, που αποτελεί τη χάλαζα και το πυρ. Χάλαζα και πυρ = Κατάρα του Θεού = 43 = Αποκάλυψις. Όσον αφορά το πλήρες όνομα της: Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Βρυγμός των οδόντων = Τέσσαρες άνεμοι = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = Έργα της πόρνης = Νεκρός Ιησούς = Ιερείς του Θεού = Αρνίον εσφαγμένον. Το πλήρες όνομα της αποκαλύπτει ποιοι ενεργούν για την επιβεβαίωση της εξαιτίας της απιστίας τους.
Επειδή Αποκάλυψη δε θα υπήρχε χωρίς το έργο του Χριστού χρήσιμο είναι εδώ να πούμε ότι ο Χριστός ήταν η Άμπελος = 33 = Εμμανουήλ. Το έργο Του οδήγησε σε μία κατάσταση, που είναι καρπός αυτού του έργου. Καρπός της αμπέλου = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου. Ο Χριστός συνομιλώντας με τον Πιλάτο αναφέρεται στο θέμα της αλήθειας μέσα από μία εξαιρετικά περίπλοκη στιχομυθία. Λέει λοιπόν: (Ιωάν. 18.37-18.38) “εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις κόσμου, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία. Πώς ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής, λέγει αυτώ ο Πιλάτος τι εστιν αλήθεια;” (Εγώ γι’ αυτό γεννήθηκα και για αυτό ήλθα εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω την αλήθειαν. Όποιος είναι από την αλήθειαν, ακούει την φωνήν μου. Ο Πιλάτος τού λέγει, “Τί είναι αλήθεια;”). Ο Πιλάτος δεν κατάλαβε τι έλεγε ο Χριστός, όπως δεν κατάλαβαν κι οι χριστιανοί όλους αυτούς τους αιώνες.
Ο Χριστός λέει πάντα την αλήθεια, αλλά αυτό είναι τρομερά σύνθετο από τη στιγμή που η αποστολή Του είναι αυτής της φύσης. Ποιος ήταν ο άνθρωπος εκείνος; Ο Χριστός; Ο Ιησούς; Ο Εμμανουήλ ή ο Θεός ο Ίδιος; Ο Χριστός υπήρξε το σύνολο αυτών των ιδιοτήτων και η κάθε μία ιδιότητα ξεχωριστά. Ενήργησε με τέλεια ακρίβεια στον πιο σύνθετο ρόλο που μπορεί να πάρει ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Πατέρα Του Υιός του Θεού. Επειδή έφερε ένα σύνολο ιδιοτήτων, αυτό περιπλέκει τη μελέτη της αποστολής Του. Ο άνθρωπος εκείνος έλεγε πάντα την αλήθεια. Το πρόβλημα για τον άνθρωπο βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η αλήθεια ακολουθεί την κάθε ιδιότητα. Ο “Ιησούς” είπε την αλήθεια στους ανθρώπους. Είναι όμως αυτή η αλήθεια ίδια μ’ αυτήν του Θεού ή του “Χριστού”; Ποια απ’ όλες τις αλήθειες είναι χρήσιμη για τον άνθρωπο; Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτηθεί για τη λογική των παραπάνω. Είναι δυνατό να υπάρχουν αλήθειες πέραν της μίας και πραγματικής; Για τον άνθρωπο είναι αδύνατο, για το Θεό όμως είναι δυνατόν. Ο Ιησούς γεννήθηκε ανάμεσα στους Ιουδαίους και είπε την αλήθεια. Γνώριζε τι θα προκύψει εξαιτίας της Γέννησής Του. Η Αποκάλυψη πιστοποιεί αυτήν τη γνώση. Αν δεν υπήρχε Ιησούς, θα υπήρχε Αποκάλυψη; Επομένως ο Ιησούς είπε την αλήθεια. Αλήθεια του Ιησού = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Ο Ιησούς διδάσκοντας και με την τελειότητα του Λόγου Του απέδειξε ότι είναι ο Χριστός. Όταν έφυγε έδωσε εντολές στους μαθητές Του να κηρύξουν το Λόγο Του στα πέρατα της Γης. Ανεξάρτητα από τις πρακτικές των δούλων της εκκλησίας, ο Λόγος του Χριστού μεταδόθηκε στα πέρατα του κόσμου.
Ο Χριστός είπε την αλήθεια στους ολιγάριθμους μαθητές Του… αυτή η αλήθεια είναι αυτό, που βλέπουμε σήμερα. Ο χριστιανισμός έχει αγγίξει εκατομμύρια ανθρώπων και είναι η κυρίαρχη θρησκεία. Είπε ψέματα ο Χριστός; Αλήθεια του Χριστού = Χριστιανισμός = 81. Ο αναγνώστης βλέπει ότι η αλήθεια είναι δεδομένη για το Χριστό. Χριστός = Παναληθής = Αληθινός = 46. Σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι αυτές οι αλήθειες έχουν σχέση με τα όσα προέκυψαν στον κόσμο εξαιτίας της εμφάνισής Του. Ο Χριστός όμως δεν ήρθε για να καταστρέψει τον κόσμο, αλλά για να τον λυτρώσει. Η Λύτρωση αυτή έρχεται από το Λόγο του Θεού και του Υιού Του, κι αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Ο Χριστός εκτός από τις παραπάνω αλήθειες, είπε και την αλήθεια του Θεού. Έδωσε στον άνθρωπο γνώση για τη Θέωση. Αν ο άνθρωπος πιστέψει στο Λόγο Του είναι αδύνατο να μη σωθεί, γιατί Αυτός αποκάλυψε τον Πατέρα κι έδωσε φως στον άνθρωπο. Ο κάθε άνθρωπος αν διαβάσει το Λόγο του Υιού του Θεού, που είναι ένα με τον Πατέρα, θα γευθεί την Αιώνιο Ζωή κι επομένως τη Θέωση. Αλήθεια του Θεού = Ιερός Λόγος = Αιώνιος ζωή = 63, Χριστός = Λύτρωσις = Θέωσις = 46 = Κάθαρσις. Ποιος μπορεί να ελέγξει το Χριστό γι’ αμαρτία; Είπε ψέματα σε κανέναν; Αν οι άνθρωποι είναι άπιστοι, ποιος φταίει; Γιατί δεν παίρνουν αυτά που απλόχερα μοιράζει ο Θεός; Γιατί γίνονται δούλοι των δούλων; Μήπως από συμφέρον; Μήπως επειδή τα έργα τους είναι πονηρά; Ποιος Λόγος του Χριστού δεν είναι αληθινός; Είπε ψέματα, για να παγιδεύσει τους ανθρώπους; Οι άνθρωποι κατάφεραν να φτάσουν στο φεγγάρι και δεν μπορούν να ελέγξουν ένα βρωμερό μοιχό ιερέα; Επιστήμονες θεραπεύουν ψυχικές αρρώστιες. Γιατί εθελοτυφλούν μπροστά στην αρρώστια των άγαμων ιερέων; Μήπως φοβούνται για τις υπεραξίες τους; Πού είναι οι επιστήμονες; Γιατί δε μιλούν;
Ο Χριστός ήρθε στη Γη κι ακολούθησε τα γραμμένα γι’ Αυτόν με σκοπό τη Σωτηρία των ανθρώπων. Είπε την αλήθεια… και κανένας δεν έχει τη δύναμη ν’ αμφισβητήσει την αλήθεια. Είπε ότι αυτοί που θα τον παραδώσουν στους εθνικούς, θα μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν κι αυτό γίνεται αιώνες τώρα. Η Αποκάλυψη παραδόθηκε σ’ αυτούς, που Τον παρέδωσαν κι αυτή είναι ο βρυγμός των οδόντων. Ο μόνος που ξέφυγε απ’ αυτόν το βρυγμό, είναι ο Ιωάννης, που πίστεψε στο Θεό. Του δόθηκε ως δώρο για την αθανασία του υπηρετώντας ταυτόχρονα το Μυστικό Σχέδιο.
Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά η Αποκάλυψη κι είναι αληθινή. Για ευνόητους λόγους ο αναγνώστης θα πρέπει κατά τη στιγμή της μελέτης των στοιχείων που παραθέτουμε, να έχει μπροστά του και το αυθεντικό κείμενο της Αποκάλυψης. Στο πρώτο μέρος της Αποκάλυψης, χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 1.1-1.9), επιβεβαιώνονται όσα υποστηρίξαμε παραπάνω. Σε ποιους δόθηκε το κείμενο, ποιος το έδωσε και ποιοι είναι αυτοί που το διαβάζουν. Ο Θεός έδωσε την Αποκάλυψη στο Χριστό κι Αυτός στους δούλους Του. Η Αποκάλυψη δε δόθηκε στους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι ο Θεός θέλει να βαδίσουν προς τη Θέωση, αλλά σε δούλους. Η γνωστοποίησή της σε ανθρώπους τούς μετατρέπει αυτόματα σε δούλους κι αυτή είναι η βάση του χριστιανισμού. Όλοι όσοι δέχτηκαν την προφητεία κι έχουν δικαιώματα πάνω σ’ αυτήν, είναι δούλοι του Θεού. Δούλοι του Θεού = 59 = Άρχων του κόσμου = Εσταυρωμένος = Τεσσαράκοντα δύο = Κλήματα της αμπέλου.
Ο αναγνώστης κατανοεί πλέον ότι αυτό που προέκυψε μετά τη Σταύρωση του Χριστού ήταν οι δούλοι Του κι αυτοί ήταν που αγωνίστηκαν για την επικράτηση της εξουσίας Του. Αν δε δίνονταν δικαιώματα πάνω στο Λόγο Του, αυτός θα χανόταν και τίποτε δε θα ήταν δυνατό να εξελιχθεί. Ο Χριστός ήταν η άμπελος κι αυτοί που δέχτηκαν την Αποκάλυψη ήταν τα κλήματα της αμπέλου, που από τότε άρχισαν να επεκτείνονται στα πέρατα του κόσμου. Εξαιτίας αυτής της γνώσης οι δούλοι έγιναν ιερείς του Θεού σ’ ένα βασίλειο, που είναι το βασίλειο του Θεού. Αποκάλυψις Ιωάννου = Ιερείς του Θεού = Καρπός της αμπέλου = 75. Οι δούλοι του Θεού έγιναν τα κλήματα της αμπέλου κι αυτοί οι ίδιοι μέσω της Αποκάλυψης ο καρπός της.
Όσον αφορά το βασίλειο στο οποίο αναφέρεται, σημαίνει ότι στη βασιλεία του Θεού —όπως προετοιμάστηκε— ανήκαν αρχικά μόνον οι Απόστολοι. Από τους Αποστόλους άρχισε αυτό να επεκτείνεται με τον εξιουδαϊσμό τής κοινωνίας, ώστε σε κάποιο χρονικό σημείο να πάρει τη δύναμη του βασιλείου που είχε προετοιμαστεί από τον Αλέξανδρο, ώστε ν’ αρχίσει να διαδραματίζει τον παγκόσμιο ρόλο του. Βασιλεία του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Τάφος του Χριστού = Επτά πνεύματα του Θεού. Αυτή η βασιλεία ξεκινά απ’ αυτό το σημείο κι επεκτείνεται συνεχώς, μέχρι την οριακή ταύτισή της με το βασίλειο του Θεού, που είχε ήδη προετοιμαστεί. Βασίλειον του Θεού = Σωτηρία του κόσμου = 77 = Βασιλεύς βασιλέων = Βασιλεύς των εθνών = Σκηνή του Μαρτυρίου = βασιλεία των νεκρών = Αρχή της κτίσεως = Άγγελοι του Χριστού.
Σ’ αυτήν τη βασιλεία Βασιλεύς είναι Αυτός που τη δημιούργησε, άρα ο Υιός του Ανθρώπου. Ξεκινά με τον τίτλο Μεγάλος Βασιλεύς = 68 κι οριακά γίνεται Βασιλεύς βασιλέων = 77. Υιός του Ανθρώπου = 77 = Ο μάρτυς ο πιστός = Εμμανουήλ Παντοκράτωρ = Σωτήρας του κόσμου. Αυτός είναι που δημιουργεί το βασίλειο και μετατρέπει με το αίμα Του τους δούλους σε ιερείς. Αυτός είναι που υπήρχε, υπάρχει και θα έρθει. Αυτός είναι ο πρωτότοκος των νεκρών, που πήρε σύμφωνα με το Μυστικό Σχέδιο το θρόνο της Βαβυλώνας, που είχε προετοιμαστεί γι’ Αυτόν. Πρωτότοκος των νεκρών = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Κύριος των ανθρώπων = 90 = Δένδρον της γνώσης, ενώ, Άρχων των βασιλέων = Θεός Παντοκράτωρ = Καρπός σαπρός = Άρχων ειρήνης = Ανάστασις νεκρών = 72.
Όλοι αυτοί οι τίτλοι του Χριστού, που δηλώνουν τον παγκόσμιο ρόλο Του, είναι χωρίς νόημα αν δεν αρχίσει η επέκταση του συστήματος, που προκύπτει από τη γνώση Του. Ο Θεός έδωσε με τέτοιον τρόπο την Αποκάλυψη, ώστε να δημιουργεί φαινόμενα που ευνοούν την εξέλιξη του Σχεδίου, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα απειλής του. Η Αποκάλυψη δημιουργεί τις συνθήκες, που επηρεάζουν την ανθρωπότητα στο σύνολο της, ταυτόχρονα όμως επιτρέπει στον απλό άνθρωπο να επιβιώνει.
Ο απλός άνθρωπος είναι δυνατό να θεωθεί, αλλά είναι αδύνατο να επηρεάσει τη γενική πορεία της ανθρωπότητας. Αυτό είναι κατορθωτό, αν σκεφτεί κάποιος τους παράγοντες, που είναι δυνατό να επηρεάζουν αυτήν την πορεία. Ο άνθρωπος είτε γεννιέται στο Μεσαίωνα είτε στη σύγχρονη εποχή, στα πλαίσια του χριστιανικού κόσμου επηρεάζεται από την εκκλησία. Μπορεί να θεωθεί παραμένοντας άνθρωπος και σταθερά μακριά από την εκκλησία των δούλων. Αν δεν το κάνει αυτό και προσπαθήσει να βοηθήσει τους ανθρώπους μέσω της εξουσίας, παγιδεύεται από την Αποκάλυψη και γίνεται Ευνούχος = Μακάριος = 38. Επειδή αυτό συμβαίνει πάντα, διατηρούνται τα επιθυμητά χαρακτηριστικά της κοινωνίας. Πάντα η εκκλησία είχε τον έλεγχο, και παράλληλα ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται έχει ελπίδες. Όταν δόθηκε η Αποκάλυψη στον Ιωάννη, ο χριστιανικός κόσμος βρισκόταν σε εμβρυακή μορφή και πήρε τα τελικά χαρακτηριστικά του μετά από αιώνες. Δόθηκε σε ανθρώπους, που χρησιμοποιήθηκαν για τη δόμηση του παγκοσμίου συστήματος, αλλά δίνεται αιώνες τώρα και σ’ αυτούς που επανδρώνουν το ήδη δομημένο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί η εξέλιξη του Σχεδίου απαιτεί μία κατάσταση δυναμικής, που πρέπει να έχει αιώνια χαρακτηριστικά.
Ο ρόλος της Αποκάλυψης δεν είναι στιγμιαίος, αλλά συνεχής. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα δεν προήλθε από το σπουδαίο ρόλο που έπαιξε κάποτε η Αποκάλυψη. Η Αποκάλυψη λειτουργεί σε δύο επίπεδα κι αυτά πρέπει να τα εντοπίσουμε για ν’ αντιληφθούμε το ρόλο της. Το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που ήδη αναφέραμε κι αφορά την παγκόσμια κατάσταση. Δόθηκε μία προφητεία κάποτε, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να φτάσουμε στο σημερινό χριστιανικό κόσμο. Το δεύτερο επίπεδο αφορά τη δυναμική που προαναφέραμε κι έχει να κάνει με τον απλό άνθρωπο, που συντελεί στη διατήρηση των συνθηκών. Εξαιτίας της ανάγκης να υπηρετηθούν αυτοί οι δύο διαφορετικοί στόχοι, η Αποκάλυψη δόθηκε με τη μορφή κλειστής γνώσης. Η αρχή και το τέλος της συμπίπτουν με τέτοιον τρόπο, ώστε το σύστημα που στηρίζεται σ’ αυτή να αυτοτροφοδοτείται με έμψυχο υλικό. Από τη στιγμή που δίνεται η Αποκάλυψη, τα πάντα εξελίσσονται κατά τον επιθυμητό τρόπο, χωρίς να είναι αναγκαία η επανεμφάνιση του Υιού και η δωρεά νεότερης γνώσης. Δημιουργείται σύστημα, που δεν έχει την ανάγκη επέμβασης για την άψογη λειτουργία του.
Για ν’ αντιληφθούμε πώς λειτουργεί η Αποκάλυψη, θα πρέπει να δούμε και να συγκρίνουμε την αρχή και το τέλος της. Στην αρχή υπάρχει ο Ιωάννης, που δέχεται την προφητεία… κατάληξη αυτής της προφητείας είναι η δημιουργία της Αγίας Ιερουσαλήμ μέσα στην οποία υπάρχει το ξύλο της ζωής και είναι το τέλος της Αποκάλυψης. Το τέλος της Αποκάλυψης είναι η υπόσχεση της γενικής Θέωσης, επειδή, όταν το βασίλειο του Θεού καλύψει το σύνολο της ανθρωπότητας, θα λυτρωθούν όλοι οι άνθρωποι. Δίνεται μία γνώση σ’ έναν άνθρωπο —για να μεταφερθεί— κι αποτέλεσμα αυτής της δωρεάς είναι ένα τεράστιο σύστημα, που δίνει τη Θέωση.
Σε κανονικές συνθήκες θα υπέθετε κάποιος ότι η προφητεία δόθηκε στον Ιωάννη, που ήταν ένας από τους ελάχιστους τότε χριστιανούς, για να δομήσει σύστημα, μέσα στο οποίο θα ήταν εύκολη η Θέωση. Η Αποκάλυψη θα άρχιζε να ενεργεί ελάχιστα χρόνια μετά το θάνατο του Χριστού και θα τελείωνε, όταν η κοσμοκρατορία διαποτιζόταν από το Λόγο Του. Η Αποκάλυψη έπρεπε να τελειώνει, όταν ο Κωνσταντίνος έκανε επίσημη θρησκεία το χριστιανισμό, από τη στιγμή που οι δούλοι του Θεού έχουν την εξουσία. Συμβαίνει όμως αυτό; Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει σύστημα, που έχει την εξουσία και βασίζεται στο Λόγο του Χριστού, αλλά δεν υπάρχει Λύτρωση. Από τους ελάχιστους χριστιανούς φτάσαμε στην παγκόσμια εξουσία των χριστιανών, αλλά δεν υπάρχει Λύτρωση.
Αυτό που συμβαίνει είναι η ύπαρξη του Μυστικού Σχεδίου, που έχει κάποιους συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι δεν συνδέονται αποκλειστικά και μόνο με την εξουσία. Αν συνέβαινε αυτό, θα γεννιόταν ο Χριστός-Αυτοκράτορας και δε θα είχαμε όλη αυτήν την άσχημη πορεία. Η εξουσία συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων, χωρίς η ίδια να είναι ένας απ’ αυτούς. Με γνώση του χρόνου κατά τον οποίο η εξουσία έρχεται στα χέρια των χριστιανών, έχουμε τη δυνατότητα να χωρίσουμε το χρόνο σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό, όπου διάφοροι ανεξάρτητοι άνθρωποι, που βρίσκονται έξω από την κεντρική εξουσία, παίρνουν την Αποκάλυψη και γίνονται δούλοι του Θεού, αναζητώντας στην πορεία και την εξουσία. Είναι αυτοί που έχοντας γνώση εκλεκτών, ασκούν εξουσίες πάνω στους χριστιανούς, άσχετα αν σε παγκόσμια κλίμακα αντιπροσωπεύουν μεγάλη ή μικρή εξουσία.
Σ’ αυτό το μέρος του χρόνου υπάρχει η εξουσία της αυτοκρατορίας και άνθρωποι που είναι δυσαρεστημένοι. Αυτή η δυσαρέσκεια σχετίζεται με τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης και τη γνώση, λόγω Χριστού, για την αμαρτία. Ο δούλος του Θεού, άσχετα αν έχει ένα ποίμνιο δέκα ατόμων ή εκατό χιλιάδων, ασκεί εξουσία και πολεμά έναν ορατό εχθρό. Ο εχθρός αυτός είναι η κοσμοκρατορία, που βρίσκεται στα χέρια των απίστων. Αυτή η περίοδος τελειώνει, όταν η εξουσία στο σύνολό της φτάνει στα χέρια των δούλων του Θεού.
Το δεύτερο μέρος του χρόνου, όπως τον χωρίσαμε, έχει εντελώς διαφορετικά δεδομένα. Η πιο ισχυρή δομή του κόσμου έχει γνώση για να θεωθεί κι εφόσον η εξουσία της βρίσκεται στα χέρια των δούλων, θεωρητικά αυτό συμβαίνει. Αν για τη Θέωση απαιτείται να είναι κάποιος χριστιανός, τότε θεωρητικά πάντα οι χριστιανοί είναι θεοί, εφόσον η κοινωνία τους ακολουθεί τους δούλους τού Θεού. Η Αποκάλυψη στηρίζει τη λειτουργία της σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Η αρχή της έχει τη δυνατότητα να ελκύει τους ανθρώπους, που βλέπουν τα όσα άσχημα συμβαίνουν στην κοινωνία κι επιπλέον, επειδή είναι εξιουδαϊσμένοι, αναζητούν την εξουσία. Λόγω της παιδείας τους αναζητούν την εξουσία, για να πολεμήσουν εναντίον της εξουσίας και στην ουσία να την υπηρετήσουν. Αν η Αποκάλυψη δινόταν μαζί με το Λόγο του Χριστού χωρίς τη μεσολάβηση των Επιστολών, δε θα λειτουργούσε.
Οι Επιστολές εξιουδαΐζουν τον άνθρωπο και τον κάνουν δούλο της εξουσίας. Του προτείνουν ένα μοντέλο ζωής και του δίνουν γνώση για το σωστό και το λάθος, όπως το αντιλαμβάνονται οι Ιουδαίοι. Από το Λόγο του Χριστού δεν μπορεί να γίνει κάποιος δούλος του Θεού, γιατί δεν προκύπτει εξουσία. Ο Χριστός δεν κηρύσσει ότι οι νεότεροι πρέπει να υποτάσσονται στους πρεσβύτερους και οι γυναίκες στους άντρες, ούτε προτείνει να ελέγχονται τα παιδιά για ασωτία, όπως και οι χήρες για καλή διαγωγή. Η εξουσία προκύπτει απ’ αυτούς τους ελέγχους και τις ιεραρχίες. Αυτός που υιοθετεί την άποψη των Αποστόλων, γίνεται Ιουδαίος και πιστεύει στα παραπάνω.
Αυτή η πίστη, σε συνδυασμό με τα δυσεπίλυτα προβλήματα της ανθρωπότητας, δίνει μία λανθασμένη εικόνα του κόσμου. Ο Ιουδαίος πιστεύει ότι τίποτε δε λειτουργεί σωστά, επειδή δεν τηρούνται αυστηρά τα παραπάνω. Απ’ αυτήν τη λανθασμένη εκτίμηση γεννιέται ο δούλος, που νομίζει ότι ξέρει τι κάνει, ενώ στην πραγματικότητα είναι τυφλός. Επιδιώκει την εξουσία, που νομίζει ότι είναι δυνατό να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά υπηρετεί το Μυστικό Σχέδιο, μετατρέποντας τον εαυτό του σε θύμα. Επειδή ο άνθρωπος γεννιέται πάντα με τα ίδια χαρακτηριστικά και πάντα ανεξάρτητα από την ταυτότητα αυτού που ασκεί την εξουσία, η παγίδα της Αποκάλυψης λειτουργεί άψογα, χωρίς ν’ απειλείται. Αυτό κάνει δυνατή την επίτευξη του τελικού στόχου σ’ όλα τα επίπεδα.
Οι άνθρωποι που πήραν πρώτοι την Αποκάλυψη, αγωνίστηκαν για την παγκόσμια εξουσία και τα κατάφεραν. Όλοι οι υπόλοιποι, επειδή είναι όμοιοι δούλοι, βλέπουν την εξουσία και δε φιλοσοφούν γι’ αυτήν, αλλά αγωνίζονται για την ορθότητα της δικής τους φιλοσοφίας ως προς την εξουσία. Δεν κρίνουν τ’ άσχημα αποτελέσματά της, αλλά συγκρίνουν τις εξουσίες μεταξύ τους. Η Αποκάλυψη —από τη στιγμή που ο χριστιανισμός πήρε την κοσμοκρατορία— μπορεί να πάψει να λειτουργεί, όποια ώρα και στιγμή επιλέξει ο Υιός του Θεού. Μπορούσε να εμφανιστεί το 800 μ.Χ., το 1100, το 1700 ή οποτεδήποτε και να δώσει τέλος. Το ότι δεν έδωσε τέλος, επιβεβαιώνει αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Ο Θεός επιδιώκει συγκεκριμένα πράγματα από τη θυσία, και όχι την εξουσία. Επιδιώκει την τεχνολογία και για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να εργαστούν έθνη και να παράγουν. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο η Αποκάλυψη αναφέρεται στην αρχή σε φυλές της Γης, ενώ στο τέλος μιλά για έθνη. Η Αποκάλυψη ελκύει ανθρώπους όλων των φυλών, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι καρπός του κόπου των εθνών της Γης και των βασιλιάδων τους.
Η αρχή και το τέλος της Αποκάλυψης ταυτίζονται, γιατί παράγουν συνεχώς τα ίδια φαινόμενα. Η διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι το τέλος περιγράφει μία τελική, γενική κατάσταση, που υφίσταται από την εποχή που έλαβαν οι χριστιανοί την κοσμοκρατορία. ενώ η αρχή της είναι αρχή για όλους τους ανθρώπους που τη διάβασαν από τον Ιωάννη κι έπειτα. Το τέλος περιγράφει την κατάσταση κατά την οποία η κοσμοκρατορία ανήκει στους χριστιανούς, αλλά η διατήρησή της συντελείται μέσω της παγίδευσης ανθρώπων από το σύνολο των γενιών.
Υπήρξε κάποτε ο Ιωάννης και πήρε την προφητεία, που εμείς θεωρούμε υπεύθυνη για τη δρομολόγηση των όσων περιγράφει. Αυτή η προφητεία γεννά δούλους κι αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν η παγκόσμια επικράτηση του χριστιανισμού. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, υπάρχει ορατή η Αγία Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι από τότε μέχρι σήμερα γεννιούνται μέσα σ’ αυτήν και παγιδεύονται εκ νέου παίρνοντας την ίδια προφητεία. Αυτό στην αρχή περιγράφεται ως δωρεά του αγγέλου προς τον Ιωάννη, ενώ στο τέλος ως μία μόνιμη κατάσταση που αφορά την κοινωνία και γίνεται οργανωμένα.
Η προφητεία γεννά δούλους του Κυρίου κι αφού αυτοί γεννηθούν, δίνουν στους επόμενους την ίδια προφητεία προετοιμάζοντας τη διάδοχη κατάσταση. Η πορεία η εξής: Προφητεία = Απόστολοι = Θέλημα Θεού = 47. Δούλοι του Θεού = Εσταυρωμένος = 59 = Άρχων του κόσμου = Καινή Διαθήκη. Δούλοι του Κυρίου = Μαρτυρία Ιησού = Λίθος μυλικός = Λίμνη του πυρός = Αγία Ιερουσαλήμ = 66, και τέλος Ξύλον ζωής = Προφητεία = 47. Επομένως η Αποκάλυψη κάνει έναν πλήρη κύκλο κι αναπαράγει τα ίδια φαινόμενα. Δόθηκε η προφητεία, γεννήθηκαν οι δούλοι κι αυτοί δόμησαν την Αγία Ιερουσαλήμ. Οι άνθρωποι που γεννιούνται χριστιανοί, βλέπουν πλέον ένα σύστημα που δίνει την προφητεία από την αρχή κι ακολουθούν την αρχική πορεία, γενόμενοι με τη σειρά τους η Αγία Ιερουσαλήμ.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ απειλήσει την Αγία Ιερουσαλήμ, γιατί παίρνοντας την προφητεία που αυτή δίνει, χάνει τον ορίζοντά του και βιώνει συνθήκες όμοιες με τις αρχικές. Αν βλέπει ότι οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι, νομίζει —σαν Ιουδαίος— ότι φταίει η ιδιαιτερότητα της εξουσίας και όχι η ίδια η εξουσία. Παίρνει την προφητεία κι αγωνίζεται, όπως αγωνίστηκαν οι άνθρωποι πριν απ’ αυτόν κι απέτυχαν. Αγωνίζεται, χωρίς να ξέρει ούτε ποια είναι τα δεδομένα ούτε ποιος είναι ο στόχος. Λόγω της ιουδαϊκής φιλοσοφίας, οι άνθρωποι των φυλών δημιουργούν εθνικές φιλοσοφίες και δίνουν ισχύ στα έθνη καταδυναστεύοντας τους ανθρώπους.
Η Αποκάλυψη δόθηκε κάποτε στον ιουδαϊκό κόσμο, που αποτελεί τη βάση του χριστιανισμού. Με τη συσσώρευση όμως —στο μεγαλύτερό της μέρος— λανθασμένης γνώσης, δημιουργούνται περίπλοκες καταστάσεις, φαινομενικά ανίκητες. Ιουδαϊκός κόσμος = Χριστιανισμός = Φύλλα του ξύλου της ζωής = 81. Οι Ιουδαίοι από λανθασμένη εκτίμηση γέννησαν αυτό που βλέπουμε ως χριστιανισμό… ο χριστιανισμός αποτελεί τα φύλλα του ξύλου της ζωής που γεννούν και θεραπεύουν την κοινωνία των εθνών. Από τον άνθρωπο της φυλής πηγαίνουμε μέσω αυτής της δραστηριότητας στον άνθρωπο του έθνους, που δε γνωρίζει ούτε από πού έρχεται ούτε πού πηγαίνει.
Όταν ο Χριστός δίνει στον Ιωάννη γνώση των τίτλων Του, γνωρίζει τι συμβαίνει. Όταν λέει ότι είναι “Άρχων των βασιλέων της γης”, γνωρίζει πώς γεννιούνται αυτοί οι βασιλιάδες των οποίων είναι Άρχων. Οι βασιλείς της γης επόρνευσαν με τη Βαβυλώνα… για να συμβεί βέβαια αυτό, θα πρέπει κατ’ αρχήν αυτή να υπάρχει. Δίνει την προφητεία από την οποία προκύπτουν οι συνθήκες, που γεννούν το σύνολο των δυνάμεων που ελέγχει ο Υιός του Θεού. Δίνει την προφητεία… αυτή είναι η Βαβυλώνα. Προφητεία = Απόστολοι = Βαβυλών η μεγάλη = 47. Δίνει δικαιώματα στους Αποστόλους και τους ωθεί προς το βασανισμό, που είναι η οδός του Κυρίου. Βασανισμός = Οδός Κυρίου = Πόρνη μεγάλη = 53, ενώ, Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Ψευδόχριστοι = Ψευδοπροφήτες. Από τη δωρεά της προφητείας και τα δικαιώματα είναι δυνατό να γεννηθούν οι βασιλείς της Γης των οποίων είναι Άρχων. Βασιλείς της Γης = Νεκροί άνθρωποι = Δωρεά της πόρνης = 82.
Αν δεν υπάρχει η πόρνη, δεν υπάρχουν αυτοί που είναι σημαντικότατοι για τον τελικό στόχο —εφόσον στο τέλος βλέπουμε ότι αυτοί εργάζονται για τη δόξα της Αγίας Ιερουσαλήμ—. Αν δεν υπάρχουν νεκροί, δεν έχει αξία να είναι κάποιος ο πρωτότοκος των νεκρών, όπως αν δεν υπάρχουν βασιλιάδες, να είναι Άρχων των βασιλιάδων. Ο Χριστός είναι Βασιλεύς της προφητείας, εφόσον αυτός την μοιράζει και δίνει μέσω αυτής τα χαρακτηριστικά που Αυτός επιθυμεί και στο χώρο και στους ανθρώπους. Αυτή η προφητεία είναι η Βαβυλώνα η μεγάλη. Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Βασιλεύς της Βαβυλώνος. Άρχων των βασιλέων = Τεθλιμμένη οδός = Τυφλοί άνθρωποι = Μωσαϊκός νόμος = 72 = Ανάστασις νεκρών. Ο Χριστός θυσιάζεται, γίνεται ο πρωτότοκος των νεκρών και όσοι Τον ακολουθούν γίνονται όμοιοι, νεκροί. Ο Ίδιος γίνεται Άρχων αυτών και με την Ανάστασή Του τούς εντάσσει στην κοινωνία σαν τυφλούς, που λειτουργούν με τον τρόπο που περιγράφει στο Λόγο Του για τους τυφλούς οδηγούς. Ο Χριστός είναι “ο μάρτυς ο πιστός” που δίνει την προφητεία και γεννά τους μακάριους των οποίων είναι Βασιλεύς. Ο μάρτυς ο πιστός = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = Κύριος Ιησούς = Άγγελος της αβύσσου, όταν Άβυσσος = Μακάριοι = Ευνούχοι = 38 = Συντέλεια.
Ο αναγνώστης βλέπει ότι, για να εξελιχθεί το Σχέδιο, απαιτείται να δημιουργηθούν οι συνθήκες που πάντα ήταν υπαρκτές, αλλά όχι ορατές στις πραγματικές τους διαστάσεις. Πάντα ο Υιός του Θεού ήταν ο Άρχων των βασιλέων, αλλά έπρεπε να γεννηθούν στη Γη ορατοί βασιλιάδες των οποίων Αυτός είναι Άρχων. Όποιος μπαίνει στη λογική της Αποκάλυψης όλα αυτά τ’ αντιλαμβάνεται. Όμως το ζητούμενο είναι η παγκοσμιότητα και όχι η γνώση αυτών, που είναι εκλεκτοί. Εξαιτίας της Αποκάλυψης όλοι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, είτε πρόκειται για ελάχιστα άτομα είτε για εκατομμύρια. Είναι ανάγκη οι καρποί, που δικαιούται ν’ απολαύσει ο άνθρωπος, να είναι τεράστιοι και προϊόν θυσίας μεγάλου αριθμού ατόμων και όχι ελαχίστων. Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και είναι ο Ίδιος μ’ αυτόν που περιγράφει ο επίλογος της Αποκάλυψης.
Αν προσέξει ο αναγνώστης θα δει στο τέλος μία λεπτομέρεια. Ο Ιησούς λέει: (Αποκ. Ιωάν. 22.14) “Μακάριοι οι ποιούντες τας εντολάς αυτού, ίνα έσται η εξουσία αυτών επί το ξύλον της ζωής, και τοις πυλώσιν εισελθώσιν εις την πόλιν.” (Μακάριοι εκείνοι πού εκτελούν τάς εντολάς του, διά νά έχουν δικαίωμα εις τό δένδρον τής ζωής καί διά νά μπούν εις τήν πόλιν από τάς πύλας.). Ο Χριστός δε λέει ποτέ ψέματα, ούτε υπόσχεται πράγματα που αδυνατεί να δώσει. Αν ο αναγνώστης διαβάσει την Αποκάλυψη, θα διαπιστώσει ότι η ιδανική ανταμοιβή είναι η Αιώνιος Ζωή και σ’ ό,τι αφορά την κρίση των νεκρών, η εγγραφή τους στο βιβλίο της ζωής. Στους μακάριους δεν υπόσχεται ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτός που τηρεί τις εντολές Του, παίρνει εξουσία πάνω στο ξύλο της ζωής, που είναι η προφητεία, κι εξασφαλίζει την είσοδό του στην πόλη από τις πύλες. Αγία Ιερουσαλήμ = Λίμνη του πυρός = Βιβλίον του θανάτου = 66. Ποτέ και κανένας δεν μπορεί να ελπίζει σε Θέωση και άρα στην Αιώνιο Ζωή όταν παίρνει εξουσία. Η εξουσία είναι αυτή που σκανδαλίζει τα παιδιά και γίνεται Λίθος μυλικός = 66, στο λαιμό αυτού που την ασκεί, και ο ίδιος γίνεται λίθος μυλικός για τους υπόλοιπους που ελκύει. Όλοι αυτοί συνδέουν τις ζωές τους με το ξύλο της ζωής, που είναι η προφητεία, και δε βλέπουν ποτέ αυτό που υπάρχει εμπρός τους και είναι το Δένδρον της ζωής = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Αθάνατοι άνθρωποι = Κρίμα της πόρνης.
Με βάση τα παραπάνω είναι δυνατό να χωρίσουμε την Αποκάλυψη στα φυσικά της μέρη τα οποία είναι: ο πρόλογος, το κυρίως θέμα κι ο επίλογος. Τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της Αποκάλυψης βασίζονται στο γεγονός ότι ο πρόλογος γεννιέται από τον επίλογο. Ο Ιωάννης μπαίνει στον κόσμο της Αποκάλυψης, βλέπει τα όσα πρόκειται να συμβούν και παίρνει την προειδοποίηση του Κυρίου Ιησού στον επίλογο. Απ’ αυτήν την προειδοποίηση και το φόβο που προκαλείται, γράφει ο Ιωάννης τον πρόλογο της Αποκάλυψης, που είναι επικίνδυνος. Ο Ιωάννης τρόμαξε από την Αποκάλυψη, που συνοδεύεται στο τέλος από απειλές, και γράφει τον πρόλογο με τέτοιον τρόπο, ώστε ο φόβος να μεταφέρεται.
Αν η Αποκάλυψη ξεκινούσε από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 1.9), που είναι η φυσική της αρχή, δε θα λειτουργούσε με το γνωστό τρόπο. Ο αναγνώστης θα μοιραζόταν την εμπειρία του Ιωάννη και ο επίλογος απλά θα τρόμαζε όποιον επιχειρούσε ν’ αλλάξει οτιδήποτε αφορά την ακρίβεια της προφητείας, δηλαδή της περιγραφής των όσων βίωσε ο Ιωάννης. Στον επίλογο ο Κύριος Ιησούς διαβεβαιώνει τους πάντες ότι θα τιμωρηθούν με πληγές, όχι επειδή δεν υπακούουν στις εντολές Του, πράγμα που αφορά τους μακάριους, αλλά αν προσπαθήσουν να προσθέσουν ή ν’ αφαιρέσουν κάτι από την προφητεία. Ο Ιωάννης με τη γνώση αυτής της τρομερής απειλής, που είναι στις δυνατότητες του Κυρίου, μεταφέρει εντελώς λανθασμένα το πνεύμα της στον πρόλογο. Η απειλή κι ο φόβος που αυτή προκαλεί, όταν μεταφέρεται εντελώς εσφαλμένα στον πρόλογο, δίνει την εντύπωση ότι απειλεί όσους δεν προσπαθούν να γίνουν μακάριοι.
Επειδή ο αναγνώστης γεύεται στον πρόλογο το φόβο, αρχίζει να λειτουργεί περίεργα και παρεξηγεί. Αυτό σημαίνει ότι, αν ο αναγνώστης αρχίσει την ανάγνωση της Αποκάλυψης από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 1.9), θα μοιραστεί ένα όραμα με τον Ιωάννη και δε θα παρεξηγήσει, ό,τι είναι δυνατό να παρεξηγηθεί. Αν ο αναγνώστης δε γνώριζε τον πρόλογο —που δημιουργεί φόβο— διαβάζοντας τις επιστολές που απευθύνονται προς τους αγγέλους των εκκλησιών, δε θα καταλάβαινε τι συμβαίνει και δε θα φοβόταν τους σκληρούς λόγους, εφόσον δεν τον αφορούν. Ο Χριστός στις επιστολές μιλά πολύ σκληρά και οι απειλές είναι άμεσες. Απευθύνεται όμως σε αγγέλους εκκλησιών κι αυτό σημαίνει ότι ο απλός άνθρωπος θα διαπίστωνε ότι αυτές οι απειλές δεν τον αφορούν. Ποιος είναι άγγελος της εκκλησίας; Επειδή δεν το αντιλαμβάνεται, θα το θεωρούσε πρόβλημα, που δεν τον αφορά.
Ο Ιωάννης στον επίλογο άκουσε απειλές που απευθύνονται προς το σύνολο των ανθρώπων και πέρασε το φόβο στον πρόλογο. Ενώ οι απειλές αφορούσαν επέμβαση στην προφητεία, με την προετοιμασία του αναγνώστη, ο φόβος περιορίζει την κρίση του. Επειδή ξεκινά με φόβο την ανάγνωση, αντί να διαχωρίζει τον εαυτό του από τους αγγέλους των εκκλησιών —καθώς διαβάζει τις επιστολές— ταυτίζεται μ’ αυτούς. Αντί να σκεφτεί ότι δεν τον αφορούν, σκέφτεται λανθασμένα ότι, εφόσον ο Χριστός είναι τόσο σκληρός σε θέματα πίστης με τους αγγέλους, με τον ίδιο θα είναι ακόμα σκληρότερος. Ενώ ο Χριστός απειλεί για κάτι που είναι φυσικό, εφόσον η αλήθεια δεν πρέπει ν’ αλλοιώνεται, μέσω του φόβου συνδέεται η απειλή και με θέματα πίστης, υπακοής και άλλα, που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Οι δούλοι χειρίζονται αυτό το λεπτό σημείο με τον καλύτερο τρόπο και σκορπούν το φόβο μέσα στην κοινωνία. Δεν απειλούν τους ανθρώπους με στόχο να εξασφαλίσουν την ακεραιότητα της προφητείας, αλλά τους απειλούν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο ο Χριστός απειλεί τους αγγέλους. Χρησιμοποιούν αληθινούς Λόγους του Χριστού, για να υπηρετήσουν την αθλιότητά τους. Όταν ένας ιερέας πει σ’ έναν άνθρωπο ότι είναι δυνατό, λόγω της απιστίας του, να μετακινηθεί η λυχνία του από τον τόπο της, το βέβαιο είναι ότι θα τον πανικοβάλλει. Όταν αυτή η απειλή υπάρχει σ’ ένα κείμενο της αξίας της Αποκάλυψης, αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο επικίνδυνη είναι.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την πλάνη που υπάρχει, θα πρέπει να γνωρίζει το Λόγο του Χριστού και την Αποκάλυψη. Οι αγαπημένοι του Θεού είναι οι παρθένοι, αυτοί που ακολουθούν το Αρνίον. Ο άνθρωπος είναι αγαπητός στο Θεό κι ανήκει στο λαό Του όταν είναι παρθένος και άμωμος. Ενδεικτικά μόνον, αφού θ’ αναφερθούμε σ’ άλλο σημείο σ’ αυτούς, θα δούμε μέσω των αριθμών τι σημαίνει αυτό. Παρθένος = 48 = Νεανίσκος = Λαός του Θεού = Εκλεκτός λαός. Όλοι αυτοί είναι Άμωμοι = 28 = Θεοί = Άγιοι. Οι μακάριοι σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται μ’ αυτούς. Οι μακάριοι είναι αυτοί που εκτελούν τις εντολές τού πρωτότοκου των νεκρών κι εξαιτίας αυτής της υπακοής παίρνουν εξουσίες σ’ ό,τι αφορά το ξύλο της ζωής… ταυτόχρονα παίρνουν το δικαίωμα να μπαίνουν στην πόλη.
Ο Χριστός αναφέρεται στο Λόγο Του στη Βασιλεία των Ουρανών και λέει ότι είναι δυνατό να γίνει κάποιος ευνούχος για να τη γνωρίσει. Ο ευνούχος δεν είναι ολοκληρωμένος και τέλειος άνθρωπος, συνεπώς δεν είναι δυνατό να γνωρίσει τη Θέωση. Επειδή ο Χριστός γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο και την αξία τού Λόγου Του, περιγράφει μία κατάσταση που είναι γνωστή σε όλους. Ο Λόγος Του είναι δυνατό να δώσει την Αιώνιο Ζωή, αλλά, λόγω των δικαιωμάτων, δημιουργεί δούλους. Οι δούλοι δομούν το θρόνο του Αρνίου. Αυτόν το θρόνο θα μοιραστούν οι άνθρωποι κατά τη Θέωση και είναι η ίδια η Βασιλεία των Ουρανών. Θρόνος του Αρνίου = Βασιλεία των Ουρανών = 80.
Αυτός ο θρόνος υπάρχει μέσα στην Αγία Ιερουσαλήμ: (Αποκ. Ιωάν. 22.1-22.4), αλλά, από τη στιγμή που το Αρνίον είναι απών, βρίσκεται στα χέρια των δούλων. Ο Λόγος, σε συνδυασμό με την ιουδαϊκή φιλοσοφία των δικαιωμάτων και την Αποκάλυψη, γεννά δούλους, που στην προκειμένη περίπτωση, επειδή οι εντολές δίνονται από συγκεκριμένο Κύριο, είναι οι μακάριοι. Όποιος τηρεί τις εντολές του Κυρίου που δίνει την Αποκάλυψη είναι Μακάριος = Ευνούχος = 38. Διατηρεί την επαφή με τη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά δεν ανήκει σ’ αυτήν. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μία κατάσταση την οποία ο μακάριος απλά προστατεύει.
Θα ξεκινήσουμε το συλλογισμό μας από το τέλος, γιατί εκεί υπάρχει ο αυθεντικός Λόγος Αυτού που γνωρίζει τι συμβαίνει. Ο Ιωάννης δεν γνωρίζει και παραποιεί. Στον πρόλογο γενικεύει την έννοια “μακάριος”, ώστε να εγκλωβίσει το σύνολο των ανθρώπων, και φυσικό είναι μεταξύ αυτών να προκύψουν, εξαιτίας της εξουσίας πάνω στην προφητεία, αληθινοί μακάριοι. Λέει λοιπόν(Αποκ. Ιωάν. 1.3) “μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα. ο γαρ καιρός εγγύς.” (Μακάριος είναι εκείνος πού διαβάζει και εκείνοι που ακούουν τούς λόγους τής προφητείας και τηρούν όσα είναι γραμμένα εις αυτήν, διότι ο καιρός πλησιάζει.). Όλοι όσοι έχουν διαβάσει την Αποκάλυψη είναι μακάριοι; Τι σχέση έχει αυτό με τα όσα λέει ο Κύριος Ιησούς; Αν όλοι είναι μακάριοι, λέει ψέματα ο Χριστός, όταν αναφέρεται στην εξουσία πάνω στο ξύλο της ζωής; Ακόμα κι ένας άθεος είναι δυνατό να διαβάσει την Αποκάλυψη. Είναι γι’ αυτόν το λόγο μακάριος; Ένας ιερέας είναι μακάριος, γιατί είναι δούλος και γιατί έχει την εξουσία πάνω στην προφητεία. Μακάριος = 38 = Ιερεύς. Ο απλός άνθρωπος όμως;
Ο Χριστός ως Κύριος έχει κάθε δικαίωμα ν’ απειλεί τους δούλους. Αυτός τους δίνει εξουσία, Αυτός τους ελέγχει. Αν δε θέλει κάποιος να ελέγχεται, ας μην παίρνει εξουσία. Απ’ αυτό το φυσικό προκύπτει ο φόβος. Φοβάται ο μακάριος κι ο Ιωάννης δίνει χαρακτηριστικά μακάριου στον αναγνώστη. Ο απλός άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται τον Κύριο, γιατί απλούστατα ο ίδιος είναι κύριος της ζωής του κι αδερφός του Κυρίου. Αντίθετα, πρέπει να φοβάται αυτός, που εκτελεί εντολές που είναι δυνατό να παρερμηνεύσει και μέσω της εξουσίας να βλάψει τον άνθρωπο που είναι υιός του Θεού. Ο Υιός απειλεί πάντα την εξουσία και τους ανθρώπους που την ασκούν.
Απ’ αυτό το σημείο ξεκινά και η ταύτιση του αναγνώστη με τους αγγέλους των εκκλησιών. Οι άγγελοι αυτοί, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι αντιληπτοί, έχουν εξουσίες κι επομένως υποχρεώσεις. Απειλούνται οι άγγελοι κι απειλούνται όλοι αυτοί που έχουν εξουσίες στα χέρια τους. Το γενικό άσχημο αποτέλεσμα που προκαλεί η Αποκάλυψη, είναι γέννημα της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία σχετικοί κι άσχετοι, σημαντικοί ή ασήμαντοι έχουν εξουσίες. Μακάριος αισθάνεται ο Πάπας και μακάριος αισθάνεται ο πατέρας που φέρνει στον κόσμο τα παιδιά του. Το βρωμερό σύστημα παίρνει εξουσίες και τις σκορπά με τέτοιον τρόπο, ώστε όλοι να αισθάνονται εξίσου υποχρεωμένοι. Υποχρεωμένος να τηρεί τις εντολές είναι ο Πάπας, που επηρεάζει τη ζωή εκατομμυρίων και κατοικεί σε παλάτια, ενώ το ίδιο αισθάνεται ο πάμφτωχος κι αγράμματος πατέρας. Με τη γενίκευση του Ιωάννη εκμεταλλεύεται το σύστημα τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας στο έπακρο. Από τη στιγμή που το σύστημα επιδιώκει διαρκώς να δημιουργεί εξουσία και να την ενθαρρύνει, όποιος παίρνει γνώση αισθάνεται ευθύνη. Εξουσία μέσα στην κοινωνία, εξουσία μέσα στην οικογένεια. Υπεύθυνος ο Πατριάρχης για τους χριστιανούς, υπεύθυνος ο πατέρας για τα παιδιά και ο αδερφός για τον αδερφό. Κανένας δε γνωρίζει ούτε πού πηγαίνει ούτε από πού έρχεται και όλοι αισθάνονται υπεύθυνοι για όλους. Σ’ αυτό το σημείο επεμβαίνει η εκκλησία και ισχυροποιεί τη θέση της. Ο Πάπας ελέγχει τους ιερείς, οι ιερείς τους ανθρώπους και οι άνθρωποι ανθρώπους. Αυτά τα γνωρίζει ο Χριστός και λέει ότι, λόγω της παρουσίας Του, εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι δικοί του. (Ματθ. 10.36). Γι’ αυτόν το λόγο, και όχι εξαιτίας εγωισμού, προτρέπει τους ανθρώπους να Τον αγαπούν περισσότερο από τους δικούς τους. Όταν αγαπά κάποιος το Χριστό πιο πολύ από τον πατέρα ή τη μητέρα του, δε δέχεται την εξουσία τους και δε γίνεται όμοιος μ’ αυτούς που ζουν στον κάτω κόσμο. (Ματθ. 10.37). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η εξουσία υπάρχει σε όλα τα επίπεδα και η Αποκάλυψη πανικοβάλλει τους ανθρώπους που φέρουν εξουσία.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε, εφόσον αντιληφθήκαμε τα σχετικά με τους μακάριους, είναι να χωρίσουμε την Αποκάλυψη στα μέρη που ακολουθούν τα νέα δεδομένα, τα οποία είναι δημιουργήματα της εσφαλμένης εκτίμησης του Ιωάννη, αλλά είναι αυτά που εξασφαλίζουν την λειτουργικότητα της αποκάλυψης. Τα δεδομένα είναι τα εξής: ο Κύριος δίνει μία προφητεία κι ανεξάρτητα απ’ αυτή δίνει εξουσία στους μακάριους, ένας από τους οποίους είναι και ο Ιωάννης. Οι πραγματικοί μακάριοι ελέγχονται από τον Κύριο και είναι δούλοι Του. Δούλοι του Κυρίου είναι επίσης και οι άγγελοι των εκκλησιών, των οποίων εμείς πρέπει να διαπιστώσουμε την ταυτότητα. Αυτό που συνεπάγεται μετά απ’ όλα αυτά είναι ότι η Αποκάλυψη χωρίζεται σε δύο μεγάλα μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό που περιλαμβάνει τις επιστολές κι αφορά τους μακάριους, ενώ το δεύτερο είναι η προφητεία.
Η ιδιαιτερότητα της Αποκάλυψης σ’ αυτό το σημείο είναι ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά αυτόνομα μέρη, που δε συνδέονται μεταξύ τους, αλλά έχουν κοινό τέλος. Αυτή η ιδιαιτερότητα είναι γέννημα της ιδιότητας του Ιωάννη. Ο Ιωάννης είναι μακάριος πριν ακόμα δεχτεί την Αποκάλυψη κι επειδή αυτός τη γράφει, αυτός είναι που δημιουργεί το κείμενο στη μορφή, που στη συνέχεια δεν πρέπει ν’ αλλοιωθεί. Οι επιστολές, δηλαδή, τον αφορούν και τον τρομάζουν λόγω ιδιότητας, πριν δει το μέλλον και πριν απειληθεί από τον Κύριο ως μακάριος.
Η αυθεντική προφητεία ξεκινά από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1) και τελειώνει μαζί με την Αποκάλυψη, εφόσον η απειλή, εναντίον όλων όσων προσπαθήσουν ν’ αλλοιώσουν το περιεχόμενό της, υφίσταται. Η εισαγωγή και οι επιστολές προς τους αγγέλους, που αποτελούν το άλλο μέρος της Αποκάλυψης, καταλήγουν επίσης στο ίδιο σημείο, εφόσον στην αρχή ο Χριστός απευθύνεται στους δούλους και το ίδιο κάνει και στο τέλος. Η θεία ευφυΐα κατόρθωσε το εξής: προσφέρει μία προφητεία και στον επίλογο απειλεί όποιον θέλει να την παραποιήσει… ο επίλογος γεννά τον πρόλογο και χωρίζει το έργο σε τρία μέρη… μέσω αυτού του κύκλου χωρίζεται πλέον αυτή σε δύο μέρη… αυτά είναι και τα υπεύθυνα για τη λειτουργία της με τον τρόπο που γνωρίζουμε.
Υπάρχει μία τέλεια προφητεία, που δεν αγγίζεται, κι ένα έργο που τρομάζει τους ανθρώπους και τους κάνει δούλους, διατηρώντας τους σ’ αυτήν την κατάσταση για όσο διάστημα αυτό είναι επιθυμητό. Η αξία της προφητείας δίνει ισχύ στον Κύριο και μ’ αυτήν την ισχύ εξουσιάζονται οι δούλοι. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό τα πάντα λειτουργούν τέλεια. Από τη στιγμή που θ’ αναγνωριστεί η αξία της προφητείας, η Αποκάλυψη λειτουργεί ανεξάρτητα από την προφητεία. Θα μπορούσε κάποιος ν’ αλλάξει σε ανύποπτο χρόνο τα πάντα από το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1) μέχρι το στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 22.5), που είναι καθαρή προφητεία. Αυτό που χρειάζεται στην εξουσία είναι ο πρόλογος με τις επιστολές και ο επίλογος.
Η προφητεία θα μπορούσε ν’ αντικατασταθεί μ’ οτιδήποτε. Η θεία ευφυΐα γνώριζε τι συμβαίνει, έδωσε την τέλεια προφητεία, ώστε να είναι δυνατό να λειτουργήσει το σύνολο, και απείλησε τους πάντες με πληγές σε περίπτωση που επιχειρούσε κάποιος ν’ αντικαταστήσει αυτό, που είναι δυνατό ν’ αντικατασταθεί. Απείλησε το σύστημα, γιατί η ακρίβεια της προφητείας τού έδωσε ισχύ όταν έπρεπε, αλλά οποιαδήποτε αλλοίωσή της θα έθετε σε κίνδυνο το Μυστικό Σχέδιο. Το κείμενο είναι κλειδωμένο και ξεκλειδώνεται, μόνον αν δεν αλλοιωθεί. Αν αλλοίωνε κάποιος τις Γραφές και “το θηρίον το κόκκινον” το ανέφερε ως πράσινο —για λόγους διάφορους— όταν θα χρειαζόταν να καταλυθεί το σύστημα, κανένας δε θα μπορούσε ν’ αποδείξει τίποτε.
Για ν’ αντιληφθούμε στο σύνολό του το πρώτο μέρος που αφορά την εξουσία, θα πρέπει κατ’ αρχήν να εντοπίσουμε τα δεδομένα. Ο Ιωάννης ήταν ένας από τους Αποστόλους και δεδομένα μακάριος. Ο μακάριος συνδέεται πάντα με προφητεία κι έχει εξουσία πάνω σ’ αυτήν. Η εξουσία που έχει, προέρχεται απ’ Αυτόν που δίνει την προφητεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να την αλλοιώσει, γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο θίγεται ο Κύριος. Αλλοιωμένη προφητεία είναι ψευδής προφητεία και η ιδιότητα αυτή μεταφέρεται στο πρόσωπο του Κυρίου. Η εξουσία που έχει ο μακάριος πάνω στην προφητεία είναι, είτε να τη σφραγίσει είτε να την αποκαλύψει. Ο Κύριος δίνει την προφητεία και ταυτόχρονα εντολές στο δούλο για τον τρόπο χειρισμού της. Μπορούσε ο Κύριος να πει στον Ιωάννη να σφραγίσει την προφητεία και να κρατήσει τη γνώση της ως προσωπική δωρεά. Αυτό όμως σ’ αυτήν την περίπτωση δε συνέβη… ο Ιωάννης πήρε εντολή να μη σφραγίσει την προφητεία. Ο Ιωάννης ήταν μακάριος, πριν δεχτεί την Αποκάλυψη, γιατί ο Κύριος εν ζωή προφήτευσε. Ο Χριστός προφητεύοντας εν ζωή μετέτρεψε τους Αποστόλους σε μακάριους, δηλαδή σε δούλους. Αυτό ήταν απαραίτητο, γιατί ο Ιωάννης έπρεπε να φέρει εξουσία, ώστε να ταυτιστεί με τους αγγέλους και να παράγει τον απαραίτητο πρόλογο.
Ο Χριστός μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνει και δίνει την Αποκάλυψη σε μακάριους, δίνοντας μέσω της αξίας της Αποκάλυψης πανίσχυρα χαρακτηριστικά σ’ αυτήν την ιδιότητα. Οι προφητείες του ζωντανού Χριστού δίνουν χαρακτηριστικά μακάριου, αλλά αυτά είναι ιδιαίτερα ασθενή. Αν η γνώση των Αποστόλων ήταν μόνον ο Λόγος Του, η εξουσία τους θα ήταν ασθενής γιατί θα βασιζόταν σε προφητείες τύπου: “Βασίλισσα του νότου”. Ο Χριστός δημιούργησε δώδεκα “ψευδομακάριους” εν ζωή και μ’ αυτό το σύνολο δημιούργησε μία βάση. Απ’ αυτό το σύνολο ξεχωρίζει έναν και του δίνει την τρομερότερη των προφητειών δημιουργώντας έτσι τον πρώτο πραγματικό μακάριο.
Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι στο τέλος της Αποκάλυψης απειλούνται με πληγές όλοι οι πραγματικοί μακάριοι, που έχουν γνώση κι εξουσία πάνω στη συγκεκριμένη προφητεία. Όμως μαζί μ’ αυτούς απειλούνται και κάποιοι άλλοι, που προφανώς έχουν γνώση, εφόσον η απειλή είναι αποτέλεσμα των υποχρεώσεων που δημιουργεί η προφητεία. Ποιοι είναι αυτοί πέραν του Ιωάννη; Οι μόνοι που γνωρίζουν την προφητεία, είναι ο Κύριος και ο Ιωάννης. Εκείνη τη στιγμή στο σύνολο του κόσμου υπάρχουν μόνο δύο οντότητες που γνωρίζουν την προφητεία. Ένας Κύριος κι ένας δούλος. Φυσικό είναι ν’ απειλείται ο δούλος με πληγές αν αλλοιώσει την προφητεία. Οι άγγελοι όμως των εκκλησιών ποιοι είναι; Μπορούμε ν’ απειλήσουμε κάποιον γι’ απιστία, όταν δε γνωρίζει την επιθυμία μας; Αυτό είναι αδύνατον… άρα, εφόσον οι άγγελοι απειλούνται, φυσικό είναι να γνωρίζουν.
Ποιοι είναι όμως αυτοί, αφού εκείνη τη στιγμή υπάρχουν μόνο δύο οντότητες, που γνωρίζουν τι συμβαίνει; Ο Κύριος με τη γνώση Του δημιουργεί δούλους και με τη γνώση Του τους τιμωρεί. Ο Κύριος εκείνη τη στιγμή έχει γνώση, αλλά πέραν του Ιωάννη δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να έχει χαρακτηριστικά δούλου. Ποιον μπορεί ν’ απειλήσει ο Κύριος; Αυτός που μπορεί να απειληθεί είναι ο Ίδιος του ο Εαυτός. Αυτό γίνεται γιατί εξαιτίας των απειλών προκύπτουν ορισμένα φαινόμενα ελεγχόμενα από τον Κύριο. Με τη γνώση Του μπορεί ν’ απειληθεί μόνον το Μυστικό Σχέδιο που Αυτός ο Ίδιος αναπτύσσει. Μπορεί ν’ αποκαλύψει τα πάντα στον Ιωάννη και να πάψει να εξελίσσεται το Σχέδιο. Αν συμβεί αυτό, πέραν του Σχεδίου κινδυνεύουν και τα πρόσωπα που Αυτός ενσάρκωσε, δίνοντάς τους τα χαρακτηριστικά που υπηρετούν το Σχέδιο. Με τη γνώση Του είναι δυνατό ν’ απειλήσει το Σχέδιο, αλλά αχρηστεύει και τη Θυσία του Υιού του Ανθρώπου.
Ο Χριστός λειτούργησε με πολλούς τρόπους εν ζωή… ένας ρόλος Του ήταν αυτός του Υιού του Ανθρώπου. Αυτός θυσιάστηκε για τη Σωτηρία του κόσμου κι εφόσον υπάρχει Μυστικό Σχέδιο, που στηρίζεται σ’ αυτήν τη Θυσία, η γνώση του Κυρίου απειλεί το έργο Αυτού που την πραγματοποίησε κι επομένως τον Ίδιο. Ο Υιός του Ανθρώπου γνώριζε τι έπρεπε να κάνει κι εκτελούσε ως δούλος τις επιθυμίες Αυτού που Τον έστειλε. Εφόσον γνωρίζει, είναι δυνατό ν’ απειληθεί, όταν δε λειτουργεί όπως πρέπει. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Κύριος απευθύνεται στον Εαυτό Του και στις ιδιότητές Του. Γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο κι αυτό Του επιτρέπει να γνωρίζει τους χαρακτήρες που ο Ίδιος δημιούργησε, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει και πότε αυτοί κινδυνεύουν. Έχει τη δυνατότητα να καταργεί όποιον χαρακτήρα δε λειτουργεί κατά τον επιθυμητό τρόπο. Κανένας δε γνώριζε με ακρίβεια ποιος ήταν εκείνος ο άνθρωπος που ονομαζόταν Ιησούς. Ποιος ήταν; Ο Ιησούς Χριστός; Ο Υιός του Θεού του Υψίστου; Ένας ειρηνοποιός; Γιατί αυτοαποκαλούνταν Υιός του Ανθρώπου; Όλα αυτά, όπως θα διαπιστώσουμε, ισχύουν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά.
Ο Υιός του Ανθρώπου θυσιάστηκε, όπως ήταν γραφτό, ο Ιησούς Χριστός παραμένει αιώνιος, ενώ δεν παύει να είναι ειρηνοποιός. Για να προκύψουν όλα αυτά απαιτείται ειδική γνώση, ώστε, μέσα από την πορεία ενός ανθρώπου, πολλές και διαφορετικές ενέργειες να δημιουργούν πολλούς και διαφορετικούς τύπους έργων. Αυτήν την ειδική γνώση την έχει ο Κύριος και γι’ αυτό απειλεί. Είναι τόσο υψηλή η ευφυΐα που δίνει τις επιστολές, ώστε, ενώ απευθύνεται σε πνεύματα, να μιλά με τρόπο που τρομάζει ο άνθρωπος. Απειλεί μία γυναίκα με αρρώστια εξαιτίας της πορνείας της κι ενώ δεν γίνεται αντιληπτός ο Λόγος Του, είναι κατανοητός για τον κάθε άνθρωπο. Ο πρωτότοκος των νεκρών απειλεί τους αγγέλους των εκκλησιών της Ασίας… κανένας όμως δεν είναι δυνατό ν’ αντιληφθεί τι συμβαίνει. Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Άγγελοι της εκκλησίας = Εκκλησίαι της Ασίας. Ο πρωτότοκος των νεκρών είναι και ο ίδιος άγγελος της εκκλησίας, που εκείνη την ώρα έχει συγκεκριμένο όνομα, αφού εκτελεί συγκεκριμένη αποστολή.
Για να βρούμε το όνομά του θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τα πραγματικά δεδομένα. Υπάρχει ένας Κύριος κι ένας μακάριος. Στο τέλος της Αποκάλυψης ο Κύριος αποκαλύπτει την ταυτότητά Του, αφού λέει ότι(Αποκ. Ιωάν. 22.16) “Εγώ Ιησούς έπεμψα τον άγγελον μου μαρτυρήσαι υμίν ταύτα επί ταις εκκλησίαις.” (Εγώ ο Ιησούς έστειλα τόν άγγελόν μου σ’ εσάς μέ τήν μαρτυρίαν αυτήν διά τάς εκκλησίας.). Επομένως ο Κύριος είναι ο Ιησούς και γι’ αυτόν το λόγο παρακάτω λέει: “ναι έρχομαι ταχύ. αμήν, ναι έρχου, Κύριε Ιησού.” (“Ναί, έρχομαι γρήγορα”. Αμήν, ναί έρχου, Κύριε Ιησού.). Κύριος Ιησούς = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Άγγελος των Σάρδεων. Από το τέλος της Αποκάλυψης είναι δυνατό ν’ αντιληφθούμε, γιατί ο Ιωάννης περιγράφει Αυτόν, που βλέπει ανάμεσα στις λυχνίες όμοιο με Υιό του Ανθρώπου. Απ’ αυτήν την ταύτιση περιγράφεται στον πρόλογο ο πρωτότοκος των νεκρών ως “Ο μάρτυς ο πιστός” = 77.
Με τη δωρεά των επιστολών καταφέρνει ο Κύριος να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες, εκμεταλλευόμενος απόλυτα κατ’ αρχήν τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά του Ιωάννη κι έπειτα όλων των χριστιανών. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι το ιουδαϊκό σύστημα, που γεννά το χριστιανικό, απαιτεί για τη δόμησή του, όπως απαιτεί και για την επιβίωσή του, κάποιους εχθρούς. Πρέπει να υπάρχουν εχθροί εξαιτίας των οποίων να δικαιολογείται η εξουσία. Από το Λόγο του Χριστού δεν μπορεί να προκύψει τέτοια συνθήκη, γιατί σ’ αυτόν το Λόγο η αμαρτία είναι εχθρός του ανθρώπου και η υπόθεση της Θέωσης είναι προσωπική υπόθεση. Ο δούλος δεν μπορεί να κρίνει κάποιον, γιατί μέσα στο Λόγο υπάρχει η γνώση για την κριτική. Αυτά όλα όμως είναι δυνατό να παρακαμφθούν, όταν υπάρχει εχθρός. Ο δούλος κρίνει γιατί η μεγαλύτερη προτεραιότητα βρίσκεται δήθεν στην άμυνα απέναντι σε εχθρούς που ξεφεύγουν από το ατομικό επίπεδο. Δέχεται ο πιστός την κριτική, γιατί φοβάται πως αν δεν ευθυγραμμιστεί με τους δούλους, κινδυνεύει να χάσει τα πάντα.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητα, γιατί ο Κύριος αναφέρεται στο λεπτό σημείο της πορνείας και δείχνει απίστευτη σκληρότητα. Αν το κείμενο δεν δοθεί σε Ιουδαίους, θα γίνει βέβαια κατανοητό το μίσος του Κυρίου απέναντι στην πορνεία, αλλά αυτό που θα συμβεί, θα είναι η μελέτη της έννοιας της “πορνείας” με βάση το Λόγο του Χριστού. Η Αποκάλυψη δόθηκε σε Ιουδαίους, γιατί οι Ιουδαίοι έχουν την ιδανική για το Σχέδιο άποψη για την πορνεία. Ο Ιουδαίος νομίζει ότι γνωρίζει για την πορνεία και δε ζητά γνώση γι’ αυτήν, αλλά ζητά γνώση για την τιμωρία που αντιστοιχεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Αντίθετα ο Έλληνας έχει γενικότερη άποψη και ξεκινά τον προβληματισμό του από διαφορετικό σημείο. Ο Ιωάννης παίρνει γνώση μόνο για το μίσος του Κυρίου σ’ ό,τι αφορά την πορνεία και δε ζητά διευκρινίσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις απαιτήσεις του Κυρίου που αφορούν θέματα πίστης, υπακοής ή άλλα.
Ο Κύριος μέσω των επιστολών και των συνθηκών που υπήρχαν όταν αυτές δόθηκαν, δημιουργεί μία κατάσταση που οδηγεί στην κοσμοκρατορία. Υπάρχει ένας Κύριος κι ένας δούλος. Ο Κύριος δημιουργεί τους αγγέλους των εκκλησιών κι Αυτός τους ελέγχει. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι, που παίρνουν τη γνώση της Αποκάλυψης, δεν μπορούν να μπουν ανάμεσα στον Κύριο και το δούλο. Υπάρχουν εχθροί που γνωρίζει ο Κύριος κι αυτήν τη γνώση τη δίνει στο δούλο. Ο δούλος, όπως είναι φυσικό, δεν ελέγχει τον Κύριο κι επομένως οι άνθρωποι που γεννιούνται κατά τη διάρκεια των αιώνων γνωρίζουν τον Κύριο, αλλά η επαφή τους μ’ Αυτόν γίνεται μέσω των δούλων που έχουν δική τους άποψη για τους εχθρούς. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα αιώνια χαρακτηριστικά του Κυρίου μεταφέρονται στους εχθρούς κι εξαιτίας αυτών ισχυροποιούνται οι δούλοι στους αιώνες. Επειδή ο Κύριος παρεμβάλλει μεταξύ Αυτού και των ανθρώπων δούλους, καταφέρνει να ελέγχει την κατάσταση. Αυτός ο έλεγχος είναι δυνατός, γιατί ο δούλος είναι γέννημα συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Ο Ιωάννης έχει άποψη ιουδαϊκή. Δεν επηρεάστηκε από το Λόγο του Χριστού, εφόσον δεν αντιλήφθηκε τι έλεγε ο Κύριος. Παίρνει γνώση, που δεν επηρεάζει τη φιλοσοφία του κι αυτό που στο τέλος μένει, είναι ένας Ιουδαίος που έχει αποστολή να γνωστοποιήσει το θυμό του Κυρίου.
Την αμέσως επόμενη στιγμή του οράματος του Ιωάννη, υπάρχει στον κόσμο μόνον ένας δούλος και μία προφητεία. Ο Κύριος εν ζωή δημιούργησε τους ψευδομακάριους ως βάση, γιατί ήθελε να κτίσει το σύστημα. Ο Ιωάννης αφού πήρε την προφητεία, έπρεπε να γνωρίζει πού πρέπει να τη δώσει. Αν δεν ξεχώριζε ο Ιησούς δώδεκα Αποστόλους, δίνοντάς τους όμοια χαρακτηριστικά με τον Ιωάννη, ο Ιωάννης δε θα μπορούσε να δημιουργήσει ο ίδιος σύστημα. Έπρεπε οι δώδεκα Απόστολοι να σκορπιστούν στη Γη και να μεταφέρουν τα δικαιώματά τους. Απ’ αυτά τα δικαιώματα θα προέκυπτε μία υποτυπώδης δομή, που θα ισχυροποιούνταν με τη βοήθεια της Αποκάλυψης. Η επιλογή του Ιουδαίου Ιωάννη δίνει ισχύ στην ιουδαϊκή φιλοσοφία κι επομένως στις Επιστολές των Αποστόλων. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ολόκληρη η Καινή Διαθήκη λειτουργεί υπηρετώντας το σύστημα.
Ο Λόγος του Χριστού ελκύει τον άνθρωπο και η Αποκάλυψη αναλαμβάνει τα υπόλοιπα. Ο άνθρωπος φοβάται, έχοντας παράλληλα άποψη για το θυμό του Θεού. Εξαιτίας του φόβου και της γνώσης, μεταφέρει την ιουδαϊκή φιλοσοφία μέσα στην κοινωνία και αυτοπαγιδεύεται. Κρίνει και βρίσκεται διαρκώς υπό κρίση. Γνωρίζει πώς τιμωρεί ο Θεός και καθηλώνεται μέσα στον κόσμο της Αποκάλυψης, που είναι ο κάτω κόσμος και ο βρυγμός των οδόντων. Ο Λόγος του Χριστού δίνεται στους ανθρώπους από την εκκλησία, μόνο για να επιβεβαιώνει την αυθεντικότητα Αυτού που λειτουργεί ως θυμωμένος.
Ο αναγνώστης γνωρίζει τώρα πλέον πώς λειτουργεί η Αποκάλυψη υπέρ της εξουσίας… αυτό που πρέπει να δούμε είναι τι πραγματικά περιγράφεται μέσα στις επιστολές. Στις παραγράφους: (Αποκ. Ιωάν. 1.9-1.20), ο Ιωάννης περιγράφει Αυτόν που δίνει την Αποκάλυψη και είναι Αυτός που απειλεί στο τέλος όποιους προσπαθήσουν ν’ αλλοιώσουν τη δωρεά Του. Ο Χριστός στο Λόγο Του είπε ότι είναι γεννημένος Άνωθεν και ότι εκεί όπου πηγαίνει δεν μπορούν να Τον ακολουθήσουν οι Ιουδαίοι, αφού βρίσκονται στον κάτω κόσμο. Για να δει κάποιος το Χριστό, θα πρέπει να δει το χώρο όπου Αυτός βρίσκεται και είναι ο άνω κόσμος. Άνω κόσμος = Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα = Επτά λυχνίαι. Ο Ιωάννης ως Ιουδαίος δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει το Χριστό, αλλά ο Κύριος του έδωσε τη δυνατότητα, έστω για λίγο, να δει τον άνω κόσμο. Ο Χριστός δήλωσε εν ζωή ότι είναι το Φως του κόσμου. Όπου βρίσκεται ο Χριστός υπάρχει φως, ενώ ο Ίδιος είναι ο ισχυρότερος των φωστήρων. Αυτός είναι το φως του άνω κόσμου, αλλά και του κάτω.
Το λεπτό σημείο σ’ όλα αυτά είναι ότι ο ισχυρότερος των φωστήρων ο Ήλιος είναι ελεγχόμενος. Λόγω του Σχεδίου, για την εξέλιξη του οποίου απαιτείται έλεγχος του φωτός, ο Ήλιος δεν είναι δυνατό να φωτίσει τον κόσμο. Ο Μεσσίας ήρθε στον κόσμο, αλλά το φως Του δεν έπρεπε να καταστρέψει το σχεδιασμό. Από τη στιγμή που ο Μεσσίας είναι Ένας και το φως Του διατηρεί τους κόσμους στα όριά τους, δεν παίρνει τη μορφή του Ηλίου, αλλά αυτήν των λυχνιών. Υπάρχει φως αρκετό για τον κάθε άνθρωπο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για ν’ αλλάξει τα δεδομένα του σχεδιασμού. Επτά λυχνίαι = Μεσσίας = 45, ενώ, Επτά λυχνίαι χρυσαί = Επτά λαμπάδες πυρός = Βασιλεύς των νεκρών = 78 = Νεκρός Μεσσίας.
Ο άνθρωπος του άνω κόσμου, που επιδιώκει τη Θέωση, παίρνει φως από το Χριστό που ήρθε στη Γη ως φτωχός και ταπεινός και θυσιάστηκε για τους ανθρώπους. Αυτός βλέπει τις επτά λυχνίες και του αρκεί το φως, χωρίς να ενδιαφέρεται για το υλικό των λυχνιών. Όλοι οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται το Μεσσία σαν Βασιλέα πανίσχυρο και προσπαθούν να πάρουν απ’ Αυτόν ισχύ. Βλέπουν το ίδιο φως, αλλά παγιδεύονται από τον πλούτο. Ο νεκρός Μεσσίας δε βοηθά τον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος υποτιμά τη δωρεά και γοητεύεται από τον πλούτο. Οι χριστιανοί κατασκευάζουν τεράστιες εκκλησίες για να τιμήσουν το Μεσσία και Τον διατηρούν νεκρό από τη στιγμή που δε γνωρίζουν το Λόγο Του. Ο μέσος χριστιανός δε γνωρίζει το Λόγο του Χριστού, ενώ τις λίγες φορές που τον επικαλείται, χρησιμοποιεί εντελώς λανθασμένα το λόγο των Αποστόλων. Το μόνο που γνωρίζουν είναι αυτά που επιτρέπει η εκκλησία και είναι τα θαύματα.
Όταν κάποιος περιγράφει τα θαύματα και δε γνωρίζει το Λόγο του Χριστού, γοητεύεται από το χρυσό των λυχνιών και όχι από το φως τους. Ο Ιωάννης βλέπει το Μεσσία κι Αυτός μοιάζει με τον Υιό του Ανθρώπου. Η όψη Του μοιάζει με τον Ήλιο όταν λάμπει με όλη του τη δύναμη. Πώς μπορεί ο άνθρωπος να δει τον Ήλιο και μάλιστα σε πλήρη ισχύ; Η μόνη περίπτωση να δει κάποιος τον Ήλιο, είναι να το επιτρέψει ο ίδιος ο Ήλιος κι αυτό είναι δυνατό μόνον κατά τον τρόπο που περιγράφει η Αποκάλυψη στο στίχο: (Αποκ. Ιωάν. 6.12). Τον Ήλιο είναι δυνατό να τον δει κάποιος μόνον όταν γίνεται Ήλιος μέλας σαν σάκκος τρίχινος. Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Σάκκος τρίχινος = Κύριος Ιησούς.
Ο Ιωάννης παγιδεύεται και σ’ αυτό το σημείο από τον πλούτο του Μεσσία. Ενώ βλέπει τη λάμψη του Υιού του Ανθρώπου, που σταυρώθηκε για τους ανθρώπους, αυτό που προσέχει είναι τα κοσμήματα της ένδυσής Του, η ειδική γνώση Του. Ο Χριστός ήταν κάτοχος κάθε γνώσης και έδωσε στους ανθρώπους την τελειότερη. Δεν ήταν γυμνός, αλλά φορούσε ποδήρη. Ποδήρης = 48 = Φιλοσοφία = Ευχή του Θεού. Ο Ιωάννης κι ο κάθε δούλος υποτιμούν τη φιλοσοφία, όπως υποτιμούν το φως. Προσέχουν το χρυσό των λυχνιών και τη χρυσή ζώνη. Το σφάλμα των χριστιανών είναι που δε διαχωρίζουν τα ωφέλιμα από τ’ ανώφελα. Επιχρυσώνουν τα Ευαγγέλια και δε διαβάζουν το Λόγο. Δε βλέπουν τον Ήλιο, ώστε να γευθούν την ανατολή του, παρά επιμένουν στον πλούτο. Ανατολή Ηλίου = Φιλοσοφία = Ποδήρης = 48, ενώ, Ζώνη χρυσή = Οδός Κυρίου = Βασανισμός = Αίμα του Αρνίου = 53 = Ιμάτιον λευκόν = Ήλιος μέλας.
Ο Υιός του Ανθρώπου = 77 = Φωστήρας Ήλιος, δίνει το φως Του με τέτοιον τρόπο, ώστε ο αγνός άνθρωπος να παίρνει γνώση και ν’ απομακρύνεται από την εξουσία, ενώ ο πονηρός να τυφλώνεται. Ο πονηρός άνθρωπος αντιλαμβάνεται το φως του Ηλίου ως αίμα, επειδή δεν το καταλαβαίνει. Παίρνει γνώση που, ενώ φαινομενικά κατανοεί, στην πραγματικότητα δεν την αντιλαμβάνεται. Είναι αυτός, που θα συναντήσουμε στη συνέχεια της Αποκάλυψης, με τα λευκά ιμάτια εξαιτίας του αίματος του Αρνίου. Αυτό που έχει εδώ σημασία, είναι ότι η όψη του Ιησού λάμπει σαν τον Ήλιο, αλλά δε φωτίζει.
Για να γίνει αντιληπτό αυτό, θα πρέπει να δούμε την κεφαλή του Κυρίου και τους λόγους που κάνουν το φως της όψης Του επικίνδυνο. Θα εξετάσουμε πρώτα την περίπτωση του Μωυσή, που κι αυτός είδε τον Κύριο. Ο Μωυσής είχε επαφή με το Θεό στο όρος Σινά και είδε τον Κύριο. Είδε μία φωτεινή πηγή και πήρε την τέλεια γνώση. Όμως όπως οι Απόστολοι δεν αντιλήφθηκαν το Λόγο του Υιού, έτσι κι ο Μωυσής παγιδεύτηκε. Είδε το φως, αλλά δεν είδε την ημέρα. Είδε την κεφαλή του Υιού και φόρεσε τα λευκά ιμάτια. Βάτος = Κεφαλή = 19 = Αγάπη = Όραμα = Όναρ = Ξύλον. Αυτή η πηγή φωτός είναι η γνώση που δίνεται στην ποσότητα που πρέπει, ώστε να μεταφερθεί. Απ’ αυτήν τη γνώση γεννιέται το θηλυκό σύστημα που ασκεί εξουσίες. Το τραγικό για τον άνθρωπο είναι ότι η τέλεια γνώση δημιουργεί σύστημα που ασκεί άσχημες εξουσίες κι επομένως αμαρτωλούς.
Η βάτος μεταφέρεται στην κοινωνία χωρίς επεξεργασία και είναι η καιόμενη. Καιόμενη βάτος = 55 = Αμαρτωλός λαός = Λαός του Κυρίου = Γυνή του Αρνίου = Αγέλη χοίρων = Πάσα εξουσία = Πατριάρχης = Διάβολος ζων. Η κεφαλή έχει ελεγχόμενα από τον Κύριο χαρακτηριστικά, εξαιτίας των τριχών και των οφθαλμών. Ενώ το φως υπάρχει, το σκότος κυριαρχεί εξαιτίας της παρανόησης. Το φως μεταφέρεται στην κοινωνία μέσω του Λόγου του Υιού κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Δεν υπάρχει φωτισμός, γιατί ο Λόγος είναι κατανοητός, αλλά όχι αντιληπτός. Τρίχες λευκαί = Υιός του Θεού = Λόγος του Θεού = Αίμα του Ιησού = Διδακτοί Θεού = Αλάβαστρον μύρου = 56 = Ασκός καινός = Ωδή του Αρνίου. Οι τρίχες της κεφαλής έχουν ακριβώς αυτήν τη σημασία. Μεταφέρουν το φως στον άνθρωπο, χωρίς να φωτίζουν. Είναι το αλάβαστρον του μύρου, όταν ο Λόγος είναι μύρον κι είναι ο ασκός ο καινός, όταν ο Λόγος είναι ο καινός ο οίνος. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο παρομοιάζονται με χιόνι. Χιών = Τρίχα = Μύρον = Λύτρον = 23 = Άγιον.
Όταν ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται το μύρον, τότε αυτό γίνεται Λέπρα = 23, κι ο άνθρωπος Λεπρός = 37 = Μοιχός = Αμαρτωλός. Ο Ιησούς καθάριζε τους λεπρούς, γιατί αυτό ήταν το έργο Του. Μιλούσε σ’ Ιουδαίους, που είχαν τη γνώση των Εντολών κι επομένως τη γνώση του μύρου και ήταν εξαιτίας του λεπροί. Προσπαθούσε να λυτρώσει ανθρώπους που είχαν το μέσον να λυτρωθούν και δεν το έκαναν. Γι’ αυτό έλεγε ότι αρκεί σε κάποιον να τηρεί τις Εντολές. Δεν έδωσε νέες, αλλά στήριξε τις παλιές. Επειδή ο Λόγος είναι κλειδωμένος, οι άνθρωποι παρανοούν κι ενώ βλέπουν τον Ήλιο ακολουθούν τυφλούς κι εισέρχονται στο βόθυνο. Ο τυφλός είναι η λέπρα του σώματος της κοινωνίας. Λέπρα = 23 = Τυφλός, και, Λεπρός = Βόθυνος = 37 = Κόλασις. Οι τρίχες που είναι το σύνολο των μηχανισμών, που μεταφέρουν την ολέθρια αλλά τέλεια γνώση, αντιπροσωπεύουν την παιδεία του ανθρώπου. Παιδεία = 36 = Τρίχες = Μωυσής = Σταυρός.
Η τραγωδία για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων βρίσκεται ο Μωυσής για τους Ιουδαίους κι ο Σταυρός για τους χριστιανούς. Ο Σταυρός εξιουδαΐζει τους χριστιανούς κι εντάσσει στην κοινωνία τους το Μωυσή. Το έργο του Μωυσή κι ο συνδυασμός της τέλειας κι ατελούς γνώσης δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά κάτι το αντιληπτό, εφόσον είναι αντιληπτό το ιουδαϊκό σύστημα. Οι τρίχες, που μεταφέρουν τον αληθινό Λόγο, ξεκινούν από την Ιερουσαλήμ. Ιερουσαλήμ = Τρίχαι λευκαί = Έριον λευκόν = Επτά αστέρες = 52 = Θάλασσα μύρου.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται γιατί το φως δε φωτίζει τον κόσμο από τη στιγμή που έχει έρθει στη Γη. Οι τρίχες της κεφαλής μεταφέρουν τη γνώση κι αυτές ελέγχονται. Αυτός ο έλεγχος είναι αδύνατο να χαθεί, γιατί οι τρίχες της κεφαλής που μεταφέρουν τη γνώση, έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τα Ομηρικά Έπη, η παράδοση, τα επτά μυστήρια στηρίζονται σ’ αληθινή γνώση, που όμως δόθηκε με τη μορφή προφητείας. Ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ερμηνεύσει προφητεία, χωρίς να πάρει βοήθεια. Οι τρίχες της κεφαλής έχουν το χαρακτηριστικό ότι έχουν τη μορφή βοστρύχου. Βόστρυχος = Προφητεία = Ξύλον ζωής = 47 = Απόστολοι. Οι Απόστολοι είναι οι βόστρυχοι του Υιού του Ανθρώπου κι αυτό σημαίνει ότι ο Υιός στη μορφή είναι όμοιος με σγουρόμαλλη. Είναι Σγουρός. Σγουρός = 43 = Παράκλητος, Σγουρομάλλης = 58 = Άσωτος υιός = Θεογέννητος. Σγουρά μαλλιά = Βόστρυχοι = 47 = Προφητεία, Άσωτος σγουρομάλλης = Πρωτότοκος των νεκρών = Άγγελος της εκκλησίας = 90 = Βασιλεύς της Βαβυλώνος.
Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι να δούμε πώς αμύνεται ο Υιός του Ανθρώπου απέναντι σε κάθε απειλή. Μπορεί κάποιος να προσεγγίσει τον Ήλιο, παρακάμπτοντας το μέσον που ελέγχεται κι είναι οι τρίχες; Αυτό είναι αδύνατο, γιατί ο Υιός αναπτύσσοντας το Σχέδιο δεν το επιτρέπει κι αμύνεται. Η άμυνά Του έχει σχέση με τη δυνατότητά Του να βλέπει μέσω της ίδιας γνώσης που κάνει τους δούλους Του τυφλούς. Υιός = 26 = Βλέπων. Αυτός που βλέπει έχει οφθαλμούς κι αυτοί δημιουργούνται για ν’ αποφεύγεται η καταστροφή του σχεδιασμού. Οφθαλμοί = Μακάριοι = 38 = Απόκρυφον = Επτά πνεύματα. Οι οφθαλμοί του Ιησού είναι οι μακάριοι, που θεωρητικά βλέπουν, εφόσον τους γεννά προφητεία, ενώ πρακτικά είναι τυφλοί. Αυτός που βλέπει, είναι Αυτός που τους δημιούργησε και τους χρησιμοποιεί. Αυτοί όλοι μοιάζουν με φλόγα πυρός, γιατί θεωρητικά γνωρίζουν τα πάντα, ενώ πρακτικά όχι. Αυτοί είναι όμοιοι με τους παρθένους που ακολουθούν το Αρνίον χωρίς να είναι οι ίδιοι παρθένοι. Φλοξ πυρός = 48 = Φρόνιμος = Παρθένος = Φιλοσοφία.
Αυτό γίνεται κατανοητό αν σκεφτεί ο αναγνώστης το συνδυασμό των γνώσεων που κατέχουν οι μακάριοι. Κατέχουν τη φιλοσοφία, αλλά δε γίνονται μέσω αυτής άμωμοι και άρα Θεοί. Μ’ αυτήν υπεραμύνονται των εξουσιών τους κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παραμένουν αμαρτωλοί, διατηρώντας λόγω της προφητείας και την ιδιότητα του μακάριου. Μ’ αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η κεφαλή του Ηλίου, όπου Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ κι είναι αυτό που είναι ορατό από τους ανθρώπους, χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτό. Κεφαλή του Ηλίου = 54 = Δωρεά του Θεού = Ομηρικά Έπη = Επτά μυστήρια = Παράδοσις = Φως του κόσμου. Η φιλοσοφία αντί να υπηρετεί τον άνθρωπο, δίνοντάς του δύναμη να ερμηνεύσει τη δωρεά, γίνεται όπλο εναντίον αυτών που προσπαθούν. Το σύνολο των όσων αναφέρουμε αφορούν τη γνώση και τον τρόπο διασποράς της. Υπάρχει η τέλεια γνώση κι οι μακάριοι τη μεταφέρουν μέσα στην κοινωνία.
Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα γεννιέται ένα άλλο πρόβλημα για τον Υιό: η συνεχής επαγρύπνηση των δούλων και η διατήρησή τους στο ύψιστο επίπεδο από πλευράς λειτουργικών χαρακτηριστικών. Αυτό σημαίνει ότι ο μακάριος, που έχει τα επιθυμητά για το Σχέδιο χαρακτηριστικά, θα πρέπει μέσα στο σύνολο του χρόνου να τα διατηρεί στο επιθυμητό επίπεδο. Ο Ιωάννης θα μπορούσε να θυσιαστεί για το φίλο του, αλλά να μην καταφέρει να μεταδώσει στους διαδόχους αυτό το χαρακτηριστικό. Αυτό το πρόβλημα λύθηκε μέσω της καταδίωξης. Ο Κύριος Ιησούς δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, ώστε ο πρόλογος να ελκύει τον άνθρωπο και το υπόλοιπο κείμενο να είναι γραμμένο με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι αδύνατο ν’ αγνοηθεί. Ο πονηρός άνθρωπος που ασκεί εξουσίες —και στη χειρότερή του μορφή ως ιερέας— δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί από την Αποκάλυψη. Αν τη διαβάσει έστω και μία φορά, αρχίζει να τον καταδιώκει ο Κύριος. Ο πρωτότοκος των νεκρών έχει χάλκινα πόδια γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Αυτός που έχει αυτού του είδους τα πόδια, είναι ακαταπόνητος διώκτης. Δεν παύει να καταδιώκει στο σύνολο του χώρου και του χρόνου. Ο Κύριος Ιησούς καταδίωκε με το ίδιος πάθος καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων τους αχρείους δούλους.
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία οι Εριννύες που έκαναν το ίδιο, είχαν αυτού του είδους τα πόδια. Οι αριθμοί δείχνουν ότι αυτό που γνώριζαν οι Έλληνες ήταν προφητεία, επειδή: Τιμωρός = Ερινύες = 42 = Ιησούς, ενώ, Εριννύες = 46 = Ευμενίδες = Χρίστος = Χαλκέντερος. Πώς όμως γίνεται η καταδίωξη εφόσον ο Κύριος είναι απών; Και σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η θεία ευφυΐα σ’ όλο της το μεγαλείο. Ο Κύριος ενεργεί ως Χαλκόπους = 38 = Επτά πνεύματα = Απόκρυφον = Μακάριος. Καταδιώκει τον Ιωάννη δημιουργώντας του υποχρεώσεις και στη συνέχεια ο Ιωάννης καταδιώκει τους υπόλοιπους. Μέσω αυτής της πρακτικής οι μακάριοι καταδιώκουν τους μακάριους μέσα στους αιώνες. Αυτός που παίρνει πρώτος τη γνώση της Αποκάλυψης, καταδιώκει τον επόμενο. Όλοι αυτοί συνθέτουν την άβυσσο κι ο Κύριος Ιησούς αναλαμβάνει το ρόλο του Βασιλέα της. Άβυσσος = 38 = Κλαίοντες = Ευνούχοι = Μακάριοι = Καταστροφή = Συντέλεια = Πόλεμος, ενώ, Βασιλεύς της αβύσσου = 87 = Θρόνος μέγας λευκός = Κύριος των Ιουδαίων = Ζων εις τους αιώνας.
Ο Ιησούς διατηρεί τα αιώνια χαρακτηριστικά Του μέσω της συνεχούς θυσίας των μακαρίων. Ο Άγγελος της αβύσσου = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Κύριος Ιησούς, δημιουργεί την άβυσσο και γίνεται Βασιλεύς της. Αυτό το σύνολο διατηρείται καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων στον κάτω κόσμο και ως νεκροί ακολουθούν τον πρωτότοκο των νεκρών. Ο Χριστός πέρασε στον κόσμο των νεκρών και με τη ρομφαία του στόματός Του διατηρεί τους δούλους στην επιθυμητή κατάσταση. Ρομφαία δίστομος = 78 = Βασιλεύς των νεκρών = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Φιλοσοφία του Θεού = Μάχαιρα μεγάλη του Θεού, όταν, Βασιλεία των νεκρών = 77 = Κύριος Ιησούς = Αρχή της κτίσεως. Ο Ιησούς σε δεύτερη φάση πετυχαίνει όχι μόνο να μη δίνουν τον Ήλιο στον κόσμο αυτοί που ήρθαν σ’ επαφή με το φως, αλλά και να διατηρούν επ’ άπειρον αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η συνεχής καταδίωξη απέτρεψε τη λειψανδρία από την εκκλησία, πράγμα που θα ήταν καταστροφικό αν γινόταν σ’ ακατάλληλο χρόνο. Μέσω αυτών ο Κύριος ελέγχει απόλυτα την κατάσταση ως κληρονόμος κι είναι αληθινά τα όσα λέει για τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Επτά αστέρες = 52 = Κληρονόμος = Πνεύμα του Θεού, ενώ, Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία = Φλοξ πυρός = Παντοδύναμος, και Κλεις του θανάτου = Επτά εκκλησίαι = Εξουσία μεγάλη = Ιουδαϊσμός = Παλαιά Διαθήκη = 58 = Εντολαί του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς εξασφαλίζει τον έλεγχο της γνώσης και των διαχειριστών της και διατηρεί την ελπίδα για την ανθρωπότητα, αφού εξασφαλίζει δυνατότητα επιστροφής. Η υπόσχεση για τον άνθρωπο είναι ότι ο θάνατος κι ο Άδης δεν είναι ανεξέλεγκτοι, αλλά κάτω από τον έλεγχο Αυτού που θυσιάστηκε για τους ανθρώπους. Ο Κύριος έχει τη φιλοσοφία για ν’ ανοίξει τις πύλες του Άδη, όπως έχει και τη γνώση να νικήσει τον ιουδαϊσμό. Αυτές οι δύο καταστάσεις είναι οι θεμέλιοι λίθοι του χριστιανισμού. Πύλαι Άδου = 34 = Βιβλίον = Έλληνες = Τείχος, και Ιουδαίοι = 46 = Αιώνια δόξα = Άγιον μύρον = Τείχος μέγα.
Αφού είδαμε τι ακριβώς έχει στην κατοχή Του ο Υιός του Ανθρώπου και πώς είναι στην όψη, αυτό που απομένει ν’ αντιληφθούμε είναι το μυστήριο. Γνώση του μυστηρίου μας δίνει ο Ίδιος. Οι επτά αστέρες που κρατά στα χέρια Του, είναι οι άγγελοι των επτά εκκλησιών και οι επτά λυχνίες είναι οι επτά εκκλησίες. Μυστήριο δεν είναι βέβαια οι συγκεκριμένες ταυτίσεις, αλλά η γενικότερη κατάσταση που δημιουργείται απ’ αυτές. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει ο αναγνώστης να σκεφτεί τα δεδομένα και να τα συγκρίνει με τ’ αποτελέσματα. Μυστήριο είναι η πορεία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι αιώνες τώρα γνωρίζουν για το Θεό κι έχουν στα χέρια τους το Λόγο του Υιού Του. Είναι μυστήριο το γεγονός ότι ο ευφυής άνθρωπος, ενώ έχει γνώση και μπορεί να βαδίσει προς τη Θέωση, βαδίζει προς τη θυσία. Γνωρίζει το φως κι επιδιώκει το σκοτάδι. Έχει το σύνολο των εφοδίων και δεν έπαψε ν’ αντιμετωπίζει τη ζωή γυμνός κι απροετοίμαστος. Με τη γνώση μπήκε στο Μεσαίωνα και με τη γνώση παραμένει εγκλωβισμένος στη σημερινή αθλιότητα.
Το μυστήριο έχει σχέση με τον τρόπο με τον οποίο δίνεται η τέλεια γνώση, ώστε να οδηγεί σε παράλογες καταστάσεις. Το μυστήριο είναι το αίτιο της εξέλιξης του Σχεδίου, εφόσον οι παράλογες καταστάσεις έχουν τη δυνατότητα να γεννούν καρπούς, που είναι απαραίτητοι για τον άνθρωπο-Θεό. Κατά την ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου αναφέραμε ότι οι εμφανίσεις του Μεσσία παγίδευσαν τους ανθρώπους εξαιτίας των διπλών γνώσεων του κάθε τύπου ανθρώπων. Ο Αλέξανδρος δημιούργησε την εικόνα του Μεσσία για τον εαυτό του μέσω της φιλοσοφίας, αλλά η αθλιότητα που ακολούθησε ήταν αποτέλεσμα της εκ νέου δωρεάς των Επών, τη στιγμή που υπήρχαν οι καρποί τους. Το ίδιο συνέβη και με το Χριστό. Ο Χριστός έδωσε το φως μέσω του Λόγου Του, ώστε ν’ αποδείξει την ταυτότητά Του, αλλά αυτό που γεύτηκαν οι χριστιανοί ακολουθώντας τους δούλους, ήταν η παράδοση των Ιουδαίων, που είναι γέννημα της Παλαιάς Διαθήκης. Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Χριστός και κατέλαβε την κορυφή του συστήματος, ο ρόλος του Αλεξάνδρου παύει να υφίσταται, εφόσον ο Χριστός έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί και κατά τρόπο όμοιο μ’ αυτόν. Η τραγωδία για τους χριστιανούς είναι ότι έχουν στην κατοχή τους το σύνολο της γνώσης και δεν μπορούν να λυτρωθούν.
Είναι πιο εύκολο για τον άνθρωπο να έχει μερική γνώση και να δημιουργεί νέα, παρά να έχει την τέλεια και να μην την κατανοεί. Το άγνωστο δεν είναι δυνατό να καταδικάσει κάποιον. Αυτό που τον καταδικάζει, είναι αυτό που θεωρεί γνωστό, τη στιγμή που αυτό δε συμβαίνει και στηρίζεται πάνω του. Όταν δεν γνωρίζει για τη μοιχεία ακολουθεί το ένστικτό του και την αποφεύγει, εφόσον το άγνωστο δεν περιορίζει τις επιλογές. Η καταδίκη έρχεται, όταν θεωρεί τη γνώση της μοιχείας δεδομένη κι εγκλωβίζεται μέσα σε μόνιμες καταστάσεις εξαιτίας της έλλειψης επιλογών.
Το μυστήριο βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Υπάρχει η γνώση της αμαρτίας και των αιτίων της που προκαλούν το θυμό του Θεού, αλλά ο άνθρωπος στηρίζεται σ’ αυτά που θεωρεί γνωστά ενώ δεν είναι. Υπάρχει ο Μεσσίας και η γνώση Του, αλλά ο άνθρωπος στηρίζεται στη γνώση που σταύρωσε το Μεσσία. Ο Χριστός έδρασε ως Μεσσίας επειδή είχε τη γνώση να νικήσει τον ιουδαϊσμό και οι άνθρωποι νομίζουν ότι ακολουθούν το Μεσσία, όταν εντάσσονται σε ιουδαϊκού τύπου κοινωνία. Η Παλαιά Διαθήκη και η παράδοση οδήγησαν το Μεσσία στο Σταυρό και οι πιστοί χριστιανοί νομίζουν ότι τηρώντας τα παραπάνω ακολουθούν το Μεσσία. Ο Χριστός έδρασε εξαιτίας του Σχεδίου τέλεια κι όμοια με τον Πατέρα Του. Ο Πατέρας Του δημιούργησε μέσω των Επών και της Παλαιάς Διαθήκης τους συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων κι ο Υιός ακολούθησε την ίδια πρακτική δημιουργώντας το χριστιανισμό. Ο Μεσσίας υπάρχει και οι άνθρωποι παίρνουν τη γνώση που έπαιρναν, όταν Αυτός δεν υπήρχε. Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα = Επτά λυχνίαι, ενώ, Επτά εκκλησίαι = Ιουδαϊσμός = 58 = Θυμός του Θεού = Εντολαί του Θεού = Παλαιά Διαθήκη = Ομήρου Ιλιάδα. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος του μυστηρίου κι αφορά τη γνώση που δίνεται σε σχέση με τη γνώση του Μεσσία.
Το δεύτερο σκέλος αφορά αποκλειστικά το Μεσσία και τον τρόπο με τον οποίο Αυτός λειτουργεί για να εξελιχθεί το Σχέδιο. Οι άνθρωποι παίρνουν το σύνολο της γνώσης εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου τη στιγμή που θα μπορούσαν να πάρουν μόνον την τέλεια. Όσοι επιλέγουν —για χάρη της εξουσίας— να στηριχθούν στην ατελή γνώση, βλέπουν το Μεσσία ως μέγα τιμωρό. Ο Υιός ήρθε στον κόσμο για να λυτρώσει τους ανθρώπους, αλλά από τη στιγμή που θυσιάστηκε και ταυτίστηκε με το Θεό Πατέρα, λειτουργεί όμοια μ’ Αυτόν. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι βασικό για τον άνθρωπο να μένει προσκολλημένος στον Υιό, που έχει ανθρώπινη μορφή και δίνει γνώση. Όταν ο άνθρωπος υποτιμά τον Υιό και την ανθρώπινη φύση Του, παύει ν’ αντλεί γνώση κι ακολουθεί τους δούλους, επειδή φοβάται την τιμωρία. Ο φόβος για τιμωρία είναι γέννημα της γνώσης των Ιουδαίων και αφορά το Θεό Πατέρα. Επτά αστέρες = 52 = Θεός Πατήρ = Υιός άρρεν = Ισόθεος = Κληρονόμος, ενώ, Άγγελοι των επτά εκκλησιών = 98 = Ποτήριον της οργής = Ισόθεος Χριστός = Κληρονόμος Χριστός = Ιησούς ο Ναζωραίος.
Όλα αυτά συμβαίνουν από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι, λόγω της παράδοσής τους, εξοντώνουν το Χριστό, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι λειτουργούν σαν κληρονόμοι και χτίζουν το χριστιανικό κόσμο. Επτά αστέρες = 52 = Ιερουσαλήμ, ενώ, Άγγελοι των επτά εκκλησιών = Κληρονόμοι Ιουδαίοι = 98. Τα όσα άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο, οφείλονται στο γεγονός ότι οι δούλοι διαχειρίζονται τα πάντα και τις περισσότερες φορές δρουν εναντίον του Κυρίου. Ο Χριστός αυτά τα περιέγραψε επαρκώς μέσω των παραβολών. Οι δούλοι σκότωσαν τον Υιό και Κληρονόμο κι είναι αδύνατο να μη γευτούν την τιμωρία. Ο Κύριος είναι ταυτισμένος με την τιμωρία από τη στιγμή που οι δολοφόνοι του Υιού Του φέρονται σαν κύριοι μέσα σε ξένο οίκο. Ο Χριστός υπηρετώντας το Μυστικό Σχέδιο θυσιάστηκε και δημιούργησε μία κατάσταση, που είναι τραγική για τους δούλους και για όσους τους ακολουθούν. Εμφανίστηκε ως κληρονόμος και θυσιάστηκε. Μετά τη Θυσία Του τα δεδομένα αλλάζουν και γίνονται πολύ πιο σύνθετα. Οι Ιουδαίοι θανατώνουν τον Κληρονόμο κι ο Θεός Πατέρας, όπως περιγράφει ο Χριστός στην παραβολή, τους τιμωρεί κατά τον ίδιο τρόπο. Η τιμωρία σημαίνει ότι οι Ιουδαίοι χάνουν κάθε ελπίδα να νικήσουν την βαρβαρότητά τους αρνούμενοι τον λόγο του Χριστού. Τιμωρία = 37 = βάρβαροι = Κόλασις. Ο Χριστός ως Μεσσίας έδινε γνώση στους Ιουδαίους να βγουν από τον κάτω κόσμο. Ο Θεός Πατέρας τους τιμωρεί μετά τη Σταύρωση… δεν τους στέλνει στον κάτω κόσμο, αλλά τους απαγορεύει την έξοδό τους απ’ αυτόν.
Αυτά αφορούν τους Ιουδαίους που σταύρωσαν τον Κύριο. Μετά τη Θυσία τα πάντα παραδίδονται επίσης σ’ Ιουδαίους. Από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι μαθητές δεν εγκαταλείπουν την ιουδαϊκή παράδοση, εγκλωβίζονται κι οι ίδιοι στον κάτω κόσμο. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ιουδαϊκών συνόλων είναι ότι ο ιουδαϊκός λαός σταύρωσε το Μεσσία του, που ήταν Υιός του Θεού, και καταδικάστηκε από τον Πατέρα. Γι’ αυτούς ο Χριστός γεννήθηκε, σταυρώθηκε και πέθανε. Γι’ αυτούς ο Χριστός είναι νεκρός, εφόσον δεν επηρεάζει ούτε την παράδοση ούτε τη φιλοσοφία τους. Αυτοί που μας ενδιαφέρουν πλέον, είναι οι Ιουδαίοι μαθητές Του. Παραμένουν Ιουδαίοι και μοιράζονται την ίδια τύχη με τους υπόλοιπους. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Χριστός ζει γι’ αυτούς μετά τη Σταύρωσή Του. Όμως πώς ζει, εφόσον φέρονται όμοια με τους υπόλοιπους Ιουδαίους;
Ο Χριστός από τον κάτω κόσμο των Ιουδαίων ξεχώρισε μερικούς κι όσο ήταν ζωντανός τους διατήρησε στον άνω κόσμο. Σταυρώνεται κι επιστρέφει στον κόσμο των νεκρών παραδίδοντας τα δικαιώματά Του σ’ ανθρώπους θεωρητικά ζώντες. Οι Απόστολοι από τη στιγμή που δεν αντιλήφθηκαν το Λόγο Του και διατήρησαν την ιουδαϊκή φιλοσοφία, ακολούθησαν την ίδια πορεία με το Χριστό. Επειδή ο Χριστός τους έβαλε για ελάχιστο χρόνο στον άνω κόσμο, ο Ίδιος τους βύθισε ξανά στον κάτω, εφόσον εν ζωή δεν τους έδωσε γνώση, ώστε να μην επιστρέψουν στον ιουδαϊσμό. Έγινε μ’ αυτόν τον τρόπο πρωτότοκος των νεκρών, γεννώντας με βάση τον ιουδαϊκό λόγο των μαθητών τη βασιλεία των νεκρών, που είναι ο χριστιανικός κόσμος.
Ο Χριστός για τους χριστιανούς είναι θεωρητικά ζωντανός, αλλά πρακτικά όχι από τη στιγμή που αυτοί ακολουθούν την ιουδαϊκή παράδοση. Η διαφορά πλέον μεταξύ Ιουδαίων και χριστιανών είναι ότι οι νεκροί Ιουδαίοι είδαν ένα ζωντανό Χριστό που θυσιάστηκε. Οι χριστιανοί ανάλογα με την παιδεία τους βλέπουν ένα Χριστό, είτε νεκρό είτε ζωντανό, ο οποίος δρα ως πρωτότοκος των νεκρών, που από τη στιγμή που θελήσει κάποιος να τον ακολουθήσει, πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τους Αποστόλους. Καθώς ο Χριστός επιτρέπει στους Ιουδαίους μαθητές Του να κηρύσσουν το Λόγο Του, συνοδεύοντάς τον με την ιουδαϊκή παράδοση, επιτρέπει τον εξιουδαϊσμό του κόσμου.
Όταν ο Χριστός έδωσε εντολές —νεκρός πλέον— για παγκόσμιο προσηλυτισμό λέει το εξής: (Ματθ. 28.18-28.20) “εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, … και ιδού εγώ μεθ’ ημών είμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. αμήν.” (Μού εδόθη πλήρης εξουσία εις τόν ουρανόν καί τήν γήν. Πηγαίνετε λοιπόν καί κάνετε όλα τά έθνη μαθητάς μου… Καί ιδού εγώ μαζί σας όλας τάς ημέρας μέχρι τής συντελείας τού κόσμου.). Η εξουσία προκύπτει από τον ιουδαϊσμό κι επομένως από την Παλαιά Διαθήκη, που τον δημιουργεί. Εξουσία μεγάλη = 58 = Παλαιά Διαθήκη = Ιουδαϊσμός. Όταν ο Χριστός λέει ότι θα είναι μαζί με τους μαθητές ως τη συντέλεια του αιώνα, εννοεί έως ότου αυτοί εκτελέσουν την αποστολή τους… άρα μέχρι την οριακή εξάπλωση του χριστιανισμού. Αυτό είναι αντιφατικό αν σκεφτεί κάποιος το Λόγο του ζωντανού Χριστού. Ο Χριστός λέει ότι οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να Τον ακολουθήσουν εκεί όπου πάει, εννοώντας τον Πατέρα και άρα Άνωθεν. Εφόσον οι μαθητές Του δεν εγκαταλείπουν τα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά τους, ποιος θα είναι μαζί τους; Ο Χριστός υποσχέθηκε στους μαθητές Του να στείλει τον Παράκλητο, το πνεύμα της αλήθειας.
Όταν ο Χριστός πηγαίνει “Άνωθεν” και δε βρίσκεται κοντά σε Ιουδαίους σημαίνει ότι στέλνει τον Παράκλητο, Αυτόν που είναι μαζί τους μέχρι τη συντέλεια του αιώνα κι επομένως μέχρι την ολοκλήρωση του έργου των Αποστόλων, που είναι η δημιουργία του χριστιανικού κόσμου. Ο Κύριος Ιησούς = 77 = Υιός του Ανθρώπου, εντός του νέου κόσμου που δημιουργεί, είναι ο Πρωτότοκος των νεκρών = 90 = Άγγελος της εκκλησίας = Εκκλησίαι της Ασίας και βοηθά τους Αποστόλους μέχρι τη συντέλεια του αιώνα. Συντέλεια του αιώνος = Νεκροί άνθρωποι = 82. Ο πρωτότοκος βοηθά τους Αποστόλους μέχρι να δημιουργήσουν έναν καινούριο κάτω κόσμο νεκρών. Αυτός δεν είναι ο Χριστός, αλλά ο Παράκλητος. Παράκλητος = 43 = Κάτω κόσμος = Επτά άγγελοι = Αντίθεος, ενώ, Πνεύμα της αλήθειας = 81 = Αιώνιος Κόλασις = Ιουδαϊκός κόσμος = Χριστιανισμός = Κύριος της Ασίας.
Απ’ όλα αυτά αρχίζει πλέον ο αναγνώστης ν’ αντιλαμβάνεται πώς προκύπτουν οι επτά άγγελοι των εκκλησιών και γιατί αυτές βρίσκονται στην Ασία. Ο Κύριος της Ασίας είναι ο Ίδιος οι επτά άγγελοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά. Αυτό που πρέπει να δούμε είναι, γιατί οι άγγελοι από λειτουργική άποψη είναι επτά και γιατί έχουν συγκεκριμένες έδρες. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού απαιτούσε για την εξέλιξη του τη δημιουργία του κάτω κόσμου. Ο κάτω κόσμος είναι ο κόσμος των εντολών και της ιουδαϊκής φιλοσοφίας. Αυτή η μορφή του είναι η πιο επικίνδυνη κι έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο αναγνώστης είναι ότι ο άνθρωπος είναι ενταγμένος σ’ αυτόν τον κόσμο από τη στιγμή που ακολουθεί την ιουδαϊκή παράδοση και υπακούει στους δούλους. Η εισαγωγή του ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι θέμα τελικής επιλογής. Όλοι οι άνθρωποι επιλέγουν αιώνες τώρα το δρόμο που θ’ ακολουθήσουν και το λεπτό σημείο βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι κι ούτε ανήκουν στο ίδιο επίπεδο από πλευράς γνώσης. Ο κάτω κόσμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί μ’ ένα λάκκο, τα χαρακτηριστικά του οποίου παραμένουν αμετάβλητα σ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων. Αυτό οφείλεται στην ιουδαϊκή παράδοση, που είναι πρακτικά αμετάβλητη. Ο κάθε άνθρωπος παίρνει όταν γεννιέται —λόγω του πατριαρχικού συστήματος— την παράδοση του λαού του, που δεδομένα ευνοεί την εξουσία. Όλες αυτές οι παραδόσεις καθώς και η προσωπική φιλοσοφία του καθενός, ορίζουν το σημείο αφετηρίας του ανθρώπου στο δρόμο προς τη Θέωση.
Στο χριστιανικό κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν χαρακτηριστικά ομοιογένειας στον τομέα της παράδοσης, υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία επιλογών για τους ανθρώπους. Οι Ιουδαίοι όπως κι οι θρησκόληπτοι χριστιανοί, που ακολουθούν αποκλειστικά την ιουδαϊκή παράδοση, δεν έχουν επιλογές και βρίσκονται από τη στιγμή που θα γεννηθούν μέσα στο λάκκο. Το πρόβλημα για το Μυστικό Σχέδιο και για την εξέλιξή του βρίσκεται στο γεγονός ότι όλοι οι χριστιανοί δεν είναι όμοιοι με τους Ιουδαίους. Το πρόβλημα υπάρχει από τη στιγμή που υπάρχουν άνθρωποι έξω από τον απόλυτο κάτω κόσμο κι είναι δυνατό μέσω της γνώσης που υπάρχει να τον απειλήσουν.
Ένας άνθρωπος που για τον οποιονδήποτε λόγο δε βίωσε μέσα στην οικογένειά του την ιουδαϊκή εξουσία και έχει παράλληλα ελληνική παιδεία, δεν ανήκει στον κάτω κόσμο και τον απειλεί. Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και για να εξουδετερωθεί απαιτούνται συγκεκριμένες ενέργειες. Το συνηθισμένο είναι να παίρνει υπεραξία και λόγω αυτής ν’ αναγκάζεται να σέβεται την ιουδαϊκή παράδοση, μπαίνοντας οικειοθελώς στο λάκκο. Ένας μορφωμένος άνθρωπος που ασκεί ένα επάγγελμα, που του προσφέρει υπεραξία, βλέπει τι συμβαίνει αλλά δε μιλά. Γνωρίζει ότι ο καλός γιατρός για παράδειγμα είναι αυτός που έχει μεγάλη γνώση στον τομέα του και όχι ο παντρεμένος γιατρός που δε ντύνεται προκλητικά κι εκκλησιάζεται τακτικά. Όμως επιλέγει να μην κρίνει και να φέρεται, όπως του υποδεικνύουν, γιατί θα χάσει την υπεραξία. Οι δούλοι έχουν τη δυνατότητα να διαβάλλουν τον οποιονδήποτε απειλεί τη φιλοσοφία τους κι οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν με τα πραγματικά κριτήρια.
Ο κάτω κόσμος του χριστιανισμού διαφέρει απ’ αυτόν των αυθεντικών Ιουδαίων στο ότι εκτός από την καθήλωση του ανθρώπου έχει και τη δυνατότητα έλξης. Δε διατηρεί στα πλαίσιά του μόνον τους ανθρώπους που γεννιούνται με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά, αλλά ελκύει και τους υπόλοιπους από τους άλλους χώρους. Το ιουδαϊκό σύστημα δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα. Είναι ένα σύστημα που βασίζεται σ’ εθνικό σχεδιασμό και τείνει να χάσει μέλη και όχι να κερδίσει. Ήταν αδύνατο στην προ Χριστού εποχή να εξιουδαϊστεί ένας αυθεντικός Έλληνας, ενώ ήταν δυνατόν το αντίθετο. Ο Χριστός με την εμφάνισή Του άλλαξε αυτά τα δεδομένα κι έδωσε στο σύστημα τη δυνατότητα να επεκταθεί. Οι δούλοι βρέθηκαν —εξαιτίας του έργου των Ελλήνων— με εξαιρετικές γνώσεις στα χέρια τους κι οι εξουσίες έκαναν δυνατή την εξέλιξη. Πάντα οι δούλοι τείνουν να δίνουν εκείνη τη γνώση στον άνθρωπο, που τον αναγκάζει να ζει και να γεννά τα παιδιά του μέσα στο λάκκο.
Τα χριστιανικά κράτη διατηρούν την ιουδαϊκή παράδοση γι’ αυτόν το λόγο και την καλλιεργούν μέσα στα συστήματα της παιδείας τους. Όλοι οι υπόλοιποι ελκύονται, επειδή το σύστημα έχει τη δυνατότητα να τους προσφέρει ένα δίλημμα με τη μορφή μονόδρομου. Ή υπεραξία και δόξα ή θάνατος. Το σύστημα, είτε εντάσσει τον άνθρωπο στις τάξεις του είτε τον κατηγορεί, εκμεταλλεύεται τη γενική αμάθεια και τον εξοντώνει. Με την ίδια γνώση ο άνθρωπος μπορεί να παρουσιαστεί, είτε σαν μέγας επιστήμονας είτε σαν αντίχριστος. Τα πάντα εξαρτώνται από το αν προσκυνήσει τους δούλους ή όχι. Η μακροβιότητα του χριστιανικού κόσμου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν απειλείται από τη γνώση. Ο αυθεντικός ιουδαϊκός κόσμος, όταν παίρνει γνώση τείνει ν’ ανατρέψει το σύστημα των δούλων… αντίθετα ο χριστιανικός κάτω κόσμος λειτουργεί μέσω μίας δυναμικής που είναι τρομερή. Μέσα στο λάκκο βρίσκονται τα πάντα: πλούτος, δόξα, εξουσία κι Ιουδαίοι. Αντίθετα, έξω απ’ αυτόν υπάρχουν οι κυρίαρχοι Έλληνες, που όμως, αν δεν ευθυγραμμιστούν με τους δούλους, δεν απολαμβάνουν τίποτε.
Όταν το σύστημα αρχίζει και χάνει τη στεγανότητά του, προκαλούνται φαινόμενα που παγιδεύουν. Οι Έλληνες τείνουν προς το λάκκο, επειδή ελκύονται από τον πλούτο κι οι Ιουδαίοι αγωνίζονται να εξέλθουν. Εξαιτίας αυτών των τάσεων ο ένας παγιδεύει τον άλλο. Οι Έλληνες ζηλεύουν τους Ιουδαίους, που έχουν στα χέρια τους τα πάντα, ενώ οι Ιουδαίοι δεν εγκαταλείπουν τον κόσμο τους, επειδή βλέπουν τους Έλληνες να τείνουν να εξομοιωθούν μ’ αυτούς. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ενός τέλειου σχεδιασμού, που εκμεταλλεύεται το σύνολο της γνώσης, με παράλληλη δυνατότητα ελέγχου και πρόβλεψης του συνόλου των επιλογών που είναι δυνατόν ο ευφυής άνθρωπος ν’ ακολουθήσει.
Αυτός ο κάτω κόσμος έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο να μην απειλείται από τις εσωτερικές τάσεις, αλλά να δημιουργεί ο ίδιος τέτοιες τάσεις —και μάλιστα τις ισχυρότερες— και να τις ελέγχει απόλυτα. Είναι ο κόσμος που απαίτησε για τη δόμησή του τη Σοφία του Θεού κι είναι δυνατό να ελεγχθεί μόνον από τον Παράκλητο. Ο Παράκλητος είναι ο πλέον ευφυής φορέας εξουσίας κι είναι ανίκητος. Δεν υπάρχει ευφυΐα που να νικά τον Παράκλητο, επομένως είναι αδύνατο ν’ απειληθεί το Σχέδιο. Ο Παράκλητος έχει τη Σοφία του Θεού και τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά για την εξέλιξη του Σχεδίου. Παράκλητος = Αντίθεος = Αντισοφία = 43 = Επτά άγγελοι, όταν, Θεός = Σοφία = 28. Ο κάτω κόσμος των Ιουδαίων έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά δεν ελέγχεται από την ίδια εξουσία. Η διατήρησή του μέσα στους αιώνες οφείλεται στον Παράκλητο, που μέσω του χριστιανισμού δημιουργεί τις απαραίτητες συνθήκες.
Το ιουδαϊκό σύστημα θα είχε εξαφανιστεί, αν δεν υπήρχε ο χριστιανισμός. Οι χριστιανοί διατηρούν τους Ιουδαίους, επειδή τους ευνοεί η ύπαρξή τους για την άσκηση της εξουσίας. Συνεπώς, εφόσον ο Παράκλητος ελέγχει τους χριστιανούς, ελέγχει έμμεσα και τους Ιουδαίους. Αυτός πήρε το σύνολο της εξουσίας σ’ ουρανό και Γη κι Αυτός είναι ο Άρχων του κάτω κόσμου, που ακολουθεί τους Αποστόλους ως τη συντέλεια του αιώνα. Άρχων του κάτω κόσμου = 68 = Κύριος του Σαββάτου = Αετός πετώμενος = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = Οίκος του Κυρίου. Ο Ίδιος είναι και Άρχων του άνω κόσμου, εφόσον είναι ο οικοδεσπότης στον οίκο του Κυρίου. Άρχων του άνω κόσμου = Οικοδεσπότης = 70 = Άγιος δέσποτας.
Ο Χριστός έχοντας γνώση του Σχεδίου, ενημερώνει τους ανθρώπους για τους εχθρούς τους. Δε μιλά γι’ αντίχριστο, αλλά για ψευδόχριστους και ψευδοπροφήτες. Ψευδόχριστος = 68 = Αετός πετώμενος = Ψευδόχριστοι = Ψευδοπροφήτες = Δώδεκα Απόστολοι. Ψευδοπροφήτης = 70. Ο ενικός και ο πληθυντικός αριθμός εδώ αποκαλύπτουν Αυτόν, που δημιουργεί τις συνθήκες και τις ελέγχει. Οι ψευδόχριστοι είναι πολλοί κι όμοιοι με τον δημιουργό τους, από τη στιγμή που ο Λόγος τον οποίο έχουν είναι κοινός. Αντίθετα οι ψευδοπροφήτες είναι ένα σύνολο, που διαφέρει από αυτόν που τους δημιούργησε. Ο Χριστός γνώριζε τι έκανε ενώ οι Απόστολοι όχι. Ο Χριστός ήταν Προφήτης = 48 = Παρθένος = Φρόνιμος, κι εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου θυσιάστηκε χάνοντας τα χαρακτηριστικά Του. Ο Παράκλητος, ο οποίος είναι η υπέρ ευφυΐα που ελέγχει τον κόσμο, έχει τη μορφή των επτά αγγέλων, γιατί ο κόσμος που Αυτός δόμησε, ελέγχεται μόνο με τον έλεγχο των τάσεων, που είναι δυνατό να τον απειλήσουν.
Είπαμε παραπάνω ότι μέσα στο χριστιανικό κόσμο η εξουσία έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο να ελέγχει τις τάσεις, αλλά και να τις δημιουργεί. Από τις άπειρες όμως τάσεις, που είναι δυνατό να δημιουργηθούν, μόνον ορισμένες είναι δυνατό ν’ απειλήσουν το χριστιανισμό. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θ’ αναφέρουμε ένα παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχουν δύο νέοι που ο λόγος τους δεν ταυτίζεται με τις απόψεις του συστήματος. Ο ένας μιλά με βάση το ένστικτό του και κατηγορεί το άδικο σύστημα, ενώ ο άλλος χρησιμοποιεί ατόφιο το Λόγο του Χριστού κατηγορώντας τους χριστιανούς —εφόσον η ταύτισή τους με τους Ιουδαίους είναι η πιο απλή υπόθεση—. Πιο επικίνδυνος νέος για το σύστημα είναι ο δεύτερος γιατί, μεταφέροντας ατόφιο το Λόγο του Χριστού, προστατεύεται από τους δούλους. Οι δούλοι δεν μπορούν να του επιτεθούν, γιατί είναι αδύνατο ν’ αμφισβητήσουν τα λεγόμενά του. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περιμένουν το σφάλμα του. Το σφάλμα έρχεται πάντα, γιατί μετά το λόγο ακολουθεί η πρόταση για τις κοινωνικές αλλαγές. Από εκείνο το σημείο οι δούλοι έχουν τη γνώση να διακρίνουν το σφάλμα και να εξοντώσουν αυτόν που τους απειλεί. Ένας νέος που μιλά όμοια με το Χριστό, είναι αδύνατο να μη θυσιαστεί, εφόσον το ιουδαϊκό σύστημα δεν ανέχεται αυτόν το Λόγο. Η θυσία αυτή δίνει δόξα, αλλά απομακρύνει τον άνθρωπο από την Αιώνιο Ζωή. Ο Χριστός δεν επιθυμεί αυτήν τη θυσία και γι’ αυτό λέει σ’ όλους τους ανθρώπους να πράττουν ό,τι τους υποδεικνύουν, αλλά να μη γίνονται όμοιοι με τους υποκριτές. Ο Χριστός δε θέλει να προκαλεί ο άνθρωπος το σύστημα, γιατί η θυσία είναι αναπόφευκτη.
Το σύστημα υπηρετεί το Σχέδιο κι είναι αδύνατο να νικηθεί, στο διάστημα που είναι απαραίτητο. Ο νέος δεν κερδίζει απολύτως τίποτε ακολουθώντας την πορεία του Χριστού, σ’ έναν κόσμο τρομερά άδικο κι άθλιο. Απ’ όλα αυτά που αναφέραμε, είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι όταν υπάρχει ένας νέος και μιλά όμοια με τον Ιησού Χριστό, ακολουθεί την πορεία Του. Τέτοιοι νέοι υπήρξαν πολλοί κι όλοι μαζί αποτέλεσαν ένα σύνολο του οποίου γνωρίζουμε την πορεία, αλλά, εξαιτίας αυτής της γνώσης, είναι δυνατό να προβλέψουμε και την πορεία αυτών, που θα επιχειρούσαν και στο μέλλον να πράξουν το ίδιο. Εμείς οι σύγχρονοι τα βλέπουμε όλα αυτά με την ασφάλεια που μας παρέχει η γνώση της ιστορίας.
Ο Παράκλητος όλα αυτά τα γνώριζε πριν συμβούν κι αυτό είναι το μυστήριο των αγγέλων και των επτά εκκλησιών. Ο Παράκλητος γνώριζε ότι θα υπάρξουν τέτοια φαινόμενα και τα έλεγχε απόλυτα. Ο κάτω κόσμος είναι δυνατό ν’ απειληθεί μόνον, όταν αποθεώνεται ένας χαρακτήρας, απ’ αυτούς που ενσάρκωσε ο Ίδιος. Ο νέος που μιλά όμοια με το Χριστό απειλεί το σύστημα, αλλά δεν είναι δυνατό να το νικήσει, εφόσον η θυσία είναι αναγκαία και η αποθέωση απαγορευτική. Ποιος όμως δεν επιτρέπει τη Θέωση; Φυσικά Αυτός που μίλησε πρώτος ως Χριστός κι επέλεξε τη Θυσία, ακολουθώντας τη μοίρα Του. Ο Υιός του Ανθρώπου δεν επιτρέπει τη Θέωση μέσω του χαρακτήρα που ο Ίδιος ενσάρκωσε. Ο άνθρωπος μπορεί να θεωθεί όποια ώρα θέλει, αρκεί ν’ ακολουθήσει το Λόγο του Χριστού. Είναι αδύνατον όμως να θεωθεί ως Ιησούς Χριστός και άρα ως Μεσσίας. Όποιος ταυτίζεται με τον Ιησού Χριστό, ακολουθεί τη μοίρα Του και θυσιάζεται. Η απαγόρευση είναι καθ’ όλα λογική από μέρους του Υιού του Ανθρώπου, εφόσον είναι Κύριος. Αυτός έδωσε το Λόγο Του και θυσιάστηκε. Είναι δυνατόν να έχει κάποιος απαίτηση πάνω σε ξένη ιδιοκτησία;
Από τη δωρεά μπορεί, όποιος θέλει, να πάρει ό,τι θέλει. Δεν είναι δυνατόν όμως ν’ απαιτεί να τη θέσει κάτω από την κυριότητά του. Αυτός που μιλά όπως ο Ιησούς Χριστός, είναι αδύνατο ν’ αποφύγει τη θυσία, έστω κι αν ο Χριστός τον υπεραγαπά. Θα κατηγορήσει τους χριστιανούς για υποκρισία, αλλά θα νικηθεί από τις εξουσίες. Δεν είναι δυνατό να κατηγορεί κάποιος τους ιερείς, εξαιτίας του Λόγου του Χριστού, και να μη μπορεί να εξηγήσει τα δικαιώματα που πήραν, γιατί αυτό απαιτεί γνώσεις που έχει μόνον ο Υιός του Ανθρώπου, που είναι αυτός ο οποίος τα έδωσε. Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν σύνολα ανθρώπων, που έχουν χαρακτηριστικά προβλέψιμα. Ενώ η γνώση τους είναι ικανοποιητική, παρ’ όλ’ αυτά υπάρχει ο Υιός του Ανθρώπου που ευνοεί την εξέλιξη του Σχεδίου. Οι νέοι που ταυτίζονται με τον Ιησού Χριστό, ακολουθούν την τύχη του τριαντατριάχρονου Υιού του Θεού, χωρίς να μπορούν να προσφέρουν τίποτε στους συνανθρώπους τους και πολύ περισσότερο στους εαυτούς τους. Άγγελος της Σμύρνης = 88 = Ιησούς Χριστός, όταν, Σμύρνη = 33 = Πτωχός = Τραγωδία = Νεκρός. Ο αναγνώστης είναι πλέον δυνατό ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς είναι ο άγγελος της εκκλησίας και τι σημασία έχει η έδρα του. Αυτός που απειλεί αυτόν τον άγγελο είναι ο Κύριος Ιησούς, που θυσιάστηκε για την εξέλιξη του Σχεδίου. Κύριος Ιησούς = Υιός του Ανθρώπου = 77.
Αυτό που πρέπει να δούμε, πριν εξετάσουμε τον κάθε άγγελο ξεχωριστά, είναι ότι ο Ιησούς απευθύνεται σ’ αγγέλους εκκλησιών που έχουν συγκεκριμένη έδρα. Απειλεί τους αγγέλους και όχι τις εκκλησίες κι αυτό πρέπει να διερευνηθεί. Η κύρια διαφορά μεταξύ αγγέλου κι εκκλησίας βρίσκεται στο φύλο τους. Ο άγγελος είναι αρσενικός, ενώ η εκκλησία θηλυκή. Ο άγγελος δρα ως πνεύμα, ενώ η εκκλησία διατηρεί την κατάσταση ως δομή. Η εκκλησία δεν απειλείται, γιατί διατηρεί πάντα την κατάσταση όπως αυτή δημιουργήθηκε. Ο άγγελος αντίθετα τείνει ν’ ανατρέψει την κατάσταση, εφόσον η αποθέωσή του μπορεί να καταστρέψει το Σχέδιο. Ο άγγελος και η εκκλησία λειτουργούν συμπληρωματικά σ’ ό,τι αφορά την εξέλιξη του Σχεδίου, αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται σ’ αντιπαλότητα. Αυτή η αντιπαλότητα έχει σχέση με την εξουσία και τα δικαιώματα. Ο άγγελος παράγει έργο, αλλά η εκκλησία έχει την εξουσία και τα δικαιώματα. Ο πλούτος της εκκλησίας οφείλεται στον κόπο του αγγέλου, αλλά, λόγω δικαιωμάτων, η εκκλησία έχει την εξουσία. Ο Υιός του Θεού δημιούργησε ένα θηλυκό υπερσύστημα, που ήταν απαραίτητο να υπάρξει για τη Θέωση του ανθρώπου. Σ’ αυτό έδωσε το σύνολο των δικαιωμάτων και των εξουσιών, επομένως την ιδιότητα του Κυρίου. Εκκλησία = 35 = Κύριος, και Εκκλησίαι = 44 = Καθήμενος = Παντοκράτωρ.
Ο κάθε ζωντανός άνθρωπος, όταν ταυτίζεται μ’ ένα χαρακτήρα του Υιού και δρα, είναι Άγγελος = Δούλος = Φίλος = 29. Η δράση του απειλεί τον Κύριο θεωρητικά μόνο, γιατί η κατάσταση είναι απόλυτα ελεγχόμενη. Αυτός που θα δράσει ως άγγελος στης Σμύρνης, θα εγκλωβιστεί στη Σμύρνη και η αντίστοιχη εκκλησία θα οικειοποιηθεί τον κόπο του. Ο Κύριος Ιησούς στο τέλος κάθε επιστολής αναφέρει: “Ο έχων ούς ακουσάτω τί τό Πνεύμα λέγει ταίς εκκλησίαις.”. Απευθύνεται στους αγγέλους, αλλά αυτά που λέει τα λέει υπό μορφή πνεύματος στις εκκλησίες, γιατί οι άγγελοι δεν έχουν δομή, που για να συντηρηθεί απαιτούνται εντολές, επομένως δεν έχουν και έδρα. Οι συμπληρωματικοί τους ρόλοι στρέφουν τις απειλές εναντίον των αγγέλων που δρουν, αλλά οι εκκλησίες είναι οι τελικοί αποδέκτες της γνώσης των απειλών. Ο Χριστός στο Λόγο Του αναφέρει το εξής μυστηριώδες: λέει ότι, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί. Πτώμα = 18 = Έδρα = Μνήμα = Χξς, όταν, Αετός = 22 = Πνεύμα, και, Αετός πετώμενος = Επτά πνεύματα του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = 68.
Ο υπερευφυής Παράκλητος, για να δημιουργήσει την επιθυμητή κατάσταση, δρα με τέτοιον τρόπο, ώστε τα πάντα να βρίσκονται κάτω από τον έλεγχό Του. Γνωρίζει ότι, για να εξελιχθεί το Σχέδιο και να επιβεβαιωθούν οι προφητείες Του, θα πρέπει να δημιουργήσει τα δεδομένα. Επειδή είναι Κύριος και τα πάντα συμβαίνουν μέσα Του, περιγράφει αληθινά αυτά που συμβαίνουν στον τότε παρόντα χρόνο, ενώ παράλληλα προφητεύει. Όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί, αναφέρει. Το πτώμα υπάρχει κι είναι το δικό Του μετά τη Θυσία, αλλά ταυτόχρονα ο Ίδιος δημιουργεί καταστάσεις, ώστε το πτώμα αυτό να γίνει τεράστιο. Όταν ο Ίδιος γίνεται πνεύμα, επομένως αετός, γνωρίζει ότι πρέπει να δημιουργήσει το απαραίτητο πτώμα. Ο Ίδιος είναι άγγελος της εκκλησίας, αλλά μέσω των επιστολών, αποκαλύπτει κι άλλους αγγέλους με τελικό στόχο την ίδρυση εκκλησιών. Γνωρίζοντας δηλαδή τις ιδιομορφίες του έργου Του και την πολλαπλή αποστολή Του, απευθυνόμενος στον Εαυτό Του μέσω των απειλών ή των υποσχέσεων, δημιουργεί τα δεδομένα που επιτρέπουν την ίδρυση της εκκλησίας.
Στην πραγματικότητα χαράσσει δρόμους των οποίων η κατασκευή θα ολοκληρωθεί μετά από αιώνες. Όπως ένας μηχανικός, που πάνω στο σχεδιαστήριό του έχει βρει το σύνολο των λύσεων στο σύνολο των προβλημάτων που απαιτεί ένα τεχνικό έργο, έχοντας στο μυαλό του ένα δημιούργημα, που οι υπόλοιποι θα το δουν μετά την κατασκευή του. Μία γέφυρα υπάρχει από τη στιγμή που ο μηχανικός την έχει μελετήσει και όχι από τη στιγμή που αυτή είναι ορατή. Ακόμα κι αν δεν κατασκευαστεί ποτέ, αυτή υπάρχει. Αυτό συμβαίνει και με τον Παράκλητο, που απευθύνεται στους αγγέλους. Γνωρίζει τα δεδομένα, τα έχει μελετήσει κι από τη στιγμή που η Θυσία του Υιού οδηγεί τη συγκεκριμένη γνώση σ’ αδιέξοδη κατάσταση, Αυτός γνωρίζει και τ’ αδιέξοδα. Η γενική Θέωση ήταν αδύνατο να συμβεί εκείνη την εποχή και το γνώριζε ο Υιός του Ανθρώπου. Η Θυσία Του δε στέρησε από τους ανθρώπους διεξόδους, αλλά δημιούργησε μία ψευδοκατάσταση. Η ψευδοκατάσταση αυτή οδηγεί την ανθρωπότητα προς τη Λύτρωση. Ο Υιός του Ανθρώπου με τη Θυσία Του, ύψωσε έναν τοίχο εκεί όπου υπήρχε αδιέξοδο. Δε στέρησε από κανέναν τίποτε. Η τελική Λύτρωση είναι δυνατή, γιατί αιώνες μετά —κι έπειτα από τεράστιο κόπο και θυσία— η ανθρωπότητα άνοιξε διέξοδο εξαιτίας του τοίχου, χωρίς να το γνωρίζει, κι αυτό που απομένει είναι το γκρέμισμα αυτού. Ο Υιός του Ανθρώπου μέσω των επιστολών, δημιουργεί αυτόν τον τοίχο. Εμποδίζει τη Θέωση των αγγέλων, επομένως του συνόλου των ανθρώπων, που εξαρτώνται από τη γνώση Του, όχι εξαιτίας του μίσους Του αλλά εξαιτίας της γνώσης Του. Αν ήταν δυνατό να λυτρωθούν οι άνθρωποι ως σύνολο από το Λόγο Του, ο Ίδιος θα τους λύτρωνε και δε θα περίμενε από άλλους να κάνουν αυτό που ήταν μέσα στις δυνατότητές Του.
Αναφερθήκαμε παραπάνω στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, που έκανε δωρεά συγκεκριμένου Λόγου και θυσιάστηκε, για να μπορέσει ο αναγνώστης ν’ αντιληφθεί πώς λειτουργεί ένας άγγελος της εκκλησίας και πάνω σε ποιο σύνολο ανθρώπων στηρίζεται. Είναι όμως δυνατόν ένας άνθρωπος να δράσει όμοια με τον Υιό του Ανθρώπου; Η γνώση ταυτίζει τον άνθρωπο μ’ έναν άγγελο, αλλά δεν είναι δυνατό να υπάρχει γνώση, που να τον ταυτίζει με το σύνολο αυτών. Ο μόνος άνθρωπος που έχει αυτήν τη δυνατότητα, είναι αυτός που γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο, άρα ο Υιός. Υπάρχουν άγγελοι, που μπορούν να ενσαρκωθούν από τους απλούς ανθρώπους κι άγγελοι με τους οποίους αυτό δε συμβαίνει.
Το κοινό σημείο όμως όλων των αγγέλων, στο σημείο στο οποίο απαιτείται η ανθρώπινη παρουσία, είναι η έδρα της εκκλησίας. Μπορεί, για παράδειγμα, ο άγγελος της Φιλαδέλφειας να μην ενσαρκώνεται από ανθρώπους κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχουν άνθρωποι, που συνθέτουν τη Φιλαδέλφεια. Αναζητώντας τους αριθμούς, που αποκαλύπτουν τα συμβαίνοντα, θα έλεγε κάποιος ότι υπάρχει ένα πρόβλημα. Αναζητούμε τον αριθμό του αγγέλου ή της εκκλησίας; Ποιος αριθμός μας ενδιαφέρει; Ο αριθμός του αγγέλου της Σμύρνης ή ο αριθμός της εκκλησίας της Σμύρνης; Πάντα αναζητούμε τον αριθμό αυτού που δρα και όχι αυτόν του συστήματος που στηρίζει τη δομή του στη συγκεκριμένη δράση. Οι εκκλησίες απλά δεν επιτρέπουν στη γνώση να χάσει τα χαρακτηριστικά που ευνοούν το σύστημα. Είτε η εκκλησία είναι μία είτε χίλιες, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Αντίθετα με τους αγγέλους, έχει σημασία ο αριθμός τους και η ταυτότητά τους, γιατί η δράση τους επηρεάζει την πορεία του Σχεδίου. Αν υπήρχε ένας άγγελος λιγότερος, το σύστημα θα έχανε την ισχύ του, γιατί θα υπήρχαν άνθρωποι που θα γεννιούνταν εξαιτίας της γνώσης του Υιού και θα ήταν ανεξέλεγκτοι. Εξαιτίας του Υιού του Ανθρώπου η Λαοδίκεια θα υπήρχε, αλλά το Σχέδιο θα κινδύνευε, αν δεν υπήρχε άγγελος που να την ελέγχει κι εξαιτίας του Κυρίου να τη θέτει κάτω από την εξουσία της αντίστοιχης εκκλησίας.
Η εκκλησία δεν έχει δυνατότητα ελέγχου, γιατί έχει πάντα τα ίδια χαρακτηριστικά, που έχουν σχέση μόνο με την εξουσία. Οι άγγελοι αντίθετα δεν είναι δυνατό να εκτελέσουν την αποστολή τους, έχοντας όμοια χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Ο κάθε άγγελος ευνοείται ή καταστρέφεται μέσω συγκεκριμένων ενεργειών κι αυτό το γνωρίζει ο Κύριος Ιησούς. Ο άγγελος της Εφέσου, για παράδειγμα, κινδυνεύει όταν μετακινείται η λυχνία Του από τον τόπο της, ενώ η ίδια ενέργεια δεν αγγίζει τους υπόλοιπους. Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό των αγγέλων, είναι η φαινομενική διαφορά της ισχύος που έχουν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων, τη στιγμή που είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους. Ενώ ο καθένας απ’ αυτούς μπορεί ν’ ανατρέψει την κατάσταση και ν’ αποθεωθεί, η εικόνα ωστόσο που παρουσιάζουν, σε σχέση με τον άνθρωπο, είναι εντελώς διαφορετική.
Ο πιο ισχυρός άγγελος όπως φαίνεται από την πλευρά του ανθρώπου, είναι ο πρώτος άγγελος, ο άγγελος της εκκλησίας της Εφέσου. Η δύναμή του είναι η έδρα της εκκλησίας του κι αυτοί είναι οι αμαρτωλοί ή βάρβαροι. Όπως είδαμε και στην ανάλυση του Σχεδίου, είναι αδύνατο να φτάσει η ανθρωπότητα στη Θέωση, χωρίς να διαπράξει το αμάρτημα. Η εξουσία και οι φορείς της είναι απαραίτητοι, γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να παραχθούν καρποί. Όλοι οι βάρβαροι που γίνονται δούλοι για να πάρουν εξουσίες, ελέγχονται από τον άγγελο της Εφέσου. Ο άγγελος αυτός κινδυνεύει πάντα από τυχόν μετακίνηση της λυχνίας του. Αυτό είναι απολύτως φυσικό, εφόσον η εξουσία στηρίζεται πάντα σε μία γνώση, άρα σε μία πηγή φωτός. Οι βάρβαροι ποτέ δε δίνουν σημασία σ’ αυτό καθαυτό το φως, παρά σ’ ό,τι προκύπτει στον τομέα της εξουσίας. Είναι αυτοί που θα σταύρωναν το Χριστό, αν απειλούνταν οι εξουσίες τους. Και είναι οι ίδιοι που θα τον προσκυνούσαν αν ενισχύονταν απ’ Αυτόν. Η παγίδα αυτού του αγγέλου είναι ότι μετά το αμάρτημα, όταν εμφανίστηκαν κι οι πρώτοι βάρβαροι, η ανθρωπότητα μπήκε σε μία φάση που ήταν απίστευτα σκληρή. Η εξουσία ποτέ δε χάθηκε από εκείνη τη στιγμή… αυτό σημαίνει ότι οι βάρβαροι κι αυτός που τους ελέγχει μεταλλάσσονται διαρκώς. Αυτό όπως είδαμε συμβαίνει, εξαιτίας της δόμησης συστήματος με βάση τη δωρεά.
Υπάρχει το παλιό σύστημα, που στηρίζεται στην παλιά δωρεά και η νέα, αντί να το καταργεί, συνθέτει σύστημα, που πολεμά το παλιό. Οι βάρβαροι της Βαβυλώνας, πολέμησαν με τους βαρβάρους των ελληνιστικών βασιλείων κι αυτοί με τους βαρβάρους του χριστιανισμού. Ενώ εμφανίζονται ειρηνοποιοί, όπως ο Αλέξανδρος ή ο Χριστός, παρ’ όλ’ αυτά έχουμε βαρβάρους, που απλά έχουν διαφορετικό Κύριο. Αυτοί οι ειρηνοποιοί είναι αυτοί, που ελέγχουν τους βαρβάρους κι είναι ο άγγελος της Εφέσου. Άγγελος της Εφέσου = Ειρηνοποιός = Χριστός του Θεού = Ρομφαία του στόματος = Κύριοι των Ελλήνων = 76 = Άγγελος ισχυρός. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Χριστός, ο Ίδιος είναι ο πιο ισχυρός Κύριος των βαρβάρων και γι’ αυτό έχει τη δυνατότητα ν’ απειλεί τον άγγελο. Ο Κύριος Ιησούς παρουσιάζεται σε κάθε άγγελο με διαφορετικά σύμβολα, γιατί τα συγκεκριμένα σύμβολα είναι που αποκαλύπτουν την ισχύ. Έτσι, σ’ αυτήν την περίπτωση, είναι αυτός που κρατά τους επτά αστέρες στο δεξί του χέρι και περπατά ανάμεσα στις επτά χρυσές λυχνίες. Επτά αστέρες = 52 = Κληρονόμος, και, Επτά λυχνίαι χρυσαί = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Κύριος των βαρβάρων. Έφεσος = 37 = Βάρβαροι = Μοιχοί = Ασύνετοι = Πρώτοι.
Ο Χριστός μέσα στο χρόνο τήρησε την απειλή Του και μετακίνησε τη λυχνία αυτού του αγγέλου. Μέσα στο χριστιανικό κόσμο, όπου υπάρχει η παντοκρατορία των δούλων του Χριστού, εμφανίστηκε ο κομμουνισμός και δημιουργήθηκε ένα άλλο αυτόνομο κέντρο εξουσίας. Μέσα στην Αποκάλυψη, αυτό περιγράφεται από τη δράση του αγγέλου του ισχυρού, που είναι όμοιος μ’ αυτόν της Εφέσου, αλλά δεν ακολουθεί την ίδια πορεία. Αυτός ο άγγελος είναι, που μισεί τους Νικολαΐτες και τα έργα τους και όχι γενικά ο άγγελος της Εφέσου. Ο Μαρξισμός στηρίχτηκε στο μίσος εναντίον των δούλων του Ιησού, που για αιώνες καταδυνάστευαν τους ανθρώπους. Νικολαΐτες = Απόστολοι = 47 = Πληγή μεγάλη, όταν, Έργα των Νικολαϊτών = 71 = Αχρείοι δούλοι = Δούλοι του Ιησού = Θρόνος του Θεού. Η ανταμοιβή που δίνεται στο τέλος, έχει ως στόχο ν’ αναπαράγει διαρκώς την κατάσταση και να γεννά συνεχώς τα μέλη που συνθέτουν την εκκλησία. Η ανταμοιβή κάθε αγγέλου, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν έχει καμία σχέση με τον άνθρωπο. Ανταμοιβή υπάρχει μόνο για τον άγγελο, εφόσον η ζωή του είναι εξαρτώμενη από τον Κύριο. Οι βάρβαροι ανταμείβονται με το ξύλο της ζωής κι επειδή ακριβώς δίνεται αυτό, υπάρχουν και βάρβαροι. Ξύλον ζωής = Φόβος μέγας = Προφητεία = Απόστολοι = Νικολαΐτες = 47. Αυτό το ξύλο υπάρχει στον Παράδεισο τον οποίο εμείς γνωρίζουμε. Παράδεισος = 59 = Φως αληθινόν = Καινή Διαθήκη. Όταν ο Χριστός έλεγε “μακάριοι οι ειρηνοποιοί”, συνέδεε τον τρόπο γέννησής τους. Οι μακάριοι και οι ειρηνοποιοί γεννιούνται από την ίδια προφητεία, υπηρετώντας διαφορετικά το Σχέδιο. Οι πρώτοι γεννιούνται απευθείας από την προφητεία, ενώ οι δεύτεροι προϋπάρχουν αυτής, αλλά διατηρούνται εξαιτίας της. Οι ειρηνοποιοί υπάρχουν κι όταν νικούν παίρνουν το ξύλο της ζωής, επιβεβαιώνοντας με την ύπαρξή τους την προφητεία.
Ο δεύτερος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Σμύρνης. Ο Κύριος Ιησούς δεν αποκαλύπτεται σ’ αυτόν με σύμβολα εξουσίας, εφόσον δεν υπάρχει αυτή η ανάγκη. Περιγράφει μία διαδρομή της οποίας το αίσιο τέλος είναι μία υπόσχεση. Στους νεκρούς η ύψιστη υπόσχεση είναι η δωρεά ζωής. Σ’ αυτό το σημείο μιλά Αυτός που νίκησε το θάνατο κι ενώ ήταν νεκρός επέστρεψε στη ζωή. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο, όπως γνωρίζουμε, να ολοκληρωθεί το Σχέδιο. Θα πρέπει ο Υιός να γεννήσει το θάνατο, να μπει στον κόσμο των νεκρών ως αμαρτωλός και να επιστρέψει ως Κύριος. Ο Υιός θα πρέπει να λειτουργήσει ως πρώτος και ως έσχατος. Πρώτος = 37 = Αμαρτωλός = Εξουσία, και Έσχατος = Κύριος = 35. Ο άγγελος της Σμύρνης είναι βυθισμένος μέσα στη θλίψη και τη φτώχεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι πλούσιος. Όλοι οι νέοι που προσπάθησαν, μέσω του Λόγου του Χριστού να βοηθήσουν τους ανθρώπους, δεν απόλαυσαν τίποτε. Θυσιάστηκαν, κάνοντας κι αυτήν ακόμα την επιβίωσή τους πολλές φορές προβληματική. Ο πραγματικός πλούτος όμως τους δόθηκε απλόχερα κι είναι οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα, αν νικήσουν, ν’ αποφύγουν το δεύτερο θάνατο. Άγγελος της Σμύρνης = Ιησούς Χριστός = 88 = Περιούσιος λαός, και, Σμύρνη = 33 = Νεκροί = Σοφοί = Πτωχοί.
Όταν ένας άνθρωπος μιλά σαν το Χριστό, στρέφεται πάντα εναντίον του ιουδαϊσμού. Αυτοί που τον μισούν, είναι αυτοί που θίγονται από το Λόγο του Χριστού, άρα αυτοί που νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι ενώ δεν είναι. Ιουδαίοι = Χριστός = Αιώνια δόξα = 46 = Δόξα του Θεού, ενώ, Αντιιουδαίοι = Συναγωγή του σατανά = 61 = Αντίχριστοι = Γενεά μοιχαλίς. Ο Χριστός υπόσχεται σ’ αυτούς, που ακολουθούν τον άγγελο της Σμύρνης τη Λύτρωση, κι αυτό το νόημα έχει η περιγραφή της δικής του πορείας. Η δοκιμασία αυτών όλων, είναι η είσοδός τους στη φυλακή του σατανά… αυτό με βάση τη λογική, σημαίνει ότι ο κόπος τους και η θυσία τους θα καταλήξουν σε λάθος χέρια. Φυλακή του σατανά = 42 = Εθνικοί = Μέθυσοι = Άπιστοι = Θηρίον. Αν οι νεκροί αντέξουν τη δοκιμασία και δεν μπουν στον πειρασμό να ενεργούν υπέρ της εξουσίας, όπως κάνουν οι εθνικοί, δεν έχουν να φοβηθούν το δεύτερο θάνατο. Δεύτερος θάνατος = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Χάραγμα του θηρίου.
Τρίτος άγγελος είναι ο φοβερός και τρομερός άγγελος της εκκλησίας της Περγάμου. Ο άγγελος αυτός είναι το πνεύμα της αληθείας, που ελέγχει τους εθνικούς. Ο Χριστός στο Λόγο Του αναφέρει ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους, όπως είναι γραμμένο γι’ Αυτόν. Απ’ αυτήν την παράδοση γεννιέται ο χριστιανισμός, που τείνει να κατακτήσει τον κόσμο. Δυνατότητα επέκτασης στον κόσμο έχει, όπως είδαμε στην ανάλυση του Σχεδίου, μόνον η βασιλεία και άρα το πνεύμα της αληθείας είναι το βασιλικό πρόσωπο του Ιησού. Ο Υιός του Ανθρώπου είναι ο Κύριος-Ιησούς, ενώ το πνεύμα της αληθείας είναι ο Βασιλεύς-Ιησούς. Η λειτουργία αυτού του αγγέλου βασίζεται στην ύπαρξη των εθνικών που έχουν γνώση. Οι εθνικοί σταύρωσαν το Χριστό κι οι εθνικοί ήταν αυτοί, που χρησιμοποίησαν τη γνώση Του για να κατακτήσουν τον κόσμο. Εξαιτίας της εξουσίας που φέρει αυτός ο άγγελος, ο Κύριος-Ιησούς εμφανίζεται και πάλι με σύμβολα εξουσίας. Δεν είναι Αυτός που περιφέρεται ανάμεσα στις επτά χρυσές λυχνίες, ώστε με δωρεά φωτός να μετακινεί τις λυχνίες. Είναι αυτός που χρησιμοποιεί το φως για να πολεμά απευθείας τους Νικολαΐτες. Επτά λυχνίαι χρυσαί = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Βασιλεύς των νεκρών = Φιλοσοφία του Θεού = Μάχαιρα μεγάλη του Θεού = Ρομφαία δίστομος. Το Πνεύμα της αληθείας = Άγγελος της Περγάμου = 81 = Βασιλεύς Ιησούς, κινδυνεύει μόνον, όταν ο Υιός του Ανθρώπου τού επιτίθεται ως παρθένος.
Οι εθνικοί κι ο άγγελός τους κατοικούν πάντα εκεί, όπου βρίσκεται ο θρόνος του σατανά. Τα δικαιώματα του Ιησού δόθηκαν σε συγκεκριμένο πρόσωπο κι απ’ αυτό το πρόσωπο, στη συνέχεια, παραδόθηκε ο Λόγος στους εθνικούς. Θρόνος του σατανά = 67 = Διαθήκη του Θεού = Σίμων Πέτρος = Εκλεκτός του Κυρίου = Καταραμένη εκκλησία. Εθνικοί = Πέργαμος = 42 = Ιησούς. Ο Κύριος-Ιησούς δεν κατηγορεί τον άγγελο αυτό, για το αν κρατά τ’ όνομά Του και την πίστη Του, αλλά για την ανοχή απέναντι στους Νικολαΐτες. Οι εθνικοί δεν κατηγορήθηκαν ποτέ ότι αγνόησαν τ’ όνομα του Χριστού. Οι χριστιανοί κι ο Πέτρος, ακόμα και τις αθλιότητές τους τις κάνουν “εν ονόματι του Χριστού”. Αυτό για το οποίο κατηγορεί ο Υιός του Ανθρώπου, είναι η διδαχή των Νικολαϊτών. Αυτή η διδαχή είναι η ψευδοφιλοσοφία, που αναπτύχθηκε από τους Αποστόλους, αποτέλεσμα της οποίας ήταν αυτό που βλέπουμε ως θρόνο του Ιησού. Η διδαχή αυτή είναι ανεκτή από τον άγγελο της Περγάμου. Αυτό, όπως θα δούμε μέσα στην Αποκάλυψη, συμβαίνει για σαράντα δύο μήνες, που είναι ο απαιτούμενος για το Σχέδιο χρόνος. Διδαχή των Νικολαϊτών = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = Υιός της απωλείας = Πιστοί του Ιησού = Θεός του βασανισμού = Θρόνος του Ιησού. Ο άγγελος αυτός είναι αδύνατο να μετανοήσει, εφόσον στηρίζει την ισχύ του σ’ αυτήν τη διδαχή. Ο Κύριος-Ιησούς επιτέθηκε όπως είναι φυσικό στην έδρα του κι αποτέλεσμα αυτής της επίθεσης, ήταν η αθλιότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή των ιερέων του χριστιανισμού.
Η φιλοσοφία του Θεού, που είναι η δίστομος ρομφαία, δημιούργησε τέτοιες συνθήκες, που δεν είναι δυνατό να επιτρέψουν τη Λύτρωση σε κανέναν από τους εθνικούς. Η νίκη στην οποία αναφέρεται παρακάτω είναι παγίδα, γιατί η επιβίωση στον κόσμο των νεκρών είναι η δυσμενέστερη δυνατή κατάσταση. Ο ιερέας που αποδέχεται το βασανισμό είναι νικηφόρος, αλλά όχι άνθρωπος της θείας κοινωνίας. Νικηφόρος = 53 = Οδός Κυρίου = Βασανισμός = Ιμάτιον λευκόν = Αίμα του Αρνίου. Αυτός που νικά σ’ αυτήν τη μάχη, παίρνει “το μάννα το κεκρυμμένον” και “την ψήφο τη λευκή” που είναι οι κατάρες, που καθηλώνουν τον άνθρωπο στον κάτω κόσμο. Μάννα κεκρυμμένον = Λαός του Κυρίου = Αγέλη χοίρων = Αμαρτωλός λαός = Πάσα εξουσία = Σημείον μέγα = 55, ενώ, Ψήφος λευκή = Πληγή μεγάλη = Νικολαΐτες = Προφητεία = 47 = Φόβος μέγας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο Υιός του Ανθρώπου, εκμεταλλευόμενος τη φιλοσοφία, δημιουργεί εξαιρετικά άσχημες συνθήκες γι’ αυτούς που ακολουθούν τους Αποστόλους. Αυτοί που επιβιώνουν μέσα στην αθλιότητα, γίνονται οι ίδιοι Απόστολοι και η κατάσταση διαιωνίζεται μέσω της δωρεάς της προφητείας. Το “όνομα το καινόν” είναι επίσης παγίδα, γιατί μέσω της προφητείας είναι δυνατό να γίνει κάποιος Μεσσίας, αλλά αυτό είναι κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Ιησού, επομένως αδύνατο να συμβεί, όταν είναι ανεπιθύμητο. Όνομα καινόν = Μεσσίας = 45 = Άγιον Πνεύμα. Αυτός είναι κι ο λόγος, που το όνομα αυτό το γνωρίζει μόνον αυτός, που το παίρνει.
Τέταρτος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας των Θυατείρων. Ο άγγελος αυτός, είναι η μορφή του Χριστού που αποθεώθηκε. Ελέγχει το πνεύμα στο σύνολό του κι εξαιτίας αυτού την εκκλησία που γεννήθηκε από το πνεύμα του Υιού. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης αυτόν τον άγγελο, θα πρέπει να σκεφτεί την εικόνα του Χριστού που έχει δημιουργήσει η εκκλησία για το Χριστό, στο χώρο του πνεύματος. Για ν’ αποθεωθεί ο Χριστός, θα πρέπει να νικήσει στο χώρο το σύνολο των δυνάμεων. Για την εκκλησία αυτό συμβαίνει από τη στιγμή της ίδρυσής της, ενώ για τον κόσμο από τη στιγμή που ο Χριστός αναγνωρίστηκε ως Υιός του Θεού, στο σύνολο του χώρου της αυτοκρατορίας. Απ’ αυτήν τη χρονική διαφορά προκύπτει αυτό, που ο Κύριος Ιησούς λέει για τη διαφορά, σ’ ό,τι αφορά την ποσότητα των τελευταίων έργων. Ο άγγελος αυτός είναι παραγωγικότερος, όταν αυτό που αντιλαμβάνονται οι λίγοι, γίνεται κοινώς αντιληπτό. Ο δρόμος όμως για την αποθέωση του Χριστού, προϋποθέτει μάχες κι επί του συνόλου των δυνάμεων του πνεύματος. Η μεγαλύτερη πνευματική δύναμη, που υπήρξε ποτέ στον κόσμο ανεξάρτητα από τον Υιό, ήταν ο ελληνικός κόσμος. Ο Χριστός έπρεπε να νικήσει εκείνες τις δυνάμεις, ώστε η αποθέωσή Του να δώσει ώθηση στο Σχέδιο και άρα να επεκταθεί ο ιουδαϊσμός. Ήταν απαραίτητο ν’ αγγίξει και να ταυτιστεί με την εικόνα που απέδωσαν οι άνθρωποι στον ιδανικότερο Βασιλέα, που ήταν ο Αλέξανδρος. Η εξιδανικευμένη αυτή βασιλική μορφή, είναι ο άγγελος των Θυατείρων κι είναι η μορφή που διατηρεί την εκκλησία στη ζωή, ανεξάρτητα από την αθλιότητα των δούλων της.
Οι λαοί έχοντας αυτήν την εικόνα μέσα στο μυαλό τους, ανέχονται τους δούλους, και συντηρούν τις δομές, που υποτίθεται ότι υπηρετούν αυτήν τη μορφή. Η μορφή αυτή ταυτίστηκε με τον ιδανικό βασιλιά μετά την αναγνώριση του χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο. Απ’ αυτό το σημείο όμως, μέχρι την απόλυτη κυριαρχία της εκκλησίας, υπήρχε ένας εχθρός, που έπρεπε με κάθε θυσία να νικηθεί. Ο εχθρός ήταν οι Έλληνες, που αντιστέκονταν στις ιουδαϊκές πρακτικές της εκκλησίας, χωρίς όμως να παράγουν και τίποτε ουσιαστικό για τον άνθρωπο. Μετά τον Αλέξανδρο δημιουργήθηκε, εξαιτίας της ελληνικής γνώσης, ένα παγκόσμιο σύστημα το οποίο εκτελούσε πορνεία. Το σύστημα αυτό εκμεταλλεύτηκε τη μορφή τού Αλεξάνδρου κι υπήρχε, όταν ο Χριστός βάδιζε προς τη Θέωσή Του. Ο Υιός του Ανθρώπου έδωσε σ’ αυτήν την πόρνη, χρόνο να μετανοήσει, αλλά αυτή δεν το έκανε. Το ελληνικό σύστημα είχε το χρόνο, κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, να εκμεταλλευτεί το σύνολο της γνώσης, επομένως και του Χριστού, ώστε να εξιδανικευτεί παύοντας την πορνεία. Δεν το έκανε όμως και προτίμησε την πορνεία, ακολουθώντας τον κάθε αυτοκράτορα. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να φθείρεται και τα παιδιά της χτυπιούνται με θάνατο.
Η ελληνική κοσμοθεωρία ποτέ δε χάθηκε, αλλά η εξασθένισή της είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκονται τα παιδιά της στο χώρο των νεκρών. Οι Έλληνες μετατρέπονταν σ’ εκλεκτούς, χάνοντας στην πραγματικότητα τη δυνατότητα να παραμείνουν στη ζωή. Άγγελος των Θυατείρων = 84 = Εξουσία του πνεύματος = Θεϊκός Χριστός = Ποταμός ύδατος ζωής = Βασιλεύς Αλέξανδρος = Υιός της Παρθένου. Αυτός ανέχεται την Ιεζαβέλ, που λέει ότι είναι προφήτις ενώ δεν είναι. Προφήτις Ιεζαβέλ = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Βασιλεύς των Ελλήνων = Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα βρίσκεται στο φύλο αυτού, που φέρει τη γνώση. Όπως η Αλεξάνδρεια δεν λειτουργεί ως Μεσσίας, έτσι και το σύστημα, που φέρει τη γνώση Του, δεν μπορεί να δράσει. Οι δούλοι το αναγκάζουν σε πορνεία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αρρώστια και την αδυναμία. Η μεγάλη θλίψη με την οποία απειλεί ο άγγελος την Ιεζαβέλ, είναι η κατάσταση που είδε η ανθρωπότητα κατά το Μεσαίωνα. Η ελληνική γνώση και το μοντέλο της δημοκρατίας έπαψαν να είναι ορατά, μ’ αποτέλεσμα να βασανιστούν πρώτοι αυτοί που δεν αντέχουν τον ιουδαϊσμό, δηλαδή οι Έλληνες. Η δημοκρατία, που ταυτίζεται ως κοινωνικό μοντέλο με τη Βασιλεία των Ουρανών, ακολούθησε τη θεία κοινωνία που πρότεινε ο Χριστός κι ήταν για αιώνες απαγορευμένη. Θεία κοινωνία = Μεγάλη θλίψις = 63 = Απόλυτη εξουσία = Οργή του Αρνίου. Από το συνδυασμό της ελληνικής γνώσης και της απόλυτης εξουσίας του Αρνίου, που είναι οργισμένο, προκύπτει η εξουσία πάνω στα έθνη. Όταν τιμωρείται η Ιεζαβέλ με μεγάλη θλίψη, αυτό σημαίνει ότι η ελληνική γνώση υπηρετεί την εξουσία και τότε μόνον είναι δυνατό να υπάρξει έλεγχος των εθνών.
Ο Χριστός πήρε την εξουσία από τον Πατέρα Του και την άσκησε, μέσω της εξουσίας των δούλων Του των Αποστόλων. Ο Ίδιος ποίμανε τα έθνη μ’ αυτούς και την ίδια ισχύ δίνει και στους διαδόχους τους. Ράβδος σιδηρά = Δώδεκα Απόστολοι = Ψευδόχριστοι = 68 = Λαός της αμαρτίας. Η ανταμοιβή είναι και πάλι της ίδιας φιλοσοφίας. Δίνεται για τη διατήρηση των επιθυμητών συνθηκών. Εφόσον απαιτούνται η εκκλησία κι οι Γίγαντες της εθνικιστικής φιλοσοφίας, είναι απαραίτητο να υπάρξουν. Θυάτειρα = Εκκλησία = Ευρώπη = 35 = Κύριοι = Γίγαντες = Τάρταρος, ενώ, Πρωινός αστήρ = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου = Βρυγμός των οδόντων, και, Πρωινός αστέρας = Διδαχή των Νικολαϊτών = 83. Η ανταμοιβή βλέπουμε ότι επιβεβαιώνει τη θεωρία. Η εκκλησία γεννιέται από την Αποκάλυψη… επειδή υπάρχει η εκκλησία, δίνεται η Αποκάλυψη στους ανθρώπους, ώστε ν’ αυτοτροφοδοτείται σ’ έμψυχο υλικό. Η εκκλησία κι οι άνθρωποί της παίρνουν εξουσίες και κατά συνέπεια ελέγχονται από τη μορφή του Χριστού, που έχει αποθεωθεί, όχι εξαιτίας της γνώσης Του, αλλά εξαιτίας της εικόνας Του. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Κύριος-Ιησούς παρουσιάζεται ως Υιός του Θεού και χωρίς σύμβολα στα χέρια Του, αλλά χαλκόπους.
Πέμπτος κατά σειρά άγγελος, είναι ο άγγελος της εκκλησίας των Σάρδεων. Ο άγγελος αυτός είναι ο απόλυτα όμοιος με τον Κύριο-Ιησού. Ο Ιησούς απευθυνόμενος στους αγγέλους, απευθύνεται στους χαρακτήρες που ενσάρκωσε. Στην περίπτωση του αγγέλου των Σάρδεων, απευθύνεται στον Εαυτό Του, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή ενεργεί ως Κύριος-Ιησούς. Ενεργεί σαν τον αθλητή, που γνωρίζει πώς πρέπει ν’ αγωνιστεί και ωθεί τον εαυτό του, μέσω παροτρύνσεων, να ξεπεράσει τα όριά του. Όταν είδαμε στην αρχή τον Κύριο-Ιησού, μάς έδωσε ο Ίδιος την πληροφορία ότι ήταν νεκρός κι επέστρεψε στη ζωή. Στον άγγελο της Σμύρνης λέει επίσης το ίδιο. Στο σύνολο των αιώνων ο μόνος, που έχει όνομα ότι ζει κάτω απ’ όλες τις συνθήκες είναι ο Ιησούς, άρα ή μορφή Του, που είναι δυνατό να τ’ αποδείξει. Η μορφή αυτή είναι του Κυρίου-Ιησού, που ζει στους αιώνες, εφόσον Αυτός επέστρεψε μετά το θάνατο κι έδωσε την Αποκάλυψη. Κύριος Ιησούς = 77 = Άγγελος των Σάρδεων = Υιός του Ανθρώπου = Εξακόσια εξήκοντα έξ = Προφήτης Ιωνάς = Αρχή της κτίσεως. Στον Εαυτό Του λέει να ξυπνήσει και να στηρίξει, ό,τι έχει μείνει. Ο Κύριος-Ιησούς ξύπνησε κι αυτό που είχε μείνει ήταν οι Απόστολοί Του και τα δικαιώματά τους. Αυτούς έπρεπε να στηρίξει και να ωθήσει το Σχέδιο στην εξέλιξή του.
Στο Λόγο Του ο ζωντανός Χριστός δεν έπαψε ποτέ να λέει ότι παρέλαβε τα πάντα από τον Πατέρα Του και ότι είναι Κύριος. Δεν έπαψε ποτέ να προειδοποιεί τους δούλους Του ότι η επιστροφή Του θα γίνει κατά τρόπο μυστικό, συνεπώς απρόβλεπτο. Εκείνος, ο Υιός του Ανθρώπου, παρέλαβε τα πάντα κι αποτέλεσμα του έργου Του ήταν ο οίκος με τους δούλους. Ο Ίδιος επιστέφοντας, απειλεί το έργο του Εαυτού Του και τους δούλους. Είναι αυτό που αναφέραμε σ’ άλλο σημείο, όταν λέγαμε ότι είναι στη βούληση του Υιού του Ανθρώπου να επιστρέψει και να καταστρέψει το σχεδιασμό, που στηρίζεται στη Θυσία Του. Ο άγγελος αυτός είναι εγκατεστημένος στις Σάρδεις και σύμφωνα με τη λογική, εφόσον είναι ο Κύριος-Ιησούς, ο Ιωάννης βρίσκεται εκείνη την ώρα στις Σάρδεις, αλλά το αγνοεί. Όταν ο Ιωάννης άκουγε τη φωνή στην Πάτμο, που τον καλούσε να γράψει τις επιστολές, το πρώτο πράγμα που είδε ήταν οι επτά λυχνίες. Ο χώρος ήταν αυτός που φιλοξενούσε τις λυχνίες κι απλά ο Υιός του Ανθρώπου περιφερόταν ανάμεσα σ’ αυτές. Σάρδεις = Επτά λυχνίαι = Άνω κόσμος = 45 = Άγιον Πνεύμα = Μεσσίας. Ο άγγελος των Σάρδεων απειλείται από τις εξουσίες, που προκύπτουν από τη γνώση Του και μόνον. Επειδή παρέλαβε τα πάντα από τον Πατέρα, δεν είναι δυνατό ν’ απειληθεί από οποιαδήποτε άλλη γνώση πέραν της δικής Του, όπως, για παράδειγμα, ο άγγελος της Εφέσου. Ο Υιός του Ανθρώπου, ως γνώση, που στηρίζει την εξουσία, απειλείται μόνον από τον Εαυτό Του, όταν ο Ίδιος εν ζωή φέρει την εξουσία. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε πώς είναι δυνατό να καταστραφεί ο σχεδιασμός του Υιού του Ανθρώπου.
Ο Κύριος-Ιησούς έχει γνώση κι επειδή είναι πνεύμα, το σύνολο της εξουσίας το φέρει το δημιούργημά Του, που είναι η εκκλησία που ίδρυσαν οι Απόστολοί Του. Καμία γνώση δεν απειλεί την εκκλησία… αυτό αποδείχθηκε στους αιώνες. Η εκκλησία υπηρετεί το σχεδιασμό, μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, που είναι προϊόν του ιουδαϊσμού κι είναι ενσωματωμένος στη φιλοσοφία της. Αν επιστρέψει ο Υιός του Ανθρώπου —και προφανώς ως κλέφτης, εφόσον ως άνθρωπος είναι εκτός εξουσίας— αυτό που θ’ ακολουθήσει είναι ότι θ’ αποδείξει την ταυτότητά Του και άρα θα πάρει το σύνολο των εξουσιών. Η φιλοσοφία Του —επειδή ακριβώς είναι διαφορετική απ’ αυτήν της εκκλησίας— θα έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή της συμπεριφοράς της, που κατά την απουσία Του όμως, είναι η επιθυμητή για το Σχέδιο. Αυτός είναι ο λόγος που στον άγγελο μιλά Αυτός, που έχει τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρες. Επτά πνεύματα του Θεού = 68 = Αετός πετώμενος = Βασιλεία του Θεού = Μάχαιρα του πυρός = Δώδεκα Απόστολοι, ενώ, Επτά αστέρες = Κληρονόμος = 52 = Υιός άρρεν = Πνεύμα του Θεού = Εωσφόρος. Η ανταμοιβή γι’ αυτούς, που ακολουθούν τον Κύριο-Ιησού, είναι η κοινή πορεία μ’ Αυτόν και η ένδυσή τους με ιμάτια λευκά. Ιμάτια λευκά = Εκκλησία = Ερίφια = 35 = Οδηγοί = Συναγωγή. Το λεπτό σημείο εδώ είναι ότι ο Κύριος υπόσχεται σ’ αυτούς να μην εξαλείψει τ’ όνομά τους όχι από το βιβλίον της ζωής —που είναι η ύψιστη αμοιβή για τους δούλους— αλλά από τη βίβλο της ζωής. Βίβλος της ζωής = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου = Νεκρός Ιησούς = Διάβολος Πέτρος, ενώ, Βιβλίον της ζωής = 79 = Ελληνικός κόσμος = Δυνάμεις των ουρανών = Μικρόν ποίμνιον. Ο Κύριος Ιησούς πραγματοποίησε την υπόσχεσή Του, αφού αυτοί, που τον ακολούθησαν, είναι οι πρωταγωνιστές της Αποκάλυψης.
Ο έκτος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Φιλαδέλφειας και είναι η πραγματική ελπίδα της ανθρωπότητας. Είναι ο άγγελος του οποίου το σύνολο της ισχύος υπηρετεί τον άνθρωπο. Είναι αυτός, που θα πάρει —όταν ολοκληρωθεί το Σχέδιο— το όνομα το καινόν του Υιού του Ανθρώπου. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτός ο άγγελος, θα πρέπει και πάλι να σκεφτεί τα σχετικά με το σχεδιασμό. Υπάρχει ένα τρομερό Σχέδιο, που είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε ο Υιός να μπορεί να επιστρέψει. Όποιο σύστημα κι αν δημιουργείται, εξαιτίας της γνώσης του, όποια κι αν είναι η ισχύς του, πάντα υπάρχει η αχίλλειος πτέρνα του, που είναι γνωστή σ’ Αυτόν, που το σχεδίασε. Με βάση τη λογική, το ισχυρότερο σύστημα που υπάρχει στον κόσμο, είναι αυτό του χριστιανισμού. Αυτό το σύστημα έχει την κοσμοκρατορία κι είναι δημιούργημα του Χριστού.
Ο Χριστός ελέγχει το σύστημα, εφόσον Αυτός το σχεδίασε. Ο Ιησούς είναι μέρος της φύσης του Χριστού κι ο αριθμός Του αποκαλύπτει τον τρόπο λειτουργίας Του. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που ο Χριστός ταυτίστηκε με τον Πατέρα εν ζωή και άρα πήρε το σύνολο της γνώσης σαν ζωντανός άνθρωπος, ήταν δυνατό να μη δράσει ως Ιησούς, αν δεν το επιθυμούσε. Ο Χριστός επέλεξε να δράσει ως Ιησούς υπηρετώντας τον Πατέρα Του. Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε, γιατί πρέπει να γίνει αντιληπτή η ταυτότητα Αυτού, που δεν επιτρέπει στον άγγελο της Φιλαδέλφειας να δράσει. Ο άγγελος αυτός είναι ο Μεσσίας ο ζων με το σύνολο της γνώσης και της εξουσίας. Ο Υιός του Ανθρώπου όταν βρίσκεται εν ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους, είναι πάντα ο άγγελος της Φιλαδέλφειας. Άγγελος της Φιλαδέλφειας = 99 = Μεσσίας Παντοκράτορας = Υιός του Θεού του Υψίστου = Μαινόμενος Διόνυσος = Λόγος της προφητείας = Λόγος του Θεού του Υψίστου.
Όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, δεν είναι δυνατόν ο άγγελος αυτός να δράσει για το σύνολο του διαστήματος κατά το οποίο το σύστημα κι οι εξουσίες του είναι απαραίτητες. Ενώ ο Λόγος και ο Υιός υπάρχουν πάντα ζωντανοί, παρ’ όλ’ αυτά δε δρουν εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δόθηκαν. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του Χριστού, που, επειδή ταυτίστηκε με τον Πατέρα, επέλεξε το δρόμο της Θυσίας, που οδηγεί στην κοσμοκρατορία. Με βάση τα παραπάνω είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κάποιος, γιατί μιλά σ’ αυτόν τον άγγελο ο Άγιος κι ο Αληθινός. Άγιος = 28 = Θεός = Άμωμος, ενώ, Αληθινός = 46 = Χριστός = Δόξα του Θεού. Ο Χριστός που έγινε Θεός δεν επιτρέπει την καταστροφή του Σχεδίου. Αυτός είναι που κρατά το κλειδί του Δαυείδ. Κλεις του Δαυείδ = 60 = Κοσμοκρατορία = Μέγας Βασιλεύς = Χιτών άρραφος = Άχραντα μυστήρια.
Ο Χριστός που γνωρίζει τα πάντα και τη λογική της κοσμοκρατορίας, μπορεί μόνο να υποσχεθεί ότι σε κάποια στιγμή θα παραδώσει τη γνώση. Το σκάνδαλο ήταν αδύνατο να μην έρθει… το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Χριστός, ήταν να τιμωρήσει σκληρά εκείνους μέσω των οποίων ερχόταν. Μέσα στο Λόγο Του δίνει το σύνολο της γνώσης, που είναι δυνατό να δοθεί στον άνθρωπο για να θεωθεί. Από εκείνο το σημείο και πέρα, είναι αδύνατο να προχωρήσει σε περαιτέρω δωρεά, γιατί κινδυνεύει το Σχέδιο. Η κοσμοκρατορία στηρίζει τη δομή της σε παρανόηση ορθής γνώσης… επομένως, αν γίνει αντιληπτό το παραμικρό, αυτή καταρρέει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέει στον άγγελο ότι σ’ αυτόν θ’ ανοίξει θύραν, που αν ανοίξει, κανένας δε θα μπορεί να κλείσει και το αντίστροφο. Ο Χριστός μετά τη Σταύρωσή Του έκλεισε τη θύρα κι είναι αδύνατον κάποιος να την ανοίξει. Όταν επιστρέψει και πραγματοποιήσει δωρεά εκ νέου, θα είναι επίσης αδύνατο για κάποιον, που έχει όφελος, να συντηρήσει την προηγούμενη κατάσταση.
Ο Χριστός έκανε γνωστή τη Βασιλεία των Ουρανών με τον κλειδωμένο Λόγο Του, αλλά εξαιτίας της λειτουργίας Του, την έκανε κι απαγορευτική για τους βαρβάρους. Κλειδωμένος Λόγος = Βασιλεία των Ουρανών = 80 = Θρόνος του Αρνίου. Αυτό συνέβη, γιατί ο Λόγος Του δόθηκε με μορφή άκρατου οίνου. Είναι αδύνατο να ερμηνεύσει κάποιος το Λόγο, χωρίς να του επιτραπεί. Ο Υιός δίνει, μέσω του σχεδιασμού, στον Εαυτό Του τη δυνατότητα να επιστρέψει, επειδή είναι ο μόνος που μπορεί να χειριστεί το Λόγο. Ο Χριστός έδωσε τον άκρατο οίνο κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος το σύστημα είναι πανίσχυρο, αλλά έχει τη θύρα πάντα ανοιγμένη για τον Υιό, που θα πάρει τη μορφή του αγγέλου της Φιλαδέλφειας. Θύρα ανοιγμένη = Υπέρτατος νους = 61 = Άκρατος οίνος = Οίκος του Θεού = Αντίχριστος = Συναγωγή του σατανά. Ο Χριστός θυσιάστηκε κι έθεσε τα θεμέλια της παγκόσμιας Λύτρωσης. Με την ιδιομορφία του Λόγου Του έκτισε έναν οίκο, που υπηρετεί απόλυτα τη βούλησή Του.
Το πρόβλημα για τους ανθρώπους εντοπίζεται σ’ αυτό το σημείο. Η βούληση του Χριστού δεν είναι πάντα ευεργετική για τους ανθρώπους από τη στιγμή που απαιτείται καρπός. Για όσο διάστημα συμβαίνει αυτό, είναι αδύνατο να δράσει ο Μεσσίας ο Παντοκράτορας ως πρόσωπο, αλλά είναι επίσης αδύνατο και να μην προστατευθεί. Αυτή η προστασία είναι άκρως απαραίτητη γιατί κι αυτή υπηρετεί την ίδια βούληση. Ο Άγιος = 28 = Θεός, παραδίδει τη γνώση του Χριστού και άρα τον άκρατο οίνο στον Υιό Του, ώστε να είναι δυνατό να συντηρηθεί και να επιστρέψει, ενώ ταυτόχρονα Τον φυλάγει από την ώρα της δοκιμασίας. Δημιουργεί μία μορφή, που έγινε ορατή για ελάχιστο διάστημα κι υπόσχεται την επιστροφή της. Ο ζωντανός Αλέξανδρος κι ο επίσης ζωντανός Χριστός, κατά τη στιγμή που πραγματοποιούν δωρεά, είναι μορφές που ταυτίζονται και τις οποίες είδε ο κόσμος.
Η επιστροφή είναι η υπόσχεση για το μέλλον. Αν ο κόσμος δεν είχε αυτήν τη γνώση, δε θα ήλπιζε… έτσι η απογοήτευση θα ερχόταν γρήγορα. Αυτή η μορφή δεν ταυτίζεται με τον Ιησού των εντολών και του Μυστικού δείπνου. Είναι αδύναμη, γιατί, υπηρετώντας το Σχέδιο, είναι αδύνατο να δράσει με πλήρη ισχύ. Ο όμορφος Χριστός, που μοιράζει τα πάντα, είναι αδύναμος μπροστά στον πανίσχυρο Ιησού των εντολών. Η ομορφιά Του όμως είναι αυτή, που δίνει την ισχύ στα δικαιώματα των δούλων. Η ομορφιά αυτή, που είναι ο Λόγος του Υιού του Υψίστου, προστατεύεται από την ώρα της δοκιμασίας.
Ο Λόγος δε χάθηκε ποτέ, έστω κι αν υπήρχαν εποχές κατά τις οποίες οι άθλιοι παραμόρφωναν την εικόνα του Χριστού. Άσκησαν εξουσίες εξαιτίας των δικαιωμάτων κι όποτε ήταν εφικτό παρουσίαζαν τον Ιησού σαν ένα τέρας που διψά για πόνο και τιμωρία. Ο Θεός δεν επέτρεψε να χαθεί η ομορφιά του Υιού εξαιτίας των αθλίων κατά τη διάρκεια του πειρασμού. Ώρα του πειρασμού = 74 = Βασιλεία του κόσμου = Σπήλαιον ληστών = Υποχρεωτική αγαμία = Κάμινος του πυρός = Ίπποι της Γης = Κλεις της αβύσσου = Μυστικόν Δείπνον = Διδάσκαλος αγαθός. Κατά τη διάρκεια του Σχεδίου πάντα δρα ο διδάσκαλος ο αγαθός —που είναι σκληρός— κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός εν ζωή αρνείται αυτόν τον τίτλο. Είχε τη γνώση να εμφανιστεί ως Μεσσίας Παντοκράτορας, αλλά παρέδωσε την ισχύ στην εξουσία, ώστε να θυσιαστεί. Ήταν Αληθινός = Χριστός = Διδάσκαλος = 46, όπως ήταν και Άγιος = Θεός = Αγαθός = 28. Γνώριζε όμως ότι δεν είχε έρθει η ώρα Του και δεν ήθελε να ταυτιστεί με τον Αγαθό(ς) διδάσκαλο(ς) = 74 = Αληθινό(ς) άγιο(ς), που είναι αυτός, που κρατά το κλειδί του Δαυείδ και την κοσμοκρατορία.
Το σύνολο των ανθρώπων —για όσο διάστημα εξελίσσεται το Σχέδιο— που δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ του Χριστού, που έδρασε υπέρ των ανθρώπων και του Χριστού, που έχει την κοσμοκρατορία, ακολουθεί μία πολύ άσχημη πορεία. Όταν αντιλαμβάνεται κάποιος το Χριστό ως Θεό και δεν παίρνει τη δωρεά Του, αλλά ακολουθεί την εξουσία Του, τιμωρείται και γίνεται ένας από τους στύλους του ναού του Θεού, που εντάσσεται σφραγισμένος στην καινή Ιερουσαλήμ. Στύλοι του ναού του Θεού = Χριστιανισμός = Βασιλεία των αμαρτωλών = Ακάνθινος στέφανος = Χάραγμα επί του μετώπου = Αιώνιος Κόλασις = 81 = Ιουδαϊκός κόσμος, ενώ, Καινή Ιερουσαλήμ = Ώρα του πειρασμού = Υποχρεωτική αγαμία = 74.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο άνθρωπος που ακολουθεί το Θεό-Χριστό της κοσμοκρατορίας και όχι το φτωχό Χριστό, που ήταν Θεός, εντάσσεται στον ιουδαϊκό κόσμο, που είναι η αιώνια Κόλαση και παίρνει χάραγμα και στέφανο. Το τραγικό είναι ότι ο στέφανος είναι ακάνθινος και το χάραγμα είναι του θηρίου. Αυτός ο άνθρωπος αποτελεί το στύλο του ναού, αλλά δεν ξεφεύγει από την καινή Ιερουσαλήμ που είναι η ώρα της δοκιμασίας και η εικόνα του Θηρίου που έχει τη δυνατότητα να χαράζει. Εικών του θηρίου = Καινή Ιερουσαλήμ = 74 = Θηρίον κόκκινον. Το όνομα το καινόν είναι και σ’ αυτό το σημείο παγίδα, εφόσον και πάλι αφορά τον Υιό που θα επιστρέψει. Ο Υιός θα γεννηθεί μέσα στο χριστιανικό κόσμο και με τα ίδια δεδομένα με τους υπόλοιπους. Η παγίδα δεν οφείλεται σε ψεύδος, αλλά στην αλήθεια. Οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι ο Μεσσίας είναι εκλεκτός και ότι δεν πρέπει να προσπαθούν να Τον μιμηθούν. Ενώ το γνωρίζουν αυτό, χρησιμοποιούν τη γνώση Του για να εξουσιάζουν τους ανθρώπους και τιμωρούνται. Όλοι αυτοί βρίσκονται στη Φιλαδέλφεια, που είναι το κέντρο που ασκεί την εξουσία μέσα στο χριστιανισμό. Φιλαδέλφεια = 44 = Καθήμενος = Ποντίφιξ = Λελουμένος = Αιώνιος = Ποιμένας = Δικέρατος = Θεός ζων = Γαζοφυλάκιον = Εκκλησίαι.
Έβδομος και τελευταίος άγγελος είναι ο άγγελος της εκκλησίας της Λαοδικείας. Αυτός ο άγγελος είναι το ακριβώς αντίθετο του αγγέλου της Φιλαδέλφειας. Το σύνολο της ισχύος του έχει ως στόχο τη στήριξη του συστήματος αγνοώντας παντελώς τον άνθρωπο. Για το σύνολο του χρόνου, για το οποίο απαιτείται εξουσία κι επομένως σύστημα, ο άγγελος αυτός είναι ανίκητος. Η ισχύς του οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα ορατός κι αόρατος. Οι άνθρωποι τον αντιλαμβάνονται, αλλά αδυνατούν να τον συλλάβουν ως εικόνα. Όταν αναφερθήκαμε στον άγγελο της Εφέσου, είπαμε ότι είναι ο πιο ισχυρός σ’ ό,τι αφορά την αντίληψη του ανθρώπου. Ο άγγελος της Εφέσου δημιουργεί τάσεις τεράστιες και τα φαινόμενα που προκαλούνται είναι αντιληπτά. Ο χριστιανισμός ως τάση είναι δημιούργημα του Χριστού. Ο κομμουνισμός αντίστοιχα του Μαρξ. Τα πάντα είναι ορατά και στο πραγματικό τους μέγεθος. Αντίθετα ο άγγελος της Λαοδικείας δε γίνεται αντιληπτός, χωρίς ταυτόχρονα να ξεφεύγει από την αντίληψη του ανθρώπου. Αυτό το αντιφατικό εκ πρώτης όψεως σημαίνει ότι ο άνθρωπος, ενώ αγωνίζεται να ξεφύγει από την εξουσία των βαρβάρων, η κάθε νίκη του εναντίον τους, αντί να τον λυτρώνει, τον κάνει βάρβαρο.
Έστω, για παράδειγμα, ότι ένας Μαρξιστής, που αγωνίστηκε κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, έβλεπε τους βαρβάρους του χριστιανισμού να τον καταπιέζουν. Μίσησε τους άθλιους της εκκλησίας κι αγωνίστηκε να ξεφύγει. Εγκαταλείπει τον άγγελο της Εφέσου με τη μορφή του Χριστού κι ακολουθεί τη μορφή του Μαρξ. Μετά από χρόνια διαπιστώνει ότι είναι στο έλεος ενός άθλιου, όπως ο Στάλιν. Ενώ βλέπει τους ειρηνοποιούς, δεν μπορεί να καταλάβει πώς ξεφεύγοντας από την εξουσία του ηλίθιου ιερέα πέφτει στην εξουσία του επίσης ηλίθιου Στάλιν. Ενώ αντιλαμβάνεται τον εχθρό που είναι η εξουσία, δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί την ταυτότητα του υπεύθυνου. Αυτό σημαίνει εκείνο που αναφέραμε παραπάνω. Ο άγγελος αυτός δεν ξεφεύγει από την αντίληψη του ανθρώπου, αλλά δε γίνεται κι αντιληπτός. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι οι ειρηνοποιοί δρουν αποκλειστικά σ’ ένα χώρο, που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κι είναι ο χώρος του χριστιανισμού. Η νοοτροπία των ανθρώπων που εξιουδαΐζονται, δίνει τ’ άσχημα χαρακτηριστικά στο κάθε σύστημα που ορθώνεται σ’ αυτόν το χώρο. Οι κομμουνιστές ήταν χριστιανοί που ακολούθησαν, χωρίς ν’ αλλάζουν νοοτροπία, άλλον Κύριο. Ο ηλίθιος Στάλιν σπούδασε θεολογία, πριν γίνει κομμουνιστής. Ο κοινωνία που τον γέννησε κι ήταν εξιουδαϊσμένη, του έδωσε χαρακτηριστικά δούλου. Ήταν δούλος, όταν επέλεξε να υπηρετήσει την εκκλησία και παρέμεινε δούλος, όταν αποφάσισε να υπηρετήσει τον κομμουνισμό. Ο δούλος αποφασίζει πάντα με γνώμονα το συμφέρον του. Ο Στάλιν είχε επιλέξει τη δουλεία κι απλά είδε ότι ωφελείται περισσότερο από το Μαρξ. Η αναρρίχηση στην πυραμίδα της εξουσίας ήταν εύκολη, εφόσον με τις σπουδές του είχε τέλεια χαρακτηριστικά δούλου.
Ο χριστιανισμός όπως κι ο κομμουνισμός λειτουργούν με βάση την εξουσία που προκύπτει από τη γνώση. Αυτή η εξουσία είναι προϊόν της ιουδαϊκής παράδοσης. Ο Μωυσής δίνει τα δικαιώματα πάνω στη γνώση σ’ όποιον θέλει κι αποτέλεσμα είναι το ιουδαϊκό σύστημα. Ο Χριστός κάνει το ίδιο και γεννιέται ο χριστιανισμός. Οι κομμουνιστές που ήταν πρώην χριστιανοί δέχονται αυτήν τη λογική. Έτσι ο Στάλιν γίνεται ο Μωυσής τους με κύριο το Μαρξ. Ο άγγελος της Λαοδικείας, όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, ενδιαφέρεται μόνο για το σύστημα και όχι γι’ αυτούς, που φαίνονται ως κύριοί του, εφόσον Κύριος είναι πάντα το Αρνίον. Αρνίον = Σύστημα = Πόρνη = 32 = Κλαυθμός = Σκάνδαλον = Δύναμις.
Ο Δυτικός κόσμος που έχει στα χέρια του την παντοκρατορία, δεν ξεφεύγει ποτέ από τον άγγελο της Λαοδικείας, όποιοι κι αν εμφανιστούν ως ειρηνοποιοί. Ακόμα και άθεοι να πάρουν την εξουσία πάνω σ’ άπειρους άθεους, τα ίδια θα κάνουν. Η καταγωγή τους που είναι ιουδαϊκή, θα τους διατηρεί στο έλεος του Αρνίου. Με την ίδια παιδεία οι χριστιανοί ακολουθούν το Θεό και με την ίδια παιδεία οι άθεοι θ’ ακολουθούν Αυτόν, που υποτίθεται ότι αμφισβητούν. Άγγελος της Λαοδικείας = Υιός Δαυείδ Ιησούς = Παντοκρατορία του Αρνίου = Ιουδαϊκή παράδοσις = Βασιλεύς Παντοκράτορας = Διάβολος Παντοκράτορας = Κορυφή της πυραμίδος = 93.Το τέλειο Μυστικό Σχέδιο επιτρέπει στους χριστιανούς να γεννούν όποια κοσμοθεωρία επιθυμούν, χωρίς να τους επιτρέπει να ξεφύγουν από την προκαθορισμένη πορεία.
Αν δεν νικηθεί ο ιουδαϊσμός του χριστιανισμού, που δίνει τα χαρακτηριστικά στην κοινωνία, είναι αδύνατο να επέλθει η Λύτρωση. Ποιος μπορεί να νικήσει τον ιουδαϊσμό; Αυτός που απέδειξε ότι μπορεί να το κάνει στο παρελθόν κι είναι ο Χριστός. Χριστός = Ιουδαίος = Λύτρωσις = 46 = Δόξα του Θεού. Ο ιουδαϊσμός γεννιέται από τις Εντολές που έδωσε ο Θεός στο Μωυσή κι από την εξουσία, που προκύπτει εξαιτίας αυτών. Ο Ιουδαϊσμός γεννά την πληγή του θανάτου, γιατί εντάσσει τον άνθρωπο στη λογική της δουλείας. Μαθαίνει στον άνθρωπο να δέχεται εντολές, χωρίς να τις ελέγχει. Ο Θεός έδωσε τέλειες Εντολές κι ο άνθρωπος παγιδεύεται από τις ατελείς των δούλων.
Ο ιουδαϊσμός δε νικιέται με φιλοσοφία, αλλά με γνώση. Ο φιλόσοφος δεν μπορεί να τον νικήσει, γιατί παγιδεύεται. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι ατελείς εντολές στηρίζονται στις τέλειες. Ο κάθε φιλόσοφος θα ξεκινήσει αμφισβητώντας τις ατελείς και θα προχωρήσει σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Ο τέλειος παρθένος φιλόσοφος θα φτάσει μέχρι τις τέλειες Εντολές και θα σταματήσει, επειδή η αλήθεια δε νικιέται. Τι συμβαίνει όμως σ’ εκείνο το επίπεδο; Ο φιλόσοφος ταυτίζεται με το Μωυσή κι επειδή γνωρίζει την αλήθεια, προσπαθεί να την προστατεύσει… ακολουθεί την αντίστροφή πορεία και παγιδεύεται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρωτότοκος των νεκρών κρατά δύο κλειδιά, που είναι του Άδη και του θανάτου. Τα κλειδιά του Άδη δεν μπορούν να νικήσουν τον ιουδαϊσμό, Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία.
Ο ιουδαϊσμός νικιέται μόνο με την ειδική γνώση, που επιτρέπει σε κάποιον να ταυτιστεί μ’ Αυτόν, που δίνει τις Εντολές. Κλεις του θανάτου = Ιουδαϊσμός = 58 = Εντολαί του Θεού = Εξουσία μεγάλη. Ο Υιός του Ανθρώπου απειλεί αυτόν τον άγγελο, γιατί Αυτός έχει το κλειδί του θανάτου. Ο μάρτυς ο πιστός = 77 = Κύριος Ιησούς = Αρχή της κτίσεως, παρουσιάζεται σ’ αυτό το σημείο με το όνομα “Αμήν” για το λόγο ότι ο ιουδαϊσμός, που είναι υπεύθυνος για τα δεινά της ανθρωπότητας, οφείλεται στη δραστηριότητα των Αποστόλων. Ο Ιησούς επέτρεψε στους Ιουδαίους μαθητές Του να εξιουδαΐσουν τον κόσμο κι αυτό σημαίνει ότι σκόρπισε τη φιλοσοφία του Μωυσή. Ο Πέτρος λαμβάνει το σύνολο των δικαιωμάτων και δεν αλλοιώνει το παραμικρό σ’ ό,τι αφορά τον ιουδαϊσμό. Αμήν = 15 = Χάλαζα, όταν, Χάλαζα μεγάλη = Μωυσής = Πέτρος = 36 = Σταυρός.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι η πανίσχυρη πατριαρχία διατηρείται στον ύψιστο βαθμό της μέσω του ιουδαϊσμού. Ο Χριστός δεν την κατέλυσε, παρά την ισχυροποίησε δίνοντάς της κοινά χαρακτηριστικά σ’ όλο σχεδόν τον κόσμο. Αυτό το πέτυχε μέσω της Αποκάλυψης και της δράσης των επτά αγγέλων, που ο ένας προστατεύει τον άλλο. Ο άγγελος της Λαοδικείας που είναι ανίκητος, κινδυνεύει απ’ Αυτόν που ελέγχει τη χάλαζα την ταλαντιαία και άρα από το Μεσσία. Ο Αμήν είναι αυτός που μπορεί να κάνει τη χάλαζα να χάσει τα ολέθρια χαρακτηριστικά, με συνέπεια ν’ αχρηστευθεί. Αυτά που του λέει περί ψυχρού και ζεστού σημαίνουν ότι, όταν ο Ιωάννης πήρε την Αποκάλυψη, ο κόσμος δεν είχε πάρει την τελική του μορφή. Βρισκόταν ακόμα στην περίοδο της δωρεάς. Υπήρχε δηλαδή μία αχανής Δύση και δύο τύποι γνώσεων εξουσίας, που έδιναν τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και είναι είτε τα ελληνικά είτε τα ιουδαϊκά.
Η παντοκρατορία του Αρνίου υφίσταται, όταν ο κόσμος είναι δομημένος κατά τον τέλειο τρόπο από πλευράς εξουσίας… όταν το Αρνίον είναι ορατό κι οι ανθρώπινες κοινωνίες παράγουν τους επιθυμητούς τύπους ανθρώπων. Αυτό σε παγκόσμια κλίμακα συνέβη μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν εμφανίστηκαν όλες οι γνώσεις και το Αρνίον ήταν ο αδιαμφισβήτητος Παντοκράτορας. Πριν την επανάσταση αυτό δεν ήταν ορατό, επειδή δεν υπήρχαν οι Έλληνες που φαινομενικά απειλούσαν αυτήν την παντοκρατορία. Από τη στιγμή που συνέβη κι αυτό, τα πάντα άρχισαν να λειτουργούν στον ύψιστο βαθμό. Οι λαοί ακολουθούσαν, είτε το Μωυσή σαν Ιουδαίοι είτε τους Έλληνες, που άρχισαν να γεννιούνται. Ζεστός = Μωυσής = Πέτρος = 36 = Παιδεία, ενώ, Ψυχρός = Έλληνες = 34.
Όταν ο Αμήν λέει ότι θα ξεράσει από το στόμα Του τον άγγελο, επειδή είναι χλιαρός, περιγράφει αυτό που έκανε. Ο Πέτρος και οι Απόστολοι ήταν χλιαροί. Μιλούσαν με μεικτή γλώσσα για να εκχριστιανίσουν τον κόσμο. Χρησιμοποιούσαν και τη γνώση του Μωυσή και τη γνώση των Ελλήνων. Ως Έλληνες κατηγορούσαν τους Ιουδαίους για τη Θυσία του Χριστού, ενώ ως Ιουδαίοι μισούσαν τους Έλληνες και προσπαθούσαν να τους εξιουδαΐσουν. Χλιαρός = Βασιλεύς = 39 = Διάβολος, όταν, Χλιαρός Πέτρος = Διάβολος Πέτρος = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75 = Ιερείς του Θεού. Από τη στιγμή που ο Ιησούς δίνει εντολή να μη σφραγιστεί η προφητεία, στην πραγματικότητα ξερνά τον Πέτρο στον κόσμο και γεννά τα πλήθη των μακαρίων. Η Αποκάλυψη στηρίζει την εξουσία του Πέτρου. Αιώνες μετά φτάνουμε στην επιθυμητή κατάσταση της μεικτής κοινωνίας.
Ο Υιός του Ανθρώπου υπηρετείται τέλεια από τον άγγελο της Λαοδικείας, εφόσον αυτός δρα κατά τον ιδανικότερο τρόπο, είτε ως Μωυσής είτε ως Έλληνας. Η έδρα του είναι το σύνολο των ανθρώπων που γεννά η Αποκάλυψη, δηλαδή οι μακάριοι. Μακάριος = Λαοδίκεια = Άβυσσος = Απόκρυφον = 38 = Επτά πνεύματα. Όσο υπάρχουν μακάριοι στον κόσμο, είναι αδύνατο να νικηθεί ο άγγελος της Λαοδικείας κι αυτοί θα υπάρχουν για όσο διάστημα επιθυμεί ο Κύριος. Αυτός ο άγγελος μπορεί να γίνει πλούσιος, μόνον αν ακούσει τη συμβουλή του Κυρίου κι εγκαταλείψει την εξουσία. Ο άγγελος της Λαοδικείας μπορεί να το κάνει αυτό, μόνον αν αγοράσει από τον Κύριο χρυσίον πεπυρωμένον και μεταλλαχθεί σε άγγελο της Φιλαδέλφειας, όταν ο Υιός Δαυείδ Ιησούς = Μεσσίας παντοδύναμος = 93, μετατραπεί σε Μεσσία Παντοκράτορα. Μεσσίας Παντοκράτορας = Χρυσίον πεπυρωμένον = 99.
Για το διάστημα που νομίζει ότι είναι πλούσιος κι ασκεί εξουσίες, αυτός και όσοι τον ακολουθούν είναι φτωχοί και ταλαίπωροι. Αυτοί πρέπει να φορέσουν ιμάτια λευκά, για να μη φαίνεται η αισχύνη της γυμνότητάς τους. Ιμάτια λευκά = 35 = Εκκλησία = Κύριος, όταν, Ιμάτιον λευκόν = 53 = Αίμα του Αρνίου = Βασανισμός = Οδός Κυρίου. Αυτό σημαίνει ότι οι δούλοι θα πρέπει να κρύβονται διαρκώς πίσω από τον Κύριο και τη γνώση Του, για να μη φαίνεται η ασχήμια τους.
Όσον αφορά τους μακάριους, που είναι οι οφθαλμοί του αγγέλου, αυτοί πήραν το κολλούριον, αλλά παρέμειναν τυφλοί. Μακάριοι = Οφθαλμός = Απόκρυφον = 38, και, Κολλούριον = 46 = Αιώνια δόξα = Χριστός = Εριννύες = Ευμενίδες = Λύτρωσις. Γνώρισαν το Χριστό και το Λόγο Του, αλλά αντί να λυτρωθούν βρέθηκαν καταδιωκόμενοι εξαιτίας της αθλιότητάς τους. Όλοι αυτοί δείχνουν υπερβολικό ζήλο κι ανοίγουν την πόρτα σ’ έναν Κύριο Του οποίου τη θέληση δε γνωρίζουν. Αυτός ο επικίνδυνος Κύριος είναι το Αρνίον, που τους καλεί στο δείπνο Του και τους επιτρέπει να μοιράζονται το θρόνο μαζί Του. Δείπνον του Αρνίου = 78 = Φόβος των Ιουδαίων = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = Λίθος ίασπις = Ρομφαία δίστομος. Αυτός ο Κύριος ελέγχει και παιδαγωγεί κατά τον τρόπο που ευνοεί το Σχέδιο. Η ελεγχόμενη παιδεία γεννά τους ψυχρούς και τους ζεστούς, που είναι αδύνατο να μην ανοίξουν την πόρτα στην εξουσία.
Σ’ αυτό το σημείο χρήσιμο είναι ν’ αναφέρουμε το εξής ενδιαφέρον: μετά την κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι δούλοι της Ορθόδοξης εκκλησίας έκαναν το μεγαλύτερο σφάλμα που θα μπορούσαν να κάνουν. Διατήρησαν ζωντανό το ελληνικό σπέρμα, διατηρώντας λαό με μητρική την ελληνική γλώσσα. Αυτό το σφάλμα το πραγματοποίησαν, γιατί δεν αντιλήφθηκαν την ταυτότητα του Μωάμεθ. Τον εξέλαβαν ως ειρηνοποιό, ενώ αυτός ήταν προφήτης. Ο άγγελος της Λαοδικείας είναι πανίσχυρος κι ελέγχει τα πάντα, μόνον όταν αυτοί που τον υπηρετούν είναι είτε ψυχροί είτε ζεστοί και συνυπάρχουν. Ο Μωάμεθ εκτελώντας την αποστολή του, ευνούχισε τον ιουδαϊσμό, χωρίς να τον νικήσει. Δε φέρθηκε σαν ειρηνοποιός, αλλά ως παρθένος. Ο ειρηνοποιός είναι χρήσιμος για το σύστημα, γιατί προσπαθεί να το γονιμοποιήσει σ’ εποχή κατά την οποία δεν επιδέχεται γονιμοποίηση. Παρουσιάζεται σαν Μεσσίας και χρησιμοποιεί την επικίνδυνη γνώση στο σύνολό της.
Ο Μωάμεθ αντίθετα κράτησε την παρθενικότητά του. Δεν παρουσιάστηκε ως Μεσσίας και δεν προσπάθησε να πραγματοποιήσει γάμο με το σύστημα, που έφερε την κοσμοκρατορία. Πρότεινε ένα μοντέλο, συνέστησε υπομονή μέχρι την τελική κρίση κι έδωσε υπόσχεση Λύτρωσης. Οι πιστοί του μ’ αυτόν τον τρόπο αποσυνδέθηκαν από την τέλεια γνώση, που συνοδεύεται από δικαιώματα και ξέφυγαν, όσο ήταν δυνατόν, από τον ιουδαϊσμό. Όταν συμβαίνει αυτό, παύει να έχει εξουσία ο εκλεκτός του Θεού Μωυσής… άρα δεν υπάρχουν οι όμοιοι του μέσα στην κοινωνία λόγω δικαιωμάτων. Ο Μωυσής εξομοιώνει τους ιερείς μ’ αυτόν, μέσω των δικαιωμάτων, και κατευθύνει τη βάση της κοινωνίας, που έχει ως παιδεία την Παλαιά Διαθήκη και στηρίζει τον ιουδαϊσμό. Όταν στο χώρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ορθώθηκε το σύστημα της αντίστοιχης Οθωμανικής, η Ανατολική εκκλησία έκανε λανθασμένες εκτιμήσεις. Διατήρησε ψυχρούς σε μία κοινωνία, που δεν είχε τη δυνατότητα να γεννήσει ζεστούς. Το σφάλμα εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, όταν ένα κράτος που έχει την τάση να παράγει ψυχρούς, κλήθηκε να λειτουργεί κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα. Μωάμεθ = Υιός = Βλέπων = 26 = Σατανάς, όταν, Προφήτης = 48 = Παρθένος = Φρόνιμος.
Ο Μωάμεθ ταυτίστηκε λειτουργικά με το Χριστό, ώστε να μη χαθεί ο έλεγχος του Σχεδίου, αλλά τα χαρακτηριστικά του ήταν πιο ευεργετικά για τους ανθρώπους. Δεν έδωσε τη Λύτρωση, αλλά έδωσε καλύτερες συνθήκες στους ανθρώπους. Επιπλέον ήταν αυτός που οδήγησε τους δούλους στο σφάλμα. Ακολουθεί τον Ιησού στην πορεία Του, αλλά επειδή δεν είναι ο ίδιος Κύριος, η παρθενικότητα δημιουργεί τα ίδια φαινόμενα, αλλά απείρως πιο ανώδυνα. Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Καινή Ιερουσαλήμ = Προφήτης Μωάμεθ = 74, όταν Προφήτης του Αλλάχ = Διαθήκη του Θεού = Εκλεκτός του Κυρίου = Σίμων Πέτρος = Καταραμένος όφις = 67. Μωάμεθ ζων = 42 = Ιησούς = Αρχάγγελος, ενώ, Νεκρός Υιός = Νεκρός Μωάμεθ = Εσταυρωμένος = Καινή Διαθήκη = 59. Η εύνοια που απολαμβάνουν οι μωαμεθανοί οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μωάμεθ νεκρός δε δρα, ενώ αντίθετα ο Εσταυρωμένος παρασέρνει τους δούλους στο θάνατο.
Η Ορθόδοξη εκκλησία δεν αντιλήφθηκε ότι από παρθένο δεν προκύπτουν δικαιώματα, ώστε να τα πάρει η ίδια, παίρνοντας έτσι ταυτόχρονα το ρόλο του Μωυσή. Δικαιώματα δίνει μόνον ο ψευδοπροφήτης, που είναι ο οικοδεσπότης. Ψευδοπροφήτης = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Άγιος δέσποτας. Στον κόσμο των αριθμών οι λέξεις “μωαμεθανοί” κι “Ιουδαίοι” ταυτίζονται κι αυτό δεν είναι λάθος. Μωαμεθανοί = Ιουδαίοι = 46 = Χριστός. Η εξήγηση σ’ αυτό δίνεται μέσα στις επιστολές στις οποίες αναφέρονται άνθρωποι, που νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι ενώ δεν είναι, αλλά ψεύδονται. Ιουδαίοι = 46 = Δόξα του Θεού. Συναγωγή του σατανά = 61 = Εκκλησία του σατανά = Αντίχριστοι = Αντιουδαίοι = Γενεά μοιχαλίς. Οι μωαμεθανοί όπως οι Ιουδαίοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο Γαβριήλ. Γαβριήλ = Αρνίον = 32 = Ζενίθ. Αρχάγγελος Γαβριήλ = Διδάσκαλος αγαθός = Προφήτης Μωάμεθ = Αληθινός άγιος = Χριστός Θεός = 74. Όλοι αυτοί που βλέπουμε και μισούμε εξαιτίας της αθλιότητάς τους, είτε πρόκειται για Ιουδαίους είτε για χριστιανούς είτε για μωαμεθανούς, νομίζουν ότι είναι Ιουδαίοι. Όλοι αυτοί είναι η “γενεά η μοιχαλίς”.
Σ’ αυτό το σημείο τελειώνουν οι επιστολές και είναι η αρχή μίας νέας κατάστασης, που είναι ταυτόχρονα και τελική. Αυτό είναι δυνατό για τους λόγους ότι ο Κύριος γνωστοποίησε την ισχύ του σ’ ένα μακάριο και μέσω των επιστολών γεννιέται μία κατάσταση τέλεια και τελική, που μέσα στο χρόνο απλά αλλάζει κλίμακα. Υπάρχει ένας Κύριος, επτά άγγελοι που δε δρουν τέλεια κι ερεθίζουν τον Κύριο κι ένας δούλος μακάριος. Ο Κύριος έχει τη γνώση να παρουσιαστεί ως μακάριος, ώστε σ’ αυτήν την κατάσταση ο Ιωάννης να βρίσκεται στη θέση του απλού δούλου. Αυτό το κάνει για να επιτύχει αυτό που ονομάσαμε καταδίωξη. Οι επιστολές είναι ταυτόχρονα και προφητεία, εφόσον μέσα σ’ αυτές αποκαλύπτεται ο τρόπος δράσης του Κυρίου απέναντι στους αγγέλους, αν δε συμμορφωθούν… άρα αφορά το μέλλον. Η πραγματική προφητεία της Αποκάλυψης είναι γραμμένη από το χέρι του Ιωάννη και περιγράφει όσα αυτός είδε.
Το πρόβλημα που υπάρχει εδώ είναι αυτό που αφορά την καταδίωξη. Αυτός που γνωρίζει την προφητεία, πρέπει να καταδιώκεται κι αυτό απαιτεί αληθινό Λόγο βγαλμένο από το στόμα του Κυρίου. Το σύνολο του φόβου που προκαλεί την καταδίωξη, προέρχεται από την άμεση κι αληθινή απειλή του Κυρίου στο τέλος. Ο άνθρωπος που γνωρίζει την Αποκάλυψη, πρέπει να φοβάται τις πληγές στην περίπτωση που αλλοιώνει οτιδήποτε μέσα σ’ αυτές. Αν η Αποκάλυψη δεν περιελάμβανε τις επιστολές, θα υπήρχε πρόβλημα. Δε θα ήταν δυνατό να ξεκινήσει η διαδικασία της καταδίωξης, εφόσον ο Ιωάννης δε θα καταδιωκόταν. Ο Ιωάννης έγραψε την Αποκάλυψη κι έγραψε αυτό που είδε. Για το δημιουργό δεν τίθεται θέμα αλλοίωσης και σ’ αυτήν την περίπτωση, εφόσον ο Ιωάννης ήταν ο δημιουργός, δεν τον αφορά η απειλή. Ο Κύριος ξεπερνά αυτό το πρόβλημα με τις επιστολές. Γίνεται μακάριος κι υπαγορεύει σε δούλο επιστολές, που αφορούν το μέλλον. Απ’ αυτήν την υπαγόρευση ξεκινά η καταδίωξη του Ιωάννη.
Ο Ιωάννης γράφει την Αποκάλυψη και ναι μεν δεν τον αφορά η απειλή για το κυρίως κείμενό της, αλλά εντάσσεται στην ίδια κατάσταση λόγω των επιστολών. Η τρομερή θεία ευφυΐα δημιουργεί μέσω των επιστολών τον πρώτο τέλειο μακάριο, πριν ακόμα παραδώσει την προφητεία. Ο Κύριος μπορούσε, μετά τις επιστολές, να πάει κατευθείαν στον επίλογο και να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα. Η αρχική κατάσταση που είναι ταυτόχρονα και τελική, στηρίζεται στη λογική των όμοιων και όχι των ίσων. Κύριος είναι Αυτός, που τα γνωρίζει όλα. Μακάριος είναι αυτός, που γνωρίζει ένα μέρος του συνόλου, που αφορά το άγνωστο μέλλον. Ο Κύριος δίνοντας τις επιστολές εμφανίζει ένα μέρος της γνώσης Του και γίνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο μακάριος. Αυτό το δίνει σε δούλο και τον απειλεί να μην το αλλοιώσει. Ο δούλος από τη στιγμή που παίρνει το μερικό κι έχει τη δυνατότητα να το παραδώσει σε άλλους, γίνεται και ο ίδιος μακάριος.
Η λογική των όμοιων λειτουργεί σ’ αυτό το σημείο ως εξής: ο Κύριος είναι πάντα Κύριος, επειδή γνωρίζει τα πάντα κι είναι το σταθερό σημείο. Ο Ιωάννης γίνεται μακάριος λόγω των επιστολών κι όλοι οι υπόλοιποι γίνονται μακάριοι λόγω του συνόλου της Αποκάλυψης, που είναι πλήρης. Αυτός που υπαγορεύει τις επιστολές, είναι χαλκόπους για τον Ιωάννη, ενώ ο Ιωάννης που υπαγορεύει το κείμενό του, γίνεται χαλκόπους γι’ αυτόν, που το παίρνει. Χαλκόπους = 38 = Μακάριος = Ευνούχος = Απόκρυφον. Μέσω αυτού του σχεδιασμού, κατορθώνει ο Κύριος να δημιουργήσει μία κατάσταση, που δεν επηρεάζεται ποτέ κι από κανέναν εξωτερικό παράγοντα.
Ο τέλειος Κύριος δημιουργεί τον τέλειο μακάριο και του δίνει την τέλεια κι αληθινή εικόνα. Ο τέλειος μακάριος, για να δημιουργήσει τέλειους μακάριους, θα πρέπει κι αυτός να έχει αυτήν τη δυνατότητα και σ’ όλες τις εποχές. Η αρχή και το τέλος της προφητείας ταυτίζονται γι’ αυτόν το λόγο. Η αναλογία διατηρεί την αλήθεια ανεπηρέαστη, γι’ αυτό κι ο Ιωάννης, ο πρώτος τέλειος μακάριος, θα πρέπει να δει στον ουρανό την αλήθεια, ενώ οι υπόλοιποι τέλειοι μακάριοι και σ’ όλες τις εποχές στη Γη.
Το πρόβλημα σ’ αυτό το σημείο όπως βλέπουμε είναι η αλήθεια. Ποτέ και κανένας δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να πει ότι έπεσε θύμα ψεύδους. Ό,τι λέει ο Χριστός, είναι απόλυτα αληθινό. Χριστός = Αληθινός = 46 = Παναληθής. Ο Υιός του Θεού ήταν Μεσσίας και Παντοκράτορας από τότε που γεννήθηκε ο άνθρωπος και όχι από τότε που ο άνθρωπος τον γνώρισε ως Χριστό. Για να δει κάποιος αυτό που υπήρχε πριν γίνει ορατό κι αντιληπτό στη Γη, θα έπρεπε να γνωρίσει τον ουρανό. Το σύνολο των υπολοίπων που γεννήθηκαν στη Γη μετά την εμφάνιση του Υιού, δεν έχουν αυτήν την ανάγκη, επειδή υπάρχει η Αγία Ιερουσαλήμ, που έχει στην κατοχή της τη Δόξα του Θεού. Δόξα του Θεού = Αιώνια δόξα = Χριστός = 46.
Ο Κύριος, σ’ ό,τι αφορά την κυρίως προφητεία, δεν υπαγορεύει στον Ιωάννη… τον αφήνει να δει, για να μην αλλοιωθεί η τελειότητα του σχεδιασμού της. Δεν υπαγορεύει σε τέλειο μακάριο, γιατί δε θα υπαγορεύσει από εκείνη τη στιγμή και σε κανέναν άλλο. Από τη στιγμή που γίνει κάποιος τέλειος μακάριος, βλέπει, εφόσον αυτό του επιτρέπεται, αλλά καταλαβαίνει μόνον όσα του επιτρέπονται χωρίς σχόλια. Ο Ιωάννης βλέπει και περιγράφει χωρίς σχόλια. Ο Κύριος δίνει εικόνα στον Ιωάννη κι ο Ιωάννης μεταφέρει την εικόνα μέσω περιγραφής και τίποτε άλλο. Ο πρώτος μακάριος βλέπει το νεκρό Εμμανουήλ και παίρνει τη μαρτυρία του Ιησού, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν αυτό που τους δίνεται στο τέλος κι είναι απόλυτα ίδιο. Νεκρός Εμμανουήλ = Μαρτυρία Ιησού = Αγία Ιερουσαλήμ = Ουρανός καινός = Λίμνη του πυρός = 66.
Ο Ιωάννης είδε τον Αληθινό άγιο, που του έδωσε την προφητεία, ενώ οι υπόλοιποι βλέπουν την καινή Ιερουσαλήμ, που έχει στην πλατεία της το ξύλο της ζωής. Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Αρχάγγελος Γαβριήλ = Καινή Ιερουσαλήμ = Βασιλεία του κόσμου, όταν, Προφητεία = Ξύλον ζωής = 47. Ο Ιωάννης είδε το θηρίον και το δράκοντα και δεν αντιλήφθηκε την ταυτότητά τους. Οι μεταγενέστεροι μακάριοι είδαν κι αυτοί τα θηρία, αλλά δεν αντιλήφθηκαν επίσης την ταυτότητά τους. Όπως τα θηρία δεν επιτέθηκαν στο μακάριο Ιωάννη, έτσι δεν επιτίθενται και στους υπόλοιπους μακάριους. Θηρίον = 42 = Ιησούς, Δράκων μέγας = Αλέξανδρος = 45.
Όλα αυτά τ’ αναφέρουμε ενδεικτικά, για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει κλειστή προφητεία. Χωρίς να υπάρχει ψεύδος σ’ αυτήν την προφητεία, αναπαράγονται τα ίδια φαινόμενα, πράγμα αδύνατον, αν η αρχή και το τέλος ήταν διάφορα μεταξύ τους. Αν η αρχή έδινε τέλεια χαρακτηριστικά στον Ιωάννη και δεν ταυτιζόταν με το τέλος, η τελειότητα αυτή των χαρακτηριστικών για τους υπόλοιπους θα ήταν δυνατή μόνο με το ψεύδος. Αυτό θα συνέβαινε σίγουρα, γιατί η γνώση που δίνει τα χαρακτηριστικά είναι προφητεία. Η προφητεία είναι πάντα μία, εφόσον είναι αληθινή. Αν ο Κύριος δεν επέτρεπε στον Ιωάννη ν’ ανέβει στον ουρανό —όπως συμβαίνει με τους υπόλοιπους— και του επέτρεπε να βλέπει μόνο στη γη και όσα συμβαίνουν σ’ αυτή, θα έπρεπε να πει ψέματα από τη στιγμή που η κατάσταση, που επικρατούσε τότε, δεν ήταν τελική. Για να δει ο Ιωάννης, όσα θα έβλεπαν στη Γη οι υπόλοιποι αιώνες μετά, έπρεπε ν’ ανέβει στον ουρανό.
Αυτό που πρέπει να δούμε, είναι τι ακριβώς συμβαίνει, αφού ο Ιωάννης πάρει τη γνώση των επιστολών. Το μέρος της Αποκάλυψης που περιγράφει το σύνολο των όσων είδε ο Ιωάννης, είναι μία προφητεία εξαιρετικά περίπλοκη. Για να γίνει αυτή αντιληπτή, θα πρέπει ο αναγνώστης να διακρίνει πάντα τα επίπεδα στα οποία αναφέρεται. Ταυτόχρονα πρέπει ν’ αντιλαμβάνεται την έννοια του “χρόνου” με τη λογική της Αποκάλυψης, επειδή, λόγω επιπέδων, περιγράφονται τα ίδια γεγονότα, όπως αυτά φαίνονται από το κάθε επίπεδο. Αυτό είναι απαραίτητο, γιατί η προφητεία έχει το χαρακτηριστικό να περιγράφει μία σειρά γεγονότων, που θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα από ένα αρχικό σημείο σ’ ένα τελικό. Το πρόβλημα γεννιέται με το χρόνο, εξαιτίας της ταύτισης των σημείων. Από το σημείο Α πάμε στο σημείο Α. Η πορεία γίνεται, γιατί υπάρχει διαφορά μεταξύ ουρανού και Γης. Αυτά που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στον ουρανό τέλεια, στη γη πρέπει να δημιουργηθούν.
Ο αναγνώστης θα πρέπει πάντα να παρακολουθεί τον Ιωάννη και μετά να προσπαθεί ν’ αντιληφθεί το φαινόμενο που περιγράφει. Επειδή η Αποκάλυψη είναι κλειστή προφητεία, θα πρέπει, για να εισέλθει κάποιος σ’ αυτήν, να βρει το σημείο απ’ όπου μπορεί να εισέλθει. Από τη στιγμή που η αρχή και το τέλος ταυτίζονται ως καταστάσεις και μεσολαβεί κάποιος χρόνος μέχρι την ταύτισή τους —εφόσον υπάρχει διαφορά στα επίπεδα— εμείς θα πρέπει να βρούμε ποια από τα όμοια μεταξύ τους προηγούνται. Ενώ υπηρετούν το Σχέδιο με τον ίδιο απόλυτο τρόπο, εμφανίζονται με κάποια σειρά. Έτσι μπορούμε ν’ αναφερθούμε στη γενεσιουργό αιτία όλων, που είναι η προφητεία. Θέλημα Θεού = 47 = Προφητεία = Τέσσαρα ζώα = Βαβυλών η μεγάλη = Άγια πόλις = Ξύλον ζωής.
Όλα αυτά σημαίνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα και υπηρετούν το Σχέδιο με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Η σειρά που τα βάλαμε είναι η σωστή, γιατί δεν είναι δυνατό να δοθεί προφητεία, χωρίς να προϋπάρξει το θέλημα του Θεού. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει ξύλο της ζωής, πριν δομηθεί η άγια πόλις κι επομένως να προϋπάρξει η Βαβυλώνα, που είναι αποτέλεσμα της δράσης των τεσσάρων ζώων. Για να μπούμε στην Αποκάλυψη θα πρέπει να εντοπίσουμε την ταυτότητα των τεσσάρων ζώων κι από εκείνο το σημείο να παρακολουθούμε την αλλαγή της κλίμακας με τη βοήθεια της οποίας από μία κατάσταση, που αφορά έναν Κύριο κι ένα δούλο, θα φτάσουμε σε μία παγκόσμια. Στους στίχους: (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3), ο Ιωάννης δίνει στον αναγνώστη μία περιγραφή ενός θρόνου κι ενός καθήμενου εντελώς αφηρημένη. Αυτό συμβαίνει για να υπηρετηθεί η τελειότητα της Αποκάλυψης και μόνον. Ο Ιωάννης περιγράφει από το (Αποκ. Ιωάν. 4.4) και μετά με απόλυτη λεπτομέρεια ό,τι βλέπει και είναι ο ίδιος ο θρόνος.
Η Αποκάλυψη προσφέρει αυτήν την ασαφή γνώση, για να ευθυγραμμιστεί πλήρως ο μεταγενέστερος μακάριος με τον πρώτο. Επειδή όλοι οι υπόλοιποι δεν γνώρισαν τις ίδιες συνθήκες με τον Ιωάννη, που είδε τον Κύριο-Ιησού, παίρνουν γνώση για τον καθήμενο πριν την περιγραφή του, που ακολουθεί τα τέσσερα ζώα. Η ευθυγράμμιση είναι τέλεια, γιατί ο μεν Ιωάννης ανέβηκε στον ουρανό, αλλά δεν αντιλήφθηκε τι είδε, ενώ οι μεταγενέστεροι, επειδή δεν είδαν, έχουν την ίδια αφηρημένη εικόνα που τους δίνει ο Ιωάννης. Η Αποκάλυψη είναι πλήρης προφητεία. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο περιγράφει το σύνολο των όσων συμβαίνουν, μέχρι να υπάρξει καθήμενος. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να δράσουν τα τέσσερα ζώα. Ο Ιωάννης πήρε τις επιστολές από τον καθήμενο που ναι μεν υπήρχε στον ουρανό, αλλά όχι στη Γη. Δίνοντας στο χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3) γνώση για τον καθήμενο θέτει κοινό σημείο αφετηρίας για όλους. Αυτό σημαίνει ότι προσδιορίζει ένα χρονικό σημείο στο οποίο αυτά που περιγράφει είναι αληθινά, εξασφαλίζοντας όμως τη δυνατότητα να δώσει προφητεία, που ξεκινά από άλλο χρονικό σημείο κι είναι επίσης αληθινή.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, αναφέρουμε ότι, για να υπάρξει καθήμενος, απαιτείται η δράση των τεσσάρων ζώων. Αυτά όμως μπορεί να ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους αιώνες πριν τον Ιωάννη. Έργο τους είναι ο θρόνος του καθήμενου. Όταν ο Ιωάννης παίρνει την προφητεία, ο καθήμενος υπάρχει, αλλά προηγήθηκαν μέχρι την ενθρόνισή του πολλά πράγματα. Ο Ιωάννης δηλώνει ότι είδε τον καθήμενο αληθινά, εφόσον αυτός υπήρχε. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό και περιγράφει το θρόνο, που έχει τα τελικά του χαρακτηριστικά, λαμβάνει τη δυνατότητα να συνεχίσει την περιγραφή της προφητείας απ’ όποιο χρονικό σημείο θέλει, χωρίς να ψεύδεται. Η προφητεία θα ήταν ανακριβής, αν ο Ιωάννης έβλεπε το πρόσωπο του καθήμενου στο θρόνο του Αρνίου, κι έπειτα περιέγραφε τα τέσσερα ζώα, που δημιουργούν και μοιράζονται αυτόν το θρόνο σαν κατάσταση που ακολουθεί.
Αυτό δε συμβαίνει, γιατί ο Ιωάννης πρώτα περιγράφει το θρόνο με τα τέσσερα ζώα και μετά το σύνολο των όσων ακολούθησαν, ώστε να υπάρξει καθήμενος. Αυτό που πρέπει να δούμε εμείς, είναι τι ακριβώς περιγράφει ο Ιωάννης στο χωρίο: (Αποκ. Ιωάν. 4.1-4.3) και γιατί αληθινά δεν διακρίνει το πρόσωπο του καθήμενου. Ο Ιωάννης βλέπει κατ’ αρχήν το θρόνο, που είναι ίδιος μ’ αυτόν που θα πάρει το Αρνίον στη δόξα Του κι είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ο θρόνος αυτός είναι ο ίδιος ο Σωτήρας, γιατί σύμφωνα με το Λόγο του Χριστού ο Υιός κι ο Πατέρας ταυτίζονται και κατοικούν μέσα στον άνθρωπο που πιστεύει στο Θεό. Ο θρόνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων, που δομούν ένα σύστημα με τη γνώση του Θεού, αλλά εξαιτίας της απουσίας Του δεν ξεφεύγουν από τη φιλοσοφία του συστήματος. Θρόνος = Πιστοί = Σωτήρας = Σαρδίον = 41 = Διδασκαλία.
Ο Κύριος ταυτίζεται με το θρόνο λόγω κοινής δωρεάς, που αφορά τη γνώση. Εφόσον οι πιστοί μεταφέρουν το Λόγο ατόφιο, απλά αλλάζει η κλίμακα. Ό,τι ήταν ο Σωτήρας γι’ αυτούς, γίνονται οι ίδιοι για την ανθρωπότητα. Επειδή όμως το σύνολο αυτό αναμένει το Σωτήρα, έχοντας χαρακτηριστικά σωτήρα, έχει ταυτόχρονα τη μορφή θρόνου, εφόσον αυτοί θα δεχτούν τη νέα δωρεά σε ενδεχόμενη επανεμφάνιση του Υιού. Οι άνθρωποι θα δουν ένα τεράστιο σύστημα, που συνθέτουν οι πιστοί και καθήμενο πάνω σ’ αυτό το Σωτήρα. Ο θρόνος αυτός είναι ο μέγας ο λευκός, εφόσον είναι ο θρόνος του Χριστού, που είναι ο Κύριος των Ιουδαίων και ζει εις τους αιώνες. Θρόνος μέγας λευκός = 87 = Κύριος των Ιουδαίων = Κύριος του αμπελώνος = Εκκλησία των Ιουδαίων = Βασιλεύς της αβύσσου = Ζων εις τους αιώνας. Αυτός ο θρόνος είναι στην ιδανική του μορφή η Βασιλεία των Ουρανών κι αυτό συμβαίνει όταν το Αρνίον είναι ζων και όχι εσφαγμένον. Αρνίον ζων = 48 = Παρθένος = Λαός του Θεού. Θρόνος του Αρνίου = 80 = Βασιλεία των Ουρανών = Αθάνατος άνθρωπος = Αθάνατοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης δεν είδε την ιδανική κατάσταση, αλλά μόνον το θρόνο και το Σωτήρα. Σωτήρας του κόσμου = 77 = Κύριος Ιησούς = Υιός του Ανθρώπου.
Όλα αυτά τα είδε με ακρίβεια, μόνο πριν πάρει τις επιστολές κι αυτό γιατί έπρεπε να τηρηθούν οι αναλογίες. Η ασάφεια δηλαδή κατά ένα μέρος οφείλεται στο ότι είχε ξαναδεί το θρόνο. Ο Καθήμενος = Παντοκράτωρ = Ίασπις = 44, ήταν όμοιος με το λίθο ίασπι. Λίθος ίασπις = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = 78. Όταν ο Ιωάννης στην αρχή βλέπει τις επτά λυχνίες βλέπει στην πραγματικότητα το θρόνο και τον καθήμενο, χωρίς να γνωρίζει πού βρίσκεται. Όταν ο καθήμενος είναι Βασιλεύς των νεκρών και νεκρός Μεσσίας όλα όσα του λέει ο Ιησούς στην αρχή είναι ευνόητα. Πρωτότοκος των Νεκρών = 90, Νεκρός = 33. Το καινούριο στοιχείο σ’ αυτήν την περιγραφή που αφορά το σύνολο των μακαρίων είναι ότι ο Ιωάννης πριν πάρει τις επιστολές, παίρνει τη δυνατότητα να δει τον καθήμενο και να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του. Αφού πάρει αυτήν τη γνώση βγαίνει από εκείνον το χώρο και βλέπει το θρόνο ως λειτουργικό σύνολο, όπως τον βλέπουν όλοι. Ο θρόνος κι ο καθήμενος δεν είναι ευδιάκριτοι, γιατί υπάρχει η ίρις. Η ίρις είναι αυτό που υπάρχει ανάμεσα στον καθήμενο και τους ανθρώπους. Ίρις = Συναγωγή = Εκκλησία = 35. Ο Ιωάννης από τη στιγμή που βλέπει το θρόνο πίσω από την ίριδα, ταυτίζεται μ’ όλους τους ανθρώπους, που αιώνες τώρα βλέπουν το ίδιο ακριβώς θέαμα. Βλέπει ένα σύνολο το οποίο μοιάζει με σμάραγδο κι είναι αυτό που έχει την παντοκρατορία. Σμάραγδος = 44 = Ίασπις = Εκκλησίαι.
Η διαφορά σμαράγδου και ίασπι, όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, έχει να κάνει με τους διαφορετικούς φορείς της ίδιας εξουσίας. Ίασπις είναι ο καθήμενος ως πρόσωπο. Ενώ ο σμάραγδος είναι ο καθήμενος ως εκκλησία, που έχει το σύνολο των εξουσιών του ίασπι. Η εκκλησία σαν ίρις κυκλώνει το θρόνο και μέσα σ’ αυτή βρίσκονται οι εικοσιτέσσερις θρόνοι των πρεσβυτέρων. Οι άνθρωποι βλέπουν τους θρόνους των πρεσβυτέρων κι οι πρεσβύτεροι το θρόνο του παντοκράτορα. Οι άνθρωποι βλέπουν την παντοκρατορία του σμαράγδου, ενώ η εκκλησία την παντοκρατορία του ίασπι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί μπροστά στο θρόνο του καθήμενου βρίσκονται οι φωστήρες.
Το τραγικό για τους ανθρώπους της εκκλησίας είναι η δύναμη αυτών των φωστήρων και ό,τι αυτοί αντιπροσωπεύουν, ενώ για τους ανθρώπους ότι η εκκλησία ελέγχει το φως. Επτά λαμπάδες πυρός = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Αχειροποίητος = Βασιλεύς των νεκρών = Λίθος ίασπις = Νεκρός Μεσσίας = 78. Αυτές οι λαμπάδες πυρός είναι τα επτά πνεύματα του Θεού, γιατί εξαιτίας αυτών οι Απόστολοι πήραν τα χαρακτηριστικά, που απαιτούνταν για το Σχέδιο. Αυτό το είδαμε, όταν εξετάζαμε τις επτά λυχνίες και την παγίδα της γνώσης των αγγέλων των εκκλησιών. Επτά πνεύματα του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68 = Βασιλεία του Θεού. Μέσω της Αποκάλυψης αντλείται δυναμικό από το χώρο της εκκλησίας, ώστε να δομηθεί η βασιλεία του Θεού πάνω στους δώδεκα θεμέλιους. Όλα αυτά επιβεβαιώνονται από τον ιματισμό των πρεσβύτερων, που αντιπροσωπεύει το λόγο τους, και το χρυσό στέφανο που φορούν. Ο καθένας απ’ αυτούς, φορά Ιμάτια λευκά = 35 = Εκκλησία και φορά Στέφανον χρυσούν = 68.
Τα τέσσερα ζωντανά όντα που βλέπει ο Ιωάννης, είναι οι καθήμενοι μέχρι τη στιγμή εκείνη. Εμείς όμως γνωρίζουμε δύο Παντοκράτορες: τον Αλέξανδρο και τον Ιησού.
Σ’ αυτό το σημείο φαίνεται η διαφορά μεταξύ των επιπέδων ουρανού και Γης. Στον ουρανό αυτά τα όντα συνυπάρχουν, ενώ στη Γη δε συνυπήρξαν, παρά το ένα διαδέχθηκε τ’ άλλο. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε, μόνον αν κατανοήσουμε ότι Ουρανός = 36 = Παιδεία. Ο Αλέξανδρος με τη δύναμη του κοσμοκράτορα στον τομέα της παιδείας εμφανίστηκε ως λέοντας, όσο ήταν ζωντανός. Είχε ισχύ και μοίρασε την έτοιμη παιδεία των Ελλήνων. Νεκρός, άφησε πίσω του δομή βαρβάρων κι επομένως υπήρξε κι ο ίδιος βάρβαρος. Μόσχος = Βάρβαρος = 37. Ο Θεός απέσυρε το λέοντα και τον παρέδωσε στους ανθρώπους ως μόσχο εσφαγμένο. Το μόσχο τον ακολουθεί ο Χριστός ζωντανός. Η ισχύς Του αντιπροσώπευε την ισχύ ενός απλού ανθρώπου. Η γνώση Του ήταν γνώση Παντοκράτορα, όμως την κατείχε ένας άνθρωπος, που δεν είχε ισχύ βασιλιά, ώστε να παρουσιαστεί σαν λέοντας και να την επιβάλλει. Μετά το θάνατό Του ο Χριστός εμφανίζεται και πάλι στη γη, αλλά ως πνεύμα και δίνει την Αποκάλυψη στον Ιωάννη. Εξαιτίας της Αποκάλυψης γίνεται ο Ίδιος νεκρός Παντοκράτωρ, αλλά αυτήν τη φορά δεν έχει την ιδιότητα του απλού ανθρώπου. Πνεύμα = 22 = Αετός. Ο αετός αυτός δεν είναι στατικός αλλά πετώμενος. Αετός πετώμενος = 68 = Δώδεκα Απόστολοι.
Ο αναγνώστης βλέπει τη σειρά με την οποία εμφανίζονται οι παντοκράτορες κι αυτή η σειρά είναι τέλεια. Αν δεν υπήρχε ο Αλέξανδρος ως λέοντας να σκορπίσει τη γνώση, δε θα υπήρχαν μετά οι βάρβαροι της Ευρώπης, ώστε να δομηθεί η βασιλεία του Θεού και η απαραίτητη εκκλησία. Ο μόσχος ο εσφαγμένος υπήρξε ο Σταυρός του μαρτυρίου, ώστε μετά τη Σταύρωση να υπάρξει εξέλιξη. Οι παντοκράτορες στον ουρανό συνυπάρχουν, γιατί μέσω της γνώσης ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ν’ ακολουθεί αυτόν, που καλύπτει τις ανάγκες του. Στη Γη δε συνυπήρξαν και μάλιστα από τη στιγμή που ανέλαβε εξουσία ο αετός, απαγορεύτηκε στους ανθρώπους να βλέπουν τη συνύπαρξη τους και στον ουρανό. Τα όντα αυτά έχουν έξι πτέρυγες το καθένα, γιατί ο αριθμός αυτός των πτερύγων, τους εξασφαλίζει την παντοκρατορία —εφόσον κινούνται στο σύνολο των επιπέδων— αλλά και τη δόξα. Πτέρυγαι έξ = Διδάσκαλοι = Αιώνια δόξα = Δόξα του Θεού = Ύδωρ ποταμού = 46.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι η ίρις που βλέπει ο Ιωάννης είναι απαραίτητη, ώστε η γνώση να μη διοχετεύεται στην κοινωνία των ανθρώπων και όχι μόνον αυτό, αλλά κι εξαιτίας της ύπαρξης των πρεσβυτέρων η κοινωνία να παραμένει αυστηρά πατριαρχική. Τα ζωντανά όντα εντός της ίριδας δοξάζουν κι ευχαριστούν το Θεό, γιατί σ’ Αυτόν οφείλουν τα πάντα. Η ιδιαιτερότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτά τα όντα δεν προσκυνούν… αυτό οφείλεται στην ιδιότητα του Υιού του Θεού. Αυτοί που προσκυνούν είναι αυτοί, που είναι δούλοι κι είναι οι πρεσβύτεροι.
Όρασις του Αρνίου του Θεού
Από το (Αποκ. Ιωάν. 5.1-5.14) περιγράφεται η ακόλουθη κατάσταση: όταν ο Ιωάννης ανεβαίνει στον ουρανό, βλέπει το σύνολο των όσων συμβαίνουν στο θρόνο του παντοκράτορα. Βλέπει ποιοι εναλλάσσονται σ’ αυτόν το θρόνο και ποιοι τον προστατεύουν. Αυτό που βλέπει είναι πολύ γενικό και δεν έχει σχέση με την ιδιαίτερη λειτουργία του κάθε κοσμοκράτορα. Δε βλέπει για παράδειγμα πώς λειτουργεί ο λέοντας στο θρόνο, γιατί αυτό έχει πραγματοποιηθεί αιώνες πριν. Όταν πλησιάζει το θρόνο, βλέπει τον τελευταίο κοσμοκράτορα, που είναι ο αετός.
Για ευκολία στην κατανόηση του τι ακριβώς συμβαίνει, ο αναγνώστης ας φανταστεί μία πυραμίδα της οποίας η κορυφή είναι τέλεια σχηματισμένη και συνεχώς αυξάνεται το ύψος της. Ο αετός βρίσκεται σ’ αυτήν την κορυφή κι είναι Κοσμοκράτορας μέσα σ’ αυτήν την πυραμίδα. Οι Δώδεκα θεμέλιοι = Δώδεκα Απόστολοι = 68, αυτόν βλέπουν ως Κοσμοκράτορα, κι ο ίδιος μαζί μ’ αυτούς είναι Κοσμοκράτορας της γης. Αετός πετώμενος = 68. Αυτό έχει ιδιαίτερο νόημα, επειδή πρώτον, την εποχή που πήρε ο Ιωάννης τη γνώση ήταν πρώιμο να μιλάμε για κοσμοκρατορία του Χριστού και δεύτερον, επειδή ο Κοσμοκράτορας αλλά κι οι δούλοι Του είναι Ιουδαίοι. Αυτό το δεύτερο είναι σημαντικό, γιατί οι Ιουδαίοι λόγω παιδείας και δικαιωμάτων συνθέτουν συστήματα ξηράς.
Όταν ο Κοσμοκράτορας παραδίδει το βιβλίο με τις σφραγίδες, λόγω των παραπάνω απευθύνεται σ’ αυτούς, που ζουν αποκλειστικά στον ουρανό, στη Γη και κάτω απ’ αυτήν. Δεν απευθύνεται με κανέναν τρόπο στους ανθρώπους της θάλασσας. Αυτό το βιβλίο από τα χέρια Ιουδαίου παραδίδεται σ’ Ιουδαίους, που είναι οι πατέρες της εκκλησίας. Αυτοί με τη σειρά τους το παραδίδουν στους χριστιανούς κι έτσι μεταφέρονται οι εξουσίες.
Σε καμία περίπτωση αυτή η πρακτική δε μεταβάλλεται. Ο άνθρωπος της θάλασσας πρώτα ελκύεται από το Λόγο του Χριστού, η εκκλησία τον κάνει Ιουδαίο και μετά του παραδίδει την Αποκάλυψη, ώστε να τον κάνει θρησκόληπτο. Η Αποκάλυψη δεν παραδόθηκε ποτέ στους Έλληνες από την εκκλησία, ώστε να τη μελετήσουν. Οι Έλληνες μετατράπηκαν σε Ιουδαίους κι οι Ιουδαίοι δεν αγωνίζονται σ’ αυτούς τους χώρους. Αιώνες τώρα ο άγγελος φωνάζει με δυνατή φωνή, για να βρεθεί κάποιος ν’ ανοίξει το βιβλίο, αλλά φωνάζει στα πλαίσια της ιουδαϊκής δομής. Βιβλίον = Έλληνες = Κιβωτός = Πλοίον = Πύλαι Άδου = 34. Πώς είναι δυνατό να βρεθεί άνθρωπος της ξηράς και να κυβερνήσει ένα πλοίο; Οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται μόνον τις λυχνίες και όχι τα κουπιά. Ο Οδυσσέας στο τέλος της Οδύσσειας εγκαταλείπει το σπίτι του, μέχρι να κάνει θυσία στο χώρο, όπου το κουπί ταυτίζεται με λυχνία. Από τη στιγμή που οι Ιουδαίοι παίρνουν γνώση που δεν αντιλαμβάνονται και δεν έχουν τη δυνατότητα να την πολεμήσουν, αυτή η γνώση είναι επικίνδυνη.
Το σύστημα δίνει αίμα στους λαούς για να τους ελέγχει. Ο οίνος που είναι το αίμα του Χριστού, δόθηκε άκρατος κι είναι η αιτία της δημιουργίας των μέθυσων. Η Αποκάλυψη από τη στιγμή που δίνει γνώση κλειδωμένη, είναι επικίνδυνη. Οι κλειδωμένες έννοιες αφορούν το βιβλίο και τις σφραγίδες του. Ενώ η Αποκάλυψη ως κείμενο συνολικά είναι αντιληπτό, οι σφραγίδες όχι. Αυτός που θα ξεκλειδώσει τις σφραγίδες, είναι ο διάδοχος παντοκράτορας κι αυτό μέσω των αριθμών σημαίνει: Επτά σφραγίδαι = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = 61 = Καιροί εθνών. Αρνίον ζων = Ακρατοπότης = Παρθένος = 48 = Φρόνιμος. Οι καιροί των εθνών και η γενεά η μοιχαλίς θα πάψει να υφίσταται, μόνον όταν θα βρεθεί νεανίσκος ακρατοπότης, που θα λυτρωθεί από τον άκρατο οίνο και στη συνέχεια θα λυτρώσει την ανθρωπότητα.
Το πρόβλημα με το βιβλίο και τις σφραγίδες του είναι ότι το βιβλίο όχι μόνο δεν είναι εύκολο ν’ ανοίξει, αλλά κι είναι πολλές φορές αδύνατο να το δει κάποιος. Σ’ αυτό το σημείο έχουν σημασία οι Λόγοι του Κυρίου Ιησού περί Κλειδιών. Το Βιβλίον = Πύλαι Άδου = 34 πρέπει κατ’ αρχήν να το δει κάποιος και ν’ αντιληφθεί ότι πρέπει να το ανοίξει και να το ξεκλειδώσει. Αυτό απαιτεί φιλοσοφία, γιατί ο άνθρωπος που πιστεύει σε θηρία, είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Κλεις του Άδου = 48 = Φιλοσοφία. Αυτό είναι μέσα στις δυνατότητες των Ελλήνων, επειδή αυτοί έχουν τη γνώση τέτοιων κειμένων. Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα είναι αδύνατο να προχωρήσουν, επειδή απαιτείται η ειδική γνώση των Ιουδαίων. Ο ιουδαϊσμός δε νικιέται με φιλοσοφία… απαιτείται και το κλειδί του θανάτου κι αυτό είναι λογικό, εφόσον αναζητείται άξιος. Στη φιλοσοφία κι ανάμεσα στους Έλληνες δεν υπάρχουν εκλεκτοί, ενώ στον ιουδαϊσμό είναι βασικό στοιχείο. Άξιος = 30 = Θάνατος = Εκλεκτός.
Αναζητείται άνθρωπος, που να έχει την ελληνική φιλοσοφία και ταυτόχρονα να είναι εκλεκτός κι Ιουδαίος. Αυτός είναι το Αρνίον. Το Αρνίον συνδυάζει τις δύο γνώσεις, που είναι οι θεμελιώδεις για το χριστιανικό κόσμο κι είναι η ελληνική και η ιουδαϊκή. Έλληνες Ιουδαίοι = 80 = Θρόνος του Αρνίου = Αθάνατοι άνθρωποι = Βασιλεία των Ουρανών. Ο άξιος αφού εντοπίσει το βιβλίο και τ’ ανοίξει, θα πρέπει ν’ ανοίξει και τις σφραγίδες του. Κλεις του θανάτου = 58 = Οίνος νέος = Επτά εκκλησίαι = Πληγή του θανάτου = Ιουδαϊσμός. Οι επτά σφραγίδαι που είναι ο άκρατος οίνος, ανοίγουν μόνο με τη δωρεά νέου οίνου, που είναι πάλι ο ίδιος, αλλά δε μεθά. Το Αρνίον πρέπει να έχει αυτά τα κλειδιά κι αυτό πρακτικά σημαίνει να είναι παρθένος, αλλά ταυτόχρονα να έχει και γνώση, που ωθεί προς τη γονιμοποίηση τού συστήματος. Κλεις του Άδου = 48 = Παρθένος, ενώ, Κλεις του θανάτου = Παντογνώστης = 58. Όποιος έχει αυτά τα κλειδιά, έχει και το κλειδί του Δαυείδ, που είναι η κοσμοκρατορία. Αυτός είναι ο αληθινός άγιος, το Αρνίον. Αρνίον = 32 = Γαβριήλ = Δύναμις, ενώ, Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Ίπποι της γης = Αρχάγγελος Γαβριήλ = Κλεις της αβύσσου = 74.
Ο Αρχάγγελος που κρατά αυτά τα κλειδιά όταν δίνει τις επιστολές στον Ιωάννη, έχει τη μορφή πνεύματος κι αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτός που δύναται ν’ ανοίξει αυτές τις σφραγίδες, είναι μόνον ο Παντοκράτορας, αλλά στη ζωντανή, ανθρώπινη μορφή του. Ούτε στη μορφή του μόσχου ούτε ως αετός. Αυτός που τις ανοίγει, έχει τη δύναμη του λέοντος, συνεπώς ασκεί βασιλική εξουσία, αλλά η γνώση του είναι αυτή του Χριστού κι είναι η γνώση του ζωντανού όντος με τη μορφή ανθρώπου. Επειδή στη δομή στην οποία απευθύνεται, υπάρχουν μόνον Ιουδαίοι, αυτός που θα είναι ο λέοντας, θα είναι ο Βασιλιάς τους και ο Λόγος Του, Λόγος ανθρώπου. Βασιλεύς των Ιουδαίων = Λέων ο εκ της φυλής Ιούδα = 91, ενώ, Ρίζα Δαυείδ = Άνθρωπος = 49.
Γιατί όμως δεν ακολούθησε η Λύτρωση των ανθρώπων, εφόσον βρέθηκε το Αρνίον ν’ ανοίξει τις σφραγίδες; Το Αρνίον, αν προσέξει ο αναγνώστης, μοιάζει με εσφαγμένον. Αυτό σημαίνει ότι είναι ζωντανό, αλλά δε λειτουργεί αποκλειστικά ως ζωντανό. Είναι η ρίζα του Δαυείδ και άρα άνθρωπος, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ιδιότητα του λέοντα, επομένως σ’ αυτό της εξουσίας. Ο Βασιλεύς των Ιουδαίων υπάρχει, αλλά είναι ο Εσταυρωμένος, που άφησε δικαιώματα Κυρίου. Βασιλεύς των Ιουδαίων = Διδάσκαλος του Ισραήλ = Σκορπιός της γης = Πρόσωπον του όφεως = Σφραγίς του θηρίου = 91. Η Λύτρωση είναι δυνατό να έρθει μόνο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, που παίρνει τη γνώση από το Αρνίον το ζων ως άνθρωπο.
Από τη στιγμή που απαιτείται για το Σχέδιο θυσία, η εξουσία δε δίνει τη Λύτρωση, παρά μόνον η προσωπική επαφή του ανθρώπου με το Θεό. Αρνίον εσφαγμένον = Διάβολος Πέτρος = Νεκρός Ιησούς = Υιός του πονηρού = Πάπας της Ρώμης = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου. Όσο η Αποκάλυψη μένει κλειδωμένη και δίνει εξουσία, το Αρνίον είναι αδύνατο να δράσει αποκλειστικά σαν λέοντας και μέσω της εξουσίας να ωθήσει τους ανθρώπους ως σύνολο στη Λύτρωση. Όσο το Αρνίον δεν παίρνει ανθρώπινη μορφή είναι επικίνδυνο για τους ανθρώπους, γιατί ο άνθρωπος που παίρνει την εξουσία είναι παιδί του συστήματος και όταν παίρνει τη γνώση του συστήματος είναι αργά, επειδή είναι πρεσβύτερος. Κέρατα επτά = Απώλεια = Σίμων = 31, ενώ, Επτά οφθαλμοί = Πνεύμα του Θεού = Έριον λευκόν = Εωσφόρος = Ιερουσαλήμ = Στόμα λαλούν μεγάλα = 52 = Φιάλη χρυσή = Τρίχαι λευκαί.
Από τη στιγμή που το Αρνίον μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά παίρνει το βιβλίον στα χέρια Του, τα επτά πνεύματα του Θεού, δηλαδή η βασιλεία του Θεού, επεκτείνονται στη Γη. Τα ζωντανά όντα προσκυνούν το Αρνίον, επειδή Αυτό είναι που υπήρχε και θα υπάρξει. Τα ζωντανά όντα ταυτίζονται με το Αρνίον, αλλά ως ιδιότητες υπήρξαν για να πάρει Αυτό την εξουσία. Το Αρνίον ήταν Αυτό που εσφάγη για να πάρει τη δόξα… υπήρχε πριν από τα ζωντανά όντα και πήρε τη μορφή του καθενός, ώστε να δράσει ως εσφαγμένον και η ανθρωπότητα να κερδίσει τη Θέωση. Αρνίον = Γαβριήλ = Καρπός = Δύναμις = 32. Από τη στιγμή που αυτή η δύναμη δεν είναι στα χέρια του ζώντος Αρνίου, η τραγωδία για τους ανθρώπους που περιμένουν τη Θέωση από το σύστημα, είναι αναπόφευκτη. Αρνίον = Σύστημα = Πόρνη = Φόρος = Κλαυθμός = Σκότος = 32.
Όταν η κορυφή της πυραμίδας που είδε ο Ιωάννης, άρχισε να υψώνεται και η βάση να επεκτείνεται, το Αρνίον ήδη ήταν αδιαφιλονίκητος Άρχων του κόσμου κι όταν αυτή η επέκταση συνεχίστηκε στο χώρο που κάλυπταν τα ύδατα της θάλασσας, φυσικό είναι να προσκυνήσει το Αρνίον το σύνολο των ανθρώπων της γης. Σ’ αυτό οφείλεται η πολύ σημαντική διαφορά που βλέπουμε στο κείμενο. Ενώ αναζητείται Εκλεκτός = Άξιος = 30 μόνο στη Γη και τον ουρανό, η δόξα αποδίδεται στο Αρνίον από το σύνολο της δημιουργίας, επομένως κι από τη θάλασσα κι από το σύνολο των όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν. Αυτό συνέβη με την αναγνώριση του Αρνίου από το σύνολο των Ελλήνων πριν το σκοτάδι του Βυζαντίου κι από το σύνολο των ξαναγεννημένων Ελλήνων όλου του κόσμου μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Ιωάννης βλέπει τι συμβαίνει στον ουρανό, αλλά αυτό γίνεται με τη λογική της κορυφής της πυραμίδας. Στη Γη όλα αυτά δεν είναι ορατά, εφόσον ο κόσμος δεν έχει πάρει την τελική του μορφή.
Το άνοιγμα των σφραγίδων
Όταν στο (Αποκ. Ιωάν. 6.1-6.17) το Αρνίον ανοίγει τις σφραγίδες, αυτές είναι ο άκρατος οίνος. Όμως το Αρνίον δεν παραδίδει αυτόν τον άκρατο οίνο νερωμένο, αλλά στη μορφή στην οποία βρίσκεται. Το άνοιγμα των σφραγίδων αποκαλύπτει μόνον όσα είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθούν χωρίς να απειληθεί το σχέδιο… αυτό σημαίνει ότι δε βοηθά τον άνθρωπο. Όταν ο Ιωάννης βλέπει το Αρνίον, ο χρόνος χάνει τα χαρακτηριστικά του και στην πραγματικότητα ο Ιωάννης βλέπει το Αρνίον να λειτουργεί στο σύνολο του χρόνου, συνεπώς αυτό που βλέπει κατ’ αρχήν είναι το παρελθόν. Όταν το Αρνίον ανοίγει τη σφραγίδα, ο χρόνος αφορά την περίοδο εμφάνισης του Αλεξάνδρου.
Το ζωντανό ον που δίνει την εντολή να εμφανιστεί ο ίππος, είναι ο αετός ο πετώμενος, εφόσον ο Ιωάννης βρίσκεται στην περίοδο της παντοκρατορίας του. Τι είναι όμως αυτοί οι ίπποι που οι καθήμενοί τους κυβερνούν; Ποιος άνθρωπος μπορεί να τους δει και ποιος όχι; Ο Ιωάννης έχει τη δυνατότητα να τους δει στο σύνολό τους, γιατί βρίσκεται στον ουρανό κι επιπλέον το Αρνίον το επιτρέπει. Ο ίππος είναι ένα σύστημα κοινωνικό το οποίο στηρίζεται στη γνώση του Θεού, ώστε να δίνει δυνατότητα παντοκράτορα στον αναβάτη του. Γνώση αυτής της μορφής έχει μόνον η άβυσσος, που είναι η Αίγυπτος. Άβυσσος = Αίγυπτος = 38. Ο καθήμενος θα πρέπει να δαμάσει τη γνώση της και το σύνολο των όσων δημιουργεί η γνώση αυτή στο κοινωνικό μοντέλο, που δέχεται την εξουσία του, αποτελεί τον ίππο.
Ο πρώτος ίππος που κινήθηκε στη Γη ήταν αυτός του οποίου ο καθήμενος ήταν ο Αλέξανδρος εν ζωή. Αυτός ο ίππος είναι ο λευκός και δίνει στον καθήμενο του την εικόνα του Μεσσία. Ίππος = Άβυσσος = 38, ενώ, Ίππος λευκός = Ιερός Λόγος = Θεία κοινωνία = 63 = Αλήθεια του Θεού. Ο καθήμενος είναι ο Αλέξανδρος = Μεσσίας = 45 και άρα το ον που ενεργεί, ο λέοντας. Σ’ αυτόν δόθηκε η δυνατότητα να νικήσει και να παραμείνει αήττητος. Αυτόν τον ίππο όμως ο αναβάτης του τον εγκαταλείπει . Ο Θεός παίρνει κοντά του τον Αλέξανδρο κι αναβάτης γίνεται πλέον ο μόσχος, που είναι αυτοί που πήραν την κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου. Ο λευκός ίππος κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή κι εκεί παίρνει το τελικό μέγεθός του. Ο Αλέξανδρος, ο βασιλιάς της Μακεδονίας, οριακά γίνεται βασιλιάς της Ασίας και πεθαίνει. Ο ίππος στη μέγιστη μορφή του από πλευράς ισχύος είναι αυτός της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας. Ο δεύτερος ίππος είναι ο ίδιος ίππος και κινείται μ’ αντίθετη φορά. Ξεκινά από την Ανατολή και βαδίζει προς τη Δύση.
Αν παρατηρήσει κάποιος, θα δει ότι οι αναβάτες των δύο αυτών ίππων είναι διαφορετικά οπλισμένοι. Ο πρώτος αναβάτης φέρει τόξο, ενώ ο δεύτερος τη μάχαιρα τη μεγάλη. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο πρώτος είναι ολιγόζωος και στόχο έχει να δηλητηριάσει τους ανθρώπους και να φύγει, πριν γίνει αντιληπτός. Ο Αλέξανδρος πέθανε νεότατος, αήττητος και η λαμπρή βασιλεία του ήταν αυτή, που παγίδευσε τους λαούς. Τόξον = Πνεύμα = 22, ενώ, Βέλος = Αμαρτία = Ρώμη = Δράκων = 24. Αντίθετα ο αναβάτης του πυρρού ίππου δεν ήταν ολιγόζωος κι έπρεπε να πολεμήσει. Αναβάτης υπήρξε, επειδή ο ίππος του παραδόθηκε από τον Αλέξανδρο. Αυτό το λέμε, γιατί η μάχαιρα η μεγάλη είναι η φιλοσοφία και καθήμενος που να υπηρετείται απ’ αυτήν, δεν ήταν δυνατό να υπάρξει χωρίς να έχει προηγηθεί η εμφάνιση του Αλεξάνδρου. Μάχαιρα μεγάλη = Φιλοσοφία = 48. Αυτός ο καθήμενος πήρε την άδεια ν’ αφαιρέσει την ειρήνη κι οι άνθρωποι να σφάξουν ο ένας τον άλλο.
Αυτούς τους δύο ίππους τους είδαν όλοι οι άνθρωποι, που είδαν το ελληνικό σύστημα να λειτουργεί, χωρίς να συμμετέχουν σ’ αυτό. Οι Έλληνες δεν τους είδαν, εφόσον βρίσκονταν στην κοιλιά αυτών των ίππων. Οι λαοί της γης είδαν τον ελληνικό, λευκό ίππο να καλπάζει και να πολλαπλασιάζει τη δύναμη του. Όταν όμως έγινε πυρρός, έπαψαν να τον βλέπουν οι λαοί που εισήχθησαν μέσα σ’ αυτόν. Ένας Βαβυλώνιος έβλεπε το λευκό ίππο, αλλά όχι και τον πυρρό, επειδή βρισκόταν μέσα του. Οι Ιουδαίοι που άντεξαν αυτήν την επίθεση, είδαν και τους δύο ίππους και διατήρησαν το σύστημά τους, επειδή αρνήθηκαν να εισαχθούν σ’ αυτούς. Ίππος πυρρός = Βασιλεύς των νεκρών = Αχειροποίητος = 78 = Αχιλλεύς παντοκράτωρ.
Με το άνοιγμα της τρίτης σφραγίδας εμφανίζεται ο μέλας ίππος, που είναι ο μικρότερος όλων. Αναβάτης του είναι ο Χριστός ως άνθρωπος, που δίνει τα πάντα στους ανθρώπους κι εκφράζει το θυμό του Θεού: Ίππος μέλας = Ιησούς ζων = Εξουσία μεγάλη = 58 = Ιουδαϊσμός = Σκηνή του Θεού. Το χαρακτηριστικό αυτού του ίππου είναι ότι γεννιέται μέσα στο ιουδαϊκό σύστημα και για να επιτύχει τη γέννησή του το μάχεται. Ο Ιησούς εν ζωή και με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τους Ιουδαίους, έθεσε τον Εαυτό Του αλλά και στην ομάδα Του έξω από το ιουδαϊκό σύστημα. Η μικρή αυτή ομάδα ήταν ο μέλας ίππος του οποίου η γνώση είναι η Σοφία του Θεού. Ο Ιωάννης βλέπει αυτόν τον ίππο, μόνον επειδή είναι στον ουρανό, γιατί όταν βρισκόταν στη Γη, ήταν μέσα στην κοιλιά του. Ο αναβάτης αυτού του ίππου σ’ αντίθεση με τους προηγούμενους, δε διαθέτει όπλα, αλλά ένα ζυγό. Δεν πολεμά, αλλά κρίνει. Ζυγός = Λόγος = Κλεις = 26. Αυτός ο αναβάτης είναι εκείνος που κατέχει τα κλειδιά της γνώσης. Σ’ αυτόν δίνεται εντολή να εμπορευθεί το σίτο και την κριθή, και να μην αδικήσει τον οίνο και το έλαιον. Ο μέλας ίππος έχει το χαρακτηριστικό ότι είναι εξαιρετικά μικρός, αλλά οι εξουσίες μέσα του, που στηρίζουν τη δομή του, είναι πανίσχυρες. Αυτός ο ίππος μετά τη Σταύρωση του Χριστού ήταν αδύνατο να επιβιώσει. Η θεία σοφία σ’ αυτή την περίπτωση έκανε κάτι τρομερό. Έδωσε σ’ αυτόν ίππο αυξητική τάση, ώστε η ισχυρή εξουσία μέσα του να μπορεί να επιβιώσει.
Σ’ αντίθεση με τον αυθεντικό ιουδαϊσμό, ο μέλας ίππος είχε παγκόσμιο προσανατολισμό. Επειδή το σύνολο του τότε πολιτισμένου κόσμου ήταν ο πυρρός ίππος κι επειδή ο νέος ίππος αποβλήθηκε από το μοναδικό σύστημα, που βρισκόταν έξω από τον προηγούμενο ίππο, αυτός ο ίππος άρχισε να πολλαπλασιάζει το μέγεθός του μέσα στον πυρρό. Ο Χριστός, όπως κι ο Αλέξανδρος, αποτραβήχτηκε πολύ νωρίς κι ο ίππος με τις πανίσχυρες εξουσίες και την ακατάλυτη γνώση έμεινε στα χέρια των Αποστόλων. Καθήμενος του ίππου τώρα παύει να είναι το τρίτο ον, ο άνθρωπος κι είναι ο αετός ο πετώμενος, δηλαδή οι δώδεκα Απόστολοι. Αυτός ο ίππος είναι ο οίκος του Ιησού, επειδή Αυτός είναι ο οικοδεσπότης. Είναι ο ίππος στην κοιλιά του οποίου ζουν οι χριστιανοί από την εποχή που καθιερώθηκε ο χριστιανισμός ως σήμερα. Ίππος χλωρός = Οίκος του Ιησού = Θυσιαστήριον = Πηγαί υδάτων ζωής = Φρέαρ της αβύσσου = 73.
Αυτός είναι ο μοναδικός ίππος που είχαν τη δυνατότητα να δουν οι Έλληνες και τον πολέμησαν με μίσος. Αν ο άνθρωπος ενταχθεί μέσα σ’ αυτόν τον ίππο, είναι αδύνατο να επιβιώσει. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού επιδίωξε αυτήν τη σειρά, ώστε οι Έλληνες να θυσιαστούν οικειοθελώς για τη δημιουργία του πυρρού ίππου και σε χρόνο ανύποπτο ο ίππος αυτός να δώσει την ισχύ του στο χλωρό της απόλυτης εξουσίας. Ήταν αδύνατο να γεννηθεί ο χλωρός ίππος, που είναι το θυσιαστήριον της απόλυτης εξουσίας, χωρίς να προηγηθούν τα στάδια που περιγράψαμε. Ήταν αδύνατο να δεχτούν οι άνθρωποι ν’ ακολουθήσουν το θάνατο και τον Άδη σε καταστάσεις όμοιες μ’ αυτές του Μεσαίωνα. Ο Ιωάννης και οι Απόστολοι ήταν θύτες και μαζί θύματα, όσον αφορά στο Σχέδιο. Βρίσκονταν μέσα στην κοιλιά του μέλανα ίππου και την απόλυτη εξουσία είχε ο τέλειος άνθρωπος. Μέσω των δικαιωμάτων οι ίδιοι γεύτηκαν το θάνατο κι έγιναν οι ίδιοι ο θάνατος. Οι ίδιοι είναι οι καθήμενοι του χλωρού ίππου και συνθέτουν το θάνατο. Θάνατος = Εκλεκτοί = Άξιοι = 30.
Ο Ιωάννης όλα αυτά δεν τα έβλεπε στη Γη και του δόθηκε η ευκαιρία να τα δει όταν βρισκόταν στον ουρανό. Ο χρόνος που ήταν το παρόν του Ιωάννη, είναι ο χρόνος της εμφάνισης του τέταρτου ίππου Όσα ακολουθούν είναι το μέλλον κι έχουν νόημα ως προφητεία. Ο Ιωάννης βλέπει τον αναβάτη, αλλά αγνοεί τη θέση του, όπως και τη θέση των υπολοίπων Αποστόλων στον κόσμο, που μόλις γεννιέται και δημιουργεί τις συνθήκες εξέλιξης του Μυστικού Σχεδίου. Ο ίππος ο χλωρός βρίσκεται μέσα στον πυρρό, που είναι τεράστιος και πανίσχυρος. Όταν εγκαταλείπει το ιουδαϊκό σύστημα αρχίζει και πολλαπλασιάζεται στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Ιουδαίοι βλέπουν αυτόν τον ίππο ν’ απομακρύνεται απ’ αυτούς, αλλά τελικά να επιστρέφει σ’ αυτούς. Αυτό γίνεται επειδή ο ίππος ο χλωρός κι ο ίππος ο πυρρός ταυτίζονται σε μέγεθος και ισχύ, όταν ο Κωνσταντίνος αποφασίζει να κάνει το χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους του. Ο ίππος έφυγε από το ιουδαϊκό σύστημα με τη μορφή ιουδαϊκής αίρεσης κι αιώνες μετά κατέλαβε τον όγκο του πυρρού ίππου μέσα στον οποίο βρισκόταν και το ανεξάρτητο ιουδαϊκό σύστημα.
Μετά την εξαφάνιση των Ελλήνων από τον πλανήτη, ο ίππος ο χλωρός ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του κόσμου. Το σύστημα διατηρεί αυτόν τον ίππο και τον δυναμώνει ως εξής: όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν δεν τον βλέπουν, δεν τον αμφισβητούν κι όταν αυτό συμβαίνει, τους εξοντώνει. Όμως οι άνθρωποι έξω απ’ αυτό το σύστημα τον βλέπουν… όλοι οι μη χριστιανοί τον βλέπουν. Το πρόβλημα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι ο ίππος αυτός έχει μεταβλητά χαρακτηριστικά. Οι λαοί έξω από το χριστιανισμό τον βλέπουν ανάλογα με τις γνώσεις τους. Οι λαοί της Δύσης τον βλέπουν ως πυρρό, ενώ οι λαοί της Ανατολής ως μέλανα ή χλωρό. Αυτό συμβαίνει, γιατί το πονηρό σύστημα δίνει στον ίππο χαρακτηριστικά, που το ευνοούν. Στη Δύση εμφανίζεται ως πυρρός, ώστε με τη φιλοσοφία να προσηλυτίσει τους ανθρώπους και να τους εντάξει μέσα του. Όλοι οι λαοί της Δύσης γοητεύτηκαν από τη γνώση του πυρρού ίππου. Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν, ήταν ότι έμπαιναν μέσα στον ίππο το χλωρό. Σ’ αντίθεση με τους Δυτικούς, οι άνθρωποι της Ανατολής, οποιαδήποτε θρησκεία κι αν ασπάζονται εκτός του χριστιανισμού, βλέπουν τ’ άσχημα χαρακτηριστικά του ίππου και δεν εντάσσονται μέσα σ’ αυτόν. Ο ίππος γι’ αυτόν τον λόγο κινείται από την Ανατολή προς τη Δύση.
Ο καθήμενος αυτού του ίππου είναι ο θάνατος κι από πίσω ακολουθεί ο Άδης. Αυτό δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία και τους διαχειριστές κι αποκαλύπτει την ταυτότητα αυτού, που έχει την απόλυτη εξουσία. Αυτός ο ίππος κυβερνάται από εκλεκτούς. Εκλεκτοί = Άξιοι = 30. Ο Άδης ακολουθεί, ώστε να βοηθά την εξουσία. Ο Άδης δεν είναι καθήμενος κι εξοντώνει όσους αμφισβητούν το θάνατο. Άδης = Αθήνα = 21. Όσοι έχουν γνώση κι είναι δυνατό ν’ απομακρυνθούν από τον ίππο βρίσκουν μπροστά τους τον Άδη και πεθαίνουν από τις υπεραξίες. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ο Άδης ήταν μέσα στο θάνατο και δεν ακολουθούσε. Όταν ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση, εξαιτίας της δημιουργίας εκλεκτών εκτός ελέγχου της εκκλησίας, ο Άδης διαχωρίστηκε από το θάνατο κι ανέλαβε την εξόντωσή τους.
Η υποκρισία των μορφωμένων της Δύσης, σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται. Βλέπουν τον ίππο που δεν μπορούν να δουν οι χριστιανοί, αλλά εγκαταλείπουν τους ανθρώπους στο έλεος του θανάτου συμπράττοντας με τον Άδη. Όλοι αυτοί κινδυνεύουν μόνον απ’ Αυτόν, που κρατάει τα κλειδιά της γνώσης, επομένως απ’ Αυτόν, που είναι στην πραγματικότητα παντοκράτορας. Κλεις του θανάτου = 58 = Επτά εκκλησίαι = Πληγή του θανάτου = Ιησούς ζων = Εξουσία μεγάλη, ενώ, Κλεις του Άδου = Δεσπότης = Αρνίον ζων = Παντοδύναμος = Παρθένος = 48 = Φιλοσοφία. Αυτόν εμείς τον γνωρίζουμε κι είναι το πνεύμα, που δίνει στον Ιωάννη την Αποκάλυψη, συνεπώς την εξουσία.
Όταν ανοίγει πλέον η πέμπτη σφραγίδα, ο Ιωάννης, από τον ουρανό όπου βρίσκεται, έχει στην κατοχή του γνώση που αφορά τους ίππους και όχι το εσωτερικό τους. Ο Ιωάννης βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και ταυτόχρονα στην κοιλιά του μέλανα ίππου, επομένως ο ουρανός μόνο γι’ αυτόν βρίσκεται μέσα στην κοιλιά του ίππου. Βλέπει τα προηγούμενα, γιατί η κοιλιά του ίππου, μέσα στην οποία βρίσκεται, υπερκαλύπτει τα προηγούμενα. Βλέπει τους ίππους από μία κορυφή, που του δίνει τη δυνατότητα να δει ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάποια στιγμή αυτή η κορυφή θα είναι το υψηλότερο σημείο της κοιλιάς ενός από τους ίππους. Η Αποκάλυψη είναι η γνώση, που δίνει ισχύ στον ιερό ίππο να εκτελέσει την αποστολή του. Ιερός ίππος = Αποκάλυψις Ιωάννου = Οικία του ισχυρού = Οικίαι των χηρών = 75.
Μετά την τέταρτη σφραγίδα ο Ιωάννης παύει να βλέπει τον εξωτερικό κόσμο και βλέπει μόνο μέσα στην κοιλιά του ίππου, άρα μέσα στη βασιλεία του Θεού. Κοιλιά του ίππου = Βασιλεία του Θεού = 68 = Τάφος του Χριστού = Πόρνη καθήμενη. Ο Ιωάννης είδε το μέλλον του χριστιανισμού ως σύστημα κατά το άνοιγμα της τέταρτης σφραγίδας, αλλά μετά την πέμπτη βλέπει μέσα στο χριστιανισμό. Περιγράφει ό,τι βλέπει κάτω από το θυσιαστήριο, όπου αυτός βρίσκεται. Θυσιαστήριον = Ίππος χλωρός = 73.
Οι ψυχές που διαμαρτύρονται, είναι οι Έλληνες φιλόσοφοι, που αγάπησαν και το Θεό και τους ανθρώπους. Είναι οι φωνές του Πλάτωνα, του Σωκράτη και των άλλων σημαντικών κι ασήμαντων. Αυτοί βρέθηκαν κάτω από τον ίππο και τον πολέμησαν με μίσος. Αυτοί θέλησαν τη βοήθεια του Θεού και την κρίση εναντίον των εκλεκτών της εκκλησίας. Επειδή υπήρχε το Μυστικό Σχέδιο, η κρίση αυτή θα είναι και δικαίωση τους, μόνον όταν ο χρόνος θα είναι ο κατάλληλος. Σ’ όλους αυτούς δόθηκε λευκή στολή και τους είπαν ν’ αναπαυτούν για λίγο χρόνο. Στο Μυστικό Σχέδιο είδαμε ότι εντελώς αυθαίρετα όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι ταυτίστηκαν με τους εθνικούς, για το σύνολο του χρόνου, που απαιτείται για το Μυστικό Σχέδιο. Έτσι, σύμφωνα με τα όσα είδαμε στην Αποκάλυψη, σημαίνει, για το σύνολο του χρόνου που απαιτείται, ο χλωρός ίππος να γίνει πανίσχυρος. Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Στολή λευκή = Εθνικοί = 42, ενώ, Χρόνος μικρός = Θυσιαστήριον = Ίππος χλωρός = 73.
Όταν ανοίγει η έκτη σφραγίδα, αυτό που συμβαίνει, είναι η μεγάλη τραγωδία για τους ανθρώπους. Οι Έλληνες έγιναν ήδη εθνικοί και το σύστημα έχει τη δυνατότητα να ελέγξει τη γνώση. Ο Ήλιος παύει να φωτίζει τη γη κι αυτό γίνεται με τη μετατροπή του σε τρίχινο σάκκο. Τρίχινος σάκκος = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Ο μάρτυς ο πιστός = Ο όφις ο αρχαίος = Φωστήρας Ήλιος. Η Σελήνη = Έλληνες = Κιβωτός = 34 έγινε σαν αίμα. Αυτό σημαίνει ότι η γνώση της κλειδώθηκε και μπήκε στο χώρο των πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ τ’ άστρα τ’ ουρανού έπεσαν στη Γη κι έπαψαν να φωτίζουν τον κόσμο. Αστέρες του ουρανού = Ειρηνοποιοί = Χρυσοί στέφανοι = Τέσσαρες άγγελοι = Σπήλαια των ορέων = 76.
Ο ουρανός, δηλαδή η παιδεία που είχαν μπροστά στα μάτια τους οι άνθρωποι μετά την εμφάνιση των παντοκρατόρων, εξαφανίστηκε και τ’ απόλυτο σκοτάδι σκέπασε τη Γη. Αυτός ο ουρανός περιείχε το σύνολο των φωστήρων κατά την Αλεξανδρινή περίοδο κι αυτήν ήταν η μοναδική φορά στην ιστορία του κόσμου κατά την οποία οι άνθρωποι έβλεπαν τον άνω κόσμο. Άνω κόσμος = Αλεξάνδρεια = Επτά λυχνίαι = 45. Αυτός ο ουρανός εξαφανίστηκε σαν “βιβλίον ελισσόμενον” κι έπεσε στα χέρια των αθλίων, που είχαν συμφέροντα από την κατοχή της γνώσης. Βιβλίον ελισσόμενον = Πνευματική ιδιοκτησία = Νεκροί της θαλάσσης = Πονηροί άνθρωποι = Υιοί της μοιχαλίδος = 96. Αυτοί είναι τα ζώα που έκαψαν τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, αφού πρώτα τη λεηλάτησαν. Είναι τα ζώα που δεν επέτρεψαν στη διάρκεια των αιώνων τους ανθρώπους ν’ αγγίζουν τη γνώση. Άνθρωποι άθλιοι που απέκτησαν, χωρίς καθόλου κόπο μία γνώση, που ήταν ο καρπός της ανθρώπινης ευφυΐας. Βλάκες και ηλίθιοι που επί αιώνες παρίσταναν τους σοφούς με την ασφάλεια της έτοιμης γνώσης.
Από εκείνη την ώρα άρχισε να εκδηλώνεται η οργή του Αρνίου κι ο θάνατος να σκορπίζεται στη Γη. Δεν υπάρχει άθλιος, που να μη γεύτηκε την οργή του Αρνίου. Αυτοί που έκλεψαν τη γνώση, στην πραγματικότητα έδεσαν γύρω από το λαιμό τους το λίθο το μυλικό και βούτηξαν στη θάλασσα. Επιβεβαιώθηκαν οι Λόγοι του Χριστού, που έλεγε ότι το σκάνδαλο είναι αδύνατο να μην έρθει, αλλά αλίμονο σ’ αυτούς μέσω των οποίων έρχεται. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε σ’ αυτό το σημείο είναι ότι η οργή του Αρνίου εκδηλώνεται μετά την απόκρυψη της γνώσης. Η έκτη σφραγίδα περιγράφει αυτήν την απόκρυψη, που οδηγεί στην κοσμοκρατορία, μέσα στην οποία εκδηλώνεται η οργή.
Χρονικά βρισκόμαστε στη μεγάλη μάχη του χριστιανισμού να επιβληθεί στο χώρο της Ανατολής, επομένως βρισκόμαστε στο χρόνο των πατέρων της εκκλησίας. Εκείνον το χρόνο ο Θεός προχωρά στη σφράγιση των 144 χιλιάδων. Δεν είναι μία ξεχωριστή σφραγίδα, αλλά η ωρίμανση των συνθηκών, που οδηγούν από το βήμα έξι στο βήμα επτά. Ενώ οι σφραγίδες δεν αντιπροσωπεύουν βήματα, στον αριθμό επτά ταυτίζονται μ’ αυτά. Η έβδομη σφραγίδα είναι το έβδομο βήμα, ενώ οι υπόλοιπες σφραγίδες αντιπροσωπεύουν τις κινήσεις των κοσμοκρατόρων, που οδηγούν στην παντοκρατορία.
Η σφράγισις των 144 χιλιάδων
Από το (Αποκ. Ιωάν. 7.1-7.8), περιγράφεται όλη η δραστηριότητα της σφράγισης των παρθένων. Αυτό ήταν άκρως απαραίτητο, γιατί δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να χαθεί η γνώση, που οδηγεί στη Θέωση. Ο κόσμος ήταν κατασκότεινος και μπορούσε ο κάθε ηλίθιος δεισιδαίμονας να καταστρέψει τα πάντα. Ό,τι βρήκαν οι άνθρωποι μετά τη Γαλλική Επανάσταση ως γνώση, οφείλεται σ’ αυτούς, που τότε εργάστηκαν. Το μεσοδιάστημα εκείνο, ήταν το μεσοδιάστημα της Αλεξανδρινής εποχής, κατά το οποίο η γνώση ταξινομήθηκε και χωρίς να καταστραφεί πήρε εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν απειλούν το σύστημα και ταυτόχρονα του δίνουν τη δυνατότητα να ισχυροποιείται. Τα Ομηρικά Έπη, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να εξαφανιστούν, αλλά αυτό δε συνέβη.
Όταν οι αστέρες του ουρανού έπεσαν στη Γη, έπαψαν να φωτίζουν τους ανθρώπους, αλλά δημιούργησαν τις βάσεις για τη Θέωση. Οι παρθένοι φιλόσοφοι δεν έγιναν ρήτορες ή πολιτικοί, αλλά εργάστηκαν για τη διάσωση της γνώσης στην Αλεξάνδρεια. Αστέρες του ουρανού = Ειρηνοποιοί = Τέσσαρες άγγελοι. Αυτοί οι άγγελοι συγκράτησαν τους τέσσαρες ανέμους, ώστε να μη βλάψουν τη γη και τη θάλασσα, πριν οι δούλοι του Θεού σφραγιστούν στα μέτωπά τους. Τέσσαρες άνεμοι = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Αυτοί οι άγγελοι που συγκρατούσαν τους ανέμους, πήραν κατόπιν την εντολή να βλάψουν τη γη και τη θάλασσα μέσω της Αποκάλυψης, δηλαδή των ανέμων. Αυτοί που σφραγίστηκαν ήταν οι Απόστολοι του Χριστού = Σφραγίς Θεού ζώντος = Πολύτιμος μαργαρίτης = Βασίλειον του Χριστού = Δόξα του Υιού του Ανθρώπου = 95. Ο άγγελος που τους σφράγισε, ανέβαινε από την ανατολή του Ηλίου κι αυτός έδωσε τα χαρακτηριστικά που έπρεπε. Ανατολή Ηλίου = Φιλοσοφία = Παρθένοι = 48 = Ευχή του Θεού.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να συρρέουν μπροστά στο θρόνο του Αρνίου άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές του κόσμου. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ο παγκόσμιος εκχριστιανισμός και εξιουδαϊσμός της ανθρωπότητας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι φορούν λευκές στολές και κρατούν φοίνικες στα χέρια τους. Στολή λευκή = Εθνικοί = Σφραγίς = Φοίνικας = 42. Ενώ, Φοίνικες = Ιουδαίοι = 46 = Δόξα του Θεού. Όταν ο πρεσβύτερος ρωτά τον Ιωάννη την ταυτότητα όλων αυτών, ο Ιωάννης δε γνωρίζει ν’ απαντήσει, γιατί βλέπει πράγματα που δεν κατανοεί, αλλά και δεν έχουν συμβεί ακόμα. Ο πρεσβύτερος του περιγράφει όσα ο ίδιος γνωρίζει, κι αυτό σημαίνει, όχι το σύνολο της αλήθειας. Αυτοί οι λαοί περιμένουν πράγματι τη Σωτηρία από το Αρνίον και το Θεό, αλλά μέχρι αυτή να δοθεί, βασανίζονται. Αίμα του Αρνίου = Ιμάτιον λευκόν = Βασανισμός = Χρυσή ζώνη = Πόρνη μεγάλη = 53 = Οδός Κυρίου. Λατρεύουν το Αρνίον κι Αυτός πράγματι κάθεται μαζί τους. Αυτό που δε βλέπουν είναι ότι το Αρνίον είναι εσφαγμένον και ότι το αίμα Του είναι υπεύθυνο για το βασανισμό. Αυτός είναι ο ποιμένας τους, αλλά τους οδηγεί εκεί που δεν πρέπει. Πηγαί υδάτων ζωής = Ίππος χλωρός = θυσιαστήριον. Ήταν προτιμότερο για τους ανθρώπους να χτυπηθούν από τον Ήλιο ή από καύμα, γιατί θα ήλπιζαν τουλάχιστον για τα παιδιά τους.
Το σάλπισμα των επτά σαλπίγγων
Μετά το μεγάλο προσηλυτισμό των λαών και την είσοδο τους στο θυσιαστήριο, είναι έτοιμο το Αρνίον ν’ ανοίξει την έβδομη και τελευταία σφραγίδα. Σ’ αυτήν τη σφραγίδα περιγράφεται το σύνολο των γεγονότων, που συνέβησαν στο χριστιανικό κόσμο, από τη στιγμή που ο Ιησούς έγινε παντοκράτορας και η γνώση εξαφανίστηκε. Η παγίδα στη μελέτη αυτής της σφραγίδας βρίσκεται στο γεγονός ότι, επειδή περιγράφει το έβδομο βήμα που είναι το πιο σημαντικό της ανθρωπότητας δεν ξεκινά από το χρόνο επιβολής του, αλλά από το χρόνο κατά τον οποίο τέθηκαν οι βάσεις του. Αν ξεκινούσε κανονικά, θα έπρεπε να ξεκινά από το σάλπισμα του πέμπτου αγγέλου.
Όταν ο Χριστός βρήκε τους Ιουδαίους, είπε ότι είναι παιδιά του κάτω κόσμου. Όταν η χριστιανική κοινωνία είναι ιουδαϊκού τύπου, αντλεί τη γνώση της από την ίδια πηγή με τους Ιουδαίους. Η έβδομη σφραγίδα που αφορά τους χριστιανούς, στην πραγματικότητα είχε ανοιχθεί αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστού. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι ο κάτω κόσμος που είναι ο ίδιος από τότε που δημιουργήθηκε μέσα από ορισμένες μόνο συνθήκες, ήταν δυνατό να επεκταθεί στον πλανήτη. Από το (Αποκ. Ιωάν. 8.1-8.13) περιγράφεται η δημιουργία του κάτω κόσμου, που είναι δυνατό να δεχτεί την ανθρωπότητα σαν σύνολο. Από το (Αποκ. Ιωάν. 8.1-8.5) περιγράφεται η κατάσταση, που κυριαρχεί στον ουρανό και δεν αφορά τη Γη.
Το ημιώριον, κατά το οποίο επικρατεί απόλυτη σιγή, είναι το διάστημα από την εποχή της Βαβυλώνας ως και τη λήψη των Εντολών από το Μωυσή, προϊόν των οποίων είναι η ιουδαϊκή φιλοσοφία και άρα η Ιερουσαλήμ. Ημιώριον = Δημιουργία = Εωσφόρος = Υιός άρρεν = Άγιον όρος = Όρος Σινά = 52 = Στόμα λαλούν μεγάλα = Ιερουσαλήμ. Σ’ αυτό το διάστημα υπάρχει στον ουρανό όλη η γνώση, που θα δοθεί σ’ Ιουδαίους κι Έλληνες. Οι επτά άγγελοι όσο στέκονται μπροστά στο Θεό είναι εντελώς ακίνδυνοι για τους ανθρώπους. Όμως από τη στιγμή που παίρνουν τις σάλπιγγες, είναι θέμα χρόνου να οδηγήσουν τους ανθρώπους στον κάτω κόσμο, όπως απαιτεί το Σχέδιο. Άγγελοι επτά = 43 = Κάτω κόσμος. Αυτές οι επτά σάλπιγγες, είναι η γνώση, που κοινοποιείται στους ανθρώπους κι εξαιτίας αυτής της γνώσης δημιουργούνται τα δύο κυρίαρχα συστήματα, που είναι το ελληνικό και το ιουδαϊκό… αυτά είναι, που θα πάρουν την παγκόσμια εξουσία. Επτά σάλπιγγαι = Εξουσία μεγάλη = Ναός του ουρανού = 58 = Παλαιά Διαθήκη = Ομήρου Ιλιάδα = Κιθάρα του Θεού, ενώ, Επτά σάλπιγγες = Φόρος αίματος = Νεκροί άγγελοι = Πρεσβύτεροι = 62.
Πριν σαλπίσουν οι άγγελοι, ένας άγγελος πλησιάζει το θυσιαστήριο και παίρνει θυμιάματα πολλά, ώστε να τα προσφέρει στο θυσιαστήριο, που είναι μπροστά στο θρόνο. Η διαφορά των θυσιαστηρίων είναι η διαφορά του θυσιαστηρίου της Βαβυλώνας, που δημιουργήθηκε για την εδραίωση των αναγκαίων για την εξέλιξη συνθηκών, μ’ αυτό του χριστιανισμού, που δημιουργήθηκε για τη Θέωση κι είναι Χρυσούν = Ευρώπη = Ίρις = Εκκλησία = Συναγωγή = 35. Το χρυσούν θυμιατήριον που κρατά στο χέρι του, είναι το σύνολο της γνώσης του βήματος επτά. Λιβανωτόν χρυσούν = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Οικοδεσπότης = Δίκαια κρίσις. Σ’ αυτό το λιβανωτόν που δεν είναι ορατό εκείνη τη στιγμή από τη Γη, βάζουν πυρ από το θυσιαστήριο και το ρίχνουν στη Γη. Πυρ του θυσιαστηρίου = Βασίλειον της αμαρτίας = 97 = Καπνός της πυρώσεως = Πονηρός θησαυρός = Κιβωτός της διαθήκης. Στη Γη πέφτει αυτός ο θησαυρός και γίνεται μεγάλη σύγχυση.
Στον ουρανό μέσα στο λιβανωτόν της απόλυτης εξουσίας μπαίνουν θυμιάματα πολλά, τα οποία μαζί με τις προσευχές των αγίων προσφέρονται στο θυσιαστήριο. Θυμιάματα πολλά = Βασίλειον = Τέσσαρα ζώα = Προφητεία = Φόβος μέγας = 47 = Δένδρον μέγα, ενώ, Προσευχαί των αγίων = Βασίλειον του ουρανού = 85. Οι βροντές και οι αστραπές όταν έγιναν αντιληπτές στη Γη, ήταν οι αιτίες της δημιουργίας των διαφόρων θρησκειών και των διαφόρων πολιτισμών της τότε νεαρής πατριαρχικής κοινωνίας. Όταν οι άγγελοι άρχισαν να σαλπίζουν, όλα αυτά υπήρχαν ήδη.
Όταν ο πρώτος άγγελος άρχισε να σαλπίζει, έπεσε χάλαζα και πυρ στη Γη ανακατωμένα μ’ αίμα. Χάλαζα και πυρ = 43 = Κάτω κόσμος = Αποκάλυψις. Ο κάτω κόσμος ήταν εκείνος στον οποίο έζησαν οι Ιουδαίοι και προετοιμάστηκε για να δεχτεί τους χριστιανούς. Το αίμα δηλώνει την κλειδωμένη γνώση για το Θεό και τα πνευματικά δικαιώματα, που προκύπτουν. Από το σάλπισμα του πρώτου μέχρι αυτό του δεύτερου μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα, μέσα στο οποίο οι Ιουδαίοι δημιουργούν το πανίσχυρο σύστημά τους κι οι Έλληνες τη φιλοσοφία τους. Οι Έλληνες δεν αντιπροσωπεύουν ξεχωριστό σάλπισμα, γιατί το θυμιατήριον, όπως κι οι άγγελοι, έχουν σχέση απόλυτα με τον κάτω κόσμο. Ο κάτω κόσμος είναι σύστημα ξηράς και γι’ αυτό οι καταστροφές αφορούν τη Γη και ό,τι βρίσκεται πάνω σ’ αυτήν. Η χάλαζα δεν επηρεάζει τη θάλασσα κι είδαμε γιατί. Τη θάλασσα την επηρέασε ο Αλέξανδρος κι αυτό έγινε μετατρέποντας τα ύδατά της σ’ αίμα. Εκεί που δέσποζαν οι Έλληνες, που μάχονταν τα πνευματικά δικαιώματα, αυτά εμφανίστηκαν μέσω του Αλεξάνδρου. Όταν σαλπίζει ο δεύτερος άγγελος, πέφτει ο Αλέξανδρος από τον ουρανό στη θάλασσα και τη μολύνει. Όρος μέγα καιόμενον = Βασιλεύς των Ελλήνων = 80.
Όταν σαλπίζει ο τρίτος άγγελος η θάλασσα είναι ήδη μολυσμένη κι ο θάνατος υπάρχει μέσα της. Με το σάλπισμα του πέφτει από τον ουρανό ο Ιησούς. Η ιδιομορφία του Ιησού βρίσκεται στο γεγονός ότι, ενώ είναι φωστήρας κι αφορά τα συστήματα ξηράς, παρ’ όλ’ αυτά δίνει και γνώση, δηλαδή “ύδωρ ζων”. Δεν πέφτει ούτε στη γη ούτε στη θάλασσα, αλλά στις πηγές και τους ποταμούς. Πέφτει σ’ ότι απέμεινε υγιές για να παράγει. Αστήρ μέγας καιόμενος = Βασιλεύς των Ιουδαίων = 91, ενώ το όνομα Άψινθος = 42 = Ιησούς.
Το ιουδαϊκό σύστημα είναι ένα σύστημα απολύτου ξηράς. Η διπλή φύση του Ιησού σημαίνει ότι καθώς πέφτει στην ξηρά, με το Λόγο Του δημιουργεί ο Ίδιος πηγές υδάτων κι αλλάζει τα βασικά χαρακτηριστικά του Ιουδαικού συστήματος. Αυτή η αλλαγή ήταν απαραίτητη γιατί έπρεπε το Ιουδαϊκό σύστημα να αποκτήσει δυνατότητα επέκτασης. Ύδωρ ζων = Παιδεία = 36 = Χάλαζα μεγάλη. Ο ίδιος είναι ο Χριστός, δηλαδή ύδωρ ποταμού, όπου ποταμός = 33. Χριστός = Ύδωρ ποταμού. Με τη διδασκαλία Του δημιουργεί πηγές, όπου Πηγαί των υδάτων = Διδακτοί Θεού = Θάλασσα υάλινη = 56 = Λόγος του Θεού. Η Σταύρωση του είχε ως αποτέλεσμα όλες αυτές οι πηγές να δηλητηριαστούν από τους εθνικούς, στους οποίους ο Ίδιος παραδόθηκε. Άψινθος = Εθνικός. Αυτές οι πηγές έγιναν Πηγαί υδάτων ζωής = Θυσιαστήριον = 73. Η μεικτή φύση του Χριστού είχε ως αποτέλεσμα μετά τη Σταύρωση Του οι Απόστολοι να παραμείνουν οι μοναδικές πηγές ύδατος ζώντος στον κόσμο. Μόνον αυτοί έδιναν δωρεάν γνώση, σ’ αντίθεση με τους Έλληνες που είχαν γίνει πόρνοι. Οι λαοί παγιδεύτηκαν, γιατί το ύδωρ εκείνο ήταν τέλειο, αλλά δηλητηριασμένο, επειδή από πίσω του ακολούθησε η ιουδαϊκή φιλοσοφία των Αποστόλων. Αυτή η παγίδευση κράτησε μέχρι την εδραίωση του χριστιανισμού στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Όταν ο τέταρτος άγγελος σάλπισε, συνέβη αυτό που είδαμε στην έκτη σφραγίδα. Η παγίδα της Αποκάλυψης σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται και πάλι. Ο Ιησούς ήταν ο Άψινθος, που δηλητηρίασε τα ύδατα κι οδήγησε στη συσκότιση. Και ο Ίδιος με τη μορφή του αετού τού πετώμενου, ήταν Αυτός που φώναζε “ουαί”, εφόσον έδωσε την Αποκάλυψη, που είναι μία εξαιρετικά δυσοίωνη προφητεία.
Όταν ο πέμπτος άγγελος σαλπίζει, τότε βρισκόμαστε στην εποχή στην οποία ο χριστιανισμός σπρώχνει την ανθρωπότητα στο έβδομο βήμα. Το άστρο που έπεσε στη Γη, ο Ιησούς = Άψινθος = 42 εμφανίζεται με το κλειδί του φρέατος της αβύσσου. Άβυσσος = Αίγυπτος = 38. Έτσι επιβεβαιώνονται κατ’ αρχήν οι Γραφές, που λένε ότι ο Θεός κάλεσε τον Υιό Του από την Αίγυπτο. Φρέαρ της αβύσσου = Θυσιαστήριον = Κάτω κόσμος του Θεού = Οίκος του Ιησού = 73 = Υιός μονογενής. Το κλειδί αυτό είναι η βασιλεία του Θεού, που δόθηκε σ’ Αυτόν. Από εκείνη την στιγμή παντοκράτορας είναι ο αετός ο πετώμενος. Οι αριθμοί συμφωνούν, αφού Βασιλεία του Θεού = Κλεις του φρέατος = Αετός πετώμενος = 68 = Επτά πνεύματα του Θεού. Το κλειδί μίας βασιλείας μπορεί να το κατέχει μόνον ο Βασιλεύς. Αυτός ο Βασιλεύς είναι και το κλειδί του Παραδείσου, που εξαιτίας της θυσίας δεν είναι ορατός. Βασιλεύς της αβύσσου = Ζων εις τους αιώνας = Κύριος των Ιουδαίων = Κύριος του αμπελώνος = 87 = Κλεις του Παραδείσου. Ο καπνός καμίνου που βγαίνει από την άβυσσο, είναι όλη η γνώση που σκοτεινιάζει τον ορίζοντα των χριστιανών και κρύβει τον Ήλιο. Η απόκρυψη του Ηλίου γίνεται μέσω του καπνού, που τον μετατρέπει σε μέλα. Στον κόσμο από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα όλοι βλέπουν τον Ήλιο, εφόσον γνωρίζουν περί του Υιού του Ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα αδυνατούν να κατανοήσουν το Λόγο Του και άρα την αλήθεια. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας στρέφονται στις αρχικές γνώσεις, που φωτίζουν με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο. Αυτό συμφωνεί απόλυτα με το Μυστικό Σχέδιο, όπως το περιγράψαμε, όταν μιλούσαμε για τα αίτια της κακοδαιμονίας, είτε Ιουδαίων είτε των Ελλήνων. Καπνός καμίνου = Επτά μυστήρια = Φως του κόσμου = 54 = Ομηρικά Έπη = Παράδοσις. Εξαιτίας αυτού οι χριστιανοί δε βλέπουν πλέον το φως του Ηλίου, αλλά τηρούν τις παραδόσεις των πρεσβυτέρων, που τόσο μίσησε ο Χριστός. Καπνός καμίνου μεγάλης = Βλασφημία πνεύματος = καθήμενος του ίππου = 84. Καπνός = Σοφία = 28 = Θεός, ενώ, Κάμινος = Άμπελος = 33.
Από τη στιγμή που ο Χριστός δεν είναι ζωντανός, ώστε να ελέγξει τους δούλους Του, αρχίζουν και παράγονται λόγω των δικαιωμάτων οι τρισάθλιοι μοιχοί κι αμαρτωλοί, που πάντα παράγονται μέσα στα συστήματα. Αμαρτωλοί = Μοιχοί = Βάρβαροι = Ακρίδες = 37, οπού, Ακρίδα = Αμαρτία = Ρώμη. Εξαιτίας αυτής της άθλιας ακρίδας αρχίζουν και γεννιούνται οι ακρίδες, που ρημάζουν τη Γη. Όταν στις Γραφές είδαμε ότι ο Θεριστής συγκέντρωσε το σίτο, είδαμε ότι τον φύλαξε στην αποθήκη. Αποθήκη έγιναν αυτές οι ακρίδες, που ρήμαζαν τον κόπο των Ελλήνων. Αποθήκη = Ακρίδες = 37. Η εξουσία τους είναι η εξουσία που άφησε πίσω του ο Βασιλεύς των Ιουδαίων. Βασιλεύς των Ιουδαίων = Σκορπιοί της γης = Σφραγίς του θηρίου.
Πριν δούμε τι ακριβώς είναι ο βασανισμός αυτός, θα πρέπει να δούμε τι ακριβώς συνέβη και σε ποιον χώρο έλαβε χώρο αυτή η κατάσταση. Ο Θεός επιδίωκε να μοιραστεί το βάρος της θυσίας ανάμεσα στους ανθρώπους, κι αυτό σημαίνει κατ’ αρχήν ότι αυτές οι πηγές των υδάτων ζωής έπρεπε να βρίσκονται έξω από το χώρο της Ασίας. Στην πραγματικότητα συνέβη αυτό, που περιγράφεται στον ουρανό μπροστά στον θρόνο του Θεού και πρωταγωνιστής είναι ένας άγνωστος άγγελος. Ο Θεός δημιούργησε το θυσιαστήριον στη Γη κι από το πρώτο θυσιαστήριο της Ασίας ο άγγελος της εκκλησίας, ο Βασιλεύς της Βαβυλώνας, τοποθέτησε το λιβανωτό στο νέο θυσιαστήριο της Ευρώπης. Ό,τι περιγράφει η έβδομη σφραγίδα στην αρχή μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων, που είναι οι άγγελοι της εκκλησίας, συμβαίνει πλέον στη Γη. Το χρυσούν λιβανωτόν είναι πλέον ορατό και στη Γη και είναι η Κωνσταντινούπολη και η Καθολική εκκλησία. Λιβανωτόν χρυσούν = Βιβλική καταστροφή = Κωνσταντινούπολη = Καθολική εκκλησία = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Δίκαια κρίσις. Για να προϊδεαστεί ο αναγνώστης για τα όσα ακολουθούν, αυτός ο αριθμός είναι ίσος με τις έννοιες: Νύμφη κεκοσμημένη = Καπνός του φρέατος = Χάραγμα του θηρίου = 70. Αυτό σημαίνει ότι ο άγγελος έριξε το λιβανωτόν από τον ουρανό στη Γη.
Απ’ αυτό το λιβανωτόν που είναι οι κυρίαρχες χριστιανικές δομές που προστατεύουν την άβυσσο, βγαίνουν οι ακρίδες, που καταστρέφουν τα πάντα. Αυτές οι ακρίδες βλάπτουν τους ανθρώπους, που δεν έχουν τη σφραγίδα του Θεού, και δεν αγγίζουν τίποτε επάνω στη Γη. Αυτό το διάστημα είναι το διάστημα του αναγκαστικού προσηλυτισμού των λαών μέσω της δύναμης των χριστιανών. Αυτές οι ακρίδες βασανίζουν μόνον τους μη χριστιανούς και δεν αγγίζουν καθόλου τη γνώση, ώστε να τη βλάψουν. Ο βασανισμός των μη χριστιανών γίνεται εξαιτίας της εισαγωγής τους στον ιουδαϊσμό. Οι χριστιανοί καταστρέφουν τις γνώσεις των λαών που ναι μεν τους διατηρούν στην φάση της πατριαρχίας, αλλά είναι τρομερά ελαστικές κι ανώδυνες σε σχέση με την ιουδαϊκή παράδοση. Σφραγίς του Θεού = Καιρός των καρπών = Άρχων των βασιλέων = Καρπός σαπρός = 72. Δίνουν το σαπρό καρπό, στο σύνολο των ανθρώπων του Δυτικού κόσμου. Οι ακρίδες είναι οι κυρίαρχες της περιόδου του Μεσαίωνα, κατά την διάρκεια του οποίου γίνεται γνωστό το σύνολο σχεδόν του πλανήτη. Ακρίδες = Αμαρτωλοί = Μεσαίων = Τιμωρία = Κόλασις = 37 = Βόθυνος. Αυτοί πήραν την άδεια να βασανίσουν τους ανθρώπους αυτούς για πέντε μήνες, που είναι ο απαραίτητος χρόνος για τον εξιουδαϊσμό των ανθρώπων. Ιουδαίοι = Πέντε μήναι = 46.
Ο αναγνώστης εύλογα θ’ αναρωτηθεί για το πόσο δίκαιος είναι ο Θεός, ώστε να επιτρέψει σ’ ανθρώπους να βασανίσουν ανθρώπους. Δε γνωρίζει ότι οι ακρίδες που βασανίζουν τους ανθρώπους, βασανίζονται πολλαπλάσια από το Θεό. Οι ακρίδες δε δέχονται πάνω τους τη σφραγίδα του Θεού, γιατί είναι ήδη σφραγισμένες από το θηρίον και ναι μεν ωθούν τους άλλους στον κάτω κόσμο, αλλά οι ίδιες ζουν στην Κόλαση. Κόλασις = Ακρίδες = 37 =Τιμωρία. Αιώνιος Κόλασις = Χριστιανισμός = 81 = Βασιλεία των βαρβάρων = Βασιλεία των αμαρτολών. Ακρίδες = Βάρβαροι = Αμαρτωλοί = 37. Ο βασανισμός των ανθρώπων ήταν ο δηλητηριασμός τους από τους σκορπιούς. Σκορπιός = 55 = Διάβολος ζων = Πατριάρχης = Αγέλη χοίρων = Αμαρτωλός λαός = Κεφαλαί ίππων = Πεπρωμένον.
Όταν παρακάτω λέει ότι οι άνθρωποι θα επιθυμήσουν να πεθάνουν, αλλά θα είναι δύσκολο, δεν είναι δυνατό να εννοεί το βιολογικό θάνατο, γιατί η ζωή είναι γλυκιά και ό,τι κι αν παθαίνει ο άνθρωπος, δεν επιθυμεί το θάνατο. Εδώ εννοείται ότι οι άνθρωποι θα ζητήσουν τη γνώση, που οδηγεί στο θάνατο, εφόσον δημιουργεί εκλεκτούς, αλλά δε θα τους δίνεται. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα οι άνθρωποι θέλησαν τη γνώση, αλλά δεν τους δόθηκε. Θέλησαν τη γνώση, που ήταν ο θάνατος. Θάνατος = Εκλεκτοί = Δόματα αγαθά = 30 = Άκανθος. Αναφέρει ότι οι ακρίδες αυτές έμοιαζαν με ίππους έτοιμους για πόλεμο. Ίπποι = Μακάριοι = Ευνούχοι = 38 κι είναι όλοι αυτοί, που διάβασαν την Αποκάλυψη κι αποτέλεσαν τα επτά πνεύματα του Θεού, που σκορπίστηκαν στη Γη. Τα μαλλιά τους περιγράφονται με τη φράση “τρίχαι γυναικών”, γιατί αυτά τα πρόσωπα είναι συγκεκριμένα. Τρίχαι γυναικών = Πρεσβύτεροι = Νεκροί δούλοι = 62. Τα δόντια τους είναι όμοια μ’ αυτά των λεόντων, κι αυτό σημαίνει ότι είναι πανίσχυροι.
Ο λέοντας κατασπαράζει τον άνθρωπο, αν το θελήσει, αλλά ο Θεός τον δημιούργησε για να κατασπαράξει τους λύκους του άρπαγες. Όταν όμως ο λέοντας έχει αποσυρθεί από το Θεό και έχει παραδοθεί η δύναμη του σε άθλιους, είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσουν τη δύναμή του σε βάρος των ανθρώπων. Οδόντες λεόντων = Ιερός Λόγος = Αλήθεια του Θεού = 63 = Απόλυτη εξουσία. Οι χρυσοί στέφανοι τους οποίους φορούν, είναι αυτοί, που δόθηκαν στους πρεσβύτερους. Βασιλιάς τους ήταν ο άγγελος της αβύσσου κι έφερε δυο ονόματα: ένα εβραϊκό κι ένα ελληνικό. Άγγελος της αβύσσου = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Ο όφις ο αρχαίος = Εμμανουήλ Παντοκράτωρ.
Τα ονόματά του είναι δύο, γιατί ο χριστιανικός κόσμος είναι μεικτός. Αβαδδών = Ραββί = Πνεύμα = Αετός = 22, που σημαίνει Αβαδδών πετώμενος = 68 = Επτά πνεύματα του Θεού. κι είναι το πνεύμα, που έδωσε την Αποκάλυψη. Ενώ Απολλύων είναι ο θάνατος, που είναι ο καθήμενος του ίππου κι έχει συμπληρωματική την ελληνική γνώση. Απολλύων = Εκλεκτός = Θάνατος = Μέδουσα = 30, ενώ, Άγγελος της αβύσσου = Κεφάλι της Μέδουσας = 77. Αυτό ήταν το πρώτο “ουαί” και πέρασε. Χρονικά βρισκόμαστε πλέον ελάχιστο χρόνο πριν τη Γαλλική Επανάσταση.
Όταν σαλπίζει ο έκτος άγγελος, συμβαίνει κάτι το οποίο έχουμε ήδη αναφέρει. Όταν αναφερθήκαμε στην Αλεξανδρινή περίοδο, είπαμε ότι οι τέσσαρες άγγελοι συγκράτησαν τότε τους ανέμους για να διασωθεί η γνώση. Εξαιτίας εκείνης της γνώσης υπήρξαν οι συνθήκες, που θα επέτρεπαν την επανεμφάνιση των Ελλήνων σ’ έναν κόσμο που είχε μπει στη λογική της Αποκάλυψης και άρα είχε σαρωθεί από τους ανέμους. Τέσσαρες άγγελοι = Αστέρες του ουρανού = Ειρηνοποιοί = Κύριοι των Ελλήνων = 76. Όλοι αυτοί είναι οι Έλληνες, που γεννιούνται εκ νέου στον κόσμο. Είναι κύριοι, γιατί η λογική της κοινωνίας δεν έχει αλλάξει, εφόσον υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία λόγω τ’ ουρανού, που είναι “βιβλίον ελισσόμενον”. Δεν αποτελούν ξεχωριστή σφραγίδα, γιατί γεννιούνται από υπάρχουσα γνώση, που απλά δε δινόταν.
Όταν η Αποκάλυψη λέει ότι ήταν δεμένοι στο μεγάλο ποταμό Ευφράτη, ο αναγνώστης θα πρέπει να θυμηθεί, όσα αναφέραμε στην ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου. Ποταμός μέγας = Ομηρικά Έπη = 54, ενώ, Ευφράτης = 36 = Παιδεία = Κατακλυσμός = Κεραυνός, όταν, Αστραπή = Έλληνες = 34, και, Βροντή = Σοφία = 28, και, Χάλαζα μεγάλη = 36. Βλέπουμε ότι σ’ αυτό το σημείο η Αποκάλυψη δεν περιγράφει τα όσα περιέγραψε στην αρχή σαν καταστροφικά σημάδια και τα θεωρεί αυτονόητα. Οι βροντές, οι αστραπές κι οι κεραυνοί πάντα συνοδεύουν γνώση, που προέρχεται από τον ουρανό. Μαζί μ’ αυτούς τους Έλληνες, γεννιούνται εκείνη την εποχή από τους τέσσερις αγγέλους κι οι Έλληνες της Ελλάδας. Η Γαλλική Επανάσταση είχε υπολογιστεί από το Θεό με ακρίβεια δευτερολέπτων.
Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει στη νέα κατάσταση ένα στοιχείο που το περιγράψαμε στο Μυστικό Σχέδιο. Ενώ στην προηγούμενη κατάσταση οι ακρίδες έμοιαζαν με ίππους, στη νέα οι ίπποι είναι όμοιοι με τους ίππους της Αποκάλυψης, επειδή έχουν κι αναβάτες. Αυτό που συνέβη είναι ότι στη νέα κατάσταση ο θάνατος δεν είναι αδύνατος για τους ανθρώπους, επειδή μπορούν πλέον και παίρνουν τη γνώση των εκλεκτών. Όμως αυτοί δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων, αλλά οι εκλεκτοί μεταξύ των οποίων κι οι Έλληνες. Η γνώση τους και η κατάσταση της Δυτικής κοινωνίας, που είναι μεικτή, τους επιτρέπει να δομούν ίππους. Αυτοί οι ίπποι έχουν αναβάτες, που χειρίζονται τη δύναμη τους κατά βούληση. Αυτοί οι ίπποι είναι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του ίππου του πυρρού και οι αναβάτες διαθέτουν το όπλο της φιλοσοφίας.
Όλοι αυτοί οι νέοι ίπποι γεννιούνται μέσα στο χλωρό ίππο και η γέννησή τους σε συνδυασμό με την τρομερή γνώση αναγκάζει το θάνατο να διαχωριστεί από τον Άδη, ώστε να εξοντώνονται οι επικίνδυνοι για το σύστημα άνθρωποι. Οι μοναδικοί άνθρωποι που ξέφυγαν από τον Άδη εκείνη την εποχή, ήταν οι λεγόμενοι φιλέλληνες. Αυτοί οι ίπποι από εκείνη την ώρα συνυπάρχουν με τις ακρίδες και σκοτώνουν τους ανθρώπους. Τα στρατεύματα του ιππικού που αναφέρονται, είναι όλοι οι άθλιοι αμαρτωλοί, που μεταφέρουν τις αθλιότητες της εκκλησίας μέσα στην κοινωνία κι όλα τα υπόλοιπα υποσυστήματα εθνικά και πολιτικά ως επί το πλείστον, που προκαλούν όμοια φαινόμενα.
Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν τα εξής: Στρατεύματα του ιππικού = Χρυσούν ποτήριον = Βασίλειον της γης = Κύριοι της αβύσσου = Οίνος πορνείας = Υιοί της απωλείας = Πιστοί του Ιησού = Πιστοί του Εμμανουήλ = Καπνός του βασανισμού = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = Διδαχή των Νικολαϊτών = 83. Αυτοί είναι οι ίπποι που δρουν και θα δούμε παρακάτω, γιατί δρουν επί τεσσαράκοντα δύο μήνας. Όσον αφορά στον αριθμό τους, είναι δύο μυριάδες μυριάδων = 90 = Κύριοι των ανθρώπων = Δένδρον της γνώσης = Άγγελοι της εκκλησίας. Οι αριθμοί αυτοί συνδέονται μεταξύ τους ως εξής: 90 = Θρόνος του θηρίου = Θρόνος του δράκοντος = Υιοί της βασιλείας, ενώ, 83 = Θρόνος του Ιησού = Υιοί της απωλείας, όταν, Ιησούς = Θηρίον = Εθνικοί = 42.
Όσον αφορά στην εξουσία αυτών των ίππων, οι αριθμοί αποκαλύπτουν και την ταυτότητα αυτών, που την έχουν. Εξουσία των ίππων = 81 = Χριστιανισμός = Βασιλεία των αμαρτολών = Χάραγμα επί του μετώπου. Αυτή η εξουσία στηρίζεται στα στόματα των ίππων, όπου είναι η γνώση, που τους δόθηκε. Στόματα των ίππων = Κεφαλαί των ίππων = Νεκρός Εμμανουήλ = 66 = Λίθος μυλικός = Λίμνη του πυρός = Χάραγμα του ονόματος = Μνημείον καινόν = Μαρτυρία Ιησού = Θρόνος Δαυείδ. Οι ουραί των ίππων, που έχουν πρόσωπα ανθρώπινα, είναι όλοι οι τρισάθλιοι άνθρωποι, που διατηρούν πνευματικά δικαιώματα και μπαίνουν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων μ’ εξουσίες κι απαιτήσεις είσπραξης υπεραξίας. Ουραί των ίππων = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Διάβολοι ζώντες = Δούλοι του διαβόλου. Οι κεφαλές των ίππων ήταν όμοιες μ’ αυτές των λεόντων, γιατί εξαιτίας αυτών των δικαιωμάτων φέρονταν όμοια με τους λέοντες, επειδή έδιναν κλειδωμένη γνώση, που οδηγεί σε κατάσταση μέθης. Κεφαλαί των λεόντων = Άκρατος οίνος = Καιροί εθνών = 61.
Από τότε ως σήμερα αυτή η κατάσταση είναι μόνιμη κι οι άνθρωποι που δεν εξοντώθηκαν απ’ αυτές τις πληγές, δεν μετανόησαν. Από τότε ως σήμερα οι άνθρωποι δεν έπαψαν να προσκυνούν είδωλα, είτε χρυσά είτε αργυρά είτε οτιδήποτε άλλο. Δεν έπαψαν να προσκυνούν είδωλα, που είναι χωρίς αξία, όταν σπρώχνουν προς τη θυσία. Όταν ένα Mercedes απαιτεί έτη εργασίας για την απόκτηση του, είναι ένα είδωλο που ο άνθρωπος προσκυνά, εφόσον θυσιάζει μέρος της πεπερασμένης ζωής του για την απόκτησή του. (Αποκ. Ιωάν. 9.21) “Και ου μετενοήσαν εκ των φόνων αυτών ούτε εκ των φαρμακειών αυτών, ούτε εκ της πορνείας αυτών, ούτε εκ των κλεμμάτων αυτών” (Ούτε μετενόησαν από τούς φόνους των ή τάς μαγείας των ή τάς πορνείας των ή τάς κλοπάς των.). Ο αναγνώστης ίσως σ’ αυτό το σημείο απορήσει, γιατί, ενώ θεωρούμε ότι η σημερινή κατάσταση εντάσσεται στα πλαίσια της προηγούμενης ενότητας, ακολουθεί ένας άλλος άγγελος, που διαμορφώνει μία νέα κατάσταση. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι βρισκόμαστε, όσον αφορά στην προφητεία, στο έκτο σάλπισμα κι ο άγγελος ο ισχυρός δεν αντιπροσωπεύει ξεχωριστό σάλπισμα, αλλά ανήκει στο ίδιο. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο άγγελος ο ισχυρός που θα δούμε παρακάτω, δεν είναι άλλος, παρά ο Κάρολος Μαρξ. Εμφανίστηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση κι είναι παιδί της.
Το έβδομα σάλπισμα δε θα τον βρει ζωντανό, γιατί το σύστημά του θα έχει καταρρεύσει, εφόσον γ’ αυτό δημιουργήθηκε. Ενώ είναι ένας από τους παραπάνω ίππους, παρ’ όλ’ αυτά το σύστημά του είναι και ξεχωριστό, επειδή η ανάπτυξή του πραγματοποιήθηκε έξω από τον ίππο το χλωρό. Ο ίδιος είναι καθήμενος ενός ίππου, που δίνει εξουσίες στον αναβάτη του. Οι τέσσαρες άγγελοι που δημιούργησαν τους διάφορους ίππους μέσα στο χλωρό, είναι οι ίδιοι, που δημιούργησαν και τον κομμουνισμό. Η διαφορά τους είναι ότι, ενώ είναι γεννήματα της ίδιας παιδείας, στην περίπτωση του Μαρξ ταυτίζονται σ’ ένα πρόσωπο. Ο άγγελος ο ισχυρός αντιπροσωπεύει για τις ανάγκες της δόμησης του κομμουνιστικού συστήματος και τους τέσσερις αγγέλους. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι διάφοροι “-ισμοί” της Δύσης βρίσκονται στα πλαίσια ενός κύριου συστήματος, ενώ ο κομμουνισμός του Μαρξ είναι ο ίδιος το κύριο σύστημα. Άγγελος ισχυρός = Τέσσαρες άγγελοι = 76. Αυτός ο άγγελος λειτουργεί με απόλυτα όμοιο τρόπο με τον άγγελο της εκκλησίας, με τη διαφορά ότι εξαιτίας της διαφοράς ισχύος είναι ολιγόζωος. Κατεβαίνει κι αυτός από τον ουρανό κι είναι περιβεβλημένος από νεφέλη. Διαθέτει κι αυτός ίριδα, που σημαίνει ένα σύστημα κεντρικής εξουσίας στα χέρια πρεσβυτέρων. Το πρόσωπο του μοιάζει με Ήλιο, αλλά δεν είναι ο Ήλιος, εφόσον αυτός είναι ο Υιός του Ανθρώπου. Η δυνατότητα, για να υπάρξει, αλλά και το ασθενές σημείο του βρίσκεται στα πόδια του.
Είδαμε ότι στη θάλασσα η μοναδική γνώση που είναι πανίσχυρη, είναι τα Ομηρικά Έπη και η κιβωτός που αυτά δημιουργούν, είναι οι Έλληνες. Είδαμε επίσης ότι στην ξηρά το ισχυρότερο σύστημα που μπορεί ν’ αντέξει οποιονδήποτε κατακλυσμό, είναι το ιουδαϊκό, με φωστήρα τον Ήλιο. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση εμφανίστηκαν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι σε αντιπαλότητα. Ο ελληνικός μαχόταν τον ιουδαϊκό, για να πάρει προνόμια. Εξαιτίας όλων των επιμέρους συνθηκών που ήταν αδύνατο να οδηγήσουν στη δημοκρατία ελληνικού τύπου, παρουσιάστηκε ένα τρομερό κενό.
Αυτό το κενό μεταξύ θάλασσας και ξηράς εκμεταλλεύτηκε ο κομμουνισμός κι αναπτύχθηκε. Χωρίς ισοδύναμη γνώση με την ελληνική στάθηκε στη θάλασσα και χωρίς γνώση ισοδύναμη της ιουδαϊκής άσκησε εξουσίες στην ξηρά. Ενώ αυτό το κενό ήταν το αίτιο της ανάπτυξής του, ήταν ταυτόχρονα και το αίτιο της κατάρρευσής του. Αυτό συνέβη, γιατί, ενώ ασκεί εξουσία όμοια μ’ αυτήν της εκκλησίας, παρ’ όλ’ αυτά επιτρέπει τον κατακλυσμό. Όσο η Γη είναι στεγνή κι οι ανάγκες μεγάλες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν όμως τα νερά σκεπάσουν τη Γη, το σύστημα δεν έχει τη δύναμη να τ’ απωθήσει, όπως το σύστημα της εκκλησίας. Αυτός ο κατακλυσμός δεν επιτρέπει επίσης και την επιβίωση ως σύστημα θαλάσσης, γιατί η γνώση του Μαρξ είναι κατώτερη απ’ αυτήν των Ελλήνων… άρα είναι αδύνατο να επιπλεύσει στη θάλασσα. Όταν τα νερά θα κατέκλυζαν την κομμουνιστική γη, ήταν αναμενόμενο αυτό που βλέπουμε στην εποχή μας.
Ο Μαρξ την εποχή που έδρασε, ήταν ευεργέτης των λαών και γι’ αυτό πήρε από πολλούς ανθρώπους τη δόξα του Μεσσία. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Ιωάννης τον περιγράφει όμοιο με λέοντα. Ο Θεός θέλησε να δώσει στο Μαρξ δόξα, γιατί αγωνίστηκε για τους ανθρώπους. Επτά βρονταί = Ευεργέτης = Ελευθερία = Μεσσίας = 45. Στον Ιωάννη δεν επιτράπηκε να γράψει αυτά που έλεγαν οι επτά βρονταί, γιατί ήταν επικίνδυνο για το Μυστικό Σχέδιο, εφόσον αναφερόταν στην υπεραξία. Ήταν η μοναδική φορά στο σύνολο των όσων είδε ο Ιωάννης, που αν έγραφε αυτά που άκουσε, απειλούνταν το Σχέδιο. Τα πόδια του είναι όμοια με στύλους πυρός, γιατί κι αυτός λειτουργεί, όπως οι άγγελοι της εκκλησίας, με βάση τα πνευματικά δικαιώματα και μέσα στα χρονικά όρια των καιρών των εθνών. Στύλοι πυρός = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = Οικουμενικός = Καιροί εθνών = 61 = Επτά σφραγίδαι. Το βιβλαρίδιον κατά απόλυτη αντιστοιχία, δημιουργεί κι αυτό θάλασσα υάλινη, όπως και ο Λόγος του Θεού. Πηγαί των υδάτων = Θάλασσα υάλινη = 56 = Βιβλαρίδιον = Σειρήνες = Νεκρό Αρνίον. Αυτός ο άγγελος ορκίστηκε στο Θεό ότι θα προετοιμάσει τον κόσμο για την ήμερα που θα σαλπίσει ο έβδομος άγγελος. Ο Μαρξ γνώριζε την αποστολή του κι εκτέλεσε απόλυτα τα συμφωνηθέντα.
Αν παρατηρήσει ο αναγνώστης όλους τους αναβάτες των ίππων και τις ακρίδες, που είναι από μόνες τους ίπποι, θα δει το σημαντικό ότι όλοι αυτοί φορούν θώρακες. Οι αναβάτες των μεγάλων ίππων της Αποκάλυψης δε φορούν προστατευτικά μέσα κι αυτό συμβαίνει, γιατί υπάρχει μεταξύ αυτών και όσων ήταν δημιουργήματα ανθρώπων. τεράστια διαφορά ισχύος. Οι μεταγενέστεροι ίπποι —κι αυτό είναι το τραγικό για τους ανθρώπους— συγκρούονται μεταξύ τους και δεν απειλούν το χλωρό ίππο. Αυτοί οι ίπποι είναι ορατοί στους ανθρώπους, αλλά έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάζονται στον καθένα διαφορετικοί.
Ας υποθέσουμε ότι ένας ίππος είναι αυτός του σοσιαλισμού. Οι άνθρωποι τον βλέπουν, αλλά αυτό δεν είναι ασφαλές γι’ αυτούς. Ο σοσιαλιστής τον βλέπει λευκό κι επομένως βλέπει τον αναβάτη ως Μεσσία. Εισέρχεται μέσα στη δομή του και παγιδεύεται, εφόσον κι αυτός ως ίππος λειτουργεί με πνευματικά δικαιώματα, όπως ο χλωρός. Ένας άνθρωπος που μισεί το σοσιαλισμό, αυτόν τον ίππο τον βλέπει σαν χλωρό και τον αναβάτη σαν το θάνατο. Το ένστικτο τον οδηγεί στο να εισέλθει μέσα σ’ άλλο ίππο που εκείνος θεωρεί λευκό κι είναι επίσης όμοιος με το χλωρό στη λειτουργία του. Οι άνθρωποι παγιδεύονται κι εντάσσονται σε ιδεολογικά συστήματα που έχει εκ των προτέρων ελέγξει το σύστημα.
Όλοι αυτοί οι ίπποι συγκρούονται μεταξύ τους κι οι αναβάτες τους είναι οπλισμένοι με τη μάχαιρα τη μεγάλη. Επειδή ακριβώς έχουν κοινά όπλα και συγκρουόμενα συμφέροντα, έχουν ανάγκη θωράκων. Ο θώρακας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ξεχωριστή κοσμοθεωρία του κάθε αναβάτη. Οι φιλελεύθεροι, οι σοσιαλιστές κι όλοι όσοι υπηρετούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία, έχουν κοινή γνώση της φιλοσοφίας και μάχονται μεταξύ τους. Οι θώρακες είναι η αποκρυσταλλωμένη θεωρία τους, που είναι διαφορετική από αναβάτη σ’ αναβάτη. Επειδή αυτοί οι αναβάτες είναι άθλιοι κι υποκριτές, μάχονται μεταξύ τους μέσω της φιλοσοφίας, αλλά συνθλίβουν μέσω αυτής και το σύνολο των ανένταχτων, όπως και το σύνολο των ανθρώπων, που δε δέχονται τις συνθήκες στα πλαίσια του ίππου τους.
Η παγίδα για το σύστημα που αφορά τον κομμουνισμό, λειτουργεί ως εξής: ο Θεός δημιούργησε έναν ίππο εκτός των δυο κυρίαρχων, που είναι ο πυρρός κι ο χλωρός. Ο ίππος του κομμουνισμού πολεμά τους δύο ίππους μαζί κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο χλωρός ίππος κάτω από ορισμένες συνθήκες να μεταβάλλεται σε πυρρό. Ο κομμουνισμός διατηρεί συνεχώς αυτόν τον ίππο με τη μορφή του πυρρού. Όταν οι άνθρωποι ζουν μέσα στον πυρρό, δε δέχονται εύκολα τη μεταβολή του σε χλωρό.
Ο κομμουνισμός ανάγκασε το Δυτικό σύστημα να δώσει γνώση στους ανθρώπους για να ισχυροποιηθεί, αλλά εξαιτίας αυτής της γνώσης δεν μπορεί να επανέλθει στη θεοκρατική κοινωνία που επιδιώκει η εκκλησία. Ο Θεός το επιδίωξε αυτό, γιατί όταν η παγκόσμια κοινωνία μεταβληθεί σε πυρρό ίππο κι εξασθενίσει η εκκλησία, εύκολα αυτός ο ίππος γίνεται λευκός. Ο πυρρός είναι ο λευκός με κακό αναβάτη. Αυτό σημαίνει ότι αν εμφανιστεί ο Μεσσίας, υπάρχει δυνατότητα μετατροπής της παγκόσμιας κοινωνίας σε θεία κοινωνία. Ο Μεσσίας δεν μπορεί να εμφανιστεί σε περίοδο κατά την οποία ο κυρίαρχος ίππος είναι ο χλωρός, γιατί ο θάνατος θα τον εξοντώσει, πριν οι άνθρωποι αντιληφθούν τι συμβαίνει.
Ο Ιωάννης είδε τον άγγελο τον ισχυρό να ορκίζεται στο Θεό και μετά ακολούθησε την υπόδειξη του αγγέλου. Πήρε δηλαδή το βιβλαρίδιον και το κατέφαγε. Αυτό σημαίνει ότι η θεωρία του Μαρξ είναι μία όμορφη θεωρία κι αυτός, που την περιγράφει, διατυπώνει ορθό λόγο. Είναι όμως αδύνατο να λειτουργήσει, εφόσον κι αυτή δίνει πνευματικά δικαιώματα. Ο Ιωάννης γνώριζε από τότε ότι ο κομμουνισμός θα καταρρεύσει από οικονομικά προβλήματα και ότι η κοιλιά των ανθρώπων θα δεινοπαθήσει… ό,τι δηλαδή βλέπουμε στην εποχή μας να συμβαίνει στην κομμουνιστική Ανατολή.
Οι αριθμοί δεν περιγράφουν το προφανές, αλλά αυτό που συνέβαινε πάντα από τη γέννηση του κομμουνισμού. Η κομμουνιστική θεωρία ήταν γλυκιά, αλλά για το στόμα. Στόμα = Τάφος = Δομή = Βαβυλώνα = 20. Η αδυναμία της βρίσκεται στο γεγονός ότι πικραίνει την κοιλιά, Κοιλιά = Σοφία = Άμωμοι = 28 = Θεός. Αυτό το αντιλαμβάνονταν οι Δυτικοί, από τότε που γεννήθηκε ο κομμουνισμός. Μια τρομερή αντίθεση μεταξύ μίας γλυκιάς θεωρίας και μίας σκληρής εξουσίας. Μέλι γλυκύ = Γνώση = Δούλοι = 29 = Κόπος.
Εδώ τελειώνει η προφητεία κι ο Ιωάννης έχει δει τι θα συμβεί στον κόσμο ως τις ημέρες μας. Ο Ιωάννης όμως εκείνη την ώρα βρίσκεται χρονικά κατά την εποχή που το έβδομο βήμα γεννιέται και βλέπει το μέλλον. Για ν’ αρχίσει να εξελίσσεται αυτό το μέλλον, είναι απαραίτητο να σαλπίσει ο έβδομος άγγελος, πράγμα που δεν έχει συμβεί μέχρι αυτό το σημείο. Όταν λοιπόν ο άγγελος του λέει: (Αποκ. Ιωάν. 10.11) “δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς και έθνεσι και γλώσσας και βασιλεύσι πολλοίς” (Πρέπει πάλιν νά προφητεύσης εις πολλούς λαούς καί έθνη καί γλώσσας καί βασιλείς), εννοεί αυτό που είπαμε στην αρχή… να περιγράψει το μέλλον από διαφορετική οπτική γωνία κι επομένως ν’ αρχίσει να κινείται. Ο Ιωάννης, μέχρι να σαλπίσει η έβδομη σάλπιγγα, βρίσκεται στον ουρανό. Αυτό γιατί το βήμα έχει αρχίσει ήδη να εξελίσσεται κι ο ίδιος έχει απλά τη δυνατότητα να δει τις εξελίξεις από τον ουρανό.
Οι δύο μάρτυρες
Από το (Αποκ. Ιωάν. 11.1-11.14) ο Ιωάννης περιγράφει τα όσα συνέβησαν στο χώρο του πνεύματος, από τη στιγμή που οι γνώσεις, που δόθηκαν από το Θεό, ολοκλήρωσαν το έργο τους και γέννησαν τις δευτερεύουσες, που ήταν απαραίτητες για το Μυστικό Σχέδιο. Αυτά τα ζεύγη είναι τα εξής: Ομηρικά Έπη και φιλοσοφία, Δέκα Εντολές και παράδοσις. Οι λαοί στους οποίους δόθηκαν οι αρχικές γνώσεις, σε κάποια στιγμή παρέδωσαν τη συνολική γνώση στον κόσμο. Το κάθε ζεύγος παραδίδεται από άνθρωπο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Το πρώτο ζεύγος δίνεται από το βασιλιά και προδίδεται η δημοκρατία, ενώ το δεύτερο θεωρητικά από το Μεσσία που σταυρώνεται και πρακτικά από τον Παράκλητο. Οι αριθμοί δείχνουν αυτήν την ταύτιση, εφόσον Δύο ελαίαι = Διάβολος = Βασιλεύς = 39, ενώ, Δύο λυχνίαι = 43 = Παράκλητος = Κάτω κόσμος.
Είναι απαραίτητο να προηγηθούν αυτοί οι δύο προφήτες, γιατί όταν σαλπίσει ο έβδομος άγγελος, είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι επτά άγγελοι πάνω στη Γη κρατώντας επτά φιάλες. Επτά άγγελοι = 43, ενώ, Επτά φιάλαι = 39. Αυτοί οι άγγελοι θα έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τις επτά πληγές, που οφείλονται στην εξουσία τους και που είναι οι ίδιοι πληγές. Επτά πληγαί = 43 = Κάτω κόσμος. Η θεία ευφυΐα γέννησε πρώτα τον Αλέξανδρο, γιατί έπρεπε πρώτα να υπάρξουν οι επτά φιάλαι στη γη και μετά να έρθουν οι άγγελοι. Οι άνθρωποι με κανέναν τρόπο δε θα δέχονταν αγγέλους, δηλαδή τον κάτω κόσμο, αν δεν υπήρχε η κατάλληλη γνώση, που είναι οι φιάλες.
Ο Αλέξανδρος έδρασε ως τέλειος βασιλιάς, ώστε οι άνθρωποι της φιλοσοφίας να παράγουν γνώση, που να υπηρετεί την κοσμοκρατορία. Ο Χριστός εμφανίστηκε μετά, ώστε να υπάρχουν εκείνα τα δεδομένα, που θα έδιναν στον Παράκλητο τη δυνατότητα να γίνει Παντοκράτορας. Ο συνδυασμός αυτών των δύο ανθρώπων, που έδρασαν συμπληρωματικά, αποκαλύπτει ότι ο Μεσσίας είναι ένας κι είναι ο Υιός του Θεού του Υψίστου. Όμως εξαιτίας των δύο ιδιοτήτων του, πρέπει να εμφανιστεί δύο φορές. Είναι Κύριος και Βασιλεύς. Είδαμε στο Μυστικό Σχέδιο πώς έγινε αυτό και γιατί. Σ’ αυτό το σημείο η Αποκάλυψη περιγράφει αυτήν τη διπλή εμφάνιση, αλλά χωρίς τη βοήθεια των αριθμών, είναι αδύνατο να κατανοήσει ο αναγνώστης τι συμβαίνει. Δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί πώς οι δυο αυτοί άνθρωποι είναι ένας. Δύο μάρτυραι = Μεσσίας = 45 = Δύο ιχθύαι. Αυτοί οι δυο άνθρωποι, που δρουν συμπληρωματικά στην πραγματικότητα είναι ένας. Αυτοί οι δύο άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να προφητεύσουν, δηλαδή να γνωστοποιήσουν το μέλλον.
Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο θ’ αναρωτηθεί —και δίκαια— γι’ αυτήν την ικανότητα του Αλεξάνδρου. Ο Χριστός πράγματι προφήτευσε, ο Αλέξανδρος όμως; Η προφητεία του Αλεξάνδρου —για την προστασία του Σχεδίου— δεν έγινε με το στόμα του, αλλά μέσω της δωρεάς των Επών. Αν τα Έπη είναι προφητεία, τότε ο Αλέξανδρος που τα γνωστοποίησε, είναι έμμεσα προφήτης. Είναι και οι δυο μάρτυρες, γιατί ο Θεός τούς τράβηξε κοντά Του σε πολύ νεαρή ηλικία. Μάρτυρας = 33 = Μαρτυρία. Αυτό που απέμεινε, ήταν η μαρτυρία τους. Αυτοί οι δύο έχουν εξουσία πάνω σ’ οτιδήποτε αρνητικό μπορεί να προκύψει κατά τη διάρκεια της αποστολής Τους. Ήταν αδύνατο να μη στεφθεί ο Αλέξανδρος βασιλιάς της Ασίας κι ήταν αδύνατο να σταυρωθεί ο Χριστός πριν την καθορισμένη ώρα.
Η εξουσία Τους επιβεβαιώνει τα όσα λέμε για τα ύδατα και την ξηρά. Η εξουσία Τους είναι η δυνατότητα να μετατρέψουν τα νερά σε αίμα, όπως η δυνατότητα να δημιουργήσουν πληγή στο σύστημα ξηράς. Πληγή = Νεφέλη = Λόγος = Δάκρυον = Όξος = 26. Το ενδιαφέρον αυτής της εξουσίας στρέφεται αποκλειστικά στο σύνολο των όσων είναι δυνατό να προέλθουν από τον ουρανό κι είναι τα ύδατα αυτού, που πέφτουν στη Γη με τη μορφή υετού. Υετός = Τέλος = Μύρον = Άγιον = Κάλαμος = 23. Επειδή υπήρχε η τέλεια γνώση, που μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος, έπρεπε να εμποδιστεί ο διασκορπισμός της, εφόσον ακολουθεί θυσία. Το αίμα κι οι πληγές έπρεπε να υπάρξουν, ώστε τα ύδατα να μη μετατραπούν σε μύρον κάνοντας απαγορευτική την εξέλιξη του Σχεδίου. Όταν αυτοί τελειώσουν τη μαρτυρία τους, τότε θ’ ανέβει το θηρίον από την άβυσσο και θα τους νικήσει.
Πριν δούμε αυτό, θα πρέπει να δούμε κάτι, που εκ πρώτης όψεως φαίνεται άτοπο. Βλέπουμε τον Ιωάννη να ενεργεί και μετά την ενέργειά του ν’ ακολουθεί η προφητεία των μαρτύρων. Ενώ οι προφήτες υπήρξαν πριν από τη στιγμή που του δίνεται ο κάλαμος, παρ’ όλ’ αυτά εμφανίζονται μετά. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτά που συμβαίνουν πραγματικά, έχουν μία μεγάλη χρονική διαφορά μ’ αυτά που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Όταν ο Ιωάννης έπαιρνε τη γνώση του μέλλοντος, τίποτε δεν είχε πάρει την οριστική του μορφή. Η γνώση της Αποκάλυψης ήταν η γνώση του τέλους, που αν γινόταν κατανοητή, θα οδηγούσε τους ανθρώπους θεωρητικά στη Λύτρωση. Ο κάλαμος είναι η γνώση, που δόθηκε στον Ιωάννη. Το άσχημο για τους ανθρώπους ήταν ότι, ενώ υπήρχε η γνώση, που θα έδινε τη Λύτρωση κι ήταν ο κάλαμος, αυτοί στους οποίους δόθηκε, το χειρίστηκαν ως ράβδο. Ράβδο έχει μόνον ο ποιμένας. Ο Κάλαμος = 23 = Μύρον, έγινε στα χέρια τους Ράβδος = Θάνατος = Εκλεκτοί = 30.
Όταν υπήρξε ο Ιωάννης, ο ναός του Θεού ήταν ορατός. Οι γνώσεις που οδηγούν στη Λύτρωση υπήρχαν κι οι άνθρωποι ήταν δυνατό να τις πάρουν. Ναός του Θεού = Όνομα του Θεού = Λεγεώνα αγγέλων = Αγαθή μερίδα = Μαργαρίτης = 50 = Θησαυρός. Εξαιτίας όμως του αίματος και των πληγών, αυτός ο ναός δεν ήταν ενιαίος, αλλά υπήρχε μαζί μ’ αυτόν και το θυσιαστήριο και η έξωθεν αυλή. Ο Ιωάννης και οι λοιποί Απόστολοι όπως και οι διάδοχοί τους δε χρησιμοποίησαν τον κάλαμο με τέλειο τρόπο, παρά τη χρησιμοποίησαν σαν ράβδο, όπως τους υποδείχθηκε από τη γνώση τους. Μέτρησαν το ναό και το θυσιαστήριον, αλλά εξαίρεσαν την αυλή. Αυτό σημαίνει ότι δεν έθιξαν καθόλου τη γνώση και δε διέλυσαν το θυσιαστήριο. Ενώ όμως έπρεπε να προστατεύσουν την αυλή, αυτοί την εγκατέλειψαν στους εθνικούς. Έξωθεν αυλή = Αλεξάνδρεια = 45 = Επτά λυχνίαι = Άνω κόσμος. Παρέδωσαν το Μεσσία στους εθνικούς και τη γνώση της Αλεξάνδρειας στους Ρωμαίους, που ασκούσαν την εξουσία. Εθνικοί = Ρωμαίοι = 42. Το σύνολο της Αλεξανδρινής περιόδου και του έργου των ανθρώπων μέσω της ράβδου, δηλαδή των εκλεκτών, δεν εντάχθηκε στο ναό, αλλά παραδόθηκε σ’ αυτούς, που εξουσιάζουν. Αυτή η αυλή ήταν η πόλις η αγία, όπου υπήρχαν οι προφητείες, επειδή εκεί είχε συγκεντρωθεί η γνώση των ανθρώπων. Πόλις αγία = Βαβυλών η μεγάλη = Προφητεία = Τέσσαρα ζώα = Φόβος μέγας = Θυμιάματα πολλά = Δένδρον μέγα = 47.
Οι εθνικοί όλα αυτά τα καταπάτησαν, γιατί ήταν Θέλημα Θεού = 47. Η εξουσία των εθνικών έχει διάρκεια τεσσαράκοντα δύο μηνών, όσο δηλαδή διαρκεί η βασιλεία του Θεού και κυρίαρχος είναι ο Υιός της απωλείας. Υιός της απωλείας = Κύριος της αβύσσου = Θρόνος του Ιησού = Πιστοί του Ιησού = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = 83. Σ’ αυτό το διάστημα δεσπόζει ο αριθμός 42. Άψινθος = Εθνικός = Θηρίον = Ιησούς = 42, ενώ, Τεσσαράκοντα δύο = Εσταυρωμένος = Άρχων του κόσμου = 59 = Δούλοι του Θεού = Κλήματα της αμπέλου. Αυτός είναι ο Άρχων του κόσμου για τον οποίο ο Χριστός είχε προειδοποιήσει ότι εκβάλλεται στον κόσμο ελάχιστες στιγμές πριν τη Σταύρωσή Του κι έχει καταδικαστεί, όπως κι ο Υιός της απωλείας.
Η διαφορά στο χρόνο σημαίνει ότι, όταν ο Ιωάννης κρατούσε τον κάλαμο, όλα αυτά είχαν συμβεί, αλλά ορατά έγιναν στον κόσμο, μόνον όταν επιβλήθηκε ο χριστιανισμός στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η γνώση της Αλεξάνδρειας υπήρχε, αλλά οι μάρτυρες πήραν την ισχύ τους στον τομέα της μαρτυρίας μόνον αιώνες μετά το θάνατό τους. Όταν πλέον η γνώση ταξινομήθηκε, το θηρίον πήρε την εξουσία να τους νικήσει. Έκφραση αυτού του θηρίου είναι οι πατέρες της εκκλησίας, που πήραν την απόφαση να εξοντώσουν τη γνώση αποκρύπτοντας την και προβάλλοντας ταυτόχρονα τη γνώση των αθλίων, Πέτρου και Παύλου. Τα πτώματα αυτών των προφητών αφέθηκαν στην πόλη, που καλείται Σόδομα ή Αίγυπτος κι αυτό σημαίνει ότι τα οικειοποιήθηκαν οι δούλοι κι οι ευνούχοι, που κατοικούν στην άβυσσο και στο φρέαρ της αβύσσου, δηλαδή στο θυσιαστήριο. Σόδομα = Δούλοι = Άγγελοι = Στύλοι = 29, ενώ, Άβυσσος = Αίγυπτος = Απόκρυφον = Ίππος = Επτά πνεύματα = Ευνούχος = Ιερεύς = Κλαίοντες = Μακάριοι = 38.
Όλοι οι άνθρωποι κι εξαιτίας των εξαιρετικά άσχημων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, που επικρατούσαν εκείνη την εποχή, χάρηκαν για το θάνατο τους. Εξαιτίας αυτών των γνώσεων δημιουργήθηκαν τ’ άσχημα κι ανθρωποκτόνα συστήματα, που ήταν υπεύθυνα για εκείνες τις καταστάσεις. Είναι αυτό που αναφέραμε, όταν εξηγούσαμε το λόγο για τον οποίο εκχριστιανίζονταν οι άνθρωποι. Τ’ ότι για ένα χρονικό διάστημα έμειναν άταφα, σημαίνει ότι δεν αποτέλεσαν τη γνώση του συστήματος. Είναι δηλαδή όλη η περίοδος μετά το θάνατο του Χριστού κι ως την εποχή του Κωνσταντίνου, κατά την οποία η Αλεξάνδρεια είχε το σύνολο της γνώσης και η Ρώμη ασκούσε εξουσία μέσω κατώτερης γνώσης.
Εκείνο το διάστημα η γνώση ήταν νεκρή, γιατί δεν απειλούσε τους ανθρώπους, εφόσον ο άνω κόσμος την έλεγχε. Όμως μετά απ’ αυτήν την περίοδο κι αφού είχε προηγηθεί η τεράστια εργασία ταξινόμησης της, ο Θεός μέσω των δούλων Του έδωσε σ’ αυτήν πνοή ζωής, και την ανάστησε. Στη Ρώμη ή Νέα Ρώμη θα είχαν πλέον στα χέρια τους τη γνώση ν’ ασκήσουν κοσμοκρατορία μέσω αυτών των δυο προφητειών. Πνοή ζωής = Κληρονόμος = Ιερουσαλήμ = Εωσφόρος = Φιάλη χρυσή = Πνεύμα του Θεού = Έριον λευκόν = Τρίχαι λευκαί = 52 = Στόμα λαλούν μεγάλα. Όταν ο Θεός έδωσε πνεύμα ζωής σ’ αυτήν τη γνώση την παρέδωσε σ’ όλους όσοι θ’ ασκούσαν εξουσία. Ο φόβος των ανθρώπων προήλθε από την προφητεία της Αποκάλυψης, που τα γνωστοποιούσε όλα αυτά, όπως γνωστοποιούσε και το θέλημα του Θεού. Φόβος μέγας = Θέλημα Θεού = Προφητεία = Τέσσαρα ζώα = Κέρατα Αρνίου = 47.
Όταν γνωστοποιήθηκε αυτή η γνώση, τρομοκρατήθηκαν οι άνθρωποι με συνέπεια ν’ αναζητήσουν ξανά απαντήσεις από τις γνώσεις των μαρτύρων. Αυτό σημαίνει ότι οι μάρτυρες ανέβηκαν προς τον ουρανό προστατευόμενοι από νεφέλη. Όταν η μαρτυρία δεν είναι κατανοητή και δίνεται με την μορφή είτε των επών είτε των παραβολών ο Μάρτυρας είναι προστατευμένος από την νεφέλη. Οι άνθρωποι τότε προσπάθησαν να πολεμήσουν εναντίον του χριστιανισμού αναπτύσσοντας παιδεία, που να βασίζεται στο έργο των προφητών. Αυτή η ανάπτυξη δεν συνδέεται απαραίτητα με την δημιουργία νέας παιδείας. Απλά δανείζεται στοιχεία μιας παιδείας είτε της Ελληνικής είτε της Ιουδαϊκής που εκ των δεδομένων εκείνη την εποχή είχαν αποτύχει. Τότε έγινε η μεγάλη μάχη του πνεύματος στα πλαίσια της Ανατολικής εκκλησίας. Αυτή η μάχη ήταν επιθυμητή, γιατί εξαιτίας εκείνης της νίκης το σύστημα απέκτησε τη γνώση, ώστε ν’ αντέξει τη Γαλλική Επανάσταση. Ο μέγας σεισμός που ευθύνεται για τις καταστροφές εκείνες, δεν ήταν παρά οι δούλοι του Ιησού. Δούλοι του Ιησού = Αχρείοι δούλοι = Ημέρα κρίσεως = Σεισμός μέγας = 71 = Πέτραι των ορέων.
Καθ’ όλη τη διάρκεια που παραδόθηκε η εξωτερική αυλή στους εθνικούς, οι μάρτυρες υπάρχουν και προφητεύουν, αλλά δυστυχώς για τους ανθρώπους περιβάλλονται από σάκκους. Σάκκος = Λύχνος = Έλαιον = 27 = Όφις = Έχιδνα = Ταύρος = Άνδρας = Μάχαιρα. Προφητεύουν δηλαδή με τη μορφή, που ευνοεί το πατριαρχικό σύστημα και το Μυστικό Σχέδιο. Τρίχινος σάκκος = Ο όφις ο αρχαίος = Κύριος Ιησούς = Κύριος θηρίον = Υιός του Ανθρώπου = 77. Αυτό ήταν το δεύτερο “ουαί” και η βασική προϋπόθεση για το σάλπισμα του εβδόμου αγγέλου.
Η έβδομη σάλπιγγα
Από το (Αποκ. Ιωάν. 11.15-11.19), περιγράφεται το σύνολο των συνεπειών των παραπάνω και το σύνολο επίσης των όσων ακολούθησαν το σάλπισμα του αγγέλου. Αυτό το σάλπισμα δεν έγινε σε χρόνο αφηρημένο, αλλά έγινε σε χρόνο γνωστό και συγκεκριμένο. Έγινε το 325 μ.Χ. μετά την παρέμβαση του Κωνσταντίνου, που οδήγησε στην οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας. Από το σάλπισμα αυτού του αγγέλου και μετά η κοινωνία των ανθρώπων μπήκε οριστικά κι αμετάκλητα στο βήμα επτά της θυσίας. Ο ελέω Θεού βασιλιάς επενέβη κατά τρόπο εγκληματικό στα θρησκευτικά πράγματα κι αυτό σημαίνει ότι ο βασιλιάς που δεν είναι ιερέας, δημιούργησε μία δομή στην εκκλησία, που ευνοεί τις εξουσίες του. Ο ίδιος επειδή είναι ελέω Θεού και χριστιανός, θέτει μ’ αυτόν τον τρόπο κύριο, επικεφαλή βασιλείου.
Το έγκλημα της εκκλησίας διαπράχθηκε, από τη στιγμή που αφέθηκε ο άθλιος Κωνσταντίνος να στηρίξει τις εξουσίες του στη δομή και τα δικαιώματα των ιερέων της εκκλησίας. Οι ιερείς αντί να προστατεύσουν τους ανθρώπους, προστάτευσαν το βασιλιά, που είχε λόγους να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους. Ενώ ήταν δούλοι Κυρίου, που άφησε συγκεκριμένες εντολές, αγνόησαν τον Κύριο κι ακολούθησαν βασιλιά. Ο βασιλιάς υποκριτικά δεχόταν την εξουσία ενός Κυρίου, που δεν τον έλεγχε, εφόσον ήταν νεκρός κι όλοι οι τρισάθλιοι μαζί βασάνιζαν τους ανθρώπους.
Βλέπουμε σ’ αυτό το σημείο ένα βασιλιά ν’ ασκεί τις εξουσίες του χωρίς Άνωθεν έλεγχο στηριζόμενος στις υπηρεσίες δούλων Κυρίου. Αυτό όμως έχει τεράστια διαφορά απ’ αυτό που λέει η Αποκάλυψη κι είναι το εξής: (Αποκ. Ιωάν. 11.15) “εγένετο η βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.” (Η βασιλεία τού κόσμου έγινε βασιλεία τού Κυρίου μας και τού Χριστού του και θα βασιλεύση εις τούς αιώνας των αιώνων.). Είναι τραγικό για τους ανθρώπους οι βασιλιάδες να κυριεύουν τα έθνη, όπως είναι τραγικό δούλοι κυρίων να έχουν βασιλική εξουσία. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου ο ελέω Κυρίου βασιλιάς πήρε την απόλυτη εξουσία. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι ίδιο με την πραγματική βασιλεία του Κυρίου.
Ο ανεξέλεγκτος βασιλιάς, ανεξάρτητα από το τι αποδέχεται ή όχι —για λόγους τυπικούς— έχει την υπέρτατη βούληση στο βασίλειό του. Αυτό που λέει η Αποκάλυψη είναι ότι η βούληση είναι του Κυρίου, κι απόντος Αυτού των δούλων Του. Επειδή όλα αυτά συμβαίνουν στον ουρανό, αυτόματα μετά το σάλπισμα του εβδόμου αγγέλου ο Χριστός, που είναι Κύριος, βασιλεύει στους αιώνες. Ο Χριστός βασιλεύει, αλλά στον ουρανό είναι αθάνατος και ζων, ενώ στη Γη είναι Εσταυρωμένος. Όταν εμείς βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στη Γη μέσω των αντιστοίχων του ουρανού, διατηρώντας τις αναλογίες προσπαθούμε να βρούμε τις ομοιότητες. Όταν σαλπίζει ο άγγελος στον ουρανό ξεκαθαρίζουν τα πράγματα οριστικά, ενώ στη Γη όχι. Για να ξεκαθαρίσουν στη Γη, θα πρέπει να προηγηθούν ορισμένες συνθήκες. Θα πρέπει η βασιλεία του κόσμου να παραδοθεί στους δούλους του Κυρίου κι έπειτα απ’ αυτούς στον Κύριο. Η έβδομη σάλπιγγα άρχισε να σαλπίζει στη γη το 325 μ.Χ. κι εμείς πρέπει να βρούμε πότε σταμάτησε.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι σημαίνει αυτό είναι απαραίτητο και πάλι να θυμηθεί την περίπτωση της πυραμίδας. Η κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται στον ουρανό κι εκείνο τον καιρό βρίσκεται και η βάση της. Είναι επομένως μία απείρως μικρότερη πυραμίδα σε σχέση με την όμοιά της, που εδράζεται στη Γη κι έχει την ίδια κορυφή. Οι Γραφές όταν αναφέρονται στο χρόνο, γνωστοποιούν αυτές τις αναλογίες. Ο χρόνος για το Θεό είναι διαφορετικός απ’ αυτόν που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Το ένα μέτρο του Θεού μπορεί για τον άνθρωπο να είναι χιλιάδες χιλιόμετρα, όπως και το δευτερόλεπτο μπορεί να είναι αιώνες. Αυτό συμβαίνει λόγω της πυραμίδας, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο Θεός. Το σάλπισμα του αγγέλου που στον ουρανό ήταν στιγμιαίο, για τη Γη ήταν αιώνες.
Η υπέρτατη βούληση από το βασιλιά πέρασε στους δούλους του Κυρίου το 800 μ.Χ. Αυτό έγινε, όταν ο Λέων ο Γ’ παρέδωσε το αυτοκρατορικό στέμμα της Ρώμης στον Καρλομάγνο. Όταν αναλύαμε το Μυστικό Σχέδιο, αναφέραμε ότι βασική επιδίωξη ήταν η δημιουργία της Δυτικής Αυτοκρατορίας, που θα οδηγούσε σε θυσία τη Δύση, ώστε να δημιουργηθεί η τεχνολογία. Το Βυζάντιο δεν ενδιέφερε καθόλου το Θεό, αλλά ήταν ένα απαραίτητο προστάδιο για τη δημιουργία μίας δομής, που θα επέτρεπε στο Δυτικό σύστημα να σταθεί στα πόδια του. Σ’ αυτό το προστάδιο η εκκλησία ανέπτυξε τους μηχανισμούς της, αλλά η εξουσία ανήκε στο βασιλιά. Το 800 μ.Χ. με τη στέψη του Καρλομάγνου αντιστρέφονται οι όροι κι ο βασιλιάς υποτάσσεται στον Κύριο και σ’ εκείνη την περίπτωση τους δούλους Του. Ο Κωνσταντίνος ταύτισε τον ίππο τον πυρρό με το χλωρό, αλλά ποτέ δεν κατάφερε τη μόνιμη μετατροπή του. Ήταν εξωτερικά, όπως και σε πολλά σημεία εσωτερικά, πυρρός. Αυτό ήταν επιθυμητό, εφόσον ο πυρρός μπορεί μόνο να επεκταθεί. Όμως το Μυστικό Σχέδιο απαιτούσε τον απόλυτο χλωρό κι αυτό σημαίνει ότι έπρεπε ο Κύριος μέσω των δούλων του να βασιλεύσει.
Το 800 μ.Χ. μπαίνει οριστικά η κοινωνία στο βήμα επτά και στο σύνολο τους οι πιστοί. Το 324 μ.Χ. μπήκαν πλήθη πιστών, αλλά δεν μπήκαν απόλυτα κι ως σύνολο. Το σάλπισμα σταμάτησε, όταν ο τρομαγμένος Καρλομάγνος δέχτηκε μία προσφορά, που ήταν δυσβάσταχτη. Από εκείνη την ώρα αρχίζει ο Μεσαίωνας της αθλιότητας και του σκότους στη Γη. Η διαφορά μεταξύ ουρανού και Γης, μεταξύ κορυφής και βάσης, βρίσκεται στο γεγονός ότι στον ουρανό ο χρόνος της Θυσίας του Χριστού έχει τελειώσει κι άρα είναι Κύριος και Βασιλεύς, ενώ στη βάση κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων οι δούλοι Του έχουν την εξουσία αναμένοντας την έλευσή Του. Από εκείνη την ώρα που ακούστηκε το σάλπισμα, έχει αρχίσει η κρίση κι ανταμείβονται οι άμωμοι κι οι προφήτες και καταστρέφονται όλοι αυτοί, που καταστρέφουν τη Γη. Εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς μεταξύ ουρανού και γης, παρατηρούνται φαινόμενα, που δεν είναι εύκολο να γίνουν αντιληπτά.
Δεν είναι εύκολα αντιληπτό γιατί ενώ βασιλεύει ο Κύριος Χριστός, ο δούλος Του ο Πάπας βασάνισε, όπως και βασανίζει ανθρώπους στη Γη. Αυτός κι οι δούλοι του δεν έχουν αφήσει αθλιότητα που να μην την έχουν διαπράξει. Αυτά φαίνονται στη Γη κι οι άνθρωποι κατηγορούν το Θεό για τα δικαιώματα που έδωσε σ’ ανθρώπους. Αγνοούν το Σχέδιο που οδηγεί στη θέωση και δε βλέπουν ότι αυτοί που βασανίζουν, βασανίζονται οριακά. Δε βλέπουν ότι η αγαμία, η δουλεία και η αρρώστια των κληρικών είναι χειρότερη από οποιαδήποτε Ιερά Εξέταση. Επιβάλλουν στους ανθρώπους το σκότος και το βασανισμό, την ίδια ώρα που ο Θεός τούς έχει τοποθετήσει στο απόλυτο σκοτάδι και τους βασανίζει μέχρι θανάτου. Ζουν, φέρονται και πεθαίνουν ως δούλοι.
Ο Ιωάννης όλα αυτά τα βλέπει από τον ουρανό και την κορυφή της πυραμίδας, αλλά δε γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και πώς δομείται αυτή, όπως κι ο θρόνος. Από την ώρα που στον ουρανό παίρνει την εξουσία ο Χριστός κι αρχίζει η κρίση, ο Ιωάννης εγκαταλείπει τον ουρανό και κινείται προς τη Γη. Καθώς κινείται μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπει το ναό του Θεού στον ουρανό, που ήδη έχει εγκαταλείψει. Ενώ αυτός ο ναός είναι ο θησαυρός, ο Ιωάννης το βλέπει πλέον ως κιβωτό της διαθήκης. Αυτό συμβαίνει, γιατί, ενώ επιτράπηκε στους ανθρώπους να τον αγγίξουν, παρ’ όλ’ αυτά παραδόθηκε με τη μορφή διαθήκης και μελλοντικής υπόσχεσης.
Οι άνθρωποι έζησαν με το Χριστό και δεν το εκτίμησαν, κι όταν αυτός έφυγε, βασανίζονται περιμένοντάς τον. Κιβωτός της διαθήκης = Βδέλυγμα της ερημώσεως = Πονηρός θησαυρός = Πυρ του θυσιαστηρίου = Καπνός της πυρώσεως = 97. Επειδή αυτή η γνώση, άσχετα αν ήταν κάποτε γνωστή, παραδίδεται εκ νέου μ’ άλλους τρόπους συνοδεύεται από άσχημα σημάδια του ουρανού. Ο Ιωάννης βρίσκεται πλέον μεταξύ ουρανού και Γης, μέσα στην οποία βρίσκεται ο κάτω κόσμος.
Η όρασις της γυναικός και του δράκου
Από το (Αποκ. Ιωάν. 12.1-12.17), παρατηρεί και βλέπει ό,τι συμβαίνει στη Γη… αυτό προέρχεται από τη δυνατότητα που του δόθηκε ν’ ανέβει στον ουρανό. Μπορεί να βλέπει, εξαιτίας της διαδρομής, το σύνολο των όσων συμβαίνουν είτε πάνω στη Γη είτε μεταξύ ουρανού και Γης. Όταν αναλύαμε το Μυστικό Σχέδιο, αναφέραμε ότι το σύνολο των όσων άσχημων συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, οφείλονται στη συμπεριφορά του θηλυκού συστήματος, που είναι απαραίτητο να υπάρξει, ώστε να γεννηθεί ο Υιός του Θεού. Το προπατορικό αμάρτημα κι ο κάτω κόσμος που ακολουθεί, δεν εκφράζουν εξουσιαστικά πάθη του Θεού, παρά είναι ο μοναδικός τρόπος μέσω του οποίου φτάνει ο άνθρωπος στη Θέωση. Το θηλυκό σύστημα δεν είναι ένα απλό σύστημα, αλλά πολλά διαφορετικά μεταξύ τους, που οριακά συντίθενται, ώστε να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Το ιουδαϊκό σύστημα είδαμε ότι είναι η μοιχαλίδα, το ελληνικό η γυναίκα-κάτοχος μίας γνώσης, όπως και της Βαβυλώνας είναι η πόρνη. Όλα αυτά μαζί, όταν συντεθούν, παράγουν το θηλυκό σύστημα του χριστιανισμού, που θα γεννήσει τον Κύριο και Βασιλέα.
Ο Ιωάννης έζησε σε μία εποχή, κατά την οποία τα θηλυκά συστήματα είχαν εκτελέσει την αποστολή τους κι ο Υιός του Θεού είχε γεννηθεί. Στην εποχή του είχε αρχίσει η σύνθεση των συστημάτων κι επειδή αυτός ήταν από τους πρώτους χριστιανούς, είχε δει και το τελικό θηλυκό σύστημα του χριστιανισμού. Ένας Έλληνας εκείνη την εποχή δε θα έβλεπε το θηλυκό και πλήρες σύστημα που έβλεπε ο Ιωάννης, αλλά δύο διαφορετικά. Θα έβλεπε το ελληνιστικό σύστημα, που ήταν γυναίκα και πόρνη, όπως θα έβλεπε και το ιουδαϊκό, που ήταν μοιχαλίδα. Ο Ιωάννης είδε το πλήρες σύστημα, που είναι η γυναίκα. Αυτή η γυναίκα, αν η θεωρία μας για το Δία είναι σωστή, θα πρέπει να είναι η σύζυγός του Ήρα. Αετός = Πνεύμα = Αβαδδών = Ζευς = 22, ενώ, Δίας = Μύρον = Κύκνος = 23, και Αιγιόχος Δίας = 70 = Οικοδεσπότης.
Αυτά τα αναφέραμε, γιατί η μυθολογία μας δίνει γνώση για τον καρπό αυτού του γάμου. Αυτή η γυναίκα είναι το πλήρες σύστημα, που έχει την κοσμοκρατορία και το σύνολο της γνώσης. Ο Χριστός είπε, όταν έπλενε τα πόδια των μαθητών του, ότι ο λελουμένος είναι καθαρός, όταν έχει καθαρά τα πόδια του. Λελουμένος = 44 = Καθήμενος = Ποιμένας = Παντοκράτωρ, ενώ, Καθαρός = Σελήνη = Έλληνες = Κιβωτός = 34. Η γυναίκα αυτή έχει στα πόδια της τη Σελήνη κι έχει για ένδυμα τον Ήλιο. Με τη γνώση που έχουμε για τους φωστήρες, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει υπό την κατοχή της το σύνολο της γνώσης. Ενώ όμως συμβαίνει αυτό, γιατί δεν προκύπτει μέσα από τον χριστιανισμό η Λύτρωση; Όλα αυτά έχουν αξία, μόνον όταν στη θέση της γυναίκας βρίσκεται άντρας.
Η γυναίκα δεν είναι δυνατό να είναι καθαρή, πατώντας τη Σελήνη. Η γυναίκα, δηλαδή το σύστημα, έχει διαπράξει το αμάρτημα και μαζί μ’ αυτό μοιχεία και πορνεία. Αυτό σημαίνει ότι η μοναδική περίπτωση να λυτρωθεί ο άνθρωπος, είναι να εμφανιστεί και να βρίσκεται κάτω από τα πόδια της ο Ήλιος, που είναι πανίσχυρος και δεν επιτρέπει αμαρτίες. Το σύστημα, για να μην ανατρέπεται, έχει ως ένδυμα τον Ήλιο, αλλά τις εξουσίες τις ασκεί με τη γνώση των υπολοίπων φωστήρων, κι αυτό είναι επικίνδυνο. Είναι αυτό ακριβώς που αναφέραμε για την Αλεξάνδρεια. Έχει το σύνολο της γνώσης, αλλά δεν μπορεί να δράσει σαν τον ισοδύναμο Μεσσία, εφόσον είναι θηλυκό σύστημα.
Αυτή η γυναίκα γονιμοποιήθηκε από το Θεό μέσω του σπέρματός Του. Σπέρμα = 33, ενώ, Θείο σπέρμα = Αντίχριστος = Επτά σφραγίδαι = 61. Επειδή είναι σύνθεση συστημάτων, που έχουν γεννήσει τον Υιό του Θεού με τις διαφορετικές ιδιότητες, συμβαίνει το εξής: είναι έγκυος, ενώ έχει γεννήσει, για να γεννήσει εκ νέου. Γεννά βρέφος, που τη γονιμοποιεί, ώστε να ξαναγεννηθεί βρέφος μ’ ανώτερες ιδιότητες. Βρέφος = Σπέρμα = 33. Αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα που είναι η σύζυγος του Θεού και γεννά τον Υιό Του, δεν είναι δυνατό να κινδυνεύσει από κανέναν. Όταν επιπλέον αυτή η γυναίκα ως ανεξάρτητη οντότητα έχει κι ακατάλυτη γνώση, είναι αυτονόητο ότι ο δράκος έχει σχέση και μ’ αυτήν και με το Θεό.
Το πρώτο σύστημα γέννησε τον Αλέξανδρο και με τη γνώση του πήρε πολλαπλάσια δύναμη. Ο Αλέξανδρος όμως, αποτραβήχτηκε από το Θεό και προς Αυτόν. Γεννήθηκε, ώστε να συνθέσει τα δύο συστήματα, κι έπειτα νεκρός απετέλεσε το σπέρμα, που θα γονιμοποιήσει πλέον το συνδυασμό. Νεκρός = 33 = Σπέρμα. Ο Αλέξανδρος καθώς άφησε πίσω του σύστημα πολύ δυνατό κι ανεξέλεγκτο, δημιούργησε ένα τέρας. Αυτό δημιουργεί μία νέα κατάσταση σ’ υπερβολικά μεγαλύτερη κλίμακα απ’ αυτή των ανθρώπων. Έχουμε ένα σύστημα, που στην ιδανική του μορφή γονιμοποιήθηκε για να γεννήσει τον Υιό του Θεού κι ένα άλλο σύστημα, που είναι το ίδιο ακριβώς, αλλά δρα εναντίον των ανθρώπων κι επομένως εναντίον του Υιού του Θεού, εφόσον ασκεί εξουσία. Η γνώση των ελληνιστικών βασιλείων, γονιμοποιήθηκε, ώστε να επιτρέψει τη γέννηση του Μεσσία.
Αυτά τα συστήματα, επειδή ασκούν εξουσία κι εκμεταλλεύονται τους λαούς, είναι αδύνατο να μην πολεμήσουν το Μεσσία. Όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υπήρχε η γυναίκα η οποία Τον γέννησε, αλλά υπήρχε κι ένα σύστημα, που έσπευσε να Τον εξοντώσει. Το ανεξάρτητο ιουδαϊκό σύστημα ήταν ταυτόχρονα η μοιχαλίδα που γεννά, αλλά και η μήτρα της γυναίκας, εφόσον ανήκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ήταν η γυνή. Σ’ αυτήν τη φάση εξετάζουμε τη μήτρα, γιατί ήταν ένα μικρό σύστημα, από το οποίο βγήκε ο Χριστός, ώστε να εκτελέσει την αποστολή Του. Οι Ιουδαίοι δεν κάνουν διωγμούς εναντίον των χριστιανών, εφόσον τους Ιουδαίους, που υιοθετούν το χριστιανισμό, τους αποβάλλουν από το σύστημα τους. Άρα μέσω της λογικής ο δράκων έχει σχέση με τη Ρώμη της οποίας η εξουσία απειλείται και με τον Αλέξανδρο, εφόσον χωρίς τη γέννησή του ήταν αδύνατο να υπάρξει η Ρώμη στην Ευρώπη. Οι αριθμοί το αποδεικνύουν αυτό, εφόσον Δράκων = Ρώμη = 24, ενώ, Μέγας δράκων = 45 = Αλέξανδρος = Μεσσίας, και, Δράκων πυρρός μέγας = Μόσχος ο σιτευτός = Μόσχος εσφαγμένος = Βασιλεύς της Ασίας = Ισόθεος Αχιλλέας = 85.
Ο Χριστός μόλις βρέθηκε έξω από το ιουδαϊκό σύστημα, σταυρώθηκε. Ο Θεός Τον πήρε κοντά του κι ο Ίδιος έγινε πλέον σπέρμα για το μελλοντικό πολυσύστημα του χριστιανισμού. Όπως βλέπουμε παρακάτω στις Γραφές, από τον ουρανό πέφτουν στη Γη ο διάβολος κι ο σατανάς, που είναι ένας, αλλά κι αυτός διπλός όπως ο Μεσσίας. Ο Αλέξανδρος ήταν ο διάβολος και πλανούσε τα έθνη, εφόσον το αξίωμα που δημιούργησε το παρέδωσε σε άλλους. Ο σατανάς όμως ποιος ήταν; Ποια η διαφορά μεταξύ διαβόλου και σατανά; Πώς γεννήθηκε ο σατανάς; Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο βρίσκεται στον τρόπο που λαμβάνουν την ισχύ τους και στο μέγεθος αυτής.
Ο διάβολος είναι ελέω Θεού και μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητος. Είναι βασική ιδιότητα του Υιού του Θεού και δεν απειλείται. Αντίθετα ο σατανάς είναι αδύνατο να υπάρξει χωρίς την παρουσία του Κυρίου. Ο σατανάς δεν έχει το χαρακτηριστικό της αυτόβουλης σκέψης κι ανεξαρτησίας. Δρώντας όμοια με το Βασιλέα, ο σατανάς ακολουθεί τον Κύριο και υπάρχει όσο το επιτρέπει ο Κύριός του. Επειδή η ιδιότητα του Κυρίου είναι υπεράνω αυτής του Βασιλέως, όταν συνυπάρχουν δύο πρόσωπα εν ζωή μ’ αυτές τις ιδιότητες, ο διάβολος ή μεταλλάσσεται σε σατανά κι ακολουθεί τον Κύριο ή καταργείται απ’ Αυτόν.
Ο Θεός επιδίωκε από το ιουδαϊκό σύστημα να γεννηθεί ο σατανάς κι αυτό συνέβη με την τελειότητα του Χριστού. Γεννήθηκε ως Υιός του Θεού του Υψίστου με την ιδιότητα του Κυρίου, που είναι δυνατό να οδηγήσει στην πανανθρώπινη Λύτρωση. Αυτό όμως, εφόσον δεν υπήρχαν τ’ απαραίτητα δεδομένα, ήταν ανέφικτο. Μέσω της Θυσίας Του ο Θεός κατορθώνει το εξής: γεννιέται τέλειος και άρα Βρέφος = 33, δεν παίρνει εξουσία και σταυρώνεται. Αφήνοντας όμως τέλεια γνώση κλειδωμένη αφήνει μαθητές, που μπορούν να μιλούν σαν κύριοι, χωρίς όμως να είναι. Μετά τη Σταύρωση το βρέφος εγκαταλείπει τον κόσμο χωρίς πλήρη γνώση και το σύνολο της παρουσίας Του παρουσιάζει ατέλειες, επειδή οι διάδοχοι είναι ατελείς. Το βρέφος δηλαδή εξαιτίας του χρόνου, που δεν ήταν ο κατάλληλος, άφησε ίχνος εμβρύου. Έμβρυο = Σατανάς = 26.
Οι Απόστολοι που ήταν Ιουδαίοι, δεν είχαν τη δυνατότητα που είχε το βρέφος, να νικήσουν το ιουδαϊκό σύστημα κι αποβλήθηκαν απ’ αυτό. Το ιουδαϊκό σύστημα δηλαδή αναγκάστηκε από το Θεό σ’ αποβολή. Είναι το αρχικό σύστημα του κάτω κόσμου κι είναι μικρό για να γεννήσει το βρέφος-Κύριο με πλήρη ισχύ. Όμως καθώς αποβάλλει, αυτό το βρέφος γίνεται σπέρμα για το μεγάλο σύστημα, που λόγω του σατανά παίρνει χαρακτηριστικά, που είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην εκ νέου γέννηση του Κυρίου. Ενώ μέχρι τότε το σύστημα, λόγω Αλεξάνδρου, είχε χαρακτηριστικά γυναίκας και πόρνης που γεννά Βασιλέα, εξαιτίας του Χριστού παίρνει και το χαρακτηριστικό της μοιχαλίδας. Το βρέφος εμφανίστηκε για να μεταλλάξει το σύστημα ώστε στη συνέχεια να το γονιμοποιήσει. Αν δεν μεταλλασσόταν ήταν αδύνατον να γεννηθεί ο Κύριος των Κυρίων με παγκόσμια ισχύ. Με την αποβολή του εμβρύου από το μικρό στο μεγάλο σύστημα συνεχίζεται η κύηση.
Οι άνθρωποι είδαν το διάβολο με τη μορφή του Αλεξάνδρου και το σατανά με τη μορφή του Χριστού, όπως τον παρουσιάζουν οι Απόστολοι. Ο σατανάς είναι η ατελής μορφή του βρέφους, που θα γεννηθεί, όταν συμπληρωθεί ο χρόνος κύησης. Οι χριστιανοί το βλέπουν, γιατί οι ίδιοι βρίσκονται μέσα στην κοιλιά της γυναίκας. Ένας ινδουιστής, για παράδειγμα, βλέπει το χριστιανικό σύστημα και δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Βλέπει μία γυναίκα, που προσπαθεί να γεννήσει, εφόσον γνωρίζει ότι οι χριστιανοί αναμένουν το Μεσσία, αλλά βλέπει και τους χριστιανούς να υποφέρουν εξαιτίας του Μεσσία, που κάποτε εμφανίστηκε.
Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού αποκαλύπτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο: δημιουργεί μία γυναίκα, μία πόρνη και μία μοιχαλίδα. Η γυναίκα έχει τη δύναμη να γεννά, η μοιχαλίδα οδηγείται σ’ αποβολή και η πόρνη είναι ο πανδέκτης. Η πόρνη μέσω της πορνείας της μεγενθύνει τα βασικά θηλυκά συστήματα. Το σύνολο των επιμέρους χαρακτηριστικών του κάθε συστήματος είναι δυνατό να οδηγήσει στη γέννηση του Κυρίου, που θα είναι και Βασιλεύς. Ο Θεός γονιμοποιώντας τη γυναίκα γεννά τον τέλειο Βασιλέα. Αυτός ως άντρας, σαν σάκκος, κατευθύνεται στο μεγάλο σύστημα που έχει τη μορφή πόρνης και το γονιμοποιεί. Αν η Βαβυλώνα δεν έχει χαρακτηριστικά πόρνης, αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει, όπως δεν είναι δυνατή και η μεγάλη της ισχύ πάνω σε λαούς κι έθνη. Ο Βασιλεύς που γεννιέται ως βρέφος, αποτραβιέται από το Θεό και μένει το έμβρυο σε μεγαλύτερη κοιλιά. Όταν η μοιχαλίδα αποβάλλει το δικό της έμβρυο, λόγω της κοινής φύσης του σατανά και του διαβόλου, τα έμβρυα ταυτίζονται και γίνονται ένα… είναι το έμβρυο, που είναι ο Κύριος και Βασιλεύς.
Ο Ιωάννης βλέπει τη γυναίκα όταν αυτή γεννά. Βλέπει αυτό, που συνέβη κι αυτό που θα συμβεί. Τη βλέπει ως σύνολο, επειδή είναι χριστιανός, αλλά τη βλέπει κι ως Ιουδαίος, που είχε αποβληθεί από την κοινωνία του. Τη βλέπει ως σύνολο, γιατί είδε Αυτόν που θα ποιμάνει τον κόσμο και άρα είδε το σύνολο του κόσμου που θα τον γεννήσει. Ως Ιουδαίος που αποβλήθηκε, βλέπει το ιουδαϊκό σύστημα να φωνάζει από τους πόνους της γέννας, επειδή ο Χριστός δεν είχε γεννηθεί για το σύνολο των μετέπειτα χριστιανών.
Ο δράκων στάθηκε πράγματι μπροστά στη γυναίκα για να καταφάει το παιδί της. Αυτό συνέβη, γιατί ο δράκων είχε τη γνώση, ώστε να ελέγξει την ταυτότητα του βρέφους. Η Ρώμη γνώριζε ότι κινδυνεύει από το Λόγο του Χριστού κι οι διωγμοί είχαν στόχο την εξάλειψη αυτών, που δεν ήταν ούτε στην κοιλιά της —άρα μέλη του δράκοντα— αλλά ούτε μέλη της μοιχαλίδας. Το παιδί γεννήθηκε τέλειο, αλλά ο Θεός τ’ απομάκρυνε από τον κόσμο.
Η Ρώμη απέτυχε να καταφάει αυτό που οι Γραφές ονομάζουν “τέκνον της γυνής”, το οποίο είναι ο Υιός του Κυρίου, δηλαδή ο Θεός Κύριος. Τέκνον της γυνής = Υιός του Κυρίου = Θεός Κύριος = 63, κι επειδή, Γυνή = Ήρα = 16, Τέκνον της Ήρας = Υιός του Διός = 63, αυτός που γεννήθηκε ήταν ο Ήλιος και η γυναίκα που είδε στην αρχή ο Ιωάννης ήταν ο χριστιανισμός, που είναι ενδεδυμένος με το Λόγο Του. Αυτή η γυναίκα πατά τη Σελήνη ασκώντας εξουσίες, ενώ η κεφαλή της που παίρνει τις αποφάσεις, έχει στέφανο δώδεκα αστέρων που σημαίνει ότι: Στέφανος δώδεκα αστέρων = Βασιλεύς Παντοκράτορας = Υιός Δαυείδ Ιησούς = 93, ενώ, Δώδεκα αστέρες = Εσταυρωμένος = Άρχων του κόσμου = 59 = Δούλοι του Θεού.
Σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης θ’ αναρωτηθεί γι’ αυτό που λέμε: “αποτυχία της Ρώμης”. Πώς είναι δυνατό ν’ απέτυχε ο δράκων τότε, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι η Ρώμη ασκεί εξουσίες για αιώνες μέσω του Χριστού; Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε γιατί η Ρώμη δεν κατέφαγε το παιδί, αλλά συνυπάρχει μ’ αυτό. Η χριστιανική εκκλησία συνυπάρχει με τα συστήματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα δούμε γιατί. Η γυναίκα γέννησε το αρσενικό παιδί και σύμφωνα με τις Γραφές είναι Αυτός, που θα ποιμάνει τον κόσμο με σιδηρά ράβδο. Αυτό το παιδί ακολούθησε τον Πατέρα Του, αλλά λόγω της ιδιότητας του έμεινε και στη Γη. Υιός άρρεν = Κληρονόμος = Επτά οφθαλμοί = Εωσφόρος = 52. Αυτός μέλλει να ποιμάνει τα έθνη με ράβδο σιδηρά. Ποιμένας = Παντοκράτωρ = 44, ενώ, Ράβδος σιδηρά = 68 = Αρχάγγελος Μιχαήλ = Βασιλεία του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = Μωυσέως καθέδρα. Αυτό το παιδί, επειδή είναι Υιός του Θεού, είναι Αθάνατος, αλλά δεν ενεργεί μ’ ανάλογο τρόπο, επειδή έπρεπε να θυσιαστεί.
Η Ρώμη απέτυχε να το καταφάει, γιατί η γνώση Του ποτέ δεν ταυτίστηκε μ’ αυτήν που στηρίζει την εξουσία της. Η Ρώμη δεν μπορεί να μιλά όμοια με το Χριστό και να εξουσιάζει. Μπορεί να εξουσιάζει εξαιτίας του, αλλά μιλά όμοια είτε με τον Αλέξανδρο είτε με τους πατέρες της εκκλησίας. Η γνώση του βρέφους είναι γνώση ανεξάρτητη, που παραμένει κλειδωμένη μέχρι την επιστροφή Του. Αντίθετα ο Αλέξανδρος που είναι ταυτισμένος με τη Ρώμη, είναι ταυτισμένος με το σύνολο της φιλοσοφίας της. Αυτό σημαίνει ότι η Ρώμη μπορεί να φέρεται μόνο στη γνώση του Αλεξάνδρου, όπως η ίδια επιθυμεί. Μπορεί, όποτε θέλει, να την προβάλλει ή να την αποκρύπτει ανάλογα με τα συμφέροντά της. Στην περίπτωση του Χριστού αυτό είναι αδύνατο να συμβεί, γιατί η ανεξάρτητη γνώση Τού δίνει ισχύ, μόνον όταν παραμένει ανέπαφη. Αν η Ρώμη επιχειρούσε να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει οτιδήποτε, αυτόματα έχανε τη δυνατότητα άσκησης εξουσίας μέσω αυτού του Λόγου.
Όταν συνυπάρχουν αυτές οι δύο γνώσεις ανεξάρτητες και πανίσχυρες, είναι αδύνατο να μην ακολουθήσει πόλεμος στον ουρανό κι επομένως στην παιδεία. Ο Ιωάννης ήδη έχει κατεβεί στη Γη και γι’ αυτό δεν αντιλαμβάνεται τον πόλεμο στον ουρανό σύμφωνα με τη γνώση του. Αυτός ο πόλεμος είναι μεταξύ του Μιχαήλ και του δράκοντα. Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτό που περιγράφει ο Χριστός, όσον αφορά τη συνάντησή Του με το διάβολο στην έρημο. Ο Κύριος ζήτησε από το διάβολο να Τον ακολουθήσει κι αρνήθηκε οποιαδήποτε βασιλεία. Ο Κύριος σταυρώθηκε κι αυτοί που θα έπρεπε να πολεμήσουν, ήταν οι δούλοι του Κυρίου ενάντια σ’ αυτούς του δράκοντα. Ο δράκων είναι ταυτισμένος στον ουρανό με το διάβολο κι αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που ο Αλέξανδρος δε διαχειρίζεται αυτοπροσώπως την εξουσία επί του τάγματος των αγγέλων, είναι σχεδόν πάντα κακός, επειδή κυριεύει τους λαούς.
Όταν ο Κύριος απουσιάζει είναι δυνατό να πολεμήσει μόνον ο σατανάς που είναι δούλος Του κι επειδή είναι ανεξέλεγκτος, είναι απόλυτα κακός. Ισχύει γι’ αυτόν ό,τι είπαμε για τον Πέτρο, που αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Ο πόλεμος ξέσπασε για την εξουσία κι όσον αφορά το χρόνο, είναι το σύνολο του χρόνου ως την επικράτηση του χριστιανισμού. Το σύστημα του σατανά δομήθηκε στα πλαίσια των πρώτων παράνομων χριστιανικών οργανώσεων και μόνον αφού συνέβη αυτό, είχαμε σύγκρουση με το δράκοντα, δηλαδή τη Ρώμη. Επειδή ο σατανάς κι ο διάβολος έχουν την ίδια φύση και στηρίζονται στην ίδια γνώση, δεν είναι δυνατό να προκύψει νικητής από τη σύγκρουσή τους. Όμως ο σατανάς, εφόσον είναι δούλος του Κυρίου —συνεπώς μίας εξουσίας ανώτερης του βασιλέως— είναι δυνατό να κυριαρχήσει.
Όταν εμείς βλέπουμε ότι τα πράγματα στον ουρανό έχουν πάρει οριστική μορφή με τη λήψη της εξουσίας από το Χριστό, αντιλαμβανόμαστε ότι ο σατανάς έχει τη δυνατότητα να διώξει το δράκοντα από τον ουρανό. Επειδή όμως απαιτείται θυσία και η εξουσία του Χριστού δεν ασκείται στη Γη, στην πραγματικότητα πέφτουν κι οι δύο στη Γη. Η διαφορά τους είναι ότι ο σατανάς λόγω της εξουσίας Κυρίου είναι κυρίαρχος στον ουρανό, όπου και τιμωρείται, εφόσον έχει αρχίσει η κρίση. Μιχαήλ = 26 = Σατανάς, και οι άγγελοί του είναι Άγγελοι του Μιχαήλ = Καθολικισμός = Όρνεον ακάθαρτον = Φαρμακερόν βέλος = 64 = Γυναίκα μοιχαλίς, ενώ, Δράκων = 24 = Ρώμη, και Δούλοι του δράκοντος = Άγγελοι του δράκοντος = Επτά λυχνίαι χρυσαί = Ίππος πυρρός = Βασιλεύς των νεκρών = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Νεκρός Αλέξανδρος.
Από τη στιγμή που ο πόλεμος στον ουρανό τελειώνει, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της παρουσίας του διαβόλου και του σατανά στη Γη, εφόσον εκεί βρίσκονται. Ο διάβολος κι ο σατανάς, σ’ αντίθεση με τον Κύριο, έχουν τη δύναμη να επεκτείνονται στη Γη κι απ’ αυτήν την ιδιότητα προκύπτει η πλάνη των εθνών. Όταν ρίχτηκαν στη Γη, άρχισε η πορεία της ανθρωπότητας προς τη Σωτηρία και ταυτόχρονα ξεκίνησε και η βασιλεία του Θεού. Όμως αυτή η πτώση δεν ήταν χρονικά ταυτόσημη, γιατί αυτό ήταν αδύνατον. Πρώτα έπεσε ο διάβολος και μετά ο σατανάς. Όταν ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε το χριστιανισμό, έπεσε κάτω ο διάβολος, επειδή η υπέρτατη βούληση ανήκε στο βασιλιά, ενώ όταν ο Καρλομάγνος πήρε το στέμμα, ο διάβολος ταυτίστηκε με το σατανά κι έγινε ακόμα χειρότερος, εφόσον ο σατανάς έγινε ο κυρίαρχος της γης.
Με το σάλπισμα της έβδομης σάλπιγγας ο Ιωάννης είδε στον ουρανό την εξουσία του Χριστού, αλλά στη βάση της πυραμίδας αυτό ταυτίζεται με την πτώση του διαβόλου και την ταύτιση του με το σατανά. Οι ουρανοί χάρηκαν βλέποντας την εξουσία στα χέρια του Υιού του Θεού, αλλά στη γη αυτό σήμαινε καταστροφή. Έπεσε πάνω σ’ αυτήν ο δράκων κι άρχισε να την κυριεύει, εφόσον του δόθηκε εξουσία Άνωθεν. Δράκων μέγας = Μεσσίας = 45, Άγγελοι του δράκοντος = Νεκρός Μεσσίας = 78. Ο όφις ο αρχαίος = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = Βασιλεύς των εθνών = 77, ενώ, Διάβολος = Βασιλεύς = 39, και, Σατανάς = Υιός = Ζυγός = Νεφέλη = 26, όταν, Υιός άρρεν = Εωσφόρος = 52, και, Βαθέα του σατανά = Κάτω κόσμος = Λευκή νεφέλη = Παράκλητος = Ιππικόν = 43.
Από εκείνη την ώρα αρχίζει η παντοκρατορία των εθνικών στη Γη, που χάρη στο αίμα του Αρνίου ασκούν τις εξουσίες τους. Κατήγορος = Εθνικός = Ιησούς = 42. Ο χρόνος αυτός είναι οι τεσσαράκοντα δύο μήναι και κατά τη διάρκειά του η γυναίκα δεν μπορεί να γεννήσει υιό, παρά μόνον όταν συμπληρωθεί ο χρόνος κύησης. Ο Θεός προστάτευσε τη γυναίκα οδηγώντας τη στην έρημο, όπου υπάρχει χώρος προετοιμασμένος γι’ αυτήν. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι συμβαίνει εδώ, θα πρέπει να θυμηθεί και πάλι ότι το κεντρικό σύστημα είναι σύνθεση συστημάτων. Το σύστημα που γεννά ζωντανό Υιό με πλήρη χαρακτηριστικά, είναι η γυναίκα και όχι η πόρνη ή η μοιχαλίδα. Ο Θεός οδήγησε τη γυναίκα στον έρημο κι αυτό σημαίνει ότι επιδίωξε να την προστατεύσει από συνθήκες που είναι δυνατό ν’ αλλοιώσουν τα χαρακτηριστικά της, μετατρέποντάς την είτε σε μοιχαλίδα είτε σε πόρνη. Γυναίκα = Αθήνα = Άδης = 21. Ο Θεός δεν ήθελε να γίνει η Αθήνα το κέντρο της εξουσίας και γι’ αυτόν το λόγο την εξαφάνισε. Η Αθήνα από τη στιγμή που ο διάβολος έπεσε στη Γη, πρακτικά εξαφανίστηκε.
Ο δράκων εκείνη την ώρα βρισκόταν στη Ρώμη κι έκτιζε τη Νέα Ρώμη. Αυτές οι δυο πόλεις που είναι μία, μίσησαν τη γυναίκα και την καταδίωξαν, επειδή τα παιδιά της ήταν απειλή γι’ αυτές. Ο διάβολος που ήταν πλέον εγκατεστημένος στη Νέα Ρώμη, σταμάτησε κάθε δραστηριότητα της και την εισήγαγε στην έρημο, δηλαδή στην άβυσσο, που προστατεύεται από τον Κύριο. Άβυσσος = Έρημος = 38. Το υπόλοιπο θηλυκό σύστημα παρέμεινε ανέπαφο κι έμεινε στη Γη ο συνδυασμός πόρνης και μοιχαλίδας. Μαζί μ’ αυτή στη Γη κυριάρχησε ο κατήγορος κι ο διάβολος με μεγάλο θυμό. Θυμός του διαβόλου = Πνεύμα άλαλον και κωφόν = Δούλοι γεωργοί = Άμπελος της γης = Θηρία της γης = 69 = Πόλις του Βατικανού.
Επειδή ο διάβολος λόγω της ύπαρξης του σατανά είναι διπλός, η γυναίκα καταδιώχθηκε δύο φορές. Όταν καταδιώχθηκε από το διάβολο ο Θεός την προστάτευσε δίνοντάς της τα φτερά του αετού του μεγάλου. Ο αετός, εφόσον έχουμε δύο φάσεις, όσον αφορά τη βασιλεία του Θεού, είναι κι αυτός διπλός. Ο ένας είναι ο δικέφαλος αετός της Κωνσταντινούπολης κι έμβλημα των αυτοκρατόρων της, ενώ ο άλλος είναι ο αετός της Ρώμης, που είναι το έμβλημα των αυτοκρατόρων της Δύσης. Όταν ο διάβολος κατεδίωξε τη γυναίκα, ο Θεός την προστάτευσε μέσα στη Νέα Ρώμη μέσω του δικέφαλου αετού. Το σύνολο της γνώσης της Αθήνας μετακινήθηκε από την Αθήνα και διατηρήθηκε στη Νέα Ρώμη. Εκεί δεν υπήρχε περίπτωση ν’ απειληθεί, γιατί παραμένοντας μέσα σε στεγανά υπηρετούσε το σύστημα και διατηρώντας τα χαρακτηριστικά της επιβίωσε στα πλαίσια του συστήματος. Αποτέλεσε το κεφάλι του θηλυκού συστήματος, που φόρεσε το στέφανο. Κεφάλι = Αθηνά = 21. Κανένας δεν έχει λόγο —κι ειδικά η πόρνη— να καταστρέψει το κεφάλι της.
Με την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ο σατανάς, που είχε εγκατασταθεί αυτή την φορά στη Ρώμη, αποφάσισε να καταδιώξει εκ νέου τη γυναίκα. Αυτή η καταδίωξη έγινε, γιατί η γνώση της Κωνσταντινούπολης, χωρίς να συνοδεύεται από εξουσίες, ήταν επικίνδυνη. Δεν έπρεπε η γυναίκα να επιβιώσει χωρίς χαρακτηριστικά μοιχαλίδας ή πόρνης. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με την κατάρρευσή της διέλυσε την πόρνη της Ανατολής και το μόνο που απέμεινε ήταν η μοιχεία. Έπρεπε η γυναίκα να γίνει μοιχαλίδα και αυτό έγινε όταν ο δράκων προσπάθησε μέσω ύδατος, δηλαδή γνώσης, να τη μετατρέψει σε ποταμοφόρητο. Προσπάθησε να τη διατηρήσει μέσα στον ποταμό, που είναι μολυσμένος. Ποταμός = 33. Προσπάθησε να διατηρήσει το χριστιανισμό και να μην της επιτρέψει να χρησιμοποιήσει τη γνώση της.
Ο Θεός σ’ αυτό το σημείο δημιούργησε μία ακατάλυτη κατάσταση, που ήταν αδύνατο να νικηθεί. Η Δυτική εκκλησία προσπαθούσε να εξαφανίσει αυτήν τη γνώση και μέσω μίας νέας δωρεάς δηλητηριασμένης γνώσης να δημιουργηθεί ένα χριστιανικό κράτος βασισμένο στα Δυτικά πρότυπα. Γυναίκα μοιχαλίς = Ποταμοφόρητος = Καθολικισμός = 64. Ο Θεός γι΄ αυτό το λόγο έστειλε το Μωάμεθ και δημιούργησε το μωαμεθανισμό, που έχει χαρακτηριστικά ερήμου. Αυτά τα χαρακτηριστικά της ερήμου εκμεταλλεύεται μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ο Θεός και προστατεύει τη γυναίκα από το σύστημα ενώ ταυτόχρονα διατηρεί και τον σχεδιασμό που απειλείται από τους υιούς της. Όσο κι αν προσπαθεί η Ρώμη, στα πλαίσια του μωαμεθανισμού είναι αδύνατο να προκύψει τέτοιο κράτος… εξαιτίας όμως αυτού και για να επιβιώσει η Νέα Ρώμη, είναι υποχρεωμένη να δίνει την ανώτατη γνώση στους Έλληνες και να τους διατηρεί. Αν η γνώση του χριστιανικού συστήματος δοθεί με τον τρόπο με τον οποίο δίνεται στη Δύση, είναι αδύνατο να εμποδιστεί ο εξισλαμισμός των ανθρώπων. Ταυτόχρονα η Νέα Ρώμη ευρισκόμενη στην έρημο, ήταν αδύνατο να επιβιώσει, αν δεν έδινε την ανώτερη ελληνική γνώση.
Από την πτώση την Κωνσταντινούπολης ως την ελληνική επανάσταση του 1821, καλύπτεται το διάστημα των χιλίων διακοσίων εξήντα ημερών ή 42 μηνών ή 3,5 ετών, κατά το οποίο η Αθήνα βρίσκεται ζωντανή στην έρημο, αλλά ανίκανη να γεννήσει. Το ’21 της επανάστασης αποδεικνύει την εμφάνισή της στη Γη. Από εκείνη την ώρα η Αθήνα παίρνει το δικαίωμα ν’ αναπτύξει χαρακτηριστικά και μοιχαλίδας και πόρνης… αυτά είναι τα στοιχεία, που στο σύνολό τους είναι αυτό το οποίο βλέπουμε σήμερα ως ελληνικό κράτος κι είναι η γυναίκα, που μπορεί να γεννήσει. Από τη στιγμή που ο δράκων απέτυχε να τη μετατρέψει τότε σε μοιχαλίδα, στράφηκε προς τη Δύση κι αυτή είναι η περίοδος του Μεσαίωνα και του καθολικισμού. Σ’ αυτήν την περίοδο εκδηλώνεται ο θυμός του Θεού εναντίον όλων όσων παίρνουν την ειδική γνώση του ιουδαϊκού συστήματος, που είναι προϊόν των εντολών κι εναντίον όλων όσων δίνουν τη μαρτυρία Ιησού. Εντολαί του Θεού = Ίππος μέλας = Επτά εκκλησίαι = Θυμός του Θεού = Εξουσία μεγάλη = Πληγή του θανάτου = 58 = Ιουδαϊσμός = Άγγελος των υδάτων, ενώ, Μαρτυρία Ιησού = Χάραγμα του ονόματος = Λίθος μυλικός = Στόματα των ίππων = Νεκρός Εμμανουήλ = 66.
Ο Ιωάννης σ’ αυτό το κεφάλαιο βλέπει τη γυναίκα, τον Υιό και το δράκοντα, που την κυνηγάει. Αυτό που δε βλέπει, είναι αυτό, που δεν έχει ακόμα εμφανισθεί. Ο δράκων έχει ήδη γεννηθεί… άρα ο Ιωάννης είναι δυνατό να δει την πορεία του στο χρόνο. Αυτή η πορεία είναι δυνατή μόνο με τη συνύπαρξη των δύο ζευγών των γνώσεων, που είδαμε ποιες είναι. Γιατί ναι μεν η εξουσία της Ρώμης κυνηγά τη γυνή, αλλά η Ρώμη, αν δε συνυπήρχε με την εκκλησία, θα είχε χαθεί. Όταν ο Ιωάννης έπεσε τη Γη, είδε αυτά, που θα συνέβαιναν γύρω του… μία γυναίκα να καταδιώκεται από το δράκοντα και το παιδί να μην είναι ορατό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε το σύστημα της εκκλησίας, που παίρνει εξουσία από τον Ιησού. Στη Γη υπάρχει στεριά και θάλασσα, γιατί στον κόσμο συνυπάρχουν τα συστήματα και δεν έχουν ταυτιστεί. Η θάλασσα καταλαμβάνει το σύνολο της επιφάνειας του πλανήτη, ενώ εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, λόγω συστήματος, έχουμε άλλες φορές θάλασσα κι άλλες φορές ξηρά. Η αυτοκρατορία είναι η άμμος της θάλασσας, που είτε είναι πλημμυρισμένη σαν θάλασσα είτε είναι όμοια με έρημο. Χαρακτηριστικά μόνιμης ξηράς έχει μόνον το ιουδαϊκό σύστημα εκείνης της εποχής. Ο Ιωάννης βρίσκεται στη στεριά, γιατί είναι Ιουδαίος, αλλά κατευθύνεται προς τη θάλασσα, επειδή έχει αποβληθεί από το σύστημά του κι εξαιτίας της ειδικής γνώσης του Χριστού, που είναι διπλής φύσης.
Ο Αλέξανδρος μετά την εμφάνισή του άφησε στη Γη αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, τα οποία είναι και η βάση του Σχεδίου, επειδή ανάμεσά τους μπορεί να βρει χώρο ο Χριστός, ώστε να δημιουργήσει το σύστημά του. Ο Ιωάννης πλησιάζει τη θάλασσα, αφού έχει εγκαταλείψει οριστικά την ιουδαϊκή κοινωνία, αλλά δεν μπορεί να μπει σ’ αυτήν εφόσον είναι Ιουδαίος κι έτσι στέκεται στην άμμο της. Τα ελληνιστικά βασίλεια κι ανάμεσα σ’ αυτά η Ρώμη πριν το χριστιανισμό ήταν ή άμμος της θάλασσας λόγω των διπλών χαρακτηριστικών τους, εφόσον συνυπήρχε και ύδωρ και ξηρά. Όταν ο Ιωάννης κατέβηκε από τον ουρανό στη Γη μετά το θάνατο του Χριστού, βρέθηκε πάνω σ’ αυτήν την άμμο. Ενώ κατά την πτώση του έβλεπε το δράκοντα και τη γυναίκα, όταν άγγιξε τη Γη, έβλεπε μόνο Γη και ύδωρ. Αυτό που συνέβη ήταν το εξής: όταν ο Ιωάννης άγγιξε τη Γη, ήταν μέσα στο δράκοντα κι εκεί έβλεπε τη θάλασσα και τη στεριά, επειδή αυτά υπήρχαν μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Άμμος της θαλάσσης = Δράκων πυρρός μέγας = Βασιλεύς της Ασίας = Εξουσία του Χριστού = Σταυρός του μαρτυρίου = Μόσχος ο σιτευτός = 85.
Η όρασις των θηρίων
Στο το χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 13.1-13.18) ο Ιωάννης περιγράφει αυτό που βλέπει ο ίδιος στη Γη ως Ιουδαίος. Αυτό σημαίνει ότι όταν ο Χριστός παρέδωσε τη γνώση Του, αυτοί που δούλεψαν πάνω σ’ αυτήν, ήταν οι άνθρωποι της θάλασσας. Το σύνολο των σοφών εκείνης της εποχής εργάστηκε κι αποτέλεσμα του συνόλου των διαφορετικών τάσεων που υπηρετούσε ο καθένας, ήταν ο χριστιανισμός. Ο Ιωάννης ήταν μαθητής του Χριστού, αλλά σ’ αυτήν τη φάση δεν πήρε μέρος. Έβλεπε κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Λόγος του φίλου του να δημιουργεί σύστημα, που ολοένα και μεγάλωνε. Εξαιτίας της άγνοιάς του δεν μπήκε μέσα στη θάλασσα, αλλά παρέμεινε στη στεριά, απ’ όπου είχε τη δυνατότητα να δει τι συμβαίνει, αλλά χωρίς να κατανοεί. Βλέπει ένα θηρίον που είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, αλλά δε γνωρίζει τίποτε γι’ αυτό. Αγνοεί ότι κι ο ίδιος είναι μέσα σ’ αυτό, εφόσον και το έργο του συνεισέφερε στη γέννησή του. Το θηρίο βγαίνει από τη θάλασσα, γιατί το δημιούργησαν οι εθνικοί και όχι οι Ιουδαίοι. Θηρίον = Εθνικοί = Ιησούς = Χοίροι = 42.
Ο Ιωάννης δεν είχε την παραμικρή ιδέα για την κατάληξη του χριστιανισμού. Βλέπει το θηρίον γιατί του δίνεται η δυνατότητα να δει το μέλλον. Αυτό το θηρίον είναι όμοιο με “πάρδαλιν” κι είναι στην πραγματικότητα ο θρόνος που είδαμε στον ουρανό, όπως φαίνεται από τη γη. Πάρδαλις = Θρόνος = Πιστοί = 41. Τα πόδια του που μας δίνουν τη δυνατότητα να δούμε πού στηρίζεται η εξουσία του, παρομοιάζονται με πόδες άρκτου. Πόδες άρκτου = Λεγεώνα αγγέλων = Θησαυρός = Μαργαρίτης = Ιματισμός = Όνομα του Θεού = 50. Αυτή η γνώση είναι το άσβεστο πυρ, που έχει τη δυνατότητα να υπηρετεί τις εξουσίες οποιασδήποτε μορφής και ν’ αλλάζει τα χαρακτηριστικά της. Εξουσίες = 50 = Οστέα νεκρών = Μοναί πολλαί = Υποκριτής = Πνεύμα ζωής = Σεισμός = Ναζωραίος = Κοσμοκράτωρ = Κεφαλαί λεόντων. Το στόμα του είναι όμοιο με στόμα λέοντος, λόγω της ισχύος του Λόγου του Ιησού. Στόμα λέοντος = Στόμα ίππων = Πόρνη μεγάλη = Οδός Κυρίου = Βασανισμός = Αίμα του Αρνίου = Ήλιος μέλας = 53.
Αυτό το θηρίον, όταν άρχισε να πολλαπλασιάζει τη δύναμή του, διαπραγματεύθηκε τη θέση του με το δράκοντα. Με τη λογική που λειτουργεί αυτό το θηρίον σημαίνει ότι είναι τεράστιο και μέσα στη θάλασσα. Ένας άνθρωπος που είναι έξω από το θηρίον, μπορεί να το πολεμήσει μόνον από τη θάλασσα, κι αυτό δεν αποφέρει θετικά αποτελέσματα λόγω της ισχύος του θηρίου με τα πανίσχυρα πόδια και το πανίσχυρο στόμα. Επειδή έχει την τάση να εξιουδαΐζει τους λαούς, όταν τους καταπίνει, επιβιώνει. Αυτό συμβαίνει επειδή η σάρκα του δομείται από τους εθνικούς. Αυτοί το προστατεύουν από το νερό της θάλασσας. Η προστασία οφείλεται στο γεγονός ότι οι εθνικοί δεν είναι οι κλασικοί θρησκόληπτοι Ιουδαίοι, αλλά άνθρωποι με τεράστιες γνώσεις που οι επιλογές τους είναι προϊόντα συμφέροντος και όχι άγνοιας. Οι απλοί χριστιανοί όμως που είναι εξιουδαϊσμένοι απόλυτα, ζουν μέσα στη θάλασσα, αλλά καθώς ζουν μέσα στο θηρίον, ζουν σε σύστημα ξηράς. Το ιουδαϊκό σύστημα είναι αυτό, που δίνει διαστάσεις στο θηρίον ανάλογες με τον αριθμό των πιστών που το ακολουθούν . Το ίδιο σύστημα είναι επίσης αυτό που είναι υπεύθυνο για την ισχύ του σκελετού του θηρίου που του δίνει την δυνατότητα άσκησης απόλυτης εξουσίας πάνω στους πιστούς του.
Αυτό το θηρίον ήταν αδύνατο να επιβιώσει επί μακρόν, αν δεν υπήρχε ο δράκων. Ήταν αδύνατον ο χριστιανισμός με τ’ απόλυτα ιουδαϊκά χαρακτηριστικά, να επεκταθεί στην Ευρώπη. Ο Θεός δημιούργησε το δράκοντα, ώστε να επεκτείνεται στο χώρο και κατόπιν δημιούργησε το θηρίον, ώστε να σταθεροποιεί τα χαρακτηριστικά του δράκοντα. Αυτό σημαίνει ότι όσο εύκολα επεκτείνεται ο δράκοντας, τόσο εύκολα διαλύεται. Η Ρώμη μπορεί να κατακτήσει τη Γαλατία, αλλά να τη χάσει το ίδιο εύκολα. Ο Θεός με το συνδυασμό των θηρίων καταφέρνει να κατακτήσει η Ρώμη τη Γαλατία και ταυτόχρονα να μη φθείρεται δίνοντας γνώση για να την διατηρήσει. Το θηρίον ακολουθεί και σ’ εκείνον το χώρο ταυτίζεται με το δράκοντα, ώστε αυτός να συνεχίσει την επέκτασή του. Όπου εγκαθίσταται το θηρίον, είναι αδύνατο ν’ ανατραπεί. Κανένα από τα δύο θηρία δεν είναι δυνατό να επιζήσει μόνο του για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αυτό το γνώριζε ο δράκων, και γι’ αυτό έδωσε στο θηρίον τα πάντα. Δύναμις = Σύστημα = 32, Θρόνος = Πιστοί = 41, και, Εξουσία μεγάλη = Κλεις του θανάτου = 58 ήταν αυτά, που του παραδόθηκαν. Από τη στιγμή που το θηρίον ταυτίζεται με το δράκοντα κι εμείς έχουμε τη γνώση για το σατανά και το διάβολο, θα πρέπει κατ’ αρχήν να δούμε πώς γίνεται αυτή η ταύτιση. Ο δράκων βγαίνει από τη θάλασσα κι είναι πανίσχυρος στη στεριά, εφόσον πάνω σ’ αυτή μπορεί να καταστρέψει τους ανθρώπους εξαιτίας της γνώσης της θαλάσσης, που του δίνει τη δυνατότητα να δημιουργεί κατακλυσμούς. Ο δράκων εξαιτίας αυτών των κατακλυσμών που δημιουργεί κινδυνεύει και ο ίδιος, γιατί σε περίπτωση που δημιουργήσει θάλασσα, είναι τρωτός, εφόσον δεν πατάει στη Γη. Το σύστημα του Αλεξάνδρου στη Γη γι’ αυτόν το λόγο κατέρρευσε. Ο δράκοντας έχει το απαραίτητο για το Σχέδιο πλεονέκτημα της δυνατότητας να κινείται μέσα στη θάλασσα, εφόσον η σάρκα του είναι δομημένη από ανθρώπους της θάλασσας. Στη θάλασσα κινδυνεύει απλά να διαλυθεί και όχι να χάσει η σάρκα του τα χαρακτηριστικά της. Το θηρίον αντίθετα έχει τη δύναμη να συνθέτει ακατάλυτους μηχανισμούς, αλλά δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στη θάλασσα για μεγάλο διάστημα, γιατί τα κύτταρα αυτών των μηχανισμών χάνουν τα χαρακτηριστικά τους. Η ταύτιση αυτών των δύο τεράτων δίνει στο υπερτέρας δυνατότητα επιβίωσης σε κάθε είδος περιβάλλοντος. Όταν ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε το χριστιανισμό χρησιμοποίησε την ασθενική σάρκα του δράκοντα για να στεγανοποιήσει την ισχυρή δομή του θηρίου. Μ’ αυτόν τον τρόπο στο εσωτερικό του υπερτέρατος δημιουργήθηκε στεριά. Αυτό έγινε επειδή οι πατέρες της εκκλησίας, που ήταν εθνικοί και γνώστες της φιλοσοφίας, μέσα στο περιβάλλον της θάλασσας αγωνίστηκαν με την ελληνική γνώση. Με την εξουσία της αυτοκρατορίας σιγά-σιγά εξόντωσαν τα στοιχεία, που απειλούσαν από τη θάλασσα το τέρας και σ’ αυτό το διάστημα επιβίωσε στο χώρο, όπου είχε γνώση. Επειδή ήταν άθλιοι κι υποκριτές, κράτησαν τον πλούτο της ελληνικής φιλοσοφίας τους για ν’ αμύνονται από τα εξωτερικά στοιχεία. Όμως μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες επέβαλαν τη λογοκρισία και τον έλεγχο της γνώσης. Μέσω αυτού του ελέγχου οι χριστιανοί δεν είχαν δυνατότητα επαφής με τη γνώση και άρα το σύστημα ήταν απόλυτα ιουδαϊκό. Είχε φωστήρα τον Ήλιο κι οι άνθρωποι έπαιρναν είτε αίμα είτε άκρατο οίνο, που τους μετέτρεπε είτε σε θρησκόληπτους είτε σε εθνικούς κι επομένως μέλη της εξωτερικής σάρκας του θηρίου. Το σύστημα μ’ αυτόν τον τρόπο απώθησε τα νερά της θάλασσας και στη συνέχεια τ’ απέκρυψε, επειδή δεν υπήρχαν άνθρωποι μέσα σ’ αυτήν.
Αυτή η πορεία διήρκεσε μέχρι το 800 μ.Χ. κι ο διάβολος είναι επικεφαλής του υπερτέρατος… αυτό σημαίνει ότι έχει διπλή φύση κι απ’ έξω φαίνεται σαν δράκοντας, ενώ από μέσα σαν θηρίον. Το 800 μ.Χ. είχε εξαφανιστεί το σύνολο της θάλασσας και η άμμος της θαλάσσης είχε γίνει στην πραγματικότητα άμμος της ερήμου. Ενώ το τέρας στεκόταν μέσα στη θάλασσα, με τη σταδιακή εξαφάνισή της βρέθηκε στην ξηρά. Άμμος της θαλάσσης = Δράκων πυρρός μέγας = 85. Η στεριά αυτή ήταν έρημος, γιατί τα δέντρα, είτε της γνώσης είτε της ζωής, είχαν εισαχθεί μέσα στο θηρίον, ώστε να διαπράττεται το αμάρτημα μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Αυτή η κατάσταση είναι επικίνδυνη για το σύστημα του τέρατος, γιατί ο δράκων στην έρημο απειλείται από τον Ήλιο και τα κύτταρά του δεν είναι δυνατό να συντηρηθούν. Όταν όλοι αυτοί οι εθνικοί που κατέχουν τη γνώση, τη μονοπωλούν παγκόσμια και δε βρίσκουν αντιπάλους, ώστε όταν αγωνίζονται, να παγιδεύονται, στρέφονται προς τον Ήλιο κι αυτό τους καταστρέφει. Το σύστημα του θηρίου που βρίσκεται επίσης μέσα στο δράκοντα κινδυνεύει κι αυτό με τη σταδιακή εξαφάνιση της θάλασσας.
Όταν οι χριστιανοί εξαφάνισαν τη γνώση κι άρχισαν να δημιουργούνται υπεράριθμοι εκλεκτοί, το θηρίον κινδύνευε, εφόσον όλοι αυτοί παρήγαγαν εκ νέου τη θάλασσα μέσα στο θηρίον αυτή τη φορά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο απειλούσαν εκ των έσω τη δομή του. Η τρομερή θεϊκή ευφυΐα σ’ αυτό το σημείο έκανε το εξής εκπληκτικό: με την ενθρόνιση του Καρλομάγνου και με τον τρόπο με τον οποίο έγινε, περνά την εξωτερική σάρκα του δράκοντα στο εσωτερικό και τη σάρκα του θηρίου στο εξωτερικό. Το υπερτέρας από τότε αποκτά εξωτερικό σκελετό. Αυτό γίνεται ως εξής: μέχρι το 800 μ.Χ. ο χριστιανισμός κινείται πάνω στη Γη σαν δράκοντας, απειλώντας κατά κύριο λόγο τους Έλληνες και ο σκελετός του, που έχει σχέση με τον ιουδαϊσμό, δεν φαίνεται από έξω… μετά το 800 μ.Χ. σταθεροποιείται στη Δύση και η προσπάθειά του έχει στόχο τη συντήρηση και όχι την επέκταση. Η ανάγκη της συντήρησης και η απουσία των Ελλήνων αντιπάλων από την εξωτερική πλευρά κάνουν δυνατή την ύπαρξη εξωτερικού σκελετού. Ο σκελετός κινδυνεύει από τα ύδατα και άρα εκείνη τη στιγμή μόνον από την εσωτερική πλευρά του θηρίου. Αυτό ξαναπαγιδεύει τους ανθρώπους, γιατί, ενώ μέχρι τότε οι ακρίδες ήταν στραμμένες προς τον έξω μη χριστιανικό κόσμο, στρέφονται τώρα προς αυτόν. Όταν οι βασιλιάδες έγιναν ελέω Θεού, Δυτικού τύπου, συνέθεσαν ίππους, που ήταν κι αυτοί στραμμένοι προς το εσωτερικό. Οι εθνικοί δηλαδή πολεμούσαν μετά τον παγκόσμιο εκχριστιανισμό εναντίον χριστιανών, εφόσον η θάλασσα ήταν μέσα σ’ αυτόν. Προστάτευαν πλέον το τέρας από την εσωτερική απειλή και τα ύδατα δεν άγγιζαν το σκελετό τού θηρίου.
Το θηρίον δεν απειλείται από τον Ήλιο, εφόσον απ’ αυτόν παίρνει δικαιώματα κι εξουσίες. Στη Γη ορατό είναι πλέον το θηρίον και όχι ο δράκοντας, ενώ μέσα στο χριστιανισμό συμβαίνει το αντίθετο. Η άμμος της θάλασσας μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε άμμος της ερήμου. Άμμος της ερήμου = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Οικοδεσπότης = Χάραγμα του θηρίου = Θηρίο κόκκινον. Οι μη χριστιανοί κινδύνευαν πλέον απ’ αυτό το θηρίον, που χαράσσει και όχι από το δράκοντα, που δημιουργούσε κατακλυσμούς. Ενώ ο Βασιλεύς οδηγούσε στη Γη το δράκοντα κατακυριεύοντάς την, μ’ αυτήν την αλλαγή ο Βασιλεύς γίνεται σατανάς κι εξολοθρεύει αυτούς που βρίσκονται μέσα στο θηρίον. Συμβαίνει λοιπόν αυτό, που έβλεπε ο Ιωάννης από τον ουρανό με τους ίππους της Αποκάλυψης, με τη διαφορά ότι οι ίπποι είναι τέσσερις λόγω των τέλειων κι ατελών χαρακτηριστικών των μαρτύρων, ενώ τα θηρία είναι δύο γιατί αντιπροσωπεύουν τα συνολικά χαρακτηριστικά των δύο μαρτύρων.
Αυτή η εναλλαγή των ρόλων ήταν άκρως απαραίτητη, ώστε να εξασφαλιστεί η μακροβιότητα του συστήματος. Ο “δράκων ο μέγας”, ο Αλέξανδρος, παρέδωσε το θρόνο του στον Ιησού, το θηρίον, όπως και τη δύναμή του. Εξαιτίας αυτής της ιδιομορφίας στη λειτουργία και των διπλών ιδιοτήτων του Μεσσία, ό,τι ανήκει στο δράκοντα ανήκει και στο θηρίον και τ’ αντίστροφο. Αυτό είναι το τραγικό για τους ανθρώπους, γιατί ο συνδυασμός είναι ανίκητος. Μπορεί κάποιος να πολεμήσει το θηρίον, αλλά θα νικηθεί από το δράκοντα και τ’ αντίστροφο. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο οι αριθμοί ταυτίζονται, σ’ ό,τι αφορά τα χαρακτηριστικά των θηρίων. Θρόνος του δράκοντος = Θρόνος του θηρίου = Κύριος των ανθρώπων = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Ανθρωποκτόνο σύστημα = 90 = Δένδρον της γνώσης, ενώ, Δύναμις του θηρίου = Δύναμις του δράκοντος = Κύριος της Ασίας = Χριστιανισμός = Ιουδαϊκός κόσμος = Αιώνιος Κόλασις = 81 = Εξουσία των ίππων = Χάραγμα επί του μετώπου. Αυτή η ταύτιση δίνει στο θηρίον ανίκητα χαρακτηριστικά, είτε αφορά τους ευρισκόμενους μέσα είτε έξω από τη δομή του.
Οι άνθρωποι από τη στιγμή που προσκύνησαν τη Ρώμη, επειδή έδωσε τη δύναμη της στο θηρίον, δεν παύουν να βασανίζονται ημέρα και νύχτα. Σ’ αυτό το σημείο κι επειδή γνωρίζουμε την ιδιόμορφη συνύπαρξη των θηρίων, προσπαθούμε από τη μορφή τους ν’ αντιληφθούμε, αν είναι δυνατή αυτή η εναλλαγή των ρόλων κι αν υπάρχει περίπτωση να εναλλάσσονται οι σάρκες και τα πρόσωπα των θηρίων με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι ορατή η φύση τους και η διαφορετικότητα τους. Μπορεί ένα δικέφαλο τέρας με κεφαλές όμοιες ταύρων, να εναλλάσσεται, χωρίς να παρατηρείται διαφορά μ’ ένα επτακέφαλο τέρας με κεφαλές όφεων; Το Αρνίον, όπως είδαμε, έχει μία κεφαλή, επτά κέρατα κι επτά οφθαλμούς. Το θηρίον έχει επτά κεφαλές, δέκα κέρατα και διαδήματα πάνω σ’ αυτά. Από τη στιγμή που τα κεφάλια δεν ταυτίζονται, είναι αδύνατον το θηρίον να εναλλάσσεται με το Αρνίον σε θρόνο, χωρίς να είναι ορατή η διαφορά. Το θηρίον είναι δυνατό να λειτουργήσει μόνο με το δράκοντα, και θα δούμε πως.
Οι κεφαλές των θηρίων, με βάση τη λογική είναι αυτές, που σκέφτονται και παράγουν γνώση για την επιβίωσή τους. Τα θηρία δεν είναι ανεγκέφαλα, αλλά σκέφτονται και παράγουν λόγο, που τα ευνοεί. Όταν εμείς γνωρίζουμε ότι ευνοούνται από τη γνώση του Θεού, πάνω στην οποία στηρίζουν τη δομή τους, εννοείται ότι αυτές οι κεφαλές δίνουν την παιδεία, που ευνοεί τα θηρία και δημιουργεί τους δύο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Οι κεφαλές δίνουν την παιδεία, που συντηρεί τη δομή και τα χαρακτηριστικά του σώματος του θηρίου που υπηρετούν. Οι κεφαλές του δράκοντα δίνουν παιδεία, που προστατεύει τη ζωή του, όπως και οι κεφαλές του θηρίου πράττουν ανάλογα. Εφόσον τα θηρία είναι τέλεια και η γνώση που δίνουν είναι τέλεια, επειδή είναι του Θεού. Επτά κεφαλαί = 36 = Παιδεία = Ουρανός.
Η διαφορά τους βρίσκεται στη φύση των ανθρώπων που επιδιώκουν να παράγουν. Ο δράκων δημιουργεί κατακλυσμό, ενώ το θηρίον χάλαζα μεγάλη. Κι οι δύο μαζί δημιουργούν “ύδωρ ζων”, εφόσον ύδωρ είναι η γνώση, που δίνεται στους ανθρώπους. Κατακλυσμός = Χάλαζα μεγάλη = Ύδωρ ζων = 36. Τα κέρατα που έχουν στις κεφαλές τα θηρία, είναι το έτοιμο κεφάλαιο, που τους έχει δοθεί από το Θεό. Ο εγκέφαλός τους σκέφτεται, ό,τι συμφέρει το θηρίον, ώστε να μην απειλείται. Το στόμα τους προκαλεί άσχημα φαινόμενα κι οι κεφαλές τους στηρίζονται σε συγκεκριμένη παιδεία.
Όλα αυτά όμως έχουν νόημα, μόνον όταν γνωρίζουν τι κάνουν και τι πρέπει να συμβεί την ίδια ώρα που η ανθρωπότητα έχει πλήρη άγνοια. Αν για κάποιο λόγο τα Έπη και η Παλαιά Διαθήκη νικηθούν από τους ανθρώπους, το θηρίον θα είναι ευάλωτο. Αν το κεφάλαιό του ήταν μόνο η φιλοσοφία και η παιδεία που έδινε ήταν τα Έπη και η Παλαιά Διαθήκη, θα είχε νικηθεί προ πολλού. Αυτοί που γνώριζαν φιλοσοφία, αν για τον οποιονδήποτε λόγο τα πολεμούσαν, θα τα νικούσαν, εφόσον το κοινωνικό μοντέλο που θα πρότειναν θα ήταν ανώτερο. Το κεφάλαιο τους είναι ανίκητο, και τέτοιο κεφάλαιο είναι μόνον του Θεού, δηλαδή η σοφία. Κεφάλαιο = Σοφία = Λέοντας = Άμωμος = Δέκα μναι = Δέκα κέρατα = 28.
Τα τέρατα έχουν τη σοφία ν’ αντιλαμβάνονται πάντα την πραγματική κατάσταση και όχι αυτή που αντιλαμβάνεται ο απλός άνθρωπος. Έτσι ακόμα κι αν ο άνθρωπος επιβιώσει από την επίθεση των κεφαλών και των στομάτων αυτών, είναι δυνατό λόγω κατοχής γνώσης να μπει στις κεφαλές, αλλά όχι στο σύνολο αυτών. Μπορεί ένας εκλεκτός να μπει μέσα στην κεφαλή, να γνωρίσει τα Έπη και τη φιλοσοφία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να νικήσει τα θηρία. Αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί, γιατί στο κέρας, όπου υπάρχει η σοφία, είναι αδύνατη η πρόσβαση. Τέτοια δυνατότητα έχουν μόνον οι πρεσβύτεροι δούλοι, που διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα και δρουν εναντίον των ανθρώπων. Κέρας = Ρώμη = 24. Ο μόνος νέος που μπορεί να μπει μέσα σ’ αυτά, είναι το βρέφος.
Ο Δίας, που είδαμε τι σχέση έχει με τον Υιό του Ανθρώπου, σύμφωνα με τους μύθους, τρεφόταν στην Κρήτη από τη γίδα Αμάλθεια, μέχρι να γίνει Θεός ισχυρός και ν’ ανατρέψει τον πατέρα του. Κέρας = Κρήτη = 24, Αμάλθεια = Θάνατος = Εκλεκτός = 30, ενώ, Κέρας της Αμάλθειας = Βασιλεία των Ουρανών = 80. Το σύστημα διατηρώντας το άβατο για τους ανθρώπους μέσα στα κέρατα, προστατεύεται κι εξασφαλίζει τη μακροζωία του. Τα διαδήματα των θηρίων υπάρχουν, για να πιστοποιούν την ταυτότητα αυτού που φέρει τη γνώση και την προέλευσή της. Επειδή είναι όμοια κι εναλλάσσονται, τα διαδήματα είναι αυτά, που επιτρέπουν στον άνθρωπο να γνωρίζει εναντίον ποιου πολεμά. Επτά διαδήματα = Μέγας δράκων = Αλέξανδρος = 45, ενώ, Δέκα διαδήματα = Θηρίον = Ιησούς = 42.
Ένας άλλος λόγος ύπαρξης των διαδημάτων είναι κι ο προσδιορισμός της συνολικής γνώσης αυτού που τα φέρει. Η ανώτατη γνώση ως κεφάλαιο είναι αυτή των δέκα κεράτων. “Δέκα διαδήματα” σημαίνει ότι αυτός που τα φέρει είναι ο απόλυτος γνώστης της σοφίας του Θεού. Δέκα διαδήματα που σημαίνουν δικαίωμα στο σύνολο των κεράτων, έχει μόνον ο Χριστός, εφόσον μόνον Αυτός έχει τη Σοφία του Θεού. Επειδή εκτελεί αποστολή ως Ιησούς, φέρει τα διαδήματα, αλλά δεν παραδίδει κεφάλαιο. Διάδημα = 29 = Γνώση = Άγγελος = Θυσία.
Από την άλλη πλευρά ο δράκων, δηλαδή ο Αλέξανδρος, δε φέρει το σύνολο των διαδημάτων, γιατί δεν του παραδόθηκε το σύνολο του κεφαλαίου. Τα διαδήματα του Αλεξάνδρου προσδιορίζουν τη γνώση του, που είναι η γνώση της Αλεξάνδρειας. Παραδόθηκαν δε σ’ αυτόν, ώστε η Ρώμη που ταυτίζεται με το δράκοντα, να διαθέτει αυτήν τη γνώση και να την παραδίδει στον εκλεκτό της. Το Αρνίον το εσφαγμένον, που ενσαρκώνεται είτε από αυτοκράτορες είτε από Πάπες, έχει τα κέρατα, που μέσω τω διαδημάτων του Αλεξάνδρου τού παραδόθηκαν. Εφόσον παίρνει τα δικαιώματα αυτού που μπορεί να εμφανίζεται ως Μεσσίας, παίρνει τη γνώση αυτού, που είναι 7 μέρη επί συνόλου 10 μερών. Αυτό σημαίνει ότι, είτε ο Αλέξανδρος ζούσε και βασίλευε είτε βασιλεύει, ο οποιοσδήποτε που παίρνει τη γνώση των επτά κεράτων, αγνοεί το Μυστικό Σχέδιο στο σύνολό του. Αυτή η άγνοια απαγορεύει την επέμβαση. Κανένας απ’ αυτούς δε μπορεί ούτε να ωθήσει το Μυστικό Σχέδιο, αλλά και ούτε να το απειλήσει.
Το Αρνίον το εσφαγμένον, σ’ αντίθεση με τα θηρία, δεν έχει διαδήματα, γιατί δεν έχει συγκεκριμένο όνομα. Αρνίον εσφαγμένον = 75 = Πάπας της Ρώμης = Βατικανό της αμαρτίας. Αυτό το Αρνίον, εφόσον εναλλάσσονται άνθρωποι σε θρόνο, δεν είναι δυνατό να φέρει διαδήματα. Ο θρόνος και τ’ αξίωμα διαθέτουν τη γνώση των επτά κεράτων, αλλά οι δούλοι που φέρουν το αξίωμα, είναι, όσοι κι οι πάπες και δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο. Ενώ ο Πάπας έχει τη γνώση και την ισχύ του Αλεξάνδρου, δεν είναι ο Αλέξανδρος, γιατί είναι δούλος που πήρε τη θέση απ’ άλλο δούλο και θα την ξαναπαραδώσει. Ο μόνος που μπορεί να φέρει το σύνολο των διαδημάτων, είναι το Αρνίον το ζων, που είναι ο Υιός του Θεού που αναμένουν οι χριστιανοί. Αυτός θα φέρει τα διαδήματα, γιατί θα έχει συγκεκριμένο όνομα κι Αυτός θα είναι, που θα καλύψει τη διαφορά των γνώσεων των τριών κεράτων. Αυτός θα παραδώσει στους ανθρώπους το αθροιστικό σύνολο του κεφαλαίου που διαχειρίζεται ο Πάπας, της αποκάλυψης του Σχεδίου και της παιδείας, που οδηγεί στη Θέωση. Τρία κέρατα = Παιδεία = 36.
Ο Πάπας με το κεφάλαιο που διαθέτει, δεν μπορεί να προκαλέσει ούτε κατακλυσμό ούτε χάλαζα μεγάλη. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που δίνονται σ’ αυτούς που φέρουν τα διαδήματα. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να διατηρεί τον κατακλυσμό που προκάλεσε ο δράκοντας, και τη χάλαζα που προκάλεσε το θηρίον. Δεν έχει γνώση να κάνει οτιδήποτε διαφορετικό, εφόσον ο Θεός δίνει το κεφάλαιο, όταν πρέπει και σ’ αυτόν που πρέπει. Σ’ αντίθεση με το Αρνίον το εσφαγμένον, το Αρνίον το ζων έχει διαδήματα πολλά κι αυτό υποδηλώνει τη διαφορά τους, που έχει σχέση με το έργο τους. Το Αρνίον το ζων κινείται στο σύνολο του κεφαλαίου κι οριακά είναι δυνατό να εμφανιστεί και με τα δέκα κέρατα, όπως και μ’ οποιονδήποτε άλλο αριθμό.
Επιστρέφουμε στα θηρία, που ταυτίζονται και βλέπουμε ότι το θηρίον είναι τραυματισμένο σε μία από τις κεφαλές του κι αυτή η πληγή είναι θανάσιμη. Ενώ συμβαίνει αυτό, καταφέρνει και θεραπεύεται. Αυτό με βάση το Μυστικό Σχέδιο αναφέρεται στο χριστιανισμό, που επικράτησε στο χώρο, όπου ήταν αδύνατο να επιβληθεί ο ιουδαϊσμός, επειδή οι Έλληνες κατείχαν τη φιλοσοφία. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, όπως διδάσκει η ιστορία, όχι μόνον επικράτησε, αλλά και χρησιμοποίησε και τη φιλοσοφία εναντίον των ανθρώπων. Η πληγή ήταν θανάσιμη κι οφειλόταν σε χτύπημα της μάχαιρας. Οι αριθμοί δείχνουν ότι: Μάχαιρα μεγάλη = Φιλοσοφία = Παρθένοι = 48. Πληγή του θανάτου = Ομήρου Ιλιάδα = Ιουδαϊσμός = Παλαιά Διαθήκη = 58.
Το λεπτό σημείο εδώ βρίσκεται στο γεγονός ότι η πληγή του θανάτου αφορά, είτε τα θηρία είτε τους ανθρώπους. Εφόσον το θηρίον ευνοείται από τον ιουδαϊσμό, η πληγή που το αφορά, έχει σχέση με τα Έπη. Αντίθετα για τους ανθρώπους η πληγή έχει σχέση με τον ιουδαϊσμό. Όταν από τις δέκα κεφαλές η μία είναι τραυματισμένη, τηρουμένων των αναλογιών, αφορά τους πιο ολιγάριθμους Έλληνες, που έχουν τη γνώση της μάχαιρας κι είναι δυνατό να στραφούν εναντίον του θηρίου. Όλοι αυτοί και μόνον που υπάρχουν αποτελούν πληγή για το θηρίον. Πληγή της μάχαιρας = Δυνάμεις των ουρανών = Ελληνικός κόσμος = Μυστήριον του Θεού = Βιβλίον της ζωής = 79. Το θηρίον όμως, θεραπεύτηκε και το προσκύνησαν όλοι οι άνθρωποι με θαυμασμό. Αυτή η θεραπεία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η παράδοση της εξουσίας στους Έλληνες εκλεκτούς, που εισέπρατταν υπεραξία. Θεραπεία = Καθήμενος = 44, όταν, 79 = Μικρόν ποίμνιον = Αλιείς ανθρώπων = Δούλοι της αμαρτίας = Χαλινοί των ίππων.
Αυτό το θηρίον ήταν ανίκητο και του επιτράπηκε να κάνει πόλεμο εναντίον όλων των αγίων και να βλασφημήσει κατά του Θεού. Αυτό πήρε την εξουσία πάνω σε όλες τις φυλές, τους λαούς, τις γλώσσες και τα έθνη. Αυτή η παντοκρατορία του θηρίου είναι το διάστημα μεταξύ του 800 και 1789 μ.Χ. Η Ανατολική εκκλησία δεν μπόρεσε ποτέ να θεραπευθεί από την πληγή της μάχαιρας. Μόνον η Δυτική διατήρησε την πληγή σε περιορισμένες διαστάσεις κι αυτό το κατάφερνε μέσω του ελέγχου των γλωσσών των λαών. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο ο Ιωάννης αναφέρει και την εξουσία επάνω στις γλώσσες, που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν χωρίς νόημα.
Σ’ αυτήν τη φάση το θηρίον είχε στόμα λαλούν μεγάλα, και πηγαίνοντας πίσω στην Αποκάλυψη βλέπουμε ποιοι ήταν οι φορείς των αθλιοτήτων. Ακρίδα = Ρώμη = 24, Ακρίδες = Αμαρτωλοί = Μοιχοί = 37, ενώ, Στόμα λαλούν μεγάλα = Εωσφόρος = Τρίχαι λευκαί = Έριον λευκόν = 52, και, Πρεσβύτεροι = Τρίχαι γυναικών = 62. Είναι δε τόσο αναλυτική η προφητεία, ώστε αυτές οι τρίχες των γυναικών περιγράφουν τις περούκες που φορούσαν οι τρισάθλιοι ευγενείς της Δύσης. Όσον αφορά αυτούς, που θα το προσκυνήσουν, είναι το σύνολο των εκλεκτών της Δύσης που εντάχθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων στο βιβλίον της ζωής του Αρνίου, που είναι ο ελληνικός κόσμος της Δύσης. Όλοι αυτοί ήταν υπεύθυνοι για το βασανισμό των ανθρώπων και πέραν του υπαινιγμού, που παραπέμπει στον άθλιο Πέτρο, όταν μιλά για μάχαιρα κι αιχμαλωσία εννοεί ότι όλοι αυτοί που σκοτώνουν τους ανθρώπους μέσω της φιλοσοφίας, σκοτώνονται απ’ αυτή με το χειρότερο τρόπο. Φιλόσοφοι = Ιμάτιον λευκόν = Χρυσή ζώνη = Πουριτανοί = 53. Όσον αφορά την αιχμαλωσία, έχει σχέση με την παγίδευση των ανθρώπων μέσα στα πλαίσια που επιτρέπει η γνώση της Αλεξάνδρειας. Το Άγιον Πνεύμα για τους εκλεκτούς γίνεται χάλαζα ταλαντιαία, ενώ οι απλοί άνθρωποι προστατεύονται από την άγνοιά τους. Αιχμαλωσία = Επτά διαδήματα = Άγιον Πνεύμα = Χάλαζα ταλαντιαία = 45.
Αν παρατηρήσει ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει σφράγισμα των ανθρώπων. Είναι όμως δυνατό να υπάρχει θηρίον και να μην υπάρχει σφραγίς; Σφραγίς = Θηρίον = 42. Αυτό που συμβαίνει είναι το ότι εκείνη η εποχή είναι το διάστημα κατά το οποίο οι άνθρωποι αναζητούν το θάνατο, αλλά δεν τους δίνεται. Σφραγισμένοι είναι ελάχιστοι κι αυτοί είναι οι ακρίδες και οι πρεσβύτεροι. Είναι όλοι αυτοί, που κατοικούν μέσα στην Κόλαση κι έχουν πνευματικά δικαιώματα. Οι απλοί άνθρωποι απέχουν κι ενώ θεωρητικά είναι σφραγισμένοι, πρακτικά έχουν δυνατότητα, έστω και μέσα στη φτώχεια, να ζήσουν μία ανεκτή ζωή.
Το 1789 είναι μία οριακή χρονιά και η εκδήλωση της Γαλλικής Επανάστασης έχει ως αποτέλεσμα τη γέννηση του θηρίου, που έχει κοινά στοιχεία και με το θηρίον και με το δράκοντα, αλλά είναι πολύ κατώτερο όσον αφορά τα κέρατά του. Αυτό το θηρίον είναι το σύνολο των πολιτικών κι εθνικών συστημάτων εξουσίας των χριστιανικών κρατών. Είναι ένα θηρίον που λειτουργεί με τη λογική των πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά δεν έχει την ισχύ ν’ ασκήσει εξουσίες χωρίς την υποστήριξη των δύο μεγάλων θηρίων. Μιλά σαν δράκοντας, γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τη δωρεά γνώσης. Δεν ήταν δυνατό μετά τη Γαλλική Επανάσταση να μη δομηθούν συστήματα παιδείας, που θα έδιναν γνώση στους ανθρώπους. Ποιος ο λόγος ν’ ακολουθήσουν οι άνθρωποι συστήματα πανομοιότυπα μ’ αυτά των εκκλησιών, που επιπλέον δε συνδέονται με το Θεό;
Αυτό το θηρίον γεννήθηκε στη Γη και όχι στη θάλασσα, εφόσον δεν υπήρχε θάλασσα εκείνη την εποχή. Γεννήθηκε μέσα στο θηρίου και κάτω από την καθοδήγησή του, φερόταν σαν δράκων δίνοντας ελεγχόμενη γνώση και προκαλώντας ελεγχόμενο κατακλυσμό. Η εκκλησία παρακολουθεί συστηματικά τα πολιτικά συστήματα, σ’ ότι αφορά τη δωρεά γνώσης. Τα δημοκρατικά τους χαρακτηριστικά υπάρχουν μόνο για να τυφλώνουν τους ανθρώπους, εφόσον πρακτικά λειτουργούν σαν θηρία. Ποιος πολιτικός θα τολμούσε να μιλήσει για ευαίσθητα θέματα, όπως ο γάμος ή οι αμβλώσεις, τη στιγμή που το θηρίον έχει τη δύναμη να τον εξοντώσει; Δημοκρατία ελεγχόμενη και γνώση ελεγχόμενη. Αυτό το μεικτό θηρίον στηρίζει στην πραγματικότητα το μεγάλο θηρίον κι αυτό γίνεται ως εξής: μετά την επανάσταση το υπερτέρας εσωτερικά είχε τη σάρκα του μεγάλου δράκοντα, κι εξωτερικά τη σάρκα του θηρίου. Το μικρό θηρίον είχε ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Εξωτερικά έμοιαζε με δράκοντα κι εσωτερικά με θηρίον. Αν το μεγάλο θηρίον δεν πραγματοποιούσε αυτήν την αλλαγή, ο μικρός δράκων θα το διέλυε, εφόσον θα προκαλούσε κατακλυσμούς. Όμως μ’ αυτήν την αλλαγή, το μικρό θηρίον πολεμά σαν δράκος το δράκοντα το μέγα, που είναι ανώτερος σε γνώση και δεν τον θίγει.
Όταν δεν υπάρχει οικονομική κρίση, οι άνθρωποι μέσα στο μικρό θηρίον δέχονται τα πνευματικά δικαιώματα και η συνύπαρξη των θηρίων είναι αρμονική. Όταν όμως τα οικονομικά προβλήματα είναι μεγάλα, οι άνθρωποι αμφισβητούν τα δικαιώματα του μικρού θηρίου και τείνουν να το καταστρέψουν. Εκείνη τη στιγμή προκαλείται πόλεμος με τη βοήθεια των θηρίων και μετά την καταστροφή ξαναδομείται το μικρό θηρίον. Η εκκλησία δηλαδή σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με τη γνώση του δράκοντα του μέγα προκαλεί πόλεμο και μετά το πανίσχυρο σύστημα του θηρίου απωθεί τα νερά και τα ξανασυγκεντρώνει. Το μικρόν θηρίον προβάλλει την πληγή της μάχαιρας, που θεραπεύθηκε, εκ του πονηρού. Αυτό συμβαίνει, γιατί οι Ευρωπαίοι μετά το Μεσαίωνα στράφηκαν προς την ελληνική φιλοσοφία. Επειδή αυτή είναι δυνατό να προκαλέσει προβλήματα στα θηρία, το σύνολο της φιλοσοφίας, που δίνεται, είναι αυτό, που έχει ελεγχθεί από την εκκλησία, συν την ψευδοφιλοσοφία των πατέρων της εκκλησίας, που δημιουργήθηκε κατά τη μεγάλη μάχη των αλεξανδρινών χρόνων.
Ο Αριστοτέλης, για παράδειγμα, είναι ο πιο αγαπητός φιλόσοφος στη Δύση. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Αριστοτέλης υπηρετεί το σύστημα κι είναι Έλληνας. Οι πραγματικά μεγάλοι Έλληνες έχουν υποτιμηθεί και τις περισσότερες φορές παρέμειναν άγνωστοι. Προβάλλεται ο άθλιος Αριστοτέλης, που ήταν ένας δούλος. Ένας προδότης της Ελλάδας, της Αθήνας και της δημοκρατίας. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγαπά κάποιος τη δημοκρατία και να μην αγαπά τον άνθρωπο. Δεν είναι δυνατόν ο Αριστοτέλης να λατρεύει τον Ήλιο και το φως και να συμβουλεύει τον Αλέξανδρο να φέρεται στους Ασιάτες όμοια με φυτά. Αν δεν μπορεί ένας φιλόσοφος να προσφέρει καλύτερες συνθήκες στους ανθρώπους, ν’ αλλάζει χώρο και να γίνεται αγωγιάτης. Ο Αριστοτέλης είναι υπεύθυνος για τη θεωρία της υποκρισίας των ελληνιστικών βασιλείων κι αυτός είναι υπεύθυνος για την παγίωση με ψευδοφιλοσοφικά επιχειρήματα της άποψης ότι η εξουσία πρέπει ν’ ασκείται από πρεσβύτερους. Αυτός με την ψευδογνώση του έδωσε όπλα στη Δύση να σκορπίσει το σκοτάδι μέσω της ελληνικής φιλοσοφίας καλύπτοντας με τη μικρότητά του, μεγιστάνες που πνεύματος. Η φεουδαρχία και το μίσος ενάντια στο εμπόριο, που γεννά τη δημοκρατία μέσω της επαφής των ανθρωπίνων πολιτισμών, είναι προϊόντα της αθλιότητάς του.
Η Ρώμη ποτέ δεν έπαψε να φέρεται στους χριστιανούς σαν να είναι φυτά. Εκατομμύρια τέτοια φυτά σκοτώθηκαν κατά τους πολέμους των ηλιθίων κι ακόμα και σήμερα ακολουθείται η ίδια πρακτική. Από τη στιγμή που γεννήθηκε το μικρόν θηρίον, οι άνθρωποι προσκυνούν το μεγάλο, γιατί ο θάνατος άρχισε πλέον να σκορπίζεται οργανωμένα. Άρχισαν να εμφανίζονται εκλεκτοί, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να προσκυνούν και το θηρίον και την εικόνα του. Όλοι αυτοί ακολουθούν αυτήν την τακτική, γιατί εισπράττουν υπεραξίες. Ο ψευδοφιλόσοφος της Δύσης βλέπει την αθλιότητα της εκκλησίας, αλλά δε μιλά προκειμένου να πάρει μέρος στη μεγάλη κλοπή. Όλοι αυτοί στηρίζουν το θηρίον κι από τη στιγμή που άρχισε η βιομηχανική επανάσταση, είναι υποχρεωμένοι να προσκυνούν, εφόσον το κεφάλαιο έχει την ανάγκη του θηρίου.
Για ν’ αντιληφθούμε τη σφράγιση και ποιους αφορά, θα πρέπει να δούμε πρώτα τη σχέση θηρίων κι ανθρώπων κι αυτό γιατί υπάρχει ένα λεπτό σημείο, που πρέπει να γίνει κατανοητό. Η Αποκάλυψη δεν περιγράφει ανακρίβειες κι αυτό σημαίνει ότι αυτό που λέει: (Αποκ. Ιωάν. 13.16) “και ποιεί πάντας, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλουσίους και τους πτωχούς, και τους ελευθέρους και τους δούλους, …” (Και υπεχρέωσε όλους, μικρούς και μεγάλους, πλούσιους και πτωχούς, ελεύθερους και δούλους,…), είναι ακριβές. Πώς είναι δυνατό να είναι σφραγισμένοι όλοι, τη στιγμή που εμείς θεωρούμε ως θηρίον τον Ιησού κι όταν το σύνολο του κόσμου δεν είναι χριστιανοί; Επομένως ή εμείς κάνουμε λάθος, ή η Αποκάλυψη είναι ανακριβής.
Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε τις σχέσεις ανθρώπων και θηρίων στον παγκόσμιο χώρο. Πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι δεν υπάρχουν μόνο στο χριστιανικό κόσμο, αλλά στο σύνολο του κόσμου. Εμείς πρέπει να δούμε πώς ένας φτωχός ή πλούσιος βουδιστής είναι σφραγισμένος από το θηρίον. Από τη στιγμή που άρχισε το χριστιανικό σύστημα ν’ αναπτύσσεται, πήρε χαρακτηριστικά θηρίου. Ήταν τεράστιο, πανίσχυρο και φαινομενικά αθάνατο. Οι χριστιανοί ήταν μέσα σ’ αυτό κι έβλεπαν το θηρίον, ενώ οι μη χριστιανοί ήταν έξω κι έβλεπαν το δράκοντα. Αυτό συνέβαινε καθ’ όλη τη διάρκεια του προσηλυτισμού των ανθρώπων.
Από τη στιγμή της γέννησης του μωαμεθανισμού, οι μη χριστιανοί που βρίσκονται κοντά στο θηρίον, χωρίζονται σε δύο ξεχωριστές κατηγορίες: οι άνθρωποι που βλέπουν το θηρίον από την ανατολή κι οι άνθρωποι που βλέπουν το θηρίον από τη δύση. Ο Θεός με το μωαμεθανισμό κατάφερε να εμποδίσει το θηρίον να περιφέρεται στην Ασία, αφού έδωσε σ’ αυτή χαρακτηριστικά ερήμου. Οι μωαμεθανοί έβλεπαν πάντα το χριστιανισμό ως θηρίον και τον μισούσαν. Αυτό το μίσος ήταν φυσικό, εφόσον ο χριστιανισμός ήταν μία μορφή κοινωνίας κατώτερης μ’ άγρια ένστικτα. Δεν έδινε ποτέ γνώση στους μωαμεθανούς, γιατί εξαιτίας της ιδιαιτερότητας της κοινωνίας τους, ήταν δυνατό να τ’ απειλήσουν. Οι Δυτικοί έβλεπαν πάντα το δράκοντα, επειδή στην προσπάθειά της η Ρώμη να τους προσηλυτίσει, πραγματοποιούσε δωρεά γνώσης και άρα κατακλυσμό.
Από το 800 μ.Χ. μέχρι το 1789 μ.Χ. ο δράκων κατορθώνει κι εντάσσει το σύνολο της Δύσης μέσα στη δομή του θηρίου. Όλοι αυτοί είναι χριστιανοί και μέσα στο θηρίον. Κοιλιά του θηρίου = 77 = Κοιλιά του δράκοντος = Βασιλεύς βασιλέων = Βασίλειον του Θεού = Σκηνή του μαρτυρίου = Βασιλεία των νεκρών. Η βασιλεία αυτή έχει ένα βασιλιά, όπου Βασιλεύς των νεκρών = Άνωθεν ερχόμενος = Επτά λυχνίαι χρυσαί = 78 = Νεκρός Μεσσίας = Δούλοι του δράκοντος = Δούλοι του θηρίου. Μέσα στην κοιλιά των θηρίων οι δούλοι τους έχουν την εξουσία ελέω δικαιωμάτων.
Με την εδραίωση του χριστιανισμού στο χώρο που αυτή ήταν δυνατή, παύουν να υπάρχουν άνθρωποι που τον βλέπουν ως δράκοντα. Όσοι δεν ήταν δυνατό να γίνουν χριστιανοί λόγων των θρησκειών τους, τον βλέπουν σταθερά ως θηρίον. Εξαιτίας αυτής της οριακής κατάστασης, οι χριστιανοί μέσα στη δομή του βλέπουν πλέον το δράκοντα και σφάζονται μεταξύ τους. Αυτή η κατάσταση θεωρητικά δεν ενδιαφέρει τους μη χριστιανούς, εφόσον βλέπουν ένα θηρίον και μέσα σ’ αυτό ανθρώπους να βασανίζονται. Πρακτικά όμως υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα. Ενώ ο χριστιανισμός έχει επεκταθεί οριακά ανάμεσα στους ανθρώπους, η εξουσία του έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει αυτά τα όρια. Η ισχύς του χριστιανισμού επεκτείνεται και σε χώρους, που δεν είναι χριστιανικοί.
Ενώ δεν έχει τη δυνατότητα να εκχριστιανίσει, είτε τους μωαμεθανούς είτε τους βουδιστές, λόγω της ισχύος του εντάσσει μέσα στην ακτίνα εξουσίας του και χώρους, που κατοικούνται από μη χριστιανούς. Αναφερόμαστε στην εποχή της αποικιοκρατίας, κατά την οποία η βόρεια Αφρική, η μέση Ανατολή, η Ινδία, βρίσκονται κάτω από χριστιανική εξουσία. Όπου υπάρχει εξουσία, υπάρχουν και δούλοι και το σύστημα, εφόσον ωφελείται απ’ αυτό, τους παράγει. Εξαιτίας αυτής της εξουσίας άρχισαν Οθωμανοί, Άραβες, Ινδοί, να δημιουργούν μία τάξη εκλεκτών μέσα σε κοινωνίες, που δεν ήταν δυνατό να τους παράγουν από μόνες τους.
Επειδή οι Άγγλοι χρειάζονταν δούλους στην Ινδία, άρχισαν να δίνουν γνώση σ’ Ινδούς, ώστε να τους εκμεταλλεύονται. Η γνώση όμως που δίνουν οι χριστιανοί, είναι πάντα δηλητηριασμένη και γεννά άθλιους, εφόσον δίνεται πάντα με την προοπτική να μετατρέψει τον άνθρωπο σε δούλο εντάσσοντάς τον μέσα στο χώρο της υπεραξίας. Ενώ ο μωαμεθανός ή ο βουδιστής, παρέμενε θεωρητικά στη θρησκεία του, παρ’ όλ’ αυτά εξαιτίας αυτής της γνώσης, υιοθετούσε άθλιες πρακτικές των υποκριτών του χριστιανισμού. Λάτρευε το Βούδα, αλλά λόγω της δηλητηριασμένης γνώσης ακολουθούσε χριστιανικές πρακτικές.
Με την πάροδο του χρόνου και τον πολλαπλασιασμό αυτών των εκλεκτών, άρχισαν να δημιουργούνται προβλήματα στην είσπραξη της υπεραξίας. Όσο η αγγλική κατοχή στην Ινδία έδινε δυνατότητα σ’ άθλιους Ινδούς να ζουν σε βάρος των φτωχών αδερφών τους, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν όμως αυτή η δυνατότητα έπαψε να υπάρχει, άρχισαν όλοι αυτοί να σκέφτονται ως άθλιοι υποκριτές. Αυτό σημαίνει ότι άρχισαν να γεννιούνται μέσω της γνώσης, που είχε δοθεί από το σύστημα, άνθρωποι που παρέσυραν τους υπόλοιπους σ’ αγώνες για την ανεξαρτησία των Ινδιών για την ίδρυση ενός Ινδικού κράτους, στα πρότυπα της Δύσης. Είναι δυνατόν όμως ένας άνθρωπος, που μιλά για ελευθερία και δικαίωμα αυτοδιάθεσης, να είναι άθλιος; Έπρεπε οι Ινδοί να παραμείνουν για πάντα κάτω από την αγγλική εξουσία; Είναι δυνατόν από τη στιγμή που κάποιος μιλά για ελευθερία και δανείζεται γνώση από τη Δύση. Είναι δυνατόν, όταν ο βουδιστής είναι άπιστος.
Ο Θεός έδωσε στους βουδιστές τη δυνατότητα να ζήσουν σε μία ανώτερη κοινωνία κι από εκείνο το σημείο ξεκινά ο άνθρωπος τον αγώνα του. Η εξουσία των Άγγλων έπρεπε να ευνουχιστεί, μέσω της βουδιστικής κοσμοθεωρίας και ν’ αποτελέσει τον οδηγό για τους υπόλοιπους. Οι άθλιοι εκλεκτοί αγωνίστηκαν για την αλλαγή των φορέων της εξουσίας. Αγωνίστηκαν για την κατάληψη της εξουσίας. Η έννοια του “κράτους” με τα χαρακτηριστικά που εμείς γνωρίζουμε, είναι αποτέλεσμα της ιουδαϊκής και της ελληνικής φιλοσοφίας. Δομείται δηλαδή, επειδή οι άθλιοι χρησιμοποιούν την έννοια του “Θεού” κατά τα ιουδαϊκά πρότυπα, τα οποία υποβοηθούνται από την ελληνική γνώση. Ο Θεός των χριστιανών, ενώ είναι κοινός Θεός για όλους, χρησιμοποιείται από τους άθλιους, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Είναι δηλαδή ο Θεός που προστατεύει τους Γερμανούς, τους Γάλλους, εναντίον των άλλων. Πολεμούν και σκοτώνονται μεταξύ τους, έχοντας την πεποίθηση ότι τυχαίνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης. Αυτά είναι προϊόντα του ιουδαϊσμού, όπου ο Θεός παρουσιάζεται ως Θεός ενός έθνους.
Οι μωαμεθανοί όμως, όπως κι οι υπόλοιποι, λατρεύουν ένα Θεό, που μεριμνά για τους πιστούς του ως σύνολο. Δεν είναι ο Κύριος, ο οποίος εξαιτίας της φύσης Του έχει συγκεκριμένα όρια δράσης. Αυτό σημαίνει ότι είναι έγκλημα κι απιστία, ο Ινδός ή ο Ιρακινός να υιοθετεί Δυτική γνώση, που στηρίζει την εξουσία του. Είναι απιστία απέναντι στον Αλλάχ ή το Βούδα, να χωρίζονται οι πιστοί μέσα σε πλαίσια. Είναι τόσο τρομερή η απιστία, ώστε τα κράτη αυτά στην πραγματικότητα, δεν αντιπροσωπεύουν ούτε καν έθνη, παρά μόνον ανθρώπους, που για τον οποιονδήποτε λόγο βρέθηκαν σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο. Τα κράτη δηλαδή αυτά προέκυψαν από τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια των χριστιανών, και λόγω μίας κοινής άσχημης μνήμης, την οποία οι άθλιοι εκμεταλλεύτηκαν.
Στην περίπτωση του χριστιανισμού, όλα αυτά υπάρχουν μέσα στη θρησκεία τους. Ο άθλιος Βούλγαρος ιερέας θα δηλητηριάσει μέσω της φιλοσοφίας του το νεαρό Βούλγαρο και θα τον κάνει δέσμιο της χριστιανικής φιλοσοφίας. Πάντα γι’ αυτόν οι Βούλγαροι θα είναι ανώτεροι από τους Ρουμάνους ή τους Έλληνες, επομένως η θυσία είναι φυσική, όταν πρόκειται για την αυτοδιάθεση του έθνους. Αυτά προκύπτουν από τη θρησκεία, συνεπώς από το κυρίαρχο θηρίον. Για τους υπόλοιπους όμως, αυτά δεν ισχύουν. Ο ιρακινός ιερέας δεν μπορεί να μιλά με τον ίδιο τρόπο, άρα, εφόσον υπάρχει Ιράκ με συγκεκριμένα όρια και παραπλήσια Δυτική φιλοσοφία, υπάρχει απιστία, που χρεώνεται σε κάποιους. Τι θα πει Ιρακινός; Ποια η διαφορά του από τον Ιρανό; Έχει σημασία για τους ανθρώπους, αν τα σύνορα βρίσκονται στο τάδε σημείο ή δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα; Όλα αυτά έχουν σημασία μόνο για τους χριστιανούς και όχι για τους υπόλοιπους. Τι θα πει Ινδός; Είπε ο Βούδας ότι είναι ξεχωριστοί κι έχουν μία συγκεκριμένη αποστολή; Οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι η Σωτηρία έρχεται, για παράδειγμα, από τους Ιουδαίους και παγιδεύονται. Ο Ιουδαίος δηλαδή είναι ξεχωριστός. Οι Ινδοί όμως; Άρα αυτά τα κράτη υπηρετούν, και μόνον που υπάρχουν, το χριστιανικό υπερσύστημα και είναι αποτέλεσμα υποκρισίας. Οι χριστιανοί, όταν είδαν ότι δεν μπορούν να κρατήσουν κάτω από τις εξουσίες χώρους μη χριστιανικούς, γέννησαν μέσα σ’ αυτούς άθλιους κι ίδρυσαν τα κράτη. Οι υποκριτές αναγνώρισαν υποκριτές, ώστε η εκμετάλλευση να διαιωνίζεται. Ο δήθεν Ινδός εθνικιστής ζει σε βάρος των Ινδών εν ονόματι της ελευθερίας και προσκυνά τη Δύση, που του επιτρέπει να επιβιώνει. Αντί τα αγγλικά στρατεύματα να σφάζουν τους Ινδούς, το ίδιο κάνουν τα ινδικά και η Δύση, μέσω του ιμπεριαλισμού, κάνει ό,τι έκανε πάντα.
Όλοι αυτοί οι τρισάθλιοι υποκριτές είναι κατ’ αρχήν άπιστοι απέναντι στο Θεό που λατρεύουν, και είναι πιστοί προσκυνητές του θηρίου. Όσον αφορά τους ινδουιστές, είναι αυτοί, που έφαγαν τη “στείρα δαμάλα” και το “μόσχο”, ενώ όσον αφορά τους μωαμεθανούς, είναι αυτοί που έφαγαν τους “χοίρους”. Όλοι αυτοί γεύτηκαν, όπως ο Θεός τους είχε προειδοποιήσει, το θάνατο. Κανένας δεν ξέφυγε της τιμωρίας κι είναι κάτοικοι του κάτω κόσμου. Μόσχος = Βάρβαροι = Τιμωρία = Μοιχοί = Αμαρτωλοί = 37. Ταύρος = Όφις = Λύχνος = Έλαιον = 27 = Μάχαιρα, ενώ, Στείρα δαμάλα = Αλεξάνδρεια = Μεσσίας = Επτά λυχνίαι = 45. Οι Ινδοί και οι υπόλοιποι λαοί της Ανατολής έγιναν βάρβαροι, λόγω της λήψης γνώσης από τη δύση. Αυτή η γνώση συνδέεται με την ελληνοιουδαϊκή παιδεία που άρχισε να σκορπίζεται μετά τη Γαλλική επανάσταση. Δεν ήταν βάρβαροι, αλλά έγιναν εξαιτίας όλων των αθλίων, που σπούδασαν στη Δύση και γυρίζοντας στο χώρο, που τους γέννησε, άρχισαν να φέρονται σαν ζώα, κλέβοντας και βιάζοντας. Σ’ αντίθεση μ’ αυτούς, οι μωαμεθανοί εκλεκτοί που έζησαν πλησίον του θηρίου για αιώνες, δεν πήραν παιδεία απαραίτητα, εφόσον υπήρχαν δίπλα στους χριστιανούς, ακόμα και στην περίοδο που δε δινόταν αυτή σε κανέναν. Αυτοί όλοι έγιναν απλά εθνικοί, ακολουθώντας κοινή συμπεριφορά με τους εθνικούς της Δύσης. Εθνικοί = Χοίροι = Θηρίον = 42.
Επειδή οι μωαμεθανοί παρακολουθούν το χριστιανισμό, επηρεάζονται στο σύνολο των φάσεων απ’ αυτόν. Όταν δηλαδή υπήρχε το σκότος, οι μωαμεθανοί, που γινόταν αιτία θανάτου μωαμεθανών, ήταν εθνικοί, επειδή ακολουθούσαν τη φιλοσοφία των εθνικών. Όταν άρχισε να μοιράζεται ο θάνατος, πάλι αυτοί, πρώτοι μεταξύ των άλλων θρησκειών, τον πήραν και προσαρμόστηκαν στη νέα πραγματικότητα. Η οθωμανική αυτοκρατορία, για παράδειγμα, που συνυπήρξε για αιώνες δίπλα στο θηρίον, στα χρόνια του Μεσαίωνα δρούσε απόλυτα όμοια, ως μηχανισμός, με τα φεουδαρχικά κράτη της Δύσης. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση κι ενώ η θρησκεία της το επιτρέπει, δεν έδρασε ως μωαμεθανική κοινωνία, ώστε να καταστρέψει το σχεδιασμό της Δύσης, αλλά σεβάστηκε τις Δυτικές πρακτικές, που δεν την αφορούσαν και τη βύθιζαν στο σκότος. Μπορούσε δηλαδή να δράσει όπως η Ιαπωνία και ν’ αντιγράφει τα πάντα, γκρεμίζοντας το μοντέλο, που προέκυψε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Αυτό όμως, δεν το έκανε κι αποτέλεσμα αυτού, ήταν ο βασανισμός των ανθρώπων. Η οθωμανική αυτοκρατορία, ακόμα και σήμερα, ως Τουρκικό κράτος είναι το πιο άπιστο μωαμεθανικό κοινωνικό σύνολο. Είναι η κοινωνία, που καταναλώνει τους απαγορευμένους χοίρους.
Αυτή η αμαρτία οφείλεται στην Κωνσταντινούπολη και στους εκλεκτούς της. Υπεύθυνη δηλαδή της αμαρτίας είναι η για αιώνες συνύπαρξη των μωαμεθανών με τους Έλληνες-Ιουδαίους, που ακολουθούν τους χοίρους εθνικούς της Κωνσταντινούπολης. Οι Τούρκοι παγιδεύτηκαν από την ισχύ της εκκλησίας πάνω στους πιστούς της και θέλησαν να την αντιγράψουν, με σκοπό να πολλαπλασιάσουν τη δική τους ισχύ. Αν οι Τούρκοι δεν παγιδεύονταν, αναζητώντας τα πνευματικά δικαιώματα και φέρονταν ως μωαμεθανοί, οι Έλληνες, σίγουρα, θα είχαν γκρεμίσει το Δυτικό μοντέλο. Ο Μωάμεθ ώθησε τους πιστούς εναντίον των απίστων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι απαραίτητα πρέπει να σκοτώσει ο πιστός ανθρώπους. Σημαίνει ότι πρέπει να νικήσει τα αίτια, που γεννούν τους απίστους κι αυτά είναι τα πνευματικά δικαιώματα. Άπιστος = Χοίρος = Κατήγορος = Θηρίον. Δεν το έκαναν όμως και σκοτώνοντας ανθρώπους γίνανε οι ίδιοι άπιστοι κι οι Έλληνες τους μίσησαν.
Αυτή η ευκαιρία δόθηκε και στους λαούς της Ανατολής, αλλά δεν την εκμεταλλεύτηκαν, εξαιτίας της απιστίας. Σκότωσαν και σκοτώθηκαν από Άγγλους εν ονόματι μίας φιλοσοφίας που δεν τους αφορούσε. Αν το σύνολο της Ανατολής τότε φερόταν σύμφωνα με τη θρησκεία του, τ’ αγγλικά στρατεύματα θα είχαν φύγει την επόμενη ημέρα. Αν αντιγράφει κάποιος οτιδήποτε προέρχεται από τη Δύση, παύει να είναι πελάτης της κι αυτό σημαίνει ότι παύει να είναι οικονομικός πόρος. Χωρίς όμως αυτούς, στρατεύματα δε συντηρούνται. Οι χριστιανοί αυτό δεν μπορούσαν να το κάνουν, γιατί η εκκλησία τους θα τους τρόμαζε, αφού θα τους κατηγορούσε γι’ απιστία. Οι βουδιστές όμως; Έδωσε ο βούδας σε κανέναν δικαιώματα; Είπε σε κανένα να μην αντιγράφει δημιουργήματα άψυχα, που διευκολύνουν τη ζωή; Οι άπιστοι όμως βουδιστές πήραν στο λαιμό τους τούς πιστούς και η εκμετάλλευση διαιωνίζεται.
Όλοι αυτοί οι άπιστοι των θρησκειών, μαζί με τους Ιουδαίους και τους Έλληνες της Δύσης, είναι οι σφραγισμένοι από το θηρίον. Χάραγμα του θηρίου = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Βιβλική καταστροφή, όταν, Όνομα του θηρίου = Όνομα του δράκοντος = 69 = Θυμός του διαβόλου = Στόμα του θηρίου = Θηρία της γης = Δούλοι γεωργοί = Πνεύμα άλαλον και κωφόν, ενώ, Χάραγμα του ονόματος = Νεκρός Εμμανουήλ = Λίθος μυλικός = Κεφαλαί των ίππων = Στόματα των ίππων = Κωφός μογίλαλος = Μαρτυρία Ιησού = 66 = Λίμνη του πυρός. Η εικόνα του θηρίου που πήρε τη δυνατότητα να μιλήσει και να ενεργήσει, είναι το σύνολο των φορέων, που δίνουν την ισχύ στο σύστημα να λειτουργήσει με τον τρόπο που λειτουργεί. Εικών του θηρίου = Εικών του δράκοντος = Ίπποι της γης = Αληθινός άγιος = Διδάσκαλος αγαθός = Θηρίον κόκκινον = Σπήλαιον ληστών = Κλεις της αβύσσου = 74 = Βασιλεύς του Ηλίου. Το χάραγμα συνοδεύεται πάντα από γνώση, επομένως αυτοί, που το δέχονται, διαθέτουν κάποιον τύπο γνώσης. Από τον κάτω κόσμο δηλαδή, όπου δεν υπάρχει η στοιχειώδης γνώση μέσω του χαράγματος, δημιουργείται ο Άδης. Χάραγμα = Άδης = 21, ενώ, Σφραγίς = 42 = Άπιστοι = Εθνικοί. Από τη στιγμή όμως που το θηρίον χαράσσει, εμείς πρέπει να βρούμε ποιους αφορά το χάραγμα κι επιπλέον, πώς διαχωρίζονται οι χαραγμένοι μεταξύ τους, αφού δεν είναι όλοι χριστιανοί.
Υπάρχουν δύο ειδών χαράγματα που μπορούν να παρατηρηθούν. Αυτά είναι είτε στο μέτωπο είτε στο χέρι. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι χαραγμένος, είτε επί του μετώπου είτε επί της χειρός είτε να έχει και τα δύο χαράγματα. Το ποιο βασικό χάραγμα είναι αυτό επί του μετώπου, εφόσον το χέρι χαράσσεται μόνο σ’ αυτούς, που ασκούν εξουσίες ή παράγουν οτιδήποτε. Χάραγμα του μετώπου = Γενεά άπιστος = Χριστιανοί = Μέγας Βασιλεύς = 60, ενώ, Χάραγμα επί του μετώπου = Χριστιανισμός = Βασιλεύς Ιησούς = Βασιλεία των αμαρτολών = Ιουδαϊκός κόσμος = 81. Όλοι αυτοί φέρουν το χάραγμα του θηρίου στα μέτωπά τους κι είναι ορατοί απ’ όλους. Ο οποιοσδήποτε χριστιανός είναι χαραγμένος στο μέτωπο, ανεξάρτητα από το αν είναι πλούσιος ή φτωχός κλπ. Το χάραγμα της χειρός αφορά λιγότερους, εφόσον η εξουσία, η γνώση ή οποιοδήποτε άλλο ξεχωριστό χαρακτηριστικό, δίνεται σ’ εκλεκτούς. Το δεξί χέρι είναι αυτό, που ασκεί τις εξουσίες ή δίνει γνώση. Αυτός είναι ο λόγος, που ο καθήμενος του θρόνου ενεργεί πάντα με το δεξί χέρι, όπως κι ο άγγελος ο ισχυρός. Χάραγμα της χειρός = Ελληνικός κόσμος = Αλιείς ανθρώπων = Μικρόν ποίμνιον = Καρπός υπεραξίας = 79 = Βιβλίον της ζωής. Όλοι, όσοι έχουν ειδική γνώση, ανήκουν σ’ αυτόν τον κόσμο και εισπράττουν υπεραξίες, μέσω του χαράγματος.
Η διαφορά των εκλεκτών, που είναι χριστιανοί, απ’ αυτούς που δεν είναι, είναι ότι οι Έλληνες της Δύσης που είναι χριστιανοί, είναι χαραγμένοι και στο μέτωπο και στο χέρι. Ανήκουν και στον ιουδαϊκό κόσμο και στον ελληνικό. Ένας χριστιανός που δεν είναι εκλεκτός, είναι χαραγμένος μόνο στο μέτωπο, ενώ όταν είναι εκλεκτός χαράσσεται και στο χέρι. Όλοι οι μη χριστιανοί, που προσκυνούν το θηρίον, εφόσον θέλουν να εισπράξουν υπεραξίες, παίρνουν χάραγμα επί της χειρός. Ο Ινδός ή ο Άραβας εκλεκτός δεν είναι χριστιανός, επομένως δεν ανήκει στον ιουδαϊκό κόσμο. Εισπράττοντας όμως υπεραξίες, προσκυνά το θηρίον και σφραγίζεται στο χέρι, που σημαίνει ότι εντάσσεται στον ελληνικό κόσμο, δηλαδή στους “αλιείς ανθρώπων” και στους δούλους της αμαρτίας. Είναι Έλληνες μωαμεθανοί ή Έλληνες βουδιστές σ’ αντίθεση προς τους Δυτικούς, που είναι Έλληνες χριστιανοί.
Αυτό το παγκόσμιο χάραγμα έγινε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οπότε η Δύση άρχισε το κεφάλαιο-γη, να το μεταμορφώνει σε κεφάλαιο-γνώση. Συνδέεται άμεσα με τη δυνατότητα ν’ αγοράσει κάποιος ή να πουλήσει κάτι, γιατί ο κόσμος μ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί. Ο μωαμεθανός Έλληνας είναι υποχρεωμένος να δεχτεί το χάραγμα, γιατί αν δεν το κάνει, δεν μπορεί να μπει στην αγορά. Πώς είναι δυνατόν ο βιομήχανος της Τουρκίας να φέρεται ως μωαμεθανός και ν’ αντιγράφει, τη στιγμή που θέλει να εισπράξει υπεραξία; Ο Ινδός μηχανικός, αν προτρέψει τους Ινδούς ν’ αντιγράφουν, είναι αδύνατο να σώσει την υπεραξία της αμοιβής του, οπότε δεν μπορεί να αγοράσει τίποτε, λόγω αδυναμίας να πληρώσει τις υπεραξίες. Όλα αυτά, για να γίνουν αντιληπτά, θα πρέπει να υπάρχει σοφία, πράγμα που δε διαθέτουν οι εκλεκτοί, αφού προτιμούν να γίνουν Πόρνοι = 40. Σοφία = Άμωμος = 28 = Θεός, όταν, Παρθένος = 48 = Φιλοσοφία. Τέτοιου είδους σοφία έχουν μόνον οι παρθένοι κι αυτοί θα δούμε πού βρίσκονται.
Όσον αφορά το θηρίον, η ταυτότητά του αποκαλύπτεται, μόνο μέσω των αριθμών, και γι’ αυτό αυτοί δίνονται. Εξακόσια εξήκοντα έξ = 77 = Υιός του ανθρώπου = Κύριος Ιησούς = Άγγελος της αβύσσου = Βασιλεύς των εθνών. Εμμανουήλ = 33 = Νεκρός. Αυτός έχει ένα πτώμα και σύμφωνα με το Χριστό, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί. Χξς = Μνήμα = Λύπη = Φως = Ψυχή = Πτώμα = Ουαί = 18. Φως αληθινόν = Πτώμα αληθινόν = Άρχων του κόσμου = Εσταυρωμένος = Τεσσαράκοντα δύο = 59. Θηρίον = 42. Ο Ιησούς είναι ο Εσταυρωμένος και το 666 προκύπτει, αν δούμε τον τίτλο που φέρει ο Ιησούς επάνω στο Σταυρό Του. Σφραγίς του θηρίου = Βασιλεύς των Ιουδαίων = Ανάστασις κρίσεως = Διδάσκαλος του Ισραήλ = 91. Σύμφωνα με τον αγαπημένο φίλο του Χριστού, τον Ιωάννη, που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της Σταύρωσης, ο Σταυρός έφερε τον εξής τίτλο: “Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων” = 195 = 15 = 6. Επειδή μόνον η ελληνική γλώσσα κλειδώνεται, μέσω των αριθμών κι επειδή το ίδιο γράφτηκε σε τρεις γλώσσες, το 6 είναι τριπλό, άρα 666. Το θηρίον κι ο τρόπος λειτουργίας του, εξασφαλίζεται μόνο μ’ αυτόν το συνδυασμό γλωσσών και γνώσεων κι είναι η βάση του χριστιανισμού. Ιησούς ο Ναζωραίος = Ποτήριον της οργής = 98 = Λίμνη πυρός και θείου.
Όλα αυτά είναι ορατά απ’ όλους. Ο άνθρωπος όμως, φέρεται ως τυφλός και κουφός και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβάνεται. Διαβάζει τις Γραφές, που μιλούν γι’ αγοραπωλησίες και δε βλέπει ότι ο ίδιος προσωπικά, ενώ δουλεύει σκληρά, για λόγους που γνωρίζει, δεν έχει δυνατότητα ν’ απολαύσει. Μέσω της λογικής δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί ότι, για να υπάρξει στην αγορά ένα προϊόν, πρέπει να είναι σφραγισμένο; Όταν τρέχει στα γραφεία κατάθεσης ευρεσιτεχνιών, δεν αντιλαμβάνεται ότι σφραγίζει μία γνώση; Ότι δηλαδή, ενώ είναι ορατή, ταυτόχρονα παύει να υπάρχει ως τέτοια; Όταν καλείται να πληρώσει μία παντελώς ασήμαντη κατασκευή μ’ άπειρες ώρες εργασίας, δεν αντιλαμβάνεται ότι κάποιοι πλουτίζουν από μία επινόηση, που ναι μεν είναι κατανοητή, αλλά δεν μπορεί να παραχθεί μαζικά; Ο Ινδός χαίρεται με την απόκτηση του όμορφου βρετανικού αυτοκινήτου. Πόση όμως υπεραξία πρέπει να εισπράξει από τους φτωχούς Ινδούς, ώστε να πληρώσει το εργατικό κόστος του Βρετανού εργάτη και την υπεραξία που απαιτεί ο Βρετανός βιομήχανος; Όλα αυτά δεν τα βλέπει; Τα βλέπει, αλλά είναι ψεύτης κι υποκριτής. Φοβάται να επιτεθεί εναντίον της υπεραξίας, που είναι προϊόν χριστιανικής υποκρισίας, για να ζει όπως επιθυμεί, έστω και σε βάρος των ανθρώπων που είναι αδέρφια του.
Όπως όλα αυτά είναι ορατά, έτσι είναι και η διαδικασία σφραγίσματος. Η διαφορά μεταξύ των σφραγισθέντων βρίσκεται στον τρόπο και το χρόνο που γίνεται η σφράγιση. Ο χριστιανός, για παράδειγμα, σφραγίζεται πολύ νωρίς, εφόσον το παιδί του χριστιανού είναι χριστιανός. Η σφράγιση του μετώπου γίνεται κατά τη βάπτιση του ανθρώπου κι αφορά αποκλειστικά τους χριστιανούς. Ενώ όμως η σφράγιση αυτή είναι κοινή για τους χριστιανούς, παρ’ όλ’ αυτά, παρατηρείται μία διαφορά μεταξύ των χριστιανών, που σφραγίζονται από τις δύο εκκλησίες. Η Ανατολική της νέας Ρώμης, λόγω του ελληνικού στοιχείου, βυθίζει τον πιστό μέσα στα ύδατα και κατόπιν τον σφραγίζει, ενώ η Δυτική της Ρώμης “εν ξηρώ” καταβρέχει τον πιστό. Αυτό, όπως και στην περίπτωση της Μετάληψης, σημαίνει ότι εξαιτίας της γλώσσας είναι αδύνατον η εκκλησία της Ανατολής να εμποδίσει τους Έλληνες να μπουν μέσα στα ύδατα… λόγω όμως της υπεραξίας, μετά την καταβύθιση, δέχονται τη σφράγιση. Αντίθετα, στη Δυτική εκκλησία ο πιστός είναι πρακτικά αδύνατο να βυθιστεί μέσα στη θάλασσα, αφού αυτή δεν υπάρχει. Μπορεί να πάρει μόνον την ελεγχόμενη από το σύστημα δωρεά γνώσης και κατόπιν σφραγίζεται. Η βάπτιση, δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία αναπαράσταση του βίου του πιστού.
Όσον αφορά τη σφράγιση της χειρός, αυτό που συμβαίνει, αφορά το σύνολο των εκλεκτών της γης. Όπως η σφράγιση του Μετώπου είναι ορατή, έτσι κι αυτή της χειρός είναι επίσης ορατή. Και πάλι μέσω της λογικής, είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή. Πότε ένας άνθρωπος εισπράττει υπεραξία; Είναι δυνατό να εισπράξει, αν δεν υπάρχουν τα αποδεικτικά μέσα που αναγνωρίζει το σύστημα; Αν το πολυτεχνείο έχει διάρκεια σπουδών πέντε έτη, μπορεί να εισπράξει κάποιος υπεραξία με τέσσερα έτη σπουδών; Να εισπράξει δηλαδή τα 4/5 της υπεραξίας που εισπράττουν οι άλλοι; Αυτό είναι αδύνατον… ή πέντε έτη κι υπεραξία, ή λιγότερο και καθόλου. Η υπεραξία δηλαδή, δίνεται μετά από κάποιο συγκεκριμένο όριο και δεν ακολουθεί τη γνώση. Σ’ αυτό το όριο ξαναεμφανίζεται το θηρίον και σφραγίζει τους ανθρώπους. Η εκκλησία παρουσιάζεται ως εγγυητής κι επιτρέπει την είσπραξη υπεραξίας μετά τον όρκο. Ο όρκος είναι αυτός, που ξεχωρίζει τους εκλεκτούς από τους μη εκλεκτούς και όχι η ποσότητα ή η ποιότητα της γνώσης. Όρκος = Θάνατος = Εκλεκτός = 30, ενώ, Χάραγμα του θηρίου = Δεύτερος θάνατος = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Σαπρόν δένδρον, όταν, Καρπός σαπρός = 72 = Σφραγίς του Θεού = Όρνεον μισητόν = Ανάστασις νεκρών, κι επίσης, Καρπός πονηρός = Καρπός υπεραξίας = 79 = Χάραγμα της χειρός = Ελληνικός κόσμος = Πληγή της μάχαιρας.
Αυτό το χάραγμα αφορά το σύνολο των εκλεκτών της γης. Ο Θεός μισεί τους χαραγμένους κι από εκείνο το σημείο κι έπειτα, τους βυθίζει στο σκοτάδι. Τους υποχρεώνει να ζουν σ’ όλη τους τη ζωή σαν δούλοι, αφού πρέπει ν’ αγωνίζονται για την υπεραξία, συνεπώς να υπακούν τυφλά στο θηρίον. Οι βουδιστές ή οι μωαμεθανοί που σπουδάζουν στη Δύση κι ακολουθούν αυτήν τη διαδικασία, είναι ακόμα πιο μισητοί, γιατί ο Θεός τους κατηγορεί γι’ απιστία. Ο βασανισμός τους είναι χειρότερος, εφόσον, επιστρέφοντας στην κοινωνία που τους γέννησε, είναι υποχρεωμένοι ν’ αγωνίζονται περισσότερο και να εισπράττουν λιγότερο από τους χριστιανούς συναδέλφους τους. Δεν πρέπει δηλαδή μόνο να κλέβουν, αλλά ν’ αποδεικνύουν συνεχώς —μέσω του ψεύδους— ότι αυτό είναι και το σωστό. Ο χριστιανός έχει τουλάχιστον την πολυτέλεια να μην αμφισβητείται, εφόσον το έργο του ψεύδους το αναλαμβάνει η εκκλησία. Η τήβεννος που φορούν κατά τη διάρκεια της τελετής της ορκωμοσίας, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η προϋπόθεση για την είσπραξη υπεραξίας. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος τη φορά, είναι υποχρεωμένος να σέβεται το σύνολο των υπεραξιών. Δεν είναι δυνατό να έχει κάποιος απαίτηση είσπραξης αυτής, αρνούμενος να δεχτεί τις μεγαλύτερες υπεραξίες αυτών που του δίνουν το δικαίωμα. Είναι δηλαδή η στιγμή που ο εκλεκτός γίνεται πόρνος και δεν έχει δικαίωμα να φέρεται ως ελεύθερος. Είναι η στιγμή που αρνείται ο άνθρωπος το έρωτα, που έχει σχέση με τη γνώση, και γίνεται ευνούχος. Έρως = Άμωμος = 28 = Θεός = Σοφία. Τήβεννος = Σφραγίδα = Υπεραξία = Άβυσσος = Ευνούχος = 38 = Καταστροφή.
Με τη διασπορά των δικαιωμάτων, αλλά και της γνώσης στο σύνολο του πλανήτη, αυτό που ακολούθησε ήταν μία αλλαγή τεράστια, στη σχέση μεταξύ των θηρίων. Ενώ μέχρι τις αρχές του αιώνα η γνώση ήταν αποκλειστικά μέσα στο θηρίον και άρα στο χριστιανικό κόσμο, με την τεράστια διασπορά οι συσχετισμοί άλλαξαν. Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να σκεφτεί ο αναγνώστης ορισμένα πράγματα. Μέσα στο χριστιανισμό εμφανίστηκαν όλοι οι γνωστοί “-ισμοί”, που είναι “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του χριστιανισμού. Υπήρχε δηλαδή μία τεράστια οικογένεια, όπως ο χριστιανισμός και τα μέλη αυτά ήταν είτε σοσιαλιστές είτε εθνικιστές είτε οτιδήποτε άλλο. Για να λειτουργήσουν όλα αυτά, απαιτείται η ύπαρξη τάξης εκλεκτών. Ο βουδιστής πώς είναι δυνατό να είναι κομμουνιστής; Το σύστημα παράγοντας εκλεκτούς, μέσα στις άλλες θρησκείες ,δημιουργεί ανάλογες συνθήκες, και τα θηρία σκορπίστηκαν στη Γη. Ενώ δηλαδή ο χριστιανισμός ήταν το σύνολο, μέσα στο οποίο υπήρχαν όλοι οι “-ισμοί”, με την αλλαγή αυτή, πολλοί “-ισμοί”, δηλαδή τα θηρία, αναπτύχθηκαν τρομερά, υπερβαίνοντας αριθμητικά ακόμα και τη δύναμη του χριστιανισμού. Αυτά τα θηρία, αν και πολλές φορές πολυαριθμότερα, ήταν ανίσχυρα, εφόσον κινδύνευαν να καταρρεύσουν χωρίς τη βοήθεια του θηρίου του μεγάλου. Οι σοσιαλιστές, για παράδειγμα, μπορεί να είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς, αλλά είναι αδύνατο να μην προσκυνήσουν το θηρίον, εφόσον οι επικεφαλής του σοσιαλισμού είναι κλέφτες και πόρνοι, που εισπράττουν υπεραξίες. Ο μωαμεθανός σοσιαλιστής αγωνίζεται δήθεν για τους ανθρώπους κι είναι “πιστός” στον Αλλάχ, αλλά προσκυνά το θηρίον, αφού θέλει να διατηρήσει την άνετη ζωή που απολαμβάνει.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από την παγκόσμια αυτήν αλλαγή, τα θηρία συνυπάρχουν το ένα δίπλα στ’ άλλο και όχι υποχρεωτικά το ένα μέσα στ’ άλλο. Αυτό ήταν επιθυμητό από το Θεό, κι ήταν η βάση για την επίτευξη της τελικής Λύτρωσης. Όταν στην Αποκάλυψη εμείς διαβάζουμε ότι για την τελική Λύτρωση χρειάζεται οπωσδήποτε ο άγγελος ο ισχυρός, σ’ αυτό το σημείο αντιλαμβανόμαστε τη σπουδαιότητά του. Έπρεπε ο Θεός να διασπάσει την ισχύ του ομοιογενούς και τεράστιου χριστιανικού κόσμου, ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες. Αν δεν υπήρχε ο κομμουνισμός, ώστε το θηρίον να αιμορραγεί στον τομέα της γνώσης, δε θα υπήρχε καμία πιθανότητα ν’ ανοίξει ο δρόμος της Ανατολής. Αν το σύνολο της χριστιανικής Δύσης δεν προσάρμοζε την άμυνά του απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο, ήταν αδύνατον η Ιαπωνία ν’ ακολουθήσει την πορεία που ακολούθησε. Ο χριστιανικός κόσμος ο οποίος είναι ο μοναδικός, που μπορεί ν’ αναπτύξει την τεχνολογία, ποτέ δε θα έχανε τη διαφορά από τις άλλες θρησκείες, ώστε ν’ απειληθεί απ’ αυτές. Η απειλή, όπως είδαμε, δημιουργείται από την άρνηση αυτών, που διαθέτουν γνώση ν’ ακολουθήσουν τις χριστιανικές πρακτικές. Αν δεν υπήρχε ο κομμουνισμός, οι Δυτικοί θα είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς, τις ιδιαιτερότητες της Ιαπωνίας και θα την ευνούχιζαν με την ισχύ τους. Ο κομμουνισμός είναι το πρώτο θηρίον που ξέφυγε από την κοιλιά του θηρίου του μεγάλου κι ήταν η αιτία να σκορπιστούν κι όλα τα υπόλοιπα.
Η αποικιοκρατία της Δύσης είχε μολύνει όλα τα έθνη του κόσμου, που βρισκόταν έξω από το χριστιανισμό και η διαφορά της τεχνολογίας τα μετέτρεπε σε υπάκουους δούλους. Ο ιμπεριαλισμός όμως του κομμουνισμού, που δεν αναπτυσσόταν παράλληλα μ’ αυτόν της χριστιανικής Δύσης, ανάγκασε τα θηρία να δώσουν γνώση και σε μη χριστιανούς. Αν δεν υπήρχε δηλαδή η Οκτωβριανή Επανάσταση, δε θα υπήρχαν σοσιαλιστές ή κομμουνιστές ή οτιδήποτε άλλο σε κανένα χώρο έξω από το χριστιανικό. Ο σοσιαλισμός, για παράδειγμα, θα υπήρχε, αλλά θ’ αφορούσε μόνον τους χριστιανούς. Όπως είδαμε κι αλλού, τα χριστιανικά έθνη είναι δυνατό να ζήσουν μέσα στην υποκρισία. Είναι δυνατό δηλαδή, ο Άγγλος σοσιαλιστής εργάτης ν’ αγωνίζεται για τα δικαιώματά του, αλλά να θεωρεί παράλληλα τους Ινδούς κατώτερους. Απ’ αυτήν την υποκρισία αρχίζει και δομείται ένα τείχος στη γνώση, που θα ήταν δυνατό να διατηρήσει τους ανθρώπους των άλλων θρησκειών σε πλήρες σκοτάδι, επομένως στην εκμετάλλευση. Ο κίνδυνος του κομμουνισμού αυτήν την υποκρισία νικά. Οι κομμουνιστές δίνουν γνώσεις στον Ινδό, και, για να μην παρασυρθεί ο φτωχός αυτός άνθρωπος, το ίδιο κάνουν κι οι υπόλοιποι. Οποιαδήποτε όμως γνώση κι αν πάρει ο άνθρωπος, είναι επικίνδυνος, κι όταν αυτό μέσα στο χρόνο συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση, ευνόητο είναι ότι σε κάποια οριακή στιγμή, οι πάντες είναι προετοιμασμένοι να δεχτούν την τελική λύση. Μέσω του κομμουνισμού κατόρθωσε ο Θεός να εξαλείψει τις αρχικές συνθήκες, που ο ίδιος δημιούργησε, μέσω των θρησκειών. Ο κομμουνισμός είναι παιδί του θηρίου, με τη διαφορά ότι δεν έχει το δικαίωμα να σφραγίζει τους ανθρώπους στο μέτωπο, αλλά μόνο στο χέρι.
Ο τρόπος με τον οποίο ορκίστηκε ο ισχυρός άγγελος, είναι ο τρόπος με τον οποίο ορκίζονται όλοι οι εκλεκτοί αυτού του κόσμου. Σ’ αυτό το σημείο η Αποκάλυψη φτάνει και πάλι στη σύγχρονη εποχή και ταυτίζεται με το σημείο, όπου ο Ιωάννης μιλά για τους ανθρώπους, που δε μετανοούν για τις κλοπές, τους φόνους, και τις πορνείες τους. Φτάνοντας σ’ αυτό το οριακό σημείο, φυσικό είναι να ξαναγυρίζει πίσω στο χρόνο και να ξαναρχίζει την προφητεία του.
Η όρασις του Αρνίου και των λυτρωμένων
Στο χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 14.1-14.5) ο Ιωάννης περιγράφει αυτό που είδε, αυτό που υπήρχε και θα υπάρχει. Βλέπει το Αρνίον το ζων. Ο Ιωάννης δεν είναι πια στον ουρανό, ώστε να βλέπει τα χαρακτηριστικά του Αρνίου πάνω στο θρόνο, κατά τη διάρκεια της θυσίας. Ο Ιωάννης βρίσκεται στη Γη και βλέπει το Αρνίον, όπως είδε το Χριστό, όταν Αυτός υπήρξε στη Γη. Ο Ιωάννης έχει αυτό το πλεονέκτημα, επειδή υπήρξε μαθητής, αλλά και φίλος του Χριστού. Οι υπόλοιποι Απόστολοι, όπως κι οι υπόλοιποι άνθρωποι σ’ όλες τις εποχές, δεν είναι δυνατό να διακρίνουν το Αρνίον κι αυτούς, που το ακολουθούν. Όλοι αυτοί έχουν την εικόνα του θηρίου μπροστά τους. Οι μεν δούλοι της εκκλησίας το βλέπουν ως Κύριο και άρα εσφαγμένο, οι δε υπόλοιποι βλέπουν τη σύνθεση αυτών των δούλων, που υπηρετούν το Αρνίον το εσφαγμένον και είναι το θηρίον. Εξαιτίας αυτών των ιδιαιτεροτήτων, το Αρνίον στέκεται επί του όρους. Ο Ιωάννης δηλαδή, έχει τη δυνατότητα να το δει ζωντανό, αλλά εξαιτίας της Θυσίας Του και της ιδιότητάς Του ως Κυρίου, το βλέπει σ’ επίπεδο ανώτερο, απ’ αυτό που ο ίδιος στέκεται. Ο Χριστός μίλησε για κύριο και για δούλους. Εφόσον ήταν Κύριος, είχε και ο Ίδιος δούλους. Οι δούλοι αυτοί συνθέτουν το όρος πάνω στο οποίο Αυτός στέκεται. Δούλοι = Γνώση = Όρος = Άγγελοι = 29. Τ’ όνομα αυτού του όρους, εφόσον έχει σχέση με τη γνώση του Αρνίου και του Πατέρα αυτού, προσδιορίζει την ποιότητά της. Σιών = Σοφία = Ευδοκία = Ευλογία = 28 = Θεός = Άνωθεν. Το όρος δηλαδή που βλέπει ο Ιωάννης, είναι το σύνολο της σοφίας του Αρνίου. Οι εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες που τον ακολουθούν, είναι η δύναμη της γνώσης που τίθεται στη διάθεσή του.
Ο Χριστός, ελάχιστες ώρες πριν από τη Θυσία Του, που έμοιαζε αναπόφευκτη, μίλησε για τη δύναμη, που ήταν δυνατό ν’ αλλάξει το σύνολο των δεδομένων. Η δύναμη αυτή ήταν οι δώδεκα λεγεώνες των αγγέλων. Αυτοί οι 144 χιλιάδες είναι αυτή η δύναμη κι έχει παραδοθεί στην εξουσία του Αρνίου. Εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρα = Λόγος του Θεού του Υψίστου = 99 = Μεσσίας Παντοκράτορας, ενώ, Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = Βασιλεία των Ουρανών = 80 = Βασιλεύς των Ελλήνων. Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει στο όρος Σιών, θα πρέπει ν’ αναζητήσει την απάντηση στο Λόγο του Χριστού. Το Αρνίον είναι ο μονογενής Υιός του Θεού, που γνωρίζει το Λόγο του Θεού, αλλά και το Μυστικό Σχέδιο. Είναι επικεφαλής χιλιάδων, λόγω αυτής της διπλής γνώσης. Όλοι οι υπόλοιποι όμως, είναι δυνατό να είναι άμωμοι, γιατί η γνώση του Λόγου του Χριστού, είναι δυνατό να δώσει αυτό το χαρακτηριστικό σ’ αυτούς, εφόσον είναι δυνατό να τους εξομοιώσει μ’ Αυτόν. Οι άνθρωποι, που κατά τη διάρκεια των αιώνων μεταδίδουν το Λόγο του Χριστού, όπως αυτός παραδόθηκε, είναι όμοιοι με το Χριστό και είναι κάτω από την εξουσία Του, αφού Αυτός τους έστειλε στον κόσμο να διδάξουν τους ανθρώπους. Η εξουσία αυτή είναι προϊόν της γνώσης που αφορά το Μυστικό Σχέδιο κι απόλυτα παραδεκτή, εφόσον το σύνολο αυτών των ανθρώπων παίρνουν δόξα απ’ Αυτόν. Όλοι αυτοί οι άμωμοι, είναι αυτοί που τους υποσχέθηκε ο Χριστός ότι αν τον πιστέψουν, θα κάνουν έργα όμοια μ’ αυτόν κι ακόμα μεγαλύτερα. Η εξουσία οφείλεται στο γεγονός ότι Αυτός τους έστειλε. Αρκεί δηλαδή γι’ αυτούς να γίνουν όμοιοι μ’ Αυτόν, αλλά αυτό από μόνο του προσδιορίζει και τα όρια, όπως ο Χριστός περιέγραψε.
Δεν υπάρχει Απόστολος μεγαλύτερος απ’ Αυτόν, που τον έστειλε. Όπως δεν υπάρχει δούλος ανώτερος του κυρίου του και μαθητής ανώτερος του δασκάλου του. “Αρκετόν τω μαθητή ίνα γένηται ως ο διδάσκαλος αυτού”. Το Αρνίον είναι ο Κύριος κι οι δούλοι Του είναι οι άγγελοι. Αυτοί όμως οι άγγελοι είναι αυτοί, που λαμβάνουν τη δυνατότητα να εξομοιωθούν με τον Κύριο, εφόσον μεταφέρουν τον ίδιο Λόγο. Ο συνδυασμός αυτός Αρνίου κι αγγέλων, είναι άκρως απαραίτητος, λόγω της φύσης του Αρνίου, που είναι άνθρωπος αθάνατος. Ενώ δηλαδή είναι μοναδικός και μ’ ανθρώπινα χαρακτηριστικά, για να λειτουργήσει στο σύνολο του χρόνου, είναι απαραίτητο να υπάρξουν άνθρωποι, που οριακά να γίνονται όμοιοι μ’ Αυτόν, ώστε να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του αθανάτου. Ο Χριστός ήρθε στη Γη κι ήταν τέλειος. Αυτή η τελειότητα όμως, θα χανόταν, αν ανάμεσα στους ανθρώπους δε γεννιόταν άνθρωποι, που θα συνέχιζαν το έργο Του. Το σύνολο αυτών των ανθρώπων ήταν οι Απόστολοι του Χριστού, και ήταν αυτοί που, αν η γνώση των ανθρώπων είναι ο μαργαρίτης, αυτοί είναι ο πολύτιμος Μαργαρίτης. Όλοι αυτοί είναι η δόξα του Υιού του Ανθρώπου, σ’ αντίθεση προς τον Ίδιο, που είναι η δόξα του Θεού. Αυτοί όλοι γεννήθηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους κι είχαν χαρακτηριστικά γεννημένων Άνωθεν, εξαιτίας του Λόγου του Χριστού. Είναι δηλαδή πρωτογεννήματα, αφού στην τελική Λύτρωση οι άνθρωποι της γης θα γίνουν όμοιοι μ’ Αυτόν, που είναι γεννημένος Άνωθεν. Πολύτιμος μαργαρίτης = Βασίλειον του Χριστού = Απόστολοι του Χριστού = 95 = Δόξα του Υιού του Ανθρώπου = Σφραγίς Θεού ζώντος.
Όπως όλοι, όσοι επιτελούν έργο υπέρ του Θεού, έτσι κι αυτοί είναι σφραγισμένοι, με τη διαφορά ότι η σφραγίδα αυτή, είναι η σφραγίδα του Θεού του ζώντος. Η σφραγίδα είναι αδύνατο να μην υπάρξει, από τη στιγμή που η γνώση δεν είναι στο σύνολό της παραδομένη. Όλοι αυτοί μεταδίδουν το Λόγο του Χριστού, αλλά μαζί μ’ αυτόν και την προφητεία Του. Σ’ αντίθεση με το Χριστό δε γνωρίζουν το Μυστικό Σχέδιο, συνεπώς δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως Μεσσίες και γι’ αυτό Τον ακολουθούν. Εξαιτίας αυτής της άγνοιάς τους η φωνή τους μοιάζει με βροντή, αλλά δεν έχει την ισχύ των επτά βροντών. Βροντή = Σοφία = 28 = Άνωθεν = Άμωμοι = Σιών, ενώ, Επτά βρονταί = Μεσσίας = 45. Έχουν τη σοφία για να διδάξουν τους ανθρώπους, αλλά δεν έχουν τη δύναμη να τους οδηγήσουν σαν σύνολο στη Λύτρωση. Η ωδή η καινή που ακούγεται, είναι η προαναγγελία της βασιλείας του Χριστού, που στον ουρανό έχει πραγματοποιηθεί, ενώ στη Γη απαιτείται θυσία, μέχρι την οριστική εγκαθίδρυσή της. Τα πρωτογεννήματα είναι ενταγμένα μέσα σ’ αυτήν τη βασιλεία, ενώ οι υπόλοιποι όχι. Απ’ αυτήν την αριθμητική διαφορά κι εξαιτίας της κίνησης αυτού του συνόλου από τον ουρανό προς τη Γη, το σύνολο έχει χαρακτηριστικά όρους, που λειτουργεί σε κλίμακα ικανή να προσελκύσει το σύνολο της ανθρωπότητας προς αυτό. Όρος Σιών = Φωνή βροντής = 57 = Ωδή Μωυσέως = Άγιος τόπος = Αγαθοί δούλοι = Αγρός αίματος, όταν, Ωδή καινή = Βασιλεύς = Ευεργέται = Αίμα αθώον = 39 = Διάβολος.
Το πρόβλημα για τους ανθρώπους προκύπτει από το γεγονός ότι οι άγγελοι αυτοί τραγουδούν ένα τραγούδι, που δεν είναι κατανοητό, μ’ αποτέλεσμα ο Βασιλεύς να γίνεται διάβολος, και μαζί μ’ αυτόν ν’ ακολουθεί στη Γη κι ο σατανάς. Οι κιθάρες που έχουν αυτοί στα χέρια τους είναι οι κιθάρες, που τους δόθηκαν από το Θεό, και είναι η μεικτή γνώση, που δόθηκε από το Θεό και καλλιεργήθηκε από τους ανθρώπους. Η κιθάρα είναι ένα όργανο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που όμως βγάζει διαφορετικό ήχο, ανάλογα με το χειριστή, που την έχει στα χέρια του. Αυτό είναι θέμα λογικής κι όλοι το αντιλαμβάνονται. Ενώ δηλαδή υπάρχει η κιθάρα ως όργανο, δεν είναι δυνατόν όλοι να άδουν ένα τραγούδι λυτρωτικό, όπως είναι δυνατό μέσω αυτής να άδουν ένα τραγούδι, που εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς του, να οδηγήσει στη θυσία. Η κιθάρα είναι η σοφία κι είναι το δώρον. Δώρον = Κεφάλαιο = Κιθάρα = 28 = Σοφία.
Αυτό το δώρο δόθηκε από το Θεό με τη μορφή έτοιμης γνώσης, που όμως οδηγεί στη θυσία. Η έτοιμη αυτή γνώση είναι διπλή, γιατί έτσι απαιτεί ο σχεδιασμός και άρα οι κιθάρες είναι δύο. Είναι δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη και η Ιλιάδα του Ομήρου, που δίνουν τις εξουσίες στους εκλεκτούς και τη δυνατότητα να οδηγηθεί η ανθρωπότητα προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Συνεπώς, Κιθάρα του Θεού = Θυμός του Θεού = Εντολαί του Θεού = Εξουσία μεγάλη = Κλεις του θανάτου = Επτά σάλπιγγαι = Πληγή του θανάτου = Σκηνή του Θεού = Αίμα των μαρτύρων = 58 = Φιάλαι χρυσαί = Σοφία του Θεού. Επειδή δόθηκε σε διαφορετική μορφή, ανάλογα με τον τύπο ανθρώπων, που είναι επιθυμία για το Θεό να δημιουργηθούν, αυτήν ή σοφία είναι, είτε με τη μορφή της Παλαιάς Διαθήκης είτε της Ιλιάδας. Παλαιά Διαθήκη = Ομήρου Ιλιάδα = Κιθάρα του Θεού = 58. Τα δύο αυτά έργα, λόγω της δυνατότητάς τους να δώσουν εξουσίες, οδηγούν τους ανθρώπους στο θάνατο. Οι άνθρωποι δηλαδή που γεύονται αυτήν την εξουσία, άσχετα αν μέσω αυτής ασκούν ή δέχονται εξουσίες, γεύονται το θάνατο, εφόσον εξ ορισμού είναι εκλεκτοί. Κιθάραι του Θεού = Θάνατος πρώτος = Αμαρτία των πατέρων = Διαθήκη του Θεού = Υιοί του διαβόλου = Ολιγόπιστοι = Νεφέλαι του ουρανού = 67 = Σάρκαι βασιλέων.
Ο χριστιανισμός είναι μεικτός κόσμος κι αποτέλεσμα της σύνθεσης των δύο κύριων γνώσεων… γι’ αυτό οι άμωμοι του όρους Σιών μετά τη Σταύρωση του Χριστού, διαθέτουν στα χέρια τους και τις δυο κιθάρες και η “ωδή η καινή” είναι πανίσχυρη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άφθαρτοι, εφόσον η γνώση με την οποία συνδέονται, είναι άφθαρτη. Όπως το Αρνίον, έτσι κι αυτοί, είναι επικίνδυνοι για τους ανθρώπους, εξαιτίας ακριβώς της κλειδωμένης γνώσης. Ενώ είναι τέλειοι, ο λόγος τους είναι επικίνδυνος. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών είναι η παρθενικότητά τους. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έδωσε σ’ αυτούς τη Σοφία Του, επομένως τους έκανε σοφούς. Οι σοφοί είναι σπέρμα κι έχουν τη δυνατότητα να γονιμοποιήσουν τα θηλυκά συστήματα που δημιούργησε ο Θεός. Αυτό όμως είναι αδύνατο να επιτραπεί να συμβεί, πριν την προκαθορισμένη ώρα. Για να γίνει κατανοητό αυτό που συμβαίνει, θ’ αναφερθούμε σ’ ένα παράδειγμα. Το κομμουνιστικό σύστημα είναι μία γυναίκα… έχει μέσα του εξουσίες και γεννά ανθρώπους. Αν ένας απ’ αυτούς τους άμωμους βρεθεί στην κορυφή του, είναι δυνατόν να το γονιμοποιήσει, εφόσον θ’ αποτελέσει το σπέρμα, για να γεννηθούν διαφορετικοί άνθρωποι. Αν ο άθλιος Στάλιν ήταν ένας άμωμος, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Μεσσίας, κι ο άμωμος, εξαιτίας της ισχύος του συστήματος, να πάρει τη μορφή λέοντος. Αυτό δεν το επιθυμούσε ο Θεός, γιατί θα ήταν παντελώς άκαιρο κι επικίνδυνο. Εξαιτίας αυτής της ανωριμότητας των συνθηκών, θα οδηγούσε στη μόλυνση και του σπέρματος, αφού ο άμωμος δε θα μπορούσε να λειτουργήσει τέλεια.
Το σύνολο αυτών των ιδιαιτεροτήτων τους βαστά ως ομοιογενή ομάδα, που ακολουθεί το Αρνίον, όπου πηγαίνει. Όταν δηλαδή το Αρνίον άρχισε να κινείται προς τη Δύση, μαζί του μετακινήθηκαν κι οι άμωμοι. Ήταν οι άνθρωποι, που μέσω της γνώσης τους, που είναι δώρο του Θεού, και της ανιδιοτέλειάς τους, έσπρωξαν τους ανθρώπους μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Είναι αυτοί, που προετοιμάζουν το δρόμο του Αρνίου, και πίσω απ’ αυτούς, ακολουθούν όλοι οι άθλιοι εκλεκτοί, που είναι υπεύθυνοι για τα δεινά της ανθρωπότητας. Αρνίον ζων = Μάχαιρα μεγάλη = Φιλοσοφία = Παρθένοι = Τραπεζίται = Φρόνιμοι = Λαός του Θεού = Ευχή του Θεού = 48 = Εκλεκτός λαός, ενώ, Άμωμοι = Κέρατα δέκα = Εργάται = Άγιοι = Αμπελών = 28. Η γνώση, που δόθηκε από το Θεό στα χέρια αυτών των παρθένων, οδηγεί στη θυσία, αλλά μέσα της κρύβει και τη λυτρωτική υπόσχεση. Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι η Τροία θα παραδοθεί από το Θεό σ’ αυτούς, όπως κι οι Ιουδαίοι για το αίσιο τέλος της πορείας στην έρημο. Αυτή η γνώση όμως, που λυτρώνει τον άνθρωπο είναι αυτή, η οποία κάτω από τις γνωστές συνθήκες, τον τιμωρεί, όταν υπάρχει το φαινόμενο της παρακοής.
Η όρασις των τριών αγγέλων
Ο Ιωάννης συνεχίζοντας την προφητεία του από το (Αποκ. Ιωάν. 6.6-6.13), σ’ αυτό ακριβώς αναφέρεται. Ο άγγελος βρίσκεται στο μέσον τ’ ουρανού και το μήνυμά του είναι λυτρωτικό. Αυτή η Λύτρωση όμως, δεν είναι γενική και απόλυτη. Σ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχει έλεος, απέναντι στους απίστους και στους αμαρτωλούς. Υπάρχει το φαινόμενο της τιμωρίας κι εφόσον είναι τιμωρία, που προέρχεται από τον ουρανό, είναι τρομερή. Πρακτικά η ύπαρξη των τριών αυτών αγγέλων σημαίνει ότι από τη στιγμή που το Αρνίον πήρε τη διπλή ιδιότητά του στον ουρανό, δηλαδή στην παιδεία που γνώριζαν οι άνθρωποι, υπήρχαν οι δύο ξεχωριστές γνώσεις, που δόθηκαν εκ νέου ως δωρεά. Οι χριστιανοί, είτε ήταν Ιουδαίοι είτε Έλληνες, έπαιρναν το λυτρωτικό μήνυμα από την παιδεία τους, αλλά μαζί μ’ αυτό έπαιρναν και τη γνώση για την τιμωρία. Όταν εμείς γνωρίζουμε ότι αυτές οι γνώσεις είναι οι κιθάρες του Θεού, που οδηγούν στον πρώτο θάνατο, ευνόητο είναι ότι οι τρεις άγγελοι, που κοινοποιούν αυτές τις γνώσεις, θα είναι γνωστοί μας. Η κοινοποίηση δηλαδή αυτών των γνώσεων δεν έγινε με τρόπο μυστηριώδες, αλλά με τρόπο ορατό από τους ανθρώπους και μεγαλειώδη. Η γνώση των Επών δόθηκε από τον Αλέξανδρο στις μεγάλες ανθρώπινες μάζες, όπως και η γνώση της Παλαιάς Διαθήκης από τον Ιησού.
Το πρόβλημα γεννιέται, από τη στιγμή που οι δύο αυτοί άνθρωποι πεθαίνουν νεότατοι και δε δίνουν τους καρπούς των γνώσεων αυτών, αλλά τη βάση της γνώσης, που τους γέννησε. Ενώ το ζητούμενο είναι η φιλοσοφία των Ελλήνων και η σοφία των Ιουδαίων, μέσω των δικαιωμάτων, οι άθλιοι σκορπούν το θάνατο. Εξαιτίας αυτής της δυσλειτουργίας, η Φιλοσοφία = Παρθένοι = 48, και η Σοφία = Άμωμοι = 28, παραμένουν προσκολλημένοι στις κιθάρες του Θεού κι οι άνθρωποι γεύονται το θάνατο. Άρα, με βάση τη λογική, ο πρώιμος θάνατος των βρεφών, είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν την άσχημη κατάσταση κι επειδή αυτός ο θάνατος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη Λύτρωση, το Μυστικό Σχέδιο είναι αυτό που δημιουργεί τις συνθήκες αυτές. Τρεις άγγελοι = 61 = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = Επτά σφραγίδαι = Θείο βρέφος = Άγγελος Γαβριήλ. Το θείο βρέφος στην τελική και τέλεια μορφή που πήρε στο πρόσωπο του Χριστού, μίλησε όπως έπρεπε να μιλήσει ο Υιός του Θεού, αλλά ο πρώιμος θάνατός Του έκανε αυτόν το Λόγο άκρατο οίνο, μ’ αποτέλεσμα να δημιουργούνται μέθυσοι, που βασανίζουν τους ανθρώπους, αλλά οι οποίοι βασανίζονται άπειρα από το Θεό. Το σύνολο των όσων αναφέρουν οι άγγελοι είναι ο Λόγος του Χριστού.
Ο Χριστός ήταν αυτός, που μετέφερε το παγκόσμιο ευαγγελικό μήνυμα κι έδωσε τη χαρά στους ανθρώπους. Ο Χριστός ήταν αυτός, που αμφισβήτησε την ισχύ και την εξουσία της Βαβυλώνας κι άφησε πίσω του γνώση, που τη νικά. Ο Χριστός τέλος ήταν αυτός, που μίλησε για κρίση κι αιώνια τιμωρία, όσων είναι άπιστοι. Εξαιτίας όμως της αποστολής Του και του θανάτου Του, ενώ το ευαγγελικό μήνυμα μένει αναλλοίωτο, η εξουσία της Βαβυλώνας γίνεται τεράστια και η τιμωρία αφορά περισσότερους ανθρώπους. Όταν λοιπόν ο άγγελος λέει ότι “η Βαβυλώνα η μεγάλη έπεσε”, πρέπει εμείς να δούμε τι συμβαίνει και πόσο ευνοημένος είναι ο άνθρωπος, απ’ αυτήν την πτώση. Ο Χριστός με το Λόγο Του νίκησε τη Βαβυλώνα και με τη λήψη της Βασιλείας των Ουρανών, την γκρέμισε από τον ουρανό. Το τραγικό όμως για τους ανθρώπους, είναι ότι οι ίδιοι δεν κατοικούν τους ουρανούς αλλά τη Γη. Η Βαβυλώνα έπεσε, αλλά αυτή η πτώση ήταν καταστροφική για τους ανθρώπους. Βαβυλών η μεγάλη = Βασίλειον = Θυμιάματα πολλά = Δένδρον μέγα = Τέσσαρα ζώα = Θέλημα Θεού = Προφητεία = 47 = Άρτος ο ζων = Αστήρ μέγας = Θεμέλιος.
Αυτό το θηλυκό σύστημα είναι υπεύθυνο για την εξέλιξη του Σχεδίου και για τη θυσία των ανθρώπων. Αν προσέξει ο αναγνώστης, θα δει ότι αυτό το θηλυκό σύστημα, όπως κι ο Θεός, έχει τη δυνατότητα δωρεάς —για τον οποιονδήποτε λόγο— οίνου. Αυτός ο οίνος είναι κοινός κι είναι το αίμα του Χριστού. Είναι ο άκρατος οίνος, που δίνεται, είτε για να πλανήσει τα έθνη είτε για να τιμωρηθούν οι άνθρωποι. Αυτό γίνεται ως εξής: από τη στιγμή που ο Κύριος είναι απών κι οι μαθητές Του παραδίδουν την ισχύ των δικαιωμάτων τους πάνω στο Λόγο Του, στην κοσμική εξουσία δίνουν τον οίνο στο σύστημα. Απ’ αυτόν τον οίνο το σύστημα χρησιμοποιεί δύο οίνους, που είναι αυτοί του πάθους και της πορνείας. Ο οίνος του πάθους είναι η άκρατη γνώση των Επών και της Παλαιάς Διαθήκης. Οι χριστιανοί δηλαδή, από τα δεδομένα, δέχονται αυτές τις γνώσεις, που είναι η πληγή του θανάτου κι οδηγεί στον κάτω κόσμο. Αυτός είναι ο πρώτος θάνατος, κι απ’ αυτόν δεν ξεφεύγουν κι οι υπόλοιποι λαοί των άλλων θρησκειών, αφού στηρίζονται σε παραπλήσιες γνώσεις. Οίνος πάθους = Νεφέλαι του ουρανού = 67 = Αμαρτία των πατέρων = Θρόνος του σατανά = Πιστοί του σατανά. Οι χριστιανοί όμως που δέχονται το σύνολο της γνώσης, συνεχίζουν τη λήψη του οίνου και φτάνουν στη λήψη του οίνου της πορνείας. Ακολουθούν τον Υιό της απωλείας και γίνονται εθνικοί μέθυσοι. Ενώ δηλαδή όλοι οι λαοί φτάνουν στο σημείο να είναι πιστοί του σατανά, δηλαδή του βασιλιά που βρίσκεται κάτω από την εξουσία Κυρίου κι απόντος αυτού των δούλων Του των ιερέων, οι χριστιανοί γίνονται οι ίδιοι σατανάδες, εφόσον τους δίνεται και γνώση σε προσωπικό επίπεδο, ώστε να μιλούν αληθινά ανεξάρτητα από τα έργα τους. Οίνος πορνείας = Υιός της απωλείας = Κύριος της αβύσσου = Θρόνος του Ιησού = Πιστοί του Ιησού = Διδαχή των Νικολαϊτών = Βασίλειον της γης = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = 83. Όταν ο άγγελος φωνάζει ότι “έπεσε η Βαβυλώνα η μεγάλη” προαναγγέλλει τραγωδία και όχι Λύτρωση. Όταν βλέπουμε ότι ο Οίνος της πορνείας είναι το Βασίλειον της Γης, μέσω των αριθμών βλέπουμε επίσης ότι Βαβυλών η μεγάλη = Βασίλειον = 47 κι επομένως ο οίνος αυτός είναι η Βαβυλώνα η μεγάλη της Γης, όπου κατοικούν κι οι άνθρωποι. Η παρουσία της στη Γη θα διαρκέσει τεσσαράκοντα δύο μήνες κι αυτός είναι ο χρόνος, κατά τον οποίο το σύνολο της εξουσίας, θα βρίσκεται στα χέρια του θηρίου, επομένως των εθνικών. Θηρίον = Εθνικοί = Μέθυσοι = 42.
Σ’ αυτό το σημείο ο Ιωάννης μάς περιγράφει τον ακριβή τρόπο, με τον οποίο δημιουργούνται οι μέθυσοι, σ’ αντίθεση με το σημείο, όπου περιγράφεται το θηρίον, και μας αποκαλύπτει τον τρόπο λειτουργίας τους μέσα στο χρόνο. Οι μέθυσοι είναι αυτοί, που παίρνουν τον οίνο της πορνείας και μεθούν… εξαιτίας αυτής της μέθης, προσκυνούν το θηρίον και δέχονται το χάραγμά του. Ο Θεός τιμωρεί δίνοντας τον άκρατο οίνο, που είναι ο Υιός Του με τη μορφή βρέφους. Αν ο άνθρωπος είναι αγνός και πιστός, δε δηλητηριάζεται, κι αυτό σημαίνει ότι γίνεται ένας εκ των παρθένων. Ο άνθρωπος δηλαδή, που κατανοεί το Λόγο του Χριστού και δε θέλει να πάρει εξουσίες, στην πραγματικότητα μένει παρθένος, εφόσον δεν προσπαθεί να γονιμοποιήσει το σύστημα. Ακρατοπότης = Νεανίσκος = Παρθένος = 48. Όλοι οι υπόλοιποι γίνονται μέθυσοι, άρα εθνικοί και μολύνονται. Επειδή παίρνουν τον οίνο από τα χέρια της πόρνης, μεθούν και θέλουν να κοιμηθούν μαζί της. Θέλουν να πάρουν τη θέση αυτού, που είναι δυνατό να τη γονιμοποιήσει κι είναι ο Υιός του Θεού.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης την πορνεία και τη μόλυνση, που προκύπτει από τη γυναίκα, θα δούμε την περίπτωση των αθλιότερων ανθρώπων επάνω στη Γη, που είναι οι ιερείς του χριστιανισμού. Οι άνθρωποι μέσα στο χριστιανισμό, από πολύ νωρίς γεύονται τον άκρατο οίνο του πάθους που διατηρεί την κοινωνία στην πατριαρχική της μορφή . Όσο είναι νέοι, οι αντιστάσεις είναι μεγάλες και μπορούν να λειτουργήσουν ως Υιοί του Θεού. Μεταξύ αυτών, υπάρχουν κι αυτοί, που ξεφεύγουν από τον οίνο του πάθους και θέλουν αυτόν της πορνείας. Αυτοί είναι οι χειρότεροι, κι είναι οι νέοι που εντάσσονται στις τάξεις της εκκλησίας. Η πόρνη αυτούς όλους τους μεθά και κατόπιν τους παγιδεύει θανάσιμα. Τους δίνει άκρατο οίνο κι επειδή νομίζουν ότι τον αντέχουν, βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά. Αρχίζουν να κρίνουν τους ανθρώπους και τους κατηγορούν. Η πόρνη εξακολουθεί να τους δίνει οίνο κι επειδή η δομή της εκκλησίας έχει τη μορφή του συστήματος του τύπου της Βαβυλώνας, μόνον ένας είναι ο εκλεκτός κι είναι ο ηγέτης αυτού. Εξαιτίας όλων αυτών των συνθηκών, όλοι μεθούν και οι ελάχιστοι, που φτάνουν στην κορυφή, είναι ουσιαστικά ανίκανοι κι άχρηστοι. Ο Πάπας ή ο Πατριάρχης με την ισχύ τους, αν ήταν νέοι θα μπορούσαν να γονιμοποιήσουν τη γυναίκα. Επειδή όμως δεν είναι και κατανάλωσαν τη ζωή τους μέσα στη μέθη, αρνούνται ν’ αυτοκαταργηθούν, όπως είναι απαραίτητο για τη γονιμοποίηση.
Τον άκρατο οίνο, δηλαδή τον αντίχριστο, τον γεύονται συστηματικά και κατά τη διάρκεια των αιώνων μόνον οι χριστιανοί της Δυτικής εκκλησίας, που βρίσκονται κάτω από την εξουσία του Πάπα. Αυτό συμβαίνει, γιατί δε γνώριζαν για αιώνες ούτε στοιχειωδώς το Λόγο του Χριστού, επειδή ακριβώς οι γλώσσες τους ήταν προϊόντα της αθλιότητας της Ρώμης. Οίνος του θυμού = Καθολικισμός = Ο θυμός του Θεού = 64 = Ποταμοφόρητος = Γυναίκα μοιχαλίς, και, Οίνος του θυμού του Θεού = Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία = 94. Η διαφορά αυτή που υπάρχει μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας οφείλεται στο ότι οι χριστιανοί της Ανατολής, λόγω της γνώσης των Ελλήνων, δέχονται τον οίνο από μικρή ηλικία κι είναι δυνατό να γίνουν ακρατοπότες. Ο νεαρός Έλληνας σ’ όλους τους αιώνες ήταν δυνατό να κατανοήσει το Λόγο του Χριστού και άρα να παραμείνει παρθένος. Οι υπόλοιποι ορθόδοξοι, που στο μεγάλο μέρος τους είναι Σλάβοι, βίωσαν τις ίδιες συνθήκες με τη Δύση, αλλά μπόρεσαν να ξεφύγουν, μέσω του κομμουνισμού. Επειδή όμως ο Θεός είναι δίκαιος, όλοι οι χριστιανοί, ανεξάρτητα από το πόσο αντιλαμβάνονται το Λόγο του Θεού, γεύονται κάτω από κοινές συνθήκες τον άκρατο οίνο. Αυτές είναι ορατές και είναι για παράδειγμα ο γάμος, που είναι η αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας ο οποίος σαν πλαίσιο είναι κοινός για όλους τους χριστιανούς. Το θηρίον σ’ αυτό το μυστήριο επεμβαίνει και δίνει τον άκρατο οίνο, που είναι ο αντίχριστος. Δίνει δηλαδή, την ευλογία του Θεού σ’ ένα δεσμό, που δεν είναι ελεγμένος και δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί. Επειδή οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές εθελοτυφλούν, μπροστά στα συναισθήματά τους και βάζουν την έννοια του “συμφέροντος” πάνω απ’ όλα, μέσω αυτού του οίνου εντάσσονται στο θυσιαστήριο και βασανίζονται μέρα και νύχτα. Τη νύχτα ο βασανισμός είναι πιο έντονος, εφόσον το κρεβάτι της μοιχείας, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο.
Ο οίνος είναι άκρατος, γιατί η εκκλησία στηρίζει το μυστήριο σε μία παρουσία του Ιησού σε γάμο, της οποίας δε γνωρίζει τη σημασία. Ο οίνος αυτός βρίσκεται μέσα στο ποτήριον της οργής του κι αυτό, ακόμα και μέσω της λογικής, είναι δυνατό να γίνει αντιληπτό. Ποτήριον της οργής = Ιησούς ο Ναζωραίος = 98, και εμείς γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το όνομα του Εσταυρωμένου και ο τίτλος του, Βασιλεύς των Ιουδαίων = Σφραγίς του θηρίου = 91. Ο βασανισμός γίνεται μπροστά στους αγίους αγγέλους και μπροστά στο Αρνίον. Άγιοι άγγελοι = Αγαθοί δούλοι = Άγιος τόπος = Αγρός αίματος = Ημέρα οργής = Γυναίκα καθήμενη = 57 = Όρος Σιών. Ο καπνός του βασανισμού, που αναφέρεται ως αποτέλεσμα της τιμωρίας, δεν είναι κάτι αφηρημένο, αλλά αυτό, που είναι ορατό από τους ανθρώπους της γης. Καπνός του βασανισμού = Θεός του βασανισμού = 83 = Υιός της απωλείας = Κύριος της αβύσσου = Θρόνος του Ιησού = Στρατεύματα του ιππικού = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = Πιστοί του Ιησού. Αυτοί οι πιστοί του Ιησού βασανίζονται “εν πυρί και θείω” και συνθέτουν αυτό που είναι ορατό στη Γη κι είναι ο θρόνος του Ιησού. Ο βασανισμός τους είναι αποτέλεσμα του χαράγματος του θηρίου κι αυτό είναι το πυρ και θείο που αναφέρει ο Ιωάννης. Πυρ και θείον = Γενεά άπιστος = Χριστιανοί = 60 = Κοσμοκρατορία = Κρανίου τόπος = Έκλειψη Ηλίου = Χάραγμα του μετώπου.
Η υπομονή των αγίων που τηρούν τις Εντολές του Θεού και την πίστη στον Ιησού, αφορά τη συνέχιση του Σχεδίου, επομένως την τιμωρία. Αφορά την υπομονή τους να άδουν την “καινή ωδή”, μέσω των κιθάρων του Θεού. Όταν παρακάτω λέει η φωνή από τον ουρανό ότι είναι μακάριοι οι νεκροί που πεθαίνουν “εν Κυρίω”, εννοεί ακριβώς αυτούς, που έγιναν μακάριοι από τη γνώση της Αποκάλυψης και μπήκαν στον Τάρταρο. Μακάριος = Ευνούχος = 38, ενώ, Νεκρός = Σοφός = 33 = Πτωχός, και, Κύριος = Τάρταρος = Υπομονή = Εκκλησία = Επτά όρη = 35. Ο Ιωάννης σ’ αυτό το σημείο βλέπει για τρίτη φορά αυτό, που συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα κι αφορά και την εποχή μας. Βλέπει τις παγκόσμιες δομές και τα παγκόσμια μεγέθη με τέτοιον τρόπο, ώστε ενώ περιγράφει τα ίδια γεγονότα, αυτά να μην είναι δυνατό να ταυτιστούν, αλλά και με την τέλεια αυτή σειρά να οδηγούν στην κατάσταση, που είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο. Από τον ουρανό βλέπει τους κοσμοκράτορες να πέφτουν στη Γη κι αποτέλεσμα αυτής της πτώσης, είναι η γέννηση των ίππων. Από τη Γη βλέπει τα θηρία, που είναι οι κοσμοκράτορες, με τα χαρακτηριστικά που πήραν από τους άθλιους. Επειδή όμως κι αυτό το θέαμα είναι πολύ γενικό, ο Θεός τού δίνει τη δυνατότητα να μπει και μέσα στα θηρία, ώστε να δει ποιος είναι ο πραγματικός διαχειριστής της γνώσης και της εξουσίας, αλλά και πώς χτίζονται αυτές οι δομές. Βλέπει δηλαδή από τον ουρανό ότι υπεύθυνοι του βασανισμού είναι οι ίπποι. Βλέπει επίσης ότι στη γη υπάρχουν θηρία, βλέπει και την πόρνη.
Όλα αυτά του γνωστοποιούνται, για ν’ αντιληφθεί πώς λειτουργούν οι κοσμοκράτορες και ποιος ευθύνεται για το βασανισμό. Όλοι οι “-ισμοί”, για παράδειγμα, με πρώτο το χριστιανισμό είναι ίπποι και κινούνται στο χώρο. Ο καθήμενος είναι παντοκράτορας, αλλά δεν είναι δυνατό να γίνει αντιληπτό ποια είναι η σχέση του με τον άνθρωπο. Παίρνοντας γνώση για τα θηρία, βλέπει πώς παγιδεύονται οι άνθρωποι και σε ποιον υποτάσσονται. Οι χριστιανοί υποτάσσονται στο θηρίον κι αυτό είναι ο Ιησούς. Υπάρχει όμως ο Ιησούς; Ο Χριστός θυσιάστηκε για τους ανθρώπους κι οι άθλιοι πήραν εξουσίες, εξαιτίας των δικαιωμάτων που τους άφησε. Άρα, είναι απαραίτητο, εφόσον ο Ιησούς δεν υπάρχει ως πρόσωπο, να δει ο Ιωάννης τους πραγματικούς υπευθύνους, που είναι οι μέθυσοι δούλοι.
Το Μυστικό Σχέδιο ξεκινά από τον ουρανό και μέσω της παρουσίας των κοσμοκρατόρων, αυτό που μένει στη Γη είναι ένα θηλυκό σύστημα, που εκτελεί πορνεία. Από το Θεό και τον καθήμενο, που αντιπροσωπεύουν το άπειρο, φτάνουμε στον απλό άνθρωπο, που παίρνει τον οίνο κι είτε λυτρώνεται είτε καταδικάζεται. Σ’ αυτό το σημείο η Αποκάλυψη τελειώνει την περιγραφή των δομών, που συνδέουν τον ουρανό με τη Γη κι αρχίζει να περιγράφει αυτά που συμβαίνουν στην επιφάνειά της κι αφορούν τους θνητούς ανθρώπους κι όσα είναι δυνατό ν’ αντιληφθούν, χωρίς την ύπαρξη μέσου επαφής με τον ουρανό. Ο άνθρωπος δηλαδή, βλέπει αυτά που τού συμβαίνουν, αγνοώντας αν βρίσκεται μέσα στην κοιλιά ενός θηρίου ή τη θέση που καταλαμβάνει ο Βασιλεύς ή ο Κύριος μέσα στη δομή. Ο Ιωάννης απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα βρίσκεται στη Γη ως απλός άνθρωπος και μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τα ίδια δεδομένα, που υπήρξαν, όταν ο Χριστός υπήρξε στη Γη. Βλέπει ένα χώρο που, όπως είπε ο Κύριός του, είναι έτοιμος για θερισμό. Έχει προηγηθεί ο Αλέξανδρος, έχει σπείρει το σίτο κι αυτό, που είναι ορατό, είναι αυτός ο σίτος και τίποτε άλλο.
Ο θερισμός και ο τρυγητός του κόσμου
Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι ήταν γεννημένος Άνωθεν κι επομένως οι Ιουδαίοι μαθητές Του δεν μπορούν να Τον δουν στο σύνολο του χρόνου που Αυτός βρίσκεται Άνωθεν. Για να υπάρξει η επαφή και άρα να γίνει ορατός από τους μαθητές που κατοικούν στον κάτω κόσμο —χωρίς ν’ απειληθεί το Σχέδιο— θα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος. Αυτό έγινε μέσω της προστασίας που παρέχει η λευκή νεφέλη. Οι μαθητές Τον είδαν καθήμενο λευκής νεφέλης, που είναι ο κάτω κόσμος που υπάρχει εξαιτίας της γνώσης στον ουρανό και που από τον ουρανό αγγίζει τη Γη. Λευκή νεφέλη = Κάτω κόσμος = 43 = Σημείον. Ο καθήμενος αυτός φορούσε ένα χρυσό στέφανο κι είχε στα χέρια του δρέπανο οξύ. Αυτό σημαίνει ότι εμφανίστηκε ως ειρηνοποιός κι ως άγγελος ισχυρός, έχοντας την ισχύ του Εωσφόρου, δηλαδή του κληρονόμου, εφόσον Του δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσει το θερισμό.
Το πρόβλημα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ορατός μετά το θάνατό Του. Συνεπώς, όσο διαρκεί ο θερισμός ή ο τρυγητός του κόσμου, Αυτός στέκεται στον ουρανό καθήμενος στη λευκή νεφέλη. Επομένως όποιος έλκεται απ’ Αυτόν βγαίνει από τον κάτω κόσμο και ξαναμπαίνει σ’ αυτόν. Όλα αυτά τα γνώριζε ο Χριστός κι είχε προειδοποιήσει τους ανθρώπους. Όταν μίλησε για σημεία μεγάλα και τέρατα ή το σημείο Υιού του Ανθρώπου και τον Παράκλητο που θα έστελνε, σ’ αυτό το σημείο αναφερόταν. Οι τέσσαρες άνεμοι δεν ήταν κάτι αφηρημένο, αλλά κάτι που θα παρουσιαζόταν ταχύτατα. Σημεία μεγάλα και τέρατα = Υιός του Ανθρώπου = 77, Σημείον = Λευκή νεφέλη = Παράκλητος = 43, ενώ, Τέσσαρες άνεμοι = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Ο Υιός του Ανθρώπου είναι καθήμενος πάνω στη νεφέλη, αλλά είναι νεκρός. Ο θερισμός ξεκινά, αλλά αυτός, που ήταν δυνατό να προστατεύσει τους ανθρώπους, δε βρίσκεται ανάμεσά τους κι έχει παραδώσει το “δρέπανον το οξύ”. Ο θερισμός είδαμε σ’ άλλο σημείο πώς γίνεται και τι νόημα έχει.
Το μόνο ξεχωριστό, που υπάρχει σ’ αυτό το σημείο της Αποκάλυψης, είναι η απόδειξη της ταυτότητας Αυτού, που κάνει το θερισμό κι είναι Αυτός, που διαθέτει το οξύ δρέπανο. Δρέπανον οξύ = Στόμα λαλούν μεγάλα = Ιερουσαλήμ = Κληρονόμος = 52. Αυτός είναι ο Υιός του Θεού, που κατοικεί ως μεγάλος Βασιλέας στην Ιερουσαλήμ και από την Αποκάλυψη γνωρίζουμε ότι αυτό το στόμα το έχει το Θηρίον = 42 = Ιησούς, που είναι νεκρός. Το ιδιαίτερο σημείο, όπως αναφέραμε, βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς γνωρίζουμε ένα θερισμό, ενώ εδώ βλέπουμε ότι συνέβησαν δύο. Αυτό που συνέβη είναι ότι θερισμό δεν έκανε μόνον ο Χριστός, αλλά κι ο Μαρξ. Σίτο στην αποθήκη δε συνέλεξε μόνον ο Χριστός δημιουργώντας βαρβάρους, αλλά κι ο Μαρξ. Ο θερισμός αυτός έγινε στον ίδιο χώρο κι αφορά τον ίδιο σίτο, εφόσον και ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός στηρίζονται από την ίδια γνώση. Επιτράπηκε στο Μαρξ να κάνει θερισμό σε χώρο, όπου υπήρχε σίτος και να τον μεταφέρει σ’ έναν χώρο που δεν υπήρχε. Η Γερμανία, όπου έζησε ο Μαρξ, ήταν η χώρα της Δύσης, στην οποία ήταν δυνατός ο θερισμός, εφόσον εκεί υπήρχε σίτος, δηλαδή Έλληνες. Λόγω των ιδιομορφιών της γερμανικής κοινωνίας και της εξάρτησής της από τον περίγυρο, είχε επιτραπεί να σκορπιστεί γνώση κι αυτή η γνώση δημιουργεί Έλληνες, δηλαδή σίτο. Καμία χριστιανική χώρα δεν ήταν δυνατόν, ούτε καν να πλησιάσει το επίπεδο της γερμανικής κοινωνίας στον τομέα της γνώσης. Αυτό έγινε αργότερα, όταν εξαιτίας του κομμουνισμού, θα έπρεπε το σύνολο των χωρών να ενταχθούν στην κοινή δυναμική.
Οι θεριστές, όπως βλέπει ο αναγνώστης, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, που τους διαφοροποιεί από τον τρυγητή. Οι θεριστές βγαίνουν από το ναό του Θεού, ενώ ο τρυγητής από το θυσιαστήριο. Η διαφορά αυτή είναι σημαντική, γιατί σ’ αυτή βρίσκεται το μυστήριο. Ο θερισμός δεν αγγίζει το Μυστικό Σχέδιο, παρά συμβάλλει στην εξέλιξή του. Η γνώση των θεριστών, αλλά και του σίτου, δεν οδηγεί στη Λύτρωση. Απλά η γνώση συγκεντρώνει γνώση κι είτε τη σκορπίζει είτε την αποκρύπτει. Ναός του Θεού = Μαργαρίτης = Θησαυρός = 50 = Ναζωραίος = Πηλείδης = Κάρολος Μαρξ = 50, όταν, Νεκροί = 33 = Εμμανουήλ = Αχιλλέας = Κάρολος = Ιμάτιον, και, Ιματισμός = 50. Ο Μαρξ πήρε χαρακτηριστικά, “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” του Υιού του Θεού, για να πραγματοποιήσει το δεύτερο θερισμό και να θέσει τα θεμέλια της παγκόσμιας κατάστασης, αφού ο κομμουνισμός ήταν αυτός, που άρχισε την εκ νέου σπορά σίτου στο σύνολο του μη χριστιανικού κόσμου. Στη βουδιστική Κίνα οι εκλεκτοί έχουν χαρακτηριστικά Ελλήνων, επομένως σίτου, εξαιτίας του θερισμού του Μαρξ κι όχι του Χριστού. Η αποστολή του Μαρξ και η επανάληψη μίας διαδικασίας που έχει γίνει στο παρελθόν, είναι η αιτία για την οποία ο Μαρξ δεν έχει επαφή με τον Υιό του Ανθρώπου και άρα δε ζητά απ’ αυτόν το οξύ δρέπανο, εφόσον το παίρνει από τη Γη, όπου υπάρχει. Από τον Υιό του Ανθρώπου ζητά μόνον ο Εαυτός Του, με τη μορφή με την οποία εμφανίζεται στη Γη και πάντα για τη δημιουργία νέων συνθηκών. Το θυσιαστήριο είναι το φρέαρ της αβύσσου, συνεπώς αυτός που μπορεί να βγει απ’ αυτό, είναι αυτός, που μπήκε σ’ αυτό κι έχει τα κλειδιά αυτού και τις εξουσίες μέσα σ’ αυτό, είτε ως Βασιλεύς είτε ως Κύριος.
Το ιδιαίτερο σημείο που πρέπει εδώ να προσέξουμε, είναι ότι κατ’ αρχήν αυτός που βγαίνει από το θυσιαστήριο, έχει “εξουσία επί του πυρός”. Εξουσία επί του πυρός = Λόγος του Θεού του Υψίστου = Υιός του Θεού του Υψίστου = Λύχνος της δόξας του Θεού = Μεσσίας Παντοκράτορας = 99 = Επτά φιάλαι του θυμού του Θεού = Ναός του Υιού του Ανθρώπου. Βλέπουμε λοιπόν τι ακριβώς σημαίνει εξουσία επί του πυρός και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που τη φέρει. Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται και μία άλλη σημαντικότατη διαφορά: από το ναό του Θεού πάμε στην έννοια του “ναού του Υιού του Ανθρώπου” κι αυτό είναι δυνατόν να γίνει κατανοητό, αν ο αναγνώστης θυμηθεί το Λόγο του Χριστού, στο σημείο όπου διαβεβαίωνε τους πάντες ότι τα πάντα Τού παραδόθηκαν. Ο Υιός του Ανθρώπου με τη Θυσία Του δημιούργησε το δικό Του ναό μέσα στο ναό του Θεού. Εμφανίστηκε, όταν υπήρχε ο ναός του Πατέρα Του και χρησιμοποίησε του γνώση Αυτού. Από εκείνο το σημείο όμως κι έπειτα, τα πάντα είναι στα χέρια Του. Βγήκε από την άβυσσο και ξαναμπήκε σ’ αυτή για τη Σωτηρία του κόσμου. Με τη γνώση του σίτου έχτισε το θρόνο Του, που οδηγεί στη Σωτηρία, ενώ με τη γνώση του οίνου παγίδευσε τους ανθρώπους. Αυτός είναι κι ο λόγος, για τον οποίο η φωνή που βγάζει, απευθυνόμενος προς τον Υιό του Ανθρώπου, είναι διαφορετική, ανάλογα με την εργασία που πρόκειται να κάνει. Ο θεριστής βγάζει μεγάλη φωνή, ενώ ο τρυγητής κραυγή μεγάλη. Φωνή μεγάλη = Διδασκαλία = Σωτηρία = Μέγα όρος = 41 = Θρόνος, ενώ, Κραυγή μεγάλη = Κάτω κόσμος = Παράκλητος = Άγγελοι επτά = 43.
Με τον τρυγητό συμβαίνει το ακόλουθο. Ο οίνος υπήρχε πάντα στα χέρια του Θεού. Το πρόβλημα όμως, βρισκόταν στο γεγονός ότι αυτόν τον οίνο, θα έπρεπε να τον γευθούν —και άρα να λυτρωθούν— όλοι οι άνθρωποι. Για να γίνει αυτό, έπρεπε η άμπελος να γίνει τεράστια και τα κλήματα αυτής να καλύψουν τη Γη. Ο Χριστός ήταν η άμπελος και τρύγησε τον Εαυτό Του, παραδίδοντας τον άκρατο οίνο στους μαθητές Του. Ο πρώτος τρυγητός δηλαδή έγινε, κι αποτέλεσμα αυτού ήταν ο οίνος, στη μορφή που τον γνωρίζουμε, δηλαδή άκρατη. Ο Ίδιος θα είναι Αυτός, που θα έρθει, για να τρυγήσει εκ νέου την άμπελο τη μεγάλη, ώστε να γευθούν όλοι τον οίνο και να ευφρανθούν.
Ο Ιωάννης σ’ αυτό το σημείο αναφέρεται στον πρώτο τρυγητό, εφόσον ο καρπός της αμπέλου μπαίνει στο ληνό του θυμού του Θεού. Όπως και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου, επομένως του σίτου, έτσι και στην περίπτωση του Χριστού της αμπέλου, το ζητούμενο αγαθό υπάρχει, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στην ποσότητα. Ο Αλέξανδρος οριακά υπήρξε το Άλευρον, που απαιτείται για τη δημιουργία του άρτου. Ο Χριστός επίσης, αφού παρήγαγε τον οίνο, ήταν ο βότρυς. Άλευρον = Βότρυς = Άμωμοι = 28. Έργο του πρώτου όμως, ήταν να σπαρθεί ο σίτος σ’ ένα μεγάλο μέρος της γης κι έργο του δεύτερου να πολλαπλασιαστεί η άμπελος. Οι άνθρωποι δεν αντιλήφθηκαν ότι σ’ οποιαδήποτε εποχή, είτε το άλευρον είτε οι οίνος, ήταν δυνατό να δώσουν τη Λύτρωση. Σκέφτηκαν πονηρά και με τις γνώσεις αυτές, πήγαν οι ίδιοι στον κάτω κόσμο κι εμπόδισαν και τα παιδιά τους να λυτρωθούν. Ο Ιησούς Χριστός με το έργο Του, που ήταν η αποστολή Του, πήρε αυτόν τον οίνο από τον Πατέρα Του και τον παρέδωσε με τη μορφή αίματος. Ο Ίδιος ήταν ο ληνός του θυμού, εφόσον ο Λόγος Του είναι λυτρωτικός, αλλά ως σύνολο δόθηκε από έναν Ιησού θυμωμένο κι έτοιμο να τιμωρήσει. Ληνός του θυμού = Ιησούς ζων = 58 = Εξουσία μεγάλη = Επτά σάλπιγγαι = Ιμάτιον λινόν = Φιάλαι χρυσαί, ενώ, Ληνός του θυμού του Θεού = Σπόρος της αμπέλου = Ιησούς Χριστός = Επτά εκκλησίαι του Θεού = 88 = Αληθινός δέσποτας. Ο Ιησούς Χριστός ήταν Αυτός, που παρέδωσε το αίμα Του κι αυτό το αίμα είναι ο άκρατος οίνος, που είναι υπεύθυνος για το βασανισμό των ανθρώπων, που προσκυνούν το θηρίον. Η πόλις που αναφέρεται σ’ αυτό το σημείο, είναι η πόλις του μεγάλου Βασιλέως, κι είναι η Ιερουσαλήμ. Απ’ αυτήν την πόλη ρέει το αίμα και σύμφωνα με την Αποκάλυψη, φτάνει σε ύψος τους χαλινούς των ίππων και σ’ έκταση τα χίλια εξακόσια στάδια.
Αυτά τα δύο στοιχεία μας παραπέμπουν σ’ αυτά που είχαμε αναλύσει σε άλλο σημείο. Όταν υπάρχουν ίπποι σημαίνει ότι ο κόσμος είναι μεικτός. Υπάρχει δηλαδή ο ιουδαϊκός κόσμος, που συνθέτει τα διάφορα συστήματα κι ο ελληνικός, που τα κατευθύνει. Όταν όμως οι ίπποι έχουν καθήμενους, ευνόητο είναι ότι ο ελληνικός κόσμος είναι οι χαλινοί των ίππων. Χαλινοί των ίππων = Μικρόν ποίμνιον = Ελληνικός κόσμος = Χάραγμα της χειρός = 79. Το ύψος δηλαδή, στο οποίο βρίσκεται ο ελληνικός κόσμος μέσα στη χριστιανική κοινωνία, δεν είναι δυνατό να εμποδίσει το βασανισμό τους. Όταν το αίμα φτάνει σ’ αυτούς κι αυτοί το γεύονται με τη μορφή άκρατου οίνου, είναι αδύνατο να μη βασανιστούν, όπως η Αποκάλυψη προσδιορίζει γι’ αυτούς, που έχουν το χάραγμα του θηρίου είτε στο μέτωπο είτε στο χέρι. Όσον αφορά την έκταση στην οποία χύνεται αυτό το αίμα, είναι η έκταση, όπου Κύριος είναι ο Κύριος των Ιουδαίων και Κύριος του αμπελώνος. Αμπελώνας = Ίππος = 38 = Άβυσσος = Ευνούχοι. Χίλια εξακόσια στάδια = 87 = Κύριος των Ιουδαίων = Κύριος του αμπελώνος = Βασιλεύς της αβύσσου.
Από τη στιγμή που οι πιστοί άρχισαν να δημιουργούν κράτη με τη λογική των Ιουδαίων, επομένως ίππους, ήταν αδύνατο να μη γευθούν την τιμωρία. Είναι αδύνατον οι χαλινοί αυτών των ίππων, που είναι εκλεκτοί, να ξεφύγουν από την τιμωρία. Απ’ αυτά όλα είναι δυνατό τα καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη και πότε. Όσον αφορά στο θερισμό, αυτός διάρκεσε για το σύνολο της Αλεξανδρινής περιόδου και πήρε τέλος, όταν η ελληνική γνώση στεγανοποιήθηκε. Όσον αφορά στον τρυγητό της αμπέλου, αυτό που περιγράφει ο Ιωάννης, αφορά το σύνολο του χρόνου που εξελίσσεται το Σχέδιο και άρα δεν είναι ορατός. Ο μόνος τρυγητός που σημειώθηκε, ήταν αυτός που πραγματοποίησε ο Χριστός και μόνον Αυτός γνωρίζει πότε έγινε και πώς έγινε. Οι άνθρωποι το μόνο που ήταν δυνατό ν’ αντιληφθούν, ήταν ο έτοιμος οίνος που τους παραδόθηκε με τη μορφή αίματος. Τελειώνοντας δηλαδή η Αλεξανδρινή περίοδος, το σύστημα έχει στα χέρια του το σύνολο του σίτου και τον τέλειο οίνο.
Η Αποκάλυψη, σ’ αυτό το σημείο περιγράφει αυτό που είδαμε ότι συνέβηκε στους δύο μάρτυρες, όταν στάθηκαν στα πόδια τους. Μέσω της παρουσίας αυτών στη Γη οι επτά άγγελοι που είδαμε να στέκονται μπροστά στο Θεό, βρίσκονταν πια στη Γη. Στον ουρανό είχαν τις επτά σάλπιγγες και σαλπίζοντας, ώθησαν την ανθρωπότητα στο βήμα επτά. Οι ίδιοι άγγελοι στη γη δε σαλπίζουν, αλλά είναι αυτοί, που έχουν τις επτά φιάλες, οι οποίες προκαλούν τις επτά πληγές. Όταν δηλαδή σαλπίζει ο έβδομος άγγελος στον ουρανό, το σάλπισμα δηλώνει το τέλος της αναρχίας σ’ αυτό το επίπεδο και την παράδοση της βασιλείας στο Χριστό. Με τη λογική όμως της πυραμίδας το τέλος αυτό είναι παράλληλα αρχή για τη Γη, εφόσον πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τα δεδομένα, που υπάρχουν στον ουρανό. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει και η έννοια της “τιμωρίας” κι αφορά πάντα αυτούς, που καταστρέφουν τη Γη. Αν στη Γη υπήρχαν τα ίδια δεδομένα, μ’ αυτά στον ουρανό, τιμωρία δεν ήταν δυνατό να υπάρξει, εφόσον ο Χριστός είναι ο ιδανικός Κύριος και ο ιδανικός Βασιλεύς. Για να επιτευχθεί αυτή η ταύτιση, σ’ ότι αφορά τα δεδομένα, απαιτείται χρόνος κι αυτός ο χρόνος είναι χρόνος θυσίας γι’ αυτούς, που προσκυνούν το θηρίον Μετά τη Σταύρωση του Χριστού και λόγω της ύπαρξης διαφοράς, όσον αφορά στα δεδομένα μεταξύ ουρανού και Γης, το Μυστικό Σχέδιο αρχίζει κι εξελίσσεται με τρομερή ταχύτητα.
Για ν’ αντιληφθεί κατ’ αρχήν ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνει αυτό που ονομάζουμε διαφορά, θα πρέπει να πούμε ότι μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά τη Σταύρωση του Χριστού, υπήρχε η ύπατη γνώση. Είναι η γνώση, που παράγεται από τον Υιό του Θεού και δεν είναι δυνατό να ξεπεραστεί. Σήμερα δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η ίδια γνώση είναι αξεπέραστη κι αποτελεί την κορωνίδα του Δυτικού πολιτισμού. Αυτά σημαίνουν ότι η ύπατη γνώση των ανθρώπων αποδίδει τους ανάλογους καρπούς, μόνον όταν δίνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Σ’ οποιαδήποτε άλλη περίπτωση υπάρχει πρόβλημα και θα δούμε ποιο είναι αυτό. Στον ουρανό τότε, όπως και τώρα, τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και τέλειος, όπως κι ο Λόγος Του. Στη Γη όμως, τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά. Η ύπατη γνώση αμέσως μετά τη Σταύρωση του Χριστού αφορούσε ελάχιστους ανθρώπους, ενώ ο Θεός θεωρεί κληρονόμους Του όλους τους ανθρώπους. Έπρεπε αυτά που γνώριζαν οι άνθρωποι —που έτυχε να γνωρίσουν τον άνθρωπο Χριστό— να τα γνωρίζουν οι κάτοικοι της αμερικανικής ηπείρου, όπως κι οι Αφρικανοί κι οι Ασιάτες. Δεν έπρεπε για κανένα λόγο να υπάρχει άνθρωπος —που από τα δεδομένα είναι υιός του Θεού— ο οποίος να μην πάρει τη Σοφία του Πατέρα του. Αν δεν έδινε ο Χριστός εξουσίες σε άθλιους, θα χανόταν αυτός ο λόγος ανάμεσα σε πολλούς άλλους, αφού η φτώχεια και η εκμετάλλευση έδιναν αξία σε ψευδοφιλοσοφίες.
Με τη Σταύρωση του Χριστού κλείνει ο δεύτερος μεγάλος κύκλος της θείας επέμβασης, που είναι ο κύκλος του Υιού. Ο Πατέρας εμφανίστηκε σ’ ανύποπτο χρόνο κι έκανε τη δωρεά, που οδήγησε στο πέμπτο βήμα, κι είναι η γέννηση των παράγωγων γνώσεων. Έδωσε τα Έπη και τις Εντολές κι οι άνθρωποι μέσω αυτών έκτισαν το ναό Του, που είναι ο θησαυρός. Απ’ αυτόν το ναό βγήκε ο Υιός Του κι αυτή η εμφάνιση είναι η αιτία δημιουργίας του δεύτερου κύκλου, που είναι αυτός του Υιού. Αυτός ο κύκλος είναι ο πιο επικίνδυνος για τον άνθρωπο, γιατί ο Υιός ωθεί σ’ εξέλιξη ένα Σχέδιο, που είναι άγνωστο για τους ανθρώπους κι επιπλέον προϋποθέτει τη θυσία. Από το ναό του Θεού, ο άνθρωπος εντάσσεται στο ναό του Υιού του Ανθρώπου, που είναι ο Μεσσίας ο Παντοκράτορας. Ακριβώς όμως επειδή υπάρχει αυτή η τρομερή διαφορά μεταξύ ουρανού και Γης, αυτός ο Μεσσίας ο Παντοκράτορας είναι οι επτά φιάλαι του θυμού του Θεού.
Η ευφυΐα του Θεού ήταν αποφασισμένη να οδηγήσει στη Θέωση τον άνθρωπο κι αυτό απαιτούσε θυσία που έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Με την ιδανική μορφή του Αλεξάνδρου ως βασιλιά, ο Θεός κατόρθωσε και νίκησε τις όποιες αναστολές των ανθρώπων, ακόμα κι αυτών που είχαν γνώση και τους ένταξε μέσα στη βασιλεία. Ο Βασιλεύς δηλαδή, ήταν οι επτά φιάλαι, που από τον ουρανό βρέθηκαν στη Γη. Βασιλεύς = Επτά φιάλαι = 39, ενώ, Επτά φιάλαι χρυσαί = Πρώτη Παρουσία = Καιρός των καρπών = 72 = Τραγική ειρωνεία. Αυτές οι φιάλες ήταν δυνατό να μολύνουν τον κόσμο, αλλά για να συμβεί αυτό, θα έπρεπε να υπάρξει μία ιδανική μορφή. Ερχόμενος ο Χριστός ως ιδανικός Κύριος, έδωσε στο σύστημα αυτήν την ιδανική μορφή. Έργο του Χριστού ήταν να δώσει τη γνώση Του, ώστε να εξελιχθεί το Σχέδιο και όχι για να λυτρωθούν εκείνοι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, πράγμα ανέφικτο. Έργο του Χριστού ήταν να δώσει τα δικαιώματα στους Αποστόλους και να τους καθοδηγεί ως Παράκλητος, υποσχόμενος ταυτόχρονα και την αποστολή όχι του Αγίου Πνεύματος, αλλά αυτό της αλήθειας. Το Άγιο Πνεύμα το στέλνει ο Θεός κι ο Υιός, μόνον όταν ταυτίζεται με τον Πατέρα και όχι όταν εκτελεί αποστολή. Παράκλητος = 43 = Επτά άγγελοι = Επτά πληγαί, ενώ, Πνεύμα της αλήθειας = Χριστιανισμός = 81 = Αιώνιος Κόλασις.
Ο αναγνώστης βλέπει δηλαδή ότι η παράδοση του θρόνου στο Χριστό όσον αφορά στους ουρανούς, στη Γη είναι η έναρξη μίας άσχημης δοκιμασίας για τους ανθρώπους. Οι επτά φιάλαι του θυμού του Θεού οδηγούν στην παντοκρατορία του Μεσσία, αλλά αυτό από τα δεδομένα απαιτεί χρόνο. Μεσσίας Παντοκράτορας υπήρξε ο Χριστός, αλλά μέχρι να το μάθει κάποιος στο Μεξικό, έπρεπε να περάσουν αιώνες. Αυτό βέβαια δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη ματαιοδοξία και το κυνήγι της εξουσίας, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία της ανθρώπινης τεχνολογίας, που είναι το πιο βασικό στοιχείο, το οποίο οδηγεί στη Θέωση. Όταν ο Ιωάννης βλέπει στο χωρίο (Αποκ. Ιωάν. 15.1-15.8) τους επτά αγγέλους στον ουρανό, βλέπει την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στην εποχή του. Έχει εμφανιστεί ο Υιός του Θεού στη Γη και στις δύο μορφές και άρα έχει σημειωθεί και η Δευτέρα Παρουσία, που οδηγεί στην αιώνια κρίση και στην αιώνια Κόλαση. Δευτέρα Παρουσία = Δούλοι γεωργοί = Άφεσις αμαρτιών = Άμπελος της γης = Θηρία της γης = Θεία λειτουργία = 69 = Χορός του Ησαΐα. Η θάλασσα η υάλινη που βλέπει ο Ιωάννης, είναι η ίδια μ’ αυτήν που είδε στον ουρανό, με τη διαφορά ότι αυτή η θάλασσα βρίσκεται πλέον στη Γη —και στο όρος Σιών— όπου βρίσκεται το Αρνίον κι ο θρόνος Του. Αυτό που είδε ολοκληρωμένο στον ουρανό, στη Γη υπάρχει ατελές και φυσικό είναι να τείνει προς την ολοκλήρωση.
Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε τη διαφορά μεταξύ των καταστάσεων, που υπάρχουν σε Γη κι ουρανό. Στον ουρανό η “θάλασσα η υάλινη” υπάρχει γύρω από το θρόνο, αλλά ο ψαλμός είναι έργο των τεσσάρων ζωντανών όντων. Στη Γη μέσα σ’ αυτήν την υάλινη θάλασσα υπάρχουν κι αυτοί, που νίκησαν το θηρίον και την εικόνα και τον αριθμό του. Δεν ψάλλουν όμως τα τέσσερα ζωντανά όντα, εφόσον από τη Γη δεν είναι ορατά και κυρίαρχο είναι πλέον το Αρνίον. Αυτοί όλοι είναι οι άμωμοι παρθένοι, που έχουν τις κιθάρες του Θεού και άδουν ωδή διαφορετική απ’ αυτήν του ουρανού. Θάλασσα υάλινη = Διδακτοί Θεού = Πηγαί των υδάτων = Νεκρό Αρνίον = Λόγος του Θεού = Βιβλαρίδιον = Αίμα του Ιησού = 56 = Ηλύσια πεδία. Όλοι αυτοί άδουν δύο διαφορετικές ωδές, που οδηγούν στο φόβο και την κρίση. Η ωδή του Αρνίου είναι αυτή, που δημιουργεί την υάλινη θάλασσα κι επομένως συντελεί στη διαιώνιση της κατάστασης, εφόσον μέσω αυτής αυτοτροφοδοτείται το σύστημα όσον αφορά το έμψυχο υλικό. Οι άμωμοι άδουν ένα άσμα, που είναι ο Λόγος του Θεού, και δημιουργούν όμοιους μ’ αυτούς ανθρώπους. Ωδή του Αρνίου = Λόγος του Θεού. Ο λόγος όμως του Χριστού παραδίδεται σε Ιουδαίους που δεν εγκαταλείπουν τον Ιουδαϊσμό. Το επικίνδυνο για τους ανθρώπους είναι η “ωδή του Μωυσέως”, εφόσον απ’ αυτή γεννιέται ο ιουδαϊσμός κι ο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” αυτού χριστιανισμός. Ωδή του Μωυσέως = Ουρά του δράκοντος = Ουρά του θηρίου = Λίμνη του πυρός = Λίθος μυλικός = Μαρτυρία Ιησού = 66 = Στόματα των ίππων = Νεκρός Εμμανουήλ = Χάραγμα του ονόματος.
Εξαιτίας αυτών των δύο ασμάτων, είναι δυνατό να διαιωνιστεί η επιθυμητή κατάσταση, χωρίς καμία παρέμβαση μέχρι την επανεμφάνιση του Χριστού. Η ωδή του Αρνίου ελκύει τους ανθρώπους στο σύνολό τους και μεταξύ αυτών υπάρχουν άμωμοι που θα συνεχίσουν το έργο των προηγουμένων. Όσοι όμως έλκονται και δεν είναι άμωμοι, εισάγονται εξαιτίας της ωδής του Μωυσέως μέσα στη λίμνη του πυρός και τιμωρούνται, δεχόμενοι το χάραγμα του ονόματος. Για να συνδεθούμε με τη μυθολογία των Ελλήνων, αυτή η ανίκητη ωδή είναι αυτή των Σειρήνων. Σειρήνες = Διδακτοί Θεού = Υιοί του Θεού = Σοφία νεκρών = Βιβλαρίδιον = Λόγος του Θεού = 56. Το βιβλαρίδιον υπάρχει μέσα σ’ αυτήν τη θάλασσα, γιατί, όπως οι χριστιανοί, έτσι κι οι κομμουνιστές παγιδεύονται από το λόγο που τους δόθηκε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιωάννης επιμένει στην ιδιότητα του Μωυσή, ως δούλου του Θεού. Δούλος του Θεού = 59 = Τεσσαράκοντα δύο = Εσταυρωμένος = Άρχων του κόσμου = Κλήματα της αμπέλου. Όταν μελετούσαμε το Μυστικό Σχέδιο είδαμε ότι η άσχημη για τους ανθρώπους εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι ο Κύριος παίρνει βασιλική εξουσία, απόντος δε Αυτού, οι δούλοι Του.
Σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτεται αυτή η ιδιαιτερότητα, αφού ο Ιωάννης αναφέρεται στην ιδιότητα του Κυρίου, όπως αρμόζει στον Υιό του Θεού, αλλά παράλληλα, όσον αφορά στους ανθρώπους, ο τίτλος Του είναι “Βασιλεύς των εθνών”. Αυτή η διαφορά απεικονίζει την ιδιαιτερότητα της αντιμετώπισης του Χριστού από την πλευρά της εκκλησίας, συνεπώς των δούλων και στη συνέχεια από την πλευρά των απλών ανθρώπων. Όταν ο Ιωάννης παρακάτω Τον αναφέρει με τον τίτλο “Όσιο” κι εφόσον είναι δίκαιος, ως “Δίκαιο”, επαναφέρει την τάξη, αλλά αυτό δεν είναι αντιληπτό. Όσιος = Δίκαιος = 39 = Βασιλεύς. Το σύνολο των όσων αναφέρονται σ’ αυτό το σημείο δεν αφορούν το Θεό Πατέρα, αλλά το Θεό Υιό, που τείνει προς τον Πατέρα. Ο Ιωάννης δε βλέπει το Θεό Πατέρα, αλλά τον Υιό Του. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο ίδιος ανήκει στη βασιλεία του Βασιλέως των εθνών κι επιπλέον δε βλέπει το ναό του Θεού, αλλά το ναό της σκηνής του μαρτυρίου. Βασιλεύς των εθνών = Σκηνή του μαρτυρίου = Υιός του Ανθρώπου = 77 = Κύριος Ιησούς. Όταν εμείς γνωρίζουμε ότι ο ναός του Υιού του Ανθρώπου είναι οι “επτά φιάλαι του θυμού του Θεού” κι ο Υιός του Θεού του Υψίστου. Οι άγγελοι που βγαίνουν μέσα απ’ αυτόν το ναό, είναι ενδεδυμένοι λινόν καθαρόν, λαμπρόν και φορούν χρυσές ζώνες. Αυτά αποκαλύπτουν τα χαρακτηριστικά αυτών, που θα πάρουν τις φιάλες, που είναι η βασιλική ιδιότητα, η οποία είναι η αιτία του βασανισμού. Λινόν καθαρόν λαμπρόν = Σταυρός του μαρτυρίου = 85 = Εξουσία του Χριστού, ενώ, Χρυσή ζώνη = Βασανισμός = Αίμα του Αρνίου = Πόρνη μεγάλη = 53 = Οδός Κυρίου = Ιμάτιον λευκόν, όταν Ιμάτιον λινόν = Φιάλαι χρυσαί = 58 = Κλεις του θανάτου = Ιουδαϊσμός.
Από τη στιγμή που βγήκαν αυτοί οι άγγελοι από το ναό του Υιού του ανθρώπου κι είναι ο ίδιος ο Παράκλητος, ο ναός γεμίζει καπνό από τη δόξα και τη δύναμη του Θεού… αποτέλεσμα αυτού είναι να μη μπορεί να μπει μέσα σ’ Αυτόν κανένας, πριν συμπληρωθούν οι επτά πληγαί, δηλαδή να εκπληρωθεί η Αποκάλυψη. Επτά πληγαί = Αποκάλυψις = Κάτω κόσμος = 43. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τη στιγμή που δόθηκε η γνώση και η Σοφία του Θεού σ’ Ιουδαίους, είναι αδύνατον, εξαιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων, να επιτραπεί σ’ οποιονδήποτε να ερμηνεύσει οτιδήποτε για τον Υιό του Ανθρώπου. Δόξα του Θεού = Ιουδαίοι = Τείχος μέγα = 46, όταν, Καπνός = Σοφία = 28, ενώ, Δύναμις του Θεού = Πρεσβύτεροι = Φόρος αίματος = 62 = Τρίχαι γυναικών, και, Εθνικοί = Μέθυσοι = 42. Αυτά όλα τα είχε περιγράψει ο Χριστός, αλλά με τέτοιον τρόπο, που απαιτείται Σοφία για να γίνουν αντιληπτά. Ο Χριστός είπε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους πρεσβυτέρους και στους εθνικούς. Είπε επίσης ότι αυτό είναι το γραμμένο γι’ Αυτόν κι αποκάλυψε αυτόν, που θα τον παραδώσει κι είναι ο διάβολος Πέτρος. Η σταύρωση του Πέτρου είναι η τιμωρία του διαβόλου, που —όπως είχε υποσχεθεί ο Υιός του Ανθρώπου— θα μετάνιωνε την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκε. Ο Χριστός ήταν υποχρεωμένος να παραδοθεί στους εθνικούς, από την στιγμή που ο Πατέρας Του είχε αποφασίσει για τη Θέωση του ανθρώπου. Ήταν απαραίτητο να παραδώσει δικαιώματα στους άθλιους, ώστε να εξελιχθεί το Σχέδιο. Το ζωντανό ον δηλαδή, που δίνει τις επτά φιάλες στους επτά αγγέλους, είναι ο αετός ο πετώμενος κι αυτό είναι το έργο του Χριστού. Αετός πετώμενος = Δώδεκα Απόστολοι = Μεγάλος Βασιλεύς = Κύριος του Σαββάτου = 68 = Αρχάγγελος Μιχαήλ. Αυτές οι φιάλες είναι γεμάτες από το θυμό του Θεού κι αυτός ο θυμός ταυτίζεται με τη Σοφία του Θεού. Θυμός του Θεού = Σοφία του Θεού = Αίμα των μαρτύρων = Επτά εκκλησίαι = 58 = Εξουσία μεγάλη = Φιάλαι χρυσαί.
Το σύνολο των όσων περιγράφει εδώ ο Ιωάννης, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, για να δημιουργηθούν κοινές συνθήκες μεταξύ ουρανού και Γης. Ο Ιωάννης είδε στον ουρανό τον άγγελο να παίρνει το λιβανωτόν το χρυσούν και να το ρίχνει στη Γη, ενώ σ’ αυτό το σημείο περιγράφει αυτό το λιβανωτόν, που είναι ήδη στη Γη. Λιβανωτόν χρυσούν = 70 = Βιβλική καταστροφή = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη = Θηρίο κόκκινον = Άρτος και οίνος = Πνευματικά δικαιώματα = Μυστικό Δείπνον = Καπνός του φρέατος = Χάραγμα του θηρίου = Ψευδοπροφήτης = Οικοδεσπότης. Εξαιτίας της οπτικής γωνίας μέσω της οποίας βλέπει ο Ιωάννης τα συμβαίνοντα, δεν περιγράφει πλέον τα θηρία, αλλά μόνον τους ανθρώπους, που δέχονται από τον ουρανό και μυστηριωδώς τις πληγές, χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει. Είναι η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι όλους αυτούς τους αιώνες κατά τους οποίους, ενώ συνυπάρχουν με τα θηρία, παρ’ όλ’ αυτά δεν μπορούν να τα διακρίνουν.
Σ’ αυτό το σημείο δεν έχει νόημα ο Ιωάννης να περιγράψει τα θηρία, αφού δεν ενδιαφέρει ο τρόπος λειτουργίας τους… εδώ έχει νόημα να δούμε τι συμβαίνει στις ανθρώπινες μάζες μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων. Όταν μελετήσαμε την περίπτωση των ουρανών, αναφέραμε ότι με την πτώση του λιβανωτού στη Γη, αρχίζουν οι σαλπισμοί των αγγέλων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κάθοδο των κοσμοκρατόρων, εξαιτίας της θυσίας των οποίων είδαμε τ’ αρνητικά φαινόμενα, που παρουσιάστηκαν. Απ’ έναν ουρανό δηλαδή, πλήρη και σε τάξη, έπεσαν στη Γη άνθρωποι, που δημιούργησαν φαινόμενα κατανοητά κι αντιληπτά. Η πτώση αυτή έγινε σ’ ένα χώρο, που δεν είχε γνώση κοινή με τον κοσμοκράτορα και το μόνο επιθυμητό για το Σχέδιο χαρακτηριστικό του ήταν το πατριαρχικό σύστημα. Ο Αλέξανδρος ή ο Ιησούς γεννήθηκαν, για να επηρεάσουν όχι την Ελλάδα ή την Ιουδαία αντίστοιχα, αλλά το σύνολο του χώρου μέσα στον οποίο συνυπήρχαν αυτά τα δύο συστήματα και ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με την πάροδο του χρόνου και τον εκχριστιανισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το σύνολο αυτού το χώρου παίρνει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Με το τέλος της Αλεξανδρινής εποχής δηλαδή, το σύστημα έχει ταξινομήσει τη γνώση κι έχει οργανώσει τις δομές του με τον τρόπο που ευνοεί την εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που η Κωνσταντινούπολη ή η Ρώμη κατέχουν αυτήν τη γνώση, ο αυτοκράτοράς τους είναι κοσμοκράτορας, εφόσον έχει εξουσία πάνω στην ύπατη γνώση κι οι δομές που τον στηρίζουν είναι πανίσχυρες.
Αυτά τ’ αναφέρουμε για το λόγο ότι ο οικοδεσπότης Ιησούς ως πρόσωπο, ήταν επικεφαλής ενός οίκου, του οποίου οι διαστάσεις του ήταν ταυτισμένες μ’ αυτές της αυτοκρατορίας. Αυτή η δύναμη προερχόταν από τη μεικτή Του γνώση κι από τα πνευματικά δικαιώματα που είχε πάνω σ’ αυτήν. Από τη στιγμή όμως που υπάρχει θρόνος, του οποίου η δύναμη είναι αυτή η γνώση και χώρος με τα ίδια χαρακτηριστικά, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει αλλαγή κλίμακας. Ό,τι είναι ο οικοδεσπότης για τους ανθρώπους της αυτοκρατορίας, γίνεται η αυτοκρατορία για τον κόσμο ολόκληρο. Ο αυτοκράτορας μέσω της γνώσης δομεί την αυτοκρατορία και η αυτοκρατορία μέσω της ίδιας γνώσης δομεί τον παγκόσμιο χώρο. Ο οικοδεσπότης γίνεται διαδοχικά άνθρωπος άρχων πόλης, πόλη άρχουσα αυτοκρατορίας και αυτοκρατορία άρχουσα του πλανήτη. Όταν δηλαδή ο Κωνσταντίνος υιοθέτησε το χριστιανισμό, ο Ιησούς από άνθρωπος Κύριος της Νέας Ρώμης, έγινε ο Ίδιος Κωνσταντινούπολη, άρχουσα πόλη μίας αυτοκρατορίας και κατόπιν Καθολική εκκλησία, άρχουσα δομή του πλανήτη. Οικοδεσπότης = Κωνσταντινούπολη = Καθολική εκκλησία = 70. Από τη στιγμή που ο Χριστός θυσιάζεται, αυτοί που φέρουν τα πνευματικά δικαιώματα του οικοδεσπότη, είναι αυτοί, που σκορπούν τις πληγές στη Γη, εφόσον οι ίδιοι είναι το λιβανωτόν το χρυσούν. Από τον Ιησού οι πληγές σκορπίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη. Απ’ αυτή στην Ανατολική εκκλησία και από την Καθολική εκκλησία, στον κόσμο όλο. Οι πληγές μέσα στην Ανατολική εκκλησία δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού εντός του χώρου στον οποίο αυτή εδράζεται, έδρασαν οι ίδιοι οι κοσμοκράτορες και η Κωνσταντινούπολη απλά διαχειριζόταν τη γνώση, για το χρόνο που απαιτούνταν, ώστε η Ρώμη να πάρει την ισχύ της.
Από τη στιγμή που χρησιμοποιείται κοινή γνώση, χρησιμοποιούνται κοινές πρακτικές. Επειδή υπάρχει τελειότητα σ’ ό,τι αφορά το σχεδιασμό, το μόνο που πρέπει να γίνει είναι μία επανάληψη, ώστε ν’ αλλάξει η κλίμακα. Απαιτείται επανάληψη, ώστε η ολοκληρωμένη κατάσταση που υπάρχει στον ουρανό να ολοκληρωθεί και στο σύνολο της επιφάνειας της Γης. Τα κάθε σάλπισμα δηλαδή, που προκαλούσε ένα φαινόμενο, που οδηγούσε στην παντοκρατορία, έγινε πληγή. Η διαφορά βρίσκεται στο γεγονός ότι από τον ουρανό έπεφταν φωστήρες στη Γη κι έδιναν φως τουλάχιστον σ’ αυτούς που τους έβλεπαν, ενώ στη Γη οι πρακτικές του συστήματος δεν είχαν τίποτε θετικό για τον άνθρωπο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από τον ουρανό, μέσω των σαλπισμάτων, δημιουργήθηκαν όμοιες συνθήκες πάνω στη Γη. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό κι επιθυμία του Θεού είναι η παγκοσμιότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι επτά άγγελοι που παίρνουν τις πληγές, αρχίζουν να ωθούν την εξέλιξη του Σχεδίου, μόνον όταν βγαίνουν από το λιβανωτόν στη μέγιστη μορφή του, που είναι η Καθολική εκκλησία. Ό,τι συνέβη πριν και μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνέβη μόνο, για να εξομοιωθεί σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο η κατάσταση μεταξύ ουρανού και γης. Ο Ιωάννης δηλαδή από το (Αποκ. Ιωάν. 16.1-16.21), βλέπει τον παγκόσμιο χώρο, ο οποίος επηρεάζεται από την Καθολική εκκλησία, που είναι το “χρυσούν λιβανωτόν” της γης.
Όταν φεύγει ο πρώτος άγγελος συμβαίνει στη Δύση, ό,τι ακριβώς συνέβη στην Ανατολή μέσω της δωρεάς της παιδείας, που οδηγεί στον κάτω κόσμο. Απλά η χάλαζα και το πυρ δεν προέρχονται από τον ουρανό, αλλά απ’ Αυτόν, που καθοδηγεί τους Αποστόλους. Χάλαζα και πυρ = Κάτω κόσμος = Άγγελοι επτά = Παράκλητος = Ιππικόν = 43 = Δώδεκα ονόματα, ενώ, Χάλαζα μεγάλη = Πέτρος = Παιδεία = 36 = Νηστεία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τη στιγμή που η Ρώμη πήρε τη γνώση και την εξουσία, άρχισε να δημιουργεί εκλεκτούς πρώτα στο χώρο της Ευρώπης και κατόπιν, όπως είδαμε, στο σύνολο του κόσμου και στο σύνολο των θρησκειών. Αυτή η παιδεία είναι το “έλκος το κακόν” που οδηγεί τους ανθρώπους στο δεύτερο θάνατο, αφού για να δοθεί αυτή η παιδεία, θα πρέπει ο άνθρωπος να προσκυνήσει το θηρίον που έχει τα δικαιώματα πάνω σε αυτήν. Έλκος κακόν = Παιδεία = 36, ενώ, Θηρίο κόκκινον = Καθολική εκκλησία = Πνευματικά δικαιώματα = Δεύτερος θάνατος = 70.
Το πρόβλημα που προκύπτει —κι εδώ αποκαλύπτεται η Σοφία του Θεού— είναι ότι ως τιμωρία, αυτό το έλκος είναι η δικαιότερη. Για να υπάρξει όμως, θα πρέπει ο άνθρωπος να προσκυνήσει το θηρίον, επομένως πρώτα να ενταχθεί μέσα στο χώρο που αυτό ελέγχει. Συνεπώς βλέπουμε ότι είναι απαραίτητο να υπάρξουν κι οι υπόλοιποι άγγελοι, που θα λειτουργήσουν με τέτοιον τρόπο, ώστε η πληγή του πρώτου αγγέλου να τιμωρεί αυτούς, οι οποίοι προσκυνούν το θηρίον. Υπάρχουν δηλαδή τρία συγκεκριμένα όρια, τα οποία όταν ξεπεραστούν, αυτοί που προσκυνούν το θηρίον, μοιράζονται την ίδια τιμωρία. Το πρώτο όριο είναι αυτό, μέσω του οποίου η Καθολική εκκλησία αποκτά μία δομή αρκετά ισχυρή, ώστε να επηρεάζει απόλυτα το Δυτικό χώρο και να επεκτείνεται σ’ αυτόν. Αυτό συμβαίνει το 800 μ.Χ. και η ισχύς της Καθολικής εκκλησίας είναι ακλόνητη. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι συμβαίνει έξω απ’ αυτήν και στους χώρους, όπου δεν υπάρχει γνώση Ο δεύτερος άγγελος είναι άκρως απαραίτητος, γιατί χωρίς αυτόν δεν είναι δυνατή η επέκταση. Η εκκλησία με τη γνώση της δημιουργεί συνθήκες, όμοιες μ’ αυτές που δημιούργησε ο Θεός μέσω του Αλεξάνδρου. Πραγματοποιεί δωρεά γνώσης, δημιουργώντας εκλεκτούς σε χώρους μη ελεγχόμενους απ’ αυτήν, και μετατρέπει τη θάλασσα σ’ αίμα. Στέλνει, για παράδειγμα, στη μη χριστιανική Βρετανία ιερείς, που μιλούν σαν άμωμοι. Αυτοί δημιουργούν εκλεκτούς κι επειδή η γνώση είναι η τελειότερη, δηλητηριάζουν το σύνολο της γνώσης των Βρετανών και το διατηρούν στην επιθυμητή για το σύστημα κατάσταση. Αφού περάσει αυτή η περίοδος χάριτος και δωρεάς, επεμβαίνει ο τρίτος άγγελος κι εξοντώνει τους εκλεκτούς με τρόπο που γνωρίζουμε. Πρώτα δηλαδή δίνεται γνώση, που γοητεύει τους ανθρώπους κι έπειτα ακολουθεί η εξουσία της εκκλησίας. Όσοι εντάσσονται μέσα σ’ αυτή, γεύονται την πληγή του πρώτου αγγέλου, που στην αρχή αφορά μόνον τους χριστιανούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κι έπειτα όλους τους εκχριστιανισμένους. Από το πρώτο όριο φτάνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο στο δεύτερο, που είναι ο εκχριστιανισμός του συνόλου τού χώρου, που είναι δυνατό αυτό να επιτευχθεί. Χρονικά βρισκόμαστε πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Το τρίτο όριο είναι αυτό, που ζούμε σήμερα κι είναι αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης.
Βλέπουμε δηλαδή έναν παγκόσμιο χώρο, όπου οι εκλεκτοί έχουν κοινή γνώση και παιδεία, που δε συνδέεται αποκλειστικά με τη θρησκεία. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της αλλαγής, που προέκυψε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ενώ μέχρι τότε το έλκος το κακόν ήταν η παιδεία των Ιουδαίων, μετά απ’ αυτή δόθηκε και η παιδεία των Ελλήνων στους ανθρώπους. Έλκος κακόν = Παιδεία = Μωυσής = Χείρων = 36. Από τη στιγμή που Ινδοί, Κινέζοι, Ιάπωνες, παίρνουν αυτήν τη γνώση, το έλκος παύει να είναι μόνον κακό, αλλά γίνεται και πονηρό, αφού διεισδύει και σ’ άλλες θρησκείες. Έλκος κακόν και πονηρόν = Απόστολοι του Ιησού = Βασίλειον του Ιησού = Εχθροί άνθρωποι = Ιμάτιον λινόν λαμπρόν = Δώδεκα χιλιάδες στάδια = 89. Όλοι αυτοί προσκυνούν το θηρίον και γεύονται τον άκρατο οίνο, που είναι ο αντίχριστος. Σ’ αυτό το σημείο ολοκληρώνεται η πορεία του εκχριστιανισμού και της διασποράς πνευματικών δικαιωμάτων κι υπάρχει η τιμωρία. Ό,τι αφορά τους ανθρώπους, συμβαίνει εξαιτίας αυτών των αγγέλων. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Ιωάννης σ’ αυτό το σημείο μιλά για κρίση. Η κύρια ιδιότητα που προβάλλεται σ’ αυτήν την κρίση, είναι αυτή του Δικαίου, εφόσον προηγείται η δωρεά της κρίσης. Δίκαιος = Όσιος = Βασιλεύς = Ευεργέται = 39, ενώ, Δικαία κρίσις = Άγιος δέσποτας = 70 = Δεύτερος θάνατος. Από τη στιγμή που ο όσιος τιμωρεί, τότε και μόνον εμφανίζεται ο Κύριος, ώστε να διατηρήσει τις συνθήκες της τιμωρίας. Κριτής = 35 = Κύριος. Η δράση των υπολοίπων αγγέλων δεν αφορούν τους ανθρώπους ως άτομα, αλλά είναι επανάληψη των άσχημων φαινομένων, που αφορούν τις δομές, οι οποίες από τότε υπήρχαν κι επεκτείνονταν στο χώρο μόνον του χριστιανισμού, που έχει την απαιτούμενη ομοιογένεια. Για να γίνει κατανοητό αυτό που συμβαίνει με τον Ήλιο, θα πρέπει να γίνει αντιληπτός ο φωστήρας. Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ. Φωστήρας Ήλιος = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Εξακόσια εξήκοντα έξ. Θεός Ήλιος = 61 = Αντίχριστος, και, Κύριος του Ηλίου = Οικοδεσπότης = 70. Όπου δημιουργείται χριστιανικό σύστημα, ανεξάρτητα από τη γνώση του καθένα ξεχωριστά, μέσα σ’ αυτό το σύστημα ο Ήλιος βασανίζει τους ανθρώπους, εφόσον ο Κύριος είναι η εκκλησία κι αυτή είναι ανεξέλεγκτη.
Ο τέταρτος άγγελος περιγράφει αυτήν τη δυνατότητα του συστήματος κι ο πέμπτος τ’ αποτελέσματα… ενώ δηλαδή υπάρχει ο φωστήρας Ήλιος, οι άνθρωποι δε φωτίζονται, αλλά καίγονται, κι αυτό έχει ως συνέπεια τ’ αντίθετο αποτέλεσμα, που είναι το σκότος. Ο θρόνος του θηρίου είναι οι πιστοί του. Θρόνος του θηρίου = 90 = Θρόνος του δράκοντος = Κύριοι των ανθρώπων = Πιστοί του θηρίου = Υιοί της βασιλείας = Ανθρωποκτόνο σύστημα. Αυτοί οι δύο άγγελοι βασανίζουν το επικεφαλής χριστιανικό υποσύστημα, αφού αυτό διαχειρίζεται τη γνώση του βασιλιά της Βαβυλώνας. Όταν δηλαδή ο θρόνος της Αγγλίας είχε την κοσμοκρατορία, “ελέω Ρώμης”, οι δύο αυτοί άγγελοι βρισκόταν στην Αγγλία, που απαιτούνταν το σύνολο της σκληρότητας του συστήματος. Οι χριστιανοί Γάλλοι ή Γερμανοί βίωναν πιο χαλαρές συνθήκες και άρα πιο εύκολη ζωή.
Σήμερα οι άγγελοι βρίσκονται στην κοσμοκράτειρα Αμερική κι οι Αμερικανοί θα είναι αυτοί, που θα κληθούν να πληρώσουν το μεγαλύτερο τίμημα, αν δε μετανοήσουν. Αυτό σημαίνει ότι, αν ο πολίτης της κοσμοκράτειρας —ανεξάρτητα από το ποια είναι αυτή— δεν αντιληφθεί έγκαιρα ότι από τον πλούτο θα πάει κατευθείαν στη φτώχεια, εξαιτίας του τρόπου λειτουργίας του κεφαλαίου, σύντομα θα κληθεί εκτός απ’ αυτήν τη θυσία να υποστεί κι ανθρωποθυσία. Οι Αμερικανοί βλέπουν σήμερα ότι γίνονται διαρκώς φτωχότεροι, ενώ βλέπουν επίσης ότι εν ονόματι αυτού του πλούτου, που τώρα πια χάνεται, υπάρχουν και θυσίες. Οι Αμερικανοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν στη Σομαλία, αγωνίστηκαν θεωρητικά για έναν πλούτο, που πρακτικά χάνεται κι οι ίδιοι αποτελούν κακούς οιωνούς για τους υπόλοιπους. Όταν οι Αμερικανοί ζούσαν πλούσια, οι θυσίες ήταν ανύπαρκτες, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο. Οι δύο αυτοί άγγελοι ελέγχοντας τα ισχυρότερα από τα συστήματα, ελέγχουν τους ίππους, επομένως τους αναβάτες αυτών και τους λοιπούς βαρβάρους. Βάρβαρος = Εξουσία = Ακρίδες = 37, ενώ, Καθήμενοι = Παντοκράτωρ = Λελούμενοι = Μόλυνσις = Αριθμός = Δικέρατος = 44.
Ο έκτος άγγελος έχει σχέση αποκλειστικά με τη γνώση… ελέγχει τη ροή της κι είναι στη βούλησή του πότε θα δοθεί και πότε όχι. Επειδή όμως σ’ αυτό το σημείο φέρει φιάλη, που προκαλεί πληγή, ευνόητο είναι ότι δρα αρνητικά για τους ανθρώπους και θετικά μόνο για το Σχέδιο του Θεού. Ο άγγελος αυτός επέτρεψε στο Μωάμεθ να δράσει και να δημιουργήσει έρημο στην περιοχή του μεγάλου ποταμού του Ευφράτη. Είναι αυτός, ο οποίος στο χώρο όπου για αιώνες υπήρχε η ύπατη γνώση, συνεπώς η παιδεία, δημιούργησε συνθήκες που ανοίγουν το δρόμο των βασιλέων της Ανατολής. Παιδεία = Ύδωρ ζων = Ευφράτης = 36 = Έλκος κακόν. Η αρνητική του δράση έχει συνέπειες μόνο για τους χριστιανούς της Δύσης, εφόσον τους αφήνει στο έλεος της Ρώμης. Ευνοεί απόλυτα τους λαούς, που φορτώθηκαν στους ώμους τους μεγάλο μέρος του χρόνου εξέλιξης του Σχεδίου. Αυτοί είναι οι μωαμεθανοί, στους οποίους απαγορεύθηκε —για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κι όσο βρίσκεται στον ουρανό ο φωστήρας Ήλιος— να βάζουν στο στόμα τους οτιδήποτε. Είτε πρόκειται για τροφή είτε για οίνο. Από τη στιγμή που ο μοναδικός χώρος, όπου είναι δυνατό να υπάρξει άμυνα για τους ανθρώπους, μετατρέπεται σε έρημο, είναι θέμα χρόνου ν’ ανοίξουν τα θηρία τα στόματά τους και να εξέλθουν απ’ αυτά τα πνεύματα, τα ακάθαρτα.
Η σειρά με την οποία περιγράφει ο Ιωάννης είναι η μοναδική σειρά, που επιφέρει αποτελέσματα. Αν δηλαδή μιλούσε πρώτα ο ψευδοπροφήτης, ήταν αδύνατο να εξελιχθεί το Σχέδιο. Μιλά πρώτα ο δράκων, που συνδέεται με τη βασιλεία. Ακολουθεί το θηρίον, που συνδέεται με την ιδιότητα του Κυρίου και κατόπιν ο ψευδοπροφήτης, που είναι το σύνολο των δούλων τού Κυρίου, που έχει μετατρέψει τον παγκόσμιο χώρο σε οίκο, διατηρώντας την ισχύ τού οικοδεσπότη. Μέγας δράκων = Αλέξανδρος = 45, Θηρίον = Ιησούς = 42, ενώ, Ψευδοπροφήτης = Οικοδεσπότης = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη = 70. Στόμα του θηρίου = Στόμα του δράκοντος = 69 = Θυμός του διαβόλου = Δευτέρα Παρουσία = Θηρία της γης = Θεία λειτουργία = Όνομα του θηρίου, ενώ, Σφραγίς του θηρίου = Στόμα του ψευδοπροφήτου = Σκορπιοί της γης = Βασιλεύς των Ιουδαίων = 91. Απ’ αυτά τα στόματα βγαίνουν ισάριθμα πνεύματα ακάθαρτα κι αποτέλεσμα αυτών είναι ο βασανισμός των ανθρώπων, αφού αυτά παρασύρουν τους ανθρώπους στον πόλεμο. Πνεύμα ακάθαρτον = Βασανισμός = Οδός Κυρίου = 53 = Πόρνη μεγάλη = Πόλεμος = 38 =Άβυσσος.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το μεικτό σύστημα που φέρει το σύνολο της γνώσης, δίνει ελεγχόμενη γνώση, με τελικό αποτέλεσμα το σφράγισμα του ανθρώπου από το θηρίον και την εισαγωγή του στην Άβυσσο. Η ιδιομορφία που πρέπει να διερευνήσουμε βρίσκεται στο γεγονός ότι, εφόσον πρόκειται για γνώση, πρέπει να υπάρχει εξάρτηση κι από τη Γαλλική Επανάσταση. Στο σύνολο του διαστήματος που η Καθολική εκκλησία προσηλυτίζει πιστούς, η σειρά με την οποία ανοίγουν τα στόματά τους τα θηρία, είναι αυτή που περιγράφεται. Όταν ο προσηλυτισμός είχε τελειώσει κι ο Δυτικός κόσμος έχει πλήρως εκχριστιανιστεί, ξεσπά η Γαλλική Επανάσταση και μέσω της γνώσης αμφισβητείται το πνεύμα, που βγαίνει από το στόμα του ψευδοπροφήτη. Το σύστημα τότε εξαναγκάζεται να χρησιμοποιήσει εκ νέου το στόμα του δράκοντα κι όταν παγιδεύονται οι εκλεκτοί, χρησιμοποιεί και το στόμα του θηρίου δίνοντάς τους πνευματικά δικαιώματα. Από τότε μέχρι σήμερα, το στόμα του ψευδοπροφήτη χρησιμοποιείται συστηματικά μόνον εναντίον των ανθρώπων, που στερούνται τη γνώση κι αυτό στη Δύση είναι το σύνολο των φτωχών κι αγράμματων ανθρώπων. Όσον αφορά τους εκλεκτούς, αυτό χρησιμοποιείται μόνο σ’ ακραίες περιπτώσεις, όπου απειλείται το σύνολο του συστήματος κι όλοι οι άθλιοι υποκριτές σπεύδουν να στηρίξουν αυτήν την επιλογή, που πάντα στρέφεται εναντίον των φτωχών.
Σήμερα ζούμε μία τέτοια κατάσταση, στην οποία τα οικονομικά αδιέξοδα απειλούν τις υπεραξίες των κλεφτών και βλέπουμε ότι επιχειρείται η ανάπτυξη θρησκευτικού φανατισμού, είτε πρόκειται μεταξύ των πιστών των δυο εκκλησιών είτε μεταξύ των χριστιανών και μωαμεθανών. Σήμερα δηλαδή, παραμονές του 2000 υπάρχουν άνθρωποι, που σκοτώνουν και σκοτώνονται για θρησκείες και δόγματα, και τα ζώα είτε πρόκειται για ιερείς είτε για εκλεκτούς, ενώ γνωρίζουν τι συμβαίνει, φανατίζουν τον κόσμο υπέρ των αθλιοτήτων τους. Οι Σέρβοι σκοτώνονται με τους Κροάτες κι ενώ είναι γνωστό ότι τα οικονομικά προβλήματα είναι η αιτία των αδιεξόδων τους, οι ηγέτες τους μιλούν για την Ορθοδοξία ή τον Καθολικισμό. Άνθρωποι στους οποίους ο Θεός κάτω απ’ άλλες συνθήκες δε θα επέτρεπε την επιβίωσή τους εξαιτίας της αθλιότητάς τους, μιλούν για το Θεό και σκοτώνουν τα παιδιά Του.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, για να λειτουργήσει ο έβδομος και τελευταίος άγγελος, θα πρέπει όλα αυτά τα πνεύματα να δημιουργήσουν τις συνθήκες της Αποκάλυψης, ώστε να εκπληρωθεί το Σχέδιο, που είναι ο μοναδικός δρόμος για τη Θέωση. Πρέπει να γίνει ο πόλεμος, επομένως να δημιουργηθούν οι ίπποι, ώστε να υπάρξει η μεγάλη ημέρα του Θεού. Πόλεμος = Ίπποι = Άβυσσος = Συντέλεια = Καταστροφή = 38 = Ευνούχοι = Μακάριοι, ενώ, Μεγάλη ημέρα του Θεού = Αποκάλυψις Ιωάννου = Αρνίον εσφαγμένον = Βρυγμός των οδόντων = 75 = Νεκρός Ιησούς. Τα πνεύματα αυτά παρομοιάζονται με βατράχους, γιατί οι βάτραχοι είναι αμφίβια ζώα, επομένως ικανά να επιβιώνουν στις μεικτές συνθήκες που δημιουργεί η γνώση. Αμφίβιον = 37 = Βάρβαροι = Εξουσία = Αποθήκη = Ακρίδες. Αυτό το αμφίβιο αντιπροσωπεύει το σύνολο των βαρβάρων, που συντηρούνται από την ελληνική γνώση. Όπως οι ακρίδες ρήμαζαν το σίτο, έτσι και το αμφίβιο αυτό τρέφεται με κάτι αντίστοιχο. Αμφίβιον = Ακρίδες = Βάρβαροι = 37, ενώ, Έλληνες = Σίτος = Κώνωπας = 34. Τ’ όνομα αυτού του αμφιβίου είναι βάτραχος, γιατί μέσω των αριθμών είναι δυνατό ν’ αποκαλυφθεί ποια δομή έχει ανάγκη να συντηρείται από Έλληνες. Βάτραχος = Δύναμις = Πόρνη = Σύστημα = Σκάνδαλον = 32 = Αρνίον. Βλέπουμε ότι καταλήγουμε και πάλι στη γνώση του Αρνίου, που συντηρεί το σύστημα. Αυτή η γνώση είναι επιζήμια για τους ανθρώπους, όσο το Αρνίον είναι νεκρό και δρα σαν εσφαγμένο. Η Λύτρωση δηλαδή, είναι δυνατό να υπάρξει, μόνον όταν το Αρνίον θα είναι ζων… μόνον όταν η γνώση του συστήματος και η ισχύς του περιέλθουν στα χέρια του Υιού. Όσον αφορά τον τόπο όπου θα γίνει ο πόλεμος, αυτό μέσω της λογικής είναι δυνατό να βρεθεί, εφόσον οι εκκλησίες και η δύναμη των βατράχων, —κι επομένως του συστήματος που προκαλεί αυτόν τον πόλεμο— βρίσκεται στην Ευρώπη. Ο χώρος, όπου συγκρούονται οι ίπποι και συνεχώς αναγεννιέται από την καταστροφή αιώνες τώρα, είναι η Ευρώπη. Οι αριθμοί απλά επιβεβαιώνουν αυτό, που είναι γνωστό σ’ όλους. Αρμαγεδών = Ευρώπη = 35 = Εκκλησία = Τάρταρος.
Όταν ολοκληρωθεί το έργο των έξι αγγέλων, αυτός που δρα είναι ο έβδομος και τελευταίος άγγελος. Η περίπτωση αυτού του αγγέλου είναι η πιο περίπλοκη κι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη μελέτη του. Αυτό συμβαίνει για το λόγο ότι ο ίδιος άγγελος όταν σαλπίζει στον ουρανό, είναι αυτός, που αναγγέλλει την παντοκρατορία του Χριστού. Είναι ο τελευταίος άγγελος μιας κατάστασης, που ολοκληρώθηκε μυστηριωδώς στον ουρανό, αλλά τείνει προς την ολοκλήρωση στη Γη. Αυτό το φαινομενικά άτοπο σημαίνει ότι ως άγγελος σαλπιγκτής, ανακοίνωσε το τέλος ενός Σχεδίου, που αφορούσε τον ουρανό… ως άγγελος όμως που φέρει φιάλη, επομένως προκαλεί πληγή, δρα κι ως πρώτος κι ως τελευταίος. Αυτό έχει σχέση με τ’ αρχικό σύστημα, που βρίσκεται πάνω στη Γη κι εξομοιώνεται με τον ουρανό και με το τελικό σύστημα που προέκυψε μετά από αιώνες. Όταν δηλαδή μέσα στα όρια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ολοκληρώθηκε η δράση των αγγέλων, τότε εμφανίστηκε ο έβδομος άγγελος κι αυτό που ήταν σάλπισμα για τους ουρανούς, έγινε πληγή για τη Γη. Όταν η βασιλεία του κόσμου έγινε βασιλεία του Κυρίου, κι αυτό έγινε το 800 μ.Χ., ο έβδομος άγγελος προκάλεσε τη δυνατή φωνή εξ ουρανού κι είπε το “Γέγονε”… αυτό είναι η αναγγελία της εδραίωσης του σατανά, εφόσον ο Βασιλεύς και η εξουσία του ήταν ελέω Κυρίου. Γέγονε = Σατανάς = Πείνα = Πληγή = Φόβος = 26 = Κόλαση. Η κατάσταση εκείνη ήταν μία κατάσταση ολοκληρωμένη, αφού υπήρχαν τα πάντα. Υπήρχε ο Χριστός Παντοκράτορας, ο θρόνος και η κρίση. Ενώ όμως ήταν ολοκληρωμένη, δεν ήταν παγκόσμια, επομένως έτεινε προς εκείνο το όριο, έχοντας αφετηρία τα δεδομένα που είδαμε ότι ποιοτικώς ήταν τελικά, χωρίς το ίδιο να συμβαίνει σ’ ό,τι αφορά την κλίμακά τους. Παντοκράτορας μ’ εξουσίες σε περιορισμένο χώρο δε νοείται… άρα, η τέλεια και ολοκληρωμένη αυτή κατάσταση ήταν ταυτόχρονα κι ατελής και ανολοκλήρωτη. Η τελειότητα έγκειται στο γεγονός ότι αν εμφανιζόταν τότε ο Μεσσίας, θα υπήρχε θρόνος να τον δεχτεί. Η ατέλεια αφορά το χώρο πάνω στον οποίο εδράζεται ο θρόνος.
Η διαφορά μεταξύ ουρανού και γης είναι αυτή, που προσδιορίζει την κατάσταση στο σύνολό της. Στον ουρανό τα πάντα είναι τέλεια κι ο Χριστός είναι ζωντανός, επομένως η κρίση είναι και λυτρωτική. Στη Γη η κατάσταση είναι φαινομενικά μόνον τέλεια, εφόσον ο Χριστός είναι νεκρός κι οι δούλοι, που φέρουν τις εξουσίες Του, άθλιοι. Οι δούλοι αυτοί συνθέτουν την πόρνη και είναι το σύστημα που έχει τη γνώση του Θεού, συνεπώς την επαφή με τον ουρανό, όπου ο Χριστός είναι ζωντανός. Αυτό σημαίνει ότι, όταν ο έβδομος άγγελος σκορπά στον αέρα τη φιάλη, υπάρχει τιμωρία, που είναι και τελική και αρχική. Τελική είναι, από τη στιγμή που η πόρνη κρίνεται από το Χριστό, που είναι ζων στον ουρανό. Αρχική όμως είναι, γιατί η τιμωρία της πόρνης δεν είναι ορατή κι οι άνθρωποι την ακολουθούν. Ενώ δηλαδή η πόρνη καταδικάστηκε τότε οριστικά, η καταδίκη της ήταν αυτή, που της έδωσε το δικαίωμα να παρασύρει όλους τους ανθρώπους. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να δούμε πώς καταδικάζεται και τι ακριβώς συμβαίνει στους ανθρώπους. Η καταδίκη και η τιμωρία, όπως βλέπουμε, έχει σχέση με τον άκρατο οίνο, που είναι ο αντίχριστος, ο οποίος είναι, όπως είδαμε, ο οίνος του θυμού του Θεού. Αυτόν τον οίνο κρατάει στα χέρια του ο Θεός, κι είναι ο Υιός Του με τη μορφή του βρέφους.
Ο έβδομος άγγελος αντιπροσωπεύει και την αρχή και το τέλος. Καταδίκασε και θα καταδικάσει. Η καταδίκη αυτή ως δραστηριότητα, είναι ορατή κι αόρατη, ακριβώς όμοια με τον τρυγητό του κόσμου. Όπως ο τρυγητός έγινε, αλλά θα ξαναγίνει, με τον ίδιο τρόπο θα πραγματοποιηθεί και η καταδίκη. Οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν ότι ο Χριστός τρύγησε την άμπελο και μεθούν με τον άκρατο οίνο, που είναι η καταδίκη τους. Με το ίδιο ακριβώς σκεπτικό και η πόρνη δεν κατάλαβε ότι καταδικάστηκε, γιατί κι αυτή μέθυσε. Το λεπτό σημείο στην Αποκάλυψη βρίσκεται στο γεγονός ότι ο άγγελος που περιγράφει δεν είναι —αν κι ο έβδομος— ο τελικός, αλλά ο αρχικός. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η φωνή βγήκε από το ναό τ’ ουρανού και όχι από το θυσιαστήριο, όπως αρμόζει στον τρυγητό κι ήταν φωνή και όχι κραυγή. Ο ναός του ουρανού γίνεται οριακά ναός το Θεού, και αυτό, γιατί ο ουρανός είναι θέμα παιδείας. Αυτή η ταύτιση έγινε, μόνον όταν εμφανίστηκε ο θεριστής και η γνώση είχε πάρει χαρακτηριστικά θησαυρού.
Ο έβδομος άγγελος εμφανίστηκε σε κάποια ανύποπτη χρονική στιγμή και καταδίκασε την πόρνη, φερόμενος όμοια με το Θεό, που σκόρπισε άκρατο οίνο. Την καταδίκη που θα δουν και θ’ αντιληφθούν όλοι οι άνθρωποι, θα την κάνει στο τέλος ο Θεός, και αυτό θα γίνει όταν ο τρυγητής τρυγήσει την άμπελο της γης ως σύνολο και όχι την άμπελο, που έχει ήδη τρυγηθεί. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ξαναβγεί ο τρυγητής από το θυσιαστήριο και να ζητήσει το δρέπανον το οξύ, πράγμα που σημαίνει να ξαναεμφανιστεί ο Χριστός. Όταν καταδικάστηκε σε πρώτη φάση η πόρνη, ο Χριστός δεν εμφανίστηκε και η καταδίκη της έγινε με βάση τη γνώση των ανθρώπων, επομένως του ναού τ’ ουρανού. Ναός του ουρανού = Πληγή του θανάτου = Κλεις του θανάτου = Θυμός του Θεού = Παλαιά Διαθήκη = 58 = Επτά εκκλησίαι. Η μεγάλη φωνή υποδηλώνει την έναρξη της διδασκαλίας των εθνών και στόχος αυτής της διδασκαλίας είναι η Σωτηρία, που οδηγεί στη θυσία. Φωνή μεγάλη = Διδασκαλία = Σωτήρια = 41. Για να υπάρξει όμως ο οίνος του θυμού του Θεού, απαιτείται κραυγή μεγάλη κι αυτή είναι ο Παράκλητος. Κραυγή μεγάλη = Κάτω κόσμος = Παράκλητος = 43.
Αυτά σημαίνουν ότι ο Θεός δίνει στην πόρνη τον άκρατο οίνο και την τιμωρεί —όπως αυτός γνωρίζει— οριστικά, ενώ η πόρνη που ξεκινά από εκείνο το σημείο τη δραστηριότητά της, προσπαθεί να δηλητηριάσει τους ανθρώπους με τον ίδιο οίνο, αλλά χωρίς τη γνώση του Θεού. Όταν παρακάτω ο Θεός θυμάται τη Βαβυλώνα τη μεγάλη, ο αναγνώστης γνωρίζει ότι Αυτός, που την τιμωρεί είναι ο Θεός ο Παντοκράτορας κι εδράζεται στο χώρο χιλίων εξακοσίων σταδίων. Οι άνθρωποι, όπως και η πόρνη, απλά δεν αντιλαμβάνονται την καταδίκη, γιατί βρίσκονται ήδη στον κάτω κόσμο. Όταν όμως εμφανιστεί ο έβδομος άγγελος ως τελικός, οι άνθρωποι θα βρεθούν Άνωθεν και η πόρνη θα παραμείνει εκεί που βρίσκεται, ασήμαντη και βρώμικη, όπως καταδικάστηκε να είναι. Η μεγάλη κραυγή δηλαδή, θ’ αφορά αποκλειστικά αυτήν και όχι τους ανθρώπους. Από τη στιγμή που ο έβδομος άγγελος εδώ φωνάζει: “Γέγονε”, η πόρνη εγκαθίσταται οριστικά στον κάτω κόσμο κι οι άνθρωποι, ανάλογα με την προσωπική τους ποιότητα και δύναμη ή την ακολουθούν ή την αποστρέφονται. Εκείνη τη στιγμή έγινε κοσμοχαλασμός κι αποτέλεσμα αυτού ήταν ο διαχωρισμός της μεγάλης πόλης σε τρία μέρη. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η απόκρυψη της γνώσης, που οδήγησε στο Μεσαίωνα. Η μεγάλη πόλη είναι το χριστιανικό πολυσύστημα και είναι η δωρεά του Θεού, που γεννήθηκε από τη γνώση, η οποία δόθηκε στους ανθρώπους για τη δημιουργία των επιθυμητών υποσυστημάτων. Η Καθολική εκκλησία διέσπασε με την εξουσία της αυτήν τη γνώση που υπήρχε ως σύνολο, για να την εκμεταλλευτεί. Έδινε λόγου χάρη τη γνώση των επτά μυστηρίων και όχι αυτή των Επών. Έδινε την παράδοση των Ιουδαίων και όχι το Λόγο του Χριστού. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, παύει να υπάρχει και τ’ αντίστοιχο θηλυκό σύστημα, που γεννά. Έτσι, σύμφωνα με τα όσα έχουμε αναφέρει, το θηλυκό σύστημα που γεννά τον Βασιλέα, παύει να υπάρχει. Η “γυνή”, δηλαδή, δεν έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως γυναίκα, ώστε να γεννήσει, κι αυτό που απομένει, είναι η πόρνη. Από τη στιγμή που εμφανίζεται η πανίσχυρη Καθολική εκκλησία, η Ρώμη γίνεται απόλυτα όμοια με τη Βαβυλώνα κι ο χώρος που ελέγχει γίνεται όμοιος με την αυτοκρατορία αυτής, που θα παραδοθεί στον Υιό. Αυτή η πόρνη είναι, που καταδικάζεται και όχι τα θηλυκά συστήματα, που γεννούν. Οι άνθρωποι που από τότε την ακολουθούν, δέχονται εξ ουρανού τη χάλαζα τη μεγάλη, που είναι ταλαντιαία. Είναι δηλαδή απόλυτα μοιρολάτρες, όπως οι Βαβυλώνιοι, που ελπίζουν μόνο σ’ ό,τι τους επιτρέπεται να ελπίζουν κι αυτός είναι ο Μεσσίας. Χάλαζα μεγάλη = Μωυσής = Πέτρος = Νηστεία = 36 = Παιδεία, ενώ, Χάλαζα ταλαντιαία = 45 = Μεσσίας = Αιχμαλωσία = Έξωθεν αυλή = Κρίσις. Οι άνθρωποι εξαιτίας αυτής της πληγής βλασφήμησαν το Θεό κι αυτό, γιατί αυτή η πληγή ήταν μεγάλη. Πληγή μεγάλη = 47 = Βαβυλών η μεγάλη = Αγία πόλις = Φόβος μέγας = Προφητεία = Υπολήνιον = Απόστολοι.
Ο έβδομος άγγελος οδηγεί στην καταδίκη της πόρνης κι αυτή η καταδίκη την κάνει μεγάλη πληγή, επομένως πληγή την οποία προκαλεί αυτός ο άγγελος. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, όσοι εισέρχονται σ’ αυτήν τη δομή, γεύονται την πληγή του πρώτου αγγέλου κι ακολουθεί η δική τους καταδίκη.
Η όρασις της Πόρνης και του Θηρίου
Ο Ιωάννης από το (Αποκ. Ιωάν. 17.1-17.18), βλέπει αυτό, που είναι δυνατό να δει ο κάθε άνθρωπος, αλλά που για διάφορους λόγους, δε θέλει να καταλάβει. Η μεγάλη πόρνη είναι το σύστημα, που έχει την κοσμοκρατορία κι αυτό είναι το χριστιανικό. Έχει χαρακτηριστικά πόρνης, γιατί εκπορνεύεται. Δεν ενδιαφέρεται, αν ο βασιλιάς που φέρει την εξουσία, είναι Γάλλος, Άγγλος ή οτιδήποτε άλλο. Το μόνο που την ενδιαφέρει, είναι αυτός ο βασιλιάς να δέχεται το χάραγμα του θηρίου και να της επιτρέπει ν’ απολαμβάνει την πορνεία της. Δεν εξετάζει σε καμία περίπτωση, αν ο Χίτλερ είναι καλός ή κακός άνθρωπος. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι η δύναμή της και στους ανθρώπους φέρεται όμοια με ζώα. Εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν εξαιτίας των εκκλησιών και πολύ περισσότεροι βασανίστηκαν, κι έχουν τα κτήνη το θράσος να μιλούν για ειρήνη κι αγάπη. Πόρνη η μεγάλη = Γενεά άπιστος = Χριστιανοί = Κοσμοκρατορία = 60 = Κρανίου τόπος = Καρδιά της γης.
Τα πολλά νερά, στα οποία βλέπει ο Ιωάννης να κάθεται η πόρνη, είναι η συγκεντρωμένη ανθρώπινη και θεϊκή γνώση, μέσω της οποίας συντηρείται. Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει σ’ αυτό το σημείο κάτι περίεργο: ενώ βλέπει ο Ιωάννης ότι η πόρνη κάθεται σε πολλά νερά, για να πάρει ο ίδιος τη γενική εικόνα, πρέπει να πάει στην έρημο. Αυτό συμβαίνει γιατί, όταν ο άνθρωπος που τη βλέπει είναι χριστιανός, βρίσκεται μέσα στο θηρίον και βλέπει την πόρνη πάνω στα ύδατα. Όταν για οποιονδήποτε λόγο βγει από τη λογική του χριστιανισμού, τότε βλέπει ότι αυτή η πόρνη κάθεται επάνω σ’ ένα θηρίον κι έχει εξαφανίσει το σύνολο των υδάτων της γης. Το σύνολο των ανθρώπων που γεύτηκαν την οργή της εκκλησίας, αλλά και το σύνολο των αλλόθρησκων, που προσπάθησαν ν’ αμυνθούν απέναντι στις αθλιότητες, οι οποίες τους επηρέασαν, γνώρισαν αυτόν το συνδυασμό. Έβλεπαν μία γυναίκα, που χειριζόταν την ισχύ ενός θηρίου κι είχε στη διάθεσή της όλα τα μέσα. Γνώση δεν υπήρχε για να την πολεμήσει κάποιος. Οι χριστιανοί που τη μισούσαν, έβγαιναν κατευθείαν στην έρημο —όπου υπήρχαν κι οι μωαμεθανοί— κι έπεφταν θύματα των κατακλυσμών της. Είναι ενδεδυμένη μ’ ενδύματα πορφυρά και κόκκινα, γιατί η πόρνη είναι το συνολικό χριστιανικό σύστημα, που όμως έχει δύο κέντρα εξουσίας: πορφυρό είναι το χρώμα της Κωνσταντινούπολης, ενώ κόκκινο το χρώμα της Ρώμης.
Αυτό που πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης είναι ότι, όταν εμείς μελετούσαμε τα θηρία, αναφέραμε ότι τα διαδήματα είναι αυτά που μας αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους. Τα κεφάλια, όπως και τα κέρατα, σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι είναι κοινά. Όλα τα θηρία έχουν την ίδια μορφή κι αυτό που πρέπει να δούμε, είναι η ταυτότητα του τελευταίου. Η ιστορία μας λέει ότι ο Αλέξανδρος υπήρξε ο δράκων κι έκφραση αυτής της κολοσσιαίας δύναμης ήταν η Ρώμη. Για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα αυτή η δομή λειτουργεί αυτόνομα και ατελώς, όπως θα ήταν καταδικασμένος να λειτουργήσει κι ο Αλέξανδρος, αν ζούσε. Ερχόμενος στον κόσμο ο Ιησούς διαθέτει τρομερή γνώση και άρα δύναμη και η Ρώμη δέχεται να πάρει αυτήν τη δύναμη και να παραχωρήσει το θρόνο της στον Ιησού. Ο Ιησούς είναι το θηρίον, γιατί λειτουργεί με τη λογική των πνευματικών δικαιωμάτων. Μία τρομερή ισχύς μεταβιβάζεται σε εκλεκτούς κι αυτό είναι το χάραγμά Του. Ο Ιησούς σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο, δε δρα ούτε στιγμιαία ζωντανός, με τον τρόπο που έδρασε ο Αλέξανδρος καθήμενος στο θρόνο. Ο Ιησούς σταυρώθηκε ως φτωχός άνθρωπος κι οι άνθρωποι δε γεύτηκαν την εξουσία Του. Είναι δηλαδή ένα πρόσωπο, που θεωρητικά μόνον έχει την εξουσία, επειδή την έχει μεταβιβάσει σε δούλους. Οι δούλοι Του διαχειρίζονται την ισχύ του θρόνου κι επειδή παίρνουν απ’ Αυτόν τα δικαιώματα και Τον δέχονται ως Κύριο, Τον τοποθετούν στο θρόνο.
Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, ευνόητο είναι ότι, όταν ο δράκων παραχωρεί το θρόνο στο θηρίον πρακτικά παραχωρεί το θρόνο στους δούλους Του, δηλαδή στο σύστημά Του, συνεπώς στην πόρνη… ναι μεν το θηρίον λειτουργεί με τον τρόπο που είδαμε, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα της επιλογής της πόρνης. Επομένως το θηρίον στο οποίο κάθεται η πόρνη, είναι η σύνθεση των δύο θηρίων, συνεπώς η σύνθεση των γνώσεών τους, αλλά χωρίς να είναι κάποιο απ’ αυτά τα δύο. Δεν είναι δηλαδή ο δράκων, ώστε να φέρει τ’ αναγνωριστικά διαδήματα ούτε το θηρίον, εφόσον οι πρακτικές τις οποίες ακολουθεί, είναι αποτέλεσμα της σύνθεσης. Ο Χριστός ήρθε στη Γη για να εκτελέσει την αποστολή Του, που είναι η ενθρόνισή Του. Δεν ήρθε ως Χριστός, αλλά ως Ιησούς. Όπως ο Αλέξανδρος, έτσι κι Αυτός είχε συγκεκριμένο όνομα. Με δεδομένο όμως ότι παραχωρεί αυτήν την κοσμοκρατορία μέσω δικαιωμάτων σε δούλους, λογικό είναι να είναι συγκεκριμένοι οι δούλοι. Δεν άφησε τα δικαιώματά Του γενικά κι αόριστα. Δεν είπε να πάρουν τα δικαιώματα ούτε οι καλύτεροι ούτε οι χειρότεροι. Είπε ότι αφήνει τα δικαιώματά Του στους Αποστόλους τους οποίους Αυτός διάλεξε από τον κόσμο. Επομένως, η κοσμοκρατορία από τα χέρια των κοσμοκρατόρων, μεταβιβάζεται σε συγκεκριμένα χέρια, που είναι αυτά των Αποστόλων. Ο καθήμενος έχει πάντα όνομα και δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Απλά σ’ αυτήν την περίπτωση ο καθήμενος δεν είναι ο Υιός του Θεού, αλλά ένα συλλογικό όργανο εξουσίας.
Το θηρίον σ’ αυτήν την περίπτωση δεν έχει διαδήματα, εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας. Διαδήματα φέρει μόνον ο Υιός, εφόσον είναι Βασιλεύς κι απ’ αυτά αναγνωρίζουμε την ταυτότητά Του. Επειδή το συλλογικό όργανο είναι συγκεκριμένο, φέρει ονόματα, αλλά όχι διαδήματα, αφού αυτοί που το συνθέτουν είναι δούλοι. Ο Πέτρος έγινε κοσμοκράτορας, αλλά ελέω δικαιωμάτων. Δεν ήταν ο ίδιος θηρίον, εφόσον τίποτε δε δημιούργησε ο ίδιος. Έφερε όμως συγκεκριμένο όνομα, επειδή του παραδόθηκε η διαχείριση. Από τ’ αρχικά δηλαδή θηρία, μέσω των δικαιωμάτων, καταλήγουμε στο θηρίον, που είναι η καθήμενη πόρνη, η οποία δε φέρει διαδήματα, αλλά πολλά ονόματα βλασφημίας. Είναι το ίδιο στη μορφή με το θηρίον το κόκκινο, γιατί λειτουργεί με βάση τα πνευματικά δικαιώματα κι όπως ο Ιησούς παραδίδει δικαιώματα, έτσι κι οι Απόστολοί Του. Θηρίο κόκκινον = 70 = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη. Ονόματα βλασφημίας = Δώδεκα Απόστολοι = Ψευδόχριστοι = Μωυσέως καθέδρα = 68 = Επτά πνεύματα του Θεού = Σιδηρά ράβδος = Πόρνη καθήμενη. Οι αριθμοί βλέπουμε ότι αποκαλύπτουν απόλυτα το τι συμβαίνει. Αποκαλύπτουν τους πραγματικούς διαχειριστές της εξουσίας, επομένως την τελική κατάληξη της σύνθεσης των θηρίων. Είναι ονόματα βλασφημίας, γιατί Βλασφημία = Εξουσία = Ασύνετοι = Αμαρτωλοί = 37 = Ακρίδες, ενώ, Ρώμη = Ακρίδα = Αμαρτία = 24. Ο Χριστός έχοντας απλά γνώση γι’ αυτό που ακολουθεί εξαιτίας Του, μιλά γι’ άρχοντα του κόσμου, όπως μιλά και για τον Παράκλητο. Άρχων του κόσμου = Εσταυρωμένος = Δώδεκα αστέρες = Δούλοι του Θεού = 59 = Κλήματα της αμπέλου, ενώ, Παράκλητος = Κάτω κόσμος = Άγγελοι επτά = Επτά πληγαί = Δώδεκα ονόματα = Κληρικοί = 43 = Αντίθεος.
Τα ενδύματα, όπως γνωρίζουμε από την Αποκάλυψη, χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την αισχύνη και από την ποιότητά τους αντιλαμβανόμαστε τη γνώση που έχει υπό την κατοχή του αυτός που τα φορά. Η πόρνη βλέπουμε ότι είναι στολισμένη με τίμιους λίθους και μαργαριτάρια. Οι τίμιοι λίθοι είναι οι λόγοι των Αποστόλων, που αποτελούν ξεχωριστή γνώση, ενώ τα μαργαριτάρια είναι η γνώση των ανθρώπων, που καλλιέργησαν τα δώρα του Θεού. Μαργαρίτης = 50 = Θησαυρός, ενώ, Τίμιοι λίθοι = ποταποί λίθοι = Πέτραι των ορέων = Ημέρα κρίσεως = Σεισμός μέγας = 71 = Αχρείοι δούλοι = Σπόγγος όξους = Δούλοι του Ιησού = Μέθυσοι δούλοι. Σ’ αυτό το σημείο θα πει κάποιος αν είναι δυνατόν ο τίμιος λίθος να είναι οι αχρείοι δούλοι. Είναι δυνατόν, γιατί υπάρχει όπως θα δούμε παρακάτω, ο τιμιότατος λίθος, που είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Λίθος τιμιότατος = Βασιλεία των Ουρανών = Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = 80. Η γυναίκα αυτή μ’ αυτόν τον τρόπο, εξωτερικά και μόνο, μοιάζει με τη γυναίκα που γεννά τον Παντοκράτορα, εφόσον είναι κι αυτή περιβεβλημένη τον Ήλιο. Λίθος τίμιος = Ήλιος χρυσός = 71.
Για να συνδεθούμε με το Μυστικό Σχέδιο, όπως το αναλύσαμε, σ’ αυτό το σημείο πρέπει να δούμε το σφάλμα του συστήματος. Η Καθολική εκκλησία πέτυχε τότε να εξαφανίσει τη γυναίκα και να επιτρέψει μόνον την ύπαρξη της πόρνης. Οι Ιουδαίοι, που είναι παιδιά της γυναίκας με χαρακτηριστικά μοιχαλίδας, δεν μπορούν ν’ απειλήσουν την πόρνη, γιατί το σύστημά τους είναι πανομοιότυπο. Αν δηλαδή ξαναγεννιόταν ο Χριστός από τ’ αυθεντικό ιουδαϊκό σύστημα, οι Ιουδαίοι θα τον ξανασταύρωναν και η πόρνη θα εξόντωνε το σύνολο των ανθρώπων, που τον ακολουθούσαν. Δε θα μπορούσε να δράσει με κανέναν τρόπο, εφόσον Λύτρωση των Ιουδαίων μέσα σ’ έναν άθλιο χριστιανικό κόσμο, θα τους μετέτρεπε σε αρνιά προς σφαγή… σ’ ό,τι αφορά τους χριστιανούς, η εκκλησία ήταν τόσο δυνατή, που το μοναδικό πρόβλημα που θ’ αντιμετώπιζε, θα ήταν αυτό της εξεύρεσης ξύλων για την πυρά.
Απ’ αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι η ελπίδα της ανθρωπότητας είναι δυνατό να συντηρηθεί, μόνον από την ύπαρξη της γυναίκας και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται το σφάλμα του συστήματος: δεν έπρεπε να επιτρέψει για κανένα λόγο τη συντήρηση λαού με μητρική την ελληνική γλώσσα, καθώς και την ίδρυση κράτους μ’ αυτό το χαρακτηριστικό. Το ελληνικό κράτος έχει χαρακτηριστικά πόρνης και λειτουργεί όπως όλα τα κράτη στον κόσμο. Είναι όμως το μοναδικό κράτος, που μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά γυναίκας, η οποία αναζητά τον έρωτα. Είναι αδύνατον ένα σύστημα να δίνει την ίδια γνώση μ’ αυτήν των αρχαίων Αθηνών και να ελπίζει σε διαρκή έλεγχο των πολιτών. Κάποιος Έλληνας θα μοιάζει περισσότερο απ’ όσο πρέπει με το Σωκράτη, όπως κάποιος άλλος με το Διογένη. Όταν υπάρχουν όμως τέτοιοι, είναι θέμα χρόνου να γεννηθεί αυτός, που θα γκρεμίσει την πόρνη και θα την τοποθετήσει στον Τάρταρο.
Το πρόβλημα για τους ανθρώπους βρίσκεται στο γεγονός ότι η γυναίκα για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι εξαιρετικά ευάλωτη κι αδύναμη, εξαιτίας των ηλίθιων ψευδοελλήνων, που κυβερνούν το ελληνικό κράτος κι είναι γνήσια τέκνα της πόρνης, εφόσον η παιδεία τους είναι η παιδεία, που ευνοεί τη δουλεία. Βλέπουμε δηλαδή ότι η κατάληξη είναι προϊόν κάποιας δωρεάς, που ευθυγραμμίζει το σύνολο των δεδομένων στο χριστιανικό κόσμο… αφού η κατάληξη είναι καταδικαστική, ευνόητο είναι ότι εμείς πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον τρόπο και το μέσον, με τα οποία επιτυγχάνεται αυτή η καταδίκη. Ο Θεός έδωσε τον οίνο στη γυναίκα και την καταδίκασε. Επειδή η γυναίκα διαθέτει αυτόν τον οίνο κι είναι πόρνη, μεταφέρει την κατάρα του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτός ο οίνος είναι ο οίνος της πορνείας της και μέσω αυτού συντηρείται το θηρίον και διαιωνίζεται η καταδίκη. Επειδή ο Ιωάννης βλέπει την πόρνη δύο φορές κι από διαφορετική γωνία, αυτό που περιγράφει είναι το ίδιο, αλλά με διαφορετική μορφή. Όταν βρίσκεται μέσα στο θηρίον, βλέπει την πόρνη πάνω στα νερά, τους βασιλείς της γης κι όλους όσους μέθυσαν από τον οίνο της πορνείας της. Σ’ αυτό το σημείο υπάρχει μόνον οίνος πορνείας, αφού ο οίνος του πάθους είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους, από τη στιγμή που η πατριαρχία είναι η παγκόσμια κατάσταση. Η πόρνη μ’ αυτόν τον οίνο μεθά τους ανθρώπους κι απ’ αυτούς δημιουργεί τους βασιλείς της γης. Οι βασιλιάδες αυτοί δεν είναι αυθύπαρκτοι, αλλά δημιουργήματα της πόρνης… τους γεννά κι εκπορνεύεται με τα γεννήματά της. Εξαιτίας του οίνου όλοι είναι μέθυσοι, κι έτσι επιβεβαιώνεται ο Λόγος του Χριστού για τους διαχειριστές, αλλά και για την ταυτότητα αυτών στους οποίους θα παραδοθεί. Μέθυσοι = Άπιστοι = Εθνικοί = 42 = Κατήγοροι = Στολή λευκή = Θηρίον.
Απ’ αυτήν τη βάση ξεχωρίζει αυτούς, που παίρνουν βασιλικές εξουσίες κι είναι οι Βασιλείς της γης = Νεκροί άνθρωποι = Αίμα νεκρού ανθρώπου = Πεπωρωμένη καρδία = 82 = Συντέλεια του αιώνος. Επειδή όλοι αυτοί είναι δημιουργήματα της πόρνης, με βάση τη λογική —όπως συμβαίνει στον κόσμο των αριθμών— αυτοί οι ίδιοι είναι η δωρεά της πόρνης στον κόσμο. Δωρεά της πόρνης = 82. Αυτά βλέπει ο Ιωάννης μέσα στο χριστιανισμό και το θηρίον. Όταν βγαίνει απ’ αυτήν τη δομή, βλέπει την πόρνη καθήμενη στο θηρίον. Στην πρώτη περίπτωση βλέπει τον οίνο, που μεθά τους ανθρώπους, ενώ στη δεύτερη βλέπει το μέσον με το οποίο το καταφέρνει, εναντίον όσων δεν τον έχουν γευθεί. Ενώ ο χριστιανός βλέπει τον οίνο, ο οποιοσδήποτε άλλος βλέπει την πόρνη μ’ ένα ποτήρι γεμάτο βδελύγματα, που είναι έτοιμο να παραδοθεί στους ανθρώπους. Ο οίνος δηλαδή και το ποτήρι ταυτίζονται, επειδή αυτά δίνονται από την πόρνη. Οίνος πορνείας = Χρυσούν ποτήριον = Υιός της απωλείας = 83 = Βασίλειον της γης = Θρόνος του Ιησού = Διδαχή των Νικολαϊτών = Τεσσαράκοντα δύο μήναι = Κύριος της αβύσσου = Θεός του βασανισμού. Ο Υιός της απωλείας, που είναι ο οίνος της πορνείας, δεν είναι άλλος από το θείο βρέφος, που είναι ο άκρατος οίνος, δηλαδή ο αντίχριστος.
Η αρνητική επίδρασή του στους ανθρώπους οφείλεται στην πορνεία της εκκλησίας. Η εκκλησία δεν επιτρέπει στο Χριστό να λυτρώσει τους ανθρώπους, αλλά χρησιμοποιεί το Λόγο Του για να τους μεθύσει. Οι χριστιανοί νομίζουν ότι λατρεύουν το Θεό και τον Υιό Του, ενώ στην πραγματικότητα λατρεύουν τους ηλιθίους. Όταν κάποιος τηρεί αυτά, που λέει ο Πέτρος, δηλαδή η εκκλησία, δε λατρεύει το Θεό, αλλά αυτούς στους οποίους υπακούει. Η πόρνη είναι χαραγμένη στο μέτωπο, γιατί έχει ήδη τιμωρηθεί από το Θεό, επειδή προσκυνά το θηρίον. Το Μυστικό Σχέδιο απαιτούσε απλά την κοσμοκρατορία της στον κάτω κόσμο κι αυτό δε σημαίνει εύνοια σε καμία περίπτωση. Χάραγμα του μετώπου = Κοσμοκρατορία = Χριστιανοί = 60, ενώ, Χάραγμα επί του μετώπου = Χριστιανισμός = 81 = Βασιλεία των αμαρτολών = Αιώνιος Κόλασις, ενώ, Αμαρτία = Ρώμη = 24. Αυτό που αναγράφεται στο μέτωπο της είναι Βαβυλών η μεγάλη = Πληγή μεγάλη = 47 = Βασίλειον = Απόστολοι. Μήτηρ των βδελυγμάτων = 70 = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη, ενώ, Μήτηρ των πορνών = Επτά φιάλαι χρυσαί = Καρπός σαπρός = Τυφλοί άνθρωποι = 72. Είναι δηλαδή με βάση τα παραπάνω, το βασίλειο, όπου πραγματοποιείται το προπατορικό αμάρτημα όλους αυτούς τους αιώνες. Βαβυλών η μεγάλη = Μέγα δένδρον = 47, Μήτηρ των βδελυγμάτων = Σαπρόν δένδρον = 70, και, Μήτηρ των πορνών = Καρπός σαπρός = 72.
Η Ρώμη είναι η αμαρτία, που μετατρέπει τους ανθρώπους σ’ αμαρτωλούς. Είναι η “μήτηρ των πορνών”, που γεννά τυφλούς ανθρώπους και τους δίνει εξουσία. Που όμως μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους τυφλοί άνθρωποι; Ο Χριστός μας λέει στο βόθυνο, όπως και συμβαίνει. Βόθυνος = Αμαρτωλοί = 37 = Ακρίδες = Βλασφημία = Τιμωρία. Μόνο με τη γνώση αυτών είναι δυνατό να γίνει αντιληπτή η αποστολή κι ο Λόγος του Χριστού. (Ιωάν. 9.39-9.41) “και είπεν ο Ιησούς. εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται. και ήκουσαν εκ των Φαρισαίων ταύτα οι όντες μετ’ αυτού, και είπον αυτώ. μη και ημείς τυφλοί εσμέν; είπεν αυτοίς ο Ιησούς. ει τυφλοί ήτε, ουκ αν είχετε αμαρτίαν. νυν δε λέγετε ότι βλέπομεν. η ουν αμαρτία υμών μένει.”, (Ο Ιησούς είπε, “Διά κρίσιν εγώ ήλθα εις τόν κόσμον τούτον, διά να αποκτήσουν το φως εκείνοι πού δεν βλέπουν και να γίνουν τυφλοί εκείνοι πού βλέπουν”. Άκουσαν αυτά όσοι από τούς Φαρισαίους ήσαν μαζί του και τού είπαν, “Μήπως και εμείς είμεθα τυφλοί;”. Είπεν εις αυτούς ο Ιησούς, “Εάν ήσαστε τυφλοί, δεν θα είχατε αμαρτίαν, αλλά λέτε, “Βλέπομεν”… η αμαρτία σας λοιπόν μένει”). Με βάση τα παραπάνω ο αναγνώστης, αντιλαμβάνεται τα όσα λέει ο Χριστός, εντελώς διαφορετικά απ’ αυτά, που αντιλαμβάνονται οι συνομιλητές Του. Κρίμα = 22 = Αετός = Λυχνία = Αβαδδών = Βδέλυγμα = Γάμος = Ραββί. Είναι εύκολο πια να καταλάβουμε τι εννοεί ο Χριστός, όταν λέει ότι, αν δεν ερχόταν δε θα είχαν αμαρτία, αλλά επειδή ακριβώς ήρθε, δεν έχουν καμία πρόφαση γι’ αυτήν. Αν δεν ερχόταν ο Χριστός, η Ρώμη θα εξαφανιζόταν σταδιακά και θα χανόταν. Ήρθε όμως και της έδωσε άπειρη δύναμη… αυτοί που τη χειρίζονται δεν έχουν καμία πρόφαση για τις αμαρτίες τους, εφόσον η Ρώμη καταδυναστεύει τους ανθρώπους που αγαπά ο Χριστός. Κρίμα της πόρνης = 80.
Επιστρέφουμε στην Αποκάλυψη και βλέπουμε ότι αυτή η πόρνη είναι μεθυσμένη. Όπως μεθούν οι άνθρωποι από τον οίνο της πορνείας της, έτσι κι αυτή μεθά, διατηρώντας τον εαυτό της και τους άλλους στην Κόλαση. Η μέθη της πόρνης είναι πιο σύνθετη απ’ αυτήν των ανθρώπων, γιατί αυτή συγκεντρώνει τις εξουσίες πάνω της. Ο άνθρωπος αρκεί να πιει τον άκρατο οίνο κι ακολουθεί εύκολα το δρόμο που του δείχνουν. Η πόρνη όμως αφού είναι αυτή, που διατηρεί την αθλιότητα και θεωρητικά έχει τη δυνατότητα να αυτοκαταργηθεί, δρα με τον επιθυμητό για το Σχέδιο τρόπο, εξαιτίας του αίματος των αγίων και των μαρτύρων. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η εκκλησία όλους αυτούς τους αιώνες γνώριζε το Λόγο του Χριστού. Δεν είναι δυνατό να μην αντιλήφθηκε ούτε ένας στην κορυφή της τι ακριβώς σημαίνει το “δωρεάν λάβατε δωρεάν δώσατε” ή τη συμβουλή του Χριστού προς το νεανίσκο. Όλα αυτά είναι εύκολο να τ’ αντιληφθεί κι ο πιο κουτός άνθρωπος. Αν όμως εφαρμοστούν από την πλευρά της, η κατάρρευση επέρχεται στιγμιαία. Το ανθρώπινο δυναμικό που έχει συγκεντρώσει η εκκλησία μέσα της, είναι ότι χειρότερο υπάρχει πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο, αλλά προκύπτει μέσω της λογικής. Για να λειτουργήσει η εκκλησία ως μηχανισμός απαιτεί από τους ανθρώπους να φέρονται ακριβώς αντίθετα, απ’ αυτά που περιγράφει ο Χριστός. Αν ο Χριστός δηλαδή μιλά για τον άνθρωπο, που αγγίζει τη Θέωση, η εκκλησία μέσω των πρακτικών της δημιουργεί ανθρώπους, που δε δικαιούνται να ονομάζονται άνθρωποι. Ακριβώς επειδή αυτό είναι δύσκολο κι οι άνθρωποι, είτε μέσα σ’ αυτήν είτε έξω απ’ αυτή, θα το αντιλαμβάνονταν, χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία για να καλύψει την αθλιότητά της.
Ο Χριστός απαγορεύει την κριτική, ενώ η εκκλησία πάνω σ’ αυτή στηρίζει τη δύναμή της. Καλύπτει με ικανοποιητικό τρόπο, μέσω της φιλοσοφίας, αυτήν την οφθαλμοφανή παράβαση. Το τραγικό όμως γι’ αυτήν και τους ανθρώπους της, που ζουν στην απόλυτη Κόλαση, είναι ότι με την αθλιότητα και την υποκρισία τους καταφέρνουν να τυφλώσουν τους ανθρώπους, αλλά βγάζουν και τα ίδια τους τα μάτια. Λέει ο ιερέας ψευδοφιλοσοφίες για την ανάγκη της κριτικής και στο τέλος πέφτει ο ίδιος θύμα των λόγων του. Κρίνει τους ανθρώπους κι επειδή το κάνει αυτό, αποδέχεται την κριτική ανθρώπων ακόμα χειρότερων. Αν ο απλός ο άνθρωπος βασανίζεται μία φορά από την κριτική των αθλίων, οι ίδιοι βασανίζονται χίλιες, γιατί αυτή είναι η μόνιμη απασχόληση των ανωτέρων τους. Ο απλός ο άνθρωπος ελάχιστες φορές στο σύνολο της ζωής του θα βρεθεί κρινόμενος, ενώ ο ιερέας κρίνεται μέρα και νύχτα. Αν δεν υπήρχε η φιλοσοφία και η έτοιμη γνώση του Θεού, αυτό ήταν αδύνατο να προκύψει. Διαβάζουν οι άθλιοι τη γνώση, που παγιδεύει και προσδιορίζουν στόχους, που ήδη έχει ελέγξει ο Θεός κι οδηγούν στον κάτω κόσμο. Μέσω της φιλοσοφίας παγιδεύουν και παγιδεύονται κι έτσι διαιωνίζεται η κατάσταση. Αίμα των μαρτύρων = Πληγή του θανάτου = Παλαιά Διαθήκη = Επτά εκκλησίαι = Ληνός του θυμού = Θυμός του Θεού = 58 = Αρχιερείς = Τυφλοί οδηγοί = Κλεις του θανάτου, ενώ, Αίμα των αγίων = Φιλοσοφία = 48 = Ύδωρ ζωής = Προσευχή. Μάρτυρας = 33, ενώ, Άγιος = 28. Επειδή είναι πονηροί βασανίζονται μέχρι θανάτου και η ζωή τους είναι μία τραγωδία. Αγωνίζονται ως δούλοι για την εξουσία και πέφτουν θύματα της Παλαιάς Διαθήκης. Δε χρησιμοποιούν τη φιλοσοφία για ν’ αντιληφθούν το Λόγο του Χριστού, αλλά για να ενισχύσουν τις εξουσίες τους και να εμποδίσουν και τους υπόλοιπους να λυτρωθούν. Αίμα των μαρτύρων Ιησού = 91 = Βασιλεύς των Ιουδαίων = Σφραγίς του θηρίου = Σκορπιοί της Γης. Μόνοι τους σφραγίζονται, βασανίζονται κι επειδή ακριβώς υπάρχουν, γίνονται το αίτιο της δυστυχίας των ανθρώπων.
Τις απορίες που προέκυψαν στο Ιωάννη, αναλαμβάνει ο άγγελος να τού τις εξηγήσει κι είναι εύκολο πια ο αναγνώστης ν’ αντιληφθεί τι συμβαίνει. Το θηρίον υπήρχε, γιατί ο Υιός προϋπήρξε εκείνης της στιγμής. Ο Άψινθος έχει πέσει στη Γη, αλλά τη στιγμή που ο Ιωάννης παίρνει την Αποκάλυψη, όσον αφορά τις σάλπιγγες, δεν έχει σαλπίσει η πέμπτη κι επομένως ο Ιησούς δεν έχει πάρει τις τελικές δυνάμεις Του. Ο δράκων δεν έχει παραδώσει το θρόνο του στο θηρίον. Άρα είναι λογικό να υπήρχε και να μην υπάρχει, αλλά όσον αφορά το μέλλον του Ιωάννη να υπάρξει. Ο Ιησούς λειτουργεί κι ως ζωντανός κι ως νεκρός. Βαδίζει προς την απώλεια, εφόσον αυτός είναι ο Υιός της απωλείας, εξαιτίας της αγάπης Του προς τον Πατέρα και τους ανθρώπους. Οι μόνοι που μπορούν ν’ αντιληφθούν, συνεπώς να μην εκπλαγούν απ’ αυτήν τη μυστηριώδη κατάσταση, είναι αυτοί, που έχουν γνώση, δηλαδή ο ελληνικός κόσμος. Οι χριστιανοί που δεν είχαν σχέση με τον ελληνικό κόσμο, βρέθηκαν μπροστά σε μία μυστήρια κι ανεξήγητη κατάσταση. Ως εξιουδαϊσμένοι διδάσκονταν από την Παλαιά Διαθήκη για το Θεό-Κύριο με τη μορφή του πνεύματος, δηλαδή του απείρου. Ο Υιός με την ανθρώπινη μορφή δεν ήταν δυνατό να γίνει κατανοητός, τη στιγμή που ο ίδιος μ’ αυτήν την μορφή ήταν η βάση της κοσμοαντίληψης του χριστιανισμού. Η έκπληξη σ’ αυτό το σημείο γεννιέται. Μαθαίνουν πρώτα για τον Υιό-άνθρωπο και μετά πιστεύουν. Η πίστη τους στη συνέχεια τους εξιουδαΐζει κι έρχονται στην ίδια φάση με τους αυθεντικούς Ιουδαίους, οι οποίοι δεν μπορούσαν ν’ αντιληφθούν πώς ένας άνθρωπος είναι Υιός του Θεού.
Όλα αυτά είναι κατανοητά μόνον από τους Έλληνες. Αυτό συμβαίνει, γιατί έχουν την κατάλληλη γνώση. Η δημοκρατία κι ο ανθρωποκεντρισμός της ενισχύουν τον άνθρωπο και τον αποθεώνουν οριακά. Αυτήν ήταν η απαραίτητη προετοιμασία για την εμφάνιση του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες πιστεύοντας στην αξία του ανθρώπου, κατανοούν την περίπτωση ύπαρξης κάποιου ιδιαίτερα προικισμένου ανθρώπου, που είναι δυνατό να φέρει θείες ιδιότητες. Αν δεχτεί κάποιος τον Αλέξανδρο ως φορέα της θείας γνώσης, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, ν’ αποδώσει στον Ιησού το ρόλο Του και την ιδιότητά Του. Όλοι οι υπόλοιποι εκπλήσσονται, όταν βλέπουν ανθρώπους με τρομερές δυνάμεις να δρουν ανεξέλεγκτα. Το θηρίον υπήρχε, γιατί ο νεκρός Αλέξανδρος δρούσε αρνητικά για τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει στην εποχή του Ιωάννη γιατί ο διδάσκαλος Του που επηρεάζει τη ζωή του, αλλά και τη ζωή αυτών, που έχουν τα ίδια δεδομένα μ’ αυτόν, αγωνίζεται ως άνθρωπος εναντίον του θηρίου. Θα υπάρξει μετά τον Ιωάννη, γιατί απ’ ένα σημείο και πέρα θα γίνει η εναλλαγή των προσώπων. Ο Ιωάννης όταν γράφει την Αποκάλυψη, χωρίζει το χρόνο σε δύο μέρη. Πίσω του υπάρχει ένας τρομερός φορέας εξουσίας, εξαιτίας του Αλεξάνδρου κι ο Ιησούς, που ήδη έχει γεννηθεί. Μπροστά του υπάρχει η πάλη για τη διαδοχή και η τελική κατάσταση.
Όλα αυτά τ’ αντιλαμβάνονται, μόνον όσοι είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής. Βιβλίον = Έλληνες = 34, ενώ, Βιβλίον της ζωής = Ελληνικός κόσμος = 79. Όσον αφορά τους λόφους πάνω στους οποίους κάθεται η πόρνη, αυτό είναι το πιο προφανές. Και τα δύο κέντρα της εξουσίας του χριστιανισμού είναι χτισμένα πάνω σ’ επτά λόφους. Η Ρώμη και η Νέα Ρώμη ποτέ δεν απέκρυψαν αυτό το γεγονός και μάλιστα πολλές φορές αναγκάστηκαν να δώσουν εξηγήσεις, για την ομοιότητα που περιγράφει η Αποκάλυψη. Οι αριθμοί αποκαλύπτουν τα πάντα εφόσον, Πόρνη καθήμενη = 68 = Δώδεκα Απόστολοι = Ονόματα βλασφημίας, ενώ, Επτά όρη = Εκκλησία = Ευρώπη = 35 = Όλυμπος. Οι επτά βασιλείς τους οποίους παριστάνουν αυτοί οι λόφοι, είναι το σύνολο των βημάτων, που έχει διανύσει η ανθρωπότητα. Η ταύτιση των βημάτων με τους βασιλείς γίνεται εξαιτίας της έννοιας της ευεργεσίας. Τα βήματα απαιτούν δωρεά γνώσης για την δημιουργία τους και η δωρεά είναι βασιλική ιδιότητα. Η εξέλιξη του σχεδίου που απαιτεί εξουσία πάνω στη γνώση συνδέει τους βασιλείς αυτούς με την έννοια της κοσμοκρατορίας από τη στιγμή που η δωρεά είναι Θεία Δωρεά. Επτά βασιλείς = Κοσμοκρατορία = 60 = Χρυσός του ναού = Χριστιανοί. Οι πέντε έπεσαν, γιατί η ανθρωπότητα έχει βαδίσει από το πέμπτο βήμα της γνώσης στο έκτο της κοσμοκρατορίας. Έχει γνωρίσει το Βασιλέα των βασιλέων κι αυτός είναι που έχει την εξουσία, την εποχή που πήρε ο Ιωάννης την Αποκάλυψη. Ο κόσμος δεν είχε ξεπεράσει τότε τον Αλέξανδρο και η Ρώμη διαχειριζόταν τη δύναμη και τη γνώση του μεγάλου Μακεδόνα. Ο Ιησούς ήρθε ως Κύριος των κυρίων κι αυτός έβαλε οριστικά την ανθρωπότητα στο έβδομο βήμα, εφόσον το σύστημα που δημιούργησε, είχε την μορφή οίκου όπου οικοδεσπότης ήταν ο Ίδιος αλλά και το ίδιο το σύστημα είχε ισχύ οικοδεσπότη στο σύνολο του πλανήτη. Οικοδεσπότης = 70, ενώ, Μέγας Βασιλεύς = 60.
Σε σχέση με το σύνολο του χρόνου κατά τον οποίο εξελίσσεται το Σχέδιο, ο οικοδεσπότης μένει για μικρό χρονικό διάστημα, που είναι το ίδιο μ’ αυτό κατά τη διάρκεια του οποίου ο διάβολος πέφτει με θυμό στη Γη και μ’ αυτό των τεσσαράκοντα δύο μηνών. Το θηρίον όπως μας περιγράφει ο άγγελος είναι ο όγδοος βασιλεύς, που όμως έχει την ιδιομορφία ν’ ανήκει στους επτά βασιλείς. Αυτό σημαίνει ότι, ο Χριστός για να ωθήσει την ανθρωπότητα στο έβδομο βήμα έπρεπε να δώσει γνώση που να την παρασύρει. Αυτή η γνώση είναι του όγδοου βήματος όπου ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών. Ο Χριστός έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να τη γνωρίσουν και να εισαχθούν μέσα σ’ αυτήν. Η πονηρία των ανθρώπων είναι αυτή, που δεν τους το επιτρέπει.
Σ’ αυτήν την αδυναμία στηρίζεται το Μυστικό Σχέδιο. Από τη στιγμή όμως που ο Χριστός δίνει τη δυνατότητα Θέωσης και παράλληλα εκτελεί την αποστολή Του, συμβαίνει αυτό που περιγράφει ο άγγελος. Είναι ο όγδοος, γιατί η Θέωση —που πάντα αφορά τον άνθρωπο και τα σταθερά στο χρόνο χαρακτηριστικά του— είναι προσιτή. Η Βασιλεία των Ουρανών δε μεταβάλλεται, επομένως η ανθρωπότητα όταν ξεπεράσει το έβδομο βήμα, πάλι θα δεχτεί την ίδια γνώση, που είναι αυτή του Χριστού. Βασιλεία των Ουρανών = 80. Από τη στιγμή όμως που είναι απαραίτητη η θυσία, ανεξάρτητα από το αν έδωσε ο Χριστός στους ανθρώπους τη δυνατότητα να εισαχθούν στη βασιλεία κι επομένως στον Εαυτό Του τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως όγδοος, αυτό που έμεινε στη Γη ήταν ο οικοδεσπότης, δηλαδή ο έβδομος των βασιλέων. Τα δέκα κέρατα είναι δέκα βασιλείς που —όπως θα δούμε— δεν έχουν καμία σχέση με τους μεγάλους επτά βασιλείς. Το θηρίον είναι ένας από τους επτά βασιλείς, που έχουν εξουσία πάνω στην ανθρωπότητα στο σύνολό της. Οι δέκα βασιλείς είναι βασιλείς, που αφορούν αυτούς, οι οποίοι ελέγχονται από το θηρίον. Αν δεν υπάρξει δηλαδή ο έβδομος βασιλεύς είναι αδύνατο να δοθεί εξουσία σ’ αυτούς, ώστε να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το θηρίον.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι συμβαίνει, θα πρέπει να θυμηθεί τους παρθένους, που σφραγίστηκαν από το Θεό κι ακολουθούν το Αρνίον. Το Αρνίον είναι ο έβδομος βασιλεύς και οι παρθένοι δημιουργούν τις συνθήκες, που οριακά οδηγούν στην τιμωρία. Η τιμωρία είναι αυτή που έχει σχέση με τον άκρατο οίνο και συμβαίνει μπροστά στο Αρνίον και τους αγίους αγγέλους. Άμωμος παρθένος όμως κι εξουσία είναι έννοιες ασυμβίβαστες.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μετά τη Σταύρωση του Χριστού πλήθος παρθένων ανέλαβαν το έργο της υπεράσπισης του Λόγου του Χριστού. Επειδή αυτό έγινε χωρίς παράλληλη αμφισβήτηση της ιουδαϊκής νοοτροπίας των Αποστόλων, έμμεσα σημαίνει λήψη εξουσίας. Δεν πήραν άμεσα την εξουσία, αλλά επειδή δεν την αμφισβήτησαν και ταυτόχρονα παρέδωσαν το έργο τους σ’ αυτούς, που την ασκούσαν, έγιναν κι οι ίδιοι αμαρτωλοί. Αυτό συνέβη για μία ώρα κι όπως την περίπτωση του εξιουδαϊσμού, αποκαλύπτει το στόχο αυτής της εξουσίας. Μία ώρα = Σοφία = Σιών = 28 = Άμωμος = Δέκα κέρατα, ενώ, Δέκα βασιλείς = Άγιοι άγγελοι = Όρος Σιών = 57 = Άγιος τόπος = Ένοχος θανάτου = Ωδή Μωυσέως. Αυτό έγινε, γιατί ήταν απαραίτητο για την εξέλιξη του Σχεδίου.
Το θηρίον είναι μία μορφή του Αρνίου και η σύγκρουση μεταξύ τους απαιτεί δυνάμεις που μόνον οι παρθένοι είναι δυνατό να εξασφαλίσουν. Ο Θεός έδωσε το έργο των παρθένων στην εκκλησία, ώστε να έχει τη δυνατότητα να πολεμήσει τους Έλληνες, αλλά εξαιτίας της λειτουργίας της, που είναι ιουδαϊκής λογικής, ήταν αδύνατο από ένα σημείο κι έπειτα αυτό το έργο να μη στρέφεται εναντίον της. Το θηρίον πήρε τη δύναμη των βασιλέων και πολέμησε το Αρνίον το ζων. Όσο το Αρνίον φέρεται ως εσφαγμένον το θηρίον είναι αυτό, που νικά και οι άνθρωποι βασανίζονται μπροστά σ’ αυτό και στους αγίους αγγέλους. Η ελπίδα της ανθρωπότητας είναι η μελλοντική νίκη του Αρνίου του ζώντος, που είναι Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων.
Όταν παρακάτω λέει ο άγγελος ότι ο Θεός έβαλε στην καρδιά τους την ιδέα να πραγματοποιήσουν το Σχέδιο Του, εννοεί αυτήν τη διπλή χρήση του έργου τους. Ο Χριστός μιλά για την καρδιά και το περιεχόμενό της. Οι άμωμοι έδρασαν όμοια με το Χριστό και παρήγαγαν αίμα. Παρήγαγαν γνώση κλειδωμένη, που προστέθηκε στον άκρατο οίνο κι έχει διπλή χρήση. Με το έργο τους έδωσαν στο θηρίον τη δύναμη να δράσει, αλλά το ίδιο έργο είναι που στα χέρια του Αρνίου του ζώντος τιμωρεί τους εθνικούς, που είναι άπιστοι. Εξαιτίας αυτής τη δράσης αυτό που ακολουθεί, είναι η ερήμωση και η γύμνια της πόρνης. Το θηρίον και οι βασιλείς μίσησαν την πόρνη και της στέρησαν κάθε πλούτο.
Από τη στιγμή που η Ρώμη πήρε την εξουσία του Ιησού και των αγγέλων Του, η ιουδαϊκή νοοτροπία της δεν επέτρεπε την καλλιέργεια του πνεύματος. Η Ρώμη έπαψε να είναι πνευματικό κέντρο και έγινε ένα κέντρο εξουσίας. Δεν ξαναγεννήθηκαν απ’ αυτή φιλόσοφοι, ποιητές κλπ. Άθλια ανθρωπάκια συνέρρεαν σ’ αυτή για να πάρουν εξουσίες και κατόπιν σκορπίζονταν στον κόσμο.
Όλη αυτή η δραστηριότητα είχε ως αποτέλεσμα τη γέννηση των βασιλέων της Γης που η Ρώμη πάντα είχε κάτω από την εξουσία της. Οι βασιλείς της Γης είναι οι βασιλείς των εθνών, των λαών, των όχλων και των γλωσσών. Τα νερά επάνω στα οποία κάθεται η πόρνη κι είναι τα παραπάνω, είναι απαραίτητο να εξουσιάζονται για να μη γίνονται απειλητικά και η Ρώμη ελέγχει αυτήν την εξουσία μέσω των βασιλέων που η ίδια δημιουργεί. Μέσω της εξουσία της επεμβαίνει στο χώρο και ομαδοποιεί τους όχλους και τους λαούς μέσω της γνώσης της. Με την εξουσία της παίρνει την κυρίαρχη διάλεκτο κι αφού την εμπλουτίζει μέχρι το σημείο που την ευνοεί, δημιουργεί δομές αιώνιες και πανίσχυρες. Οι Γερμανοί εξαιτίας της άθλιας Ρώμης σέρνονται στους πολέμους με την ψευδαίσθηση της ανωτερότητας, όπως κι οι Βρετανοί νομίζουν ότι κυβερνούν τα κύματα. Οι Γάλλοι καμαρώνουν για τη γλώσσα τους και δε βλέπουν ότι αυτή η γλώσσα είναι κάτω από την εξουσία της Ρώμης. Δε βλέπουν ότι, για να προστεθούν λέξεις σ’ αυτήν τη γλώσσα, έπρεπε να γίνουν επαναστάσεις και να χυθεί ανθρώπινο αίμα.
Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί ο Θεός εξελίσσει ένα Σχέδιο, που οδηγεί στη Θέωση μέσω της θυσίας. Η γνώμη Του ήταν να πάρει το θηρίον, την εξουσία κι επομένως η γνώμη αυτή είναι η αιτία της δημιουργίας της μεγάλης πόρνης και του βασανισμού, που είναι η μοναδική οδός προς τη Θέωση. Γνώμη του Θεού = 53 = Βασανισμός = Μεγάλη πόρνη = Οδός Κυρίου = Πνεύμα ακάθαρτον = Ύδωρ και πνεύμα = Είκοσι οκτώ. Όταν ο Χριστός συνομιλεί με το Νικόδημο αποκαλύπτει τη γνώση Του, αλλά με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη γίνεται κατανοητή. Για τη Θέωση απαιτείται η βασιλεία του Θεού που απόντος του Υιού Του διαχειρίστρια είναι η πόρνη η καθήμενη, που είναι δημιούργημα των δώδεκα Αποστόλων. Για να τη δει όμως κάποιος απαιτείται, όπως μας λέει ο Χριστός, να έχει γεννηθεί Άνωθεν. Άνωθεν = 28 = Σοφία = Άμωμος. Αυτός είναι μόνον ο Χριστός κι είναι ο μόνος, που έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις. (Ιωάν. 3.3) “αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μή τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν τού Θεού” (αλήθεια αλήθεια σου λέγω, εάν δεν γεννηθή κανείς άνωθεν, δεν μπορεί να ιδή την βασιλείαν τού Θεού).
Όσον αφορά τους υπόλοιπους, για να μπουν μέσα σ’ αυτήν τη βασιλεία απαιτείται να είναι γεννημένοι από ύδωρ και πνεύμα. Στόχος του Χριστού ήταν να δημιουργήσει αυτές τις συνθήκες για όλους τους ανθρώπους, ώστε οριακά αυτό το ύδωρ και πνεύμα να γεννά όμοιους Του και άρα Θεούς ανθρώπους. Όσο το Μυστικό Σχέδιο εξελίσσεται, οι άνθρωποι μπαίνουν στη βασιλεία του Θεού, αλλά δε λυτρώνονται εξαιτίας της απουσίας του Υιού. Ύδωρ και πνεύμα = 53 = Είκοσι οκτώ, όταν, Άνωθεν = 28. Αν δεν υπάρξει η πόρνη, ώστε η δομή της να καλύψει τη Γη, είναι αδύνατο να δημιουργηθούν κοινές συνθήκες για όλους τους ανθρώπους. Η εξουσία δίνεται στην πόρνη, ώστε μέσω αυτής να δημιουργηθούν οι βασιλείς της Γης, που υπακούοντας σ’ αυτή δημιουργούν με τη σειρά τους κοινές συνθήκες στο σύνολο του πλανήτη. Ο Χριστός θυσιάστηκε για τους ανθρώπους ως τέλειος Κύριος που παίρνει το μερίδιο της θυσίας, που του αντιστοιχεί, προσπαθώντας ταυτόχρονα μέσω του Λόγου Του να βοηθήσει αυτούς, που πραγματικά αναζητούν τη Λύτρωση στο Λόγο Του.
Η πτώσις της μεγάλης πόλεως
Από το (Αποκ. Ιωάν. 18.1-18.24) ο Ιωάννης περιγράφει με λεπτομέρεια αυτά, που συνέβησαν, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι η καταδίκη της πόρνης. Από το σημείο στο οποίο μία πόρνη μεθά με το αίμα των αγίων ως το σημείο στο οποίο ερημώνεται και καίγεται μεσολαβούν ορισμένα γεγονότα, που απαιτούν διευκρίνιση. Το θηρίον για να πολεμήσει εναντίον του Αρνίου, θα πρέπει να δημιουργηθεί και μαζί μ’ αυτό οι δέκα βασιλείς, που θα παρασύρουν την πόρνη στη μεγάλη μάχη. Ο άγγελος που βλέπει ο Ιωάννης είναι ισχυρός, εφόσον έχει εξουσία μεγάλη. Το μέγεθος της εξουσίας και η παγκοσμιότητα της λάμψης Του αποκαλύπτουν την ταυτότητά Του. Άνωθεν γεννημένος μ’ αυτήν την ισχύ είναι μόνον ο Χρίστος. Ο Μαρξ υπήρξε κι αυτός άγγελος ισχυρός, αλλά σ’ ό,τι αφορά την ισχύ και τη διαχρονικότητά του ήταν ασύγκριτα κατώτερος του Χριστού. Ο άγγελος αυτός ήταν ο Χριστός κι αυτός φώτισε τη Γη με τη λαμπρότητά Του. Άγγελος ισχυρός = Χριστός του Θεού = Αιώνια δόξα του Θεού = 76 = Ρομφαία του στόματος. Εξουσία μεγάλη = Ιησούς ζων = Θυμός του Θεού = 58 = Κλεις του θανάτου.
Όπως είδαμε και σ’ άλλα σημεία της Αποκάλυψης, ο αναγνώστης θα πρέπει πάντα να προσέχει ποιος δρα και σε ποιο επίπεδο βρίσκεται ο απλός άνθρωπος. Ο Ιησούς φώτισε τη Γη όσο βρισκόταν εν ζωή, συνεπώς όσο είχε τη δυνατότητα να μιλήσει. Ο Ιησούς κατηγόρησε την εξουσία και την καταδίκασε. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων από τη στιγμή που σταυρώθηκε, δεν έπαψε να φωνάζει εναντίον της πόρνης. Ο Ιησούς υπάρχει ζωντανός από τη στιγμή που υπάρχει ο Λόγος Του. Υπάρχει κι ως νεκρός παράλληλα, αφού μέσω των δικαιωμάτων δίνει εξουσίες στην πόρνη. Η φωνή η ισχυρή λοιπόν δεν είναι κάτι το αφηρημένο, αλλά κάτι το γνωστό. Είναι η φωνή που δίνει γνώση στους ανθρώπους για την πτώση της πόρνης, αλλά είναι επίσης και η φωνή, που καταδικάζει την πόρνη.
Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό παίρνει δύναμη από το Λόγο Του και δε γίνεται μέτοχος των αμαρτιών της, ενώ ο άπιστος από την ίδια φωνή επηρεάζεται κι ακολουθεί την πόρνη. Ο Λόγος του Αθανάτου Ιησού είναι ο συνολικός λόγος, που αφορά και τον ζώντα και το νεκρό Ιησού. Αυτός ο Λόγος είναι ο Λόγος του Εσταυρωμένου κι είναι το σύνολο της γνώσης, που προκύπτει από την Καινή Διαθήκη. Φωνή ισχυρή = Εσταυρωμένος = Καινή Διαθήκη = 59 = Άρχων του κόσμου. Ο άγγελος ο ισχυρός φωνάζει και οι άνθρωποι όλους αυτούς τους αιώνες τον ακούν. Απλά ανάλογα με το ποιόν του καθενός άλλος διαβάζει την Καινή Διαθήκη κι απομακρύνεται από την πόρνη κι άλλος γίνεται δούλος της.
Το ευαγγελικό μήνυμα ενημερώνει απλά όλους για την τελική πτώση της πόλης, που δε σημαίνει απαραίτητα την πτώση της, εφόσον αυτή έχει συμβεί, αλλά την άνοδο του ανθρώπου. Η πόρνη και οι δούλοι είναι καταδικασμένοι αιώνες τώρα κι αυτό που είναι δυνατό να προκύψει, είναι η Λύτρωση των ανθρώπων, που εξαιτίας της άγνοιάς τους ακολουθούν το νεκρό Ιησού. Νεκρός Ιησούς = Έργα της πόρνης = Χρυσός μόσχος = Αποκάλυψις Ιωάννου = 75. Είναι η μοίρα των Ιουδαίων, κάθε φορά που καθυστερεί η βοήθεια του Θεού να προσκυνούν το χρυσό μόσχο. Ο άγγελος, επειδή γνωρίζει ότι η γνώση της πόρνης στηρίζεται στην Καινή Διαθήκη και στα πνευματικά δικαιώματα που προκύπτουν απ’ αυτήν, αναφέρει όλα τα έθνη, χωρίς να εξαιρεί κανέναν. Ενώ στην περιγραφή της καθήμενης πόρνης αναφέρεται μόνον ο οίνος της πορνείας κι ένα πλήθος λαών κι εθνών, σ’ αυτήν την περίπτωση περιγράφεται η συνολική παγκόσμια κοινωνία. Σ’ αυτήν παρουσιάζεται η κοινωνία της πατριαρχίας στην οποία ο οίνος του πάθους και της πορνείας μεθά το σύνολο των εθνών.
Η Βαβυλώνα η μεγάλη έγινε κατοικία δαιμονίων και φυλακή “παντός πνεύματος ακαθάρτου και παντός ορνέου ακαθάρτου και μεμισημένου”. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Βαβυλώνα η μεγάλη είναι το βασίλειο, που αποτελεί την μεγάλη πληγή της ανθρωπότητας και είναι θέλημα Θεού η ύπαρξή της. Βαβυλών η μεγάλη = Αγία πόλις = Μητρόπολη = 47 = Βασίλειον = Πληγή μεγάλη. Αυτή η πόλη στηρίζεται σε συγκεκριμένη γνώση κι υπηρετεί συγκεκριμένο στόχο. Η Βαβυλώνα μετατρέπεται σε μεγάλη πόρνη εξαιτίας του ακάθαρτου πνεύματος. Πνεύμα ακάθαρτον = Μεγάλη πόρνη = 53 = Οδός Κυρίου. Αυτή η πόρνη δημιουργήθηκε —όπως είδαμε και σ’ άλλο σημείο— για να δοθεί στον Υιό του Θεού, ώστε να είναι δυνατό να εξελιχθεί το Σχέδιο σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Αλέξανδρος βρήκε την πόρνη, που ήταν το σύστημα της Βαβυλώνας κι ο Χριστός βρήκε επίσης την πόρνη, που ήταν το σύστημα που δημιούργησε ο Αλέξανδρος με τη διαφορά ότι είχε μετακινηθεί το κέντρο εξουσίας στη Ρώμη.
Το ακάθαρτο πνεύμα δίνει τα χαρακτηριστικά στο σύστημα, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρξουν και τα όρνεα, που θα δώσουν ώθηση στην εξέλιξη του Σχεδίου. Όρνεον = 33 = Νεκροί = Εμμανουήλ = Αχιλλέας. Πρώτα εμφανίζεται το όρνεον το ακάθαρτον, εφόσον ο δράκων ο πυρρός προϋπάρχει του θηρίου. Όρνεον ακάθαρτον = Δράκων πυρρός = 64, κι ακολουθεί το όρνεον το μεμισημένον. Όρνεον μεμισημένον = Βασιλεύς των Ιουδαίων = Σκορπιοί της Γης = 91. Απ’ αυτόν το συνδυασμό προκύπτει η πανίσχυρη πόρνη, που έχει τη δυνατότητα να παρασύρει όλα τα έθνη της Γης στα πάθη και την πορνεία της. Η Βαβυλώνα γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο κατοικία των δαιμονίων κι είναι υπεύθυνη για τα όσα περιγράφει η Αποκάλυψη. Κατοικία δαιμονίων = 75 = Βατικανό της αμαρτίας = Οικία του ισχυρού = Αποκάλυψις Ιωάννου = Βρυγμός των οδόντων.
Εφόσον η γνώση όλων αυτών βρίσκεται στα χέρια του Υιού του Θεού και παραχωρείται στους δούλους να τη διαχειριστούν, ευνόητο είναι ότι το βασίλειο που δημιουργείται κι είναι η Βαβυλώνα, έχει βασιλιά. Ο άγγελος έπεσε στη Γη και κατά την πτώση του γνωστοποίησε και την πτώση της Βαβυλώνας. Ο άγγελος ισχυροποιεί τη Βαβυλώνα στη Γη και γίνεται ο πρώτος βασιλιάς της Γης. Λόγω της διπλής ιδιότητας του Υιού του Θεού και της διπλής εμφανίσεώς Του, η βασιλεία αυτή μοιράζεται μεταξύ των κοσμοκρατόρων. Βασιλεύς της Γης = Αλέξανδρος ο Μακεδών = 75 = Νεκρός Ιησούς. Ο Ιησούς εν ζωή αρνήθηκε τη βασιλεία και κατέλαβε το αξίωμα του Βασιλέως ως Εσταυρωμένος. Μέσω των δικαιωμάτων του Υιού του Θεού, αυτή η βασιλεία μεταφέρεται στον Πέτρο και απ’ αυτόν στον Πάπα. Άρα ο πρώτος βασιλιάς της Γης, που δημιουργεί το σύνολο των υπολοίπων, είναι ο Αλέξανδρος και μέσω της αποστολής του Χριστού βρίσκεται πάντα εν ζωή κι είναι ο Πάπας της Ρώμης. Αλέξανδρος ο Μακεδών = Νεκρός Ιησούς = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = 75.
Με την εξουσία του βασιλιά ο Πάπας δημιουργεί τους βασιλιάδες της γης, πάνω στους οποίους βασιλεύει η πόρνη και με τους οποίους εκπορνεύεται. Από το θρόνο του Αλεξάνδρου προέκυψε ο θρόνος του Πάπα κι απ’ αυτόν το θρόνο το σύνολο των θρόνων των εθνών. Όταν η Αγγλία ήταν κοσμοκράτειρα, ο βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο βασιλιάς που πόρνευε με τη Βαβυλώνα. Για να το πραγματοποιήσει αυτό, πρέπει ν’ ανέχεται την εξουσία του Πάπα, που διατηρεί τα δικαιώματα αυτών, που δημιούργησαν την πόρνη, που με τη σειρά της δημιουργεί τους βασιλιάδες. Σ’ αυτό το σημείο βλέπουμε ότι ο άγγελος προειδοποιεί το λαό για την τιμωρία της πόλης και συνιστά σ’ αυτόν να βγει απ’ αυτήν.
Εξαιτίας της τιμωρίας θίγονται δύο τύποι ανθρώπων. Οι βασιλιάδες και οι έμποροι. Η ομοιότητα αυτών των δύο τύπων ανθρώπων βρίσκεται στο γεγονός ότι έχουν συμφέροντα από την ύπαρξη της πόλης. Η διαφορά που υπάρχει οφείλεται στο ότι στοχεύουν σε διαφορετικό κέρδος. Οι μεν βασιλιάδες ωφελούνται από την πορνεία που γεύονται, οι δε έμποροι από τον πλούτο που της αποσπούν. Οι αριθμοί δείχνουν ότι η διαφορά αυτή έχει σχέση με τη φύση των ανθρώπων που υπηρετούν το κάθε τύπο. Βασιλείς της Γης = Νεκροί άνθρωποι = 82, ενώ, Έμποροι της Γης = Άνθρωποι ζώντες = 80. Οι πρώτοι αντιπροσωπεύουν τη δωρεά της πόρνης, επειδή αυτή τους δημιούργησε και τους επέβαλε στη Γη, ενώ οι δεύτεροι αντιπροσωπεύουν το κρίμα της. Δωρεά της πόρνης = 82, ενώ, Κρίμα της πόρνης = 80.
Εκ πρώτης όψεως ο αναγνώστης, σύμφωνα με τα παραπάνω, καταλαβαίνει γιατί δίκαια θρηνούν οι βασιλιάδες την πόρνη, εφόσον αυτοί θίγονται από την καταδίκη της. Οι έμποροι της Γης που ως αριθμός είναι ο αριθμός της Βασιλείας των Ουρανών, γιατί πενθούν; Έμποροι της Γης = Αθάνατοι άνθρωποι = Άνθρωποι ζώντες = 80 = Βασιλεία των Ουρανών. Για να γίνει αντιληπτό αυτό θα πρέπει ο αναγνώστης να κατανοήσει το σημείο αφετηρίας του ανθρώπου και την πορεία του. Οι έμποροι της Γης είναι όλοι οι άνθρωποι, που παράγουν ωφέλιμα αγαθά για τους συνανθρώπους τους, είτε πρόκειται για φιλοσοφία είτε για τεχνολογική εφαρμογή. Τέτοιοι έμποροι είναι ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Ράιχ, ο Έντισον κι άπειροι άλλοι όμοιοί τους. Όλοι αυτοί αγωνίζονται για το καλό της ανθρωπότητας κι ενώ εμείς γνωρίζουμε ότι το σύνολο των άσχημων καταστάσεων προέρχονται από τη Βαβυλώνα αυτοί εμφανίζονται να κλαίνε.
Αυτό συμβαίνει γιατί; αν δεν υπήρχε η Βαβυλώνα, αυτοί θα μπορούσαν ν’ αποσπάσουν πλούτο και δόξα; Ο άνθρωπος γεννήθηκε Θεός και πριν από την πτώση του δεν υπήρχαν οι συνθήκες που θα έδιναν πλούτο στους εμπόρους. Στην προ του αμαρτήματος εποχή, πως ήταν δυνατό να πάρει πλούτο ένας άνθρωπος σαν το Σωκράτη; Τι θα μπορούσε να δημιουργήσει η ευφυΐα του, ώστε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους και να κερδίσει την αθανασία; Βλέπουμε ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει η Βαβυλώνα, ώστε μέσα από τα προβλήματα που δημιουργεί να γεννηθούν άνθρωποι, που θα δημιουργήσουν αγαθά και στη συνέχεια θα τα εμπορευθούν. Αν καταργηθεί η Βαβυλώνα κι ο άνθρωπος αγγίξει τη Θέωση, ποιος θα έχει ανάγκη τη γνώση των εμπόρων; Ποιος θ’ αγοράζει τη γνώση των σοφών, που στην καλύτερη των περιπτώσεων βρίσκεται κοντά στη γνώση του Θεού-ανθρώπου; Ο Χριστός προειδοποιεί τους λαούς και τους ωθεί στην ανταπόδοση των έργων της.
Η Βαβυλώνα η μεγάλη όλους αυτούς τους αιώνες βασανίζει και βασανίζεται. Οι άνθρωποι βασανίζονται εξαιτίας της, αλλά κι οι ίδιοι βασανίζουν αυτήν και τα παιδιά της. Αυτό συμβαίνει, επειδή ο Θεός το θέλησε κι είναι απαραίτητο για την εξέλιξη του Σχεδίου. Πώς όμως είναι δυνατό να συμβεί αυτό; Πώς είναι δυνατό να συμβεί ο βασανισμός της πόρνης; Η πόρνη βασανίζεται από τους ανθρώπους εξαιτίας της παραγωγής γνώσης. Κάθε φορά που επιχειρεί να τους βασανίσει, οι άνθρωποι αντιδρούν παράγοντας γνώση κι αυτό έχει διπλό αποτέλεσμα… το πρώτο είναι η ισχυροποίηση της πόρνης και το δεύτερο η σκληρότητα του βασανισμού των δούλων της.
Η πόρνη κρίνει κι επειδή κρίνεται, αναγκάζει τους δούλους της να ζουν χειρότερα από τα ζώα. Αν οι δούλοι της απολάμβαναν τον έρωτα, τη δύναμη και τον πλούτο δε θα ήταν αξιοζήλευτοι; Οι άνθρωποι όμως δε δέχονται εξουσίες απ’ ανθρώπους, που απολαμβάνουν τα πάντα κι επομένως κρίνουν. Εξαιτίας αυτής της κρίσης φτάσαμε στην υποχρεωτική αγαμία, το μοναχικό βίο και το άγχος της αποκάλυψης των όποιων σεξουαλικών διαστροφών των δούλων της πόρνης. Η πόρνη έκανε το δικό της μείγμα, αλλά οι άνθρωποι της απέδωσαν διπλή ποσότητα. Η πόρνη δηλητηριάζει τους ανθρώπους μέσω των λόγων του Πέτρου και του Παύλου, αλλά οι άνθρωποι αντιδρώντας την αναγκάζουν να οδηγεί τους δούλους της σε ζωή ακόμα χειρότερη απ’ αυτή, που προτείνει.
Όταν η πόρνη λέει από μέσα της ότι κάθεται σαν βασίλισσα και ότι δεν είναι χήρα εννοεί ότι τη δημιούργησε ο Θεός με σταθερά θηλυκά χαρακτηριστικά την ίδια ώρα που ο Υιός μεταμορφώνεται είτε σε άνδρα είτε σε βρέφος. Εμφανίστηκε ο Υιός Του ως Βασιλεύς και το σύστημα πήρε την εξουσία Του και τη γνώση Του. Όταν ο Βασιλεύς απουσιάζει, διαχειριστής της γνώσης Του είναι η γυναίκα και γι’ αυτό κάθεται σαν βασίλισσα. Χήρα δεν είναι γιατί ο Βασιλεύς δεν πέθανε, αλλά υπάρχει. Λόγω του Σχεδίου του Θεού ο Βασιλεύς εμφανίζεται ως σπέρμα και πάντα γονιμοποιεί την πόρνη. Η πόρνη λόγω θυσίας του βρέφους ενεργεί σαν μητέρα Του εμποδίζοντας τη Λύτρωση των ανθρώπων. Ο Υιός που κρατά στα χέρια της είναι ο βασιλιάς κι αυτή λειτουργώντας ως μοιχαλίδα δεν επιτρέπει την ανεξαρτητοποίησή Του. Αν το σύστημα δε διατηρούσε πνευματικά δικαιώματα πάνω στο Λόγο του Θεού θα εμφανιζόταν πολύ γρήγορα ένας νέος άνθρωπος όμοιος του Χριστού, που θα οδηγούσε τους υπόλοιπους στη Θέωση. Αυτό όμως θα ήταν εναντίον του Σχεδίου κι επομένως αδύνατο να επιτραπεί από το Θεό. Ο Θεός το μόνο που επιτρέπει είναι η προσωπική Λύτρωση του κάθε ανθρώπου, που είναι αποτέλεσμα της εξόδου του απ’ αυτήν, καθώς και την ανταπόδοση του μείγματός της.
Αιώνες τώρα ο κάθε άνθρωπος μπορούσε να μην υπολογίζει τους λόγους των αθλίων κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος να ζήσει ο ίδιος καλύτερη ζωή και ν’ αναγκάσει τους δούλους σε ακόμα χειρότερη. Όταν δεν υπολογίζει κάποιος το λόγο του ιερέα κι αυτός τον κατηγορεί για οτιδήποτε, είναι αναγκασμένος από εκείνη τη στιγμή να προσέχει ακόμα περισσότερο για τυχόν ατόπημα. Αν ένας ιερέας κατηγορεί για μοιχεία κάποιον, που δεν τον υπολογίζει, μικρό το κακό. Αλίμονο όμως στον ιερέα αν αυτός, που δεν τον υπολογίζει και δεν τον φοβάται ανακαλύψει κάτι σε βάρος του. Οι έμποροι της Γης γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποτελούν το κρίμα της πόρνης. Έχουν τη δυνατότητα να παράγουν γνώση κι ενώ παίρνουν πλούτο από τη Βαβυλώνα, παρ’ όλ’ αυτά είναι η αιτία της καταδίκης της. Ο φιλόσοφος γίνεται γνωστός και δοξάζεται εξαιτίας της Βαβυλώνας, αλλά και μόνον που υπάρχει, την απειλεί και δυσχεραίνει τη θέση της.
Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το σημείο είναι ν’ αντιληφθούμε πότε συμβαίνουν αυτά που περιγράφει ο Ιωάννης στη μεγαλύτερη δυνατή ένταση. Ενώ παρατηρείται γενικά μία συνέχεια, εφόσον και η πόρνη και οι άνθρωποι συνεχώς βρίσκονται σε τριβή, παρ’ όλ’ αυτά με βάση τα όσα γνωρίζουμε από την ιστορία, υπήρξαν στιγμές που η κατάσταση αυτή έγινε οριακή. Η Αλεξανδρινή περίοδος και σ’ αυτό το σημείο αποκαλύπτει τη σπουδαιότητα της. Μετά την εμφάνιση των κοσμοκρατόρων κι ως την τελική νίκη της πόρνης δόθηκε αποφασιστική μάχη. Οι έμποροι της Γης παρήγαγαν την οριακή γνώση, που οδήγησε στην καταδίκη της πόρνης. Μετά την ταξινόμηση του συνόλου της γνώσης και την αυθαίρετη οικειοποίησή της από τη Ρώμη άρχισε ο κλαυθμός, κι ο θρήνος και το πένθος. Η εκκλησία αναγκάστηκε εκείνη την εποχή —και για να αμυνθεί απέναντι σε ανθρώπους με γνώση— να πάρει οριακά και οριστικά μέτρα απέναντι στους δούλους της. Η γνώση εξαφανίστηκε σταδιακά, αλλά εξαιτίας της προηγούμενης κατάστασης, οι δούλοι της εκκλησίας παρέμεναν σ’ οριακό επίπεδο.
Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα δούμε ένα παράδειγμα. Όταν ο χριστιανισμός άρχισε να κυριαρχεί στην Ανατολή, οι δούλοι που έπαιρναν εξουσίες, έπρεπε εξαιτίας των Ελλήνων, που τους έλεγχαν ν’ ακολουθούν ένα τρόπο ζωής απαράδεκτα σκληρό προβάλλοντας πάντα την έννοια της θυσίας, που οδηγεί αυτόματα στο Χριστό. Ο Χριστός θυσιάστηκε, οι δούλοι θυσιάζονται κι επομένως είναι δίκαια η λήψη της εξουσίας. Όταν όμως ο χριστιανισμός πέρασε στη Δύση, οι Έλληνες που ήταν δυνατό ν’ αμφισβητήσουν, δεν υπήρχαν. Η Καθολική εκκλησία θα μπορούσε να είναι πιο ανεκτική απέναντι στους ιερείς της. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και οι δούλοι της βασανίζονταν με το χειρότερο τρόπο, όχι εξαιτίας της γνώσης της κοινωνίας, αλλά εξαιτίας της γνώσης των ανωτέρων τους. Η ελληνική φιλοσοφία ήταν αυτή, που οδήγησε στην τελική μορφή της εκκλησίας κι από τη στιγμή που συνέβη αυτό εξαφανίστηκε από τα μάτια των ανθρώπων. Μετά το τέλος αυτής της περιόδου οι άνθρωποι δηλητηριάστηκαν από την πόρνη, αλλά και τη δηλητηρίασαν. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ο κλαυθμός, που είναι το σύστημα στην τελική του μορφή, όσον αφορά τη γνώση του και όχι απαραίτητα τη συμπεριφορά του. Κλαυθμός = Σύστημα = 32 = Αρνίον = Πόρνη.
Ο αναγνώστης βλέπει την εξής διαφορά, όσον αφορά τους βασιλιάδες και τους εμπόρους. Ενώ και οι δύο αυτοί τύποι κλαίνε, οι πρώτοι θρηνούν, ενώ οι δεύτεροι πενθούν. Οι πρώτοι συνδέονταν με την έννοια “θρήνος”, ενώ οι δεύτεροι με την έννοια “πένθος”. Ο θρήνος και το πένθος μεγιστοποιούνται το 800 μ.Χ. όταν η Βαβυλώνα η μεγάλη γίνεται πανίσχυρη. Οι βασιλείς της Γης κλαίνε και θρηνούν, γιατί η εκκλησία που τους ελέγχει, τείνει να τους εξομοιώσει με τους δούλους της. Η βούληση του Βασιλέως εξαφανίζεται και κυρίαρχη είναι η βούληση της πόρνης, που δημιουργεί εθνικούς. Θρήνος = 42 = Εθνικοί = Θηρίον = Μαρτύριον. Οι έμποροι της γης κλαίνε γι’ άλλους λόγους. Από τη στιγμή που η πόρνη καταδικάστηκε, έπαψε να υπάρχει ενδιαφέρον για τ’ αγαθά τους. Ο άνθρωπος που στη Δύση μπορούσε να φιλοσοφήσει, εξαιτίας του εχθρικού λόγω άγνοιας περιβάλλοντος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στη ζωή του δούλου ή τον θάνατο ενός άσημου αμφισβητία. Όσοι επέλεγαν το πρώτο έκλαιγαν, γιατί γίνονταν δούλοι του συστήματος και παρέδιδαν το έργο τους σ’ αυτό.
Σε αντίθεση προς τους βασιλιάδες των οποίων η δουλεία είχε σχέση με την εξουσία και το θρήνο, οι έμποροι πενθούσαν. Ο λόγος τους αύξανε το κεφάλαιο, που επέτρεπε τη διαιώνιση της βασιλείας. Πένθος = Βασιλεύς = 39 = Αίμα αθώον. Εξαιτίας αυτού το πένθους των εμπόρων είναι δυνατή η δράση του τρίτου αγγέλου που χύνει τη φιάλη του στα ύδατα. Αυτοί οι έμποροι έδρασαν και οι ποταμοί κι οι πηγές των υδάτων έγιναν αίμα, όπως κι οι θάλασσες. Αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι ήταν αδύνατο να δημιουργηθούν οι δομές της κοσμοκρατορίας κι επομένως οι βασιλείς της γης. Αίμα νεκρού ανθρώπου = Βασιλείς της Γης = Συντέλεια του αιώνος = 82 = Θεός Παντοκράτορας. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο αυτοί, που παρουσιάζονται να κλαίνε και να πενθούν παρακάτω, έχουν άμεση σχέση με τη θάλασσα.
Στη Γη δεν είναι δυνατό να υπάρξει εμπόριο, εφόσον οι φωστήρες είναι πανίσχυροι και το μόνο που είναι δυνατό να υπάρξει με τη μορφή γνώσης είναι το αίμα που ευνοεί το σύστημα. Πώς είναι δυνατό να γίνει κάποιος έμπορος της Γης κι επομένως αθάνατος άνθρωπος όταν διατυπώνει τον ίδιο λόγο με τους δούλους του συστήματος; Για ν’ αποκτήσει ο άνθρωπος την αθανασία, θα πρέπει να ταξιδέψει σε θάλασσες, ώστε να συγκεντρώσει την έτοιμη γνώση, που θ’ αποτελέσει τη βάση του έργου του. Όταν υπάρχει στον κόσμο αμέτρητη ποσότητα γνώσης, είναι αδύνατον ένας άνθρωπος με μόνο όπλο την ευφυΐα του να κερδίσει και την αθανασία. Έχουν ήδη εμφανιστεί αυτοί, που εξάντλησαν την ευφυΐα τους ψηλαφώντας το άγνωστο κι είναι ευνόητο ότι το σημείο εκκίνησης για τους μεταγενέστερους είναι αυτό, που προϋποθέτει και την κατοχή της γνώσης. Όταν στη συνέχεια ο άγγελος ο ισχυρός πετά το μύλο το μέγα μέσα στη θάλασσα, προφητεύει τα μέλλοντα για τον Ιωάννη.
Η Βαβυλώνα η μεγάλη θα καταπέσει στον κάτω κόσμο, με την ίδια ορμή με την οποία αυτός ο μύλος έπεσε στη θάλασσα. Η θάλασσα θα ενταχθεί στον κάτω κόσμο και η Βαβυλώνα, που έχει εξουσία πάνω σ’ αυτή, θ’ ακολουθήσει την ίδια πορεία. Μύλος μέγας = Κάτω κόσμος = Παράκλητος = Μοιχαλίς = 43 = Λευκή νεφέλη. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι αδύνατο να υπάρξει μέσα σ’ αυτήν οποιαδήποτε πνευματική δραστηριότητα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα δεν ακούστηκε η παραμικρή φωνή, που θα ήταν δυνατό να οδηγήσει τους ανθρώπους σε καλύτερη κατάσταση απ’ αυτήν που βίωναν. Το μόνο που ήταν δυνατό να βρεθεί μέσα σ’ αυτήν ήταν το αίμα των προφητών, το αίμα των αγίων και το αίμα των εσφαγμένων. Το σύνολο δηλαδή της γνώσης που οικειοποιήθηκε αυθαίρετα και το σύνολο της γνώσης, που της δόθηκε αλλά και που δημιούργησε η ίδια για την άσκηση της εξουσίας. Αίμα των αγίων = Φιλοσοφία = 48. Αίμα των προφητών = 67 = Οίνος πάθους = Διαθήκη του Θεού = Κιθάραι του Θεού, και τέλος, Αίμα των εσφαγμένων = 68 = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη.
Ο Ιωάννης από το (Αποκ. Ιωάν. 17.1-18.24) παίρνει γνώση για την πόρνη. Βλέπει την πόρνη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Αυτό το αναφέρουμε γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Θεός ήθελε να δημιουργήσει ένα θηλυκό σύστημα που θα το παρέδιδε στον Υιό Του, ώστε μελλοντικά αυτό να γεννά Θεούς-ανθρώπους. Εμείς είδαμε και στην Αποκάλυψη, αλλά και στην ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου, ότι, για να παραδοθεί αυτό το σύστημα στον Υιό, είναι αναγκαίες ορισμένες προϋποθέσεις. Το σύστημα κατ’ αρχήν θα πρέπει να είναι παγκόσμιο, εφόσον είναι απαραίτητο μέσα σ’ αυτό να βρίσκονται όλα τα έθνη και η γνώση που δημιουργεί και στηρίζει αυτό το σύστημα να είναι τέτοια, που να είναι δυνατή η αναγνώριση του Υιού και μόνον Αυτού. Από την αρχαία Βαβυλώνα, που οριακά αναγνώρισε τον Αλέξανδρο, μέχρι το σημερινό παγκόσμιο σύστημα, η ανθρωπότητα βρίσκεται κάτω από την εξουσία συγκεκριμένης γνώσης.
Αυτό που είναι ορατό, είναι το κυρίαρχο θηλυκό σύστημα, που εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου έχει γίνει “σάρκα μία” με δύο μόνον άντρες, τον Αλέξανδρο και τον Ιησού. Η τραγωδία για την ανθρωπότητα είναι αποτέλεσμα της θυσίας αυτών των αντρών που παραδίδουν τη γνώση στην πόρνη κι επιτρέπουν την άσκηση εξουσίας απ’ αυτήν. Αυτό που μας ενδιαφέρει σ’ αυτό το σημείο είναι ότι, ανεξάρτητα από τη Θυσία του Υιού, που οδηγεί στη μεγιστοποίηση της δύναμης της πόρνης, αυτό που αναμένεται, είναι η πραγματοποίηση ενός γάμου. Οι άνθρωποι περιμένουν πάντα ένα γάμο, έστω κι αν εξαιτίας του Σχεδίου αυτός ο γάμος, όταν δεν είναι τέλειος λόγω της Θυσίας του Υιού, δημιουργεί χειρότερες συνθήκες απ’ αυτές που υπήρχαν πριν απ’ αυτόν. Η αυτοκρατορία της Βαβυλώνας υπήρξε η γυναίκα του Αλεξάνδρου, όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η γυναίκα του Ιησού. Το Αρνίον εμφανίστηκε δύο φορές, γιατί φέρει δύο ιδιότητες, που είναι αυτές του Βασιλέως και του Κυρίου.
Το θηλυκό σύστημα εξαιτίας αυτών των δύο εμφανίσεων και των δύο γάμων πήρε τα τελικά χαρακτηριστικά του, που είναι χαρακτηριστικά του χριστιανικού συστήματος. Ο Χριστός απέδειξε εν ζωή ότι αυτός είναι ο Κύριος των κυρίων και ο Βασιλεύς των βασιλέων. Ο γάμος στον ουρανό έγινε, επειδή ο Χριστός είναι ο άντρας του χριστιανικού συστήματος, αλλά εξαιτίας του Σχεδίου και της Θυσίας του Ιησού οι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν μόνον τη γυναίκα, που ετοιμάζεται για το γάμο. Ενώ ο Χριστός πραγματοποίησε το γάμο Του, εξαιτίας των λόγων Του για επιστροφή κι εξαιτίας της άρνησης της εκκλησίας ν’ αυτοκαταργηθεί ως φορέας εξουσίας, το σύστημα δεν γεννά παιδιά του Χριστού όμοιους μ’ Αυτόν, αλλά γεννά ανθρώπους, που ακολουθούν τη Θυσία του Ιησού.
Νίκη εις τον ουρανόν και ο γάμος του Αρνίου
Όταν ο Ιωάννης περιγράφει από το (Αποκ. Ιωάν. 19.1-19.11) το γάμο του Αρνίου αυτό που στην πραγματικότητα αποκαλύπτει, είναι ο στόχος, που επιδιώκεται με τη δημιουργία του συστήματος, χωρίς να διαχωρίζονται οι γάμοι μεταξύ τους εξαιτίας των πολλαπλών εμφανίσεων του Υιού. Βλέπει μία νύμφη, που ετοιμάζεται για γάμο και όχι το θηλυκό σύστημα, που προέκυψε από το γάμο του Χριστού ή το θηλυκό σύστημα που, μετά το τέλος της εξέλιξης του Σχεδίου θα γεννά τους Θεούς-ανθρώπους. Η γυναίκα του Αρνίου σ’ αυτό το σημείο δεν περιγράφεται κατά τρόπο σαφή, ώστε να γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται στην κάθε αλλαγή, που προκαλείται λόγω του Μυστικού Σχεδίου.
Η Καθολική εκκλησία που πραγματοποιούσε τις ιερές εξετάσεις, ήταν γυναίκα του Αρνίου κι ήταν άθλια. Η μελλοντική κοινωνία που θα γεννά Θεούς-ανθρώπους, θα είναι επίσης γυναίκα του Αρνίου. Η διαφορά όμως που παρουσιάζεται μεταξύ τους είναι τεράστια κι είναι αποτέλεσμα της παρουσίας ή της απουσίας του Αρνίου. Η γυναίκα υπάρχει πάντα, αλλά λειτουργεί πάντα ανάλογα μ’ αυτόν, που είναι άντρας της. Αλλιώς λειτουργεί όταν το Αρνίον είναι ζων κι αλλιώς, όταν αυτό είναι νεκρόν ή εσφαγμένον. Απ’ αυτήν τη γενική περιγραφή ο Ιωάννης πηγαίνει στην ειδική, όταν ο άγγελος τού δείχνει τη νύμφη του Αρνίου (Αποκ. Ιωάν. 21.10). Σ’ αυτό το σημείο έχουμε απλά μία γυναίκα, η οποία ετοιμάζεται να παντρευτεί, αφού ήρθε η ημέρα του γάμου. Δε γνωρίζουμε αν αυτή είναι πόρνη ή μοιχαλίδα ή οτιδήποτε άλλο. Δε γνωρίζουμε πού βρίσκεται το Αρνίον και ποια η σχέση Του μ’ αυτήν.
Για να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτήν την περίπτωση, θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε τη γνώση αυτού, που γνωρίζει κι είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο (Ματθ. 22.1-22.14) με παραβολή αναφέρεται στους γάμους, που έχουν σχέση με το βασιλιά και το γιο του. Αν αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτήν την παραβολή, τότε και μόνο μπορεί ν’ αντιληφθεί τη συνέχεια της Αποκάλυψης. Ο Υιός του Θεού είναι και Κύριος και Βασιλεύς. Επειδή η βασιλεία χτίζεται πιο εύκολα από έναν οίκο των ίδιων διαστάσεων, ο Υιός εμφανίστηκε πρώτα με την ιδιότητα του Βασιλέως κι έπειτα μ’ αυτήν του Κυρίου. Ο Θεός δημιούργησε τη Βαβυλώνα και την παρέδωσε στον Αλέξανδρο. Αυτός ήταν ο πρώτος γάμος κι ήταν κατώτερης σημασίας, επειδή η δομή που προέκυψε, ήταν ιδιαίτερα ασθενής.
Εξαιτίας εκείνου του γάμου δημιουργήθηκαν τ’ απαραίτητα δεδομένα για τον επόμενο και σημαντικότερο γάμο. Τα δεδομένα ήταν τα εξής: η έννοια τους “βασιλέως” άγγιξε τον ουρανό και η παγκοσμιότητά της έκανε γνωστή σ’ όλους τους ανθρώπους —ανεξάρτητα από το επίπεδο γνώσης— την συγκεκριμένη ιδιότητα του Υιού. Το σύνολο των ανθρώπων έμαθαν από εκείνη τη στιγμή ν’ αναμένουν τον Υιό του Θεού με δόξα ανάλογη του ζωντανού και παντοτινά νέου Αλεξάνδρου. Από το σύνολο των ζυμώσεων που ακολούθησαν, προέκυψε μία αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ήταν σε θέση ως σύστημα να γεννήσει τον Υιό του Θεού και να παραχωρηθεί σ’ Αυτόν ως νύμφη. Ο Αλέξανδρος, επειδή ύψωσε τη βασιλική εξουσία στο ύψιστο σημείο κι επειδή παρέμεινε αθάνατος, ήταν ο σύζυγος του συστήματος που γέννησε το Χριστό.
Ο Χριστός γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ξεκινά την παραβολή με τα λόγια: (Ματθ. 22.2-22.3) “ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού.” (Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλέα, ο οποίος επρόκειτο να κάνει τούς γάμους τού υιού του.). Βασιλεία των Ουρανών = 80 = Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία = Άνθρωπος αθάνατος = Στρατηγός αυτοκράτωρ = Βασιλεύς των Ελλήνων. Όπως και στην περίπτωση στην οποία μελετούσαμε το προπατορικό αμάρτημα, έτσι κι εδώ θα πρέπει ο αναγνώστης να κατανοήσει ότι ο Υιός λειτουργεί με μία συγκεκριμένη ιδιότητα, όταν είναι ζωντανός. Όταν δεν είναι ζωντανός, η ιδιότητα αποδίδεται αυτόματα στο Θεό κι ο Θεός πλέον είναι ο Πατέρας με την ιδιότητα που έκανε γνωστή ο Υιός. Ενώ ο Αλέξανδρος είναι υιός, με το θάνατό του η βασιλική ιδιότητα αποδίδεται στο Θεό κι όταν ο Χριστός γεννιέται, ο Πατέρας Του είναι αντιληπτός στον κόσμο ως Βασιλεύς.
Τώρα εύκολα αρχίζουν να ξεχωρίζουν τα μέλη της οικογένειας. Ο Θεός έδωσε καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων γνώση στους ανθρώπους για το γάμο του Υιού Του. Αυτή η γνώση όμως δόθηκε, γιατί ο Θεός έπρεπε να καλέσει τους ανθρώπους. Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι απέναντι στους προσκεκλημένους δεν ασκείται εξουσία. Ο Θεός δεν απαιτεί να παραβρεθούν οι άνθρωποι στους γάμους. Τους καλεί με σκοπό να τους ευχαριστήσει, αφού τους γάμους ακολουθεί πλούσιο γεύμα. Η εξουσία υπάρχει μόνον απέναντι στους δούλους των οποίων είναι Κύριος τους. Ως Κύριος μ’ εξουσία πάνω σ’ ό,τι του ανήκει, ετοίμασε ένα λαμπρό γεύμα. Ταύρος = 27 = Όφις, Μόσχος = Αμαρτωλοί = Βάρβαροι = 37 = Κόλασις, Αρνίον = 32 = Σύστημα = Πόρνη. Ο Θεός είχε εξουσία πάνω σ’ όλα αυτά και μέσω του Λόγου του Υιού του, Χριστού, ετοίμασε το γεύμα.
Ο Χριστός ζωντανός είχε τη γνώση να επιτεθεί εναντίον του συστήματος κι όποιος σεβάστηκε το Λόγο Του, μπορούσε ν’ απολαύσει το γεύμα. Ταύρος εσφαγμένος = Αρνίον εσφαγμένον = 75 = Αποκάλυψις Ιωάννου = Έργα της πόρνης = Βρυγμός των οδόντων. Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής φέρθηκαν με δύο τρόπους. Αυτοί που είχαν γνώση, αγνόησαν την πρόσκληση κι είτε ασχολήθηκαν με τα χωράφια τους είτε με το εμπόριο. Το σύνολο των ανθρώπων που εκείνη την εποχή εισέπρατταν υπεραξίες, αγνόησαν το Λόγο του Χριστού και δεν έκαναν αποδεκτή την πρόσκληση. Οι υπόλοιποι εξαιτίας της αθλιότητας και της ηλιθιότητάς τους σκότωσαν τους δούλους του βασιλιά και πρώτον το Χριστό. Ο βασιλιάς εναντίον αυτών των φονιάδων έστειλε τα στρατεύματα του και τους εξόντωσε. Όλοι αυτοί οι άθλιοι που σκότωσαν το Χριστό και τους παρθένους, αργότερα σκοτώθηκαν από τις εξουσίες των δούλων του Χριστού, επειδή ο χριστιανισμός επικράτησε στο χώρο, όπου είχαν σταλεί οι δούλοι.
Ο Θεός γέννησε τον Υιό Του μέσα στο ιουδαϊκό σύστημα… εκείνη μόνον τη χρονική στιγμή η μητέρα του Υιού Του ήταν εκείνο το σύστημα με νύμφη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο κόσμος τότε, λόγω της γνώσης των Ελλήνων, είχε φτάσει σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο και ήταν έτοιμος αν όχι να θεωθεί να συμμετάσχει στην δωρεά γνώσης. Οι πιο καθυστερημένοι, συνεπώς αυτοί που είχαν την ανάγκη αυτής της δωρεάς και άρα του Μεσσία, ήταν οι Ιουδαίοι. Ο Θεός απηύθυνε κατ’ αρχήν την πρόσκληση σ’ αυτούς και άρα στον κάτω κόσμο. Κεκλημένοι = Κάτω κόσμος = Μοιχαλίς = 43 = Κληρικοί. Όλους αυτούς ο Θεός τους θεώρησε, εφόσον αρνήθηκαν την τιμή, όχι άξιους. Άξιος = 30 = Εκλεκτός. Από τη στιγμή που συνέβη αυτό, η πρόσκληση έγινε γενικότερη και μέσω του έργου του Χριστού άρχισε να σκορπίζεται στο σύνολο του κόσμου, και συγκεκριμένα σ’ αυτούς που είχαν γνώση και άρα ήταν άξιοι, δηλαδή στους Έλληνες. Έλληνας = Άξιος = Εκλεκτός = 30. Όταν λοιπόν οι δούλοι φτάνουν στις διεξόδους των οδών βρίσκουν τους Έλληνες. Διέξοδοι των οδών = Ελληνικός κόσμος = Βιβλίον της ζωής = Ιμάτιον πορφυρούν = Δούλοι της αμαρτίας = 79 = Χαλινοί των ίππων.
Με την αποστολή των μαθητών Του ο Χριστός άρχισε να γεμίζει τον οίκο Του με μεγάλο αριθμό προσκεκλημένων. Δεν υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ πονηρών κι αγαθών. Ο χριστιανισμός από τότε που άρχισε ν’ αναπτύσσεται δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους. Όποιος θέλει εντάσσεται μέσα σ’ αυτόν και δεν ελέγχεται από κανέναν. Η διαφορά βρίσκεται σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο και απ’ αυτό ξεκινά η τιμωρία. Ο Βασιλεύς καλεί χωρίς εξουσία τους προσκεκλημένους, αλλά ενώ μέσα στο χώρο της βασιλείας Του είναι διαλλακτικός μέσα στον οίκο Του είναι απίστευτα σκληρός. Ενώ δεν τιμωρεί αυτούς, που τον προσβάλλουν αρνούμενοι την πρόσκληση, τιμωρεί σκληρά, όσους προσήλθαν στους γάμους, χωρίς να είναι κατάλληλα ντυμένοι. Ο Θεός καλεί τους ανθρώπους στον οίκο Του αλλά αλίμονο σ’ αυτούς, που δεν είναι καθαροί.
Ο Χριστός με τη Θυσία Του πέτυχε να δώσει στην ιδιότητα του Κυρίου την ισχύ να τιμωρήσει τους μη καθαρούς. Ο Αλέξανδρος έδωσε τη δυνατότητα στη βασιλική εξουσία να καλέσει τους ανθρώπους στο γάμο χωρίς διακρίσεις, ενώ ο Χριστός έδωσε τη δυνατότητα στην εξουσία του Κυρίου να τιμωρήσει τους άθλιους, που πήγαν στο γάμο για να κλέψουν και να ρημάξουν. Ο Χριστός δε βρίσκεται στη ζωή, ώστε να συγχωρεί και να βοηθά τους ανθρώπους. Θυσιάστηκε, κι οι άθλιοι με τις εξουσίες τους τιμωρούν και τιμωρούνται. Η τιμωρία έγκειται στο γεγονός ότι εξαιτίας των Αποστόλων οι άνθρωποι εντάσσονται στον ιουδαϊκό κόσμο κι εξαιτίας επίσης των πνευματικών δικαιωμάτων, γίνονται κεκλημένοι.
Ο Θεός τιμωρεί πάντα τους πόρνους, τους κλέφτες και τους ψεύτες. Από τη στιγμή που μπαίνει κάποιος στον οίκο Του, ανεξάρτητα από τον τρόπο που το καταφέρνει έχει δύο επιλογές: ή να γευθεί τη Θέωση ή να βρεθεί στο σκότος και το τρίξιμο των οδόντων. Αυτοί που μένουν μέσα στον οίκο, είναι οι ανακείμενοι τους οποίους ο Θεός αγαπά. Ανακείμενος = Παρθένος = Φρόνιμος = 48 = Λαός του Θεού = Εκλεκτός λαός = Αρνίον ζων = Ακρατοπότης. Ο διαχωρισμός των ανθρώπων γίνεται μέσω των ενδυμάτων που αυτοί φορούν. Ο Κύριος αντιλαμβάνεται μέσω των ενδυμάτων ποιος ήρθε στο γάμο για να μοιραστεί τη χαρά του Θεού μ’ Αυτόν και ποιος πήγε για να κλέψει και να βιάσει. Ένδυμα γάμου = Καθαροί = Βιβλίον = Έλληνες = 34 = Σίτος = Οίνος.
Αν ο άνθρωπος που πηγαίνει στο γάμο, δεν έχει αυτό το ένδυμα, αυτόματα αποβάλλεται απ’ αυτόν και μπαίνει στις συνθήκες που περιγράφει η Αποκάλυψη. Μπαίνει σε συνθήκες απόλυτα χειρότερες απ’ αυτές που άφησε. Αν, για παράδειγμα, ένας Γαλάτης κατά την εποχή του εκχριστιανισμού της Γαλατίας έμπαινε σ’ αυτόν το γάμο γοητευμένος από το Λόγο του Χριστού είχε δύο πιθανότητες: ή να έπαιρνε τη γνώση του Χριστού και να χαιρόταν με το γάμο Του μένοντας παρθένος ή εξαιτίας αυτού του Λόγου να γοητευόταν από τις εξουσίες της εκκλησίας και να πήγαινε κατευθείαν στην Κόλαση. Όσοι έμεναν μέσα στο γάμο ακολουθούσαν το Αρνίον το ζων, ενώ όσοι αποβάλλονταν ακολουθούσαν το Αρνίον το εσφαγμένον. Αρνίον ζων = Παρθένος = Φιλοσοφία = 48, ενώ, Αρνίον εσφαγμένον = Βρυγμός των οδόντων = Πάπας της Ρώμης = 75.
Τι είναι όμως αυτός ο γάμος και πώς μπαίνουν οι άνθρωποι όλους αυτούς τους αιώνες στον οίκο του Θεού για να το δουν; Ο γάμος του Αρνίου έγινε την εποχή κατά την οποία ο Χριστός ήταν ζωντανός και προσπαθούσε μέσω του Λόγου Του να βοηθήσει τους ανθρώπους. Τότε προσκλήθηκαν οι καλεσμένοι και τότε είχαν την ευκαιρία όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το ποιόν τους, να πάρουν βοήθεια από τον τέλειο Χριστό. Μετά τη Σταύρωση του Χριστού κι επειδή οι άθλιοι είχαν συμφέροντα, ενώ παρέδιδαν το Λόγο του Χριστού στους ανθρώπους, παρ’ όλ’ αυτά προσπαθούσαν να τους δηλητηριάσουν και όχι να τους λυτρώσουν. Εξαιτίας της αποστολής του Χριστού κι εξαιτίας του Μυστικού Σχεδίου, η γνώση Του είναι με τη μορφή άκρατου οίνου. Ο φρόνιμος παρθένος έχει τη δυνατότητα ν’ αντέξει τον οίνο και να λυτρωθεί. Ο άθλιος που θέλει να γευθεί εξουσίες με τον ίδιο οίνο μεθά και γίνεται μέθυσος.
Ο γάμος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η παράδοση του συνόλου της εξουσίας τού συστήματος στον Υιό. Το κέρδος για τους ανθρώπους είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς του συστήματος και η δωρεά της τέλειας γνώσης του Θεού. Γάμος του Αρνίου = Άκρατος οίνος = 61 = Οίκος του Θεού = Υιός Κύριος = Θείο βρέφος = Θείο σπέρμα. Η ιδιαιτερότητα που είναι αποτέλεσμα του Μυστικού Σχεδίου οφείλεται στην πραγματοποίηση του γάμου από το Αρνίον, που ναι μεν άφησε στη Γη τη γνώση, που επιτρέπει τη Θέωση του ανθρώπου μέσα στο σύστημα, αλλά ο Ίδιος ο Υιός έφυγε.
Οι δούλοι που συνθέτουν την πόρνη, εξαιτίας των συμφερόντων τους και της απουσίας του Υιού δεν επιτρέπουν τη λειτουργία Του ως Κυρίου αλλά σαν σπέρματος. Δε δίνουν δηλαδή το Λόγο του Χριστού στους ανθρώπους, ώστε ο καθένας να επιλέγει το δρόμο του, αλλά αναγκάζουν τους ανθρώπους ν’ ακολουθούν της αθλιότητές τους δημιουργώντας τέτοιες συνθήκες, ώστε, ενώ ο Κύριος των κυρίων έχει γεννηθεί, οι άνθρωποι να περιμένουν την εκ νέου γέννησή Του.
Η πόρνη αντί να ευθυγραμμίζεται με το Λόγο του Χριστού, που είναι άντρας της, ακολουθεί τον κάθε άθλιο και συμπεριφέρεται στο Χριστό σαν να είναι Υιός της. Χρησιμοποιεί τη Σοφία Του, ώστε η ίδια να επιβιώνει, αλλά η συμπεριφορά της είναι αποτέλεσμα της εκπόρνευσής της με τον κάθε άθλιο. Αυτό είναι αντιληπτό από τους ανθρώπους, όμως αυτοί λειτουργούν σαν τυφλοί και κουφοί.
Δεν υπάρχει χριστιανική εκκλησία στον κόσμο στην οποία να μην είναι κυρίαρχη η εικόνα της Παναγίας με το βρέφος. Γιατί η εκκλησία επιμένει σ’ αυτήν τη σχέση; Ο Χριστός δεν ήταν Υιός του Θεού; Δεν ενηλικιώθηκε; Γιατί μία θηλυκή οντότητα κρατά στα χέρια της τη Σοφία του Υιού του Θεού. Ένα βρέφος πάντα έχει ανάγκη την προστασία της μητέρας του. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης ο Θεός επιτρέπει μόνο στη μητέρα την άσκηση εξουσίας πάνω σ’ αυτό. Τι επιδιώκει όμως η εκκλησία απ’ αυτήν την εικόνα; Γιατί αγνοεί το Λόγο του Χριστού που στο (Ματθ. 12.48-12.50) δείχνει καθαρά ότι είναι ενήλικος και ότι έχει ξεφύγει από τη μητρική εξουσία; Στο γάμο της Κανά υπακούει στην εξουσία της μητέρας Του και ικανοποιεί το σύστημα με την παρέμβασή Του. Όμως από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δηλώνει σαφώς ότι η σχέση Του με τη μητέρα Του αλλάζει βάση κι απαιτεί απ’ αυτή να ευθυγραμμιστεί με το Λόγο του Πατέρα Του(Ματθ. 12.48-12.50) “όστις γαρ αν ποιήση το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν.” (Εκείνος πού θα κάνει το θέλημα τού Πατέρα μου, πού είναι εις τούς ουρανούς, αυτός θα μού είναι αδελφός και αδελφή και μητέρα.). Η εκκλησία όλα αυτά τ’ αγνοεί και τα υποβαθμίζει, για να μπορεί να επιβιώνει. Λαμβάνει για τον εαυτό της την ιδιότητα της μητέρας του Χριστού, ώστε να μην επιτρέπει σε κανένα να Τον αγγίζει. Εφόσον όμως ο Υιός του Θεού, όπως μας λέει ο Χριστός, ταυτίζεται με το Θεό, η γυναίκα που τον κρατά στα χέρια της, εκπορνεύεται. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε να είναι η “σάρκα μία” του Θεού, αυτή εκ του πονηρού γίνεται μητέρα Του. Μέσω της Θυσίας Του ο Χριστός κατάφερε, ενώ άφησε συνολική γνώση, να δώσει τη δυνατότητα στην πόρνη να επιβιώσει… ακριβώς εξαιτίας αυτής της γνώσης έχει ο Ίδιος τη δυνατότητα να τιμωρεί και την πόρνη και τους δούλους της.
Όταν στην Αποκάλυψη βλέπουμε ότι ο λαός από τον ουρανό φωνάζει “αλληλούια”, μέσω των αριθμών βλέπουμε ότι αυτή η λέξη είναι και ευχή και κατάρα. Αλληλούια = Πόρνη = Αρνίον = 32. Ο ουρανός αποκαλύπτει τα συμβαίνοντα κι αυτά είναι ταυτόχρονα ευχάριστα και δυσάρεστα. Μετά την ολοκλήρωση του έργου των τεσσάρων ζωντανών όντων αυτοί κι οι πρεσβύτεροι προσκυνούν το Θεό και μόλις συμβαίνει αυτό, αρχίζει η παντοκρατορία της Βαβυλώνας. Αλληλούια αμήν = 47 = Βαβυλών η μεγάλη = Πληγή μεγάλη. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα η Βαβυλώνα γίνεται η πόρνη η καθήμενη και η βασιλεία του Θεού ταυτίζεται πλέον με τον οίκο του Κυρίου, που τιμωρεί τους ανθρώπους που δεν είναι καθαροί. Δώδεκα Απόστολοι = Βασιλεία του Θεού = Πόρνη καθήμενη = Οίκος του Κυρίου = 68.
Η διαφορά του οίκου του Θεού μ’ αυτόν του Κυρίου, έχει σχέση με τις δυνατότητες, που προσφέρονται στον απλό άνθρωπο. Στον οίκο του Θεού υπάρχει δυνατότητα Θέωσης, ενώ στον οίκο του Κυρίου δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, επειδή καθώς λείπει ο Κύριος οι δούλοι έγιναν μέθυσοι και βασανίζουν τους ανθρώπους. Όταν οι φωνές αναγγέλλουν την παντοκρατορία του Θεού, τα πάντα λειτουργούν ενάντια στον άνθρωπο. Βασιλεύει ο Κύριος κι εξαιτίας της απουσίας Του οι δούλοι Του. Δούλοι του Κυρίου = Μαρτυρία Ιησού = 66 = Λίθος μυλικός = Σαρξ ασθενής = Θεός του ουρανού. Οι φωνές του ουρανού προτρέπουν τους ανθρώπους να χαίρονται να αγάλλονται και να δοξάζουν το Θεό, αλλά στη Γη τα πράγματα είναι εξαιρετικά άσχημα για τους ανθρώπους.
Η ημέρα του γάμου του Αρνίου υπήρξε, αλλά η απιστία των ανθρώπων την έκανε τραγωδία. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι φοβούνται την κρίση της Δευτέρας Παρουσίας και υπακούουν στον κάθε ηλίθιο. Τέρατα και σημεία φαντάζονται για εκείνη την ώρα και δε βλέπουν ότι παραμένουν συστηματικά στον κάτω κόσμο, όπου βασανίζονται μέρα και νύχτα. Σκοτώνουν και σκοτώνονται κι έχουν την εντύπωση ότι υπάρχει γι’ αυτούς κι άλλη ζωή στην οποία θα πάρουν την αμοιβή τους. Ποια αμοιβή μπορεί να πάρει ένας δολοφόνος ή ένας μοιχός; Ποια μεγαλύτερη τιμωρία για έναν άνθρωπο από το να είναι δολοφόνος και να βασανίζεται μέρα και νύχτα για την πράξη του; Ποια μεγαλύτερη τιμωρία από το να μοιράζεται ένας μοιχός το ίδιο κρεβάτι με μία μοιχαλίδα ή μία πόρνη; Ο Θεός δημιούργησε έναν τέλειο πλανήτη κι έδωσε τον έρωτα στον άνθρωπο για να ζήσει σαν Θεός. Οι μοιχοί, οι κλέφτες, οι δολοφόνοι κι όλα τ’ άθλια υποκείμενα είναι αδύνατο να δουν αυτόν τον υπέροχο πλανήτη και να γευθούν το θεϊκό έρωτα. Ζουν σαν δούλοι και συγκεντρώνουν χρήματα. Κυλιούνται στη βρωμιά της πορνείας, έχοντας γνώση ότι πληρώνουν, για να γεύονται στιγμιαία αυτό που οι Θεοί-άνθρωποι δωρεάν απολαμβάνουν σ’ όλη τους τη ζωή.
Ο γάμος του Αρνίου τότε ήταν η αιτία να καταδικαστούν όλοι οι τρισάθλιοι άνθρωποι, που υπήρξαν από την εποχή του προπατορικού αμαρτήματος. Από την εποχή που οι άνθρωποι εντάχθηκαν στην πατριαρχικής μορφής κοινωνία μόνο μετά τη γέννηση του Χριστού, συστηματικά βασανίζονται στον οριακό βαθμό. Εξαιτίας εκείνης της γέννησης καμία αθλιότητα δεν περνά απαρατήρητη και χωρίς κόστος. Στα πορνεία πήγαιναν κι οι Αθηναίοι, αλλά η τιμωρία πήρε οριακό ύψος μόνον εναντίον αυτών, που γνωρίζουν και δε σέβονται το Θεό. Βασανίζονται τα σκυμμένα ανθρωπάκια όταν βαδίζουν μέσα στα στενά της αμαρτίας… όλα τ’ άθλια υποκείμενα, που με το φως της ημέρας παίρνουν εξουσίες και πολεμούν τάχα την αμαρτία… βλέπουν αμαρτία στο νεανικό έρωτα και σέρνονται στα πόδια των πόρνων κάθε βράδυ. Σιχαμένοι οι ίδιοι σιχαμένες κι οι γυναίκες τους, που ανέχονται τη μοιχεία τους και διαπράττουν πορνεία.
Όλοι αυτοί οι θεματοφύλακες της ηθικής τρέχουν στις εκκλησίες και σταυροκοπιούνται, για να τους βλέπει ο κόσμος. Ζουν μέσα στο σκοτάδι κι ακολουθούν τ’ απόλυτο. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η αδυναμία των μοιχαλίδων και των μοιχών απέναντι στους επαγγελματίες του είδους; Σε τι μπορεί να ωφελήσει κάποιον ο λόγος ενός άγαμου και θλιβερού ιερέα; Η ημέρα του γάμου του Αρνίου ήρθε κι οι άνθρωποι που δε σέβονται ούτε Θεό ούτε ανθρώπους, πλήρωσαν με το παραπάνω τις αθλιότητές τους. Ημέρα του γάμου του Αρνίου = Κύριος του αμπελώνος = 87 = Κύριος των Ιουδαίων = Βασιλεία του θηρίου = Κύριος της οικίας = Χίλια εξακόσια στάδια, όταν, Δευτέρα Παρουσία = Θηρία της Γης = Άμπελος της Γης = Άφεσις αμαρτιών = Θυμός του διαβόλου = 69 = Δείπνον του Θεού.
Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους στο Δείπνο αλλά όσοι ήταν ανάξιοι ν’ αγαπήσουν τους συνανθρώπους τους βρέθηκαν στην Κόλαση. Κόλασις = 37 = Τιμωρία. Ο αναγνώστης σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει ν’ αντιληφθεί και τη σχέση της Θυσίας με το Δείπνο. Ο Υιός του Θεού είναι λαμπρότερος του Ηλίου. Ο Θεός θέλησε οι άνθρωποι να πάρουν το φως. Εξαιτίας όμως του Σχεδίου που προϋπέθετε τη θυσία, το γεύμα δεν έγινε κάτω από το φως του Ηλίου, αλλά ήταν δείπνο. Ο Θεός είχε ετοιμάσει το σύνολο των όσων χρειάζεται ο άνθρωπος, αλλά με την προϋπόθεση ο ίδιος να διαλέξει αυτό, που του χρειαζόταν. Αν διαβάσει κάποιος το Λόγο του Χριστού και γίνει δούλος της εκκλησίας, δεν ευθύνεται ο Υιός για την καταδίκη του. Ο Υιός θα ευθυνόταν, αν υπήρχε ως ζωντανός και ξεχώριζε τους ανθρώπους μεταξύ τους. Τα πάντα παραδόθηκαν στην κρίση του ανθρώπου. Αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι άνθρωποι θα πραγματοποιηθεί μόνον όταν γίνει ο γάμος του Αρνίου του ζώντος με τη νύμφη. Μόνον τότε θα έρθει αυτόματα για τους ανθρώπους στο σύνολό τους το φως του Ηλίου.
Σ’ αυτό το σημείο όπως και στην αρχή της Αποκάλυψης περιγράφονται αυτοί, που συμμετέχουν σ’ αυτό το δείπνο κι είναι οι μακάριοι. Το δείπνο του γάμου είναι η απόλυτη γνώση που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος και τη γνώση αυτήν την παρέδωσε ο Χριστός με το Λόγο Του. Δείπνον του γάμου = Αλήθεια του Θεού = Ιερός Λόγος = Αειπάρθενος = Αιώνια πόλις = Αγία οικογένεια = 63 = Κορυφή του κόσμου. Οι μακάριοι είναι οι κλαίοντες που είτε ως βασιλιάδες της Γης είτε ως έμποροι υπηρέτησαν και υπηρετήθηκαν από την πόρνη. Οι πρώτοι καταδικάστηκαν οριστικά μαζί με την πόρνη, ενώ οι δεύτεροι όπως μας λέει ο Χριστός, έγιναν ευνούχοι για τη Βασιλεία των Ουρανών. Ως σύνολο δεν απόλαυσαν τα όσα επιθυμεί ο Θεός ν’ απολαμβάνει ο άνθρωπος και βασικότερο όλων είναι η ζωή μέσα στον έρωτα της “σάρκας μίας”. Μακάριοι = Κλαίοντες = Απόκρυφον = Ευνούχοι = Άβυσσος = 38 = Καταστροφή.
Όλοι αυτοί ακολούθησαν το Βασιλέα των νεκρών και έγιναν άγγελοι του θηρίου. Αγνόησαν το δείπνο του γάμου, που δίνει την Αιώνιο Ζωή και παρακάθισαν στο δείπνο του Αρνίου, που εκτελεί αποστολή και κανένας δεν είναι δυνατό να ελέγξει. Δείπνον του Αρνίου = Νεκρός Μεσσίας = 78 = Άνωθεν ερχόμενος = Βασιλεύς των νεκρών = Άγγελοι του θηρίου, όταν, Νεκροί = Σοφοί = 33 = Μαρτυρία = Πτωχοί = Βρέφος.
Από το θηλυκό σύστημα με τα συνολικά χαρακτηριστικά η γυναίκα που ήταν δυνατό να ξαναγεννήσει τον Υιό, διαχωρίστηκε και στον κόσμο μένει μόνον η πόρνη. Η γυναίκα μέχρι την ώρα του γάμου παίρνει “βύσσινον λαμπρόν καθαρόν”, που είναι η γνώση με την οποία προστατεύεται. Βύσσινον = Άνω κόσμος = 45 = Μεσσίας = Άγιον Πνεύμα, Βύσσινον λαμπρόν = 76 = Αστέρες του ουρανού = Ειρηνοποιοί = Αιώνια δόξα του Θεού, Βύσσινον καθαρόν = 74 = Βασιλεία του κόσμου = Καινή Ιερουσαλήμ = Θηρίον κόκκινον = Εικών του θηρίου = Διδάσκαλος αγαθός. Το σύνολο όλων αυτών των γνώσεων που είναι η γνώση του άνω κόσμου κι αποτελεί το βύσσινον, είναι τα δικαιώματα των αγίων. Δικαιώματα των αγίων = Πνευματικά δικαιώματα = 70 = Άρτος και οίνος = Βιβλική καταστροφή = Οικοδεσπότης = Δεύτερος θάνατος = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη.
Εξαιτίας του γάμου η ανθρωπότητα μπήκε οριστικά κι αμετάκλητα στο έβδομο βήμα της θυσίας, που είναι απαραίτητη πριν από την επίσης οριστική αποθέωση του ανθρώπου. Ο γάμος τότε έγινε, αλλά το Αρνίον παγίδευσε τους ανθρώπους κι ενώ προσδοκούσαν τη Λύτρωση, γνώρισαν την καταδίκη. Το Αρνίον πήρε τη μορφή του Χριστού και πραγματοποίησε το γάμο του, αλλά αυτός ο γάμος προϋποθέτει ακεραιότητα και ψυχικό σθένος, για να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά στη Λύτρωση. Ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι η Θέωση στον κόσμο στον οποίο έζησε αλλά και σ’ αυτόν στον οποίο ζούμε, είναι εύκολη υπόθεση. Γνώριζε τις δυσκολίες και γι’ αυτόν το λόγο τόνισε προς όλους ότι πρέπει να παραμένουν κοντά σ’ Αυτόν και στο Λόγο Του.
Όταν στη συνέχεια ο Ιωάννης πέφτει στα πόδια του αγγέλου για να τον προσκυνήσει, ο άγγελος αρνείται, γιατί έχει γνώση της ιδιότητάς του, πράγμα που δε συμβαίνει με τον Ιωάννη. Ο Ιωάννης ήταν φίλος του Χριστού, αλλά εξαιτίας της άγνοιάς του έδρασε ως δούλος του Κυρίου, επειδή με το λόγο του και το έργο του συνέβαλε στην εξέλιξη του Σχεδίου, που είχε ως στόχο την ένταξη μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας στον οίκο του Κυρίου. Μαρτυρία Ιησού = Δούλος του Κυρίου = 66, όταν, Οίκος του Κυρίου = Πόρνη καθήμενη = Δώδεκα Απόστολοι = 68, κι επίσης, Μαρτυρία του Ιησού = Αλήθεια του Ιησού = Αποκάλυψις Ιωάννου = Έργα της πόρνης = Οικία του ισχυρού = 75.
Το πνεύμα της προφητείας είναι ο λόγος για τον οποίο υπήρξε αυτή η μαρτυρία και είναι το απαραίτητο στοιχείο για να εξελιχθεί το Σχέδιο και να δημιουργηθούν οι συνθήκες που περιγράφει. Το πνεύμα είναι το ζητούμενο από όλη αυτήν τη γνώση κι είναι η ευθυγράμμιση των δεδομένων μεταξύ ουρανού και Γης. Για να βασιλεύσει ο Χριστός στους αιώνες των αιώνων, (Αποκ. Ιωάν. 11.16), θα πρέπει να έχει βασίλειον κι αυτό είναι το πνεύμα της προφητείας. Πνεύμα της προφητείας = Βασίλειον του Χριστού = Απόστολοι του Χριστού = 95 = Δόξα του Υιού του Ανθρώπου = Σφραγίς Θεού ζώντος.
Ο Χριστός θριαμβευτής
Από το (Αποκ. Ιωάν. 19.11-19.22) ο Ιωάννης βλέπει Αυτόν που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι με την ίδια λογική με την οποία υπάρχει η πόρνη, υπάρχει κι ο καθήμενος. Από την εποχή της Βαβυλώνας που υπήρξε το πρώτο θηλυκό σύστημα με τα χαρακτηριστικά πόρνης, υπάρχει κι ο καθήμενος του λευκού ίππου. Όταν δηλαδή υπάρχει σύστημα που στηρίζεται στη γνώση του Υιού, πάντα υπάρχει ο Μεσσίας που αναμένεται και πάντα μέχρι την άφιξή Του υπάρχει η έννοια της τιμωρίας, εφόσον από τα δεδομένα κάποιοι εκμεταλλεύονται τη γνώση Του σε βάρος των ανθρώπων. Η νύμφη που ετοιμάζεται για το γάμο όλους αυτούς τους αιώνες είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον καθήμενο, γιατί η ίδια υπάρχει εξαιτίας της γνώσης Του.
Το πρόβλημα δημιουργείται από το γεγονός ότι εξαιτίας της Θυσίας Του, ενώ οι άνθρωποι τον βλέπουν ζώντα και Παντοκράτορα επιμένουν να επιτρέπουν στην πόρνη ν’ ασκεί εξουσίες μέσω της γνώσης Του. Ο καθήμενος του λευκού ίππου είναι πάντα ο Μεσσίας ο Παντοκράτορας. Μεσσίας Παντοκράτορας = Υιός του Θεού του Υψίστου = Λόγος του Θεού του Υψίστου = 99. Αυτό είναι απόλυτο γιατί ο ίππος ο λευκός ταυτίζεται με τον ιερό Λόγο που είναι η αλήθεια του Θεού. Ίππος λευκός = Ιερός Λόγος = Θεός Κύριος = Αλήθεια του Θεού = 63 = Απόλυτη εξουσία = Κορυφή του κόσμου. Καθήμενος αυτού του ίππου είναι δυνατό να είναι μόνον αυτός στον οποίο έχουν δοθεί τα δικαιώματα του Λόγου του Θεού κι αυτός είναι ο Υιός Του. Καθήμενος = Θεός ζων = Λελουμένος = 44 = Παντοκράτωρ = Μονοκράτωρ = Ποιμένας.
Οι δύο Κοσμοκράτορες, ο Αλέξανδρος κι ο Ιησούς πήραν αυτά τα χαρακτηριστικά κι ο κόσμος μπόρεσε να τους δει στο χρόνο κατά τον οποίο αυτό ήταν δυνατό. Όσον αφορά τα διαδήματα, αυτά έχουν πάντα σχέση με το όνομα αυτού, που τα φέρει κι είναι ορατός. Επειδή σ’ αυτήν την περίπτωση ο καθήμενος είναι το Αρνίον, τα διαδήματα αναφέρονται ως πολλά εφόσον πάντα Αυτός επιλέγει το πρόσωπο και τ’ όνομα με το οποίο θα εμφανιστεί. Ο Αλέξανδρος ήταν το Αρνίον, αλλά επειδή έφερε συγκεκριμένο όνομα κι εκτελούσε συγκεκριμένη αποστολή, ήταν δυνατό να φέρει μόνον επτά διαδήματα. Με την ίδια λογική ο Χριστός που ήταν η τέλεια μορφή του Αρνίου, εφόσον είχε στη διάθεση του και την τέλεια γνώση, έφερε το μέγιστο αριθμό διαδημάτων, που είναι δέκα.
Ο Ιωάννης, επειδή δε γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Αρνίον κι επομένως ν’ αντιληφθεί το όνομά Του εξαιτίας των διαδημάτων, αναφέρει απλά ότι καλείται Πιστός κι Αληθινός. Ποιος είναι ο Πιστός κι Αληθινός; Ο Παντοκράτορας κατά την εποχή που παίρνει ο Ιωάννης την Αποκάλυψη, έχει ολοκληρώσει την αποστολή Του κι είναι ο Ιησούς. Αν γνώριζε δηλαδή ο Ιωάννης το Μυστικό Σχέδιο, θα έλεγε ότι εμφανίστηκε στον κόσμο με επτά διαδήματα κι ήταν ο Αλέξανδρος και κατόπιν εμφανίστηκε ως Ιησούς με δέκα. Αυτά όμως δεν τα γνωρίζει και το μόνο που έχει υπόψη του είναι τ’ όνομα με το οποίο Αυτός καλείται. Ο Άρχων του κόσμου είναι ο Εσταυρωμένος κι αιώνες τώρα για τους χριστιανούς αυτό είναι το όνομα του Αρνίου. Άρχων του κόσμου = 59 = Εσταυρωμένος = Όνομα του Αρνίου. Ποιος όμως είναι ο Εσταυρωμένος; Ο Χριστός; Ο Ιησούς; Ο Ιησούς Χριστός; Το όνομα του Εσταυρωμένου είναι αυτό, που αναγράφεται στο Σταυρό Του, αφού κι ο τίτλος του Βασιλέως αποδίδεται σ’ αυτό τ’ όνομα. Βασιλεύς των Ιουδαίων δεν είναι ο Χριστός, αλλά ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Ο κάθε άνθρωπος από την εποχή που ο Ιησούς σταυρώθηκε, αντικρίζει τον Εσταυρωμένο κι αυτός είναι καθήμενος. Είναι σημαντική η αναφορά στη Σταύρωση, γιατί από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα κανένας δε διδάχτηκε από τον ίδιο τον Χριστό και το σύνολο της διδασκαλίας Του μεταφέρεται στους ανθρώπους με τον τρόπο, που βολεύει τους δούλους και είναι εκτός ελέγχου του Χριστού, που οικειοθελώς παραμένει στο Σταυρό. Πιστός και αληθινός = Ισόθεος Χριστός = Ιησούς ο Ναζωραίος = Ποτήριον της οργής = 98.
Ο καθήμενος όπως περιγράφει ο Ιωάννης, κρίνει και πολεμά. Για να κρίνει κάποιος με δικαιοσύνη, θα πρέπει να έχει ασφαλείς πληροφορίες. Δεν είναι δυνατό να κρίνει βασιζόμενος στις μαρτυρίες των δούλων. Ο καθήμενος θα πρέπει να βλέπει τα συμβαίνοντα μέσα στην κοινωνία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο καλύτερος βέβαια είναι η μαρτυρία όλων αυτών που ακολουθούν το Αρνίον κι είναι οι παρθένοι. Όλοι αυτοί που θυσιάστηκαν κι έγιναν ευνούχοι για τη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτοί που κατέχουν τη γνώση για να κρίνουν τις ενέργειες των ανθρώπων, όχι με σκοπό να τους κατηγορήσουν, αλλά να τους βοηθήσουν. Οφθαλμοί = 38 = Ευνούχοι, ενώ, Οφθαλμοί του Αρνίου = 77 = Αγαθοί άνθρωποι = Στρατός των ουρανών = Υιός του Ανθρώπου. Όλοι αυτοί οι αγαθοί άνθρωποι που είναι τα μάτια του Αρνίου πάνω στη Γη, χαρακτηρίζονται από την έννοια “φλοξ πυρός”. Αυτή η έννοια αποκαλύπτει την ποιότητά τους και τη γνώση τους. Φλοξ πυρός = 48 = Παρθένοι = Φιλοσοφία.
Ο καθήμενος που καλείται πιστός κι αληθινός έχει μάτια τους παρθένους κι είναι ντυμένος μ’ ένα “ιμάτιον βεβαμμένον αίματι”. Ο Χριστός σταυρώθηκε κι άφησε πίσω Του γνώση με τη μορφή αίματος. Ήταν το Αρνίον που εκτέλεσε την αποστολή Του κι απομακρύνθηκε από τον κόσμο. Κανένας δε γνωρίζει αυτήν την αποστολή, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η Σταύρωση και με πραγματικό κέρδος για τον άνθρωπο την υπόσχεση της Ανάστασης. Ο Χριστός μόνον ξέρει, γιατί θυσιάστηκε και πολύ περισσότερο γιατί αναστήθηκε, και τι ακριβώς επιδίωκε μέσω αυτής, που κατά τα φαινόμενα δεν ήταν γενική. Ο καθήμενος είναι ο Εσταυρωμένος, αλλά το ένδυμά Του, που αποκαλύπτει τη γνώση Του, είναι η γνώση του μυστηρίου της αποστολής του Αρνίου. Ιμάτιον βεβαμμένον αίματι = Ανάστασις του Χριστού = Πρόσωπον του Αρνίου = 92 = Ιματισμός του Ιησού.
Εξαιτίας αυτού του μυστηρίου ο Ιωάννης δε γνωρίζει πώς λειτουργεί ο νεκρός, που αναστήθηκε. Ενώ ως ζωντανός ακολούθησε μία πορεία που κατέληξε στη Σταύρωση, ο Ίδιος νεκρός αλλάζει χαρακτηριστικά. Όπως είδαμε ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος είναι Αυτός, που πήρε τη θέση του καθήμενου έτσι θα πρέπει να δούμε και την ταυτότητα αυτού, που είναι ο πραγματικός καθήμενος μετά την Ανάσταση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ιωάννης, αφού τελειώνει την περιγραφή του καθήμενου, αναφέρεται ξανά σ’ όνομα. Αυτό συμβαίνει, γιατί ο Χριστός είναι Αιώνιος, αλλά εξαιτίας της απουσίας Του, ενώ φαίνεται ως καθήμενος, δε λειτουργεί με βάση το λόγο που έδωσε στους ανθρώπους. Ο καθήμενος είναι ο Υιός του Θεού του οποίου κανένας δε γνωρίζει τη βούληση. Από τη στιγμή που η εκκλησία, είτε αποκρύπτει είτε δεν επιτρέπει την ανάλυση του Λόγου του Θεού, καθήμενος είναι ο Υιός του Θεού, αλλά αυτοί που έχουν την εξουσία, είναι αυτοί που Τον ακολουθούν κι είναι οι ιππείς των λευκών ίππων. Τα στρατεύματα του ουρανού είναι οι άνθρωποι, που πήραν δικαιώματα πάνω στο Λόγο του Χριστού και μ’ αυτά τα δικαιώματα κυβερνούν τον κόσμο.
Το όνομα λοιπόν του καθήμενου είναι Λόγος του Θεού κι αυτό σημαίνει ότι: Λόγος του Θεού = 56 = Υιός του Θεού = Νεκρό Αρνίον = Αίμα του Ιησού. Εξαιτίας της Θυσίας του Χριστού που επέβαλε το Σχέδιο, το Αρνίον φέρεται ως νεκρόν, επειδή δεν ενεργεί. Λόγω όμως των πνευματικών δικαιωμάτων που άφησε πίσω του, γεννά το Αρνίον το εσφαγμένον που είναι το ίδιο το Αρνίον, που φαινομενικά μόνο δρα, εφόσον αυτή η δράση είναι αποτέλεσμα επιλογών δούλων. Ο Ιησούς ήταν υπεύθυνος για την Ιερά Εξέταση, όχι επειδή ο Ίδιος το επέλεξε, αλλά επειδή οι δούλοι που είχαν συμφέροντα, έδρασαν δήθεν στ’ όνομά Του. Αρνίον εσφαγμένον = 75 = Νεκρός Ιησούς.
Τα στρατεύματα τ’ ουρανού είναι όλοι αυτοί, που μετά τη Θυσία του Ιησού πήραν πνευματικά δικαιώματα κι είναι οι δούλοι του Ιησού. Στρατεύματα του ουρανού = 71 = Αχρείοι δούλοι = Δούλοι του Ιησού. Εδώ συμβαίνει το εξής: επειδή αυτοί οι δούλοι συνθέτουν σύστημα εξουσίας, μετά το θάνατο του Ιησού σκορπίζονται στον κόσμο κι εξαιτίας της εξουσίας και της ανάγκης ιεραρχίας, ένας απ’ αυτούς είναι πάντα αυτός, που είναι καθήμενος κι αντιπροσωπεύει τη δύναμη του νεκρού Ιησού. Ο νεκρός Ιησούς εφόσον φέρει εξουσία και δρα θα πρέπει να υπάρχει ως πρόσωπο, που συνεχώς αναπληρώνεται δίνοντας στον καθήμενο χαρακτηριστικά αθανάτου. Νεκρός Ιησούς = 75 = Πάπας της Ρώμης.
Αυτός ο νεκρός που ταυτίζεται με ζωντανό δούλο του ώστε να μπορεί να δρά, είναι ενδεδυμένος βύσσινον λευκόν, καθαρόν. Όπως ο Θεός έδωσε στη γυναίκα βύσσινον ως την ημέρα του γάμου, έτσι και το Αρνίον το εσφαγμένον πήρε βύσσινον, που το προστατεύει. Βύσσινον λευκόν καθαρόν = Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία = Οίνος του θυμού του Θεού. Από το στόμα αυτού του καθήμενου βγαίνει ρομφαία οξεία, για να πατάξει τα έθνη. Πώς μπορεί να παταχθεί ένα έθνος και τι σημαίνει πάταξη; Τα έθνη δεν αντιστέκονται απέναντι στις εξουσίες, αλλά αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι ελέγχονται. Η πάταξη είναι προϊόν κάποιας γνώσης, που τα παγιδεύει, ενώ ο έλεγχός τους απαιτεί ένα μέσον άσκησης εξουσίας, όπως η σιδηρά ράβδος. Η παγίδευση των εθνών γίνεται μπροστά στο όρος Σιών κι αυτό, γιατί εκεί βρίσκεται το Αρνίον κι οι παρθένοι. Αυτοί άδουν το “άσμα του Μωυσέως”, που δεν είναι απ’ όλους κατανοητό, συνεπώς είναι δυνατό να παρεξηγηθεί. Ο οίνος της οργής που περιέχεται στο ποτήριον της οργής εκεί δίνεται και μπροστά στους αγίους αγγέλους και το Αρνίον συμβαίνει ο βασανισμός.
Σ’ αυτό το σημείο η Αποκάλυψη ταυτίζει όσα περιγράφει ο Ιωάννης με το σημείο που οι άγγελοι κοινοποιούν το ευαγγελικό μήνυμα και ταυτόχρονα προειδοποιούν για το βασανισμό. Είναι απόλυτα λογικό η Ρομφαία η οξεία να είναι η ακατανόητη “ωδή του Μωυσέως” που με τη μορφή φωνής βροντής κοινοποιείται στους ανθρώπους από τους αγίους αγγέλους μπροστά στο όρος Σιών. Ρομφαία οξεία = 57 = Ωδή Μωυσέως = Φωνή βροντής = Όρος Σιών = Ημέρα οργής = Γυναίκα καθήμενη. Μέσω αυτής της ρομφαίας πατάσσονται τα έθνη και οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί το σφράγισμα του Θηρίου, τιμωρούνται.
Ο νεκρός Ιησούς δημιούργησε μία πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση, που είναι η βασιλεία του Θεού κι είναι δημιούργημα των Αποστόλων Του. Ο Χριστός ήξερε εκ των προτέρων τι θα επακολουθήσει και γι’ αυτό είπε στις γυναίκες να κλαίνε για τους εαυτούς τους και για τα παιδιά τους, παρά γι’ Αυτόν. Αυτή η πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση από το Χριστό ήταν αυτή, που έλεγχε την πορεία του κόσμου, ώστε να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ράβδος σιδηρά = Δώδεκα Απόστολοι = Ψευδόχριστοι = 68 = Λαός της αμαρτίας.
Το Αρνίον το εσφαγμένον, δηλαδή ο Πάπας, επωφελούμενος της γνώσης του Χριστού και των παρθένων δίνει γνώση στους ανθρώπους, ώστε να πλησιάσουν το σύστημα, που παρουσιάζεται ως γυναίκα καθήμενη κι έτοιμη για γάμο με το Αρνίον. Οι άνθρωποι παρασύρονται κι όταν πλησιάσουν, η γυναίκα γίνεται πόρνη και τους μεθά με τον οίνο της πορνείας της. Η παγίδα είναι τέλεια εξαιτίας της Θυσίας γιατί η γυναίκα δεν επιτρέπει στον Παντοκράτορα να ενεργήσει ως άντρας, αλλά σαν βρέφος. Ενώ ο ενήλικος Ιησούς σταυρώνεται για τη σωτηρία του κόσμου κι είναι το ποτήριον της οργής που αφορά τους άθλιους δούλους, η πόρνη Του αφαιρεί τα χαρακτηριστικά και Τον μετατρέπει σε χρυσούν ποτήριον. Το χρυσούν ποτήριον είναι παγίδα γιατί περιέχει τον Τέλειο οίνο που είναι ο Λόγος Του Χριστού αλλά χρησιμοποιήται ανάλογα με τις βουλές αυτού που έχει την εξουσία πάνω στο Λόγο. Ενώ ζωντανός εξέφραζε το θυμό του Θεού, που επιδιώκει την τιμωρία των άθλιων, που καταστρέφουν και τη Λύτρωση των ανθρώπων, νεκρός παύει να ενεργεί και γίνεται άβουλος Παντοκράτορας. Ποτήριον της οργής = Ιησούς ο Ναζωραίος = 98 = Πιστός και αληθινός, ενώ, Χρυσούν ποτήριον = Υιός της απωλείας = Θεός του βασανισμού = Οίνος πορνείας = 83. Εξαιτίας της ιδιόμορφης σχέσης μεταξύ γυναίκας κι άντρα που παραμένει Υιός, το σύνολο των σφραγισμένων και άρα των χριστιανών γεύεται τον άκρατο οίνο, που είναι ο αντίχριστος.
Συνεχίζοντας ο Ιωάννης την περιγραφή του καθήμενου φτάνει στην τελική ιδιότητά Του, που είναι Βασιλεύς βασιλέων και Κύριος κυρίων. Αυτή η μεικτή ιδιότητα επιτεύχθηκε από τη διπλή εμφάνιση του Υιού του Θεού. Ο Υιός του Θεού εμφανίστηκε στον κόσμο με τέτοιον τρόπο, ώστε με την εξέλιξη του Σχεδίου να είναι δυνατή η επανεμφάνισή Του με το σύνολο των ιδιοτήτων, ώστε να ωφεληθούν άμεσα οι άνθρωποι. Ο Χριστός ήταν δυνατόν όταν εμφανίστηκε να φέρει τις δύο αυτές ιδιότητες, αλλά αδύνατο να προσφέρει στους ανθρώπους, τα όσα ο Θεός επιθυμεί ν’ απολαύσουν. Επειδή ο Κοσμοκράτορας είναι Ένας, αλλά εμφανίστηκε δύο φορές με διαφορετικά πρόσωπα, τ’ όνομά Του είναι δύο φορές γραμμένο επάνω Του. Ο Βασιλεύς των βασιλέων έχει γραμμένο τ’ όνομά Του στο ιμάτιό Του, ενώ ο Κύριος των κυριών στο μηρό Του. Μόνο ο καθήμενος γνωρίζει αυτό το μυστήριο κι αυτός είναι ο Άρχων του κόσμου δηλαδή ο Εσταυρωμένος. Αυτός έχει γραμμένο τ’ όνομά Του και στο μηρό και στο ιμάτιο, εφόσον φέρει το σύνολο των ιδιοτήτων. Ιμάτιον του Εσταυρωμένου = Μηρός του Εσταυρωμένου = Βύσσινον λευκόν καθαρόν = 94.
Ο Πάπας της Ρώμης που είναι ο καθήμενος του θρόνου, που προέκυψε από τη μείξη των ιδιοτήτων, εκτελεί μέσω των πνευματικών δικαιωμάτων το σύνολο της εξουσίας του καθήμενου. Αυτή η μείξη είναι προϊόν των δύο εμφανίσεων των αντρών: του Βασιλέως και του Κυρίου. Ο Αλέξανδρος εμφανίστηκε με το ιμάτιον κι ήταν Βασιλεύς στο βασίλειο του Θεού. Ενώ ο Χριστός εμφανίστηκε με το σημάδι στο μηρό ως οικοδεσπότης στον οίκο του Θεού. Ιμάτιον του Βασιλέως = Βασιλεύς της Ασίας = 85 = Δράκων πυρρός μέγας, ενώ, Μηρός του Κυρίου = Οικοδεσπότης = 70 = Θηρίο κόκκινον. Ο Αλέξανδρος δημιούργησε το Βασίλειον του Θεού = 77 = Υιός του Ανθρώπου, που είναι σημείο εκκίνησης του Χριστού, ώστε να δημιουργήσει τον οίκο του Θεού, που είναι ο άκρατος οίνος.
Ο χώρος όπου κινήθηκε ο Αλέξανδρος με τη διπλή ιδιότητα, αλλά με κυρίαρχη αυτή του Βασιλέως, είναι ο χώρος της Ορθόδοξης εκκλησίας, ενώ ο χώρος όπου κινήθηκε ο Χριστός μόνον ως Κύριος, είναι αυτός της Καθολικής εκκλησίας. Ορθόδοξη εκκλησία = 85, ενώ, Καθολική εκκλησία = 70. Η τελική και δίκαιη κρίση που αφορά τους χώρους, όπου τα πνευματικά δικαιώματα είναι πανίσχυρα, αφορά αποκλειστικά την Καθολική εκκλησία στο σύνολο της κι από την Ορθόδοξη εκκλησία μόνον την Κωνσταντινούπολη.
Όλους αυτούς τους αιώνες στα πλαίσια της Ορθόδοξης εκκλησίας ο Χριστός στη συνείδηση των ανθρώπων ήταν όμοιος σε πρακτικές με τον Αλέξανδρο, που δρα ως βασιλιάς με Λόγο όμως το Λόγο του Χριστού. Άγιος δέσποτας = Δίκαια κρίσις = Κωνσταντινούπολη = Καθολική εκκλησία = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Δικαιώματα των αγίων. Η τελειότητα του Μυστικού Σχεδίου του Θεού αποκαλύπτεται, μόνον αν γνωρίσουμε την ευφυΐα, με την οποία ο Χριστός χειρίζεται τις ιδιότητές Του και την ακρίβεια των Γραφών. Για να γίνει αυτό αντιληπτό, θα πρέπει να καταλάβει ο αναγνώστης πως από τον τέλειο Χριστό, που είναι ο καθήμενος, προκύπτει ένας άθλιος Πάπας το Μεσαίωνα. Από τη στιγμή που ο Χριστός είναι ο καθήμενος κι Αυτός υπήρξε εν ζωή είναι λογικό ότι θα πρέπει ν’ αναζητήσουμε το σύνολο των ενεργειών, που οδηγούν στη διάδοχη κατάσταση μέσα στις Γραφές. Οι διάδοχοι δεν προέκυψαν ως εκ θαύματος, αλλά πήραν τα σύμβολα της εξουσίας από το Χριστό εν ζωή.
Αυτό το μυστήριο αποκαλύπτεται, μόνον αν έχει κάποιος γνώση των όσων συνέβησαν κατά τη διάρκεια του βασανισμού και της Σταύρωσης του Χριστού. Ο Χριστός ήταν Παντοκράτορας κι επομένως Αυτός, που στην Αποκάλυψη εμφανίζεται με “ιμάτιον βεβαμμένον αίματι”. Η αποστολή του Χριστού ήταν ν’ αποκαλύψει την ιδιότητά Του αλλά ταυτόχρονα ν’ αφήσει τα δικαιώματα της εξουσίας σ’ άθλιους. Η Θυσία Του έχει ακριβώς αυτό το νόημα. Ενώ είναι μέσα στις δυνατότητες Του να συντρίψει τους άθλιους πόρνους, δεν το κάνει και σταυρώνεται. Σταυρώνεται για τη Σωτηρία του κόσμου κι αυτό βάζει την ανθρωπότητα σε πορεία θυσίας. Σωτηρία = Τεχνολογία = Φωνή μεγάλη = 41, ενώ, Σωτηρία του κόσμου = Βασίλειον του Θεού = 77 = Μέγα δείπνο του Θεού.
Όταν ο Χριστός συνομιλεί με τον Πιλάτο, αποκαλύπτει την αποστολή Του. Όταν ο Πιλάτος Τον ρωτά αν είναι βασιλιάς των Ιουδαίων, ο Χριστός απαντά ότι αυτό είναι δική του εκτίμηση και ότι ο Ίδιος γεννήθηκε για να μαρτυρήσει την αλήθεια. Ο Χριστός έκανε αυτήν τη μαρτυρία όπως προέβλεπε το Σχέδιο και την άφησε μέσω δικαιωμάτων στους Αποστόλους, που ήταν Ιουδαίοι. Μαρτυρία της αλήθειας = Ιματισμός του Ιησού = 92 = Ιμάτιον βεβαμμένον αίματι. Αυτά τα λέει ο Χριστός ζωντανός και άρα όταν έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως Βασιλεύς χρησιμοποιώντας την ισχύ των λεγεώνων των αγγέλων. Μπορούσε με τη γνώση Του ν’ αποδείξει ότι είναι Βασιλεύς των Ελλήνων κι επομένως άνθρωπος αθάνατος, αφού θ’ αποκάλυπτε τη Βασιλεία των Ουρανών. Δώδεκα λεγεώναι αγγέλων = 80 = Βασιλεύς των Ελλήνων = Άνθρωπος αθάνατος = Βασιλεία των Ουρανών. Ο Πιλάτος θ’ αναγνώριζε αυτήν τη βασιλική ιδιότητα, εφόσον είχε τη γνώση και την παιδεία των Ελλήνων. Ο Χριστός θυσιάζεται, επειδή παραδίδεται σ’ Ιουδαίους κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι υπηρέτες Του θ’ αγωνίζονταν σ’ άλλες συνθήκες να μην παραδοθεί σ’ αυτούς. Ο Χριστός λέει ότι δεν ανήκει στο κόσμο εκείνο, αλλά σε κάποιον άλλο. Εφόσον μπορούσε να γίνει Βασιλεύς των Ελλήνων ανήκει στον άνω κόσμο, επειδή αυτός είναι ο κόσμος με το Χριστό ως Βασιλέα. Οι Ιουδαίοι ανήκουν στον κάτω κόσμο και γι’ αυτό ο Χριστός αρνείται να είναι βασιλιάς τους και να παραδοθεί σ’ αυτούς. Κόσμος = Έλληνες = 34, Άνω κόσμος = Αλεξάνδρεια = Άγιον Πνεύμα = 45, και, Κάτω κόσμος = Μοιχαλίς = Επτά πληγαί = 43.
Βασιλεύς και πνευματικά δικαιώματα είναι έννοιες ασυμβίβαστες κι αυτό το γνωρίζει ο Χριστός. Μέσα στο ιουδαϊκό σύστημα του οποίου οι δομές στηρίζονται σ’ αυτά τα δικαιώματα, ο Χριστός δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν Βασιλεύς, αλλά μόνον ως Κύριος. Εντελώς αυθαίρετα του προσδίδουν τον τίτλο του βασιλιά των Ιουδαίων, που είναι η γενεσιουργός αιτία των δεινών της ανθρωπότητας. Απ’ αυτήν την αυθαιρεσία ξεκινά ο βασανισμός του βασιλέως κι όταν βασανίζεται ο ευεργέτης βασανίζονται κι οι ευεργετούμενοι. Ό,τι συνέβη στο Χριστό από τη στιγμή της σύλληψης, είναι μία προφητεία και συμβαίνει από τότε μέχρι τώρα στο σύνολο της ανθρωπότητας.
Η ζωή του Χριστού χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο μέρος είναι αυτό κατά το οποίο ελεύθερος ευεργετεί και μέσω της ευεργεσίας δημιουργεί Έλληνες των οποίων είναι Βασιλεύς. Έλληνες = Καθαροί = 34. Το δεύτερο μέρος είναι αυτό κατά το οποίο ζωντανός και πανίσχυρος αφήνεται στον βασανισμό των στρατιωτών με τον τίτλο του Βασιλέως των Ιουδαίων τον οποίο όμως αρνείται. Το τρίτο και τελευταίο μέρος είναι η Σταύρωσή Του, όπου φέρει τον ίδιο τίτλο, χωρίς τώρα ν’ αρνείται και χωρίς να εμποδίζει τους στρατιώτες, να μοιράζονται τα ιμάτιά Του.
Το μυστήριο είναι ότι ο Χριστός ήταν Βασιλεύς αλλά όχι των Ιουδαίων, αλλά των Ελλήνων. Ως Βασιλεύς είχε ιμάτιον. Το ιμάτιον αυτό ήταν ο Λόγος Του για την αλήθεια και άρα ήταν η μαρτυρία. Ιμάτιον = Αλήθεια = Μαρτυρία = 33. Επειδή ήταν Βασιλεύς των Ελλήνων, αυτό το ιμάτιον ήταν πορφυρούν. Πορφυρούν ιμάτιον = Ελληνικός κόσμος = Μυστήριον του Θεού = Μικρόν ποίμνιον = 79 = Οίκος του Χριστού. Όσο λειτουργεί ελεύθερος δημιουργεί καθαρούς, δηλαδή Έλληνες, κι οι άνθρωποι λυτρώνονται. Μετά τη σύλληψή Του τα πάντα αρχίζουν να μεταβάλλονται. Φορά μεν το ιμάτιο που δικαιούται, αλλά το φορά με βασιλική εξουσία σ’ έναν κόσμο, που δε γνωρίζει τη σημασία της.
Οι χριστιανοί που είναι εξιουδαϊσμένοι, αγνοούν επίσης τη σημασία της βασιλικής εξουσίας κι όπως οι Ιουδαίοι τότε, όλους αυτούς τους αιώνες ζητούν τη Σταύρωσή Του. Επειδή είναι δούλοι ειρωνεύονται και ραπίζουν το Χριστό και θέλουν να Τον δουν Εσταυρωμένο, επειδή αναζητούν Κύριο. Πώς ειρωνεύονται και ραπίζουν οι χριστιανοί το Βασιλέα Χριστό; Αν μιλήσει κάποιος μέσα στη χριστιανική κοινωνία, όπως ο Χριστός, το χριστιανικό σύστημα θα τον κλείσει στη φυλακή κι οι υπόλοιποι θα γελούν μαζί του θεωρώντας τον τρελό. Οι χριστιανοί βασανίζουν το Χριστό και τον οδηγούν στο Σταυρό. Η άθλια Ρώμη στηρίζει την εξουσία της πάνω Του. Ρώμη = Αμαρτία = 24, Αμαρτίες = Εξουσία = Βλασφημία = Αμαρτωλοί = 37 = Κακούργοι.
Η εκκλησία διατηρεί το Χριστό στο Σταυρό του Μαρτυρίου, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα πρέπει ν’ αυτοκαταργηθεί. Αν στρέψει τους ανθρώπους προς το ζωντανό Χριστό, οι άνθρωποι θα πάψουν να Τον βασανίζουν κι επιπλέον, επειδή θα έχει δύναμη ο Λόγος Του, ο Ίδιος θα φορά τον ιματισμό και κατά συνέπεια κανένας δε θα τον διεκδικεί. Οι άθλιοι δούλοι της εκκλησίας σταυρώνουν το Χριστό, ώστε να έχει ισχύ ο λόγος τους και να είναι αυτοί, που έχουν τα σύμβολα και τη γνώση. Ο Πέτρος όλους αυτούς τους αιώνες δείχνει στους ανθρώπους τον τέλειο Χριστό αλλά τους απαγορεύει να Τον αγγίζουν. Φορά το ιμάτιόν Του, αλλά ο λόγος του είναι απόλυτα ιουδαϊκός. Βασανίζει ανελέητα το Χριστό, όταν σκορπίζει στη Γη τρισάθλιους βλάκες, που κρίνουν και βασανίζουν τους ανθρώπους. Ο Πέτρος εξαιτίας των δικαιωμάτων παίρνει —μετά την Ανάσταση του Χριστού— από τον Παράκλητο την ισχύ να διαχειρίζεται το Λόγο Του. Ανάστασις του Χριστού = Ιμάτιον βεβαμμένον αίματι = Μαρτυρία της αλήθειας = Ιματισμός του Ιησού = Οίκος του Εσταυρωμένου = 92. Βλέπουμε ότι ο οίκος, από οίκος του Χριστού, διαδοχικά παίρνει τα χαρακτηριστικά του οίκου του Ιησού κι έπειτα του Εσταυρωμένου.
Η γραφή που εκπληρώθηκε, εξαιτίας των παραπάνω, ήταν η εξής: (Ιωάν. 19.24) “Διαμερίσαντο τα ιμάτια μου εαυτοίς, και επί τον ιματισμόν μου έβαλαν κλήρον” (Εμοίρασαν τά ενδύματά μου μεταξύ τους και διά τον ιματισμόν μου έριξαν κλήρον). Τα ιμάτια του Ιησού μοιράστηκαν, όπως και η καταδίκη δίκαια ανάμεσα στους στρατιώτες. Ιμάτια του Ιησού = Λίμνη του πυρός = Λίθος μυλικός = 66 = Χάραγμα του ονόματος. Ο ιματισμός όμως δεν επιδέχεται μοίρασμα, γιατί Αυτός που τον φέρει, είναι Αυτός, που συγκεντρώνει τις εξουσίες του Κοσμοκράτορα πάνω Του. Τον ιματισμό του Ιησού τον φέρει για τυπικούς λόγους ο Ίδιος νεκρός, ενώ πρακτικά τον παίρνει ο διάβολος Πέτρος κι ο διάδοχός του Πάπας της Ρώμης. Ο Χριστός περνά διαδοχικά απ’ όλες τις φάσεις. Αρνίον ζων = Παρθένος = 48, Νεκρόν Αρνίον = Κοσμοκράτορας = 60, και καταλήγει Αρνίον εσφαγμένον = Νεκρός Ιησούς = Διάβολος Πέτρος = Πάπας της Ρώμης = 75.
Ο ιματισμός δεν είναι δυνατό να μοιραστεί, γιατί ο “χιτών” είναι “χιτών άρραφος”. Δεν είναι δυνατόν η έννοια της κοσμοκρατορίας να μοιραστεί σε κομμάτια, χωρίς να καταστραφεί. Χιτών = Ρώμη = 24, ενώ, Χιτών άρραφος = Κοσμοκρατορία = Καρδιά της Γης = Χριστιανοί = Χάραγμα του μετώπου = 60 = Μέγας Βασιλεύς = Σίμων Ιωνάς. Στη Ρώμη έπεσε ο κλήρος και η κοσμοκρατορία ποτέ δεν έφυγε από τα χέρια της. Κλήρος = 33. Ο Πέτρος και οι διάδοχοί του πήραν τα δικαιώματα του ιματισμού του Παντοκράτορα, αλλά αυτό που δεν εννοούν ν’ αντιληφθούν είναι ότι ο Χριστός πάντα φορά το ιμάτιον το βεβαμμένον αίματι, γιατί γνωρίζει το Μυστικό Σχέδιο. Οι υπόλοιποι που ανήκουν στα στρατεύματα —με πρώτο απ’ όλους το διάδοχο Πάπα— τιμωρούνται ανελέητα εξαιτίας αυτών των δικαιωμάτων. Ιμάτιον βεβαμμένον αίματι = Ιματισμός του Ιησού = Μαρτυρία της αλήθειας = 92, ενώ, Βύσσινον λευκόν καθαρόν = Οίνος του θυμού του Θεού = Ιμάτιον του Εσταυρωμένου = 94.
Ο Εσταυρωμένος από τότε έγινε το θηρίον κι οι πρώτοι που τιμωρήθηκαν, ήταν αυτοί, που εξαιτίας των δικαιωμάτων άσκησαν εξουσίες. Εξακόσια εξήκοντα έξ = Υιός του Ανθρώπου = Βασιλεύς βασιλέων = 77, Χάραγμα του Θηρίου = 70 = Πνευματικά δικαιώματα. Τα στρατεύματα τ’ ουρανού που έχουν δικαιώματα πάνω στους λευκούς ίππους βασανίζονται γιατί ακολουθούν δούλους, που σταυρώνουν διαρκώς το Χριστό… στρατιώτες σταυρωτές, που γεύτηκαν τον άκρατο οίνο, που είναι ο οίνος του θυμού κι έγιναν μέθυσοι. Στρατιώται = Ιουδαίοι = 46, Άκρατος οίνος = Αντίχριστος = Θείο βρέφος = 61, Οίνος του θυμού του Θεού = Βύσσινον λευκόν καθαρόν = 94, και, Σταυρωτές = Κατήγοροι = Μέθυσοι = Θηρίον = 42.
Όλους αυτούς τους αιώνες ο Χριστός διψά πάνω στο Σταυρό και οι τρισάθλιοι στρατιώτες Τού δίνουν όξον. Αντί να δώσουν στον Κύριο Ύδωρ ζωής = 48 = Φιλοσοφία, Του δίνουν όξον, που είναι ο λόγος των δούλων και η πληγή της ανθρωπότητας. Όξος = Λόγος = Πληγή = Πείνα = Δάκρυον = 26. Όλα αυτά Του τα προσφέρουν μέσω του σπόγγου. Σπόγγος = Κάτω κόσμος = Ύδωρ θανάτου = 43, ενώ, Σπόγγος όξους = Άγγελοι του Ιησού = Αχρείοι δούλοι = Στρατεύματα του ουρανού = 71 = Ημέρα κρίσεως. Όλα αυτά συμβαίνουν στο Χριστό, που βρίσκεται εν ζωή και σταυρώνεται. Ο Χριστός είχε απαιτήσεις από τους δούλους Του, που δεν εκπληρώθηκαν με βάση το Λόγο Του, αλλά υπηρέτησαν το Σχέδιό Του. Ο Χριστός βέβαια είναι αθάνατος και εμείς θα πρέπει να Τον δούμε ως αθάνατο. Βασανίζεται και σταυρώνεται αλλά είναι αδύνατο να μην υπάρξει δίκαιη τιμωρία των στρατιωτών.
Η ανυπέρβλητη θεϊκή ευφυΐα δημιουργεί μία κατάσταση κατά την οποία είναι αδύνατο να μην τιμωρηθούν οι άθλιοι, όπως τους αξίζει. Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό φώναξε “τετέλεσται” και παρέδωσε το πνεύμα Του. Όπως είδαμε και στην ανάλυση του Μυστικού Σχεδίου, ο Κύριος δημιούργησε το διάβολο, ώστε να υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης του Σχεδίου. Όταν ο Χριστός φωνάζει “τετέλεσται”, στην πραγματικότητα προαναγγέλλει την έναρξη της βασιλείας του Θεού και την αρχή της δραστηριότητας του διάβολου Πέτρου, που παίρνει γνώση να δράσει ως βασιλιάς. Τετέλεσται = Βασιλεύς = 39 = Δείπνον, Μέγα δείπνο του Θεού = 77 = Σωτηρία του κόσμου, Μέγα δείπνον του Θεού = Χριστιανισμός = 81. Ο Αθάνατος Χριστός μένει στον Τάφο Του τρεις μέρες και με την ολοκλήρωση του έργου Του αναλήφθηκε στους ουρανούς ως Παράκλητος.
Στην πραγματική κλίμακα του χρόνου αυτό που συνέβη ήταν το εξής: ο Χριστός από τη στιγμή που δεν δρα ως Μεσσίας —κι αυτό είναι φανερό, εφόσον η εξουσία Του είναι στα χέρια των δούλων— μετά την Ανάστασή Του συνέχισε το έργο που είχε ήδη δρομολογηθεί. Καθώς μοιράζει τα ιμάτιά Του στους Αποστόλους μοιράζει την εξουσία κι ο Ίδιος ανεβαίνει στο Σταυρό του Μαρτυρίου. Ο βασανισμός Του είναι το σύνολο των όσων συμβαίνουν στον κόσμο εξαιτίας Του και το σύνολο της δόξας που κλέβουν οι ανάξιοι μαθητές Του. Το σύνολο του έργου Του στο χρόνο που παρέμεινε στη Γη μετά τη Σταύρωσή Του είναι σε πραγματική κλίμακα η τελευταία του κραυγή πάνω στο Σταυρό. Από την ανάληψη Του και μέχρι σήμερα είναι το σύνολο των τριών Ημερών που ήταν υποχρεωμένος να καθίσει στον Τάφο Του. Τάφος του Χριστού = Βασιλεία του Θεού = Δώδεκα Απόστολοι = 68 = Πόρνη καθήμενη. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών είναι ο Κύριος των κυρίων, που όμως δεν είναι ορατός και το σύνολο της γνώσης Του το διαχειρίζονται δούλοι και άρα τα στρατεύματα τ’ ουρανού, που φορούν το βύσσινον το λευκό. Σ’ αυτό το διάστημα ο Χριστός είναι η Θύρα των προβάτων, που είναι το μόνο κριτήριο, που παραδίδεται στους ανθρώπους, για να ξεχωρίζουν τους παρθένους από τους κλέφτες και τους σφαγείς. Τρεις ημέραι = Κύριος κυρίων = Θύρα των προβάτων = Βύσσινον λευκόν = Έλκος πονηρόν = 65 = Τρία πνεύματα ακάθαρτα.
Οι άνθρωποι στο σύνολο των αιώνων που πέρασαν από τη Σταύρωση Του, βλέπουν μόνον τον Κύριο Εσταυρωμένο και το σύνολο των όσων προέκυψαν μετά τη Σταύρωσή Του. Αν επιστρέψουμε στο χρόνο κατά τον οποίο παρέμεινε στη Γη μετά τη Σταύρωση, βλέπουμε ότι είναι ο χρόνος στον οποίο δίνονται οι εντολές κι οι κατευθύνσεις προς τους Αποστόλους. Ο Χριστός ως Αθάνατος με την Ανάστασή Του παγίδευσε τους ανθρώπους κι αντί να τους ωθήσει προς τον άνω κόσμο, τους εγκλώβισε στον κάτω. Αντί οι άνθρωποι ν’ αναζητούν την παραμονή και άρα τη Λύτρωση του άνω κόσμου, μέσω του Λόγου Του βυθίζονται στον κάτω κόσμο, όπου είναι αδύνατο να μην υπάρξει βασανισμός. Οι άνθρωποι γίνονται Ιουδαίοι με την προσδοκία της ανάστασης. Δε μένουν ζωντανοί, παρά πεθαίνουν ελπίζοντας ν’ αναστηθούν.
Ο Χριστός στην πραγματικότητα δεν έχει αναστηθεί. Ο Χριστός θ’ αναστηθεί, μόνον όταν εμφανιστεί και πάλι μπρος στους ανθρώπους με πλήρη ισχύ και δόξα, ώστε να υπάρξει γενική Λύτρωση. Ο Χριστός μ’ εκείνη την Ανάστασή Του επιβεβαίωσε τις Γραφές κι αυτή η επιβεβαίωση ήταν προφητεία. Ο Χριστός αναλήφθηκε στους ουρανούς, για να μην είναι ορατός, ώστε ν’ ακολουθήσει το Σχέδιο του Πατέρα Του και τη μοίρα Του. Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μην είναι δυνατόν οι άνθρωποι ν’ αντιληφθούν ποιος είναι ο Άρχων του κόσμου κι ο Υιός της απωλείας. Ανάληψις = Απόκρυφον = Συντέλεια = Επτά πνεύματα = Άτροπος = 38 = Άβυσσος. Ο Χριστός αναλήφθηκε, ώστε να μπορέσει να μπει στην άβυσσο κι άρα στο φρέαρ της αβύσσου, που είναι το θυσιαστήριον κι οίκος του Ιησού. Αυτό είναι το μυστήριο του γάμου κι εξαιτίας αυτού του μυστηρίου οι άνθρωποι παγιδεύονται από την πόρνη, που παριστάνει τη γυναίκα του Αρνίου.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πού πήγε ο Χριστός μετά την Ανάληψή Του. Αντί να παραμείνουν προσκολλημένοι στο Λόγο Του κι άρα στον άνω κόσμο του Αγίου Πνεύματος, ακολουθούν τους δούλους, που τους οδηγούν στη θυσία. Είναι δυνατόν όμως ο Χριστός να επιτρέψει στους δούλους να πλανούν τους ανθρώπους, χωρίς να τους τιμωρεί με την απόλυτη σκληρότητα; Ο τέλειος κι αθάνατος Χριστός ενεργεί με τον ακόλουθο τρόπο: γυρνά στη Γη ως Παράκλητος, ως πνεύμα της αλήθειας, και αντικαθιστά στο βασανισμό Του, τον Εαυτό Του με τους δούλους. Αυτό το κάνει ο Χριστός όχι για να αποφύγει την θυσία αλλά για να εξασφαλίσει ορισμένες συνθήκες. Απαιτείται για το σχέδιο λόγος αθλίου βασανιζόμενου που θα προσπαθήσει να παρασύρει στη θυσία τους ανθρώπους. Ο Χριστός δεν είναι δυνατόν να παράγει αυτόν το λόγο γιατί είναι παναληθής και θυσιάζεται υπέρ των ανθρώπων. Αυτό το λόγο τον παράγει ο δούλος Πέτρος. Η Καινή Διαθήκη όπως δίνεται από την εκκλησία περιέχει αυτό το λόγο. Ο Χριστός είναι πάντα ζωντανός κι όλους αυτούς τους αιώνες, κρίνει δίκαια. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, όλων των εποχών, μετά τη Σταύρωσή Του. Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται και παίρνει τη γνώση του Χριστού από τα χέρια των δούλων έχει μπροστά του το σύνολο των επιλογών. Η Καινή Διαθήκη ως σύνολο είναι το έργο του Εσταυρωμένου, που μέσα στον κάτω κόσμο είναι ζωντανός.
Αν διαβάσει κάποιος το Λόγο του Χριστού κι ακολουθήσει τις συμβουλές Του ζει την Αιώνιο Ζωή. Ο αγνός άνθρωπος που χαίρεται με την ομορφιά του Διδασκάλου κι αγαπά τους ανθρώπους, γίνεται ένα με το Χριστό και με το Θεό Πατέρα. Γεύεται τον έρωτα, την αλήθεια, έχει φίλους κι όλα αυτά είναι δυνατά μόνον αν δεν κρίνει τους άλλους κι επομένως δεν είναι υποκριτής. Σ’ όλους αυτούς απευθύνεται ο Χριστός, όταν λέει ότι θα βασανιστούν εξαιτίας Του, γιατί όλα αυτά τα χρόνια οι αγνοί και τίμιοι άνθρωποι υπέφεραν εξαιτίας των ηλιθίων.
Από εκείνο το σημείο και πέρα τα πράγματα γίνονται περίπλοκα κι ο άνθρωπος είναι αδύνατο να μην τιμωρηθεί. Με την Ανάληψή Του ο Χριστός πήρε την ευκαιρία κι επέστρεψε να τιμωρήσει τους δούλους και πρώτον απ’ όλους τον Πέτρο. Ο Χριστός σταύρωσε τον Πέτρο, γιατί εκείνος δε σεβάστηκε τίποτε. Επειδή το Μυστικό Σχέδιο απαιτούσε να δοθεί εξουσία στον Εσταυρωμένο κι Αυτός έπρεπε να είναι πάντα εν ζωή, ο Χριστός γύρισε, ώστε να βάλει τον Πέτρο στη θέση Του και μετά απ’ αυτόν όλους τους διαδόχους του. Σήμερα ο Εσταυρωμένος βρίσκεται εν ζωή κι είναι ο Άρχων του κόσμου, αλλά με το πρόσωπο του Πάπα της Ρώμης. Ό,τι έκαναν οι στρατιώτες στο Χριστό, τούς ανταποδίδεται από τον Ίδιο. Ο Πέτρος είναι στο Σταυρό με το πρόσωπο του Πάπα και βασανίζεται μέρα και νύχτα. Ο Χριστός δίνει σ’ αυτούς πλέον όξο αντί για οίνο μέσω του σπόγγου, που είναι ο ίδιος. Ο Χριστός μέχρι ν’ αναληφθεί, έδωσε εντολές με το πρόσωπο του Παράκλητου, που ήταν ο σπόγγος. Αντί όμως για οίνο εκείνες οι εντολές ήταν όξος.
Το μίσος που αποκαλύπτεται απέναντι στον Πέτρο στις τελευταίες γραμμές του Ευαγγελίου, είναι η φυσική απάντηση του Χριστού απέναντι στη βλασφημία. Εξουσία ήθελε ο Πέτρος, εξουσία πήρε. Ο Χριστός πήρε την κοσμοκρατορία θυσιάζοντας τη ζωή Του κι επομένως ήταν φυσικό να τον ακολουθήσει ο Πέτρος. Ο Πέτρος και οι δούλοι του από τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο κληρικό πολλές φορές δίψασαν πάνω στο σταυρό κι αυτό που πήραν, ήταν όξος.
Όλα αυτά έχουν την εξής σχέση με τους απλούς ανθρώπους. Ο Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος κι από τη στιγμή που εμφανίστηκε στη γη έδωσε την ευκαιρία στους ανθρώπους να εξομοιωθούν μ’ Αυτόν. Η εξομοίωση αυτή δε γίνεται με τη μορφή θαύματος, αλλά με το σεβασμό στο Λόγο του Χριστού. Αρκεί ο άνθρωπος να φέρεται κατά τρόπο ανάλογο μ’ αυτόν που προτείνει ο Χριστός και γίνεται αυτόματα φίλος Του και Θεός. Ο Χριστός δεν πρότεινε σε καμία περίπτωση την πορεία προς τη θυσία. Η Θυσία ήταν κάτι που αφορούσε τον Ίδιο προσωπικά και σήκωσε το βάρος της, ώστε να βοηθηθεί ο άνθρωπος. Απλά επειδή γνώριζε τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον, συμβούλευσε τους ανθρώπους να μην προκαλούν τους άθλιους του συστήματος και ν’ ακολουθούν τυπικά και μόνον, τα όσα τους επιβάλλονται.
Ο Χριστός αγαπούσε τους ανθρώπους και γι’ αυτό δεν τους πρότεινε να εναντιώνονται απέναντι στον κάθε άθλιο ιερέα και την ψευδοφιλοσοφία του. Γνώριζε ότι αυτή η εναντίωση είναι αδύνατο να μην οδηγήσει στη θυσία και μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της γνώσης ήταν η δική Του πορεία. Από τη στιγμή που σταυρώθηκε κι άφησε πίσω τη γνώση Του, αυτό που συμβαίνει είναι ο κάθε άνθρωπος που παίρνει τη γνώση αυτή να έχει το σύνολο των επιλογών μπροστά του. Ο Λόγος του Χριστού κι ο λόγος της εκκλησίας είναι από τη φύση τους σε αντιπαλότητα. Ο μεν Λόγος του Χριστού έχει στόχο να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον ιουδαϊσμό, ενώ ο λόγος της εκκλησίας να τον εντάξει σ’ αυτόν. Η εκκλησία κρατά για τον εαυτό της το ρόλο της μητέρας, για να μην υπάρχει καμία πιθανότητα εξωτερικής βοήθειας προς τον άνθρωπο. Πώς είναι δυνατόν αυτό; Αν βρεθεί άνθρωπος, που μέσα από το Λόγο του Χριστού γεύεται την Αιώνιο Ζωή και άρα γίνεται όμοιος με το Χριστό να μην είναι δυνατό να βοηθήσει τους υπόλοιπους. Αν το επιχειρήσει έρχεται από τα δεδομένα σε σύγκρουση με την εκκλησία κι αν συμβεί αυτό, χάνει όχι μόνον την Αιώνιο Ζωή, αλλά και την ίδια τη ζωή.
Σύγκρουση με την εκκλησία σημαίνει θάνατο, εφόσον ο άνθρωπος μπαίνει σε πορεία θυσίας και άρα απιστεί προς το Χριστό, που προτείνει να ακολουθούνται τα τυπικά καθ’ όλη τη διάρκεια του Μυστικού Σχεδίου. Το μυστικό είναι ν’ αγωνίζεται ο καθένας μόνος του μένοντας προσκολλημένος στο Λόγο του Χριστού. Η εκκλησία, επειδή γνωρίζει τη δύναμη του Λόγου του Χριστού και την ευφυΐα του ανθρώπου, προσπαθεί συστηματικά να εμποδίσει την επαφή. Κύριο μέλημά της είναι να παρεμποδιστεί ο άνθρωπος να έρθει σ’ επαφή με τη γνώση του Χριστού. Αυτό το κατάφερε με μεγάλη επιτυχία η Καθολική εκκλησία διατηρώντας το Λόγο σε μία γλώσσα ακατανόητη και δίνοντας στους ανθρώπους μέσω του κηρύγματος καθαρό δηλητήριο. Η εκκλησία μισεί τους Έλληνες, γιατί είναι αδύνατο να κρύψει το Λόγο.
Από τη στιγμή που ο άνθρωπος πάρει γνώση για το Χριστό, ακολουθεί μία πορεία στη ζωή του, που είναι ταυτόχρονα και η κρίση του. Αμέσως μετά τη λήψη αυτής της γνώσης στέκεται μπροστά στον Παντοκράτορα. Ο Χριστός ως Παντοκράτορας βρίσκεται πάντα στον τόπο, που λέγεται “Λιθόστρωτον” ή στα εβραϊκά “Γαββαθά”. Εκεί βρίσκεται πάντα ως άντρας φορώντας τα σύμβολα της εξουσίας Του και τον ακάνθινο στέφανο. Εκεί ο άνθρωπος αντικρίζει αυτό που επιτρέπεται ν’ αντικρίσει κι είναι ο άνθρωπος-Θεός που βασανίζεται. Ίδε ο άνθρωπος = Θυσιαστήριον = 73 = Φρέαρ της αβύσσου. Ο Χριστός στέκεται στο χώρο, όπου έχει την κοσμοκρατορία αλλά και στο χώρο, όπου όπως είπε κι ο Ίδιος είναι υποχρέωση Του να πάει για τη σωτηρία του κόσμου. Λιθόστρωτον = Κοσμοκρατορία = Καρδιά της Γης = Πόρνη η μεγάλη = 60, ενώ, Γαββαθά = Πτώμα = Τραύματα = 18 = Φως = Ουαί = Χξς. Ο Ίδιος είναι ο Υιός του Ανθρώπου κι Αυτός δέχεται να βασανιστεί για τους ανθρώπους. Υιός του Ανθρώπου = Εξακόσια εξήκοντα έξ = 77 = Άγγελος της αβύσσου = Βασιλεύς βασιλέων.
Οποιοσδήποτε άνθρωπος και σ’ οποιαδήποτε εποχή, όταν γεννιέται μέσα στο χριστιανισμό αντικρίζει αυτό το θέαμα. Με τη βάπτιση του ο άνθρωπος που πρακτικά σημαίνει τη λήψη γνώσης, έρχεται μπροστά στο Χριστό και κρίνεται. Αυτή η κρίση δεν έχει σχέση με την Αγάπη του Χριστού, που είναι δεδομένη αλλά με την επιλογή του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος γνωρίζει το Λόγο του Χριστού και τον ακολουθεί, στέκεται μπροστά στον Κοσμοκράτορα και του δίνεται η Αιώνιος Ζωή. Λυπάται και πονά για την τύχη του Χριστού, αλλά ο αθάνατος Κοσμοκράτορας του δίνει δύναμη να ζήσει όμορφα και χαρούμενα, επειδή εξηγεί μέσα στο Λόγο Του ότι η Θυσία είναι επιλογή Του κι απόδειξη της αγάπης Του προς τον Πατέρα Του. Ο χριστιανός έπειτα απ’ αυτήν τη δωρεά είναι ελεύθερος να θεωθεί.
Αναφέραμε πιο πάνω ότι ο Χριστός συμβουλεύει τους ανθρώπους να μην προκαλούν, ώστε ν’ αποφύγουν τη θυσία. Όλοι αυτοί που αγαπούν το Χριστό και κατανοούν το Λόγο Του, αν προσπαθήσουν να ευεργετήσουν τον κόσμο και να κρίνουν τους δούλους, τιμωρούνται. Η τιμωρία αυτή δεν είναι τιμωρία, που προέρχεται από το Χριστό, αλλά από τους δούλους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ταυτίζονται με το Χριστό κι ο Θεός τους αγαπά. Αυτοί οι άνθρωποι ακολουθούν το δρόμο της θυσίας κι είναι οι άγιοι. Ο Θεός κι ο Υιός Του δεν επιθυμούν τη θυσία τους, γιατί παρ’ όλη την ανταμοιβή που παίρνουν σε δόξα, χάνουν τη δυνατότητα ν’ απολαύσουν την Αιώνιο Ζωή. Ο Θεός κι ο Υιός Του αγαπούν τόσο πολύ τον άνθρωπο, που επιθυμούν να κρατήσουν οι Ίδιοι το σύνολο του βάρους της θυσίας. Οι άνθρωποι αυτοί βασανίζονται από τους στρατιώτες και τους Ιουδαίους, με τον ίδιο σκληρό τρόπο με τον οποίο βασανίστηκε ο Χριστός. Ραπίζονται και χλευάζονται απόλυτα όμοια μ’ Αυτόν ανά τους αιώνες. “Χαίρε ω Βασιλεύ των Ιουδαίων” είναι η φράση κλειδί του βασανισμού.
Πώς είναι δυνατό να είναι κάποιος βασιλιάς δούλων; Πώς είναι δυνατό να υπάρχει βασιλιάς των Ιουδαίων; Οι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν μόνον την έννοια του “Κυρίου” και των “Εντολών”. Ποιος νέος άνθρωπος, όταν προσπαθεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του εντελώς ανιδιοτελώς, δε συναντά την καχυποψία των χριστιανών; Ποιος δεν έχει νιώσει την ειρωνεία τους; “Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο Χριστός;”. Οι Ιουδαίοι δεν αντιλαμβάνονται τη δωρεά. Ακόμα κι αυτοί που μεταξύ των χριστιανών θα εκτιμήσουν την ακεραιότητα του νέου, θα τον διαφθείρουν και θα τον καταστρέψουν. Θα εγκαταλείψουν τους παλιούς κυρίους τους και θα υπακούσουν σε νέους. Θα ακολουθούν σαν δούλοι και θα καταστρέψουν τη φιλοσοφία της βασιλείας. Ο βασιλιάς μόνον ευεργετεί με σκοπό να ικανοποιήσει τους ανθρώπους. Η ισχύς του είναι η γνώση του κι όταν αυτή μοιραστεί, υπάρχει μεγάλη χαρά. Χαίρεται ο Θεός για τους ανθρώπους, χαίρεται ο βασιλιάς για τη δόξα του και χαίρονται οι άνθρωποι που ο Θεός μέσω του βασιλιά τούς έκανε δωρεά. Οι δούλοι δεν τ’ αντιλαμβάνονται αυτά. Ο δούλος θέλει να κλέψει. Βλέπει τη δωρεά ως αδυναμία και αφέλεια. Θέλει ν’ αρπάξει, για να γίνει κύριος και να παραμείνει δούλος του Κυρίου των κυρίων.
Η εκκλησία όλα αυτά τα γνωρίζει και πράττει ανάλογα. Αποκρύπτει το Λόγο του Χριστού κι εξιουδαΐζοντας τους ανθρώπους, τούς μετατρέπει σε άθλιους Ιουδαίους. Όταν ένας χριστιανός γεννιέται κι ακολουθεί τη φιλοσοφία της εκκλησίας, γίνεται Ιουδαίος. Το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι η ένταξη της Παλαιάς Διαθήκης στο σύστημα παιδείας των χριστιανών. Όταν ο χριστιανός πάρει αυτήν τη γνώση φτάνει μπροστά στον Κοσμοκράτορα μ’ εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι Ιουδαίος και δεν αναγνωρίζει την έννοια του βασιλέως. Του δείχνουν το Χριστό και Τον μισεί. Μισεί τον άνθρωπο που δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους και δεν τους ξεχωρίζει μεταξύ τους. Επειδή βασανίζεται λόγω του Ιουδαϊσμού θεωρεί άδικο το βασιλέα που δεν τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους με τα κριτήρια που έχει ο ίδιος στο μυαλό του. Επιπλέον ο βασιλέας απειλεί και το σύνολο των όσων αυτός απολαμβάνει εκ του ασφαλούς εξαιτίας της θυσίας. Αυτός ραπίζει το Χριστό και γελά μαζί Του. Αυτός φωνάζει “σταύρωσον, σταύρωσον” γιατί είναι ένας δούλος του οποίου η κλοπή και η μοιχεία απειλείται από τη δωρεά. Πώς μπορεί κάποιος να κλέβει και ν’ απολαμβάνει πορνεία, όταν οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες αγγίζουν τη Θέωση; Τι να κάνει τον τίτλο του ηλίθιου πατέρα του ή το Ferrari, όταν οι άνθρωποι δεν ενδίδουν στον πειρασμό της αμαρτίας;
Απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους στέκεται ένας τρομερά θυμωμένος Χριστός, που είναι ότι πιο επικίνδυνο έχει γεννηθεί από την εποχή τη Δημιουργίας. Θυσιάζεται και γίνεται Βασιλεύς για να ευεργετήσει κι οι ηλίθιοι Τον ραπίζουν. Όταν Αυτός ο Βασιλεύς όμως είναι και Κύριος και βλέπει τους δούλους να φέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, πως είναι δυνατόν να αντιδράσει; Θυμώνει ο Χριστός μ’ όλους τους ηλίθιους δεισιδαίμονες και τους πουριτανούς, που βασανίζουν τους ανθρώπους. Θυμώνει ο Χριστός με τον άθλιο γείτονα, που δεν κοιτά την αθλιότητά του και σχολιάζει τους νέους, που γελούν κι ερωτεύονται. Θυμώνει ο Χριστός με τον ηλίθιο νέο που ονειρεύεται πλούτη για ν’ απολαύσει πορνεία. Θυμώνει με τη δήθεν αγνή νέα, που βγάζει σε πλειοδοτικό διαγωνισμό την παρθενιά της. Τι μπορεί να γίνει ένας θυμωμένος Κύριος, παρά θηρίον; Ο Χριστός γι’ αυτούς τους ανθρώπους αρχίζει και μεταμορφώνεται. Γίνεται το θηρίον, γίνεται το 666 που μοιράζει τον οίνο του θυμού του Θεού.
Πριν δούμε πώς συμβαίνει αυτό, θα πρέπει να δούμε πώς δημιουργούνται αυτοί, που συνθέτουν το θηρίον. Ο Ιουδαίος που φωνάζει “σταύρωσον, σταύρωσον” ερεθίζει το Χριστό, αλλά η αγάπη του Χριστού είναι αρκετή, ώστε να μην τον στείλει ο Ίδιος κατευθείαν στην Κόλαση. Όμως μεταξύ αυτών των ηλιθίων υπάρχουν και οι απόλυτα ηλίθιοι… όλοι αυτοί που ραπίζουν το Χριστό, αλλά ακολουθούν πορεία θυσίας εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν του Χριστού και των αγίων. Είναι οι τρισάθλιοι χριστιανοί ιερείς που βασανίζονται μέχρι θανάτου για να πάρουν εξουσία. Για να συμβεί όμως λήψη εξουσίας, θα πρέπει να πάρουν οι δούλοι τα ιμάτια του Χριστού, που σημαίνει να τον οδηγήσουν στο Σταυρό.
Ο αθάνατος όμως Χριστός στο χώρο της Σταύρωσης, έχει αλλάξει τα δεδομένα. Εσταυρωμένος δεν είναι ο Ίδιος, αλλά ο Πέτρος κι όλοι οι άθλιοι δούλοι του. Είναι προφανές ότι ο βασανισμός αυτός είναι οριακός και στόχος του είναι η δημιουργία εκείνων των συνθηκών, που επιτρέπουν την εξέλιξη του Σχεδίου. Αυτό γίνεται ως εξής: ο Πέτρος κι οι άλλοι Απόστολοι πλην του Ιωάννη μετά το θάνατο του Χριστού άρχισαν ν’ αγωνίζονται σαν τα ζώα για ν’ αποκτήσουν την εξουσία που ονειρεύονται οι δούλοι. Ο Χριστός τούς σταύρωσε, αλλά ο λόγος τους, που διαιωνίζεται δημιουργεί όμοιους μ’ αυτούς εθνικούς. Όλοι αυτοί επιστρέφουν μπροστά στο Βασιλέα και κρίνονται ξανά, αλλά λόγω εξουσιών έχουν ταυτόχρονα τη δυνατότητα να κρίνουν και οι ίδιοι. Όλοι αυτοί συνθέτουν το θηρίον, που έχει στόχο να βασανίσει τους ανθρώπους. Απέναντι στον Ιουδαίο που ραπίζει το Χριστό στέκεται πλέον το θηρίον που είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Ο επικίνδυνος Χριστός δημιούργησε μία οριακή κατάσταση, που αφορά είτε το καλό είτε το κακό. Δημιούργησε ένα δίδυμο στο χώρο του λιθόστρωτου, που λαμβάνει χαρακτηριστικά ανάλογα του κρινόμενου.
Ο Χριστός προστατεύει ο Ίδιος τους ομοίους Του μέσω του Λόγου Του. Όλοι οι υπόλοιποι που επιθυμούν τη Σταύρωση, παίρνουν από το θηρίον άκρατο οίνο που είναι ο αντίχριστος. Επειδή στη φιλοσοφία του ιουδαϊσμού υπάρχουν πάντα τα πνευματική δικαιώματα, η λήψη της γνώσης με συνοδεία δικαιωμάτων πάνω σ’ αυτήν είναι το χάραγμα του θηρίου. Χάραγμα του θηρίου = Δίκαια κρίσις = 70 = Δεύτερος θάνατος. Αυτό που περιγράφεται στην Αποκάλυψη ως χάραγμα, συμβαίνει στο λιθόστρωτο κι αφορά μόνον τους άθλιους. Όλοι αυτοί που παίρνουν το χάραγμα, ακολουθούν την ίδια πορεία με τον Πέτρο και ξαναγυρνούν στο λιθόστρωτον αναπληρώνοντας τους προηγούμενους και σφραγίζουν τις επόμενες γενιές.
Ο ηλίθιος νέος που ακολουθεί την εκκλησία, ραπίζει το Χριστό. Η εκκλησία τον ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, του δίνει δικαιώματα και τον στέλνει στο χώρο της Σταύρωσης. Επειδή εκεί υποφέρει και βασανίζεται οριακά, όταν επιστρέφει στην κοινωνία γίνεται αδίστακτος κι όμοιος με ζώο, που δεν επιθυμεί για κανένα λόγο να χαίρονται οι άνθρωποι. Η εκκλησία φέρεται εκ του πονηρού σαν μητέρα του βρέφους, για να θολώσει την εικόνα που αντικρίζει ο άνθρωπος και αλλάζει τα δεδομένα. Δεν επιτρέπει τον Υιό να εμφανίζεται ως άντρας με άποψη, παρά ως άβουλο βρέφος. Αυτή η ανάγκη γεννιέται από τη διαφορετικότητα του Λόγου που υπάρχει μεταξύ των μελών του διδύμου. Η ίδια στέκεται στο λιθόστρωτον κι ασκεί εξουσία και η ίδια είναι το σύστημα, δηλαδή η πόρνη. Ο Χριστός από άντρας μετατρέπεται σε βρέφος κι από Θεάνθρωπος σε Υιό της απωλείας. Δε δίνει το Λόγο Του με τη μορφή οίνου προς Λύτρωση, αλλά τον δίνει στη μορφή του άκρατου οίνου που δημιουργεί μέθυσους. Λιθόστρωτον = Πόρνη η μεγάλη = 60, Θείο βρέφος = Αντίχριστος = Άκρατος οίνος = 61, Υιός της απωλείας = Κύριος της αβύσσου = Οίνος πορνείας = 83.
Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων αυτό συμβαίνει εξαιτίας των ηλιθίων, που δεν μπορούν να κατανοήσουν το Λόγο του Χριστού κι όταν αυτό είναι δυνατό, τους παρασέρνει η κουτοπονηριά τους. Ο Χριστός λέει ότι, όπου είναι το πτώμα, εκεί θα μαζευτούν οι αετοί. Πτώμα = Χξς = 18, ενώ, Αετοί πετώμενοι = Δώδεκα Απόστολοι = Πόρνη καθήμενη = 68. Ο Χριστός όταν απευθύνεται στη μητέρα Του και λέει ότι ο Υιός της είναι πλέον ο Ιωάννης, γνωρίζει τι λέει. Γνωρίζει ότι η γυναίκα που είναι μητέρα Του, έχει γεννήσει για τον κόσμο την κατάρα και ότι αυτό που θ’ ακολουθήσει, είναι η μεγάλη τραγωδία της ανθρωπότητας. Γνωρίζει επίσης το ρόλο Του ως βρέφους, όπως γνωρίζει και το ρόλο που θα επωμιστεί το θηλυκό σύστημα, που θα Τον γεννήσει. Παρθένος Μαρία = 70 = Καθολική εκκλησία = Κωνσταντινούπολη. Ιωάννης = Θεολογία = Πόσις = 40 = Πόρνοι = Εξήκοντα ένα, όταν, Αντίχριστος = 61.
Ο Χριστός αποκαλούσε τον Ιωάννη, επειδή είχε γνώση, βοανεργές κι αυτός ήταν πλέον ο Υιός της παρθένου Μαρίας. Βοανεργές = Παράκλητος = 43 = Αντίθεος = Κατάρα του Θεού. Συνέπεια των παραπάνω συνθηκών που δημιουργήθηκαν είναι ότι αμέσως μετά τη Σταύρωση δημιουργείται το φρέαρ της αβύσσου, που είναι ο οίκος του Κυρίου Ιησού, μέσα στον οποίο συμβαίνει ο βασανισμός κι είναι το θυσιαστήριον. Ο ρόλος της Αποκάλυψης ως γνώση είναι να σταθεροποιήσει τα χαρακτηριστικά αυτού του χώρου, που είναι η άβυσσος μέσω της δημιουργίας των Μακαρίων. Αν δεν υπήρχαν οι μακάριοι, που θα παγιδεύονταν από την Αποκάλυψη, οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα εγκατέλειπαν το λόγο της εκκλησίας, που οδηγεί στο Μεσαίωνα και θ’ αγωνίζονταν μέσω του Λόγου του Χριστού. Από τη στιγμή που γεννιούνται αυτοί και παίρνουν εξουσίες, ο άνθρωπος δεν είναι δυνατό να ξεφύγει από τα προκαθορισμένα πλαίσια. Οι μακάριοι είναι αδύνατο να νικηθούν, χωρίς Άνωθεν παρέμβαση.
Όσο υγιής κι ευφυής κι αν είναι ο άνθρωπος, η θνητή του φύση και η μεγάλη φτώχεια μέσα στην οποία ζει η ανθρωπότητα, κάνουν αδύνατη την τελική νίκη. Στη θέση του κάθε άθλιου που νικιέται, γεννιούνται πολλαπλάσιοι και η ισχύς των ηλιθίων καταστρέφει τον άνθρωπο. Ο γελοίος γείτονας θα νικηθεί, αλλά η αθλιότητά του θ’ ακολουθεί κάποιον μέχρι να πεθάνει. Θα τον διαβάλλει στον οποιονδήποτε χώρο κι αν κινείται και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, που θα συμμερίζονται εκ του πονηρού τις απόψεις του γείτονα. Ο συνάδελφος μπορεί να είναι μοιχός, από τότε που παντρεύτηκε, αλλά για διάφορους λόγους θα συζητά για τον καβγά του συναδέλφου με τη σύντροφό του εθελοτυφλώντας μπροστά στη γενική σιωπή της μοιχείας, που υπάρχει στην κοινωνία. Θυσιαστήριον= 73 = Φρέαρ της αβύσσου = Κάτω κόσμος του Θεού, Κύριος Ιησούς = 77 = Υιός του Ανθρώπου = Άγγελος της αβύσσου, και, Μακάριοι = Άβυσσος = 38.
Όπως θα έχει διαπιστώσει ο αναγνώστης από τη μέχρι τώρα ανάλυση της Αποκάλυψης, θα πρέπει ν’ αναμένει φυσιολογικά την αλλαγή κλίμακας, που από τη μικρή ιουδαϊκή κοινωνία οδηγεί στην παγκόσμια. Στον ουρανό των Ιουδαίων εμφανίστηκε ο Κύριος των κυρίων και τα πάντα μπήκαν σε τάξη στη νεογέννητη χριστιανική κοινωνία. Ο Χριστός σταυρώθηκε και μέσω των δικαιωμάτων των Αποστόλων οι πρώτοι χριστιανοί γεύτηκαν τις συνθήκες, που υπήρχαν στον ουρανό κι είναι κοινές με τις σημερινές, αλλά όχι παγκόσμιες. Ήταν απαραίτητο αυτή η πυραμίδα να υψωθεί κι αυτό ήταν αδύνατο χωρίς θυσία, εφόσον στην παγκόσμια κοινωνία υπήρχαν ήδη διαμορφωμένες συνθήκες, που ήταν σταθερές και πανίσχυρες.
Μία τέτοια συνθήκη είναι ο θεσμός της βασιλείας και η ισχύς της βούλησης του βασιλιά. Έπρεπε ο Καίσαρας να υποταχθεί στον Κύριο κι αυτό ήταν απαραίτητο για την παντοκρατορία του Υιού. Είναι ευνόητο ότι ο πανίσχυρος κι απείθαρχος βασιλιάς θα έπρεπε να μπει οπωσδήποτε μέσα στο πλαίσιο που συνθέτουν οι μακάριοι. Έπρεπε να μπει στη λογική της διαρκούς κρίσεως σύμφωνα με την οποία η ισχύς του βασιλιά δεν είναι η αγάπη του λαού, αλλά η συγκατάβαση των ηλιθίων σ’ όσα λέει κι σ’ όσα κάνει. Ο Καίσαρας έπρεπε να δεχτεί στο παλάτι του να περιφέρονται τρισάθλια ανθρωπάκια που βασανιζόμενα από τη μοιχεία τους, έστρεφαν την οργή τους ενάντια σε κάθε θνητό.
Η καταστροφή των εχθρών του
Από το (Αποκ. Ιωάν. 19.17-19.21) ο Ιωάννης περιγράφει τη μεγάλη πνευματική μάχη, που δόθηκε μέσα στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Ο Θεός μέσω του Κωνσταντίνου προστάτευσε τη δομή της Ρώμης κι επέτρεψε τη μάχη μέσα στο χώρο, όπου η γνώση, τα συμφέροντα και η φτώχεια επέτρεπαν τη δημιουργία της επιθυμητής κατάστασης, που είναι ο χριστιανισμός. Στο χώρο εκείνο υπήρχε η γνώση στην ύψιστη μορφή. Ήταν ο χώρος, όπου συνυπήρχαν οι διαφορετικές γνώσεις και οι άνθρωποι που τις υπηρετούν. Η μεγάλη Αίγυπτος αναγνώρισε τον Αλέξανδρο και τη βασιλική του ιδιότητα. Η Ρώμη είχε πάρει τα δικαιώματα αυτής της βασιλείας κι ο Καίσαράς της δεν ήταν αδύναμος.
Όταν ο βασιλιάς παίρνει την ισχύ του από τον Υιό του Θεού, που είναι ο Κύριος και ο μεγαλύτερος των φωστήρων, είναι ευνόητο ότι είναι ανίσχυρος μπροστά Του. Ο άγγελος που στέκεται μπροστά στον Ήλιο, είναι δυνατό να είναι μόνον ο άγγελος της αβύσσου, δηλαδή ο ίδιος ο φωστήρας Ήλιος, που χειρίζεται όπως επιθυμεί το φως Του. Κανένας δεν είναι δυνατό να σταθεί εμπρός στον Ήλιο εκτός απ’ Αυτόν, που είναι Κύριος του κι είναι δυνατό να τον κρύψει. Κύριος του Ηλίου = Οικοδεσπότης = 70. Φωστήρας Ήλιος = Άγγελος της αβύσσου = Υιός του Ανθρώπου = Σάκκος τρίχινος = 77 = Κύριος των ουρανών. Η φωνή η μεγάλη αυτού του αγγέλου είναι η διδασκαλία του Υιού του Θεού κι ο μεγαλύτερος Διδάσκαλος είναι ο Χριστός. Διδάσκαλος = 46 = Χριστός, ενώ, Διδασκαλία = Φωνή μεγάλη = Σωτήρας = Πιστοί = 41.
Όταν ο Χριστός εμφανίζεται ως τρίχινος σάκκος δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να δουν το φως της ημέρας. Ο Ήλιος υπάρχει κι είναι δυνατό να φωτίσει τον κόσμο, αλλά εξαιτίας των πνευματικών δικαιωμάτων των δούλων αυτός ο φωτισμός επιτυγχάνεται μόνο σ’ ατομικό επίπεδο. Ο φωστήρας Ήλιος εμφανίστηκε για να εξελιχθεί το Σχέδιο, που απαιτούσε τη δημιουργία του οίκου του Θεού και άρα τη λήψη της εξουσίας από πλευράς οικοδεσπότη. Η ανθρωπότητα μπήκε στο βήμα επτά κι ο οικοδεσπότης σ’ αυτό το βήμα έχει δικαιώματα πάνω στην ισχύ του Ηλίου. Οικοδεσπότης είναι ο Θεός κι ο Υιός Του και μαζί με τον Υιό όλοι οι άμωμοι παρθένοι, που είναι οι άγιοι. Η Θυσία είχε απλά ως στόχο να επιστρέψει ο Υιός στον Πατέρα και να πάρουν οι δούλοι τα δικαιώματα με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι αδύνατον οι άνθρωποι να ξεχωρίσουν τους άμωμους από τους άθλιους δούλους. Οικοδεσπότης = Δικαιώματα των αγίων = 70 = Πνευματικά δικαιώματα = Κύριος του Ηλίου = Πετεινά του ουρανού.
Η παραβολή του Χριστού που αναφερόταν στο Λόγο του Θεού που πέφτει στη Γη με τη μορφή σπόρου, σημαίνει ότι ο σπορέας και τα πετεινά τ’ ουρανού βρίσκονται από τα δεδομένα σ’ αντιπαλότητα. Ρίχνει σπόρο ο σπορέας για να δημιουργήσει μία νέα κοινωνία, αλλά τα πετεινά τ’ ουρανού αρπάζουν αυτόν το σπόρο από τη Γη. Σπόρος = 45 = Άνω Κόσμος = Μεσσίας. Το Μυστικό Σχέδιο του Θεού είχε ως στόχο αυτές οι συνθήκες να είναι παγκόσμιες, ώστε οριακά οι άνθρωποι να ωφεληθούν οριστικά κι αμετάκλητα. Ο Υιός του Θεού εμφανίστηκε ζωντανός με την ισχύ του αετού. Αετός = Ραββί = Πνεύμα = 22 = Φιάλη. Με την επιλογή των πνευματικών δικαιωμάτων, ενώ ο Ίδιος θυσιάζεται, γεννά τα πετεινά τ’ ουρανού, που βρίσκονται κάτω από την εξουσία του Αετού. Αυτά τα πετεινά διατηρούν αν και νεκρό τον αετό ως πετώμενο διατηρώντας τη φιλοσοφία της βασιλείας, έστω κι αν δε λειτουργεί πραγματικά. Ο αετός έχει τη βασιλική ισχύ, μόνον όταν βρίσκεται στον ουρανό του άνω κόσμου κι όταν δε συμβαίνει αυτό, μετατρέπεται σε όρνεον. Το όρνεον είναι τ’ αρπακτικό πτηνό, που καταναλώνει πτώματα και συντηρείται απ’ αυτά.
Ο Υιός του Θεού που εμφανίζεται δύο φορές και θυσιάζεται και τις δύο φορές, δημιουργεί τις επιθυμητές συνθήκες. Ζωντανοί κι οι δύο άνθρωποι που ενσαρκώνουν τον Υιό… έχουν τη μορφή του αετού, που πολεμά εναντίον των πετεινών του ουρανού, εφόσον σαν βασιλιάδες κάνουν δωρεά. Με το θάνατό τους όμως και τα γενικά αθάνατα χαρακτηριστικά τους αφήνουν στη Γη το πτώμα τους κι οι άνθρωποι, επειδή ζουν στον κάτω κόσμο, βλέπουν τα όρνεα. Όρνεον = 33 = Νεκροί. Όταν ο Κύριος του Ηλίου δίνει δικαιώματα στους Αποστόλους τους προσανατολίζει προς τους χώρους, όπου βρίσκονται τα πτώματα, δηλαδή οι σάρκες.
Το πτώμα του Αλεξάνδρου εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Ρώμη και το πτώμα του Χριστού στην Ιουδαία. Με την ενέργεια του Κωνσταντίνου να μεταφέρει το κέντρο της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στη Νέα Ρώμη και να υιοθετήσει το χριστιανισμό τα δύο πτώματα που είναι ένα, μεταφέρονται σ’ αυτό το νέο κέντρο. Τα όρνεα του ουρανού είναι το σύνολο των ανθρώπων, που συντηρούν το Σχέδιο του Θεού μέσα στον κάτω κόσμο. Είναι όλοι αυτοί, που κατανοούν την ισχύ του Χριστού, αλλά επιθυμούν τη λήψη εξουσίας και δεν επιτρέπουν την επάνοδό Του στον άνω κόσμο. Όρνεα είναι οι Απόστολοι κι όλοι οι διάδοχοί τους, που διατηρούν την κοινωνία στο επίπεδο στο οποίο υπάρχουν οι αετοί, αλλά δε λειτουργούν ως τέτοιοι. Όρνεα πετώμενα = Διδακτοί Θεού = Νεκρό Αρνίον = 56, ενώ, Όρνεα του ουρανού = Δικέφαλος αετός = Πρεσβύτεροι = Νεκροί δούλοι = 62 = Τρίχαι γυναικών.
Ο Πέτρος όπως ήταν γραπτό, παρέδωσε τον Υιό του Ανθρώπου στους εθνικούς και τους πρεσβύτερους. Αν διαβάσει κάποιος τις Επιστολές του θ’ αντιληφθεί πώς παραδίδεται η εξουσία σ’ αυτούς. Αυτό που έχει εδώ σημασία είναι ότι όλοι οι πρεσβύτεροι, με πρώτο τον Πέτρο, είχαν ανάγκη γνώσης για να συντηρηθούν. Έπρεπε να τους παραδοθεί έτοιμη γνώση που ήταν αδύνατο αυτοί οι ίδιοι να δημιουργήσουν. Με την υιοθέτηση του χριστιανισμού από τον Κωνσταντίνο όλα αυτά τα όρνεα έπεσαν πάνω στη γνώση και την κατέφαγαν. Τους παραδόθηκε το κέντρο της βασιλείας και τους επιτράπηκε να το λεηλατήσουν. Άθλια ανθρωπάκια με μηδενική ευφυΐα άρχισαν, εξαιτίας της έτοιμης γνώσης, να μιλούν σαν σοφοί κι εμπόδιζαν τους νέους να πάρουν γνώση.
Μπορεί εύκολα να φανταστεί ο αναγνώστης πώς αισθάνονταν όλοι εκείνοι οι λαμπροί Έλληνες φιλόσοφοι, όταν έβλεπαν τους επαγγελματίες μοιχούς να φέρονται στη γνώση σαν να ήταν κτήμα τους. Άνθρωποι της ανώτατης γνώσης έπρεπε να πάρουν από τους αγράμματους κι αστοιχείωτους, φουκαράδες ιερείς, άδεια για να εκφραστούν. Σ’ αυτά τα Όρνεα παραδόθηκε η σάρκα, που είναι η δομή του κόσμου. Σάρκα = Δομή = 20. Αυτή η δομή είναι το δημιούργημα της γνώσης του Υιού, των βασιλέων, των στρατηγών, των καθήμενων. Σάρκαι = 29 = Γνώση. Όλα αυτά τα όρνεα συγκεντρώθηκαν τότε στο μεγάλο δείπνο του Θεού κι από τότε μέχρι τώρα δεν έχουν πάψει να κατασπαράζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Κατασπάραξαν τον Υιό του Ανθρώπου κι εξαιτίας αυτού του γεγονότος δημιουργήθηκαν τότε οι βάσεις του μελλοντικού κόσμου. Από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκείνης της εποχής προέκυψε ο σημερινός χριστιανικός κόσμος. Μέγα δείπνο του Θεού = Υιός του Ανθρώπου = 77 = Βασίλειον του Θεού = Αρχή της κτίσεως, ενώ, Μέγα δείπνον του Θεού = Χριστιανισμός = Βασιλεία των βαρβάρων = 81.
Για ν’ αντιληφθεί ο αναγνώστης τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι σάρκες και πως κατασπαράσσονται από τα όρνεα, θα πρέπει ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς δημιουργεί η κάθε εμφάνιση του Υιού και πώς αυτή δομεί σύστημα. Ο Αλέξανδρος υπήρξε ο Βασιλεύς των βασιλέων. Υπήρχαν εκείνη τη χρονική στιγμή άνθρωποι που γνώριζαν την υπέροχη δημοκρατία κι επειδή η βασιλεία είναι εχθρός της δημοκρατίας, κάποιοι θα έπρεπε να πολεμήσουν μεταξύ τους. Υπήρχαν άνθρωποι, που μάχονταν υπέρ της δημοκρατίας και της ελευθερίας του ανθρώπου κι άλλοι, που μάχονταν υπέρ των όσων είναι δυνατό να προκύψουν από τη βασιλεία. Οι δεύτεροι είχαν νικήσει κατά την εποχή της εμφάνισης του Χριστού κι αποτέλεσμα εκείνης της νίκης ήταν η ισχύς της Ρώμης. Υπήρχαν σάρκες, δηλαδή γνώση φίλων της δημοκρατίας, αλλά και γνώση των δούλων της βασιλείας, που δίνονταν μέσα στο χρόνο σε νέους φίλους και νέους δούλους, που με τη σειρά τους γίνονταν σάρκες για τις επόμενες γενιές. Οποιαδήποτε γνώση στηρίζει το σύστημα, είναι σάρκα μελών του συστήματος. Άλλη γνώση παίρνει ο δούλος της βασιλείας, που κυβερνά σαν βασιλιάς κι άλλη ο δούλος της βασιλείας, που δρα ως στρατιωτικός. Τα όρνεα βρήκαν αυτήν την τεράστια γνώση έτοιμη κι άρχισαν να την καταναλώνουν. Αποτέλεσμα ήταν η γένεση του χριστιανισμού στον οποίο Κύριος είναι ο Χριστός, και βασιλεύς ή διάβολος ο Πέτρος.
Από τότε μέχρι σήμερα οι σάρκες είναι ίδιες και τα όρνεα επιβιώνουν κατά τη διάρκεια των αιώνων. Σάρκαι βασιλέων = 67 = Σίμων Πέτρος = Αμαρτία των πατέρων = Ολιγόπιστοι. Σάρκαι χιλιάρχων = 76 = Βύσσινον λαμπρόν = Άγγελοι ισχυροί = Κύριοι των Ελλήνων. Σάρκαι ισχυρών = 71 = Αχρείοι δούλοι = Δούλοι του Ιησού = Σπόγγος όξους. Σάρκαι ίππων = 62 = Δύναμις του Θεού = Πρεσβύτεροι = Νεκροί δούλοι. Σάρκαι καθημένων = 68 = Δώδεκα Απόστολοι = Βασιλεία του Θεού. Η σειρά με την οποία δίνονται αυτές οι γνώσεις, είναι η σειρά με την οποία εξελίχθηκε η μάχη του πνεύματος με τελικό αποτέλεσμα να υπάρξουν οι καθήμενοι κι επομένως οι σάρκες τους. Ήταν αδύνατο να γευθούν τα όρνεα πρώτα σάρκες καθήμενων και μετά βασιλέων.
Ο Πέτρος αγωνίστηκε πρώτα με βασιλικά όπλα και τον ακολούθησαν άνθρωποι, που πίστεψαν στη βασιλεία. Απ’ αυτήν την υπόσχεση της βασιλείας ακολούθησαν οι άνθρωποι με την ανώτατη γνώση, που είναι οι κύριοι των Ελλήνων, που ανέλαβαν τη σύνθεση των υπόλοιπων σαρκών. Μετά την ισχυροποίηση μέσω της γνώσης των δούλων της εκκλησίας, ακολούθησε η μεγάλη μάχη, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εξαφάνιση της γνώσης των Ελλήνων από την κοινή θέα. Το θηρίον ως Βασιλεύς της Γης κι επικεφαλής των βασιλέων της συγκρούστηκε με τον αναβάτη του λευκού ίππου κι αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να βρεθεί το θηρίον κι ο ψευδοπροφήτης στη λίμνη του πυρός. Ο Υιός του Θεού του Υψίστου ακολουθούμενος από τους αθανάτους, που είναι οι άνθρωποι οι ζώντες, νίκησαν τη μορφή του Ιησού που είχαν δημιουργήσει οι δούλοι κι ήταν η αιτία παραγωγής εθνικών. Υιός του Θεού του Υψίστου = Μεσσίας Παντοκράτορας = 99, ενώ, Αθάνατοι άνθρωποι = 80 = Άνθρωποι ζώντες = Βασιλεία των Ουρανών. Έργο του Πέτρου ήταν η δημιουργία της δομής, που διατηρούσε τα δικαιώματα της γνώσης του Ιησού κι ήταν υπεύθυνη για το σφράγισμα του ανθρώπου. Ιησούς = Θηρίον = 42 = Εθνικοί, ενώ, Βασιλεύς της Γης = Νεκρός Ιησούς = Πάπας της Ρώμης = 75, και, Βασιλείς της Γης = Νεκροί άνθρωποι = Συντέλεια του αιώνος = 82.
Η καταδίκη των δούλων της εκκλησίας οφείλεται στους αθάνατους, που δημιούργησαν τέτοια γνώση, ώστε για να επιβιώσουν τα συστήματα εξουσίας θα έπρεπε οι δούλοι τους να βασανίζονται απόλυτα. Το θηρίον κι ο ψευδοπροφήτης δεν ήταν δυνατό να μοιράσουν την εξουσία χωρίς κόστος. Οι απολαύσεις των ευνοούμενων και των πραιτοριανών ήταν αδύνατο να επαναληφθούν σ’ ένα κόσμο, που είχε τη γνώση να πολεμήσει. Μόνο μέσα από τη μιζέρια και το βασανισμό των ιερέων ήταν δυνατό να επιβιώσει η εκκλησία. Ο ψευδοπροφήτης ακολούθησε το θηρίον κι αυτόν ακολούθησαν όλοι, όσοι είχαν το χάραγμα του θηρίου. Ψευδοπροφήτης = Κωνσταντινούπολη = Καθολική εκκλησία = Δούλοι του διαβόλου = Χάραγμα του θηρίου = 70. Επειδή οι χριστιανοί δε γνωρίζουν τις Γραφές, δεν αντιλαμβάνονται ότι η τιμωρία αυτών είναι και τιμωρία των ίδιων, αν δε μείνουν προσκολλημένοι στο Λόγο του Χριστού.
Οι χριστιανοί ακολουθούν τον ψευδοπροφήτη και βασανίζονται εξαιτίας της λίμνης του πυρός. Λίμνη του πυρός = Μαρτυρία Ιησού = 66 = Χάραγμα του ονόματος = Λίθος μυλικός = Ουρά του θηρίου = Κεφαλαί των ίππων = Δούλοι του Κυρίου. Μέσα σ’ αυτήν τη λίμνη υπάρχουν το θηρίον κι ο ψευδοπροφήτης ζωντανοί, αλλά αυτοί που τους ακολουθούν, εξοντώνονται από τη ρομφαία του καθήμενου, που είναι η σιδηρά ράβδος, δηλαδή η βασιλεία του Θεού, που εξαιτίας της Θυσίας του Υιού έχει τα χαρακτηριστικά της πόρνης. Από τη στιγμή που επιβλήθηκε ο χριστιανισμός στην Ανατολή, τα όρνεα δεν έπαψαν να χορταίνουν από τις παραπάνω σάρκες.
Μετά απ’ όλη αυτήν την αλλαγή στον τρόπο μεταφοράς της γνώσης και στους φορείς που ασκούσαν εξουσία, αυτό που προέκυψε, ήταν το σύστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το σύστημα αυτό είχε μία ακατάλυτη κι ανίκητη αδυναμία. Ο βασιλιάς του ήταν πανίσχυρος και δεν εννοούσε με κανέναν τρόπο να υποκύψει στους δούλους του Κυρίου. Επειδή ήταν Έλληνας, είχε πρόσβαση στο σύνολο της γνώσης κι αυτό τον έκανε ανεξέλεγκτο. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση όμοιος με τους βασιλιάδες της Δύσης στους οποίους η γνώση δινόταν με τον τρόπο, που συνέφερε την εκκλησία.
Ο Σατανάς δένεται δια χίλια χρόνια
Ο Ιωάννης από το (Αποκ. Ιωάν. 20.1-20.6) περιγράφει την αλλαγή των συσχετισμών, που συνέβη στη Δύση κι έβαλε το Σχέδιο στην τελική του ευθεία Όταν ο Πάπας έστεψε τον Καρλομάγνο, στην πραγματικότητα έθετε τέρμα στην αυτόβουλη δραστηριότητα του βασιλιά και τον τοποθέτησε στην άβυσσο που συνθέτουν οι μακάριοι. Ο βασιλιάς ήταν από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ένα άβουλο ανθρωπάκι, που ήταν στο έλεος της εκκλησίας… ένας άρχων της Γης, που έπρεπε να σέρνεται στη Ρώμη, για να διατηρήσει την εξουσία του. Ισχύς του έπαψε να είναι η αγάπη του λαού κι ήταν η εύνοια των δούλων. Ο άγγελος που κατέβηκε από τον ουρανό, ήταν ο άγγελος της αβύσσου, εφόσον αυτός είναι, που έχει στην κατοχή του το κλειδί της. Αυτή η κάθοδος έχει νόημα μόνο για τη Δύση… οι χριστιανοί της Δύσης δεν πήραν μέρος σε καμία πνευματική μάχη και άρα σε μάχη ουρανών. Ο ουρανός τον οποίο βλέπουν, τους δόθηκε έτοιμος, αφού είχε προετοιμαστεί στην Ανατολή. Η Ρώμη ως σύστημα εξουσίας άρπαξε έτοιμο το τεράστιο πακέτο της γνώσης και δεν πήρε ουσιαστικά μέρος σε καμία διαδικασία. Η Κωνσταντινούπολη έδωσε τις μεγάλες μάχες εναντίον των φιλοσόφων και των αμώμων κι εξαιτίας εκείνων των μαχών εξασθένησε και κατέρρευσε. Ήταν αδύνατο με το πέρασμα του χρόνου ν’ αντέξει η Κωνσταντινούπολη τη μεγάλη επίθεση όλων εκείνων, που θα έρχονταν εκ νέου σ’ επαφή με τη φιλοσοφία των Ελλήνων.
Αντίθετα η Ρώμη είχε μπροστά της ένα τεράστιο ποίμνιο του οποίου η γνώση ήταν ανύπαρκτη και η άμυνα παντελώς ασθενική. Με τον προσηλυτισμό της Δύσης πρόσφερε τον ουρανό στους ανθρώπους κι από εκείνον τον ουρανό κατέβηκε ο Υιός του Ανθρώπου με κυρίαρχη ιδιότητα αυτήν του Κυρίου, που περιόρισε αυτήν του Βασιλέως. Ο διάβολος πλανά τα έθνη, γιατί οι αποφάσεις του δεν ελέγχονται, αλλά είναι προϊόν αυτόβουλης σκέψης. Ένας αυθεντικός βασιλιάς οδηγεί τα έθνη, όπου αυτός επιθυμεί κι αυτό είναι αρνητικό φαινόμενο για την εξέλιξη του Σχεδίου, που απαιτεί μία συγκεκριμένη φιλοσοφία. Σ’ αυτό το σημείο έχει σημασία ότι αυτή η πλάνη δεν είναι μόνον αρνητική, αλλά και θετική για τους ανθρώπους. Υπήρχαν βασιλιάδες που πραγματικά προσέφεραν στους ανθρώπους, αφού ήρθαν σε σύγκρουση με τους δούλους.
Στη Δύση αυτή η πλάνη δε συνέβη ποτέ, γιατί οι ελέω Πάπα βασιλιάδες ήταν βρωμεροί κι άβουλοι. Ήταν τα υποχείρια των δούλων, που, για να διατηρήσουν τις εξουσίες τους και να προστατέψουν την εικόνα της εκκλησίας, έπαιρναν το βάρος του συνόλου των αρνητικών αποφάσεων για τους ανθρώπους. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο η εκκλησία επιθυμούσε έναν πόλεμο, ο βασιλιάς της Δύσης, ανεξάρτητα από τη δική του κρίση, ήταν υποχρεωμένος να τον κάνει. Αν δεν τον έκανε το πιο πιθανό ήταν να χάσει και τη βασιλεία του και τη ζωή του, αφού πάντα υπάρχουν άνθρωποι να τον διαδεχθούν. Άγγελος της αβύσσου = Κύριος Ιησούς = 77. Ο Ιησούς όμως ήταν νεκρός και δρούσε όμοια με νεκρό. Νεκρός Ιησούς = Διάβολος Πέτρος = 75 = Πάπας της Ρώμης. Η αλυσίδα η μεγάλη είναι η γνώση που είχε πάρει ο Πάπας για να μπορέσει να εφαρμόσει αυτήν την πρακτική.
Τα χίλια έτη κατά τη διάρκεια των οποίων ο διάβολος βρίσκεται μέσα στην άβυσσο σφραγισμένος, είναι τα έτη, κατά τα οποία στη Δύση ο έλεγχος της εκκλησίας είναι απόλυτος κι οι βασιλιάδες απέχουν ελάχιστα από τους κανίβαλους. Είναι τα χρόνια μεταξύ της ενθρόνισης του Καρλομάγνου και της Γαλλικής Επανάστασης, στη διάρκεια των οποίων επιτεύχθηκε ο απόλυτος έλεγχος της γνώσης. Η ακρίβεια της Αποκάλυψης είναι εκπληκτική αν λάβει κάποιος υπόψη ότι η επανάσταση ξέσπασε το 1789 μ.Χ. και λόγω της μορφής της Δυτικής κοινωνίας τ’ αποτελέσματά της άρχισαν να φαίνονται με κάποια καθυστέρηση. Ο διάβολος βρίσκεται στην άβυσσο από το 800 μ.Χ. μέχρι το 1800 περίπου κι αυτά είναι τα χίλια έτη, που απαιτούνται για τη δημιουργία της αβύσσου. Όπως συμβαίνει στην Αποκάλυψη, κάθε φορά που δίνεται κάποιος συγκεκριμένος χρόνος, έτσι και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ο χρόνος, που απαιτείται για τη δημιουργία της αβύσσου. Η Ευρώπη δεν ήταν η άβυσσος το 800 μ.Χ., αλλά έγινε μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση κι εξαιτίας αυτής της κατάστασης ήταν δυνατό να βρεθεί ολόκληρος ο Δυτικός κόσμος μέσα στο σκότος. Ο μικρός χρόνος που ανέφερε ο Ιωάννης, είναι ο χρόνος, μέσα στον οποίο θα δημιουργηθεί το θυσιαστήριον, που είναι το φρέαρ της αβύσσου.
Η διαφορά μεταξύ αβύσσου και του φρέατός της, είναι η δυνατότητα που προσφέρει το δεύτερο σε κάποιον να εξέλθει. Από την άβυσσο είναι αδύνατο κάποιος να εξέλθει, όσο κι αν προσπαθεί. Από τη Δυτική κοινωνία του Μεσαίωνα ήταν αδύνατη η έξοδος του οποιουδήποτε, ανεξάρτητα από το επίπεδο της ευφυΐας του. Οι άνθρωποι ήταν δυνατό να ζήσουν την Αιώνιο Ζωή, αλλά μόνο λόγω της άγνοιάς τους. Όποιος άγγιζε τη γνώση πέθαινε κατευθείαν. Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης και τη διασπορά της ελληνικής γνώσης εμφανίστηκε το φρέαρ της αβύσσου κι ευθυγραμμίστηκαν τα δεδομένα μ’ αυτά, που υπήρχαν μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Το τραγικό είναι ότι, ενώ στην άβυσσο η άγνοια προστατεύει τους ανθρώπους, στο φρέαρ δίνεται επίτηδες δηλητηριασμένη γνώση, ώστε να παρεμποδιστεί η δράση αυτών, που απειλούν το σύστημα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα η κρίση μεταφέρεται στο χώρο της Δύσης, επειδή η κοσμοκρατορία αφορά αποκλειστικά αυτήν.
Οι ψυχές που βλέπει ο Ιωάννης είναι οι ψυχές όλων αυτών, που πολέμησαν με πάθος την Καθολική εκκλησία κι εξοντώθηκαν απ’ αυτήν. Είναι όλοι αυτοί, που είχαν τη δυνατότητα να δουν και να δώσουν μαρτυρία για τον Ιησού και για το Λόγο του Θεού, που οδηγεί τους άπιστους στην αιώνια Κόλαση. Είναι όλοι αυτοί, που αρνήθηκαν να προσκυνήσουν το θηρίον, την εικόνα του και να πάρουν το χάραγμά του. Είναι πρακτικά όλοι αυτοί, που μισούσαν την Καθολική εκκλησία κι αρνήθηκαν, αν και είχαν τις γνώσεις να πάρουν υπεραξίες κι εξουσίες απ’ αυτήν. Ό